Złe towarzystwo

JOHN VERDON

ZŁE TOWARZYSTWO tłumaczenie Marcin Wróbel

Kraków 2012

Tytuł oryginału: Shut Your Eyes Tight Copyright © 2011 by John Verdon Copyright © for the translation by Marcin Wróbel Projekt okładki: Mario Arturo Przygotowanie okładki do druku: Katarzyna Bućko Opieka redakcyjna: Anna Małocha Opracowanie typograficzne książki: Daniel Malak Adiustacja: Zuzanna Szatanik / d2d.pl Korekta: Małgorzata Poździk / d2d.pl, Anna Woś / d2d.pl Łamanie: Małgorzata Poździk / d2d.pl ISBN 978-83-7515-200-5

www.otwarte.eu Zamówienia: Dział Handlowy, ul. Kościuszki 37, 30­‑105 Kraków, tel. (12) 61 99 569 Zapraszamy do księgarni internetowej Wydawnictwa Znak, w której można kupić książki Wydawnictwa Otwartego: www.znak.com.pl

Dla Naomi

Prolog

Doskonałe rozwiązanie

Stojąc przed lustrem, z olbrzymią satysfakcją przyglądał się swojemu roześmianemu obliczu. Samo życie oraz własna inte­ ligencja – chociaż nie, to musiało być coś więcej niż zwyczajna inteligencja – cieszyły go w tej chwili jak nic innego na świecie.

Stan jego umysłu można by opisać jako „głębokie zrozumienie wszechrzeczy”. Tak właśnie było – głębokie zrozumienie wszech­ rzeczy, znacznie wykraczające poza normalny zakres ludzkiej mądrości. Zachwycony trafnością tego określenia, które pojawi­ ło się w jego myślach zapisane kursywą, wpatrywał się w swój coraz szerszy uśmiech. Czuł – dosłownie czuł – potęgę swego wejrzenia we wszystkie ludzkie sprawy, a ostatnie wydarzenia udowodniły empirycznie, że miał rację. Po pierwsze, najproś­ ciej mówiąc: nie został złapany. Minęły już prawie dwadzieś­ cia cztery godziny, a całkowity obrót planety wokół jej osi tyl­ ko zwiększył jego poczucie bezpieczeństwa. Zresztą było to do przewidzenia, upewnił się przecież, że nie pozostawi żadnych śladów czy wskazówek, które umożliwiłyby jego namierzenie za pomocą logicznej dedukcji. I rzeczywiście, nikt go nie namierzył.

Miał więc wszelkie podstawy, by przypuszczać, że pozbycie się tej aroganckiej zdziry było całkowitym sukcesem.

7

Definitywnie – o tak, „definitywnie” to najwłaściwsze sło­ w ­ o – wszystko poszło zgodnie z planem. Było dokładnie tak, jak przewidywał, bez żadnych problemów i niespodzianek… nie licząc tego dźwięku. Chrząstka? Tak, to musiało być to, no bo co innego?

Fakt, że coś takiego pozostawiło tyle uporczywych wspomnień, nie miał absolutnie żadnego sensu. Być może siła i trwałość tego wspomnienia wynikały bezpośrednio z jego nadnaturalnej wrażliwości. Spostrzegawczość musiała mieć swoją cenę.

Zapewne kiedyś i ten donośny trzask wyblaknie w jego pa­ mięci – podobnie jak widok kałuży krwi, której właściwie już teraz nie pamiętał. Najważniejsze było zachowanie odpowied­ niej perspektywy i pamięć o tym, że wszystko kiedyś mija. Każ­ da zmarszczka na powierzchni wody wygładza się prędzej czy później.

Część I Meksykański ogrodnik

Wiejska sielanka

Spokój wrześniowego poranka przypominał ciszę na pokładzie łodzi podwodnej, w której wyłączono wszystkie silniki, by uniknąć namierzenia. Okolica tkwiła w całkowitym bezruchu, zmiażdżona niewidzialnym uściskiem olbrzymiego spokoju, takiego, jaki zapada na chwilę przed burzą, nieprzewidywalnego jak głębia oceanu.

