Αριστερόστροφος Κοχλίας | Τεύχος 13

EDITORIAL

Ο Αριστερόστροφος Κοχλίας είναι μια περιοδική έκδοση της Ανεξάρτητης Αριστερής Παρέμβασης - Ε.Α.Α.Κ, που φιλοδοξεί να βαθύνει την πολιτική κουβέντα στον φοιτητικό σύλλογο Πολιτικών Μηχανικών. Σε αυτό το περιοδικό δεν θα βρείτε ούτε σημειώσεις, ούτε λύσεις ασκήσεων αλλά τη συλλογική δουλειά φοιτητών και φοιτητριών της σχολής, που προσπαθούν με αυτόν τον τρόπο να συμβάλλουν στον πολιτικό διάλογο εντός αυτής. Το παρόν τεύχος βγαίνει σε μία περίοδο όπου το βάθεμα της καπιταλιστικής κρίσης και η επίθεση στην κοινωνία συνεχίζεται μετά την υπογραφή του 3ου Μνημονίου μεταξύ της Κυβέρνησης και της τροϊκας ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ, μετά τις εκλογές φόβου, που ανέδειξαν 95% μνημονιακή βουλή. Ένα μνημόνιο που έρχεται να επιδεινώσει την ήδη βάναυση κατάσταση για τα λαϊκά στρώματα, με μέτρα που τσακίζουν μισθούς, συντάξεις, εργασιακά δικαιώματα, ιδιωτικοποιεί τον δημόσιο πλούτο. Το μνημόνιο, όπως και τα προηγούμενα, χτυπάει την παιδεία και το πανεπιστήμιο, εφαρμόζοντας διατάξεις που προωθούν την επιχειρηματικοποίηση, διαλύουν την δημόσια παιδεία και τις φοιτητικές παροχές, διασπούν τα πτυχία και αναδιαρθρώνουν τα προγράμματα σπουδών, εντείνουν την καταστολή των φοιτητικών συλλόγων και της πολιτικοποίησης των φοιτητών. Ταυτόχρονα η ίδια ΕΕ και κυβέρνηση που κόβουν την χρηματοδότηση για την παιδεία, επενδύουν στον πόλεμο, στηρίζοντας τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις ΝΑΤΟ-ΗΠΑ στη Συρία. Σφαγιάζοντας τον λαό μαζί με το καθεστώς Άσαντ και το ISIS, τον αναγκάζουν να γίνει πρόσφυγας, που αν καταφέρει να περάσει τα θαλάσσια και χερσαία “τείχη” της ΕΕ, έρχεται αντιμέτωπος με τον ολοκληρωτισμό των κρατών της.

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Όσο μικροί και να φαντάζουμε απέναντι σε αυτά, ο συλλογικός αγώνας, το φοιτητικό κίνημα, οι μάχες του λαού της προηγούμενης περιόδου, απέδειξαν ότι με την ενότητα των φωνών μας, με τον οργανωμένο αγώνα, αυτό που παρουσιάζουν αδύνατο, γίνεται εφικτό. Αυτό απέδειξε το συντριπτικό ΟΧΙ του λαού στις 5/7, αυτό απέδειξαν οι ηρωικοί αγώνες και οι νίκες του εργατικού κινήματος, αυτό δείχνουν οι αγώνες των φοιτητών για μόρφωση-δουλειάελευθερία! Με γνώση για την κοινωνική πραγματικότητα, με οργάνωση των φοιτητών και του λαού για την υπεράσπιση των αναγκών μας, με βλέμμα στραμμένο στην ΑΝΑΤΡΟΠΗ της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων, συνεχίζουμε την πάλη για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ... ΚΑΙ ΘΑ ΒΓΟΥΜΕ ΝΙΚΗΤΕΣ!

ΣΥΛΛΟΓΟΣ 19 ΕΡΓΑΣΙΑΚΑ 3 ΦΟΙΤΗΤΙΚΟΣ Σύγχρονοι σκλάβοι δεν θα γίνουμε! Αντί-Καλωσορίσματος ΣΥΓΚΥΡΙΑ 22 ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ 5 ΠΟΛΙΤΙΚΗ Τούτες τις μέρες, Η ΕΕ δεν ειναι το ο άνεμος μας κυνηγά

10

ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

14

ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΟ

17

σπιτι των λαων!

24 ΠΟΛΕΟΔΟΜΙΑ

Οι “αγορές” προ των πανεπιστημιακών πυλών Παντού συρματοπλέγματα...

Γκρεμίζουμε το παρόν... οικοδομώντας το μέλλον

26 ΜΜΕ/ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ Το ξεγύμωνμα του βασιλιά

ΦΑΣΙΣΜΟΣ

Πώς θα ξεμπερδέψουμε επιτέλους με τα αποβράσματα της ιστορίας?

Όλη η εξουσία

στις Γενικες Σ

υνελεύσεις!

ΦΟΙΤΗΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ

ΑΝΤΙ-ΚΑΛΩΣΟΡΙΣΜΑΤΟΣ Η είσοδος στη σχολή, μετά από όλο τον τεράστιο φόρτο των εξετάσεων συνήθως παρουσιάζεται σαν μια “λύτρωση”, σαν μια διάσφαλιση για το μέλλον. Είναι όμως έτσι; Ο αποκαλούμενος ναός της γνώσης, το πανεπιστήμιο, λίγο μοιάζει σήμερα με κάτι τέτοιο. Η κατάσταση που βιώνουν τα πανεπιστημιακά ιδρύματα και τα μέλη τους, είναι άμεσα συνδεδεμένη με την κατάσταση στην κοινωνία. Η υποχρηματοδότηση και η διάλυση, η λειτουργία όχι με άξονα τη γνώση και το κοινωνικό συμφέρον, αλλά την επιχειρηματικότητα και το κέρδος, αποτελούν τη σύγχρονη πραγματικότητα στα ΑΕΙ-ΤΕΙ, αλλά και στην ίδια την κοινωνία.(βλέπε και κείμενα που ακολουθούν). Απέναντι σε αυτήν την κατάσταση τα διαρκή κελεύσματα του συστήματος, της τηλεόρασης, των σχολικών βιβλίων, μας λένε πως πρέπει να μείνουμε απαθείς, να κοιτάξουμε την ατομική μας ανέλιξη, να βοηθήσουμε την “ανάπτυξη” του συστήματος του κέρδους που είναι για το δικό μας καλό. Υπάρχει όμως εναλλακτική; Το φοιτητικό κίνημα μέσα από την ιστορική πορεία του στην Ελλάδα, έχει καταφέρει με αγώνα και θυσίες να κατοχυρώσει συλλογικά όργανα που εκρποσωπούν τα συμφέροντα των φοιτητών, που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή των αγώνων. Έτσι ο φοιτητικός σύλλογος, ο οποίος διαφέρει από τα 5μελή και τα 15μελή ως προς τη μαζικότητα και τη συγκρότηση του, αποτελεί το σπίτι του κάθε φοιτητή, την ασπίδα αλλά και το όπλο του ενάντια στην επίθεση, αλλά και στον ατομικό δρόμο!

ΦΟΙΤΗΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ και τα συλλογικα μασ οργανα

Κανείς δεν είναι μόνος του: στο πανεπιστήμιο μαθαίνουμε πώς να αποφασίζουμε και διεκδικούμε συλλογικά. Κάθε φοιτητής της σχολής είναι αυτόματα και μέλος του Φοιτητικού Συλλόγου, χωρίς αντίτιμα κι αιτήσεις. Έχει τη δυνατότητα ενεργού συμμετοχής στις Γενικές Συνελεύσεις και σε κάθε δρώμενο του Φ.Σ. Ο φοιτητικός σύλλογος είναι το όργανο, μέσα από το οποίο συλλογικά παίρνεις αποφάσεις για την υπεράσπιση και την διεκδίκηση των δικαιωμάτων σου.

Γενική Συνελευση (Γνωστη ωσ γ.σ.)

Το ανώτατο αποφασιστικό όργανο του Συλλόγου. Στη Γ.Σ. συμμετέχει το σύνολο των φοιτητών της Σχολής, ο καθένας έχει δικαίωμα να μιλήσει, να πει την άποψη του, από τα ζητήματα της σχολής μέχρι τα μεγαλύτερα προβλήματα της κοινωνίας, να κάνει πρόταση για απόφαση της συνέλευσης και στο τέλος όλοι μαζί να ψηφίσουν για το τι αποφασίζει συνολικά ο σύλλογος. Η Συνέλευση είναι το ζωντανό και αμεσοδημοκρατικό κύτταρο του Φοιτητικού Κινήματος, καθώς είναι μία διαδικασία οργανωμένη από τα κάτω που δίνει τη δυνατότητα σε όλους να γράψουν την πολιτική με τα ίδια τους τα χέρια. Δε θέλουμε Γ.Σ. - όργανο των παρατάξεων. Θέλουμε Γ.Σ. όσο το δυνατό συχνότερα, ώστε να αποφασίζουμε συλλογικά για το κάθε τι. Επειδή είναι το μόνο πεδίο όπου μπορούν να αντιπαρατεθούν πολιτικές απόψεις, να διαμορφωθούν συνειδήσεις και να διαπαιδαγωγηθούν ολόκληρες γενιές στο να αμφισβητούν και να διεκδικούν όσα τους ανήκουν. Η Γ.Σ. συγκαλείται όταν αυτό ζητηθεί από ικανό αριθμό φοιτητών, είτε όταν έχει παρθεί σχετική απόφαση από το Διοικητικό Συμβούλιο, ή όταν η ημερομηνία έχει καθοριστεί στην προηγούμενη Γ.Σ..

Διοικητικό Συμβούλιο (γνωστό ωσ Δ.Σ.)

Είναι όργανο του Συλλόγου στο οποίο συμμετέχουν εκπρόσωποι παρατάξεων ανάλογα με το ποσοστό που πήραν στις φοιτητικές εκλογές. Εμείς είμαστε ενάντια στη λογική αντιπροσώπευσης από τους “πεφωτισμένους” που αναλαμβάνουν να μιλούν εκ μέρους του Συλλόγου και μπορούν εύκολα να γίνουν “εκλεκτοί” συνομιλητές του υπουργείου, της κυβέρνησης και των καθηγητών, “πουλώντας” μας. Παρόλα αυτά συμμετέχουμε σε αυτό για να διασφαλίσουμε ότι δε θα τολμά ν’ αντιπαρατεθεί στη θέληση και τα συμφέροντα της πλειοψηφίας όπως αυτά εκφράζονται από τις Γενικές Συνελεύσεις. Υποστηρίζουμε το «ΟΛΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΙΣ ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ!» γιατί εκεί διαμορφώνονται συνειδήσεις και όχι μία φορά το χρόνο από μια ψήφο στις εκλογές.

| aparemvasi.blogspot.gr | Τεύχος 13 |Αριστερόστροφος Κοχλίας | 3

Ομωσ ξεχασαμε να συστηθουμε... ειμαστε η Ανεξαρτητη Αριστερη Παρεμβαση - ΕΑΑΚ Η Ε.Α.Α.Κ (Ενιαία Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση) είναι γέννημα και παράλληλα τροφοδότης των μαζικών και δυναμικών φοιτητικών αγώνων της δεκαετίας του 90. Των αγώνων ενάντια στους νόμους Κοντογιαννόπουλου το 90-91, Σουφλιά το 93, Γ.Παπανδρέου το 95, Αρσένη το 97-99, Ευθυμίου το 2001 και Γιαννάκου το 2007, ενάντια στο νόμο Διαμαντοπούλου το 2011 και στη φετινή κατεδάφιση του Πανεπιστημίου. Πρεσβεύει την ανάγκη όχι για άλλη μία αριστερά, αλλά για μια Άλλη Αριστερά, ανεξάρτητη, αμεσοδημοκρατική, αντικαπιταλιστική...

Ειμαστε... Σχημα: Δεν είμαστε παράταξη. Δεν παίρνουμε γραμμή ούτε χρηματοδοτούμαστε από κάποια κομματικά

γραφεία. Παράγουμε εμείς οι ίδιοι την πολιτική και τον τρόπο δράσης μας, μέσα από την αμεσοδημοκρατική διαδικασία του σχήματος που είναι ανοιχτό σε όλη τη σχολή.

Αριστερο: Γιατί είμαστε με τα συμφέροντα των πολλών που εργάζονται, όχι των λίγων που πλουτίζουν

στις πλάτες μας. Γιατί βλέπουμε γύρω μας ένα κόσμο που δεν ταιριάζει στις ανάγκες μας, που καταστρέφει τα όνειρά μας. Γιατί βιώνουμε την καταπίεση σε κάθε πτυχή της ζωής μας. Γιατί παλεύουμε για την απελευθέρωση και βλέπουμε την ανατροπή ως την μόνη ρεαλιστική λύση. Γιατί αρνούμαστε τον ατομικό δρόμο και παλεύουμε να δώσουμε συλλογικές απαντήσεις ακόμα και στα ατομικά προβλήματα.

Ανεξαρτητο: Από το κράτος και τα κόμματά του. Από την τη κυρίαρχη πολιτική, τους πρυτάνεις και τους καθηγητές. Δεν οδηγούμαστε από κανένα - λογοδοτούμε μόνο στον κόσμο της σχολής.

Αντικαπιταλιστικο: Γιατί θέλουμε να είμαστε μια αριστερή κίνηση που θα παλεύει για την ανατροπή

της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων, στο πανεπιστήμιο αλλά και στην κοινωνία, παλεύοντας για τη βελτίωση των όρων με τους οποίους σπουδάζουμε και θα δουλέψουμε αύριο. Θέλουμε μια αριστερά ριζοσπαστική, ενάντια στην ΕΕ, που θα αμφισβητεί το ίδιο το σύστημα, παλεύοντας για το κοινωνικά αναγκαίο και όχι για το εφικτό, για όσα δηλαδή έχουμε ανάγκη. Μια αριστερά που απορρίπτει το υπάρχον κοινωνικοπολιτικό σύστημα εκμετάλλευσης και καταπίεσης της κοινωνικής πλειοψηφίας από την κυρίαρχη πολιτική.

4 | Αριστερόστροφος Κοχλίας | Τεύχος 13 | aparemvasi.blogspot.gr

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΥΓΚΥΡΙΑ

ΓΥΡΩ ΣΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ, ΤΟ ΣΥΡΜΑΤΟΠΛΕΓΜΑ... Παραθέτουμε 3 παράλληλα κείμενα για την πολιτκή συγκυρία, προσπαθώντας να χαρτογραφήσουμε την “πρώτη φορά μνημονιακή αριστερά” και να επαναθεμελιώσουμε την χαμένη ελπίδα των αγώνων: Αναλύοντας κανείς το «φαινόμενο» της μνημονιακής Ελλάδας, μπορεί να εντοπίσει τρία διακριτά χρονικά στάδια όσον αφορά τους κοινωνικούς αλλά και πολιτικούς μετασχηματισμούς που συντελέστηκαν. Η διαφοροποίηση των σταδίων αυτών έγκειται εκτός των άλλων και στη χρονική διάρκεια που πραγματοποιήθηκαν. Κωδικοποιώντας, εν συντομία, τα δύο πρώτα στάδια και τα ποιοτικά χαρακτηριστικά τους θα λέγαμε ότι στο πρώτο κύκλο συναντάμε έντονες, μαζικές και επιθετικές κινητοποιήσεις τη διετία 2010-12, ενώ τα επόμενα δύο χρόνια παρατηρείται μια σχετική ύφεση των αγώνων αυτών και μια λογική αναμονής από τα λαϊκά στρώματα για την άνοδο του Σύριζα. Η άνοδος αυτή σηματοδοτεί την έναρξη του τρίτου σταδίου το οποίο θα κλείσει ουσιαστικά με την επανεκλογή του Σύριζα το Σεπτέμβρη του ίδιου έτους. Παρότι η χρονική διάρκεια είναι μόλις λίγοι μήνες, ο πολιτικός χρόνος ήταν τόσο συμπιεσμένος που τα συμπεράσματα για εμάς και τον ιστορικό του μέλλοντος είναι πολλαπλά. Στην ουσία θα λέγαμε ότι στο διάστημα αυτό πήραν υλική υπόσταση όλες οι κοινωνικές διεργασίες και ρεύματα των δύο προηγούμενων κύκλων. Ξεκινώντας την «ανασκόπηση» από τον περασμένο Ιανουάριο θα εντοπίσουμε τα εξής: η ανάδειξη ενός κόμματος το οποίο είχε τον αυτοπροσδιορισμό του «αριστερού» στη κυβερνητική εξουσία, σηματοδότησε με το πιο έντονο τρόπο μέχρι τότε την αποστροφή και την αποδοκιμασία της νεοφιλελεύθερης-μνημονιακής πολιτικής που ακολούθησε κατά γράμμα η προηγούμενη κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Οι ελάχιστες φιλολαϊκές παραχωρήσεις που είχε υποσχεθεί στο πρόγραμμα Θεσσαλονίκης ο Σύριζα ήταν αρκετές προκειμένου μεγάλη μερίδα της κοινωνίας να τον εμπιστευτεί και να του δώσει τελικά την εντολή για το σχηματισμό κυβέρνησης. Το ίδιο το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ με τις εγγενείς αντιφάσεις που είχε ήταν δεδομένο ότι θα οδηγούσε στην πλήρη αστική του ενσωμάτωση και εν τέλει στη στήριξή του με αντιφατικό τρόπο από μερίδες του κεφαλαίου.

