ကံ့ေကာ္ၿမိဳင္စာတန္း

mmcybermedia.

com

ua hH umNf rKd ifpmwe;f pma&;q&mtpkH

mmcybermedia.

com

စာAုပ္စာတန္းစာနယ္ဇင္း ႀကိဳတင္ပံုႏွိပထု ္ထတ ု ္ေဝခြ ဝခြင့္ျပဳAမွတ္ [၂၇၀/၉၇ (၅)] စာAုပ္စာတန္းမ်က္ႏွာဖံုး ႀကိဳတင္ပံုႏွိပထု ္ထတ ု ္ေဝခြ ဝခြင့္ျပဳAမွတ္ [၄၀၃/၉၇ (၇)] မ်က္ႏွာဖံုး ေဇာ္ေမာင္ ပံုႏွိပ္ျခင္း ပထမAႀကိမ္ - ၁၉၆၄ (ပုဂံစာAုပ္တုိက္) ဒုတိယAႀကိမ္ - ဇူလိုင္၊ ၁၉၆၅ (ပုဂံစာAုပ္တုိက္) တတိယAႀကိမ္ - ၾသဂုတ္၊ ၁၉၉၇ Aုပ္ေရ (၁၀၀၀) စာAုပ္ခ်ဳပ္ ကိုျမင့္ ေမာင္စိုးျမင့္ (၀၁၁၀၀)၊ ခရမ္းေရာင္စာစU္ Aမွတ္ ၂၇၊ စကားဝါလမ္း၊ သဃၤန္းကၽြန္း ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွ ထုတ္ေဝ၍ ေဒၚခင္လွ (၀၁၅၇၈)၊ စာေပေလာက ပံုႏွိပ္တုိက္ Aမွတ္ ၁၇၃၊ ၃၃ လမ္း၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ မ်က္ႏွာဖံုးႏွင့္ Aတြင္းစာသားမ်ားကို ပံုႏွိပ္သည္။

typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82

1

mmcybermedia.

com

မာတိကာ -ေဇာ္ဂ်ီ၏ မိတ္ဆက္Aမွာစာ ၁။ ေဇာ္ဂ်ီ - ေႏြUီးက်က္သေရ - ကဗ်ာဝိုင္းစာဝိုင္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ - ပုဂံၿမိဳ႕ေဟာင္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ၂။ မင္းသုဝဏ္ - Aိုးစည္သံ - Aလြမ္းရယ္တ့ဲ ၁၂ ေထြ -လူလည္းတေထြ ေရလည္းတျခား ၃။ ႏြယ္စိုး - ကုသိုလ္ဆက္ - စိမ္းလန္းေသာ ေတာင္ကုန္းမ်ား ၄။ တုိက္စိုး - သုခုမ - ေဇာ္ဂ်ီႏွင့္ ႏႈတ္ခမ္းဆိုးေဆး - ေနဝင္ျမင္သည္ ဝေရႊျပည္ ၅။ မင္းယုေဝ - တစ္ႏွစ္တစ္ခါ - ပိုင္ဆုိင္ျခင္း - Uီးရာေက်ာ္ေကာင္းမႈ ၆။ ေAာင္သင္း - AနီးAေဝး - ခ်ိဳတကူးႏွင့္ ဂုဏ္ရည္မတူ - ေရႊယုန္ႏွင့္ ေရႊက်ား ၇။ တကၠသိုလ္ ဝင္းမြန္ - ဗမာစြန္ - မိျဖဴ - ဆားဒယ္

typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82

2

mmcybermedia.

com

၈။ ေမာင္ေဇာ္ - မနက္ေစာေစာ - သိဂါၤ ရ ရသ ၉။ တင္မိုး - သခ်ဳႋင္းကုန္းမွာ ၁၀။ ေမာင္ေဖသန္း - ထင္း႐ူးပင္ငယ္ ပံုပမာ - သီခ်င္းညည္းတတ္သည့္ Aေလ့ - စေလာင္းဖံုး တစ္ခ်ပ္

typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82

3

mmcybermedia.

com

ေဇာ္ဂ်ီ၏ မိတ္ဆက္Aမွာစာ ဤစာေစာင္တြင္ စာတန္း ၂၆ ပုဒ္ ပါ ပါသည္။ ဤစာတန္းမ်ားသည္ Aဆန္း မဟုတ္ပါ။ ယခင္ကေသာ္ ဤစာတန္း AေရးAသားမ်ိဳးကို စာသင္ေက်ာင္းေလာကတြင္ စာစီစာကံုးဟူ၍ လည္းေကာင္း၊ သတင္းစာ မဂၢဇင္းေလာကတြင္ ေဆာင္းပါးဟူ၍ လည္းေကာင္း၊ Aစမ္းစာဟူ၍ လည္းေကာင္း သိသလိုလို ျဖစ္ေနၾကေသာ စာမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ စာစီစာကံုးဟု ေခၚတတ္ျခင္းမွာ စာသင္ေက်ာင္းမ်ားတြင္ ဆရာျဖစ္သူက Aေၾကာင္း တစ္ရပ္ကို စာစီကံုးပါဟု

တပည့္မ်ားကို

Aေရးခိုင္းရာမွ

Aစ စာစီစာကံုးဟူေသာ Aမည္

တြင္လာျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဟု ထင္ပါသည္။ ေဆာင္းပါးဟု ေခၚတတ္ျခင္းမွာ ေယဘုယ်Aားျဖင့္ သတင္းစာ

မဂၢဇင္းတို႔သို႔

သတင္းေရးပို႔ျခင္း၊

တင္ျပျခင္းတို႔ကို Aေၾကာင္းျပဳလ်က္ Aမည္တြင္လာျခင္းေၾကာင့္

ဗဟုသုတ

စာမတိုမရွည္

ျဖန္႔ေဝျခင္း၊

သေဘာAယူAဆ

ေရးလာၾကရာမွAစ

ျဖစ္သည္ဟု ထင္ပါသည္။ Aစမ္းစာဟု

ေဆာင္းပါးဟူေသာ

ေခၚတတ္ျခင္းမွာ မူလ

ျပင္သစ္ဘာသာစကားျဖစ္ေသာ Essai မွ Aဂၤလိပ္ဘာသာစကားတြင္ Essay ျဖစ္လာၿပီးေနာက္ ထို Essay

၏

Aဘိဓာန္Aနက္ျဖစ္ေသာ

စမ္းသပ္ျခင္း၊

စမ္းၾကည့္ျခင္းကို

Aေၾကာင္းျပဳလ်က္

ျမန္မာဘာသာ Aစမ္းစာဟု ျမန္မာျပည္ဆိုလိုက္ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဟု ထင္ပါသည္။ စာစီစာကံုးဟု ျဖစ္ေနသည္ဟု

ေခၚၾကရာ၌

ေတြးမိပါသည္။

စာသင္ေက်ာင္း

ဤစာေစာင္၌

Aေငြ႔Aသက္

ပါေသာ

မေပ်ာက္ခ်င္သလိုလို

စာမ်ားတြင္ကား

စာသင္ေက်ာင္း

Aေငြ႔Aသက္ထက္ ရင့္က်က္ေသာ သေဘာပါသည္ဟု ယူဆပါသည္။ တဖန္ စာစီစာကံုးဟု ဆိုလိုက္လွ်င္

စာသင္တပည့္မ်ားကိုသာ

စာသင္တပည့္မ်ားကို ပရိသတ္ကိုလည္း

ျမင္ခ်င္လွ်င္ Eကန္မုခ်

ျမင္မိၾကရာသည္။

ျမင္ႏုိင္ေသာ္လည္း

ျမင္ႏုိင္စရာ

စာတန္းဟု ဝတၳဳဖတ္

Aေၾကာင္းရွိ၏ဟု

ဆိုလိုက္လွ်င္မူကား

ပရိသတ္၊

ကဗ်ာဖတ္

ေတြးမိပါသည္။

ထို႔ေၾကာင့္

ဤစာေစာင္၌ ပါေသာ စာမ်ားကို စာစီစာကံုးAစား စာတန္း ဟူ၍ Aမည္တပ္လုိက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ေဆာင္းပါးဟု ေခၚၾကရာ၌ သတင္းေရးပို႔ဟန္ ဗဟုသုတ ျဖန္႔ေဝဟန္သေဘာ AယူAဆ တင္ျပဟန္သေဘာ

သက္ေရာက္သလို

ျဖစ္ေနသည္ဟု

ေတြးမိသည္။

ဤစာေစာင္၌ပါေသာ

စာမ်ားတြင္ ဆိုခ့ေ ဲ သာ ဟန္,တို႔Aျပင္ ရသသေဘာလည္း နည္းမ်ားမဆို ပါေနေသးသည္ဟု ယူဆပါသည္။ ထင္ပါ၏။

စင္စစ္မွာ

ေဆာင္းပါးႏွင့္

စာတန္းတို႔သည္

Aေတာ္Aတန္

နီးစပ္သည္ဟု

သို႔ရာတြင္ စာတန္းဟု​ု ေခၚလုိက္ပါက သတင္းစာ မဂၢဇင္းမ်ား Aတြက္သာမက

လံုးခ်င္းAတြက္လည္း

Aက်ံဳးဝင္ႏိုင္သည္ဟု

ထင္သည္။

ထို႔ေၾကာင့္

ဤစာေစာင္၌ပါေသာ

စာမ်ားကို ေဆာင္းပါးAစား စာတန္းဟု Aမည္တပ္လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ Aစမ္းစာဟု

ေခၚၾကရာ၌ Aဂၤလိပ္ ဘာသာစကားျဖစ္ေသာ Essay ၏ Aဘိဓာန္

Aနက္Aရေသာ္

ဆိုခ့သ ဲ ည့္Aတုိင္း

Aစမ္းစာဟူေသာ

Aမည္သည္

ျပဇာတ္က့သ ဲ ို႔လည္းေကာင္း

စမ္းသပ္ျခင္း၊

ကဗ်ာကဲ့သို႔

ရသစာေပ

စမ္းၾကည့္ျခင္း

လည္းေကာင္း၊

Aဖြ႔တ ဲ စ္ခု၏

Aမည္ျဖင့္

Aနက္ထင္သျဖင့္

ဝတၳဳကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊ တစ္ခုခု

လိုေနေသး

သေယာင္ေယာင္ ေတြးမိပါသည္။ စင္စစ္မွာ Aဂၤလိပ္စာေပသမုိင္း၌ပင္ Essay ၏ Aနက္သည္

typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82

4

mmcybermedia.

com

တစ္ဆယ့္ငါးရာစုေခတ္မွ စ၍ ေခတ္Aဆက္ဆက္ လုိက္၍လည္းေကာင္း၊ လိုက္၍

Aေၾကာင္းAရာမ်ားကို

လည္းေကာင္း

Aမ်ားပရိသတ္Aဖို႔မွာ

လိုက္၍လည္းေကာင္း၊

က်ယ္ဝန္းလာသည္ကို က်ယ္ဝန္းေသာ

စာတန္းဆရာမ်ား၏ ရည္ရယ ြ ္ခ်က္မ်ားကို ေတြရ ႔ ပါသည္။

Aနက္ကိုသာ

ပံုသဏၭာန္မ်ားကို

ယခုAခါ၌ဟု

Aေရးထား

ဆိုလွ်င္

ဖြင့္ဆိုတတ္ၾကသျဖင့္

Aဂၤလိပ္စာေပေလာက၌ပင္ စမ္းသပ္ျခင္း၊ စမ္းၾကည့္ျခင္းAနက္ကို မျမင္ၾကေတာ့ၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဤစာေစာင္၌ပါေသာ စာမ်ားကို Aစမ္းစာAစား စာတန္းဟူ၍ Aမည္တပ္လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ စာတန္းဟူေသာ စကား AသံုးAႏႈန္းတြင္ AစU္Aလာလည္း ရွိသည္။ ကဗ်ာကဲ့သို႔ လည္းေကာင္း၊ ဝတၳဳကဲ့သို႔ လည္းေကာင္း၊ ျပဇာတ္က့သ ဲ ို႔ လည္းေကာင္း ရသစာေပAဖြ႔တ ဲ စ္ခု၏ Aမည္Aျဖစ္ျဖင့္

ဆို၍လည္း

ေကာင္းသည္။

ထိုသို႔

ယူဆလိုသျဖင့္

စာတန္းဟူ၍

Aမည္တပ္လုိက္ျခင္းလည္း ပါ, ပါသည္။ စာတန္းဟူရာ၌ မ,သတ္ႏွင့္လည္း

သတ္ပံုကိစၥကလည္း

ရွိခ့သ ဲ ည္ျဖစ္ရာ

တစ္မႈ

ျဖစ္သည္။

န,သတ္ရမည္ေလာ

န,သတ္ႏွင့္လည္း

မ,သတ္ရမည္ေလာ။

ရွိခ့၍ ဲ

တကၠသိုလ္

ျမန္မာAဘိဓာန္တြင္ န,သတ္စာတန္းကိုလည္း Aနက္ဖြင့္သည္။ မ,သတ္စာတန္းကိုလည္း Aနက္ ဖြင့္သည္။

န,သတ္စာတန္း၏

Aနက္သည္

က်ယ္ဝန္းသည္။

ဤစာေစာင္၌ပါေသာ

စာမ်ား

Aလိုကိုလည္း ျဖည့္စမ ြ ္းႏိုင္သည္ဟု ယူဆသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ န,သတ္ စာတန္းကို ယူလုိက္သည္။ Aေရးႀကီးဆံုးဟု

ယူဆေသာ

Aခ်က္သည္

စာတန္းAေရးAသားမ်ိဳး၏

သေဘာျဖစ္သည္။

ယူဆေသာ

ရသ

Aခ်က္သည္

Aေၾကာင္းAရာကို စာဖတ္ပရိသတ္၌

ေရးေရး

ျဖစ္သည္။

မည္သည့္

ႏွစ္သက္မႈရသကို

ဤစာေစာင္၌

ထိုသေဘာတြင္လည္း မည္သည့္

ပံုသဏၭာန္ကို

AေရးAႀကီးဆံုးဟု

ရည္ရယ ြ ္ခ်က္ ေဖာ္ေဖာ္

ပါေသာ

ရွိရွိ

မည္သည့္

ထိုစာမတိုမရွည္သည္

ျဖစ္ေစသင့္သည္။ ရသျဖစ္သည္ႏွင့္ Aတူတကြ ဘဝ

သို႔မဟုတ္ ပတ္ဝန္းက်င္ AသိAျမင္ကိုလည္း ျဖစ္လာေစသင့္သည္။ ကဗ်ာေကာင္း တစ္ပုဒ္ကို ဖတ္လုိက္ရသကဲ့သို႔

ျဖစ္သင့္သည္။

ဤကား ျဖစ္ေစလိုေသာ

စာတန္း

AေရးAသားမ်ိဳး၏

ေယဘုယ်သေဘာ ျဖစ္သည္။ ထိုသေဘာပါမွလည္း စာတန္းသည္ ရသစာေပ Aဖြ႔တ ဲ စ္ခုAျဖစ္ျဖင့္ ျမန္မာစာေပ၌ ေနရာတစ္ေနရာ ရလာမည္ဟု ယူဆသည္။ သို႔ရာတြင္ ဗဟုသုတသက္သက္ကို ေရးေသာ

စာမ်ိဳးကိုလည္း

ဘာသာစကားျဖစ္ေသာ

စာတန္းဟုပင္

Essay

သည္

ေခၚႏုိင္သည္ဟု

တစ္ခါတစ္ရံ

ထင္ပါသည္။

ဗဟုသုတ

Aဂၤလိပ္

သက္သက္ေပးေသာ

စာတန္းမ်ိဳးလည္း ျဖစ္ႏိုင္၍ တစ္ခါတစ္ရံ ရသကိုပါ ေပးႏုိင္ေသာ စာတန္းမ်ိဳး ျဖစ္ႏုိင္သကဲ့သို႔ပင္။ ဤစာေစာင္၌ ထည့္ေသာ စာတန္းမ်ားသည္ Aမ်ားAားျဖင့္ မဂၢဇင္းမ်ား၌ ေဖာ္ျပၿပီးျဖစ္၍ ကံ့ေကာ္ၿမိဳင္

စာေပသမားတစ္စုက လက္လွမ္းမီရာ လြယ္ကူရာ ေရြးထားေသာ စာမ်ားသာ

ျဖစ္ေၾကာင္း သိရပါသည္။ ဤစာမ်ိဳး ေရးတတ္ၾကသူ Aမ်ားAျပားပင္ ရွိသည္။ ေကာက္ကာငင္ကာ ျပရေသာ္

ေမာ္ပီဆရာသိန္းႀကီး၊

ဆရာ

ေဇယ်၊ Uီးရန္ေAာင္၊

Uီးသိန္းေဖျမင့္၊

Uီးထင္ဖတ္

(ေမာင္ထင္) စသည္တို႔ ျဖစ္သည္။

ေဇာ္ဂ်ီ

typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82

5

mmcybermedia.

com

ေႏြUီးက်က္သေရ ေႏြေပါက္လာတိုင္း ရြက္သစ္ရက ြ ္ႏုမ်ားသည္ ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔ Aိမ္Aနီးရွိ ငုစပ္ပင္၌ AစီAရီ ထြက္လာၾကသည္။ ၾကည့္ရျမင္ရေသာAခါ ဝမ္းသာစရာ ေကာင္းသည္။ စိတ္ ႏုပ်ိဳလာသည္ဟုပင္ ထင္ရေလသည္။ သို႔ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးေနမိသည္ကား ထြက္လာေသာ ရြက္သစ္ရက ြ ္ႏုမ်ား Aေၾကာင္း မဟုတ္။ ထိုရက ြ ္သစ္ရက ြ ္ႏုမ်ား ထြက္ရာျဖစ္ေသာ ငုစပ္ပင္ေAာက္က ေရခ်မ္းစင္ Aေၾကာင္းသာ

ျဖစ္သည္။

ထိုေရခ်မ္းစင္၌

လူတို႔၏

စိတ္သစ္

စိတ္ႏု၊

ေစတနာသစ္

ေစတနာႏုတို႔လည္း ေပါက္ေနၾကေလၿပီဟု ေတြးမိျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ တစ္ခါတုန္းက ခရီးထြက္ျခင္း

ေက်ာင္းသားတစ္စုသည္

Aေၾကာင္းမွာ

ဂူေက်ာင္းတန္ေဆာင္းတို႔၏

ရန္ကုန္မွ

Aထက္သို႔

သေရေခတၱရာၿမိဳ႕ေဟာင္း၊

AလွAပကို

ၾကည့္႐ႈရန္

ခရီးထြက္ၾကသည္။

ပုဂံၿမိဳ႕ေဟာင္းရွိ

ျဖစ္သည္။

ေရွးဘုရား

ထိုေက်ာင္းသားတစ္စုတြင္

ကၽြန္ေတာ္လည္း ပါသည္။ ရာသီကား ေက်ာင္းပိတ္ရက္ တေပါင္းလ ျခစ္ျခစ္ေတာက္ပူေသာ ရာသီျဖစ္သည္။ တလႈပ္လႈပ္

ခရီးလမ္းသည္ ခုတ္ေနသည္။

မီးရထားလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ျဖစ္၍ ေနသည္

တျဖည္းျဖည္း

မီးရထားသည္

တက္လာရာ

တၿငိမ့္ၿငိမ့္

ပူလာေလ၏။

မြန္းတည့္ခါနီးေလေလ ပူေလေလ ျဖစ္လာသည္။ ဒါနႏွင့္ သီလမပါ ေသခါမွသိသည္။ ေရဘူးႏွင့္ ဖိနပ္မပါ ေႏြခါမွသိသည္ဟူေသာ စကားသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ စိတ္၌ ထက္ျမက္လာသည္။ ထိုမွ်ေလာက္

ပူျပင္းလွေသာ

ပါမလာျခင္းေၾကာင့္

ရာသီတြင္

ျဖစ္ဟန္တူသည္။

ခရီးသြားေနၾကေသာ

မြန္းတည့္ခါနီးေလေလ

ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔မွာ

ပူေလေလ၊

ေရဘူး

ေရငတ္ေလေလ

ျဖစ္လာသည္။ ထိုAခါ ေရဘူးယူမလာရေကာင္းလားဆို၍ Aခ်င္းခ်င္း သူ႔ကိုငါမဲ၊ ငါ့ကို သူမာန္ ျပဳကုန္ၾကေလသည္။ တစ္ေယာက္က “ေဟ့လူေတြ Aခုမွ ေတာင္ေျပာေျမာက္ေျပာ လုပ္မေနၾကနဲ႔၊ ေရွ႕ဘူတာေရာက္ေတာ့ ေရေတာင္း ေသာက္ၾက႐ံုဘဲ ရွိတယ္” ဟု ေငါက္လိုက္ရာ ေရငတ္သျဖင့္ စိတ္တိုေနေသာ ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔တစ္စုသည္ ၿငိမ္က်သြားရေလသည္။ သို႔ႏွင့္ပင္ တစ္ေထာင့္က Aေဖာ္တစ္ေယာက္က

“ဘူတာကလဲ

ေရာက္ခလ ဲ ုိက္တာဗ်ာ”

ဟု

မီးရထားကို

Aားမရ၊

ညည္းလိုက္ေသးသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ မီးရထားသည္ ဘူတာ႐ံုAနီးသို႔ ခ်U္းကပ္လာေလသည္။ ဘူတာေရာက္လွ်င္ ျပတင္းေပါက္တြင္

ေရေသာက္လုိက္မဟဲ့

ေခါင္းျပဴတစ္ျပဴတစ္

ဟူေသာ

လုပ္ရသည္မွာ

AမူAရာျဖင့္

Aေမာပင္

ျဖစ္သည္။

မီးရထား တေAာင့္

ၾကာေသာAခါ မီးရထား ရပ္သည္။ ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔ ေရမဲ့ ေရငတ္တစ္စုသည္ ဝမ္းသာ၍မဆံုး ျဖစ္ၾကရသည္။ သို႔ရာတြင္

ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔

သတ္လုိက္ၾကရသည္။

လားလား

ျပတင္းေပါက္မ်ားဆီသို႔

လာ၍

တစ္စုသည္

မီးရထားမွ

မိန္းမပ်ိဳတစ္စုသည္

“ေရAလိုရွိလွ်င္

ဆင္းမည္ျပဳၿပီးမွ

ေရAိုးကိုယ္စီ

ယူၾကပါရွင္၊

ရြက္၍

ေရလွဴပါတယ္ရွင္”

ကိုယ္ရွိန္ မီးရထား ဟုဆို၍

ေရAိုးမ်ားကို ကမ္းေပးၾကပါသည္။ ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔ ေရမဲ့ေရငတ္တစ္စုသည္ ကမ္းေပးလုိက္ေသာ ေရAိုးကို

လွမ္းယူ၍

ဘူတာသည္

ေရAငတ္ေျဖလုိက္ၾကပါသည္။

ေက်းရြာဘူတာ

ခပ္ေသးေသးျဖစ္သည္။

ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔

ေရေသာက္ရာျဖစ္ေသာ

ေရလာတိုက္ေသာ

မိန္းမတစ္စုသည္

ေက်းရြာသူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ထမီကို ဒူးေလာက္ တိုတို ဝတ္ၾကသည္။ မ်က္ႏွာတြင္ သနပ္ခါး

typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82

6

mmcybermedia.

com

ထူထူပိန္းပိန္း လိမ္းထားၾကသည္။ ပံုပန္းမွာ ေကာက္စိုက္သမမ်ား ျဖစ္တန္ရာသည္။ မီးရထားသည္ ၾကာရွည္ရပ္ေနေလ့ ေရAေစ့Aငွ

မရွိသျဖင့္

ရေAာင္

ထိုမိန္းမတစ္စုသည္

Aားထုတ္ၾကသည္။

ေရလိုေသာ

ေနပူစပ္ခါးကို

မီးရထားခရီးသည္မ်ား

သူတို႔မသိ။

ေရလိုခ်င္သူ

ေရမရလုိက္မည္ကိုသာ သူတို႔ သိၾကဟန္ တူသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မိန္းမသားတန္မ့ဲ AေျပးAလႊား ေရလုိက္ေပးၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုေရဒါနရွင္

တစ္စုကို

ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔

ယခုထက္တုိင္

ျမင္ေနမိသည္။

သူတို႔

ဝတ္စားထားသည္မွာ ခ်ည္ထည္ တပတ္ႏမ ြ ္းမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ Aလုပ္ၾကမ္း လုပ္ၾကသူမ်ား ျဖစ္သျဖင့္ ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္ ေတာင့္တင္းသည္။ ႐ုပ္ေရမွာ ေခ်ာသည္ လွသည္ဟု မဆိုသာ။ သို႔ရာတြင္

သူတို႔၏

ေရAလွဴေစတနာ၊

ေရေဝAမူAရာတို႔ေၾကာင့္ေပလား

မသိ။

သူတို႔၏

႐ုပ္ေရသည္ ဝမ္းသာစရာ ေကာင္း၍၊ ေက်းဇူးတင္စရာ ေကာင္း၍၊ ၾကည္ညိဳစရာ ေကာင္းသည္ဟု ထင္မိသည္။

ထိုAခါက

ျဖဴျဖဴစင္စင္ႏွင့္၊

ပိုးလံုခ်ည္ႏွင့္၊

ဤAခ်င္းAရာတို႔သည္ ယU္ေက်းမႈဟု

ကၽန ြ ္ေတာ့္ကိုယ္ကို

ကၽန ြ ္ေတာ္

လက္ပတ္နာရီႏွင့္၊

ယU္ေက်းမႈေလာ။ ဤသို႔

ဆိုလွ်င္

ထိုမိန္းမပ်ိဳတစ္စု၏

ျပန္ၾကည့္မိသည္။

ဆီေမႊးလိမ္း

ရွပ္Aက်ႌ

ဘိုေကႏွင့္

ျဖစ္သည္။

ေမးၾကည့္သည္။ ဤAခ်င္းAရာတို႔သည္

AမူAရာသည္

Aဘယ္နည္း။

ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔

သြားၾကည့္မည္ဟု Aားခဲလာခဲ့ေသာ ေရွးမြန္ျမန္မာတို႔၏ Aႏုပညာလက္ရာတို႔ကို ယU္ေက်းမႈဟု ဆိုလွ်င္ ထိုမိန္းမပ်ိဳတစ္စု၏ AမူAရာသည္ Aဘယ္နည္း။ ထိုေန႔မွစ၍ ယU္ေက်းမႈAေၾကာင္းကို ေတြးမိတုိင္း ေနပူႀကဲႀကဲတြင္ ေရလုိက္ေဝေသာ ထိုမိဆင္းရဲတစ္စု၏ AမူAရာကို ကၽန ြ ္ေတာ္ ထည့္မေတြးဘဲ

မေနႏုိင္ေတာ့ၿပီ။

စင္စစ္မွာ

ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္

မိမိတို႔၏

ယU္ေက်းမႈ

AစU္Aလာတစ္ခုကို နဖူးေတြ႔ ဒူးေတြ႔ ေတြ႔ခ့ၿဲ ပီး ျဖစ္ေလၿပီ။ ေက်ာက္စာမဖတ္ရဘဲႏွင့္ ေတြ႔ခ့ၿဲ ပီး ျဖစ္ေလသည္။ ထိုAခါက ထိုေက်းရြာဘူတာ၌ ေတြ႔ျမင္ခ့ရ ဲ ေသာ ေရေဝAမူAရာသည္ ထိုေဒသက မိဆင္းရဲတစ္စု၏

ဒါနေစတနာသာ

ထိုAမူAရာမ်ိဳးသည္

ျမန္မာႏုိင္ငံ

ျဖစ္ခ်ိမ့္မည္ဟု Aျပန္႔Aႏွံ႔

ထင္လိုက္မိသည္။

သိန္းခ်ီေသာင္းခ်ီ၍

သို႔ရာတြင္

ရွိေလသည္။

ႏုိင္ငံ၏

ဓေလ့ထံုးစံတစ္ခုAေနႏွင့္ပင္ ရွိေလသည္။ ေႏြေပါက္လာလွ်င္ ထိုAမူAရာမ်ိဳးသည္ ပုန္းရာမွ ေပၚလာသည္။

Aိပ္ရာမွ

ႏုိးလာသည္။

ရွိတတ္သည္။

ကုကၠိဳရိပ္

႐ႈေလာ့၊

ေကာင္းေကာင္းရွိလွ်င္

ေညာင္ပင္ရိပ္ေကာင္းေကာင္းရွိလွ်င္ သူ

ရွိတတ္သည္။

သူ

ပိေတာက္ရိပ္

ေကာင္းေကာင္းရွိလွ်င္ သူ ရွိတတ္သည္။ ထိုသူကား Aျခားမဟုတ္။ သစ္ကိုင္းမွ ဆုိင္းႀကိဳးျဖင့္ တြလ ဲ ဲြခိုေနတတ္ေသာ

ေရခ်မ္းAိုး

ျဖစ္သည္။

မိန္းမေခ်ာ

မိန္းမလွ

ဒန္းစီးေနသည္ႏွင့္ပင္

တူေလသည္။ တဖန္ Aညာေဒသမ်ားတြင္ ထေနာင္းပင္ခြ ေကာင္းေကာင္းရွိလွ်င္ ခြၾကား၌ သူ ရွိတတ္သည္။ Aမိသည္

သူ၏ ခါးေစာင္းတြင္ သားငယ္ကို ခါးထစ္ခြင္ ခ်ီထားသည္ႏွင့္ပင္

တူေလသည္။ တဖန္ သစ္ပင္Aမွီ မရွိလွ်င္ ေလးတုိင္စင္ႏွင့္ ရွိတတ္ေလသည္။ ခရီးပန္းလာသူသည္ ေရမႈတ္ျဖင့္ ေရခပ္၍ ေသာက္သည္။ ေသာက္ၿပီးေသာAခါ ေရမႈတ္တြင္းက ေရက်န္ကို Aိုးခံ ကရြတ္ေခြ၌ သြန္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မဟုတ္ေလာ။ ျမက္ပင္စိမ္းလဲ့လ့တ ဲ ို႔သည္ ကရြတ္ေခြတြင္ ဝိုင္းေခြ၍

ေပါက္လ်က္

ရွိတတ္သည္။ တဖန္

ခရီးပန္းလာသူသည္

typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82

ေရခ်မ္းစင္

ခါးပန္းတြင္

7

mmcybermedia.

com

ေရAလွဴရွင္၏ Aမည္ကို ဖတ္ၾကည့္ရာသည္။ Uီးဟဝါ၏ ေကာင္းမႈ။ ေဒၚဟဝါ၏ ေကာင္းမႈ။ တစ္ခါတစ္ရံ

ေရခ်မ္းစင္

ခါးပန္းတြင္

ျမန္မာပီပီ

ေနာက္တီးေနာက္ေတာက္

လုပ္ခ်င္ေသာ

စာတန္းကို သူ ျမင္ရာသည္။ ျမင္သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ၿပံဳးရာသည္။ လူပ်ိဳႀကီး Uီးဟဝါ၏ ေကာင္းမႈ။ Aပ်ိဳႀကီး ေဒၚဟဝါ၏ ေကာင္းမႈ။ ကုသုိလ္ရွင္ လူပ်ိဳႀကီး မစြံႏုိင္လန ြ ္းေသာေၾကာင့္ Aိမ္နီးနားခ်င္းမ်ားက

ပ်က္ရယ္ျပဳထားၾကဟန္

တူသည္။

ကုသိုလ္ရွင္

Aပ်ိဳႀကီး

ဟိုင္းေနၿပီ

ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ Aေဖာ္မ်ားက က်ီစယ္ထားၾကဟန္ တူသည္။ သို႔တည္းမဟုတ္ ကုသိုလ္ရွင္ လူပ်ိဳႀကီး

စြံခ်င္ရွာေသာေၾကာင့္

Aိုခ်င္ရွာေသာေၾကာင့္

ေၾကာ္ျငာကမ္းထားဟန္

ေရခ်မ္းစင္ကို

တူသည္။

ရမယ္ရွာထားဟန္

ကုသိုလ္ရွင္Aပ်ိဳႀကီး

တူသည္။

ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔၏

ေရခ်မ္းAိုးသည္ ေသးေသးတာတာသာ ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ သတၱဝါခပ္သိမ္းကို ခ်စ္ခင္ေနသည္။ က႐ုဏာ

သက္ေနသည္။

ေျပာင္ျပေနသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္

ေရခ်မ္းAိုးတည္ျခင္း

ေရခ်မ္းစင္

ေဆာက္ျခင္းသည္ သဒၵါေစတနာႏွင့္ ျပဳသည္ဟု ဆိုလွ်င္လည္း ဟုတ္သည္။ ရယ္ခ်င္၊ ေမာခ်င္၊ ေျပာင္ခ်င္၊

ပ်က္ခ်င္၍

ျပဳသည္ဟု

ဆုိလွ်င္လည္း

ဟုတ္သည္။

ျမန္မာ

ပီပါေပသည္။

ထိုAမူAရာမ်ိဳးသည္ ေႏြေပါက္တုိင္း ႏု၍ သစ္၍ ေပၚလာတတ္သည္။ ထိုAမူAရာမ်ိဳးသည္ ေႏြUီးက်က္သေရတစ္ခု ျဖစ္ေလသည္။ ထိုAမူAရာမ်ိဳးကို ယU္ေက်းမႈဟု

ေခၚထုိက္ေလသည္။

တဖန္

ျမန္မာႏုိင္ငံသားတို႔၏ ေရခ်မ္းစင္

လူထုAတြက္

လူထုက

ျပဳႏုိင္ေသာ

AမူAရာမ်ိဳးျဖစ္သျဖင့္ လူထုယU္ေက်းမႈ ဟူ၍လည္း ဆိုႏုိင္ေလသည္။ ေႏြUီးက်က္သေရတစ္ခု က်န္ပါေသးသည္။ ေႏြေပါက္ၿပီဆိုလွ်င္ သူ႔Aသံကို ရပ္တုိင္းရြာတိုင္း ၿမိဳ႕တိုင္းလိုလို၌ပင္ ၾကားရတတ္သည္။ Aိုးစည္ဗံုေမာင္း

သံႏွင့္Aတူ

ၾကားရတတ္သည္။

ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔ဆီမွာ

ကိုေဖဆိုေသာ

လူတစ္ေယာက္ ရွိသည္။ ကိုေဖသည္ သူ႔Aလုပ္ သူ႔Aကိုင္ႏွင့္ ခပ္ေAးေAး ေနသူျဖစ္သည္။ ရပ္ရာြ တြင္ Aညၾတသာ ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ေႏြေပါက္၍ ပိေတာက္ပြင့္လွ်င္ သူ႔စိတ္လည္း ဖူးရာမွ ပြင့္လာသည္။ ကိုေဖသည္ ရပ္ရာြ တြင္ လမ္းသလားေလေတာ့သည္။ သူတစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္။ Aေဖာ္သံုးေလးေယာက္ ပါတတ္သည္။ ေႁပြမႈတ္သူက မႈတ္သည္။ Aိုးစည္ တီးသူက တီးသည္။ လက္ခုပ္တီးသူက တီးသည္။ ကိုေဖက ေမ်ာခြက္ပိုက္လ်က္

Aိမ္ေပါက္ေစ့ဝင္၍

“ဇီဝိတဒါန ႏြားလႊတ္ပဲြAတြက္ တစ္ပဲ ႏွစ္ျပား နည္းမ်ားမဆို ကုသိုလ္ပါဝင္ၾကပါခင္ဗ်ာ” ဟု ႏိႈးေဆာ္သည္။ သူ႔Aသံဆိုသည္မွာ ထိုAသံကို ဆိုလိုျခင္း ျဖစ္သည္။ ႏြားသတ္႐ံုက ႏြားသည္ သနားစရာ ေကာင္းသည္။ မ်က္ရည္ Aသြယ္သယ ြ ္ႏွင့္ ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ ကိုေဖ ေျပာေလ့ရွိသည္။ သူ႔စိတ္ထတ ဲ ြင္

ထိုသို႔

ျမင္ဟန္တူေလသည္။

ထို႔ေၾကာင့္

ထက္လွစာြ ေသာ

ဓားေAာက္

လည္ပင္းေရာက္ေနေသာ ႏြားကို Aရပ္က လွဴလုိက္ေသာ တစ္ပစ ဲ ု ႏွစ္ျပားစုႏွင့္ သူ ဝယ္သည္။ ထို႔ေနာက္ ခ်ိဳဖ်ားတြင္ ပိေတာက္ပန္းကို ဆင္သည္။ ႏြားတစ္ေကာင္လံုးကို သနပ္ခါး AေမႊးAႀကိဳင္ လိမ္းက်ံပက္ျဖန္းသည္။

ထို႔ေနာက္

ေႁပြသမား၊

Aိုးစည္သမားမ်ားႏွင့္

ဒုတိယမၸိ

ရပ္ရာြ ကို

လွည့္သည္။ ဤAခါတြင္ Aလွဴခံဖို႔ မဟုတ္။ လွည့္ျပဖို႔ ျဖစ္သည္။ ေသေဘးသို႔ ေရာက္ေနေသာ ႏြားကို

ရပ္ရာြ ၏

AကူAညီျဖင့္

ရပ္သူရာြ သားတို႔၏ ေစတနာကို

ေသေဘးမွ

လႊတ္ခ့ေ ဲ ၾကာင္း

ရပ္သူရာြ သားမ်ားသို႔ပင္

သက္ေသျပဖို႔

Aေကာင္Aထည္

ျဖစ္သည္။

ေဖာ္ျပလိုက္ျခင္း

ျဖစ္သည္။ ကိုယ့္ေစတနာကို ကုိယ္ျပန္ျမင္၍ ဝမ္းေျမာက္ေစခ်င္ေသာ သေဘာပင္ ျဖစ္သည္။

typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82

8

mmcybermedia.

com

ကုိေဖကို ကၽန ြ ္ေတာ္ ေစာဒကတက္ခ့ေ ဲ သာ Aခ်က္တစ္ခုကို ေျပာျပခ်င္ပါေသးသည္။ ထိုAခ်က္ကို ထည့္ေျပာမွ ေကာင္းမည္ထင္သည္။ ကိုေဖသည္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသား ျဖစ္သည္။ ျမန္မာ့ေရွး႐ိုးစည္းကမ္း ျဖစ္သည္။

AစU္Aလာႏွင့္

ကၽြန္ေတာ့္မွာ

ရင္းရင္းႏွီးႏွီး

ေလာကဓာတ္ေက်ာင္းသား

လက္ပန ြ ္းတတီးေန၍ ျဖစ္သည္။

ႀကီးျပင္းလာသူ

ျမန္မာ့ေရွး႐ိုး

စည္းကမ္း

AစU္Aလာ၏ သေဘာသကန္ကို ကိုေဖေလာက္ မသိသူ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္က ကိုေဖAား “ဗ်ိဳ႕ ကိုေဖရဲ႕၊ ခင္ဗ်ာ့ ႏြားလႊတ္ပက ဲြ ေကာင္းပါရဲ႕ဗ်ာ၊ ႏို႔ေပတဲ့ တစ္ႏွစ္တစ္ခါ လႊတ္ရံုန႔ဲ ႏြားAားလံုး ဘယ္ခ်မ္းသာမွာတုန္းဗ်။ ေန႔တုိင္း၊ နာရီတုိင္း၊ မိနစ္တုိင္း လႊတ္ႏိုင္မွ ဟန္မယ္ဗ်” ဟု ေလွာင္လို ေျပာင္လိုေသာ သေဘာျဖင့္၊ ဝါ၊ မင့္ထက္ ငါ တတ္သည္ဟူေသာ သေဘာျဖင့္ ေငါ့ေျပာလိုက္သည္။

ထိုAခါ ကိုေဖက “ျဖစ္မွျဖစ္ရပေလ ကိုရင္ရယ္၊ ကိုရင္

ေတြးသလို

ေတြးမယ္ဆိုလွ်င္လဲ ေတြးသင့္ပါရဲ႕။ ႏို႔ေပတဲ့ ဒီလိုလဲ ေတြးၾကည့္Aံုးေလ။ တကယ္ဆိုေတာ့ သူ႔Aသက္ကို

ကယ္ရမယ္ဆိုတ့ဲ

တရားဟာ

ႏြားAတြက္သာ

ဘယ္ဟုတ္မလဲ

သတၱဝါ

ခပ္သိမ္းAတြက္ပဲ ျဖစ္သင့္တာေပါ့။ ဒီေတာ့ ႏြားလႊတ္ပဲြရဲ႕ သေဘာကို ဒီလို ယူၾကည့္စမ္းပါ။ ႏြားလႊတ္ပက ဲြ ်င္းပတဲ့Aခါတိုင္း ကယ္Aပ္

ေဘးသင့္ေနတဲ့

ေစာင့္ေရွာက္Aပ္တ့ဲ

ဒီသတိတရားဟာ

က်ဳပ္တို႔

သတၱဝါမွန္သမွ်၊

သတၱဝါေတြပါလားလို႔

ခင္ဗ်ားတို႔ကို

ဒုကၡိတသတၱဝါမွန္သမွ်ဟာ

သတိတရား

ႏွစ္စU္ႏွစ္တုိင္း

မျဖစ္ႏုိင္ေပဘူးလားဗ်ာ။

ေႏြေပါက္တိုင္း

ႏိႈးေဆာ္ေနတာနဲ႔

မတူဘူးလားဗ်ာ။ ဒီေတာ့ က်င္းပတဲ့ပက ဲြ Aေရးမဟုတ္ပါဘူးဗ်။ က်င္းပတဲ့ ပြဲရဲ႕ သေဘာကသာ Aေရးပါ” ဟု ကိုေဖက ကၽန ြ ္ေတာ့Aား ေAးေAးေဆးေဆး ျပန္ေျဖလုိက္ပါသည္။ ဟုတ္သည္။ ကိုေဖ့Aေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္ လူလည္ လုပ္မိၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းငံု႔ေနလုိက္ရပါသည္။ ျမန္မာျပည္ ေနရတုန္းျဖစ္ေသာ ကၽြန္ေတာ့မွာ ျမန္မာျပည္

မလြတ္လပ္ခင္တုန္းက ႏြားလႊတ္ပတ ြဲ စ္ပက ဲြ ို ျမင္သျဖင့္ ကိုယ့္တုိင္းျပည္ကို

ေပါက္ဖူးသည္။ လြတ္လပ္ေပၿပီ။

ႏြားႀကီးကဲ့သို႔

လြတ္ေျမာက္ေစခ်င္ေသာ

လြတ္ေျမာက္ပါေစဟုလည္း သို႔ရာတြင္

Aေႏွာင္Aဖြ႔ႏ ဲ ွင့္

ႏြားလႊတ္ပက ဲြ ို

ဆုေတာင္းဖူးသည္။ ႏွစ္စU္ႏွစ္တိုင္း

စိတ္ကူး ယခုAခါ

ေႏြေပါက္တုိင္း

ျမင္ခ်င္ပါေသးသည္။ မေတာ္ေလာဘ Aေႏွာင္Aဖြ႔မ ဲ ွ၊ မေတာ္ေဒါသ Aႏွာင္Aဖြ႔မ ဲ ွ၊ မေတာ္မာန Aေႏွာင္Aဖြမ ဲ႔ ွ ျမန္မာျပည္သည္ ေဘးမဲ့ႏာြ းႀကီးကဲ့သို႔ လြတ္ေျမာက္ပါေစဟု ဆုေတာင္းျဖစ္ေAာင္ သတိလစ္၍ မေနခ်င္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ႐ႈေလာ့။ ေနာက္ဆံုးက Aိုးစည္ဝိုင္း။ Aိုးစည္သံ၊ ေႁပြသံ၊ လင္ကြင္းသံ၊ လက္ခုပ္သံ၊ သံခ်ပ္ထိုးသံတို႔သည္

ျမည္၍

လိုက္လာၾကသည္။

Aိုးစည္ဝိုင္း Aေရွ႕တြင္

ပိေတာက္ပန္းႏွင့္ သနပ္ခါးႏွင့္၊ သိကၡာႏွင့္၊ တစ္လွမ္းခ်င္း လွမ္း၍

ေဘးမဲ့ႏာြ းႀကီး။

ပါလာသည္။ ႏြားႀကီး၏

Aေရွ႕တြင္ ကိုေဖ၏ Aက။ ေကြး၍၊ ေကာ့၍၊ ယိမ္း၍၊ ယိုင္၍ ေရွ႕ဆံုးက သြားသည္။ ဤသို႔လွ်င္ ေမတၱာ AမူAရာ၊ က႐ုဏာ AမူAရာ၊ ဝမ္းေျမာက္ေသာ AမူAရာတို႔သည္ လမ္းတကာတြင္ စီတန္း

လမ္းေလွ်ာက္ၾကေလသည္။

Aျမတ္ဆံုးေသာ

စီတန္းလမ္းေလွ်ာက္ျခင္းမ်ိဳးေပတည္း။

ထို႔ေၾကာင့္ ႏြားလႊတ္ပဲြ က်င္းပျခင္းသည္ သဒၵါေစတနာႏွင့္ ျပဳသည္ဟု ဆိုလွ်င္လည္း ဟုတ္သည္။ ကခ်င္ ခုန္ခ်င္၍ ျပဳသည္ဆိုလွ်င္လည္း ဟုတ္သည္။ ျမန္မာ ပီပါေပသည္။ ထိုAမူAရာမ်ိဳးကို ျမန္မာႏိုင္ငံသားတို႔၏ ႏြားလႊတ္ပဲြ ယU္ေက်းမႈဟု ေခၚထုိက္ေလသည္။ တဖန္ လူထုAတြက္ လူထုက ျပဳႏုိင္ေသာ AမူAရာမ်ိဳး ျဖစ္သျဖင့္ လူထုယU္ေက်းမႈဟူ၍လည္း ဆိုႏုိင္ပါသတည္း။

ေဇာ္ဂ်ီ

typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82

9

mmcybermedia.

com

ကဗ်ာဝိ ငး္ စာဝိ ငး္ ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ကဗ်ာဝိုင္ စာဝိုင္ “လက္ဖက္ေရ Aဖန္ေသာက္လွ်င္ျဖင့္၊ က်က္သေရAမွန္ ေရာက္ေပလိမ့္၊ ႀကံသေလာက္ ၿပီးတဲ့ေရ” Aထက္ပါ

ေကာက္ႏႈတ္ခ်က္သည္

လက္ဖက္ရည္

Aဖန္ေသာက္ျခင္း၏

Aက်ဳိးကို

ဖြ႔ဲဆိုထားေသာ မႏၲေလးေခတ္ ေလးဆစ္တစ္ပုဒ္မွ ေကာက္ႏုတ္ ေဖာ္ျပလိုက္ေသာ ပထမAခ်ဳိး ျဖစ္သည္။ သေဘာသြားကို ဆင္ျခင္လွ်င္ သေဘာက်စရာ ေကာင္းလွသည္။ လက္ဖက္ရည္Aဖန္ ေသာက္ေလ့ရွိျခင္းသည္ က်က္သေရရွိလွသည္ဟု ဆိုလိုဟန္တူသည္။ ျမန္မာတို႔၏ နံနက္Aခ်ိန္

Aေလ့AလာAရ

ျဖစ္သည္။

လက္ဖက္ရည္Aဖန္

ေသာက္ရာေနရာသည္

Aိမ္Uီးခန္း

ေသာက္ေသာ

Aခ်ိန္သည္

ျဖစ္တတ္သည္။

ထို႔ေၾကာင့္

လက္ဖက္ရည္ Aဖန္ေသာက္သူသည္ က်က္သေရရွိသည္ဟု စာဆိုသူက ဆိုလိုဟန္တူသည္။ တဖန္

လက္ဖက္ရည္Aဖန္ေသာက္သည္ဆိုျခင္းသည္

ထိုင္ေသာက္သည္ထက္ ဆိုင္မိၾကသျဖင့္

သံုးေလးUီးဝိုင္းဖြ၍ ႔ဲ

ဉာဏ္

သံုးေလးဉာဏ္

Aမ်ားAားျဖင့္

ေသာက္ျခင္းျဖစ္ရာ ဆံုမိၾကရာသည္။

တစ္ေယာက္တည္း

ေခါင္း

ထိုAခါ

သံုးေလးေခါင္း ျပႆနာတစ္ခုကို

ေျဖရွင္းရာ၌ေသာ္ လည္းေကာင္း၊ ကိစၥတစ္ခုကို ႀကံစည္ရာ၌ေသာ္လည္းေကာင္း၊ တစ္Uီးေခါင္း တစ္ပညာဆိုသကဲ့သို႔

ဝိုင္းဝန္းေျဖရွင္းခြင့္ရသျဖင့္

ျပႆနာ

ေျပလည္ႏိုင္စရာAေၾကာင္း

ရွိေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လက္ဖက္ရည္Aဖန္ ေသာက္ျခင္းသည္ AႀကံAစည္လည္း ၿပီးသည္ဟု စာဆိုသူက Aထက္ပါAတိုင္း ဆိုလိုက္ဟန္တူသည္။ လက္ဖက္ရည္ဝိုင္း

ဆိုသည္မွာ

တစ္နည္းAားျဖင့္

ေဆြးေႏြးပြတ ဲ စ္မ်ဳိး

ျဖစ္သည္ဟု

ဆိုရာသည္။ သို႔ရာတြင္ တစ္စိတ္Aားျဖင့္ ကြဲေသးသည္ဟု ထင္သည္။ ေဆြးေႏြးပြဲဆိုေသာ စကား၌ ႏိုင္ငံေရး ေဆြးေႏြးသေယာင္ေယာင္၊ မေစ့စပ္ခင္

Aကဲခတ္စကားေျပာဆို

သေယာင္ေယာင္

Aနက္ထက ြ ္သည္ဟုလည္း ေAာက္ေမ့မိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စိတ္က်U္းက်ပ္လွသည္ဟု ထင္သည္။ ရြံပင္ရံမ ြ ိသည္။

လက္ဖက္ရည္ဝိုင္းဟူရာ၌ကား

ႏိုင္ငံေရးကိုလည္း

မေတြးမိ။

Aခ်င္းခ်င္း

Aကဲခတ္သည္ဟုလည္း မေAာက္ေမ့။ စည္းႀကီးကမ္းႀကီးႏွင့္ ေျပာရဆိုရမည္ဟုလည္း မယူဆ။ စိတ္လတ ြ ္လပ္ ေခ်ာင္က်ိသည္ဟု ထင္သည္။ စိတ္ ေပ်ာ္ရႊင္သည္။ ထိုမွ်သာ မကေသး။ Aခ်င္းခ်င္း AေပးAယူ ရွိတတ္သည္။ ေျပာမနာ ဆိုမနာ ျဖစ္တတ္သည္။ မကြယ္မဝွက္ ေျပာတတ္သည္။ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ဆိုတတ္သည္။ လက္ဖက္ရည္ဝိုင္းဟူေသာ စကား၌ ဤသို႔လွ်င္ Aနက္ထင္သည္ဟု ယူဆမိသည္။ လက္ဖက္ရည္ဝိုင္းဟူေသာ စကားခြန္းကို ၾကားရရံုမွ်ျဖင့္ လက္ဖက္ရည္Aိုးကို ဗဟိုျပဳ၍ ဝိုင္းထိုင္ၾကဟန္၊

Aခ်င္းခ်င္း

ေလာကြတ္ျပဳၾကဟန္၊

ရယ္ရယ္ေမာေမာ

ေျပာေနၾကဟန္၊

မည္သူမဆိုဝင ို ္းထဲသို႔ ဝင္ေျပာႏိုင္ဟန္၊ မေျပာခ်င္လွ်င္ ထသြားႏိုင္ဟန္တို႔ကို ေျပးျမင္မိႏိုင္သည္။ Aမွန္မွာ

လက္ဖက္ရည္ဝိုင္းသည္

စည္းကမ္းမရွိသေယာင္ေယာင္ႏွင့္

စည္းကမ္းရွိေနေသာ

စကားဝိုင္းမ်ဳိး ျဖစ္သည္။ စည္းကမ္းႀကီး သေယာင္ေယာင္ႏွင့္ စည္းကမ္းမႀကီးေသာ စကားဝိုင္းမ်ဳိး ျဖစ္သည္။

typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82

10

mmcybermedia.

com

ထိုဝိုင္းမ်ဳိးတြင္

ဉာဏ္ရႊင္သည္။

Aာရႊင္သည္။

Aႀကံေကာင္း

Aဖန္ေကာင္း

ယိုစိမ့္လာႏိုင္သည္။ စကားေကာင္း စာေကာင္း ေပၚထြက္လာႏိုင္သည္။ ကြယ္ဝွက္ေနသည္တို႔ Aလင္းသို႔ေရာက္လာႏိုင္သည္။

ခဲကတ္ေနသည္တို႔ ေက်သြားႏိုင္သည္။

ဖုထစ္

ေနသည္တို႔

ေျပသြားႏိုင္သည္။ ျမဳပ္ေနသည္တို႔ ေပၚလာႏိင ု ္သည္။ ႐ႈပ္ေနသည္တို႔ ရွင္းလာႏိုင္သည္။ ထိုဝိုင္းမ်ဳိးတြင္

Aဘိဓမၼာစကား၊

ရာဇဝင္စကား၊

ကဗ်ာစာေပစကား

ေျပာေဟာေလ့

ရွိၾကသည္။ ထိုAေလ့Aလာသည္ ေရွးယခင္ကစ၍ ရရွိလာခဲ့ေသာ ျမန္မာတို႔၏ ယU္ေက်းမႈ Aေလ့Aလာ တစ္ခုျဖစ္သည္။ ထိုAေလ့Aလာကို သာမႈနာမႈမ႑ပ္မ်ား၌ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေက်ာင္းကန္ဇရပ္မ်ား၌ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ Aိမ္Uီးခန္းမ်ား၌ ေသာ္လည္းေကာင္း ေတြ႔ဖူး ျမင္ဖူး ၾကားဖူးသူတို႔ ယခုတိုင္ ရွိေနၾကေသးသည္။ မစၥတာေမာင္မႈိင္း

မွာေတာ္ပံု

ဝတၳဳထဲတြင္

ထိုAေလ့Aလာကို

သာဓကAျဖစ္

ေတြ႔ႏိုင္သည္။ ဗားကရာလူထက ြ ္ Uီးေက်ာ္ေဒြး၊ Aဘိဓမၼာ ဆရာေAး၊ ေရႊမန္း ေမာင္ေမာင္ရြ၊ ေမာင္ဖုန္းျမင့္တို႔သည္

လက္ဖက္ရည္

ဝိုင္းေတာ္သားမ်ား

ျဖစ္ၾကသည္။

ဗားကရာလူထက ြ ္

Uီးေက်ာ္ေဒြးသည္ ထိုဝိုင္းတြင္ မ႑ိဳင္ျဖစ္သည္။ ေျပာႏိုင္သည္။ ေဟာႏိုင္သည္။ ေငါက္စရာရွိလွ်င္ ေငါက္ပစ္လိုက္သည္။ ေမာင္ဖုန္းျမင့္သည္ ရွာရွာေဖြေဖြ ေမးတတ္သည္။ စကား ေရလာေျမာင္းေပး လုပ္တတ္သည္။

ဆရာေAး၊

ေမာင္ေမာင္ရတ ြ ို႔သည္

တစ္ခါတစ္ရံ

ဝင္ရႊန္းတတ္ၾကသည္။

တစ္ခါတစ္ရံ Aကတ္ကိုင္တတ္ၾကသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ Uီးေက်ာ္ေဒြး၏ Aႏွိမ္ကို ခံၾကရတတ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ထိုလက္ဖက္ရည္ဝိုင္းသည္ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းလွသည္။ Aၿငီး ေျပသည္။ ဉာဏ္ ပြားသည္။ စိတ္ေက်နပ္မႈ ရသည္။ တစ္ေန႔က

လက္ဖက္ရည္ဝိုင္း

တစ္ဝိုင္းတြင္

ကၽန ြ ္ေတာ္

ဝင္ထိုင္မိသည္။

Aမွန္မွာ

ထိုဝိုင္းတြင္ လက္ဖက္ရည္Aိုး မရွိ။ ပန္းကန္မရွိ။ Aျမည္းမရွိ။ သို႔ရာတြင္ လက္ဖက္ရည္ဝိုင္း သေဘာပင္ ျဖစ္သည္။ လက္ဖက္ရည္ပါလွ်င္ကား သာ၍ေကာင္းမည္ ထင္မိသည္။ ထိဝ ု ိုင္းတြင္ Aသက္ငါးဆယ္ေက်ာ္လည္း ပါသည္။ ပင္စင္စားလည္းပါသည္။ ေက်ာင္းဆရာလည္းပါသည္။ စာေရးဆရာလည္း ပါသည္။ ေက်ာင္းသားလည္းပါသည္။ ထိုဝိုင္းတြင္

ေျပာၾကဆိုၾကေသာ

Aေၾကာင္း၌

AစီAစU္ဟူ၍မရွိ။

ေတာေရာက္

ေတာင္ေရာက္ ႏိုင္လွသည္။ ေျပာၾက ဆိုၾကသူမ်ားသည္ ခ်ိန္းခ်က္ထား၍ ေရာက္လာၾကသူမ်ား မဟုတ္။

ေျပာမည္ဆိုမည္

ႀကံစည္၍

လာၾကသူမ်ားလည္း

မဟုတ္။

ကိုယ့္ကိစၥႏွင့္ကိုယ္

သြားရင္းလာရင္း ဝိုင္းဝင္လာၾကသူမ်ားသာ ျဖစ္ၾကသည္။ ထိုဝိုင္းတြင္ မ်က္ေမွာက္ေခတ္

တစ္ခါတစ္ရံ စာေပ၏

ရာဇဝင္

မ်က္ႏွာတြင္

စိမ့္ၿမိဳင္ႀကီး၌

ခရီးသြားၾကသည္။

နံ႔သာပန္းမန္

ျခယ္ၾကသည္။

တစ္ခါတစ္ရံ တစ္ခါတစ္ရံ

ေရွးေဟာင္းစာေပ၏ Aရိပ္၌ ေနနား ဝင္ခိုၾကသည္။ ထိုဝိုင္းတြင္ ေျမႇာက္ေျပာသူလည္း ပါသည္။ ခ်နင္းသူလည္း ပါသည္။ ခပ္တည္တည္ ေျပာသူလည္း ပါသည္။ စပ္ၿဖဲၿဖဲ ေျပာသူလည္း ပါသည္။ ရြဲ႕ေျပာသူလည္း ပါသည္။ ဘု ေျပာသူလည္း ပါသည္။ ရယ္ေမာ ေခ်ပလိုက္သူလည္း ပါသည္။ ထိုဝင ို ္းတြင္ တစ္Uီးက Aစမွ စ၍ေတြးသည္။ တစ္Uီးက Aလယ္မွ ေဖာက္၍ ေတြးသည္။ တစ္Uီးက

typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82

11

mmcybermedia.

com

Aဆံုးမွ ဆန္၍ေတြးသည္။ တစ္Uီးက သူတတ္ေၾကာင္း ျပခ်င္သျဖင့္ သူတတ္သမွ် Aန္ထုတ္သည္။ တစ္Uီးက ၿပံဳးၿပံဳး ၿပံဳးၿပံဳးႏွင့္ နားေထာင္ရင္း ခ်က္ေကာင္းကိုင္၍ တြယ္လိုက္သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ စာေပ၏Aႏွစ္သာရသည္ ျမဳပ္ရာမွေပၚလာ သည္။ ေပၚရာမွ ပ်ံတက္သည္။ တစ္နည္းAားျဖင့္ လက္ဖက္ရည္ဝိုင္းသည္