Całe lato było dziwnie przygaszone, długotrwała posucha z wolna wysysała życie z traw i drzew. Liście zaczęły już tracić swój zielony kolor na rzecz brązów i opadały w ciszy z gałęzi klonów i buków, co nie wróżyło kolorowej jesieni. Dave Gurney wyszedł z kuchni na werandę i ogarnął spojrzeniem ogród z przystrzyżonym trawnikiem, oddzielający dom od porośniętych chaszczami pastwisk, które schodziły na brzeg stawu, sięgając wrót starej, czerwonej stodoły. Miał problemy z koncentracją i czuł się odrobinę nieswojo, a jego uwaga meandrowała pomiędzy grządką ze szparagami a niewielkim żółtym buldożerem stojącym za stodołą. Pociągnął z niechęcią łyk porannej kawy, która zdążyła już ostygnąć w ostrym powietrzu poranka.

Nawozić szparagi czy nie nawozić – oto jest pytanie.

A przynajmniej pierwsze z pytań związanych ze szparagami.

11

Jeśli odpowiedź będzie twierdząca, to pojawi się kolejna kwestia: nawóz luzem czy w workach? Jak informowały różne strony internetowe wskazane mu przez Madeleine, kompost był kluczem do sukcesu w hodowli szparagów, nie miał jednak pojęcia, czy powinien dołożyć nową warstwę do tej, którą rozsypał wiosną, czy też nie.

Przez całe dwa lata mieszkania w Catskills z połowicznym entuzjazmem próbował zaangażować się w te wszystkie ogrodowo­‑domowe zajęcia, których Madeleine podjęła się z ogromnym zapałem, jednak jego wysiłki wciąż były podkopywane przez kłopotliwe termity wyrzutów sumienia, związane nie tyle z kupnem tego właśnie domu wraz z dwudziestoma hektarami pięknie położonego terenu, ile z podjęciem w wieku czterdziestu sześciu lat decyzji o rezygnacji z pracy w nowojorskiej policji i przejściu na emeryturę. Tym, co go najbardziej niepokoiło, było pytanie, czy nie za wcześnie zrezygnował z policyjnej odznaki na rzecz obowiązków ogrodnika i ziemianina.

Istniało kilka niepokojących wskazówek, które zdawały się sugerować, że tak właśnie było. Od momentu przeprowadzki na rajskie pastwiska nękał go przelotny tik w lewym oku. Po piętnastu latach od porzucenia nałogu, ku swojemu rozgoryczeniu i zaniepokojeniu Madeleine, ponownie zaczął od czasu do czasu popalać. Był też oczywiście temat, który oboje omijali jak słonia stojącego pośrodku salonu – jego własna decyzja, by pomimo trwającej od roku emerytury zaangażować się zeszłej jesieni w straszliwą sprawę Mellery’ego.

Tylko cudem udało mu się wtedy przeżyć, Madeleine też została narażona na niebezpieczeństwo, a w tej krótkiej chwili absolutnej jasności umysłu, który zetknął się ze śmiercią, czuł przez moment olbrzymią motywację, by całkowicie poświęcić się przyjemnościom wiejskiego życia. Takie krystalicznie czyste refleksje na temat tego, jak powinno wyglądać twoje życie, mają jednak zabawne właściwości – jeśli nie potrafisz się ich 12

kurczowo trzymać każdego dnia, bardzo szybko zaczynają blaknąć. Chwila olśnienia jest tylko chwilą. Bez zaangażowania szybko staje się czymś w rodzaju ducha, coraz słabszym powidokiem, gasnącym powoli aż do chwili, gdy pozostaje po nim pojedyncza dysharmonijna nuta w melodii twojego życia.

Samo zrozumienie tego procesu, jak odkrył Gurney, nie było magiczną receptą na jego powstrzymanie – to właśnie dlatego jedyne, na co się mógł zdobyć w stosunku do uroków sielankowej idylli, to połowiczny entuzjazm. Takie postępowanie zwiększało jeszcze rozziew pomiędzy nim a żoną.

Nie był pewien, czy ktokolwiek może się naprawdę zmienić, a – co ważniejsze – czy on sam kiedykolwiek będzie gotów na taką zmianę. W chwilach depresji czuł się mocno zniechęco­ ­ny własnym sztywnym i konserwatywnym myśleniem oraz podejściem do życia.

