Loustal
Ik teken om de werkelijkheid te ontvluchten De Fransman Jacques de Loustal behoort al decennia tot de internationaal meest gelauwerde stripmakers. Zijn werk blijft onverminderd populair. Met zijn kenmerkende, licht abstracte tekenstijl vol verstarde, altijd zwetende personages maakte hij klassieke boeken als Besame mucho, Woestijnkoorts en De gebroeders Adamov. Na veel grafische omzwervingen grijpt hij met zijn meest recente strip Schurkenbloed min of meer terug op het werk uit het begin van zijn lange loopbaan. door Hans van Soest „Sfeer vertalen in tekeningen. Dat is misschien wel de beste omschrijving van wat ik nastreef in mijn werk.” Jacques de Loustal (52) reist veel. Naast zijn strips verschenen er van zijn hand sfeervol getekende reisdagboeken die hier niet zijn uitgegeven. Ook zijn Loustals reisimpressies veel in zijn vaderland Frankrijk geëxposeerd. „Ik ben veel in de Verenigde Staten geweest, vooral de zuidelijke staten, Afrika en het Verre Oosten. Ik heb een hang naar het exotische. In mijn tekeningen probeer ik dat zo dicht mogelijk te benaderen. Om de atmosfeer te kunnen overbrengen, is het belangrijk dat je er zelf bent geweest. Als je de decors van je strips kent, wordt het resultaat beter.” Behalve door het exotische worden uw strips ook gekenmerkt door de dreiging die in elk afzonderlijk plaatje hangt. Alsof de
personages net op het punt staan iets te doen wat in de begeleidende teksten slechts wordt gesuggereerd. „Als dat zo overkomt, dan ben ik geslaagd in mijn opzet. Het komt door mijn manier van werken. Voor mijn strips werk ik altijd met scenaristen, maar ik wil de leiding hebben bij de manier waarop het verhaal verteld wordt. De werkverdeling tussen mij en de scenarist is niet klassiek. Ik wil geen uitgewerkte scenario’s. Ik vraag altijd alleen een synopsis. Als het verhaal me aanstaat, ‘vertaal’ ik dat in een storyboard. Dat is veel werk. Ik bepaal uiteindelijk uit hoeveel pagina’s de strip zal bestaan. Ik bepaal welke scènes ik uitbeeld, ik bepaal hoeveel ruimte er voor de gewenste handelingen wordt ingeruimd. Het creatieve proces houd ik zo in eigen hand. Vervolgens gaan mijn geschetste pagina’s terug naar de scenarist, die dan pas de teksten en de dialogen uitschrijft. Zo komt het dat mijn strips veelal een strikte scheiding hebben tussen de plaatjes en de begeleidende tekst. Ik werk nauwelijks met tekstballonnen. Op die manier ontstaat meer spanning tussen tekst en beeld. Zo kan ik laten zien wat ik belangrijk vind. De tekeningen zijn altijd een momentopname uit het verhaal. De personages reageren in Boven: Soleils de nuit Midden: Besame Mucho Rechts: Woestijnkoorts
3