ဘဝပီတိ

ရွာနည္းတစ္မ်ဳိးပင္

ျဖစ္ေလသေလာဟု

ကၽန ြ ္ေတာ္

ေတြးေတာလာမိသည္။ ၾကက္ဝိုင္းသည္ ၾကက္ဝိုင္းေထာင္သူ

ျမန္မာ့

Aေလ့Aလာ

Aလြန္မ်ားသည္ဟု

လက္ဖက္ရည္ဝိုင္း

ေထာင္လွ်င္

တစ္ခုျဖစ္သည္။

ေျပာၾကသည္။

ေကာင္းမည္ထင္သည္။

ျမန္မာျပည္

ၾကက္ဝိုင္း

Aႏွံ႔Aျပား

ေထာင္သကဲ့သုိ႔

ၾကက္ဝိုင္းေထာင္လွ်င္

ရဲသားက

ေစာင့္ဖမ္းတတ္သည္။ လက္ဖက္ရည္ဝိုင္း ေထာင္လွ်င္ကား ဘယ္ရဲသားကမွ် ေစာင့္ဖမ္းမည္ မဟုတ္ေခ်။ သို႔ရာတြင္ လက္ဖက္ရည္ဝိုင္း ေထာင္သူမ်ားသည္ စာေပနတ္၏ ဖမ္းစားျခင္းကိုကား မုခ်ခံၾကရေတာ့မည္။ စာေပနတ္ ဖမ္းစားျခင္းကို တကယ္ခံရသူသည္ စာ႐ူးျဖစ္တတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လက္ဖက္ရည္ဝိုင္း ေထာင္ခ်င္ၾကလွ်င္ AစကနUီးက ႀကိဳတင္၍ ၿမဲၿမဲစစ ဲြ ဲြ မွတ္ပိုက္

လက္ခံထားၾကရမည့္

Aခ်က္တစ္ခု

ရွိသည္။

ထုိAခ်က္ကား

တျခားမဟုတ္။

ဤေခတ္ထတ ဲ ြင္ တကယ္စ ့ ာ႐ူး ျဖစ္သည့္ေန႔မွ စ၍ Aသင္သည္ က်ပ္၊ မတ္၊ မူး၊ ျပား၊ ေပါင္၊ ရွီလင္၊ ပဲႏို၊ ေဒၚလာမ်ားကို ေငြစာရင္းAင္း ေစာက္ခ်၍ က်ားကုတ္က်ားယက္ မတြက္တတ္ေတာ့ၿပီ။ ဝါ၊ ေလာဘ ဗလဝႏွင့္ လူသားAခ်င္းAခ်င္း လည္ပင္းနင္း၍ ေငြေနာက္သို႔သာ တေကာက္ေကာက္ လုိက္ေနေသာ ေငြ႐ူး မလုပ္တတ္ေတာ့ၿပီ။ ဝါ၊ ေဒါသႀကီး မာနႀကီးႏွင့္ လူသားAခ်င္းခ်င္း ၿခိမ္းေျခာက္ေမာင္းမဲ၍ Aာဏာေနာက္သို႔သာ တေကာက္ေကာက္ လိုက္ေနေသာ Aာဏာ႐ူး မလုပ္တတ္ေတာ့ၿပီ။

ေဇာ္ဂ်ီ

ပုဂံၿမိဳ႕ေဟာင္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ပုဂံၿမိဳ႕ေဟာင္းတြင္ ၾကည္ညိဳစရာ၊ ၾကည္ႏူးစရာ မ်ားပါေပသည္။ ၾကည္ညိဳစရာဆိုသည္မွာ သပၸါယ္လွေသာ တည္ခ့ေ ဲ သာ

ေရွးေဟာင္း

ေရွးေခတ္

ဘုရားေစတီမ်ားျဖစ္၍

ပုဂံသားတို႔

ျဖစ္သည္။

ၾကည္ႏူးစရာဆိုသည္မွာ

ၾကည္ညိဳစရာကို

ဖူး၍၊

ႏိုင္ငံသစ္

ၾကည္ႏူးစရာကို

ေတြးရသည္မွာ ဖူး၍၊ ေတြး၍ကုန္ႏိုင္ပါေတာ့မည္လားဟု ကၽန ြ ္ေတာ္ေAာက္ေမ့မိသည္။ ပုဂံၿမိဳ႕ေဟာင္းသို႔ ကၽြန္ေတာ္ တေလာက ေရာက္ခ့ၾဲ ကသည္။ ေရာက္ခ့ေ ဲ သာ ရာသီသည္ သီတင္းကၽြတ္Aကုန္၊

တန္ေဆာင္မုန္းAကူး

ေဆာင္းUီးရာသီ

ျဖစ္သည္။

ပုဂံၿမိဳ႕ေဟာင္းသို႔

ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္တစ္ေခါက္ Aလည္လာလွ်င္ ထိုရာသီမ်ဳိးတြင္ လာခ်င္သည္။ ထိုရာသီသည္

ပုဂံေကာင္းကင္၌

တိမ္ေတာင္၊

တိမ္လိပ္တို႔

ျမဴးခ်င္တိုင္းျမဴးေသာ

ရာသီျဖစ္သည္။ ထိုရာသီတြင္ တိမ္ေတာင္ တိမ္လိပ္တို႔သည္ တစ္ခါတစ္ရံ ေရႊစည္းခံုကို Uီးတိုက္ ေနတတ္ၾကသည္။

တစ္ခါတစ္ရံ

Aာနႏၵာ၏

ခ်ရားသီးAနီးတြင္

typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82

လဲေလ်ာင္းေနတတ္သည္။

12

mmcybermedia. တစ္ခါတစ္ရံ

com

ဓမၼရံႀကီး၏ေနာက္တြင္

တပိတပိုင္းေပၚေန

တတ္ၾကသည္။

ထိုAခါ

ပုဂံၿမိဳ႕ေဟာင္းသည္ ပန္းခ်ီဗိမာန္ႏွင့္ပင္ တူေလေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပုဂံၿမိဳ႕ေဟာင္းသို႔ ေရာက္ပံုသည္ မႏၲေလးမွတဆင့္ Eရာဝတီျမစ္ေၾကာင္းမွ စုန္၍ေရာက္ျခင္းျဖစ္သည္။

ပုဂံၿမိဳ႕ေဟာင္းသို႔

ေနာက္တစ္ေခါက္

Aလည္လာလွ်င္လည္း

ထိုေရာက္ပံုAတိုင္းပင္ ေရာက္ခ်င္သည္။ မႏၲေလးမွ စုန္လာလွ်င္ ပုဂံၿမိဳ႕ေဟာင္းသို႔ ေရာက္ခါနီး၌ ျမစ္ညာ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ေန၍ ပုဂံၿမိဳ႕ေဟာင္းကို ပက္ပင္းပါျမင္ရမည္ဟု ထင္မိသည္။ သို႔ရာတြင္ ေညာင္Uီး

နတ္သမီးကမ္းပါး

ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္

ေဖြးေဖြးကိုသာျမင္ရသည္။

ၿမိဳ႕သို႔တက္၍၊

ထို႔ေနာက္

ေညာင္Uီးၿမိဳ႕၌

ၿမိဳ႕ကိုျဖတ္၍၊

သေဘၤာကပ္၍

ထို႔ေနာက္

ၿမိဳ႕စြန္သို႔

ေရာက္ေသာAခါမွာ ပုဂံၿမိဳ႕ေဟာင္းကို ပက္ပင္းပါ ျမင္ရသည္။ ပက္ပင္းပါ ျမင္ရေသာAရာကို ပက္ပင္းပါ မျမင္ရဘဲ တေကြ႔ေက်ာ္ၿပီးမွသာ ျမင္ရေသာ တေကြ႔ေက်ာ္ ဘြားကနဲျမင္ Aရသာမ်ဳိးကို ခံစားလိုက္ရသည္။ တဖန္

ပုဂံၿမိဳ႕ေဟာင္းကို

မျမင္ရခင္

ေညာင္Uီးနတ္သမီး

ကမ္းပါး

ေဖြးေဖြးကို

ႀကိဳတင္ျမင္ရျခင္းကို ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်သည္။ ကမ္းပါးသည္ ေစာက္သည္။ ေAာက္တြင္ Eရာဝတီရွိ၍

Aထက္တြင္

Aခၽန ြ ္သံုးခု

ရွိသည္။

ပုဂံေခတ္

ပန္းရံပ်ံတို႔သည္

ဘုရားေစတီ

တည္ေသာAခါ ဘုရားပန္းတင္ခံုတြင္ စိန္ေတာင္ ထည့္ေလ့ရွိၾကသည္။ စိန္ေတာင္ဆိုသည္မွာ Aခၽြန္ပင္ျဖစ္သည္။ စိန္ေတာင္သည္ ပန္းတင္ခံုကို လွေစသည္။ ႂကြေစသည္။ ေညာင္Uီးနတ္သမီး ကမ္းပါးရွိ Aခၽန ြ ္သံုးခုသည္ ပုဂံၿမိဳ႕ေဟာင္း၏ စိန္ေတာင္ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ပုဂံၿမိဳ႕ေဟာင္းသို႔

သြားသူမ်ားသည္

Aနည္းဆံုး

ေရႊစည္းခံုႏွင့္

Aာနႏၵာတို႔သို႔

ေရာက္တတ္ၾကသည္ဟု ေျပာၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ထိုဘုရားႏွစ္ဆူသို႔ မေရာက္လွ်င္ မျဖစ္ႏိုင္။ ေရာက္ၾကရမည္သာ။ ေရႊစည္းခံုေစတီေတာ္ကို

မည္သည့္မုဒ္ဘက္က

ဝင္၍ဖူးရလွ်င္

ေကာင္းမည္နည္းဟု

ကၽြန္ေတာ္ ခ်ိနၾ္ ကည့္သည္။ ေညာင္Uီးၿမိဳ႕တြင္းရွိ Aေရွ႕မုဒ္ဘက္မွ ဝင္ရလွ်င္ ေကာင္းမည္ေလာ။ ေညာင္Uီးၿမိဳ႕ျပင္ရွိ ပုဂံၿမိဳ႕သြား လမ္းနံပါး ေတာင္ဘက္မုဒ္ဘက္မွ ဝင္ရလွ်င္ေကာင္းမည္ေလာ။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေတာင္ဘက္မုဒ္မွသာ ဝင္ခ်င္သည္။ ေတာင္ဘက္မုဒ္မွဝင္လွ်င္ မုဒ္Uီးျခေသၤ့႐ုပ္ ႏွစ္ခက ု ို ရွင္းရွင္းျမင္ရမည္။ ေစတီ၏ပံုေတာ္သည္ ႀကံ့ခိုင္သည္ဟု ထင္ရသည္။ ထက္ျမက္သည္ဟု ထင္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ တက္ႂကြAားရျခင္း ျဖစ္မိသည္။ ျမန္မာတို႔ တည္ေလ့ရွိေသာေစတီတြင္ Aမ်ားAားျဖင့္ Aေျခ၌ ပန္းတင္ခံုထည့္သည္။ ထို႔ေနာက္

ေခါင္းေလာင္းပံု၊

သို႔တည္း

မဟုတ္

သပိတ္ေမွာက္ပံု

ထည့္သည္။

ထို႔ေနာက္

ေခါင္းေလာင္းေဖာင္းရစ္ ထည့္သည္။ ထို႔ေနာက္ ၾကာေမွာက္၊ ရြဲ၊ ၾကာလွန္တို႔ ထည့္သည္။ ထို႔ေနာက္

ထီး၊

ငွက္ျမတ္နား၊

ျမန္မာဗိသုကာAဂၤါမ်ား

စိန္ဖူးတို႔

ျဖစ္သည္။

ထည့္သည္။

ထိုAဂၤါမ်ားကို

ထိုAရာတို႔သည္ Aခ်ဳိးက်ထည့္၍

ေစတီတိုင္းရွိ ေစတီႏိုင္လွ်င္

ေစတီတိုင္းသပၸါယ္ရၿမဲျဖစ္သည္။

typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82

13

mmcybermedia.

com

ေရႊစည္းခံုေစတီေတာ္သည္ ၾကည္ညိဳေနရာမွ

သပၸါယ္လွပါေပသည္။

ေရႊစည္းခံုသပၸါယ္ပံုကို

ကၽြန္ေတာ္သည္

ဆင္ျခင္ေနမိသည္။

ေရႊစည္းခံုကို

ေရႊစည္းခံု၏

သပၸါယ္ပံုသည္

ေရႊတိဂံု၏ သပၸါယ္ပံုႏွင့္ မတူပါေပတကား။ ယွU္ၾကည့္ေလေလ မတူေလေလပါတကား။ ဤသို႔လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိလာသည္။ ေရႊတိဂံု၏ပံုေတာ္သည္ ေရႊတိဂံုကို

ေျပျပစ္သည္။

မြမ္းမံတည္ေဆာက္ေသာ

ေခတ္ျဖစ္သည္။ ယခုေခတ္

ေခတ္သည္

တိုင္းသူျပည္သားတို႔

ဉာဏ္ေတာ္နီးပါးAထိ

ႏြ႔ေ ဲ ႏွာင္းသည္။

AေၾကAရပ္တြင္

စိတ္ေAးလက္ေAး Uီးေဆာင္၍

စိတ္ခ်မ္းေျမ့ဖယ ြ ္

စစ္မက္မရွိေသာ

ေနၾကရေသာ

ေခတ္ျဖစ္သည္။

မြမ္းမံတည္ေဆာက္ၾကေသာ

သူတို႔သည္

ဟံသာဝတီမင္း ဗညားက်န္းႏွင့္ ဟံသာဝတီထီးနန္းကို စြန္႔ၿပီးေနာက္ ဟံသာဝတီ ဒဂုန္ေက်းသို႔

ႂကြလာ၍

ျဖစ္ၾကသည္။

တရားဘာဝနာႏွင့္

ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ကို

ၿငိမ္းခ်မ္းစြာေနလိုေသာ

ဘုရင္မ

ထိုသို႔ေသာေခတ္တြင္

ျဖစ္သည္။

ေနျပည္မွ ရွင္ေစာပုတို႔

ထိုသို႔ေသာမင္းတို႔က

မြမ္းမံျပဳျပင္တည္ေဆာက္ခ့ျဲ ခင္း ျဖစ္သည္။ ေရႊတိဂံု၏ပံုေတာ္ ေျပျပစ္ျခင္း၊ ႏြ႔ေ ဲ ႏွာင္းျခင္း၊ စိတ္ခ်မ္းေျမ့ဖယ ြ ္ျဖစ္ျခင္းတို႔သည္ ထိုေခတ္၏ သေဘာကိုလည္းေကာင္း၊

ထိုတိုင္းသူျပည္သားတို႔၏

သေဘာကိုလည္းေကာင္း၊

ထိုမင္းတို႔၏

သေဘာကို လည္းေကာင္း၊ မလြန္ဆန္ႏိုင္ေသာ ပန္းရံပ်ံတို႔၏ လက္ရာေၾကာင့္ဟူ၍ ဆိုႏိုင္သည္။ စင္စစ္ ေရႊစည္းခံုသည္

ေရႊတိဂံုသည္

ဗိသုကာပညာတြင္

Aခန္႔Aသန္႔သေဘာျဖင့္

AယU္Aႏုသေဘာျဖင့္

သပၸါယ္သည္ဟု

သပၸါယ္၍၊

မဆိုေကာင္း

ဆိုေကာင္း

ဆိုလိုက္ခ်င္ပါေတာ့သည္။ ေရႊစည္းခံုကို

ရွင္Aရဟံႏွင့္

Aေနာ္ရထာမင္းႀကီးတို႔

Uီးေဆာင္၍

ပုဂံသားတို႔က

ဝိုင္းတည္ၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ က်န္စစ္သားမင္းက ဆက္တည္သည္။ ထိုမင္းႏွစ္ပါးလက္ထက္မွ စ၍

ႏိုင္ငံေတာ္နယ္နမိတ္သည္

ပုဂံေဒသမွ

ယခုေခတ္

ျပည္ေထာင္စု

ေဒသနီးပါးAထိ

က်ယ္ဝန္းလာသည္။ ဗုဒၶသာသနာေတာ္သည္ ပထမAႀကိမ္ တစ္ႏိုင္ငံလံုး၏ ျမတ္ႏိုးစံုမက္ျခင္းကို AညီAၫြတ္

ခံယူရရွိလာသည္။

စိတ္ဓါတ္တက္ႂကြေနသူမ်ားျဖစ္သည္။ ကိုယ္ႏႈတ္ႏွလံုး ျခေသၤ့႐ုပ္

တေျပးညီညာေAာင္

ျပည့္ၿဖိဳးျခင္း၊

တိုင္းသူျပည္သားတို႔သည္ မင္းႏွစ္ပါးသည္

သာသနာေရး၊

ႏုပ်ဳိထက္ျမက္သူမ်ားျဖစ္၍

ေဆာင္ရက ြ ္ေနသူမ်ား

ခြန္Aားႀကီးျခင္းတို႔သည္

ႏိုင္ငံေရး၊ ျဖစ္သည္။

ထိုေခတ္၏

ႏိုင္ငံတြင္

ထို႔ေၾကာင့္

သေဘာကို

မုဒ္Uီး

လည္းေကာင္း၊

ထိုတိုင္းသူျပည္သားတို႔၏ မလြန္ဆန္ႏိုင္ေသာ ပန္းရံပ်ံတို႔၏ လက္ရာေၾကာင့္ ဟူ၍ဆိုႏိုင္သည္။ ေရႊစည္းခံုေစတီ၏ ပံုေတာ္ႀကံ့ခိုင္ျခင္း၊ ထက္ျမက္ျခင္း၊ တက္ႂကြAားရဖြယ္ျဖစ္ျခင္းတို႔သည္ လည္း ထိုသို႔ေသာ ပန္းရံပ်ံတို႔၏ လက္ရာေၾကာင့္ဟူ၍ပင္ ဆိုႏိုင္သည္။ ေရႊစည္းခံုတြင္

ထိုသို႔ဖူး၍

ထိုသို႔ေတြးေနရသည္မွာ

ေကာင္းလွပါ၏။

သို႔ရာတြင္

ေနနဲသာြ းမည္။ က်န္စစ္သားမင္းတည္ေတာ္မူေသာ Aာနႏၵာဘုရားသို႔ သြားလိုက္ခ်င္ေသးသည္။ က်န္စစ္သားမင္းႀကီး လက္ထက္တြင္ ငရမန္သူပုန္ကို ေAာင္ျမင္ၿပီးသည္မွစ၍ ႏိုင္ငံေရး၌လည္း ရန္ေျပကုန္ၾကၿပီ။

တိုင္းျပည္သည္

ၿငိမ္ခ်မ္းေရးမွ

တည္တံ့ခိုင္ၿမဲေရးသို႔

typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82

ခ်ီတက္ေနၿပီ။

14

mmcybermedia.

com

က်န္စစ္သားမင္းႀကီး ဆိုသည္မွာလည္း သတၱိ ဗ်တၱိရွိသူ ျဖစ္ေသာ္လည္း ႏိုင္ငံၿငိမ္းခ်မ္းမႈကို လုိလားသူျဖစ္သည္။

ႏိုင္ငံကို

မွ်တစြာ

Aုပ္ခ်ဳပ္လိုသူ

ျဖစ္သည္။

Aတင့္Aတယ္

Aဖြယ္Aရာကိုႀကိဳက္သူျဖစ္သည္။ Aာနႏၵာတြင္ ထိုေခတ္သေဘာ၊ ထိုမင္း၏ သေဘာတို႔ကို ေကာက္ယူႏိုင္ေလသည္။ ေရႊစည္းခံုကို AေဝးAလံ

Eရာဝတီျမစ္ကမ္းပါး၌

Aရပ္မွ

တည္ထားသည္။

ဖူးျမင္ႏိုင္သည္။

ေရႊစည္းခံုေျခေတာ္ရင္း

ျခေသၤ့႐ုပ္ႏွစ္႐ုပ္စီ Aေစာင့္ထားသည္။ ေရႊစည္းခံုသည္ တူသည္။

ရဲလွ်င္

ပုဂံၿမိဳ႕Aတြင္းပိုင္း၌ ဖူးျမင္ႏိုင္သည္။

ထြက္ခ့ၾဲ ကေဟ့ဟု တည္ထားသည္။

တံတုိင္းရံ၍

ေဆာက္ထားသည္။

ေရႊစည္းခံုကို

Aာနႏၵာကို

ျပထားသည္ႏွင့္ပင္

တူေလသည္။

ပုဂံၿမိဳ႕သို႔

တံတိုင္းေလးမ်က္ႏွာတြင္

တံတိုင္းAတြင္းတြင္ ဂူဘုရား

Aရပ္ေလးမ်က္ႏွာ၌

ႏိုင္ငံAင္Aားကို

ႀကံဳးဝါးေနသည္ႏွင့္

AညာAေၾက

Aာနႏၵာကို

ခ်ည္းကပ္လာေသာAခါမွာမွ

တံတိုင္းမုဒ္

သို႔မဟုတ္

ျပႆဒ္တစ္ေဆာင္စီ

တန္ေဆာင္းမဟူ၍ရွိ

သည္။

တန္ေဆာင္းမ၏ ေလးမ်က္ႏွာတြင္ Aာ႐ံုခံမုဒ္ထက ြ ္ (မ႑ပ္)ေလးခု ရွိသည္။ တန္ေဆာင္းမ Aထက္တြင္ ပစၥယာAဆင့္ဆင့္တင္၍ ေစတီေပါက္ထားသည္။ Aာနႏၵာသည္ ႏိုင္ငံေတာ္ၿငိမ္းခ်မ္း တည္တံ့ေနမႈ၊ မွ်တမႈ၊ Aတင့္Aတယ္ Aဖြယ္Aရာရွိမႈတို႔ကို ခင္းက်င္းထားသည္ႏွင့္ တူသည္။ ခ်စ္သားတို႔၊ လာလွည့္ကုန္၊ စားလွည့္ကုန္ဟု ျမႇဴေခၚေနသည္ႏွင့္ပင္ တူေလသည္။ Aာနႏၵာ

တန္ေဆာင္းမ

Aတြင္းသို႔

ဝင္ၾကUီးစို႔၊

ဝင္လွ်င္

Aေရွ႕ဘက္တံတိုင္း

မုဒ္ျပႆဒ္မွသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဝင္လိုသည္။ ေတာင္ဘက္၊ ေျမာက္ဘက္၊ Aေနာက္ဘက္တံတိုင္း မုဒ္ျပႆဒ္တခုခုမွ ဝင္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္၏ဝင္ျခင္းသည္ ေရွးပုဂံသားတို႔၏ဝင္ျခင္းႏွင့္ တူမည္မထင္။ ေရွးေခတ္ပုဂံသားတို႔ ခံစားရမည္ျဖစ္ေသာ ဘုရားဖူးAရသာမ်ဳိးကို ခံစားရမည္မထင္။ ေတာင္ဘက္၊ ေျမာက္ဘက္၊ Aေနာက္ဘက္တို႔တြင္ တံတိုင္းမုဒ္ျပႆဒ္ႏွင့္ တန္ေဆာင္းမ၏ Aာ႐ံုမုဒ္ထက ြ ္တို႔ Aၾကား ရင္ျပင္ကက ြ ္လပ္ဟူ၍ မရွိေတာ့ေခ်။ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ တိုက္ေစာင္းတန္း နတ္လမ္းမ်ားက ဝင္၍ ကြယ္ေနၾကေလၿပီ။ Aေရွ႕ဘက္တစ္ခုတည္းသာလွ်င္ ပုဂံေခတ္မွာကဲ့သို႔ ရင္ျပင္ကက ြ ္လပ္ က်န္ေနေသးသည္။

ထို႔ေၾကာင့္

Aေရွ႕ဘက္တံတိုင္း

မုဒ္ျပႆဒ္မွသာ

ကၽြန္ေတာ္ဝင္လိုျခင္း

ျဖစ္သည္။ Aာနႏၵာကိုတည္စU္က၊

က်န္စစ္သားမင္းႀကီးသည္

Aာနႏၵာဘုရားဖူးကို

တံတိုင္းမုဒ္

ျပႆဒ္ တစ္ခုခုတြင္ တေAာင့္မွ်ေနနားေစလိုဟန္တူသည္။ ထို႔ေနာက္မွ တန္ေဆာင္းမAထက္၌ ေပါက္ထားေသာ ေစတီေတာ္ကို ေမာ္ဖူးေစလိုဟန္တူသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တံတိုင္းမုဒ္ျပႆဒ္၏ မ်က္ႏွာတူ႐ူ၌

ရင္ျပင္ကက ြ ္လပ္ကို

ခ်န္ထားျခင္းျဖစ္သည္။

ဤသို႔ျဖင့္

ထိုဘုရားဖူးသည္

တန္ေဆာင္းမ၏ Aေရွ႕ဘက္မ်က္ႏွာရွိ Aာ႐ံုခံမုဒ္ထက ြ ္၏ Aထြတ္Aထိပ္သို႔ေရာက္ႏိုင္သည္။ ထိုမွတစ္ဆင့္

ေစတီAထြတ္

Aထိပ္သို႔

ေရာက္ႏိုင္သည္။

က်န္စစ္သားမင္းႀကီးသည္

Aာနႏၵာကိုတည္စU္ ထိုသို႔ပင္ Aလိုရွိေတာ္မူခ့ဟ ဲ န္ တူသည္။ ပုဂံေခတ္ ပန္းရံပ်ံတို႔ကလည္း မင္းႀကီး Aလိုရွိေတာ္မူခ့သ ဲ ည့္Aတိုင္းပင္ မိမိတို႔၏ ဉာဏ္စမ ြ ္းလက္စမ ြ ္းကို ျပခဲ့ဟန္တူသည္။ ထို႔ေနာက္

Aာနႏၵာဘုရားဖူးသည္

တံတိုင္းမုဒ္ျပႆဒ္မွခါြ ၍

တန္ေဆာင္းမAတြင္းသို႔

ဝင္ဖူးရန္ရွိေလသည္။ တန္ေဆာင္းမAတြင္းတြင္ Aေရွ႕Aေနာက္ေတာင္ေျမာက္ ေလးမ်က္ႏွာ၌

typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82

15

mmcybermedia.

com

မတ္ရပ္ ဆင္းတုေတာ္တစ္ဆူကို တည္ထားေလသည္။ ဤတြင္လည္း က်န္စစ္သားမင္းႀကီးသည္ ထိုဘုရားဖူးကို

မတ္ရပ္ဆင္းတုေတာ္ဆီသို႔

ေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းတန္း

ေရာက္ေစ၍

မတ္ရပ္ဆင္းတုေတာ္ ေျခရင္း၌ မာန္ကိုေလွ်ာ့ခ်ေစလိုဟန္ တူေလသည္။ ရတနာသံုးပါးသာလွ်င္ ကိုးကြယ္ရာ၊ မွီခိုရာ၊ လဲေလ်ာင္းရာ ျဖစ္ေပသည္တကားဟူေသာ သဒၵါတရားကို ပြါးေစလိုဟန္ တူသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ Aာ႐ံုခံမုဒ္ထက ြ ္၏ မ်က္ႏွာၾကက္ကို Aျပန္႔မျပဳဘဲ Uကင္သဖြယ္ ဝဲဘက၊္ ယာဘက္တို႔သို႔

နိမ့္ေလွ်ာ

ျပတ္သားထင္ရွား၍

ျပဳထားျခင္းျဖစ္သည္။

ထိုAခါ

Aတြင္းဘက္သို႔

တန္းလ်က္

မုဒ္ဝမွ

မ်က္ႏွာက်က္ေခါင္ေၾကာင္းသည္ ဝင္သာြ းသည္။

ထိုမွတဆင့္

ထိုေခါင္ေၾကာင္းသည္ မတ္ရပ္ဆင္းတုေတာ္၏ မ်က္ႏွာတူ႐ူသို႔ ၫႊန္ျပေနဘိသကဲ့သို႔ ျဖစ္လာသည္။ ထိုေခါင္ေၾကာင္းသည္ ထိုမ်က္စိကို

Aာနႏၵာဘုရားဖူး၏

မတ္ရပ္ဆင္းတုေတာ္၏

ထိုမ်က္စိသည္

မ်က္ႏွာေတာ္သို႔

Aသို႔ျဖစ္မည္နည္း။

မ်က္ႏွာေတာ္ဆီသို႔ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္

မ်က္ႏွာေတာ္တူ႐ူတြင္

ထုိဘုရားဖူးသည္

မ်က္စိကို

ဝန္းက်င္ဝိုးဝါးတြင္

ခ်ဴရန္

ျဖစ္သည္။

ပို႔ေပးမည္ျဖစ္သည္။

ခ်ဴမိလွ်င္ ဤသို႔ျဖင့္

ေရာက္ႏိုင္သည္။

ေရာက္လွ်င္

Aလင္းေပါက္ေဖာက္ထားၿပီးသည္

မ်က္ႏွာေတာ္Aဝင္းAလဲ့ကို

ျဖစ္ရာ

ျမင္ႏိုင္သည္။

တဖန္

မတ္ရပ္ဆင္းတုေတာ္ကို တစ္ဆယ့္ရွစ္ေတာင္Aျမင့္

တည္ထားသည္ျဖစ္ရာ၊ ထိုဘုရားဖူးသည္

ေျခေတာ္ရင္းတြင္

ျမင္ႏိုင္သည္။

ကိုယ္ေတာ္၏

AကဲAမိုးကို

ဤသို႔ျဖင့္

ထိုဘုရားဖူး၌

မာန္ေလွ်ာ့ျခင္း၊ သဒၵါျခင္းတို႔ကို ျဖစ္ေစသည္။ က်န္စစ္သားမင္းႀကီးသည္ Aာနႏၵာကိုတည္စU္က ထိုသို႔ပင္ Aလိုရွိေတာ္မူသည့္Aတိုင္းပင္ မိမိတို႔၏ ဉာဏ္စမ ြ ္းလက္စမ ြ ္းတို႔ကို ျပခဲ့ဟန္တူေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္

AာနႏၵာAေရွ႕မ်က္ႏွာ တံတိုင္းမုဒ္ျပႆဒ္မွသာ ဝင္လိုသည့္Aတိုင္း

ဝင္ခ့သ ဲ ည္။ ဖူးခဲ့သည္။ ေရွးပုဂံေခတ္ Aာနႏၵာဘုရားဖူးတို႔ကိုလည္း ေAာက္ေမ့သတိရခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ Aာနႏၵာမွ သရဗာၿမိဳ႕ေဟာင္းတံခါးသို႔ ေျပးလိုက္ခ်င္ေသးသည္။ ထိုမွ ဗူးဘုရားသို႔ ကူးလိုက္ခ်င္ေသးသည္။ ထိုမွ ပိဋကတ္တိုက္ သုိ႔ ျပန္လာခ်င္ေသးသည္။ ထိုမွ ေရႊဂူႀကီး၊ သဗၺညဳ၊ နတ္ေလွာင္ေက်ာင္း၊ မဂၤလာေစတီ၊

ပုထိုးသမ်ား၊

မႏူဟာ၊

ကန္ေတာ့ပလႅင္တို႔သို႔

ဓမၼရံႀကီး၊

စူဠာမဏိ၊

ခုန္လိုက္

ခ်င္ေသးသည္။

ထီးလိုမင္းလို၊

ထိုမွ

Uပါလိသိမ္တို႔သို႔

လႊားလိုက္ခ်င္ေသးသည္။ ထိုမွ Aပယ္ရတနာ၊ နဂါး႐ံု၊ ေလာကနႏၵာတို႔သို႔ ပ်ံလိုက္ခ်င္ေသးသည္။ နႏၵပညာတြင္

ပန္းခ်ီကို

ၾကည့္လိုက္ခ်င္ေသးသည္။

ျမေစတီ၌

ရာဇကုမာရ္ေက်ာက္စာကို

ဖတ္လိုက္ခ်င္ေသးသည္။ တစ္ေခါက္တည္းတြင္ ကၽြန္ေတာ္ ေလာဘႀကီးလြန္းေနၿပီ။ ပုဂံကိုသိခ်င္လွ်င္ Aေခါက္ေခါက္

တစ္ေခါက္ႏွင့္လည္း

Aခါခါႏွင့္မွ

မၿပီးႏိုင္၊

ၿပီးႏိုင္မည္။

ႏွစ္ေခါက္ႏွင့္လည္း

ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔၏

မၿပီးႏိုင္။

ဘိုးဘြားမ်ားသည္

တစ္ခါတစ္ေခတ္ကေသာ္ ႏိုင္ငံထူေထာင္ေရး၌ Aလြန္ စိတ္ထက္သန္ခ့ၾဲ ကပါေပသည္။ သာသနာ ပြင့္လင္းေရး၊ Aလြန္စိတ္ထက္သန္ခ့ၾဲ ကပါေပသည္။ ေနာင္လာေနာက္သားတို႔ Aလြန္Aလုပ္လုပ္ခ့ၾဲ ကေပသည္။ Aထည္ႀကီးတို႔ကို

ေက်ာက္Aုတ္၊

ကိုင္တတ္ၾကပါေပသည္။

Aက်ဳိးAတြက္

ေျမAုတ္တို႔ျဖင့္ၿပီးေသာ

ကၽြန္ေတာ္သည္

Aထုႀကီး

ဤသို႔ျမည္တမ္းလ်က္သာ

သာဓုေခၚ၍ ပုဂံၿမိဳ႕ေဟာင္းမွ ခြါခ့ဲသည္။

typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82

16

mmcybermedia.

com

ပုဂံၿမိဳ႕ေဟာင္းမွAျပန္တြင္ ေညာင္Uီးကို ျဖတ္သာြ းရသည္။ ေညာင္Uီးကို ျဖတ္သာြ းရသည့္ Aတူတူ ဆပဒေစတီသို႔ ဝင္ဖူးသြားခ်င္ျပန္သည္။ ေနာက္တစ္ေခါက္မွာမွ ဖူးလွ်င္လည္းျဖစ္ပါ၏။ သို႔ရာတြင္

ဆပဒသည္

ေညာင္Uီးေဈးေတာင္ဘက္

မေဝးလွေသာAရပ္၌

ရွိသည္ျဖစ္ရာ

သြား၍ဖူးႏိုင္လွ်င္ေကာင္းပါသည္။ ဆပဒေစတီသည္

ဆပဒမေထရ္

တည္ထားကိုးကြယ္ေသာ

ေစတီျဖစ္သည္။

ဆပဒမေထရ္သည္ ပုသိမဇ ္ ာတိျဖစ္သည္။ သီဟိုဠ္သို႔ သာမေဏဘဝႏွင့္ ပါသြားသည္။ သီဟိုဠ္၌ သဃၤာကံျပဳ၍ ပၪၨင္းခံသည္။ သီဟိုဠ္၌ ဆယ္ဝါခန္႔စာသင္သည္။ ထို႔ေနာက္ ပုသိမ္သို႔ျပန္လာသည္။ ထို႔ေနာက္

ပုဂံသို႔တက္ကာ

သီတင္းသံုးသည္။

ဆပဒ

မေထရ္သည္

ပိဋကတ္ေဆာင္ႏိုင္သူ

ျဖစ္သည္။ ေနာင္Aခါပုဂံတြင္ သာသနာဂိုဏ္းသစ္ကို ေထာင္သည္။ ဂိုဏ္းသစ္ေထာင္လိုသျဖင့္ ဆပဒေစတီကို

တည္ျခင္းျဖစ္သည္။

ထို႔ေၾကာင့္

ဆပဒေစတီ၏

ပံုေတာ္သည္

သီဟိုဠ္ပံု

ျဖစ္လာသည္ဟု ထင္မိသည္။ ဆပဒေစတီကို ကၽြန္ေတာ္ဖူးရေသာAခါ

ဖူးရင္းပင္ ေရွးပုဂံေခတ္က ျမန္မာႏိုင္ငံတို႔၏

ကိုယ္ႏႈတ္၊ ႏွလံုး၊ AမူAရာတို႔ကို Aံ့Oမဆံုးျဖစ္ခ့ရ ဲ သည္။ ပုသိမ္ေက်းက ႏိုင္ငံသားတစ္Uီးသည္ ေနျပည္ေတာ္ပုဂံတြင္

ေခါင္းေဆာင္တစ္Uီး

ျဖစ္လာႏိုင္ပါေပသည္။

ပုဂံသာသနာ Aားႀကီးရာ

ေဒသတြင္ သီဟိုဠ္ဂိုဏ္းသစ္ကို ေထာင္ရပ ဲ ါေပသည္။ ဆပဒေစတီၾကည္လင္ ျပတ္သားျခင္းသည္ ထိုAေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္

ျဖစ္တန္ရာသည္။ တဖန္

ထို႔ထက္

Aံ့Oဖြယ္ ေကာင္းသည္ကား

ေနျပည္ေတာ္ပုဂံက ႏိုင္ငံသားမ်ားကလည္း ပုသိမ္ေက်းက ႏိုင္ငံသားတစ္Uီး၏ ေခါင္းေဆာင္မႈကို လက္ခံတတ္ၾကပါေပသည္။

ေလွကားႏွင့္

မုဒ္ႏွင့္

ဆပဒေစတီ

သာသာယာယာရွိျခင္းသည္

ထိုAေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ ျဖစ္တန္ရာသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္

ဆပဒေစတီကို

ျမန္မာႏိုင္ငံသားတို႔သည္

ဖူးေျမာ္သည့္ေနာက္

ႏိုင္ငံသားစိတ္

သတၱိရွိၾကေပသည္တကား။

ေရွးပုဂံေခတ္က

ေမြးတတ္ၾကေပသည္တကား။

Aၾကည္Aသာ

ခြင့္ေပးတတ္ေသာ

ျပဳရဲေသာ ေစတနာျမတ္

ထားတတ္ၾကေပသည္တကားဟု ျမည္တမ္း၍ ေညာင္Uီးမွ ခြါခဲ့ပါသတည္း။

ေဇာ္ဂ်ီ

Aိုးစည္သံ “ရွမ္းေဗထံု၊ မ်က္စိကမိုးကိုေမွ်ာ္၍၊ ေပ်ာ္ပါးခဲ့ၾက၏။

မီးဆာလႈံ၊ လက္က

ရြာလမ္းမတြင္

ငါႏိုင္ၿပိဳင္ဆိုင္ခၾ့ဲ က၏။

မီးဆာလႈံ၊

ရွမ္းေဗထံု”

Aိုးစည္ကိုထုလ်က္ ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔၏

ဟု

ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔သည္

Aိုးစည္သံႏွင့္

သစ္ရိပ္ေကာင္းေကာင္းမွေန၍

ဟစ္ေAာ္ေႂကြးေၾကာ္ရင္း ငယ္စU္Aခါက

ေတးသံတို႔သည္

ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္

သူသာ

Aိုးစည္သံႏွင့္

ေတးသံတို႔ျဖင့္ ေနမင္းကိုပူေဇာ္ခ့ၾဲ က၏။ တလင္းေျပာင္ေျပာင္မွေန၍ လမင္းကို ပူေဇာ္ခ့ၾဲ က၏။ ေနမင္း

လမင္းတို႔ေပးေသာဆုတြင္

ခိုလႈံလ်က္

ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔သည္

ခုန္ေပါက္သီကကာ

ေပ်ာ္ပါးခဲ့ၾက၏။ က်န္းမာခဲ့ၾက၏။ သန္စမ ြ ္းခဲ့ၾက၏။ ထိုသို႔ျဖင့္ Aမိႏို႔ရည္သည္ ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔၏

typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82

17

mmcybermedia.

com

ေသြးသားႏွင့္ ေရာေႏွာေပါင္းစပ္ေနသကဲ့သို႔ Aိုးစည္သံ၊ ေတးသံတို႔သည္လည္း ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔၏ AေသြးAသားႏွင့္ ေရာေႏွာေပါင္းစပ္လ်က္ ရွိေလေတာ့သည္။ ေန႔ေရာညပါ

ရြာလမ္းတြင္

Aားက်သည့္Aလား

ေပ်ာ္ပါးေသာ

Aုိးစည္ကေလး

ဝါလသီတင္းကၽြတ္တြင္

ေပၚထြက္လာေလသည္။

ရြာထိပ္မွလည္း

လက္သီးဆုပ္၏Aသံကို

Aိုးစည္ႀကီးမ်ား၏ ေပၚထြက္လာသည္။

Aသံသည္ ရြာေတာင္မွလည္း

ေပၚထြက္လာသည္။ ရြာေျမာက္မွလည္း ေပၚထြက္လာသည္။ ရြာကေလးတြင္ Aိုးစည္သံ သည္ မိုးမႊန္ေလၿပီ။

ညUီးလေရာင္ေAာက္တြင္

ရြာကေလးကို

ထုတ္ခ်င္းခတ္

ျမည္ဟိန္းသြားေသာ

မံု႔ဆန္းေထာင္း လက္ဆံုသံသည္ Aိုးစည္သံႏွင့္ သမီးေမာင္ႏွံပမာ ဘုရားသြားေက်ာင္းတက္Aတူ ထြက္ေပၚလာေလသည္။ ေမာင္းတို႔ကိုလည္း

Aိုးစည္သံႀကီးတို႔သည္

Aေဖာ္ေခၚခဲ့ၾကေသးသည္။

ပုေလြႏွင့္ ၎ရဲေဘာ္

လင္းကြင္း၊

လက္ခုပ္ႏွင့္

တစ္စုတို႔သည္

သီတင္းကၽြတ္

လျပည့္ေန႔၌ ပေဒသာပင္မ်ားတြင္ ရံ၍ ဘုန္းႀကီးကန္ေတာ့သာြ းၾကသည္။ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ ေန႔တြင္

ကထိန္သကၤန္းကပ္ရန္

Aေရွ႕ပိုင္း

Aိုးစည္ႏွင့္

ထြက္ၾကျပန္၏။

Aေနာက္ပိုင္း

ေတာင္ပိုင္းAိုးစည္ႏွင့္

Aိုးစည္တို႔

သည္

ေျမာက္ပိုင္းAိုးစည္၊

ေက်ာင္းပရဝဏ္Aတြင္းတြင္

ေပ်ာ္ပက ဲြ ိုက်င္းပၾက၏။ ထို႔ေနာက္ နတ္ေတာ္ျပာသို ၂ လတြင္ Aိမ္တြင္း၌ ခဏေကြးၾက၍ တပို႔တလ ဲြ ျပည့္ဆီသုိ႔ ေရာက္ျပန္ ေသာAခါ ထြက္လာၾကျပန္ ၏။ ထိုAခါတြင္ကား ေက်ာင္းသို႔မသြား။ ညလသာသာ Aိမ္ေရွ႕တလင္းတြင္ရွိ

မီးဖိုနား၌

ေပ်ာ္ပါးေၾကာ္ေႂကြးၾကေလသည္။

ထမႏွထ ဲ ိုးေသာ

သူမ်ား၊

ေဝေသာသူမ်ား၊ စားေသာသူမ်ားသည္ Aိုးစည္သံျဖင့္ က,ရေတာ့မလိုလို၊ ခုန္ရေတာ့မလိုလို၊ တ႐ိုး႐ိုး

တရြရျြ ဖစ္ေနၾကကုန္၏။

သီတင္းကၽြတ္၊

တန္ေဆာင္မုန္းလဆီတြင္

လႊတ္ခ့ေ ဲ သာ

မီးပံုးပ်ံႀကီးမ်ား မိႈင္းဝေသာAခါ တရြရြ တလႈပ္လႈပ္ျဖစ္ေနသည္ႏွင့္ တူေလေတာ့သည္။ တေပါင္းလတြင္ ခဏAနားယူၾကျပန္၏။ Aားေမြးၾကျပန္၏။ တန္ခူးလ သႀကၤန္တြင္းသို႔ ေရာက္ေသာAခါ တစ္စုတေဝးႀကီး ထြက္လာၾကျပန္၏။ ထိုAခ်ိန္ကား ေႏြေခါင္ေခါင္တည္း။ ေရလည္းပူ၏။

ေလလည္းပူ၏။

သစ္ပင္တို႔သည္လည္း

က်ဳိးတိက်ဳိးတဲႏွင့္

ခပ္မမ ဲြ ပ ဲြ င္ရွိၾက၏။

ရြာလမ္းတို႔သည္ ဖုတ္တေထာင္းေထာင္းႏွင့္ ျဖစ္ေလသည္။ Aထက္ပူ ေAာက္ပူ ေရွ႕ပူ ေနာက္ပူ ဝဲယာႏွစ္ဖက္လည္း ပူေသာ တန္ခူးလAပူထတ ဲ ြင္ Aိုးစည္

Aသံ

စီညံညံသည္

ရြာ႐ိုးတြင္

ျမည္ဟိန္းျပန္၏။ သႀကၤန္ထမင္းေကၽြးေသာ Aိမ္ေရွ႕ဆီကလည္း ျမည္၏။ လူေမ်ာက္ပဲြ ဆီကလည္း ျမည္၏။ ေဘးမဲ့ႏာြ းႀကီးAတြက္ Aလွဴခံသည့္ဆီကလည္း ျမည္၏။ ဤသို႔ျဖင့္ ညိဳေသာAသားေရာင္သည္ ျမန္မာတို႔၏ Aမ်ဳိးသားAေရာင္ ျဖစ္သကဲ့သို႔ Aိုးစည္သံသည္လည္း ျမန္မာတို႔၏ Aမ်ဳိးသား တူရိယာသံ ျဖစ္ေလသည္။ Aိုးစည္သံကို ၾကားရ၍ စိတ္မတုန္လႈပ္ေသာ

ျမန္မာကား

ရွားေလမည္။

ဤေျမမ်က္ႏွာေပၚတြင္

Aိုးစည္သံ

မေပ်ာက္ေသးသမွ် ျမန္မာAမ်ဳိးတိမ္ေကာ ေပ်ာက္ပ်က္ရန္ ခဲယU္းေလမည္။ “Aိုးစည္ Aိုးစည္ Aိုးစည္သားဗ်။ လူေရ႕၊ လူေရ႕၊ လူေရျခားစ” ဟူေသာ ေပ်ာ္ေရးရႊင္ေရး လမ္းေၾကာင္းႀကီးသည္ ျဖဴးလ်က္ပင္ ရွိေလUီးေတာ့မည္တည္း။

မင္းသုဝဏ္

typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82

18

mmcybermedia.

com

Aလြမ္းရယ္တဲ့ ၁၂ ရယ္ တစ္ေန႔ေသာ္ ကၽန ြ ္ေတာ္သည္ ဆံပင္ညႇပ္ဆိုင္တစ္ဆိုင္၌ ဆံပင္ညႇပ္ေနပါသည္။ Aခ်ိန္မွာ နံနက္ခင္း Aျပင္တြင္ ေနေရာင္ႏုကေလးသည္ စိမ္းလန္းေသာသစ္ပင္ေပၚတြင္ ေျပေျပကေလး ေတာက္ပလ်က္ရွိပါသည္။ ဤသို႔ သာယာေသာ Aခ်ိန္မ်ဳိးတြင္ လူ႔စိတ္သည္မ်ားေသာAားျဖင့္ သာယာတတ္ပါသည္။

ထို႔ေၾကာင့္လားမသိ။

ဆံပင္ညႇပ္ဆရာသည္

AသံေနAသံထားႏွင့္

ေႏြရာသီဖ႔တ ဲြ စ္ပုဒ္ကို ဆိုပါသည္။ ေႏြUတုAခါ သစ္ရက ြ ္ေႂကြပံု၊ ရြက္ႏုေလာင္းပံု၊ UOတြန္ပံု၊ ျမဴမင္းလြင္ ဝဲပံု၊ စာဆို၏စိတ္တြင္း၌ ၿငီးေငြ႔ပံု၊ လြမ္းဆြတ္ပံု စေသာ ေလာက၏AေျခAေနတို႔ကို ထိုAဖြ႔တ ဲ ြင္

ေကာင္းစြာၾကားေနရပါသည္။

ျမင္ရပါသည္။

ဆံပင္ညႇပ္ကတ္ေက်းသံသည္

တခ်က္ခ်က္ႏွင့္ စည္းလိုက္လ်က္ရွိပါသည္။ Aျပင္က ေနေရာင္ႏုသည္လည္း ဤေတးသံကို တည္ၿငိမ္စာြ နားေထာင္လ်က္ ရွိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ ထထႂကြႂကြႏွင့္ လုပ္ခ်င္ကိုင္ခ်င္ရွိေသာ စိတ္သည္လည္း ထိုAခါက်မွပင္

ဤေပ်ာ့ေပ်ာင္းၿငိမ့္ေလးေသာ ေက်ာင္းေနစU္က

ေတးသံႏွင့္

ေရာ၍ေမ်ာေနခ်င္ပါေတာ့သည္။

သူငယ္ခ်င္းတစ္Uီး

စာမက်က္

ေပမက်က္ႏွင့္

ေက်ာင္းထြက္သာြ းရေသာ Aေၾကာင္းရင္းကို သိရပါေတာ့သည္။ Aဆိုပါ သူငယ္ခ်င္းမွာ မဂၢဇင္း ဂ်ာနယ္မ်ားတြင္ပါေသာ ရာသီဖ႔၊ဲြ Aလြမ္းဖြ႔၊ဲ မယ္ဖ႔မ ဲြ ်ားကို ရွာေဖြကူးယူ Aလြတ္ရေAာင္က်က္မွတ္၊ ပ်င္းပ်င္းရွိတိုင္း ဆိုညည္းလ်က္ေနတတ္ သည္။ ေက်ာင္းလႊတ္၍Aားလွ်င္ သူ႔ကိုAိပ္ရာထက္၌ လဲေနသည္ကို

မ်ားေသာAားျဖင့္

ညည္းေနသည္ကိုသာ မရွိသကဲ့သို႔ပင္

ေတြ႔ရသည္။

မ်ားေသာAားျဖင့္

Aၿမဲၿငိမ္လ်က္

Aိပ္ရာထက္၌

ၾကားရသည္။

ေတြ႔ရလွ်င္

သူ႔ကိုယ္ထတ ဲ ြင္

သာယာၿငိမ့္ေညာင္းလ်က္

သီခ်င္း

ေသြးတိုးလ်က္

မလႈပ္မယွက္ေနသည္ကိုသာ

ေတြ႔ျမင္ရသည္။ သူသည္ ဤေပ်ာ့ေပ်ာင္း ႏြ႔လ ဲ ်သာယာေAးခ်မ္းလွေသာ ေတးမ်ားကိုစု၍ က်က္၍ သာယာ၍သာ

Aခ်ိန္ကို

ကုန္လန ြ ္ေစရာ

ႏွစ္ဆံုးေသာAခါ၌

စာေမးပြဲ

မေျဖႏိုင္ျခင္း၊

Aတန္းမတက္ရျခင္းAက်ဳိးကို ခံစားရရွာေလသည္။ သူသည္ Aလြမ္းဖြ႔ဲ မ်ားကိုဆို၍ Aေၾကာင္းမဲ့ လြမ္းနာက်ေနခဲ့ပါသည္။ Aေဆြးဖြ႔မ ဲ ်ားကိုညည္းလ်က္ Aေၾကာင္းမဲ့Aေဆြးနာ က်ေနခဲ့ပါသည္။ သီခ်င္းမ်ားသည္

သူ၏

ထႂကြလႈပ္ရွားေနေသာ

ေသြးသားကိုၿငိမ္ဝပ္ပိျပားေAာင္

မလုပ္ခ်င္

မကိုင္ခ်င္ ထိုင္းမႈိုင္း၍သာ ေနခ်င္ေAာင္ ထံုေဆးထိုးေပးလ်က္ရွိပါသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ခမ်ာမွာ ေက်ာင္းထြက္သာြ းရရွာပါသည္။ ယခုလည္း Aထက္ပါဆံညႇပ္ဆရာ၏ ေႏြရာသီဖ႔က ဲြ ို ၾကားရေသာAခါ ကၽန ြ ္ေတာ့္မွာ Aိမ္သို႔ျပန္၍

ခုတင္ထက္တြင္

ေနခ်င္လာပါေတာ့သည္။

ေလ်ာင္းစက္ကာ

ယခုAခါကဲ့သို႔ေသာ

ေန႔နာရီ

Aၿငိမ့္သား

Aၿမိန္႔သားပ်င္း၍

ညနာရီဆက္ေAာင္

Aလုပ္မေရြး

Aခ်ိန္မေရြး လုပ္ရကိုင္ရ ႀကိဳးစားရေသာ ဤေခတ္Aခါမ်ဳိးတြင္ Aလြမ္းဖြ႔ဲ Aေဆြးဖြ႔မ ဲ ်ားကို ညည္း၍ပ်င္းေနသင့္ မေနသင့္ဆိုေသာ ျပႆနာမွာ ကၽန ြ ္ေတာ့္ဉာဏ္တြင္ ေပၚလာပါသည္။ တစ္ညေသာAခါလည္း ကၽန ြ ္ေတာ္သည္ လမ္းေလွ်ာက္ေနပါသည္။ ေကာင္းကင္သည္ စင္ၾကယ္လ်က္။

လမင္းသည္

ထြန္းလင္းလ်က္။

ေလာကသည္

ဆိတ္ၿငိမ္လ်က္။

Aလြန္သာယာေသာ ညAခါျဖစ္ပါသည္။ ထုိAခိုက္ Aမွတ္မထင္ေသာAရပ္မွ သီခ်င္းသံတစ္ခုကို ၾကားရပါသည္။

AသံAလြန္ေကာင္းပါသည္။

Aဆို

Aလြန္ပိုင္ပါသည္။

စကားသား

Aလြန္ထိပါသည္။ သီခ်င္း၏Aနက္မွာ မမွီသည့္ပန္းကို တံုးခု၍လွမ္းရေသာ ဒုကၡပင္ ျဖစ္ပါသည္။

typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82

19

mmcybermedia.

com

သို႔ေသာ္လည္း ဒုကၡကို ဒုကၡဟုမမွတ္။ ႀကိဳးစားမည္ ေAာင္ျမင္မည္ဟူေသာ ဇြဲသံ၊ သတၱိသံမပါ။ သူသနားမွ

ကိုယ္သက္သာမည္ဆိုေသာ

“ကိုယ္ခ်မ္းသာရေၾကာင္း

ငယ္ေငါင္းႏု႔ံန႔ဲ

Aားေလွ်ာ့သံ စုတ္ပ့ေ ဲ သာ

Aားေပ်ာ့သံမ်ားသာ

စကားမ်ားကို

ေမ့မွား၍

ပါသည္။ ဆိုမိလွ်င္

လွ်ာတိုေAာင္ ရိတ္ခ်င္ရဲ႕ ”ဆိုေသာ Uီးပုညတို႔၏ သတၱိမ်ဳိးႏွင့္ ဖီလာဆန္႔က်င္ ျဖစ္ေနပါသည္။ ဤသတၱိကင္းေသာ

ေAာက္တန္းက်ေသာ

သီခ်င္းမ်ဳိးသည္

လူဘယ္ႏွစ္ေယာက္Aား

Aထက္တန္းမွ ေAာက္တန္းသို႔ ဆြဲခ်ခဲ့သည္ကို မသိႏိုင္ပါ။ ထိုAခါ၌လည္း ဤAားေပ်ာ့ေသာ သီခ်င္းမ်ဳိးကို

ယခုက့သ ဲ ို႔ႀကံစည္ႀကိဳးစား

ထႂကြရမည့္Aခါမ်ဳိးတြင္

ဆိုသင့္

မဆိုသင့္ဟူေသာ

ျပႆနာသည္ ကၽြန္ေတာ့္ဉာဏ္တြင္ ေပၚေပါက္လာပါသည္။ Aေျဖကိုကား

Aမ်ားေျဖမွ

ျဖစ္ေပမည္။

Aထူးသျဖင့္

စာေရးဆရာမ်ား၊

သီခ်င္းေရးဆရာမ်ား၊ ကဗ်ာဆရာမ်ား၊ Aသံလႊင့္ဆရာမ်ား ပိုမိုစU္စားကာ ေျဖၾကားသင့္သည္ ထင္မိပါသည္။ ေတာင္ငူဘုရင္ Aေဆြးဓါတ္သည္

နတ္ရွင္ေနာင္က့သ ဲ ို႔ေသာ

ထႂကြလံု႔လရွိေစ၍

ပုဂၢိဳလ္ထူးတို႔Aတြက္

စြန္႔စားတိုက္ခိုက္ေသာ

Aလြမ္းဓါတ္

သတိၱိထူးမ်ားျဖစ္ေသာ္လည္း

Aလုိလိုပ်င္းခ်င္၊ Aေၾကာင္းမဲ့ေဆြးခ်င္၊ Aရမ္းမဲ့ လြမ္းခ်င္ေနေသာသူတို႔Aဖို႔ ေကာင္းျမတ္ေသာ သတၱိထူးမ်ား ျဖစ္ပါမလားဟူေသာ ျပႆနာသည္လည္း Aမ်ားေျဖသင့္သည့္ ျပႆနာႀကီးတစ္ခု ျဖစ္ပါသတည္း။

မင္းသုဝဏ္

လူလည္းတေထြ ေရလည္းတျခား မီးဖိုထတ ဲ ြင္ မီးလွ်ံတို႔သည္ တိုးေဝွ႔ခုန္ကလ်က္။ ေဆာင္းေလၾကမ္းသည္ ေမွာင္ထတ ဲ ြင္ ဟိုတိုက္ သည္ခိုက္ကာ မီးခိုးေခါင္းတိုင္တြင္းသို႔ ေရာက္လာ၍ မီးခိုးမီးေငြ႔တို႔ႏွင့္ သတ္လံုးလ်က္။ ငါကား မီးဖိုနားတြင္ Aိပ္ငိုက္လ်က္။ သူတို႔စကားကို တခဏမွ်ေတြးယူမွ

ႀကိဳးစား၍

Aနည္းငယ္

ငါနားေထာင္၏။ နားလည္သည္။

နားမလည္ႏိုင္

တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္

တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ နားလည္ကၽြန္ျပဳကာ

သူၿပံဳးလွ်င္ ၿပံဳးခ်င္း၊ သူမ့လ ဲ ွ်င္ မဲ့ခ်င္း ၿပံဳးမဲ့လိုက္ ရသည္။ Aရသာ မရွိ။ ငါ့စကားကိုလည္း ထိုနည္းတူ သူတို႔မွတ္ယူAံ့။ ငါတို႔ကား မိ႐ိုးဖလာAလိုက္ ထမင္းစားပြတ ဲ ြင္ လူႀကီးAားUီးခ်၏။ Uီးေပါင္းကို ေပး၏။ သူတို႔ကား စားမဲAုပ္ကို ငါ့ထံသို႔Uီးစြာပို႔သည္။ တစ္ခါတစ္ခါ ငါ မ်ဳိမက်။ ငါခူးခပ္ၿပီးAႂကြင္းကို လူႀကီးသူမမ်ား စားရသည္။ ခက္စြ။ ငါတို႔ကား ဟင္းရည္ကိုေသာက္ကာ ဟင္းဖတ္ကိုျမႇဳပ္ကာ Aလုပ္Aေလြးစား႐ိုး။ သူတို႔ကား ဟင္းရည္ကို Aကုန္ေသာက္ၿပီးမွ Aသားျပဳတ္စသည္တို႔ကို စား၏။

ဆားလည္းမသင့္။

ဆီလည္းမသင့္။

မန္က်ည္းမွည့္

Aရသာကို

တမ္းတမိသည္။

ထမင္းျဖဴျဖဴ ဟင္းပူပူကိုလမ ြ ္းတမိသည္။

typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82

20

mmcybermedia.

com

ငါတို႔ကား ကိုယ့္သေဘာAေလ်ာက္ ကိုယ္ၿမိန္သလို

ေကာင္းႏိုးရာရာ

“ေက်းဇူးျပဳ၍

ဆားAနည္းငယ္

ထပ္တလဲလဲ

မေျပာလွ်င္ဝမ္းမဝ။

ဟိုပန္းကန္လွမ္းယူ။ သည္ပန္းကန္

ႀကံဖန္စားၾကသည္။ ယူပါရေစ”

လြတ္လပ္စြ။

“Aခြင့္လႊတ္ပါ”

လုပ္၍

စားပြတ ဲ ြင္းကား

“ေက်းဇူးတင္ပါ၏”