Η παραπάνω αντιφατικότητα είναι που χαρακτηρίζει τους μήνες της διακυβέρνησης μέχρι και τη μέρα του δημοψηφίσματος. Η πολιτική του Σύριζα και οι εκτιμήσεις του για κάποιες παραχωρήσεις που θα μπορούσε να έχει από την ευρωπαϊκή ένωση μέρα με τη μέρα διαψευδόταν. Η προσήλωση στο στρατηγικό του στόχο, δηλαδή στη πάση θυσία παραμονή στο ευρώ και στην ΕΕ, εν τέλει έφερε την κρίσιμη όπως φάνηκε συμφωνία της 20ής Φλεβάρη όπου έγινε η πλήρης αποδοχή του χρέους και εκταμιεύτηκε μεγάλο ποσό για την αποπληρωμή δόσεων αυτού. Η συμφωνία αυτή ήταν και η αρχή του τέλους των λογικών και πρακτικών της λεγόμενης «ευρωπαϊκής αριστεράς». Φανερώθηκε ότι στρεβλές θεωρητικές αντιλήψεις και αυταπάτες για τη δυνατότητα μεταρρύθμισης της ευρωπαϊκής ένωσης προσκρούουν στους τοίχους της πραγματικότητας, καθώς έγινε πλέον σαφές ότι η ΕΕ είναι μια σκληρή οικονομική δομή στεγανοποιημένη πλήρως και ανεξάρτητη από τα αποτελέσματα της ταξικής πάλης, επομένως σε καμία περίπτωση δε μπορεί να αλλάξει σε όφελος των λαϊκών στρωμάτων. Ο Σύριζα αποδείχθηκε ότι σε καμία στιγμή της διαπραγμάτευσης δεν είχε σκοπό την αμφισβήτηση του ευρωπαϊκού δρόμου, κάτι το οποίο υπήρξε η κοινή συνισταμένη με τη δεσπόζουσα κατεύθυνση της αστικής τάξης. Συ μ π ερ α ίν ο υ μ ε δηλαδή ότι η καθυστέρηση στην επίτευξη της τελικής συμφωνίας δεν έγινε προκειμένου να εξασφαλιστούν ή να υπερασπιστούν λαϊκά συμφέροντα αλλά μόνο και μόνο για να καθοριστεί πλήρως το σχήμα του πέλεκυς του μνημονίου. Ο επίλογος όμως της ιστορίας που ήρθε με τη τελική συμφωνία της 12ης Ιουλίου, μεταξύ των άλλων φανερώνει αυτό που αναφέρθηκε μερικές γραμμές πάνω, ότι στο «γήπεδο» της ΕΕ όχι μόνο δεν αλλάζει η κατεύθυνση της διάλυσης του κοινωνικού ιστού ούτε και γίνονται οι παραμικρές παραχωρήσεις προς κάποια χώρα αλλά αντίθετα βαθαίνει η ίδια η ποιότητα της επίθεσης με σκοπό το ξεπέρασμα της κρίσης εις βάρος των εργαζομένων και προς όφελος του κεφαλαίου.

| aparemvasi.blogspot.gr | Τεύχος 13 |Αριστερόστροφος Κοχλίας | 5

Αυτή η σύμπλευση Σύριζα-κεφαλαίου που τελικά επισημοποιήθηκε, είχε αρχίσει να κλιμακώνεται από το 2012, και την εκλογική ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ. Οι κινήσεις της ηγετικής ομάδας, και αργότερα της κυβέρνησης έδιναν συνεχώς διαπιστευτήρια «ωριμότητας» προς το πολιτικό προσωπικό του κεφαλαίου. Η συνδιαλλαγή με κομμάτια του κεφαλαίου ( με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον ΣΕΒ), ενώ αργότερα η διατήρηση όλων των μνημονιακών διατάξεων, η επιλογή του Παυλόπουλου σε κομβική θέση του κρατικού μηχανισμού, η πλήρης αποδοχή όλων των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών με αποκορύφωμα τη συνεργασία με τη φασιστική κυβέρνηση του Κιέβου, η μη σύγκρουση με τα πιο αντιδραστικά κομμάτια των ΜΜΕ. Όλα τα παραπάνω αποτέλεσαν μόνο κάποια από τα σημάδια τα οποία προοικονομούσαν ότι σε αυτό το κοινωνικό πόλεμο που διεξάγεται, εφόσον αποδέχεσαι τα όρια του συστήματος, και δεν παίρνεις θέση ρήξης με τις πολιτικές της κυρίαρχης τάξης τότε είναι νομοτελειακό ότι θα έρθει η στιγμή που τεθείς ψυχή τε και σώμα τι στο πλευρό της εγχώριας και ξένης αστικής τάξης.

Οι παραπάνω πολιτικές διεργασίες που πραγματοποιήθηκαν δε πρέπει να μελετώνται ξέχωρα αλλά υπό το πρίσμα της κοινωνικής πραγματικότητας. Αναμφίβολα η πρώτη εκλογή του Σύριζα ήταν προϊόν απαρέσκειας προς τους παραδοσιακούς πολιτικούς εκφραστές της μεταπολίτευσης ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Στο εσωτερικό αυτού του ρεύματος (που είτε στήριξε Σύριζα είτε την υπόλοιπη αριστερά) παρότι η πλειοψηφία του δεν τάσσεται άμεσα και ξεκάθαρα υπέρ της εξόδου της χώρας από την ΕΕ και ευρύτερων ριζοσπαστικών ρήξεων , υπάρχει ένα αγωνιστικό και δυναμικό κομμάτι, το οποίο έχει χειραφετητικές τάσεις, που μπορεί και μπόρεσε να καθορίσει καταστάσεις και να πετύχει νίκες. Έτσι εξηγείται το γεγονός ότι ενώ από τη μια δεν υπήρξαν έντονοι, οξυμένοι και μαζικοί λαικοί-εργατικοί αγώνες τους τελευταίους μήνες καθώς υπήρχε έντονο το στοιχείο της αναμονής, από την άλλη είδαμε φωτεινά παραδείγματα από ταξικούς αγώνες σε εργασιακούς χώρους οι οποίοι μπόρεσαν και κέρδισαν μάχες ενάντια στην εργοδοσία, αλλά και δημοκρατικούς-αντικατασταλτικούς αγώνες οι οποίοι κατάφεραν να καταργήσουν νόμους εκτρώματα όπως για τις φυλακές τύπου Γ. Αυτό το χειραφετητικό με ριζοσπαστικά στοιχεία ρεύμα κατάφερε να βγει έντονα στο προσκήνιο, να ορθώσει το ανάστημα του, σε ολόκληρο τον αστικό συνασπισμό εξουσίας και να συγκλονίσει ολόκληρη την Ευρώπη τις ιστορικές μέρες του δημοψηφίσματος.

ΤΟΥΤΕΣ τις μέρες ο άνεμος μας κυνηγάει.

...ΤΟΥΤΕΣ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ Ο ΑΝΕΜΟΣ ΜΑΣ ΚΥΝΗΓΑ...

H εβδομάδα του δημοψηφίσματος, από την προκύρηξη του, μέχρι και την ημέρα της κάλπης, λίγο έμοιαζε με αυτήν που προηγήθηκε αλλά και με αυτήν που ακολούθησε. Συζητήσεις πολιτικές και κινητικότητα σε κάθε κοινωνικό χώρο, στους χώρους δουλειάς, στις σχολές, στα λεοφωρεία σε καφετέριες, εκεί όπου χτυπάει η καρδία του λαού, συζητήσεις που ξεκινόυσαν από τις βασικές ανησυχίες του κόσμου για ψωμί, δουλειά, σπίτι, παιδεία, υγεία, και κατέληγαν σε κρίσιμα πολιτικά ερωτήματα των καιρών, για το ρόλο της ΕΕ και του ευρώ, για τις δυνατότητες μίας κυβέρνησης, για την δυνατότητα ενός άλλου δρόμου κλπ. Ταυτόχρονα όμως, με την «άνθιση» της κουβέντας στους χώρους όπου αναπνέει το πιο ζωντανό κομμάτι της κοινωνίας, η εργατική τάξη, γίναμε θεατές στο απόλυτο «μαράζωμα» της ενημέρωσης στους χώρους που ζέχνουν παραπληροφόρηση, λάσπη και τρομοκρατία, τα συστημικά ΜΜΕ, την προμετωπίδα της ιδεολογίας του Κεφαλαίου, γίναμε θεατές μιας επιδρομής του σάπιου αστικού πολιτικού συστήματος (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, Χ.Α. με τον δικό της ρόλο), γίναμε θεατές μιας στυγνής εργοδοτικής τρομοκρατίας στους χώρους δουλειάς, με πάγωμα πληρωμών, υποχρεωτικές άδειες και απειλές απολύσεων, και όλα αυτά για να μπορέσουν να εκβιάσουν το υποτακτικό «ΝΑΙ» των εργαζομένων. Κάπως έτσι βρεθήκαμε άναυδοι μπροστά τόσο στην κατάσταση πανικού που κατάφεραν να επιβάλλουν – θυμίζουμε τα «πλάνα» με ουρές στα ΑΤΜ και στα σούπερμαρκετ, που λίγες ώρες αργότερα έγιναν πραγματικότητα, μέσα από την τρομοκράτηση και καθοδήγηση του κόσμου -, όσο και στην λυσσαλέα επίθεση των δυνάμεων των ΜΜΕ και συνεπώς όσων εκπροσωπούν κοινωνικά (εξ’άλλου τα ελληνικά ΜΜΕ ανήκουν συντριπτικά σε εφοπλιστές και μεγάλους ομίλους) απέναντι στον «εχθρό λαό», με την επιβολή του δόγματος «δεν υπάρχει εναλλακτική» και την καθημερινή προπαγάνδα αναφορικά με την εξάρτηση των εργαζομένων από την ΕΕ, το ευρώ και την μνημονιακή πολιτική.

6 | Αριστερόστροφος Κοχλίας | Τεύχος 13 | aparemvasi.blogspot.gr

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή… Υπολόγισαν όμως χωρίς τον ξενοδόχο λαό… Το βράδυ προκύρηξης του δημοψηφίσματος, η Αντί να καταφέρει να καταστείλει τον λαό που την εξέλεξε, κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, βρισκόταν απέναντι σε η κυβέρνηση μάλλον άνοιξε τους ασκούς του αιώλου, μία ιδιόμορφη κατάσταση. Από τη μία είχε λήξει η και αυτό φάνηκε με τις δεκάδες κινητοποίησεις, με τα 4μηνη παράταση της μνημονιακής συμφωνίας που μαζικά συλλαλητήρια, την αμφισβήτηση του μονοδρόμου είχε υπογράψει τον Φεβρουάριο, και τόσο η ΕΕ και της ΕΕ και του ευρώ, κόντρα και σε πείσμα όλης της το ξένο κεφάλαιο, τρ ο μ ο κ ρ ατ ί α ς όσο και οι ντόπιοι π ο υ επιχειρηματικοί όμιλοι ενορχηστρώσαν. πίεαν για την υπογραφή Και έτσι οι άνεμοι νέας, επαχθέστερης που έσπειρε συμφωνίας, από την η κυβέρνηση, άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ είχε θέρισαν την εκλεγεί πάνω σε θύελλα του 61.3% ένα πρόγραμμα που ΟΧΙ, μάλιστα υποσχόταν, ελάχιστα με πάνω από μεν, αλλά ανακούφισης 75% αντίστοιχο δε, μέτρα στη λογική ποσοστό στη των μειωμένων νεολαία. Ένα προσδοκιών και του ΟΧΙ ολοφάνερα «εφικτού», και μάλιστα μετά από μια περίοδο μαζικών ταξικό όταν στις εργατικές γειτονιές του Κερατσινίου, αγώνων. της Δραπετσώνας, του Περιστερίου τα ποσοστά του ΟΧΙ Η κυβέρνηση λοιπόν καλλούταν να συγκεράσει αυτήν αγγίζαν το 80%, ενώ στις αστικές περιοχές του Κολώνακίου την αντίθεση ανάμεσα στη λαϊκή βάση που την εξέλεξε, και της Κηφισσιάς 80% αγγίζαν τα ποσοστά του ΝΑΙ. Ένα που ζήταγε να δει «άσπρη μέρα», και στο Κεφάλαιο το ΟΧΙ που μπορεί να μην εκφραζόταν ενιαία – καθώς οποίο την στήριξε και η ίδια στήριξε (βλ. στήριξη από/ υπήρξαν πολλοί πολιτικοί σχηματισμοί και λογικές σε ΣΕΒ, επιφανείς καπιταλιστές, φαρμακοβιομηχανία που το στηρίξαν – αλλά που στο εσωτερικο του κλπ). Άλλωστε το ποιανού τα συμφέροντα περιείχε ένα ρεύμα ρήξης και ανατροπής ήθελε να εξυπηρετήσει αυτή η της εφαρμοζούμενης πολιτικής ΤΟ ΣΧΗΜΑ ΜΑΣ ΣΤΟ κυβέρνηση το έδειξε και μέσω της που αμφισβητούσε την ένταξη ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ 47σέλιδης πρότασης που είχε στην ΕΕ και στο ευρώ που Το σχήμα μας από την πρώτη μέρα του προηγουμένως καταθέσει αμφισβητούσε συνολικά στο Eurogroup η οποία δημοψηφίσματος έδωσε τη μάχη για να κερδίσει το «ΟΧΙ» τον καπιταλιστικό του λαού. Και αυτό όχι κάτω από τη σημαία της ήττας και όχι μόνο αποδεχόταν μονόδρομο. Ένα της κασσάνδρες του ΣΥΡΙΖΑ, που υπόσχονταν μια «καλύτερη τους προηγούμενους κοινωνικό ρεύμα β ά ρ β α ρ ο υ ς συμφωνία» σε μία «καλύτερη ΕΕ» αλλά με ένα μαχητικό, περήφανο στο εσωτερικό του τριπλό «ΟΧΙ» στην πρόταση των δανειστών, στην πρόταση της μνημονιακούς «ΟΧΙ», ρήξης που κυβέρνησης, στην ΕΕ, το ευρώ και το χρέος. Και κυρίως, έδωσε τη νόμους, αλλά λίγο έλεγε ΟΧΙ ΜΕΧΡΙ διέφερε από την μάχη κάτω από τη σημαία των αναγκών της πληττόμενης νεολαίας, του ΤΟ ΤΕΛΟΣ στα πρόταση των κόσμου της εργασίας, κατώ από τη σημαία του «ΝΑΙ» σε έναν άλλον μνημόνια και «θεσμών» που δρόμο, τον δρόμο της αντικαπιταλιστικής ανατροπής, της ρήξης με στην φτώχεια έφερε προς ψήφιση το πολιτικό σύστημα, της πάλης για μιά άλλη κοινωνία. Σε αυτή τη διαρκείας, στην ΕΕ στον ελληνικό λαό. μάχη συναντηθήκαμε, στους δρόμους, στα αμφιθέατρα με πολύ κόσμο, και την επιτροπεία, που ψηλάφιζε αυτήν την δυνατότητα, που έβγαινεαπό το καβούκι Η κυβέρνηση στον βάρβαρο της ηττοπάθειας, που μπορούσε να κοιτάξε με θάρρος τον εχθρό διάλεξε να καπιταλισμό. Ένα αλλά και το μέλλον. Είμαστε αισιόδοξοι/ες ότι με όλον αυτόν επιλύσει αυτήν την ΟΧΙ τελικά που τον κόσμο θα βρεθούμε ξανά στις μάχες που έρχονται, αντίφαση, τίθοντας αποτύπωνε συνέχεια θα συζητήσουμε για το τι πετύχαμε και τι όχι, για τα σε δημοψήφισμα την των κοινωνικών, ταξικών «αυτονόητα» της κάλυψης βασικών αναγκών, πρόταση των «θεσμών» αγώνων της προηγούμενης αλλά και για τα μεγάλα ερωτήματα και μόνο, ενώ παράλληλα περιόδου, που ξαναέβγαλε στο της εποχής μας! διαβεβαίωνε προς κάθε τόνο και προσκήνιο και έδωσε ελπίδα στον κατεύθυνση, πως δεν διακυβεβόταν η λαό, ένα «ΟΧΙ» που η κυβέρνηση χέριθέσης της Ελλάδας στο ευρώ, στην ΕΕ, στο χέρι με την ΕΕ διαχειρίστηκαν και υπέταξαν με ΝΑΤΟ, πως την επόμενη μέρα θα υπήρχε συμφωνία με τον πιο σκληρό τρόπο… τους θεσμούς όποιοι και αν ήταν το αποτέλεσμα. aparemvasi.blogspot.gr | Τεύχος 13 |Αριστερόστροφος Κοχλίας

|

|7

...ΠΟΛΥ ΚΡΥΟ ΕΦΕΤΟΣ Το «ΟΧΙ» του δημοψηφίσματος αποτέλεσε, όπως σε σαφές πολιτικό μήνυμα ρήξης και ανατροπής, το περιγράψαμε παραπάνω μια απάντηση του λαού, στην έκανε όχι μόνο διαχειρίσιμο, αλλά και ενσωματώσιμο μνημονιακή λαίλαπα των προηγούμενων χρόνων, στο σχεδιασμό της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. μια απάντηση στη Μέσα λοιπόν σε αυτό βάρβαρη πολιτική το τοπίο βλέπουμε ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΤΟΥ 3ου ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ που εφαρμόστηκε την πρωτοφανή για • Ασφαλιστικό: Κατάργηση της βασικής σύνταξης και του από τις κυβερνήσεις. το πρόσφατο πολιτικό Ταυτόχρονα όμως ΕΚΑΣ, σύνταξη μετα τα 67 χρόνια. σκηνικό υπογραφή αποτελούσε ένα • Ιδιωτικοποιησεις: Ξεπούλημα λιμανιών, τραίνων, συμφωνίας, χειρότερης «ΟΧΙ» αντιφατικό στο αεροδρομίων, ΔΕΗ, ΑΔΜΗΕ, στο ιδιωτικό Κεφάλαιο από αυτήν που τέθηκε εσωτερικό του, καθώς • Πλειστηριασμοί: Κατασχέσεις της πρώτης κατοικίας και απορρίφθηκε στο δεν τοποθετούνταν οφειλετών από τις τράπεζες, με την αλλαγή του κώδικα δημοψήφισμα, μέσα σε στον τρόπο με τον πολιτικής δικονομίας και την άρση της προστασίας. μόλις δύο εβδομάδες! οποίο θα αποκρούονταν Η κυβέρνηση, η ΕΕ, η • Φόροι: Διπλασιασμός του φόρου στους αγρότες, μείωση η συγκεκριμένη εργοδοσία, μαζί όλοι αυτοί επίθεση, καθώς επιδόματος θέρμανσης, διατήρηση και αύξηση ΕΝΦΙΑ οι οποίοι υπήρξαν σκληροί αγνοούσε πλειοψηφικά • ΦΠΑ: Ενιαίος ΦΠΑ 23% στα περισσότερα τρόφιμα, στην υπερασπιστές του «ΝΑΙ» την δυνατότητα της εστίαση και στα εισητήρια μετακίνησης. στην υποταγή, όχι μόνο ρήξης, καθώς κατά αγνόησαν το αποτέλεσμα • Εργασιακά: Καμία επαναφορά βασικού μισθού, βάση εκτονώθηκε στην του δημοψηφίσματος, συμβάσεις λάστιχο σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, απολύσεις των κάλπη. αλλά μετέτρεψαν το «ΟΧΙ» Έτσι παρότι το διαθεσίμων που επαναπροσλήθησαν. σε δουλικό «ΝΑΙ» στην αποτέλεσμα του υπογραφή 3ου Μνημονίου, δημοψηφίσματος αποτελούσε ένα κοινωνικό μήνυμα, η δηλώνοντας μάλιστα πως διαθέτουν την συγκατάθεση του αδυναμία του να μετατραπεί λαού. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, μετά την υπογραφή της συμφωνίας με τους αποκαλούμενους «θεσμούς» ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ, ξεκινάει καμπάνια μαζί με όλους τους ντόπιους και ξένους συμμάχους της, τα διεθνή επιτελεία, τα μίντια, τον κρατικό μηχανισμό, για να πείσει μια και καλή τους εργαζόμενους, τον λαό που τόλμησε έστω και ρηχά να αμφισβητήσει τον μονόδρομο των μνημονίων, πως δεν υπάρχει καμία άλλη εναλλακτική. Έτσι στην κλιμάκωση αυτής της καμπάνιας προκηρύσσει εκλογές εξπρές τον Σεπτέμβριο, ενώ ταυτόχρονα, το αριστερό κομμάτι της διαφοροποιείται μερικώς από την κυβερνητική πολιτική και δ ι ώχ ν ε τα ι / α π οχω ρ ε ί . Εκλογές όπου το δόγμα του ΤΙΝΑ (There is No Alternative) κυριάρχησε τόσο στην συνείδηση των εργαζομένων, όσο και στην προεκλογική καμπάνια μεταξύ των κομμάτων.

