Niemieccy muzycy dawniej i dziś

„NIEMIECCY MUZYCY DAWNIEJ I DZIŚ”

Autor: Kamil Bauk

Georg Friedrich Händel Georg Friedrich Händel urodził się 22 lutego 1685 roku. Mimo tego, że w bardzo wczesnym wieku zdradzał ogromny talent do muzyki, jego ojciec zaplanował dla niego karierę prawnika i zakazywał mu gry na instrumentach. Młody Georg po kryjomu szkolił się we własnym zakresie gry na klawikordzie. Ojciec w końcu musiał ustąpić i Händel podjął naukę u Friedricha Wilhelma Zachowa, słynnego organisty. Nauczył się wtedy gry na klawesynie, organach, skrzypcach i oboju.

W 1702 roku podjął studia na uniwersytecie w Halle (zgodnie z życzeniem ojca – na kierunku prawniczym), ale porzucił je już po roku. Przeniósł się do Hamburga i zatrudnił się w operze jako skrzypek, a później klawesynista. W 1705 wystawił operę „Almira”, która okazała się sukcesem i pozwoliła mu wyjechać do Włoch, by dalej szkolić się w sztuce kompozycji. W tym czasie skomponował wiele oper, oratoriów czy kantat. W 1711 wyjechał do Londynu, z którym związał się na dłużej. W tym samym roku wystawił operę „Rinaldo”. Szybko zyskał uznanie jako największy narodowy kompozytor angielski (jego nazwisko zaczęto zapisywać „Haendel”), co z kolei przyniosło mu stanowisko oficjalnego kompozytora dworu angielskiego.

Rok 1714 przyniósł zmianę monarchy (na tron wstąpił Jerzy I), który nie cenił Händela, aż do momentu gdy usłyszał „Muzykę na wodzie” jego autorstwa (utwór ten wciąż pozostaje jednym z najbardziej rozpoznawalnych w jego dorobku).

Kompozytor otrzymał stanowisko dyrygenta w nowo utworzonej Royal Academy of Music, a co za tym idzie wolną rękę w sprowadzaniu z Włoch śpiewaków. Pozwoliło mu to także na dalsze rozwijanie talentu i napisanie wielu oper, z których najsłynniejszą pozostaje „Juliusz Cezar” (1724). Po śmierci króla Jerzego I (a także nadaniu Händlowi obywatelstwa) w 1727 roku zamknięto Royal Academy of Music.

Kompozytor nie zamierzał się poddawać i założył własną scenę operową nazwaną po prostu Academy of Music.

Jednak po ośmiu latach działalności i kilku sukcesach (np. oratorium „Uczta Aleksandra” 1736) sam Händel musiał stawić czoła finansowemu bankructwu i chorobie reumatycznej, która odbierała mu władzę w prawej ręce. Ostatnim wielkim sukcesem było oratorium „Mesjasz” z słynnym „Alleluja”, którego premiera miała miejsce w Dublinie w 1742 roku. Kolejne liczne dzieła przywróciły mu sławę i stabilność finansową, a z czasem nawet bogactwo. W 1752 roku Händel stracił wzrok (co sprawiło, że zaprzestał komponowania, chociaż dalej dyrygował, koncertował i przerabiał swoje dawne utwory), a zmarł 14 kwietnia 1759 roku. Pochowany został w opactwie Westminister.

Felix Mendelssohn „Marsz weselny” Mendelssohna zna chyba każdy. Jednak zarówno biografia tego kompozytora jak i jego dorobek są dużo bogatsze i warte poznania.

Kompozytor urodził się w 1809 roku w Hamburgu jako Jakob Ludwig Felix Mendelssohn Bartholdy. Był synem Abrahama Mendelssohna-Bartholdy’ego – wybitnego filozofa żydowskiego.

Naukę gry na fortepianie rozpoczął w wieku sześciu lat. W 1817 roku rozpoczął naukę u Carla Friedricha Zeltera, który uważany był za najlepszego pedagoga muzycznego w Berlinie. Młody Felix od razu zdradzał ogromny talent, pierwszy publiczny koncert dał w wieku lat dziewięciu, pierwsze kompozycje opublikował jako trzynastolatek. Dzięki temu uważany jest za najwybitniejsze cudowne dziecko muzyki po Mozarcie.

W wieku siedemnastu lat napisał swoje najbardziej znane dzieło – uwerturę koncertową do „Snu nocy letniej” Szekspira, której fragment nazywany jest właśnie „Marszem weselnym”. W 1842 roku dokończył to dzieło dodając pozostałe części suity: Intermezzo, Nocturne, Dance i Scherzo. Pierwszą operę wystawił w 1827 roku, jej tytuł to „Die Hochzeit des Camacho”. W latach dwudziestych XIX wieku odbył liczne podróże do Szkocji, które okazały się bardzo inspirujące. Ich wpływ można odnaleźć w uwerturze koncertowej „Hebrydy” czy III Symfonii (zwanej „Symfonią Szkocką”). IV Symfonia została zainspirowana przez podróż do Włoch.

W sumie Mendelssohn w czasie artystycznej działalności skomponował pięć symfonii, a także koncerty fortepianowe i skrzypcowe (w tym koncert e-moll, który do dzisiaj cieszy się niezwykłą popularnością i jest częstym punktem edukacji młodych skrzypków). Komponował również oratoria: „Święty Paweł” (1836) i „Eliasz” (1846), w których słychać wyraźne inspiracje Bachem.

Felix Mendelssohn zmarł bardzo młodo, w wieku 38 lat, w 1847 roku w Lipsku. Pod koniec życia cierpiał na depresję, spowodowaną m.in. śmiercią siostry (była wybitną pianistką). Do jego największych osiągnięć kompozytorskich należy stworzenie romantycznego typu koncertu – 3-częsciowego, który wykonywany jest bez przerw i bez ekspozycji orkiestry. „Pieśni bez słów” jego autorstwa jest wzorcowym przykładem romantycznej liryki instrumentalnej. Najbardziej znany utwór – „Marsz weselny” – wykonano między innymi na ślubie pary królewskiej, księżnej Wiktorii Koburg z księciem Fryderykiem Hohenzollernem, 25 stycznia 1858 roku w Londynie.

Johann Adolph Hasse Johann Adolph Hasse urodził się najprawdopobniej 25 marca 1699 roku w Bergedorfie, zmarł 16 grudnia 1783 roku w Wenecji. Wielki niemiecki artysta. Przedstawiciel stylu późnego baroku. U schyłku kariery kompozytor tworzył muzykę typowo klasycystyczną. Hasse przyszedł na świat w niewielkim Bergedorf koło Hamburga. Talent Johanna dostrzegł jego ojciec, który był jego pierwszym nauczycielem.

Początkowo Hasse skupiał się na śpiewaniu. Jako tenor występował w zespole Reinharda Kaisera. Następnie został przyjęty w skład opery dworskiej księstwa Brunszwik-Lüneburg. W 1723 roku zadebiutował jako kompozytor. Jego umiejętności zostały docenione przez księcia, który zapewnił mu środki na dalszą naukę muzyki.

Rok później Johann Hasse przebywał w Neapolu, gdzie kształcił się pod okiem Nicola Podpory. Artyści bardzo różnili się, co było powodem sporów na różnych płaszczyznach. Johann zaprzyjaźnił się z Alessandro Scarlatti, który pomógł przy wystawianiu opery. Hasse szybko zyskał popularność i zlecenia od neapolitańskiej opery królewskiej. W 1730 roku ożenił się z światowej sławy śpiewaczką, Faustiną Bordoni. Kolejne dwa lata spędził w Dreźnie, do którego zaprosił go August II Mocny. Następnie przeniósł się do Londynu. Powrócił do Drezna, mieszkała tam z żoną do końca scenicznej kariery, do 1763 roku.

