Αριστεροστροφοσ Κοχλιασ | Τευχοσ 15
1
EDITORIAL O Αριστερόστροφος Κοχλίας είναι μια περιοδική έκδοση του σχήματος της Ανεξάρτητης Αριστερής Παρέμβασης - ΕΑΑΚ που στόχο έχει να βαθύνει την πολιτκή συζήτηση στον Φοιτητικό Σύλλογο Πολιτικών Μηχανικών. Τα κείμενα που περιέχονται αποτελούν προϊόν συλλογικής δουλειάς και συγγραφής από φοιτητές και φοιτήτριες της σχολής, για καίρια ζητήματα που απασχολούν την κοινωνία αλλά και την ζωή μας σαν φοιτητές. Βρισκόμαστε, κατά την έκδοση του τεύχους, σε μία περίοδο που ίσως φαντάζει περίεργο να συζητάς για κοινωνικά ζητήματα, να σηκώνεις κεφάλι, να διεκδικείς. Στην περίοδο που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, με αριστερό μανδύα, εφαρμόζει τα πιο βάρβαρα μέτρα που έχουν παρθεί εδώ και καιρό. Με το νόμο Γαβρόγλου στην εκπαίδευση, τη διάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων, την αρπαγή της λαϊκής κατοικίας, την περιστολή των δημοκρατικών ελευθεριών. Με τις καθημερίνες πολεμικές ιαχές και την αγορά εξοπλισμού για πιθανή σύγκρουση, και την θεωρία των δύο άκρων να καλπάζει το μέλλον που μας ετοιμάζουν. Στην περίοδο αυτή, όμως το δόγμα της “καμίας εναλλακτικής” δεν παίζει μόνος τους. Υπάρχουμε και εμείς, οι χιλιάδες που αγωνιστήκαμε, όπως κάναμε και στον σύλλογο μας την προηγούμενη χρονιά γύρω από το πρόγραμμα σπουδων, οι χιλιάδες των οποίων η ελπίδα δεν τσακίστηκε από τους φτηνούς κυβερνητικούς εμπόρους της. Η ελπίδα μας βρίσκετα στους αγώνες αυτούς, σε μια νέα νικηφόρα προοπτική. Εκατό χρόνια μετά την μεγάλη Οκτωβριανή επανάσταση, η ελπίδα μας βρίσκεται στα συνθήματα ψωμί-γη-ειρήνη και εξουσία στα σοβιέτ, που έκαναν την εργατική τάξη και τον λαό της Ρωσίας να πραγματοποιήσει την έφοδο στον ουρανό. Για αυτό και εμείς επιμένουμε:
ΟΛΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΙΣ ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ!
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ εκπαιδευτικα
3 προγραμμα σπουδων 7 αγωνασ παρακαταθηκη για τον συλλογο, αγωνασ που δεν σταματησε! εργασιακα voucher, 5μηνα και παλι ανεργια. δεν θα υποταχτουμε στην συγχρονη δουλεια 8 δημοκρατικεσ ελευθεριεσ 11 ΟΤΑΝ ΠΥΤΡΟΒΟΛΟΥΝ.. ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΤΟΧΟΣ, ΟΧΙ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ θεωρια 2 ακρων ΤΟ ΦΙΔΙ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ ΣΤΟ ΕΚΚΟΛΑΠΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ 13 πολεμοσ 14 σε ελλαδα και τουρκια οι λαοι κραυγαζουν: ειρηνη! πλειστηριασμοι 16 οταν η πρωτη κατοικια εγινε προνομιο gentrification 18 οι εξευγενισμενεσ πολεισ που δεν μασ χωρανε oikoλογια 20 τοξικο για την φυση το κερδοσ και η εκμεταλλευση 100 χρονια οκτωβριανη επανασταση 21 ο παγοσ εσπασε, ο δρομοσ ανοιξε, ο δρομοσ χαραχτηκε! Γαβρογλου ακου το καλα, το νομοσχεδιο σου θα μεινει στα χαρτια
2
Αριστεροστροφοσ Κοχλιασ | Τευχοσ 15
ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΑ ΓΑΒΡΟΓΛΟΥ ΑΚΟΥ ΤΟ ΚΑΛΑ, ΤΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΣΟΥ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΣΤΑ ΧΑΡΤΙΑ! Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούσε εδώ και καιρό να μας πείσει ότι σε θέματα παιδείας είναι διαφορετικές από προηγούμενες. Θυμόμαστε όλοι και όλες τα μεγάλα λόγια για την κατάργηση του μαθήματος των θρησκευτικών, για κατάργηση των πανελληνίων εξετάσεων και για πανεπιστήμια που δεν θα λειτουργούν με άξονα το κέρδος. Όμως, φαίνεται ότι όταν μια κυβέρνηση δεσμεύεται να ακολουθήσει όλους τους όρους που θέτει η ΕΕ και τα μνημόνια, τότε η κατεύθυνση που θα ακολουθήσει σε όλους τους τομείς είναι λίγο πολύ προδιαγεγραμμένη. Έτσι, και ο νόμος Γαβρογλου είναι απλά είναι η συνέχεια της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης όπως την εφάρμοζαν οι υπόλοιποι υπουργοί Παιδείας. Η μόνη διαφορά είναι ότι αποκαλύπτεται τώρα ότι όλα εκείνα τα πράγματα που μας λέγαν ότι τα κάνουν λόγω έκτακτης ανάγκης σε αυτές τις δύσκολες οικονομικές συνθήκες, τώρα αυτός ο νόμος τα μετατρέπει από “εξαίρεση” σε “κανόνα”. Τέτοια πράγματα είναι οι κομμένοι προϋπολογισμοι για τα ιδρύματα, η αρνηση κάποιων σχολών να δεχτούν τους μετεγγραφέντες φοιτητές, τα σεμινάρια που μας καλούν να κάνουμε για να γίνουμε πιο ανταγωνιστικοί, το κλείσιμο κάποιων σχολών στην επαρχεία κτλ. Έτσι, φαίνονται οι αληθινές προθέσεις αυτής της κυβέρνησης αλλά και ο ρόλος του αστικού πανεπιστημίου γενικά, που όλο απομακρύνεται από τις ανάγκες των φοιτητών και της κοινωνίας ολόκληρης. Για να εξηγηθούμε, να τι φέρνει αυτός ο νόμος:
ΤΡΙΤΟΒΑΘΜΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΑΚΑΔΗΜΑΪΚΑ ΣΥΜΒΟΥΛΙΑ Το υπουργείο λέει ότι θα συσταθούν ανά περιφέρεια της χώρας Ακαδημαϊκά Συμβούλια τα οποία θα βλέπουν τις ανάγκες της περιοχής σε έρευνα, θέσεις εργασίας, πατέντες ή ακόμα και υποδομές κτλ και θα βλέπει πως μπορεί να συνδεθούν τα πανεπιστήμια στις ανάγκες αυτές. Αυτά θα διοικούνται από επιχειρηματίες (!) και υπάλληλους του υπουργείου. Αυτό με την πρώτη ματιά ακούγεται καλό. Όμως, αν σκεφτούμε καλύτερα, και δούμε τι ακριβώς συμβαίνει γύρω μας, θα δούμε ότι δεν είναι έτσι. Πρώτον, δίνεται με αυτόν τον τρόπο η δυνατότητα σε επιχειρήσεις να έχουν πρόσβαση αλλά και να έχουν απαιτήσεις για το ποια έρευνα θα γίνεται. Αυτό δεν είναι κάποια καχυποψία δικιά μας, αλλά αυτό που λέει ο νόμος. Κατα συνέπεια, δεν θα παράγεται γνώση, νέες μέθοδοι και πρακτικές της τεχνολογίας που θα κάνουν της ζωής μας πιο εύκολη, αλλά θα παράγεται έργο για τα κέρδη επιχειρήσεων. Αυτό, γίνεται πολύ καιρό αφού για παράδειγμα η Φαρμακευτική σχολή Αθήνας, πιο πολύ μελετά πως θα παραχθούν καλλυντικά του Κορρέ, παρά φάρμακα.
Αλλά και όταν δεν πρόκειται για εταιρίες που παρεμβαίνουν στην έρευνα και πρόκειται για το κράτος, αυτό προτιμά, για παράδειγμα στο Πολυτεχνείο, να κάνει έρευνα για πολεμικούς εξοπλισμούς του στρατού και τεχνολογία που θα εμποδίζει την είσοδο προσφύγων στην χώρα ( βλ. θερμικές κάμερες στα σύνορα του Έβρου). Το συμπέρασμα είναι ότι όποτε προσπαθεί είτε το ιδιωτικό συμφέρον, είτε το κράτος, να διεισδύσει στην έρευνα δεν είναι για καλό. Γενικότερα μάλιστα, είναι πολύ λάθος το γεγονός ότι και αξιόλογη ερευνητική δραστηριότητα να γίνεται, αυτή αξιοποιείται από αυτούς που έχουν το “πνευματικό δικαίωμα” να την εκμεταλλευτεί, και δεν είναι ανοιχτή και ελεύθερη και όλους και όλες. Με λίγα λόγια η γνώση αντιμετωπίζεται ως εμπόρευμα που παράγεται, ανταλλάσσεται και αν δεν μπορεί να προσδώσει κέρδος, πετάγεται στα σκουπίδια.
Αριστεροστροφοσ Κοχλιασ | Τευχοσ 15
3
ΑΛΛΑΓΕΣ ΣΤΟΝ ΕΙΔΙΚΟ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ ΚΟΝΔΥΛΙΩΝ ΕΡΕΥΝΑΣ (ΕΛΚΕ) Ο νόμος Γαβρόγλου κάνει το απαραίτητο βήμα για να μπορούν ακόμα πιο άνετα να μπαίνουν οι επιχειρήσεις στα πανεπιστήμια και να βγάζουν κέρδος. Με το άνοιγμα που γίνεται στον ΕΛΚΕ μπορεί ο καθένας να επενδύει στην έρευνα που γίνεται στο πανεπιστήμιο. Το αποτέλεσμα αυτού είναι να γίνεται με τελείως ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια. Από την μία η γνώση εμπορευματοποιείται, όπως περιγράψαμε πριν. Από την άλλη όμως, πρέπει να σκεφτούμε εκείνους τους συνάδελφους που δουλεύουν στα διάφορα project. Όπως ξέρουμε ήδη οι διδακτορικοί φοιτητές δεν πληρώνονται αρκετά. Τώρα θα καλούνται να μην πληρώνονται και να παράγουν μάλιστα έργο που όταν θα το πάρει η τάδε εταιρία θα βγάλει ένα σωρό λεφτά. Το άλλο είναι το κομμάτι των παροχών και υπηρεσιών. Σε αυτή την περίπτωση η επιχειρηματικοποίηση των ιδρυμάτων δεν γίνεται με κάποιο ακαδημαϊκό πρόσχημα, αλλά όλες οι παροχές του πανεπιστημίου από δημόσιες (δηλαδή που να ανήκουν στο ίδρυμα) γίνονται ιδιωτικές. Αυτό βέβαια δεν είναι κάτι καινούργιο και έχουμε δει μάλιστα που έχει οδηγήσει. Φέτος για παράδειγμα παραλίγο να μην δοθούν τα συγγράμματα. Η λέσχη των εστιών ανακοίνωσε ότι δεν θα δίνει φαγητό στους οικότροφους μέχρι να της έρθει το κονδύλι από το ίδρυμα. Πέρσι ο εργολάβος που έχει αναλάβει την καθαριότητα δεν πλήρωνε για καιρό τις εργαζόμενες με αποτέλεσμα να απεργήσουν για να διεκδικήσουν τα δεδουλευμένα τους. Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε άλλα χίλια παραδείγματα αν κοιτάξουμε στα ΤΕΙ ή σε σχολές στην επαρχία. Ποιος θα περίμενε κάτι διαφορετικό όμως από την στιγμή που ένας ιδιώτης προσπαθεί να βγάλει κέρδος. Είναι φυσικό επακόλουθο ότι όταν δεν θα μπορεί να κερδίσει, οι ανάγκες των φοιτητών και των φοιτητριών θα μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα. Το παράλογο σε όλη αυτή την υπόθεση είναι άλλο. Ότι λένε ότι “λεφτά δεν υπάρχουν” από τα υπουργεία για παροχές προς στην ακαδημαϊκή κοινότητα και άρα πρέπει αυτές να τις αναλάβει ιδιώτης. Για να μπορέσει όμως ο ιδιώτης να βγάλει κέρδος, που αυτός είναι ο σκοπός του θα πρέπει να του δίνει περισσότερα χρήματα από την αξία της υπηρεσίας που προσφέρει. Σε άλλη περίπτωση θα πρέπει να ρίξει την ποιότητα. Με λίγα λόγια, ό,τι και να λένε οι πρυτάνεις, οι καθηγητές και τα τσουτσέκια της ΔΑΠ-ΠΑΣΠ, επιχειρηματίες που μπορούν να βγάλουν κέρδη και φοιτητές ή εργαζόμενοι με δικαιώματα, δεν μπορούν να υπάρξουν ταυτόχρονα.
4
Αριστεροστροφοσ Κοχλιασ | Τευχοσ 15
ΚΕΝΤΡΑ ΔΙΑ ΒΙΟΥ ΜΑΘΗΣΗΣ Τα Κέντρα Δια Βίου μάθησης θα προσφέρουν σεμινάρια, τα οποία θα πληρώνουμε(!) για να καταρτιζόμαστε σε κάποια πολύ εξειδικευμένη πτυχή του αντικειμένου που σπουδάζουμε. Φυσικά επειδή δεν πρόκειται και για κάτι αξιόλογο, θα μας αρκούν αυτά τα σεμινάρια μόνο για να δουλέψουμε για κανά πεντάμηνο σε μία δουλειά. Όταν το πεντάμηνο τελειώσει θα πρέπει να πάρουμε άλλη κατάρτιση. Αυτή η κατάσταση είναι ικανή και αναγκαία συνθήκη για να παίρνουμε χαμηλούς μισθούς και για να μην έχουμε ποτέ μόνιμες συμβάσεις εργασίας, αυτή η κατάσταση δημιουργείται για να επωφελούνται οι μελλοντικοί μας εργοδότες. Να εξηγήσουμε όμως λίγο καλύτερα... Η ιστορία με τη δια βίου μάθηση είναι πολύ παλιά. Ποιος θα μπορούσε να αρνηθεί ένα ιδεολόγημα που σου λέει ότι οι άνθρωποι πρέπει να μορφώνονται καθ’ όλη την διάρκεια της ζωής τους και όχι απλά να παίρνουν ένα πτυχίο και τέλος. Όμως δεν είναι έτσι. Ας μην ξεχνάμε ότι πάντα η δια βίου μάθηση πάει πακέτο με την έννοια της ευελιξίας και της κινητικότητας. Αρχικά, η κινητικότητα των φοιτητών είναι μία από τις πάγιες στοχεύσεις της ΕΕ, και που ήρθε να εξυπηρετηθεί με την εισαγωγή των πιστωτικών μονάδων ECTS, ώστε να μπορούν να αντιστοιχούνται μαθήματα διαφορετικών τμημάτων όχι μόνο της Ελλάδας αλλά όλης της ΕΕ, καθώς επίσης και να μπορούν να ‘‘μετρηθούν’’ τα διάφορα προσόντα που κάποιος μαζεύει από σεμινάρια κτλ. Επιπλέον είναι το εργασιακό σκηνικό που επιβάλλει στον καθένα να μην επαναπαύεται αλλά να είναι συνεχώς σε αναζήτηση νέων δεξιοτήτων, να εξειδικεύει τις γνώσεις του σύμφωνα με πρόσκαιρες ανάγκες της αγοράς εργασίας ώσπου να καταρτίζεται τελικά σε νέα αντικείμενα κοκ (αυτό είναι που κάποιοι πολύ όμορφα ονομάζουν ‘Δια Βίου Μάθηση’). Υπό το βάρος αυτό είναι λοιπόν που ο φοιτητής αναγκάζεται να είναι και κινητικός και ευέλικτος, ως επί το πλείστων και όχι λόγω των ενδιαφερόντων του για κάποιο αντικείμενο της επιστήμη (που ποσώς ενδιαφέρουν τα υπουργεία). Αυτές οι κατευθύνσεις έχουν άμεση αποκρυστάλλωση στα προγράμματα σπουδών όλων των σχολών. Γιατί ένα πρόγραμμα σπουδών που θα προσφέρει όλες τις βασικές γνώσεις που πρέπει να έχει ένας μηχανικός σήμερα, για να αντεπεξέλθει σχεδόν σε όλες τις εργασίες που θα του ζητηθεί, δεν θα καθιστούσε τον μηχανικό ούτε κινητικό, ούτε ευέλικτο, ούτε και υπερεξειδικευμένο. Γι’ αυτό το λόγο οι κατευθύνσεις και η εξειδίκευση γίνονται πολύ πιο έντονες ενώ μειώνονται και τα μαθήματα. Και για να καταλήξουμε και στα Κεντρα Δια Βίου Μάθησης λοιπόν, φτιάχτηκαν για να πηγαίνουμε και παίρνουμε όλες εκείνες τις γνώσεις που βγαίνουν από το προπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών.
