heerenveen
4
NUMMER 08 • 2019
“Het was niet vanzelfsprekend, maar ik heb bereikt wat ik wilde” ELISE MEIJERINK, DE NUMMER 8 VAN VROUWENELFTAL SC HEERENVEEN “Welkom!” Een vrolijke Elise doet de deur open van haar nieuwe appartement. In een modern ingerichte bovenwoning aan winkelstraat De Dracht in Heerenveen praat ze honderduit over haar leven. Nadat ze eerder drie andere woningen in Heerenveen deelde met andere sporters, heeft ze nu eindelijk een huis voor zichzelf. Ze komt net thuis van een heerlijke vaarvakantie door Friesland met haar twee zussen. Haar broer mocht niet mee want ‘hij is geen vrijgezel’. TEKST RENSKE OSENGA // FOTO'S MUSTAFA GUMUSSU / JOHN GROENEWEGEN
de politie. “Als agent kun je mensen helpen, het is sociaal en ik houd van actie.” Haar opa was ook agent en zat later bij de recherche voor onopgeloste zaken. “Het was heel cool, wij mochten mee in de onopvallende politieauto en op het bureau ingenomen hennepplantjes aanraken.” Elise wil op haar 16e de test doen voor de politieacademie maar ze is te jong. Ze start met mbo Jeugdzorg en loopt stage bij jongeren met leeren gedragsproblematiek.
De centrale verdediger van het vrouwenelftal sc Heerenveen trok er met haar zussen een week op uit, om in hun vaders boot de Friese wateren te ontdekken. In de brandende zon voeren ze langs Terherne, Woudsend, IJlst, Langweer en Heeg. Ze genoten van een mooie zonsondergang, lekker zwemmen en vooral veel praten. “Het leuke en soms onhandige aan ons samenzijn is dat we alle drie het laatste woord willen hebben. Het is fijn dat je alles bij elkaar kwijt kunt want je kent elkaar al je hele leven.” Houden haar zussen meer van op een terras borrelen, Elise (24) moet iets doen. “Ik kan niet lang stil zitten.”
NAAR AJAX
Als meisje van zes start Elise haar voetbalcarrière bij voetbalclub DVS ’33 in Ermelo. “Ik was het enige meisje en minstens zo snel en goed als de meeste jongens.” Elise traint jaren met de jongens mee. Door de jaren heen gaan heel wat jongens naar betaalde voetbalclubs, maar Elise wordt als meisje niet gescout. Naast DVS ’33 speelt ze in districtsteams (talententeams voor meisjes onder 13 en onder 14) in Oost-Nederland, zodat de voetbalbond jong talent kan scouten. Die wedstrijden zijn op dinsdagavond door de hele regio, van Apeldoorn naar Zeist. Haar ouders brengen haar naar alle wedstrijden. Als de KNVB de vaste wedstrijdavond verplaatst naar maandag komt dat in de knoop met de agenda van haar ouders. “Mijn ouders hadden op dinsdagavond oefenavond van hun zangkoor.” Elise lost dit snel op door voor dat seizoen gewoon te stoppen bij het talententeam. “Ik vond het veel leuker om te voetballen bij de jongens van DVS ’33. Bij de KNVB was alles zo serieus. Je schoenen moesten altijd gepoetst zijn en ik had wel wat moeite met autoriteit”, geeft ze glimlachend toe. De KNVB vindt dit geen probleem en belooft haar het volgende seizoen weer uit te nodigen. “Maar die uitnodiging heb ik nooit ontvangen. Dat vond ik ook eigenlijk niet zo erg. Ik was 16, deed veel leuke dingen met vrienden, spijbelde weleens van school en was nog niet zo bezig met serieuze dingen.” Vroeger wilde Elise ‘ijscovrouw’ worden. Ze zag een vrachtwagen met allemaal ijsjes erop rijden en voorin zat een mevrouw een ijsje te eten. Later dacht ze aan kapper of bij
FOTO: MUSTAFA GUMUSSU
GEEN UITNODIGING KNVB
“
BIJ AJAX HEB IK GELEERD DAT IK OP HET VELD MOEST LUISTEREN, OP SCHOOL MIJN BEST MOEST DOEN EN GEZOND MOEST ETEN”
Elise als voetbalster bij DVS’33
Elise is zeventien als ze een oproep op Facebook ziet. Ajax organiseert voor het eerst een Vrouwen Talentendag. “Je mocht op De Toekomst spelen”, legt Elise enthousiast uit. Dit is het trainingscomplex van Ajax naast het Arena stadion. “Er waren 500 aanmeldingen en het is een beetje gek om te zeggen, maar ik voetbalde iedereen voorbij.” Niet lang daarna ontvangt Elise per brief een officiële uitnodiging om aan een selectietoernooi mee te doen voor het CTO Amsterdam Talent Jeugdteam (samenwerking tussen Centrum van Topsport en Onderwijs, Ajax en de KNVB). Dit is een fulltime trainingsprogramma waar talenten zich kunnen ontwikkelen tot hogere klasse. Dat ook dit goed gaat blijkt uit het telefoontje van de trainster dat snel volgt. Ze mag in het team. “Dit is één van de blijste momenten in mijn leven. Ik wist niet dat ik dit kon!” Haar leven verandert compleet. Ze gaat met andere jonge sporters begeleid op kamers in Amsterdam. Elise stapt over van haar vertrouwde mbo in Zwolle naar het mbo in Amsterdam, moet elke dag trainen en speelt in de tussentijd bij Ajax. “Toen ben ik als persoon heel erg veranderd, volwassen geworden. Ik was op school niet altijd zo’n leuke leerling voor mijn leraren en ik deed ook niet echt mijn best. Ik ben blij dat mijn ouders er niet bovenop hebben gezeten en mij mijn ding hebben laten doen. Ik heb zo zelf geleerd om mijn best te doen om iets te bereiken. Bij Ajax heb ik geleerd dat ik op het veld moest luisteren, op school mijn best moest doen en gezond moest eten.” Elise realiseert zich dat je van voetbal niet rijk wordt en ook aan je toekomst moet denken. Aan de Hogeschool Amsterdam start ze de hbo-opleiding Maatschappelijk Werk en Dienstverlening, nu Social Work.