Μια προεκλογική περίοδος που ξεκίνησε με το ΣΥΡΙΖΑ να προσπαθεί να μας πείσει ότι δεν ισχύει ο νόμος της βαρύτητας, αφού το βασικό του επιχείρημα ήταν ότι μπορεί να υπάρξει καλύτερη εφαρμογή του μνημονίου υπέρ των φτωχών και των εργαζομένων. Με τη μετάβαση σε fast track εκλογές ήθελε να κερδίσει τη λαϊκή νομιμοποίηση και να συνεχίσει την επίθεση συνεργαζόμενος με όλα τα μνημονιακά αστικά κόμματα με τα οποία ψηφίζει τα αντιλαϊκά μέτρα. Καλούσε ουσιαστικά τους εργαζομένους και τη νεολαία να διαλέξουν τον «καλύτερο νεκροθάφτη» των εργατικών και νεολαιίστικων κατακτήσεων και βασικών κοινωνικών αγαθών. Ταυτόχρονα, η εκλογική μάχη διεξαγόταν μεταξύ του ανορθωμένου διπολισμό, της Νέας Δημοκρατίας και του ΣΥΡΙΖΑ ως μάχη του «παλιού» με το «νέο», ως μία μάχη πλήρως απογυμνωμένη από το πολιτικό και ιδεoλογικό περιεχόμενο. Και δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς όταν ο μεγάλος απών την περίοδο των εκλογών ήταν το εργατικό κίνημα και οι μαζικές λαϊκές διαδικασίες, και στη σκιά του το παρόν έδιναν οι ατάκες της τηλεόρασης και ο καθημερινός εκφοβισμός.

8 | Αριστερόστροφος Κοχλίας | Τεύχος 13 | aparemvasi.blogspot.gr

Εκ του αποτελέσματος των εκλογών θα μπορούσαμε εν μέρει να πούμε πως τόσο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΑΝΕΛ που διατήρησε τα ποσοστά της όσο και συνολικά το Κεφάλαιο και το αστικό κράτος, κατάφεραν να «κερδίσουν» το παιχνίδι της εμπέδωσης της ανυπαρξίας εναλλακτικής. Έτσι δημιουργείται ένας αρνητικός συσχετισμός για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα με ένα κοινοβούλιο το οποίο αποτελείται κατά 95% από μνημονιολάγνους βουλευτές και φασίστες. Ταυτόχρονα, η αριστερά στο σύνολο της (ΚΚΕ, ΛΑΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, άλλα εξωκοινοβουλευτικά κόμματα) δεν καταφέρνει να αποτελέσει την πολιτική εκπροσώπηση α υ τ ή ς ακριβώς της εναλλακτικής, του δρόμου της ανατροπής για τους εργαζομένους και το λαό, με τα εκλογικά της ποσοστά να βρίσκονται καθηλωμένα. Όσο όμως και αν ωρύονται οι εκπρόσωποι των αστών, η κυβέρνηση και οι «θεσμοί», πως ο λαός «ψήφισε» και αποφάσισε να του μπήξουν το μαχαίρι στο λαιμό, η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Και αυτό γιατί τα ρεύματα στην κοινωνία αντανακλώνται στρεβλά μέσα από το εκλογικό αποτέλεσμα και τον κοινοβουλευτικό συσχετισμό. Η κοινωνία λοιπόν, η εργατική τάξη, μπορεί να μην ψηλάφισε κάποια εναλλακτική στην εκλογική μάχη, αλλά είναι φανερό πως δεν συναινεί ούτε στην εφαρμογή του μνημονίου, ούτε στην βάρβαρη επίθεση που δέχεται μέχρι στιγμής. Έτσι η ψήφος στο ΣΥΡΙΖΑ, έγινε πλειοψηφικά στη λογική του «μικρότερου κακού» ενώ τα τεράστια ποσοστά αποχής, αναδεικνύουν μια αντιφατική κατάσταση, αντιπάθειας στο σάπιο κοινοβουλευτικό σύστημα και τις εφαρμοζόμενες κοινοβουλευτικές πολιτικές από τη μία (ως χειραφετητική τάση), αλλά και απογοήτευσης, αδυναμίας στράτευσης, ελπίδας, και εμπιστοσύνης στη δυνατότητα του λαού και ενός πολιτiκού σχεδίου ρήξης και ανατροπής από την άλλη (ως τάση υποταγής). Συμπερασματικά, παρά των αρνητικό συσχετισμό που αποτυπώνεται, το πολιτικό σύστημα δεν έχει καταφέρει να σταθεροποιηθεί. Μέσα στον κίνδυνο αυτό να πραγματοποιηθεί, ενυπάρχει η ελπίδα των αυθόρμητων κοινωνικών ξεσπασμάτων που σίγουρα θα ξεσπάσουν ενάντια στην λαίλαπα του 3ου Μνημονίου, και της επίθεσης Κυβέρνησης-ΕΕ-Κεφαλαίου,

στους εργαζόμενους, η ελπίδα της οργάνωσης και της πολιτικοποίησης των αγώνων αυτών, η μετατροπή τους σε μαχητική αντεπίθεση, ώστε να συνδράμουν σε ένα αγωνιστικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής που θα μπλοκάρει την επίθεση και θα διεκδικεί τον κλεμμένο πλούτο. Μέσα σε μια συγκυρία δυνατοτήτων αλλά και γιγάντιων κινδύνων, η στάση και η κατάσταση της αριστεράς αναδεικνύεται κομβική. Οι πρωτοπόρες δυνάμεις που εκφράζουν τα εργατικά-λαϊκά συμφέροντα, οφείλουν να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή των μαχών της επόμενης περιόδου, οφείλουν να αποτελούν δύναμη αποσταθεροποίησης και ανατροπής του Την συστήματος. «εναλλακτική», την λύση στα προβλήματα της κοινωνίας, μπορεί να την δώσει μαζί με αυτή, μόνο μια άλλη αρ ι σ τερ ά , και όχι άλλη μια αριστερά. Μία αριστερά, που δεν θα αρκείται στο ελάχιστο και «εφικτό» αλλά θα παλεύει για το κοινωνικά αναγκαίο. Μια αριστερά που δεν θα περιμένει ούτε λεπτό, ούτε σωτήρες, θα οργανώνει τον κόσμο, θα δίνει καθημερινές μάχες, θα δημιουργεί συνειδήσεις και πολιτικοποίηση. Μια αριστερά χωρίς δημιουργικές ασάφειες και ευχολόγια, αλλά με πολιτικό πρόγραμμα ανατροπής της βάρβαρης επίθεσης, επιβολής των κοινωνικών αναγκών. Μια αριστερά που θα πάρει διαζύγιο από τις λογικές του κυβερνητισμού, που θα στοχεύει την εξουσία των ίδιων των εργαζομένων. Μια αριστερά ανατρεπτική, επαναστατική, αντικαπιταλιστική, που δεν παραπέμπει τα πάντα σε μια επιστροφή στον “ανύπαρκτο σοσιαλισμό” αλλά που αποτελεί στο σήμερα κίνηση κατάργησης της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων, που εμπνέεται από τις πιο ένδοξες στιγμές τις ιστορίας του κομουνιστικού κινήματος, για να πραγματοποιήσει μία νέα «έφοδο στον ουρανό», για την απελευθέρωση της κοινωνίας από τα δεσμά της εκμετάλλευσης!

[…]Γιατὶ ἐμεῖς δὲν τραγουδᾶμε γιὰ νὰ ξεχωρίσουμε ἀδελφέ μου ἀπ᾿ τὸν κόσμο. Ἐμεῖς τραγουδᾶμε γιὰ νὰ σμίξουμε τὸν κόσμο ...ἔχεις ἀκόμη νὰ κλάψεις πολὺ ὥσπου νὰ μάθεις τὸν κόσμο νὰ γελάει. Γ.Ρίτσος

| aparemvasi.blogspot.gr | Τεύχος 13 |Αριστερόστροφος Κοχλίας | 9

ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

Οι “Αγορεσ” προ των Πανεπιστημιακων Πυλων... Οι κυβερνήσεις από τη δεκαετία του ’80 εναλλάσσονται και τον τελευταίο καιρό με ταχύτερους ρυθμούς μάλιστα – και μαζί με αυτές κάθε μια εξαγγέλει μεταρρυθμίσεις και αλλαγές στο εκπαιδευτικό σύστημα που αφορούν τόσο τη διάρθρωση της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, όσο και το σύστημα εισαγωγής στα ΑΕΙ-ΤΕΙ, και πόσο μάλλον την ίδια τη διάρθρωση και το ρόλο του πανεπιστημίου. Έχουν όμως πραγματικές διαφορές αυτές οι μεταρρυθμίσεις ή εν τέλει εξυπηρετούν τον ίδιο πυρήνα μέτρων που επιθυμούν να εφαρμόσουν;

Ας ξεκινήσουμε από το σήμερα... Οι μνημονιακές πολιτικές που εφαρμόζονται από το 2010 στη χώρα δεν έχουν διαλύσει μόνο κοινωνικά αγαθά όπως είναι η υγεία και πρόνοια, αλλά συντελούν και μια δολοφονία στο χώρο της εκπαίδευσης. Φυσικά η απόπειρες για τη δολοφονία αυτή ξεκινούν αρκετά πριν το μνημόνιο χτυπήσει την πόρτα, ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 με το νόμο Κοντογιαννόπουλου, μέχρι το 2006-7 με το νόμο-πλαίσιο. Η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση που αφορά όχι μόνο τους όρους φοίτησης (π.χ. όριο φοίτησης, αλυσίδες μαθημάτων κλπ) αλλά την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστήμιων (αναθεώρηση του άρθρου 16) καθώς και την παρεμβατικότητα εταιριών στο πανεπιστήμιο (π.χ. ίδρυση επώνυμων εδρών, απλήρωτη εργασία φοιτητών για αυτές, έρευνα για μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους – ΝΑΤΟ – πολεμικό εξοπλισμό κλπ). Η νέα μεταρρύθμιση που έρχεται τώρα θα καταρτιστεί μέχρι τον Απρίλιο του 2016 και θα πρέπει να ευθυγραμμίζεται πλήρως με τις συστάσεις του ΟΟΣΑ (Οικονομικός Οργανισμός Συνεργασίας και Ανάπτυξης) που έχει συσταθεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Οι διατάξεις αυτές αναφέρουν ρητά ότι «Η χρηματοδότηση των ιδρυμάτων θα γίνεται με βάση την επίδοση». Μιλάμε δηλαδή για κέντρα αριστείας, που οι πόροι που θα απολαμβάνουν θα καθορίζονται από τις επιδόσεις των ιδρυμάτων με βάση δείκτες που θα ανεβαίνουν ανάλογα με την οικονομική συμμόρφωση του πανεπιστημίου, τη σύνδεση του με την αγορά εργασίας κλπ. Η λογική αυτή, που καμία σχέση δεν έχει με την έννοια της παιδείας ως κοινωνικού αγαθού, έρχεται να συμπληρωθεί με μια επόμενη διάταξη που λέει ρητά ότι «Η εξάρτηση από τη δημόσια χρηματοδότηση οδηγεί στο χαμηλό επίπεδο ιδιωτικής δαπάνης, το οποίο οφείλεται εν μέρει στην απουσία μέχρι τώρα φοιτητικών διδάκτρων». Η μείωση ή εξαφάνιση της εξάρτησης από τη δημόσια χρηματοδότηση ουσιαστικά κλείνει το μάτι στη περαιτέρω είσοδο των ιδιωτικών κεφαλαίων στο χώρο της παιδείας. Συνακόλουθα μετακυλίεται ακόμα περισσότερο το κόστος στις πλάτες των φοιτητών και γίνεται προσπάθεια να εμπεδωθεί μια επιχειρηματική κουλτούρα στο φοιτητικό σώμα. Ειδικά στο Πολυτεχνείο, μπορούμε να δούμε ότι μεγάλες εταιρίες, όπως για παράδειγμα ο ΑΚΤΩΡΑΣ, ήδη παρεμβαίνουν στα εργαστήρια της σχολής Πολιτικών Μηχανικών. Η επόμενη σύσταση λοιπόν αναφέρεται στο ότι «Οι εταιρικές σχέσεις ανάμεσα στους κύκλους εκπαίδευσης/κατάρτισης και εργασίας, ιδίως με τη συμμετοχή κοινωνικών εταίρων στον προγραμματισμού της εκπαίδευσης, πρέπει να ενισχυθούν». Και όλα αυτά, μπορεί να ακούγονται πολύ όμορφα, μέχρι να αναρωτηθούμε για τις ανάγκες ποιού θα παρεμβαίνουν οι οργανισμοί αυτοί, όπως συμβαίνει στα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια – που τόσο ευαγγελίζονται κάποιοι – όπου φυσικά η Δημόσια και Δωρεάν εκπαίδευση αποτελεί όνειρο θερινής νυκτός και τον πρώτο στόχο αποτελεί η αύξηση της κερδοφορίας τους.

10 | Αριστερόστροφος Κοχλίας | Τεύχος 13 | aparemvasi.blogspot.gr

Μαζί με όλα αυτά, η επόμενη κατεύθυνση που μπαίνει υπογραμμίζει ότι «η δωρεάν παροχή των φοιτητικών συγγραμμάτων πρέπει να αντικατασταθεί με κουπόνια και να μπει σε κίνηση ο θεσμός των φοιτητικών δανείων». Τα κουπόνια αυτά, δεν θα ανταποκρίνονται στο πραγματικό κόστος των συγγραμμάτων, και αυτό αυξάνει το κόστος σπουδών για τους φοιτητές και τις οικογένειές τους. Όσο για τα φοιτητικά δάνεια, όπως όλοι καταλαβαίνουν, οι φοιτητές θα είναι χρεωμένοι ήδη από την πρώτη μέρα των σπουδών τους όπως αυτό συμβαίνει σε ΗΠΑ, Αγγλία με την ταχύτατη όξυνση των ταξικών φραγμών. Συνυπολογίζοντας το κόστος σίτισης και στέγασης των φοιτητών που ολοένα αυξάνεται λόγω της παραχώρησης της σίτισης σε ιδιώτες και την προσπάθεια δημιουργίας ιδιωτικών εστιών με νοίκι, αντιλαμβάνεται εύκολα κανείς, ότι η οικονομική άνεση, αποτελεί απαραίτητο «προσόν» για να σπουδάσεις. Πέρα όμως από το χώρο των ΑΕΙ, η επίθεση με τις κατευθύνσεις αυτές, φαίνεται να είναι ολομέτωπη στα ΤΕΙ, όπου αφού το βασικό κριτήριο της έκθεσης του ΟΟΣΑ είναι «η ανταγωνιστικότητα του εκπαιδευτικού συστήματος» αρχικά εγκωμιάζεται το «σχέδιο Αθηνά» του 2012, που σχεδίαζε το κλείσιμο πολλών επαρχιακών και Αθηναϊκών τμημάτων των ΤΕΙ. Στη συνέχεια γίνεται λόγος για «αύξηση των εισακτέων σε κάποια ΤΕΙ σε σχέση με τα πανεπιστήμια», προφανώς σε ανταγωνιστική λογική, καθώς και «περιορισμό του ακαδημαϊκού προφίλ τους». Ουσιαστικά μιλάμε για τη μετατροπή τους σε ΙΕΚ «με προγράμματα σπουδών και αντικείμενο που θα αλλάζουν με βάση τις βραχυπρόθεσμες απαιτήσεις της αγοράς». Η βεντάλια εργαζομένων με πολλές ταχύτητες και τσακισμένα εργασιακά και επαγγελματικά δικαιώματα εντείνεται με αυτή τη διαμόρφωση των αποφοίτων των ΑΕΙ-ΤΕΙ. Η τόσο επιτακτική αναφορά από τους θεσμούς της ΕΕ, όπως είναι ο ΟΟΣΑ, για εναρμόνιση της εκπαιδευτικής διαδικασίας με τις τρέχουσες ανάγκες της αγοράς, τόσο σε επίπεδο ΤΕΙ όσο και ΑΕΙ, ουσιαστικά σημαίνει ότι η ιδιωτική κερδοφορία ιεραρχείται ψηλότερα από τις ανάγκες των σπουδαστών για Δημόσια και Δωρεάν παιδεία. Σημαίνει επίσης ότι δημιουργούνται εργαζόμενοι πλήρως αναλώσιμοι για τις επιχειρήσεις λόγω του κατακερματισμού του γνωστικού τους αντικειμένου. Σε αυτό έρχεται να συμβάλλει η κατεύθυνση για διάσπαση του ενιαίου τίτλου σπουδών σε Bachelor και Master.

Στο σημείο αυτό αξίζει να γίνει μια αναφορά στις αλλαγές στο πρόγραμμα σπουδών που η διοίκηση προσπάθησε να περάσει πέρυσι και μπλοκαρίστηκε από τους φοιτητές. Η συζήτηση αυτή άνοιξε σε μια σειρά σχολών την περασμένη χρονιά με εξειδίκευση σε κάθε μία αλλά με τη βασική στοχοθεσία να μένει ίδια.Σε μια κατεύθυνση που συμβαδίζει με τη γενικότερη πολιτική των οργανισμών και του ν.Διαμαντοπούλου, προτάθηκε η μείωση των μαθημάτων για πτυχιο σε 54, η αύξηση των μαθημάτων κατευθύνσεων, η συνεπακόλουθη μείωση μαθημάτων κορμού, εισαγωγή νέων «μανατζερίστικων» μαθημάτων, η οριοθέτηση ανωτάτου και κατώτατου αριθμού μαθημάτων. Επιπρόσθετα, περιγραφόταν μια εργασία “μικρή διπλωματική” για τη μετάβαση από το 4ο στο 5ο έτος η οποία σε συνδυασμό με την επιμονή τότε για εφαρμογή του συστήματος των πιστωτικών μονάδων είναι οιωνός για τη διάσπαση του τίτλου σπουδών που λέγαμε παραπάνω. Επίσης έμπαινε σαν κατεύθυνση ότι το πρόγραμμα σπουδών θα καθορίζεται με βάση τις αντικειμενικές αιχμές δηλαδή θα αλλάζει ανάλογα με τις ανάγκες που θα έχει κάθε φορά η αγορά και οι εκάστοτε επιχειρηματικοί όμιλοι. Ουσιαστικά υλοποιείται η κατε ύθ υν ση εξειδίκευ σης τ ο υ προγράμματος σπουδών. Αυτό σημαίνει ότι ο απόφοιτος θα μπορεί να εργάζεται μόνο σε ορισμένους τομείς(π.χ μόνο σε υδραυλικά έργα), δεν θα έχει σε καμία περίπτωση συνολική εποπτεία του αντικειμένου του μηχανικού και θα αναγκάζεται να κυνηγά συνεχώς νέες δεξιότητες μέσα από σεμινάρια που μόνος του θα πληρώνει έτσι ώστε να εργαστεί σε ένα διαφορετικό τομέα πέραν αυτού της εξειδίκευσής του. Στην ουσία το πρόγραμμα σπουδών απαντάει στην ανάγκη για ένα εργατικό δυναμικό αναλώσιμο και εξειδικευμένο, που απέχει από την έννοια ενος εργαζομένου με δικαιώματα.

| aparemvasi.blogspot.gr | Τεύχος 13 |Αριστερόστροφος Κοχλίας | 11

Και κάπου εδώ τα κομμάτια του παζλ ενώνονται με την κατεύθυνση για κινητικότητα των φοιτητών στα εκπαιδευτικά ιδρύματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και στο μέλλον ως νέοι εργαζόμενοι πλέον, με πρόφαση ακριβώς την τόνωση της απασχόλησης. Η κινητικότητα υπάρχει όμως ως πάγιο αίτημα στις εκπαιδευτικές πολιτικές της ΕΕ για διαφορετικό λόγο. Ακριβώς επειδή δεν είναι οικονομικά αποδοτική η ίδρυση από την αρχή ιδιωτικών κέντρων αριστείας, εκπαίδευσης και εξειδίκευσης του απαιτούμενου δυναμικού σε επίπεδο ένωσης, μέσω της κινητικότητας η ΕΕ και το κεφάλαιο εκμεταλλεύονται τα υπάρχοντα Ιδρύματα για να προσδώσουν τα απαραίτητα χαρακτηριστικά στο εργατικό και ερευνητικό δυναμικό και ύστερα ενισχύουν με κάθε τρόπο την κινητικότητά του ώστε να μπορεί να στελεχώσει άμεσα τους τομείς που χρειάζεται. Ενισχυμένη κινητικότητα ταυτόχρονα σημαίνει πως θα υπάρχει ενισχυμένο καθεστώς περιπλάνησης όπου ακόμα και ο ερευνητής θα περιφέρεται ανά εξάμηνο εύκολα και αβίαστα σε διάφορα Ιδρύματα κάνοντας μια σειρά σεμιναρίων εξειδίκευσης κτλ απομακρύνοντας την ενιαία αντίληψη του γνωστικού αντικειμένου μα και του προϊόντος που στο τέλος παράγει. Η δε έννοια της κινητικότητας συνδέεται άμεσα με έννοιες όπως απασχόληση και είσοδο των νέων στην αγορά εργασίας, άρα καταλαβαίνει κανείς πως η κινητικότητα δρα και ως μοχλός εμπέδωσης και προετοιμασίας για το νέο εργασιακό καθεστώς. Αναφέρεται ρητά άλλωστε και η ανάγκη για μαθητεία και απλήρωτη άσκηση ως εργασιακή εμπειρία μα και στο Εθνικό Πλαίσιο Προσόντων που απαιτείται να έχει κάθε χώρα (δες και εκπαιδευτικές μονάδες, κύκλοι σπουδών κτλ). Τέλος προφανώς δεν παραλείπεται το γεγονός της πλαισίωσης και εδώ του όλου πλάνου με απαραίτητες επενδύσεις μα και αξιολογήσεις με βάση τις ανάγκες της αγοράς εργασίας.