Wystarczyło zresztą spojrzeć na całą sytuację ze spychaczem. Kupił ten niewielki, używany pojazd pół roku temu, tłumacząc Madeleine, że dla właściciela dwudziestu hektarów lasu i łąk oraz półkilometrowej polnej drogi takie narzędzie może okazać się nader przydatne. Dzięki temu zakupowi mógł przecież dokonać niezbędnych napraw i ulepszeń. Ona zaś od samego początku widziała w nim hałaśliwy, cuchnący spalinami symbol jego niezadowolenia z okolicy, w której się znaleźli, z tego, że musieli opuścić miasto i przenieść się w góry, oraz przykład jego obsesji kontrolowania wszystkiego, łącznie z przyrodą, którą chciał przekształcać na obraz i podobieństwo własnego umysłu. Raz tylko wspomniała przelotnie o swoich obiekcjach, pytając, dlaczego nie potrafi zaakceptować tego, co ich otacza, jako cudownego daru, który im ofiarowano, i koniecznie musi to poprawiać.

Stojąc przy szklanych drzwiach, przypomniał sobie z niepokojem ten komentarz, słysząc jej delikatnie podniesiony głos w swoim umyśle, podczas gdy prawdziwa Madeleine odezwała się tuż za jego plecami: 13

– Jest jakaś szansa, że naprawisz do jutra hamulce w moim rowerze?

– Przecież powiedziałem, że to zrobię. – Upił kolejny łyk kawy, odruchowo krzywiąc usta. Napój był ohydnie zimny.

Rzucił okiem na stary zegar stojący na sosnowym kredensie.

Miał jeszcze godzinę do jednego z gościnnych wykładów, które wygłaszał czasem na stanowej uczelni policyjnej w Albany.

– Powinieneś się kiedyś ze mną wybrać – rzuciła Madeleine, tak jakby dopiero teraz przyszło jej to do głowy.

– Chętnie – to była jego zwyczajowa odpowiedź na jej okazjonalne zaproszenia, by towarzyszył jej w rowerowych wycieczkach po pofałdowanych polach i lasach zachodniej części Catskills. Odwrócił się w jej stronę. Stała w drzwiach ubrana w znoszone getry, workowaty sweter i czapeczkę z daszkiem poplamioną farbą. Nagle poczuł, że musi się do niej uśmiechnąć.

– Co? – zdziwiła się, przechylając głowę na bok.

– Nic. Czasem sama jej obecność wpływała na niego tak kojąco, że jego umysł momentalnie wyzbywał się wszystkich poplątanych, negatywnych myśli. Należała do tego rzadkiego rodzaju kobiet, które wyglądały doskonale, nie przywiązując praktycznie żadnej wagi do swojego wyglądu. Zrobiła kilka kroków i stanęła tuż obok, spoglądając na zewnątrz.

– Jeleń znów się dobrał do ziarna dla ptaków – jej głos zdradzał, że raczej ją to bawi, niż złości.

Po drugiej stronie trawnika stały trzy wyraźnie przekrzywione, drewniane karmniki dla ptaków. Patrząc w tamtą stronę, uświadomił sobie, że do pewnego stopnia podziela uczucia Madeleine w stosunku do jelenia i niewielkich szkód jakie wyrządził – co było o tyle dziwne, że ich opinie na temat buszujących aktualnie w karmniku wiewiórek, które dobierały się do ziarna, były całkowicie rozbieżne. Jego zdaniem te niespokojne, szybkie i agresywne zwierzęta kierowane jakimś obsesyjnym 14

­głodem, charakterystycznym dla gryzoni, umierały z ochoty, by pożreć każdą okruszynę pożywienia, jaka istniała na ziemi.

Jego uśmiech gdzieś zniknął. Przyglądał im się z lekkim napięciem, które – jak sam podejrzewał w chwilach samokrytyki – stało się jego odruchową reakcją na zbyt wiele sytuacji.

Napięcie to wynikało z błędnych decyzji, jakie podjął w swoim małżeństwie, i podkreślało różnice między nim a Madeleine.

W jej oczach wiewiórki były fascynującymi, sprytnymi i zaradnymi stworzeniami, wzbudzającymi podziw swoją energią i zdeterminowaniem. Kochała je, jak większość rzeczy na świecie. On zaś najchętniej by do nich strzelał.

No, może nie do końca strzelał, nie tak, żeby pozabijać czy okaleczyć, ale porządny huk z wiatrówki powinien je na tyle wystraszyć, że porzucą karmniki i powrócą do lasów, gdzie jest ich miejsce. Zabijanie nigdy nie było jego ulubionym sposobem rozwiązywania problemów. Przez te wszystkie lata w nowojorskiej policji, ćwierć wieku w wydziale zabójstw, gdzie musiał sobie radzić z brutalnymi facetami z brutalnego miasta, nigdy nie musiał wyciągać pistoletu, poza rzadkimi wizytami na strzelnicy, i nie miał najmniejszego zamiaru tego zmieniać.