ဤေလာကြတ္စကားတို႔လည္း

မထြက္ၾကသည္။ “ေက်းဇူးတင္ပါ၏” ဟု

သူတို႔

လွမ္းႏႈိက္။

ငါ့ႏႈတ္မွ

ေျပာရျခင္းထက္

တို႔ကို

Aလိုေလ်ာက္

Aေၾကာင္းAားေလ်ာ္စာြ

ၿပံဳး၍ျပရျခင္းက ျမတ္သလိုလို။ ငါ မဆံုးျဖတ္တတ္။ ငါ့စကားကို သူတို႔စကားျဖစ္ေAာင္ စိတ္ထတ ဲ ြင္ ဘာသာျပန္ကာ ထုတ္၍ေျပာရျခင္းသည္ မလြယ္ကူ။ သူတို႔စကားကို ငါ့စကားျဖစ္ေAာင္ ဘာသာျပန္၍ကာ နားလည္ရသည္လည္းခက္စြ။ “ဘုန္းႀကီး”

ဆိုေသာ

ငါ့စကားကို

သူတို႔နားလည္ေAာင္

ငါဘာသာမျပန္တတ္။

သူတို႔စကားတစ္လံုးကို ငါ့သေဘာAေလ်ာက္ “နတ္”ဟု ဘာသာျပန္ၾကည့္ေသာAခါ မမွန္သည္ကို ေတြ႔ရ၏။ မိုးေသာက္ထမွ Aိပ္ရာဝင္တိုင္ေAာင္ သည္ကိုယ္သည္လက္ သည္ေျခေထာက္တို႔ကို ထုပ္ကာ၊

ပတ္ကာ

ခ်ည္ေႏွာင္ကာ

ရင္ေAာင့္မသက္သာ။ ေျခလည္းမဆင္းရ။

ထားရျခင္းသည္လည္း

သိုးေမႊးထည္ကား ေက်ာလည္း

ယားက်ိက်ိ။

မခင္းရ။

က်U္းက်ပ္စြ။

ေက်ာေတာင့္

ေဆာင့္ေၾကာင့္လည္း

တစ္ေန႔လံုးလံုး

ငံု႔ခ်ည္မွီခ်ည္

မထိုင္ရ။

တြန္႔လိမ္ကာ

ေနရျခင္းသည္ မခ်မ္းသာ။ လူကယ ြ ္ရာတြင္ တင္ပလႅင္ခ်ိတ္ရန္ ႀကိဳးစားျပန္လည္း ေဘာင္းဘီက Aခြင့္မျပဳ။ ဟိုAရပ္ သည္Aရပ္ လည္ပတ္ျပန္လွ်င္လည္း ကေလးမ်ားက ဝိုင္းၾကည့္။ လူႀကီးAခ်ဳိ႕က Aမွတ္မ့ျဲ ပဳ။ လူ႐ိုး႐ိုးမွန္ပါလ်က္ႏွင့္ Aၾကည့္ခံရျခင္းသည္ ဆိုးစြ။ သူတို႔ ဓေလ့ထံုးစံကို သတိထားျပန္လွ်င္ ငါ့Aလုပ္လစ္ဟင္းသည္။ ငါတို႔ ဓေလ့Aလိုက္ ေနျပန္လွ်င္လည္း

သူတို႔Aၿပံဳးကိုခံရ၏။

ငါတို႔

ငါတိ႔ဂ ု ႐ုျပဳရသည္။

ငါတို႔

AျဖဴAေၾကာင္းကို

နားလည္ေAာင္ႀကိဳးစားက မသင့္ေပေလာ။ ဆန္လည္း ဆန္Aေလ်ာက္

ဝန္ထုပ္ကားေလးလွစြ။

ဓေလ့ကိုသူတို႔ Aျဖဴလည္း

ဂ႐ုမျပဳ။

သူတို႔

AဝါAေၾကာင္း၊

ဓေလ့ကို Aဝါလည္း

Aာဟာရကိုေပးသည္။ ဂ်ဳံလည္း ဂ်ဳံAေလ်ာက္ Aာဟာရကို ေပးသည္ပင္။ မီးဖိုထတ ဲ ြင္

မီးလည္းဖုတ္ဖုတ္က်ေလၿပီ။

ေဆာင္းေလၾကမ္းကလည္း

ၿငိမ္ေလၿပီ။

ညU့္လည္း နက္ေလၿပီ။ ငါလည္း ေရေႏြးAိတ္ကို Aေဖာ္ျပဳကာ ထူလွေသာ ေစာင္လႊာမ်ား ေAာက္သို႔ လွ်ဳိးဝင္လ်က္ ေလွာင္ေသာ Aခန္းထဲတြင္ Aိပ္ေပ်ာ္ရန္ႀကိဳးစားရေလသတည္း။

မင္းသုဝဏ္

typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82

21

mmcybermedia.

com

ကုသိုလ္ဆက္ ကၽြန္ေတာ္၏

Aိမ္ေရွ႕ရွိ

သက္ႀကီးရြယ္ရင့္တို႔ဘာဝ

သနပ္ပင္ႀကီးကား

ႏွစ္ကာလ

ေကြးေကာက္ကိုင္းၫႊတ္ေသာ

ကိုယ္ႏွင့္

ၾကာရွည္လွၿပီျဖစ္၍ ရင့္ေရာ္ၾကမ္းခက္ေသာ

Aရြက္မ်ားျဖင့္ မလွေသာAသြင္ကို ေဆာင္ေတာ့၏။ ဤသနပ္ပင္ႀကီးကဲ့သို႔ ေကြးႏိုင္၊ ေကာက္ႏိုင္၊ ကိုင္းႏိုင္သည့္ Aပင္မ်ဳိးရွိမည္မထင္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ဘီလူးလက္မ်ားျဖင့္

Aိမ္ကေလးေပၚသို႔

ဆြဲ၍

ဆန္႔လိုက္ပါမူ

ျမင့္ေပလိမ့္မည္။ ဤပင္Aိုႀကီးသည္ ေႏြရာသီUီး

ရြက္ေဟာင္းေႂကြ၍

Aၫြန္႔Aရြက္ကေလးမ်ားကို

မိုးႏိုင္ေAာင္ပင္

မျမင့္ေသာ္လည္း

ယခုရွိေသာAျမင့္ထက္

ပင္စည္ကို

ႏွစ္ဆေလာက္တိုး၍

ယခင္ေရွးက ပင္ပ်ဳိပင္ႏုျဖစ္ခ့၏ ဲ ။ လန္းဆန္းေဝဆာခဲ့၏။ ရြက္သစ္ေတြဖူးသည့္

Aခါတြင္

ကၽြန္ေတာ္တို႔ငယ္စU္က

ႏုထတ ြ ္စိမ္းဖတ္သည့္

ႏွစ္တိုင္းႏွစ္တိုင္းခူးကာ

ခ်ဴကာ

ခ်U္ေရဟင္းခ်က္၍ ၿမိန္ၿမိန္ရွက္ရွက္ႀကီး စားေသာက္ခ့ၾဲ က၏။ ယခုကားရြက္ၫန ြ ္႔ ရြက္သစ္မ်ားေဝဆာျခင္း မရွိေတာ့ေပ။ သိသိသာသာ ရြက္သစ္လျဲ ခင္း မရွိေတာ့ေပ။ ေရွးAခါက ေနမင္းပူရွိန္သည္ ေႏြခါခ်ိန္တြင္ ထူထပ္ေပါမ်ားေသာ Aရြက္တို႔၏ တန္ခိုးေၾကာင့္

က်ယ္ဝန္း

ႏွစ္သိမ့္ေစခဲ့၏။

ယခုကား

Aေရာင္တို႔သည္

စိမ့္ေAးေသာAရိပ္ျဖင့္

ဝင္ေရာက္ခိုလႈံသူ

က်ဳိးတိုးက်ားတားရွိေသာ

Aလြယ္တကူ

ကြက္တိကက ြ ္က်ားေနေAာင္

ထိုးေဖာက္ကာ

ဖန္တီး၏။

Aရြက္တို႔ကို

ခရီးသည္တို႔Aား ေနမင္း၏ပူရွိန္ေသာ

သစ္ပင္ေAာက္ရွိ

ျဖတ္သန္းသြားလာေသာ

Aရိပ္ကို

ခရီးသည္တို႔သည္

ခိုလႈံရပ္နားစရာ Aရိပ္ရွိသည္ဟုပင္ မသိမမွတ္ၾကေတာ့ေပ။ ဤသနပ္ပင္ႀကီးကား မဟုတ္ရွာေပ။

လူတို႔၏

သဘာဝဓမၼAတိုင္း စိတ္လိုရာကို

တျဖည္းျဖည္း

ျဖည့္စမ ြ ္းႏိုင္ေစျခင္းငွာ

Aိုမင္းမစြမ္း

ရွိခ့ရ ဲ သည္

ဖန္တီးႀကံစည္ထားသည့္

ေလာကဓါတ္ပညာ၏ Aသိုင္းAဝိုင္း AေစAပါးတို႔ေၾကာင့္ ညႇU္းဆဲျခင္းခံခ့ရ ဲ ရွာ၏။ ႏွစ္တိုင္းပင္ ဓာတ္ႀကိဳးဖက္မွ၎၊ ဓာတ္ႀကိဳးမ်ား

ျမဴနီစီပယ္ဖက္မွ၎၊

သြယ္ထားေသာ

လက္နက္

လမ္းဖက္ရွိ

Aျပည့္Aစုံႏွင့္

Aရြက္Aခက္

ကုလားမ်ားလာ၍

ကိုင္းႀကီးကိုင္းငယ္မ်ားကို

ျဖတ္ေတာက္ခုတ္ထစ္ သုတ္သင္ပစ္ၾကကုန္၏။ Aပင္ႀကီးကား သနားစရာ။ Aိမ္ဖက္ကလည္း Aလင္းေရာင္မရ။ လမ္းဖက္ကလည္း ခုတ္ပစ္။ Aေရွ႕ဘက္ကလည္း Aိမ္သို႔သယ ြ ္ထားေသာ ဓာတ္ႀကိဳးေၾကာင့္ Aကိုင္းAခက္မထုတ္ရ။ သံုးဖက္မွ Aႏွိပ္စက္ကို ခံရရွာသျဖင့္ က်န္တစ္ဖက္သို႔ ကိုင္းထြက္ကာ ေကာက္ေကြးျခင္းဘဝသုိ႔ ေရာက္ရရွာေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏Aဖြားသည္ ေရAိုးစင္တည္၍ ေရကုသိုလ္ျပဳရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္၏။ ေရAိုးစင္ ပံုပန္းသဏၭာန္ႏွင့္ ေဆာက္လုပ္ပံုကို စီမံသူကား ကၽန ြ ္ေတာ္၏ဖခင္။ လက္စိုက္၍လုပ္ကိုင္သူကား တပည့္ေက်ာ္ ျမသီး။ ကၽန ြ ္ေတာ္ကား နံေဘးမွရပ္လ်က္ AားေပးAားေျမႇာက္ျပဳကာ မေနာကံ

typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82

22

mmcybermedia.

com

၀ဝစီကံျဖင့္ ကူညီ၏။ ေရAိုးစင္ကေလး သပ္သပ္ရပ္ရပ္ရွိေပၿပီ။ ခိုင္ခိုင္ခန္႔ခန္႔ တည္ထားေပၿပီ။ သေဘၤာေဆးျဖဴ

သုတ္ထားသည့္

ေရေသာက္သူမ်ား

Aမိုးႏွင့္ေျခတံတို႔ေၾကာင့္

ေရမြတ္သိပ္ျခင္းကို

Aဘယ္ေနရာ၌

ထားပါAံ့နည္း။

ေသာက္၍မကုန္ႏိုင္သည့္Aခါ

ေျပေပ်ာက္ေစ႐ံုသာမက

ေရေသာက္သူမ်ားကား

သစ္ပင္ရင္းသို႔

က်က္သေရပဝင္းလ်က္ သနပ္ပင္ႀကီးေAာက္မွလဲြ၍

ေရကိုAားရပါးရ

ပက္သန ြ ္ခ့ၾဲ က၏။

ခပ္ယူၾက၏။

ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔၏

ကုသိုလ္ကို

ပြါးမ်ားေစလိုၾကဟန္တူ၏။ တစ္ေန႔ေသာAခါ သနပ္ပင္ႀကီး၏ ေAာက္ေျခမွ သနပ္ပင္ပ်ဳိကေလးတစ္ပင္ ေျမနားတြင္ ကပ္လ်က္

ေပါက္လာ၏။ ဤသနပ္ပင္ႀကီးကို

သစ္သစ္လြင္လြင္

ဖန္တီးႏိုင္ရန္

ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းကင္းေသာ ဘဝ၊

ေပးေသာဘဝသို႔

ေရာက္ရွိေလၿပီဟု

မွတ္ယူထား၏။

မည္သည့္မိုးUီးေလUီး တိုက္ရာတြင္ လဲၿပိဳမည္နည္းဟု ေစာင့္စားခဲ့၏။ မလဲၿပိဳေစခ်င္။ သို႔ေသာ္ ေလာကသဘာဝAတိုင္း ဤတလႈပ္လႈပ္ တကုပ္ကုပ္ရွိေသာ ပင္Aိုသည္ လဲၿပိဳျခင္းသေဘာကို လြန္ဆန္ႏိုင္မည္ မဟုတ္ေတာ့ဟု ထင္မိခ့၏ ဲ ။ ဤမြဲေျခာက္ေျခာက္ ေရာ္ရင့္ရင့္ရွိေသာAပင္သည္ သက္တမ္းေစ့လုနီးၿပီ

ျဖစ္ရကား၊ ခက္ႏုကိုင္းပ်ဳိ

ေပါက္ေရာက္ထိုးထြက္ရန္

မတတ္ႏိုင္ေတာ့။

Aားကုန္ခ့ၿဲ ပီဟု ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔မွတ္ယူခ့၏ ဲ ။ ယခုကား

ဤAပင္၏

ကိုင္းခက္ကေလး

ကိုယ္လံုးပင္ေျခAရင္းနားမွ

ထြက္လာ၏။

ထြက္လာ႐ံုသာမက

Aသက္သစ္ျဖစ္ေသာ တစ္ေန႔တျခား

ပင္ပ်ဳိ

ႀကီးထြားလာ၏။

Aရြက္Aခက္တို႔ႏွင့္ ျပည့္စံုလာ၏။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ျမင့္လာ၏။ ေကာင္းကင္Aထိ တက္ရန္ပင္ တာဝန္ေလးလွမည္

မဟုတ္ဟူေသာ

သေဘာမ်ဳိးရွိေလေရာ့သလားမသိ။

Aၫြန္႔တလူလူႏွင့္

ေထာင္လႊားကာ ႏုမာန္ပ်ဳိးလ်က္ရွိ၏။ လူမခ်ဳိး၊ ႏြား,မစား၊ ဆိတ္မညႇU္းပဲ ဝဋ္ကင္းလာခဲ့၏။ ယခုAခါ ကၽြန္ေတာ္ဆို၏။

ဤAပင္ကေလးသည္ ပင္စည္လံုးမွ

ကၽြန္ေတာ္၏

ေပါက္လာေသာ

တစ္ရပ္ရွိေပၿပီ။

Aကိုင္းကေလးပင္

Aပင္ကေလးဟု

စင္စစ္ျဖစ္ေသာ္လည္း

ေျမနားမွကပ္ေပါက္သည္ တစ္ေၾကာင္း၊ တည့္တည့္မတ္မတ္ တဟုန္တည္းထုိး၍ Aပင္မ်ားကဲ့သို႔ ေပါက္လာသည္

တစ္ေၾကာင္း၊

ဤAေၾကာင္းတို႔ေၾကာင့္

Aပင္ကေလးႏွင့္

တူေန၏။

ပင္ပ်ဳိကေလး၏ Aရြက္ႏုကေလးမ်ားကို ျမင္ရတိုင္း ကၽြန္ေတာ္၏စိတ္သည္ ႏုပ်ဳိသစ္လြင္လာ၏။ မေတြးဘူးေသာ Aႀကံမ်ား၊ မႀကံဳဘူးေသာ စိတ္ကူးမ်ား၊ စိတ္မကူးဘူးေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား၊ မေမွ်ာ္လင့္ဘူးေသာ ဉာဏ္သစ္မ်ားသည္ ေပၚေပါက္ေဝဆာလာ၏။ ပင္ပ်ဳိကေလး၏ စိမ္းစိုႏုဖတ္ေသာAဆင္သည္ ေလာကႀကီးကို တန္ဆာဆင္ေတာ့၏။ ပင္ပ်ဳိကေလး၏

မေၾကာက္မရြံ႕၊

မထိတ္မလန္႔၊

မေၾကာင့္မၾက၊

မစိုးရိမ္ေသာAသြင္သည္

ကၽြန္ေတာ့္Aား Aားေပးလ်က္ရွိ၏။ ဤပင္ပ်ဳိ၏ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းသည္ ကၽြန္ေတာ့္၏ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း။ ဤပင္ပ်ဳိ၏ ရဲဝံ့ျခင္းသည္ ကၽြန္ေတာ္၏ရဲဝံ့ျခင္း။ ဤပင္ပ်ဳိ၏ ႏုပ်ဳိေတာင့္တင္း ေဝဆာျခင္းသည္ ကၽြန္ေတာ္၏ႏုပ်ဳိေတာင့္တင္းေဝဆာျခင္း။ ဤပင္ပ်ဳိခရီးသည္ ကၽန ြ ္ေတာ္၏ ခရီး။ ဤပင္ပ်ဳိကား ကၽြန္ေတာ္၊

ကၽန ြ ္ေတာ္ကား

ဤပင္ပ်ဳိဟု

ဆိုရမတတ္

ဤပင္ပ်ဳိသည္

ကၽြန္ေတာ္၏စိတ္ကို

ဖံုးလႊမ္းစိုးမိုးေလေတာ့သည္။

ႏြယ္စိုး

typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82

23

mmcybermedia.

com

စိမ္းလန္းေသာေတာင္ကုန္းမ်ား စိမ္းလန္းစိုေျပေသာျမက္ခင္းတို႔ျဖင့္ သပၸါယ္လွစာြ ေသာ

ေစတီေတာ္သည္

ဖံုးလႊမ္းကာရွိေသာ

ေတာင္ကုန္းတို႔၏Aၾကားတြင္

ၿငိမ္ဆိမ္တိတ္ဆိတ္ျခင္း

တည္းဟူေသာ

Aသေရကို

ေဆာင္ကာ တည္ရွိ၏။ နိမ့္ခ်ည္တစ္ခါ

ျမင့္ခ်ည္တစ္လွည့္ရွိေသာ

ေတာင္ကုန္းတို႔ကို

ေက်ာ္လန ြ ္၍

ဤေစတီေတာ္ျမတ္သို႔ လာေရာက္ဖူးျမင္သူမ်ားသည္ ၾကည္လင္ေသာစိတ္ထား ရႊင္လန္းေသာ Aာ႐ံုျဖင့္

ခ်U္းကပ္ၾကသည္သာ

ေစတီျမတ္Aား

ဖူးေမွ်ာ္Aံ့ဟု

ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ေၾကညာ၍

ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔

Aိမ္မွထက ြ ္လာၾကေသာ္လည္း

လြတ္လပ္ေပ်ာ္ရႊင္စာြ မိမိတို႔ခ်ည္း သြားလာလည္ပတ္ရျခင္းကို ေန႔လယ္စာကို ယူေဆာင္၍

Aိမ္၌မစားေသာက္ဘဲ

သာယာေသာ

စားေသာက္လိုၾကရကား

ခ်ဳိင့္ကေလး၊

တညီတၫြတ္တည္း

မ်က္ႏွာမူၾက၏။

Aဓိကထားသူ

တစ္ေနရာရာတြင္

ေစတီေတာ္ျမတ္၏

ေျမညီျမက္ခင္းကေလး၊

ေမာင္ႏွမတစ္စုကား

‘ဘုရားဖူး

သြားမလို႔’ဟု

မ်ားျဖစ္ၾက၏။

ေပ်ာ္ပစ ဲြ ားသဖြယ္

ပတ္​္ဝန္းက်င္ရွိ

စမ္းကေလးမ်ားရွိရာသို႔

စင္စစ္မွာမူ

ကုန္းကေလး၊

ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္

Aားရဝမ္းသာ

စိတ္ထက ဲ

ေAာက္ေမ့ၾက၏။ ေျမညီလမ္းတြင္ စိမ္းလန္းေသာ

ေလွ်ာက္လာစU္

ေတာင္ကုန္းျမင့္မ်ား၏

မျမင္ႏိုင္ေပ။

ခပ္ေဝးေဝးမွ ေျခရင္းသို႔

ဤေတာင္ကုန္းမ်ားသည္

ငတ္မတ ြ ္ေမာပန္းေသာ

ခရီးသည္, သည္

ေစတီေတာ္ျမတ္Aား

ေရာက္ေသာAခါ သာယာလွ၏။

မဝႏိုင္၊

ျမင္ေတြ႔ရ၏။

ေစတီေတာ္ျမတ္Aား ၾကည္ေAးေသာေရကို

မေတာ္ႏိုင္၊

Aားမရႏိုင္ေAာင္

ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ႀကီး ေသာက္သကဲ့သို႔ ဤေတာင္ကုန္းမ်ား၏ စိမ္းလန္းေသာ Aေရာင္သည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ Aရသာကို

မ်က္စိAာ႐ံုကို ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔

ျမင့္ေသာေတာင္ကုန္းကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ကား

တင္းတမ္ေစျခင္းငွာ ေမာင္ႏွမတစ္စုသည္

ေျပးတက္ၾကကုန္၏။

ငယ္ရယ ြ ္၏။

သန္စမ ြ ္း၏။

မတတ္ႏိုင္။

သာယာေသာသဘာဝ၏

လြတ္လပ္ေပ်ာ္ရႊင္စာြ

နိမ့္ေသာခ်ဳိင့္ဝွမ္းသို႔ က်န္းမာ၏။

ႏုပ်ဳိ၏။

ခံစားၾက၏။

ေျပးဆင္းၾကကုန္၏။ ၿငိဳျငင္ျခင္း၊

ပူပန္ျခင္း၊

စိုးရိမ္ျခင္းတည္းဟူေသာ စိတ္၏ Aေႏွာင့္Aယွက္မ်ားမွ လြတ္ကင္း၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔Aထဲတြင္ ခင္လွကား Aေပ်ာ္ဆံုးတည္း။ စိတ္Aား Aထက္သန္ဆံုးတည္း။ ကၽြန္ေတာ္တို႔

စခန္းခ်မည့္

ေစတီေတာ္ျမတ္ထံသို႔

Aလ်င္Aျမန္ဆံုး

ေရာက္ခ်င္သူတည္း။

ခင္လွသည္ ၁၃ ႏွစ္Aရြယ္ ကၽြန္ေတာ့္ညီမေလးျဖစ္၏။ ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔၏ ေရွ႕ဆံုးမွေန၍ လႊားကနဲ၊ လႊားကနဲေနေAာင္ Aျမန္ေလွ်ာက္ကာ မိမိ၏ လ်င္ျမန္ထက္သန္ေသာ စိတ္ကိုထင္ရွားေစ၏။ ခင္လွ၏ သန္မာႏုပ်ဳိေသာ ကိုယ္လံုး ကေလးသည္ စိမ္းလန္းစိုေျပေနေသာ ျမက္ခင္းေပၚတြင္ တစ္လွမ္းစီေလွ်ာက္ေနသည္ဟု မထင္ရ။ Aားမစိုက္ရဘဲ လ်င္ျမန္စာြ Aလိုလို ေရြ႕သြားသည္ဟု ထင္ရ၏။

typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82

24

mmcybermedia.

com

ခင္လွကား မိမိသာြ းလိုရာAရပ္သို႔ ခ်က္ခ်င္းပင္ေရာက္လို၏။ ေရာက္ေAာင္လည္းသြား၏။ စိတ္သာြ းတိုင္း ကိုယ္ပါ၏။ ခင္လွကုသိုလ္ေကာင္း၏။ ခင္လွသည္

ေရွ႕ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ

ကၽြန္ေတာ္တို႔Aား လွည့္ၾကည့္၍

‘ကိုကိုေလးတို႔က

ေႏွးလိုက္တာ’ဟု ၿပံဳးလ်က္ေAာ္ေျပာ၏။ ေနာက္က်ေနေသာ ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔ေမာင္ႏွမတစ္စုသည္ ခင္လွႏွင့္ Aမွီ လိုက္ရေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကား စိတ္၏ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကို မ်ဳိသိပ္မထား။ သီခ်င္းဆိုၾက၏။ ရယ္စရာေျပာ၍ ရယ္ၾက၏။

ရယ္စရာမေျပာဘဲလည္း

ႏုပ်ဳိရႊင္လန္းေသာ

စိတ္၏

ရယ္ၾက၏။

Aခိုင္းAေစကို

ေတာင့္တင္းႀက့ံခိုင္ေသာ တာဝန္ေက်ပြန္စာြ

ေျခတံတို႔သည္

ေဆာင္ရက ြ ္ေပး၏။

ေစတီေတာ္ျမတ္သို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေရာက္ေသာAခါ မည္သူမွ် ေမာသည့္လကၡဏာျဖင့္ ဟီးမခ်။ မည္သူမွ် ပန္းသည့္လကၡဏာျဖင့္ ပစ္မလွဲေခ်။ ဆူညံစာြ စားေသာက္ၾက၏။ ခင္လွ၏ ပါးစပ္မွ တတြတ္တတ ြ ္ေျပာေသာ စကားသံတို႔သည္ စမ္းငယ္မွစီးဆင္းေသာ ေရသံတို႔ျဖင့္ ေရာေႏွာကာ ေလထဲတြင္

လြင့္ပါသြား၏။

ေစတီေတာ္ျမတ္Aနားတြင္

ကၽြန္ေတာ္တို႔စခန္းခ်ေသာ္လည္း

ဘုရားဝတ္ျပဳရန္ကား ႐ုတ္တရက္ သတိမရၾကေခ်။ ‘မေထြး ဘုရားကန္ေတာ့Uီးေလ’ ဟု ခင္လွAား ကၽြန္ေတာ္က သတိေပးရေလသည္။ ခင္လွAား တစ္ခါတစ္ရံ မေထြး၊ တစ္ခါတစ္ရံ Aေထြးဟု ကၽန ြ ္တာ္ကေခၚေလ့ရွိ၏။ Aေထြး၊ မေထြးဟု ေခၚျခင္းကို ကေလးဘဝတြင္ ခင္လွသည္သေဘာမက် မရွိခ့ေ ဲ သာ္လည္း ယခုကား ၁၃ႏွစ္Aရြယ္ရွိၿပီျဖစ္၍ မိမိကိုယ္ကို မိမိ လူႀကီး ျဖစ္ၿပီဟု မွတ္ယူကာ သေဘာမက်လွေခ်။ Aစ္ကိုျဖစ္သူ ကၽန ြ ္ေတာ္ကိုကား မေခၚပါႏွင့္ မတားျမစ္ဝံ့ေခ်။ သို႔ေသာ္ စကားေျပာလွ်င္ ခင္လွ၊ ခင္လွဟု မိမိနာမည္ကို ထည့္၍ေျပာ၏။ Aျခားသူမ်ားက ‘ခင္လွ’ဟု ေခၚမွ ႀကိဳက္၏။ ‘ခင္လွ ဘာဆုေတာင္းရမလဲ’ဟု ကၽန ြ ္ေတာ္ကိုေမး၏။ ေမာင္ႏွမတစ္စု ဝိုင္းရယ္ၾက၏။ တစ္ေယာက္ တစ္မ်ဳိး Aႀကံေပးၾက၏။ ခင္လွကား နားပိတ္၍ေျပးေလၿပီ။ ေစတီေတာ္ျမတ္ေရွ႕တြင္ ခဏေတြေဝေန၏။

ပုဆစ္ဒူးခ်လ်က္

ခပ္သုတ္သုတ္ဝတ္ေက်ဝတ္ကုန္

Uီးသံုးႀကိမ္ခ်၏။

Uီးေခါင္းေမာ့လ်က္ ဆုေတာင္းဟန္ရွိ၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထံ ျပန္လာေသာAခါ ေမာင္ႏွမတစ္စုက ‘ခင္လွ ဘာဆုေတာင္းခဲ့သလဲ’ ဟု ေမးၾက၏။ ခင္လွ ဆုေတာင္းတာေလ၊ ေျပာမယ္၊ ခင္လွေလ၊ Aသက္Aရွည္ႀကီးေနခ်င္တယ္။ Aသက္ရွည္ ေနရတာ သိပ္ေကာင္းတာပဲေနာ္။ ခင္လွ ခုနကေလွ်ာက္လာတုန္းက ေAာ္လာတာ ၾကားရလား။

ခင္လွစိတ္ထမ ဲ ွာ

သိပ္ေပ်ာ္တာပဲ။

Aသက္ရွင္ေနရတာ

သိပ္ေက်းဇူးတင္တာပဲ။

ဒါေၾကာင့္ ခုနက ‘ေျမ၊ ေျမ ငါေလွ်ာက္ဖို႔ ခုိင္မာေAာင္ေနလို႔ ေက်းဇူးတင္တယ္။ ေလ၊ ေလ ငါ့ကိုေAးေAာင္တိုက္လို႔ စိမ္းစိမ္းကေလးေနလို႔ စU္းစားၿပီးေတာ့

ေက်းဇူးတင္တယ္။

ေက်းဇူးတင္တယ္’လို႔

‘တပည့္ေတာ္မ

သိပ္ေကာင္းတာပဲလို႔

ျမက္ခင္း၊

ျမက္ခင္း

ေAာ္လာတယ္။

Aသက္Aရွည္ႀကီး

ဒါေၾကာင့္

ငါ့ကိုေပ်ာ္ေAာင္ ဘုရားမွာ

ေနရပါေစဘုရား။

ဆုေတာင္းၿပီးေျပာခဲ့တယ္’ဟု

ခင္လွ

လူ႔ျပည္ေနလို႔

စိတ္ပါလက္ပါေျပာျပေလရာ

ကၽြန္ေတာ္တို႔ေမာင္ႏွမတစ္စုမွာ မ်ားစြာသေဘာက်ၾကေလသည္။

typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82

25

mmcybermedia.

com

ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ စားေသာက္ၿပီးၾကေသာAခါ Aသြားတုန္းကကဲ့သို႔ပင္ သြကလ ္ က္ ေပ်ာ္ရႊင္စာြ ျပန္လာၾက၏။ ေစတီေတာ္ျမတ္Aား ေစာင္းငဲ့၍မွ်မၾကည့္ခ့ေ ဲ ပ။ ႏုပ်ဳိငယ္ရယ ြ ္သူတို႔၏ ထံုးစံ

Aတိုင္း

ေက်ာခိုင္း၍

ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔မွာ

ေရွ႕ကိုသာေဇာစိုက္လ်က္သာြ းၾက၏။

မ်က္ကယ ြ ္သာြ းသည့္Aခါ

သြက္လက္စာြ

ေက်ာ္လန ြ ္၍

သတိမရၾကေတာ့ေခ်။

လာၾကရာ

ေစတီေတာ္ျမတ္Aား

ဤသို႔ျဖင့္ေတာင္ကုန္းမ်ားကို

Aဆံုးစြန္ေသာ

ေတာင္ကုန္း၏

ေျခရင္းတြင္

လူႀကီးတစ္ေယာက္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတြ႔ျမင္ရေလသည္။ ထိုသူမွာ

Aသက္က

ခန္႔ညားသန္မာေသာ

၆၀

ေက်ာ္ေက်ာ္ရွိေပလိမ့္မည္။

႐ုပ္ၾကန္သဏၭာန္

ရွိခ့ေ ဲ ပလိမ့္မည္။

ထိုသူသည္

ယခင္Aခါက

ယခုAခါမူကား

Aသက္ႀကီး

Aရြယ္ရင့္ေလာ၊ ေရာဂါဘယေၾကာင့္ေလာ မသိ။ သန္သန္မာမာ မဟုတ္ေၾကာင္းကို ‘က်ဲ’ေနေသာ မ်က္ႏွာက

သက္ေသခံလ်က္ရွိ၏။

ေတာင္ကုန္း၏

ေျခရင္းတြင္

တဘက္တစ္ခုကို

ေျခစံုရပ္ကာ

ေလာဘက္ထိုး၍

ေစတီေတာ္ျမတ္

စိမ္းလန္းေသာ

ရွိရာAရပ္သို႔

မ်က္ႏွာမူလ်က္

တည္ၾကည္ၿငိမ္သက္စာြ ဘုရားAာ႐ံုျပဳေနသည္ကို ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔ေမာင္ႏွမတစ္စု ေတြ႔ျမင္ရ၏။ ေရွ႕ဆံုးမွခင္လွသည္ ရပ္တန္႔လ်က္ ဘုရားAာ႐ံုျပဳသူ လူႀကီးAား ေငးစိုက္၍ ၾကည့္၏။ ေAာ္ဟစ္က်ယ္ေလာင္စာြ AလိုAေလ်ာက္

ေျပာခဲ့ေသာ

တိတ္ဆိတ္သာြ း၏။

ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔၏ ထိုသူ၏

စကားသံ၊

ေနာက္ဖက္ရွိ

ရယ္ေမာသံသည္

ေျမညီလမ္းႏွင့္

ေရွ႕ဖက္ရွိ

ေတာင္ကုန္းမ်ားသည္ ထိုသူ၏AေျခAေနကို ထင္ရွားစြာ ျပ၏။ ထိုသူကား ေစတီေတာ္ျမတ္ကို ဖူးေမွ်ာ္လို၍ လာသူျဖစ္၏။ ေျမညီလမ္းAဆံုးတြင္ ျဖတ္ေက်ာ္သာြ းျခင္းငွာ

ထိုလူႀကီးသည္

မတတ္ႏိုင္ေတာ့ေခ်။

ေမာေလၿပီ။

ေတာင္ကုန္းမ်ားကို

ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔Aဖို႔

စိမ္းလန္းသာယာေသာ

ေတာင္ကုန္းမ်ားသည္ ထိုလူႀကီးAဖို႔ကား ကာကြယ္ပိတ္ဆီးေသာ Aေႏွာင့္Aယွက္မ်ားတည္း။ ထိုလူႀကီး ငယ္ရယ ြ ္စU္က ကၽြန္ေတာ္တို႔က့သ ဲ ို႔ပင္ လႊားကနဲ၊ လႊားကနဲျဖင့္ ေတာင္ကုန္းမ်ားကို ေက်ာ္သာြ းခဲ့ေပလိမ့္မည္။

ထိုလူႀကီးငယ္ရယ ြ ္စU္က

ေစတီေတာ္ျမတ္Aား

ဂ႐ုမစိုက္ဘဲ ခပ္ေပါ့ေပါ့ပင္

ေနခဲ့ေပလိမ့္မည္။ ေစတီေတာ္နားမွ

Aေရးတႀကီး

ျဖတ္သန္း၍သြားေသာ္လည္း

ငဲ့၍မွ်မၾကည့္။ စိတ္ထက ဲ မွ် Aမွတ္မရဘဲ သြားလာခဲ့ေပလိမ့္မည္။ ယခုကား ထိုလူႀကီးAိုၿပီ။ စိမ္းလန္းေသာ

ေတာင္ကုန္းမ်ားကို

ေက်ာ္မတက္ႏိုင္ေတာ့ၿပီ။

ေမာျခင္းဟူေသာ

ဒုကၡ

ကပ္စက ဲြ ပ္ေနေခ်ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေကာ။ ယခုမူကား ထုိလူႀကီးသည္ ေတာင္ကုန္း၏ ေျခရင္းမွပင္ ဘုရားကိုAာ႐ံုျပဳေနရရွာ၏။ ငယ္ရယ ြ ္စU္က စU္းစားရမည့္

မည္သည့္ကုသိုလ္၊ ယခုAရြယ္တြင္

Aကုသလ ို ္မ်ားကို

ျပဳခဲ့ပါသနည္း။

ေနာင္ဘဝAတြက္

ေစတီေတာ္ျမတ္ထံသို႔

ခ်U္းကပ္ျခင္းငွာ

မတတ္ႏိုင္ေတာ့ၿပီ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ေကာ။ ဘုရားကို တကယ္ပင္ ခ်U္းကပ္ရန္ ျမင္ျမင္ထင္ထင္ဖူးေမွ်ာ္ရန္ လိုလားရသည့္Aရြယ္၌ ဤစိမ္းလန္းေသာ

ေတာင္ကုန္းမ်ားသည္

ေစတီေတာ္ျမတ္Aား

typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82

ကြယ္ထားေလၿပီ။

26

mmcybermedia. ဤစိမ္းလန္းေသာ

com ေတာင္ကုန္းမ်ား၏

ေျခရင္းမွ

ေစတီေတာ္ျမတ္Aား

မျမင္ရ။

စိတ္၌သာ

Aာ႐ံုျပဳႏိုင္ေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေကာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ တစ္မိနစ္ခန္႔မွ် ထိုလူႀကီးAားေငးစိုက္လ်က္ ၾကည့္မိ၏။ ခင္လွသည္ ကၽြန္ေတာ္ထံသို႔ ျဖည္းညႇင္းစြာလာလ်က္ ‘ကိုကိုေလး၊ ခင္လွ ဘုရားကိုျပန္ခ်င္တယ္’ဟု ေလသံျဖင့္ ေျပာေလသည္။ ေမာင္ႏွမတစ္စု တိတ္ဆိတ္စာြ ေစတီေတာ္ျမတ္ရွိရာသို႔ ျပန္လွည့္သာြ းၾက၏။ လမ္းတြင္

ခင္လွသည္တစ္လွမ္းခ်င္း

လွမ္း၍

ျဖည္းေလးစြာသြား၏။

ေမာင္ႏွမတစ္စုမွာ

စကားတစ္လံုးမွ် မေျပာၾကေခ်။ ေစတီေတာ္ျမတ္သို႔ ခင္လွသည္

ေရာက္ေသာAခါ

ေလးနက္ေသာAာ႐ံုျဖင့္

ခင္လွ၏႐ႈိက္သံကို

ၾကား၍

ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔Aားလံုး

ၾကာရွည္စာြ

ၾကည့္လိုက္ရာ

ရွိခိုးပူေဇာ္၏။

မ်က္ႏွာျပင္ေပၚတြင္

ၿငိမ္သက္စာြ ရွိခိုးၾက၏။ ဘုရားရွိခိုးAၿပီးတြင္

မ်က္ရည္Aသြယ္သယ ြ ္က်၍

ပါးစပ္မွ ‘Aရွင္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္မ ခုနက ဆုေတာင္းတာ ျပင္ပါရေစUီး ဘုရား။ Aသက္ေတာ့ ရွည္ခ်င္ပါတယ္။

ႏို႔ေပမယ့္၊

ႏို႔ေပမယ့္

Aိုရင္

ဒီေတာင္ကုန္းေတြကို

ျဖတ္လာႏိုင္ေAာင္

သန္သန္မာမာရွိပါရေစ။ Aို၊ ခင္လွ မAိုခ်င္ဘူး။ Aရွင္ဘုရားကို ေတာင္ကုန္းေတြ ကြယ္ၿပီးေနရင္ ခင္လွAိုရမွာ ေၾကာက္တယ္။ Aို ဘုရာ့၊ ခင္လွ ဒီလိုပဲ Aိုရမွာလားဘုရား။ ဒီျမက္ခင္းေတြ ေတာင္ကုန္းေတြ

စိမ္းေနတာ

ျမင္ခ်င္ပါတယ္ဘုရား’ဟု

ဘာလုပ္ဖို႔လဲ။

တစ္လံုးစီ

Aရွင္ဘုရားကို

လႈိက္လႈိက္လလ ွဲ ွဲဆုေတာင္းသည္ကို

ခင္လွတစ္သက္လံုး ၾကားရပါသည္။

ကၽြန္ေတာ့္မွာ စကားမေျပာႏိုင္ဘဲ ညီမေလး၏ လက္ကိုကိုင္ကာ ေစတီေတာ္ျမတ္Aား ေမာ့၍ ေမာ့၍ ေငးေနမိေတာ့သတည္း။

ႏြယ္စိုး

သုခမ ဤမွာေျမျပင္ ျမစိမ္းဆင္လ်က္ ေကာင္းကင္မိုးဝယ္ နီလာျခယ္ႏွင့္ Aိုဘယ္လူသား ႏွစ္ေရာင္ၾကားဝယ္ ခန္႔ညားေပစြ၊ ခန္႔ေပစြ။ ဤကဗ်ာတစ္ပိုင္းတစ္စႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္နိဒါန္းပ်ဳိးလိုပါသည္။ ဤကဗ်ာတစ္ပိုင္းတစႏွင့္ပင္ ကၽြန္ေတာ္ နိဂံုးခ်ဳပ္ရပါမည္။ လိုရင္းAနက္သည္ ရွင္းပါ၏။ ေျမျပင္သည္ စိမ္းစိုလ်က္ရွိသည္။ ေကာင္းကင္သည္

ျပာလဲ့လ်က္ရွိသည္။

ထိုႏွစ္ခုAၾကားတြင္

က်က္စားေနေသာ

လူသား၏

Aျဖစ္ကား ခန္႔ညားလွေပ၏ဟုလို။

typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82

27

mmcybermedia.

com

ေျမျပင္ႏွင့္

ေကာင္းကင္၏Aၾကားတြင္

လူသားAျပင္

ရွိၾကေလသည္။

တိရစၧာန္Aမ်ားAျပားပင္

ရွိၾကေလသည္။

Aဘယ့္ေၾကာင့္

လူသားကိုမွ

ကဗ်ာစာဆိုက

AျခားAျခားေသာသတၱဝါမ်ား ထိုသို႔ရွိၾကသည့္Aထဲတြင္

တမင္ေရြးေကာက္၍

ခန္႔ညားသည္ဟု

ဆိုရေလသနည္း။ ဤေမးခြန္းကိုမေျဖခင္ ကၽြန္ေတာ္၏ ကိုယ္ေတြ႔တစ္ရပ္ကုိ တင္ျပရUီးမည္။ တစ္ေန႔က ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမသည္ ကၽြန္ေတာ္က

Eည့္ခန္းပစၥည္းတစ္ခုကို ဝယ္လာေလသည္။ ပိုက္ဆံေခၽြတာတတ္ေသာ

Aျပစ္တင္သံျဖင့္

သူကျပန္ေျဖရင္း

“ဘာလုပ္ဖို႔လဲ”ဟု

ထိုပစၥည္း၏

ေမးပါသည္။

AလားAလာကို

ကၽြန္ေတာ္နားလည္သမွ်ဆိုရလွ်င္

“တိပ္ရီေကာ္တာတင္ဖို႔”ဟု

ရွင္းျပပါေတာ့သည္။

ထိုပစၥည္း၏ေAာက္နားတြင္

သူ႔ရွင္းျပခ်က္ကို

ဘီ႐ိုပုကေလး

ပါသည္။

တိပ္ႀကိဳးမ်ားကို ဘီ႐ိုထတ ဲ ြင္ ထည့္ထားႏိုင္သည္။ ဘီ႐ို၏Aထက္ပိုင္းမွာ ေျခေလးေခ်ာင္းေထာက္၍ Aမိုးေလးေထာင့္

စပ္စပ္ကေလး

စားပြဲေAာက္တြင္

ေဆးလိပ္ျပာခြက္

တင္ထားႏိုင္သည္။ Aထားရလည္း သုတ္ထား၍

လုပ္ထားသျဖင့္

တင္ထားႏိုင္သည္။

ထိုဘီ႐ိုတစ ဲြ ားပြဲသည္ လြယ္သည္။

စားပြတ ဲ ို

စားပြဲေပၚတြင္

Aျမင့္သံုးေပရွိ၍

တဖန္တံ

ကေလးျဖစ္ေနျပန္သည္။ တိပ္ရီေကာ္တာ

မီးခလုပ္ႏွင့္လည္း

ပစၥည္းတစ္ခုလံုးကို

နီးသည္။

ေဆးေရာင္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ကေလး

Iေႁႏၵရသည္။ ပံုပန္းသည္လည္း က်နသည္။ သည္ပစၥည္းသည္ Aေရာင္ေရာ၊

ပံုပန္းပါ Eည့္ခန္းႏွင့္လည္းေကာင္း၊ Eည့္ခန္းရွိ စားပြဲ၊ ကုလားထိုင္၊ စာAုပ္စင္ႏွင့္လည္းေကာင္း ညီၫတ ြ ္သည္။ ေျပျပစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဝေနတိမ္ေတာင္ျဖစ္ေနသည္ ထင္၍လားမသိ။ သူက စကားဆက္ျပန္သည္မွာ Aိမ္တြင္ တိပ္ရီေကာ္တာတင္ႏိုင္သည့္ Aျခားစားပြမ ဲ ်ားရွိပါသည္။ ယခုပစၥည္း Aသံုးဝင္သကဲ့သို႔ Aျခားစားပြမ ဲ ်ားလည္း

Aသံုးဝင္သည္ဟုပင္

ထားပါUီး။

သူတို႔၏

ပံုပန္းႏွင့္

Eည့္ခန္း

AေနAထားသည္ မလိုက္ဖက္ပါ။ Aံမဝင္ပါ။ ဤသို႔ျဖစ္ေသာ္ Eည့္ခန္းသည္ Eည့္ခန္းႏွင့္မတူပါ။ တိုလီမိုလီAခန္းႏွင့္သာ

တူပါေတာ့သည္။

တိုလီမိုလီAခန္းသည္

လူေနရာ

မဟုတ္ဟူ၍

ျဖစ္ပါသည္။ စကားAဆံုးသတ္တြင္ “ၾကင္တတ္မွရသတဲ့၊ ဆင္တတ္မွလွသတဲ့ ေတာ္ေရ႕”ဟူ၍ပင္ Aဆစ္ထည့္လိုက္ေလေသးသည္။ ဟုတ္ပါ၏။

လူဆိုသည္မွာ

Aတန္းAစားမေရြး၊

AလွAပ၊

AယU္Aေၾကာ၊

Aခန္႔Aသန္႔ကို ျမင္တတ္ၾကားတတ္ ႀကိဳက္တတ္ေသာစိတ္ရွိသည္။ လွေပ့၊ ယU္ေပ့၊ ေၾကာ့ေပ့၊ ခန္႔ေပ့၊

သန္႔ေပ့၊

Aလိုျဖည့္ႏိုင္ပါမွ

လူျဖစ္က်ဳိးနပ္သည္။

လူ႔ေဘာင္သည္

ခင္စရာ၊

ျမတ္ႏိုးစရာျဖစ္သည္ဟု သူတို႔ယံုမွတ္သည္။ ေက်ာက္စာထဲက သာဓကေပးရမည္ဆိုလွ်င္ ပုဂံသား ဒါယကာတစ္Uီးသည္

AလွဴAတန္းျပဳ၍

စည္ညႇင္းျဖင့္ႏိုးထထေသာ

“ဘုရား

မျဖစ္ေသာၾကား၊

စည္းစိမ္ခံစားရပါလို၏”ဟူ၍

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္း

Aိမ္ခန္းက်U္းက်U္းက်ပ္က်ပ္တြင္

Eည့္ခန္းထဲတြင္

ေခတ္ေပၚခန္းဆီးမ်ားAျပင္၊

ပၪၥဂတ ၤ ုရမည္ေသာ

ဆုေတာင္းခဲ့ဖူးသည္။

ေနရသည့္လူမ်ားကို

ပန္းဆိုက္Aိုးကေလးမ်ားကို

ထို႔ျပင္လည္း

ၾကည့္ပါ။

သူတို႔၏

ေတြ႔ရပါလိမ့္မည္။

ခန္းဆီးကေလးမ်ားမွာ Aလင္းေရာင္Aလြန္ႀကီး မဝင္ရေAာင္၊ Aျပင္ကAတြင္းသို႔ မျမင္ရေAာင္ ကာကြယ္သည့္သေဘာျဖင့္ ထားသည္ (ဝါ) Aသံုးဝင္၍ထားသည္ဟု ဆိုၾကပါစို႔။ သို႔ျဖစ္လွ်င္ “တိုက္႐ိုက္”Aသံုးမဝင္လွေသာ

ပန္းစိုက္Aိုးကေလးကိုမူ

ဘာေၾကာင့္

typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82

ထားရေလသနည္း။

28

mmcybermedia. လူAမ်ားသည္

com

Aလုပ္Aဆင္သင္၍ ့ လည္းေကာင္း၊

ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္တြင္

ေနထိုင္ၾကရေသာ္လည္း

ပကတိAတိုင္းပင္ ရသာေAာင္

ရွိေနေလသည္။

မိမိ၏Aိမ္ခန္းက

႐ွဴ႐ႈိက္ရသူသည္

မတတ္ႏိုင္၍လည္းေကာင္း၊

ျမတ္ႏိုးခင္တယ ြ ္ေသာစိတ္ကား

သစ္ပင္ပန္းမန္၏

မည္မွ်ပင္

စားပြက ဲ ုလားထိုင္

ေမႊးႀကိဳင္ေသာရနံ႔ကို

Aလွကို

ရွိေန၍

ႀကံၾကရေလသည္။

ၿခံႏွင့္ဝင္းကို

Aရိပ္Aေရာင္ကို

Aလုပ္ပင္ပန္း၍

AစီAရီAၾကား၌

မရသာ

Aိမ္ျပန္လာသည္ျဖစ္ေစ၊ ပန္းစိုက္Aိုးကိုျမင္လိုက္ရ၍

လန္းရႊင္လာေလသည္။

Aေမာေျပလာေလသည္။

ႏွင္းဆီကေလး၏ မခို႔တ႐ို႕ေနပံုမွ ႏွစ္သက္ေသာပီတိ ျဖစ္ေပၚလာေလသည္။ ဖန္တီးတတ္သည့္Aပိုင္းကို

ၾကည့္ေလUီး။

သစ္လံုးဆြဲဆင္႐ုပ္

ထုေနေသာ

ပန္းပုသမားသည္ သူ၏ စိတ္မ်က္စိတြင္ ရွိေနေသာA႐ုပ္ကို ပကတိမ်က္စိတြင္ ေပၚလာေAာင္ Aားထုတ္သည္။ Aားထုတ္ရင္း ေျခAေနAထား၊ Uီးေခါင္းAေနAထား၊ သစ္လံုး၏AေနAထား၊ သစ္လံုးႏွင့္ ႏွာေမာင္းတို႔၏ AေနAထားစသည္တို႔ သူ႔ေနရာႏွင့္သူ Aကြက္က်လာသည္ႏွင့္Aမွ်၊ Aရာထင္လာသည္ႏွင့္Aမွ် ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္မႈလည္း ဖန္တီးသူ၌ တစိမ့္စိမ့္ျဖစ္ေပၚလာေလသည္။ ထိုနည္းAတူပင္

Aကသင္မိန္းကေလးAဖို႔လည္း

ေခါင္းAလွည့္၊

ေျခAထုတ္ကို

ကိုယ္လက္Aဂၤါ

Aစိတ္Aပိုင္းတို႔၏

စုေပါင္းAလွ

စည္းဝါးႏွင့္Aညီ

က်နရေလေAာင္ Aလႈပ္Aရွား

႐ုပ္သဏၭာန္ထင္သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္

ခါးAခ်ဳိး၊

ေလ့က်င့္ရသည္။ Aဝင္Aထြက္

လက္Aပစ္၊ ေလ့က်င့္ရာက

Aေပ်ာင္းAႏြ႔ဲသည္

ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္မႈလည္း ေလ့က်င့္ရသူ၌

တစိမ့္စိမ့္ ျဖစ္ေပၚလာေလသည္။ ထိုသို႔ AလွAပ၊ AယU္Aေၾကာ့၊ Aခန္႔Aသန္႔ကို ေပးသူကေပးႏိုင္၍လည္းေကာင္း၊ ခံယူသူက ခံယူႏိုင္၍လည္းေကာင္း၊ Aရသာယူတတ္ျခင္းသည္။ လူသား၏ထူးျခားခ်က္၊ လူ႔ဘဝႏွင့္ တိရစၧာန္ဘဝ

ကြာျခားခ်က္ဟု

ကၽန ြ ္ေတာ္ဆိုခ်င္သည္။

လူက့ဲသို႔ပင္

တိရစၧာန္တို႔သည္

သူတို႔Aတြက္ Aသံုးဝင္မည့္ ကိစၥရပ္မ်ား၌ ကၽမ ြ ္းက်င္ၾကပါသည္။ ဝမ္းစာရွာတတ္ ၾကပါသည္။ မိုးUတုAတြက္ Aစာကို သိုေလွာင္ထားတတ္ၾကပါသည္။ AစုAေဝး၌ေနလွ်င္ AားAင္ရွိသည္ ဟူေသာ Aျဖစ္ကို သိတတ္ၾကပါသည္။ AကာAကြယ္ ယူတတ္ၾကပါသည္။ မိမိေနထိုင္ရာ Aသိုက္AAံုAတြက္ မည္သည့္ပစၥည္းျဖင့္ ေဆာက္လုပ္ရမည္ကို သိတတ္ၾကပါ သည္။ သို႔ရာတြင္ တိရစၧာန္တို႔၏ Aသိပညာသည္ ဤမွ်ႏွင့္ပင္ Aဆံုးသတ္ေတာ့သည္။ သူတို႔၏ ဝိရိယဟူသမွ်ကို

ဘဝတည္ၿမဲေရးႏွင့္

မ်ဳိးဆက္ျပန္႔ပါြ းေရး၌သာ

Aသံုးခ်ေနရသည္။

ဤေဘာင္Aတြင္း၌သာ သူတို႔က်င္လည္ေနၾကရသည္။ လူကားဤသို႔မဟုတ္။ Aသံုးဝင္ရာရာ Aျပင္ေလာက၏

ႏွစ္သက္စရာ၊

ေကာင္းကင္Aၾကားတြင္ ျဖစ္ေလသည္။

ျမတ္ႏိုးစရာကို

က်က္စားေနၾကေသာ

ထို႔ေၾကာင့္ပင္

ျမင္တတ္ၾကားတတ္သည္။ သတၱဝါတို႔တြင္

လူသား၏Aျဖစ္သည္

ေျမျပင္ႏွင့္

ဤသို႔ျဖင့္

Aထူးျခားဆံုး

ခန္႔ညားလွေပစြဟူ၍

ကဗ်ာစာဆိုက

သီက်ဴးခဲ့ျခင္းျဖစ္ေလသည္။

တိုက္စိုး

typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82

29

mmcybermedia.

com

ေဇာ္ဂ်ီႏွင့္ ႏႈတ္ခမ္းဆိုးေဆး ဤAျဖစ္မ်ဳိးကို

ကၽြန္ေတာ္ႀကံဳသလို

စာမဖြ႔ေ ဲ လာက္သည့္Aေရးရယ္ဟု ကၽြန္ေတာ့မွာမူ ျဖစ္ပံုမွာ

ေပါ့ေပါ့တန္တန္

ဤAေရးမွေန၍

႐ိုး႐ိုးကေလးပါ။

Aမ်ားလည္း

ႀကံဳဖူးလိမ့္မည္။

Aမ်ားကပင္

သေဘာပိုက္လိမ့္မည္လား

Aေတြးမွ်င္တတန္းတန္း

တစ္ခုေသာညေနခင္းတြင္

ျဖစ္လာပံုကို

မဆိုႏိုင္။

ေျပာျပရေပUီးမည္။

ကၽြန္ေတာ္Aိမ္ျပန္ရန္

မွတ္တိုင္၌

ကားေစာင့္ေနပါသည္။ မၾကာမီ ဘတ္စ္ကားထိုး ဆိုက္၍ ကၽန ြ ္ေတာ္လွမ္းတက္သည္။ ထိုခဏ၌ Aတြင္းမွ

“ျမန္ျမန္Uီးေလး”ဟူေသာ

Aသံလာရာဘက္သို႔ ထိုမ်က္လံုးAနီးမွ မ်က္လံုးတို႔ႏွင့္

Aသံကို

ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္လိုက္သည္။

ကၽြန္ေတာ့္ဘက္သို႔ ဆံုမိ၍

Aစ္ကိုတန္လွ်င္

ၾကားလိုက္ရသည္ႏွင့္

Aမႈမ့ဲ

ကၽန ြ ္ေတာ္ဖိန္းသလို

Aစ္ကို၊

Aစ္မတန္လွ်င္

Aသံျပဳသူ

ခံုသို႔ဝင္Aထိုင္၊

စပယ္ယာ၏မ်က္လံုး၊

Aမွတ္မ့လ ဲ ွမ္းၾကည့္ေနေသာ

မိန္းမပ်ဳိႏွစ္Uီး၏

ရွိန္းသလိုျဖစ္သာြ းေလသည္။

ျမန္မာထံုးစံတြင္

Aစ္မ,

တစ္Uီးႏွင့္

တစ္Uီး

ယU္ေက်းဖြယ္ရာ

ႏႈတ္ဆက္႐ိုးရွိသည္။ ယခု စပယ္ယာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္လည္း တူAရြယ္၊ သားAရြယ္ျဖစ္၍ သူ ဤသို႔ေခၚလိုက္သည္မွာ

မမွားပါ။

မမွားေသာ္လည္း

တခဏေသာ္

ကၽြန္ေတာ္နားAဝင္

ခက္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ Aရြယ္တူAျခားသူတို႔လည္း ဤသို႔ႀကံဳလွ်င္ ဤနည္းတူ ျဖစ္ၾကမည္ ထင္မိပါသည္။ ထို႔ေနာက္ကား ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျဖစ္သာြ းၾကေပလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ္Aဖို႔မူ ေမ့၍မရႏိုင္၊ ေမ့၍မရႏိုင္သျဖင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေမးခြန္း ထုတ္မိပါသည္။ မိန္းကေလးေတြကို

ငါ

စိတ္ကစားမိေလသလား။

မိန္းကေလးမ်ားေရွ႕တြင္

Uီးေလးဟု

Aေခၚခံလိုက္ရသည္ျဖစ္ရာ ရွက္Aန္းAန္းျဖစ္သာြ းမိသလား။ မည္သို႔ျဖစ္ေစ မိမိAသက္ႀကီးသည္၊ Aရြယ္ဟိုင္းသည္ဟူေသာAျဖစ္ကို Aသိမေပးလို၊

တစိမ္းတရံဆံေရွ႕၊ Aထူးသျဖင့္ ငယ္ရယ ြ ္သူမ်ားေရွ႕တြင္

ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လည္း

ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့သာ

ေနလိုသည္။

ဤAေျဖသာ

ကၽြန္ေတာ္ရသည္။ Aရြယ္ႀကီးသည္။ ရင့္သည္။ ဟုတ္ၿပီ။ နည္းနည္းကေလး ပိုေတြးလွ်င္ ထိုAရြယ္ Aိုျခင္း၊

နာျခင္းဘက္သို႔

တေရြ႕ေရြ႕သြားေနသည္ဟု

Aဓိပၸါယ္ေပါက္သည္။

မည္သူ

ႏွစ္သက္ႏိုင္ပါမည္နည္း။ ဤသည္တို႔ႏွင့္

ေဝးရာဘက္သို႔သာ

ေရာက္လိုၾကသည္မွာ

လူ႔ဓမၼတာေပ။

Aိုျခင္း၏

ဆန္႔က်င္ဘက္ကား မAိုျခင္း၊ ဝါ၊ ႏုပ်ဳိျခင္း၊ နာျခင္း၏ ဆန္႔က်င္ဘက္ကား မနာျခင္း၊ ဝါ၊ ေတာင့္တင္းျခင္း၊

ဖ်က္လတ္

ဤသေဘာ၏ေရွ႕ေျပးကို

ျခင္း၊

Aိုျခင္းနာျခင္းကား

Aသက္ဓါတ္ယုတ္ေလ်ာ့မႈတည္း။

ကၽြန္ေတာ္စာေရးရင္း မိုးတစိမ့္စိမ့္ရာြ ေနေသာ Aျပင္ဘက္႐ႈခင္းတြင္

ျမင္ေနရပါသည္။ ပထဝီေျမႀကီးသည္ Aသက္ဓါတ္ျဖင့္ လႈပ္ရွားလန္းရႊင္ေနသည္ဟု ဆိုရေလမည္။ ေႏြကာလ