Φυσικά από τις «παρατηρήσεις/ συστάσεις» δεν μένει ανέγγιχτο το κομμάτι της πολιτικής ζωής και του ασύλου στο πανεπιστήμιο. Συγκεκριμένα, αναφέρεται ότι «το σύστημα ανώτατης εκπαίδευσης της Ελλάδας πάσχει από κρίση αξιών» καθώς και ότι «η πολιτικοποίηση των πανεπιστημίων, και συγκεκριμένα η πολιτικοποίηση των φοιτητών, συνιστά μια ανάμειξη στην πολιτική διαδικασία πέρα από τα λογικά όρια». Με λίγα λόγια μας υποδεικνύουν ότι θα πρέπει να είμαστε ήσυχοι, να ασχολούμαστε μόνο με τα μαθήματά μας, και όχι με το ζωντανό πολιτικό διάλογο, γιατί αν το κάνουμε αυτό, θα αντιληφθούμε την επίθεση και θα σηκώσουμε κεφάλι, όπως πολλές έκανε στο παρελθόν το φοιτητικό κίνημα. Η οργάνωση των φοιτητών στους συλλόγους, καθώς και η δράση μέσω των σχημάτων κλπ, δε διευκολύνει τον σχεδιασμό τους. Κάθε άλλο, θα τους βόλευε καλύτερα η διάλυση των συλλόγων και η δημιουργία εκφυλλισμένων αδελφοτήτων (π.χ. ΗΠΑ). Προφανώς για να εμπεδωθεί όλη αυτή η κουλτούρα από τους φοιτητές μοχλός πολλές φορές γίνεται και το ίδιο το περιβάλλον αυταρχικότητας που δημιουργούν οι καθηγητές. Στη σχολή μας ειδικά δεν είναι λίγες οι φορές που έχουμε έρθει αντιμέτωποι με μαζικά κοψίματα στις εξεταστικές, χυδαία και προσβλητική συμπεριφορά καθηγητών απέναντι σε φοιτητές, ενώ τα τελευταία χρόνια οι ρυθμοί σπουδών είναι πολύ πιο εντατικοί δημιοουργώντας ένα ασφυκτικό περιβάλλον με έλλειψη ελεύθερου χρόνου και δυσκολία αποφοίτησης ειδικά για φοιτητές που εργάζονται. Συμπερασματικά, από όλες αυτές τις συστάσεις πρόκειται για κατευθύνσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης για όλες τις χώρες, μέσω του ΟΟΣΑ. Μιλάμε δηλαδή για πρόσδεση σε κεντρικό επίπεδο της στρατηγικής που επιλέγει κάθε ίδρυμα, ενώ τα κράτη-μέλη της ΕΕ αναλαμβάνουν δευτερεύουσες αρμοδιότητες, κυρίως διεκπεραιωτικές.

Προφανώς στο απυρόβλητο δεν μπορούν να μείνουν οι εργαζόμενοι των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Ήδη στο ΕΚΠΑ ζητήθηκε από τους διοικητικούς υπαλλήλους να υπογράψουν νέες συμβάσεις, στις οποίες αναγνωρίζουν ότι «δεν καλύπτουν μόνιμες και διαρκείς ανάγκες», παρότι η πραγματικότητα αποδεικνύει καθημερινά ότι τα ιδρύματα είναι υποστελεχομένα, καθώς και ότι «το πανεπιστήμιο μπορεί, ανά πάσα στιγμή, να λήξει τη σύμβαση, με προθεσμία δεκαπέντε ημερών, χωρίς αποζημίωση». Ουσιαστικά θα εργάζονται με μπλοκάκι (δελτίο παροχής υπηρεσιών). Αφού λοιπόν η εργασία των διοικητικών δεν χρειάζεται, ποιοί θα κληθούν να καλύψουν αυτές τις θέσεις των ιδρυμάτων; Οι ίδιοι φοιτητές με ανταποδοτικά κριτήρια; ‘Η η επίθεση αυτή στοχεύει στο να παγιωθούν αυτές οι σχέσεις εργασίας και να προλειάνει το έδαφος για νέες απολύσεις, όπως συνέβη το 2013.

12 | Αριστερόστροφος Κοχλίας | Τεύχος 13 | aparemvasi.blogspot.gr

Το προηγούμενο ακαδημαϊκό έτος, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, μέσω του υπουργείου Παιδείας, εισήγαγε ένα σχέδιο νόμου για την εκπαίδευση. Το σχέδιο αυτό μπορεί να καταργεί τη μετατροπή των ιδρυμάτων σε Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου και τα Συμβούλια Ιδρύματος, ωστόσο δεν αμφισβητεί τον πυρήνα της αναδιάρθρωσης. Η δημιουργία των Εθνικών Συμβουλίων Έρευνας και Καινοτομίας (ΕΣΕΚ), και των Περιφερειακών Συμβουλίων που θα απαρτίζονται κατά κύριο λόγο από μη-ακαδημαϊκά μέλη, καθώς η διατήρηση των οργανισμών,

και οι διατυπώσεις πως «τα ιδρύματα μπορούν να θεωρηθούν ως ερευνητικά κέντρα, επιχειρήσεις, τεχνολογικά πάρκα με διάθεση από το φορέα έργων διανοητικής ιδιοκτησίας με εμπορικές συμφωνίες σε άλλο οργανισμό ή επιχείρηση» δεν αμφισβητούν τον βασικό πυρήνα της αναδιάρθρωσης. Επίσης στο καμμάτι του ασύλου δηλώνεται ότι «το ακαδημαϊκό άσυλο, η ελεύθερη διακίνηση ιδεών και η εκπαιδευτική διαδικασία θα πρέπει να προστατεύεται ενάντια σε όποιον προσπαθεί να τα καταλύσει» . Μήπως μια κατάληψη με τα δικαια αιτήματα της φωτογραφίζεται και αυτή από αυτή τη διάταξη;

Η δική μας απάντηση...

Μπορούμε να συμπεράνουμε ότι οι αναδιαρθρώσεις αυτές δεν γίνονται προς όφελος της πλειοψηφίας των φοιτητών. Κόντρα στις επιταγές τους προτάσσουμε τις δικές μας ανάγκες. Διεκδικούμε η έρευνα να γίνεται με γνώμονα τις ανάγκες της κοινωνίας και όχι για την περαιτέρω κερδοφορία του κεφαλαίου μέσω ερευνητικών προγραμμάτων, στα οποία δουλεύουν επί της ουσίας αμισθί φοιτητές. Θέλουμε να ερχόμαστε σε επαφή με την πρακτική αποτύπωση του αντικειμένου μας μέσα στην εκπαιδευτική διαδικασία και όχι με την πρακτική άσκηση που θεσμοθετούν με αυτή τη δικαιολογία. Ζητάμε ενιαία πανεπιστημιακή εκπαίδευση και μία σχολή ανά γνωστικό αντικείμενο απέναντι στην διάσπαση του πτυχίου μας και τις διαφορετικά τελικά ταχύτητες εργαζομένων. Θέλουμε τελικά οι μόνοι που θα αξιολογούν τις σχολές μας να είναι οι ίδιοι φοιτητές και οι εργαζόμενοι που έρχονται σε καθημερινή τριβή με την εκπαιδευτική διαδικασία. Οι διεκδικήσεις αυτές μπορούν να κερδηθούν μόνο μέσα από την πάλη του φοιτητικού κινήματος και τα όργανα επιβολής του, τις Γενικές Συνελεύσεις. Συνελεύσεις μαζικές που θα αποτυπώνουν τη θέληση των φοιτητών αφού αποτελούν την κορύφωση του πολιτικού διαλόγου. Επιδιώκουμε λοιπόν όλη η εξουσία να αποδίδεται στις γενικές συνελεύσεις αφού αποτελούν τις αποφάσεις του πιο μαζικού κομματιού του πανεπιστημίου και με βάση τις ανάγκες του οποίου πρέπει να λειτουργεί, των φοιτητών. Ο φοιτητικός σύλλογος θέλουμε να είναι το σπίτι και η ασπίδα του φοιτητή απέναντι στην επίθεση την οποία δέχεται. Το φοιτητικό κίνημα να βγει μπροστά με μαχητικότητα όπως έχει κάνει πολλές φορές στο παρελθόν και θα το κάνει και τώρα με πανελλαδικό τρόπο ενάντια στο νέο μνημόνιο και να γίνει παράδειγμα αγωνιστικότητας για τον κόσμο της εργασίας.

| aparemvasi.blogspot.gr | Τεύχος 13 |Αριστερόστροφος Κοχλίας | 13

ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΟ

ΠΑΝΤΟΥ ΣΥΡΜΑΤΟΠΛΕΓΜΑΤΑ Μ'ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΙΟΣ ΠΙΣΤΕΥΕΙ, ΠΩΣ ΜΕ ΤΑ ΦΡΑΓΜΑΤΑ ΚΡΑΤΑ ΤΗΝ ΩΣΜΩΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ; Κάθε μέρα που περνάει, στιγματίζεται από νέα που έρχονται από τα σύνορα. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι ξεριζώνονται από τον τόπο τους προκειμένου να γλιτώσουν από το καταστροφικό για τον λαό καθεστώς Άσσαντ στην Συρία. Ενάντια στο ελληνικό κράτος που προβάλλει ως μοναδική λύση την επαναπροώθηση τους στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες αγνοώντας την ευθύνη του στην κατάσταση προσπαθούμε να οικοδομήσουμε ένα ισχυρό αντιπρόταγμα. Μια μεγάλη κίνηση αλληλεγγύης βρίσκεται σε εξέλιξη, μια κίνηση που στοχεύει στην απομυθοποίηση της εικόνας τρομοκράτη που η κυρίαρχη αφήγηση προσπαθεί να περάσει για αυτούς, και στην διαμόρφωση των καλύτερων όρων προκειμένου να μπορέσουν να ενταχθούν στην τοπική κοινωνία. Σε μια περίοδο που επιδιώκεται από σύσσωμα τα συστημικά πολιτικά κέντρα η εδραίωση της ξενοφοβίας, του ρατσισμού, του φασισμού πρέπει να γίνει πιο ξεκάθαρο από ποτέ ότι τα συμφέροντα των καταπιεσμένων διεθνώς είναι κοινά, όπως, επίσης, και ο εχθρός, και είναι η Ε.Ε., το ΝΑΤΟ και οι τοπικοί εκπρόσωποι των συμφερόντων τους.

Πρόσφυγες ή μετανάστες; Ενώ τα ΜΜΕ αναφέρονται σε αυτούς ως λαθρομετανάστες ή στην καλύτερη περίπτωση μετανάστες, η αληθινή ιδιότητά τους είναι πρόσφυγες. Κυρίαρχη διαφοροποίηση των όρων είναι ότι δεν επέλεξαν να φύγουν από τον τόπο τους κάτω από συνθήκες ειρήνης, αλλά αναγκάστηκαν να φύγουνε για να επιβιώσουν. Ακόμη και αν το μεγαλύτερο ρεύμα είναι από την Συρία, κατάσταση πολέμου επικρατεί και στην Λωρίδα της Γάζας, και σε άλλες χώρες της Μέσης Ανατολής, όπως είναι το Ιράκ και το Αφγανιστάν.

Ενώ σε άλλες, όπως είναι το Πακιστάν και η Λιβύη, η σύγκρουση των ιμπεριαλιστικών κέντρων έχει επιφέρει τέτοια εξαθλίωση στην χώρα που η επιβίωση ακόμη είναι κάτι υπό διακύβευση, οπότε και σε αυτή την περίπτωση πρόκειται για πρόσφυγες. Η ένοπλη σύρραξη στην Συρία ξεκίνησε από την μεριά του συριακού κράτους ενάντια στην αντίδραση που ξεσήκωσε η Αραβική Άνοιξη το 2011 στα καταπιεσμένα στρώματα, ενάντια στο απολυταρχικό μοναρχικό καθεστώς. Οι δολοφονικές στρατιωτικές επιχειρήσεις του Άσσαντ ενάντια σε οποιαδήποτε αντίσταση αποτελούν την κύρια πηγή της καταστροφής. Ακόμη και σήμερα, το 95% των θανάτων στην Συρία έχουν γίνει με ευθύνη της δικτατορίας. Το γεγονός ότι ο δικτάτορας Άσσαντ κυρίαρχα εκπροσωπούσε τα συμφέροντα του αντίπαλου στο αμερικάνικο ιμπεριαλιστικό κέντρο, ώθησε τους αμερικανούς, κατά την πρόσκαιρη αποσταθεροποίηση του καθεστώτος να εξοπλίσουν μέρος της εξέγερσης ενάντια στον μονάρχη. Η τροπή που πήρε η εξέγερση απομακρυνόταν έτσι ολοένα και περισσότερο από τον στόχο ικανοποίησης των λαϊκών αναγκών, καθώς οι αμερικάνοι συμφωνήσανε στην διατήρηση του ίδιου μονάρχη, αρκεί να στρέψει αλλού την κατεύθυνση της πολιτικής του. Παραπροϊόν αυτού του άκριτου εξοπλισμού με λάθος στόχευση είναι η δημιουργία των ISIS. Η εμφάνιση αυτής της οργάνωσης και τα εγκλήματα τα οποία διέπραξε χρησιμοποιούνται σήμερα από όλα τα κυρίαρχα μέσα προκειμένου να στοχοποιηθούν συνολικά όσοι κατάγονται από την Μέση Ανατολή.

14 | Αριστερόστροφος Κοχλίας | Τεύχος 13 | aparemvasi.blogspot.gr

Από τη Σκύλα στη Χάρυβδη Είμαστε μπροστά στο μεγαλύτερο κύμα προσφύγων μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο τεράστιος όγκος προσφύγων κατάφερε να αγνοήσει κάθε μορφή φραγμού που έχει θέσει το σύστημα στην ελεύθερη μετακίνηση των καταπιεσμένων. Πιο συγκεκριμένα οι Σύριοι πρόσφυγες που το τελευταίο δίμηνο διασχίσανε τα ελληνικά σύνορα ήρθαν αντιμέτωποι με τα παρακάτω εμπόδια: 1) Το παράνομο καθεστώς των συνοριακών διακινητών στο οποίο το ελληνικό και το τούρκικο κράτος δείχνουν ανοχή. Το ότι η πρώτη εκδίκαση υπόθεσης παράνομης διακίνησης στα ελληνοτουρκικά σύνορα έγινε φέτος, το 2015, δείχνει τον οργανωμένο παρακρατικό χαρακτήρα της. 2) Την Frontex, η οποία είναι μια μη στρατιωτική υπηρεσία συνοριακού ελέγχου, χρηματοδοτούμενη από την Ε.Ε. και συνεργαζόμενη με τον στρατό του ελληνικού κράτους. Η Frontex, μαζί με την ελληνική συνοριοφυλακή του λιμενικού ενισχύουν το έργο των διακινητών, καθώς είναι ο λόγος για τον οποίο οι πρόσφυγες καταφεύγουν σε αυτούς. Αυτό συμβαίνει γιατί διακατέχονται από τον φόβο ότι οι λέμβοι τους μπορεί να καταστραφούν στην μέση του πελάγους, κάτι που έχει συμβεί επανειλημμένα από το λιμενικό. 3) Την καταστολή της ελληνικής αστυνομίας, που σε συνεργασία με την Χρυσή Αυγή έχει αποδείξει ότι είναι ο κύριος λόγος για το κλίμα τρόμου στην καθημερινότητά τους. Όλα αυτά ενώ σύμφωνα με το ελληνικό Σύνταγμα δικαιούχος δικαιώματος διαμονής πενταετούς διάρκειας είναι: «Α.1. Πολίτης τρίτης χώρας που έχει προσωπικά ή μέσω νομικού προσώπου, υπό την προϋπόθεση ότι του ανήκουν εξ’ ολοκλήρου οι μετοχές ή τα εταιρικά μερίδια κατά πλήρη κυριότητα, νομή και κατοχή ακίνητη περιουσία στην Ελλάδα, το ελάχιστο ύψος της οποίας ανέρχεται σε διακόσιες πενήντα χιλιάδες (250.000) ευρώ.»

Διαφορετικοί, λοιπόν, οι άνθρωποι για το κράτος. Αν έχεις ακίνητα αξίας 250.000€, τα σύνορα είναι ελεύθερα και σου παρέχεται 5-ετής ασφάλιση, υγεία και παιδεία, αν έχεις μια βαλίτσα και ψάχνεις άσυλο από τους βομβαρδισμούς πρέπει να έρθεις αντιμέτωπος με όλα τα παραπάνω εμπόδια. Έτσι αποκωδικοποιείται ο ρόλος των συνόρων, καθώς η ύπαρξή τους παρεμποδίζει την ελεύθερη πρόσβαση στα χαμηλότερα οικονομικά στρώματα διεθνώς.

Ο ρόλος του κράτους

Αυτό που παρατηρούμε είναι μια διπρόσωπη συμπεριφορά του κράτους απέναντι στους πρόσφυγες. Από τη μία, το ξεκάθαρο πρόσωπο, αυτό της καταστολής και του ρατσισμού. Από την πρώτη στιγμή που περνούν τα σύνορα και δέχονται την απάντηση της αστυνομίας στα περιφερειακά νησιά, μέχρι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τον φράχτη στον Έβρο, συνολικά το κράτος συμπεριφέρεται στο κύμα των προσφύγων που ψάχνουν μια ρανίδα σωτηρίας ως υπανθρώπους. Από την άλλη, το κρυμμένο πρόσωπο, αυτό του συστήματος που μέσα στην κρίση ψάχνει για ένα εξαθλιωμένο εργατικό δυναμικό να στελεχώσει τις ανάγκες του τοπικού κεφαλαίου. Μέσω των παρακρατικών διακινητών, οι πρόσφυγες κάτω από τις πιο εξαθλιωμένες συνθήκες περνούν τα σύνορα και προωθούνται πολλές φορές στην πιο μαύρη και επαίσχυντη εργασία, που κινείται στο επίπεδο της δουλείας. Έτσι στελεχώνονται τα καρτέλ φράουλας στη Μανωλάδα, το παρεμπόριο μικροαντικειμένων κλπ.