ΔΙΔΑΚΤΡΑ ΣΤΑ ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΑ Η επιτομή αυτού που ονομάζει το υπουργείο αυτοχρηματοδότηση βρίσκεται σε ακριβώς αυτή την ρύθμιση. Όχι απλά τα ιδρύματα θα ψάχνουν για τους δικούς τους πόρους αφού από το υπουργείο λεφτά δεν παίζουν, αλλά θα τα παίρνουν και από τους ίδιους τους φοιτητές. Πρώτοι στη σειρά είναι οι μεταπτυχιακοί. Ο νόμος του Γαβρόγλου βάζει δίδακτρα σε όλα τα μεταπτυχιακά. Αυτά τα λεφτά δεν έχουν ως σκοπό να καλύψουν μόνο τις ανάγκες εκπόνησης του εκάστοτε προγράμματος, αλλά και του κάθε ιδρύματος συνολικά. Πρόκειται για ολότελα απεχθή αλλαγή που συγκρούεται με τον δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα του πανεπιστημίου. Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε να μετακυλύεται το κόστος φοίτησης στις πλάτες μας. Είναι πραγματικά ειρωνικό ότι ενώ ο νόμος λέει ξεκάθαρα ότι πρόκειται να το εφαρμόσουν μιλούν για “ανωτατοποίηση”. Το ποιόν αυτής της “ανωτατοποίησης” φαίνεται στο πως σχεδιάζεται να συγχωνευτούν το ΤΕΙ Αθήνας και Πειραιά για να γίνουν Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής, όπου για παράδειγμα το τμήμα Λογοθεραπείας γίνεται ένα με το τμήμα Φυσικοθεραπείας (!!!). Τα υπουργεία βέβαια εδώ και χρόνια υποβαθμίζουν συνειδητά τα ΤΕΙ, με υποστελέχωση και υποχρηματοδότηση που είναι το κύριο πρόβλημα τους. Σα να μην φτάνει αυτό όμως, θα απολύσει εργαζομένους ως φυσικό επακόλουθο της συγχώνευσης, θα δίνει ακόμα λιγότερα χρήματα και θα μειώσει τους εισακτέους. Τα ΤΕΙ θα έρθουν να αντικατασταθούν από διετή προγράμματα κατάρτισης που θα εκπονούν τα Πανεπιστήμια κυρίως για απόφοιτους ΕΠΑΛ. Προφανώς αυτά καμία σχέση δεν θα έχουν με ποιοτικές σπουδές που θα εξασφαλίζουν αξιοπρεπή εργασία. Ίσα ίσα που θα έρθουν να ικανοποιήσουν τις ανάγκες που έχουν τα αφεντικά σε εξαιρετικά χαμηλόμισθους νέους. Άρα η κατάργηση των ΤΕΙ, δεν έρχεται να άρει τις διαφορετικές ταχύτητες φοιτητών και εργαζομένων, αλλά να τις εντείνει ακόμα περισσότερο.
ΑΚΑΔΗΜΑΪΚΟ ΑΣΥΛΟ -
ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΩΝ ΦΟΙΤΗΤΩΝ ΣΤΑ ΟΡΓΑΝΑ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ Η κυβέρνηση εδώ επαναφέρει το άσυλο (τυπικά) στην μορφή που είχε νομικά πριν η υπουργός παιδείας Διαμαντοπούλου το αλλάξει, επιφέροντας έτσι τεράστιες αντιδράσεις από την δεξιά αντιπολίτευση και το αντιδραστικό κομμάτι των καθηγητών. Ο νόμος πολύ συνοπτικά λέει ότι η αστυνομία δεν μπορεί να μπει σε μία σχολή αν δεν λαμβάνει χώρα κάποιο κακούργημα ή αν δεν δώσει τέτοια εντολή το πρυτανικό συμβούλιο. Από την άλλη λέει κιόλας ότι οι φοιτητές θα συμμετέχουν στα όργανα διοίκησης και έτσι θα έχουν λόγο για όλες τις αποφάσεις. Το κομμάτι του ασύλου πρόκειται για το πιο υποκριτικό κομμάτι του νόμου για τον απλούστατο λόγο ότι : Η κυβέρνηση δεν πρόκειται να τον εφαρμόσει! Η αστυνομία επί ΣΥΡΙΖΑ έχει εισβάλει στο άσυλο περισσότερες φορές από ότι το είχε κάνει τα τελευταία 10 χρόνια. Έχει εξαπολύσει μία άνευ προηγουμένου επίθεση στους φοιτητές και αυτό φαίνεται και από το ότι θεσμοθετεί πράγματα που γνωρίζει πολύ καλά ότι έχουν απορρίψει μέσω των γενικών τους συνελεύσεων εδώ και χρόνια. Ένα τέτοιο πολύ απλό παράδειγμα είναι και το κλείσιμο σχολών και η διάσπαση του πτυχίου σε Bachelor και Master. Δυστυχώς ή ευτυχώς όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει κάποια δυνατή παράταξη στη νεολαία και άρα όταν θέλουμε να δούμε τι στάση θα κρατήσει απέναντι στους Φοιτητικούς Συλλόγους πρέπει να βλέπουμε τι λέει η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ. Αυτή η παράταξη δεν έχει το ρόλο να προάγει τις θέσεις της Νέας Δημοκρατίας μόνο, αλλά όλες τις απαραίτητες αναδιαρθρώσεις που είναι οι ίδιες για κάθε κυβέρνηση. Ο λόγος που αρθρώνει η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ για το άσυλο είναι το ίδιο προβοκατόρικος με αυτός του ΣΚΑΙ. Με τα ίδια ψεύτικα επιχειρήματα περί ανομίας και εγκληματικότητας στέλνει την αστυνομία ο ΣΥΡΙΖΑ στις σχολές, μόνο που αντί για εγκληματίες χτυπά και συλλαμβάνει φοιτητές ή μετανάστες (βλ. ΑΣΟΕΕ). Το αν θα υπερασπιστούμε το άσυλο και τους συλλόγους μας τελικά θα κριθεί από το αν θα πιστέψουμε αυτούς που καθημερινά με την στάση τους και τους νόμους τους τάσσονται εναντίον μας, ή αν θα καταλάβουμε ότι όλη αυτή η τρομοκρατία συμβαίνει γιατί θέλουν να μας πάρουν το πιο δυνατό όπλο που έχουμε αυτή την στιγμή στα χέρια μας, δηλαδή τους φοιτητικούς συλλόγους, την εξουσία των Γενικών Συνελεύσεων στο πανεπιστήμιο και την δυνατότητα τους να οριζούμε εμείς μέσω αυτών την δικιά μας δημοκρατία, το δικό μας άσυλο, που δεν χρειάζεται ούτε εκλεγμένους παραταξιακούς σωτήρες, ούτε πάνοπλους αστακούς ΜΑΤατζήδες να μας «φυλάνε». Εκτός αν πιστεύουμε ότι η αστυνομία θα μπορούσε να επιβάλει για παράδειγμα ότι τα συγγράμματα θα δοθούν κανονικά, αφού έτσι το ορίζει το σύνταγμα όταν μιλάει για δωρεάν παιδεία.
Αριστεροστροφοσ Κοχλιασ | Τευχοσ 15
5
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΩΝ ΕΠΑΛ Με την ίδια λογική που περιγράψαμε και παραπάνω, η εξειδίκευση ξεκινά ήδη από το Λύκειο. Στα ΓΕΛ μειώνονται κατά πολύ τα μαθήματα Γενικής Παιδείας, ενώ αυξάνονται οι κατευθύνσεις στα ΕΠΑΛ. Ενθαρρύνεται μάλιστα πάρα πολύ η επιλογή του ΕΠΑΛ από τους μαθητές, μέχρι και με διαφημίσεις (βλ. Μετρό). Ωστόσο, για να κάνουν αυτή την επιλογή αναπόφευκτη, μετατρέπουν το ΓΕΛ σε εξεταστικό κέντρο, διπλασιάζοντας τις πανελλήνιες εξετάσεις. Οπότε όποιος μαθητής ή μαθήτρια δεν μπορεί να ανταπεξέλθει είτε στους έντονους και καταπιεστικούς ρυθμούς της 3ης Λυκείου, ή δεν έχει τα λεφτά για να πληρώσει φροντιστήρια, δεν έχει άλλη επιλογή. Φυσικά, αυτό το κείμενο δεν θέλει να εντείνει ένα διαχωρισμό που γίνεται και υπαγορεύει ότι “οι καλοί μαθητές πάνε στα ΓΕΛ και οι κακοί στα ΕΠΑΛ”. Ίσα ίσα, θεωρούμε ότι είναι απαραίτητο σε κάθε εκπαιδευτική διαδικασία να υπάρχει σύνδεση της θεωρίας και της πρακτικής. Και γι’ αυτό δεν συμφωνούμε ούτε με τα ΕΠΑΛ, ούτε με τα ΓΕΛ, όπως δεν είμαστε ούτε με τα ΑΕΙ, ούτε με τα ΤΕΙ. Χρειάζεται ριζική αλλαγή των σχολείων και των πανεπιστημίων ούτως ώστε να προσφέρουν από την μία όλη την επιστημονική γνώση που είναι απαραίτητη αλλά και τον τρόπο αυτή να δοκιμάζεται και να εφαρμόζεται στην πράξη για να αποτελεί έτσι ουσιαστική γνώση.
ΑΞΙΟΛΌΓΗΣΗ=ΑΠΟΛΎΣΕΙΣ ΚΑΘΗΓΗΤΏΝ ΣΤΑ ΛΎΚΕΙΑ Ο νόμος Γαβρόγλου παίρνει εδώ το βραβείου του πιο πανούργου και έξυπνου νόμου. Καμία κυβέρνηση δεν θέλει ποτέ να παραδεχτεί ότι θα κάνει απολύσεις για να μην χάσει ψήφους. Ο νόμος Γαβρόγλου με ένα λογιστικό τρόπο αναδιαρθρώνει τα προγράμματα σπουδών στα Λύκεια με τέτοιο τρόπο που καθιστά το ήδη υπάρχον ανθρώπινο δυναμικό στα σχολεία να υπερκαλύπτει τις απαραίτητες θέσεις εργασίας. Άρα είναι σίγουρο ότι δεν θα προκυρηχθούν μάλλον θέσεις αναπληρωτών καθηγητών, ενώ με την αξιολόγηση που επιβάλλεται από το νόμο, προετοιμάζονται απολύσεις.
ΣΥΜΠΈΡΑΣΜΑ: ΝΑ ΜΕΊΝΕΙ ΣΤΑ ΧΑΡΤΙΆ! Αυτός ο νόμος καταφέρνει αν είναι ένας από τους πιο σκληρούς που έχουν υπάρξει αλλά που δεν προξενεί καμία έκπληξη σε αυτόν που τον διαβάζει. Εμείς ως φοιτητές δεν θα μπορούσαμε να τον αντιμετωπίσουμε μόνοι μας, και αν μπορούσαμε δεν θα έπρεπε, γιατί δεν αφορά μόνο εμάς. Η πάλη για την ανατροπή του ν. Γαβρόγλου πρέπει να διεξαχθεί από ένα ενιαίο πανεκπαιδευτικό μέτωπο που θα συγκρουστεί με κάθε πτυχή του, χωρίς αυταπάτες συνδιαλλαγής με υπουργούς και την κυβέρνηση. Είναι ένας νόμος που τσακίζει την προοπτική και τα δικαιώματα φοιτητών, μαθητών, καθηγητών, των εργαζόμενων στις σχολές όπως οι καθαρίστριες, οι υπάλληλοι των εστιατορίων κτλ και άρα απέναντι του πρέπει να δράσουμε με αλληλεγγύη και όχι με συντεχνιασμό. Αυτό σημαίνει πως εμείς ξεκινώντας από την σχολή μας θα κάνουμε γενικές συνελεύσεις και παίρνοντας αγωνιστικές αποφάσεις θα επιδιώξουμε τον συντονισμό με όλα αυτά τα κομμάτια. Όσο μαύροι και να φαίνονται οι καιροί, οι αγώνες των φοιτητών και των μαθητών έχουν δείξει ουκ ολίγες φορές ότι μπορούν να έχουν τέτοια δύναμη που ξεσηκώσουν ολόκληρη την κοινωνία και να μην αφήσουν τίποτα όρθιο!
ΜΕ ΙΣΧΥΡΟ ΠΑΝΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ
ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΓΑΒΡΟΓΛΟΥ!
