Psie sucharki 2. Wszystkie słowa, które musisz znać, żeby obsłużyć swojego psa

PSIE SUCHARKI WSZYSTKIE SŁOWA, KTÓRE MUSISZ ZNAĆ, ŻEBY OBSŁUŻYĆ SWOJEGO PSA WYDAWNICTWO ZNAK KRAKÓW 2021

ADOPCJA – zaproszenie do domu bezdomnego pieska. W Pol-

sce jest kilka milionów bezdomnych piesków wszelkich możliwych gabarytów i ras, zdrowych, chorych, młodych i starych.

Adoptować można psa ze schroniska, od osoby prywatnej,

psa będącego podopiecznym fundacji, można też – co często

się zdarza – przygarnąć błąkające się zwierzę.

Decydując się na adopcję, należy zadać sobie kilka Bardzo Ważnych Pytań:

– Czy mnie na to stać i czy mam czas oraz chęć zajmować

się pieskiem w zdrowiu i chorobie, aż nas śmierć nie rozłączy?

– Czy wszyscy domownicy zgadzają się na pieska?

– Jaki piesek będzie dla naszej rodziny odpowiedni? Jaki

będzie się z nami dobrze czuł?

– Czy wiem, jaka jest specyfika rasy (zob. rasy psów), typu,

wieku pieska, którego chcę zaprosić, jakie są jego szczególne

potrzeby, jak zapewnić mu właściwą opiekę?

Po naprawdę rzetelnym odpowiedzeniu na powyższe pyta-

nia możemy poszukać odpowiedniego pieska. Mamy do wyboru

strony schronisk, grupy w mediach społecznościowych zajmujące się szukaniem domów dla piesków konkretnych ras, ogło-

szenia prywatne i fundacyjne. Jeśli decydujemy się na psa ze schroniska lub fundacji, warto zdać się na pomoc pracownika

lub wolontariusza znającego podopiecznych i będącego w sta-

nie doradzić, który będzie dla nas odpowiednim towarzyszem.

7

W przypadku większości organizacji, a także części schronisk,

możemy spodziewać się ankiety adopcyjnej, wizyty przed-

adopcyjnej lub spaceru zapoznawczego oraz wizyty poadopcyjnej. Są to formy zabezpieczenia zwierzątka przed trafieniem w ręce kogoś nieodpowiedzialnego.

Ankieta adopcyjna to zbiór pytań dotyczących naszego stylu

życia oraz wiedzy o potrzebach rasy i konkretnego psa. Ankiety nie są skomplikowane, a pomagają wstępnie ustalić, czy ty

i piesek będziecie do siebie pasować.

Wizyta przedadopcyjna pozwala wolontariuszowi zobaczyć,

czy kandydaci napisali prawdę i są gotowi do adopcji. Często

o obecność w czasie takiej wizyty proszeni są wszyscy domow-

nicy – także dzieci.

Spacer zapoznawczy ma podobną funkcję jak wizyta przed-

adopcyjna, dodatkowo może pozwolić naszemu domowemu

psu zapoznać się na neutralnym gruncie z potencjalnym nowym domownikiem.

8

Umowa adopcyjna jest prostym dokumentem, w którym

obydwie strony określają warunki, na jakich piesek zmienia

miejsce pobytu. Najczęściej strona oddająca do adopcji określa, że należy się do niej zgłosić w razie wypadków losowych

uniemożliwiających dalszą opiekę nad psem. Umowa zawiera

dane obydwu stron.

Wizyta poadopcyjna nie jest nagłym nalotem ani budzącą

grozę kontrolą, lecz raczej umówionym wcześniej spotkaniem,

na którym wolontariusz ustala, czy pieskowi jest dobrze, czy

się zaaklimatyzował, czy nowy opiekun nie potrzebuje porady lub pomocy.

Co po adopcji?