Ο ρόλος της Χρυσής Αυγής

Αυτή η συμπεριφορά του κράτους μας βοηθάει να κατανοήσουμε καλύτερα τον ρόλο της Χρυσής Αυγής. Προσπαθεί με αγωνία να δείξει προς τα έξω ένα πρόσωπο του σκληρού λεβέντη υπερασπιστή των ελληνικών συμφερόντων. Την ίδια στιγμή οι επιθέσεις της είναι στοχευμένες για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του τοπικού κεφαλαίου(βλέπε τις επιθέσεις της στην ναυτιλιακή ζώνη του Πέραμα), ενώ μετά τις συλλήψεις των στελεχών της αποδείχτηκε ότι είχε διασυνδέσεις με το παρακράτος που χρησιμοποιεί τους πρόσφυγες για την μαύρη εργασία. Αυτή η αναλογία με την συμπεριφορά του κράτους αποδεικνύει ότι κράτος και Χρυσή Αυγή εκπροσωπούν τα ίδια συμφέροντα. Η διαφορά τους είναι ότι το κράτος δεν μπορεί να υπερβεί κάποιους τυπικούς κανόνες που θέτει το σύνταγμα και το διεθνές δίκαιο, μπορεί όμως να κάνει τα «στραβά μάτια» στα εγκλήματα της ΧΑ. Σε τέτοιες περιόδους, που το σύστημα είναι ευάλωτο, όπως είναι η σημερινή κατάσταση με την οικονομική κρίση, φαίνεται το αληθινό πρόσωπο του κράτους, αφήνει το προσωπείο του οργάνου διαχείρισης των κοινών αναγκών και αποκαλύπτει την ιδιότητά του, ως τον πιο σκληρό μηχανισμό υπεράσπισης των συμφερόντων των ανώτερων οικονομικά στρωμάτων.

| aparemvasi.blogspot.gr | Τεύχος 13 |Αριστερόστροφος Κοχλίας | 15

Η απάντηση του κινήματος

Όσοι από εμάς αντιλαμβάνονται ότι το πρόβλημα των προσφύγων είναι και δικό μας πρόβλημα, και αντίστοιχα ότι η λύση που προτείνουμε αφορά τόσο εμάς όσο και τους πρόσφυγες καλούμαστε να γίνουμε ενεργό κομμάτι ενός αγώνα. Αυτός ο αγώνας περνάει τόσο από την έμπρακτη αλληλεγγύη σε υλικό επίπεδο, μια διαδικασία που πραγματοποιείται παράλληλα από διάφορες πρωτοβουλίες, όσο και από την πάλη για την πολιτικοποίηση γύρω από το ζήτημα, προκειμένου να ικανοποιηθούν οι πιο μακροπρόθεσμες ανάγκες.

Το μέγεθος του προσφυγικού ρεύματος φαίνεται να συγκινεί ολοένα και μεγαλύτερα κομμάτια της κοινωνίας γύρω μας. Ο αυξανόμενος αριθμός κινήσεων για συλλογή υλικών(τροφίμων, ρουχισμού, φαρμάκων) προς αλληλεγγύη στους πρόσφυγες δίνει ισχυρή απάντηση σε όσους προσπαθούν να σπείρουν τον ρατσισμό και την μισαλλοδοξία ανάμεσα στους υποταγμένους διαφορετικών εθνών. Αυτές οι κινήσεις είναι ένα πρώτο απαραίτητο βήμα προκειμένου οι πρόσφυγες να μπορέσουν να ενταχθούν στον ελλαδικό χώρο. Οι κινήσεις αλληλεγγύης διαφέρουν κάθετα με τις κινήσεις φιλανθρωπίας που γίνονται από διάφορες ΜΚΟ ή την εκκλησία. Ο ανθρωπιστικός χαρακτήρας που περιβάλλει τέτοιες δράσεις δεν αρκεί για τις πιο σημαντικές ανάγκες των προσφύγων. Τις ανάγκες για μόνιμη δουλειά, στέγαση, ασφάλιση, υγεία και παιδεία. Η φιλανθρωπία που προσφέρεται όλο τον τελευταίο καιρό και προς τους έλληνες άπορους, ανάλογα δεν λύνει το πρόβλημα μακροπρόθεσμα, ενώ δημιουργεί αντανακλαστικά ανάθεσης σε αυτά τα στρώματα.

Η σημαντική διαφοροποίηση της αλληλεγγύης έγκειται στο ότι προτάσσει τον πολιτικό λόγο για τον οποίο αξίζει να στηρίξουμε ο ένας τον άλλο με τέτοιο τρόπο. Δεν ζητά ανταλλάγματα, όπως για παράδειγμα η εκκλησία, αλλά δίνει το έναυσμα για αγώνα για τα κοινά μας συμφέροντα. Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε στους πρόσφυγες το πρόσωπο ενός ισχυρού συμμάχου στον αγώνα για καλύτερες συνθήκες διαβίωσης και εργασίας. Η μόνη πραγματικά σοβαρή λύση στα προβλήματα που αντιμετωπίζουνε είναι η κοινή μας δράση για να εκθεμελιώσουμε τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς ΝΑΤΟ και Ε.Ε., προκειμένου να σταματήσει να λειτουργεί το σύστημα που παράγει πολέμους, φτώχεια και θάνατο.

Για μια άλλη κοινωνία!

Ο φοιτητικός μας Σύλλογος, πρέπει να αγκαλιάσει το κύμα αλληλεγγύης που εκδηλώνεται, να πάρει μέρος ζεστά στην συλλογή υλικών αλλά πρώτα από όλα να αναρωτηθεί για ποιο λόγο αξίζει να συμμετέχει σε αυτό τον αγώνα. Γιατί τα μέτρα λιτότητας που επιβάλλονται σήμερα από ακόμη μια μνημονιακή κυβέρνηση προέρχονται από ένα μηχανισμό, την Ε.Ε. που έχει συνδράμει στην κατάσταση στην Συρία όπως και στις δικτατορίες όλης της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής. Το πρόσφατο γεγονός, όπου ένα πλοίο συμφερόντων Μελισσανίδη βομβαρδίστηκε έξω από τη Λιβύη μεταφέροντας τζιχαντιστές αποκαλύπτει ότι ο εχθρός βρίσκεται στο κράτος και τους συμμάχους του. Οι ισχυρότερες οικονομικά τάξεις έχουν βρει τον τρόπο να συνεννοούνται προκειμένου να εξυπηρετηθούν με τον καλύτερο τρόπο τα συμφέροντά τους. Σήμερα, η αναγκαιότητα να γίνει μια αντίστοιχη συμμαχία των κατώτερων τάξεων είναι επιτακτική, για να αποφευχθεί μια ακόμη ιμπεριαλιστική σύγκρουση.

16 | Αριστερόστροφος Κοχλίας | Τεύχος 13 | aparemvasi.blogspot.gr

ΦΑΣΙΜΟΣ Πωσ θα ξεμπερδεψουμε επιτελουσ με τα αποβρασματα τησ ιστοριασ? Προφανώς για τον φασισμό μπορούν να ειπωθούν πολλά πράγματα. Σε αυτό το κείμενο αποφασίσαμε να επικεντρωθούμε στο μεγάλο ερώτημα που μας βασανίζει όλες και όλους: Θα περίμενε κανείς ότι ο φασισμός εκπροσωπούμενος από τη Χρυσή Αυγή θα χάσει το έρεισμά του στην ελληνική κοινωνία μετά τις πρώτες του εμφανίσεις στα μίντια που θα εμφανιζόταν ξεκάθαρα η τρομερά στρεβλή πολιτική τους τοποθέτηση και ο ουγκανισμός τους. Δεν έγινε αυτό Αργότερα, όταν διέρρευσαν εικόνες και ντοκουμέντα για τη ναζιστική δομή τη συμμορίτικη οργάνωσή της και για ξυλοδαρμούς και δολοφονίες ενάντια στους μετανάστες υποθέσαμε ότι μπορεί να δημιουργηθεί μια ρωγμή στην εικόνα τους σαν τα τίμια ελληνόπουλα που θα βάλουν μια τάξη στο πολιτικό σκηνικό. Δεν έγινε αυτό. Μετά τη μαζική εμφάνιση του αντιφασιστικού κινήματος σαν απάντηση στη δολοφονία του αντιφασίστα αγωνιστή Παύλου Φύσσα και τις συλλήψεις των μεγάλων στελεχών της Χρυσής Αυγής βλέποντας ότι η ανοχή και η έμμεση στήριξη των ναζιστών από πλευράς κράτους και ΜΜΕ αναγκάστηκε να περιοριστεί πιστέψαμε ότι ήμασταν σε καλό δρόμο για να ξεμπερδέψουμε με τους κρετίνους της Χρυσής Αυγής. Δεν έγινε αυτό. Τέλος, μετά την ανάληψη της πολιτικής ευθύνης του Μιχαλολιάκου για την πολιτική δολοφονία του Φύσσα πιστέψαμε ότι η ελληνική κοινωνία θα σταματήσει να στηρίζει και να δίνει ψήφους σε δολοφόνους. Ούτε αυτό έγινε.

Γιατί λοιπόν συνεχίζουν να υπάρχουν στις ζωές μας αυτά τα ασπόνδυλα? Μία απάντηση που θα μπορούσαμε να δώσουμε είναι πως οι αιτίες που οδήγησαν στην ξαφνική εμφάνιση του φασισμού στις εκλογές του 2012 δεν έχουν πάψει να υφίστανται. Δεν είναι τυχαίο πως ιστόρικά, οι περίοδοι που ο φασισμός γιγαντώνεται χαρακτηρίζονται παράλληλα από οικονομικοκοινωνικές κρίσεις, σαν αυτή που έχουμε σήμερα στην Ελλάδα. Οι μνημονιακές κυβερνήσεις, η μία μετά την άλλη έχαναν το κοινωνικό τους έρεισμα λόγω της βαθιάς αντιλαϊκής πολιτικής που εφάρμοζαν και η οργή του λαού επ΄ουδενί δεν έπρεπε να μεταφραστεί σε αντισυστιμική επαναστατική αμφισβήτηση. Η Χρυσή Αυγή ήρθε να παίξει έναν εκτονωτικό ρόλο και να μεταφράσει την οργή απέναντι στο πολιτικό σύστημα, να την εμπλουτίσει με ιδεολογήματα ακραίου εθνικισμού, σεξισμού και ομοφοβίας, να υποκρύψει τον πραγματικό εχθρό δηλαδή το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα και να το βοηθήσει να ξεπεράσει την κρίση του. Οι τσαμπουκαλεμένοι «λεβέντες» της χρυσής αυγής αρχικά εμφανίστηκαν από το πουθενά ως τα τίμια παιδιά που οργανώνουν δομές αλληλεγγύης μόνο για έλληνες, βοηθάνε ηλικιωμένους να περάσουν το δρόμο και σκοπεύουν να βάλουν επιτέλους μία τάξη στο διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα. Παράλληλα με αυτή τους τη δράση σαν μια άλλη όψη του ίδιου νομίσματος οι φασίστες της Χρυσής Αυγής εκφράζουν την πολιτική και ιδεολογική συστημική τάση για καταπίεση των εργατικών στρωμάτων, κατάργηση λαϊκών και εργατικών δικαιωμάτων, ποινικοποίηση της δράσης μαζικών συλλογικών φορέων(μέτωπα στη γειτονιά, σωματεία). Έτσι πέρα από επιθέσεις σε μετανάστες, το πιο εκμεταλλευόμενο κομμάτι της εργατικής τάξης, βλέπουμε να επιτίθενται ευθέως και στην υπόλοιπη τάξη είτε άμεσα, στοχοποιώντας το οργανωμένο κομμάτι της(συνδικαλιστές, αγωνίστριες, επιθέσεις κοινωνικά στέκια), είτε έμμεσα στηρίζοντας τους εκμεταλλευτές της και ψηφίζοντας νομοσχέδια φοροελάφρυνσης εφοπλιστών. Εκεί εντάσσονται και οι πρακτικές των Χρυσαυγιτών στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη του Περάματος, να χτυπάνε τους ταξικούς συνδικαλιστές, να δολοφονούν αντιφασίστες αγωνιστές, να στήνουν δουλεμπορικά γραφεία- “σωματεία μόνο για Έλληνες”. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν, πως κομμάτια του εφοπλιστικού κεφαλαίου στηρίζουν ανοιχτά την Χρυσή Αυγή και αντιλαμβανόμαστε πως η ίδια δεν θα μπορούσε να συνεχίσει να υπάρχει αν δεν εξυπηρετούσε συμφέροντα μέρους των αφεντικών.

| aparemvasi.blogspot.gr | Τεύχος 13 |Αριστερόστροφος Κοχλίας | 17

Δεν είναι απορίας άξιο το πώς η Χρυσή Αυγή μέσα σε λίγους μήνες από την ξαφνική της εμφάνιση στο πολιτικό σκηνικό βρήκε τόσο μεγάλη στήριξη στην κοινωνία. Στην πραγματικότητα, ακόμη και τις προηγούμενες δεκαετίες που το όνομα Χρυσή Αυγή ήταν σχεδόν άγνωστο, η δημοκρατία μας βρομούσε ήδη φασισμό. Έναν φασισμό που δεν κοιμήθηκε ποτέ παρά υπολειτουργούσε πάντα στις επάλξεις μέχρι να χρειαστεί να γιγαντωθεί και να παίξει το συστημικό του ρόλο. Πολλά είναι τα παραδείγματα που το αποδεικνύουν. Πρώτη και καλύτερη η ελλιπής αντιφασιστική ιστορική παιδεία που λάβαμε από τα σχολεία μας. Το μάθημα της ιστορίας αξονίστηκε πάντα στα δεινά που προκάλεσαν δυνάμεις όπως η οθωμανική αυτοκρατορία στον πολυπαθή, πολιτισμικά υπερέχοντα ελληνισμό. Θέματα που καλλιεργούσαν το αίσθημα εθνικής υπεροχής του παιδιού. Ποτέ δεν διδαχθήκαμε την αιματηρή άνοδο και την μαχητική πτώση του φασισμού στην Ευρώπη, ούτε το ρόλο του φασισμού στην Ελλάδα. Λέξεις όπως χίτες, ταγματασφαλίτες, μαυραγορίτες, ακόμη και χούντα αποσιωπήθηκαν, και αντικαταστάθηκαν με συγκινητικά τραγούδια για τη γαλανόλευκη. Παράλληλα με το σχολείο, τα ΜΜΕ ως βασικός πυλώνας του μηχανισμού αναπαραγωγής της κυρίαρχης ιδεολογίας καλλιεργούσαν και συντηρούσαν ρατσιστικά αντανακλαστικά. Η Ελλάδα τότε έκανε μια αγωνιώδη προσπάθεια προσκόλλησης στην ΕΕ και συμπόρευσης με την “πολιτισμένης Δύσης” (όπως άλλωστε άξιζε στην πολιτιστικά ανώτερη γενέτειρα της δημοκρατίας). Τα ΜΜΕ λοιπόν ανέλαβαν το έργο της εξύψωσης του εθνικού φρονήματος του Έλληνα (που ετοιμαζόταν να ζήσει καλύτερα με το ευρώ) αναπαράγοντας εικόνες και στερεότυπα που ήθελαν κάθε μετανάστη δυνητικό εγκληματία, υπαίτιο για όλα τα προβλήματα της Ελλάδας, την ανεργία, την οικονομία. Βλέπουμε λοιπόν γιατί ήταν τόσο εύκολο να γιγαντωθεί ο φασισμός στις συνειδήσεις μας σε σημείο που σήμερα να είναι η Χρυσή Αυγή, ο αυθεντικός εκφραστής του, τρίτο κόμμα στη βουλή και να απασχολεί τον πολιτικό διάλογο. Βέβαια, πέρα από την ιδεολογική προπαγάνδα μπορούμε να εντοπίσουμε και υλικές μορφές στήριξης από το κράτος, διάφορων φασιστικών παρακρατικών οργανώσεων. Για χρόνια, ο καλύτερος συνεργάτης του κράτους λειτουργούσε στην αφάνεια δεχόμενος κρατικές χρηματοδοτήσεις μέχρι να χρειαστεί να προαχθεί σε κοινοβουλευτικό κόμμα.

Τρανταχτό παράδειγμα αυτού αποτελούν ντοκουμέντα που αποδεικνύουν ότι χρήματα από την κρατική υπηρεσία πληροφοριών δίνονταν σε στελέχη φασιστικών οργανώσεων, όπως ο Μιχαλολιάκος. Έτσι συντηρήθηκε η παρακρατική δράση οργανώσεων όπως η Χρυσή Αυγή(χτυπήματα σε πορείες, αγώνες και αγωνιστές, επιθέσεις σε συνδικαλιστές, δημιουργία «αυθόρμητων» ομάδων γειτονίας που ενοχλούνται από την παρουσία «αλλοδαπών» απαντώντας με πογκρόμ και ξυλοδαρμούς). Τέλος, συμπεραίνοντας ότι ο φασισμός είναι πολύ εύκολο να εμφανιστεί στο προσκήνιο σε περιόδους κρίσεων θα ήταν λάθος να συμπεράνουμε ότι αυτόματα θα εξαφανιστεί όταν αυτές περάσουν. Σε μια κοινωνία που πάντα κρατάει stand by το φασισμό ως εναλλακτικό σχέδιο και δεν σταματάει ποτέ να προπαγανδίζει βασικά ιδεολογήματα και πτυχές του, αυτός έχει πιο δυνατά θεμέλια από όσα μπορεί να φανταζόμασταν. Όταν το δεκανίκι του συστήματος παίρνει τα ιδεολογήματα αυτά και τα μετατρέπει σε νεοναζιστικό ρεύμα που αποκτά κοινωνική απήχηση, ο κρατική εξάρτηση που περιγράψαμε παραπάνω μπορεί να διαρρηχθεί. Έτσι για την καταπολέμηση του φασισμού, παράλληλα με την αναγνώριση και την καταπολέμηση των αιτιών που τον δημιούργησαν, είναι απαραίτητο να έχουμε ένα διαρκώς ενεργό και μαχητικό αντιφασιστικό κίνημα. Είναι αναγκαίο να πάρουμε πίσω τις γειτονιές μας, να μην αφήσουμε να πατήσει ο φασισμός στους συλλόγους μας, να ορθώσουμε ένα πλατύ μέτωπο αντίστασης απέναντι σε κάθε προσπάθεια συγκρότησης τους, έχοντας πάντα στο μυαλό μας ότι είναι γνήσιο παιδί του συστήματος και θα εξαφανιστεί πλήρως μόνο μαζί με αυτό. Παράλληλα, πρέπει αποφασιστικά να συγκρουστούμε και με τη φασιστική κουλτούρα. Είναι η κουλτούρα της βίας του ισχυρού πάνω στον ανίσχυρο, του μισογυνισμού και της ομοφοβίας, της ομοιογένειας και του φόβου απέναντι στο ξένο, της απόλυτης πειθαρχίας και της αρχηγολατρείας. Με την ανιστόρητη θεωρία των δύο άκρων που προσπαθούν να μας πλασάρουν, την εξίσωση δηλαδή των καταπιεσμένων που αγωνίζονται για την ελευθερία τους και των καταπιεστών που εκφράζουν την εκμετάλλευση και την υποταγή επιδιώκουν να μας απαλλάξουν από την ευθύνη να πάρουμε θέση.