6
Αριστεροστροφοσ Κοχλιασ | Τευχοσ 15
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΣΠΟΥΔΩΝ ΑΓΩΝΑΣ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΛΛΟΓΟ. ΑΓΩΝΑΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ! Ο περσινός αγώνας του φοιτητικού μας συλλόγου απέναντι στην πρόταση προγράμματος σπουδών που επέβαλλε η κοσμητεία της σχολής ήταν ένας αγώνας που αφήνει πολλά στο μέλλον του ΦΣ και της σχολής μας: Αφήνει την έντονη γεύση της δύναμης του συλλογικού αγώνα. Με 5 μαζικές Γενικές Συνελεύσεις, με καθημερινή συζήτηση εντός του συλλόγου, με αγώνα διαρκείας στις 3 εβδομάδες της κατάληψης, αντιπαράθεση συγκρουόμενων μερών εντός της σχολής, με μια σχολή η οποία για κάποιο διάστημα μετατράπηκε από αποστειρωμένη αίθουσα παπαγαλίας εξισώσεων, σε εργαστήρι παραγωγής γνώσης και πολιτικής. Αφήνει την παρακαταθήκη μιας πάλης που αντιπαρατέθηκε με μια σημαντική αναδιάρθρωση στη σχολή μας. Αντέκρουσε την επιβαλλόμενη πρόταση προγράμματος σπουδών, τόσο στο περιεχόμενο της, όσο και στον τρόπο που επιβλήθηκε. Εκείνο το πρόγραμμα σπουδών, που από φέτος θα αρχίσουμε να βιώνουμε τις συνέπειες του, που κατ’ επιταγή των γενικότερων αναδιαρθρώσεων στις σχολές, αποσπά μεγάλο κομμάτι του γενικού γνωσιακού υποβάθρου από τις σπουδές μας, είτε μέσω συγχωνεύσεων είτε μέσω καταργήσεων μαθημάτων, εξειδικεύει νωρίτερα και ταχύτερα την εξέλιξη των σπουδών, οδηγεί στη διάσπαση του πτυχίου και του γνωστικού αντικειμένου μας, προσθέτει ανώφελο φόρτο εργασίας προς όφελος της εξετασιομανίας. Αλλά και εκείνο το πρόγραμμα σπουδών που σχεδιάστηκε για εμάς χωρίς εμάς, στις κλειστές αίθουσες των καθηγητικών επιτροπών, με άτεγκτη στάση των κοσμητόρων και του καθηγητικού σώματος απέναντι στις διεκδηκίσεις του συλλόγου. Αλλά κυρίως αφήνει την παρακαταθακή της δυνατότητας του συλλόγου να παράγει ο ίδιος πολιτική για της ανάγκες του. Γιατί πολιτική για εμάς δεν είναι τίποτε άλλο, από την οργανωμένη έκφραση των πολλών, αυτών που μπορούν και έχουν την δυνατότητα να αποφασίζουν για το πως και με ποιο τρόπο θα σπουδάζουν και θα εργάζονται. Η πρόταση του ενωτικού αγωνιστικού πλαισίου, ήταν η μόνη πρόταση ταυτόχρονα ρεαλιστική και αναγκαία. Γιατί διάλεξε να μην περιορίζεται στο «εφικτό», στα φτιασιδώματα «προτάσεων» επί ενός συνολικά απεχθούς προγράμματος σπουδών που πρότεινε η κοσμητεία, αλλά να αντιπροτάσει βασικές κατευθύνσεις για ένα πρόγραμμα σπουδών για τις ανάγκες μας, τη μόρφωση και την εργασία που θέλουμε, το οποίο μαζί φοιτητές και καθηγητές μπορούν να υλοποιήσουν, σε ένα πανεπιστήμιο απελευθερωμένο από τους νόμους της αγοράς και του κέρδους, σε μια οικονομία απελευθερωμένη από τα δεσμά του καπιταλισμού, αλλά και να αποσπάει σήμερα κατακτήσεις και νίκες που διευκολύνουν την ζωή και τις σπουδές μας απέναντι στην επιβαλλόμενη αναδιάρθρωση. Είναι αυτός ο ρεαλισμός, μαζί με την δυναμικότητα της ενωτικής, μαχητικής στάσης, που θεωρούμε ότι έφερε το ενωτικό αγωνιστικό πλαίσιο να κερδίσει 4 μαζικότατες Γενικές Συνελεύσεις, μέχρι να ηττηθεί από τη λογική του «τίποτα δεν γίνεται» και της «επιστροφής στην κανονικότητα» που πρέσβεβε η ΔΑΠ, η οποία μαζί με την κοσμητεία (υποστήριζαν και οι δύο την πρόταση ΠΣ), ποτέ δεν κατάφεραν να πείσουν τον σύλλογο για την πρόταση τους, αλλά βασίστηκαν στην τρομοκράτηση και την αμηχανία. Ακόμη και αν ο αγώνας αυτός τελικά ηττήθηκε είναι νικηφόρος από πολλές απόψεις. Δίνει νικηφόρα προοπτική στους νέους αγώνες που έχουμε μπροστά μας. Δοκιμάσαμε τη συλλογική μας δύναμη, μέσω του συλλόγου και τον Γενικών του Συνελεύσεων ξέρουμε τα όρια και τις δυνατότητες της για να την χρησιμοποιήσουμε στο μέλλον, αυτή τη φορά πλαϊ στους υπόλοιπους συλλόγους, του ΕΜΠ αλλά και ευρύτερα των ΑΕΙ/ΤΕΙ, με πολαπλασιαστική δυνατότητα. Καταλάβαμε την ανυπαρξία εμπιστοσύνης στην διοίκηση της σχολής και στην ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, οι οποίες χέρι-χέρι κυβερνούν την σχολή, όχι πείθοντας αλλά πατώντας πάνω στην σιγή και στην ανυπαρξία συζήτησης και δράσης των φοιτητών και του συλλόγου. Αλλά κυρίως αφήνει νικηφόρα παρακαταθήκη γιατί οι φοιτητές της σχολής για πρώτη φορά πραγματευτήκαν με το ερώτημα, του πως θα μπορούσε να σπουδάζει και να εργάζεται ένας σύγχρονος μηχανικός προς όφελος του κοινωνικού συμφέροντος. Για τον λόγο αυτό παραθέτουμε, τα βασικά κριτήρια που υπερψηφίστικαν σε τέσσερις Γ.Σ. με βάση το ενωτικό αγωνιστικό πλαίσιο, που θέτουν τους βασικούς άξονες βάσει των οποίων εξειδικεύσαμε την ανάλυση και την πρόταση μας για το πρόγραμμα σπουδών: -
Μόρφωση για όλους! Όλη η γνώση στο πτυχίο, όχι στο σύστημα της διαρκούς επανακάταρτισης. Μόρφωση σύμφωνα με τις κλίσεις και τις δεξιότητες μας, που επιβάλλουν οι σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες. Ενιαίο και αδιάσπαστο πτυχίο με όλα τα δικαιώματα σε αυτό.
-
Εργασία για όλους! Οι σπουδές πρέπει να είναι διαβατήριο στην δουλειά και όχι στον μεσαίωνα της ανεργίας. Απέναντι στο τεράστιο κύμα μετανάστευσης, τις απλήρωτες πρακτικές, τις δουλιές με μπλοκάκι και την τραγική κατάσταση στον κλάδο μας, θέλουμε οι σπουδές να μπορούν να μας εξασφαλίζουν όλα τα εφόδια για την εργασία, για μόνιμη και σταθερή δουλειά με δικαιώματα.
-
Ανθρώπινοι ρυθμοί σπουδών! Δυνατότητα του καθενός και της καθεμιάς να σπουδάζει, απέναντι στους ταξικούς φραγμούς. Προαιρετικά όλα τα εργαστήρια/θέματα/παρακολούθησεις, να σταματήσουν τα μαζικά κοψίματα χωρίς όριο στα μαθήματα. Διαθέσιμο πλήρες υλικό/πρότυπα θέματα σε όλα τα μαθήματα για το διάβασμα και για την εξέταση από την σχολή, και όχι από την πελατεία και τα «φροντηστήρια».
-
Συνολική εποπτεία του αντικειμένου, ενιαία πανεπιστημιακή εκπαίδευση! Μπορούμε να έχουμε επίγνωση των διαφόρων πτυχών του ενιαίου γνωστικού αντικειμένου, και όχι αυτό να καταμερίζεται και να διασπάται. Ενιαιότητα της θεωρητικής μάθησης με την πρακτική διαδικασία μέσα από την διαδικασία των σπουδών. Ένα πτυχίο ανά γνωστικό αντικείμενο ενάντια στην διάκριση σε ΑΕΙ-ΤΕΙ-ΙΕΚ-Σχολές κατάρτισης.
-
Γνώση και έρευνα για τις λαϊκές ανάγκες! Η ανάπτυξη της έρευνας να σχεδιάζεται με κριτήριο που επιβάλλουν οι σύγχρονες λαϊκές ανάγκες και όχι τα συμφέροντα των επιχειρήσεων, των πολυεθνικών, των κρατών και της ΕΕ όπως γίνεται σήμερα. Κανένα εμπόδιο στην ανάπτυξη της επιστήμης για την ωφέλεια της κοινωνίας.
Αριστεροστροφοσ Κοχλιασ | Τευχοσ 15
7
ΕΡΓΑΣΙΑΚΑ voucher, 5mhna kai παλι ανεργια.. Το ζήτημα της εργασιακής προοπτικής απασχολεί όλο και περισσότερο τους νέους στο σήμερα ήδη από τα μαθητικά τους χρόνια. Βλέποντας να διαμορφώνεται ένα μαύρο εργασιακό μέλλον, σε μια εποχή μνημονίων και κρίσης, ο νέος καλείται από πολύ νωρίς να οργανώσει τη ζωή του με τέτοιο τρόπο ώστε να αποκτήσει τα απαραίτητα προσόντα μπας και βρει μια θέση εργασίας αναγκαία για την επιβίωση του. Καλείται λοιπόν να ανταποκριθεί σε ένα καθεστώς όπου η ανεργία στους νέους καλπάζει ( αγγίζει ποσοστά της τάξης του 50% κάτω των 25 ετών) ενώ οι περισσότεροι δουλεύουν σε προγράμματα μερικής απασχόλησης, όπως δίμηνα ή πεντάμηνα προγράμματα voucher ή επιδοτούμενα από ΟΑΕΔ και ΕΣΠΑ προγράμματα. Προγράμματα στα οποία συνήθως πληρώνονται με τον κατώτατο μισθό (510€ μικτά), χωρίς να έχουν περιθώρια για οποιαδήποτε συνδικαλιστική διεκδίκηση. Πολλοί είναι και αυτοί που εργάζονται ανασφάλιστοι ενώ η απλήρωτη εργασία δεν είναι κάτι το ασυνήθιστο. Έτσι δημιουργείται ένα καθεστώς αβεβαιότητας στο οποίο ο νέος θα εργάζεται ανά περιόδους υ π ό καθεστώς ελασ τικών σχέσεων και ανά περιόδους θα είναι άνεργος. Δημιουργείται ένας εργαζόμενος που θα έρχεται αντιμέτωπος με την εργοδοτική αυθαιρεσία, η οποία φυσικά έρχεται να νομιμοποιηθεί μέσα από τους νόμους που η κυβέρνηση περνάει . Η δυνατότητα που δίνεται στον εργοδότη για ομαδικές απολύσεις, η δυνατότητα lockout από μεριάς επιχειρήσεων, δηλαδή το δικαίωμα του εργοδότη να «απεργεί» και να μην πληρώνει τους εργαζόμενους, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας τσακίζουν με τον πιο βάρβαρο τρόπο τα εργαζόμενα στρώματα.
8
Αριστεροστροφοσ Κοχλιασ | Τευχοσ 15
Παράλληλα και με την 3η αξιολόγηση που έρχεται, τσακίζεται το δικαίωμα στην απεργία, καθώς αυτή για να μην θεωρηθεί άκυρη θα πρέπει να έχει ψηφιστεί τουλάχιστον από το 50% των εργαζομένων, πράγμα αρκετά δύσκολο που εμποδίζει την άμεση αγωνιστική τους διεκδίκηση . Σε αυτό τον εργασιακό μεσαίωνα οι γυναίκες βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της επίθεσης, με τα ποσοστά ανεργίας να είναι ψηλότερα, του μισθούς χαμηλότερους, ενώ βιώνουν με τον πιο χυδαίο τρόπο την εργοδοτική καταπίεση. Φαινόμενα σεξιστικής βίας από μεριάς εργοδότη ή απολύσεις λόγω εγκυμοσύνης δεν είναι και τόσο σπάνια. Με αυτήν την κατάσταση που διαμορφώνουν στους χώρους της εργασίας θα έρθει για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΑΝΕΛ η «δίκαιη ανάπτυξη» που θα ευαγγελίζεται. Όμως πόσο «δίκαιη» είναι για τους εργαζόμενους η πραγματικότητα της διαρκώς εντεινόμενης ανεργίας, της επισφάλειας και της μετανάστευσης? Αυτή η «ανάπτυξη» που υποστηρίζουν κυβέρνηση ακολουθώντας πιστά τις επιταγές της ΕΕ και του ΔΝΤ έχει μόνο έναν κερδισμένο: την εργοδοσία και το κεφάλαιο. Ακριβώς για να μην χάσει το κεφάλαιο σε κέρδη και πλούτο, εν μέσω της τεράστιας κρίσης του οικονομικού συστήματος, του καπιταλισμού, προσπαθεί να μετακυλήσει την κρίση του στις πλάτες των εργαζομένων. Από την μια προσπαθεί να μειώσει τα εργασιακά κόστη ώστε να έχει εύφορο πεδίο για υπερεκμετάλλευση των εργαζομένων αλλά και για να υπάρξει «ανταγωνιστικότητα», «υγιής επιχειρηματικότητα» και «επενδύσεις», από την άλλη διαμορφώνει το μοντέλο του εξειδικευμένου και αναλώσιμου εργαζόμενου.
Και οι μηχανικοί στο στόχαστρο! Ειδικά και για τη σχόλη μας στο χώρο των νέων μηχανικών η κατάσταση είναι ζοφερή. Ειδικότερα στους νέους μηχανικούς η ανεργία αγγίζει το 70% και οι περισσότεροι που καταφέρνουν να βρουν δουλειά απασχολούνται με μπλοκάκι. ‘’Μπλοκάκιας’’ είναι ο μηχανικός που συνεργάζεται με μια εταιρεία χωρίς να έχει προσληφθεί. Κόβει απόδειξη παροχής υπηρεσιών (μπλοκάκι), ο μισθός του δεν είναι σταθερός ούτε προστατευόμενος και δε δικαιούται δώρα και επιδόματα, ενώ τα ωράρια εργασίας του είναι ασφυκτικά και πληρώνει από την τσέπη του ασφάλιστρα και φόρους υψηλότερους από τους απλούς μισθωτούς. Συγχρόνως, ως “ελεύθερος επαγγελματίας” ο μηχανικός δε θεωρείται ποτέ άνεργος ακόμα και όταν δεν απασχολείται και έτσι στερείται δικαιώματος εγγραφής στον ΟΑΕΔ! Επίσης είναι υποχρεωμένος να πληρώνει εισφορές ενώ εργάζεται περιστασιακά ή απασχολείται σε άλλο κλάδο αλλιώς η εργασία του δε “μετρά” στα συντάξιμα χρόνια. Παράλληλα, αξίζει να αναφερθεί αφενός η περικοπή των αποθεματικών των ταμείων σε ποσοστό 75% οδηγώντας τα στα πρόθυρα της πτώχευσης και αφετέρου η εξοντωτική αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών (έως και 90%), αποτέλεσμα πολλοί απόφοιτοι να μην εγγράφονται καν στο ΤΕΕ και πολλοί μπλοκάκηδες να οδηγούνται στην έξοδο από το ταμείο. Και σαν να μην έφτανε αυτό, η κυβέρνηση έρχεται να δυσχεραίνει ακόμα περισσότερο το εργασιακό περιβάλλον για τους μηχανικούς, φέρνοντας στα πλαίσια του νέου εργασιακού νόμου, το μέτρο του «μητρώου τεχνικών έργων». Η εφαρμογή του μητρώου τεχνικών έργων, συνεπάγεται την πλήρη απόσπαση του πτυχίου από τα επαγγελματικά δικαιώματα και την αντικατάστασή του από ένα εισιτήριο εισόδου σε ένα κύκλο πιστοποιήσεων, μέσω μίας απόλυτης διάσπασης του επαγγελματικού αντικειμένου. Με άλλα λόγια, οι νέοι μηχανικοί που εισέρχονται στον κλάδο θα εγγράφονται στο μητρώο μηδενικής κλάσης στο οποίο θα θεωρούνται εκπαιδευόμενοι και αμείβονται με τον υποκατώτατο μισθό (527€ μεικτά) . Για να περάσουν στην επόμενη κλάση θα πρέπει να αποκτήσουν πολύχρονη εργασιακή εμπειρία, κάτι εξαιρετικά δύσκολο δεδομένου των τεράστιων ποσοστών ανεργίας και της κατάστασης που επικρατεί στον κλάδο. Όλα τα παραπάνω προδιαγράφουν ένα μέλλον όπου στον κλάδο θα δεσπόζουν λίγες μεγάλες εταιρείες, γύρω από τις οποίες θα υπάρχει ένας κύκλος μικρότερων υπεργολάβων, ενώ η μεγάλη πλειοψηφία των μηχανικών θα δουλεύει σε συνθήκες γαλέρας, ή θα εξωθείται εκτός επαγγέλματος.
