ES BSUNDERS GSCHÄNK
Advänts- uWiehnachtsgschichte
Es bsundersGschänk
Der Andreas Nauer isch zfride. Der Aalass vo syre Firma isch evolle Erfolg. Vili vo de gladene Gescht sy cho ubevölkere di grossi Halle, wo ds Jahr dür meh als 50 Lüt dinne schaffe. Als Leiter vom ne Betrib mit gschützten Arbeitsplätz ischs ihm wichtig, der Öffentlechkeit zzeige, was hie gleischtet wird: nid eifach subventionierti Beschäftigungstherapie, sondern Arbeit. Arbeit, wo ke Verglych bruucht z schüüche – erbracht vo Lüt, wo me süsch nid vil zuetrouet. Der Andreas het es guets Gspüri für Mönsche, grad ofür settigi mit emne Handicap. Vor zwöine Jahr het er sy Chefposchte hie aaträtte, sider isch mängs zstand cho, wo niemer gloubt hätt, isch mängs ufgleiset worde für dZuekunft. Immer wider het er oder Wäg use us der Fabrigg gsuecht, ad Öffentlechkeit, het Kontakte pflegt zum Gwärb uzu de Behörde.
Ds Adväntsapéro isch so ne Versuech, ePremiere, und er het sech im Vorfäld gfragt, ob di heiligi Zyt würklech der richtig Momänt syg derfür. Aber d Sorg isch unbegründet,dsGanze steit under emne guete Stärn. DGäscht hei sech zahlrych zueche gla, dLokalprominänz isch da. IGrüppeli stöh si um Stehtischli ume ulösech vo dienschtbare Geischter mit Häppli uCüpli, Wasser uWylaversorge. Fotografe sy im Ysatz, der Andreas het en Aasprach, git es Interview. Egueti Press isch alls.
Es isch scho fasch achti, wo di Erschte wider göh, di Letschte brächen ersch na de zähne uuf. Itz isch d Putzequipe dran. DTischli chöme wägg, dGschänk wärden abgruumt. DAssischtäntin, dSandra, git Aawysige, wo dass alls söll härecho, dass mes cha sichte, verdanke uschliesslech ad Belegschaft verteile.
«Das git eSach, bis das alls gmacht isch», meint der Andreas zue re. «Schaffsch es no vor Wiehnachte oder bruuchsch Hilf?»
DSandra luegt zum Päcklibärgübere ulachet: «We dBriefe zum Underschrybe nid wider bi dir blybe lige», spöttlet si, «desötts länge.»
Er luegt se schuldbewusst aa:«Igibe mer Müei», verspricht er.
Sy Blick fallt uf eis vo de Gschänk. Es steit näbenuss, und er hets während em Apéro vo öpperem entgägegno. «Das mit em guldige Papier dert äne isch de nid für üs», macht er uzeigt druuf.
«Für wän de?», wott dSandra wüsse.
«Ke Ahnig.» Er zuckt mit den Achsle. «Tue mers idsBüro. Es chunnt mer de scho wider i Sinn.»
Am Tag druuf fingt ers uf sym Schrybtisch. Er weis geng no nid, vo wäms isch und onid, für wän. Er nimmts, luegts aa, versuecht sech zbsinne. Öpper hets ihm geschter ggä – öpper, won er kennt, so vil isch klar. Männlech. Het ihm dHand uf dSchultere gleit, gseit, das syg de no für eSowiso. Uwyter?Der
Andreas erlist sys Hirni, aber es macht nid «Klick».
Uf em Guldpapier steit nüt, ke Name, ke Hiwys. Mittelgross isch das Ganze, mittelschwär, uwemes schüttlet, bewegt sech öppis drin. Es Buech ischs nid.
Aber was?
Me sötts chönne uftue, dänkt er, aber er machts nid. Frömdi Gschänk uspacke isch nid sys Ding, das fingt er reschpäktlos.
DSandra luegt yne. «Bruuchsch no öppis?» Si gseht ds Päckli. «Weisch itz, für wän dass es isch?»
«No nid», süüfzet är. «Aber imöchts onid uftue.»
Si het en anderi Idee. Itz göng si iMittag, aber dernaa lueg si hurti dFöteli düre, wo geschter syge gmacht worde. Si heig eDatei vo über tuusig Bilder. Da wärds wohl öppis drunger ha, wo zeigi, won er die Trucke här heig. «U de wüsstisch wenigschtens afe, wän frage, we de geng no nid druuf chiemsch, wäm se söllsch gä.»
«Das wär en Idee … nume:Hesch de Zyt für settigs?»
«Jaja», meint si. «I bruuchesowiso no Bildmaterial für dHuszytig.»
«Okay – aber nid der Dokter druff mache, gäu.»
Si winkt ab.