Aပူဒဏ္ေၾကာင့္

ေျပာင္တလင္းျဖစ္ခ့ေ ဲ သာ၊

ေခ်ာက္ကပ္ေသြ႔ေယာင္းခဲ့ေသာ

ေျမျပင္သည္ ယခုAခါ စိမ္းစိုေသာ ျမက္ခင္းတို႔ျဖင့္ ျပည့္ေနေလသည္။ သစ္ပင္ ပန္းပင္တို႔သည္ မိုးေရဝကာ၊

ကားကားစြင့္စြင့္

သည္ဘက္တြင္

ရွိေနၾကသည္။

ပြါးတိုးႂကြရလ ြ ်က္သာ

Aၫြန္႔Aေညႇာက္တို႔သည္လည္း

ရွိၾကသည္။

ဤသို႔လွ်င္

ဟိုဘက္

လန္းလန္းဆန္းဆန္း၊

ထူထူေထာင္ေထာင္ရွိေနေသာ သဘာဝ႐ႈခင္းသည္ ျမင္သူတို႔Aတြက္ ႏွစ္လိုဖယ ြ ္ရာျဖစ္ေလသည္။

typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82

30

mmcybermedia.

com

မိုးႏူးပန္း

သစ္ပင္တို႔၏

AမူAရာႏွင့္

AနီးဆံုးတူေAာင္

ႀကိဳးပမ္းေနၾကသူတို႔တြင္

ၿမိဳ႕သူသည္ Aထင္ရွားဆံုးျဖစ္ေလသည္။ ဆင္းဆင္းရဲရဲေတာသူသည္ ႀကိတ္ထိုး၊ ေမာင္းေထာင္း၊ ႏြားေက်ာင္း၊ ေကာက္စိုက္၊ ထင္းေပါက္၊ ေရခပ္ေနရ၍ သဘာဝႏွင့္ ညီၫတ ြ ္သည္။ ညီၫတ ြ ္၍ က်န္းမာသည္။ က်န္းမာသည့္ ကိုယ္ကာယသည္ ေပါ့ပါးသည္။ စိုေျပသည္။ ေသြးေရာင္လွ်မ္းသည္။ မ်က္လံုး၌ Aေရာင္ေတာက္သည္။ ဤသဘာဝကို ၿမိဳ႕တြင္ႀကီးရ၍ က်န္းမာေရးႏွင့္ ဖီလာျဖစ္ေသာ ၿမိဳ႕Aလုပ္ကို လုပ္ေနရသည့္ ၿမိဳ႕သူသည္ Aျပည့္မရရွာ။ မရေသာ္လည္း ပကတိက်န္းမာေရးမွ ထြက္လာေသာ

Aသြင္Aျပင္၊

တစ္နည္းနည္းျဖင့္

တားလိုက္ခ်င္သည္။

ေဆးဆုိးေလသည္။ တင္ကားေAာင္ မဟုတ္ေသး။ လကၡဏာကို

Aရည္Aေသြးတို႔ကို ထို႔ေၾကာင့္

ေကာက္ေၾကာင္းလွေAာင္ ခံုျမင့္စီးကာ

Aရည္တန ြ ္႔ျခင္း၊

ေတာင့္တရွာေလသည္။ ျဖဴေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ျဖစ္ေနေသာ

ရင္ကို

ဘရာစီယာျဖင့္

ေပါ့ပါးျမဴးပ်ံသည့္Aသြင္ Aေရာင္ေမွးျခင္း၊

Aထင္Aရွားျပေနေသာ

Aိုသဏၭာန္ကို ႏႈတ္ခမ္းကို

ပင့္ရေလသည္။

ဖန္တီးရေလသည္။

သူသာလွ်င္

ကိုယ္လက္ေလးလံျခင္းဟူေသာ

Aမယ္Aိုသည္ပင္

ႏုေAာင္၊

ပ်ဳိေAာင္၊

Aိုျခင္း ပရိယာယ္

ဆင္ခ်င္ရွာေသးသည္။ Aိမ္Aိုက က်ားကန္၊ လူAိုက ပန္းပန္ဟူေသာဆိုထံုးကို ၾကည့္။ ဤသို႔လွ်င္ Aားထုတ္သည္။

သြားမက်ဳိး၊ ဆံမျဖဴ၊ ငယ္မူငယ္ေသြးထြက္ေAာင္ သူႏွင့္

ဘဝတူဟုဆိုရမည္ျဖစ္ေသာ

ၿမိဳ႕သူက သူ႔နည္းသူ

Aဂၢိယတ္သမား

AဘိုးAိုကလည္း

ထာဝစU္ႏုပ်ဳိေAာင္ သူ႔နည္းႏွင့္သူ Aားထုတ္သည္။ သူသည္ မိုးလင္းမွမိုးခ်ဳပ္သည့္တိုင္ ေငြကုန္ခံ၊ Aေညာင္းခံ၍ လုပ္ရပ္က်မ္းတို႔ႏွင့္Aညီ ဖိုထိုးသည္။ ေငြကုန္၍ မယားဆူသည္။ ဆူေစေတာ့၊ ေညာင္းညာ၍ ဒူလာစြဲသည္။ စြဲေစေတာ့။ သို႔ေသာ္ ထိုAရာတို႔သည္ တခဏမွ်သာတည္း။ မၾကာမီ နာAစရွိေသာ

ဓါတ္မကိုးပါး၊

သဘာဝကိုမုခ်သိျမင္၍ ေကာင္းကင္ပ်ံကာ၊

ကန္႔ေက်ာက္ခ်U္

သိဒၶိေပါက္ေသာ္

ေျမလွ်ဳိးကာႏွင့္

Aစရွိေသာ

ဓါတ္ဖိုတစ္ဆယ့္ႏွစ္ပါးတို႔၏

ျပဒါးရွင္လံုးရေတာ့Aံ့၊

ရႊင္ျမဴးေနေသာ

ျမန္မာဇာတ္ပတ ဲြ ို႔တြင္

ေဇာ္ဂ်ီကိုျမင္ဖူးၾကသည္

မဟုတ္ေလာ။

ထြက္ရပ္လမ္းေပါက္ေသာ သူသည္လည္း ဝိဇၨာေဇာ္ဂ်ီAျဖစ္သို႔ ကူးေျပာင္းေလေတာ့Aံ့။ ထိုAခါ၌ Aဆိုပါသိဒၶိတို႔Aျပင္၊ မေမာမပန္းျခင္း၊ Aၿမဲႏုပ်ဳိျခင္း၊ ဘုရားတစ္ဆူႏွင့္ တစ္ဆူAၾကားတိုင္ေAာင္ Aသက္ရွည္ျခင္းဟူေသာ သိဒၶိမ်ားရရွိေတာ့Aံ့။ တရားေတာ္က

သေဗၺသခၤရာAနိစၥာဟု

ဆိုသည္။

Aဂၢိယတ္AဘိုးAိုႏွင့္

ၿမိဳ႕သူ

မိန္းမပ်ဳိတို႔ကား မAိုရ၊ မနာရသည့္နည္းကို မေမာမပန္းရွာေဖြၾကတုန္းပင္ျဖစ္ေလသည္။

တိုက္စိုး

ေနဝင္ ေနဝင္ျမင္သ ည္ ဝေရႊ ဝေရႊျပည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔Aဖြ႔ဲသည္ ပန္းခ်ီဆရာမ်ား

ပါသည္။

လူနည္းနည္းႏွင့္

ေက်ာက္စာသမား

စံုလွေပ၏။ ပါသည္။

ထိုAထဲတြင္

Aမတ္ပါသည္။

ေငးတတ္ေတြးတတ္သူ

ပါသည္။

ပါဝင္သူတို႔သည္ တစ္Uီးႏွင့္ တစ္Uီး Aလုပ္မတူစ႐ိုက္မတူ ျဖစ္ေသာ္လည္း Aင္းဝၿမိဳ႕ေဟာင္းကို ျမင္လိုေသာ ေျခာက္ရာနီးနီး တစ္ေနရာမွ

စိတ္တြင္မူ ရွိခ့ၿဲ ပီျဖစ္၏။ တစ္ေနရာသို႔

AားလံုးAတူတူပင္ ထို႔Aျပင္

ျဖစ္ေလသည္။

ျမန္မာမင္းတို႔သည္

ေရႊ႕တတ္ၾကေသာ္လည္း

Aင္းဝၿမိဳ႕တည္ႏွစ္သည္

ကိန္းခန္းAရ

Aင္းဝကား

typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82

မင္းေနျပည္ကို

ေလးႀကိမ္တိုင္တိုင္

31

mmcybermedia.

com

မင္းေနျပည္Aျဖစ္ ရပ္တည္ခ့ေ ဲ လသည္။ သို႔ျဖင့္ ထည္ဝါေသာ ထိုAမည္ကို နားတြင္စဲြေနၾကေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္

တစ္ခုေသာညေနခင္း၌

ေခတၱခဏတည္းခိုေနေသာ

မႏၲေလးမွ

ဂ်စ္ကားတစ္စီးျဖင့္ ထြက္ခာြ ခဲ့ၾကေလသည္။ ကားသည္ Aမရပူရကိုျဖတ္၍ သြားရေလသည္။ ထိုမွAလြန္ လက္ပံပင္Aတန္းလိုက္စီ၍ ေပါက္ေနေသာလမ္းAတိုင္း ကၽြန္ေတာ္

တို႔

လာခဲ့ရာကြမ္းတစ္ရာညက္ခန္႔Aၾကာတြင္

ျမင္ရေလေတာ့သည္။

တံတားသည္

Eရာဝတီႏွင့္

Aင္းဝတံတားAစကို ျမစ္ငယ္ဆံုေတြ႔ရာသည္

Aင္းဝတည္း။ “ေရႊဝ - ဝ ေနတည္ မယ္တို႔ျပည္သာသည္ ကၽြန္းထိပ္တက္”ဟူေသာ ယမက သံေပါက္သည္ Aင္းဝတည္ေနဟန္ျပသည့္ Aၫႊန္းတည္း။ ကားသည္ တံတားသို႔မေရာက္ခင္ ဘယ္ဘက္သဲေသာင္ျပင္သို႔ ေကြ႔ဆင္းကာ ေသာင္စပ္Aထိသာြ းရ၏။ ထိုမွတစ္ဆင့္ ကူးတို႔ျဖင့္ တဖက္သို႔ကူးရေလသည္။

တဖက္ကမ္းသို႔

ေရာက္ခ်ိန္၌

လာလမ္းကို

ျပန္လွည့္ၾကည့္မိ၏။

ကၽြန္ေတာ္တို႔လူသိုက္လည္း ထီးမယိုင့္တယိုင္၊

ထံုးမျဖဴတျဖဴႏွင့္

ေနAေတာ္

ေစာင္းေလၿပီ။

က်န္ခ့သ ဲ ည့္ေသာင္စပ္တြင္

ေျမစိုက္ေစတီႏွစ္ဆူရွိသည္။

ေရွ႕ေရစပ္တြင္

ငွက္

(သမၺန္)ကေလးမ်ား ကပ္လ်က္ ထားရွိသည္။ ေရေပၚတြင္ ငွက္တစ္စင္းႏွစ္စင္း တကၽြီကၽြီႏွင့္ ေလွာ္ခပ္သာြ းလာေနၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔

ဤသည္တို႔ကို

ေငးေနမိၾကသည္။

လႈပ္လႈပ္ရြရျြ ဖစ္ကာ

ေနာက္က

Aတန္ၾကာမွ

ပန္းခ်ီဆဲြရန္

ေနေရာင္႐ိုက္ေနသည့္

ကၽြန္ေတာ္တို႔Aထဲရွိ

သူတို႔ေနရစ္မည္ဟု

႐ႈခင္း၌

ပန္းခ်ီဆရာမ်ား

ဆိုေလသည္။

က်န္လူတို႔လည္း

ေနလံုးမေပ်ာက္ခင္ Aင္းဝနန္းေတာ္သို႔ ေရာက္ေAာင္ဟု ခရီးဆက္ၾကျပန္ေလသည္။ နန္းေတာ္ရာဟု

ကၽန ြ ္ေတာ္

ဆိုလိုက္သည္။

ဆိုလိုက္ရျခင္းမွာ

Aင္းဝသည္

ရာဇဝင္သက္တြင္ Aလြန္ၾကာေညာင္းခဲ့ေသာ္လည္း ၿမိဳ႕လကၡဏာဟူ၍ Aလြန္ရွားပါးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။

လွည္းလမ္းေၾကာင္းAတိုင္း

ကားတျဖည္းျဖည္းေမာင္းရင္းက

ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔၏

မ်က္စိဝန္းသို႔ ဝင္လာေသာ က်ဳံးAိုး၊ ၿမိဳ႕႐ိုးAိုး၊ ေမွ်ာ္စင္Aို၊ Aုတ္ေက်ာင္းAိုတို႔သည္သာလွ်င္ မင္းေနျပည္ဟူ၍

ထြန္းကားခဲ့ေၾကာင္း

ေရ,ကင္းေလၿပီ။

ၿမိဳ႕႐ိုးမွာလည္း

Aမွတ္Aသား

ေျမ၌

ျဖစ္ေလေတာ့သည္။

ေပၚတခ်ဳိ႕

ျမဳပ္တခ်ဳိ႕ျဖစ္ၿပီ။

က်ဳံးမွာလည္း

ေမွ်ာ္စင္မွာလည္း

ငလ်င္ဒဏ္ျဖင့္ တဖက္ယိုင္ေနၿပီ။ Aုတ္ေက်ာင္းမွာလည္း သံဃာဟူ၍မရွိၿပီ။ သတိရမိပါေသး၏။ ေရြးခ်ယ္ခ့ေ ဲ လသည္။

ႀကံဆၾကည့္လွ်င္

ထိုေခတ္ထိုAခါAတြက္ ျဖစ္တန္ရာသည္။

သဘာဝ

Uတုရာသီလည္း

တစ္ဆယ့္တစ္ခ႐ုိင္ႏွင့္ Aမွီရထားေသာ

သတိုးမင္းဖ်ားသည္

AကာAကြယ္သေဘာ ေကာင္း၍၊

မင္းAဆက္ဆက္တို႔သည္

မင္းေနျပည္Aျဖစ္

ျမစ္ေရဝိုင္းရံေနသည့္

စပ္ေနေသာေၾကာင့္လည္း

လုပ္ေဆာင္ခ့သ ဲ ည့္Aတိုင္း

Aင္းဝကို

Aင္းဝၿမိဳ႕ကို

ၿမိဳ႕ျပတန္ေဆာင္းလည္း

Aျခင္းAရာသည္

ေရာက္ေသာေၾကာင့္လည္း

ဆန္ေရစပါးလႈိင္သည့္

ျဖစ္တန္ရာ၏။

စတင္

ေျမေကာင္း

ျပဳျပဳျပင္ျပင္

လယ္ကြင္း ေရေကာင္းကို

လုပ္ခ့ၾဲ ကေလသည္။

ျပည့္စံုလာသည္။

မ်ဳိးရိကၡာလည္း

ၿဖီးခိုင္လာသည္။ ပ်ဳိAိုမေရြး ပါဝင္ေပ်ာ္ရႊင္ေသာ ရာသီပဲြေတြလည္း AစU္Aလာရွိလာသည္။ စာေဟာ၊

စာေျပာ၊

စာၿပိဳင္၊

စာႏိုင္လုပ္ၾကေသာ

Aျခင္းAရာတို႔လည္း

နန္းတြင္းနန္းျပင္

ႏွံ႔လာသည္။ AလွAပ၊ AယU္Aေက်းလည္း Aဖက္ဖက္က တိုးပြါးလာသည္။ ဤသို႔ေသာ Aလုပ္Aေဆာင္

AစီAရင္တို႔တြင္

သတိုးမင္းဖ်ား၏Aႏြယ္

typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82

ေရႊနန္းေၾကာ့ရွင္

နရပတိ

32

mmcybermedia. ေဆာက္ခ့သ ဲ ည့္

com နန္းေတာ္လည္းပါေလသည္။ ထိုေက်ာက္စာကို

ေစာင့္ေရွာက္ထားေလသည္။

ေက်ာက္စာကား

Aတန္ပင္

ေရွးေဟာင္း သုေတသနက

ပ်က္စီးခဲ့ၿပီ။

ေက်ာက္Aလႊာလႊာ

ကြာက်ကာ စာလံုးAမ်ားပင္ မထင္ေတာ့ၿပီ။ ေက်ာက္စာသမားလည္း ႀကိဳးစား၍ ဖတ္ပါေလ၏။ ဖတ္၍ရေသာ နန္းတည္AစီAရင္တြင္ နတ္ပူေဇာ္၍၊ ပရိတ္ရည္ျဖန္း၍၊ ႏြားေခ်း၊ ႏြားႏို႔၊ ေထာပတ္၊ တင္လစ ဲ သည္ျဖင့္ ေျမကိုက်ံ၍၊ ျငမ္းဆင္၍၊ တပိုး ခရာ သံလြင္တီးမႈတ္၍ ေရႊကနက္ ေငြကနက္ ႏွက္ေစခဲ့သည္ ဟူ၍သာ Aႁမြက္မွ် သိရေလသည္။ Aုတ္ေက်ာင္းဝင္းသို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဝင္ခ့ျဲ ပန္၏။ ေက်ာင္းAမကား မိဖုရားေခါင္ႀကီး မယ္ႏု ျဖစ္ေလသည္။ ေက်ာင္းကား ငလ်င္ဒဏ္ကိုလည္း ခံခ့ရ ဲ သည္။ ရာသီUတုဒဏ္ကိုလည္း ခံခ့ရ ဲ သည္။ သို႔ပင္လည္း

မုဒ္Uီးျပႆဒ္မွေမွ်ာ္ၾကည့္ေသာ္

မန္က်ည္းပင္ေတြAၾကား၌

ဘံုသံုးဆင့္ႏွင့္

ပံုပန္းမပ်က္ဘဲ ရွိေနေသးသည္ကို ျမင္ရေလသည္။ Aေဆာ္၊ စိုင္ေပါင္၊ ဒုရင္၊ စုလစ္စသည့္ Aလုပ္Aေဆာင္မ်ားႏွင့္တကြ

ခန္႔ခန္႔ထည္ထည္

ရွိေနေသးသည္ကို

ျမင္ရေလသည္။

ပမာဆိုရေသာ္ ပ်ဳိရယ ြ ္စU္Aခါက AလံုးAရပ္ေကာင္းခဲ့သူ Aသေရရွိခ့သ ဲ ူတစ္Uီးကို Aိုဆင္းရဲ၊ နာဆင္းရဲ

လူမႈဆင္းရဲတို႔

ႀကံဳခဲ့ရၿပီးေနာက္တြင္

ျမင္ေတြ႔ရသည့္

Aခါ

ငယ္ရိပ္ငယ္ေရာင္

က်န္ေနေသးသကဲ့သို႔ပင္တည္း။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ေရွ႕ေနာက္မက်န္ လွည့္ပတ္ၾကည့္႐ႈၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွင့္Aတူ ပါလာေသာ Aမတ္မင္းလည္း ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ႏွင့္ “လူထုAားကို Aမ်ားႀကီးသံုးခဲ့ရမွာပဲ”ဟု ထင္ျမင္ခ်က္စ၍ ေပးေလသည္။ သူ႔ထင္ျမင္ခ်က္ကို ဆက္ရေသာ္ ဤသို႔ျဖစ္၏။ တည္ခ့ၾဲ ကသည္။ Aလွဴဒါန

AႀကီးAက်ယ္လည္း

နယ္က်U္းက်U္းမွ်သာ

ျပန္႔ခ့သ ဲ ည့္

ျပဳခဲ့ၾကသည္။ Aခါလည္းရွိ၏။

တဖန္Aင္းဝ၏ ထိုAခါ၌ေသာ္

Aာဏာစက္သည္

Aင္းဝနန္းပလႅင္ေပၚတြင္

ျမန္မာလည္း ထိုင္ခ့၏ ဲ ။ ရွမ္းလည္း ထိုင္ခ့၏ ဲ ။ ထိုသို႔ေသာ ကိစၥAဝဝတို႔၌ ေရႊနန္းသခင္တို႔သည္ လူထု၊ ဝါ၊ ေတာသူေတာင္သားတို႔၏ AားAေပၚ Aလြန္Aမွီသဟဲျပဳခဲ့မည္ ဟူသတည္း။ ဟုတ္၏။ ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔ ရပ္ေနရာမွ

လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လွ်င္

ၿခံဳဖုတ္၊ ေညာင္ပင္တို႔ကို

လည္းေကာင္း၊ ပဲခင္း၊ ေျပာင္းခင္း၊ င႐ုတ္ခင္းတို႔ကို လည္းေကာင္း၊ သက္ကယ္မိုး၊ ဝါးထရံကာႏွင့္ Aိမ္စုကေလးမ်ားကို လည္းေကာင္း ျမင္ရေလသည္။ ထိုမွလန ြ ္ေသာ္ ထန္းေတာ၊ ယာေတာ၊ လယ္ေတာမ်ားကို ေရးေရးျမင္ရျပန္ေလသည္။ ထိုလုပ္ခင္းတို႔တြင္ မွီတင္းေနထိုင္ၾကသူမ်ားကား ေတာသူေတာင္သားတို႔သာတည္း။ ထိုသူတို႔၏ ေဘးဘိုးတို႔သည္လည္း ေတာသူေတာင္သားတို႔ပင္ ျဖစ္ေလသည္။ သူတို႔သည္ ဤေရေျမ၌ ေပါက္ဖာြ းကာ ဤေရေျမ၌လယ္ထန ြ ္၍လည္းေကာင္း၊ ထန္းတက္၍လည္းေကာင္း၊

ေလွျဖင့္

ဆားငါးပိတင္ကာ

ကုန္သယ ြ ္၍လည္းေကာင္း

ဝမ္းစာ

ရွာခဲ့ၾကေလသည္။ ရွာရသမွ်မွ​ွ စည္းၾကပ္သည့္Aလိုက္ Aခြန္သြင္းခဲ့ရ၏။ ထို႔Aျပင္ Aသည္ (လူလတ ြ ္)ျဖစ္ခ့မ ဲ ူ တစ္ဆယ့္ႏွစ္မႈ မင္းတိုင္းဟူေသာ တမာေစး၊ ေလွ်ာ္၊ Aံုတံုေခါက္၊ Uသွ်စ္ စသည္ကို

ဆက္ရ၏။

မင္းမႈထမ္းရ၏။

Aစုသားျဖစ္ခ့မ ဲ ူ

ထိုAသည္

တာဝန္ခဲြေဝသည့္Aလိုက္

ထိုAစုသားတို႔၏

လုပ္Aားျဖင့္

ကိုယ့္Aစုႏွင့္ကိုယ္ Aင္းဝနန္းေျမသည္

ထည္ဝါခဲ့ေလသည္။ သူတို႔၏Aေရာင္ေၾကာင့္ Aင္းဝၿမိဳ႕သားတို႔သည္ ပါးေျပာင္ခ့ေ ဲ လသည္။

typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82

33

mmcybermedia.

com

Aေမွာင္ရိပ္လည္း

သန္းလာေလၿပီ။

စစ္ကိုင္းေတာင္႐ိုးဖက္၌လည္း

မီးတလက္လက္

ရွိေလၿပီ။ လာလမ္းAတိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ျပန္ခ့ၾဲ ကရာ ေသာင္စပ္တြင္ပန္းခ်ီဆရာမ်ား Aလုပ္လက္စ သိမ္းေနသည္ကို ေတြ႔ရေလသည္။ သူတို႔သည္ သူတို႔၏ကသိုဏ္းဝန္းထဲသို႔ ဝင္ခ့ေ ဲ သာ႐ႈခင္းကို ပိတ္ကားေပၚသို႔ Aမိဖမ္းတင္လိုက္ႏိုင္သည့္Aတြက္ ဝမ္းသာ၍မဆံုးရွိေနၾကသည္။ သူတို႔သည္ နန္းေတာ္ရာ မေရာက္ခ့ဲရသည္ကို ႏွေျမာတသျခင္း ျဖစ္ပံုမရ။ Aင္းဝနန္း ေျပာင္လက္သည္ျဖစ္ေစ၊ Aင္းဝနန္း ေမွးမိွန္ခ့သ ဲ ည္ျဖစ္ေစ၊ ျပည္ထဲေရး Aေျပာင္းAလဲတို႔၌ သူတို႔၏Aာ႐ံုသည္ မေရာက္။ ေဆာင္းရာသီညေနေစာင္း ညေနေစာင္းတို႔တြင္ ထာဝရျမင္ေနရမည့္ ဤ႐ႈခင္း၊ ႏွလံုးေမြ႔ေလ်ာ္စရာ ဤသဘာဝ၌ သူတို႔၏Aာ႐ံုသည္ က်က္စားခဲ့သတည္း။

တိုက္စိုး

တစ္ႏွစ္တစ္ခါ မိုးကုန္ေလၿပီ။ သစ္ပင္တို႔သည္ Aေရာင္ေတာက္လာၾကၿပီ။ ေနျခည္လည္း ဝင္းထိန္လာၿပီ။ ေကာင္းကင္လည္း

ျပာလာၿပီ။

လႈပ္ရွားသြားလာလ်က္

ရွိသည္။

တိမ္ျဖဴလိပ္ႀကီးတို႔သည္ ျမစ္ျပင္က်ယ္က်ယ္တြင္

ေကာင္းကင္ျပာဝယ္

တေရြ႕ေရြ႕

ေဘာက္တူႀကီးမ်ား

ရြက္ကုန္ဖြင့္၍

တေရြ႕ေရြ႕သြားေနသည္ႏွင့္ တူေနသည္။ သာယာလွေပသည္တကား။ သည္လို

သာယာေသာAခ်ိန္မ်ဳိးဝယ္

က်င္းပေလသည္။ သံဃာေတာ္တို႔သည္

ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔ရပ္ကက ြ ္တြင္

ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔ရပ္ကက ြ ္ရွိ တစ္ႏွစ္

တစ္ႀကိမ္

ဆြမ္းႀကီးေလာင္းပြဲ

ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း

ဆြမ္းဆန္ထက ြ ္၍

Aသီးသီးမွ

Aလွဴခံၾကသည္။

ယခုလည္း

ဆြမ္းဆန္Aလွဴခံရန္ ႂကြခ်ီလာၾကUီးေတာ့မည္။ ေရွးAခါက ေတာ၌တရားAားထုတ္လ်က္ရွိေသာ ရေသ့ရဟန္းတို႔သည္ ခ်U္ဆားAလို႔ငွာ ရြာနိဂံုးမ်ားသို႔ တခါတရံႂကြေရာက္ Aလွဴခံတတ္ၾကသည္ဟူ၍ ဇာတ္နိပါတ္တို႔တြင္ပါရွိသည္ကို ကၽြန္ေတာ္သည္ ျပန္လည္Aမွတ္ရမိ၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပင္ဆင္ၾကသည္။

ရပ္ကက ြ ္သားမ်ားသည္ ဆြမ္းဆန္သာမက

ဆြမ္းႀကီးေလာင္းရန္

Aျခားလွဴဖြယ္ပစၥည္းတို႔ကိုပါ

ကုိယ္စီကိုယ္ငွ လွဴဒါန္းရန္လည္း

စီစU္ၾကသည္။ Aခ်ဳိ႕ကိစၥမ်ား၌ ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔တြင္ မညီမၫြတ္ေသာကိစၥမ်ား ရွိေကာင္းရွိမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း သည္ကိစၥတြင္ကား တညီတၫြတ္တည္းရွိလွေပသည္။ ရပ္ကက ြ ္ကိုသာမက ဆြမ္းေတာ္ႀကီးေလာင္းပြဲ

ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔Aိမ္ကိုလည္း

ရွိတယ္ေဟ့”ဟု

ၾကည့္ပါUီး။

ဆိုလိုက္ေသာAခါ

Aေမက

“သဘက္ခါ

တစ္Aိမ္သားလံုး

လႈပ္လႈပ္ရြရြ

ျဖစ္သာြ းၾကသည္။ လွဴဖြယ္ပစၥည္းဝယ္ရန္ မိမိတို႔ကိုယ္ပိုင္ေငြကေလးထဲမွ သဒၶါတတ္Aားရွိသေရြ႕ Aလွဴေငြထည့္ဝင္ၾကသည္။ “ေရာ့Aေမ၊ ဒါ ကၽန ြ ္ေတာ့Aလွဴ” “ေရာ့Aေမ၊ ဒါ ကၽန ြ ္မAလွဴ”

typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82

34

mmcybermedia.

com

သည္Aတိုင္းပင္

ကိုယ္စီကိုယ္ငွထည့္ဝင္

လွဴဒါန္းၾကသည္။

Aိမ္၌ေစးနဲသည္ဟု

နာမည္ႀကီးလွေသာ ေဒၚေလးကပင္ ေသတၱာထဲတြင္ ဝွက္ထားေသာ သူ႔ေငြစုထမ ဲ ွ တစ္ဆယ္တန္ စကၠဴတစ္ခ်ပ္ကို ရက္ေရာစြာထုတ္၍ လွဴေလသည္။ ေဒၚေလးသာမက Aသက္ ၁၃ ႏွစ္Aရြယ္ရွိ Aိမ္ေဖာ္မေလး မေခြးကလည္း ေငြတစ္က်ပ္ကိုထုတ္၍ ေပးလွဴေနေလၿပီ။ Aေမသည္ ေငြမ်ားျဖင့္ ဆြမ္းဆန္ကိုလည္း ဝယ္သည္။ င႐ုတ္ၾကက္သန ြ ္မ်ားကိုလည္း ဝယ္သည္။

သည္ပစၥည္းတို႔ကို

Aထုပ္ငယ္မ်ား

တစ္Aိမ္သားလံုးပင္

ထုပ္ၾကသည္။

ဝိုင္းဝန္း၍

ျပင္ဆင္ၾကသည္။

သံဃာတစ္ပါးစာစီAတြက္

ေပ်ာ္စရာပင္။

သည္လိုႏွင့္ပင္

ဆြမ္းေတာ္ႀကီးေလာင္းမည့္ေန႔သို႔ ေရာက္ေလသည္။ Aခ်ိန္မွာ

ညေနေစာင္းျဖစ္သည္။

Aပူေလ်ာ့စျပဳ၍

AေAးသို႔

လွဴဖြယ္ပစၥည္းမ်ားကို

ေနမင္းသည္

ကူးစAခ်ိန္တည္း။

Aသင့္ျပင္လ်က္

Aေနာက္သို႔

ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔

လမ္းသို႔ထက ြ ္ကာ

ယြန္းစျပဳေနၿပီ။

Aရပ္သားမ်ားလည္း

သံဃာေတာ္တို႔ႂကြခ်ီAလာကို

င့ံေမွ်ာ္ေနၾကသည္။ “ေဟာ သံဃာေတြ ႂကြလာၿပီ” မေရွးမေႏွာင္းပင္

ေၾကးစည္သံလြင္လြင္ကို

ၾကားရသည္။

ဝတ္ရတ ြ ္Aဖြ႔မ ဲ ွ

ပရိတ္သံသာသာကိုလည္း ၾကားရသည္။ သံဃာမ်ားလည္း စီတန္းႂကြခ်ီလာေလၿပီ။ စုစုေပါင္း သံဃာAပါး

၂၀၀

ခန္႔ရွိမည္။

ကိုရင္ငယ္မွAစ

ဆရာေတာ္Aထိ

သက္ေတာ္Aမ်ဳိးမ်ဳိး

ဝါေတာ္Aမ်ဳိးမ်ဳိး ပါဝင္သည္။ သူတုိ႔သည္ ငံု႔Aပ္ေသာUီးျပည္း၊ တည္ၿငိမ္ေသာ Iေႁႏၵတို႔ျဖင့္ ႂကြခ်ီလာသည္။

ၾကည္ညိဳဖြယ္ေကာင္းေလစြ။

ဝင္လုဆဲ

ေနျခည္တြင္

သကၤန္းဝါထိန္ထိန္မွာ

တင့္တယ္ေပစြ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာပင္ မိမိတို႔၏လွဴဖြယ္ပစၥည္းတို႔ကို ေပးလွဴၾကသည္။ လွဴဖြယ္ပစၥည္းတို႔ကား

Aမ်ဳိးစံုလွသည္။

ဆန္လည္းပါသည္။

င႐ုတ္ၾကက္သန ြ ္လည္းပါသည္။

မီးျခစ္၊ ဖေယာင္းတိုင္ လည္းပါသည္။ ထန္းလ်က္သၾကားလည္းပါသည္။ သစ္သီးသစ္ႏွံလည္း ပါသည္။

ကြမ္းေဆး၊

လဖက္လည္းပါသည္။

ေဆးဝါးလည္းပါသည္။

မိမိတို႔

တတ္စမ ြ ္းသမွ်

ေကာင္းႏုိးရာရာပစၥည္းတို႔ကို လွဴဒါန္း ျခင္းျဖစ္ေပသည္။ ပစၥည္းတို႔စံုလင္သကဲ့သို႔ Aလွဴရွင္လည္း စံုလွသည္။ Aလွဴရွင္တို႔တြင္ သူေဌးလည္း ပါသည္။

သူဆင္းရဲလည္း

သူတို႔AားAျခားေနရာတို႔တြင္

ပါသည္။ သည္လို

လခစားလည္း

ပါသည္။

တစ္စိတ္ထတ ဲ စ္ဝမ္းထဲ

ကုန္သည္လည္း

ပါသည္။

တေစတနာထဲရွိေနသည္ကို

ျမင္ႏိုင္ရန္ ခဲယU္းပါဘိ။ မႏွစ္က သူေဌးႀကီးUီးခ်မ္းသာ၏ ဆြမ္းေကၽြးတြင္ ပဲျပဳတ္သည္ေဒၚစာUကို မေတြ႔ရ။

ေဒၚစာU၏ သားရွင္ျပဳတြင္လည္း

Uီးခ်မ္းသာကိုမေတြ႔ရ။

ယခုကား သူတို႔Aားလံုး

တစ္ခုတည္းေသာ ေစတနာကိုထား၍ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ေပးလွဴေနသည္ကို ေတြ႔ရေလၿပီ။

typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82

35

mmcybermedia.

com

ကၽြန္ေတာ္သည္ ျဖစ္သာြ းသည္။

Aလွဴရွင္တို႔ထတ ဲ ြင္

ကိုဖုိးဘမွာ

လူမွန္းမသိေAာင္

ကိုဖိုးဘကို

ယစ္ထုတ္ႀကီး

မူးတတ္သူ

ျဖစ္သည္။

ဝတ္ေကာင္းစားလွကိုဝတ္လ်က္

ျမင္လိုက္ရေသာAခါ

ျဖစ္သည္။

ယခုမူသူ႔ကို

သူ႔ဇနီးႏွင့္Aတူ

ညေနတိုင္း

Aံ့Oမဆံုး

ပုလင္းေထာင္ကာ

ေကာင္းေကာင္းမြန္မန ြ ္

ဆြမ္းဆန္မ်ားကို

ေတြ႔ေနရၿပီ။

ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ

လွဴဒါန္းလ်က္ ရွိေနသည္။ သူတို႔ႏွင့္

မလွမ္းမကမ္းတြင္

မခင္ျမကိုလည္း

ေတြ႔ရသည္။

မခင္ျမမွာ

Aလြန္

ဆင္းရဲရွာသည္။ ေဆးလိပ္ကေလးလိပ္ကာ AဖြားAိုကို ေစာင့္ေရွာက္လ်က္ ဝမ္းေရးကို Aႏိုင္ႏိုင္ ထိန္းေက်ာင္းေနရသူ ျဖစ္သည္။ သူသည္ေဆးလိပ္မ်ားကို လွဴဒါန္းေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ လမ္းတဖက္သို႔ ၾကည့္လိုက္ေသာAခါ မလွသယ ြ ္ကို ေတြ႔ရျပန္သည္။ မလွသယ ြ ္မွာ မုဆိုးမကေလးျဖစ္သည္။ မႏွစ္ကပင္ သူ႔ခင္ပန ြ ္း ကြယ္လန ြ ္ခ့ရ ဲ ွာသည္။ သူသည္ သံဃာေတာ္တို႔Aား

ေဆးဝါးမ်ားလွဴဒါန္းေနသည္။

ကြယ္လန ြ ္သူခင္ပန ြ ္းသည္Aား

ရည္စူး၍

လွဴဒါန္းဟန္တူေလသည္။ တခဏAတြင္းပင္ ျပည့္ေမာက္သာြ းသည္။

သံဃာေတာ္တို႔၏ သံဃာေတာ္တို႔သည္

ထြက္ခါြ သြားေလၿပီ။

ေၾကးစည္သံ၊

ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္

သံဃာေတာ္တို႔Aား

သပိတ္မ်ားမွာ

လွဴဖြယ္ပစၥည္းမ်ားျဖင့္

ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔ထံပါးမွ

ပရိတ္သံတို႔လည္း

တစ္လွမ္းခ်င္း

ေဝးသထက္ေဝးသြားေလၿပီ။

မ်က္စိတဆံုး႐ႈေမွ်ာ္ၾကည့္ၿပီး

က်န္ရစ္ခ့ၾဲ ကသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔မ်က္ႏွာမွာ ၾကည္ႏူးျခင္း၊ ခ်မ္းေျမ့ျခင္းတို႔ ဖံုးလႊမ္းေန၏။ တစ္ႏွစ္တစ္ခါပင္

ကၽြန္ေတာ္တို႔

ရပ္ကက ြ ္သားတို႔သည္

သည္လိုၾကည္ႏူးျခင္း၊

ခ်မ္းေျမ့ျခင္းကို Aဆင့္Aတန္းမေရြး တစ္ၿပိဳင္တည္းခံစားၾကရေပသည္တကား။

မင္းယုေဝ

ပိုင္ဆင္ ိုငျ္ ခင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔Aိမ္ႏွင့္

မနီးမေဝးတြင္

ၿခံငယ္တစ္ခုရွိသည္။

ၿခံထတ ဲ ြင္

ပိုင္ရွင္မေန။

Uီးဘသာဆိုသူ ပန္းရံဆရာႀကီးတစ္Uီးသာေနသည္။ ၿခံပိုင္ရွင္သည္ တစ္ၿမိဳ႕တစ္ရာြ တြင္ေနသည္။ Uီးဘသာမွာ

ၿခံပိုင္ရွင္ႏွင့္

ေဆြမ်ဳိးနီးစပ္ေတာ္သည္ဟု

ၾကားရသည္။

တကိုယ္ေရ

တကာယျဖစ္သည္။ ၿခံထတ ဲ ြင္ တဲငယ္တစ္လံုးထိုးလ်က္ တစ္ေယာက္တည္းAထီးက်န္ေနသည္။ ေန႔Aခ်ိန္တြင္

တစ္ေနကုန္ထက ြ ္၍

Aလုပ္လုပ္တတ္သည္။

ေနဝင္ၿဖိဳးဖ်Aခ်ိန္သို႔

ေရာက္မွ

Aိမ္သို႔ျပန္လာတတ္သည္။ ဤတြင္ ေန႔လယ္ေန႔ခင္းAခါ၌ ၿခံမွာ လူသူကင္းမဲ့ေနတတ္သည္။ ၿခံသည္မက်ယ္ဝန္းလွ။ သို႔ေသာ္ Aုန္းပင္၊ မရမ္းပင္၊ ဒန္႔သလြန္ပင္၊ သေဘၤာပင္တို႔ႏွင့္ ေဝေဝဆာဆာ ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္ ရွိသည္။ စိုစိုေျပေျပ စိမ္းစိမ္းလန္းလန္း ရွိသည္။ Aထူးသျဖင့္ မရမ္းပင္တို႔ ေပါေပါလႈိင္လႈိင္ရွိသည္။

typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82

36

mmcybermedia.

com

ေဆာင္းရာသီကုန္လုလုAခ်ိန္သို႔ သီးၾကသည္။

Aခိုင္လိုက္

ေရာက္ၿပီဆိုလွ်င္

Aႁပြတ္လိုက္သီးၾကသည္မွာ

မရမ္းပင္တို႔

Aားလည္း

Aၿပိဳင္Aဆိုင္

Aားရစရာ။

ခူးလည္း

ခူးခ်င္စရာ။ သည္လို မရမ္းသီးေပၚခ်ိန္ေရာက္လွ်င္ ဤၿခံမွာ AနီးAပါးမွ ကေလးသူငယ္တို႔ျဖင့္ စည္စည္ကားကား ရွိေလေတာ့သည္။ UီးဘသာAလုပ္ခြင္သို႔ သြားခ်ိန္တြင္ ကေလးသူငယ္တို႔ မရမ္းသီးကိုလာ၍ ခူးၾကသည္။ Aခ်ဳိ႕ကAပင္ေပၚတက္၍ ခူးၾကသည္။ Aခ်ဳိက Aပင္ေAာက္မွ တံခ်ဴျဖင့္ ခ်ဴၾကသည္။ Aခ်ဳိ႕က တုတ္သိမ္းမ်ား၊ ခဲမ်ားျဖင့္ ပစ္ေခၽြၾကသည္။ Aကင္းAရြယ္မွစ၍

ခူးၾကသည္မွာ

မွည့္ရမ ြ ္းသည္Aထိျဖစ္သည္။

Aေစ့မယွက္မီ

တစ္လ၊

ႏွစ္လ၊

သံုးလAခ်ိန္Aထိပင္ ျဖစ္သည္။ သူတို႔ မည္သို႔ပင္ခူးခူး Aသီးတို႔မွာ တံုး၍မသြား၊ ကုန္၍မသြား။ မွည့္ရမ ြ ္းသည့္Aခ်ိန္တိုင္ ၾကည့္ရသည္မွာ

ႂကြင္းက်န္ရွိခ့ေ ဲ လသည္။

ေပ်ာ္စရာ၊

ငယ္စU္ကသည္လို

Aားက်စရာပင္။

မရမ္းသီးခူးခဲ့ၾက၊

တခါတရံတြင္မူ

သူတို႔

မရမ္းသီးမ်ား

သူတို႔ကိုၾကည့္ကာ

သရက္သီးခူးခဲ့ၾကသည္ကို

သူတို႔Aနီးသို႔သာြ းခါ

ခူးၾကသည္ကို

တခါတရံကၽြန္ေတာ္တို႔

ျပန္ေျပာင္း

သူတို႔ႏွင့္Aတူ

သတိရမိသည္။

ဝင္ေရာက္ဆတ ြ ္ခူးမိသည္။

ဆြတ္ခူးရခဲ့သည္တို႔ကို Aိမ္သို႔ယူလာ၍ Aေမ့ကိုေပးရာ AေမကAခ်ဳိ႕ကို ပုဇန ြ ္ေျခာက္ႏိုင္ႏိုင္၊ င႐ုပ္သီးစပ္စပ္ျဖင့္

သုပ္ေကၽြးသည္။

Aလြန္ၿမိန္လွသည္။

Aမႀကီးက

သိမ္းဆည္းသည္။

Aခ်ဳိ႕ကို

ငပိျဖင့္

ေထာင္းေကၽြးသည္။

Aခ်ဳိ႕ကိုဆားစိမ္သည္။

ေနာင္Aခါ

Aခ်ဳိ႕ကို

ဝက္သားျဖင့္လည္းေကာင္း၊

ထမင္း

Aေျခာက္လွမ္းၿပီး

ငါးျမင္းရင္းျဖင့္လည္းေကာင္း

ေရာခ်က္ရန္ျဖစ္သည္။ လြန္ခ့သ ဲ ည့္

သံုးႏွစ္ခန္႔ကမူ

Aေမက

ဤၿခံကို

ဝယ္လိုက္ေလသည္။

ဝယ္သာ

ဝယ္ရေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ကား ေျပာင္းေရႊ႕မေနၾက။ လက္ရွိAိမ္မွာပင္ေန၍ ဤၿခံတြင္ Uီးဘသာကို ဆက္လက္ထားေလ သည္။ ဤၿခံကို

ဝယ္ၿပီးေသာAခါ

Aလုပ္မ်ားလိုက္ၾကသည္။

ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔

ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔သည္

Aိမ္သားမ်ားမွာ

႐ႈပ္ေထြးေနေသာ

Aေတာ္ပင္

ျမက္ပင္၊

ေပါင္းပင္တို႔ကို

ရွင္းလင္းရသည္။ မလံုမလဲျဖစ္ေသာ ၿခံစည္း႐ိုးတို႔ကို ကာရံၾကရသည္။ ေရဝပ္ေနေသာေျမာင္းတို႔ကို ေဖာက္ေပးရသည္။ ၿခံထဲရွိ ေရတြင္းပ်က္ႀကီးကို ေဖာ္ေပးရသည္။ ဤမွ်ကား ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔မမႈၾက။ ကိုယ္က်န္းမာသည္ဆိုကာ ရႊင္လန္းဝမ္းေျမာက္ျခင္းပင္ ျဖစ္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ မရမ္းသီးေပၚခ်ိန္သို႔ ေရာက္ေသာAခါတြင္ကား ကၽြန္ေတာ္တို႔ စိတ္Aေႏွာက္Aယွက္ ျဖစ္ရေလၿပီ။ ယခင္က

မရမ္းသီးမ်ားကို

စိတ္ထဲ၌မည္သို႔မွ်

မထူးျခားၾက။

ျဖစ္မိေသးသည္။

ယခုကား

ကေလးသူငယ္မ်ား တခါတရံ

ခူးၾကသည္ကို

သူတို႔ကိုၾကည့္လ်က္

ထိုသုိ႔မဟုတ္ေတာ့ၿပီ။

ေတြ႔ေသာAခါ

ေပ်ာ္ရႊင္Aားရျခင္းပင္

စိတ္ေျပာင္းေလၿပီ။

ကေလးတို႔

ဆြတ္ခူးၾကသည္ကို မၾကည္ျဖဴႏိုင္ေတာ့ၿပီ။ မိမိတို႔ပုိင္ဆိုင္ေသာ Aရာတို႔ကို ယူၾကေလၿပီတကား ဟူေသာ

Aသိဝင္ကာ

ႏွေျမာစိတ္တို႔

ဝင္လာသည္။

တြန္႔တိုစိတ္တို႔

ဝင္လာသည္။

ထုိမွတဆင့္တက္၍ ေဒါသစိတ္မ်ားပင္ ဝင္ခ့ေ ဲ လ သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကေလးတို႔က

သူငယ္တို႔Aား

ႏွစ္စU္ႏွစ္တိုင္း

မရမ္းသီးတို႔ကို

မခူးရန္

ခူးဆြတ္ေနက်ျဖစ္သည္ကို

ေျပာရသည္။ ယခုလာ၍

typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82

တားျမစ္ရသည္။ တားျမစ္ေသာAခါ

37

mmcybermedia. မေက်မနပ္

com

ျဖစ္ၾကသည္။

ေမာင္းမဲလႊတ္ရသည္။

ေပကပ္ကပ္

ေAာ္ေငါက္

လုပ္ၾကသည္။

လႊတ္ၾကရသည္။

ထိုAခါ

မရလွ်င္

ကၽြန္ေတာ္တို႔က

႐ိုက္ေမာင္းပုတ္ေမာင္းပင္

လုပ္လႊတ္ရသည္။ သူငယ္တို႔သည္ ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔ကိုေၾကာက္ရံ႕ြ သျဖင့္ ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔ေရွ႕တြင္ မခူးဆြတ္ၾက။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မ်က္ကယ ြ ္ျပဳမိေသာAခါ ၿခံတြင္းသို႔ တိတ္တဆိတ္ ဝင္၍ ဆြတ္ခူးၾကသည္။ ထိုAခါကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ သြားၾကည့္ရသည္။

Aလုပ္တစ္ခု

Aလစ္ခူးသူတို႔ကို

Aၿငိမ္မေနရ။

Aေမလည္း

Aၿငိမ္မေနရ။

တခါတရံ

တိုးလာသည္။ ေခ်ာင္းဖမ္းၿပီး

Aၿငိမ္မေနရ။

မၾကာခဏၿခံကို

ေမာင္းႏွင္လႊတ္ရသည္။

Aမႀကီးလည္း

သူကေပါ့ေလ်ာ့သည္။

တေစ့တေစာင္း

Aၿငိမ္မေနရ။

ငါကေပါ့ေလ်ာ့သည္

Aေဖလည္း

ကၽြန္ေတာ္လည္း စသည္ျဖင့္လည္း

တစ္Uီးကိုတစ္Uီး Aျပစ္တင္မိၾကသည္။ တခါတရံUီးဘသာAေပၚ ၿငိဳျငင္မိၾကသည္။ ၿခံတြင္ေနေဖာ္သာ ရသည္။ ေစာင့္ေဖာ္မရ။ သူ႔ကို

ဆက္ထားရသည္မွာ

Aက်ဳိးမထူး။

သူ႔Aစား

ၿခံေစာင့္

တစ္ေယာက္ေယာက္ကို

လဲေျပာင္းထားရေသာ္သင့္စြ။ သို႔ေသာ္ မျဖစ္ေသး။ ၿခံေစာင့္ထားလွ်င္ Aခေၾကးေငြေပးေနရမည္။ ၿခံAတြက္ ဝင္ေငြမရပါဘဲလ်က္ Aေစာင့္Aတြက္ သက္သက္ေပးေနရမည္မွာ ေနရာမက်ေသး။ ဤသို႔ျဖင့္ ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔Aိမ္သားမ်ားသည္ ၿခံAတြက္ မေAးမခ်မ္း ျဖစ္ခ့ရ ဲ ေလသည္။ မရမ္းသီးမ်ား တံုးသြားေသာAခါတြင္လည္း မေAးၿငိမ္းရ။ Aုန္းသီးမ်ား၊ ဒန္႔သလြန္သီးမ်ား၊ သေဘၤာသီးမ်ားကို သူခိုးသူဝွက္မ်ား ခိုးဝွက္ခူးဆြတ္ၾကမည္လား စသည္ျဖင့္ ပူပန္ရသည္မွာလည္း Aေမာပင္။ ဤၿခံကို ပိုင္ဆိုင္သည္မွစ၍

ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔မွာစိတ္Aေႏွာင့္Aယွက္ ျဖစ္ခ့ရ ဲ သည္။

မၿငိမ္းမခ်မ္း ျဖစ္ခ့ရ ဲ သည္။ ထို႔ေၾကာင့္… ထို႔ေၾကာင့္ သည္ႏွစ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔Aိမ္သားမ်ား AညီAၫြတ္သေဘာတူ ဤၿခံကို ေရာင္းပစ္လိုက္ေလသည္။ ထိုေန႔မွစ၍ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဤၿခံႏွင့္ ပတ္သက္၍ စိတ္Aေႏွာင့္Aယွက္ ကင္းရ၏။ ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔ထံမွ ဤၿခံကို ဝယ္ယူသူတို႔ကား မည္သို႔ျဖစ္ရွာၾကUီးမည္ မသိပါတကား။

မင္းယုဝဏ္

Uီးရာေက်ာ္ေကာင္းမႈ တံခန ြ ္တိုင္ရာြ Aဝင္လမ္းေဘးတြင္ Aေခြေခြႏွင့္

ရွိေသာ

ခရီးသည္တို႔

Aပန္းေျဖ

ေနာက္မွီလက္တန္း

ပင္စည္ထာြ းထြား၊

ေညာင္ညိဳပင္ႀကီးတစ္ပင္ရွိေလသည္။ ထိုင္နားရန္

Aျပည့္Aစံုႏွင့္

Aရြက္ဖားဖား၊

Aျမစ္ပ်U္း

ထိုေညာင္ညိဳပင္ႀကီးေAာက္တြင္

Aုတ္ခံုရွည္တစ္လံုးလည္းရွိေလသည္။ သက္ေတာင့္သက္သာ

ထိုင္ခ်င္စဖြယ္

Aုတ္ခံုရွည္မွာ ျဖစ္သည္။

ေAာက္ေျခကား Aပိတ္ျဖစ္၍ Aုတ္ဂူသဖြယ္ လုပ္ထားေပသည္။

typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82

38

mmcybermedia.

com

လြန္ခ့သ ဲ ည့္ ၅ ႏွစ္ခန္႔က ကၽြန္ေတာ္သည္ ဤAုတ္ခံုေပၚတြင္ Aခ်ိန္Aတန္ၾကာေAာင္ Aပန္းေျဖထိုင္နားဖူးေလသည္။

တံခန ြ ္တိုင္ရာြ သို႔

Aလုပ္ကိစၥAတြက္

လာခဲ့ရာမွ

ဝန္စည္စလယ္တို႔ျဖင့္ ေနာက္က်န္ေနရစ္ခ့ေ ဲ သာ Aေဖာ္တို႔ကို ေရွ႕မွသာြ းႏွင့္သူ ကၽန ြ ္ေတာ္က ဤေနရာမွ Aပန္းေျဖလ်က္ ထိုင္ေစာင့္ဖူးေလသည္။ ထိုAခ်ိန္မွာ

ညေနေစာင္းAခ်ိန္

စပါးရိတ္ၿပီးစျဖစ္ေသာ

လယ္ကြင္းျပင္မွာ

ျဖစ္သည္။

ေကာင္းကင္မွာ

တိမ္ေရာင္သန္းေနသည္။

တိမ္ေတာက္ေနသည္။ ေလခ်ဳိေAးကေလးသည္

ညင္းည့ံညံ့ေသြး ေနသည္။ ေလAသြ႔တ ဲ ြင္ ေညာင္ရက ြ ္တို႔ ယိမ္းႏြ႔ဲသာြ းၾကသည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္း သရက္ပင္Aုပ္ဆီမွ ခ်ဳိးကူသံသ့သ ဲ ့က ဲ ို ၾကားရေလသည္။ ဤေနရာတြင္ထိုင္လ်က္ မိခင္သဘာဝ Aလွရင္ခြင္တြင္ နားခိုရင္း Aပန္းေျဖရသည္မွာ ၾကည္ႏူးဖြယ္ ေကာင္းလွသည္တကား။ ထိုစU္

ေျမးAဖြားႏွစ္Uီးတို႔သည္

Aုတ္ခံုသို႔

နားခိုလာၾကသည္။

သူတို႔သည္

ကၽြန္ေတာ့္ေဘးတြင္ လာထိုင္ၾကသည္။ AဖြားAိုမွာ Aသက္ ၆၀ ေက်ာ္Aရြယ္ခန္႔ ရွိပံုရသည္။ ဆံပင္ျဖဴျဖဴ၊ ပါးေရ Aလိပ္လိပ္၊ ခါးကိုင္းကိုင္း၊ မ်က္စိသီေဝေဝႏွင့္။ လည္တြင္ Aုန္းပုတီးႀကီးကို ဆြလ ဲ ်က္။ ေျမးမကေလးမွာမူ Aသက္ ၁၂ ႏွစ္ ၁၃ ႏွစ္Aရြယ္ Aပ်ဳိေဘာ္ဝင္စကေလး ျဖစ္သည္။ AသားAေရ စိုစိုေျပေျပ၊ ဆရစ္ဝိုင္း ကေလးႏွင့္။ ခ်စ္စရာ။ သူ႔လက္တြင္ကား ဆြမ္းAုပ္နီနီကို ကိုင္ထားသည္။ သူတို႔သည္ မလွမ္းမကမ္းရွိ ရြာဖ်ားဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမွ Aျပန္ ဤေနရာတြင္ နားခိုလာျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ AဖြားAိုက ကၽန ြ ္ေတာ့ကိုသူ၏ ေကာင္းမႈAတြက္ Aမွ်ေပးေဝသျဖင့္ ဤေနရာမွ

ကၽန ြ ္ေတာ္သည္

ၾကည္ႏူးစြာ

သာဓုေခၚခဲ့ရေသးသည္။

ဤAုတ္ခံုကား

ဘုရားတရားေမြ႔သူတို႔ Aပန္းေျဖရာ ေနရာလည္းျဖစ္သည္။ ကုသိုလ္ရွင္တို႔ Aမွ်ေဝရာေနရာလည္း ျဖစ္သည္။ Aတန္ၾကာေသာAခါ

ေျမးAဖြားႏွစ္Uီးတို႔သည္

ကၽန ြ ္ေတာ့္ကို

ႏႈတ္ဆက္ၿပီးလွ်င္

တံခန ြ ္တိုင္ရာြ ထဲသို႔ တလႈပ္လႈပ္ ဝင္သာြ းၾကေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကား

Aေဖာ္တို႔ကို

ေစာင့္ဆပ ဲ င္။

မၾကာမီ

သန္မာထြားက်ဳိင္းလွေသာ

ေယာက်္ားႀကီးတစ္ေယာက္ ဤAုတ္ခံုသို႔ ေရာက္လာျပန္သည္။ သူ႔ေတာင္းမွာ ဗူးသီးAျပည့္ႏွင့္။ AနီးAနားရွိ ရြာတစ္ရာြ မွ ဗူးသီးမ်ားကို ယူေဆာင္လာျခင္းျဖစ္သည္။ သူ႔မွာ Aက်ႌမပါ။ ပခံုးတြင္ လံုခ်ည္Aပိုတစ္ခု ၿခံဳသိုင္းထားသည္။ တစ္ကိုယ္လံုး ေခၽြးတို႔ ရႊလ ဲ ်က္။ Aၿပိဳင္းၿပိဳင္း ထေနေသာ ႂကြက္သားတို႔မွာ ပိုမိုေပၚလြင္ေနသည္။ သူသည္ ကၽန ြ ္ေတာ့္ေဘးခံုေပၚတြင္ ေတာင္းကိုခ်လ်က္ ေျခပစ္လက္ပစ္ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ ထိုေယာက်္ားႀကီးသည္ ထြက္ခာြ သြားျပန္၏။

Aပန္းေျဖၿပီးေနာက္

ကၽန ြ ္ေတာ္သည္

ကၽန ြ ္ေတာ့ကို

Aေဖာ္တို႔ကိုေစာင့္ရင္း

ႏႈတ္ဆက္၍

ရြာထဲသို႔

ဤAုတ္ခံုထားရွိျခင္း၏

ေက်းဇူးတရားကို တစိမ့္စိမ့္ ေAာက္ေမ့မိသည္။ ထိုမွတစ္ဆင့္တက္၍ Aုတ္ခံုAလွဴရွင္ကိုလည္း သတိရလာသည္။ သူ႔ေကာင္းမႈႏွင့္ သူ႔ေစတနာကို ခ်ီးက်ဴးမိသည္။ ေလးစား ၾကည္ညိဳမိသည္။

typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82

39

mmcybermedia. ဤသို႔

com

ေလးစားၾကည္ညိဳရာမွလည္း Aလွဴရွင္ကို သိလုိေသာဆႏၵတို႔ ေပၚလာသည္။

ဘယ္သူမ်ားပါလိမ့္။ သူခ်မ္းသာေလာ။ သူဆင္းရဲေလာ။ ေယာက်္ားေလာ။ မိန္းမေလာ။ ျမန္မာတို႔သည္

ေကာင္းမႈျပဳရာတြင္

ေက်ာင္းေဆာက္စေသာ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ

ကမၺည္းထိုးေလ့ရွိၾကသည္။

ေကာင္းမႈႀကီးတို႔ကို မဆိုထားႏွင့္

ကမၺည္းတင္တတ္ၾကသည္။

ကမၺည္းတင္ထားမည္မလြဟ ဲ ု

ေတြးမိသည္။

ဘုရားတည္၊

ေရခ်မ္းစင္ကေလး

သည္Aုတ္ခံုတြင္လည္း ထို႔ေၾကာင့္

တည္လွ်င္ပင္

Aလွဴရွင့္Aမည္ကို

Aလွဴရွင့္Aမည္ကို

Aုတ္ခံု

ေဘးပတ္လည္တြင္ ရွာၾကည့္သည္။ Aုတ္ခံုမွာ ႏွစ္ပရိေစၧဒ ၾကာျမင့္စာြ က တည္ထားျခင္းျဖစ္သျဖင့္ လြန္စာြ ပင္

ေဟာင္းႏြမ္းေနၿပီ။

ေရညႇိတို႔တက္လ်က္။

Aခ်ဳိ႕ေနရာတို႔တြင္

Aဂၤေတမ်ားမွာ

ကြာ၍ပင္က်ေနၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေရညႇိတို႔ကို ပြတ္တိုက္လ်က္ ေသခ်ာစြာ ရွာေဖြၾကည့္ၾကည့္။ Aတန္ၾကာေသာAခါမွ

Aလွဴရွင့္Aမည္ကို

မထင္မရွား

ေတြ႔ရသည္။

ေတြ႔ရျပန္ေတာ့လည္း

Aံ့Oမဆံုး ျဖစ္ရျပန္သည္။ Aလွဴရွင္ကား

ကြယ္လန ြ ္သူ

Uီးရာေက်ာ္

ဆိုသူတည္း။

သည္Aုတ္ခံုကား

Aုတ္ခံုသက္သက္ မည္ကာမတၱမဟုတ္။ Uီးရာေက်ာ္၏Aေလာင္းကို ျမႇဳပ္ႏွံရာ သခ်ဳႋင္းဂူပင္တည္း။

`Uီးရာေက်ာ္ Aသက္ ၆၅ ႏွစ္ ၁၂၇၀ ျပည့္ႏွစ္၊ တန္ေဆာင္မုန္းလဆန္း ၁၀ ရက္ေန႔တြင္ ကြယ္လန ြ ္ Aနိစၥေရာက္သည္’ ဟူေသာ ေဟာင္းႏြမ္းပ်က္စီးေနၿပီျဖစ္သည့္

ကမၺည္းစာသည္

ကၽန ြ ္ေတာ့္ကို ညႇိ္ဳ႕ထားသကဲ့သို႔

ရွိေနေလၿပီ။ Uီးရာေက်ာ္ကယ ြ ္လန ြ ္ေသာAခါ က်န္ရစ္သူတို႔သည္ ဤေနရာတြင္ လူAမ်ားAပန္းေျဖ ထိုင္နားရန္ ႏွိမ့္ခ်စြာျဖင့္ Aုတ္ခံုတည္ကာ Uီးရာေက်ာ္Aတြက္ ေကာင္းမႈျပဳျခင္းျဖစ္သည္။ စိတ္ကူး ေကာင္းေလစြ။ ေစတနာ ႀကီးမားေလစြ။ Aံ့Oခ်ီးက်ဴးဖြယ္ ေကာင္းေလစြ။ မၾကာမီAေဖာ္တို႔ သို႔ဖဲခါြ ခဲ့ရျငားလည္း

ေရာက္လာသျဖင့္

ကၽန ြ ္ေတာ္သည္

ဤထူးျခားမြန္ျမတ္လွေသာ

ဤAုတ္ခံုမွ

ေကာင္းမႈကိုကား

ဖဲခါြ ခဲ့ရသည္။ မၾကာခဏပင္

သတိရေနမိသည္။ သတိရတိုင္းလည္း ဝမ္းသာၾကည္ႏူးျခင္း ျဖစ္မိေလသည္။ လူAမ်ား

Aပန္းေျဖထိုင္နားရန္Aတြက္

သခ်ဳႋင္းဂူကို

Aုတ္ခံုသဖြယ္ျပဳေသာ

ေကာင္းမႈမ်ဳိးမွာ တံခန ြ ္တိုင္ ရြာတစ္ရာြ ၌သာမဟုတ္။ Aခ်ဳိ႕ေသာ ျမန္မာရြာမ်ား၊ ၿမိဳ႕ငယ္မ်ား၌လည္း ရွိသည္ကို ေနာင္Aခါ ထပ္မံျမင္ေတြ႔လာရသည္။ ယင္းသို႔ျမင္ေတြ႔တိုင္းလည္း ကၽြန္ေတာ္သည္ ၾကည္ႏူးျခင္း ျဖစ္ခ့ရ ဲ ေပသည္။

မင္းယုေဝ

typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82

40

mmcybermedia.

com

AနီးAေဝး သာမန္

မ်က္စိေကာင္းသူမ်ားသည္

စာဖတ္ေသာAခါ

စာAုပ္ႏွင့္မ်က္စိ

ဆယ့္သံုးလက္မခန္႔ ခြါ၍ ဖတ္သင့္သည္ဟု ကၽန ြ ္ေတာ္မွတ္သားခဲ့ဖူးပါသည္။ ဆယ့္သံုးလက္မထက္ ပို၍နီးလာလွ်င္ ဝါး၍ ဝါး၍ လာတတ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ေဝးလြန္း၍မျမင္ရျခင္းကိုကား သတိျပဳမိၾကသည္ျဖစ္၏။ နီးလြန္း၍ မျမင္ရျခင္းလည္း ရွိပါေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ခါက

Aိႏၵိယ႐ုပ္ရွင္ကားတစ္ကားကို

သြား၍

ၾကည့္ခ့ဖ ဲ ူးပါသည္။

Aိႏၵိယ႐ုပ္ရွင္ မင္းသမီးေခ်ာ မဒူဘာလာကို ကၽန ြ ္ေတာ္Aလြန္ခ်စ္သည္။ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္မည္ဟူေသာ AစီAစU္ျဖင့္ သြား၍ ၾကည့္ျခင္းမဟုတ္ပါ။ သြားရင္းဟန္လဲြ Aသည္းစြဲ မဒူဘာလာပါဝင္ေသာ ႐ုပ္ရွင္ကားကို Aသင့္ေတြ႔ေနေသာေၾကာင့္သာ ဝင္ၾကည့္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ႐ုပ္ရွင္ျပခ်ိန္ကလည္း နီးလွၿပီ။.