Johann Hasse nie wycofał się jednak w pełni z życia artystycznego. Po przeprowadzce do Wiednia wystawił swoją ostatnią operę pt. „Ruggiero”. Był też świadkiem występu czternastoletniego Mozarta, któremu prorokował niebywałą karierę. Hasse mieszkał również w Warszawie, często odwiedzał Jana Klemensa Branickiego oraz Hetmana Wielkiego Koronnego w Białymstoku. W kolejnych latach, zgodnie z wolą ukochanej, przenieśli się do Wenecji. Kompozytor zmarł tam w 1783 roku. Twórczość Hassego to 120 oper, a ponadto liczne oratoria i utwory instrumentalne. Dzieła artysty w znaczniej ilości spłonęły podczas najazdu Prusaków na Drezno w 1760 roku. Do najważniejszych kompozycji niemieckiego kompozytora zalicza się opery: •„Alcide al Bivio”, •„Artaserse”, •„Tito Vespasiano”, •„Viriate, Semiramide riconosciuta”, •„Adriano in Siria”, •„Zenobia oraz Piramo e Tisbe”.

Johannes Brahms Johannes Brahms był jednym z największych niemieckich kompozytorów XIX w. Często określano go mianem następcy Bacha, Schuberta oraz Beethovena, a także klasykiem romantyzmu, ponieważ bardzo dbał o klarowność formy muzycznej. Brahms skomponował aż 4 symfonie oraz dzieła reprezentujące niemal każdy gatunek muzyczny (oprócz opery).

Johannes Brahms przyszedł na świat 7 maja 1833 r. w Hamburgu w rodzinie silnie związanej z muzyką (jego ojciec był kontrabasistą w orkiestrze miejskiej). Jako młody chłopiec Johannes śpiewał z chórze, a w niedługim czasie stał się jego profesjonalnym dyrygentem. Wówczas zaczęły powstawać jego pierwsze utwory.

Niestety większość z tych dzieł zniszczył sam Brahms. Pierwszych lekcji muzyki udzielał mu ojciec i w niedługim czasie, już pod okiem profesjonalnych nauczycieli, opanował on sztukę gry na fortepianie oraz kompozycji. Jeszcze przed 1853 r., mając 20 lat, Johannes Brahms poznałRoberta Schumanna, który zachwycił się talentem chłopaka i napisał o nim artykuł w gazecie. Od tego czasu obaj kompozytorzy bardzo się przyjaźnili. Dzięki wsparciu ze strony Schumana Brahms mógł opublikować swoje pierwsze dzieła: sonaty fortepianowe oraz zbiory pieśni.

Pomiędzy 1857 a 1859 r. Brahms był nadwornym muzykiem w Detmold. Wtedy również powstał jego I Koncert fortepianowy d-moll. W kolejnych latach pracował w Wiedniu, gdzie został dyrektorem artystycznym Singakademie, a potem – Towarzystwa Przyjaciół Muzyki. W 1865 r. zmarła jego matka, na której cześć powstał monumentalny utwór Ein Deutsches Requiem. Wówczas Johannes posiadał już swój własny, indywidualny styl, którego dowodem są takie kompozycje jak: •Kwintet fortepianowy f-moll, •Sonata wiolonczelowa e-moll, •Tańce węgierskie, •Rinaldo (kantata), •Rapsodia do Zimowej podróży w góry Harzu Goethego.

W latach 70. XIX w. Brahms stał się bardzo popularny za granicą, o czym świadczy zdobycie przez niego złotego medalu Philharmonic Society w Londynie oraz tytułu doktor honoris causa w Cambridge oraz we Wrocławiu. Wówczas także skomponował Uwerturę akademicką. Po 40. r.ż. J. Brahms zaczął tworzyć muzykę symfoniczną (I Symfonia c-moll, II Symfonia D-dur, Koncert skrzypcowy D-dur) oraz pieśni (Pieśń triumfu, Pieśń przeznaczenia). W latach 80. XIX w. otrzymał on honorowe obywatelstwo w rodzinnym Hamburgu, a jego kolejnymi dziełami były m.in.: III Symfonia F-dur, II Koncert fortepianowy B-dur, Koncert podwójny a-moll na skrzypce i wiolonczelę, Kwintet smyczkowy G-dur, Kwintet klarnetowy h-moll.

Johannes Brahms zmarł 3 kwietnia 1897 r. w Wiedniu.

Richard Strauss Richard Strauss urodził się 11 czerwca 1864 roku w Monachium, zmarł 8 września 1949 roku w Garmisch-Partenkirchen. Jeden z najsłynniejszych kompozytorów niemieckiego pochodzenia. Strauss tworzył muzykę w okresie późnego romantyzmu. Był także dyrygentem.

Zamiłowanie do muzyki odziedziczył po ojcu, który był waltornistą. To właśnie ojciec był jego pierwszym nauczycielem. Strauss już jako dziecko zaczął komponować swoje pierwsze utwory. W 1882 roku rozpoczął studia w Monachium, porzucił je po roku nauki. Przeprowadził się do Berlina, gdzie rozpoczął pracę jako asystent dyrygentaHansa von Bülowa. W 1886 roku przejął jego stanowisko.

Pierwsze poważne dzieła Straussa powstawały pod silnym wpływem Schumanna i Mendelssohna.

Następnie Richard Strauss zainteresował się muzyką Wagnera. Powstawał wówczas poemat symfoniczny „Don Juan”, który w opinii znawców muzyki klasycznej, był pierwszym dojrzałym dziełem kompozytora. Premiera poematu miała miejsce w 1889 roku. W następnych latach Strauss stworzył takie poematy jak „Śmierć i przemienienie”, „Don Kichot” oraz „Życie bohatera”. Kolejnym krokiem w karierze muzyka była opera. Pierwsze dzieła spotkały się z krytyką, dopiero „Salome” z 1905 roku zyskała uznanie w oczach publiczności.

Richard Strauss komponował również pieśni, których stworzył w sumie około 150, m.in. „Metamorfozy” na 23 instrumenty smyczkowe oraz „Cztery Ostatnie Pieśni”.

W dorobku artystycznym Richarda Straussa znajduje się również patetyczny hymn igrzysk olimpijskich, które w 1936 roku odbyły w Berlinie, w Niemczech hitlerowskich. Ponadto jeden z jego poematów symfonicznych „Tako rzecze Zaratustra” był wykorzystany w filmie Stanleya Kubricka 2001: „Odyseja Kosmiczna”.

Richard Strauss komponował przez całe życie. Był także cenionym dyrygentem.

Zmarł w wieku 85 lat w Garmisch-Partenkirchen. Jego dzieła miały bardzo duży wpływ na muzykę w XX wieku, zwłaszcza na muzykę operową. Młodzi artyści inspiracji szukali właśnie w twórczości Straussa. Styl niemieckiego muzyka opisać można jako harmonijny i subtelny. Strauss był dwukrotnie żonaty. Z pierwszą żoną sopranistką Pauline de Ahna miał jednego syna. Druga żona Alice von Grab, była żydowskiego pochodzenia. Mieli dwóch synów.

Robert Schumann Robert Schumann urodził się 8 czerwca 1810 roku w Zwickau w Saksonii, zmarł 29 lipca 1856 roku w Endenich. Wybitny kompozytor i pianista niemieckiego pochodzenia.

