Το να «ζεις» δεν είναι δικαίωμα, αλλά επιλογή Ο Σεπτέμβριος, όπως λέει και το όνομά του (septem στα λατινικά σημαίνει επτά), κατείχε την έβδομη θέση στο ρωμαϊκό ημερολόγιο. Στο Ιουλιανό ημερολόγιο είναι ο ένατος μήνας. Ο πιο μελαγχολικός μήνας του χρόνου ανά το παγκόσμιο, ο οποίος βυθίζει σε κατάθλιψη (βάση στατιστικών) το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού αυτού του πλανήτη.
π ΜΌΝΟ ΟΙ ΑΠΑΝΩΤΈΣ ΕΡΩΤΉΣΕΙΣ ΤΗΣ ΚΌΡΗΣ ΜΟΥ « ΜΠΑΜΠΆ, ΠΌΤΕ ΘΑ ΠΆΩ ΞΑΝΆ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΊΟ;» ΒΟΗΘΆΝΕ ΓΙΑ ΛΊΓΟ ΤΟ ΜΥΑΛΌ ΜΟΥ ΝΑ ΞΕΦΎΓΕΙ ΑΠΌ ΤΙΣ ΜΑΎΡΕΣ ΣΚΈΨΕΙΣ, ΑΚΙΝΗΤΟΠΟΙΏΝΤΑΣ ΤΟΝ ΚΌΜΠΟ ΓΙΑ ΛΊΓΟ.
Του Παντελή Θεοδοσίου
16/Volt
Παρότι ζούμε σε νησί, ο περισσότερος κόσμος τέτοια εποχή ρίχνει μελαγχολικές ματιές στη θάλασσα κάνοντας τα τελευταία του καλοκαιρινά μπάνια. Για μένα που πάντα πάω αντίθετα με το πλήθος, ο Σεπτέμβριος κρύβει τα ωραιότερα νερά, τα ομορφότερα και πιο ήσυχα μπάνια, καθώς οι παραλίες αδειάζουν. Για εμάς που πιστεύουμε ότι το καλοκαίρι τελειώνει στην πρώτη καταιγίδα, αυτό το βουβό σκηνικό ακούγοντας μόνο τον ήχο των κυμάτων, καθώς χαλαρώνουμε στη ξαπλώστρα, αποτελεί το ιδανικότερο σκηνικό. Τα βράδια του Σεπτέμβρη δεν είναι λουσμένα στον ιδρώτα. Η ζέστη γίνεται υποφερτή, καθώς η υγρασία υποχωρεί. Τα παντζούρια ανοίγουν και τα κλιματιστικά βγαίνουν σε προσωρινή σύνταξη. Δροσερά αεράκια κάνουν αισθητή κάθε βράδυ την έλευση του φθινοπώρου. Είναι όλα εκείνα τα αεράκια που σηματοδοτούν μια νέα αόρατη αρχή στη μέση της χρονιάς στέλνοντας τον κάθε κατεργάρη στον πάγκο του. Ο φετινός Σεπτέμβριος με βρίσκει αποδιοργανωμένο, βυθισμένο σε μια αδιόρατη κατάθλιψη, περιμένοντας κάτι σπουδαίο να συμβεί. Κάτι το ενθουσιώδες που θα σπάσει τη μιζέρια της ρουτίνας. Κάτι που θα με βοηθούσε να ξεπεράσω το θανατικό και τις ζημιές που προκάλεσαν οι πυρκαγιές σε όλο τον πλανήτη. Ένα καλοκαίρι είναι όμορφο μόνο όταν το αποχαιρετάς μετρώντας αναμνήσεις, όμορφες στιγμές, εμπειρίες και κοινωνικές συναναστροφές. Άμα μετράς θύματα, υλικές καταστροφές, απομόνωση και μοναξιά, τότε κάτι δεν πάει καλά. Κάψαμε τον πλανήτη, ρημάξαμε τα πάντα. Παντού μαυρίλα και καταχνιά. Στο μυαλό, στην καρδιά, μα πάνω από όλα στην ψυχή. Μια στεναχώρια, ένας κόμπος που τρύπωσε και μου κατσικώθηκε σαν κακός μουσαφίρης από τις αρχές Ιουνίου. Σε ησυχία δεν με αφήνει αυτός ο κόμπος. Μόνο οι απανωτές ερωτήσεις της κόρης μου « μπαμπά, πότε θα πάω ξανά στο σχολείο;» βοηθάνε για λίγο το μυαλό μου να ξεφύγει από τις μαύρες σκέψεις, ακινητοποιώντας τον κόμπο για λίγο. Κάθε φορά που με ρωτά η κόρη μου για το σχολείο, φέρνω στο μυαλό μου τη δική μου αγωνία για το σχολείο. Ζηλεύω για άλλη μια χρονιά την αγωνία των πρωτοετών φοιτητών για το που θα στεγάσουν τα όνειρα και τη φοιτητική ζωή τους. Σεπτέμβριος και ψάχνω από κάπου να πιαστώ. Περιμένω τα πρωτοβρόχια να πέσουν, να μοσχοβολήσει η γη και να αναστηθώ
