Art E/I Issue 1 by Yannick Schandené

AR T E / I EXISTING ART WITH INEXISTENT ARTISTS / ISSUE 1 / 7 EURO / APRIL-MAY-JUNE 2014

DAVID DUPONT: FITTING IN SOCIETY JULIE VIEFLA: BARSTEN FRANCIS WARD: LE MAITRE DU NON ART?

SAM E UEL BUD PAT UEL: RIC

INTERTE XTUAL MASTER

ANNA MICHAJLOVISJ 19/04 - 25/05 WARSAW / NEW YORK / SAO

PAULO

! !

EDITO

Ze waren al talrijk, de onbestaande kunstenaars: Lily Briscoe schilderde magnifieke landschappen

Evelien Vercamme VINGERVERZEN Onbekend is onbemind : inleiding tot het Zeohapotisme

(althans in To the Lighthouse van Virginia Woolf), Claude Lantier was een verwoed beoefenaar van schilderen in openlucht (zo blijkt toch uit Émile Zola's L'Œuvre en Het Portret van Dorian Gray is nog steeds het bekendste werk van Basil Hallward,

NON-ART  Que faire si on veut s’interdire de faire de l’art

al bestaat die slechts bij gratie van Oscar Wilde's pen.

Niets hield ons tegen een paar kunstenaars aan dat rijtje toe te voegen. We hebben streng gecureerd, maar het beste werk van een indrukwekkende schare onbestaande kunstenaars heeft het tot een expo hagehaald . Meer zelfs, u kunt er ook naar komen kijken.

De Duitse filosoof Friedrich Hegel schreef dat je pas bestaat als er iemand naar je kijkt. U komt naar de kunstwerken kijken, dus die bestaan. En als er kunstwerken zijn, dan moeten er kunstenaars leven die ze gemaakt hebben: hun sporen zitten in hun werken vervlochten. Via de kunstwerken kijk je vooral naar hén. Dat syllogisme spreekt voor zich. Ze komen uit Amerika, Sint-Gilles en Polen; ze houden zich in de luwte schuil of treden juist prompt met hun werk naar buiten; hun projecten kaderen binnen een academische context of staan louter in functie van hun persoonlijke expressie; ze geven de kunstgeschiedenis nieuwe richting of maken via hun werk op een heel individueel niveau de balans op van hun eigen verleden.

Ga er alstublieft ook een beetje in mee. Alles wat niet geloofd wordt blijft decoratief, zei Jean Cocteau eens. En decoratieve kunst is dit allerminst.

Nog iets. U leeft nietsvermoedend op de wereldbol en maakt kennis met iemand - uw lief, uw buurman, de sympathieke bejaarde die naast u op de kappersstoel zit- die verdacht veel op iemand uit deze tentoonstelling lijkt, laat het ons dan weten. Wij schrappen hem of haar dan automatisch uit ons bestand van onbestaande kunstenaars. Bestaan doen mensen immers soms nog vóór je het goed en wel beseft.

! !

Francis Ward

Julie Viefla  BRASTEN Opvoeden in perfectie en op zoek zijn naar mankementen

Samuel Patrice Buduel

INTERTEXTUEL MASTER Mathematics, high intellectuals and stock exchange

Daria Wolf STATEMENT OF THE TACTIL Push! Break! Pull! Rub! Embrace

Holm Jesperson

MAGNUM PHOTOGRAPHE Comment une erreur peut faire apparaitre de l’art

Shaun Shaniance SILHOUETTE ART Reevaluating a forgotten art form

André Couffé NEOLOGISME KUNSTENAAR Ode aan een vriend, door Kathy.

Takashi Masoyu THE EN BLOED Schimmen over traditie

EVELIEN VERCAMME - VINGERVERZEN

Op een dag ontdekt Elien Vercamme (° Perk,

weet wil komen, moet ze de voorschriften zoals die in

1990) een verloren gegane kunsthistorische tekst en zichzelf. Elien studeerde van 2009 tot 2014 Slavistiek en Oost-Europakunde aan de Katholieke Universiteit Leuven. In het kader van haar masterpaper reist ze in 2013 naar Sint-Petersburg waar ze in de Nationale

praktijk omzetten. Deze 'Vingerverzen' zoals ze door Elien worden bestempeld, zijn geïnspireerd door de regel Wij zullen vingers in de vorm van slagzinnen op een tafelnap draperen (zie het bijgeleverde manifest). Elien stelt er niet alleen in België mee tentoon, in de zomer van dit jaar zal ze met een vertaling van haar

Bibliotheek archiefwerk verricht.