Główny przedstawiciel okresuromantyzmu w muzyce.

Schumann był również krytykiem muzycznym. Zauważył wiele talentów kompozytorskich, odrykł m.in. Fryderyka Chopina i Johannesa Brahmsa.

Rodzice Roberta Schumanna wspierali artystyczne zainteresowanie syna. Ojciec był pasjonatem literatury, matka uczyła Roberta muzyki. W 1826 roku przewodniczył stowarzyszeniu miłośników literatury i na różnych spotkaniach mówił o powiązaniu muzyki i poezji. Zachęcał do rozwijania swoich artystycznych talentów. Jego życie mocno zmieniło się po śmierci ojca i samobójstwie siostry Emilii, która była chora psychicznie. Oba te wydarzenia bardzo wpłynęły na jego psychikę. Mimo zainteresowania muzyką, Schumanna studiował prawo w Lipsku. Nadal jednak zajmował się komponowaniem pieśni, m.in. do poezji Heinricha Heinego. Studia prawnicze porzucił w 1829 roku, czując coraz głębsze powołanie muzyczne. Intensywna nauka gry na fortepianie doprowadziła do paraliżu prawej ręki, co uniemożliwiło mu kontynuowanie kariery. Schumanna zajął się wówczas muzyczną krytyką.

Robert Schumann zakochał się córce Friedricha Wiecka, Klarze. Mimo niechęci ojca pianistki w 1840 roku doszło do ślubu. Mieli siedmioro dzieci. W tym okresie Schumann tworzył muzykę kameralną. Stał się cenionym muzykiem w środowisku ówczesnych artystów. W kolejnych latach pracował jako dyrektor muzyki poważnej w Dusseldorfie oraz dyrygent. To jednak nie przełożyło się na jego kondycję psychiczną. Pogłębiająca się depresja, zakończyła się próbą samobójczą. Robert Schumann chciał utopić się w Renie. Trafił do zakładu w Endenich, gdzie zmarł w wieku 46 lat.

Robert Schumann w swoim dorobku artystycznym miał różnorodne utwory, począwszy od opusów fortepianowych; przez pieśni instrumentalne i symfonie, po uwertury i koncerty fortepianowe. Do najważniejszych jego dzieł można zaliczyć „Utwory fantastyczne”, „Miłość poety”, symfonię Reńskiej, uwerturę Faust oraz operę Genowefa i muzykę do Manfreda Byrona.

Ryszard Wagner Ryszard Wagner był nie tylko niemieckim kompozytorem okresu romantyzmu, ale także reformatorem muzyki operowej. Zasłynął jako innowator w dziedzinie harmonizacji, który maksymalnie wykorzystał możliwości tkwiące w systemie dur-moll i sztuce orkiestracji.

Wilhelm Ryszard Wagner urodził się 22 maja 1813 r. w Lipsku. Jego ojcem był najprawdopodobniej żydowski aktor Ludwig Geyer, późniejszy mąż jego matki.

Mając 15 lat, stworzył swój pierwszy dramat i pierwsze utwory muzyczne. W 1831 r. wstąpił na Uniwersytet Lipski, gdzie uczył się kompozycji u T. Weinliga.

Dwa lata później został dyrygentem chóru w Würzburgu. W tym czasie skomponował swoje dwie opery – „Boginki” i „Zakaz miłości”. W 1836 r. Ryszard ożenił się ze śpiewaczką Minną Planer, po czym wyjechał z nią do Królewca, gdzie objął stanowisko kierownika muzycznego teatru miejskiego. Po bankructwie tej placówki przeniósł się do Rygi i został dyrektorem tamtejszego teatru. W niedługim czasie stworzył swoje kolejne dzieło operowe – „Rienzi”.

Po popadnięciu w długi Wagner zdecydował się na ucieczkę za granicę przed wierzycielami. Wtedy także poznał wybitnych kompozytorów: Meyerbeera, Berlioza i Liszta. W 1843 r. powstało jedno z jego najsłynniejszych dzieł – dramat muzyczny pt. „Latający Holender”. Sukces tego utworu przyczynił się do mianowania go dyrygentem opery królewskiej w Dreźnie. Wówczas rozpoczął prace nad „Lohengrinem”, „Śpiewakami norymberskimi” oraz dramatem muzycznym – „Pierścieniem Nibelunga”.

Stworzenie kolejnego dzieła (uwertury „Polonia”) zbiegło się z upadkiem powstania listopadowego oraz wybuchem Wiosny Ludów w 1848 r., w czasie której stanął on po stronie rewolucji. Po stłumieniu powstania majowego Wagner wyemigrował do Zurychu, gdzie po nieszczęśliwej miłości do M. Wesendonck powstał dramat muzyczny pt. „Tristan i Izolda”, sonata fortepianowa As-dur oraz cykl pieśni.

W 1861 r. Ryszard powrócił na łono ojczyzny. Rok później rozpadło się jego małżeństwo. Jego nową towarzyszką życia została w 1870 r. Cosima von Bülow, z którą miał dwójkę dzieci – Siegfrieda i Evę. Jeszcze przed ślubem stworzył i wystawił „Złoto Renu” oraz „Walkirię”. W 1872 r. Wagner wraz z rodziną zamieszkał w północnobawarskim mieście Bayreuth, gdzie powstał jego „Zmierzch bogów” i wybudowany przez niego wielki teatr operowy. Ostatnie lata życia spędził na pisaniu rozpraw teoretyczno-filozoficznych, a także ostatniego dzieła operowego – „Parsifala”. R.Wagner zmarł 13 lutego 1883 r. w Wenecji, a pochowano go w Beyreuth.

Ludwig van Beethoven Ludwig van Beethoven przyszedł na świat w grudniu 1770 r. w Bonn (Niemcy) jako drugie dziecko Johanna oraz Marii Magdaleny. Już w wieku 4 lat ujawnił swój ogromny talent muzyczny, a mając 7 lat dał swój pierwszy koncert. Wtedy właśnie Ludwig rozpoczął karierę pianisty. Jako młodzieniec Beethoven otrzymał posadę nauczyciela muzyki i wszedł do świata arystokracji. Gdy miał 17 lat, wyjechał do Wiednia. Po powrocie do domu zmarła jego matka, a Ludwig wziął odpowiedzialność za całą rodzinę, gdyż jego ojciec pogrążył się w alkoholowym nałogu.

W wieku 22 lat na stałe przeprowadził się do Wiednia – ówczesnej europejskiej stolicy muzyki. W tym czasie zmarł jego ojciec, a on sam zyskał sławę wirtuoza oraz wsparcie zamożnych mecenasów, mogąc całkowicie oddać się pracy twórczej. W 1800 r. podczas swojego pierwszego płatnego koncertu zaprezentował I symfonię, którą wiedeńska publiczność od razu pokochała. Niestety u szczytu kariery, Beethoven mając zaledwie 25 lat, zaczął tracić najcenniejszy dla muzyka zmysł słuchu. Po tym jak dowiedział się on o nieuleczalności i postępowaniu choroby, był bliski popełnienia samobójstwa. Z czasem jednak zaakceptował swoją ułomność i zrezygnował z koncertów przed publicznością, skupiając się wyłącznie na komponowaniu. Wówczas powstało jedno z jego najwspanialszych i najdoskonalszych dzieł- II symfonia D-dur op.36 oraz III symfonia Es-dur op.55 „Eroica”, która dała początek romantyzmowi w muzyce.