တစ္က်ပ္ခတ ဲြ န္း

လက္မွတ္ကုန္ၿပီ။

ႏွစ္က်ပ္တန္းမွ

ဝင္ၾကည့္လွ်င္လည္း

ကၽြန္ေတာ့္Aျပန္စရိတ္ မက်န္ႏိုင္။ သံုးမတ္တန္းကပင္ ဝင္ၾကည့္သည္။ သံုးမတ္တန္းတြင္လည္း လူၾကပ္ေသာေၾကာင့္

ေရွ႕ဆံုးတန္းတြင္သာ

ေနရာရေတာ့သည္။

လက္မွတ္ယူ၍

႐ံုထဝ ဲ င္ၿပီး

ေနရာတက် ထိုင္မိမွ ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့ေရွ႕တြင္ ပိတ္ကား။ ပိတ္ကားေရွ႕က ကပ္လ်က္ ကၽန ြ ္ေတာ္။ ႐ုပ္ရွင္စျပေသာAခါ ပိတ္ကားထဲသို႔

နီးကပ္လန ြ ္းေသာေၾကာင့္

ဝင္ေရာက္ေနရဘိသကဲ့သို႔

ေမာ့ၾကည့္ေနရသည္။

ျဖစ္ေလရာ

လူက

မ်က္စိခ်ိန္သားကိုက္ေAာင္

မနည္းAားထုတ္ ႀကိဳးပမ္းေနရသည္။ သည္ၾကားထဲတြင္ ဓါတ္ပံုဆရာကလည္း မဒူဘာလာ၏ Aလွကို

ႂကြားဝင့္လိုက္သည္။

ပိတ္ကားတစ္ခုလံုးမွာ

မၾကာခဏAနီးကပ္

မေရႊေခ်ာ၏

မ်က္ႏွာႀကီးျဖင့္

႐ိုက္ကူးျပသေလေသာေၾကာင့္ ျပည့္ေနေလ့ရွိသည္။

သီခ်င္းေလး

တဟင့္ဟင့္ဆို၍ ၿပံဳးရႊင္ရယ္ေမာျပန္လွ်င္လည္း သြားတစ္ေခ်ာင္းတစ္ေခ်ာင္း စေကာငယ္ေလာက္ ရွိသည္ကို

ျမင္ရပါသည္။

ရႊန္းစိုၾကည္လ့ေ ဲ သာ

မ်က္လံုးAစံုမွာလည္း

တစ္လံုးႏွင့္တစ္လံုး

ဆယ့္ငါးေပေလာက္ကာြ သည္။ ကၽြန္ေတာ့မွာ စီရရီေဖြးေနေသာ Eရာမသြားႀကီးေတြကိုၾကည့္လိုက္၊ ဟိုဘက္ကမ်က္လံုးၾကည့္လိုက္၊

ဒီဘက္က

မ်က္လံုးဆီလွမ္းၾကည့္လိုက္ႏွင့္

မဇၩိမတိုင္းသူ၏

Aလွကို ေတာင္ၾကည့္၊ ေျမာက္ၾကည့္၊ က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္ ခံစားေနရပါသည္။ မဒူဘာလာ၏Aလွကို Aလွကမဝင္၊

Aာ႐ံုခံစားလိုသျဖင့္

Aလွထဲသို႔မ်က္စိက

ပိတ္ကားကလည္း

နီးလြန္းလွသည္။

႐ုပ္ရွင္ၾကည့္မိပါေသာ္လည္း

ဝင္ေနသျဖင့္ ေရႊမင္းသမီး၏

Aလွကို

မျမင္ရဘဲ

မ်က္ႏွာကလည္း

မ်က္စိထဲသို႔

ရွိခ့ပ ဲ ါေတာ့သည္။ ႀကီးလြန္းလွသည္။

ေဝးလြန္းမွသာ မျမင္ရသည္မဟုတ္။ ေသးလြန္းမွသာ မျမင္ရသည္ မဟုတ္။ နီးလြန္းလွ်င္လည္း မျမင္သာျဖစ္တတ္ေခ်သည္။ ႀကီးလြန္းလွ်င္လည္း မျမင္သာျဖစ္တတ္ေခ်သည္။ လွ်ပ္စစ္ဓါတ္မီးကို စတင္တီထြင္ခ့ေ ဲ သာ Aယ္ဒီဆင္ဆိုသူ Aေမရိကန္သိပၸံပညာရွင္ႀကီး ကြယ္လန ြ ္သည့္ေန႔တြင္

နယူးေရာက္ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕လံုး

ေခတၱေမွာင္ခ်၍

typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82

ပညာရွင္ႀကီးကို

41

mmcybermedia.

com

Aေလးျပဳခဲ့ၾကသည္။

ေမွာင္မိုက္ေနေသာAခါတြင္မွ

Aလင္းေရာင္၏

ေက်းဇူးကို

ပိုမိုဆင္ျခင္မိႏိုင္ဖယ ြ ္ ျဖစ္သည္။ ဤသို႔ေသာေမွာင္မိုက္ကို တိုက္ဖ်က္ေပးခဲ့ရွာသည့္ Aယ္ဒီဆင္၏ ေက်းဇူးကား ႀကီးေပစြဟု ဆင္ျခင္မိႏိုင္ဖယ ြ ္လည္း ျဖစ္သည္။ Aေမရိကန္ Aေမွာင္ခြင္း၍

ျပည္သူျပည္သားတို႔သာမက

Aလင္းေဆာင္ခ့သ ဲ ည့္

တစ္ကမာၻလံုးရွိ

ဤသိပၸံပညာရွင္ႀကီးကို

လူAမ်ားကလည္း

ေက်းဇူးတင္ၾကရေကာင္းမွန္း

သိပါသည္။ သို႔ေသာ္… သို႔ေသာ္

ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔သည္

ဆင္ျခင္ဖူးပါသနည္း။ သစ္ပင္သတၱဝါတို႔

ေနမင္း၏ေက်းဇူးကို

ေနမင္း၏Aလင္းေရာင္ေၾကာင့္ Aသက္ရွင္ၾကရ၏။

ဘယ္ႏွခါမ်ား ေလးေလးနက္နက္

ခ်စ္သူ၏မ်က္ႏွာကို

ေလာကႀကီး

ျမင္ၾကရသည္။

ရပ္တည္ေနႏိုင္ခ့ေ ဲ ပ၏။

ေနမင္း၏

ေက်းဇူးကား ေျပာ၍မၿပီး၊ ေရး၍ မကုန္ေAာင္ ႀကီးလွစာြ ၏။ သို႔ေသာ္လည္း သူ၏ေက်းဇူးမွာ ႀကီးလြန္းလွသည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္

သူ႔Aေၾကာင္းကို

ေထြေထြထူးထူး

Aဆန္းလုပ္၍

ေတြးမေနၾကေတာ့ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ညU့္ကာလတြင္ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ေတာက္ပေနေသာ ၾကယ္ပြင့္တို႔၏Aလွကို ျမင္မိၾကသည္။

တရႊန္းလဲ့လ့ဝ ဲ င္းေသာလမင္း၏

သို႔ေသာ္လည္း

ၿဂိဳဟ္ႀကီးကိုးလံုးတြင္

ေAးၿငိမ္းေသာAလွကိုလည္း

AပါAဝင္ျဖစ္သည့္

ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔

ျမင္မိၾကသည္။ မွီတင္းေနထိုင္ရာ

ဤကမာၻေျမႀကီး၏Aလွကို ဘယ္ႏွခါျမင္ဖူးၾကသနည္း။ နီးလြန္းေသာေၾကာင့္ မျမင္ႏိုင္ၾကေလၿပီ။ မၾကာမီက

တီထြင္လိုက္ေသာၿဂိဳဟ္တုႏွင့္

လိုက္ပါသြားၾကသူတို႔ကိုမူကား

ဤကမာၻေျမႀကီး၏

Aလွကို တAံ့တO ေတြ႔ျမင္ခ့ၾဲ ကရသည္ဟု ဆိုၾကသည္။ Aလွကိုျမင္ႏိုင္ရန္ ခပ္ေဝးေဝးသို႔ ခြာတန္လွ်င္ ခြာေပးရျပန္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မ်က္စိမ်ားသာမဟုတ္။ ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔၏ စိတ္မ်ားကလည္းနီးလြန္းလွ်င္ မျမင္၊ ႀကီးလြန္းလွ်င္မထင္ ရွိတတ္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိသည္။ တခါတရံ ေငြေၾကးၾကပ္တည္းေနေသာAခါ ငါးဆယ္မ်ဳိး၊ တစ္ရာမ်ဳိးေပး မေခ်းငွားဖူးေသာ သူတုိ႔၏ေက်းဇူးကို “သူ႔ေက်းဇူး ရွိေပသည္”ဟု တသသဆင္ျခင္ သတိရမိတတ္ၾကေသာ္လည္း တစ္သက္လံုးေကၽြးေမြး

ေစာင့္ေရွာက္လာခဲ့ေသာ

မိဘ၏ေက်းဇူးကို

ေလးေလးနက္နက္

ဆင္ျခင္မိခလ ဲ ွသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္မိသည္။ မိမိAား တစ္စံုတစ္ခုေသာ Aသက္ေဘးမွ ကယ္တင္လိုက္ေသာသူကို Aသက္သခင္ ေက်းဇူးရွင္ဟု

ထပ္တလဲလဲ

စတင္ေပၚေပါက္ေစ၍

ခ်ီးမြမ္းသတိရေလ့

ရွိၾကေသာ္လည္း၊

ေကၽးြ ေမြးေစာင့္ေရွာက္ခ့ေ ဲ သာ Aမိ၏ေက်းဇူးကို

ထိုAသက္ကို

လႈိက္လစ ွဲ ာြ ဆင္ျခင္ရန္

သတိရခ်င္မွ ရတတ္ပါသည္။ မဂၢဇင္းတိုက္တစ္ခုတြင္ ၫႊန္ၾကားလိုက္ေလဖူး

မေတာ္တဆ

စာေရးဆရာႀကီးတစ္Uီး၏

ခဏႀကံဳေတြ႔လိုက္စU္ ေက်းဇူးကို

typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82

ကဗ်ာေရးနည္း

မၾကာခဏ

ထုတ္ေဖာ္

42

mmcybermedia.

com

ေျပာျပတတ္ပါေသာ္လည္း

ေက်ာင္းစာသင္ခန္းတြင္

မိမိAား

ေန႔စU္သင္ၾကားပို႔ခ်ေနသည့္

ဆရာ၏ေက်းဇူးကိုကား Aမွတ္မထင္ ျဖစ္ေနတတ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ရန္ကုန္က စာေပပညာရွင္ႀကီးတစ္Uီးႏွင့္ ဆံုေတြ႔ခ့ပ ဲ ါသည္။ ယခင္ကမူ ေျခာက္လမွတစ္ခါ Aခ်ိန္တြင္လည္း

တစ္ႏွစ္မွတစ္ခါဆိုသလိုသာ ထိုပုဂၢိဳလ္ႀကီး၏ႏႈတ္ဖ်ားမွ

ဆံုေတြ႔ခြင့္ရခဲ့သည္။

ေတြ႔ခြင့္ရသမွ်ေသာ

ယိုစီးက်လာသမွ်Oဝါဒမ်ားကို

တစ္လံုးမက်န္

မွတ္သားနာယူေလ့ရွိခ့သ ဲ ည္။ ထိုOဝါဒမ်ား ေၾကာင့္ပင္ ကၽန ြ ္ေတာ္၏ AေတြးAႀကံမွာလည္း တစ္ဖံုသစ္၍ တစ္ျဖစ္ေျပာင္းခဲ့သည္ဟု ယံုၾကည္မိခ့ပ ဲ ါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္

ယင္းပညာရွင္ႀကီး၏

ေက်းဇူးကို မၾကာခဏ လႈိက္လစ ွဲ ာြ ဆင္ျခင္မိဖူးပါသည္။ ယခုကၽြန္ေတာ္ ဆရာႀကီးႏွင့္

ရန္ကုန္

ေရာက္လာေသာAခါတြင္ကား

ေန႔စU္လိုလိုေတြ႔ေနရသည္။

သူ႔Oဝါဒကိုလည္း

ကၽြန္ေတာ္၏ေက်းဇူးရွင္ မျပတ္ၾကားနာေနရသည္။

သူ႔ေက်းဇူးမွာလည္း ပို၍ ပို၍ ႀကီးလာပါေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္… သို႔ေသာ္ ထိုပုဂၢိဳလ္ႀကီးကို

ယခုလက္ရွိ

ကၽြန္ေတာ္၏စိတ္ကို

ေက်းဇူးတင္ပံုမွာ

သတိျပဳ

ေပါ့ဆဆျဖစ္လာသကဲ့သို႔

ဆင္ျခင္ၾကည့္ေသာAခါ

ထင္ရပါသည္။

ေက်းဇူးကိုကား

ဆင္ျခင္မိပါ၏။ သို႔ေသာ္လည္း ယခင္ကကဲ့သို႔ ရင္ထတ ဲ ြင္ရွိန္းလာေလာက္ေAာင္ ေက်းဇူးတင္ပံုမ်ဳိး မဟုတ္ေတာ့ပါ။ “ေႂကြးမ်ားေတာ့ မပူ၊ သန္းထူေတာ့ မ,ယား” ဆိုေသာ စကားကဲ့သို႔ တစတစ ေက်းဇူးႀကီးလြန္းလာေသာေၾကာင့္ မျမင္သလိုလို ျဖစ္လာျခင္းေပေလာဟု Aထင္ေရာက္မိပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္

နီးလြန္းႀကီးလြန္းေသာ

သူ၏ေက်းဇူးကို

မ်က္ျခည္မျပတ္

ဆင္ျခင္မိပါေလေAာင္

Aားထုတ္ေနရပါသည္။ ထို႔Aတူ ဗုဒၶျမတ္ရွင္၊ ခရစ္ေတာ္စေသာ ပုဂၢိဳလ္ျမတ္တို႔၏ ေက်းဇူးေတာ္မ်ားကိုလည္း ႀကီးလြန္း၍ မကြယ္ေလေAာင္ နီးလြန္း၍ မကြယ္ေလေAာင္ Aားထုတ္ရပါUီးမည္။ ႀကီးလြန္းေသာေၾကာင့္ နီးလြန္းေသာေၾကာင့္ မျမင္သာသည့္ေက်းဇူးမ်ားရွိတတ္သည္ကား မွန္ေပၿပီ။ ႀကီးလြန္းေသာေၾကာင့္ နီးလြန္းေသာေၾကာင့္ မျမင္သာေသာ ေဘးAႏၲရာယ္မ်ားေကာ မရွိႏိုင္ဘူးလား။

ေဝးလြန္းမွ

မျမင္သာသည္မဟုတ္။

ေသးလြန္းမွ

မျမင္သာသည္မဟုတ္။

နီးလြန္းလွ်င္လည္း မျမင္သာပါတကား။ ႀကီးလြန္းလွ်င္လည္း မျမင္သာပါတကား။

ေAာင္သင္း

ခ်ဳိတကူးႏွင့္ ဂုဏ ္ရည္မတူ Aတုႏွင့္Aစစ္၊ Aစစ္ကိုပို၍ ျမတ္ႏိုးသင့္ၾကေပသည္။ သို႔ေသာ္… ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕တြင္ သူ႔ဘဝ၏

တစ္ပိုင္းတစ္စကို

ခ်ဳိတကူးသည္

ခ်ဳိတကူးဟု

ေခၚၾကေသာ

တင္ျပခ်င္ပါသည္။

ဆယ့္သံုးႏွစ္သားမွ်သာ

ကုလားေလးတစ္ေယာက္

ဒုတိယကမာၻစစ္ႀကီး

ရွိေသးသည္။

သူ၏ဖခင္သည္

typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82

ရွိသည္။

ျဖစ္ပါြ းစU္Aခါက ဆံပင္ညႇပ္ေသာ

43

mmcybermedia.

Aလုပ္ကိုလုပ္၍ သူ႔ဖခင္၊

com သူ႔မိသားစုကိုရပ္တည္ေAာင္

သူ႔မိခင္Aျပင္

Aစ္ကိုတစ္ေယာက္၊

ေဆာင္ရက ြ ္သူျဖစ္သည္။ Aစ္မတစ္ေယာက္ႏွင့္

သူတို႔မိသားစုတြင္

သူပါဆိုလွ်င္

မိသားစု

ငါးေယာက္ရွိသည္။ ခ်ဳိတကူးတို႔သည္ ဟိႏၵဴလူမ်ဳိးမ်ားျဖစ္သည္။ စစ္ႀကီးျဖစ္၍

Aိႏၵိယလူမ်ဳိးမ်ား

ကေယာင္ကတမ္းႏွင့္

Aိႏၵိယသို႔ျပန္ၾကရန္

Aိႏၵိယသို႔ျပန္ေသာAခါ Eရာဝတီျမစ္ေၾကာင္းမွ

သူတို႔မိသားစုသည္လည္း သေဘၤာျဖင့္

ဆန္တက္

လိုက္ပါသြားၾကသည္။ သူတို႔ခရီးစU္မွာ သေဘၤာျဖင့္ဆန္တက္၍ ျမန္မာျပည္Aထက္ပိုင္းေရာက္မွ Aိႏိၵယျပည္ဘက္သုိ႔ ကုန္းေၾကာင္းကူးၾကရန္ျဖစ္သည္။ သူတို႔လိုက္ပါသြားေသာ သေဘၤာသည္ သေဘၤာလည္းျဖစ္သည္။

Aထက္ျမန္မာျပည္

ေနာက္ဆံုးသေဘၤာျဖစ္၍

စစ္မိန္႔လႊမ္းမိုးေသာ

ၿမိဳ႕ႀကီးတစ္ၿမိဳ႕Aေရာက္တြင္

သေဘၤာေခတၱ

ဆိုက္ကပ္နားေနသည္။ ခ်ဳိတကူး၊ သူ႔ဖခင္ႏွင့္ သူ႔Aစ္ကို၊ သားAဖသံုးေယာက္သည္ ၿမိဳ႕ေပၚသို႔ ေခတၱတက္ေရာက္ လည္ပတ္ၿပီးလွ်င္ လိုAပ္သမွ် စားစရာကေလးမ်ားကို ဝယ္ျခမ္းၾကသည္။ သေဘၤာUOသံ ၾကားရ၍ သေဘၤာဆိပ္သို႔ ဒေရာေသာပါးျပန္ ေျပးလာၾကသည္။ သူတို႔ကမ္းနဖူးသို႔ ေရာက္ေသာAခါ သေဘၤာေရလယ္သို႔ ေရာက္ေနၿပီ။ သေဘၤာသည္ စစ္မိန္႔ျဖင့္ Aေရးတႀကီး ထြက္ခာြ သြားရေလၿပီ။ သေဘၤာေပၚတြင္ သမီးႏွင့္ မိခင္။ ကမ္းေပၚတြင္ သားAဖသံုးေယာက္။ ခ်ဳိတကူးတို႔သည္

႐ုတ္တရက္AေျခAေနကို

နားမလည္ဘိသကဲ့သို႔

ေၾကာင္ေနၾကသည္။

ဤသို႔ျဖင့္ သမီးႏွင့္ မိခင္တို႔သည္ Aိႏၵိယသို႔ပါသြား၍ သားAဖသံုးေယာက္သည္ ျမန္မာျပည္တြင္ Aူလယ္လယ္ က်န္ရစ္ရရွာသည္။ တဖက္ႏွင့္တဖက္ စစ္မီးလွ်ံAတြင္း မည္သို႔ျဖစ္ၾကေလမည္ကို မေတြးဝံ့ေAာင္ပင္ ျဖစ္ၾကရသည္။ သို႔ေသာ္လည္း မတတ္ႏိုင္ၾကေလၿပီ။ သားAဖသံုးေယာက္သည္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ႏွင့္ ေျမလတ္ပိုင္း မူလေနထိုင္ရာ ၿမိဳ႕ကေလးဆီသို႔ ျပန္လာၾကသည္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုးတြင္ Aိႏၵိယတိုင္းရင္းသား စစ္တပ္မ်ားရွိၾကေသး၍ တစ္တပ္ဝင္၊ တစ္တပ္ထက ြ ္ႏွင့္ ဆံပင္ညႇပ္ကာ Aသက္ဆက္ခ့ၾဲ ကရသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ၿမိဳ႕ကေလးသို႔ ျပန္လည္ဆိုက္ေရာက္လာၾကသည္။ ဂ်ပန္ေခတ္တြင္လည္း ဆံပင္ညႇပ္၍ပင္ Aသက္ေမြးၾကရသည္။ သို႔ေသာ္ ဝမ္းေရာဂါတစ္ခ်ီ ျဖစ္လိုက္ရာ ခ်ဳိတကူး၏ ဖခင္ႏွင့္Aစ္ကိုတို႔သည္ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ ကိစၥေခ်ာသြားၾကျပန္သည္။ ယခုကား ခ်ဳိတကူး တစ္ေယာက္ထဲ။ ခ်ဳိတကူးသည္ ထမင္းစားသကဲ့သို႔၊

ၾကာရွည္

စိတ္ညစ္တတ္သူ

ေရေသာက္သကဲ့သို႔

မဟုတ္။

ရယ္ကာေမာကာ

ျဖစ္သမွ်

ႀကံဳသမွ်တို႔ကို

ျပန္ေျပာတတ္သည္။

Eရာမ

ေလာကဓံႀကီးကို ႀကံဳရသည္ဟုလည္း သူမသိ။ မသိေသာေၾကာင့္ သူမေတြး။ မေတြးေသာေၾကာင့္ သူ မဆင္ျခင္။ မဆင္ျခင္ေသာေၾကာင့္ ေလာကဓံကို သူမျမင္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘုရားပြဲ၊ ေပ်ာ္ပဲြ၊ ရႊင္ပလ ဲြ ုပ္လွ်င္ ဘယ္သူကမွ သူ႔ကိုမဖိတ္ၾကားရဘဲ သူေရာက္လာတတ္သည္။ ဘယ္ေနရာမွာပင္ သံုးသံုး၊ ကိုခ်ဳိတကူးက မျငင္း။ ေမ်ာက္လုပ္၍လည္း ကသည္။ ေျမေလွ်ာက္မင္းသား လုပ္၍လည္း ကသည္။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပဲ။

typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82

44

mmcybermedia.

com

ထို႔ေၾကာင့္ပင္လား မသိ။ Aိမ္နီးခ်င္းမ်ားသည္ သူ႔Aျဖစ္Aပ်က္ကို ၾကားရေသာAခါ သနားေတာ့

သနားၾကပါ၏။

သို႔ေသာ္လည္း

စုပ္သပ္႐ံုမွ်သာ

ျဖစ္သည္။

မ်က္ရည္

စို႔ေလာက္ေAာင္ကား ထိခိုက္ျခင္းမရွိၾက။ သည္ကိစၥကို ထားUီးေတာ့။ စာေရးဆရာဒါ႐ိုက္တာသုခ၏ ခ်ဳိတကူးႏွင့္

Aမွတ္မထင္

“ဂုဏ္ရည္မတူ”

ဆံုေတြ႔ရသည္။

ဇာတ္ကားျပေသာAခါ

ခ်ဳိတကူးႏွင့္

သူ႔Aိမ္နီးခ်င္း

႐ုပ္ရွင္႐ံုတင ြ ္ မိန္းမႀကီး

ေလးငါးေယာက္ႏွင့္Aတူ တစ္ခံုတည္း ထိုင္မိလ်က္သားျဖစ္ေနသည္။ ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္းေနာက္ပိုင္း ေမသစ္Aပူခန္းသို႔

ေရာက္ေသာAခါ

မိန္းမႀကီးမ်ားသည္

ေမသစ္ကို

သနားလြန္း၍

မ်က္ရည္မဆည္ႏိုင္ေAာင္ျဖစ္ၾကရသည္။ ခ်ဳိတကူးလည္း မ်က္ရည္ေဝ့ေနသည္ဟု ထင္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မ်က္ရည္မက်ေစကာမူ ႏွာပိတ္ခ်င္သလိုလို ျဖစ္လာပါသည္။ ႐ုပ္ရွင္ၿပီး၍

ထြက္လာၾကေသာAခါ

Aမ်ဳိးသမီးႀကီးမ်ားမွာ

မ်က္ခံန ြ ီေနသည္။

ခ်ဳိတကူးလည္း “ေကာင္းထားတာကြာ၊ ငါျဖင့္ မ်က္ရည္ေတာင္ က်မိေသးတယ္”ဟု ရယ္ေမာ၍ ေျပာပါသည္။ ျဖစ္ရာဘဝတြင္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးေနတတ္၍ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုပင္ သနားရမွန္းမသိေသာ ကိုခ်ဳိတကူးက

ေမသစ္ကို

ျဖစ္ေတာ္ေပါင္းAတြက္

သနားေနပါသည္။

Aေဒၚႀကီးမ်ားကလည္း

မ်က္ရည္စမ္းစမ္းမွ်ပင္

မျဖစ္ခ့ဘ ဲ ူးပါလ်က္

ခ်ဳိတကူး၏ ေမသစ္က်မွ

မ်က္ရည္Aိုင္ၾကရသည္။ ခ်ဳိတကူး၏Aျဖစ္သည္ Aျဖစ္စစ္ျဖစ္သည္။

တကယ္ျဖစ္၊

ေမသစ္၏Aျဖစ္သည္

Aဟုတ္ျဖစ္၊

စစ္စစ္စစ္စစ္

ပိတ္ကားေပၚက

ျမည္ေနေသာ

ဘဝျဖစ္စU္မွ်သာျဖစ္သည္။

ခ်ဳိတကူး၏ ရာဇဝင္သည္ Aစစ္။ ေမသစ္၏ ရာဇဝင္သည္ Aတု။ သူတို႔သည္ Aစစ္ထက္ Aတုကိုပို၍ က႐ုဏာသက္ေနၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ့စိတ္တြင္

မေက်မနပ္

ျဖစ္ေနမိသည္။

ကၽန ြ ္ေတာ့ကိုယ္ကိုလည္း

ကၽြန္ေတာ္မေက်နပ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူတို႔ႏွင္ႏွင္သာ ျဖစ္သည္။ Aတုကို ျမတ္ႏိုးေနသည္။ Aစစ္ႏွင့္Aတု၊ Aတုႏွင့္ Aစစ္ျပႆနာသည္ ကၽြန္ေတာ္၏ရင္တြင္ ပို၍႐ႈပ္ေထြးလာပါသည္။ Aစစ္ႏွင့္Aတုကို ႏႈိင္းယွU္၍ ၾကည့္ခ်င္တတ္လာပါသည္။ သတိျပဳလာပါသည္။ ပန္းခ်ီစာေစာင္တစ္ခုကို ေတြ႔သည္။

ေဒၚလာေထာင္ခ်ီ၍

သပ်စ္သီးတစ္ခိုင္၊ တစ္ပိုင္းတစ္စ

ေတာင္လွန္ေျမာက္လွန္ၾကည့္ေနရင္း၊ ေပးဝယ္သာြ းေသာ

ပန္းသီးတစ္စိတ္၊ ျဖစ္သည္။

ေငြတစ္ဆယ္ဖိုးထက္

ဓါးတစ္ေခ်ာင္း၊

ဤပစၥည္းမ်ားကို

ကုန္မည္မဟုတ္။

သို႔ေသာ္

ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ကို

ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ ဖန္ခ်ဳိင့္တစ္ခု၊

ျဖစ္သည္။

ေနာက္ခံကန္႔လန္႔ကာ

စားေသာက္ရန္

ေဈးထဲသာြ းဝယ္လွ်င္

Aစစ္ကိုမမက္ေမာ၊

Aတုမွ်သာျဖစ္ေသာ

ပန္းခ်ီကားကို ေဒၚလာေထာင္ခ်ီ၍ ေပးဝယ္ၾကသည္။ Aတုကို Aစစ္ထက္ တန္ဖိုးထားၾကသည္။

typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82

45

mmcybermedia.

com

ကၽြန္ေတာ့စိတ္ထတ ဲ ြင္ ကၽြန္ေတာ္

မေက်နပ္ခ်င္ပါ။

Aစစ္ထက္Aတုကို Aစစ္ကိုသာ

ျမတ္ႏိုးေလးစားၾကေသာ

တန္ဖိုးထားေစခ်င္သည္။

သို႔ေသာ္

ေလာကကို ကၽြန္ေတာ္

ကိုယ္တိုင္က Aတုကို Oဘာေပးေနသည္။ ေမသစ္ကို ပိုသနား၍ ပန္းခ်ီကားကို ပိုခ်စ္ေနသည္။ ဤသို႔ေတြးရင္း ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္ရေသာ္ဟု

ခ်ဳိတကူး၏

Aျဖစ္Aပ်က္ကို

ေတြးမိပါသည္။

ဆရာသုခလို

ခ်ဳိတကူးကိုယ္တိုင္

ဒါ႐ိုက္တာမ်ဳိးႏွင့္

တစ္ကိုယ္လံုးမ်က္ရည္ျဖစ္ၿပီး

ေမ်ာသြားမလား မသိပါ။ ကၽြန္ေတာ္၏စိတ္တြင္ လွ်ပ္ျပက္သကဲ့သို႔တစ္ခ်က္ ဝင္းကနဲ ျဖစ္သာြ းပါသည္။ Aလွမယ္၏ မ်က္ႏွာကို ေခတၱမွ်ျမင္လိုက္ရသကဲ့သို႔ “Aႏုပညာ”၏ မ်က္ႏွာကို ရိပ္ကနဲျမင္လိုက္ရသလိုလုိ ထင္မိပါသည္။

ေAာင္သင္း

ေရႊယုန္ႏွင့္ ေရႊက်ား ေရႊယုန္ႏွင့္

ေရႊက်ား

သက္ကယ္ရိပ္သာြ းေသာ

ပံုျပင္သည္

ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔

ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ားAဖို႔ မ႐ိုးႏိုင္ေသာ ပံုျပင္ျဖစ္ပါသည္။ ဤပံုျပင္ကို မည္သူကစ၍ ေျပာခဲ့သည္။ မည္သည့္ေခတ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ယုယစြာ ေနာင္ကိုလည္း

ေပၚထြန္းခဲ့သည္ကို

မည္သူမွ်

မေျပာႏိုင္ေတာ့ၿပီ။

ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ခ့သ ဲ ည္။

တေမ့တေမာႀကီး

ေနလိမ့္Uီးမည္။

ဤမိဘမဲ့ပံုျပင္ကို

သူ၏သက္တမ္း

Aျခားလူမ်ဳိးတိုင္းတြင္လည္း

ရွည္လွေပၿပီ။ ဤသို႔ေသာ

Aသက္ရွည္လွသည့္ မိဘမဲ့ပံုျပင္မ်ား ရွိၾကေပလိမ့္မည္။ ေရႊယုန္ႏွင့္ေရႊက်ားကို ေမြးျမဴၾကသနည္း။

Aဘယ္ေၾကာင့္

ကၽြန္ေတာ္ယူဆသည္မွာ

ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူသားတို႔Aတြက္

ခ်စ္ခင္စာြ

ထိန္းသိမ္း

Aသံုးမဝင္ေတာ့ေသာ

လူလုပ္ပစၥည္းမ်ားသည္ တျဖည္းျဖည္း တိမ္ေကာ ပေပ်ာက္ကယ ြ ္သာြ းေလ့ရွိၾကသည္။ ေရႊယုန္ႏွင့္ ေရႊက်ားသည္

လူလုပ္ပစၥည္း

ျဖစ္သည္။

ယခုထက္တိုင္

မတိမ္ေကာပါ။

ထိုပံုျပင္သည္

လူ႔ေလာကကို မုခ်Aက်ဳိးျပဳေနသည္ဟု ယူဆပါသည္။ မည္သို႔ Aက်ဳိးျပဳေလသနည္း။ ကၽန ြ ္ေတာ္ စU္းစားခ်င္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ငယ္စU္ဘဝ၊ မိဘ၏ရင္ခြင္တြင္ ေခါင္းေမွး၍ ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔သည္ လွည့္ျဖား၍ ႏွိပ္စက္တတ္ေသာ ေရႊယုန္ကိုလည္း ျမင္ေယာင္ပါသည္။ Aေကာင္Aထည္ ႀကီးေသာ္လည္း ယုန္သူငယ္၏ လွည့္ျဖားႏွိပ္စက္ျခင္းကို ခံရရွာေသာ ေရႊက်ားႀကီးကိုလည္း ျမင္ေယာင္ပါသည္။ ေရႊက်ားခမ်ာ မီးေလာင္ဒဏ္ရာႏွင့္ သဲဆပ္ျပာက်င္းတြင္ လူးရေသာAခါ တဖ်င္းဖ်င္း စပ္ရွာမည္ကိုလည္း

ေတြး၍

သနားမိပါသည္။

ေရႊယုန္သည္

Aေကာင္ငယ္ကေလး

ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူ႔ကိုခ်စ္စႏိုး ရွိပါေသာ္လည္း လွည့္ျဖားတတ္ေသာေၾကာင့္ စိတ္ပ်က္ရမလိုလို ျဖစ္လာပါသည္။ လူလည္လုပ္လန ြ ္းေသာေၾကာင့္ မုန္းရမလုိလိုလည္း ျဖစ္မိပါသည္။

typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82

46

mmcybermedia.

com

ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္

ေရႊယုန္ကို

ႏွာေခါင္း႐ႈံ၍

ေရႊက်ားAတြက္

စုပ္သပ္မိပါသည္။

Aကယ္စင္စစ္ေသာ္ကား ႏွာေခါင္း႐ံႈျခင္းသည္ Aျပစ္ေပးျခင္းျဖစ္၍ စုပ္သပ္ျခင္းသည္ ေစာင္မျခင္း ျဖစ္ေပသည္။

မေကာင္းသူကိုပယ္၍

ေကာင္းသူကိုကယ္ျခင္းလည္း

ျဖစ္သည္။

ေရႊယုန္သည္

က်ဴးေက်ာ္ထိပါးသူျဖစ္၍ ေရႊက်ားသည္ က်ဴးေက်ာ္ထိပါးျခင္း ခံရသူျဖစ္သည္ဟု ဆိုလိုျခင္းလည္း ျဖစ္သည္။ တဖန္ သို႔ေသာ္ သူသည္ ၾကင္နာဖြယ္ျဖစ္၏။ ဤသို႔ေသာAမႈသည္ စက္ဆုပ္ဖယ ြ ္ျဖစ္၏။ ဤသို႔ေသာAမႈသည္

ၾကင္နာဖြယ္ျဖစ္၏

ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္

မိခင္ရင္ခြင္

စသည္ျဖင့္

ဆံုးျဖတ္ျခင္းလည္း

တရားပလႅင္ထက္ဝယ္၊

တင့္တယ္စာြ

ျဖစ္၏။ စံပယ္၍

ေရႊယုန္ႏွင့္ေရႊက်ားတို႔Aမႈကို ဤသို႔လွ်င္ စီရင္ခ်က္ ခ်ခဲ့ၾကဖူးေလၿပီ။ သိပၸံပညာတြင္

မူေသနည္းရွိေသာေၾကာင့္

AမွားAမွန္ကို

လက္ေတြ႔စမ္းသပ္၍

မွတ္သားနာယူရန္ လြယ္ကူသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္မိပါသည္။ ဝိဇၨာပညာတြင္ကား မူေသနည္း မရွိေသာေၾကာင့္

AမွားAမွန္ကို

လက္ေတြ႔စမ္းသပ္၍

မွတ္သားနာယူရန္

မလြယ္ကူလွပါ။

သိပၸံပညာတြင္ တစ္ခုေသာAရည္ကို ငရဲမီးဟုတ္မဟုတ္ ဓါတ္ခဲြခန္း စမ္းသပ္ဖန္ႁပြန္တြင္ ထည့္၍ စူးစမ္းႏိုင္ပါသည္။

ဝိဇၨာပညာရပ္မ်ားျဖစ္ေသာ

ျမင့္ျမတ္သည္၊

ယုတ္မာသည္၊

လွသည္၊

Aက်ည္းတန္သည္ဟူေသာ သေဘာတရားတို႔ကို စမ္းသပ္ဖန္ႁပြန္တြင္ ထည့္သြင္း၍ စူးစမ္းျခင္းကို မျပဳႏိုင္ပါ။

ထိုသေဘာတရားမ်ား

ေရႊက်ားကဲ့သို႔ေသာ

ဟုတ္မဟုတ္၊

ပံုျပင္မ်ားကို

သ႐ုပ္ျပ

မွန္မမွန္ကို

စူးစမ္းရာတြင္

ႀကိယာမ်ားသဖြယ္

ေရႊယုန္ႏွင့္

Aသံုးျပဳႏိုင္သည္ဟု

ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါသည္။ ဗုဒၶျမတ္ရွင္၏ ေဒသနာေတာ္သည္ Aဘိဓမၼာသေဘာမ်ားသည္ Aလြန္နက္နလ ဲ ွသည္ဟု Aမ်ားက လက္ခံယူဆၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္ ပင္မAေျခခံ သေဘာတရားႀကီးမ်ားျဖစ္ၾကေသာ သံသရာ

သေဘာ၊

ကံ

ကံ၏Aက်ဳိး

သေဘာ

စသည္တို႔ကို

ကၽြန္ေတာ္တို႔ငယ္စU္ကပင္

ယံုၾကည္ခ့ၾဲ ကပါသည္။ ယင္းသို႔ ယံုၾကည္ျခင္းမွာ Aဘိဓမၼာကို ေလ့လာဖူးေသာေၾကာင့္လည္း မဟုတ္ပါ။ သၿဂႋဳဟ္ကိုးပိုင္းကို ညက္ညက္ေက်ေAာင္ နားလည္ေသာေၾကာင့္လည္း မဟုတ္ပါ။ လယ္တီဆရာေတာ္၏ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ဒီပနီကို ဖတ္ဖူးေသာေၾကာင့္လည္း မဟုတ္ပါ။ ငါးရာ့ငါးဆယ္ ဇာတ္ဝတၳဳမ်ားေၾကာင့္၊ ဓမၼပဒဝတၳဳမ်ားေၾကာင့္၊ ဇိနတၳဝတၳဳမ်ားေၾကာင့္သာ ျဖစ္ပါသည္။ ဤဝတၳဳမ်ားသည္

မွန္ေျပာင္းငယ္ႏွင့္တူသည္။

မွန္ေျပာင္းငယ္ျဖင့္

ၾကည့္ေသာAခါ

Aေျပာက်ယ္လွေသာ ေတာေတာင္ေရေျမတို႔ကို နီးကပ္စာြ ျမင္ရဘိသကဲ့သို႔ ဤဝတၳဳမ်ားမွတစ္ဆင့္ ဗုဒၶျမတ္ရွင္၏

ေဒသနာေတာ္

Aေျခခံသေဘာတရားႀကီးမ်ားကို

ျမင္ခ့ၾဲ ကရသည္ဟု

ကၽြန္ေတာ္ဆိုခ်င္ပါသည္။ ဗုဒၶျမတ္ရွင္၏ ျဖစ္လင့္ကစား

Aဘိဓမၼာက်မ္းရင္း

ဤဝတၳဳမ်ားကို

သေဘာတရားႀကီးမ်ားႏွင့္

ၾကားနာမွတ္သားဖူးပါလွ်င္

မရင္းႏွီးဖူးသူပင္

ဗုဒၶAလိုေတာ္က်

ေနထိုင္

က်င့္ေဆာင္ႏိုင္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ထင္မိပါသည္။

typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82

47

mmcybermedia.

com

ေရႊယုန္ ေရႊက်ားႏွင့္ စပ်စ္သီးခ်U္ေသာပံုျပင္မ်ားသည္ လူ႔ဘဝႏွင့္လည္း ဟပ္မသ ိ ည္။ လူ႔ဘဝ၏ တစ္ပိုင္းတစ္စကိုလည္း ေဖာ္ျပသည္ဟု ထင္မိပါသည္။ စပ်စ္သီးခ်U္သည္ဟူေသာ ေျမေခြးလို လူစားမ်ဳိးသည္ ယခုထက္တိုင္ ရွိေနပါေသးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဤပံုျပင္သည္ မ႐ိုးႏိုင္ပါ။ ဤပံုျပင္သည္ တကယ့္Aျဖစ္Aပ်က္၌ Aေျခခံရွိေသာ ပံုျပင္ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ “ဤဝတၳဳတြင္ ေဖာ္ျပထားေသာ Aျဖစ္Aပ်က္မ်ားသည္ Aမည္၊ နာမ၊ ေနရပ္တို႔ကို ေျပာင္းလဲထားသည္မွAပ တကယ့္Aျဖစ္Aပ်က္ ျဖစ္ပါေၾကာင္း”ဟု ပလႅင္ခံ၍ ေရးသားထားေသာ ဝတၳဳမ်ားကို

ဖတ္ဖူးၾကပါလိမ့္မည္။

ဤေျမေခြးပံုျပင္သည္လည္း

ဤသို႔ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။

ကာယကံရွင္မ်ားကို မထိခိုက္ေစလို၍ Aမည္နာမ ေနရပ္တို႔ကို ေျပာင္းလဲထားျခင္း ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ကမာၻ႔ဂႏၲဝင္ဝတၳဳႀကီးမ်ားသည္ စပ်စ္သီးခ်U္ေသာ

လူတို႔၏စိတ္ေနစ႐ိုက္

ေျမေခြး၏ပံုျပင္သည္လည္း

Aက်င့္Aမူကိုေဖာ္ျပပါသည္။

ထို႔Aတူပင္ျဖစ္ပါသည္။

ဂႏၲဝင္ဝတၳဳႀကီးမ်ားက

ခမ္းနားပါသည္။ ေျမေခြးပံုျပင္ငယ္က မခမ္းနားပါ။ ဤမွ်သာ ျခားနားခ်က္ရွိပါသည္။ မခမ္းနားေသာေၾကာင့္ ဤပံုျပင္ကိုAသံုးမဝင္ဟု မေျပာသင့္ပါ။ ခမ္းနားေသာေၾကာင့္ ပို၍ Aသံုးက်သည္ဟုလည္း မဆိုသာပါ။ ဆင္ကိုခ်ည္ေသာ ထူးႏွင့္ ၾကက္ကိုခ်ည္၍ မရသကဲ့သို႔ ခမ္းနားလြန္းေသာေၾကာင့္ သံုးမရသည့္Aခါလည္း ရွိပါသည္။ ကေလးငယ္တို႔သည္ ႏွစ္သက္ၾကပါသည္။

ပါရမီေတာ္ခန္းပ်ဳိ႕ထက္၊

ထို႔ေၾကာင့္

Aျမတ္ထက ြ ္ပါလိမ့္မည္။

ယေန႔

ေရႊယုန္ႏွင့္

ေရႊယုန္ႏွင့္ေရႊက်ားကို

ေရႊက်ားသည္

က်င့္သံုးလိုက္နာၾကေသာ

ကေလးတို႔Aတြက္

လူ႔က်င့္ဝတ္မ်ားကို

ပို၍ ပို၍

Aထပ္ထပ္

ျပန္လည္စစ္ေဆးေသာAခါ၊ ေရႊျပည္စိုးUီးလတ္၏ သြန္သင္ခ်က္၊ ေတာ္စတြိဳင္း၏ သြန္သင္ခ်က္က ပို၍မ်ားေနသည္ဟု ထင္မိပါသည္။ နိပါတ္ေတာ္၊ ဇာတ္ဝတၳဳမ်ား၏ ဇာတ္လိုက္ျဖစ္ေသာ Aေလာင္းေတာ္၏ ေက်းဇူးကား ႀကီးမားလွပါသည္။ ထို႔Aတူ ေဒဝဒတ္၏ေက်းဇူးလည္း ႀကီးလွပါသည္။ ေဒဝဒတ္သည္ ငရဲႀကီးခံ၍ ေျမမ်ဳိခံ၍

Aမွားကိုျပရွာေပသည္။

ထို႔ေၾကာင့္

ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္

Aမွားကိုျမင္ခ့ရ ဲ သည္။

Aမွားကိုသိခ့ရ ဲ သည္။ Aမွားကိုျမင္ျခင္းသည္ Aမွန္ကို ျမင္ရာေရာက္သည္။ Aမွားကို သိျခင္းသည္ Aမွန္ကိုျမင္ရာေရာက္ သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဒဝဒတ္၏ေက်းဇူးကို ခ်ီးမြမ္းခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ယခုလည္း

ကၽြန္ေတာ္သည္

ဂႏၲဝင္ဝတၳဳႀကီးမ်ားကို

ေလးစားခ်စ္ခင္စာြ

ဖတ္ဆပ ဲ င္

ျဖစ္ပါသည္။ လူ႔Aေၾကာင္းကို သိမ္ေမြ႔စာြ ေဖာ္ထုတ္ထားေသာ ထိုဝတၳဳႀကီးမ်ား၏ သြန္သင္ခ်က္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကို ေမတၱာ က႐ုဏာ စိတ္ေကာင္းေမြးလာေAာင္ Aားထုတ္ေနရပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ A႐ိုးမရင့္မီကာလက ပံုၾကမ္းေလာင္းေပးခဲ့ေသာ ေရႊယုန္ႏွင့္ေရႊက်ားတို႔ကို မေမ့ႏိုင္ပါ။ သူတို႔သည္ မွား၏၊ မွန္၏၊ သင့္၏၊ မသင့္၏၊ ေလ်ာ္ကန္၏၊ မေလ်ာ္ကန္စေသာ ျပႆနာမ်ားကို လက္မန ြ ္Uီးစြာ ခ်ိန္ခြင္ထက္သို႔

တင္ျပခဲ့ေသာေၾကာင့္ တဖက္တစ္ေကာင္စီ

ျဖစ္ပါသည္။ တက္၍

ေရႊယုန္ႏွင့္ေရႊက်ားသည္ Aမွားႏွင့္Aမွန္၊

ကၽန ြ ္ေတာ္၏

Aေကာင္းႏွင့္Aဆိုး

ႏႈိင္းယွU္သင္ၾကားခဲ့ဖူးပါသည္။

typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82

48

mmcybermedia.

com

ကၽြန္ေတာ္ ႀကီးျပင္းလာပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္၏ သားေျမးမ်ားခ်ိန္ခြင္သို႔ သင္းတို႔ႏွစ္ေကာင္ကို တင္ျပေပးရပါလိမ့္Uီးမည္။ ကၽန ြ ္ေတာ့ဘဝAစမွ Aဆံုးထိ သံုးစြဲေနေသာ ပံုျပင္ျဖစ္၍ ေရႊယုန္ႏွင့္ ေရႊက်ားကို ျမတ္ႏိုးရပါသည္။

ေAာင္သင္း

ဗမာစြန္ ေဆာင္းUီးညေနခင္း ဟိုတစ္စု

သည္တစ္စု

ေကာင္းကင္ကို

ျဖစ္သည္။

ေနျခည္သည္

လြင့္ေမ်ာေနေသာ

AသေရတိုးေAာင္

တျဖည္းျဖည္း

ေဖာ့မွိန္လ်က္ရွိသည္။

တိမ္မွ်င္ေဖြးေဖြးတို႔သည္

Aလွျခယ္လ်က္

ရွိသည္။

ျပာလဲ့ၾကည္လင္ေသာ ေလေျပေAးေAးသည္

ျဖည္းျဖည္းသာသာ ျမဴးရႊင္လ်က္ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဖတ္လ်က္ရွိသည္။

Aိမ္ေရွ႕ဝရန္တာတြင္

သည္စာကို

စာAုပ္ကို

ဖတ္ေနသည္မွာ

ၾကာလွၿပီ။

စိတ္ေAးလက္ေAးျဖင့္ စာမွာလည္း

နတ္သထက္

နက္လာသည္။ မ်က္ေၾကာကိုက္လာသည္။ ဇက္ေၾကာ တင္းလာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စာAုပ္ကို ခဏခ်ထားလိုက္သည္။

ေခါင္းကို

ဘယ္ျပန္ညာျပန္ခ်ဳိးရင္း၊

ခါးကိုဆန္႔ကာ

Aေဝးသို႔

ေမွ်ာ္လိုက္မိသည္။ ဟိုAေဝး ေကာင္းကင္ျမင့္တြင္ ေလဟုန္စီးေနေသာ ဗမာစြန္တစ္ေကာင္ကို ျမင္ရသည္။ စြန္မွာ

လွလည္းလွသည္။

ခံ့လည္းခံ့သည္။

သူ၏ကိုယ္ပိုင္ဟန္ျဖစ္ေသာ

ေAးခ်မ္း

တည္ၿငိမ္ျခင္းကိုလည္း ေဆာင္လ်က္ရွိသည္။ သည္ေနျပည္ေတာ္ရန္ကုန္က့သ ဲ ို႔ေဒသတြင္ ဗမာစြန္ကို ေတြ႔ရမည္ မထင္ခ့။ဲ ဗမာစြန္ကို ကၽြန္ေတာ္သည္

ေက်ာင္းသားAရြယ္ လူမမယ္က ေက်းေတာရြာတြင္ Aကၽြမ္းဝင္ခ့ဖ ဲ ူးသည္။

ထိုစU္ကပင္ ဗမာစြန္သည္ ကုလားစြန္ကို ေနရာဖယ္ေပးေနရခဲ့ေပၿပီ။ ဗမာစြန္ Aနည္းAက်U္း တစ္ေကာင္စ ႏွစ္ေကာင္စသာ လႊတ္ၾကေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ပင္ Aလုပ္ႏွင့္Aကိုင္ႏွင့္ ျဖစ္ေနၿပီ။ ႏွစ္လည္းၾကာခဲ့ၿပီ။ သည္ဗမာစြန္ကို ေတြ႔ျမင္ရAံ့ ကၽြန္ေတာ္၌

မထင္မွ ႐ုတ္တရက္

ေတြ႔ျမင္ရေသာAခါ

Aံ့Oျခင္းလည္း ျဖစ္ရသည္။ ဝမ္းေျမာက္ျခင္းလည္း ျဖစ္ရသည္။ ေAာက္ေမ့

တသျခင္းလည္း ျဖစ္ရသည္။ ကၽန ြ ္ေတာ္သည္ ဗမာစြန္ကို ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး ခ်စ္ခ်စ္ၾကင္ၾကင္ ေငး၍ စိုက္၍ၾကည့္မိသည္။ ထိုခဏ၌ ကၽန ြ ္ေတာ္၏ စိတ္AစU္သည္ ဗမာစြန္ႏွင့္ စတင္Aေၾကာင္းဆံုသည့္ ကာလသို႔ တရိပ္ရိပ္ ေျပးေလၿပီ။ ဗမာစြန္ႏွင့္

ကၽန ြ ္ေတာ္သည္

ငယ္ေပါင္း၊

သည္​္ငယ္ေပါင္းႏွင့္

ကၽြန္ေတာ္သည္

ေဆာင္းUီးတြင္ပင္ Aေၾကာင္းဆံုခ့ရ ဲ သည္။ ေဆာင္းUီးတြင္ပင္ ေကြကြင္းခဲ့ရသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ Aမွတ္ရလ်က္ရွိသည္။

typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82

49

mmcybermedia.

com

ထိုစU္က ကၽြန္ေတာ္သည္

ကမာစဲေက်းရြာရွိ

Uီးပညာ စာသင္ေက်ာင္းတြင္

“ဘUီး

ေရကူးေနသည္၊ ေဆးကု၍ မရပါ”ဟူေသာ စာမ်ားကို ေသာေသာညံေAာင္ Aသံတစာစာျဖင့္ စာAံရေသာ

ေက်ာင္းသားလူမမယ္

Aရြယ္ျဖစ္သည္။

ေဂြလွိမ့္ျခင္း၊

ေက်ာက္ဒိုး႐ိုက္ျခင္း၊

ဂ်င္ေပါက္ျခင္းစသည္တို႔၌ Aကစား မင္လွသည္။ သည္လိုေဆာင္Uီးကာလ လူႀကီး လူရယ ြ ္ လူငယ္တို႔

သူ႔ထက္ငါ

စြန္လႊတ္ေနၾကသည့္Aခါမ်ားတြင္

ကၽန ြ ္ေတာ္သည္

ေဂြလွိမ့္ရာ၊

ေက်ာက္ဒိုး႐ိုက္ရာ၊ ဂ်င္ေပါက္ရာမွေန၍ ေကာင္းကင္တြင္ တလႊားလႊား ျမဴးတူးေနေသာ စြန္မ်ားကို မ်က္လံုးကေလး ကလယ္လယ္ျဖင့္ တေမ့တေမာၾကည့္ရင္း၊ စြန္လႊတ္လိုေသာ ခ်င္ျခင္းမ်ားက တဖြားဖြား ေပၚလာမိခ့သ ဲ ည္။ Aစ္ကိုေတာ္မ်ား

ပုလင္းကြဲ

ဓာတ္ျပားကြမ ဲ ်ား

ထုေထာင္း၍

ကၽဲြေကာ္ႏွင့္

မွန္စာက်ဳိသည့္Aခါ၊ ေက်ာက္ဆူးတံဆိပ္ႀကိဳးကို ျမေနေAာင္ မွန္စာတိုက္၍ မွန္စာလွမ္းသည့္Aခါ၊ စြန္လႊတ္ရန္

ရစ္လံုးျပင္သည့္Aခါ၊

ကၽြန္ေတာ္သည္

သူတို႔Aနား၌

ထို႔ေနာက္

စြန္လႊတ္ထက ြ ္သည့္Aခါ၊

Aၿမဲေယာင္လည္ေယာင္လည္ႏွင့္

သည္Aခါမ်ားတြင္

ေငးေမာၾကည့္႐ႈတတ္ေလ့

ရွိသည္။ သူတို႔က “႐ႈပ္ရန္ေကာ”ဟု မာန္ၾက မဲၾက၊ ေငါက္ၾက ငန္းၾကေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္မၿဖံဳ၊ မတုန္တက္ေသးျဖင့္ ဇြတ္ေပကပ္လ်က္ တပ္တပ္မက္မက္ ၾကည့္႐ႈေနေလ့ရွိသည္။ Aစ္ကိုေတာ္မ်ားAလစ္တြင္ ကၽန ြ ္ေတာ္သည္ သူတို႔စန ြ ္မ်ားကို ခိုး၍ခိုး၍ လႊတ္ေလ့ရွိသည္။ သူတို႔စန ြ ္မ်ားလည္း Aလြန္Aထိန္းရ Aသိမ္းရခက္ေသာ ကုလားစြန္။ သူတို႔ရစ္လံုးကလည္း Eရာမ။ ကၽြန္ေတာ့္Aရြယ္ကလည္း ငယ္ငယ္။ စြန္လႊတ္ရာ၌လည္း ႏိုင္ႏိုင္နင္းနင္း မရွိေသး။ ကၽြန္ေတာ္ ခိုးလႊတ္တိုင္း စြန္မွာ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ေကာင္းကင္တြင္ မ,စံပယ္။ ကုကၠိဳပင္ဖ်ား၊ မန္က်ည္းကိုင္းၾကား၊ ေခါင္မိုးစြန္း တံစက္ၿမိတ္မ်ားတြင္သာ စံပယ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ စြန္ခိုးလႊတ္တိုင္း Aစ္ကိုေတာ္မ်ားသိသည္။ သူတို႔သိတိုင္းလည္း “သူတို႔စန ြ ္ကို ဖ်က္ဆီးသည္။ မွန္စာႀကိဳးမ်ား တံုးေAာင္ျပဳသည္”ဟု တ႐ွဴးရွဴးတရွားရွား သည္Aခါမ်ား၌