Dajmy psu spokojnie obwąchać dom, zwiedzić wszystkie kąty,

samemu decydować, czy już czas na głaskanie. Zadbajmy, by do-

wiedział się, gdzie są jego miski i Bezpieczna Przestrzeń – le-

gowisko, gdzie może się zrelaksować i nie będzie przez nikogo

niepokojony. Jeśli nie jest szczególnie utytłany czy zapchlony, właściwe będzie zaczekanie z kąpielą, aż oswoi się z nowym miej-

scem i poczuje pewniej. Od początku należy pieska informować,

czy w naszym domu wolno na kanapę, do łóżka lub do kuchni,

i w miarę możliwości zapewnić mu regularny tryb życia. Z krewnymi, znajomymi i z parkowymi pieskami zapoznajemy adopcjanina stopniowo, by miał szanse przetrawić nowe wrażenia

i informacje.

9

W początkowym okresie zwracajmy szczególną uwagę na

to, by pies nie uciekł – to nie czas na spuszczanie ze smyczy ani

samodzielny pobyt w ogródku. Nie wiemy, co go płoszy, czy nie

jest przeskakiwaczem ogrodzeń. Najpierw trzeba się poznać

i nawzajem sobie zaufać.

Psu, który trafił do nowego domu, nawet jeśli przyswoił na-

ukę zachowania czystości, mogą się wskutek stresu przytrafić

drobne wypadki. Nie stosujemy kar za kupę czy siku na podłodze, koncentrujemy się raczej na wychwytywaniu sygnałów, że

pies potrzebuje wyjść się załatwić.

W kolejnych dniach po adopcji, nawet jeśli piesek trafił do

nas z miejsca, w którym był otoczony dobrą opieką zdrowotną, nie zaszkodzi zrobić mu podstawowe badania – kupy (na obecność pasożytów), sików, morfologię krwi, USG (jeśli piesek jest

dorosły, a zwłaszcza starszy) – a także w razie potrzeby doszcze-

pić, odrobaczyć, zabezpieczyć przed kleszczami.

Jak oddać psa do adopcji?

Czasami zdarza się, że pod naszą opiekę trafia pies – znajduje-

my go albo ląduje u nas po śmierci członka rodziny – któremu mu-

simy wyszukać dobry dom. Bywa, że ktoś nieroztropnie dopuści do

narodzin szczeniąt lub ze względu na szczególną sytuację życiową nie jest w stanie dłużej sprawować opieki nad danym pieskiem.

Nie zawsze znalezienie domu jest łatwe. Jeśli rozpytanie

wśród dalszych i bliższych znajomych nie przyniesie rezultatu,

10

warto zrobić psu porządne zdjęcia, rzetelnie opisać jego przy-

zwyczajenia i potrzeby oraz solidnie rozkolportować informację w internecie, ze szczególnym uwzględnieniem lokalnych grup, portali ogłoszeniowych i stron skupiających miłośników

rasy. Warto też szukać pomocy w organizacjach prozwierzęcych.

Uważnie weryfikujmy kandydatów na opiekunów pieska

i podpisujmy umowy adopcyjne! Wzór umowy można znaleźć w internecie. Bardzo ważne, by mieć prawdziwe dane osoby

adoptującej. Nie ma nic niewłaściwego w tym, że sprawdzamy, czy nowy dom będzie dla pieska bezpieczny.

AEROFAGIA – połykanie powietrza, na przykład przy szybkim

wcinaniu jedzonka. A co weszło w psa, musi go opuścić, nieko-

niecznie tą samą stroną. Jeśli twój piesek żre za szybko, pomocna może okazać się miska spowalniająca jedzenie.

11

AGRESJA U CZŁOWIEKA – może wynikać z wielu przyczyn, takich jak zmęczenie pracą, brak socjalizacji, niezaspokojone

potrzeby, nuda, stres, ból. Niezależnie od przyczyny NIGDY,

PRZENIGDY, NIGDY NIGDY jej skutkiem nie może być bicie

psa, szarpanie smyczą, wrzaski. Nawet jeśli pies oje się odchodów, będzie kręcił awanturę, przekopie za nas ogródek i zbezcześci dywan.