Nawet mimo braku koncertów, sława Beethovena rosła. Jego dorobek kompozytorski powiększył się o •5 kwartetów, •4 symfonie (m.in. IX d-moll op. 125), •4 koncerty (np. Es-dur op. 73 „Cesarski”), •tria, •pieśni (np. „Adelaide” op. 46), •uwertury (np. „Corolian” op. 62), •bagatele (w tym: „Dla Elizy”), •opery („Fidelio” op. 73), •sonaty.

Po śmierci brata Kaspara musiał zaopiekować się jego synem – Karlem, zaniedbując tym samym swoją pracę twórczą. Wówczas powstała Wielka Sonata B-dur op. 106 – „Hammerklavier”. W 1819 r. Ludwig van Beethoven całkowicie utracił słuch. W ostatnich latach życia tego kompozytora uhonorowano go złotym medalem oraz członkostwem w szwedzkiej Akademii Nauk. Beethoven zmarł 26 marca 1827 r. w Wiedniu. Twórczość L. van Beethovena to doskonałe połączenie formy z emocjonalnością, a także klasycyzmu i romantyzmu. Dzieła tego kompozytora wyrażają idee wolności, zachwytu nad pięknem natury i życia oraz postulat wzajemnego braterstwa i uznania godności jednostki.

Johann Sebastian Bach Johann Sebastian Bach urodził się 21 marca 1685 roku w Eisenach, zmarł 28 lipca 1750 roku w Lipsku. Jeden z najsłynniejszych kompozytorów i organistów niemieckich.

Główny przedstawiciel epoki baroku.

Bachowie od pokolenie grali zawodowo na organach, komponowali utwory. Jan Sebastian Bach poszedł w ich ślady, uczył się gry na skrzypcach, klawesynie i organach. Również jego dzieci wykazywały muzyczne talenty.

Największą karierę zrobił syn, Carl Philipp Emanuel, który na przełomie XVIII i XIX wieku był sławniejszy niż jego ojciec.

Bach usamodzielnił się w wieku 15 lat. Wówczas rozpoczął naukę w szkole w Lüneburg oraz pracował jako sopranista w lokalnym chórze kościelnym. Po przejściu mutacji, zajmował się grą na skrzypcach, altówce oraz rzadziej na organach. W tym czasie powstały jego pierwsze kompozycje organowe. Po zdobyciu doświadczenia rozpoczął pracę na dworze księcia Johanna Ernsta w Weimarze. Przez kolejne lata pracował m.in. w Arnstadt i Mühlhausen/Thüringen. W 1708 roku ponownie zamieszkał w Weimarze. W tym czasie stworzył wiele utworów organowych, np. słynną Passacaglia i fugia c-moll oraz pierwsze szkice do Orgelbüchlein.

Johann Sebastian Bach starał się o stanowisko nadwornego kompozytora. Wilhelm Ernst wybrał jednak innego muzyka, Georga Philippa Telemanna. Po złożeniu wymówienie, miesiąc przebywał w areszcie, po czym zatrudnił się u księcia Leopolda z Köthen. Kolejne posady artysty związane były z muzyką kościelną, kompozytor starł się też o angaż u polskiego króla, Augusta III Sasa. Podczas pobytu na dworze Fryderyka II Wielkiego, muzyk specjalnie dla władcy, napisał utwór „Ofiara muzyczna”. W niedługim czasie powstała też tzw. Wielka Msza h-moll.

Natomiast na kilka miesięcy przed śmiercią Bach rozpoczął komponowanie Kunst der Fuge. Dzieło nigdy nie zostało dokończone. Kompozytor zmarł w 1750 roku, przyczyną był wylew krwi do mózgu. Prochy mistrza znajdują się obecnie w kościele Św. Tomasza w Lipsku.

Twórczość Jana Sebastiana Bacha to ponad 1000 wybitnych utworów, w tym setki koncertów oraz 48 preludiów. Specyficzny styl kompozytora pod koniec jego kariery wydawał się anachroniczny. Bach tworzył przede wszystkim utwory na organy i klawesyn oraz muzykę chóralną. Ponownie doceniono kompozycje niemieckiego artysty za sprawą Feliksa Mendelssohna-Bartholdy’ego, który w 1829 roku przypomniał „Pasję według św. Mateusza”, autorstwa Bacha. Wśród arcydzieł można jeszcze wymienić utwory: „Pasja według św. Jana”, „Das Wohltemperierte” i „Klavier Klavier-Übung”.

Rammstein Rammstein (często zapisywane skrótowo jako R+) – niemiecki zespół grający muzykę z gatunku tanz metal.

Powstał w 1994 roku, jego nazwa pochodzi od amerykańskiej bazy lotniczej (Ramstein Air Base) w Niemczech, położonej obok miasta RamsteinMiesenbach, w której miała miejsce katastrofa lotnicza, o której zespół nagrał utwór o tej samej nazwie. Początkowo nazwa brzmiała „Rammstein Flugschau”, która jednak w niedalekiej przyszłości została skrócona do Rammstein. Paul Landers, jeden z ówczesnych twórców nowej nazwy, w późniejszym czasie wyjaśnił, iż nowa nazwa zespołu została wymyślona dla zabawy i dodatkowo ze względu na niewiedzę omyłkowo zapisana przez dwa M. Pomimo innych pomysłów na nazwę zespołu (m.in. Milch, Erde oraz Mutter), grupie nie udało się już pozbyć starszego nazewnictwa.

Zespół Rammstein założył gitarzysta Richard Kruspe. W 1989, po ucieczce z NRD do Berlina Zachodniego założył tam zespół Orgasm Death Gimmicks. W tym czasie był pod silnym wpływem amerykańskiej muzyki, szczególnie zespołu Kiss. Po upadku muru berlińskiego, przeprowadził się do miejscowości Schwerin, gdzie Till Lindemann (późniejszy wokalista zespołu) pracował jako wyplatacz koszów wiklinowych i grał na perkusji w zespole First Arsch. W tym czasie Oliver Riedel z zespołu The Inchtabokatables i Richard mieszkali razem w wynajmowanym mieszkaniu, natomiast Christoph Schneider grał w zespole Die Firma. Richard wkrótce uświadomił sobie, że muzyka którą dotąd tworzył nie odzwierciedla jego rzeczywistych sympatii i nie utożsamia się z nią. Stwierdził, że chciałby stworzyć coś nowego, co łączyłoby w sobie industrialne dźwięki z muzyką gitarową. Richard, Olivier oraz Christoph rozpoczęli prace nad urzeczywistnieniem swojego pomysłu.

Wkrótce Kruspe uświadomił sobie, że nie potrafi jednocześnie pracować nad tworzeniem tekstów piosenek i komponowaniem muzyki więc namówił Tilla Lindemanna do dołączenia do zespołu Rammstein. Pierwsze „odsłuchanie” przyszłego wokalisty zespołu odbyło się przypadkowo, gdy Richard podsłuchał go podczas wyplatania koszyków.

W 1994 odbył się konkurs dla amatorskich zespołów w Berlinie, którego zwycięzcy mieli możliwość nagrania czterech utworów demo na płytę w profesjonalnym studio nagraniowym. Kruspe, Schneider, Riedel, i Lindemann wzięli udział w tym turnieju i wygrali go, i tym samym przyciągnęli uwagę Paula Landersa, który chciał wziąć udział w ich muzycznym projekcie już po przesłuchaniu nagranego demo. Aby skompletować sekstet Rammstein zaprosiło do współpracy Christiana "Flake" Lorenza, który grał z Paulem H. Landersem w zespole Feeling B. Na początku Lorenz nie był przekonany do współpracy z zespołem, ale ostatecznie zgodził się.