. . δεν θα υποταχτουμε στην συγχρονη δουλεια Όλα αυτά βέβαια ως φοιτητές δεν θα πρέπει να μας αφήνουν αδιάφορους αφού ,όχι μόνο είναι πράγματα που θα έρθουμε κιόλας αντιμέτωποι από την πρώτη στιγμή που θα αναζητήσουμε εργασία από το πρώτο λεπτό που θα δουλέψουμε σ’ ένα τεχνικό γραφείο αλλά βιώνουμε καθημερινά την έκφρασή τους. Ποιος μπορεί άλλωστε να το αμφισβητήσει αυτό όταν στην καθημερινή μας ζωή βλέπουμε τους γονείς μας ή και εμάς τους ίδιους να δουλεύουμε όλο και περισσότερο για όλο και λιγότερα αλλά και μέσα στο πανεπιστήμιο εισάγονται μέτρα όπως αυτά των πρακτικών ,με ελάχιστες ή και καθόλου αμοιβές που συμβάλλουν στη δημιουργία νέου φτηνού εργατικού δυναμικού με πενιχρά εργασιακά δικαιώματα. Αλλά και όταν ακόμα εφαρμόζονται μέτρα όπως τα όρια δήλωσης μαθημάτων και οι πειθαρχικές ποινές που αντιμετωπίσαμε και στη σχολή μας μήπως τελικά μας κάνουν όλο και πιο πειθήνιους, με σκυμμένο κεφάλι ιδανικούς για τις ορέξεις του μελλοντικού μας εργοδότη; Να πούμε δα κι ευχαριστώ για το βασικό μισθό; Και πόσο θα μεγαλώνει το ευχαριστώ και δε θα βγάζουμε άχνα αν το έχουμε ήδη συνηθίσει από το χώρο του πανεπιστημίου δεχόμενοι ότι δεν έχουμε δύναμη στα χέρια μας και ότι ακόμα ακόμα και ο φοιτητικός σύλλογος είναι όργανο παράνομο(!) όπως μας έλεγε πέρυσι ο κοσμήτορας της σχολής. Δυστυχώς όμως για αυτούς-και ευτυχώς για τον κόσμο που πλήττεται- οι φοιτητές και οι εργαζόμενοι έχουν δείξει με τους αγώνες τους πως δεν υποτάσσονται και σηκώνουν κεφάλι όταν τους χτυπούν. Η οργάνωση και διεκδίκηση της νεολαίας και των εργαζομένων αποτελεί έμπρακτη απάντηση τόσο για την υπεράσπιση των συμφερόντων μας στο χώρο που δουλεύουμε, όσο και για την ανατροπή όλων των πολιτικών διάλυσης των εργασιακών δικαιωμάτων. Γι αυτό το λόγο η συνεργασία φοιτητών και εργαζομένων είναι αναγκαία ώστε να παλέψουμε μαζί ενάντια στα νέα νομοσχέδια και τα μέτρα που διαλύουν τις ζωές μας με όπλο δυναμικά μέσα πάλης όπως είναι οι απεργίες οι διαδηλώσεις και οι καταλήψεις με την οργάνωση στο χώρο που ζούμε σπουδάζουμε ή εργαζόμαστε.Τέτοιους αγώνες δίνουν τα ταξικά σωματεία και μάλιστα και αυτό του κλάδου μας, το Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών (ΣΜΤ) που είναι ο χώρος οργάνωσης όλων των μισθωτών εργαζόμενων και άνεργων μηχανικών, μαζί με τις υπόλοιπες κατηγορίες τεχνικών. Για να μπορέσουν ακόμα οι εργαζόμενοι να απαντήσουν με ενιαίο τρόπο στην επίθεση που δέχονται απαιτείται και ο συντονισμός όλων αυτών των δομών που συγκροτούν καθώς και να γυρίσουν την πλάτη στις γραφειοκρατικές και ξεπουλημένες ΓΣΕΕ κ ΑΔΕΔΥ που σε τελική ανάλυση η ολόπλευρη πρόσδεσή τους στην αστική πολιτική και το κράτος, η συνδιαλλαγή με τις κυβερνήσεις και το κεφάλαιο έχουν οδηγήσει στην πλήρη προσαρμογή τους στις επιδιώξεις του κεφαλαίου και στις ξεπουλημένες ηγεσίες τους ( γι’ αυτό και δεν θέτουν αιτήματα βελτίωσης της θέσης και του μισθού του εργάτη, ενώ έχουν αποδεχτεί πλήρως, τις ιδιωτικοποιήσεις, την ελαστική εργασία κ.λ.π.)
Αριστεροστροφοσ Κοχλιασ | Τευχοσ 15
9
Χρειάζεται λοιπόν ένα εργατικό κίνημα από τα κάτω, από τις Γενικές Συνελεύσεις, από τα ανεξάρτητα ταξικά σωματεία, ένα κίνημα που θα ενώνει τους εργαζόμενους, τους ανέργους και τα πληττόμενα λαϊκά στρώματα, που θα εκφράζει τις πραγματικές ανάγκες της εργατικής τάξης και θα βάζει στο στόχαστρο τον πραγματικό αντίπαλο που την καταδυναστεύει και δεν είναι άλλος από την Ευρωπαϊκή Ένωση, το ΔΝΤ, το ντόπιο και το διεθνές κεφάλαιο, με όραμα και αισιοδοξία ότι υπάρχει και άλλος δρόμος κι ας προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο.
ΟΡΓΑΝΩΝΟΜΑΣΤΕ ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ, ΤΑΞΙΚΑ!
10
Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών
Λέσχες Εργαζομένων και Νεολαίας
Το σωματείο Μισθωτών τεχνικών (ΣΜΤ) είναι ο χώρος οργάνωσης όλων των μισθωτών εργαζομένων και ανέργων μηχανικών, μαζί με τις υπόλοιπες κατηγορίες τεχνικών. Εδώ και χρόνια το ΣΜΤ βρίσκεται στην πρώτη γραμμή των αγώνων για τους εργαζόμενους μηχανικούς και συνολικά του εργατικού κινήματος, έχοντας πετύχει αξιοσημείωτες νίκες τόσο στην κατοχύρωση εργασιακών δικαιωμάτων, όσο και στο μπλοκάρισμα των αντεργατικών μέτρων των κυβερνήσεων. Η υπογραφή συλλογικής σύμβασης για τους μηχανικούς, η επαναπρόσληψη απολυμένων εργαζομένων, το πάγωμαμειώσεων στους μισθούς ή αντίστοιχα η επιβολή αυξήσεων, είναι μερικά παραδείγματα νίκης που βελτιώνει τις ζωές των εργαζομένων που κερδήθηκαν μέσα από τους μαζικούς αγώνες του σωματείου. Η ταξική συναδελφική αλληλεγγύη του σωματείου απέναντι σε κάθε πληττόμενο εργαζόμενο, αποτελεί έμπρακτη απάντηση στη μαύρη εποχή της κρίσης, αποτελεί έμπρακτη αμφισβήτηση των εργοδοτών και των κλακαδόρων τους στα Μίντια, πως τα πράγματα μπορούν να πάνε μέσα από την οργάνωση και τον αγώνα!
Οι εργατικές λέσχες αποτελούν ένα σύγχρονο παράδειγμα οργάνωσης του λαού, των εργαζομένων, της νέας εργατικής βάρδιας στη γειτονιά. Με την συγκρότηση τους και τη δράση τους τα τελευταία χρόνια έχουν συμβάλλει στην ανάπτυξη των αγώνων, των κινημάτων στις γειτονιές, στους χώρους ζωής των εργαζομένων στην Νέα Σμύρνη, στο Κερατσίνι και τη Δραπετσώνα, στη Νέα Ιωνία, στην Καλλιθέα, στα Πατήσια, στου Ζωγράφου και αλλού.
Αριστεροστροφοσ Κοχλιασ | Τευχοσ 15
Οι λέσχες προσπαθούν να απαντήσουν στο καίριο ζήτημα της οργάνωσης αποτελώντας ένα σωματείο στη γειτονιά, ακούμπημα και προστάτη των συμφερόντων των εργαζομένων, της νεολαίας των πενταμήνων και των voucher. Μέσα από την μορφή αυτή έχουν ξεσπάσει και στηριχθεί πολλοί τοπικοί αγώνες ενάντια σε απολύσεις/μειώσεις , αλλά και ευρύτερα κινήματα όπως αυτό ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας. Ταυτόχρονα προσπαθούν να αποτελέσουν χώρο ταξικής αλληλεγγύης ανάμεσα στους εκμεταλλευόμενους, αναπτύσσοντας π.χ. δομές κοινωνικών ιατρείων, φροντιστηρίων, διανομής τροφίμων κ.α., αλλά και χώρο παραγωγής ενός άλλου πολιτισμού του λαού, κόντρα στον πολιτιστικό σκοταδισμό των καιρών.
δημοκρατικεσ ελευθεριεσ ΟΤΑΝ ΠΥΡΟΒΟΛΟΥΝ.. ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΤΟΧΟΣ, ΟΧΙ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ Η οικονομική κρίση, σε παγκόσμιο επίπεδο, αποτελεί πλέον κοινή παραδοχή. Στα αναμενόμενα οικονομικά αποτελέσματα που έχει επιφέρει, έρχεται να προστεθεί και μία καθόλου αμελητέα καταπάτηση των δημοκρατικών ελευθεριών. Αυτή η κατάσταση δεν αποτελεί έκπληξη, αφού για την έξοδο από την κρίση, είναι πανάκεια-στρατηγική όλου του πολιτικού συστήματος η επίθεση στα δικαιώματα των εργαζόμενων, της νεολαίας, των αγωνιστών και αγωνιστριών, της πληττόμενης πλειοψηφίας. Οι κυβερνήσεις διαδέχονται η μία την άλλη, αλλά “το κράτος συνεχίζεται”. Η σημερινή κοινωνία μοιάζει βγαλμένη από την Οργουελική θεωρία του 1984. Ο κρατικός μηχανισμός αναλαμβάνει το ρόλου του “Μεγάλου Αδερφού”, εισβάλλοντας σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας και οι “τηλεοθόνες” έρχονται να αντικατασταθούν από τους εκάστοτε νόμους.
ΗΡΙΑΝΝΑ - ΠΕΡΙΚΛΗΣ
Προσωπικές σχέσεις καταδικάζονται, ταξίδια ποινικοποιούνται και όλα αυτά βάσει ελλιπών - ή μάλλον κατασκευασμένων - αποδεικτικών στοιχείων. Πρόκειται για την πολυσυζητημένη καταδίκη, δύο νέων ανθρώπων, της Ηριάννας και του Περικλή, που είχαν την κακή τύχη να συναναστρέφονται με αυτούς που το κράτος θεωρεί επικίνδυνους. Η καταδίκη τους έγινε βάσει “τρομονόμων”, που υποτίθεται ότι φτιάχτηκαν για να προστατεύσουν τους φιλήσυχους πολίτες από την ακραία βία διαφόρων εξτρεμιστών, αλλά εν τέλει εφαρμόζονται για να περάσουν λουρί στους κοινωνικούς αγώνες. Αντιπροσωπευτικό παράδειγμα αποτελεί η υπόθεση του Τάσου Θεοφίλου ο οποίος καταδικάστηκε σε κάθειρξη 25 ετών. Στοιχείο αποτέλεσε ένα ελλιπές δείγμα DNA, που κατατέθηκε στο δικαστήριο μετά τη σύλληψη του. Τη συνταγή της επιτυχίας συμπλήρωσε και σε αυτή την περίπτωση ένα ύποπτο ταξίδι. Εν τέλει ο “ενοχος” Τάσος, εξέτισε 5 χρόνια από την ποινή του, μέχρι να αθωωθεί και να αποφυλακιστεί φέτος. Η δικαιοσύνη είναι λοιπόν πράγματι τυφλή, αλλά υπό διαφορετικούς όρους. Λειτουργώντας ως ένας απλός μηχανισμός στα χέρια του κράτους, με το πάτημα των κατάλληλων κουμπιών, ανοιγοκλείνει τα μάτια της όποτε το απαιτούν οι συνθήκες… Αν θέλεις να είσαι πραγματικά ελεύθερος πρέπει να έχεις εξουσία κι αν θες να έχεις εξουσία καλό είναι να έχεις άφθονο χρήμα στα χέρια σου ή να είσαι με κάποιο τρόπο χρήσιμος για τους “από πάνω”.
ΑΣΥΛΟ
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η δίκη-σίριαλ της Χρυσής Αυγής που παίζεται στο ελληνικό προσκήνιο ήδη από το 2013,χωρίς καμία ουσιαστική εξέλιξη .Όπως φαίνεται θεωρούνται πιο επικίνδυνοι εκείνοι που χρωστάνε χρήματα σε τράπεζες εκείνοι που διαδηλώνουν που κάνουν “ακατάλληλες” παρέες και “απαγορευμένα” ταξίδια. Στο βωμό της διατήρησης της οικονομικής ευημερίας ”της τάξης και της ηθικής” , η δικαιοσύνη ξαπλώνει με ευχαρίστηση στο κρεβάτι του Προκρούστη και αυτοθυσιάζεται.
Ο κοινωνικός κανιβαλισμός αντικατοπτρίζεται, σε μεγάλο βαθμό, σε πλήθος πτυχών της φοιτητικής καθημερινότητας. Το δικαίωμα μας στη δημόσια δωρεάν παιδεία δέχεται αλλεπάλληλα χτυπήματα ως φοιτητές-ρομπότ επιδιδόμαστε σε έναν διαρκή αγώνα δρόμου από αίθουσα σε αίθουσα έχοντας ως αυτοσκοπό το “παντοδύναμο” πτυχίο. Εν τέλει αυτό το πτυχίο δεν έρχεται να μας λύσει τα χέρια. Οι επιλογές μας μετά το γολγοθά του Πανεπιστημίου είναι κατά κύριο λόγο, είτε η ανεργία είτε η εργασία με απαράδεκτους όρους μηδαμινά εργασιακά δικαιώματα και πενιχρούς μισθούς. Ωστόσο, μπροστά σ’αυτή την πολυδιάστατη επίθεση δε μένουμε άπραγοι δε σκύβουμε το κεφάλι και δεν αναζητούμε λύσεις σε “σωτήρες και “από μηχανής θεούς”. Αντιθέτως, παίρνουμε την κατάσταση στα χέρια μας. Συνειδητοποιώντας ότι οι παραπάνω καταστάσεις δε μας αφορούν σε ατομικό επίπεδο, επιλέγουμε το δρόμο των συλλογικών αγώνων. Η ιστορία έχει δείξει ουκ ολίγες φορές ότι όταν οι φοιτητικοί σύλλογοι παίρνουν θέση απένατι σε τέτοιου είδους ζητήματα, μέσω των γενικών συνελεύσεων με καταλήψεις και κινητοποιήσεις, το κράτος-καταστολής αντεπιτίθεται συστηματικά .
Αριστεροστροφοσ Κοχλιασ | Τευχοσ 15
11
Τα δικαιώματά μας μέσα στο πανεπιστήμιο,οι σπουδές που ανταποκρίνονται στις δικές μας ανάγκες, καταλήγουν να φαντάζουν αιτήματα ουτοπικά και παράλογα ενώ η οποιαδήποτε διεκδίκηση των παραπάνω μας κατονομάζει ως “ταραχοποιούς”. Το Πανεπιστημιακό άσυλο έρχεται να παίξει πρωταρχικό ρόλο στην ύπαρξη τέτοιων αγώνων, διασφαλίζοντας οποιαδήποτε κινηματική διαδικασία λαμβάνει χώρα στις σχολές είτε αυτή είναι μια απλή παράσταση διαμαρτυρίας είτε μια κατάληψη. Είναι συχνό φαινόμενο σε σχολές όπου υπάρχει έντονη κινητοποίηση των φοιτητών για διεκδίκηση ακόμα και των πιο αυτονόητων δικαιωμάτων τους, το κράτος να επιλέγει να απαντήσει με εισβολή των ΜΑΤ στο Πανεπιστήμιο σύγκρουση και βίαια καταστολή. Αφορμή αποτελεί φυσικά το ξακουστό “άσυλο ανομίας”. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν τα περιστατικά στο ΠΑ.ΜΑΚ.( όπου ο ίδιος ο Πρύτανης έδωσε εντολή εισβολής της αστυνομίας),στην Κέρκυρα και στο Βόλο. Το ίδιο συμβαίνει τα τελευταία χρόνια στο Πολυτεχνείο και τη Νομική Σχολή στο κέντρο της Αθήνας. Απώτερος στόχος τους δεν είναι προφανώς να “σπάσουν” μια κινητοποίηση ή μια κατάληψη. Το μεγάλο στοίχημα είναι η επίθεση στη διακίνηση ριζοσπαστικών ιδεών, ώστε να επιτευχθεί μια συνολικότερη αδράνεια του φοιτητικού σώματος. Είναι προς όφελος τους, οι νέοι να “ακολουθούν” και να συμβιβάζονται να γίνονται λειτουργικά εργαλεία στα χέρια τους .Παρά την τρομοκρατία την παραπληροφόρηση και την προπαγάνδα που ΜΜΕ και κυβέρνηση προσπαθούν να προωθήσουν είναι αναγκαία η υπεράσπιση του ασύλου μιας και αυτό αποτελεί το μοναδικό μας όπλο ενάντια στα μεγαλεπήβολα σχέδια τους.
ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΟΝΙΑ ΠΕΘΑΙΝΕΙ Η ΑΣΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΕΕ Η καταπάτηση των δημοκρατικών ελευθεριών δε σταματάει σε εγχώριο επίπεδο. Το ιδεολόγημα της δημοκρατίας και της ενωμένης Ευρώπης των λαών καταρρέει στο Ισπανικό κράτος με τα τελευταία γεγονότα που έλαβαν χώρα στο δημοψήφισμα της Καταλονίας. Διαχρονικά ο καταλανικός λαός καταπιέζεται σε βαθμό που να τους απαγορεύεται να μιλούν και να διδάσκουν τη γλώσσα τους. Το υποτιθέμενο δημοκρατικό κράτος της Ισπανίας έρχεται στο σήμερα να τους φιμώσει βάσει νόμων που έχουν ψηφιστεί από τη δικτατορία του Φράνκο. Φυσικό επακόλουθο των παραπάνω ήταν το φετινό δημοψήφισμα που στόχευε στην ανεξαρτητοποίηση τους και είχε την ανάλογη αντιμετώπιση από τις δυνάμεις της Μαδρίτης. Η απάντηση ήταν η βίαια καταστολή κάτι που αποτυπώθηκε εμφανέστατα και στις εικόνες που έκαναν το γύρο του διαδικτύου. Η αστυνομία δε δίστασε να χτυπήσει από νέους ανθρώπους μέχρι και ηλικιωμένους στα εκλογικά κέντρα ενώ ο απολογισμός των τραυματιών έφτασε εκείνη τη μέρα τα 830 άτομα. Όλα αυτά, όχι μόνο δεν καταδικάστηκαν από τους αρχηγούς των κρατών της Ε.Ε. αλλά συνέβησαν υπό την εύνοια τους. Δεν είναι βέβαια κάτι το πρωτόγνωρο η βίαιη αντιμετώπιση του καταλανικού λαού. Από την αρχή της κρίσης η Ε.Ε. ,η Ισπανική αλλά και Καταλανική κυβέρνηση έχουν εφαρμόσει με την ίδια δριμύτητα μνημόνια και μέτρα λιτότητας όπως συμβαίνει και στην Ελλάδα, ενώ σ’αυτό το πλαίσιο, οι φοιτητές ήρθαν αντιμέτωποι με αντιεκπαιδευτικά νομοσχέδια ( συνθήκη της Bologna).Οι Καταλανοί βγήκαν στους δρόμους όπου συγκρούστηκαν αυτή τη φορά με κατασταλτικές δυνάμεις υποκινούμενες από την ίδια τους την κυβέρνηση. Ο λαός της Καταλονίας δέχεται, λοιπόν, αλλεπάλληλα χτυπήματα τόσο από την Ισπανική, όσο και από την Καταλανική κυβέρνηση. Έτσι λοιπόν όσο και να προσπαθούν να μας πείσουν τα ΜΜΕ, ο απλός λαός και η κυβέρνηση δεν έχουν τα ίδια συμφέροντα και δεν παλεύουν για τα ίδια πράγματα. Είναι απαραίτητο να στηρίξουμε την πάλη τους για αληθινή δημοκρατία μέσα στην χώρα τους, για το δικαίωμα τους να ορίζουν την μοίρα τους, χωρίς τρομοκρατία. Πρέπει να βρισκόμαστε απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση που από την μία μιλά για ελευθερία, και από την άλλη επικροτεί τον στρατό που εισβάλλει σε εκλογικά κέντρα και κατάσχει ψηφοδέλτια.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ
Αυτά τα τρία παραδείγματα δεν είναι απλά το ένα δίπλα στο άλλο, αλλά συνδέονται γιατί έχουν την ίδια ρίζα. Οι κυβερνήσεις, τα κράτη που εκπροσωπούν και οι μεγαλοεπιχειρηματίες των οποίων τα συμφέροντα υπερασπίζονται, ξέρουν πολύ καλά πως ο απλός κόσμος της εργασίας και της νεολαίας, δεν μπορεί να μείνει για πολύ καιρό με σταυρωμένα τα χέρια. Όλοι και όλες λίγο πολύ αντιλαμβανόμαστε ότι η μιζέρια στην οποία μας έχει βουτήξει η κρίση δεν είναι δικό μας πρόβλημα, αλλά φταίνε κάποιοι άλλοι. Αλλά ενώ φταίνε άλλοι το χρέος πέφτει στις πλάτες μας και όχι στις δικές τους. Αυτό λειπούν που φοβούνται είναι ότι κάποια στιγμή θα σηκώσουμε κεφάλι και θα αντεπιτεθούμε. Γι’ αυτό το λόγο, κάνουν την πρώτη κίνηση και διαλύουν όλα τα οχήματα που έχουμε, όλες τις δομές μέσα από τις οποίες έχουμε μάθει να παλεύουμε. Είτε αυτό είναι το δικαίωμα στην απεργία για τους εργαζόμενους, είτε το άσυλο για τους φοιτητές. Ακόμα παραπέρα, καταλήγουν να διαλύουν τα κοινοβούλια που οι ίδιοι έφτιαξαν, ή να μην εφαρμόζουν νόμους που οι ίδιοι θέσπισαν. Μας ονομάζουν τρομοκράτες σπεύδουν σε τέτοιες κινήσεις. Η λύση δεν είναι να το παίξουμε καλοί και ακίνδυνοι, αλλά να επιβεβαιώσουμε τους φόβους τους με κάθε τρόπο, να βγούμε στους δρόμους μαζικά και διεκδικήσουμε ό,τι μας ανήκει, την ελευθερία μας, την ζωή μας! Να φτιάξουμε μια δημοκρατία από μας για μας που δεν θα χωράει καμία εκμετάλλευση και καμία καταπίεση!
12
Αριστεροστροφοσ Κοχλιασ | Τευχοσ 15
ΘΕΩΡΙΑ ΔΥΟ ΑΚΡΩΝ ΤΟ ΦΙΔΙ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ ΣΤΟ ΕΚKOΛΑΠΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ Πριν από δύο μήνες πραγματοποιήθηκε στο Ταλίν της Εσθονίας συνέδριο με θέμα “τα εγλήματα του ολοκληρωτισμού” με αφορμή μάλιστα την θεσπισμένη από την Ε.Ε “πανευρωπαϊκή ημέρα μνήμης για τα θύματα όλων των ολοκληρωτικών και αυταρχικών καθεστώτων”. Κι όλα θα έμοιαζαν λογικά αν μια τέτοια συζήτηση περιστρεφόταν γύρω από τα φριχτά εγκλήματα του ναζισμού και του φασισμού. Ωστόσο, μόνο το σκοπό αυτό δεν έχουν οι εν λόγω ενέργειες καθώς όπως φάνηκε από τη θεματολογία ο στόχος είναι η εξίσωση του φασισμού με τον κομμουνισμό. Καθόλου δε μας εκπλήσσει η χυδαία αυτή προσέγγιση καθώς στην Εσθονία κυβερνά ακροδεξιό κόμμα, νεοναζιστικά τάγματα εφόδου ενισχύονται συνεχώς ενώ η ίδια κατάσταση επικρατεί σε Ουκρανία, Αυστρία, Τσεχία κλπ. Η Ε.Ε συγκαλύπτει και ενισχύει αυτές τις τάσεις αφού επιλέγει να συνομιλεί με ακροδεξιές κυβερνήσεις και να θεσπίζει επετείους που προωθούν τη θεωρία των δύο άκρων. Είναι σημαντικό να ξεκαθαρίσουμε ότι η θεωρία αυτή είναι ανιστόρητη και αβάσιμη καθώς καμία σχέση δεν έχουν ο φασισμός και ο κομμουνισμός τόσο ιδεολογικά όσο και υλικά. Τα φασιστικά καθεστώτα όπου έχουν επικρατήσει έχουν στερήσει στοιχειώδεις ελευθερίες από το λαό. Μπορεί να προτάσσουν το ιδεολόγημα της εθνικής υπεροχής αλλά στην πραγματικότητα δείχνουν το πιο σκληρό και αυταρχικό τους πρόσωπο στους μετανάστες και ντόπιους εργαζόμενους επιβάλλοντας τα πιο σκληρά μέτρα για να συνεχίσει η κερδοφορία του κεφαλαίου στις πλάτες τους. Διαιρούν την εργατική τάξη σε έλληνες και ξένους, γυναίκες και άντρες, ομοφυλόφιλους και ετεροφυλόφιλους, ώστε να διασπούν την ενότητα μεταξύ τους, να βλέπουν ως εχθρό τον συνάδελφό τους και τελικά να τους απομακρύνουν από τον πραγματικό αντίπαλο που κερδοφορεί εις βάρος τους. Η αστική τάξη και η προπαγάνδα που διαχέει επιχειρούν να εμφανίσουν τα μεγάλα κομμουνιστικά κινήματα, τις εξεγέρσεις των λαών και τις επαναστάσεις ως πραξικοπήματα. Αυτού του είδους η παραχάραξη γίνεται ακριβώς για να θολώσουν τα νερά και να διαστρεβλώσουν την ιστορία. Για αυτό το λόγο αποκρύπτουν την κατεύθυνση που είχαν και έχουν οι αγώνες και τα κινήματα αυτά που μιλούν και παλεύουν για ισότητα, ελευθερίες, συναδέλφωση των λαών, άρση της ταξικής εκμετάλευσης και των καταπιέσεων (ρατσισμός, σεξισμός κλπ), ανατροπή της κυριαρχίας του κεφαλαίου. Επομένως, ποιον εξυπηρετει αυτή η εξίσωση που ήρθε έντονα στο προσκήνιο με αφορμή το συνέδριο στην Εσθονία; Η θεωρία αυτή ικανοποιεί συγκεκριμένα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα ειδικά σε περίοδο
οικονομικής κρίσης. Τη στιγμή που τα αντιεργατικά μέτρα και οι αντιλαϊκές πολιτικές οξύνονται, το κεφάλαιο επωφελείται από αυτή τη θεωρία αφού αποπροσανατολίζει τους εργαζόμενους από την πάλη για την ανατροπή αυτής της κατάστασης. Ταυτίζουν την οργανωμένη πάλη, τις λαϊκές διεκδικήσεις, το συνδικαλισμό με τη φασιστική βία γιατί ξέρουν ότι η πάλη αυτή κλονίζει την κυριαρχία του κεφαλαίου ενώ οι φασίστες είναι ένα ακόμα όπλο του για τη σταθεροποίηση και την επέκτασή του. Πολύ απτά παραδείγματα αυτών βλέπουμε και στην Ελλάδα. Η φασιστική Χρυσή Αυγή επιχείρησε να φτιάξει σωματείο μόνο για έλληνες στη ζώνη του Περάματος και τελικά έριξε σε εξευτελιστικά ποσά τα μεροκάμαρα όλων των εργατών ενώ ταυτόχρονα στη βουλή ψηφίζει φοροαπαλλαγές σε εφοπλιστές. Τα τάγματα εφόδου χρησιμοποιούνται ώστε να επιτίθενται σε αγωνιστές, συνδικαλιστικούς φορείς, στέκια νεολαίας τρομοκρατώντας κάθε τάση αγώνα και χειραφέτησης. Με την εξομοιώση αυτή θέλουν να μας πείσουν και για κάτι ακομα: ότι ο καπιταλισμός είναι το μόνο σύστημα που δίνει ευκαιρίες, που είναι δίκαιο και διαχρονικό,ότι είναι το μόνο που μπορεί να δώσει τη δυνατότητα στους ανθρώπους να εξελιχθούν και εν τέλει είναι το μόνο που αντιτίθεται στα “δύο άκρα”. Η καθημερινότητά μας όμως μας δείχνει κάθε άλλο από αυτό αφού ο καπιταλισμός δεν έχει να επιδείξει τίποτα άλλο παρά φτώχεια, ανεργία, ρατσισμό, πολέμους, εκμετάλλευση. Σε αυτούς που παραχαράσσουν την ιστορία, μας πουλάν την εξαθλίωση ως μόνο δρόμο για να ζήσουμε, απαντάμε θαρρετά πως η σπίθα των κοικωνικών αγώνων θα ανάψει ξανά.
Αριστεροστροφοσ Κοχλιασ | Τευχοσ 15
13
Αν ανοίξει κανείς την τηλεόραση του, σε ένα δελτίο ειδήσεων, σίγουρα θα κατακλυστεί από ειδήσεις του τύπου: Οι Τούρκοι ετοιμάζονται να μπουν στην χώρα μας αλλά το ΝΑΤΟ μας προστατεύει. Οι πρόσφυγες συνεχίζουν να εισρέουν, αποτελώντας κίνδυνο για το έθνος μας, και η ΕΕ από την άλλη τους αντιμετωπίζει σαν αριθμούς που πρέπει να μοιραστούν ισομερώς στις διάφορες χώρες. Οι υπερδυνάμεις από τις διαφορετικές μεριές του πλανήτη παλεύουν για το πως θα μοιράσουν την πίτα.
ΠΟΛ
ΣΕ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΟΥΡΚΙΑ ΟΙ
Ο πόλεμος μαίνεται και αυτό είναι προφανές από το ότι τα τελευταία χρόνια έχει αυξηθεί τρομακτικά ο αριθμός των προσφύγων που έχουν έρθει στην χώρα μας και όχι μόνο. Φυσικά υπάρχει το ανθρώπινο ενδιαφέρον για το τι θα γίνει στη συνέχεια μ’ αυτούς, ωστόσο δεν δημιουργείται ο προβληματισμός για ποιο λόγο κατέληξαν να ξεριζώνονται από τις πατρίδες τους. Ο λόγος είναι ότι, ανάλογα με τις περιοχές της υφηλίου, εξυπηρετούνται συγκεκριμένα συμφέρονται που αποσκοπούν την άντληση κέρδους εις βάρος των λαών. Η ιστορία πολλές φορές μας έχει δείξει ότι σε καιρό κρίσης αποτελεί διέξοδο για τις διεθνείς αγορές να κινείται η πολεμική βιομηχανία. Αυτό το καταλαβαίνει ο καθένας αλλά τα ΜΜΕ προβάλλουν τις εξελίξεις έτσι που να μην καταλαβαίνουμε κάτι παραπάνω. Μ’ αυτόν τρόπο μας καλλιεργείται η πεποίθηση ότι η Ελλάδα δεν εμπλέκεται κάπως σ’ όλα αυτά. Το ελληνικό κράτος στην πραγματικότητα όχι απλά παίρνει θέση αλλά έχει ένα πολύ σημαντικό ρόλο σ’ αυτό. Ως κράτος μέλος του ΝΑΤΟ, το οποίο είναι ο κύριος υπεύθυνος για την γιγάντωση της ισχύος του ISIS, σε καμία περίπτωση δεν έχει πάρει ουδέτερη θέση. Το ΝΑΤΟ έτσι κι αλλιώς έπαιζε ένα βρώμικο παιχνίδι από την αρχή της δημιουργία του, αφού υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ, είναι η αιτία για τους χιλιάδες νεκρούς και καταστροφές. Σήμερα προσπαθούν να μας πείσουν ότι πρωτοστατεί στον πόλεμο ενάντια στον εξτρεμισμό και την τρομοκρατία . Η Ελλάδα με την σειρά της σπεύδει να χειροκροτήσει την προσπάθεια αυτή αλλά και να συνδράμει κι αυτή από την μεριά της. Εκτός από πολεμικό εξοπλισμό , κύρια συνεισφορά της είναι η παράδοση στρατιωτικών βάσεων(βλ. Σούδα, Άραξος) με σκοπό την εδραίωση της μόνιμης παρουσίας του ΝΑΤΟ στην περιοχή. Προφανώς αυτό αποσκοπεί στην διευκόλυνση παρεμβάσεωνεπιθέσεων. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα που έγινε το Απρίλη, όταν δύο πλοία που εξέπλευσαν από την Σούδα εκτόξευσαν 59 πυραύλους στη Συρία Προφανώς οι ενέργειες αυτές όχι απλά διαιωνίζουν τον πόλεμο στη Μέση Ανατολή αλλά τον κλιμακώνουν. Εξάλλου πως γίνεται όντως να πολεμάνε τα τέρατα που οι ίδιοι δημιούργησαν; Είναι υποκριτικό λοιπόν να μας λένε το αντίθετο, εκτός αν μπορούν να μας πείσουν ότι η ειρήνη θα έρθει με βομβαρδισμούς.
14
Αριστεροστροφοσ Κοχλιασ | Τευχοσ 15
ΔΥΟ ΠΛΕΥΡΕΣ ΤΟΥ ΑΓΑΙΟΥ Παρόλα αυτά, κανείς και καμία δεν θα μπορούσε αυτή τη στιγμή να σκεφτεί το σενάριο να αποχωρήσει η Ελλάδα από το ΝΑΤΟ, γιατί μας έχουν καλλιεργήσει την πεποίθηση ότι μας προστατεύει από μια ενδεχόμενη εισβολή της Τουρκίας. Οι “ελληνοτουρκικές διαφορές” δεν είναι ένα καινούργιο δόγμα. Από το σχολείο ήδη μας μαθαίνουν ότι οι Τούρκοι είναι “ορκισμένοι εχθροί” μας. Αυτή η κατάσταση τώρα κορυφώνεται, με τις λεγόμενες παραβιάσεις των συνόρων. Τα ΜΜΕ ωστόσο αποκρύπτουν ότι και ο ελληνικός στρατός καθημερινά παραβιάζει με προκλητικό τρόπο τα εναέρια και θαλάσσια σύνορα, με σκοπό να οξύνουν την υπάρχουσα αντιπαράθεση. Γιατί όμως τόσο μίσος για την Τουρκία; Αυτό στην πραγματικότητα πηγάζει από το οικονομικό συμφέρον που υπάρχει για τον έλεγχο του Αιγαίου, πράγμα που δεν ενδιαφέρει μόνο την Ελλάδα αλλά και τα σύμμαχα κράτη της. Η Ελλάδα προσπαθεί τα τελευταία χρόνια, με την ευλογία των ΗΠΑ, να συνάψει συμφωνία με το Ισραήλ, την Κύπρο και την Αίγυπτο, η οποία πέρα από την γεωστρατηγική σημασία της, έχει τα μάτια κατά βάση στραμμένα στα κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου. Η εδραίωση του λεγόμενου αυτού άξονα προϋποθέτει την επέκταση των συνόρων της, πράγμα που ενοχλεί την Τουρκία, η οποία έχει ακριβώς τον ίδιο στόχο και φοβάται την αποδυνάμωση της στην περιοχή αυτή.