AGRESJA U PSA – może wynikać z wielu powodów: bólu, strachu, zmęczenia, stresu, frustracji związanej z niemożno-

ścią zaspokojenia potrzeb, z braku odpowiedniej socjalizacji, z traum, z buzujących w piesku hormonów.

12

Kary nie rozwiążą problemu, mogą nawet nasilić niepożąda-

ne zachowania. W przypadku agresji najważniejsze jest ustalenie,

z jakiego powodu występuje. Niezbędne jest dokładne przebadanie psa i wykluczenie chorób. Jeśli piesek jest zdrowy, warto

zastanowić się, czy śpi wystarczająco dużo, czy ma zaspokojoną potrzebę aktywności i ruchu, czy umie się zrelaksować, a jeśli

nie, co mu w tym przeszkadza, czy w naszym domu panują

zrozumiałe reguły i pies wie, czego można się po nas spodziewać. Czasami bardzo trudno samodzielnie stwierdzić, co robi-

my nie tak i dlaczego pies atakuje. Jednym z częstszych powodów zachowań agresywnych u psa są problemy z komunikacją

z człowiekiem i innymi zwierzakami. Większość psów, zanim

zaatakuje, na wiele sposobów stara się zakomunikować, że czuje dyskomfort. Czasem już jedno spotkanie z behawiorystą

może pomóc nam ustalić powody konfliktu i wypracować metody naprawcze.

13

AGRESYWNE RASY PSÓW, WYKAZ – rozporządzenie okreś-

lające, które rasy uznaje się za agresywne. Prowadzenie ho-

dowli lub trzymanie psa należącego do jednej z tych ras wy-

maga pozwolenia wójta, burmistrza albo prezydenta miasta.

Do psów uznanych za agresywne zaliczane są: amerykański

pit bulterier, pies z Majorki, buldog amerykański, dog argentyński, pies kanaryjski, tosa inu, rottweiler, akbash dog, anato-

lijski pies pasterski, moskiewski stróżujący, owczarek kaukaski.

Takie zezwolenie może zostać cofnięte, jeśli pies będzie trzymany w warunkach, w których stanowi zagrożenie dla ludzi

lub innych zwierząt. Za brak pozwolenia grozi kara grzywny lub

ograniczenia wolności.

14

ALBINIZM – brak pigmentu, jasne umaszczenie, różowy nosek, blade tęczówki. Nie każdy biały pies to albinos. Piesek albinosek jest bardziej niż inne narażony na poparzenia słoneczne

i nowotwory skóry. Chroń go przed słońcem!

ALERGIA NA PSA – dość częsta sprawa. Nie ma psów hipo-

alergicznych, pudelki i yorki też uczulają. To, jak bardzo dany

pies uczula, jest jego cechą osobniczą, mogącą się zmieniać

wraz z wiekiem i stanem zdrowia. Alergizujące białka zawar-

te są w naskórku, siuśkach, łoju, pocie, ślinie i innych psich

wydzielinach. Najsilniej uczula białko o nazwie Can f1. Brak

podszerstka nie wpływa na ilość alergizującego białka w domu

zamieszkanym przez pieska. Jeśli ty lub twoi bliscy jesteście uczuleni na psa, decyzję o zaproszeniu do domu zwierzaka

i o tym, jakie ewentualnie środki ostrożności podjąć, przedyskutuj z ludzkim alergologiem. Albo z dwoma.

15

ALERGIA U PSA – nadmierna, nieprawidłowa reakcja organi-

zmu na substancję (alergen), która u zdrowego nie wywołuje

dolegliwości. Są różne rodzaje alergii: wziewna (na pyłki traw,

zarodki grzybów i pleśni), kontaktowa (na pchły, plastikową

zabawkę, płyn do mycia podłogi, metalową miskę, szampon, preparat przeciwpasożytniczy) oraz pokarmowa (na drób, wieprzowinę, ziemniaki, nabiał i inne). Pies cierpiący na alergię

może trzepać uszami, pocierać pyszczek, uporczywie się drapać, wylizywać łapy, ocierać się o meble, wygryzać sierść i na inne

sposoby sygnalizować dyskomfort.