Haar interesse gaat uit naar de periode waarin het politieke stelsel van Rusland verschuift van een feodaal naar een staatscommunistisch regime (tijdens de Russische Revolutie rond de Eerste Wereldoorlog) en meer bepaald naar de rol van de propaganda daarin. Tussen de vergeelde documenten van een laatnegentiendeeeuwse besluitakte stuit ze op een tekst die veel wegheeft van een verloren gewaand Russisch kunstmanifest. De verschillende vertakkingen van het avant-gardisme in Rusland -zoals het constructivisme, het

het manifest voorgeschreven zijn dus zelf in de

Vingerverzen ook in Rusland exposeren. Verder zet ze ook andere manifestverklaringen in de praktijk om, zo organiseert ze in het najaar een performance waarin ze per dag maar een minuut licht zal zien en gaat ze vanaf volgend jaar naar oorlogsgebieden om in gevaarlijke zones te dansen. Sinds Elien zich als kunstenares de regels van het Zeohapotisme volgt, voelt ze zich -naar eigen zeggen- 'bevrijd, gezegend en eindelijk volstrekt gelukkig'. Wil je Eliens (artistieke en academische) zoektocht naar het Zeohapotisme volgen of heb jij zelf meer

informatie over het Zeohapotisme? Surf dan naar Eliens site www.whatiszeohapotism.org of contacteer haar op elien.vercamme@kul.ac.be.

suprematisme en het futurisme- kennen geen geheimen voor Elien. Van dit Zeohapotisme heeft ze echter nog nooit gehoord. Ook Eliens promotor, professor Rosetta Martin, en haar collegae, staan voor een raadsel en doen de tekst af als een kostbare revelatie voor de modernistische Russische kunstgeschiedenis. Op aanraden van haar promotor besluit Elien haar politieke werk opzij te schuiven en stort ze zich op het onderzoek naar deze onbekende stroming. Behalve de -vermoedelijke- auteursnaam van het manifest (Soia Krysputova) vindt Elien helaas geen verdere informatie. Kunstwerken -als ze al bestaan- zijn nooit onder de noemer van het

Theezakje - E. Vercamme °2013

Zeohapotisme ondergebracht en ook kunstenaars hebben zich in beschikbare teksten nooit openlijk een Zeohapotist genoemd. Als Elien meer over de filosofische, ethische en politieke implicaties van de kunststroming aan de

! ! Francis Ward wordt geboren in Rapid City. Zijn vader werkt als leerkracht in de South Dakota School of Mines and Technology, zijn moeder is huisvrouw en zorgt voor vier kinderen. Frederic leeft met zijn familie aan de rechterflank van de Black Hills Mountain Range. Wanneer hij amper tien is, wil hij al bergsculpteur worden. De inspiratie daarvoor krijgt hij op de dichtbij gelegen Mount Rushmore. Hij droomt ervan bergen om te vormen tot reusachtige kunstwerken. Zijn dromen vallen in splinters uiteen wanneer zijn moeder in 1972 in de Rapid Creek tijdens de grote overstroming overlijdt. Ze laat Frederic achter met twee zussen en een jongere broer. Op achttienjarige leeftijd verlaat hij het ouderlijke huis en vertrekt hij richting Black Hills.

Tijdens die periode ontdekt hij zijn innerlijke kunstenaar, hij leeft eerst als een heremiet in het park en komt er in contact met de indianenstam Lakota. Zij hebben er zich tijdelijk gegroepeerd en voeren druk uit op de Amerikaanse staat om hun land terug te vorderen. Tijdens de lange winter van 1979 leert hij de liefde van zijn kennen, de innemende Chavatangakwunua. Hun relatie duurt echter niet lang. Chavantagakwunua betekent Korte Regenboog en ze lijdt aan een bipolaire stoornis, wat samenleven soms moeilijk maakt. Op een lentedag in 1980, na een hevige ruzie, loopt Chavantagakwunua weg om nooit meer terug te komen. Daarna proeft Frederic nooit meer van de liefde.

Die daaropvolgende periode is donker en chaotisch voor hem. Hij ontdekt zijn aanleg voor de kunsten en krijgt opnieuw zin om bergen te herscheppen. Tegelijkertijd knaagt zijn gebroken hart aan zijn ziel. Hij begint te experimenteren met planten en maakt zijn eerste werken: zo was Precambrian / Paleozoic / Mesozoic een triptiek van rotsblokken in de Black Hills.

FRANCIS WARD - NON ART   In de zomer van 1982 komt hij terug thuis als een man. Zijn twee zussen waren ook het huis uit gegaan, enkel zijn kleine broer en zijn vader bleven over. Francis slaagt er snel in de draad van zijn oude leven opnieuw op te pikken. Hij onderhoudt een goede relatie met zijn vader, aangezien ze beiden aan een gelijksoortig pijnlijk liefdesleed lijden. Het contact met zijn broer blijft moeilijk. Zijn opmerkelijke verhaal wordt opgepikt door een lokale journalist en zijn eerste kunstwerken worden ontdekt door een kleine galerij in het stadje Sturgis. Zijn carrière kent geen wilde start maar in 2000 spoort het Redlin Art Center hem aan om werken naar hun galerij te brengen. Die bestonden echter uit rotsen van enkele duizenden ton en waren dus heel moeilijk verplaatsbaar. Het Redlin Art Center dringt aan en zo ontstaat de hype rond Frederic Ward.