18 | Αριστερόστροφος Κοχλίας | Τεύχος 13 | aparemvasi.blogspot.gr

...Μα πάλι θε ν’ απλώσει σαν χολέρα Πατώντας πάνω στην ανεμελιά σου και δίπλα σου φτάσει κάποια μέρα αν χάσεις τα ταξικά γυαλιά σου.

ΕΡΓΑΣΙΑΚΑ

ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΣΚΛΑΒΟΙ ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ! «Μάστιγα της ανεργίας, εργασιακή βαρβαρότητα, εργασιακός μεσαίωνας» είναι λίγες μόνο απο τις φράσεις που έχουν ανασυρθεί βίαια από τα λεξικά για να περιγράψουν ίσως το μεγαλύτερο κοινωνικό πρόβλημα της εποχής μας, αυτό της εργασιακής πραγματικότητας. Τα τελευταία χρόνια οι εργαζόμενοι παγκοσμίως και σε επίπεδο Ελλάδας έχουν δεχθεί μια βίαιη επίθεση, η οποία έχει ως αποτέλεσμα τη συρρίκνωση του μισθού (από την τάξη των 740 ευρώ το 2009 στα 436 το 2015), τη κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού και των δώρων των εορτών, τη τσάκιση της σύνταξης και την αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης. Ειδική μνεία χρήζει το φαινόμενο της ανεργίας, η μάστιγα της εποχής μας, που έχει φτάσει 27% του εργασιακού δυναμικού και στο τρομακτικό 60% για τη νεολαία. Η επίθεση αυτή δεν έρχεται από το πουθενά, ενορχηστρώνεται από το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο σε αγαστή συνεργασία με την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ και τη συνεχόμενη υλοποίηση από μεριάς των κυβερνήσεων, σε μια προσπάθεια να ξεπεράσει το κεφάλαιο τη δομική του κρίση. Από αυτό λοιπόν το πρίσμα, της ξεπέρασης της κρίσης του καπιταλισμού, οφείλουμε να δούμε όλες τις αλλαγές στο χάρτη της εργασίας αλλά και το φαινόμενο της ανεργίας. Ακριβώς για να μην χάσει το κεφάλαιο σε κέρδη και πλούτο, προσπαθεί να μετακυλήσει την κρίση του στις πλάτες των εργαζομένων. Από την μια προσπαθεί να μειώσει τα εργασιακά κόστη ώστε να έχει εύφορο πεδίο για υπερεκμετάλλευση των εργαζομένων αλλά και για να υπάρξει «ανταγωνιστικότητα», «υγιής επιχειρηματικότητα» και «επενδύσεις». Μιλάμε φυσικά για το φαινόμενο της «κινεζοποίησης». Αυτό βέβαια είναι μια παγκόσμια τάση που το μόνο της αποτέλεσμα είναι η συμπίεση των εργατικών κατακτήσεων προς τα κάτω και προφανώς με σκοπό το κέρδος των λίγων. Από την άλλη μιλάμε για προσπάθεια του συστήματος να διαμορφώσει ένα νέο μοντέλο εργαζομένου πλήρως εξειδικευμένου και αναλώσιμου στα γρανάζια της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Καθοριστικό ρόλο στα παραπάνω παίζει το φαινόμενο της τρομακτικής ανεργίας, που αποτελεί, εκτός των άλλων, και μοχλό για τα παραπάνω. Σε ότι αφορά το νέο μοντέλο εργαζομένου, η κατάσταση αρχίζει να διαμορφώνεται ήδη από το σχολείο. Οι νέοι νόμοι αναφέρουν ξεκάθαρα την παγίωση του θεσμού της μαθητείας, την οποία προωθούσε και το νέο Λύκειο. Επί της ουσίας μιλάμε για παιδιά που θα δουλεύουν είτε απλήρωτοι είτε με 1-2 ευρώ την ώρα.

Η κατάσταση συνεχίζεται στο επίπεδο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Η προσπάθεια του συστήματος είναι να δημιουργηθεί ένας νέος εργαζόμενος πλήρως εξειδικευμένος και αναλώσιμος. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί μέσα από τα προγράμματα σπουδών, την εισαγωγή πιστωτικών μονάδων και την κατεύθυνση διάσπασης των πτυχίων. Απότοκος σκοπός είναι η δημιουργία μιας βεντάλιας εργαζομένων διαφορετικών ταχυτήτων, οι οποίοι δε θα έχουν τη πλήρη εποπτεία του γνωστικού τους αντικειμένου και ενιαία επαγγελματικά δικαιώματα και θα είναι βορά στις ορέξεις του κάθε επιχειρηματία. Ένας εργαζόμενος που θα είναι πλήρως πειθαρχημένος και δε θα σηκώνει κεφάλι σε οποιαδήποτε εργασιακή αυθαιρεσία. Απότοκο της κρίσης και πάγια επιδίωξη του συστήματος είναι η εκ βάθρων αλλαγή των εργασιακών σχέσεων συνολικά. Το αναφαίρετο δικαίωμα στην εργασία καταστρατηγείται με τον πιο βάρβαρο τρόπο. Η ανεργία ειδικά στους νέους καλπάζει και εκατοντάδες χιλιάδες συνάνθρωποι μας είναι κάτω από τα όρια της φτώχειας (650.000 παιδιά για το 2015 σύμφωνα με έρευνα της Unicef ), καθώς δεν μπορούν να κερδίσουν με την εργασία τα προς το ζην. Απάντηση του αστικού κράτους χέρι χέρι με τις επιταγές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ΔΝΤ είναι η περαιτέρω εξαθλίωση της ζωής μας. Οι λύσεις που προτείνουν ειδικά στη νέα γενιά, αν ξεπεράσουν το σκόπελο της ανεργίας, είναι η απλήρωτη και ανασφάλιστη εργασία, τα επιδοτούμενα προγράμματα του ΟΑΕΔ, τα προγράμματα ΕΣΠΑ, τα δίμηνα και πεντάμηνα voucher. Στην ουσία τους τα προγράμματα αυτά που προωθούνται από τη Ευρωπαϊκή Ένωση νομιμοποιούν την ανασφάλιστη και απλήρωτη εργασία, την υποαπασχόληση. Εγκαθιδρύουν ακόμα περισσότερο ένα καθεστώς ελαστικών εργασιακών σχέσεων αφού οι πόροι για την παροχή τους από την ΕΕ σε επιχειρήσεις με σκοπό την πρόσληψη εργατικού δυναμικού δίνονται με συγκεκριμένους όρους(ατομικές συμβάσεις, ελάχιστες αποδοχές κτλ). Και όταν ο εργαζόμενος λαός παλεύει για κάτι καλύτερο το αστικό κράτος του επιφυλάσσει τη πιο αδυσώπητη καταστολή είτε νομικά (επιστράτευση εργαζομένων μετρό δασκάλων κλπ) είτε φυσική καταστολή (αστυνομική βία, ρίψη δακρυγόνων σε πορείες κλπ).

| aparemvasi.blogspot.gr | Τεύχος 13 |Αριστερόστροφος Κοχλίας | 19

Ειδικά και για τη σχόλη μας στο χώρο των νέων μηχανικών η κατάσταση είναι ζοφερή. Ειδικότερα στους νέους μηχανικούς η ανεργία αγγίζει το 70% και οι περισσότεροι που καταφέρνουν να βρουν δουλειά απασχολούνται με μπλοκάκι. Μπλοκάκιας είναι ο μηχανικός που συνεργάζεται με μια εταιρεία χωρίς να έχει προσληφθεί. Κόβει απόδειξη παροχής υπηρεσιών (μπλοκάκι), ο μισθός του δεν είναι σταθερός ούτε προστατευόμενος και δε δικαιούται δώρα και επιδόματα, ενώ τα ωράρια εργασίας του είναι ασφυκτικά και πληρώνει από την τσέπη του ασφάλιστρα και φόρους υψηλότερους από τους απλούς μισθωτούς. Συγχρόνως, ως “ελεύθερος επαγγελματίας” ο μηχανικός δε θεωρείται ποτέ άνεργος ακόμα και όταν δεν απασχολείται και έτσι στερείται δικαιώματος εγγραφής στον ΟΑΕΔ! Επίσης είναι υποχρεωμένος να πληρώνει εισφορές ενώ εργάζεται περιστασιακά ή απασχολείται σε άλλο κλάδο αλλιώς η εργασία του δε “μετρά” στα συντάξιμα χρόνια. Παράλληλα, αξίζει να αναφερθεί αφενός η περικοπή των αποθεματικών των ταμείων σε ποσοστό 75% οδηγώντας τα στα πρόθυρα της πτώχευσης και αφετέρου η εξοντωτική αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών (εώς και 90%), αποτέλεσμα πολλοί απόφοιτοι να μην εγγράφονται καν στο ΤΕΕ και πολλοί μπλοκάκηδες να οδηγούνται στην έξοδο από το ταμείο.

Στον εργασιακό μεσαίωνα, στην κρίση και την ανεργία απαντάμε με οργάνωση και αγώνες!

Attack στην Ανεργία και την Επισφάλεια

Η οργάνωση και διεκδίκηση της νεολαίας και των εργαζομένων αποτελεί έμπρακτη απάντηση τόσο για την υπεράσπιση των συμφερόντων μας στο χώρο που δουλεύουμε, όσο και για την ανατροπή όλων των πολιτικών διάλυσης των εργασιακών δικαιωμάτων.

Η Attack αποτελεί κίνηση που προσπαθεί να ενώσει τις φωνές όλων των ανέργων, των επισφαλώς εργ α ζο μ έ ν ων στα νέα προγράμματα «κοινωφελούς εργασίας», voucher, και ΕΣΠΑ που δ η μ ι ο υ ργ ο ύ ν για τη νεολαία. Να μετατρέψει αυτές τις φωνές σε πραγματικό αγώνα για να έχει δουλειά όλη η νεολαία σε αγώνα διεκδίκησης δεδουλευμένων και αύξησης εδώ και τώρα των μισθών και της ασφάλισης. Οι ελπιδοφόροι αγώνες τις Attack (μέσα στο μικρό της διάστημα ζωής), έχουν δώσει απτά αποτελέσματα με πληρωμές δεδουλευμένων στα αυτοαποκαλούμενα «προγράμματα», από το υπουργείο εργασίας και τους εργοδότες. Η Attack αυτόν τον αγώνα θέλει να τον πάει ένα βήμα πιο πέρα, οργανώνοντας ακόμη μεγαλύτερο κομμάτι της νεολαίας, δημιουργώντας ένα κίνημα ικανό να καταργήσει όλα τα προγράμματα σκλαβιάς!

Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών (www.somt.gr)

Το Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών (ΣΜΤ) είναι ο χώρος οργάνωσης όλων των μισθωτών εργαζόμενων και άνεργων μηχανικών, μαζί με τις υπόλοιπες κατηγορίες τεχνικών. Εδώ και χρόνια το ΣΜΤ βρίσκεται στην πρώτη γραμμή των αγώνων για τους εργαζόμενους μηχανικούς και συνολικά του εργατικού κινήματος, έχοντας πετύχει αξιοσημείωτες νίκες τόσο στην κατοχύρωση εργασιακών δικαιωμάτων, όσο και στο μπλοκάρισμα των αντεργατικών μέτρων των κυβερνήσεων. Η υπογραφή συλλογικής σύμβασης για τους μηχανικούς, η επαναπρόσληψη απολυμένων εργαζόμενων, το πάγωμα μειώσεων στους μισθούς ή αντίστοιχα η επιβολή αυξήσεων, είναι μερικά παραδείγματα νίκης που βελτιώνει τις ζωές των εργαζομένων που κερδήθηκαν μέσα από τους μαζικούς αγώνες του σωματείου. Η ταξική συναδελφική αλληλεγγύη του σωματείου απέναντι σε κάθε πληττόμενο εργαζόμενο, αποτελεί έμπρακτη απάντηση στη μαύρη εποχή της κρίσης, αποτελεί έμπρακτη αμφισβήτηση των εργοδοτών και των κλακαδόρων τους στα Μίντια, πως τα πράγματα μπορούν να πάνε και αλλιώς μέσα από την οργάνωση και των αγώνα!

(www.attack.org.gr)

20 | Αριστερόστροφος Κοχλίας | Τεύχος 13 | aparemvasi.blogspot.gr

Λάντζα στο χώρο του επισιτισμού-τουρισμού (http://lantzaepet.blogspot.gr/)

Η Λάντζα, είναι ένα σχήμα που απευθύνεται σε ένα χώρο που δουλεύει κατά κόρον η νεολαία, αυτόν του επισιτισμού. Οργανώνει και παλεύει για τα δικαιώματα όλων των εργαζόμενων σερβιτόρων, μαγείρων, λαντζιέρηδων και λοιπών επαγγελμάτων εστίασης. Σε ένα χώρο όπου η μαύρη, κακοπληρωμένη δουλειά και η αυθαιρεσία αποτελούν μάστιγα, η πάλη της λάντζας έχει αποδώσει και αυτή καρπούς, δίνοντας σημαντικές νίκες επαναπροσλήψεων και πληρωμών ε ρ γ α ζ ο μ έ ν ω ν. Χαρακτηριστικά τα παραδείγματα δύο απολύσεων στα μαγαζιά του Revolt και του Τζερεμέ, το τ ε λ ε υ τ α ί ο καλοκαίρι, όπου η μαχητική δράση των εργαζόμενων αλλά και η παρέμβαση της Λάντζας , ανάγκασαν τα αφεντικά να μετατρέψουν σε επαναπρόσληψης και πληρωμή των δεδουλευμένων.

Απέναντι στις επιδιώξεις τους και στη πραγματικότητα που έχουν διαμορφώσει για μας χωρίς εμάς εμείς βροντοφωνάζουμε ότι δε θα οικειοποιούνται τον πλούτο που εμείς παράγουμε, οι τράπεζες και οι επιχειρήσεις, αλλά ήρθε η ώρα να τον καρπωθούμε εμείς. Με συλλογικούς αγώνες θα επιβάλουμε τις ανάγκες μας κόντρα στα συμφέροντα του κεφαλαίου. Ειδικά με την ψήφιση του νέου μνημονίου και τη νέα αντεργατική επίθεση η οποία ετοιμάζεται, απαιτείται η οργάνωση του κόσμου της δουλειάς από τα κάτω η συμμετοχή στα σωματεία μας και ο συντονισμός όλων αυτών των δομών ώστε η εργατική τάξη να απαντήσει με ενιαίο τρόπο. Παράλληλα η εργατική τάξη πρέπει να βάλει στο στόχαστρο το πραγματικό αντίπαλο που δεν είναι άλλος από είναι την Ευρωπαϊκή Ένωση, το ΔΝΤ και το ντόπιο και διεθνές κεφάλαιο. Επιβάλλεται επομένως να παλέψουμε ενάντια στο σύστημα αυτό που μας καταπατά τα εργασιακά μας δικαιώματα και μας καταπιέζει.

Για να κερδίσουμε τον κόσμο που μας ανήκει, έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο!

Εργατικές Λέσχες Οι εργατικές λέσχες αποτελούν ένα σύγχρονο παράδειγμα οργάνωσης του λαού, των εργαζομένων, της νέας εργατικής βάρδιας στη γειτονιά. Με την συγκρότηση τους και τη δράση τους τα τελευταία χρόνια έχουν συμβάλλει στην ανάπτυξη των αγώνων, των κινημάτων στις γειτονίες, στους χώρους ζωής των εργαζομένων στη Νέα Σμύρνη, στο Κερατσίνι και τη Δραπετσώνα, στη Νέα Ιωνία, στην Καλλιθέα, στου Ζωγράφου και αλλού. Οι λέσχες προσπαθούν να απαντήσουν στο καίριο ζήτημα της οργάνωσης αποτελώντας ένα σωματείο στη γειτονία, ακούμπημα και προστάτη των συμφερόντων των εργαζομένων, της νεολαίας των 5μήνων και των voucher, όπου οι παραδοσιακές συνδικαλιστικές μορφές αδυνατούν να καλύψουν. Μέσα από την μορφή αυτή έχουν ξεσπάσει και στηριχθεί πολλοί τοπικοί αγώνες ενάντια σε απολύσεις/μειώσεις, αλλά και ευρύτερα κινήματα όπως αυτό ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης Αργίας. Ταυτόχρονα προσπαθούν να αποτελέσουν χώρο ταξικής αλληλεγγύης ανάμεσα στους εκμεταλλευόμενους, αναπτύσσοντας π.χ. δομές κοινωνικών ιατρείων, φροντιστηρίων, διανομής τροφίμων κ.α. , αλλά και χώρο παραγωγής ενός άλλου πολιτισμού του λαού, κόντρα στον πολιτιστικό σκοταδισμό των καιρών.

| aparemvasi.blogspot.gr | Τεύχος 13 |Αριστερόστροφος Κοχλίας | 21

Ευρωπαϊκη Ενωση

Η ΕΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΩΝ ΛΑΩΝ... Ήταν μόλις λίγους μήνες πριν όταν ολόκληρη η κοινωνία “συνταράχτηκε” από την ανακοίνωση για τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος. Κι ενώ για πολύ κόσμο η είδηση αυτή αποτέλεσε μία αμυδρή ελπίδα ότι ίσως έτσι εκφραστεί και ακουστεί η κοινωνική αγάνακτηση από την παρατεταμένη λιτότητα και ύφεση, για άλλους σήμανε την έναρξη για μια εκστρατεία τρόμου. Πράγματι, όσα ακούστηκαν εκείνη την περίοδο από τα “μεγάλα και έγκυρα” κανάλια, από τους πολιτικούς των μνημονίων (σχεδόν την πλειοψηφία των κομμάτων της Βουλής, συμπεριλαμβανομένης και της δήθεν “αντισυστημικής” Χ.Α) και κυρίως από αφεντικά και επιχειρήσεις, όλοι με ένα στόμα, μαζί και με τους Ευρωπαίους “εταίρους” μας ήταν σαν να περιέγραφαν ότι η παραμικρή υποψία αμφισβήτησης του “ευρωπαϊκού ονείρου”, της Ε.Ε και του ευρώ συνοδεύεται από την πλήρη καταστροφή. Μόνο τσουνάμι, ζόμπι, εξωγήινοι που θα επιτεθούν στον πλανήτη, δεν παρουσιάστηκαν ως συνέπεια της άρνησης του μονόδρομου και της αποδοχής της συμφωνίας. Παρόλα αυτά ο ελληνικός λαός φάνηκε να μην τσιμπάει σε αυτή την τρομοκρατία και έδωσε με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο την απάντηση στο ερώτημα για συνέχεια ή όχι στην περαιτέρω εξαθλίωσή του. Το 63% του ΟΧΙ, αν και αντιφατικό, αυτό δείχνει. Ποια και για ποιους επίκειται πραγματικά όμως αυτή η βιβλική καταστροφή που μας παρουσίασαν, αλλά και ποιο είναι αυτό το ευρωπαϊκό όνειρο και τι σημαίνει η πρόσδεση στην ευρωπαϊκή ένωση και το ευρώ; Αυτά τα ερωτήματα οφείλουμε να τα εξετάσουμε, ακριβώς γιατί η διάψευση του ΟΧΙ και η μετατροπή του σε ΝΑΙ άνευ όρων φανερώνει ότι είναι βαθιά ριζωμένη η λογική του “There is no alternative” , ενώ ταυτόχρονα η εφαρμοζόμενη πολιτική και ανέφικτη είναι και καταστροφική. Ακόμα φανερώθηκε το προηγούμενο διάστημα ότι δεν μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή πολιτική σε συνδυασμό με την αποδοχή βασικών πυλώνων του συστήματος, όπως το χρέος, το κοινό νόμισμα και η Ε.Ε. Η αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ να εφαρμόσει φιλολαϊκή πολιτική εντός αυτών των ορίων το αποδεικνύει. Τι μένει τελικά μετά από όλη αυτή τη διαδικασία; Η ανάγκη να αναμετρηθούμε με αυτά τα ερωτήματα, ως απάντηση στην κοινωνική δυναμική του ΟΧΙ που φαίνεται να ψάχνει να βρει τις λέξεις και τα βήματα για να φτάσει μέχρι το τέλος της διαδρομής.