16

AMPUTACJA – odjęcie narządu lub części ciała, która jest tak chora, że nie da się jej wyleczyć, i zagraża życiu lub powoduje

ból. Powodem amputacji może być na przykład nowotwór lub

rana powypadkowa. Bywa, że dla ratowania życia konieczna jest amputacja listwy mlecznej, ucha lub nawet noska.

Decyzja o amputacji kończyny jest dla opiekuna trudna,

warto jednak wiedzieć, że psy z mniejszą liczbą łapek najczęś-

ciej doskonale sobie radzą i szybko adaptują się do nowej sytuacji. Z perspektywy pieska znacznie ważniejszy od niestan-

dardowej liczby kończyn czy innych ubytków w wyposażeniu

jest brak bólu.

ANATOMIA PSA – nauka o psim ciele i jego budowie.

ANEMIA, NIEDOKRWISTOŚĆ – za mało czerwonych krwi-

nek we krwi. Może mieć różne przyczyny – dietę, krwotok we-

wnętrzny lub zewnętrzny, babeszjozę, choroby autoimmuno-

logiczne, hemoplazmozę, ciężkie zatrucie, niewydolność nerek,

nowotwory – i od nich będzie zależał rodzaj leczenia.

17

18

19

ANESTEZJA, ZNIECZULENIE – czasowe i odwracalne wy-

słanie psa w krainę snu, żeby można było bezpiecznie i bez-

boleśnie przeprowadzić zabieg. Jest kilka metod znieczulenia,

zawsze należy dobierać je indywidualnie do pacjenta i planowanego zabiegu:

– premedykacja – zastrzyk domięśniowy uspokajający

i przeciwbólowy, przygotowujący psa do zabiegu;

– sedacja – uspokojenie i płytki sen, bez znieczulenia. Sto-

suje się ją do bezbolesnych zabiegów wymagających jednak

tego, by piesio się nie stresował i nie przemieszczał – na przy-

kład do wykonywania zdjęć RTG;

– narkoza – znieczulenie ogólne, stosowane przed zabie-

gami chirurgicznymi. Narkoza znosi ból, świadomość, odruchy,

nieco zwiotcza mięśnie, wyłącza zmysły. Stosuje się dwa rodzaje znieczulenia ogólnego: znieczulenie infuzyjne, polegające

na dożylnym podaniu substancji znieczulających, i znieczulenie inhalacyjne, uważane za najbezpieczniejsze i pozwalające na precyzyjne dawkowanie środka znieczulającego;

– znieczulenie miejscowe – pozwala pozbawić bolesności

ściśle ustalony obszar. Stosuje się zarówno w konieczności naprawienia przytomnego pieska, jak i u pieska poddanego

sedacji.

Każde znieczulenie obarczone jest niewielkim, ale nie-

możliwym do całkowitego wyeliminowania ryzykiem, dlatego

ważne jest, by leczenie psa powierzać lekarzom posiadającym

20

doświadczenie, wiedzę i nowoczesny sprzęt. W czasie znieczulenia lekarz monitoruje oddech, pracę serca, temperaturę, ciś-

nienie krwi i inne parametry. Bardzo ważne, by po zabiegu, który był wykonywany w znieczuleniu, odbierać psa, dopiero gdy jest całkowicie wybudzony. Po znieczuleniu pies może nie czuć

się najlepiej, może być skołowany, mieć mdłości, lekko posiuśkiwać. Należy mu się współczucie, odpoczynek, święty spokój

i ręcznik na legowisku.

ANOREKSJA – utrata chęci na jedzonko. Jeśli u dorosłego

psa trwa dłużej niż dwa dni i nie wynika z tego, że piesek się

objadł lub zestresował, należy skonsultować z weterynarzem.