ေဒါမာန္ပါြ းတတ္သည္။

ကၽန ြ ္ေတာ္ကလည္း

မခံ။

ကၽန ြ ္ေတာ့္ကိုလည္း ျပန္၍

ေခါင္းေခါက္တတ္သည္။

ႏႈတ္လွန္ထိုးသည္။

AဘAိုထံ

ေျပး၍

တြတ္တီးတြတ္တာ တိုင္တန္းတတ္သည္။ သည္စန ြ ္ျပႆနာေၾကာင့္ Aစ္ကိုေတာ္မ်ားႏွင့္ ကၽန ြ ္ေတာ္ တက်က္က်က္ ရန္ျဖစ္သည္။ ရန္ျဖစ္တိုင္းလည္း AဘAိုသည္ ကၽြန္ေတာ့ဖက္မွ AစU္မားမားမတ္မတ္ ရပ္ေလ့ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ Aမွတ္ရလ်က္ ရွိသည္။ တစ္ေန႔ညေန ဗမာစြန္ျဖစ္သည္။

ေက်ာင္းAဆင္းတြင္ ကိုယ္ထည္မွာ

AဘAိုသည္

စြန္တစ္ေကာင္ျပသည္။

Aျပာေရာင္ရင့္ရင့္၊

စြန္မွာ

ေတာင္ပံတဖက္တစ္ခ်က္တြင္

ၾကယ္ျဖဴတစ္ပြင့္စီ ရွိသည္။ Aၿမီးႏွစ္ခတ ြ ြင္ Aျဖဴစင္းတစ္တန္းစီ ရွိသည္။ Aေတာင္ႏွစ္ဖက္၊ Aၿမီးႏွစ္ခတ ြ ို႔တြင္

ပန္းပြါးနီနီမ်ား

ေဝေနသည္။

ကၽြန္ေတာ့မ်က္စိတြင္

ဗမာစြန္ႀကီးသည္

လွပခံ့ညား၍ Aတုမ့ေ ဲ သာ Aသေရတို႔ကို ေဆာင္ေနသည္။ ထိုဗမာစြန္ႀကီးကို ကၽြန္ေတာ့Aတြက္

typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82

50

mmcybermedia. သူကိုယ္တိုင္

com

ခ်ဳိးသည္ဟု

ဆိုသည္။

ထို႔ျပင္

ေက်ာက္ဆူးတံဆိပ္

ဘန္ခ်ည္ႀကိဳးမ်ား

Aျပည့္ရစ္ထားေသာ ရစ္လံုးAလတ္စားကိုလည္း AဘAို ထုတ္ေပးသည္။ AဘAိုလက္မွ

ဗမာစြန္ႏွင့္ရစ္လံုးကို

ကၽြန္ေတာ္သည္

မင္သက္မိသလို

ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ခဏၾကာမွ AဘAိုကို ေျပး၍ သိမ္းက်ဳံးဖက္သည္။ A႐ိုးၿပိဳင္းၿပိဳင္းထ၍ ျပားခ်ပ္ေနေသာ

ရင္ခြင္တြင္းကို

Aေရတြန္႔လိပ္ေနေသာ

ေခါင္းျဖင့္

ပါးျပင္ကို တ႐ႈပ္႐ႈပ္နမ္းသည္။

သိမ့္သိမ့္တုန္ေနသည္။ ကၽန ြ ္ေတာ္ ျဖစ္ေၾကာင္းကို လည္းေကာင္း၊

ထိုခဏ၌

ႀကီးမားေသာ

လည္ပင္းကို

ကၽန ြ ္ေတာ့ရင္မ်ားမွာ

ခုန္ဖက္၍

ပီတိAဟုန္ျဖင့္

ဝမ္းသာAားရျဖစ္သကဲ့သို႔ AဘAိုလည္း ဝမ္းသာAားရ

ရီေဝေနေသာမ်က္လံုး၊

ကၽြန္ေတာ္သိသည္။

တိုးေခြ႔သည္။

ၿပံဳးေယာင္သန္းေသာ

AဘAို၏Aလိုလိုက္ပံု၊ ေမတၱာေစတနာကို

ႏႈတ္ခမ္းတို႔မွတစ္ဆင့္

AကာAကြယ္ေပးတတ္ပံုကို

လည္းေကာင္း

ေတြးေတာေနမည္ဟု

ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။

Aတန္ၾကာမွ ကၽြန္ေတာ္သတိရသည္။

ကမ္းလင့္ေသာ ကၽြန္ေတာ္၏

AဘAို၏လက္မွ

စြန္ႏွင့္ရစ္လံုးကို

ျပင္းျပထက္သန္လွေသာ

လွမ္းယူဖို႔

စြန္လႊတ္လိုေသာခ်င္ျခင္း

စြက ဲ ပ္ခ့သ ဲ ည္မွာ ၾကာၿပီ။ ထိုခ်င္ျခင္းသည္ AဘAုိ၏ ေမတၱာေစတနာေၾကာင့္ ယခုေျပခဲ့ၿပီ။ AဘAိုကိုလည္းေကာင္း၊

AဘAို၏

ေမတၱာသေကၤတျဖစ္ေသာ

ဗမာစြန္ကိုလည္းေကာင္း

ကၽြန္ေတာ္ေမ့ႏိုင္မည္ မထင္။ ဤသို႔ဗမာစြန္ႀကီးႏွင့္

ကၽြန္ေတာ္

Aေၾကာင္းဆံုၿပီးသည့္Aခါမွစ၍

ရြာ႐ိုးေလွ်ာက္၍

ကၽြန္ေတာ္ ေဂြမလွိမ့္ေတာ့ၿပီ။ ေက်ာက္ဒိုး မ႐ိုက္ေတာ့ၿပီ။ မေပါက္ေတာ့ၿပီ။ ဗမာစြန္ႀကီးႏွင့္သာ ေပ်ာ္ေတာ့သည္။ မလႊဲသာ၍ ေက်ာင္းတက္ရေသာ္လည္း ေက်ာင္းစာ၌ ကၽြန္ေတာ္စိတ္မ၀င္စား။ Aိမ္မွ ဗမာစြန္ႀကီးဆီသာ စိတ္ေရာက္လ်က္ရွိသည္။ ေက်ာင္းစာကို ကၽြန္ေတာ္မျမင္။ Aိပ္ခန္းေထာင့္ သမင္ဂ်ဳိ၌

Aမိွန္႔သား

က်န္ရစ္ေနေသာ

ဗမာစြန္ႀကီးကိုသာ

ျမင္ေယာင္လ်က္ရွိသည္။

ေက်ာင္းဆင္းလွ်င္ Aိမ္သို႔ AေျပးAလႊား ျပန္သည္။ ထမင္းကို ကေသာကေမ်ာ စားသည္။ စြန္ႏွင့္ ရစ္လံုးကို ကတိုက္က႐ိုက္ တက္ယူသည္။ ေနာက္ ဗမာစြန္ႀကီးႏွင့္ ေပ်ာ္ေတာ့သည္။ ဗမာစြန္လႊတ္ရသည္မွာ ကုလားစြန္ လႊတ္ရသည္ႏွင့္ မတူ။ လႊတ္ရ Aလြန္လယ ြ ္သည္။ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို

စြန္ကိုင္၍

Aေျမႇာက္ခုိင္းၿပီး

ရစ္လံုးကို

တုပ္၍တုပ္၍

ဆြက ဲ ာ

တစ္ပတ္ႏွစ္ပတ္ ရစ္လိုက္႐ံုမွ်ျဖင့္ ေလကိုဆန္၍ ေျပး႐ံုမွ်ျဖင့္ ဗမာစြန္သည္ Aထက္သို႔တရိပ္ရိပ္ ေထာင္တက္သည္။ Aေတာ္ျမင့္ျမင့္သို႔ တက္မိေသာAခါ ေလေၾကာင္းသင့္သာြ းေသာAခါ၌ သူ႔ကို ေAာက္မွေန၍

ဂ႐ုတစိုက္ထိန္းေပးရန္

မလိုေတာ့။

ေကာင္းကင္တြင္

ခံ့ညားတင့္တယ္စာြ

တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ျဖင့္ သူ႔ဘာသာ တၿငိမ့္ၿငိမ့္ ေလဟုန္စီးေတာ့သည္။

typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82

51

mmcybermedia.

com

သည္Aခ်ိန္Aခါကပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေက်းေတာရြာ၌ ကုလားစြန္ကို Aလႊတ္မ်ားေနေပၿပီ။ သည္ကုလားစြန္မ်ားကို

လႊတ္ၾကသည္မွာလည္း

ဗမာစြန္လႊတ္သကဲ့သို႔

Aေၾကာ့AယU္၊

Aေပ်ာ္Aရႊင္ သေဘာသက္သက္ မဟုတ္ၾက။ Aစြမ္းျပသည့္သေဘာ၊ ေထာင္လႊားသည့္သေဘာ၊ တစ္Uီးႏွင့္တစ္Uီး

Aၿပိဳင္Aဆိုင္သေဘာ၊

A႐ႈံးAႏိုင္သေဘာ၊

ဗိုလ္လုၾကသည့္သေဘာ

ျဖစ္ၾကသည္။ ေကာင္းကာင္ထက္တြင္ တစ္ေကာင္ေနာက္ တစ္ေကာင္

ေျပးလိုက္လႊားလိုက္၊

တစ္ေကာင္ကိုတစ္ေကာင္ ေရွာင္လိုက္တိမ္းလိုက္၊ တစ္ေကာင္ႏွင့္တစ္ေကာင္ ပူးလိုက္ခါြ လိုက္ျဖင့္ ျဖတ္ၾကသည္။ တဖန္ Aႏိုင္ရေသာစြန္ကိုလည္း Aျခားတစ္ေကာင္က လာျဖတ္ၾကျပန္သည္။ ဤသို႔လွ်င္

တစ္ေကာင္ၿပီးတစ္ေကာင္

က်ဆံုးသြားသည္Aထိ

သူတို႔AေသAေက်

သတ္ပုတ္ၾကသည္။ သည္ကုလားစြန္မ်ား၏ ရန္ေဘးေၾကာင့္ ဗမာစြန္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ လြတ္လတ ြ ္ကၽြတ္ကၽြတ္ မေပ်ာ္ႏိုင္။

စိတ္ေAးလက္ေAး

မလႊတ္ႏိုင္။

ဗမာစြန္ကို

Aားရပါးရ

စိတ္ေAးလက္ေAး

လႊတ္လိုတိုင္း ရြာUီးသို႔ တစ္ေယာက္ထဲသာြ း၍ လႊတ္ရသည္။ ရြာUီးတြင္ ထံုးေဖြးေဖြး ျဖဴေနေသာ ေစတီတစ္ဆူရွိသည္။ ေစတီနားတြင္ Aရြက္စိပ္၍ Aရိပ္ေကာင္းလွေသာ ကုကၠိဳပင္ႀကီးမ်ား၊ ကုလား မန္က်ည္းပင္မ်ား ရွိသည္။ သည္သစ္ပင္ႀကီးမ်ား ေAာက္၌ ေျမသည္ ညီညာျပန္႔ျပဴးသည္။ ျမက္တို႔ျဖင့္လည္း စိမ္းစိမ္းစိုစို ရွိသည္။ ျမက္မ်ားမွာ Aေလ့ေပါက္ျမက္႐ိုင္းမ်ား ျဖစ္ေသာ္လည္း AိAိညက္ညက္ ရွိသည္။ သည္ေနရာ၌ ရပ္၍၊ ထိုင္၍၊ ေလ်ာင္း၍၊ Aိပ္၍၊ ဗမာစြန္ကို ကၽြန္ေတာ္ စိတ္တိုင္းက် Aားရပါးရ တဝႀကီးလႊတ္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ Aမွတ္ရလ်က္ ရွိသည္။ တန္ေဆာင္မုန္းလဆန္း ကၽြန္ေတာ္သည္

ထမင္းကို

ရြာထိပ္သို႔ေျပးသည္။

၈-ရက္၊

ကမန္းကတန္း

ဗမာစြန္ကို

Uပုသ္ေန႔ျဖစ္၍ ကုလားမ်ဳိ

လႊတ္တင္သည္။

ထိုေန႔၌

မ်ဳိသည္။

ေက်ာင္းပိတ္သည္။

စြန္ႏွင့္

ရစ္လံုးကိုယူ၍

ေလေၾကာင္းသင့္ေသာေၾကာင့္

ဗမာစြန္

ေလဟုန္စီးမိေသာAခါ၌ ကၽြန္ေတာ္သည္ ျမက္ခင္းAိAိ ေပၚတြင္ က်က်နနထိုင္၍ ဗမာစြန္ႀကီးကို Aေငးသား ေမာ့္ၾကည့္ေနမိသည္။ ခံ့ခ့ံတည္တည္ ခ်မ္းေျမ့ေစသည္။

တၿငိမ့္ၿငိမ့္

Aတိုင္းAဆမရွိ

ေလဟုန္စီးေနေသာ ျပန္႔က်ယ္လွေသာ

ေကာင္းကင္ျပာျပာႀကီးမွာ

က်ယ္ျပန္႔မႈ၊ Aေတြးလြတ္လပ္မႈကို Aားေပးလ်က္ရွိသည္။ တဟူးဟူး တိုက္ခတ္လာေသာ ေလျပသည္

ဗမာစြန္ႀကီးမွာ

စိတ္ႏွလံုးကို စိတ္ႏွလံုး

လယ္ကြင္းျပင္ႀကီးကို ျဖတ္သန္း၍

ေျမသင္းနံ႔၊ စပါးနံ႔ကိုလည္း ေဆာင္လာသည္။

ေက်းသံငွက္သံ၊ ေစတီငယ္မွ တခၽြင္ခၽြင္ျမည္ေသာ ဆည္းလည္း သံကိုလည္း သယ္လာသည္။ သန္႔စင္လတ္ဆက္ေသာ သည္ေလကို ႐ွဴ႐ွဳိက္ရသည္မွာ လူကို Aားျပည့္ ရႊင္လန္းေစသည္။ သည္Aခ်ိန္ သည္Aခါ၌ ကၽြန္ေတာ့္တြင္ ေမာဟလည္း မရွိၿပီ။ မနာလိုျခင္း၊ ဝန္တိုျခင္း၊ စU္းလဲျခင္း၊ ေကာက္က်စ္ျခင္းစေသာ စိတ္မိုက္စိတ္႐ိုင္းမ်ားလည္း မရွိၿပီ။ စိတ္ႏွလံုးလည္း မက်U္းေျမာင္းၿပီ။ စိတ္ႏွလံုး

ေAးခ်မ္းလ်က္ရွိသည္။

ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္ျခင္း

ပီတိAဟုန္တြင္

တသိမ့္သိမ့္

ေမ်ာပါလ်က္ရွိသည္။ မၾကာခင္ မ်က္ခံမ ြ ်ားေလး၍ ေလး၍လာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တစ္ကိုယ္လံုးကို

typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82

52

mmcybermedia. ေလ်ာ့ေျဖကာ၊

com

ျမက္ခင္းAိAိေပၚတြင္

လဲေလ်ာင္း၍

ရစ္ပတ္ေပၚတြင္

ရစ္လံုးတင္လ်က္

ကၽြန္ေတာ္မွိန္း၍ေနမိသည္။ မၾကာမီ ခဏမွ် ေမ့ခနဲ Aိပ္ေပ်ာ္သာြ းသလို ျဖစ္မိသည္။ ထို႔ေနာက္… ထို႔ေနာက္ ကၽန ြ ္ေတာ္ ဖ်တ္ကနဲ လန္႔ႏိုးေသာAခါ၌ ရင္ဘတ္ေပၚတြင္ တင္ထားေသာ ရစ္လံုးေပၚသို႔ ေက်ာက္ဆူးတံဆိပ္ႀကိဳးမ်ားသည္ တAိAိ က်ဆင္းေန သည္ကို ေတြရ ႔ သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္

ကေယာင္ကတမ္းျဖင့္

ေလဟုန္စီးရာသို႔

Aလန္႔တၾကား

ႀကိဳးမ်ားဖယ္လိုက္သည္။ ၾကည့္မိသည္။

စိုးရိမ္တႀကီး

ဗမာစြန္ႀကီး

ကၽန ြ ္ေတာ့္ဗမာစြန္ႀကီး

ေနရာတြင္

ကုလားစြန္တစ္ေကာင္သည္ ဝင့္ဝင့္ဝါဝါ ဟန္ေရးျပလ်က္ ေနေပသည္။ ကၽြန္ေတာ္ တြယ္တာေသာ ဗမာစြန္၊ ကၽန ြ ္ေတာ္ ျမတ္ႏိုးေသာ ဗမာစြန္၊ ကၽန ြ ္ေတာ္ ခ်စ္ၾကင္ေသာ ဗမာစြန္၊ Aတိုင္းမသိ Aသေရကိုေဆာင္ေသာ ဗမာစြန္၊ သည္ဗမာစြန္ႀကီးကား မရွိေတာ့ၿပီ။

သည္ဗမာ

စြန္ႀကီးသည္

ကုလားစြန္ငစြာ၏

Aေၾကာင္းမဲ့

Aႏိုင္က်င့္မႈေၾကာင့္

ကၽြန္ေတာ့္ကိုစန ြ ္႔၍

Aေဝးသို႔တေရြ႕ေရြ႕ လြင့္ရရွာေပၿပီ။ သူ႔ကို ကၽန ြ ္ေတာ္ ေၾကကြစ ဲ ာြ ေငး၍

ၾကည့္ေနမိသည္။

ကၽြန္ေတာ့္

Aခ်စ္ေတာ္၊

ကၽြန္ေတာ့္

ငယ္ေပါင္းကား

ျပာလဲ့ေသာ

ေကာင္းကင္တြင္ တျဖည္းျဖည္းေသး၍ ေသး၍ မႈန္၍ မႈန္၍ ဝါး၍ဝါး၍ သြားရွာေပၿပီတကား။ ရစ္လံုးကို

ေလးေလးဖင့္ဖင့္

ႀကိဳးရစ္ရင္း

ကၽြန္ေတာ္မ်က္ရည္မ်ား

တေပါက္ေပါက္

က်ခဲ့ရသည္ကို လည္းေကာင္း၊ ညေန ေမွာင္ရည္သမ္းသည့္Aထိ တစ္ေယာက္ထဲ ငိုင္တိုင္တိုင္ ထိုင္ေနခဲ့သည္ကို

လည္းေကာင္း၊

Aိမ္ျပန္Aေရာက္တြင္

AဘAိုကိုဖက္၍

လည္းေကာင္း

တ႐ႈပ္႐ႈပ္ ငိုယိုတိုင္တန္းခဲ့သည္ လည္းေကာင္း Aေသးစိတ္ မွတ္မိေနပါေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ စU္းစားၾကည့္မိပါသည္။ ဗမာစြန္သည္ AလွAပ Aေၾကာ့AယU္ Aေပ်ာ္Aရႊင္သက္သက္ လႊတ္ၾကေသာ စြန္သာ ျဖစ္ပါသည္။

ျဖတ္စန ြ ္ မဟုတ္ရွာပါ။

တစ္ပါးစြန္ကို

ျဖတ္ရန္

မရည္သန္ပါ။

မွန္စာကိုလည္း

ျမေနေAာင္ တိုက္မထားတတ္ပါ။ ေခါင္းငံု႔လည္စင္း၍ ခံရမည့္သူသာ ျဖစ္ပါသည္။ ကုလားစြန္ကား

ျဖတ္စန ြ ္ျဖစ္ပါသည္။

တစ္ပါးစြန္ကို

ျဖတ္ရန္

ရည္သန္၍

မွန္စာကို

ျမေနေAာင္ တိုက္ထားတတ္ပါသည္။ သူ႔ကိုလာ၍ ျဖတ္ပါက ေျပးႏိုင္၊ လႊားႏိုင္၊ ေရွာင္ႏိုင္၊ တိမ္းႏိုင္ေAာင္ သူကလည္း တစ္ပါးစြန္တို႔ကိုသာြ း၍ ျဖတ္ႏိုင္ေAာင္ “ေခါင္ႀကိဳး”ကို တင္း၍ သြက္ေAာင္၊ လည္ေAာင္ ျပဳထားတတ္ပါသည္။ ဗမာစြန္ႏွင့္ ကုလားစြန္သည္ ရန္ဘက္လည္း မဟုတ္ပါ။ ဂုဏ္ၿပိဳင္ဘက္လည္း မဟုတ္ပါ။ Aင္Aားၿပိဳင္ဘက္လည္း မဟုတ္ပါ။ ရည္ရယ ြ ္ခ်က္ျခင္းလည္း မတူၾကပါ။ သူ႔ရည္ရယ ြ ္ခ်က္ႏွင့္သူ ျဖစ္ၾကပါ သည္။ ကုလားစြန္က Aစြမ္းျပၾကသည့္ သေဘာျဖစ္၍ ဗမာစြန္က Aလွျပသည့္ သေဘာျဖစ္သည္။ Aဘယ္ေၾကာင့္ ကုလားစြန္သည္ ဗမာစြန္ကိုလာ၍ ျဖတ္ခ်င္ရပါသနည္း။

typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82

53

mmcybermedia.

com

ကုလားစြန္သည္

မိမိ၏မွန္စာ ထက္ေၾကာင္းျပလို၍ေလာ။ ဤAခ်က္မွာ မျဖစ္ႏိုင္ပါ။

Aဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဗမာစြန္မွာ မွန္စာတိုက္ထားေလ့ မရွိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ Aကယ္၍ မွန္စာထက္ေၾကာင္း

ျပလိုပါက

ျဖတ္သင့္ပါသည္။

မွန္စာတိုက္ထားေသာ

ကုလားစြန္လႊတ္သူသည္

ကုလားစြန္မ်ားကိုသာ

မိမိ၏စြန္ျဖတ္

ကၽြမ္းက်င္မႈကို

သြား၍

ျပလို၍ေလာ။

ဤAခ်က္လည္း မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ Aဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဗမာစြန္မွာ ျဖတ္စန ြ ္မဟုတ္ပါ။ Aကယ္၍ စြန္ျဖတ္

ကၽြမ္းက်င္မႈကို

ျပလိုပါက

ျဖတ္စန ြ ္ျဖစ္ေသာ

ကုလားစြန္မ်ားကို

သာ

သြား၍

ျဖတ္သင့္ပါသည္။ ကုလားစြန္၏Aနားတြင္ သြား၍ လႊတ္မိ၍ေလာ။ ဤAခ်က္လည္း မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ Aဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ေAးေAးလူလူ

သူတို႔ႏွင့္ေဝးရာ

ရြာျပင္ရာြ ထိပ္သို႔

လြတ္လတ ြ ္ကၽြတ္ကၽြတ္

ကုလားစြန္Aနားတြင္ Aလွျပဗမာစြန္ကို

သြား၍ လာ၍

လက္ခံထားၾကသည္ကို

တမင္သာြ း၍

စြန္လႊတ္ေနေသာေၾကာင့္

စြန္လႊတ္မိသည္ မျဖတ္သင့္ဟု

ကၽြန္ေတာ္

ဆိုပါစို႔။

စိတ္ႏွလံုး

တစ္ေယာက္ထဲ

ျဖစ္ပါသည္။

Aစြမ္းျပ

ကုလားစြန္သည္

က်ယ္ျပန္႔ေသာ

သေဘာေပါက္ၿပီး

Aကယ္၍

စြန္သမားမ်ား

ျဖစ္ပါသည္။

Aဘယ္ေၾကာင့္

ကုလားစြန္သည္ ဗမာစြန္ကို လာ၍ ျဖတ္ခ်င္ပါသနည္း။ Aကယ္၍

ကၽန ြ ္ေတာ့္စန ြ ္သည္

မွန္စာတိုက္ထားသည္ျဖစ္ေစ၊

ဗမာစြန္

တိုက္မထားသည္ျဖစ္ေစ

မဟုတ္ဘဲ၊

ကုလားစြန္ျဖစ္ပါက

လာျဖတ္ႏိုင္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္႐ႈံး၍

ကၽြန္ေတာ့္စန ြ ္ လန္သာြ းလွ်င္လည္း ကၽန ြ ္ေတာ္ ေၾကကြဝ ဲ မ္းနည္းမည္ မဟုတ္ပါ။ မွန္စာကိုပို၍ ျမေနေAာင္ ဂ႐ုတစိုက္ တိုက္မည္။ စြန္ခ်င္း ညႇိေနစU္ ရစ္လံုး Aငင္Aသိမ္း ႀကိဳးAေလ်ာ့Aတင္း နည္းနိသွ်မ်ားကို

တိုးတက္ဆည္းပူးမည္။

ထို႔ေနာက္

ကၽန ြ ္ေတာ္ျပန္လွန္

ယွU္ၿပိဳင္မည္သာ

ျဖစ္သည္။ ယခု ကၽန ြ ္ေတာ္လႊတ္ေနသည္မွာ ဗမာစြန္ပါ။ ေက်ာင္းသားAရြယ္ လူမမယ္ဘဝ၌ပင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ မ်က္ရည္ေပါက္ ႀကီးငယ္က်၍ Aေၾကာင္းမဲ့

Aႏိုင္က်င့္တတ္

ေစာ္ကားတတ္ေသာသူ

Aခ်ဳိ႕Aေၾကာင္းကို

သိခ့ရ ဲ သည္။

ထိုAခါမွစ၍ ေလာကAေၾကာင္း၊ လူ႔Aေၾကာင္းကို ကၽန ြ ္ေတာ္ စU္းစားဆင္ျခင္စ ျပဳလာမိသည္။ ေလာကတြင္ Aားထုတ္လုပ္ကိုင္၍

႐ိုး႐ိုးေAးေAး

မွန္မွန္ျဖင့္

ကိုယ့္Aလုပ္၌ကိုယ္

မိမိAလုပ္ကို

ေပ်ာ္ပိုက္ၾကေသာ

ႀကိဳးႀကိဳးကုတ္ကုတ္

သူမ်ားသည္လည္း

ရွိသည္။

မနာလိုျခင္း၊ ဝန္တိုျခင္း၊ စU္းလဲျခင္းကင္း၍ စိတ္ႏွလံုး က်ယ္ျပန္႔သန္႔စင္ေသာ သူမ်ားလည္း ရွိသည္။ ထိုသူမ်ားကို ဗမာစြန္Aျဖစ္ ကၽန ြ ္ေတာ္ျမင္မိသည္။ ထို႔ျပင္

Aဘက္ဘက္

ေထာင္လႊားတတ္ေသာ

ရွစ္စပ္လည္ၿပီး၊

သူမ်ားလည္း

ရွိသည္။

ငါႏွင့္ငါသာ မိမိသာ

ႏိႈင္းစရာဟု၊

မာန္မာနတက္ႂကြ

ႀကီးပြါးတိုးျမႇင့္လို၍

ျဖစ္သည့္နည္း

ရရွိေAာင္ႀကိဳးပမ္းတတ္ၾကေသာ သူမ်ားလည္းရွိသည္။ သူတစ္ပါး ႀကီးပြါးတိုးျမင့္သည္ကိုကား နားဖ်ားေလသံ မၾကားဝံ့၊ မၾကားလိုေသာ သူမ်ားလည္း ရွိသည္။ သူတစ္ပါး ႀကီးပြါးတိုးျမင့္မႈAတြက္ တရားသျဖင့္ ႐ိုး႐ိုးကုပ္ကုပ္Aားထုတ္သည္ကို မ႐ႈစိမ့္ႏိုင္ေသာ သူမ်ားလည္းရွိသည္။ စိတ္ႏွလံုး က်U္းေျမာင္း

သိမ္ဖ်င္းလွေသာ

သူမ်ားလည္းရွိသည္။

ထိုသူမ်ားကို

ကုလားစြန္Aျဖစ္

ကၽြန္ေတာ္ျမင္မိသည္။

typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82

54

mmcybermedia.

com

သည္ကုလားစြန္မ်ားသည္

ရာထူးလုဘက္၊

ဂုဏ္ၿပိဳင္ဘက္၊

ပညာၿပိဳင္ဘက္

မဟုတ္ပါဘဲလ်က္ ဗမာစြန္မ်ားကို Aေၾကာင္းမဲ့လာ၍ စတတ္၊ ေစာ္ကားတတ္၊ Aႏိုင္က်င့္တတ္၊ ေခ်ာက္တန ြ ္းတတ္၊ Aက်ဳိးယုတ္ေAာင္ သိလည္းသိရ၊

ျမင္လည္းျမင္ရ၊

Aတိမ္Aနက္ကို

ကၽြန္ေတာ္

ျပဳတတ္သည္မ်ားကို

ႀကံဳလည္းႀကံဳရေပသည္။ တြက္ဆေနမိတတ္သည္။

ထိုAခါ၌

ၾကားလည္းၾကားရ၊

ထိုသူမ်ား၏

သည္လူ႔ေဘာင္ႀကီး၌

ကယ္ပါယူပါ တစာစာ ငိုယိုျမည္တမ္းသံမ်ားျဖင့္

ျပည့္လွ်ံ၍

ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာေရးႏွင့္

Aေျခခံ

ကင္းေဝးရျခင္း၏

ကၽန ြ ္ေတာ္

စိတ္ထား

Aနိ႒ာ႐ံုမ်ား၊

မီးတဟုန္းဟုန္း ေတာက္ရျခင္း၊ Aေၾကာင္းတရားမ်ားကိုလည္း

ကၽြန္ေတာ့ဉာဏ္ကေလးျဖင့္ ေတြးေတာ ေဝဖန္ေနမိတတ္သည္။ ထို႔ျပင္ ကၽြန္ေတာ့ဗမာစြန္ႀကီးကို ကုလားစြန္က Aေၾကာင္းမဲ့လာ၍ Aႏိုင္က်င့္သည္ကို ျပန္၍ Aမွတ္ရေနတတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ Aမွတ္မထင္ ေတြ႔ျမင္ရေသာ ငယ္ေပါင္း ဗမာစြန္ႀကီးကို ေငး၍စိုက္၍

ၾကည့္ရင္း

ငယ္စU္က

Aျဖစ္Aပ်က္မ်ားကို

စိတ္မ်က္စိျဖင့္

ပီျပင္စာြ

ျမင္ေတြ႔ေနရသည္။ Aေတြးနယ္လည္း က်ယ္၍ က်ယ္၍ လာသည္။ ဤသို႔ Aေတြးနယ္ဆန္႔ရာမွ ဗမာစြန္ရွိရာ ေကာင္းကင္သုိ႔တဖန္ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ေAးခ်မ္းလွသည္ဟု ထင္ရေသာ ေကာင္းကင္တြင္ ကုလားစြန္တစ္ေကာင္သည္ ဝဲလ်က္ လည္လ်က္၊

ဗမာစြန္ရွိရာသို႔

Aျပင္းလႊင့္လာသည္ကို

ျမင္ရသည္။

ဗမာစြန္သည္လည္း

Aျမင့္သို႔ေထာင္၍ ေထာင္၍ တရိပ္ရိပ္ တက္ေနသည္ကိုျမင္ရသည္။ ဤသို႔ ဗမာစြန္ တရိပ္ရိပ္ ေထာင္၍ေထာင္၍ Aျပင္းရစ္၍

တက္ေနျခင္းမွာ

စြန္သိမ္းေနျခင္း

စြန္လႊတ္သူသည္

ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။

Aႏၲရာယ္ကို သိဟန္ျဖင့္

သို႔ေသာ္

ဗမာစြန္သည္

ရစ္လံုးကို

သူ၏Aႏၲရာယ္ကို

သိေသာ္လည္း ေရွာင္ႏိုင္တိမ္းႏိုင္ရွာမည္ ကၽန ြ ္ေတာ္မထင္။ ဗမာစြန္သည္ ႀကိဳးရစ္၍သိမ္းေလ Aျမင့္သို႔ေထာင္၍ တက္ေလ၊ Aျပင္းလႊင့္လာေသာ ကုလားစြန္ႏွင့္ နီးကပ္သာြ းေလ ျဖစ္ေနသည္။ မွန္စာကို ျဖတ္ပါက

ျမေနေAာင္တိုက္ထားေသာ Aစြမ္းျပ မာန ကုလားစြန္သည္

မွန္စာတိုက္ထားေလ့မရွိေသာ

Aလွျပ

ေမတၱာ

ဗမာစြန္သည္

ဗမာစြန္ကို

ျပတ္သာြ းမည္ဟု

ေသခ်ာလွသည္။ ဤသို႔ မာနႀကီးတတ္သူက ေမတၱာထားတတ္သူကို Aေၾကာင္းမဲ့ေခ်ာင္ပိတ္၍ Aႏိုင္က်င့္ ေစာ္ကားေနသည့္ ဘာမွကာကြယ္

Aျဖစ္မ်ဳိးကို

ကၽန ြ ္ေတာ္မၾကည့္ေနရက္ပါ။

တားဆီးႏိုင္စမ ြ ္းမရွိပါ။

ထို႔ေၾကာင့္

ကၽြန္ေတာ့္Aေနႏွင့္လည္း

ကၽြန္ေတာ္သည္

မ်က္ေၾကာကိုက္၍

ဇက္ေၾကာတင္း၍ မဖတ္ဘဲခ်ထားေသာ ရွင္ဇနကာဘိဝံသ၏ “ကိုယ္က်င့္Aဘိဓမၼာ”စာAုပ္ကို စိတ္ေမာေမာျဖင့္ ျပန္လွန္ဖတ္ေနမိပါသတည္း။

ဝင္ တကၠသိုလ္ ဝ င္းမြန္

typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82

55

mmcybermedia.

com

မိျဖဴ မိျဖဴသည္

Aေမႊး

Aနက္ကက ြ ္ကေလး

ဆြတ္ဆတ ြ ္ျဖဴေသာ

ရွိေသာ္လည္း

ေၾကာင္မေလး

မသိသာလွ။

ျဖစ္သည္။

ဝင္းဖန္႔ေသာ

ထိပ္တြင္

မ်က္လံုးရြႀဲ ကီးမ်ားျဖင့္

ေမာ္ၾကည့္ေနေသာAခါတြင္ မိျဖဴ သည္Aလြန္ ခ်စ္စရာေကာင္းလွသည္။ မိျဖဴကို ကၽန ြ ္ေတာ္ခ်စ္ပါသည္။ မိျဖဴ

မေရာက္ခင္က

ကၽြန္ေတာ္တို႔Aိမ္တြင္

ႂကြက္မ်ား

ေသာင္းက်န္းလွသည္။

သူတို႔ေၾကာင့္ တစ္Aိမ္သားလံုး ေသာကေရာက္ၾကရသည္။ ႀကိဳးတန္းမွ Aဝတ္မ်ားကို သူတို႔ လာေရာက္ကိုက္ျဖတ္၍

Aေမက တဖ်စ္ေတာက္ေတာက္

ညည္းတြားသည္။ မီးဖိုေခ်ာင္တြင္

ထမင္းAိုး၊ ဟင္းAိုးမ်ားကို တဂံုဂံု၊ တဂြမ္ဂမ ြ ္ သူတို႔လွန္လန ြ ္း၍ ေဒၚျမႀကီးကလည္း ေန႔တိုင္း ေမတၱာပို႔သည္။ စာAုပ္စင္ေပၚမွ စာAုပ္မ်ားကို သူတို႔ လာကိုက္ျဖတ္တတ္၍ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ေဒါပြသည္။

သူတို႔သည္

Aိမ္မ်က္ႏွာက်က္ေပၚမွ

ျခင္ေထာင္ေဘး

ႂကြက္ေလွ်ာက္တန္းမွ

လည္းေကာင္း၊

လည္းေကာင္း၊ မီးဖိုေခ်ာင္မွ လည္းေကာင္း၊ တကၽြီကၽြီ Aသံေပး၍

လိုက္တမ္း ေျပးတမ္း ကစားတတ္ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ညU့္နက္ သန္းေခါင္ Aိပ္ေမာက်ေနရာမွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လန္႔၍ လန္႔၍ ႏိုးၾကရသည္။ သည္ႂကြက္မ်ားရန္ေၾကာင့္ ဘႀကီးက

သူ႔Aိမ္တြင္

ေပးလိုက္ပါ၏။

ဘႀကီးAိမ္မွ

ေၾကာင္သံုးေကာင္မွ်

မိျဖဴကား

ၾကည္ၾကည္သာသာ

မိျဖဴကို

ကၽြန္ေတာ္

ရွိေသာေၾကာင့္ မလိုက္။

သြားေတာင္းရသည္။

မိျဖဴကို

ေဒသစိမ္းကို

ၾကည္ၾကည္သာသာ စိုးရြံ႕၍လား

မသိ။

သူ႔ကိုေပြ႔ခ်ီလာေသာ ကၽန ြ ္ေတာ့္မ်က္ႏွာကို ကုတ္ျခစ္လ်က္ ျပန္၍ျပန္၍ ေျပးေလသည္။ လက္ထမ ဲ ွ မိျဖဴႏွစ္ႀကိမ္တိတိ ကုတ္ျခစ္၍

ထြက္ေျပးေသာAခါတြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္

မိျဖဴကို Aတင္းဖမ္း၍ ဂံုနီAိတ္Aတြင္းသို႔ ထည့္သည္။ ဂံုနီAိတ္Aတြင္းသို႔ မိျဖဴေရာက္ေသာAခါ ႀကိဳးျဖင့္ စုစည္းလိုက္သည္။ မိျဖဴသည္ ဂံုနီAိတ္Aတြင္းမွ Aသံကုန္ေAာ္သည္။ ဂံုနီAိတ္ကိုလည္း လက္သည္း၊ ေျခသည္းမ်ားျဖင့္ Aျပင္းAထန္ ကုတ္ျခစ္သည္။ မိျဖဴ လန္႔ရွာေပလိမ့္မည္။ မိျဖဴ ေၾကာက္ရွာေပလိမ့္ ညႇာတာမိပါ၏။

မည္။

မိျဖဴ

ေလမြန္း၍

ကိုယ္ခ်င္းစာမိပါ၏။

Aသက္႐ွဴ

ၾကပ္ရွာေပလိမ့္မည္။

မလြဲသာေသာေၾကာင့္

မိျဖဴကို

ကၽန ြ ္ေတာ္ ကၽြန္ေတာ္

ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း ေဆာင္ယူခ့ရ ဲ ပါသည္။ မိျဖဴေရာက္သည့္ေန႔မွစ၍ ႀကိဳးတန္းမွ Aဝတ္မ်ားလည္း ေဘးကင္းသည္။ စာAုပ္စင္မွ စာAုပ္မ်ားခမ်ာလည္း စိတ္ခ်မ္းသာရၾကသည္။ မီးဖိုေခ်ာင္မွ ထမင္းAိုး၊ ဟင္းAိုးတို႔သည္လည္း တဂံုဂံု၊ တဂြမ္ဂမ ြ ္Aသံ မျမည္ရေတာ့။ ညU့္နက္သန္းေခါင္ Aိပ္ေမာက်ရာမွလည္း ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔ လန္႔၍ လန္႔၍ မႏိုးရေတာ့။

typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82

56

mmcybermedia.

com

မိျဖဴကို Aေမကလည္း ခ်စ္သည္။ ေဒၚျမႀကီးကလည္း ခ်စ္သည္။ ကၽန ြ ္ေတာ္ကလည္း ခ်စ္သည္။

မိျဖဴကလည္း

Aေမ့ကို

ခ်စ္သည္။

ေဒၚျမႀကီးကိုလည္း

ခ်စ္သည္။

သို႔ေသာ္

ကၽြန္ေတာ့္ကိုကား မိျဖဴ မခ်စ္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ထင္သည္။ နံနက္ခင္း ေနစာလႈံရင္း ကၽန ြ ္ေတာ္ စာဖတ္ေလ့ရွိသည္။ ထိုAခါမ်ား၌ ကၽန ြ ္ေတာ့္နားတြင္ မိျဖဴ ရွိေစခ်င္သည္။ ေလAေဝွ႔တြင္ တဖ်တ္ဖ်တ္ လြင့္ေနေသာ ခန္းဆီးစ ျပာျပာေလးကို လွမ္း၍ လွမ္း၍ လက္ျဖင့္ပုတ္ကာ တို႔ကာ မိျဖဴ ကစားေနေစခ်င္သည္။ ေဘာလံုးကို လက္ျဖင့္လွိမ့္ကာ၊ ပုတ္ကာ၊ ခုန္Aုပ္ကာျဖင့္ မိျဖဴ ကစားေစခ်င္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ေျခေထာက္မ်ားကို တိုးေခြ႔ကာ မိျဖဴပြတ္သီးပြတ္သပ္ ေနေစခ်င္သည္။ မလွမ္းမကမ္းမွေန၍ ကၽန ြ ္ေတာ့္မ်က္ႏွာကို ဝင္းဖန္႔ေသာ မ်က္လံုးရြႀဲ ကီးမ်ားျဖင့္ မိျဖဴ ေမာ္ၾကည့္ေနေစခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္Aနားတြင္ ဘယ္Aခါမွ် မိျဖဴမရွိ။ ဘယ္Aခါမွ် မိျဖဴမေန။ ထိုAခ်ိန္မ်ားတြင္ မီးဖိုေခ်ာင္၌ Aလုပ္မ်ားေနေသာ ေဒၚျမႀကီး Aနားမွာသာ မိျဖဴသြား၍ ပေရာပရီ ေနတတ္သည္။ ကၽန ြ ္ေတာ့္Aနားတြင္ ရွိေစခ်င္၍ “မိျဖဴ မိျဖဴ လာ လာ”ဟု သြား၍ ေခ်ာ့ေခၚေသာ္မွ သူမလာ။ ညေနခင္း ေနေAးခ်ိန္၌ ၿခံထတ ဲ ြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေျခခင္းလက္ခင္း ဆန္႔ေလ့ရွိသည္။ ထိုAခါ၌

မိျဖဴသည္

ကၽန ြ ္ေတာ္ႏွင့္Aတူ

လိုက္ပါေလက

မည္မွ်ေကာင္းမည္နည္း။

ေႂကြက်လာေသာ ဘန္ဒါရြက္ေျခာက္မ်ားတို႔ ေလထဲ၌ဝဲပ်ံေနခ်ိန္တြင္ မိျဖဴ ခုန္၍ ခုန္၍ဖမ္းကာ ရြက္ေျခာက္မ်ားတို႔ျဖင့္ တစ္ေန႔လံုး

တို႔ထိကစားျမဴးတူးေနသည္ကို

ပင္ပန္းခဲ့သမွ်ေသာ

ပန္းပင္မ်ားၾကားတြင္ ခုန္Aုပ္ကာျဖင့္

စိတ္ကိုAနား

ဟိုသည္ဝပ ဲ ်ံေနေသာ

လိုက္၍

ေငးေမာ၍

ေပးႏိုင္ေပလိမ့္မည္။

လိပ္ျပာေရာင္စံုမ်ားကို

ဖမ္းေနသည္ကို

ကၽန ြ ္ေတာ္

ေစာင့္၍

ၾကည့္ရပါက

ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းႏွင့္

မိျဖဴဝပ္ကာ၊

ေခ်ာင္းကာ၊

ကၽန ြ ္ေတာ္ၾကည့္ရပါက

တစ္ေန႔လံုး

ထိုင္းမႈိင္းေလးလံေနေသာ စိတ္ကို ေပါ့ပါးသြက္လက္ေAာင္ ျပဳႏိုင္ေပလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ မိျဖဴသည္ ကၽြန္ေတာ္

လမ္းေလွ်ာက္ရာတြင္

ဘယ္Aခါမွ်

လိုက္ပါေလ့မရွိ။

ကၽန ြ ္ေတာ့္

ေတာင့္တခ်က္တို႔သည္လည္း ဘယ္Aခါမွ် မျပည့္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဟင္းေကာင္းေကၽြးေကာင္းမ်ားျဖင့္ နယ္ဖတ္၍ “မိျဖဴ၊ မိျဖဴ၊ မိန္ မိန္”ဟု တေၾကာ္ေၾကာ္ေခၚလ်က္

ကိုယ္တိုင္

တယုတယ

ေကၽးြ ပါသည္။

မိျဖဴသည္

Aေဝးမွသာ

ကုိယ္ေယာင္ျပေနသည္။ မိျဖဴလာ၍ကား မစား။ ကၽန ြ ္ေတာ္ မရွိေသာAခါမွ မိျဖဴလာ၍ Iေႁႏၵရရ စားသည္။ မိျဖဴရွိရာသို႔ ကၽြန္ေတာ္တမင္သာြ း၍ ျမဴေခ်ာ့ၾကည့္ပါသည္။ ထိုAခါမ်ားတြင္လည္း မိျဖဴသည္

ကၽန ြ ္ေတာ့္

ခပ္တည္တည္ သံေယာဇU္

ေရွာင္၍

Aေခ်ာ့Aျမဴကို ေရွာင္၍

တြယ္ေသာေၾကာင့္

မခံ။

ကၽြန္ေတာ္

သြားတတ္သည္။ တစ္Aိမ္တည္းတြင္

Aနားကပ္သည္ႏွင့္

မိျဖဴကို

ကၽန ြ ္ေတာ္

မထီတထီ

ခ်စ္ေသာေၾကာင့္၊

Aတူေနၾကသူမ်ားျဖစ္၍

ရင္းရင္းႏွီးႏွီး

ရွိေစခ်င္ေသာေၾကာင့္ မိျဖဴႏွင့္ ရင္းႏွီးေAာင္ ကၽြန္ေတာ္ Aႀကိမ္ႀကိမ္ ႀကိဳးစားေသာ္လည္း တစ္ခါမွ် မေAာင္ျမင္ခ့။ဲ မိျဖဴသည္ ကၽႏ ြ ္ေတာ့ကိုဘာေၾကာင့္ ခပ္တန္းတန္း ေနခ်င္ရပါသနည္း။ ဘာေၾကာင့္ ေရွာင္ဖယ္ေရွာင္ဖယ္ ျပဳခ်င္ရပါသနည္း။ ဘာေၾကာင့္ စိမ္းခ်င္ရပါသနည္း။ ကၽြန္ေတာ့္ကို မိျဖဴ ေရွာင္ဖယ္ေရွာင္ဖယ္ ျပဳဖန္မ်ားေသာAခါ ကၽြန္ေတာ္သည္ မိျဖဴAေပၚ မခ်စ္ခ်င္ေတာ့။

သံေယာဇU္

မတြယ္ခ်င္ေတာ့။

“သည္က

typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82

ဤမွ်လိုက္ေလ်ာသည္ကိုမွ်

57

mmcybermedia.

com

မေထာက္ထား။ စိမ္းႏိုင္Aားသည္။ သူခ်စ္မွ ကိုယ္ခ်စ္မေပါ့”ဟူေသာ စိတ္မ်ား ဝင္လာေတာ့သည္။ ဤစိတ္မ်ားေၾကာင့္ပင္

မိျဖဴႏွင့္ကၽြန္ေတာ္

တျဖည္းျဖည္း

စိမ္း၍

စိမ္း၍

သြားေတာ့သည္။

ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ေယာင္မွား၍ “မိျဖဴ မိျဖဴ”ဟု မေခၚခ်င္ေတာ့။ မိျဖဴကလည္း ဘယ္ခါမွ် ကၽြန္ေတာ့္ Aနားသို႔မလာ။ မိျဖဴ

ေရာက္သည့္ေန႔မွစ၍

ႂကြက္မ်ားရန္မွ

ၿငိမ္းေသာေၾကာင့္

ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔

စိတ္ေAးခ်မ္းသာ ရွိၾကရပါသည္။ မိျဖဴသည္ သူ႔တာဝန္ကို ေက်ပြန္သည္ဟု ဆိုႏိုင္ပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ကၽန ြ ္ေတာ့္ Aဖို႔ကား မိျဖဴကို ေမြးရက်ဳိးနပ္သည္ဟုပင္ မထင္ခ်င္ေတာ့။ လြန္ခ့သ ဲ ည့္လကမူ ေသဆံုးသြားသည္။

ၿခံေရွ႕ထြက္၍ မိျဖဴAေဆာ့တြင္ ေခြးကိုက္ခံရေသာေၾကာင့္ မိျဖဴ

မိျဖဴဆံုးစU္က

Aေမသည္

ေဆြမ်ဳိးရင္းခ်ာတစ္Uီး

ေသဆံုးသကဲ့သို႔

စိတ္ေသာက ေရာက္ေလသည္။ ေဒၚျမႀကီးမွာမူ မိျဖဴAတြက္ မ်က္ရည္ပင္ က်ရွာသည္ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္၌ကား ေၾကကြျဲ ခင္း မျဖစ္၊ ႏွေျမာတသျခင္းလည္း မျဖစ္။ ဂ႐ုဏာလည္း မသက္မိ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို မိျဖဴ ေရွာင္ဖယ္ ေရွာင္ဖယ္ လုပ္ရေကာင္းလား၊ စိမ္းရေကာင္းလား၊ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ပြတ္သီးပြတ္သပ္

မေနရေကာင္းလားဟူေသာ

Aေတြးျဖင့္

မိျဖဴAေပၚ

စိတ္ခ်U္ေပါက္၍

မိျဖဴေသသည္ကိုပင္ ဝမ္းေျမာက္သလို ျဖစ္မိသည္။ ယခုAခါတြင္ မိျဖဴဆံုး၍ တစ္လေက်ာ္လာၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ေသြးလည္း ေAးစျပဳလာၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို

မိျဖဴ

ေရွာင္ဖယ္ေရွာင္ဖယ္

လုပ္ေသာ္လည္း

Aေမႏွင့္

ေဒၚျမႀကီးကို

မိျဖဴ

ေရာေရာဝင္ဝင္ ေနသည္။ ကၽန ြ ္ေတာ့္ကို မိျဖဴ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ပြတ္သီးပြတ္သပ္ မေနေသာ္လည္း Aေမႏွင့္ ေဒၚျမႀကီးကို မိျဖဴ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ပြတ္သီးပြတ္သပ္ ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို မိျဖဴ ေရွာင္ဖယ္ေရွာင္ဖယ္ လုပ္ရျခင္းမွာလည္း သူ႔ကို ဂံုနီAိတ္တြင္းသို႔ Aတင္းAဓမၼ ဖမ္းထည့္ၿပီး ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း

ေခၚေဆာင္ခ့ဖ ဲ ူးေသာေၾကာင့္

ကၽြန္ေတာ့္ကို

ေၾကာက္သာြ းသျဖင့္

ကၽြန္ေတာ့္ကို ေရွာင္ဖယ္ေရွာင္ဖယ္ လုပ္ခ့ျဲ ခင္း ျဖစ္ႏိုင္ေလသည္။ ဤAခ်က္ကို ယခုAခါမွ ကၽြန္ေတာ္ ဆင္ျခင္လာမိသည္။ “ေဒါသAျပစ္၊ မျဖစ္မေျမာက္၊ မမုန္းေလာက္သည္ကို Aေဆာက္AUီး Aျပစ္ႀကီးယူ၍” မိျဖဴAေပၚတြင္ ျငဴစူမာန္ဝင္ခ့သ ဲ ည့္ Aျဖစ္ကို ယခုAခါမွ ကၽြန္ေတာ္ ဆင္ျခင္မိလာသည္။ မိျဖဴAေၾကာင္းမွ

ႏွီးႏြယ္၍

မိမိလိုတကိုသာ

တစ္ဖက္သတ္

ၾကည့္တတ္ၾကေသာ

လူ႔သေဘာ၊ မိမိAလိုသို႔ မလိုက္ေသာေၾကာင့္ မိမိဆႏၵ မျပည့္ဝေသာေၾကာင့္ သူတစ္ဖက္သားAား လ်စ္လ်ဴ႐ႈတတ္၊

ရန္ၿငိဳးသိုတတ္၊

လိုက္ေသာေၾကာင့္၊

မိမိဆႏၵကို

ႏွိမ္တတ္၊

ခ်ဳပ္ခ်ယ္တတ္ေသာ

ျဖည့္စမ ြ ္းေသာေၾကာင့္

လူ႔သေဘာ၊

Aေရးေပးတတ္

မိမိAလိုသို႔

မ်က္ႏွာလိုက္တတ္၊

ခ်ီးျမႇင့္တတ္၊ မ,စတတ္ေသာ လူ႔သေဘာ၊ ဤလူ႔သေဘာ၊ လူ႔သဘာဝတို႔ကို ယခုAခါမွ ကၽြန္ေတာ္ ဆင္ျခင္လာမိသည္။

typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82

58

mmcybermedia.

com

ကၽြန္ေတာ္သည္

Aိမ္ေမြး

သတၱဝါငယ္ေလးAေပၚတြင္

“Aတၱမာန”ကဲ၍

စိတ္ထား

က်U္းေျမာင္းခဲ့သည့္ Aျဖစ္ကို ေတြးမိ၍ ကၽန ြ ္ေတာ္ တစိမ့္စိမ့္ ရွက္လာပါသည္။ ေနာင္Aခါ၌ စိတ္ထား က်U္းေျမာင္းေသာသူ မျဖစ္ရေAာင္ ကၽန ြ ္ေတာ္ ႀကိဳးစားရေပUီးေတာ့မည္။

ဝင္ တကၠသိုလ္ ဝ င္းမြန္

ဆားဒယ္ ငယ္စU္က ဆားဒယ္စီး၍ ေပ်ာ္ခ့သ ဲ ည္မ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ မၾကာမၾကာ သတိရေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရာြ ကေလးသည္ မိုးတြင္းAခါ၌ `ေရပတ္လည္ ဝိုင္းေသာ ကုန္းေျမ’ ဟူေသာစကားကို Aမွတ္ရစရာ ေကာင္းလွသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတာင္ပိုင္း၌ ေရပတ္လည္ Aဝိုင္းဆံုးျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔Aိမ္

ကုန္းတစ္ခုလံုးသည္

လမ္းမႀကီးသည္

ေႏြAခါက

ေရေAာက္၌

ဖံုတေထာင္းေထာင္း

ဆူညံခ့သ ဲ ည္။

ယခုAခါ၌ကား

လွည္းတို႔Aစား

ေလွတို႔

ထခဲ့သည္။

လမ္းမႀကီးသည္

လူးလာေနေပၿပီ။

ေခါင္းလွ်ဳိးေနသည္။ ခေလာက္သံ၊

ေရေAာက္တြင္

ေခ်ာင္းႀကီး

Aိမ္ေရွ႕ရွိ ျခဴသံတို႔ျဖင့္

စုတ္စုတ္ျမဳပ္ေနေပၿပီ။

ျဖစ္ေနေပၿပီ။

ေရကား

မနက္လွ။

ေပါင္လယ္ေလာက္ ခါးေလာက္သာ ရွိသည္။ သည္ေခ်ာင္း႐ိုး တေလွ်ာက္၌ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ဆားဒယ္စီး၍ Aေပ်ာ္ႀကီး ေပ်ာ္ခ့ၾဲ ကသည္။ ဆားဒယ္မွာ

ေလးေပပတ္လည္ခန္႔

သံဒယ္ပိုင္းႀကီး

ျဖစ္သည္။

Aဝိုင္း

မဟုတ္။

ေလးေထာင့္ ျဖစ္သည္။ ေစာက္မွာ မနက္လွ။ ေျခာက္လက္မခန္႔သာ ရွိသည္။ ရြာAေရွ႕ပိုင္းမွ သံျဖဴဆရာႀကီး Uီးလွ၏ တဲကုပ္ထက ြ ္ပစၥည္း ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္မိဘမ်ားသည္ တေပါင္း၊ တန္ခူး ဆားေျမတက္ခ်ိန္၌

စစ္ေတာင္းျမစ္ကမ္းေျခရွိ

သစ္ျဖဴရြာ၊ ရြာသစ္ရာြ တို႔သို႔ ဆားေျမျခစ္ရန္

နံနက္ေဝလီေဝလင္းတြင္ ႏြားလွည္းႀကီးမ်ားျဖင့္Aျပည့္ ဆားေျမမ်ား တိုက္၍ လာတတ္ၾကသည္။ ထိုဆားေျမမ်ားကို ေရျဖင့္ေဖ်ာ္၍ ဆားေရစင္ေပၚသို႔ ေလာင္းၾကသည္။ ထိုဆားေရစင္မွ က်ေသာ ဆားေရသန္႔သန္႔မ်ားကို

ဆားဒယ္ႀကီးမ်ားတြင္

ထည့္၍

ေကာက္႐ိုးမီးျဖင့္

ခ်က္ၾကသည္။

ေကာက္႐ိုးေျခာက္ေပြ႔ ခုနစ္ေပြ႔ခန္႔ကုန္လွ်င္ ဆားတစ္ဒယ္ က်ေတာ့သည္။ ထိုဆားဒယ္ႀကီးမ်ား Aလုပ္စခန္းသည္ မိုးတြင္းAခါ၌ သိမ္းၿပီ။ Aလုပ္Aား၍ Aနားယူၿပီ။ ထင္းစင္ေပၚတြင္ Aၿမိန္႔သား ဇိမ္ခံေနၿပီ။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တက ို႔ ား သူတို႔ကို Aနားမေပးႏိုင္ၿပီ။။ ထမ္းစင္ေပၚမွ သူတို႔ကို Aတင္းဆြဲေခၚ၍ ေခ်ာင္း႐ိုးတစ္ေလွ်ာက္တြင္ Aမႈထမ္းေစေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရာြ တြင္ Aိမ္တိုင္းလိုလိုပင္ လယ္ကိစၥ၊

Aရပ္ကိစၥမ်ားေၾကာင့္

ေဗာက္တူေလွမ်ား

ေဗာက္တူကို

ရွိၾကပါသည္။

AနားမေနရေAာင္

သို႔ေသာ္ လူႀကီးမ်ား

Aသံုးျပဳလြန္းသည္။ လူႀကီးမ်ား Aားမွ၊ လစ္မွ စီးခြင့္ရသည္။ ေလွာ္ခြင့္ရသည္။ ေဗာက္တူကို ေလွာ္၍ ေပ်ာ္ရသည္မွာ မၾကာေသး။ သူတို႔တေၾကာ္ေၾကာ္ ေAာ္ဟစ္ေခၚေတာ့သည္။ ေဗာက္တူႏွင့္ သြားစရာကိစၥ

သူတို႔မွာ

ေပၚလာေတာ့သည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုလည္း

‘ေဆာ့လန ြ ္းသည္၊

ကျမင္းလြန္းသည္’ ဟု သူတို႔ ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းေတာ့သည္။ Aိမ္ရွိ ေဗာက္တူသည္ ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔ ကေလးမ်ားႏွင့္

လံုးဝမသက္ဆိုင္ဘိသကဲ့သို႔

ရွိလွသည္။

ေခ်ာင္း႐ိုးတစ္ေလွ်ာက္၌

ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ေဗာက္တူစီး၍ ေပ်ာ္ခြင့္မရ။ ဆားဒယ္စီး၍သာ ေပ်ာ္ခ့ၾဲ ကရသည္။

typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82

59

mmcybermedia.

com

ဆားဒယ္စီးရသည္မွာ

ေဗာက္တူစီးရသည္ႏွင့္

မတူ။

ေဗာက္တူစီးရသည္မွာ

သက္ေတာင့္သက္သာ ရွိလွသည္။ ျမန္မာစကားပံုတစ္ခု ရွိသည္။ ‘ေလွAဆင္း ျမင္းAတက္ ခက္သတဲ့’