Αρχικά, πριν δούμε πια είναι αυτά «τα τέρατα» που μας παρουσιάζουν πρέπει όλοι να καταλάβουμε ότι ήδη βρισκόμαστε στο στόμα του τέρατος. Η Ευρωπαϊκή Ένωση εκ γενετής είναι ένας θεσμός που σκοπό έχει αφενός την εκμετάλλευση και την καταπίεση των λαών της Ευρώπης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το γεγονός ότι οποιαδήποτε λαϊκή διεκδίκηση, όλως τυχαίως, προσκρούει στο ίδιο το νομικό και θεσμικό πλαίσιο της Ε.Ε. Αφετέρου η Ε.Ε. σαν δομή δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι ένωση «ισότιμων» κρατών, όπως στρεβλά πίστευε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Το ίδιο το μνημόνιο έξαλλου, ως αποκρυστάλλωση της πολιτικής της Ε.Ε. δεν οδηγεί στο ξεπέρασμα της κρίσης, όπως μας λένε τόσα χρόνια, αλλά ουσιαστικά έρχεται να εξυπηρετήσει έναν άλλο σκοπό και αυτός είναι η υποτίμιση της εργατικής δύναμης, η διάλυση κάθε εργασιακού δικαιώματος και λαϊκού κεκτημένου, η συσσώρευση Κεφαλαίου. Το κυρίαρχο ιδεολόγημα που αυτή την στιγμή πλασάρεται είναι ότι χωρίς μνημόνιο, χωρίς ευρώ και Ε.Ε. η «χώρα θα καταστραφεί», «θα πεινάσουμε», «θα γίνουμε μπανανία». Είναι όμως πραγματικά έτσι?

•Αγροτική παραγωγή:

Η πραγματικότητα είναι ότι η πολιτική της Ε.Ε έχει καταστρέψει σε μεγάλο βαθμό την αγροτική παραγωγή. Με τη συμφωνία της Κοινής Αγροτικής Παραγωγής (ΚΑΠ) προωθεί την μονοκαλλιέργεια κάθε χώρας διαλύοντας εκ βάθρων τομείς της αγροτικής παραγωγής. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι πλέον εισάγουμε ζάχαρη ενώ υπήρχε αναπτυγμένη και παραγωγική βιομηχανία ζάχαρης στην Ελλάδα. Το φαινόμενο αυτό έχει συμβεί για πάρα πολλούς κλάδους ακριβώς γιατί η Ε.Ε έχει επιλέξει να πριμοδοτεί συγκεκριμένους κλάδους και συγκεκριμένες χώρες, με άξονα τα κέρδη μιας χούφτας πολυεθνικών! Παρόλα αυτά, και ενώ η Ε.Ε κάνει ότι μπορεί για να προωθήσει αυτές τις αλλαγές, οι οποίες εκτός των άλλων μέσα στα πρώτα 30 χρόνια εφαρμογής τους είχαν ως αποτέλεσμα την μείωση του γεωργικού εισοδήματος κατά 4,5% και από το 1995 μέχρι το 2004 σημειώθηκε μείωση κατά 23%. η αγροτική παραγωγή δεν είναι εντελώς τσακισμένη όπως προσπαθούν διακαώς να μας πείσουν αλλά έχει πραγματικές δυνατότητες.

22 | Αριστερόστροφος Κοχλίας | Τεύχος 13 | aparemvasi.blogspot.gr

Βάσει της σχετικής μελέτης της ΠΑΣΕΓΕΣ το ποσοστό αυτάρκειας σε μια σειρά βασικών αγροτικών, διατροφικών προϊόντων φυτικής και ζωϊκής παραγωγής διαμορφώνεται κατά μέσο όρο στο 94%. Στη φυτική παραγωγή, όπως προκύπτει η αυτάρκεια είναι 99% κατά μέσο όρο. Στα φρούτα η αυτάρκεια παραμένει υψηλή (128%). Στη ζωϊκή παραγωγή το ποσοστό αυτάρκειας ανέρχεται κατά μέσο όρο στο 73%. Ειδικά στο αιγοπρόβειο κρέας έχουμε αυτάρκεια της τάξης του 94%. Βέβαια προφανώς και δεν είμαστε αυτάρκεις σε κάθε κλάδο της αγροτικής παραγωγής πάντως σίγουρα δεν θα πεινάσουμε!

•Βιομηχανία ενέργειας και φυσικός πλούτος:

Πόσες φορές δεν έχουμε βρεθεί σε συζητήσεις που προβληματιζόμαστε αν θα μπορούσαμε εκτός ΕΕ να παράγουμε ενέργεια ή αν υπάρχει φυσικός πλούτος στην Ελλάδα… Υπάρχει το ιδεολόγημα εδώ και χρόνια ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα η οποία δεν παράγει, δεν έχει φυσικούς πόρους και μια αντιδραστική αντίληψη ότι οι «έλληνες είναι τεμπέληδες» που δεν παράγουν. Είναι και αυτό μέρος της τρομοκρατίας που ασκείται μπροστά στο ενδεχόμενο της εξόδου από την ΕΕ. Παρόλα αυτά δεν είναι ψέμα ότι η Ελλάδα είναι από τις λίγες χώρες η οποία έχει αυτάρκεια σε ηλεκτρική ενέργεια και δεν είναι τυχαίο ότι υπάρχει η κατεύθυνση από την ΕΕ να ιδιωτικοποιηθεί η ΔΕΗ και αυτό το αγαθό που είναι απαραίτητο πλέον για την ζωή να περάσει στα χέρια λίγων (βλ. χαράτσια κλπ). Η Ελλάδα κατέχει σημαντική θέση όχι μόνο στην Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά και παγκοσμίως καθώς είναι μια από τις σημαντικότερες στην παραγωγή βωξίτη ο οποίος είναι απαραίτητο συστατικό του αλουμινίου. Ταυτόχρονα κατέχει μερίδιο σε παραγωγή προϊόντων όπως το νικέλιο, καυστική μαγνησία, μπεντονίτη, περλίτη, κίσσηρη και μάρμαρα. Όλα τα παραπάνω είναι απαραίτητα υλικά-πρώτες ύλες µια σειρά σηµαντικών κλάδων όπως την τσιµεντοβιοµηχανία, τις κατασκευές, την παραγωγή ενέργειας, τη βιοµηχανία μη σιδηρούχων μετάλλων (αλουµινίου, νικελίου, κλπ), τη βιομηχανία ανοξείδωτου χάλυβα κ.ά.

•Εισαγωγές-Εξαγωγές:

«Αν βγούμε από την ΕΕ δεν θα εισάγουμε και δεν θα εξάγουμε τίποτα». Είναι όμως έτσι; Στην πραγματικότητα ο χώρος ανταλλαγών μας είναι οι χώρες της γεωγραφικής γειτονιάς μας, δηλαδή της Μεσογείου και των Βαλκανίων κυρίως. Είναι γεγονός ότι όσον αφορά στις εξαγωγές μόνο 6 από τις πρώτες 15 χώρες στις οποίες εξάγουμε προϊόντα είναι μέλη της ΕΕ και με την Τουρκία μάλιστα να βρίσκεται με διαφορά στην πρώτη θέση.

Η γειτονική Ιταλία είναι αρκετά μπροστά από την τρίτη χώρα εξαγωγής Γερμανία, η οποία απορροφά προϊόντα λίγο μεγαλύτερης αξίας από την Βουλγαρία. Συνολικά η ευρωζώνη απορροφά μόλις το 29% των ελληνικών εξαγωγών. Παράλληλα στις εισαγωγές η εικόνα είναι η παρόμοια, με την Ρωσία να βρίσκεται πάλι με διαφορά στην πρώτη θέση και πάλι μόνο 6 από τις 15 πρώτες χώρες σε εξαγωγές να ανήκουν στην ΕΕ. Και όλα αυτά βέβαια σε ένα ασφυκτικό πλαίσιο το οποίο επιβάλλει η ΕΕ η οποία σου βάζει σαφείς και ασφυκτικούς όρους για τις ανταλλαγές. Γι’ αυτόν τον λόγο και αισθανόμαστε ότι πέρα από αυτό το πλαίσιο και αν ακολουθήσουμε έναν άλλον δρόμο θα ανοίξει μία ολόκληρη βεντάλια επιλογών σε χώρες με τις οποίες μπορούμε να έρθουμε σε εμπορικές επαφές και να καλύψουμε βέβαια την ανεπάρκεια σε μία σειρά από προϊόντα τις οποίες δεν μπορούμε να αγνοήσουμε. Σύμφωνα με όλα τα παραπάνω λοιπόν φτάνουμε στο συμπέρασμα ότι υπάρχουν οι όροι και οι προϋποθέσεις για την αναζήτηση και την επεξεργασία ενός άλλου δρόμου που είναι όντως υλικά εφικτός. Τα σχέδια τους για “ανάπτυξη” εις βάρος μας έχουν χρεοκοπήσει. Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι η δική τους κερδοφορία ιδιαίτερα στην εποχή της κρίσης σημαίνει περαιτέρω εξαθλίωση για τους εργαζόμενους. Τα οικονομικά και πολιτικά πλαίσια που επιβάλλει η ΕΕ είναι πλέον ασφυκτικά. Θεωρούμε πως η πληττόμενη πλειοψηφία δεν πρέπει να διστάσει μπροστά στην τρομοκρατία. Δεν μπορούμε να δεχτούμε ότι ένας λαός είναι ανίκανος να πάρει την ζωή στα χέρια του. Η οργάνωση από τα κάτω και οι συλλογικοί αγώνες για την αναζήτηση ενός μονοπατιού που θα εκμεταλλεύεται τις παραγωγικές δυνάμεις και δυνατότητες του τόπου για την ικανοποίηση των πραγματικών κοινωνικών αναγκών και για την ευημερίαργαζομένων και όχι της μειοψηφίας των αφεντικών, είναι ο πραγματικός μονόδρομος. Η οργάνωση αυτή αποκρυσταλλώνεται σε άλλες δομές και όργανα εξουσίας όπως η οργάνωση στα πρωτοβάθμια ταξικά σωματεία, ο εργατικός και φοιτητικός έλεγχος και οι λαϊκές συνελεύσεις, τα οποία έρχονται σε σύγκρουση με τις ξεπουλημένες ηγεσίες του εργοδοτικού συνδικαλισμού και που θα δώσουν την δυνατότητα στον λαό να ορίζει αυτός την μοίρα του, να οικειοποιείται τον πλούτο που παράγει και να παράγει πολιτική για τον εαυτό του.

ΟΙ ΠΙΟ ΒΑΡΒΑΡΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΕΦΑΡΜΟΣΤΗΚΑΝ ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΣΤΗ ΛΟΓΙΚΗ ΤΩΝ ΜΟΝΟΔΡΟΜΩΝ. Η ΑΡΝΗΣΗ ΤΩΝ ΜΟΝΟΔΡΟΜΩΝ ΑΠΟ ΤΗ ΜΕΡΙΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΝΑΓΚΑΙΟ ΒΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥΣ! ΟΙ ΕΡΓΑΤΙΚΟΙ, ΝΕΟΛΑΙΙΣΤΙΚΟΙ, ΤΑΞΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ!

| aparemvasi.blogspot.gr | Τεύχος 13 |Αριστερόστροφος Κοχλίας | 23

ΠΟΛΕΟΔΟΜΙΑ

Γκρεμιζουμε το παρον...Οικοδομωντασ το μελλον! Στη σύγχρονη εποχή ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού και πιο συγκεκριμένα της νεολαίας, είτε αναφερόμαστε σε φοιτητές, είτε σε νέους εργαζόμενους ή άνεργους , έρχεται σε καθημερινή επαφή με κάποιο αστικό κέντρο. Καθώς οι περισσότερες καθημερινές δραστηριότητες μας αναπτύσσονται στην πόλη είναι εύκολο να παρατηρήσουμε τις δομές και λειτουργίες της, οι οποίες μας επηρεάζουν άμεσα και έμμεσα. Για το λόγο αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία η μελέτη του αντικειμένου της πολεοδομίας και κυρίως για τους φοιτητές της σχολής μας.

H πολεοδομία όπως και διάφορες άλλες πτυχές της καθημερινότητας μας επηρεάζονται από το σύστημα κοινωνικοοικονομικών σχέσεων εντός του οποίου δημιουργούνται. Πιο συγκεκριμένα εντός του καπιταλιστικού συστήματος οι σημερινές πόλεις αποκτούν κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Ένα από τα βασικά που παρατηρούμε όλοι, είναι ότι η ιδιωτική πρωτοβουλία και τα ιδιωτικά συμφέροντα επεμβαίνουν πλέον με τον πιο άμεσο τρόπο στην αστική δόμηση. Από τα μεγάλα έργα υποδομών, όπως ΧΥΤΑ, οδικά δίκτυα, σύστημα μαζικών μεταφορών, μέχρι τα πιο μικρά, όπως σχολεία, νοσοκομεία, κατοικίες, διαμόρφωση δημόσιων χώρων, κριτήριο για την κατασκευή τους είναι η κερδοφορία των ιδιωτικών επιχειρήσεων και όχι οι ανάγκες της εκάστοτε κοινότητας κατοίκων και η προστασία του φυσικού περιβάλλοντος. Έτσι παρατηρούμε φαινόμενα αυθαίρετης δόμησης και καταπάτησης δημόσιας γης τα οποία δημιουργούν αρνητικές επιπτώσεις στην ασφάλεια των κατοίκων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα στην Ελλάδα είναι η επέκταση των εγκαταστάσεων διυλιστηρίων στην Ελευσίνα από την ΕΛ.ΠΕ Α.Ε, έχοντας ως συνέπεια την επέκταση της ρύπανσης του φυσικού και οικιστικού περιβάλλοντος. Ακόμη χαρακτηριστική είναι η πρόταση για ιδιωτικοποίηση του πρώην χώρου αεροδρομίου στο Ελληνικό , με σκοπό τη δόμηση μιας ζώνης τουριστικής/ εμπορικής χρήσης και «ανάπτυξης» (με ξενοδοχεία, ιδιωτικά νοσοκομεία, πανεπιστήμια, θέρετρα, καζίνο και μάλιστα με συντελεστή δόμησης από 0.2 έως 2.2!). Η κίνηση αυτή, η οποία μόνη καθοδηγητή έχει το ιδιωτικό κέρδος, αποτελεί μια ακόμη επέμβαση σε έναν από τους τελευταίους χώρους πρασίνου στην Αθήνα, δημιουργώντας μια πολυτελή πόλη μέσα στην πόλη, όπου πρόσβαση θα έχουν τα ανώτερα στρώματα της κοινωνίας,

Τα παραπάνω παραδείγματα μας αποδεικνύουν ότι όσο άξονας της αστικής δόμησης είναι το ιδιωτικοοικονομικό όφελος καμία πόλη δεν θα είναι βιώσιμη και ανθρώπινη για την κοινωνία που ζει και αναπτύσσεται σε αυτή. Ένας άλλος στρατηγικός στόχος του καπιταλιστικού συστήματος στην πολεοδομία είναι ο σαφής χωρικός διαχωρισμός των «καλών» από τις «κακές» συνοικίες, με τις πρώτες να κατοικούνται από τα αστικά και μεσοαστικά στρώματα , ενώ οι δεύτερες από τα κατώτερα κοινωνικό-οικονομικά στρώματα. Μέσα σε αυτό των (χωρο)ταξικό διαχωρισμό προωθείται από την κυρίαρχη τάξη η ζωνοποίηση των αστικών κέντρων. Από την μια διακρίνουμε γκέτο οχυρωμένες κοινότητες, αμιγώς βιομηχανικές περιοχές κλπ, στις οποίες επικρατούν συνθήκες έντονης παραβατικότητας και κοινωνικής εξαθλίωσης. Οι περιοχές αυτές οριοθετούνται και αποτελούν έναν διαφορετικό κόσμο στην ουσία από τις εξευγενισμένες «κηπουπόλεις», τα τουριστικά, εμπορικά θέρετρα ενώ βρίσκονται στην ίδια πόλη. Τα παραδείγματα αυτών των αντιθέσεων και αυτής της ζωνοποίησης είναι αμέτρητα στον παγκόσμιο χάρτη. Από τις κολασμένες φαβέλες στο Ρίο της Βραζιλίας οπού κουμάντο κάνουν οι διακινητές ναρκωτικών και γυναικείας σάρκας σε πλήρη αντίθεση με την χλιδή των τεράστιων ουρανοξυστών και των απέραντων τουριστικών παραλιών . Μέχρι την Νέα Υόρκη, όπου το μαστιζόμενο από την εγκληματικότητα Μπρόνξ απέχει λίγα χιλιόμετρα από το «American Dream» του Μανχάταν με τις απαστράπτουσες λεωφόρους. Τελικά η δημιουργία αυτών των αντιθέσεων εξυπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου, καθώς ο οικονομικός έλεγχος που ασκεί στις αποκλεισμένες, εξαθλιωμένες ζώνες των κατοίκων της εργατικής τάξης αποσκοπεί στον καταμερισμό της εργασίας, στην υποτήμιση και το ξεπούλημα τους ώστε να χτίσουν παραδεισένιες περιοχές «φούσκες» στις οποίες οι οικονομικά ισχυρότεροι θα κλείνονται μακριά από τις υποβαθμισμένες περιοχές που οι ίδιοι έχουν δημιουργήσει. Παράλληλα για τους κατοίκους των ζωνών αυτών δημιουργείται η αντίληψη ότι δεν έχουν κανένα λόγο και έλεγχό πάνω στην δόμηση της περιοχής και γειτονιάς τους καθώς και της ζωής τους μέσα σε αυτήν ως συνέπεια ενός συστήματος το οποίο φαντάζει να έχει τον απόλυτο κεντρικό έλεγχο της δόμησης των πόλεων.