Am spätere Namittag chunnt si no mal zuen ihm. «Nüt», seit si, «kes einzigs Bild.»
Er luegt se unglöibig aa. «Im Ärnscht?»
«Also, der Dokter han inid druff gmacht.» Si isch chli beleidiget. «We de wosch, chan ider süsch alls uf ene Stick lade, de chasch sälber no mal düre luege.»
«Um Himmels wille, nume das nid!», wehrt er ab. De überleit er. «Weisch was?Mir tües idsIntranet!Frage dert eifach, ob öpper es Gschänk vermisst. Dä mäldet sech de scho.»
Er geit zur Kafimaschine, lat sech en Espresso use: «So nes Theater wäge däm Sch… »Scho het er sech ds Muul verbrönnt am heisse Kafi uzieht dLuft y. DSandra fötelet ds Päckli, unoamglyche Tag läse alli im Betrib, wo me sech chönn mälde für s abzhole.
Der Andreas isch froh, dass er die Gschicht ändlech cha abhääggle. Uf ds Jahresänd wartet no Diverses uf ne:d Kontrolle vo de Feriesaldi, Überzyte verrächne, ds Inventar mache. Bis churz vor Wiehnachte luggets nid. Das Jahr isch es cheibe vil, und är isch voll im Stress.
Uitz bringt ihm dSandra onodsguldige Päckli wider zrügg. «Es hets niemer wölle», seit si resigniert.
Da längts ihm. Är, wo sech süsch cha zämenäh wie chuum eZwöite, är, wo sech bis dahäre vorbildlech het verhalte, är, wo no nie im Betrib het dNärve verlore – er nimmt der Assischtäntin ds Päckli us der Hand, rysst der Bändel wägg umacht mit em Finger dChläbstreifen uuf.
«Söll ihälfe?», fragt dSandra no, aber er lost nümm.
Es macht «Ratsch», udsPäckli isch offe. Vüre chunnt eschön bedruckti Blächschachtle, ke Brief, kes Chärtli. Der Andreas tuet se uuf:«Han is doch ddänkt», seit er. «Güezi.»
«Aber nid eifach so normali», stuunet dSandra. «Die sy de mit Liebi gmacht.»
«Mira», mofflet är utuet der Dechel wider zue.
Asyre Bürotüre chlopfets. Der René Ammeter isch da, eGschäftskolleg – umeh als das. EFründ us früechere Zyte, eine, won ihm scho mängisch mit Rat uTat het wyterghulfe, eine, wo ehrlech isch zuen ihm. Sit Jahre träffe sech di zwee vor Wiehnachte zum ne informelle Jahresrückblick. Ohüür het sech der Andreas es paar Sache notiert, won er de möcht bespräche.
DSandra heisst der René willkomme ugeit iihres Büro zrügg.
«Nimmsch eKafi?», begrüesst der Andreas sy Gascht, ugly druuf sy si im aagregte Gspräch. Si rede uschwyge, witzle uratiburgere.
«Hesch du Wiehnachtsgüezi?», fragt der René plötzlech, won er dGüezischachtle gseht.
Der Andreasnickt. «Aber si sy nid mir.»
«Schad», macht der Fründ. «Itz hätt igrad Gluscht uf Süesses.»
Da nimmt der Andreas dSchachtle zueche utuet sen uuf. «Lue», seit er, «die ghöre niemerem.»
Der René lost sech di ganzi Gschicht aa ulachet. «We öppis niemerem ghört», meint er mit emne Ougezwinkere, «dedarf me näh dervo … het albe my Unggle Willy gseit.»
«We das der Unggle Willy gseit het, wirds scho stimme.» Di zwee lache.
«Sy das Sablés?» Der René zeigt uf enes halbs Dotze rundi Güezi mit rosarotem Zuckerguss uwinzige Guldstärnli druff.
«Ke Ahnig», git der Andreas zur Antwort. «Finde mers use.» Er streckt em Gascht dSchachtle häre. «Bedien di – nach Wiehnachte sy si nümm ds Glyche.»
Da nimmt der René eis vo de Sablés ubysst dry. «Zitrone», erklärt er unickt. «Wunderbar.»
Der Andreas probiert o. «So müesse si sy … », stellt er fachmännisch fescht. «Murb umit richtigem Anke.» Er schüttlet dSchachtle, so dass di undere Güezi ufe chöme. «I has eigentlech meh mit em Schoggi», macht er, «sött eifach nid zvil … » Er fingt Mandelsplitter-Güezi mit Schoggi, grad i der richtige Grössi. «Voilà», macht er. «Das sy myner … »
Gly stellt sech use, dass od Brownies ud Orangeplätzli, dMandarineblüemli ud Mandelstängeli, d Nussnäschtli unatürlech dSpitzbuebe erschtklassig sy.