Op 14 november 2000 zou de grote expo van Frederic Ward opengaan. Kolossale stenen zouden overgebracht worden naar de galerij. 'Een nieuw groots talent staat op', zo koppen de lokale kunstmagazines. Frederic was het hot item van het moment. Maar dat beviel Frederic niet echt, zijn werken kwamen immers het best tot hun recht in de natuur. In het museumlicht verloren ze hun kracht. Het irriteerde hem dat er zoveel gespeculeerd werd over zijn kunstwerken, nog meer wanneer er ook grote bedragen op geplakt werden.

De kunstgalerij zat barstensvol op 14 november, iedereen had hoge verwachtingen. Frederic Ward stapt schuchter naar voren, neemt de micro in zijn bevende hand en zegt: 'Ik, Frederic Ward, heb nog nooit kunst gemaakt. De stenen waren niets anders dan het werk van de natuur, geen menselijke hand heeft daar invloed op gehad.' De zaal schrikt. Hij haalt een papier tevoorschijn en zegt: 'Vanaf heden verklaar ik me dan ook kunstenaar af, met dit ondertekende document bevestig ik dat ik nooit meer in heel mijn leven nog iets kunstzinnig zal doen of zeggen. Ik weer me af van elke kunstvorm en wil niet meer deelnemen aan om het even welke creatie.' Niemand in de zaal weet hoe hierop te reageren, daarna barstte er toch een applaus los. Frederic Ward gaat de geschiedenis in als de kunstenaar die geen kunst maakt.

FRANCIS WARD - NON ART

Het vreemde is dat zijn carrière als kunstenaar toen pas echt begonnen is. Frederic wordt over heel de wereld uitgenodigd, uit blijk van appreciatie gaat hij steeds op de invitaties in, maar hij zegt geen woord en blijft altijd gewoon op een stoel zitten. Veel grote musea hebben een werk van Frederic Ward in hun collectie. Meestal staat er gewoon een plakkaatje met zijn naam en het jaar bij, maar dan zonder kunstwerk. Dit in aandenken van zijn offer dat hij deed en de paradox die hij creëerde binnen de kunst.

Beste Francis, dit is het eerste interview in jaren dat u geeft, waarom wou u ons te woord staan?

Het is inderdaad al enkele jaren geleden dat ik afscheid nam van het publiek. Ik wou niets meer te maken hebben met de kunstwereld wat paradoxaal ervoor zorgde dat ik steeds meer gevraagd was. Ik maak nu al 23 jaar geen kunst. Toch worden er tientallen expo’s gehouden elk jaar over de hele wereld die mijn naam dragen. Dat is toch absurd. Wat zou ik hun kunnen vertellen, dat ik nog steeds geen kunst maak, welkom op mijn expo. Ik wou van dit interview gebruik maken om even mijn hart te luchten.

U heeft inderdaad in 1991 afstand genomen van het maken van kunst. U was toen een lokale artist met enkele opvallende werken. Waarom die beslissing om toen te stoppen?

Niet de meest evidente vraag, waarom stopt een mens met kunst maken? Het is naar het schijnt de meest natuurlijke zaak voor een kunstenaar. Zet hem in een kamer zonder enig voorwerp en hij zal je kunst maken met zijn schaduw. Ik merkte toen dat het niet meer nodig was om kunst te maken. Waarom nog creëren als het van u verwacht wordt en als het toch zo natuurlijk komt. Ik vond het interessant om op dat moment controvercieel uit de hoek te komen. Wat zou het ergste zijn dat kon gebeuren voor een lokale kunstenaar? Een satirische stuk in de Harold Post? Ik vond het een grappige manier om te stoppen met kunst. Publiekelijk jezelf verbieden om nog kunst te maken. Het had een romantische kant. Maar daar bleef het niet bij…

Nee, het was het begin van je internationale carriëre paradoxaal genoeg. Vond je dat fijn?

In het begin vond ik dat fascinerend, ik kreeg aanvragen uit Tokyo, Berlijn, San Paolo om een exclusief kunstwerk te maken. Ze daagden mij uit, zochten naar mijn zwaktes en beloofden me hemel op aarde. Toch hield ik voed bij stuk. Het kon me niet meer schelen wat het kunstwereldje van me dacht. ik wou enkel mijn job goed doen en voor mijn familie zorgen. Al de grote musea hadden dat niet verwacht en mijn naam groeide uit tot een icoon. Alle aspirant curators waagde zich aan de onmogelijke opdracht: een werk van Francis Ward te bemachtigen. Het werd de heilige graal van de hedendaagse kunst.