Tym, co motywowało go przez tak wiele lat do pracy w policji, na pewno nie był urok broni i oferowanych przez nią zwodniczo prostych rozwiązań.

Uświadomił sobie, że Madeleine przygląda mu się tym zaciekawionym, oceniającym spojrzeniem, domyślając się zapew­­ne po napiętych mięśniach wokół jego szczęki, co sądzi na temat wiewiórek. Już miał odpowiedzieć na ten akt jasnowidzenia, próbując jakoś usprawiedliwić własną wrogość wobec tych szczurów z puszystymi kitami, kiedy przerwał mu dzwonek telefonu – a właściwie to dwa dzwonki, ponieważ jednocześnie usłyszał sygnał aparatu stacjonarnego, dobiegający z jego gabinetu, oraz pobrzękiwanie komórki leżącej na kuchennym blacie. Madeleine pospieszyła do gabinetu, a on sięgnął po swój telefon.

Bezgłowa panna młoda

Jack Hardwick był wrednym, irytującym cynikiem z załzawionymi oczami, który pił zbyt wiele i traktował życie jak mało zabawny dowcip. Rzadko wzbudzał w kimś zaufanie i miał zaledwie kilku entuzjastycznych wielbicieli. Gurney był przekonany, że gdyby Hardwick pozbył się podejrzanych motywacji swoich działań, to nie zostałyby mu żadne inne.

Z drugiej strony jednak uznawał go za jednego z najinteligentniejszych i najbardziej przenikliwych detektywów, z jakimi kiedykolwiek miał okazję pracować. To właśnie dlatego, gdy usłyszał jego ochrypły głos rozbrzmiewający ze słuchawki przyłożonej do ucha, ogarnęły go mieszane uczucia.

– Czołem, Davey!

Gurney zmarszczył brwi. Nikt nie pozwalał sobie na to, by mówić do niego Davey, i jego zdaniem raczej nie powinien sobie na to pozwalać, co oczywiście, jak przypuszczał, było powodem, dla którego Hardwick zdecydował się na to szczególne zdrobnienie.

– Co mogę dla ciebie zrobić, Jack?

Ogłuszający śmiech detektywa był jak zawsze w równym stopniu irytujący co pozbawiony znaczenia.

16

– Pracując przy sprawie Mellery’ego, wciąż marudziłeś, że musisz wstawać razem z kurami. Tak sobie pomyślałem, że sprawdzę, czy to prawda.

W przypadku rozmów z Hardwickiem zawsze należało się liczyć z tym, że będzie przez dłuższą chwilę zwlekał, zanim przejdzie do interesującego go tematu.

– Czego chcesz, Jack?

– Ty naprawdę masz na tej swojej farmie jakieś srające po kątach kurczaki, czy to „wstawanie z kurami” to tylko taka mądrość ludowa?

– Czego chcesz, Jack?

– A niby dlaczego miałbym czegoś chcieć? To już nie można sobie ot tak zadzwonić do starego kumpla?

– Daruj sobie tego starego kumpla i mów, o co ci chodzi.

– Jesteś taki oziębły – policjant ponownie parsknął śmiechem. – Taki niedostępny.

– Słuchaj, nie zdążyłem jeszcze nawet wypić drugiej kawy. Jeśli w ciągu pięciu sekund nie przejdziesz do rzeczy, to o ­ dkładam słuchawkę. Pięć… cztery… trzy… dwa… jeden…

– Ktoś załatwił pannę młodą na jej własnym weselu. Pomyślałem, że cię to zainteresuje.

– Dlaczego miałbym się tym interesować?

– A niby jaki policjant z wydziału zabójstw nie zaciekawiłby się czymś takim? Powiedziałem, że ktoś ją załatwił? Powinienem raczej powiedzieć, że ktoś ją rozwalił. Maczetą.

– Ale ja jestem na emeryturze. – Odpowiedzią był przeciąg­ ­ły śmiech. – Nie żartuję, Jack. Naprawdę odszedłem.

– Tak, jak wtedy, kiedy rzuciłeś się do rozwiązywania sprawy Mellery’ego?

– To była chwilowa odskocznia.

– Czyżby?

– Posłuchaj, Jack… – powoli zaczynał tracić do niego cierpliwość.