Rammstein rozpoczął nagrywanie pierwszego studyjnego albumu Herzeleid w marcu 1995 z producentem Jacobem Hellnerem. Ich pierwszy singiel Du riechst so gut został opublikowany 17 sierpnia i umieszczony na albumie wydanym 24 września 1995. Również w tym roku zespół odbył trasą koncertową z zespołem Clawfinger w Warszawie i Pradze oraz zorganizował drugą trasę od 2 do 22 grudnia podczas której odbyło się 17 koncertów co znacznie zwiększyło popularność zespołu w Niemczech. Na początku 1996 odbyło się kilka kolejnych koncertów zespołu został wypuszczony drugi singiel zespołu Seemann 8 stycznia 1996.

27 marca Rammstein wystąpił w stacji telewizyjnej MTV w programie Hanging Out w Londynie, był to ich pierwszy koncert w Wielkiej Brytanii. Pierwsze zwiększenie zainteresowanie zespołem poza ojczyzną miało miejsce gdy dyrektor dźwiękowy Trent Reznor wybrał dwie piosenki Rammstein „Heirate mich” i„Rammstein”, dla filmu Zagubiona autostrada którego reżyserem był David Lynch. Ścieżka dźwiękowa do filmu została wydana w Stanach zjednoczonych pod koniec 1996, natomiast w Europie w kwietniu 1997.

Następnie Rammstein odbył trasę koncertową w Niemczech, Austrii i Szwajcarii od września do października 1996, wykonując rocznicowy koncert nazwany „100 lat Rammstein”. Gośćmi podczas tej trasy byli Moby, Bobo i Berlińska Orkiestra Sesyjna.

Styl grupy ewoluował, początkowo był mocno przesiąknięty elektroniką i industrialnymi dźwiękami, na ostatnich płytach brzmienie zespołu stało się bardziej naturalne, pojawiły się partie wykonywane przez chór i orkiestrę.

Muzykę grupy często określa się mianem tanz metalu. Zespół wymyślił to określenie, aby uniknąć sklasyfikowania jego twórczości do jednego z istniejących już gatunków muzyki. Termin przetłumaczyć można jako taneczny metal. W wywiadzie dla magazynu „Tylko Rock” z kwietnia 2001 roku członkowie zespołu tak opowiadają o rodzaju muzyki, jaką wykonują: Bardzo ciężki, romantyczny, pełen kontrastów, częściowo także taneczny. Zdarzało się nam odpowiadać na pytania typu: jaką muzykę gracie? Wreszcie wymyśliliśmy termin tanz metal. Sporo u nas słychać inspiracji techno, muzyką house – ciągle próbujemy to wszystko mieszać.

Teksty piosenek poruszają tematy często uznawane za mroczne lub kontrowersyjne (jak np. utwór „Mein Teil” zainspirowany historią kanibala z Rotenburga czy „Wiener Blut” zainspirowany sprawą Josefa Fritzla[5][6]). Obracają się wokół miłości, samotności, perwersji i seksu („Rein raus”, „Bück dich”, „Pussy”, „Sehnsucht”, „Du riechst so gut”). Dotyczą także innych tematów – narkotyków („Adios”), polityki („Amerika”), nekrofilii („Heirate mich”), homoseksualizmu („Mann gegen Mann”), prostytucji („Te quiero puta!”), kazirodztwa ipedofilii („Laichzeit”, „Tier”, „Spiel mit mir”, "Hallelujah").

Autorem większości oryginalnych tekstów Rammsteina jest Till Lindemann.

Till Lindemann Till Lindemann (ur. 4 stycznia 1963 w Lipsku) – niemiecki muzyk metalowy, wokalista, autor większości tekstów piosenek i członek zespołu Rammstein.

W 2009 roku wokalista został sklasyfikowany na 50. miejscu listy 50 najlepszych heavymetalowych frontmanów wszech czasów wedługRoadrunner Records. W 2011 roku został sklasyfikowany na 25. miejscu listy 100 największych żyjących gwiazd rocka magazynuRevolver.

Jego rodzicami są Werner Lindemann, pisarz (zmarł w 1993 roku) i Brigitte „Gitta” Lindemann, dziennikarka radiowa. Ma młodszą o sześć lat siostrę Saskię.

Wychował się w Wendisch Rambow, małej wiosce położonej osiemnaście kilometrów od Schwerina w kierunkuWismar.

Rodzice Tilla poznali się na konferencji w Bitterfeld, w 1959 roku. W połowie lat siedemdziesiątych, ze względu na odmienne aspekty wykonywanych profesji zmuszeni byli mieszkać osobno. Werner spędzał bardzo dużo czasu na wsi, gdzie w ciszy i spokoju oddawał się pisaniu wierszy i książek, Gitta realizowała się w tym czasie jako dziennikarka. Mimo to, małżonkowie odwiedzali się regularnie w czasie weekendów. Pogłoski o ich rzekomym rozwodzie wynikają z błędnie przekształcanych informacji, bądź bardzo pobieżnej styczności ze źródłami, takimi jak książka "Mike Oldfield im Schaukenstuhl - Notizen eines Vaters". Informacje na temat "drugiego małżonka Gitty" nie znajdują żadnego potwierdzenia w źródłach.

Równie naciągane wydają się pogłoski o napiętych relacjach Tilla z ojcem. W wywiadzie udzielonym dla słuchowiska Mike Oldfield Neuerdings - Hoerspiel, sama matka muzyka wyjaśnia, iż zawsze żyli oni bardzo szczęśliwie jako rodzina, jednakże z racji tego, że byli indywidualistami, chcieli się realizować jak najlepiej, każdy w swoim zawodzie. Kiedy Werner umierał w domu na raka żołądka, jego żona i Till czuwali przy nim do końca. Podczas wywiadu dla magazynu "Tylko Rock" z 2001 roku, muzyk wspomina, że bardzo przeżywał śmierć ojca. Cyt:"Widziałem i przeżywałem śmierć. Śmierć osoby najbliższej, którą bardzo kochałem."To z myślą o zmarłym ojcu powstał tekst utworu Heirate mich, jednak syn nigdy nie odwiedził jego grobu.

W młodości trenował pływanie w klubie SC Empor Rostock szkoły sportowej, do której wstąpił w 1974 roku. Trening zaowocował tytułem młodzieżowego mistrza Europy na dystansie 1500 metrów stylem dowolnym. Brany był pod uwagę jako reprezentant Niemiec wmoskiewskich igrzyskach olimpijskich w 1980 roku, jednak nie doszło to do skutku. Tak mówił o tym w 2002 roku w wywiadzie udzielonym dla Ostsee-Zeitung: Właściwie nigdy nie chciałem iść do szkoły sportowej. To był taki poryw. Ale jako dziecko nie możesz sam o wszystkim decydować. W czasie podróży do Florencji na Młodzieżowe Mistrzostwa Europy (1978) młody Till wraz z kilkoma kolegami wymknął się schodami przeciwpożarowymi ze schroniska i postanowił zwiedzić miasto oraz pójść do sex shopu. Jak donosi Die Welt z 28

września 2004, to właśnie podczas tego „tournée” po Florencji napadł na niego gang i doszło do ostrej bójki, po której okazało się, że Till ma naderwany mięsień brzucha i tym samym musi zakończyć karierę pływacką.