Di zwe Manne sy am Probiere uamFachsimple, vergässe dWält um sech ume urunde der Kafi mit Cognac ab. Schliesslech fats dussen aa dunkle, uder
René mues gah. Der Andreas begleitet ne no zur Tür.
Won er zrüggchunnt, ischs ihm rundum wohl. Gly wider mal es Jahr verby!Und di offene Pendänze chan er idenächschte Tage iRueh erledige.
DSandra gseht ne cho. «Du gsehsch zfride uus», begrüesst si ne. «I ha der de onoe gueti Nachricht: Mir hei dBsitzere vom Päckli gfunde.»
Später het si öppe no vo däm dänkwürdige Ougeblick verzellt, wo vo eire Sekunde zur andere us em souveräne CEO Nauer der chly Resli isch worde, wo me bim Schnouse verwütscht het.
Schlagartig nüechter, het er wöllewüsse, warum er das ersch itz erfahri uwie das ggange syg mit dere ganze Sach.
Da het sin ihm bbrichtet, dass dUrsula us der Wohngruppe der ganz Dezämber dür syg chrank gsi ugar nid heig mitbecho, wie si egsuechti Person syg worde. Ersch, wo ihri Gotte nachegfragt heig, ob der Badertscher ihri Güezi nid abgliferet heig am Apéro – ersch denn syg ds Zwänzgi abegheit.
Der Badertscher. Leiter vom Alterszäntrum!Genau. Dä isch das denn gsi mit em guldige Päckli. Der Andreas trappet isys Büro übere. Es schmöckt schwach nach Kafi, Schweiss, Rasierwasser uWiehnachte. Er holt di halb lääri Güezischachtle uzeigt se der Sandra.
Die bechunnt fasch eLachchrampf, dernaa sueche si fieberhaft nach ere mügleche Lösig. Nöiji Güezi
chöme nid iFrag. Das würd me merke, udewärs no schlimmer. Tue, als wär ds Gschänk verlore ggange, geit onid. Me hets ja vorhär im ganze Betrib usgschribe gha. Es het nüt anders ggä, als zum Unglück zstah uder Fähler zbychte.
Niemer cha ermässe,wie schwär am Tag druuf der Gang uf dWohngruppe em Andreas Nauer gfallen isch.I der einte Hand es notdürftig verpackts Gschänk, ider andere es Schachteli Pro-forma-Pralinés,eso geiterzum Zimmervoder Ursula uchlopfet.
Si het ne scho erwartet urüeft ne yne. Si fröit sech, dass er chunnt, uhet ihres chlyne Rych wiehnächtlech gschmückt. Überall lige Tannezweige mit künschtleche Cherzli, us emne Böxli töne Wiehnachtslieder.
Der Andreas nimmt uf eim vo de beide Hocker Platz. De redt er nid lang um eheiss Brei ume. Er zieht dBlächschachtle vüre und verzellt, was passiert isch. Er erklärt, wies zu däm Missgschick het chönne cho, und entschuldiget sech ialler Form. De erklärt ers no einisch und entschuldiget sech no mal.
Es machi nüt, seit dUrsula. Aber ihrer Ouge sägen öppis anders, und syner Pralinés wott si nid. Geng wider geit ihre Blick zur halb lääre Güezischachtle, uder Andreas weis nümm, was er süsch no söll säge.
«I ha ne Fähler gmacht, Ursula», git er ändlech hilflos zue. «Chasch mer vergä?» Er streckt ere d Hand häre. «Wül Wiehnachten isch?»
Da entspannt sech ihres Gsicht. Lieb luegt si ne aa, uschliesslech git sin ihm dHand. «Wül Wiehnachten isch», seit si.
Alex Kurz liest «Es bsunders Gschänk»
In seinem Buch «Es bsunders Gschänk» nimmt uns Alex Kurz mit in die besinnliche Welt der Advents- und Weihnachtsgeschichten. Mit feinem Humor und berührender Tiefe fängt er Momente des Staunens, des Gebens und des Innehaltens ein –genau das, was diese besondere Zeit des Jahres ausmacht. Durch unerwartete Wendungen eröffnen seine Geschichten neue Perspektiven auf Weihnachten und laden dazu ein, das wahre Geschenk dieser Jahreszeit zu entdecken.
Mit einem flüssigen Erzählstil und gekonnt gesetzten Spannungsbögen werden diese berndeutschen Erzählungen zu kleinen Kostbarkeiten, die durch die Adventszeit begleiten und darüber hinaus nachklingen. Dieses Buch ist nicht nur eine Quelle der Besinnung für die Adventszeit, sondern auch ein ideales Geschenk für die Liebsten.
Mit integriertem Hörbuch, gelesen vom Autor, das über QR-Codes zugänglich ist