17

– Dobra. Rozumiem. Jesteś na emeryturze. A teraz daj mi dwie minuty, żebym mógł ci opowiedzieć o tym, jakie masz tu możliwości.

– Na litość boską, Jack…

– Tylko dwie cholerne minuty. Dwie. Jesteś tak kurewnie zajęty masowaniem swoich obwisłych piłeczek golfowych, że nie możesz poświęcić odrobiny czasu staremu partnerowi?

– Nigdy nie byliśmy partnerami. – Złośliwy przytyk znów pobudził tik w jego lewej powiece.

– Jak możesz tak mówić, do cholery!?

– Pracowaliśmy przy kilku sprawach. Nie byliśmy partnerami. – Chcąc zachować szczerość, musiałby jednak przyznać, że łączyła go z Hardwickiem pewna wyjątkowa więź, którą należało uszanować. Pracując przed dziesięcioma laty w dwóch oddalonych o setki kilometrów okręgach nad różnymi elementami tego samego dochodzenia w sprawie zabójstwa, niezależnie od siebie odkryli kolejne szczątki jednej z ofiar, posiekanej na kawałki. Tego rodzaju zbiegi okoliczności potrafią doprowadzić do powstania dziwnych, silnych relacji pomiędzy detektywami.

– To dasz mi w końcu te dwie minuty czy nie? – w głosie Hardwicka pojawiła się żałośnie błagalna nuta.

– Dawaj – poddał się w końcu Gurney.

– Jesteś najwyraźniej bardzo zajęty, więc pozwól, że od razu przejdę do rzeczy – policjant momentalnie wrócił do swojego klasycznego stylu mówienia, kojarzącego się ze straganiarzem dotkniętym rakiem gardła. – Chcę ci oddać ogromną przysługę. Jesteś tam jeszcze?

– Mów szybciej.

– Niewdzięczny draniu! No dobra, już mówię. Cztery mie­­ siące temu doszło do szokującego morderstwa. Zepsuta bogata panienka decyduje się na ślub z modnym psychiatrą, leczącym znane osobistości, a podczas przyjęcia weselnego, które odbywa się w fikuśnej rezydencji pana młodego, zostaje 18

zabita przez pracującego tam ogrodnika, który odcina jej gło­ ­wę maczetą i ucieka.

Gurney przypomniał sobie nagłówki brukowców, które najprawdopodobniej miały związek z tą sprawą: „Z kościoła do krwawej łaźni!”, „Bezgłowa panna młoda!”. Czekał, aż Hard­ wick dokończy swoją historię. Zamiast tego policjant kaszlnął z takim impetem, że Gurney musiał odsunąć słuchawkę od ucha.

– Jesteś tam jeszcze? – spytał w końcu Hardwick.

– Ta. – Milczysz jak trup. Powinieneś co dziesięć sekund wydawać jakiś cichy pisk, żeby ludzie mieli pewność, że wciąż żyjesz.

– Jack, po jaką cholerę ty właściwie do mnie zadzwoniłeś?

– Chcę ci dać najlepszą sprawę w twoim życiu.

– Nie jestem już gliniarzem, twoja propozycja nie ma sensu.

– Chyba zacząłeś tracić słuch na starość. Ile ty w końcu masz lat? Czterdzieści osiem czy osiemdziesiąt osiem? Posłuchaj, bo jeszcze nie powiedziałem ci najważniejszego. Córka jednego z najbogatszych neurochirurgów na świecie wychodzi za skandalizującego modnego psychiatrę, który pojawił się kiedyś nawet u Oprah. Godzinę później, otoczona przez jakieś dwieście osób, puka do szopy ogrodnika. Trochę już w siebie wlała i chce go zaprosić do wzniesienia ślubnego toastu. Kiedy przez dłuższą chwilę nie wraca, mąż posyła kogoś, żeby ją sprowadził, ale drzwi do szopy są zamknięte, a w środku panuje cisza. Wtedy pojawia się mąż, szanowny pan doktor Scott Ashton, i zaczyna dobijać się do drzwi. Żadnej odpowiedzi. Zdobywa gdzieś klucz, wchodzi do środka i znajduje żonę siedzącą nadal w ślubnej sukni, ale już bez głowy. Widzi otwarte okno na tyłach budynku, a po ogrodniku ani śladu.

