Ognisko Harcerskie

Druhnę Krysię poznałam w 1982 r. na moim pierwszym biwaku z hufcem „Mazowsze”, blisko Coventry gdzie ona mieszkała.

Wspominam ją jako bardzo miłą i opiekuńczą osobę. Zawsze na pierwszym miejscu stawiała innych. Dbała o mnie i inne harcerki.

Zawsze troszczyła się o nasze dobro. Pomagała nam w praktycznych rzeczach i uczyła nas sztuki obozowania, i co robić, by nie marznąć!

Pamiętam rozmowę z nią o tym, jak ważne było ćwiczenie i utrzymanie zdrowia fizycznego, co uważała za sekret długiego życia! Była bardzo zdeterminowana i zawsze sobie samej stawiała wyzwania. Kiedy zaczęła słabnąć na zdrowiu, przeprowadziła się z domu do mieszkania na osiedlu dla osób starszych. Powiedziała mi, że chociaż ma tam windę i laskę, to woli korzystać ze schodów, żeby nie utracić sprawności w nogach. W późniejszych latach pamiętam, jak na biwaku rąbała drewno i przenosiła je do kuchni polowej. Kiedy przeprowadziła się do domu opieki w Ilford Park, przeprowadzała tam gimnastykę dla rezydentów. Cała ta aktywność była dobrym sposobem na życie, bo dożyła 99 lat!

Druhnę Krysię kochało wiele ludzi. Obserwowałam ją na zjazdach hufca podczas raportu, gdy stała ze swoimi ukochanymi zuchami z Coventry. Miała dobry kontakt z dziećmi. Pamiętam, jak zuchy brały ją za rękę i czekały na jej instrukcje, nie wiedząc, co robić.

Zuchy, z którymi pracowała, a dziś już są dorosłe, bardzo ją cenią i wspominają ją czule. Była kochana i szanowana przez wszystkich, którzy ją znali.

O harcerstwie miała dużą wiedzę. Zwracałam się do niej, by czerpać inspirację i omówić pomysły na biwaki i obozy harcerskie.

Zawsze miała mnóstwo pomysłów i dobrych rad, aby program był interesujący i prowadzony po harcersku.

Druhna Krysia była bardzo niezależna i nie lękała się przyszłości. Nic nie było dla niej zbyt wielkim wyzwaniem. Była bardzo praktyczną, prawdziwą harcerką. Żyła zgodnie z hasłem „Bądź Gotów!” Starała się być samodzielna i nie sprawiać innym kłopotu.

110