Po tej przygodzie, w 1980 roku, postanowił znaleźć pracę. Najpierw kopał torf, jednak już po trzech dniach zrezygnował z tego. Następnie zaczął naukę jako stolarz, a że miał zdolności manualne, po szkole pracował jako cieśla. Till wyprowadził się z domu i kupił w malowniczych okolicach Schwerina pół warsztatu. Pozostała część domu należała do pewnej starszej pani, która również tam mieszkała.

W 1985 roku na świat przyszła jego pierwsza córka, Nele, z której matką natychmiast się ożenił. Małżeństwo jednak bardzo szybko się rozpadło i Till przez następnych siedem lat sam wychowywał dziecko. Dopiero po tym czasie, z powodu dużej aktywności w Rammstein (pół roku przebywał poza domem), zaczął ponownie dzielić obowiązki rodzicielskie z jej matką. Jak powiedział w jednym z wywiadów: Nele jest mną i wszystkim dla mnie, jest nawet ważniejsza niż Rammstein. Następnie związał się z kolejną kobietą – eksmodelką Anją Koeseling. Z tego związku pochodzi jego druga córka, Marie-Louise (1993). Anja Koeseling oskarżyła później Tilla na łamach niemieckiego tygodnika, że nigdy nie interesował się ani ich małżeństwem, ani córką: Kiedy wracał po tournée do domu, rozkładał się tylko leniwie na łóżku. Dla naszej córeczki nigdy nie miał czasu. Teraz muszę walczyć przed sądem o alimenty. Do tego doszła jeszcze sprawa o pobicie. Jak mówi Anja Koeseling: To zdarzyło się w październiku 1997 roku w Dreźnie po koncercie Udo Lindenberga. Till był pijany. W hotelu Hilton uderzył mnie pięścią w nos. Diagnoza: złamanie. Till został skazany i musiał zapłacić 1200 marek odszkodowania. Anja po rozwodzie zachowała nazwisko Lindemann. Zaraz po rozstaniu z Tillem miała romans z kolegą Tilla z zespołu, Richardem Kruspem. Z tego właśnie związku pochodzi Khira „Li” Lindemann, którą można było zobaczyć podczas koncertu Live aus Berlin w czasie wykonywania utworu Tier. Prasa głośno pisała też o romansie Tilla Lindemanna z gwiazdą telewizyjną Jenny Elvers. Podobno dzwoniła ona ciągle do Tilla i nagrywała się na jego automatycznej sekretarce, twierdząc, że nie może o nim zapomnieć[potrzebne źródło].Po tych wszystkich nieprzyjemnych przeżyciach Till stał się bardzo skryty i niechętnie opowiada o swoim życiu prywatnym. Nie lubi udzielać wywiadów. Chodzą jednak słuchy, że ma również syna w Rostoku[potrzebne źródło]. Obecnie jest związany z 33-letnią Kostarykanką, z którą, jak powiedział, chciałby się zestarzeć[potrzebne źródło]. Nie mieszka już wBerlinie, ale w malutkiej wiosce (około dwunastu domów) pomiędzy Wismarem a Schwerinem. W wywiadzie dla Playboya z 2005 roku powiedział: To jest moja ojczyzna. Totalne ubocze. Po tych dziesięciu latach, podczas których objechałem cały świat, to jest najlepsze, co mogło mi się zdarzyć. Teraz dłużej niż trzy dni nie mogę wytrzymać w dużym mieście. Till Lindemann swoją muzyczną karierę zaczął jeszcze w czasach NRD. Na początku zadebiutował w grupie First Arsch, gdzie był perkusistą. Działalność ta nie przynosiła jednak dochodów (mimo, że dawali dość sporo koncertów), więc Till nadal musiał zajmować się wyplataniem koszyków. Dopiero gdy w 1994 roku wstąpił do Rammstein, opuścił swój wiejski warsztat i przeprowadził się do Berlina.

Tokio Hotel Tokio Hotel – niemiecki zespół muzyczny, powstały z inicjatywy braci Billa i Toma Kaulitzów, do których dołączyli Gustav Schäfer iGeorg Listing.

Grupa zadebiutowała w lipcu 2005 klipem "Durch den Monsun", za sprawą którego znaleźli się na niemieckich listach przebojów. Dzięki następnemu teledyskowi – "Schrei" – zdobyli popularność w innych krajach, w tym w Polsce. W lutym 2006 ukazał się teledysk do zmienionej wersji utworu "Rette mich". Kolejnym singlem był "Der letzte Tag". Został on połączony z teledyskiem do piosenki "Wir schließen uns ein", który jednak nie był emitowany w polskich stacjach muzycznych.

Po krótkiej przerwie w 2007 roku zespół nagrał kolejny album – "Zimmer 483" i dwa nowe teledyski "Übers Ende der Welt" i "Spring nicht". W międzyczasie zdobył nagrodę Echo i 3 nagrody Comet, oraz nagrodę MTV Europe Music Awards. W 2008 roku zespół zdobył nagrodę MTV Video Music Awards w kategorii Best New Artist, jest to szczególne wyróżnienie, gdyż są jedynym zespołem z Niemiec z tak prestiżową nagrodą na koncie.

Dwa lata po premierze ostatniego albumu, zespół wydał kolejną płytę "Humanoid", tym razem w wersji dwujęzycznej (angielskiej i niemieckiej). Wiosną Tokio Hotel wyruszyło w swoją 3 europejską trasę koncertową, po czym ruszyli na podbój Azji.

Zespół sprzedał w Niemczech ponad 3 miliony płyt, a na świecie ponad 9 milionów.

Bracia Kaulitz interesowali się muzyką od najmłodszych lat. Bill śpiewał i grał na keyboardzie (chociaż zawsze twierdził, że nie ma zapału do instrumentów muzycznych), natomiast Tom został zarażony pasją do gry na gitarze przez swojego ojczyma. Na pomysł założenia zespołu wpadli w wieku dziewięciu lat – zespół nazwany został Devilish. Początkowo tworzyli po niemiecku, jednak z czasem powstało kilka piosenek w języku angielskim. Bill wystąpił w wieku trzynastu lat w programie telewizyjnym "Star Search" śpiewając piosenkę "It's Raining Man".

Na jednym z koncertów w rodzinnym mieście braci – Magdeburgu, poznali oni Gustava i Georga. Szybko się zaprzyjaźnili i zaczęli wspólnie grać.

Kariera zespołu rozwijała się bardzo powoli – na debiut czekali pięć lat (w tym czasie zmienili wydawcę), a materiał na płytę zbierali przez dwa lata.

Dopiero od lipca 2005 roku utwory grupy zaczęły zajmować wysokie miejsca list przebojów.

Nazwa zespołu ma według członków zespołu oddawać to, co dane im jest teraz przeżywać. Tak więc "hotel", w związku z granymi trasami koncertowymi, wiele czasu spędzają w hotelach. Dodatkowo Bill twierdzi, że najlepiej mu się tworzy w hotelach i samochodach. "Tokio" jest odwołaniem do stolicy Japonii, do której członkowie zespołu chcieliby pojechać, gdyż jest to miasto ich zdaniem równie jak oni szalone. Poprzednia nazwa, Devilish(z angielskiego"diabelny"), została zmieniona, ponieważ zespół nie chciał mieć mrocznego wizerunku.

Muzyka, jaką tworzy zespół jest klasyfikowana zwykle jako pop-rock, jednak zespół otwarcie przyznaje, że chce mieć własny styl i być nieporównywalny z żadnym innym.