Chwilę później na miejscu są prawie wszyscy gliniarze z okręgu. Jeśli się jeszcze nie zorientowałeś: to są naprawdę wpływowi ludzie. Sprawa ląduje w wydziale dochodzeniowym, 19

a dokładniej na moim biurku. Początek jest prosty: musimy znaleźć ogrodnika. Później wszystko zaczęło się komplikować.

To nie był taki sobie zwyczajny ogrodnik, a pan doktor traktował go jak swojego protegowanego. Hector Flores, bo tak się nazywał, był nielegalnym meksykańskim imigrantem. Ashton przyjął go do pracy i błyskawicznie zorientował się, że facet jest bardzo rozgarnięty, naprawdę inteligentny. Zaczął popychać go do nauki i w ciągu dwóch lub trzech lat Hector stał się bardziej kimś w rodzaju jego ulubieńca niż gościem od grabienia liści. Praktycznie został członkiem rodziny. Wygląda na to, że ciesząc się tym statusem, zdołał nawet poderwać żonę jednego z sąsiadów Ashtona. Bardzo interesująca postać, ten pan Flores. Po zabójstwie zapadł się pod ziemię, razem ze wspomnianą żoną sąsiada. Jedyny ślad, jaki po nim pozostał, to zakrwawiona maczeta, którą znaleźliśmy jakieś sto pięćdziesiąt metrów w głąb lasu.

– Jak się to wszystko skończyło?

– Nijak.

– To znaczy?

– Mój błyskotliwy kapitan, pamiętasz chyba Roda Rodri­ gueza, ma własny pogląd na tę sprawę.

Gurney przypomniał sobie z obrzydzeniem wspomnianego kapitana. Dziesięć miesięcy temu, pół roku przed zabójstwem opisanym przez Hardwicka, zaangażował się nieoficjalnie w śledztwo prowadzone przez stanowy wydział dochodzeniowy, znajdujący się wtedy pod dowództwem ambitnego służbisty Rodrigueza.

– Uważa, że należy przesłuchać każdego Meksykanina w promieniu pięćdziesięciu kilometrów i grozić mu tak długo, aż doprowadzi nas do Floresa. Gdyby to nie zadziałało, powinniśmy zwiększyć obszar przesłuchań do stu kilometrów.

Chciał posłać wszystkich, absolutnie wszystkich ludzi do tej roboty.

– Nie zgodziłeś się?

20

– Istniały jeszcze inne ślady, które warto było zbadać. Całkiem możliwe, że Hector nie był tym, za kogo się podawał. Coś w tej sprawie śmierdzi.

– Co się stało dalej?

– Powiedziałem Rodriguezowi, że ma nasrane w głowie.

– Serio? – po raz pierwszy w trakcie tej rozmowy Gurney się uśmiechnął.

– Naprawdę. Odsunięto mnie od sprawy i przekazano ją Blattowi.

– Blatt!? – samo wymówienie tego nazwiska przypominało próbę przełknięcia grudy nadgniłego jedzenia. Bez wątpienia w całym wydziale dochodzeniowym Arlo Blatt był jedynym detektywem bardziej irytującym niż Rodriguez. Jego postawę można było opisać słowami jednego z ulubionych wykładowców Gurneya: „uzbrojona ignorancja, gotowa do bitwy”.

– Tak – kontynuował Hardwick. – Blatt zrobił dokładnie to, czego chciał Rodriguez, i nie osiągnął żadnego efektu. Minęły cztery miesiące i wiemy mniej, niż wiedzieliśmy na początku.

Zastanawiasz się pewnie teraz, co to ma wspólnego z tobą.

– Tak, przemknęło mi to pytanie przez głowę.

– Matka panny młodej jest wybitnie niezadowolona. Podejrzewa, że ktoś próbuje uwalić śledztwo. Nie ufa Rodriguezowi, a Blatta uważa za idiotę. Ty natomiast jej zdaniem jesteś prawdziwym geniuszem.

– Co? – Odwiedziła mnie w zeszłym tygodniu, równe cztery miesiące po zabójstwie, pytając, czy jest jakaś szansa, żebym wrócił do prowadzenia tej sprawy, albo czy mogę nad nią pracować w tajemnicy przed innymi. Poinformowałem, że mam związane ręce i że nie jest to zbyt rozsądny pomysł. Już i tak miałem wystarczająco na pieńku z resztą wydziału, powiedziałem jej jednak, że przypadkowo mam osobisty kontakt z jednym z najbardziej utytułowanych detektywów w historii nowojorskiej policji, który po niedawnym odejściu na emeryturę wciąż jest 21

pełen animuszu i z wielką chęcią pokaże jej, jak zabrać się do tej sprawy od innej strony niż Blatt i Rodriguez. Co lepsze, miałem też przy sobie zupełnie przypadkiem ten uroczy artykulik z „New Yorkera”, w którym opisano, jak poradziłeś sobie ze sprawą Satanistycznego Mikołaja. Jak cię tam nazwali… Super­ gliną? Kobieta była pod wrażeniem.