24 | Αριστερόστροφος Κοχλίας | Τεύχος 13 | aparemvasi.blogspot.gr

Σε μια τέτοια κατεύθυνση κινείται και το project «Rethink Athens». Ένα σχέδιο που είναι στα χέρια ιδιωτικών εταιριών και που σκοπό έχει, όπως οι ίδιοι λένε “τις επιμέρους επεμβάσεις για την αντιμετώπιση των προβλημάτων του υποβαθμισμένου κέντρου και της ευρύτερης περιοχής του, με πολλαπλασιαστικό όφελος για την ευρύτερη περιοχή του κέντρου” που φθάνει ως τις περιοχές κατοικίας στα Άνω Πατήσια. Ο στόχος περιλαμβάνει την αναβάθμιση της ανταγωνιστικότητας της Αθήνας στο γαλαξία των ευρωπαϊκών και διεθνών μητροπόλεων, ως πόλης με ένα ποιοτικό, αισιόδοξο και ανθρώπινο πρόσωπο». Επί της ουσίας μιλάμε για την διαμόρφωση ενός κλειστού κέντρου συνάθροισης όσων έχουν την οικονομική δυνατότητα για ακριβή ψυχαγωγία, αγορές κλπ ενώ οι πλειοψηφία του κόσμου που υφίσταται της συνέπειες της κρίσης του συστήματος θα βρίσκεται έξω από αυτό, χωρίς να έχει λόγο στη διαμόρφωση και στις λειτουργίες του. Για να μπορέσει όμως να υλοποιηθεί το σχέδιο αυτό, το κέντρο θα πρέπει να απαλλαγεί από «προβλήματα», που το σύστημα δεν μπορεί να διαχειριστεί, και αυτά είναι η μεταναστευτική ροή και οι κοινωνικές αντιστάσεις. Από τη μία η διαχείριση των μεταναστών, για την ιδεολογική καθαρότητα του κέντρου της Αθήνας, αλλά και για τον «περιορισμό» τους εκεί που είναι χρήσιμοι για την παραγωγή, οδήγησε στο σχέδιο «Ξένιος Δίας» της αστυνομίας και την μετακίνηση τους σε άλλες, γκετοποιημένες περιοχές. Από την άλλη, τα κοινωνικά κινήματα που χρόνια λαμβάνουν χώρο στο κέντρο της Αθήνας επιδιώκεται να αποδιωχτούν και να απομονωθούν μέσω της πεζοδρόμησης της Πανεπηστημίου και του ιστορικού κέντρου που αποτελούν χώρο διεξαγωγής πορειών. Ο περιορισμός των κοινωνικών αντιστάσεων όμως δεν θα μπορούσε να μην έχει στόχο και τον χώρο των πανεπιστημίων όπου γεννιούνται ριζοσπαστικά κινήματα σε όλη την Ευρωπη. Απο τον Μάη του ’68 και τις μεγάλες φοιτητικές εξεγέρσεις της εποχής παρατηρήθηκε ένα πρόβλημα. Οι εξεγέρσεις των Πανεπιστημίων συνδέθηκαν με το εργατικό και ευρύτερα κοινωνικά κινήματα γενικοποιώντας τις και δημιουργώντας μια γενική αναταραχή των από κάτω μη διαχειρίσιμης από το σύστημα. Για να απαντηθεί αυτό δημιουργείται η τάση δημιουργίας πανεπιστημιακών campus έξω από τα αστικά κέντρα μακριά από τις κοινωνικές- πολιτικές διεργασίες. Για το Ε.Μ.Π. ήδη από την περίοδο της χούντας υπήρχαν πολεοδομικά σχέδια, τα οποία υλοποιήθηκαν αμέσως μετά, που μετέφεραν το μεγαλύτερο κομμάτι των σχολών του Πολυτεχνείου από το ιστορικό κέντρο στην απομακρυσμένη περιοχή του Ζωγράφου, με την μετατροπή αυτής σε μια φοιτητούπολη. Σε αυτή την κατεύθυνση, μπαίνουν και όλες οι σχολές της Αθήνας που βρίσκονται ακόμη στο κέντρο.

Ακριβώς οι κατασκευές, είτε ιδιωτικών κατοικιών είτε δημοσιών έργων, με βασικό κριτήριο το κέρδος οδηγεί σε ένα από τα μεγαλύτερα παράδοξα των σύγχρονων μητροπόλεων. Από τη μία έχουμε χιλιάδες κατοικίες αχρησιμοποίητες και από την άλλη έναν τεράστιο αριθμό αστέγων ή «επισφαλών στεγαζομένων», ο οποίος μάλιστα διαρκώς μεγαλώνει. Την απαράδεκτη αυτή κατάσταση οξύνει σε τεράστιο βαθμό το νέο Μνημόνιο 3. Μιλάμε φυσικά για τις βίαιες εξώσεις και πλειστηριασμούς της πρώτης κατοικίας ( συγκεκριμένα η νέα τροποποίηση του νόμου παύει την «προστασία» της πρώτης κατοικίας και την «ρευστοποιεί με μοναδικό κριτήριο τα οφειλόμενα ποσά»), που θα οδηγήσει χιλιάδες συμπολίτες μας χωρίς στέγη. Πρόκειται για ένα τεραστίων διαστάσεων ξεπούλημα, τόσο των ιδιωτικών κατοικιών στις τράπεζες, όσο και των μεγάλων δημόσιων «φιλέτων» (βλ. αεροδρόμια, λιμάνια, ΜΜΜ, φυσικών εκτάσεων όπως στο Ελληνικό κλπ) σε μεγάλους κατασκευαστικούς κολοσσούς. Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν με τον πιο τρανταχτό τρόπο ότι το σύγχρονο μοντέλο πόλης που θα ακολουθεί τους παραπάνω άξονες δεν θα έχει τα χαρακτηριστικά της ικανοποίησης της κοινωνικής πλειοψηφίας που ζει, εργάζεται και αναπνέει μέσα σ ΄αυτές, αλλά τα συμφέροντα και τις ανάγκες του κεφαλαίου. Στις σύγχρονες μεγαλουπόλεις ασφυξίας που δομούνται και επεκτείνονται έχει έρθει η ώρα να αναρωτηθούμε τόσο ως νέοι και νέες μηχανικοί όσο και ως κάτοικοι και πληττόμενο τμήμα αυτών των πόλεων αν υπάρχει εναλλακτική υπέρ των δικών μας συμφερόντων. Η πάλη για την ανατροπή των υπαρχόντων σχέσεων, μπορεί να οδηγήσει στην απελευθέρωση τεράστιων δυνατοτήτων του μηχανικού, για σχεδιασμό του χώρου με άξονα την κοινωνία και το περιβάλλον. Εμείς σαν συλλογικότητα πιστεύουμε ότι ήρθε η ώρα να σταθούμε και να προωθήσουμε την πάλη αυτή, στεκόμενοι αλληλέγγυοι στα πολύμορφα κινήματα που ήδη αναπτύσσονται. Στα κινήματα πολιτών που αντιπαλεύουν τις εξώσεις και το ξερίζωμα των πολιτών, αλλά και στην καταστροφή του φυσικού πλούτου των πόλεων. Κινήματα που παλεύουν και διεκδικούν, αλλά και κερδίζουν, για μια πιο ανθρώπινη πόλη σε σύνδεση με το εργατικό και νεολαιίστικό κίνημα. Επιτροπές πολιτών, εργατικές λέσχες, καταλήψεις στέγης, αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι μάχονται χρόνια τώρα με συλλογικό τρόπο απέναντι στις βίαιες αυτές αλλαγές του πολεοδομικού χάρτη. Για μας είναι αναγκαίο ο νέος μηχανικός να αποτελεί ενεργό κομμάτι και να εμπλουτίζει αυτές τις κινηματικές διαδικασίες και πρακτικές, ιεραρχώντας πρώτη την κοινωνική διάσταση του επαγγέλματος για την δημιουργία έργων σε μια κοινωνία όπου ο άνθρωπος και το περιβάλλον μπορούν να συνυπάρχουν αρμονικά, όπου η ανάπτυξη της ορίζεται από τις κοινωνικές ανάγκες.

| aparemvasi.blogspot.gr | Τεύχος 13 |Αριστερόστροφος Κοχλίας | 25

ΜΜΕ/ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ

ΤΟ ΞΕΓΥΜΝΩΜΑ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ:

ο ρολοσ των ΜΜΕ στην μνημονιακη εποχη Ένα από τα στοιχεία που χαρακτηρίζει τη σταθερότητα ενός πολιτικού συστήματος είναι η δυνατότητα αυτού να «ντύνει» με μια σχετική ουδετερότητα τους κυρίαρχους ιδεολογικούς μηχανισμούς. Ένα τέτοιο ρόλο είχαν τα ΜΜΕ καθ’όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης που ενώ υπερασπιζόντουσαν την κυρίαρχη πολιτική , είχαν τη δυνατότητα να διατηρούν κάποιες πτυχές κριτικής προς αυτήν προκειμένου να αποσπούν περαιτέρω νομιμοποίηση από τη κοινωνία. Η τομή που πραγματοποιήθηκε στην ελληνική κοινωνία με τη ψήφιση του μνημονίου, η πολιτική ρευστότητα που προήλθε και οι λαϊκές κινητοποιήσεις που βγήκαν στο προσκήνιο, διαμόρφωσαν ένα πολιτικό τοπίο που δεν είχε ομοιότητες με το συνηθισμένο τοπίο της μεταπολίτευσης. Μέχρι εκείνη την περίοδο το οικονομικό σύστημα μπορούσε να κάνει υλικές παραχωρήσεις αποσπώντας νομιμοποίηση από την κοινωνία και δεν ήταν αναγκαία η οξυμένη προπαγάνδα. Ωστόσο οι υλικές επιπτώσεις του μνημονίου, εκτός από τον κατακερματισμό των πολιτικών εκπροσωπήσεων, επέφεραν και μια αμφισβήτηση της κυρίαρχης ιδεολογίας. Αποτέλεσμα αυτού, υπήρξε η αναγκαιότητα από την κυρίαρχη τάξη να αναβαθμίσει το επίπεδο της προπαγάνδας προκειμένου να αμβλύνει τον ταξικό ανταγωνισμό. Παρατηρούμε λοιπόν ότι το σχήμα το οποίο έπαιρνε η δεσπόζουσα κατεύθυνση των ΜΜΕ άλλαζε όλη τη διάρκεια της πενταετίας 2010-15 φθάνοντας στα επίπεδα «οργουελικής τρομοκρατίας»

Από το «όλοι μαζί τα φάγαμε»...

Οι έντονοι κοινωνικοί αγώνες που διαμορφώθηκαν τη διετία 10-12 , με τις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις των πλατειών και τις μαζικές απεργίες εκείνου του διαστήματος και την αδυναμία του συστήματος να δώσει κάποια πολιτική και οικονομική απάντηση, έφεραν ως πρώτο στοίχημα για το σύστημα την «συλλογική ενοχοποίηση» για τα αίτια της κρίσης και του μνημονίου. Η σχηματοποίηση αυτής της λογικής περιστρεφόταν γύρω από ιδεολογήματα περί του τεμπέλη Έλληνα, αργόσχολου και βυσματία δημόσιου υπάλληλου ,κτλ όπου η αναπαραγωγή αυτών γινόταν τόσο από εγχώρια και ξένα μέσα αλλά και από το πολιτικό προσωπικό των μνημονίων . Στο επίκεντρο αυτής της λογικής βρισκόταν η προσπάθεια αποπροσανατολισμού από τα αίτια της κρίσης, του χρέους, του μνημονίου που είναι αναμφίβολα το κυρίαρχο παραγωγικό μοντέλο, η πολιτικής της ΕΕ και τη εγχώριας αστικής τάξης. Επιχειρήθηκε μια στοχοποίηση ολόκληρης της κοινωνίας με τη δημιουργία αποδιοπομπαίων τράγων και τάσεις κανιβαλισμού προκειμένου να εντοπίσουμε τον «ένοχο» δίπλα μας και όχι από πάνω. Ουσιαστικά γινόταν μια εξίσωση ευθυνών μεταξύ...του μανάβη της γειτονιάς και του εφοπλιστή!

...στο success story και την επιτυχία του μνημονίου...

Η εκλογή της ΝΔ τον Ιούνιο του 12, επέφερε νέα «καθήκοντα» στο μιντιακό κατεστημένο. Νούμερο 1 άγχος των τηλεοπτικών πάνελ, ήταν να υπερασπιστούν πλέον την επιτυχία του κυβερνητικού προγράμματος και την επερχόμενη έξοδο από τα μνημόνια. Μπροστά από τους δείκτες της υποτιθέμενης ανάπτυξης που ανακάλυπταν, στη μελλοντική (;) αύξηση του ΑΕΠ, τις ευχές για πρωτογενή πλεονάσματα, τους επικείμενους ξένους επενδυτές και το success story που περιελάμβανε όλα τα παραπάνω, ούτε λέξη δεν λεγόταν για το τεράστιο ποσοστό ανεργίας, τις αυτοκτονίες και τη κοινωνική εξαθλίωση. Εν ολίγοις παρουσίαζαν «φως στο τούνελ» για έξοδο από τη κρίση κάτω από το καθεστώς του χρέους και του μνημονίου, που ακόμα και αστοί οικονομολόγοι αμφισβητούν! Εξέφραζαν δηλαδή ότι για το μνημόνιο «φταίμε» εμείς, αλλά και ότι η έξοδος από το μνημόνιο... έρχεται με την εφαρμογή του!

26 | Αριστερόστροφος Κοχλίας | Τεύχος 13 | aparemvasi.blogspot.gr

Και προφανώς Μένουμε Ευρώπη... Τον Ιανουάριο με την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στη κυβερνητική θέση, η πολεμική των ΜΜΕ επικεντρώθηκε γύρω από δύο ζητήματα: της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας και αυτό του χρέους. Οι συνεχείς αναβολές τη υπογραφής της τελικής συμφωνίας που δεν εξασφάλιζαν άμεσα την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας και που πυροδοτούσαν ένα κλίμα αμφισβήτησης περί του ρόλου της ΕΕ στο μυαλό του κόσμου, οδήγησαν σε κλιμάκωση της κριτικής απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ που έπαιρνε την μορφή προσωπικών επιθέσεων. Η αναγγελία του δημοψηφίσματος έφερε στην επιφάνεια τον πιο σάπιο ρόλο των μίντια. Σύσσωμο το αστικό μπλοκ και το μιντιακό κατεστημένο προσπάθησαν να διαμορφώσουν με τον πιο χυδαίο τρόπο το αποτέλεσμα υπέρ του «ΝΑΙ» με συνεχή τρομοκρατία για το τι θα σήμαινε το ΟΧΙ, με μονομερή προβολή των κινητοποιήσεων υπέρ του ΝΑΙ και ψευδείς δημοσκοπήσεις.

Και τελικά...το «πάντρεμα» του ώριμου Συριζα με τα ΜΜΕ... Τελικά η επίτευξη της συμφωνίας από τη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ικανοποίησε αρκετά τους καναλάρχες και τον αστικό έντυπο τύπο και οδήγησε στην αναθεώρηση των απόψεων τους για το ΣΥΡΙΖΑ. Πλέον ο “ώριμος και σοβαρός” ΣΥΡΙΖΑ που εξασφαλίζει τη μνημονιακή συνέχεια και τη κοινωνική καταστροφή δεν αποτελεί «πρόβλημα» γι’ αυτούς. Τα δημοσιεύματα για σεμινάρια προπαγάνδας σε πρωτοκλασάτους δημοσιογράφους για τη καλύτερη προώθηση του μνημονίου, σε συνδυασμό με την αηδία και την έχθρα που νιώσαμε όλοι για τα κανάλια τις μέρες του Ιούλη δεν μπορεί να περιγραφεί σε λίγες γραμμές. Ενδεικτικό είναι συνθήματα της αριστεράς για αυτό το τμήμα της δημοσιογραφίας έγιναν κτήμα του κόσμου με μια ολόκληρη πλατεία στις 3 Ιουλίου να φωνάζει «Αλήτες, Ρουφιάνοι Δημοσιογράφοι»...!

Το κενό που άφησε η «επίσημη» δημοσιογραφία και η ανάγκες του κινήματος.

Όσο επιτυχημένη ή όχι και αν είναι η επίσημη προπαγάνδα του κράτους δηλαδή η διαστρέβλωση της πραγματικότητας, αυτή δεν μπορεί να σταματήσει τη κοινωνική αγανάκτηση. Οι υλικές επιπτώσεις που έχει επιφέρει η κρίση, η ανάγκη για κοινοποίηση των προβλημάτων στην υπόλοιπη κοινωνία και το κενό που δημιούργησε η στάση των κυρίαρχων ΜΜΕ ήρθε να καλύψει το φαινόμενο της «αντιπληροφόρησης». Η αποστροφή του κόσμου προς τα media και η στροφή του προς άλλα μέσα ενημέρωσης ήταν απότοκο αυτού. Κυρίαρχο ρόλο σε αυτή τη κίνηση, έπαιξε το διαδίκτυο και τα social media που είχαν σημαντική συνεισφορά είτε για το έναυσμα είτε για τη προβολή είτε για το συντονισμό κινητοποιήσεων, πάντα βέβαια μέσα στα όρια που μπορεί να έχει η οργάνωση από το διαδίκτυο, και με επίγνωση των παράπλευρων πλροβληματικών που δημιουργεί. Η διαδικασία αυτή πραγματοποιήθηκε παράλληλα με τη ψήφιση και την εφαρμογή του πρώτου μνημονίου. Η αγανάκτηση και η αποστροφή του κόσμου προς τη κυρίαρχη πολιτική ήρθε να εκφραστεί από ένα αυθόρμητο κάλεσμα μέσα από internet που ήταν αρκετό σε πρώτη φάση προκειμένου να γεννηθεί το κίνημα των πλατειών σε όλη την επικράτεια. Η ακραία καταστολή της αστυνομίας απέναντι σε αυτό αλλά και άλλα κινήματα έγινε γνωστή μόνο μέσα από το διαδίκτυο, όταν τα κυρίαρχα ΜΜΕ σιωπούσαν. Ανάλογος ήταν και ο συντονισμός των μαθητικών καταλήψεων το 2013 που συντονίστηκαν μέσα από εκδηλώσεις των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Τέλος άλλα κοινωνικά κινήματα και πολιτικές πρωτοβουλίες που αναπτύχθηκαν την μεταμνημονιακή εποχή βρήκαν θέση στη «δημόσια» σφαίρα μόνο μέσα από το διαδίκτυο. Το κίνημα των κατοίκων στις Σκουριές ενάντια στην εξόρυξη χρυσού, πρωτοβουλίες ενάντια στο χρέος , κείμενα αμφισβήτησης του ευρωπαϊκού δρόμου, κινήσεις για αλληλεγγύη και στήριξη στους πρόσφυγες βρήκαν έδαφος και μαζικοποιήθηκαν μέσα από τέτοιες δομές αντιπληροφόρησης.

ΣΕΛΙΔΕΣ ΑΝΤΙΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗΣ www.pandiera.gr

www.toperiodiko.gr www.thepressproject.gr www.kollectnews.org

Τελικά επειδή η λύση βρίσκεται στην ανατροπή...αλλά η ανατροπή δεν είναι εκπομπή, πατάμε το «κόκκινο» κουμπί του τηλεκοντρόλ και επιλέγουμε εκείνη την ενημέρωση που αποτυπώνει την πραγματικότητα. Πρώτο βήμα για την υπεράσπιση των συμφερόντων μας βρίσκεται μέσα από την ενημέρωση και την επαφή με τον «άλλο δρόμο», εκείνου της αντιπληροφόρησης που αμφισβητεί το κυρίαρχο και τελικά προάγει τους συλλογικούς αγώνες.

| aparemvasi.blogspot.gr | Τεύχος 13 |Αριστερόστροφος Κοχλίας | 27