Najbardziej znane są cztery piosenki, do których powstały teledyski i single. Są to, kolejno: "Durch den Monsun", "Schrei" oraz "Rette mich" i "Der letzte Tag". Pierwsza z nich stanowiła debiut zespołu, natomiast piosenka "Rette mich" pokazała nowy styl grupy (zmieniony wygląd Billa oraz jego "nowy" głos po mutacji). Z kolei głównie dzięki utworowi "Schrei" zespół stał się znany w Polsce, mimo że dotarł do niej z około dwumiesięcznym opóźnieniem.

Nowy album "Zimmer 483" (Pokój 483) został wydany w dniu 26 stycznia 2007 i szybko osiągnął pierwsze miejsce.Pierwszym promującym płytę singlem został utwor "Übers Ende der Welt".

Zimmer 483 został wydany w Niemczech w dniu 23 lutego 2007, wraz z wersją deluxe, edycję albumu zawierającą płytę DVD. Na drugi singiel wybrano utwor "Spring nicht" ( "Nie skacz"), został wydany w dniu 7 kwietnia. Trasa towarzysząca wydaniu albumu, The Zimmer 483 Tour, zaplanowano rozpocząć w marcu 2007, ale była opóźniona o dwa tygodnie, ponieważ członkowie zespołu chcieli mieć inną scenografię. Trzeci singiel, "An deiner Seite (Ich bin da)" ( "Po twojej stronie"), została wydana 16 listopada. Nowy singiel zawierał nowy utwór "1000 Meere" ( "1000 mórz"), do którego był wyprodukowany również teledysk.

Na początku 2009 roku producent zespołu David Jost zapowiedział premierę nowego albumu na październik. W lipcu gitarzysta Tom Kaulitz poinformował, że nowa płyta będzie się nazywać "Humanoid", zaś singlem promującym będzie piosenka "Automatisch/Automatic". Album został nagrany w języku niemieckim i angielskim, obie wersje miały swoją premierę na całym świecie w tym samym czasie, czyli 2 października 2009. Drugim singlem z nowej płyty został utwór "Lass Uns Laufen/World Behind My Wall".

W grudniu 2011, Bill i Tom Kaulitz za pomocą aplikacji BTK Twins opublikowali pierwsze zdjęcia ze studia nagrań oraz potwierdzili, że zespół pracuje nad kolejnym albumem. W styczniu 2014, producent Tokio Hotel Peter Hoffman potwierdził w wywiadzie dla portalu Bunte.de, że album zespołu jest gotowy i wyjdzie w tym roku.

Scorpions Scorpions – zespół hardrockowy założony 12 listopada 1965 roku w Hanowerze (Niemcy).

Jeszcze przed nagraniem pierwszego albumu do założyciela grupy, gitarzysty Rudolfa Schenkera, dołączył wokalista Klaus Meine – obaj do dziś stanowią trzon grupy.

Debiutancka płyta Lonesome Crow wydana w 1972 roku – w składzie: K. Meine, R. Schenker, M. Schenker, W. Dziony, L. Heimberg – wpisywała się w nurt rocka progresywnego.

Po jej wydaniu oraz odbyciu trasy koncertowej zespół rozpadł się. M.in. z powodu odejścia do grupy UFO Michaela Schenkera oraz powołania do wojska Rudolfa Schenkera. Ten drugi, po zakończeniu służby, reaktywował Scorpions w nowym składzie – Klaus Meine,Rudolf Schenker, Uli Jon Roth, Jürgen Rosenthal, Francis Buchholz.

Po ukazaniu się drugiej płyty Fly to the Rainbow (1974) współpracę ze Scorpions rozpoczął producent Dieter Dierks, pod którego okiem zespół stopniowo ewoluował tworząc utwory z gatunku klasycznego hard rocka i heavy metalu (Top Of The Bill, Pictured Life, Catch Your Train), sporadycznie próbował sił w repertuarze balladowym (In Your Park), tworzył także utwory oceniane dziś jako zalążki power metalu (He’s a Woman, She’s a Man). W międzyczasie nagrywane były także utwory psychodeliczne, czasami nawiązujące do dokonańJimiego Hendrixa, głównie za sprawą upodobań kompozytora i gitarzysty Uliego Rotha (Hell Cat, Polar Nights, Virgin Killer).

Muzyk ten rozstał się ze Scorpions w 1977 roku, zakładając własny zespół – Electric Sun. Okres współpracy zespołu z Rothem zamknął pierwszy w historii Scorpions album koncertowy, Tokyo Tapes (1978).

Rotha zastąpił Matthias Jabs (grający z zespołem do dziś), tymczasowo powrócił także wyrzucony z zespołu UFO Michael Schenker(mający wówczas problemy z narkotykami i alkoholem), obaj wzięli udział w nagraniu kolejnej studyjnej płyty Scorpions, Lovedrive(1979). Płyta ta, dość różnorodna stylistycznie (m.in. metalowe utwory, np. Another Piece of Meat, ballady, np. Holiday i Always Somewhere czy instrumentalny Coast to Coast) została wysoko oceniona przez krytyków i publiczność. Zaliczana jest dziś do najlepszych płyt zespołu obok nagranej później płyty Blackout (1982) z utworami Dynamite, China White, When the Smoke is Going Down, a także płyty Love at First Sting (1984) ze Still Loving You, Bad Boys Runnning Wild i Rock You Like a Hurricane.

Do dziś wiele utworów nagranych na wyżej wymienionych płytach oraz m.in. The

Zoo z Animal Magnetism (1980) czy We’ll Burn the Sky z Taken By Force (1977) stanowi trzon repertuaru koncertowego grupy.

Po ukazaniu się ww. płyt, koncertowaniu, w tym na terenie USA razem m.in. z zaprzyjaźnioną grupą AC/DC, nastąpił wzrost popularności Scorpions, rozpoczął się okres udanych tras koncertowych i występów na wielkich festiwalach rockowych, m.in. Rock in Rio (1985) z Ozzym Osbourne’em, AC/DC, Iron Maiden oraz na Monsters of Rock m.in. wraz zMetallicą, Van Halen, Dokken i Kingdom Come.

W 1985 roku ukazała się pionierska w formie kaseta video World Wide Live – impresja z życia zespołu w czasie trasy koncertowej oraz fragmenty koncertów.

Zespół w tym czasie stanowili: Klaus Meine, Rudolf Schenker, Matthias Jabs, Herman Rarebell, Francis Buchholz.

W 1988 roku (po czteroletniej przerwie) ukazała się kolejna studyjna płyta, Savage Amusement. Album mimo powodzenia w stacjach radiowych został źle oceniony przez recenzentów i fanów zespołu – uznano go wówczas za najgorszą płytę zespołu, a jednym z zarzutów było jego fatalne brzmienie. Konsekwencją tego było zakończenie wieloletniej współpracy z producentem Dieterem Dierksem.

Mimo złych ocen albumu zespół nadal z powodzeniem koncertował. W 1989 r. wraz z innymi wykonawcami (Motley Crue, Cinderella, Bon Jovi, Ozzy Osbourne) wystąpił naMoscow Music Peace Festival.

Zespół postanowił o stworzeniu brzmienia mniej wygładzonego, wręcz garażowego i takie też posiada kolejna płyta Crazy World (1990), która paradoksalnie stała się największym komercyjnym sukcesem zespołu w historii, ale głównie dzięki melodyjnej balladzie Wind of Change z tekstem odnoszącym się do przemian ustrojowych w Europie Środkowo-Wschodniej. Utwór stał się przebojem w wielu krajach. Przed Wind of Change pojawiały się w mediach bardziej rockowe utwory z tej płyty – Tease Me Please Me orazDon’t Believe Her. W lipcu 1990 zespół wziął udział w berlińskim koncercie The Wall Live in Berlin zorganizowanym przez Rogera Watersa z okazji upadku Muru Berlińskiego.