Szczeniaczka niejadka od razu zabieramy do lekarza! Anoreksja

jest szczególnie niebezpieczna dla maluchów i psów w kiep-

skiej kondycji zdrowotnej.

ANTROPOMORFIZM

21

APATIA – senność, niemrawość, zmęczoność, nieodpowiadanie

na wołanie, brak zainteresowania jedzeniem i innymi atrakcjami.

Może być objawem choroby. Jeśli trwa dłużej, nie wynika z po-

trzeby odpoczynku, na przykład po wielkiej wyprawie, ani z przebodźcowania, pilnie skonsultuj z lekarzem weterynarii.

APLAZJA – niewykształcenie się narządu lub zanik jego funkcji wskutek choroby.

APORTOWANIE – dobra wspólna zabawa, ale nie zawsze

i nie dla każdego. Są pieski, które mają tendencję do maniac-

kiego nakręcania się i aportowanie jest dla nich czynnością fru-

strującą, wywołującą nadmierne emocje. Nie są w stanie przestać aportować, a ignorowane będą nam wpychać piłkę w rękę

i do oka. Pogoń za aportem powinna być przerywana wąchaniem, szarpaniem sznurka, spacerowaniem. Do aportowania

nadają się tylko obiekty bezpieczne, takie, które nie dziabną w oko ani nie uszkodzą psich zębów, odpowiednio duże, by

nie wpadły w psie gardło. Kamienie się nie nadają!

22

APTECZKA – warto mieć dwie: jedną większą, domową, drugą podręczną, wycieczkowo-samochodową. Na wyposażeniu psiej

apteczki powinny znaleźć się:

– bandaż typu flex – do zabezpieczenia opatrunku. Uwaga!

Nie może być zakładany zbyt ciasno!

– butek ochronny – przyda się w przypadku zranienia łapki;

– folia termiczna – sprawdza się przy wypadku, urazie, upad-

ku z wysokości, podtopieniu, poważnym zmarznięciu, czyli zawsze kiedy pies narażony jest na wychłodzenie. Nie stosujemy

przy urazach głowy!

– gumowe rękawiczki – by nie zabrudzić rany;

– icepack – chłodząca paczuszka do dostania w aptece; przy-

kładamy do stłuczeń i owadzich ukąszeń;

– kaganiec – jeśli w apteczce mamy kaganiec weterynaryj-

ny, zakładamy tylko na chwilę, gdy musimy z psem zrobić coś, co mu się bardzo nie podoba;

– kleszczołapki – pozwolą sprawnie usunąć kleszcza. Robi-

my to natychmiast po zauważeniu paskudztwa!

– lubrykant – małe, jednorazowe opakowania. Dostępne w ap-

tece. Zawsze stosujemy przy mierzeniu temperatury, żeby termo-

metr nie sprawił bólu psiej pupie;

– mały ręcznik – potrzebny, kiedy piesek nam się przegrze-

je. Nasączamy zimną wodą i przykładamy do psiego karku, pachwin i klatki piersiowej. Nie owijamy psa. Z braku ręcznika

możemy użyć własnego T-shirtu;

23

Projekt okładki Jakub Stępień Ilustracje na okładce Maria Apoleika Konsultacja merytoryczna Ada Wawrzyniak Opieka redakcyjna i adiustacja Katarzyna Węglarczyk Korekta Katarzyna Mach Typografia i łamanie Adam Gutkowski goodkowskydesign.com Copyright © by Maria Saktura Illustrations copyright © by Maria Saktura © Copyright for this edition by SIW Znak sp. z o.o., 2021 ISBN 978-83-240-6105-1

Książki z dobrej strony: www.znak.com.pl Więcej o naszych autorach i książkach: www.wydawnictwoznak.pl Społeczny Instytut Wydawniczy Znak, 30-105 Kraków, ul. Kościuszki 37 Dział sprzedaży: tel. (12) 61 99 569, e-mail: czytelnicy@znak.com.pl Wydanie I, 2021. Printed in EU