ေဗာက္တူကား

Aဆင္းလည္း

လြယ္သည္။

Aတက္လည္း

လြယ္သည္။

Aတက္မေတာ္၍လည္း တိမ္းမွာ၊ ေစာင္းမွာ၊ ေမွာက္မွာမပူရ။ ေဗာက္တူေပၚသို႔ ေရာက္၍ တက္ျဖင့္ တစ္ဖက္သတ္ ေလွာ္လည္း ရသည္။ ဘယ္ဖက္ ညာဖက္ မွ်၍ ေလွာ္လည္းရသည္။ ေဗာက္တူကို ပဲ့ကိုင္ရသည္မွာ

မခက္လွ။

ပဲ့ကို

သာမန္ကိုင္တတ္႐ံုျဖင့္

ရည္မွန္းရာသို႔

ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ

ျဖဴးျဖဴးေျဖာင့္ေျဖာင့္ တန္းတန္းမတ္မတ္ ေရာက္သည္။ ဆားဒယ္စီးရသည္မွာ ပင္ပင္ပန္းပန္း ရွိလွသည္။ ဆားဒယ္ကား Aဆင္းလည္း ခက္သည္။ Aတက္လည္း

ခက္သည္။

ဆားဒယ္မွာ

ပက္ကလန္ႀကီး

ျဖစ္သည္။

လူတစ္ေယာက္၏

ဝန္ေလာက္သာထမ္း ႏိုင္ရွာသည္။ လူတစ္ေယာက္Aေပၚသို႔ တက္မိသည္ႏွင့္ ေရမ်က္ႏွာျပင္ထက္ သံုးလက္မခန္႔သာ ေခါင္းေဖာ္ႏိုင္ရွာေတာ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆားဒယ္သည္ Aတိမ္းAေစာင္း မခံ။ တိမ္းမွာ ေစာင္းမွာ ေမွာက္မွာ Aလြန္ပူရသည္။ Aတက္မေတာ္ပါကလည္း ဆားဒယ္ေမွာက္သည္။ Aဆင္းမေတာ္ကလည္း ဆားဒယ္ေမွာက္သည္။ ဆားဒယ္ေပၚသို႔

တက္သည့္Aခါ ဆားဒယ္

ႏႈတ္ခမ္းစြန္းႏွစ္ဖက္ကို လက္ျဖင့္ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ထိန္း၍ ကိုင္ရသည္။ ထို႔ေနာက္ ဆားဒယ္၏ Aလယ္တည့္တည့္သို႔

က်ေAာင္

ႀကိဳးစား၍

တက္ထိုင္ရသည္။

ဤသို႔

Aလြန္ဂ႐ုထား၍

ႀကိဳးစားၿပီး တက္ပါမွ ဆားဒယ္ မေမွာက္ဘဲေနသည္။ သို႔ေသာ္ ဟိုယိမ္းသည္ထိုး လႈပ္လႈပ္ ရွားရွား လူးလူးလြန္႔လန ြ ္႔ကား ျဖစ္လိုက္ေသးသည္။ ဆားဒယ္ၿငိမ္၍ Aထိုင္က်ေသာAခါမွ ေလွာ္ခြင့္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ဆားဒယ္ကို တက္ျဖင့္ မေလွာ္ၾက။ ကိုယ္ကို Aနည္းငယ္ေရွ႕သို႔ ၫႊတ္၍၊ ကိုင္း၍

လက္ျဖင့္

သြားေပလိမ့္မည္။

ယက္ၾက၊

ေလွာ္ၾကသည္။

ညာလက္ျဖင့္

ယက္ရာ၌

ႀကံဳး၍ယက္ပါက

ဘယ္ညာမမွ်ဘဲ

လက္ဝဲရစ္

ခ်ာခ်ာလည္

ခ်ာခ်ာလည္သာြ းေပလိမ့္မည္။

ဘယ္ညာမွ်၍ ထိန္းယက္ ႏိုင္ပါမွ ဆားဒယ္သည္ ဝဲကာ၊ လည္ကာ၊ ယိမ္းကာ၊ ယိုင္ကာျဖင့္ ရည္မွန္းရာသို႔ တေရြ႕ေရြ႕၊ တျဖည္းျဖည္း ေကြ႔၍ေစာင္း၍ ေရာက္သည္။ မိမိရည္မွန္းရာသို႔ မေရာက္ခင္၌ ဆားဒယ္ ေမွာက္မသြားရေAာင္၊ ဆားဒယ္ကို ယက္ရ ေလွာ္ရသည္မွာ မလြယ္။ ကၽြမ္းက်င္မႈ လိုသည္။ ကိုယ္ကို တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ထားတတ္ဖို႔ လိုသည္။ စိတ္ရွည္ဖို႔ လိုသည္။ ဇြဲေကာင္းဖို႔ လိုသည္။ လံု႔လရွိဖို႔ လိုသည္။ ဤAခ်က္မ်ားမွ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ လစ္ဟင္းသည္ႏွင့္ ဆားဒယ္သည္ ရည္မွန္းရာသို႔ မေရာက္။ ေမွာက္၍ ေမွာက္၍ သြားတတ္သည္။ သို႔ေသာ္ ခ်ာလည္ခ်ာလည္ မေရာက္ဘဲ

ကၽြန္ေတာ္တို႔ကား ျဖစ္ေနရသည္ကိုပင္

ဆားဒယ္ကိုယ္စီျဖင့္

ေခ်ာင္း႐ိုးတစ္ေလွ်ာက္၌ ေပ်ာ္ၾကသည္။

ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔

ဆားဒယ္ကိုယ္စီျဖင့္

ဝမ္းေျမာက္ၾကသည္။

သူငယ္ခ်င္းတစ္သိုက္

ရည္မွန္းရာသို႔

ခ်ာလည္ခ်ာလည္

ျဖစ္ေနသည္။ Aျခားသူမ်ားသည္ ေဗာက္တူမ်ား၊ ေလွႀကီး ေလွငယ္မ်ားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ျဖတ္ေက်ာ္၍

ရည္မွန္းရာသို႔

ေတြ႔ၾကရသည္။ စိတ္မလႈပ္ရွားၾက။

ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ၊

ႀကံဳၾကရသည္။ သူတို႔ကို

ထိုAခါ

ဝမ္းပန္းတသာ

ေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းတန္း

သူတို႔Aတြက္

သြားၾကသည္ကို

ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔သည္

ေAာ္ဟစ္၍

မည္သို႔မွ်

ႏႈတ္ဆက္လိုက္ၾကေသးသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူသိုက္ထမ ဲ ွ တစ္ေယာက္ေယာက္၏ ဆားဒယ္ Aခန္႔မသင့္၍ ေမွာက္ သြားပါက

typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82

60

mmcybermedia.

com

‘မင္းက ေရာက္လိုေဇာ Aားႀကီးၿပီး သိမ္းႀကံဳး ယက္တာကိုးကြ။ ေမွာက္မွာေပါ့။ ျဖည္းျဖည္းေဟ့ ျဖည္းျဖည္း ေလာဘမႀကီးနဲ႔။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလဲ ထိန္းUီးကြ’ ဟု ဝိုင္း၍ သတိေပးတတ္ၾကသည္။ စ,တတ္ၾကသည္။ ေျပာင္တတ္ၾကသည္။ ဆားဒယ္ ေမွာက္သာြ းသည့္ သူကလည္း သူ႔ကိုစ,၍၊ ေျပာင္၍ စိတ္မဆိုး။ ေဒါမပြ။ စပ္ၿဖီးၿဖီးႏွင့္ ႏႈတ္တံု႔ျပန္သည္။ သူ႔ဆားဒယ္ကို ျပန္၍ဆယ္ကာ တည့္ကာျပန္၍ ဆားဒယ္ စီးျပန္သည္။ ဇြမ ဲ ေလွ်ာ့။ ဆားဒယ္စီး၍ ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔ AားရေသာAခါ၌ ေရထဲတြင္ တဝုန္းဝုန္း တေပ်ာ္တပါး ကူးခတ္ ေဆာ့ကစားတတ္ၾကသည္။ ရြာကိုခါြ ၍၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ခြါ၍၊ ကၽန ြ ္ေတာ္ ထြက္လာခဲ့သည္မွာ ၾကာၿပီ။ သို႔ေသာ္ရာြ ကို ကၽြန္ေတာ္မေမ့။

သူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုလည္း

ကၽြန္ေတာ္မေမ့။

သူတို႔ႏွင့္

ေခ်ာင္း႐ိုးတေလွ်ာက္

ဆားဒယ္စီး၍ ေပ်ာ္ခ့ၾဲ ကသည္မ်ားကိုလည္း ကၽန ြ ္ေတာ္မေမ့။ သို႔ေသာ္ ရြာကိုကား တစ္ေခါက္မွ်ပင္ မေရာက္ႏိုင္ခ့ဲ။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္လည္း မေတြ႔ႏိုင္ခ့။ဲ ကိုယ့္Aလုပ္ႏွင့္ကိုယ္ ခ်ာလပတ္လည္၍ Aားသည္ပင္ မရွိႏိုင္ခ့။ဲ Aလုပ္Aကိုင္ ထမ္းေဆာင္ရေသးသည္။ ဆည္းပူးစရာမ်ားကိုလည္း

ျဖစ္လာေသာAခါ

ကိုယ့္Aလုပ္

ကိုယ့္Aလုပ္

ကိုယ့္တာဝန္ႏွင့္

ေလ့လာရေသးသည္။

ကိုယ့္တာဝန္ကို

ေက်ပြန္ေAာင္

ပတ္သက္ေသာ

ဆည္းပူးရေသးသည္။

ေလ့လာစရာ၊ ထို႔Aျပင္

ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ကိစၥ၊ ေဆြေရးမ်ဳိးေရး ကိစၥ၊ ရပ္ေရးရြာေရး ကိစၥ၊ သာေရးနာေရး ကိစၥ၊ ကိစၥေပါင္း

ေသာင္းေျခာက္ေထာင္

ရွိေသးသည္။

လူ႔ေဘာင္

လူ႔Aသိုင္းAဝိုင္းတြင္

ေန၍

သည္လူ႔ကိစၥမ်ားကို ေရွာင္၍တိမ္း၍ မရ။ Aဆင္ေျပေAာင္ ေဆာင္ရက ြ ္ၾကရသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ဘဝေရစီးေၾကာင္းတြင္

တဝဲလည္လည္

ေမ်ာပါေနရသည္။

တက္လမ္းAတြက္

ႀကံစည္ရေသးသည္။

သည္ၾကားတြင္

တယက္ကန္ကန္

ကိုယ့္တိုးလမ္း

ေခၽြးသံထက ြ ္ေAာင္

ႀကိဳးစားရေသးသည္။ ထိုAခါ မိမိရည္မွန္းခ်က္သို႔ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းတန္း ဆိုက္ရေလေAာင္၊ မိမိဆႏၵ ျပည့္ဝေလေAာင္ တိုး၍ ႀကိဳးစားရျပန္သည္။ ယက္ကန္ရျပန္သည္။ ေလွာ္ခတ္ရျပန္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘဝသည္ ခ်ာလည္ခ်ာလည္ႏွင့္ လည္၍မဆံုး ျဖစ္ရျပန္သည္။ သို႔ေသာ္ ကိုယ့္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကိုယ္မို႔ ပင္ပန္းေသာ္မွ ပင္ပန္းသည္ဟု မမွတ္ထင္။ ေပ်ာ္သည္။ ရႊင္သည္။ သို႔ေသာ္ တစ္ခ်ဳိ႕ေသာ သူတို႔သည္ ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔ႏွင့္ Aရည္တူမ်ား ျဖစ္ၾကပါလ်က္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို

တယက္ကန္ကန္

သက္ေတာင့္သက္သာျဖင့္ ေခၽြးသံထက ြ ္ေAာင္

ေခၽြးသံထက ြ ္ေAာင္

ပန္းတိုင္သို႔

ႀကိဳးစားရေသာ

ဝင္၍ဝင္၍

ကၽြန္ေတာ္ကား

မႀကိဳးစား

မလုပ္ေဆာင္ရဘဲ

သြားၾကသည္။

တယက္ကန္ကန္

ပန္းတိုင္ႏွင့္မနီး၊

ခ်ာလည္ခ်ာလည္ႏွင့္

က်န္ေနရေပသည္။ ထိုAခါ၌ ကၽန ြ ္ေတာ့္တြင္ ေလွာ္ခ်င္ခတ္ခ်င္ စိတ္မ်ား ေပ်ာက္၍ေပ်ာက္၍ သြားတတ္သည္။ Aမည္မတပ္ႏိုင္ေသာ ခံျပင္းျခင္း ျဖစ္ေပၚလာတတ္သည္။ စိတ္ဝမ္းငယ္ျခင္း၊ Aားေလ်ာ့ျခင္း၊ ပါပဲလား’ဟု

ဆုတ္နစ္ျခင္းမ်ား

ျဖစ္ေပၚလာတတ္သည္။

ညည္းတြားမိတတ္သည္။

ထိုမွတစ္ဆင့္

‘ငါ့ဘဝႏွယ္

ဆားဒယ္စီးရသလို

ေခ်ာင္း႐ိုးတစ္ေလွ်ာက္၌

ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔

ဆားဒယ္စီး၍ ေပ်ာ္ခ့ၾဲ ကသည္မ်ားကို ျပန္၍ျပန္၍ Aမွတ္ရလာမိသည္။

typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82

61

mmcybermedia.

com

ကၽြန္ေတာ္ ဆားဒယ္စီးခဲ့စU္က ေခ်ာင္း႐ိုးတစ္ေလွ်ာက္၌ ဆားဒယ္ျဖင့္ ခ်ာလည္ခ်ာလည္ တယက္ကန္ကန္

ေခၽြးသံထက ြ ္ေနခ်ိန္တြင္

ေလွႀကီးေလွငယ္မ်ားျဖင့္

ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔ကို

တစ္ခ်ဳိ႕ေသာသူမ်ားသည္

ျဖတ္၍ေက်ာ္၍

ေဗာက္တူမ်ား

ရည္မွန္းရာသို႔

ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ

ေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းတန္း ပန္းဝင္၍ သြားတတ္ၾကသည္။ ထိုစU္က ကၽန ြ ္ေတာ္ Aားေလွ်ာ့ျခင္း၊ ဆုတ္နစ္ျခင္း

ျဖစ္ခ့ပ ဲ ါသေလာ။

ျဖစ္ခ့သ ဲ ည္ဟု

ကၽြန္ေတာ္Aမွတ္မရ။

သူတို႔Aတြက္

ဝမ္းေျမာက္ျခင္းပင္ ျဖစ္ခ့ေ ဲ သးသည္ကို Aမွတ္ရေနမိသည္။ ကေလးAရြယ္ လူမမယ္Aခါကပင္ Aားေလွ်ာ့ျခင္း ဆုတ္နစ္ျခင္းမရွိဘဲ ကိုယ့္Aားကိုယ္ကုိး၍ ကိုယ့္ေလွျဖင့္ ကိုယ္ေပ်ာ္ႏိုင္ေသးသည္။ ယခုAခါ

Aရြယ္လည္း

ေျမာက္ေနၿပီ။

ပညာAဆင္Aျခင္လည္း

Aေတာ္Aသင့္

ရွိေနၿပီ။

Aေတြ႔Aႀကံဳလည္း Aသင့္Aတင့္ရေနၿပီ။ ယခုလိုAခါတြင္မွ ကၽြန္ေတာ္သည္ Aားေလွ်ာ့ျခင္း၊ ဆုတ္နစ္ျခင္းမ်ား

ျဖစ္သင့္ပါသေဘာ။

ငယ္စU္Aခါကကဲ့သို႔

သတၱိမေကာင္းေတာ့ၿပီေလာ။

ဇြမ ဲ ေကာင္းေတာ့ၿပီေလာ။ ဤသို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ကၽန ြ ္ေတာ္ ဆံုးမရသည္။ သတိေပးရသည္။ ထိုAခါမွ စိတ္ႏွလံုးေAးခ်မ္း လာေတာ့သည္။ ထို႔Aျပင္ Aားသစ္တို႔ဝင္လာသည္။ စိတ္သစ္တို႔ ဝင္လာသည္။ Aားမေလွ်ာ့ၿပီ။ မဆုတ္နစ္ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ခ်ာလည္ခ်ာလည္

ဘဝေရစီးေၾကာင္းတြင္

ဆားဒယ္

စီးရမည္ကို

မေၾကာက္ေတာ့ၿပီ။

ျဖစ္ေစUီးေတာ့။ ဘဝေရစီးေၾကာင္းတြင္ ဆားဒယ္ကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး စီး၍

ကၽြန္ေတာ္ မေမာမပန္း ႀကိဳးပမ္းေလွာ္ခတ္ ရဲေလၿပီတကား။

ဝင္ တကၠသိုလ္ ဝ င္းမြန္

မနက္ေစာေစာ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လံုးမ်ားသည္

ဖန္၍ေနၾကေလၿပီ။

ခံစားေနရသည္။

မ်က္ရည္ပူမ်ားကလည္း

တဖက္တခ်က္ကို

တူႀကီးမ်ားျဖင့္

ေခါင္းကိုက္ေနပါသည္။

တဒိန္းဒိန္း

က်ိန္းစပ္ေသာ

မ်က္လံုးAိမ္ဝယ္

စုလ်က္ေန၏။

ထုေနသည္Aလားဟု

ေက်ာ႐ိုးတစ္ေလွ်ာက္တြင္

ေဝဒနာကိုလည္း

တုတ္ေခ်ာင္း

နားထင္

ထင္ရေလာက္ေAာင္ လွ်ဳိထားသကဲ့သို႔

ေတာင့္တင္းေနသည္မွာလည္း Aခံရ ခက္လွပါသည္။ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုးလည္း ေခၽးြ ဆီမ်ား ျပန္ကာ ေစးကပ္ကပ္၊

ေစးထန္းထန္း

Aဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္

ျဖစ္ေန၏။

မေန႔ညက

ေနရထိုင္ရသည္မွာ

တစ္ညလံုး

Aိပ္မရေသာေၾကာင့္

မသက္သာလွပါ။ ျဖစ္ပါသည္။

ယခု

A႐ုဏ္က်င္း၍ လင္းေတာ့မည္။ ျပတင္းေပါက္မွ ေမွ်ာ္ၾကည့္ေသာ္ Aေရွ႕ဆီမွ ေရာင္နီကို ျမင္ရ၏။ သည္စားပြတ ဲ ြင္

သည္ကုလားထိုင္ေပၚတြင္

လဘက္ရည္ၾကမ္းAေAးကို

ထိုင္ရင္း

တစြပ္စပ ြ ္ေသာက္ရင္း

တစ္ည

တစ္ညလံုး

လြန္ေျမာက္ခ့ေ ဲ ပၿပီ။

Aလုပ္လုပ္ခ့သ ဲ ည္။

ယခု

မိုးလင္းေတာ့မည္။ နာရီျပန္တစ္ခ်က္ႏွင့္ သံုးနာရီၾကားတြင္ Aိပ္ေတာ့မည္ဟု ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ႀကံခ့မ ဲ ိ၏။

သို႔ေသာ္

မAိပ္ျဖစ္ေAာင္

မAိပ္ျဖစ္။

ႀကိဳးစားကာ

လဘက္ရည္ၾကမ္း Aလုပ္ဆက္၍

ေသာက္လိုက္

လုပ္ခ့သ ဲ ည္။

လမ္းေလွ်ာက္လိုက္ႏွင့္

သံုးနာရီAေက်ာ္

ေလးနာရီ

Aကူးေလာက္တြင္ မ်က္စိျပန္က်ယ္လာသည္။ ယခုAိပ္၍ မရေတာ့ပါ။ Aိပ္ခ်င္စိတ္ကား ရွိ၏။ Aိပ္ရာ ႏူးႏူးညံ့ညံ့

ေထြးေထြးေႏြးေႏြးကေလး တစ္ခုေပၚတြင္ ပက္လန္လွန္ ေက်ာဆန္႔ကာ

Aိပ္လိုက္ရလွ်င္ Aလြန္႔Aလြန္ Aရသာရွိေပမည္ဟု စU္းစားမိ၏။ သို႔ေသာ္ ယခု ကၽြန္ေတာ္ Aိပ္၍မရေတာ့ပါ။

typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82

62

mmcybermedia.

စားပြက ဲ

com

ထ၍

တံခါးကိုဖြင့္ကာ

ဆင္ဝင္ဘက္သို႔

ထြက္ခ့ပ ဲ ါသည္။

မိုးမိထားေသာ

ဝါဂြမ္းမ်ားႏွင့္တူသည့္ တိမ္ဆိုင္မ်ားကို Aေရွ႕ေကာင္းကင္ တစ္ဝိုက္တြင္ ေတြရ ႔ ၏။ တိမ္မ်ား၏ Aေရာင္သည္ ေတာက္၏။ ေရာင္နီသည္လည္း ျပန္႔ျပန္႔လြင္လြင္ ရွိလွ၏။ သို႔ေသာ္ ေကာင္းကင္ဝမွ ထိုAေရာင္မ်ားသည္

လမ္းမီးမ်ား၏ Aေရာင္ကို မထိုးေဖာက္ႏိုင္ေသးေပ။ Aျပာေရာင္လ့လ ဲ ့ဲ

ရွိေသာ္လည္း လမ္းမီးမ်ားကား ထိန္လင္းထြန္းေတာက္လွ၏။ တစ္တိုင္ႏွစ္တိုင္ သံုးေလးတိုင္ ႀကိဳးၾကား

တည္ရွိေနေသာ

ေျပးသြားေနသည္ႏွင့္ ေရးထားေသာ လမ္းေပၚတြင္

လမ္းမီးတိုင္မ်ားသည္

တူ၏။

ကတၱရာေစးလမ္းမကား

လမ္းျပကားေကြ႔မ်U္းမ်ားသည္ လူသာြ းလူလာ

AေဝးAေမွာင္တြင္းသို႔

ရွင္းေသး၏။

ေျပာင္လက္ေန၏။

ေဆးျဖဴျဖင့္

ကတၱရာေစးလမ္းေပၚတြင္ ရံဖန္ရံခါ

Aရွိန္ျပင္းစြာ

တိုးဝင္ ထင္းေန၏။

ေမာင္းဝင္လာေသာ

ပန္းကားမ်ား၊ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ ကားမ်ားေလာက္သာ ေတြ႔ရ၏။. Aေကာင္ေသးသေလာက္ Aသံက်ယ္ေသာ

သံုးဘီးကေလးမ်ား

Aလုပ္သမားAျပည့္

တင္လာေသာ

ဒုန္းေျပး၍ Aလုပ္သမား

သြားသည္ကိုလည္း

ေတြ႔ရ၏။

ကားႀကီးမ်ားကိုလည္း

ျမင္ရ၏။

ဆိုက္ကားမ်ားလည္း လႈပ္ရွားစ ျပဳေပၿပီ။ ဆိုက္ကားမ်ား

လႈပ္ရွားစ

ျပဳၾကသည္ႏွင့္

တၿပိဳင္နက္

လမ္းမသည္

Aသက္ဝင္၍

လာေတာ့သည္။ လူသံသူသံ ၾကား၍ လာေတာ့သည္။ ခရီးသည္မ်ားကို တင္ကာ ဟိုမွသည္မွ၊ သည္မွဟိုမွ လူးလာတံု႔ေခါက္ ပို႔ေဆာင္ေနၾကေသာ ဆိုက္ကားမ်ားကို ေတြ႔ရေပၿပီ။ Aခ်ဳိ႕သည္ ခရီးသည္

မပါေသာေၾကာင့္

လမ္းႀကိဳလမ္းၾကားမွ

သီခ်င္းတေAးေAးႏွင့္

ဆိုက္ကားမ်ား

တြန္႔ေၾကေလ်ာ့ရဲေသာ ထိုမိန္းမငယ္မ်ားတြင္

ထြက္၍

Aဝတ္Aစား၊ Aထင္Aရွား

ျဖည္းျဖည္းနင္း၍

ထြက္၍

သြားၾကသည္။

လာၾက၏။

ႏြမ္းနယ္ေလးလံေသာ

ေတြ႔ျမင္ရပါသည္။

ပြေသာဆံပင္၊ AမူAရာမ်ားကို

သည္ဆိုက္ကားမ်ား

ဘယ္ကလာ၍

ဘယ္ကို သြားၾကမည္ကို ကၽြန္ေတာ္မသိပါ။ မိန္းမငယ္မ်ားႏွင့္Aတူ ဟိုလမ္းႀကိဳ သည္လမ္းၾကား Aေမွာင္ထဲသို႔ တိုးဝင္ကာ ေပ်ာက္ကယ ြ ္သာြ းၾက၏။ သည္မိန္းမမ်ား ဘယ္က လာၾကသနည္း။ သည္မိန္းမငယ္မ်ား ဘယ္က လာၾကသနည္း။ ကၽြန္ေတာ္ စU္းစားပါသည္။ ေက်ာင္းသူတစ္Uီးသည္ နံနက္ ၉ နာရီတြင္ ေက်ာင္းတက္ကာ ညေန ၄ နာရီတြင္ ေက်ာင္းဆင္း၍ Aိမ္ကိုျပန္၏။ စာေရးမတစ္Uီးသည္ နံနက္ ၉ နာရီတြင္ ႐ံုးတက္ကာ ညေန ၄ နာရီတြင္ ႐ံုးဆင္း၍ Aိမ္ကိုျပန္၏။ ေဈးသည္မတစ္Uီးသည္ နံနက္ ၉ နာရီတြင္

ေဈးထြက္ကာ

သည္မိန္းမငယ္မ်ားကေကာ။ မိမိတစ္ဝမ္းတစ္ခါး

ညေန

၄

ေလာကတြင္

လွေရးAတြက္

နာရီတြင္

ေဈးသိမ္း၍

ေယာက်္ားတိုင္း၊

Aလုပ္လုပ္ၾက၏။

Aိမ္ကိုျပန္၏။

မိန္းမတိုင္း၊

႐ုန္းကုန္ရ၏။

လူတိုင္းသည္

လူတိုင္း

Aလုပ္

လုပ္ရသည္ပင္။ ဆံုလည္ ကုလားထိုင္ေပၚတြင္ ထိုင္၍ ပန္ကာေAာက္တြင္ Aလုပ္လုပ္ရသူႏွင့္ ေျမႀကီးေပၚတြင္ ထိုင္ကာေနပူထတ ဲ ြင္ Aလုပ္လုပ္ရသူ ဟူ၍သာ ကြာျခား၏။ သူေတာင္းစားသည္ ေတာင္းစားေသာ Aလုပ္ကို လုပ္၏။ ဆိုက္ကားသမားသည္ ဆိုက္ကားနင္းေသာ Aလုပ္ကို လုပ္၏။ လယ္သမားသည္ လယ္စိုက္ေသာ Aလုပ္ကို လုပ္၏။ ေတာင္သူသည္ ယာလုပ္ေသာ Aလုပ္ကို

လုပ္၏။

ေက်ာင္းသားသည္

စာသင္ေသာ

Aလုပ္ကို

လုပ္၏။

ဝိပႆနာသမားသည္ပင္လွ်င္ တရားထိုင္ေသာ Aလုပ္ကို လုပ္ေသးသည္။ သူေတာင္းစားသည္

typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82

63

mmcybermedia.

com

Aလုပ္လုပ္ရန္ ေဈးလမ္းဆံုသို႔ သြားရ၏။ ဆိုက္ကားသမားသည္ Aလုပ္လုပ္ရန္ ခရီးသည္ရွိရာသို႔ သြား၏။

လယ္သမားသည္

Aလုပ္လုပ္ရန္

Aလုပ္လုပ္ရန္

ယာေတာသို႔

လယ္ေတာသို႔

သြားရ၏။

သြားရ၏။

ေတာင္သူသည္

ဝိပႆနာသမားသည္လည္း

Aလုပ္လုပ္ရန္

ဆိတ္ၿငိမ္ရာAရပ္သို႔ သြားရ၏။ Aလုပ္ၿပီးေသာAခါ Aားလံုး Aိမ္ျပန္ၾက၏။ Aလုပ္လုပ္ရန္ Aလုပ္ရွိရာAရပ္သို႔ သြားရသူခ်ည္းပင္။ မိမိ၏ ျဖစ္ရာတည္ရာAရပ္ႏွင့္ Aလုပ္ရွိရာ Aရပ္တို႔၏ စပ္ၾကားခရီးသည္ လူ၏ဘဝလမ္းေၾကာင္းပင္ ျဖစ္ေပသည္။ သည္မိန္းမငယ္မ်ား ဘယ္ကလာၾကသနည္း။ သူတို႔ဘဝ၏ ျဖစ္ရာတည္ရာ Aရပ္တို႔ကား Aဘယ္မွာနည္း။ သူတို႔Aလုပ္ရွိရာ Aရပ္ကား Aဘယ္မွာနည္း။ သည္မိန္းမငယ္မ်ား ဘယ္ကို သြားေနၾကပါသနည္း။ ေက်ာင္းသူကေလးမ်ားသည္ ေက်ာင္းဆင္း၍ Aိမ္ကိုျပန္၏။ စာေရးမေလးသည္ ႐ံုးဆင္း၍ Aိမ္ကိုျပန္၏။

ေဈးသည္မေလးသည္

ႏွမကေလးမ်ားကို

ျမင္ရေလတိုင္း

ေဈးမွAလုပ္ၿပီး၍ မနက္ေစာေစာ

Aိမ္ကိုျပန္ၾကေသာ

ကၽန ြ ္ေတာ့္

ပြေယာင္းေျခာက္ေသြ႔ေသာ

ဆံပင္၊

တြန္႔ေၾကေလ်ာ့ရဲေသာ Aဝတ္Aစား၊ ႏြမ္းနယ္ေလးလံေသာ AမူAရာတို႔ျဖင့္ ဆိုက္ကားစီးကာ Aိမ္ျပန္ၾကရရွာေသာ မိန္းမငယ္မ်ား Aေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္ ေတြးမိေပUီးေတာ့မည္။ ထိုAခါ ႏွလံုးစိတ္ဝမ္း မခ်မ္းေျမ့ဖယ ြ ္ စိတ္လႈပ္ရွားမႈမ်ားကို ခံစားရေပUီးေတာ့မည္။ ထိုမိန္းမငယ္မ်ား၏ ဘဝလမ္းေၾကာင္းကို ေျပာင္းလဲေပးရန္ မည္သူ တာဝန္ယူပါမည္နည္း။

ေမာင္ေဇာ္

သိဂၤါရ ရသ ဘတ္စ္ကားသည္ ျဗဳန္းကနဲ ထိုးရပ္လိုက္၏။ ကားေပၚက လူAားလံုး ေရွ႕သို႔ ငိုက္ကနဲ ယိုင္သာြ းၾကသည္။ ဘိုကေလးေဈးမွတ္တိုင္သို႔ ေရာက္ေပၿပီ။ ဆင္းသူက ဆင္း၏။ တက္သူက တက္၏။

Aားလံုး

႐ႈပ္ရွက္ခတ္ေနေပသည္။

ႏြားႏို႔ပံုးႀကီးႏွစ္လံုးကို

မႏိုင့္တႏိုင္ဆက ဲြ ာ

တက္လာေသာ ကုလားႀကီးကို လက္မွတ္ေရာင္းက ေငါက္၏။ ကုလားႀကီးကလည္း ႐ွဴး႐ွဴးရွားရွား ျပန္ေျပာ၏။

တ႐ုတ္မ

ဝဝႀကီးႏွစ္ေယာက္ကလည္း

ေနာက္ဆံုးခံုတြင္

တကြိကိြ

တကြကြ

စကားလက္ဆံု က်ေနၾက၏။ Aမ်ဳိးသမီးလွလွကေလးမ်ား တက္လာ၍ ေနရာထေပးသူက ေပး၏။ လက္မွတ္ေရာင္းကလည္း

ကားခ

တြင္တြင္ေတာင္းလ်က္

၅

က်ပ္တန္

ေပးထားရာ

AAမ္းမရေသး၍ နားပူသူက ပူ၏။ မက္မန္းေပါင္းႏွင့္ ယေန႔ထုတ္ ဘားမားစတားေရာင္းေသာ သူငယ္ကေလးမ်ားကလည္း ဘတ္စ္ကားတစ္စီးလံုး

ကားေပၚတက္ကာ

ဆူလ်က္၊

ညံလ်က္၊

ကၽတ ြ ္ကၽြတ္ညံေAာင္

႐ႈပ္လ်က္၊

ေပြလ်က္၊

ေAာ္ေနၾက၏။

Aုတ္Aုတ္က်က္က်က္

ျဖစ္ေနေပသည္။ ဘတ္စ္ကားသည္ ဤမွတ္တုိင္တြင္ Aၾကာႀကီးရပ္ေလ့ ရွိ၏။ Aခုမွပင္ ကားေဘးသို႔ လွည့္ေစာင္းၾကည့္မိသည္။ ဒိုတီဝတ္Aမ်ဳိးေကာင္းသား

ကေဇာ္ဆိုင္ႀကီးပါကား။ ေဂၚရင္ဂ်ီမ်ားျဖင့္

ထိုဆိုင္ႀကီး၏

ျပည့္ႏွက္စုၿပံဳ

ႁပြတ္သိပ္

typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82

ပတ္ဝန္းက်င္သည္ ႐ႈပ္ေထြးေနေပသည္။

64

mmcybermedia.

com

နားတြင္းက်ယ္က်ယ္ႏွင့္ Aမ်ဳိးေကာင္းသမီး ေဂၚရင္ဂ်ီမမ်ားလည္း ရွိေပသည္။ သူတို႔Aားလံုး၏ Aဝတ္Aစားမ်ားသည္

စုတ္ျပတ္ညစ္ေပ

ေနေပသည္။

ကေဇာ္ဆိုင္Aတြင္းသို႔

ေသာက္ရန္

ဝင္သူကဝင္၏။ ကေဇာ္ဆိုင္Aျပင္သို႔ ေသာက္ၿပီး၍ ထြက္သူက ထြက္၏။ ပလက္ေဖာင္းေဘး ပလက္ေဖာင္းေပၚ

သစ္ပင္ေAာက္တို႔တြင္လည္း

ဝိုင္းဖြ႔က ဲ ာခြက္လွည့္က် Aျဖဴႏွစ္ေရာင္

ေသာက္ေနၾက၏။

ကေဇာ္ပုလင္းကေလးမ်ား

ႏွစ္ေယာက္တစ္တဲြ

သူတို႔ေရွ႕တြင္

သံုးေယာက္တစ္တဲြ

ဆန္ေဆးေရပုလင္းႏွင့္

ေထာင္လ်က္ေတြ႔ရ၏။

တူေသာ

ေျပာလိုက္သည့္

စကား၊

ဆိုလိုက္သည့္ သီခ်င္း၊ ျဖစ္လိုက္သည့္,ရန္ Aံုးကၽြတ္ကၽြတ္ ညံပါေလေရာ။ သစ္ပင္ေAာက္ တစ္ေနရာတြင္

ေဂၚရင္ဂ်ီတစ္ေယာက္

ပက္လက္လန္

လဲက်ကာ

မ်က္ျဖဴဆိုက္ေနသည္။

သူ႔မိတ္ေဆြ ျဖစ္ဟန္တူေသာ Aျခားေဂၚရင္ဂ်ီ တစ္ေယာက္က ကေဇာ္ကို လက္ခုပ္ထတ ဲ ြင္ ထည့္၍ ယူလာ၏။

မ်က္ျဖဴဆိုက္

Aတင္းၿဖဲေပး၏။ ေဂၚရင္ဂ်ီ၏

ထို႔ေနာက္

ပါးစပ္ထဲသို႔

Aံ့ဖယ ြ ္တစ္ပါးပင္။ ကေဇာ္သည္

လဲေနေသာ လက္ခုပ္ျဖင့္

ကေဇာ္ကို

ရွိၾကပါလား။

ပါးစပ္ကို

ကေဇာ္ယူလာေသာ

ေလာင္းထည့္ေပး၏။

ေျခလွမ္းဆယ္လွမ္းေလာက္

တစ္စက္ကေလးမွ

တယ္ေစတနာ

ေဂၚရင္ဂ်ီ၏

ေဂၚရင္ဂ်ီက

ထိုပုဂၢိဳလ္၏

Aကြာမွ

မယိုမဖိတ္။

လဲေနေသာ

လက္ခုပ္ကလည္း

ယူလာရာတြင္

ကိုယ့္Aခ်င္းခ်င္း

တစ္ေယာက္တည္းမ်ဳိလို႔

Aျခားတစ္ေယာက္က

လက္ခုပ္ထက ဲ

တယ္ခ်စ္ၾကပါကလား။

မက်ႏိုင္ပါကလားဟု

ကၽန ြ ္ေတာ္

စU္းစားမိပါသည္။ တစ္ေယာက္ေသာ လက္တစ္ဖက္က

ဂ်ေလဗီမုန္႔

ဂ်ေလဗီကိုတစ္ကိုက္ ကေဇာ္တစ္က်ဳိက္

ေဂၚရင္ဂ်ီသည္

လက္တစ္ဖက္တြင္

Aကြင္းကေလးတစ္ခုကို

ကိုက္လိုက္

ကေဇာ္တက်ဳိက္

Aလွည့္က်စခန္းသြားရင္း

Aာတာပုလင္းကို ကိုင္လ်က္

က်ဳိက္လိုက္၊

ဘာAကမွန္း

ခန္႔မွန္း၍

ဆြဲ၍၊

က,ေနသည္။ ဂ်ေလဗီတစ္ကိုက္

မရေသာ

Aကကို

က,ေနေပသည္။ Aရက္ႏွင့္ Aခ်ဳိမတည့္ဟု ကၽန ြ ္ေတာ္ၾကားဖူးပါသည္။ ယခု ကၽန ြ ္ေတာ္ ဗဟုသုတ တိုးေပၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ကၽန ြ ္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း ဘသန္းတင္သည္ ဟင္နက္ဆီ ဗရန္ဒီႏွင့္ သစ္သီးကိတ္ Aလြန္လိုက္ေၾကာင္း ခဏခဏ ေျပာျခင္း ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ထိုေဂၚရင္ဂ်ီသည္ ေသာက္႐ံုစား႐ံု

ကခုန္႐ံုမက

သူ႔Aသံကလည္း

Aံ့ဖယ ြ ္ရာပင္။

မမရယ္ဟူေသာ

သီခ်င္းျဖစ္၍

သီခ်င္းကေလးမ်ားပင္

ဆိုလိုက္ေသး၏။

Aဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သူ႔Aသံသည္

သူ႔သီခ်င္းႏွင့္

သူ႔သီခ်င္းသည္

ပီသၾကည္ျမလွေသာ

Aပ်ဳိႀကီး

ဗမာစစ္စစ္ႀကီး

ျဖစ္ေသာေၾကာင့္တည္း။ ကၽြန္ေတာ္သည္

႐ႈပ္ေထြးဆူညံေသာ၊

ညစ္ပတ္ေပေရေသာ၊

စုတ္ျပတ္ႏံုခ်ာေသာ

ဤပတ္ဝန္းက်င္ကို ၾကည့္ရင္း စိတ္႐ႈပ္သလို ျဖစ္မိ၏။ သို႔ရာတြင္ Aေၾကာင့္Aၾက ကင္းမဲ့စာြ ေသာက္စား

ေပ်ာ္ပါးေနၾကေသာ

ကင္းမႈတို႔ကိုလည္း

Aားက်သလိုလို၊

သူတို႔၏ဘဝ၊ သူတို႔ကို

ေပ်ာ္ရႊင္မႈ၊ ၾကည့္ရင္း

လြတ္လပ္မႈ၊ ေပ်ာ္သလိုလို

AပူAပင္ ျဖစ္မိသည္။

တစ္ခ်ိန္တည္းတြင္ Aာ႐ံုႏွစ္ခု ျဖစ္ေပၚေနေသာ ကၽန ြ ္ေတာ့္စိတ္သည္ လွ်ာသြက္ေသာ ခ်ိန္ခြင္ပမာ ဟိုဖက္သည္ဖက္ တက္လိုက္က်လိုက္ ျဖစ္ေနပါသည္။ ႐ုတ္တရက္ စူးစူးဝါးဝါး ေAာ္လိုက္ေသာ Aသံတစ္သံကို ၾကားလိုက္ရ၏။ ကၽန ြ ္ေတာ့္ မ်က္လံုးမ်ားသည္ ျပဴးက်ယ္၍ သြား၏။ ကၽြန္ေတာ့္ နားရြက္ႏွစ္ဖက္သည္ ေခြးနားေၾကာင္နားပမာ

typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82

65

mmcybermedia. ဆတ္ကနဲ

com

တြန္႔သာြ းသည္ဟု

ၾကည့္လိုက္မိသည္။

ထင္လိုက္မိပါသည္။

ကေဇာ္မူးေနေသာ

Aသံလာရာဖက္သို႔

ေဂၚရင္ဂ်ီ

ကုလားမ

ငဲ့ေစာင္း၍

တစ္ေယာက္သည္

ပလက္ေဖာင္းေပၚတြင္ လဲေနရာမွ ကုန္း၍ ကုန္း၍ ထေနသည္။ နီၾကန္တန ြ ္႔လိမ္လ်က္ရွိေသာ ဆံပင္တို႔သည္

ကုလားမ၏ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုးကို

ဖံုး၍ေန၏။

ကုလားမ၏

မည္းနက္ေျခာက္

ေသြ႔ပိန္ကပ္ေနေသာ ဆာရီAနီတစ္ထည္ ျမင္မေကာင္း ႐ႈမေကာင္း ရစ္ပတ္၍ေန၏။ တေဝါ့ေဝါ့ Aန္ေနေသာေၾကာင့္ သူ႔ဆာရီႏွင့္ သူ႔တစ္ကိုယ္လံုးသည္ Aန္ဖတ္မ်ားျဖင့္ ရႊဲရစ ႊဲ ိုကာ ေပပြေန၏။ ေငၚတူးခ်U္စူးေသာ

ကေဇာ္နံ႔

Aန္ဖတ္နံ႔မ်ားကို

ကားေပၚကပင္

ရပါသည္။

ကုလားမသည္

လဲေနရာက ကုန္းထလိုက္ ျပန္လဲသာြ းလိုက္ ျဖစ္ေနသည္။ ပါးစပ္ကလည္း ပြက္ပက ြ ္႐ိုက္ေAာင္ ေAာ္ဟစ္

ညံဆူေနေပသည္။

ကုလားမ၏

ေဘးတြင္

သူ႔ေယာက်္ားႏွင့္တူေသာ

ေဂၚရင္ဂ်ီတစ္Uီးသည္ ကုလားမကို ေဖ်ာင္းဖ် ထိန္းသိမ္းရန္ ႀကိဳးစားေန၏။ ထိုကုလား၏ ကိုယ္တြင္ Aကႌ်မရွိ၊

တံဆိပ္စာလံုးမ်ား

Aရွက္လံု႐ံုေလာက္သာ ေျခာက္ေသြ႔ကာ

ပ်က္ျပယ္

ေမွးမွိန္းစ

ေAာက္ပိုးက်ဳိက္၍

သူ႔ကိုယ္လံုးသည္

ျပဳေနေသာ

ထားသည္။

ႀကံဳလွီပိန္ကပ္၍

ဂ်ဳံမႈန္႔Aိတ္ပိုင္းတစ္ခုကို

သူ႔AသားAေရသည္ ေန၏။

ႀကိဳးႏွင့္

မည္းနက္

သီတထ ဲြ ားေသာ

ငါးကေလးသံုးေကာင္ကို ပလက္ေဖာင္းေပၚတြင္ ခ်၍၊ ကုလားကလည္း ေAာ္လိုက္ ဟစ္လိုက္ ႐ုန္းလိုက္

ကန္လိုက္ႏွင့္ပင္။

ထူရန္လွမ္း၍

ကုလားသည္

ကိုင္လိုက္သည္တြင္

ကုလားမကို

ကုလားမသည္

AသာAယာ ေခ်ာ့ေမာ့

ထိုင္ရာက

ကုလား၏ရင္ဝကို

ေဖးမ၍ ေဆာင့္၍

ကန္လိုက္ရာ ကုလားခမ်ာ ေနာက္သို႔ ဝုန္းကနဲ ပက္လက္လန္ လဲက်သြားရွာသည္။ ျပန္ထကာ ကုလားမကို

ေခ်ာ့ေမာ့ရန္

ထပ္၍

ႀကိဳးစား၏။

ကုလားမသည္

ေAာ္ဟစ္ရင္း

ကုလား၏

တြန္႔လိမ္ေနေသာ ဆံပင္Aုပ္လံုးကို ဆြက ဲ ာ ပါးကို ႐ိုက္ျပန္ေတာ့၏။ ေဘးမွ ေဂၚရင္ဂ်ီမ်ားကလည္း ေAာ္သူေAာ္၊ လက္ခုပ္လက္ဝါးတီး၍ Oဘာေပးသူက ေပးႏွင့္ ဝိုင္းလာၾက၏။ ကုလားမသည္ ကုလား၏ပါးကို

ဆက္ကာဆက္ကာ

႐ိုက္၏။

ဆံပင္ကို

ဆြဲ၏။

လက္ေမာင္းကို

ကိုက္၏။

ရင္ဘတ္ကို ထု၏။ ကုလားသည္ ကုလားမ၏ လက္တြင္းဝယ္ ယက္ကန္ ယက္ကန္ ျဖစ္ေနရွာ၏။ သို႔ေသာ္

ကုလားမလုပ္သမွ်ကို

ငုံ႔ခံကာ ပါးစပ္ကသာ တတြတ္တတ ြ ္ ေခ်ာ့ေမာ့ေနရွာသည္။

ကုလားမသည္ Aားယူထၿပီးေနာက္ ကုန္းကုန္းကေလး ဒူးေထာက္လ်က္သား ျဖစ္ေနရွာေသာ ကုလား၏ေခါင္းကို ေျခေထာက္နွင့္ ႀကံဳး၍ ကန္လိုက္ျပန္၏။ ကုလားမသည္ သူ႔ကိုယ္သူမႏိုင္ဘဲ တစ္ပတ္လည္ထက ြ ္သာြ းကာ ကုလား Aေပၚသို႔ က်သြားေတာ့သည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးသည္ ပလက္ေဖာင္းေပၚတြင္ Aိုင္ထန ြ ္းေနေသာ ကေဇာ္Aန္ဖတ္ထဲ၌ လံုးေထြး၍ ေနေတာ့သည္။ ထိုAခိုက္တြင္ပင္ ဂီယာသံၾကားရ၍ ကားဘီးမ်ားလိမ့္ၾကေလၿပီ။ ကေဇာ္ဆိုင္ႀကီးသည္ လည္းေကာင္း၊

ကေဇာ္ေသာက္

ေဂၚရင္ဂ်ီကုလားမသည္ ေဂၚရင္ဂ်ီကုလားသည္

ပရိတ္သတ္သည္

လည္းေကာင္း၊ လည္းေကာင္း၊

လည္းေကာင္း၊

ထိုကုလားမကို ေနာက္တြင္

ကေဇာ္မူးေနေသာ

ေခ်ာ့ေမာ့ေနေသာ

က်န္ရစ္ခ့ေ ဲ ပၿပီ။

သူ႔ေယာက်္ား

႐ႈပ္ေထြးဆူညံေသာ၊

ညစ္ပတ္ေပေရေသာ၊ စုတ္ျပတ္ႏံုခ်ာေသာ၊ A႐ုပ္ဆိုး Aက်ည္းတန္ေသာ ပတ္ဝန္းက်င္သည္ က်န္ရစ္ခ့ေ ဲ ပၿပီ။ ထိုပတ္ဝန္းက်င္ကို ၾကည့္ခ့႐ ဲ ႈခ့ဲ ျမင္ခ့ေ ဲ တြ႔ခ့ရ ဲ ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္သည္ တလွပ္လွပ္

ျဖစ္၍

လာ၏။

Aသည္းႏွလံုးတြင္းဝယ္

သိမ္ေမြ႕ႏူးညံ့လွေသာ

လႈပ္ရွားမႈ

စိတ္လႈိင္းကေလးတစ္ခု ျဖစ္၍ လာပါသည္။

typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82

66

mmcybermedia.

com

Aထူးသျဖင့္ကား ထိုကုလားမႏွင့္ ထိုကုလားတို႔ျမင္ကြင္းသည္ ေယာက်္ားႏွင့္ မိန္းမတို႔ ေမတၱာသေဘာသ႐ုပ္ကို ကၽြန္ေတာ္

တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းAားျဖင့္

ယူဆမိပါသည္။

ကုတ္လိုက္ဖ့လ ဲ ိုက္၊

ပါးကို႐ိုက္လိုက္၊

လုပ္ခ်င္တိုင္း

ဖြင့္လွစ္ျပသေသာ

ျမင္ကြင္းျဖစ္ေပသည္။

ေျခႏွင့္ကန္လိုက္၊

ဆဲလိုက္

လုပ္ေနသည့္ၾကားက

ဆိုလိုက္၊

မ်က္ႏွာေသကေလးျဖင့္

ငံု႔ခံကာ

တတြတ္တတ ြ ္ ေခ်ာ့ေနရွာေသာ ကုလား၏ စကားမ်ားသည္ ေမတၱာစကားမ်ား ျဖစ္၏။ ကုလားမ၏ Aန္ဖတ္မ်ားေပၚသို႔ တစ္ေပါက္စႏွစ္ေပါက္စ က်သြားေသာ ကုလား၏ မ်က္ရည္ေပါက္မ်ားသည္ ေမတၱာသက္ေသမ်ား

ျဖစ္၏။

ကုလားမ၏

ေAာ္ဟစ္

ဆဲဆိုသံမ်ားသည္

Aင္Aားႀကီးမားေသာ ခိုင္ခံ့ၿမဲစဲြေသာ သည္းခံေသာေမတၱာကို

ကုလား၏

Aံတုဖက္ၿပိဳင္ရာတြင္ မႏိုင္ဘဲ

Aခ်ည္းAႏွီး ျဖစ္ရေသာေၾကာင့္ ထြက္ေပးလာသည့္ ႐ႈံးနိမ့္သံမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔Aဖို႔ ထိုျမင္ကြင္းကို ျမင္ရသည္မွာ ေမတၱာသ႐ုပ္ေဖာ္ ႐ုပ္ရွင္တစ္ကား၊ ေမတၱာသ႐ုပ္ေဖာ္ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္၊ ေမတၱာသ႐ုပ္ေဖာ္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ေတြ႔ျမင္ဖတ္႐ႈလိုက္ရသည္ႏွင့္ မျခားပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ ကုလားတို႔၏

စိတ္Aရွိတိုင္းသာ

ျမင္ကြင္းသည္

ဆိုခြင့္ရွိရပါမူ

သိဂါၤ ရ,ရသကို

ထိုေဂၚရင္ဂ်ီ

ကုလားမႏွင့္

ျပည့္ဝစြာေပးစြမ္းႏိုင္ေသာ

ေဂၚရင္ဂ်ီ

ေမတၱာ

သ႐ုပ္ေဖာ္

ျမင္ကြင္းတစ္ခု ျဖစ္ပါေပသည္ဟု ဆိုပါမည္။ သင့္ မသင့္ ေလ်ာ္ မေလ်ာ္ကို ေျမႇာ္ေခၚစU္းစား၍ ေပးေတာ္မူၾကပါဘိ။

ေမာင္ေဇာ္

သခ်ဳႋင္းကုန္းမွာ (၁) ငါတို႔ရာြ ကေလး၏ သူတို႔သည္

ေျမာက္ဖက္တြင္

ရြာကေလးထဲတြင္

ကိုယ့္Aိုး

သခ်ဳႋင္းကုန္း ကိုယ့္Aိမ္ႏွင့္

ရွိသည္။

မေသၾကေသးေသာ

တသီးတျခားစီ

ေနထိုင္ၾကသည္။

ထန္းရြက္တက ဲ ေလးမွာလည္း ေနၾကသည္၊ သက္ငယ္မိုး ထရံကာႏွင့္ ေနၾကသူတို႔လည္း ရွိသည္။ Aခ်ဳိ႕ပစၥည္းUစၥာ ေသဆံုးၾကေသာ

ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝၾကသူတို႔သည္ Aခါတြင္ကား

သြပ္မိုး

သခ်ဳႋင္းေျမတြင္

ပ်U္ေထာင္Aိမ္ႏွင့္ တစ္စုတေဝး

ေနၾကသည္။

ေနၾကရေတာ့သည္။

သခ်ဳႋင္းကုန္းသည္ ေနရာမက်ယ္လွ။ သို႔ရာတြင္ ကြယ္လန ြ ္သူ မွန္သမွ်တို႔၏ တစ္ခုတည္းေသာ ေနAိမ္ ျဖစ္ေလသည္။ သခ်ဳႋင္းကုန္းဆီသို႔ လွမ္းၾကည့္ပါ။ မန္က်ည္းပင္Aိုႀကီး သံုးေလးပင္သည္ ခါးတံရွည္ႀကီးႏွင့္ ရပ္ေနၾကသည္။

တန္ေဆာင္းျပႆဒ္ပင္မ်ားသည္

တစ္ပင္သည္လည္း

မုတ္ဆိတ္ဖာြ းဖြားႏွင့္

တရား

ခ်ဳံဖဲြ႕၍

ေနၾကသည္။

ဆင္ျခင္ေနသည္။

ေညာင္ပင္ႀကီး

ဇရပ္တစ္ေဆာင္သည္

မန္က်ည္းပင္Aနီးမွာ ရွိသည္။ Aုတ္ခံုခံသပ ြ ္မိုးႏွင့္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ခမ္းခမ္းနားနားကား မဟုတ္လွ။ သြပ္မိုးလန္သည့္ေနရာ လန္ေနၿပီ။ Aုတ္ခ်ပ္မ်ား ကြာသည့္ေနရာ ကြာေနၿပီ။ AကာAရံကား လံုးဝမရွိေခ်။ ရြာကေလး၏

ေျမာက္ဘက္သို႔

ထြက္လိုက္လွ်င္

သခ်ဳႋင္းကုန္းကို

ျမင္ႏိုင္သည္။

တေခၚေလာက္ပင္ မေဝးလွ။ သစ္ပင္ Aုပ္Aုပ္ကေလးႏွင့္ စိမ္းပုပ္ပုပ္ ညိဳမႈိင္းမႈိင္းေပပင္။

typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82

67

mmcybermedia.

com

ဤသခ်ဳႋင္းကုန္းကေလးသည္ ရြာကေလး၏ Aသက္ႏွင့္Aမွ် ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ သူ႔ကို ရြာသူရာြ သားတို႔ မခ်ည္းကပ္ခ်င္ၾကေသာ္လည္း၊ မပစ္ပယ္ႏိုင္ေသာ ေနရာကေလး ျဖစ္သည္။ (၂) ငါတို႔ႏွင့္ ကစားေဖာ္ျဖစ္ေသာ ေခြးညိဳႏွင့္ ပုစတို႔သည္ သခ်ဳႋင္းကုန္းကေလးသို႔ ေန႔တိုင္း ေရာက္ၾကသည္။

သခ်ဳႋင္းကုန္းAနီး

ျမက္ခင္းစပ္တြင္

ႏြားမ်ားကိုေက်ာင္းရင္း၊

ဇရပ္တြင္

သူတို႔နားၾက၊ ေနခိုၾကသည္။ ဇရပ္တြင္ ေရစက္ခ်သံ၊ Aမွ်ေ၀သံ၊ ေၾကးစည္သံႏွင့္ ငိုသံတို႔ ၾကားရသည္မဟုတ္။

ပုေလြသံကေလးကိုလည္း

ေန႔တိုင္း

ၾကားေနရေသးသည္။

ေခြးညိဳႏွင့္

ပုစတို႔သည္ ဂြကေလး ကိုယ္စီႏွင့္ မန္က်ည္းပင္၊ ေညာင္ပင္တို႔နားတြင္ လာေသာ စာကေလးမ်ားကို ပစ္ခတ္မီးၿမႇိဳက္၍ စားတတ္ၾကေပေသးသည္။ သို႔ရာတြင္ ငါတို႔သည္ သခ်ဳႋင္းကုန္းကေလး Aနီးသို႔ မကပ္ဝံ့။ သခ်ဳႋင္းကုန္းကေလးရွိရာကို ငါတို႔ရဲရပ ဲ င္

မၾကည့္ဝံ့။

ေျမပဲေကာက္

သြားၾကေသာAခါ၊

သူ႔နားကို

မတတ္သာ၍

ျဖတ္သာြ းၾကရလွ်င္လည္း ေျခမႈန္႔ကို နဖူးတို႔၍ ခပ္သုတ္သုတ္ သြားတတ္ၾကသည္။ လႈပ္ေနေသာ တန္ေဆာင္းျပႆဒ္ပင္၊ ျဖတ္လာခဲ့ၾကသည္။

ဆူးခက္Aံုထားေသာ ေနဝင္႐ိုးရီAခ်ိန္

ေျမပံုမို႔မို႔ကေလးမ်ားကို

Aိမ္ျပန္လာေသာAခါ

မဝံ့တဝံ့ၾကည့္၍

သခ်ဳႋင္းကုန္းကေလးသည္

မလႈပ္မယွက္ ၿငိမ္သက္လ်က္ပင္ရွိေသာ္လည္း ထိုသို႔ၿငိမ္သက္ျခင္းသည္ပင္ စိတ္ေခ်ာက္ျခားဖြယ္ ျဖစ္ျပန္သည္။ သခ်ဳႋင္းကုန္းAထက္ ေကာင္းကင္ျပင္တြင္ လင္းတတို႔သည္ ဝဲလ်က္ရွိၾကသည္။ ရြတ္တတ ြ ြ တြလ ဲ ်ားက်ေသာ

ပါးပ်U္းတို႔ျဖင့္

ေနတတ္ၾကသည္။

လင္းတAိုတို႔Aနီးတြင္

ေAာ္ျမည္ေနၾကသည္။

လင္းတAိုတို႔သည္

ငါတို႔သည္

ေျမပံုAနီးတြင္

က်ီးတို႔သည္

လင္းတကို

တAားAား

မေၾကာက္။

ငုတ္တုတ္ႀကီး တေသာေသာႏွင့္

လင္းတႀကီးမ်ားသည္

သူတစ္ပါးAသက္ကို ရက္ရက္စက္စက္ သတ္ျဖတ္ စားေသာက္တတ္ေသာ သတၱဝါမဟုတ္ဟု လူႀကီးသူမမ်ား

ေျပာသံၾကားဖူးသည္။

Aေလာင္းေကာင္ရွိရာကို

“ငွက္ဖုန္းႀကီး”ဟုလည္း

က်ီးကန္းမ်ားက

လာေရာက္ပင့္ဖိတ္မွ

ဆိုၾကသည္။ စားေသာက္ရန္

လာတတ္ၾကသည္ဟု ေျပာေလ့ရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ငါတို႔သည္ လင္းတကို မေၾကာက္။ သို႔ရာတြင္ ပုပ္ေဟာင္ေနေသာ

Aေလာင္းေကာင္

Aနီးတြင္

လင္းတႀကီးမ်ားကို

စက္ဆုပ္ရံရ ြ ွာသည္ကား

ျမင္ရေလ့ရွိသျဖင့္

Aမွန္ျဖစ္ေတာ့သည္။

သခ်ဳႋင္းေျမတြင္ ဖုတ္တေစၧတို႔ ေနသလိုလို ေျပာၾကသျဖင့္ ေက်ာခ်မ္းမိသည္။ ညAခါမ်ားတြင္ သခ်ဳႋင္းေျမသည္

Aတိတ္ဆိတ္ဆံုး

ေနရာျဖစ္သည္။

ရံဖန္ရံခါ

သခ်ဳႋင္းဖက္တြင္

မီးေရာင္တလက္လက္ ျမင္ရတတ္ သည္ဟု ငါ့သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ေျပာၾကသည္။ ကေလးမသာ ခ်ေလသလား။

သိုက္ဆရာ၊

ေAာက္လမ္းဆရာမ်ား

Aေလာင္းေဖာ္ေလသလား။

သူရမ ဲ ီးျပေလလား။ ငါတို႔ တပ္Aပ္မသိေခ်။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ

