Column Vooraf

Hans Hoen

Hans Hoen is hoofdredacteur / uitgever van Zin-in magazine en NLP trainer / coach / organisator en verbinder binnen de organisatie van Zin-in. hans@zin-in.nl www.zin-in.nl

‘Systeemwereld én leefwereld’

Instituten zijn vervreemd van hun burgers in dienstverlening en ondersteuning.

Van alle seizoenen vind ik de winter de mooiste, ik hou erg veel van de winter, een periode van genieten van warmte, de stilte en rust, ook in de natuur.

De winter toont ons ook de tijd en rust om naar de diepten van ons onderbewuste te gaan. De tijd vóór en nà Kerst mag een periode van bezinning zijn, naar binnen keren en onszelf (her) ontdekken.

De coronacrisis heeft ons ook nog eens duidelijk gemaakt dat er een transformatie mag plaatsvinden van ‘systeemwereld naar ‘leefwereld’.

Meer maatwerk naar persoon en organisaties. Bestuurders moeten dit erkennen; hulp bieden bij wat mensen nodig hebben én waar ze recht op hebben. En dichtbij en in verbinding zijn.

Dat vraagt oprechte interesse in de behoeften van mensen. Je daar voortdurend voor openstellen, accepteren dat je daarin fouten mag maken, bijstellen en opnieuw beginnen.

Vragen waar vaak bij stilgestaan mag worden. Wat is goede zorg? Wanneer is maatwerk nodig? Hoe werk ik samen?

Dat vraagt om wikken en wegen, zorgen en erbij blijven, bepalen welke verschillen acceptabel zijn, en wat ongewenste uitsluiting is. Naar elkaar luisteren en niet zonder meer vasthouden aan ons eigen standpunt. Dat we openstaan voor andermans mening en rekening houden met gevoelens van anderen.

Wat is dat onderscheid tussen ‘systeemwereld’ en ‘leefwereld’? Publieke instituten, overheden en semi-overheden, regelingen en wetten zitten in de systeemwereld. En private wijken en belangenverenigingen, bewoners/ burgers en ondernemers in de ‘leefwereld’. We zien en ervaren meer en meer dat die twee sferen uit elkaar drijven. Geen betekenisvolle overlap meer vertonen en elkaar soms dwars zitten.

Dat raakt de kern van de discussie over (ver) binding. Dat gaat over het idee dat de verschillende werelden en werkelijkheden die elke samenleving kent ergens aan elkaar moeten raken en niet als onsamenhangend of zelfs vijandig worden ervaren. Als dat wel gebeurt, begint het wantrouwen te gisten.

Het goede dat de coronacrisis nu laat zien; we hebben ‘elkaar’ nodig. We hebben een overheid nodig die mensen de ruimte geeft, die op een andere manier denkt en zaken laat inkleuren door burgers.

Corona maakt ook duidelijk dat wij beslissingen kunnen nemen over de richting die wij dit jaar, maar zeker de volgende jaren in willen slaan. Overheden en semi-overheden nemen in de coronacrisis maatregelen die begrip en onbegrip opleveren. Wanneer deze onduidelijk en niet éénduidig zijn ontstaat ‘weerstand’.

Maatwerk is nodig en soms ontheffingen geven ook, maar maak deze ook duidelijk zichtbaar en begrijpelijk naar je burgers. Ikzelf als burger/ inwoner van Heiloo vond b.v. de beslissing van Veiligheidsregio Noord-Holland Noord om een zestal cultuurorganisaties ontheffing en verruiming te geven in de ruimten heel mooi. Maar theater De Beun wel en de Cultuurkoepel niet? Wie begrijpt het nog?

Laten we met z’n allen voor verbindingen gaan en zorgen dat weerstanden door het tonen van begrip oplossen.

Ik wens iedereen alle goede voornemens toe voor het nieuwe jaar en dat alles in vervulling mag gaan!