YURDUMUZA FASIST DOLMUS H XΏΡΑ ΜΟΥ ΕΊΝΑΙ ΓΕΜΆΤΗ ΦΑΣΊΣΤΕΣ,
ΛΕΜΟΣ
ΛΑΟΙ ΚΡΑΥΓΑΖΟΥΝ: ΕΙΡΗΝΗ!
ΔΥΟ ΛΑΟΊ ΠΟΥ ΠΑΛΕΎΟΥΝ! Αν μπορούν τα παραπάνω να μπουν σε ένα ενιαίο κάδρο, είναι αυτό το πολιτικό σχέδιο με γνώμονα το κέρδος σε βάρος των ανθρώπινων ζωών. Αυτό όχι απλά δεν μας βρίσκει σύμφωνους αλλά προσπαθούμε να το πολεμήσουμε. Οι λαοί ανεξαρτήτως χώρας αντιμετωπίζουν, αν όχι ίδια, παρόμοια προβλήματα. Μ’ αυτούς πρέπει να είμαστε σύμμαχοι και όχι με ιμπεριαλιστικές συμμαχίες που δεν διστάζουν να μας θυσιάσουν στο βωμό του κέρδους. Πρέπει, μαζί με τους πρόσφυγες να εναντιωθούμε και εν τέλει να μπλοκάρουμε τους επιθετικούς σχεδιασμούς τις ελληνικής κυβέρνησης με στόχο την έξοδο από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Σε διεθνή κλίμακα, μαζί με τους υπόλοιπους λαούς να αποτρέψουμε συνολικά την διεξαγωγή του πολέμου. Ενάντια στο ρατσισμό και το μίσος που μας καλλιεργούν, είναι ανάγκη μέσα στην κρίση οι εκμεταλλευόμενοι και οι καταπιεσμένοι να δουν ποιος είναι ο πραγματικός εχθρός και να προσπαθήσουν να τον ανατρέψουν.
ΔYΟ ΛΑΟΙ ΠΟΥ ΣΤΕΝΑΖΟΥΝ! Για να βρει στήριξη λοιπόν η κυβέρνηση στα σχέδια της αυτά είναι απαραίτητο να μας καλλιεργήσει αυτή την έχθρα. Έτσι ενισχύεται το αίσθημα του εθνικισμού και άρα χτίζεται μια πλαστή ενότητα πάνω σε ένα παιχνίδι συμφερόντων που σε καμία περίπτωση δεν εξυπηρετούν τον λαό. Εκτός αν θεωρεί κάποιος ότι αξίζει να πολεμήσει και να πεθάνει για έναν πλούτο που δε γίνεται δικός του αλλά και να ενισχύσει τα κέρδη πολυεθνικών επιχειρήσεων, αφού και οι σύμμαχες δυνάμεις διεκδικούν ένα κομμάτι από την πίτα. Η έχθρα αυτή διαστρεβλώνει και την εικόνα που έχουμε για έναν άλλο λαό αλλά και μας αποπροσανατολίζει από τα πραγματικά προβλήματα. Στην ουσία γινόμαστε σύμμαχοι της κυβέρνησης απέναντι στον τούρκικο λαό την στιγμή που η ίδια κυβέρνηση εξαπολύει με τα μνημόνια της τη χειρότερη επίθεση απέναντι σε μας. Το ίδιο πράγμα κάνει και η κυβέρνηση Ερντογάν καλλιεργώντας ακόμα πιο σκληρά αυτό το αίσθημα, αφού έχει να αντιπαρατεθεί τόσο με τα κινήματα των Τούρκων εργαζόμενων όσο και με τους Κούρδους αγωνιστές, οι οποίοι παλεύουν ενάντια στην καταπίεση τους από το κράτος.
VURUN KARDASLAR VURUN! ΧΤΎΠΑ (ΤΟΥΣ) ΑΔΕΡΦΈ ΜΟΥ ΧΤΎΠΑ!
Αριστεροστροφοσ Κοχλιασ | Τευχοσ 15
15
πλειστηριασμοι
ΟΤΑΝ Η 1η ΚΑΤΟΙΚΙΑ ΕΓΙΝΕ ΠΡΟΝΟΜΙΟ Δυο και κάτι χρόνια μετά την διακυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και ενώ οι υποσχέσεις σχετικά με έξοδο από την κρίση , από τους καλύτερους εφαρμοστές των μνημονίων και των ευρωπαϊκών πολιτικών λιτότητας συμφώνα με την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση και τους επικεφαλής της , ξεθωριάζουν , η επίθεση στα λαϊκά-εργατικά στρώματα εντείνεται όλο ένα και περισσότερο. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ μας έχει φέρει μια σειρά νομοσχεδίων, που μετά από προσπάθεια χρόνων το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ είχαν αποτύχει να εφαρμόσουν. Στα πλαίσια αυτά, αποκαλύπτονται επακόλουθα τα πιο σκοτεινά κομμάτια των πολιτικών αυτών πρακτικών, το πλέον χαρακτηριστικό των οποίων είναι οι πλειστηριασμοί της 1ης κατοικίας. Μετά λοιπόν από τη λεηλασία των εισοδημάτων, την εκτίναξη της ανεργίας, το ξεπούλημα των δημόσιων αγαθών και το χτύπημα των βασικών εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων, κυβέρνηση, Ε.Ε., ΔΝΤ, τράπεζες και funds βάζουν χέρι και στη λαϊκή περιουσία. Αυτό διότι σχεδιάζεται να πραγματοποιηθεί η μεγαλύτερη μεταφορά πλούτου από τα λαϊκά στρώματα στο κεφάλαιο μέσα από τη διαδικασία των πλειστηριασμών, με την οδύσσεια αυτή να έχει την αφετηρία της στις 20/11/2015 όπου με το νέο καθεστώς δίνεται η δυνατότητα στις τράπεζες να βγάζουν εύκολα και γρήγορα σε πλειστηριασμό τις κύριες κατοικίες δανειοληπτών. Ουσιαστικά κατεδαφίζεται η όποια προστασία φυσικών προσώπων από τους πλειστηριασμούς τραπεζών για την κύρια κατοικία οφειλέτη υπήρχε προηγούμενα.
Αυτός είναι ο τρόπος που επέλεξε το σύστημα ώστε να ‘’εξυπηρετηθούν’’ τα κόκκινα δάνεια προς τις τράπεζες μιας και τα δισεκατομμύρια των πακέτων ευρωπαϊκής βοήθειας που πληρώνονται από τον ελληνικό λαό φαίνεται να μην επαρκούν. Έτσι νομοτελειακά γίναμε μάρτυρες στην προσπάθεια κράτους και νομικώνδικαστικών αρχών να βγάλουν στο σφυρί πρώτες κατοικίες σε τιμή ευκαιρίας για οφειλές της τάξης των 5.000 ευρώ! Μιλάμε ωστόσο για προσπάθεια καθώς από την πρώτη στιγμή σύσσωμο το λαϊκό-εργατικό κίνημα έδωσε τη μάχη στις πόρτες των ειρηνοδικείων καθημερινά κάνοντας πράξη το ‘’ΚΑΝΕΝΑ ΣΠΙΤΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΡΑΠΕΖΙΤΗ’’. Μάχη που συνεχώς κλιμακώνεται μιας και η Κυβέρνηση δεν δείχνει διατεθειμένη να κάνει βήμα πίσω οξύνοντας την κατάσταση επανειλημμένα ακολουθώντας όλο και πιο σκληρό εφαρμοστικό σχεδιασμό . Αρωγοί στην προσπάθεια αυτή είναι και οι ίδιοι οι συμβολαιογράφοι οι οποίοι ζητούν από μεριάς τους την διασφάλιση της διαδικασίας αποδίδοντας ευθύνες στην κυβέρνηση την ίδια στιγμή που αυτή ανταποκρίνεται απαντώντας με βίαιη καταστολή του λαϊκού κινήματος και μαζική παρουσία δυνάμεων των ΜΑΤ στα ειρηνοδικεία. Σαν να μην έφτανε αυτό, προχώρησε επιπλέον με διαδικασίες express σε τροπολογίες οι οποίες ανοίγουν το δρόμο στους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς πίσω από κλειστές πόρτες, αλλά και τη μεταβίβαση των χρεών προς τρίτους θεσπίζοντας επί της ουσίας ενοίκιο για την οικία του εκάστοτε οφειλέτη το οποίο καλείται να καταβάλει ο ίδιος.
ΤΑ ΜΑΤ ΦΥΛΑΝΕ ΤΑ ΕΙΡΗΝΟΔΙΚΙΑ, ΠΟΥ ΒΓΑΖΟΥΝ ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΣΤΟ ΣΦΥΡΙ
16
Αριστεροστροφοσ Κοχλιασ | Τευχοσ 15
Απέναντι σε όλα αυτά η απάντηση του κόσμου παραμένει δυναμική με όλο και μαζικότερες συγκεντρώσεις στα ειρηνοδικεία σε όλη την Ελλάδα. Ήδη συλλογικότητες γειτονιών (λαϊκές συνελεύσεις, εργατικές λέσχες, επιτροπές αγώνα, κ.α.) συμμετέχουν σε κινητοποιήσεις για ματαίωση πλειστηριασμών και συντονίζουν τη δράση τους. Αλλά και νέες επιτροπές δημιουργούνται σε γειτονιές και νέοι τοπικοί συντονισμοί ξεπηδούν καθημερινά. Κινήματα των οποίων η δυναμική οδήγησε στο να γίνουμε πλέον μάρτυρες της εφαρμογής της αστικής ‘’τρομοκρατίας’’ της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ καθώς αυστηρότερο πλαίσιο και ενίσχυση των μέτρων ασφαλείας στα ειρηνοδικεία συμφωνήθηκε στη σύσκεψη μεταξύ υπουργών και συμβολαιογράφων. Πιο συγκεκριμένα αποφασίστηκε η αυστηροποίηση του νομοθετικού πλαισίου με στόχο την ασφάλεια των συμβολαιογράφων και τη διασφάλιση της διενέργειας των πλειστηριασμών, καθώς πλέον για αδικήματα όπως η απειλή και η διατάραξη οικιακής ειρήνη σε βάρος συμβολαιογράφων που διενεργούν πλειστηριασμούς προβλέπεται αυτεπάγγελτη δίωξη και όχι δίωξη κατ’ έγκληση, όπως ισχύει σήμερα. Πρακτικά δηλαδή όποιοι παρεμποδίζουν πλειστηριασμούς θα συλλαμβάνονται άμεσα και θα τους απαγγέλλονται κατευθείαν κατηγορίες ενώ έως σήμερα ο συμβολαιογράφος έπρεπε να κάνει μήνυση για να ασκηθεί ποινική δίωξη.
Συνολικά λοιπόν εφαρμόζοντας αυτή την πολιτική εξυπηρετούν σχεδιασμούς με γνώμονα τη συγκέντρωση της ακίνητης ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας στα χέρια του κεφάλαιου και τη δημιουργία γόνιμου εδάφους για ένα νέο γύρο κερδοσκοπικής εκμετάλλευσης για την εξισορρόπηση των συνεπειών της οικονομικής κρίσης. Ταυτόχρονα, εξυπηρετούνται και τα συνολικά σχέδια αναδιαρθρώσεων του κεφαλαίου για πιο εύκολα μετακινούμενο, χωρίς μόνιμη κατοικία, φτηνά εκμεταλλευόμενο εργατικό δυναμικό ενώ παράλληλα η υπόσχεση του συνεργάσιμου δανειολήπτη παραπέμπει σε μια διαρκή ομηρία και υποταγή στις διαθέσεις των τραπεζών με όλες τις επιδράσεις που αυτή ασκεί στην ταξική συνείδηση και πάλη. Πάνω σε όλα τα παραπάνω κάθε άλλο παρά αμέτοχοι δεν πρέπει να παραμείνουμε! Το κίνημα έχει αποδείξει ότι συμβάλει και πρέπει να συνεχίσει να συμβάλει όλο και πιο συσπειρωμένο δίνοντας μαζικά τα ραντεβού «της Τετάρτης» σε όλα τα ειρηνοδικεία ανά την Ελλάδα υπερασπιζόμενοι το δικαίωμα στη στέγη. Καμία ειρήνη με αυτούς που μας ετοιμάζουν ένα μέλλον, κάθε μέρα πιο μαύρο και δύσκολο!
Αριστεροστροφοσ Κοχλιασ | Τευχοσ 15
17
gentrification
ΟΙ ΕΞΕΥΓΕΝΙΣΜΕΝΕΣ ΠΟΛΕΙΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΑΣ ΧΩΡΑΝΕ Το τελευταίο διάστημα ακούγονται πολύ συχνά σχέδια αναδιαμόρφωσης της περιφέρειας Αττικής, από την ιδιωτικοποίηση μεγάλων εκτάσεων για κατασκευή εμπορικών κέντρων (π.χ Ελληνικό, Ακ.Πλάτωνος) μέχρι την πεζοδρόμηση περιοχών του κέντρου,την ανέγερση γηπέδων κ.α. Αυτά τα σχέδια μπορεί σε πρώτη φάση να φαίνονται ελκυστικά, αλλά στην ουσία διαμορφώνουν πόλεις-πεδία κερδοφορίας του κεφαλαίου και όχι πόλεις-πεδία ελεύθερης έκφρασης και δημιουργικών δραστηριοτήτων των κατοίκων. Ο τρόπος αυτός πολεοδομίας, ανάπλασης και εκμετάλλευσης των χώρων, δηλαδή το φαινόμενο του gentrification, δεν αποτελεί καινοτομία, αλλά ήδη από τα τέλη του 20ου αιώνα χρησιμοποιείται από το σύστημα τόσο για να βγάζει το μέγιστο δυνατό κέρδος, όσο και για να καθορίζει πως και που θα ζείς με βάση την κοινωνική σου θέση. Για να αντιληφθούμε καλύτερα την επίδραση αυτού του φαινομένου στην καθημερινότητά μας θα αναλύσουμε πρώτα με περισσότερη ακρίβεια τον όρο gentrification και στην συνέχεια θα παραθέσουμε συγκεκριμένα παραδείγματα εφαρμογής του παγκοσμίως. Η κινητήριος δύναμη για την εφαρμογή της διαδικασίας του gentrification είναι ουσιαστικά η ύπαρξη της διαφοράς μεταξύ της αξίας μιας ιδιοκτησίας σήμερα και της αξίας που η ιδιοκτησία αυτή θα έχει εάν χρησιμοποιηθεί με τον βέλτιστο τρόπο. Συγκεκριμένα, περιοχές στο κέντρο της πόλης ή σε γειτονικές αυτού με δυνατότητες επένδυσης προσελκύονται από το κατασκευαστικό και κτηματομεσιτικό ιδιωτικό κεφάλαιο. Έτσι οι περιοχές αυτές εμπορευματοποιούνται και ανεβαίνει η οικονομική τους αξία. Πολλές φορές αυτό επιτυγχάνεται με έργα ναυαρχίδες τα οποία προβάλλουν ως ζητούμενο την προσφορά υψηλού επιπέδου πολιτιστικών υπηρεσιών, ενώ στην πραγματικότητα ο κύριος στόχος τους είναι παραγωγή κεφαλαίου. Οι παρεμβάσεις γίνονται μέσα από την συνεργασία δημοσίου και ιδιωτικόυ τομέα με τον δεύτερο, όμως, να εξασφαλίζει μεγάλο βαθμό ελευθερίας ως προς τις κινήσεις του. Οι πιο συνηθισμένες μορφές gentrification, και αυτές που συναντάμε ως επί το πλείστον στις ευρωπαϊκές πόλεις, έπονται μεταβατικών περιόδων, όπου το Δημόσιο επεμβαίνει σε κεντρικές περιοχές, με στόχο την “αναβάθμισή” τους, με έργα μικρής κλίμακας, όπως δενδροφυτεύσεις, πεζοδρομήσεις, δημιουργία ποδηλατοδρόμων. Οι πιο βίαιες μορφές gentrification, που συνήθως απαντώνται στις αγγλοσαξωνικές χώρες, είναι μεγαλύτερης κλίμακας παρεμβάσεις είτε δημόσιων είτε ιδιωτικών επενδύσεων, ή, ακόμη, μέσω συνεργασίας και των δύο, όπως οι “επιχειρήσεις-σκούπα”, κατεδαφίσεις, ανεγέρσεις μεγάλων συγκροτημάτων κατοικίας, εργασίας, εμπορίου ή εστίασης και ψυχαγωγίας. Όμως, και στις δύο περιπτώσεις – ήπιας ή βίαιης μορφής – και πριν ξεκινήσουν να διαμορφώνονται προτάσεις αστικής ανάπλασης, ο κυρίαρχος λόγος ενεργοποιεί φοβικά σύνδρομα, χαρακτηρίζοντας αρνητικά τις περιοχές αυτές ως υποβαθμισμένες, πόλους εγκληματικότητας, ανομίας και παραβατικής συμπεριφοράς, αυξάνοντας την αστυνόμευση και την καταστολή σε αυτές. Τελικά, η διαδικασία του gentrification αυξάνει την συνολική αξία της γης και κατ’ επέκταση του βίου σε αυτές τις περιοχές, δηλαδή κατοικίας, εμπορευμάτων, δραστηριοτήτων, αφού απευθύνεται σε μεσαία και ανώτερα κοινωνικά στρώματα και άρα οδηγεί στον εκτοπισμό των χαμηλότερων υφιστάμενων κοινωνικών στρωμάτων από αυτές.