Gurney skrzywił usta. Przez głowę przemknęło mu kilka sprzecznych odpowiedzi. Jego milczenie najwyraźniej dodało Hardwickowi odwagi.

– Umiera z pragnienia, żeby się z tobą spotkać. Zapomniałem też chyba wspomnieć, że jest przepiękna. Ma cztery dychy na karku, ale nie wygląda na więcej niż trzydzieści dwa lata.

Jasno stwierdziła, że pieniądze w tym wypadku nie mają dla niej żadnego znaczenia, więc możesz rzucić dowolną cenę.

Myślę, że nawet dwie stówy za godzinę nie będą żadnym problemem, choć oczywiście nie wierzę, że może cię zmotywować coś tak przyziemnego, jak pieniądze.

– Skoro już przy tym jesteśmy, to jaką ty masz motywację?

– Pragnienie sprawiedliwości? – udawana niewinność w jego głosie sprawiała naprawdę komiczne wrażenie. – Pomoc rodzinie przechodzącej przez piekło? Rozumiesz chyba, że strata dziecka to jedna z najgorszych rzeczy na świecie?

Gurney zamarł. Samo wspomnienie o utracie dziecka wciąż potrafiło zaburzyć rytm jego serca. Minęło już piętnaście lat od chwili, gdy czteroletni wówczas Danny wybiegł na ulicę, ale smutek, o czym David sam się przekonał, nie był czymś, co można było przetrwać, ruszając po jakimś czasie dalej.

Wbrew różnym idiotycznym powiedzonkom, żal tak naprawdę przychodził falami, rozdzielonymi okresami obojętności, zapomnienia i zwyczajnego życia.

– Jesteś tam jeszcze?

Gurney burknął coś w odpowiedzi.

– Chcę pomóc tym ludziom jak tylko umiem – oznajmił Hardwick. – A poza tym…

22

– Poza tym – przerwał mu błyskawicznie David, odsuwając na bok te ogłupiające wspomnienia – jeśli się w to zaangażuję, na co aktualnie nie mam najmniejszej ochoty, to Rodriguez dostanie świra. A jeśli uda mi się czegoś dowiedzieć, on i Blatt wyjdą na idiotów, prawda? Czyżby to był jeden z twoich powodów?

– Patrzysz na to w jakiś pojebany sposób – odchrząknął Hardwick. – A chodzi przecież o pogrążoną w żałobie matkę, której nie satysfakcjonują wyniki policyjnego dochodzenia, co zresztą jest w pełni zrozumiałe, biorąc pod uwagę, że Blatt i jego ekipa przesłuchali chyba wszystkich Meksykanów w całym okręgu i gówno im z tego wyszło. Ona potrzebuje prawdziwego detektywa, a ja postanowiłem dać ci szansę.

– To wspaniale, Jack, ale nie jestem prywatnym detektywem.

– Na litość boską, Davey, porozmawiaj z nią tylko. O nic więcej cię nie proszę. Idź i pogadaj. Jest osamotniona, zraniona, piękna i ma mnóstwo kasy do wydania. I mogę ci przysiąc, że kryje się w niej coś naprawdę dzikiego.

– Jack, to naprawdę ostatnia rzecz, jakiej mi teraz potrzeba…

– Wiem, wiem, jesteś szczęśliwie żonaty, zakochany w swojej żonie, bla, bla, bla… W porządku, nie ma sprawy. Być może nie chcesz też skorzystać z okazji, aby udowodnić, jakim dupkiem jest Rodriguez. Mogę to zrozumieć. Ale ta sprawa jest SKOMPLIKOWANA – nadał temu słowu takie brzmienie, jakby było najlepszym z możliwych przymiotników. – Ma dziesiątki warstw, to pieprzona cebula.

– I co z tego?

– Jesteś przecież mistrzem świata w obieraniu cebuli, najlepszym, jakiego kiedykolwiek znałem.