ငါတို႔သည္

သခ်ဳႋင္းကုန္းကို

စက္ဆုပ္

ထိတ္လန္႔ၾကသည္မွာကား

ေသခ်ာသည္။ သခ်ဳႋင္းကုန္းကို လွည့္မၾကည့္ခ်င္သည္မွာလည္း ေသခ်ာသည္။

typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82

68

mmcybermedia.

com (၃)

ငါတို႔

ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားဘဝတုန္းကဆိုလွ်င္

မၾကာမၾကာ

သခ်ဳႋင္းကုန္းသို႔

ေရာက္ရသည္။ မေရာက္ခ်င္လည္း မေနရ။ Aသုဘ႐ႈ ခဏခဏ လာပင့္ေလ့ရွိသည္။ ထိုAခါတြင္ ဆရာေတာ္

ဘုန္းႀကီး

သနားက႐ုဏာစိတ္ျဖင့္

မ်က္စိမ်က္ႏွာ

မသာမယာ

ညည္းသံကိုလည္း

ရွိတတ္သည္ကို

ၾကားခဲ့ဖူးသည္။

သတိျပဳမိသည္။

“ေဟ့

သတၱဝါမွန္သမွ်

မလြတ္ကင္းႏိုင္တ့ဲ ေဘးႀကီးပဲလကြယ္”ဟု ပင့္သက္ခ်ဟန္၊ သံေဝဂ ရ,ဟန္တို႔ကိုလည္း Aဖန္ဖန္ ျမင္ခ့ရ ဲ ဖူးသည္။

သကၤန္းကို႐ံု

ေက်ာင္းသားမ်ားသည္

စကၡဳေႁႏၵကို

ခ်ေတာ္မူ၍

ေတာင္းကိုထမ္း၍

Aသုဘ႐ႈႂကြလွ်င္

လိုက္ပါၾကရသည္။

ရင္ပတ္စည္တီး ငိုသံ၊ ဆံပင္ဖားလ်ားခ် ေနၾကဟန္စေသာ ႐ႈခင္းမ်ားကို

ငါတို႔

သုသာန္ေရာက္လွ်င္ မျမင္ခ်င္ မေနရ။

မၾကားခ်င္ မေနရ ျဖစ္ေတာ့သည္။ ငါသည္ ဘုန္းႀကီးႏွင့္Aတူ Aသုဘ႐ႈလိုက္ရင္ Aေၾကာက္ဆံုး ျဖစ္သည္။ ညေရာက္လွ်င္ Aိပ္မေပ်ာ္ေတာ့ေခ်။ Aိမ္မက္ဆိုးမ်ား မက္ကာ လန္႔၍ ေAာ္တတ္ သည္။ ထိုAခါ ငါက “Aမ…

Aမ” ဟု

ေခၚေသာ

Aေမသည္

ေရနံဆီမီးခြက္ကို

ထြန္းကာ

ငါ့ကို

ေခ်ာ့ပါေလသည္။ သနားၾကင္နာစြာ နဖူးကိုစမ္း၊ ရင္ကိုစမ္း၍ Aားေပးပါေလသည္။ “ေရာ့… ေရာ့ လူကေလး ေရတစ္ခက ြ ္ ေသာက္လိုက္ေနာ္… မေၾကာက္န႔ေ ဲ နာ္”ဟု ဆိုကာ ေရခပ္ေပးပါသည္။ ထိုAခါက်မွ ငါ့မွာ Aေၾကာက္ေျပသည္။ “ငါ့မွာ

Aေမ

ရွိသားပဲ။

ဘာ

ေၾကာက္စရာရွိသလဲ”ဟု

Aားတင္းႏိုင္သည္။

Aိပ္ေပ်ာ္ႏိုင္သည္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက

ထြက္လာေသာAခါတြင္

ေဝးေတာ့သည္။ သာမႈနာမႈမွန္သမွ် Aမသည္

Aသုဘ႐ႈ

လိုက္ရမည့္ေဘးမွ

တဘက္တစ္ထည္ကို ေခါင္းေပၚ

တင္လ်က္

လိုက္ပို႔ေလသည္။ ရြာထဲတြင္ မသာရွိလွ်င္ ငါတို႔သည္ Aမကို ျမင္႐ံုႏွင့္သိသည္။ Aမသည္ မ်က္စိမ်က္ႏွာ မေကာင္း။ တျဖစ္ေတာက္ေတာက္ ျမည္ကာ ေၾကကြဲသံ ဝမ္းနည္းသံ ျပဳေလသည္။ ထို႔ေနာက္

တဘက္တစ္ထည္ကို

ေခါင္းေပၚတင္

ဘိနပ္ၿမီးတိုတို

တရွပ္ရွပ္စီးကာ

Aသုဘ

လိုက္ပို႔ေလေတာ့သည္။ ငါတို႔သည္

သခ်ဳႋင္းဟူေသာ

Aသံကို

မၾကားလို။

ထိုစကားသည္

ငါတို႔ႏွင့္လည္း

မကင္းႏိုင္ဘလ ဲ ်က္ ငါတို႔ႏွစ္သက္။ ထိုစကားၾကားရလွ်င္ ေကာင္းေသာစကား မဟုတ္ဟုဆိုသည္ကို ခ်က္ခ်င္း သေဘာေပါက္သည္။ သခ်ဳႋင္းဆိုေသာ စကား မၾကားႏိုင္ရာAရပ္သည္ Aဘယ္မွာနည္း။ ငါတို႔သည္ ေတာင့္တမိသည္။ (နိဗၺာန္)ဟု ေျဖၾကသည္။ ထိုသို႔ ျဖစ္လွ်င္ ငါတို႔သည္ နိဗၺာန္ကို ေရာက္ခ်င္လွေတာ့သည္။ နိဗၺာန္မွာ သုသာန္ မရွိေခ်။ ေကာင္းလွ၏။

ဤတစ္ခ်က္တည္းႏွင့္ပင္

နိဗၺာန္သည္

မည္မွ်ေပ်ာ္ေမြ႕စရာ

ေကာင္းေလမည္နည္းဟု ေတြးကာ နိဗၺာန္ကို သေဘာက်မိသည္။

typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82

69

mmcybermedia.

com

နိဗၺာန္ကား Aဘယ္မွာနည္း။ သခ်ဳႋင္းမ်ားစြာကို ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီးမွ နိဗၺာန္ ေရာက္မည္ေလာ။ သခ်ဳႋင္းကိုေကြ႔၍ နိဗၺာန္ကို သြားႏိုင္ေသာလမ္း ရွိသေလာ။ Aို ဗုဒၶသခင္။ သခ်ဳႋင္းကိုေကြ႔၍ နိဗၺာန္သို႔ေရာက္ႏိုင္ေသာ လမ္းရွိလွ်င္ ၫႊန္ျပပါUီး သခင္။ သတၱဝါတို႔၏ ႏွလံုးAိမ္တြင္ သခ်ဳႋင္းသည္ ႀကီးမားစြာ ႏွိပ္စက္လ်က္ရွိေခ်ၿပီ။ သူ႔ထံသို႔ Aတင္းေခၚသည္။ သတၱဝါတိုင္းကိုေခၚသည္။ Aခ်င္းခ်င္း ခြပ ဲ စ္သည္။ ဘဝ ျခားပစ္သည္။

နိဗၺာန္သည္

သခ်ဳႋင္း၏

ဟိုဖက္၌

မရွိဘဲ

သည္ဖက္၌

ရွိမည္ဆိုလွ်င္

မည္မွ်ေကာင္းမည္နည္း။ (၄) ငါတို႔ရာြ ကေလးတြင္ သႀကၤန္ပလ ဲြ ုပ္၏။ Aလြန္စည္သည္။ ပ်ဳိပ်ဳိAိုAို မက်န္ ေရေလာင္းၾက၊ ေရပက္ၾက၊ ကခုန္ၾက၊ ႏြားမ်ားကို ေဘးမဲ့လႊတ္ၾကႏွင့္ တAုန္းAုန္း။ ထိုAခါတြင္ သခ်ဳႋင္းကုန္းကို ငါတို႔Aဖက္မလုပ္။ ရြာစည္ကားေပ်ာ္ရႊင္လွ်င္ သခ်ဳႋင္းကုန္းသည္ ၿငိမ္ေနတတ္သည္။ Aခြင့္Aခါကို ေခ်ာင္းေလေရာ့သလား။ ရြာတြင္

ဆရာကန္ေတာ့ပဲြ၊

သီတင္းကၽတ ြ ္ပဲြ၊

ကထိန္ပဲြရွိလွ်င္

Aလြန္ေပ်ာ္စရာ

ေကာင္းသည္။ ႏွဲသံ၊ ဗံုသံ၊ ပတ္မသံတို႔ျဖင့္ စိုေျပသည္။ ဖုိးသူေတာ္ယိမ္း၊ Uီးေရႊ႐ိုး Aက၊ ပုဏၰားမ ခင္ေရႊAၿငိမ့္ စသည္တို႔ျဖင့္ Aုန္းAုန္းထေနခ်ိန္တြင္ သခ်ဳႋင္းေျမသည္ Iေႁႏၵႀကီးလွေတာ့သည္။ သတၱဝါဖမ္းခါနီး ေႁမြသည္ Iေႁႏၵရရႏွင့္ ၿငိမ္သက္ေနသကဲ့သို႔ပင္ ျဖစ္သည္။ ရြာစည္လွ်င္ ေကာင္းသည္။ သခ်ဳႋင္းကုန္း စည္လွ်င္ကား ရြာလံုးတိတ္ေတာ့မည္။ က်ီးႏွင့္ ဖုတ္ဖုတ္ ျဖစ္ေတာ့မည္။ ငါတို႔ရာြ ကေလးတြင္

ဂ်ပန္ေခတ္က

ေျခခ်င္းလိမ္ၾကၿပီ။

ႏွာရည္တ႐ႈတ္႐ႈတ္၊

သခ်ဳႋင္းကုန္းလမ္းသည္

ဖံုလ်က္

ပလိပ္ေရာဂါ

ရွိေတာ့သည္။

ျဖစ္သည္။

သုသာန္ေျမတြင္

မ်က္ရည္တသုတ္သုတ္ႏွင့္

ငိုေႂကြးၾကၿပီ။

သခ်ဳႋင္းသုိ႔

သြားၾကဖန္

မ်ားေလေသာAခါ

ရြာသူရာြ သားတို႔သည္ ထမင္းမစား ဟင္းမစားႏိုင္ၾက။ ရြာမွထက ြ ္ေျပးၾက၏။ တစ္ရာြ လံုး သံပံုးတီး၊ ထရံပုတ္ျဖင့္ ေတာထုတ္ၾကသည္။ သခ်ဳႋင္းကုန္းသိ႔ေ ု ခၚေသာ သတၱဝါေကာင္ကို ေမာင္ႏွင္ၾက၏။ ရြာသူရာြ သားတို႔လည္း ေက်ာင္းကန္ဘုရားမွာ ေရႊ႕ေျပာင္းေနၾကရေလသည္။ သေရာ္ႀကီး ခိုင္းစU္ကလည္း ထိုသို႔။ ေက်ာက္ႀကီးေပါက္၊ တုတ္ေကြးႀကီး ထစU္ကလည္း ထိုသို႔။ ကာလဝမ္းက်စU္ကလည္း ထိုသို႔။ ထိုသို႔ ထိုသို႔ႏွင့္ ငါတို႔ရာြ ကလူေတြ မိမိAိုးAိမ္မွ ခြာ၍ သခ်ဳႋင္းကုန္း ရွိရာကို သြားၾကရသည္မွာ မ်ားၿပီ။ ရြာသူရာြ သားမွန္သမွ် တစ္ေန႔ေန႔တြင္ ေလ်ာင္းစက္ၾကရမည့္ ထာဝရ Aိပ္ရာေပတည္း။ မသြားခ်င္ေသာ္လည္း

ေနၾကရမည္မဟုတ္။

သြားၾကရေပUီးမည္။

သူသာြ းလွ်င္

Aထုပ္Aပိုး

ငါလိုက္ပို႔၍

Aိပ္ရာလိပ္မပါ

ငါသြားေသာAခါလည္း

typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82

သခ်ဳႋင္းေျမရွိရာသို႔ Aျခားသူမ်ားက

70

mmcybermedia.

com

လိုက္ပို႔ၾကရေပUီးမည္။

လိုက္ပို႔ၾကရသည့္

Aခါတိုင္းလည္း

ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္

မဟုတ္။

ဝမ္းနည္းပက္လက္ မ်က္ရည္စက္စက္ျဖင့္သာ ျဖစ္သည္။ သခ်ဳႋင္းသည္ ေပ်ာ္ေမြ႔ဖယ ြ ္မွန္သမွ်ကို ေမာင္းထုတ္ခ့ၿဲ ပီ။ ဝမ္းနည္းမႈ ငို႐ႈိက္မႈတို႔သည္ သခ်ဳႋင္းေျမကို စိုးမိုး Aုပ္ခ်ဳပ္ခ့ေ ဲ လၿပီ။ (၅) လြန္ခ့ေ ဲ သာႏွစ္က ငါ့Aေမ ကြယ္လန ြ ္ခ့သ ဲ ည္။ သခ်ဳႋင္းမွ ေစတမန္သည္ ငါ့Aေမထံသို႔ လာေရာက္

ဆင့္ေခၚသည္။

ငါခ်စ္ျမတ္ႏိုး၍

Aမဟုေခၚေသာ

Aေမသည္

ငါတို႔ကိုပင္

ႏႈတ္ခန ြ ္းမဆက္ႏိုင္ရွာဘဲ ႐ုတ္တရက္ ငါတို႔၏Aိမ္မွ ထြက္ခါြ သြားခဲ့သည္။ ရြာထဲရွိေသာ လူတို႔ကို တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ငါတို႔ၾကားဖူးပါ၏။

Aလွည့္က်

သို႔ရာတြင္

ေခၚေဆာင္သာြ းတတ္ေသာ

ဤမွ်ေလာက္

Aေလာတႀကီး

ေသမင္း၏ေစတမန္ကို

လာေရာက္လိမ့္မည္ဟူ၍ကား

ငါတို႔ေတြးမွ်ပင္ မေတြးမိပါေပ။ Aေမ့ကို သခ်ဳႋင္းသို႔ လိုက္ပို႔ၾကသည္။ ငါ့Aေဖသည္ ယူက်ဳံးမရ။ ငါ့မမသည္ Aပူမီး တေလာင္ေလာင္။ ငါ့ႏွမငယ္သည္ Aေမ့ကို ဖက္လ်က္။ ငါ့မွာမူကား ထိုခဏဝယ္ ေသာက၏ စုေဝးရာ ကိုယ္ခႏၶာျဖစ္ေလ၏။ Aေမ့ပါးျပင္ကို ေနာက္ဆံုးနမ္း၏။ Aေမ့ေျခရင္းကို ေနာက္ဆံုး ႏွိပ္နယ္ဝတ္ျပဳေပ၏။ Aေမ့ကို ငါကန္ေတာ့၏။ Aေမသည္

စကားလည္းမဆို၊

ငိုျခင္းလည္းမျပဳ၊

သာဓုမွ်လည္းမေခၚ။

မ်က္လႊာကိုမွိတ္လ်က္ တိတ္တဆိတ္သာေနဘိ၏။ Aေမ့ထဘီကို ေပးလိုက္ခ်င္ပါေသးသည္။ Aေမဖတ္လက္စ ပရိတ္ႀကီး ဘုတ္Aုပ္ကေလး ယူသာြ း

ေစခ်င္ပါေသးသည္။

Aေမ့နံ႔သာျဖဴ

ပုတီးကေလးကို

လက္မွာ

စြပ္ေပး

လိုက္ခ်င္ပါေသးသည္။ Aေမၿခံဳရန္ တင္းတိမ္ကေလးကိုလည္း ထည့္ေပးလိုက္ခ်င္ပါေသးသည္။ သို႔ရာတြင္

Aေမသည္

ယူမသြားေတာ့။

လက္ခ်ည္းသက္သက္

ပစၥည္းပစၥယကေလးမ်ားသည္ ဘုတ္Aုပ္ကေလးသည္ သတိရေစသည္။

ဘာကိုမွ်လည္း

မေတာင္းဆိုေတာ့။ ထြက္ခါြ သြားခဲ့၏။

Aေမ့ကိုယ္စား

Aေမမ်က္မွန္တစ္လက္ႏွင့္

နံ႔သာျဖဴ

ဘာပစၥည္းကိုမွ်လည္း Aေမယူမသြားေသာ

က်န္ရစ္ခ့ေ ဲ တာ့သည္။ ျဖည္းျဖည္းေဆးေဆး

စိပ္ပုတီးကေလးသည္

AေမUပုသ္ေစာင့္

ပရိတ္ႀကီး စာၾကည့္ေနပံုကို

ကမၼ႒ာန္းထိုင္ပံုကို

ျမင္ေယာင္ေစသည္။ Aပ္ခ်ဳပ္ခံုကေလးသည္ AေမAလုပ္ခြင္၌ Aက်ႌၾကယ္သီး တပ္ေနပံုကို Aမွတ္ရေစ၏။ က်န္ရစ္ေသာ

Aေမ့ပစၥည္းမ်ား

မွန္သမွ်

Aေမ့Aေၾကာင္းကို

ျပန္လည္

ေျပာျပတတ္ၾကသည္ခ်ည္း ျဖစ္ပါသည္။ Aေမသည္ ရွင္သူတို႔ကိုထား၍ ေသသူတို႔ၾကားမွာသာ ေပ်ာ္ေမြ႔ခ့ေ ဲ လၿပီ။ ရြာကိုၾကU္၍ သခ်ဳႋင္းေျမသို႔ ဝင္ေလၿပီ။ သခ်ဳႋင္းေျမတြင္ ေနၾကသူတို႔Aနက္ ငါတုိ႔Aိမ္ေထာင္စုထက ဲ Aေမလည္း AပါAဝင္ျဖစ္ၿပီ။

typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82

71

mmcybermedia.

com (၆)

သခ်ဳႋင္းေျမမွာ Aေမရွိသည္။ Aေမႏွင့္စပ္၍ ငါသည္ သခ်ဳႋင္းေျမကို ခင္တယ ြ ္စျပဳၿပီ။ ရင္းႏွီးစျပဳၿပီ။

ယခင္က

ေၾကာက္ခ့၊ဲ

ရြံခ့၊ဲ

စက္ဆုပ္ခ့ေ ဲ သာေနရာသည္

ယခုAခါ

ထိုသို႔

မေတြးထင္ႏိုင္ေလၿပီ။ Aေမ့Aေလာင္းကို ေျမစိုင္ခမ ဲ ်ားျဖင့္

ငါတို႔ေဆြမ်ဳိးမိတ္သဂၤဟမ်ားႏွင့္

ဖို႔၍ျမႇဳပ္ၾကသည္။

ေျမပံု

မိသားစုတို႔

မို႔မို႔ကေလးေပၚတြင္

ထမ္းပိုးၾကသည္။

ပန္းေခြခ်သည္။

ဆူးခက္မ်ား

Aံုသည္။ မွတ္တိုင္ကေလး စိုက္သည္။ ခမ္းခမ္းနားနားကား မဟုတ္ေခ်။ သို႔ရာတြင္ ေနထိုင္ရာ

ငါ့ဘဝAတြက္Aေမသည္

သခ်ဳႋင္းကုန္းကေလးသည္လည္း

ခမ္းနားခဲ့သည္။ ခမ္းနားမည္

Aရိပ္ႀကီးခဲ့သည္။

Aရိပ္ႀကီးမည္သာ

ငါ့Aေမ ျဖစ္သည္။

Aေမ့ေၾကာင့္ သခ်ဳႋင္းကုန္းေျမေပၚတြင္ ငါ၏ မလိုစိတ္တို႔ လြင့္ေပ်ာက္ ပ်က္ပ်ယ္ခ့ေ ဲ လၿပီ။ တန္ေဆာင္း

ျပႆဒ္ပင္မ်ား၊

မန္က်ည္းပင္မ်ား၊

ေညာင္ပင္ႀကီး

တစ္ပင္ႏွင့္

တိတ္ဆိတ္လွေသာ သခ်ဳႋင္းေျမသည္ လူ႔ဘဝ၏ ေသာကဒုကၡတို႔ကို ျမႇဳပ္ႏွံရာ ျဖစ္ေတာ့သည္။ ဘဝ၏ ေပ်ာ္ရႊင္ဖယ ြ ္တို႔ကိုသာ သတ္ပစ္သည္မဟုတ္။ ဘဝ၏ Aနိ႒ာ႐ံ ေဝဒနာ Aစုစုတို႔ကိုလည္း သတ္ပစ္ရာ ေနရာျဖစ္သည္။ သို႔ျဖစ္လွ်င္ သခ်ဳႋင္းေျမသည္ မတရားပါသေလာ။ မ်က္ႏွာႀကီး၊ မ်က္ႏွာငယ္၊ Aႀကိဳက္Aမုန္း

Aရြယ္Aသက္ကိုလည္း

မေရြး၊

AၿပံဳးAငိုတို႔ကိုလည္း

ဂ႐ုမထား၊

ဂုဏ္AႀကီးAေသးကိုလည္း သခ်ဳႋင္းကုန္းကား

မလိုက္၊

ဘဝမ်က္ႏွာျပင္ကို

ညီညာေစေသာေနရာ ျဖစ္သည္။ ရယ္သံတို႔လည္း

ဤေနရာမွာ

တန္႔သည္။

မ်က္ရည္တို႔သည္လည္း

ဤေနရာတြင္

ရပ္သည္။ ဤAရပ္၌ ရယ္ေမာသံဟူ၍လည္း မၾကားရ။ ငို႐ႈိက္သံဟူ၍လည္း မၾကားရ။ မႏိုးထေသာ Aနားယူျခင္း ျဖင့္ ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုးတြင္ လက္တလႈပ္လႈပ္၊ ေျခတလႈပ္လႈပ္ လႈပ္ရွားခဲ့ရသမွ် ဤေနရာတြင္ ေမြ႔ေလ်ာ္စာြ Aနားယူၾကေလၿပီ။ Aေမ့ေမတၱာစိတ္ကို Aစြျဲ ပဳ၍ သခ်ဳႋင္းကုန္းAေပၚတြင္ ဂုဏ္ျဒပ္ကို ျမင္တတ္လာေလၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္

သခ်ဳႋင္းကုန္းသည္

မသတီ

ထီစ ြ ရာေနရာ

မဟုတ္ေတာ့ပါ။

သခ်ဳႋင္းကုန္း

ရွိေနျခင္းေၾကာင့္ မေက်မနပ္ မျဖစ္ေတာ့ပါ။ နိဗၺာန္သာြ းခ်င္သည္ရွိေသာ္

သခ်ဳႋင္းကုန္းမ်ားစြာကို

ေက်ာ္ျဖတ္၍

သြားရန္

ယခုAခါ

ဝန္မေလးေတာ့ပါၿပီ။

တင္မိုး

ထင္း႐ွဴးပင္ငယ္ပံုပမာ သမီးUီးကေလး မိသားစုသည္

Aိမ္ေရွ႕ရွိ

ရရွိၿပီးေနာက္

မၾကာခင္

ပန္းAိုးကေလးမ်ား

တစ္ခုေသာ

ေဘးတြင္

နံနက္ခင္း၌

ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔

ေလျပည္ေမႊးေမႊးကိုလည္း

typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82

႐ွဴရင္း၊

72

mmcybermedia.

com

ေနျခည္ေႏြးေႏြးကိုလည္း လႈံရင္း၊ စကားလက္ဆံု က်ေနၾကပါသည္။ ထိုAခိုက္ ကၽန ြ ္ေတာ္က စြပ္ကနဲ ေျပာလိုက္မိပါသည္။ “သမီးကေလးကိုေတာ့ ပံုသြင္းရမယ္ေဟ့” ကၽြန္ေတာ္၏ဇနီးႏွင့္ ညီမေလးတို႔က ၿပံဳးေတာ္မူၾကသည္။ သူတို႔ ၿပံဳးခ်င္ၿပံဳး မၿပံဳးခ်င္ေန။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဆက္ေျပာသည္။ “ကုိယ့္Aိပ္ရာေဘးမွာ

စာAုပ္ေတြ

တတန္းႀကီး

ေတြ႔တယ္

မဟုတ္လား။

ကိုယ့္ေခါင္းAံုးေဘးမွာ စာAုပ္ေတြ တစ္ပံုႀကီးျမင္တယ္ မဟုတ္လား။ ေAး သမီးကေလးကိုလဲ စာAုပ္ေတြန႔ဲ ဝိုင္းထားမယ္။ သမီးကေလး ကစားတတ္တ့ဲ Aရြယ္က်ရင္ သူသေဘာရွိ ဆုတ္ဖို႔ စာAုပ္ေတြပဲ ေပးထားမယ္” စိတ္ထဲရွိသည့္Aတိုင္း သေဘာထားသလဲ

ကၽန ြ ္ေတာ္ေျပာမိသည္ကို

မသိ။

ၿပံဳးစိစိ

မယ္မင္းႀကီးမမ်ားက

လုပ္ေနၾကပါသည္။

တေAာင့္ေနမွ

ဘယ္လို ညီမေလးက

ေဝဖန္ခ်က္ေပးသည္။ “ကိုကိုႀကီးက Uီးပံုစံႀကီး လုပ္မလို႔ေပါ့ေလ” သူတို႔က ထိုသို႔ ေဝဖန္ၾကေသာAခါက်မွပင္ ကၽြန္ေတာ္Aား Aဘိဓမၼာ သင္ေပးဖူးသည့္ ထင္း႐ွဴးပင္ကေလးမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ ျပန္သတိရလာပါသည္။ တစ္ခါက ကၽန ြ ္ေတာ့္တြင္ နံနက္ေစာေစာထ၍ လမ္းေလွ်ာက္သည့္Aေလ့ ရွိခ့ဖ ဲ ူးပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေလွ်ာက္သည့္လမ္းမွာ ဘယ္ဖက္

တိတ္ဆိတ္၏။

ၾကည့္လိုက္လွ်င္လည္း

ေAးခ်မ္း၏။

ဝင္းႏွင့္ၿခံႏွင့္

လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုးတြင္

ပန္းမန္ႏွင့္

တိုက္မ်ား၊

ညာဖက္

ၾကည့္လိုက္လွ်င္လည္း ဝင္းႏွင့္ၿခံႏွင့္ ပန္းမန္ႏွင့္ တိုက္မ်ား။ ကၽြန္ေတာ္သည္

ဤလမ္းတြင္စ၍

လမ္းေလွ်ာက္သည့္

ေန႔ကတည္းကပင္

Aခ်ဳိ႕ၿခံဝင္းမ်ားမွာ Aလွစိုက္ထားေသာ ထင္း႐ွဴးပင္ငယ္မ်ားကို သတိျပဳမိခ့ပ ဲ ါသည္။ Aခ်ဳိ႕မွာ ေဘာလံုးပံု၊ Aခ်ဳိ႕မွာ ေစတီပံု၊ Aခ်ဳိ႕ကား ပုပု၊ Aခ်ိဳ႕ကား ရွည္ရွည္စသည္ျဖင့္ ပံုသဏၭာန္ Aမ်ဳိးမ်ဳိး ရွိၾကပါသည္။ Uယ်ာU္မွဴးတို႔သည္ သူတို႔စိတ္ထမ ဲ ွ လွသည္ထင္သည့္ ပံုကိုေဖာ္၍ ထင္း႐ွဴးပင္ငယ္မ်ား၏ Aခက္Aကိုင္းကေလးမ်ားကို

ျဖတ္ထားၾကျခင္း

ျဖစ္ပါသည္။

သူတို႔

Aလွစိုက္ထားေသာ

ထင္း႐ွဴးပင္ ကေလးမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ့္Aား ႏွစ္သက္မႈေပးေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ ဝန္ခံပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ၿခံဝင္းတစ္ခုမွ Uယ်ာU္မွဴး ျမင္ေသာAလွႏွင့္၊ Aျခားၿခံဝင္းတစ္ခုမွ Uယ်ာU္မွဴး ျမင္ေသာAလွသည္ ျခားနားသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ထင္၏။ Aလွကို ျမင္ပံုခ်င္းျခားနားသည္ဟု

typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82

73

mmcybermedia.

com

ကၽြန္ေတာ္

ကၽန ြ ္ေတာ္သည္

ထင္၏။

လမ္းေလွ်ာက္ရင္း

Aလွျမတ္ႏိုးသူ

Uယ်ာU္မွဴးမ်ားႏွင့္

စိတ္ထက ဲ စကားေျပာသြားမိပါသည္။ “မင္းတို႔ဟာ ကုိယ္ဖန္တီးထားတဲ့ ပံုသဏၭာန္ကိုသာ လွတယ္၊ တျခားလူ ဖန္တီးထားတဲ့ ပံုသဏၭာန္မလွဘူးလို႔ တယူသန္ မျဖစ္ခ်င္ၾကနဲ႔။ မင္းတို႔ ဖန္တီးထားတဲ့ ပံုသဏၭာန္ေတြAတိုင္း ထင္း႐ွဴးပင္ကေလးေတြဟာ တစ္မ်ဳိးစီ လွေနၾကျခင္းသာ ျဖစ္တယ္” ကၽြန္ေတာ္သည္ ထိုလမ္းတြင္ေန႔စU္ လမ္းေလွ်ာက္ပါသည္။ တစ္ေန႔သ၌ ကၽြန္ေတာ္သည္ ထိုထင္း႐ွဴးပင္ငယ္မ်ားကို

ၾကည့္၍

တAံ့တO

ျဖစ္မိပါ၏။

သူတို႔၏

Aကိုင္းAခက္

ကေလးမ်ားသည္ Uယ်ာU္မွဴးတို႔ ျဖတ္ထားသည့္Aတိုင္း မေနေတာ့ဘဲ ရွည္ထက ြ ္လာၾကသည့္ Aေလ်ာက္

လွသည္ဟူ၍

Uယ်ာU္မွဴးတို႔

ဖန္တီးထားသည့္

ပံုသဏၭာန္မ်ားသည္

ပီသျခင္း

မရွိေတာ့ပါ။ ရွည္ထက ြ ္လာၾကေသာ Aခက္Aကိုင္း ကေလးမ်ားကို ၾကည့္ရသည္မွာ မာန္ကေလး ကိုယ္စီႏွင့္ဟု ထင္ရပါသည္။ “Aုိ Uယ်ာU္မွဴး၊ သင္လွသည္ထင္သည့္ ပံုသဏၭာန္ျဖစ္ေAာင္ ငါတို႔ကို Aဘယ္ေၾကာင့္ ျဖတ္ေတာက္ဘိသနည္း။ သင္လွသည္ထင္သည့္ ပံုသဏၭာန္Aတိုင္း ငါတို႔မေနခ်င္။

ငါတို႔သည္

လွေနခ်င္ၾကေပသည္။

ငါတို႔၏

သဘာဝAတိုင္းသာလွ်င္

ငါတို႔သဘာဝသည္သာလွ်င္

လြတ္လတ ြ ္လပ္လပ္

Aလွျဖစ္သည္”

ဟု

Aခက္Aကိုင္း

ကေလးမ်ားက ဆိုေနသံကို ကၽန ြ ္ေတာ္ ၾကားေနသကဲ့သို႔ စိတ္မွာ ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ Aဘိဓမၼာကိုလည္း သင္ယူလိုက္ရၿပီ။ ကဗ်ာကိုလည္း ျမင္လိုက္ရၿပီ။ Uယ်ာU္မွဴးတို႔သည္ သူတို႔လွသည္ထင္သည့္ ပံုသဏၭာန္ျဖစ္ေAာင္ ထင္း႐ွဴးပင္ငယ္မ်ားကို ျပန္၍ ျဖတ္ၾကရေပUီးမည္။ Aခက္Aကိုင္းကေလးမ်ားကလည္း ျပန္၍ ရွည္ထက ြ ္ၾကရေပUီးမည္။ ျဖတ္လိုက္၊ ရွည္ထက ြ ္လိုက္၊ ရွည္ထက ြ ္လိုက္၊ ျဖတ္လိုက္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ သမီးေလးကို ခ်စ္လွသည္ျဖစ္၍ “ပံုသြင္းရမယ္ေဟ့”ဟု ေျပာမိခ့ပ ဲ ါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေကာင္းေသာေနရာကို Aားထုတ္ပါသည္။ ခ်စ္လွစာြ ေသာ

စာေပ၌

ေမြ႔ေလ်ာ္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္မေတြ႔ပါ။

စာေပေရးသားျခင္းေလာက္

သမီးကေလးကိုလည္း

စာေပေလာက္

ကၽန ြ ္ေတာ္သည္

ႏွလံုးေမြ႔ေလ်ာ္ဖယ ြ ္ရာ

စာေပ

ျမင့္ျမတ္ေသာAလုပ္ကို

ကိုယ္ႏွင့္ထပ္တူ

ေရးသားႏိုင္ရန္

ကၽန ြ ္ေတာ္

ျဖစ္ေစခ်င္မိပါသည္။

မသိပါ။

ထို႔ေၾကာင့္

“သမီးကေလးကို စာAုပ္ေတြန႔ဲ ဝိုင္းထားမယ္”ဟု ေျပာမိျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဤသို႔ေျပာမိရာတြင္ ပါေသာ

ေစတနာသည္

မိဘတိုင္း၌

ရွိAပ္သည့္

ေစတနာပင္

ျဖစ္ေၾကာင္း ယံုမွားဖြယ္မရွိပါ။ ထို႔ျပင္ ထိုေစတနာကို ဘယ္Aခါမွ မေလ်ာ့သင့္ေၾကာင္း ယံုမွားဖြယ္ မရွိပါ။

သို႔ေသာ္

ကၽြန္ေတာ္က

စာAုပ္မ်ားႏွင့္

ဝိုင္းထားလွ်င္

စာAုပ္မ်ားAလယ္တြင္

ေနရမည့္သူျဖစ္သည့္ သမီးကေလးသည္ ႀကီးျပင္းလာေသာAခါ စာေပ၌ ေမြ႔ေလ်ာ္သူကေလး

typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82

74

mmcybermedia.

com

ျဖစ္လာပါမည္ေလာ။ ကၽြန္ေတာ္Aတပ္ မေျပာႏိုင္ပါ။ ထင္း႐ွဴးပင္ကေလးတို႔၏ Aခက္Aကိုင္း ကေလးမ်ားပင္ ရွည္ထက ြ ္တတ္ၾကပါ၏။

ေမာင္ေဖသန္း

သီခ်င္းညည္းတတ္သည့္A ေလ့ ဘဝဆိုသည္မွာ… ကၽြန္ေတာ္လည္း မသိပါ။ သိေAာင္ ျမင္ေAာင္ ႀကိဳးစားတုန္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ဘဝသည္ မိန္းမမ်ားထက္ပင္ ပို၍ Aသိခက္ပါေသးသည္။ ထိုသို႔ Aသိခက္လွ ေသာ ဘဝAေၾကာင္းကို ခဏသာထား၍ စာ႐ႈသူ မိတ္ေဆြAား ေမးခြန္းတစ္ခုကို ေမးပါရေစ။ ဤကမာၻေျမမွာ

သာယာေသာAသံကို

မႏွစ္သက္သူ

ဘယ္ႏွစ္ေယာက္

ရွိသနည္း။

သာယာေသာ ဂီတသံကို မႏွစ္သက္သူ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ရွိသနည္း။ သာယာေသာ ေတးဆိုသံကို မႏွစ္သက္သူ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ရွိသနည္း။ Aမ်ားAျပားပင္ ရွိၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုသူတို႔သည္ Aာ႐ံုေၾကာ တစ္ခုခု ခ်ဳိ႕ငဲ့ေနေသာ၊ က႐ုဏာသက္ဖယ ြ ္ ျဖစ္ေသာ ဒုကၡိတမ်ား ျဖစ္ၾကဖို႔သာ မ်ားပါသည္။

Aမ်ားစုျဖစ္ေသာ

လူသားတို႔မွာ

ဂီတသံျဖစ္ေစ၊

ငွက္ျမည္သံျဖစ္ေစ၊

ေခ်ာင္းေရစီးသံျဖစ္ေစ၊ ေတးဆိုသံျဖစ္ေစ သာယာေသာAသံကို ႏွစ္သက္တတ္ၾကသည္ခ်ည္း ျဖစ္ပါသည္။ Aဘယ္ေၾကာင့္ ေမးခြန္းေတြကိုခ်ည္း

သာယာေသာ

ထပ္ခါတလဲလဲ

ေတးဆိုသံကို

ေမးေနသည္ဟု

ရွာၾကည့္သင့္ၾကပါသည္။

ကၽန ြ ္ေတာ္

ေယာက်္ားတစ္ေယာက္သည္

မိန္းမ

လူတို႔

မထင္ပါႏွင့္။

ရွာေတြ႔ေသာ

မရွိလွ်င္ေသာ္

ႏွစ္သက္တတ္ပါသနည္း။ ဤေမးခြန္း၏

Aေျဖကား

လည္းေကာင္း၊

Aေျဖကို

ဤသို႔ျဖစ္၏။

မိန္းမတစ္ေယာက္သည္

ေယာက်္ားမရွိလွ်င္ေသာ္ လည္းေကာင္း၊ ဘဝသည္ ေလ်ာ့ေနတတ္ေပရာ ေယာက်္ားႏွင့္မိန္းမ တြဖ ဲ က္မိၾကေသာAခါက်မွသာ ဘဝသည္ Aျပည့္ျဖစ္လာ၏။ ေယာက်္ားဆိုသည္မွာ ဘဝတစ္ပိုင္း၊ မိန္းမဆိုသည္မွာ

ဘဝတစ္ပိုင္းျဖစ္၍

ျပည့္ေသာဘဝတစ္ခု

ျဖစ္လာပါသည္။

ေယာက်္ားႏွင့္မိန္းမ တစ္နည္းAားျဖင့္

ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းမွသာလွ်င္ ေျပာရပါလွ်င္

ေယာက်္ားAဖို႔

မိန္းမသည္ဘဝ၏ Aျဖည့္ျဖစ္ပါသည္။ မိန္းမAဖို႔ ေယာက်္ားသည္ ဘဝ၏Aျဖည့္ျဖစ္ပါသည္။ သာယာေသာ

ေတးသံသည္

ေယာက်္ားတိုင္း၊

မိန္းမတိုင္း

လူသားတိုင္းAဖို႔

ဘဝ၏

Aျဖည့္ျဖစ္ပါ၏။ စU္းစားၾကည့္ပါ။ ရင္ထမ ဲ ွာ

ခံစားၾကည့္ပါ။

ဘယ္လိုေနပါသနည္း။

မဟုတ္ပါလား။

စိတ္Aဖို႔မွာ

ဤကဲ့သို႔ျဖစ္ရျခင္းမွာ

သာယာေသာ

ေတးဆိုသံကို

နားေထာင္ၾကည့္ပါ။

လပ္ေနေသာေနရာတစ္ခု

ျပည့္သာြ းသကဲ့သို႔

Aဆာေျပသြားသကဲ့သို႔

ခံစားရသည္

ဘဝ၏သေဘာေၾကာင့္

ျဖစ္ဖယ ြ ္ရာရွိပါသည္။

ခံစားရသည္ မဟုတ္ပါလား။

ဘဝဆိုသည္မွာ

လူ၏

သည္းခံစိတ္ကို ခန္းေစတတ္ေသာAရာတို႔ႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနေသာ ေနရာျဖစ္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ထင္ပါသည္။ သာယာေသာ ေတးဆိုသံသည္ ခန္းသြားေသာ သည္းခံစိတ္တို႔၏ ေနရာလပ္တြင္

typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82

75

mmcybermedia.

com

Aသစ္Aသစ္ျဖစ္ေသာ သည္းခံစိတ္တို႔ကို ျဖည့္၍ျဖည့္၍ ကၽြန္ေတာ္

ယံုၾကည္ပါသည္။

လိုက္တတ္ေAာင္၊

ဘဝႏွင့္

သာယာေသာ

ေပးတတ္ေသာ သေဘာရွိသည္ဟု

ေတးဆိုသံသည္

တည့္ေAာင္ျပဳလုပ္တတ္ေသာ

လူတို႔Aား

ဘဝ၏Aလိုကို

သေဘာရွိသည္ဟု

ကၽန ြ ္ေတာ္

ယံုၾကည္ပါသည္။ သာယာေသာ ေတးဆိုသံကို ႏွစ္သက္ၾကျခင္း၌ Aံ့Oဖြယ္ Aခ်က္မရွိပါ။ ဤေနရာ၌ တဆင့္တက္၍ ေျပာရUီးမည္။ သူတစ္ပါး၏ ေတးဆိုသံကို နားေထာင္ရျခင္းႏွင့္ မိမိကိုယ္တိုင္

ေတးဆိုရျခင္းတို႔တြင္

ျခားနားခ်က္

ရွိပါသည္။

သူတစ္ပါး၏

ေတးဆိုသံကို

နားေထာင္ရ ျခင္းသည္ ဘဝ၏Aျဖည့္ကို ရရွိျခင္း ျဖစ္ေသာ္လည္း ထိုAျဖည့္သည္ Aားနည္းေသာ Aျဖည့္သာလွ်င္ ျဖစ္ပါသည္။ မိမိကုိယ္တိုင္ ေတးဆိုျခင္းမွာကား၊ Aားေကာင္းေသာ Aျဖည့္ကို ရရွိျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ စာဖတ္သူမိတ္ေဆြသည္ ေရဒီယို Aဆိုသမား (`Aဆိုေတာ္’ လည္း ေခၚခ်င္ေခၚေပါ့။) တစ္ေယာက္

မဟုတ္လွ်င္

‘ဟာ

ငါေတာ့

သီခ်င္း

မဆိုတတ္တ့A ဲ တြက္

ကိုယ္က်ဳိး

နည္းေနပါေရာလား’ဟု ထင္လိုက္မွာ စိုးပါသည္။ မထင္လိုက္ပါႏွင့္။ မိမိကိုယ္တိုင္ သီခ်င္းဆိုရာ၌ ဆိုတတ္သည္ျဖစ္ေစ၊

မဆိုတတ္သည္ျဖစ္ေစ၊

သာယာသည္ျဖစ္ေစ၊

မသာယာသည္ျဖစ္ေစ

Aေရးမႀကီးပါ။ ဆိုျဖစ္ေAာင္ ဆိုျခင္းသည္သာလွ်င္ Aေရးႀကီးပါသည္။ ေလးနက္ေAာင္ ျဖစ္ပါသည္။

ထပ္၍

Aတိတ္ကို

ဆိုရပါေစ။

ခြင့္လႊတ္တတ္ျခင္း၊

သီခ်င္းဆိုျခင္းသည္ ပစၥဳပၸန္ႏွင့္

ဘဝ၏

တည့္ေAာင္

Aျဖည့္တစ္ခု ေပါင္းတတ္ျခင္း၊

Aနာဂတ္ကို ၾကည္ျဖဴစြာ ႀကိဳဆိုတတ္ျခင္းဟု ဆိုAပ္ေသာ Aက်ဳိးAျမတ္မ်ားကို Aလိုရွိသူသည္ သီခ်င္းဆို ေပးရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ Aခ်ဳိ႕သူတို႔က ေျပာခ်င္ေျပာမည္။ ‘ဟာ ဒါAဆန္းမွ မဟုတ္ဘဲ၊ လူတိုင္း သီခ်င္းကေလး ဘာကေလးေတာ့ ညည္းတတ္တာဘဲ’ဟူ၍။ မွန္ပါသည္။ Aဆန္း မဟုတ္ပါ။ ကၽန ြ ္ေတာ္ကလည္း AထူးAဆန္းေတြကို ေရးျပမည္၍ဟု မည္သည့္ကိုမွ် ကတိေပးမထားပါ။ ကၽန ြ ္ေတာ္ ယခုေရးေနသည္တို႔တြင္ Aဆန္းAျပား မပါ,ပါ။ သို႔ရာတြင္ Aဆန္းတစ္ခုကို ေျပာျပပါမည္။ မ်ားစြာေသာ လူတို႔သည္ Aရြယ္ရင့္လာေသာAခါ သီခ်င္းကေလး တညည္းညည္းႏွင့္ မေနသင့္ဟု

Aယူတိမ္း

Aလြန္ဆန္းပါသည္။ ေနတတ္ခ့ၾဲ ကေသာ္လည္း ဝင္လာသည့္Aေလ်ာက္

(နတ္စိမ္းေတာ့

မျဖစ္ၾကပါ)

ကာလသားသမီးAရြယ္က Aသက္Aနည္းငယ္ သီခ်င္းကေလး

ေနၾကသည္မွာ

သီခ်င္းကေလး

တညည္းညည္းႏွင့္

ႀကီးလာေသာAခါ

တညည္းညည္းႏွင့္

ဆန္းပါသည္။ လူႀကီးစိတ္

ေနတတ္သည့္Aေလ့ကို

ေဖ်ာက္ပစ္တတ္ပါသည္။ မေဖ်ာက္ခ်င္သည့္တိုင္ေAာင္ ထိုက့သ ဲ ို႔ေနျခင္းသည္ လူႀကီးAရြယ္ႏွင့္ မတန္ဟု Aယူမွားကာ Aေၾကာင္းမဲ့သက္သက္ Aပင္ပန္းခံ၍ ဟန္ေဆာင္ေနတတ္ၾကပါသည္။

typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82

76

mmcybermedia.

com

ကၽြန္ေတာ္

ေျပာခ်င္သည္မွာ

မ်ားစြာေသာ

ကေလးစိတ္မ်ားသည္

Aင္မတန္

Aဖိုးတန္ပါသည္။ သူတို႔ေနရာတြင္ Aသံုးမဝင္ေသာ လူႀကီးစိတ္မ်ားကို Aစားမသြင္းသင့္ပါ။ Aသက္တစ္ရာ ေက်ာ္ခ်င္ ေက်ာ္ပါေစ၊ Aစား မသြင္းသင့္ပါ။ လူတို႔ Aသက္Aရြယ္ဟူေသာ Aေၾကာင္းမွတစ္ပါး ဂုဏ္သိကၡာဟူေသာ Aေၾကာင္းကို ငဲ့၍ သီခ်င္းညည္းရမွာ ရွက္စႏိုးၾကလွ်င္လည္း မွားဖို႔ခ်ည္း ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္

လူတိုင္းသီခ်င္းကေလး

ေမြးသင့္ပါသည္။

တညည္းညည္းႏွင့္

Aနည္းဆံုးတစ္ေန႔လွ်င္

ေနတတ္သည့္Aေလ့ကို

သီခ်င္းကေလးတစ္ပုဒ္ကို

ညည္းျဖစ္ေAာင္

ညည္းေပးသင့္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ပင္ ယေန႔Aဖို႔ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္မွ် မညည္းမိေသး၍ ညည္လိုက္ရUီးမည္။ ‘ဘဝခရီးလမ္းမမ်ား Aလယ္၊ ႏုႏု ၾကမ္းၾကမ္း လမ္းေျဖာင့္ လမ္းေကာက္ ရဲရတ ဲ င္းတင္း ေလွ်ာက္ၾကရာဝယ္’ စသည္ျဖင့္ စသည္ျဖင့္ စသည္ျဖင့္။

ေမာင္ေဖသန္း

စေလာင္းဖံုးတစ္ခ်ပ္ စေလာင္းဖံုးတစ္ခ်ပ္Aေၾကာင္းကို မေရးမီ မိုးAေၾကာင္းကို ေရွးUီးစြာေရးပါရေစ။ တခ်ဳိ႕က မိုးရြာလွ်င္ ႀကိဳက္ၾကသည္။ ေနရထိုင္ရသည္မွာ ေAးေAးခ်မ္းခ်မ္း ရွိသည္ဟု ေျပာၾကသည္။

ကၽြန္ေတာ္မွာမူ

ေန႔Aခ်ိန္

မိုးရြာေလမလားဟု

AစU္သျဖင့္

စိုးရိမ္ေနသူ

တစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ျပည့္သူ႔ဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ ႐ံုးတက္႐ံုးဆင္း AသြားAျပန္ ခရီးAတြက္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကိုယ္ပိုင္မဟုတ္ေသာ ဘတ္စ္ကားမ်ားကို လည္းေကာင္း၊ ကိုယ္ပိုင္ ဟုတ္ေသာ ေျခေထာက္မ်ားကို ဘတ္စကားမွတ္တိုင္သို႔

လည္းေကာင္း၊

ေျခလ်င္ေလွ်ာက္သည့္Aခါ ကၽြန္ေတာ္မိုးကို

လည္းေကာင္း၊ Aလ်U္းသင့္သလို ေလွ်ာက္ပါသည္။

ေၾကာက္သည္မွာ

ထီးစုတ္ကေလးသည္

ဘတ္စ္ကား

မိုးသဲသဲရာြ လွ်င္

မွတ္တိုင္မွ

Aသံုးျပဳပါသည္။ Aိမ္မွ ႐ံုးသို႔

ဘတ္စ္ကားစီးသည့္Aခါ

Aျခားေၾကာင့္

မဟုတ္ပါ။

Aားမကိုးရေတာ့ပါ။

မိုးမိေသာ

လည္းေကာင္း စီးပါသည္။

ကၽြန္ေတာ့္မွာရွိေသာ ေန႔ဆိုလွ်င္

႐ံုးသို႔

ေရာက္ေသာAခါ ကၽြန္ေတာ္ခမ်ာမွာ ေရနစ္ထားေသာ ႂကြက္စုတ္ ပိန္ပိန္ကေလးႏွင့္ ခြဲ၍မရေAာင္ တူေနရွာပါေတာ့သည္။ Aဝတ္စိုမ်ားႏွင့္ပင္ ႐ံုးမွာ တစ္ေနကုန္ တစ္ေနခန္း Aလုပ္လုပ္ရသည္မွာ Aလုပ္လည္း

မတြင္က်ယ္၊

Aဖ်ားလည္း

ဝင္တတ္ပါသည္။

ဒုကၡေပးတတ္ဆံုးမွာ

သားေရဖိနပ္မ်ားပင္ ျဖစ္ပါသည္။ သူတို႔သည္ ေရစိုၿပီးလွ်င္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မေျခာက္ေတာ္မူၾက။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽန ြ ္ေတာ္မွာ ဖိနပ္ေရစိုႀကီးမ်ားကို တစ္ေန႔လံုး နင္းထားရတတ္ပါသည္။

typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82

77

mmcybermedia.

com

မၾကာေသးမီက ရန္ကုန္မွာ မိုးUီးက်ခဲ့ပါသည္။ မိုးUီးက်စ တစ္ညေနတြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ႐ံုးမွ Aျပန္ ေလဟာျပင္ေဈးသို႔ ဝင္၍ ဂ်ပန္ဖိနပ္ေခၚေသာ ရာဘာဖိနပ္တစ္ရံကို ဝယ္လိုက္ပါသည္။ ဂ်ပန္ဖိနပ္တို႔သည္

ေရစိုၿပီးလွ်င္

ခ်က္ခ်င္းျပန္၍

ေျခာက္တတ္ေသာ

သေဘာရွိသျဖင့္

သည္မိုးတြင္းေတာ့ သူတို႔ႏွင့္ပဲ Aေပါင္းAသင္း လုပ္ေတာ့မည္ဟု ကၽန ြ ္ေတာ္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ AသားAေရ ဤမွ် ႏူးညံ့ေပ်ာ့ေပ်ာင္းမွန္း ယခင္က ကၽြန္ေတာ္မသိခ့ပ ဲ ါ။ ဂ်ပန္ဖိနပ္

တစ္ေန႔စီးလိုက္႐ံုမွျဖင့္

ဖိနပ္ႀကိဳး

ပြတ္တိုက္ရာေနရာတြင္

Aေပါက္Aၿပဲ

ျဖစ္သာြ းသည္ကို ေတြ႔ရေသာAခါက်မွ ‘ဪ’ဟု စိတ္ထက ဲ ေAာက္ေမ့လိုက္ပါသည္။ ထိုေန႔သည္ ေသာၾကာေန႔ ျဖစ္၏။ စေနေန႔တြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဂ်ပန္ဖိနပ္ကို ဆက္၍ စီး၏။ ဖိနပ္ေပါက္ေသာ Aနာကေလးကိုကား ဒီဆူဇာမွ ‘ဇမ္းဘတ္’ ဝယ္၍ လိမ္းလိုက္လွ်င္ ေပ်ာက္ပါသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္က တြက္ပါသည္။ စေနေန႔ညေနပိုင္းတြင္ Aနာကို ‘ဇမ္းဘတ္’ လိမ္းထားလိုက္ရာ တနဂၤေႏြေန႔ နံနက္သို႔ ေရာက္ေသာAခါ Aနာမရွိေတာ့ပါ။ သို႔ေသာ္ Aံ့Oဖြယ္ရာတစ္ခုကို ေတြ႔ရပါ၏။ Aနာျဖစ္ေသာ ေျခဖမိုးသည္ ခုန္းခုန္းႀကီး ျဖစ္ေနပါေတာ့သည္။ လမ္းေလွ်ာက္လွ်င္လည္း မခံသာေAာင္ နာလ်က္ ရွိေနပါသည္။ စေလာင္းဖံုးတစ္ခ်ပ္ လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္၍

ျဖစ္လာပံုမွာ

တစ္ပတ္ေလာက္

႐ံုးမတက္သည့္ေန႔မွစ၍

ကၽန ြ ္ေတာ္သည္

ကၽြန္ေတာ္၏

ေျခေထာက္Aနာေၾကာင့္

႐ံုးမတက္ႏိုင္ျခင္းမွ

ယေန႔Aထိ

ေနမထိ

စတင္ျဖစ္ခ့ပ ဲ ါသည္။

ထိုင္မထိ

ျဖစ္ေနခဲ့ပါသည္။

႐ံုးသို႔လည္း စိတ္Aၿမဲ ေရာက္ေရာက္ေနသည္။ ပန္းခ်ီဆရာေတြမ်ား ေရာက္ေနၾကမည္လား။ စာေရးဆရာေတြမ်ား

စာမူေပးရန္ေသာ္

လည္းေကာင္း၊

စာမူခထုတ္ရန္ေသာ္

လည္းေကာင္း

လာေနၾကမည္လား။ Aယ္ဒီတာႏွင့္ မေတြ႔ရ၍ သူတို႔စိတ္ပ်က္ၿပီး ျပန္သာြ းၾကမည္လား။ မဂၢဇင္း မ်က္ႏွာဖံုးဒီဇိုင္းကို Aခ်ိန္မွီ ရပါမည္လား။ ဘေလာက္ေတြ Aခ်ိန္မွီ ၿပီးစီးပါမည္လား စေသာ လားေပါင္းေသာင္းေျခာက္ေထာင္သည္ မဂၢဇင္းAတြက္

ကၽန ြ ္ေတာ္၏

ေနာက္ဆံမတင္းမႈေၾကာင့္

ေခါင္းထဲ၌

ေနမထိထိုင္မထိ

ပြက္ပက ြ ္႐က ို ္ေနပါသည္။ ျဖစ္ျခင္းထက္

ေန႔စU္

Aလုပ္တာဝန္ျဖင့္ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္ေနရာမွ ဘာမွ်မလုပ္ဘဲ Aိပ္ေနထိုင္ေနျခင္းေၾကာင့္ ေနမထိ ထိုင္မထိျဖစ္ျခင္းက ပိုကဲေနသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ တAံ့တO ေတြ႔ရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေျခေထာက္နာေသာ္လည္း လက္မ်ားမွာ Aေကာင္းျဖစ္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္

Aိမ္ေနာက္ခန္းတြင္

လိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။

ေမေမႏွင့္

ပ်U္ခ်ပ္ကေလးႏွစ္ခုႏွင့္

လႊကိုကိုင္၍

ျမေလး တစ္ခုခု

ထိုင္ရင္း

Aိမ္သားမ်ားကို

ပ်င္းရိၿငီးေငြ႔စာြ

(ကၽြန္ေတာ္၏ဇနီး)သည္

သံုးထပ္သား

ျပဳလုပ္ရန္

ဟန္ျပင္ေနသည္ကို

ေတြ႔ရ၏။

ေမးၾကည့္ေသာAခါ ဒယ္Aိုးစေလာင္းဖံုး မေကာင္းေတာ့၍ စေလာင္းဖံုးAသစ္တစ္ခု ျပဳလုပ္ရန္ စီစU္ေနေၾကာင္း သိရပါသည္။

typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82

78

mmcybermedia.

com

ကၽြန္ေတာ္သည္ ကြယ္လန ြ ္သာြ းၿပီျဖစ္ေသာ ဖခင္ႀကီးကို သတိရမိပါသည္။ ေဖေဖသည္ လက္သမားဆရာတစ္ေယာက္ AစံုAလင္

ထားရွိတတ္၏။

မဟုတ္ေသာ္လည္း

Aိမ္၌

Aိမ္AသံုးAေဆာင္

လက္သမား တိုလီမိုလီ

လက္နက္ကိရိယာ ပစၥည္းကေလးမ်ားကို

ကိုယ္တိုင္ျပဳလုပ္ရမွ သေဘာက်တတ္၏။ ကၽြန္ေတာ္သည္

ၾကမ္းျပင္ေပၚ၌ပင္

ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီးလွ်င္

ေမေမတို႔လက္ထမ ဲ ွ

လႊတို႔

သံုးထပ္သားပ်U္ခ်ပ္တို႔ကို ေတာင္းယူလိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ ပ်U္ခ်ပ္မ်ားႏွင့္ တူ၊ လႊ၊ သံ၊ က်ားလွ်ာ စေသာ ပစၥည္းမ်ားကိုေတာင္းယူ၍ စေလာင္းဖံုးတစ္ခ်ပ္ကို စတင္ျပဳလုပ္ပါသည္။ Aေတာ္ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းပါ၏။ ဘာမွ် လုပ္စရာမရွိဘဲ Aားလပ္ေနစU္က ခံစားခဲ့ေသာ ပ်င္းရိၿငီးေငြ႔မႈမ်ားသည္

ဘယ္ေရာက္ကုန္မွန္းပင္

မသိရပါ။

မၾကာမီပင္

လွပေခ်ာေမြ႔ေသာ

စေလာင္းဖံုးကေလးတစ္ခ်ပ္သည္ ကၽန ြ ္ေတာ္၏ေရွ႕တြင္ ရွိေနပါေတာ့သည္။ စေလာင္းဖံုးတစ္ခ်ပ္ ျပဳလုပ္ၿပီး၍ ရရွိေသာေက်နပ္မႈသည္ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ ေရးၿပီး၍ ရရွိေသာ ေက်နပ္မႈမ်ဳိးႏွင့္ ဆင္တူေနသည္ကို ကၽြန္ေတာ္Aံ့Oစြာ ေတြ႔ရပါသည္။ Aမွန္မွာ စေလာင္းဖံုး တစ္ခ်ပ္ ျဖစ္လာေAာင္ ျပဳလုပ္ဖန္တီးရေသာ Aလုပ္သည္ ေသးေသးဖြဖ ဲ ဲြ ႏွယ္ႏွယ္ရရ Aလုပ္ မဟုတ္ပါတကား။

တန္ဖိုးနည္းေသာ

ပစၥည္းပင္

ျဖစ္လာေAာင္

ျပဳလုပ္ဖန္တီးလိုက္ျခင္းပင္

ျဖစ္လင့္ကစား ျဖစ္ေသာေၾကာင့္

လူသံုးကုန္

ပစၥည္းတစ္ခု

ဂုဏ္ယူဖယ ြ ္ပါတကား။

ကၽြန္ေတာ္သည္ ျပဳလုပ္သူ၊ ဖန္တီးသူ သို႔မဟုတ္ Aလုပ္သမား။ ကၽြန္ေတာ္သည္ စေလာင္းဖံုးကေလးကို ၾကည့္လ်က္ ေပ်ာ္မဆံုး ျဖစ္ေနမိပါ၏။

ေမာင္ေဖသန္း

typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82

79