18
Αριστεροστροφοσ Κοχλιασ | Τευχοσ 15
Ας δούμε όμως μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα:
ΡΚΗ) Ο Υ . Ν ( M E RL
GRENFE
LL T O
W
(Λ ER
HA
Το Grenfell Tower αποτελεί Το Harlem είναι γνωστό ένα απομεινάρι οικιστικών σχεδίων ως σύμβολο της αφροαμερικάνικης φτηνής στέγασης μιας προηγούμενης κοινότητας. To 1935, λόγω της εξέγερσης της πολεοδομικής φάσης της περιοχής, το οποίο είχε κοινότητας ενάντια στην αυξανόμενη αστυνομική καταλήξει να φιλοξενεί φτωχούς ανθρώπους στην βία, χαρακτηρίστηκε ως γκέτο και απομακρύνθηκε από πλουσιότερη και ακριβότερη περιοχή στη Μεγάλη την περιοχή η βιομηχανία διασκέδασης που μέχρι τότε Βρετανία. Υπήρχαν βασικές ελλείψεις στις υποδομές είχε στηθεί εκεί. Τα τελευταία 20 χρόνια η επιχειρηματική του κτηρίου (ασανσέρ, πυροσβεστήρες, φώτα έκτακτης δραστηριότητα επιστρέφει στην περιοχή που αναδεικνύεται ανάγκης, σύστημα ψεκασμού, λίγες έξοδοι κινδύνου) σε ιδανικό χώρο επενδύσεων λόγω της άμεσης γειτνίασής της και στην ανακαίνισή του το 2016 δεν καλύφθηκε με το Central Park, του αρκετά υψηλού ποσοστού σε ακατοίκητα καμία από αυτές. Αντ’ αυτού επιλέχθηκε μια εξωτερική κτήρια και των χαμηλών τιμών των ακινήτων. Αρχικά έγιναν απλές τσίγκινη επένδυση για να καλυτερεύσει την εμφάνιση του πεζοδρομήσεις, ενώ στη συνέχεια εγκατάστηθηκαν γνωστές αλυσίδες κτηρίου και να αποτελεί καλύτερη θέα για τις απέναντι εμπορικών κατστημάτων και κατασκευάστηκαν πολυτελείς κατοικίες πολυτελείς ιδιωτικές κατοικίες. Η επένδυση αυτή δεν αντικαθιστώντας τα χαρακτηριστικά brownstone κτήρια. Τα νέα ήταν ασφαλές υλικό επιλέχθηκε γιατί ήταν πιο φθηνό, κτήρια αποτέλεσαν πόλο έλξης νέων κατοίκων υψηλότερων αποδείχθηκε ιδιαίτερα εύφλεκτο και ήταν η αιτία που 17 οικονομικών στρωμάτων και τελικά εκτοπίστηκαν 176.900 άνθρωποι έχασαν την ζωή τους και 18 τραυματίστηκαν άτομα από τα σπίτια τους, ενώ τα άτομα που έμειναν σοβαρά. Η πυρκαγιά στο Grenfell «κολλάει» σε ένα ήρθαν αντιμέτωπα με πιο ακριβή ζωή και σχέδιο εκκαθάρισης κάθε κατάλοιπου μιας προηγούμενης διακυβεύεται η συνύπαρξή τους με τους νέους κατάστασης της περιοχής και τη διατήρηση της χρήστες της περιοχής. νέας πλούσιας και καθαρής εικόνας της και τελικά αποτελεί μια βίαια μορφή του gentrification. Μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα το Μεταξουργείο ήταν γειτονιά με λαϊκό χαρακτήρα και κατοικούνταν κυρίως Αντιλαμβανόμαστε, επομένως, από μικροαστικό και εργατικό κόσμο. Τα μικρά οικόπεδα καθώς και η πιθανότητα ανέυρεσης αρχαιολογικών λειψάνων στην περιοχή τόσο από τις θεωρητικές του Δημόσιου Σήματος αποθάρρυναν την οικοδομική δραστηριότητα. Η αναλύσεις πάνω στο φαινόμενο ραγδαία διόγκωση της χρήσης και της κυκλοφορίας αυτοκινήτων, η παρουσία του gentrification όσο και από τα ξενοδοχείων, σπιτιών και μπαρ αγοραίου έρωτα και η συγκέντρωση εσωτερικών παράπανω παραδείγματα ανά και εξωτερικών μεταναστών συνέβαλαν στην υποβάθμιση της περιοχής. Εν όψει της τον κόσμο ότι το κεφάλαιο στην Ολυμπιάδας 2004, στα πλαίσια της «εξυγίανσης» του κέντρου της Αθήνας, σαν συνέχεια προσπάθεια του να αποκομίσει των αναπλάσεων που είχαν γίνει την δεκαετία ’80-΄90 σε Πλάκα και Ψυρρή αντίστοιχα, κέρδος ελέγχει ακόμα και τη δόθηκε νέα ταυτότητα στην περιοχή του Μεταξουργείου, αυτή του πολιτιστικού κέντρου διαμόρφωση των χώρων στους λόγω της γειτνίασης της με σημαντικούς αρχαιολογικούς χώρους (Κεραμεικός, Δημόσιο οποίους ζούμε. Σήμερα, λοιπόν, Σήμα). Πραγματοποιήθηκαν πεζοδρομήσεις, κατασκευές κέντρων αναψυχής, θεάτρων, της είναι επιτακτική ανάγκη τόσο Τεχνόπολις, της στάσης του μετρό και η διαμόρφωση της πλατείας Αυδή. Την τελευταία δεκαετία, στην περιοχή δραστηριοποιούνται κατασκευαστικές-κτηματομεσιτικές ως νέοι και νέες μηχανικοί όσο εταιρείες που αγοράζοντας κτηριακό απόθεμα σε χαμηλές τιμές επιδιώκουν να και ως κάτοικοι και πληττόμενο ανεβάσουν το βιωτικό επίπεδο των κατοίκων. Τελικά το «Σχέδιο Δράσης για το Κέντρο τμήμα να αναρωτηθούμε της Αθήνας 2011» διαχωρίζει σαφώς του παλαιούς κατοίκους που χαρακτηρίζει αν οι ασφυκτικές σύγχρονες «μη υγιείς» από τους νέους μεσαίων και ανώτερων κοινωνικών και οικονομικών μεγαλουπόλεις μας χωράνε και στρωμάτων που είναι εξ ορισμού «υγιείς» χάριν των οποίων πρέπει να αν υπάρχει εναλλακτική λύση εξασφαλιστεί η κοινωνική τάξη και ασφάλεια με μέτρα σκληρής υπέρ των δικών μας αναγκών. αστυνόμευσης. Στο Μεταξουργείο λοιπόν το gentrification είναι σε εξέλιξη με την κυβερνητική πολιτική να ενισχύει συνεχώς το ιδιωτικό κεφάλαιο σε κερδοφόρες επενδύσεις μέσω του αστικού χώρου.
ΟΝΔ ΙΝΟ)
ΜΕΤΑΞΟΥΡΓΕΙΟ (ΑΘΗ Ν Α )
Εμείς σαν συλλογικότητα πιστεύουμε ότι μέσω της πάλης για την ανατροπή των σχέσεων εκμετάλλευσης, είναι καιρός να απελευθερωθούν οι τεράστιες δυνατότητες του μηχανικού να σχεδιάζει τον χώρο με άξονα την κοινωνία και το περιβάλλον. Θεωρούμε ότι κάθε πληττώμενο κομμάτι των γειτονιών, ντόπιοι και μετανάστες, άνεργοι και νέοι εργαζόμενοι, πρέπει να στηρίζει και να αγωνίζεται μέσα από τα πολύμορφα κινήματα που αναπτύσσονται σε αυτές (επιτροπές κατοίκων, εργατικές λέσχες, κάταληψεις στέγης, αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι), τα οποία αντιπαλεύουν τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας και τον εκτοπισμό των κατοίκων, την καταστροφή του περιβάλλοντος, την ιδιωτικοποίηση δημόσιων χώρων. Κινήματα που διεκδικούν και κερδίζουν μια πιο ανθρώπινη πόλη, σε σύνδεση με το εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα. Τέλος, πιστεύουμε ότι σαν μηχανικοί ιεραρχώντας πρώτο τον κοινωνικό μας ρόλο πρέπει να δημιουργούμε έργα για μια πόλη όπου ο άνθρωπος και το περιβάλλον μπορεί να συνυπάρχουν αρμονικά, όπου η ανάπτυξη της θα ορίζεται από τις κοινωνικές ανάγκες.
Αριστεροστροφοσ Κοχλιασ | Τευχοσ 15
19
οικολογια
τοξικο για την φυση το κερδοσ και η εκμεταλλευση Η μόδα των οικολογικών προιόντων τα τελευταία χρόνια έχει δημιουργήσει μια πολύ μεγάλη και επικερδή αγορά. Το περίεργο είναι ότι παράγονται από τις ίδιες εταιρείες και ομίλους που η δραστηριότητα τους αποτελεί εστία μόλυνσης και καταστροφής για το περιβάλλον και συνεπώς για τους ανθρώπους. Με αυτό τον τρόπο η ανθρώπινη δραστηριότητα βρίσκεται σε συνεχή αντιπαράθεση με το φυσικό περιβάλλον. Τα παραδείγματα γύρω μας αρκουν για να μας πείσουν για αυτή την πραγματικότητα. Το πιο σύνηθες φαινόμενο οικολογικής καταστροφής που ανήκει στην ημερήσια διάταξη κάθε καλοκαιριού είναι οι δασικές πυρκαγιές. Δεν είναι λίγες οι φορές που τεράστιες δασικές εκτάσεις και η πανίδα σε αυτές αφανίστηκαν, έχοντας μετρήσει θύματα και καταστροφές και σε κατοικημένες περιοχές. Μεγάλο μέρος αυτων των δημόσιων εκτάσεων στη συνέχεια μετατρέπονται σε χώρους δόμησης και ιδιωτικής εκμετάλλευσης. Το σκοπό αυτό υποδεικνύουν οι πρόσφατες πυρκαγιές στο λεκανοπέδιο της Αττικής, με τις φλόγες να φτάνουν στις αυλές σπιτιών. Είναι λοιπόν άκρως περίεργο ότι οι πυροσβεστικές δυνάμεις δεν είναι ποτέ επαρκείς για την αντιμετώπισή τους, καθώς τα οχήματα ούτε συντηρούνται σωστά, ούτε επαρκούν και δεν υφίσταται το αντίστοιχο ανθρώπινο δυναμικό. Προφανώς η ενίσχυση αυτών δεν βρίσκεται στα αναγκαία έξοδα καμίας κυβέρνησης τις τελευταίες δεκαετίες. Ανάλογη ανεπάρκεια παρατηρήθηκε και στην αντιμετώπιση της πετρελαιοκυλίδας στον Σαρωνικό. Το πλοίοσαράβαλο το οποίο βυθίστηκε μαζί με 2200 τόνους πετρελαίου ανοιχτά της Σαλαμίνας, με έκπληξη(!) διαπιστώθηκε ότι ήταν τουλάχιστον ακατάλληλο για πλεύση, όχι απλά γιατί ήταν πάνω από 40 ετών, αλλά και γιατί δεν πληρούσε καμία προϋπόθεση για την μεταφορά πετρελαίου. Συγκεκριμένα η άδεια που του είχε δοθεί δεν είχε εκδοθεί εκ νέου αλλά είχε παραταθεί χωρίς τους αναγκαίους ελέγχους και συντήρηση με αποτέλεσμα οι οπές που υπήρχαν να εχουν επισκευαστεί πρόχειρα, ενώ παράλληλα δεν διέθετε διπλά τοιχώματα. Ομοίως λοιπόν ο περιορισμός της πετρελαιοκυλίδας, με τα υφιστάμενα μέσα, δεν ήταν δυνατός με συνέπεια την εξάπλωση της σε μεγάλη περιοχή. Δεν πρόκειται για μια απλή διαρροή πετρελαίου, αλλά για μια σημαντική οικολογική καταστροφή του υδροβιότοπου, όχι απλά της αισθητικής των παράκτιων περιοχών, με δυνατότητα ανάκαμψης πολλά χρόνια αργότερα. Στην άλλη πλευρά της Ελλάδας, με σκοπό την εξόρυξη χρυσού προς ώφελος της El Dorado Gold, θυσιάζεται τεράστιο τμήμα του φυσικού περιβάλλοντος της Χαλκιδικής. Κατά την διάρκεια λειτουργείας του έργου η έκλυση θειούχων αερίων με την ανατίναξη των πετρωμάτων αλλά και η χρήση αρσενικού για τον διαχωρισμό του χρυσού από τα λοιπά πετρώματα θα μολύνει τόσο την ατμόσφαιρα όσο και τον υδροφόρο ορίζοντα της περιοχής απειλώντας την υγεία των κατοίκων και όχι μόνο. Η έρημη αυτή τεράστια περιοχή και τα επισφαλή φράγματα που θα αφήσει πίσω της η εταιρία μετά την ολοκλήρωση των εργασιών, θα συνεχίσει να αποτελεί για χρόνια απειλή για κάθε πτυχή της ζωής των κατοίκων. Στην πράξη, το άνοιγμα μερικών εκατοντάδων θέσεων εργασίας, καταστρέφει παράλληλα κάθε άλλη παραγωγική δραστηριότητα της περιοχής (καλλιέργεια, κτηνοτροφία, τουρισμός κλπ) κλείνοντας στην ουσία πολλές χιλιάδες άλλες. Ευτυχώς, η έναρξη των εργασιών δεν βρήκε την κοινωνία αμέτοχη. Αντίθετα τη βρήκε σύσσωμη, από το άνοιγμα του εργοταξίου μέχρι τώρα, να αντιτίθεται στην εξόρυξη χρυσού και την καταστροφή της περιοχής τους. Η διάρκεια και η επιμονή που επέδειξαν, παρά τον μεγάλο αριθμό διώξεων, κατόρθωσε να επιβραδύνει τις εργασίες και συνεπώς την έλλευση της καταστροφής. Άλλο ένα φαινόμενο αέριας ρύπανσης,από τον όμιλο Ελληνικά Πετρέλαια(ΕΛΠΕ), στη δυτική Θεσσαλονίκη βρήκε την αντίδραση των πολιτών, η οποία στην προσπάθεια της καταστολής της παραβίασε άκρατα τα προσωπικά δεδομένα των πολιτών.Συγκεκριμένα, στην περιοχή του Ευόσμου Κορδελιού,όπου υπήρχε έντονη δυσοσμία σε βαθμό ανυπόφορο αλλά και αναφορές για άμεσα εμφανή προβλήματα υγείας όπως τσούξιμο στο λαιμό και στα μάτια, οι δράσεις των πολιτών όσο και η απόψεις τους σχετικά με τις δραστηριότητες της εταιρείας ΕΛΠΕ φακελώθηκαν μαζί με βιογραφικά τους στοιχεία και στοιχεία της ευρύτερης πολιτικής τους δράσης,το εγγράφο των οποίων διέρρευσε ατυχώς διαδικτυακά, υπό την εργασία παρακολούθησης ιδιωτικής εταιρείας για λογαριασμό της ΕΛΠΕ. Η έκθεση αυτή η οποία ονομάστηκε κιόλας «χαρτογράφηση» περιλάμβανε επίσης και προτάσεις συμβουλευτικού(!) χαρακτήρα για το πως θα καφθούν οι όποιες αντιδράσεις, ειδικότερα μιλούσε για περιορισμό, έλεγχο μέχρι και απομόνωση των αντιδρώντων. Η συνύπαρξη ανθρώπου-φύσης, γίνεται κάτω από τέτοια, τοξικά πλαίσια, όταν ο νόμος του ανθρώπου είναι το κέρδος, η διαρκής επεκτατικότητα. Εν αντιθέσει, όπως μπόρεσε κάποτε η ανθρωπότητα, έτσι ξανα, σε ένα ποιοτικά αναβαθμισμένο πλαίσιο που αξιοποιεί την πρόοδο της σύγχρονης τεχνολογίας, μπορεί να ζήσει σε αρμονία με το φυσικό περιβάλλον. Να καταργήσει τους νόμους του κέρδους και της εκμετάλλευσης, και να ορίσει νόμους ειρηνικής συνύπαρξης, που αναπτύσσουν την δύναμη της ανθρώπινης παραγωγής, μέχρι εκεί που επιτρέπουν τα όρια των φυσικών κύκλων της γης.
