Część druga
8. Armię pod Kair, jeśli Rommel zaatakuje ponownie, oraz że to on, Monty, odwołał wszelkie ustalenia tego rodzaju i wprowadził nową politykę: armia miała utrzymać obecną pozycję pod El-Alamejn. Spory nad tym, czy jego plany bojowe były rzeczywiście nowe, czy też odziedziczył je po Auchinlecku, miały trwać dłużej niż sama wojna. De Guingand potwierdził, że zwrócił uwagę Monty’ego na kilka opracowanych wcześniej planów, lecz dostał polecenie „spalić te papierzyska”. Monty założył, że były to plany odwrotu, choć się z nimi nie zapoznał. W rzeczywistości dotyczyły one jednak dalszego wzmocnienia linii El-Alamejn przed kolejnym atakiem Rommla i obejmowały także wstępne plany ofensywy przeciwko jego wojskom. W jednym z dokumentów, które ocalały, opatrzonym datą 27 lipca 1942 roku, przygotowanym dla Auchinlecka i zatytułowanym „Ocena sytuacji na Pustyni Zachodniej”, znalazł się taki oto fragment: 8. Armia może być zmuszona stawić czoło wypadowi wroga, który rozwinie się w manewr wykonany przez południowe skrzydło […]. W końcu będziemy musieli wznowić ofensywę, a to będzie prawdopodobnie znaczyło przełamanie linii wroga w okolicy El-Alamejn. Nowo przybyłe dywizje piechoty oraz dywizje pancerne muszą zostać przeszkolone pod tym kątem, a także pod kątem pościgu.
W tym dokumencie przewidywano bitwę defensywną pod Alam el-Halfa, a po niej bitwę ofensywną, która wywiąże się pod El-Alamejn. Dokładnie tak miała się rozwinąć sytuacja pod dowództwem Montgomery’ego. To wszystko każe podejrzewać, iż jego pragnienie, aby każde przyszłe zwycięstwo widziano jako rezultat jego i tylko jego planów, skłoniło go do przedstawienia w nieprawdziwym świetle planów poprzedników. To, że za stare plany odpowiadał Auchinleck, bez wątpienia wzmogło jego przyjemność płynącą z mieszania ich z błotem. Monty przeniósł swoją kwaterę do Burg el-Arab na wybrzeżu, a de Guingand odnotował: „mogliśmy wychodzić z naszych przyczep wprost do morza. Miało to ogromny wpływ na morale wszystkich, zdrowie i zdolność do pracy”. Auchinleck pouczał swoich oficerów, aby nie personifikowali wroga, mówiąc o Rommlu, gdy mają na myśli Niemców. Monty zrobił to już w swoim pierwszym przemówieniu, a teraz kazał zawiesić w swojej przyczepie, na prawo od biurka, pełnowymiarową reprodukcję jego portretu pędzla Willricha, aby móc studiować oblicze wroga. Miał świadomość, że musi zmierzyć się najpierw z osobowością swego słynnego na cały świat prze132