Dwa lata później zespół opuścił basista Francis Buchholz, jego odejście odbyło się w atmosferze skandalu, wcześniej bowiem wspomniany muzyk dopuścił się malwersacji finansowych i naraził zespół na problemy finansowe i prawne. Nowym basistą został Ralph Rieckermann. Sukcesu komercyjnego Crazy World nie powtórzył kolejny album grupy – Face the Heat (1993), którym muzycy chcieli się zdystansować od postrzegania ich twórczości poprzez pryzmat Wind Of Change.

M.in. dlatego pierwszym singlem z tej płyty był jeden z najcięższych utworów płyty Alien Nation. Album oceniany jest jako zbyt nierówny.

Kolejne wydawnictwa studyjne Scorpions to eksperymenty, m.in. próba stworzenia melodyjnej płyty poprockowej (Pure Instinct – 1996), a także płyty z zastosowaniem dźwięków elektronicznych (Eye II Eye – 1999). Oba albumy nie osiągnęły sukcesu komercyjnego, nie znalazły uznania także u fanów zespołu i u recenzentów.

W międzyczasie zespół opuścił Herman Rarebell, który postanowił rozpocząć pracę

w studio nagraniowym, jego miejsce zajął znany wcześniej m.in. z Kingdom ComeAmerykanin James Kottak (gra w zespole do dziś).

Dobre recenzje towarzyszyły ukazaniu się albumów, na których znalazły się głównie nowe wersje kompozycji z lat 80., wykonywanych z orkiestrą symfoniczną Berliner Philharmoniker – Moment of Glory (2000), oraz koncertowej płyty „unplugged”, czyli aranżacji utworów w stylistyce akustycznej (2001) – Acoustica. Oba wydawnictwa powstały dzięki pomocy Christiana Kolonovitsa – austriackiego kompozytora i dyrygenta.

Również album Unbreakable z nowymi utworami z 2004 roku mimo pewnych niedoskonałości uzyskał pozytywne recenzje. Utwory typu New Generation, Blood Too Hot czyThrough My Eyes nawiązują do charakterystycznego dla Scorpions stylu z okresu ich największej popularności.

W czasie nagrywania tej płyty do zespołu dołączył nowy basista – Paweł Mąciwoda, dotychczasowy postanowił zająć się nagrywaniem muzyki filmowej w USA. W 2006 r. – wraz z gośćmi – byłymi członkami zespołu Scorpions – Ulim Rothem, Michaelem Schenkerem oraz Hermanem Rarebellem, grupa wystąpiła na festiwalu Wacken Open Air. Zapis koncertu ukazał się na DVD. 14 maja 2007 roku ukazał się album – Humanity – Hour 1. Jest to pierwszy album koncepcyjny w historii zespołu. Duży wpływ na styl muzyczny miał producent Desmond Child. Muzyka zawarta na tym albumie jest dość różnorodna stylistycznie. Znajdują się tu utwory nawiązujące do heavy metalu, hard rocka, pop rocka, popu, a także do nu metalu.

4 czerwca 2009 roku grupa dała w Gdańsku koncert w Stoczni Gdańskiej w ramach cyklu Przestrzeń Wolności.

Modern Talking Modern Talking – duet dance'owopopowy pochodzący z Niemiec, który zyskał popularność w latach 80. Zespół stworzył wiele przebojów znajdujących się w latach osiemdziesiątych na szczytach list przebojów, niekiedy nawet kilka miesięcy. Najpopularniejszymi hitami duetu są: "You're My Heart, You're My Soul", "Cheri Cheri Lady", "Brother Louie", "You Can Win If You Want", "Geronimo's Cadillac" czy "Atlantis Is Calling (S.O.S. for Love)". Zespół działał w latach 1984-87. Po 11 latach, w 1998 zdecydowali się powrócić na scenę. Wtedy duet zmienił gatunek granej muzyki z euro disco na eurodance. Wydali wówczas nowe wersje sławnych przebojów, np. "You're My Heart, You're My Soul '98", czy "Brother Louie '98". Do 2003 roku zespół co roku wydawał nowe płyty z premierowym materiałem. Zakończenie działalności Modern Talking nastąpiło 21 czerwca 2003 podczas pożegnalnego koncertu w Berlinie.

Modern Talking powstał w 1984, założony przez producenta i kompozytora, Dietera Günthera Bohlena. Po długich poszukiwaniach wokalisty wybrał on Bernda Weidunga, który przyjął pseudonim Thomas Anders. Już pierwszy singel You're My Heart, You're My Soul(wydany 29 października 1984) stał się wielkim przebojem. Również kolejne single były wielkimi hitami – nie tylko w Niemczech, ale także w całej Europie i Japonii. Do 1987 duet sprzedał 60 milionów płyt.

Jesienią 1987 zespół zawiesił działalność.

Głównym powodem była ówczesna żona Thomasa, Nora Balling, która wtrącała się w sprawy zespołu i skutecznie dezorganizowała jego działalność . Dieter Bohlen założył własny zespół Blue System i nagrał z nim 13 płyt, komponował także m.in. dla Bonnie Tyler, C. C. Catch i Chrisa Normana z grupy Smokie. Również Thomas Anders wydawał kolejne płyty, jednak bez większego sukcesu.

W 1998 zespół reaktywował się po 11 letniej przerwie , wydając płytę Back For Good (zawierającą nowe wersje największych przebojów, oraz cztery premierowe nagrania), która rozeszła się w nakładzie ponad 10 mln egzemplarzy. Kolejne płyty odniosły również spory sukces. W 2003 stosunki między członkami zespołu uległy pogorszeniu, co ostatecznie doprowadziło do rozpadu grupy. Głównym tłem nieporozumień były kwestie podziału zysków z koncertów, na których Anders występował samodzielnie oraz zaangażowanie się Bohlena w niemiecką edycję programu Idol (Deutschland sucht den Superstar). Pożegnalny koncert odbył się 21 czerwca 2003 w parku Wuhlheide w Berlinie.

W latach 1998 – 2001 w singlowych utworach zespołu gościnnie pojawiał się raper Eric Singleton. Jego partie zastępowały wokalne zwrotki wykonywane oryginalnie przez Thomasa Andersa. Raper ten występował również w teledyskach oraz pojawił się na tylnej okładce singla China In Her Eyes.

Obecnie Thomas Anders kontynuuje karierę solową, od momentu ponownego rozpadu Modern Talking wydał cztery płyty. Wraz z z Uwe Fahrenkrogiem zaangażował się też w projekt muzyczny Anders | Fahrenkrog, w ramach którego wydał płytę i zagrał kilka koncertów. Największym komercyjnym sukcesem Andersa jest wydany w Rosji album Strong, który na tamtejszym rynku doczekał się statusu platynowej płyty. Wokalista często występuje w Polsce, był m.in. gwiazdą Sopot Festival 2008 oraz Festiwalu Muzyki Tanecznej w Ostródzie, a także dawał samodzielne koncerty w wielu miastach naszego kraju.

Dieter Bohlen pracuje obecnie w niemieckiej wersji Idola oraz Mam Talent jako juror. Zajmuję się również komponowaniem i produkcją płyt dla innych wykonawców. W 2006 roku wznowił działalność solową wydając album ze ścieżką dźwiękową do autobiograficznego filmu rysunkowego. Kilkukrotnie koncertował w Rosji z repertuarem Modern Talking i Blue System.

Zespół sprzedał 160 mln płyt na całym świecie.