20
Αριστεροστροφοσ Κοχλιασ | Τευχοσ 15
ΟΚΤΩΒΡΙΑΝΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
Ο ΠΑΓΟΣ ΕΣΠΑΣΕ, Ο ΔΡΟΜΟΣ ΑΝΟΙΞΕ, Ο ΔΡΟΜΟΣ ΧΑΡΑΧΤΗΚΕ Εκατό χρόνια σημείωνονται φέτος από τον Οκτώβρη του 1917, όπου η πεινασμένη εργατική τάξη, οι εξαθλιωμένοι από τον πόλεμο στρατιώτες και ο λαός της Ρωσίας, κάναν έφοδο στα χειμερινά ανάκτορα του Τσάρου και καταλάβαν την εξουσία. Η Οκτωβριανή επανάσταση αποτελεί σημείο τομής στην ιστορική πορεία, αντίστοιχο με την Γαλλική επανάσταση που εγκαθίδρυσε το σημερινό οικονομικό σύστημα που βιώνουμε, τον καπιταλισμό και τις πολιτικές και κοινωνικές του εκφράσεις. Με τα συνθήματα ψωμί-γη-ειρήνη και εξουσία στα σοβιέτ, το μεγάλο ιστορικό άλμα που πραγματοποίησε η Οκτωβριανή επανάσταση και η σοσιαλιστική οικοδόμηση της Σοβιετικής Ένωσης, ανοίξαν για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας την δυνατότητα για την κομμουνιστική απελευθέρωση της, μια μεγάλη έφοδο στον ουρανό για την οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας, του κομμουνισμού. Εκατό χρόνια έχουν περάσει από την Οκτωβριανή επανάσταση και τίθεται ακόμα και σήμερα υπό αμφισβήτηση κατά πόσο αυτή άνοιξε νέες απελευθερωτικές δυνατότητες κατά πόσο συνέβαλε να πάει μπροστά η κοινωνία τόσο στη Σοβιετική Ένωση όσο και διεθνώς, ή κατά πόσο οι κοινωνίες που διαμορφώθηκαν στις χώρες που βίωσαν των υπαρκτό σοσιαλισμό αποτέλεσαν ένα «δικτατορικό/ολοκληρωτικό καθεστώς». Την δεύτερη απάντηση τη δίνουν τα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης, τα αστικά κόμματα και οι κυβερνήσεις, με πρωτοστάτη την ΕΕ και τα επιτελεία της, που όχι απλά παρουσιάζουν την Σοβιετική Ένωση ως ένα δικτατορικό καθεστώς, αλλά το βάζουν στο ίδιο καζάνι με το ναζιστικό καθεστώς του Χίτλερ μέσα από τη περίφημη θεωρία των δύο άκρων, με κορύφωση το αντικομουνιστικό συνέδριο εκ μέρους της ΕΕ πριν από μερικούς μήνες στο Ταλίν. Σε όλα αυτά ωστόσο αξίζει να δούμε πιο συγκεκριμένα την κατάσταση που διαμορφώθηκε στην Σοβιετική κοινωνία, μετά την σοσιαλιστική επανάσταση του’17 και την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής. Είναι αλήθεια ότι βελτιώθηκαν οι συνθήκες κάτω από τις οποίες ζούσε η πληττόμενη πλειοψηφία σε όλους τους τομείς, από υγεία και την κοινωνική ασφάλιση μέχρι και την εκπαίδευση, τις τέχνες και τον πολιτισμό. Επιτεύχθηκαν κατακτήσεις που ο καπιταλισμός ακόμα και σήμερα μετά από έναν ολόκληρο αιώνα δεν έχει καταφέρει να πετύχει, που του μοιάζουν μακρινά όνειρα και ουτοπίες. Ας δούμε λοιπόν κάποια στοιχεία πιο συγκεκριμένα για καθένα από αυτούς τους τομείς.
ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ
Με την κατάληψη της εξουσίας οι μπολσεβίκοι στο ζήτημα της οργάνωσης της εκπαίδευσης ήρθαν αντιμέτωποι με το τεράστιο πρόβλημα του αναλφαβητισμού. Το 75% του πληθυσμού δεν γνώριζε ανάγνωση και γραφή. Ζούσε μέσα στο σκοταδισμό και την αμάθεια έχοντας σε πολλές περιοχές της απέραντης ρωσικής αυτοκρατορίας βαθιά πίστη στη μαγεία και τον παγανισμό. Οι μπολσεβίκοι προσπάθησαν να ανατρέψουν αυτή την κατάσταση ιδρύοντας το Ενιαίο Σχολείο Εργασίας και δημιουργώντας ένα ευρύ μορφωτικό δίκτυο προκειμένου να υπάρξει πρόσβαση του πληθυσμού στη γνώση και σε πολιτιστικές δραστηριότητες. Παράλληλα, αύξησαν τους μισθούς των εκπαιδευτικών, δημιούργησαν ανοικτά παιδαγωγικά σεμινάρια. Το Ενιαίο Σχολείο Εργασίας ήταν δωρεάν και υποχρεωτικό για όλους.
Αριστεροστροφοσ Κοχλιασ | Τευχοσ 15
21
Στο Ενιαίο Σχολείο Εργασίας καταργήθηκαν οι τιμωρίες και όλες οι εξετάσεις (εισαγωγικές, προαγωγικές, απολυτήριες). Επίσης, καταργήθηκαν οι εργασίες για το σπίτι και όλη η δουλειά των μαθητών γινόταν στο πλαίσιο του σχολείου. Το περιεχόμενο του σχολείου ήταν η γενική μόρφωση σε συνδυασμό με την πολυτεχνική μόρφωση για όλους τους κλάδους της παραγωγής, την καλλιτεχνική μόρφωση και τις αθλητικές δραστηριότητες. Το σχολείο αποσκοπούσε στην συνολική ανάπτυξη της προσωπικότητας. Είναι ενδεικτικό ότι το πρόγραμμα περιείχε γλώσσα, μαθηματικά, γεωγραφία, ιστορία, φυσική, χημεία, ξένες γλώσσες, φωτογραφίες, αισθητική, γυμναστική, χορός. Η εργασία αποτελούσε τη βάση της μάθησης και της σχολικής ζωής. Η εργασία ,βέβαια, δεν χρησιμοποιούταν για να καλυφθούν οι ανάγκες του σχολείου ή αποκλειστικά σαν εκπαιδευτική μέθοδος ,αντίθετα, αποτελούσε μια διαδικασία στην οποία ο μαθητής εξοικειωνόταν με τις εργασίες που ήταν απαραίτητες για να καλυφθούν πάγιες ανάγκες της κοινωνίας. Τα αποτελέσματα ήταν συγκλονιστικά: Ήδη, το 1928, είχαν μάθει γράμματα 7 εκατομμύρια περίπου ενήλικες. Από το 1920 έως το 1940, έμαθαν γράμματα 60 εκατομμύρια ενήλικες. Σύμφωνα με τα στοιχεία της απογραφής του 1939, οι εγγράμματοι ηλικίας 9-49 ετών αποτελούσαν το 87,4%. Το 1959, η αγραμματοσύνη είχε νικηθεί ολοκληρωτικά. Το 1987, στην ΕΣΣΔ υπήρχαν πάνω από 1,5 εκατ. επιστήμονες, ή το ένα τέταρτο του παγκόσμιου συνόλου τους. Σε μια σειρά σημαντικούς τομείς και κατευθύνσεις, η Σοβιετική Ένωση βρισκόταν στις πρώτες γραμμές: Η πυραυλική και πυρηνική τεχνική, οι τροχιακοί διαστημικοί σταθμοί, η κατευθυνόμενη θερμοπυρηνική σύνθεση, ο απευθείας μετασχηματισμός της ενέργειας (μαγνητο-υδροδυναμικές γεννήτριες), κρυογενής τεχνική, καταλύτες τεχνολογικών διαδικασιών, κατασκευή μεγάλων υδροηλεκτρικών σταθμών, φραγμάτων, κλπ.
ΕΡΓΑΣΙΑ-ΑΣΦΑΛΙΣΗ
Ο ημερήσιος εργάσιμος χρόνος ήταν σταθερός. Οι «Αρχές της νομοθεσίας της ΕΣΣΔ και των Ενωσιακών Δημοκρατιών για την εργασία» προέβλεπαν ότι η διάρκεια του εργάσιμου χρόνου των εργατοϋπαλλήλων στις επιχειρήσεις, τα ιδρύματα και οργανώσεις, δεν μπορεί να ξεπερνά τις 41 ώρες τη βδομάδα. Για όσους δούλευαν σε ανθυγιεινές εργασίες εργάσιμη βδομάδα μέχρι 36 ώρες. Σε όλους τους εργαζόμενους εξασφαλίζονταν μέρες εβδομαδιαίας ανάπαυσης και ετήσιες άδειες με αποδοχές. Η εργάσιμη βδομάδα στη Σοβιετική Ένωση ήταν μια από τις μικρότερες στον κόσμο. Η Κοινωνική Ασφάλιση, προεπαναστατικά στη Ρωσία κάλυπτε μόνο 2 από τα 11 εκατομμύρια των ατόμων της μισθωτής εργασίας. Οι βασικές συνδρομές, μάλιστα, στο Ταμείο των κοινωνικών ασφαλίσεων γίνονταν από τους ίδιους τους εργάτες (κατά τα 3/5).Στην ΕΣΣΔ, πριν την πτώση , η Κοινωνική Ασφάλιση (που κάλυπτε όλους τους εργαζόμενους και τα μέλη των οικογενειών τους) ήταν καθολική, χωρίς εισφορές από το μισθό των εργαζομένων. Υπήρχαν οι συντάξεις για γηρατειά, για αναπηρία, και λόγω απώλειας του προστάτη της οικογένειας. Το όριο ηλικίας για συνταξιοδότηση, λόγω γηρατειών, για τους άνδρες ήταν τα 60 χρόνια, για τις γυναίκες τα 55 χρόνια.
ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ
Η ρωσική επανάσταση άλλαξε εντελώς όλες τις προηγούμενες δομές της κοινωνίας συμπεριλαμβανομένων και των πιο στενών σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων. Το 1917 όλοι οι νόμοι εναντίον της ομοφυλοφιλίας μαζί με τον υπόλοιπο ποινικό κώδικα ακυρώθηκαν από την νέα επαναστατική κυβέρνηση. Το συναινετικό σεξ θεωρήθηκε προσωπικό ζήτημα. Οι γκέι ήταν ελεύθεροι να ζήσουν όπως ήθελαν χωρίς την παρέμβαση του κράτους αλλά και τα σοβιετικά δικαστήρια ενέκριναν επίσης τον γάμο μεταξύ ομοφυλόφιλων. Υπάρχουν ακόμα και καταγεγραμμένα παραδείγματα εγχείρησης αλλαγής φύλου την δεκαετία του 1920. Με άλλα λόγια, η επανάσταση πραγματοποίησε αυτό το μεγαλειώδες κοινωνικό - σεξουαλικό άλμα τρία χρόνια πριν οι γυναίκες στην Αμερική καταφέρουν να κερδίσουν το δικαίωμα στην ψήφο και περίπου ενενήντα χρόνια πριν το Ανώτατο δικαστήριο των ΗΠΑ καταργήσει όλους τους νόμους για σοδομισμό.
Σε κάθε περίπτωση, ωστόσο, δεν θα πρέπει να εθελοτυφλούμε και να θεωρούμε ότι τα πάντα ήταν τέλεια στην Σοβιετική Ένωση, αλλά αντίθετα μέσα από μια κριτική ματιά θα πρέπει να εξετάσουμε τι δεν έγινε ή τι έγινε λάθος. Η ραγδαία εγκατάλειψη της άσκησης εξουσίας από τα σοβιέτ και η αντικατάστασή τους από την κομματική γραφειοκρατία, η εισαγωγή «συνταγών» οικονομίας βασισμένη στα πρότυπα των καπιταλιστικών χωρών και η σταδιακή είσοδος των επιχειρήσεων στην οικονομία της σοβιετικής ένωσης, η προσωπολατρία που κορυφώθηκε επί Στάλιν, οι παράλογοι διωγμοί συναγωνιστών, το πέρασμα στο δόγμα της ειρηνικής συνύπαρξης της Σοβιετικής Ένωσης με τον καπιταλιστικό κόσμο επί Χρουστσόφ, η απαξίωση του μαχητικού διεθνισμού και η επικράτηση της λογικής ενδυνάμωσης του ενός σοβιετικού κράτους έναντι της διαρκούς παγκόσμιας επανάστασης, αποτέλεσαν βασικά λάθη που οδήγησαν και στην κατάρρευση της ΕΣΣΔ.
22
Ωστόσο η Οκτωβριανή Επανάσταση, παρά την τροπή που έλαβε, έρχεται να αναδείξει τις δυνατότητες που υπάρχουν για μία άλλη κοινωνία απαλλαγμένη από κάθε μορφής εκμετάλλευση, τις δυνατότητες που έχει ο λαός να καθορίζει την ιστορία, να παίρνει τα ηνία στα χέρια του και να γίνεται κυρίαρχος. Δυνατότητες που δεν πρέπει να υποτιμάμε και στο σήμερα, σε μία εποχή, που τα πάντα μπορεί να φαντάζουν μαύρα, που φαίνεται να μην υπάρχει άλλη εναλλακτική από την αποδοχή της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων και άρα της προσπάθειας επιβίωσης, μέσα από τον ατομικό δρόμο, σε αυτή. Το παράδειγμα της Σοβιετικής Ένωσης, με τα θετικά και τα αρνητικά του, χρειάζεται να το λάβουμε υπόψη στη μάχη που δίνουμε καθημερινά ενάντια στη βάρβαρη επίθεση που δεχόμαστε, ενάντια στο σύστημα που την γεννά, προκειμένου να κάνουμε την δική μας «έφοδο στον ουρανό».
Αριστεροστροφοσ Κοχλιασ | Τευχοσ 15
«Εμείς αρχίσαμε αυτό το έργο. Πότε ακριβώς, σε πόσο χρονικό διάστημα, οι προλετάριοι ποιανού έθνους θα αποτελειώσουν το έργο αυτό δεν είναι το ουσιαστικό ζήτημα. Το ουσιαστικό είναι ο πάγος έσπασε, ο ότι δρόμος άνοιξε, ότι ο δρόμος χαράχτηκε»
Β.Ι. Λένιν.
1917 2017