μαζί της. Να αναστενάξω ξανά και ξανά με κάθε ψιχάλα, σαν αθεράπευτα ρομαντικός! Να περπατήσω ξυπόλητος στη βροχή και ας γίνω μούσκεμα. Σεπτέμβριος και κάθε βράδυ την βγάζω στο μπαλκόνι παρέα με ένα ποτήρι καλό κρασί. Το εγώ μου, το φεγγάρι, ο κόμπος στην ψυχή και αυτός ο νέος, υποψήφιος «Παντελής» που για χρόνια προσπαθώ να σμιλέψω. Δίνω μια άνιση μάχη σχεδόν κάθε βράδυ με το μυαλό μου, μπας και το βάλω σε τάξη. Εντοπίζω τα υπαρκτά προβλήματα που με ταλανίζουν και προσπαθώ να τα ιεραρχήσω με σειρά σπουδαιότητας μέχρι τα ξημερώματα. Αποβάλλω κάθε συναίσθημα απογοήτευσης για όλους τους στόχους που δεν κατάφερα να υλοποιήσω. Προσπαθώ να θέσω και πάλι στόχους, επαναπροσδιορίζοντας τα «θέλω» και τα όνειρά μου κόντρα σε όλα μου τα «πρέπει». Κάπου εκεί ανάμεσα στο δροσερό αεράκι και τον ιδρώτα που προκαλεί το αλκοόλ, προσπαθώ να βρω λίγο χώρο και χρόνο για τον εαυτό μου, μπας και προσαρμοστώ επιτέλους στα νέα δεδομένα και τις απαιτήσεις της "κορονοζωής" μου. Χτυπάω με δύναμη το χέρι στο τραπέζι λέγοντας «όχι» στην αναβλητικότητα. Αλλάζω την καθημερινότητά μου, εντάσσοντας δραστηριότητες που συνήθως ανέβαλλα. Κάθε βράδυ υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι αύριο ξημερώνει μια καινούργια μέρα. Φωνάζω δυνατά «τέρμα η ανία, η απραξία, η εσωστρέφεια και η μονοτονία». Κόντρα στη μελαγχολική διάθεση του φθινοπώρου κάνω και πάλι θετικές σκέψεις. Βάφω τα συναισθήματά μου σε αποχρώσεις του φούξια. Αυτή η θετική, ρεαλιστικά αισιόδοξη εκδοχή των αισθημάτων μου μου αρέσει καλύτερα. Δεν χρειάζεται πολλά ο άνθρωπος για να είναι ευτυχισμένος. Μια μονοήμερη εκδρομή, ένα πικνίκ στο δάσος ή μια μεγάλη βόλτα στις κρυμμένες ομορφιές που μας περιβάλλουν. Η αλλαγή παραστάσεων ανακουφίζει σωματικά και αποβάλλει ψυχικά όλα τα επιβαρυντικά συμπτώματα της μελαγχολίας. Σεπτέμβριος και επιζητώ αλλαγές σε όλα τα επίπεδα. Στη διακόσμηση του σπιτιού, στα ρούχα, στα μαλλιά, στις συνήθειες, στην καθημερινότητα. Σεπτέμβριος, ο μήνας των νέων αρχών, ο μήνας της αναδιοργάνωσης, της ανασύνταξης δυνάμεων και των αποφάσεων! Σεπτέμβριος ο μήνας των αλλαγών λένε! Και έχουν δίκιο. Αλλάζω σημαίνει εξελίσσομαι, μαθαίνω να προχωράω μπροστά προκειμένου να ζω όσο το δυνατόν καλύτερα. Γιατί στο τέλος της ημέρας το να «ζω» δεν είναι δικαίωμα, αλλά επιλογή.