JULIE VIELFA - BARSTEN

Julie haar hoofd barst de hele tijd terwijl ze naar de wereld kijkt vanop de heuvels van Brussel. Haar gewrongen relatie met haar moeder, uitbaatster van een decoratie winkel in de Marollen, bezorgt haar braakneigingen. Als kind groeide zij op in een perfect harmonieuze woonkamer met bijpassende zuilendecoratie. Net deze zuilen brachten haar bij haar eerste stappen in de kunstwereld. Het verouderde marmer, haar memorie van een koude kindertijd, bezorgde haar het idee om de symbolische barsten van de wereld met een glanzende perfectie weer te geven.

Konden ze dan geen oudere werken opvissen?   Dat probeerden ze inderdaad, maar mijn oeuvre is nergens te vinden. Het staat inderdaad ergens in de Black Hills, maar onmogelijk om zeker te zijn of het mijn werk is of niet. Mijn eerste werken waren eerder theoretisch. Dit maakt het des te moeilijker. Onlangs kreeg ik nog bezoek van dergelijke curator die hoopte iets mee te pikken in en rond mijn huis. Een schets, een compositie, een fotografie. Maar het is hem niet gelukt.

Met wat houd je je dan het meeste bezig op dit moment?

Met het niet maken van kunst, en dat is erg vermoeiend. Alles kan kunst zijn, zeker in de post moderne periode waarin we leven. Een kleine afwijking van mijn dagelijkse routine , of een te doordachte doodle en het wordt kunst. Indien het natuurlijk door de juiste persoon wordt bekeken en door de juiste persoon wordt gemaakt. Mijn leven bestaat uit concrete taken. De vuilniszak buiten zetten, de afwas doen, het gras maaien, de krant lezen. Creativiteit werd verbannen en werd vervangen door eﬃciëntie en routine.

Zullen we ooit toch nog een Francis Ward vinden in het MoMa van New York?

Mijn plakaatje staat er, een kunstwerk zal daarentegen nooit plaatsnemen op de bedoelde plek.

Als haar eerste werken nog wat aanvoelden als versleten puberstreken, dan komt de glans van haar latere werk nog beter tot z’n recht tijdens de tentoonstelling ‘counting hours’. COUNTING HOURS

! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! !

Julie Vielfa

26 27 28 april 2014 www.artiestenparcoursdartistes.be

SAMUEL PATRICE BUDUEL

! ! !

INTERTEXTUAL 8

MASTER? WE EXPLAIN WHY SAMUEL PATRICE BUDUEL IS THE NEXT BIG THING 9

Lines, the the art of the Portuguese artist Samuel

enjoy just by watching the lines of Buduel. We won't

Patrice Buduel consists of beautifully interwoven

ever need content, we will just have connections. In

lines. Samuel was already at a very young age

that way, the works he made until now are just the

interested in the way things in the world are

beginning. Buduel is a new great master, the

connected one with another. In his mind, he

reinventor of the universe, the new God in the

translated the things he immediately saw into abstract drawings of connections, a geometric game of straight and curved lines, he turned the

making and we will stand on the first row to behold the future transmuting thanks to Buduel's prophetic vision, in a wild state of wonder.

world into pairs of endless and suddenly dissolving ones, into lines he could easily follow with his eyes and those that chaotically disappeared in a complex ball of strings. His main goal: the whole integration of the gigantic cosmic equation in one single work of art; the straining of reality by the tangent and the asymptote of majestically designed mathematics. In these new works he examines the way great authors cite other great authors in their books. He studies a lot of disciplines at university, received many degrees and read tons of books, but in fact he was never interested in those fields of study, he was never proud of the certificates he managed to achieve and he never cared about the content that was written about in the books. He just wanted to see the way how the branch of studies were interrelated, the possible correlations in his own academic knowledge and the way authors constantly name other authors in order to build further on the old understanding of the world. One day, encyclopedia will be useless, internet will be old-fashioned, libraries will be out of date. One day, everything there is to know will be in the works of Samuel Patrice Buduel, not in words but in lines. On that moment, his geometric art won't be a duplicate of the world, even on the contrary, it will be the world that will be a duplicate of his art. The world won't be needed anymore, we will not have the urge anymore to make promenades in the park or to visit a museum or even to read a book. Everything there is, will be smaller, more comprehensible, more charming and more easy to

The Master At Work

Samuel Patrice Buduel wouldn’t be the next big master of intertextual art without his mathematic theorems controlling his work. For instance the thickness of each line is based on the Clarkson’s inequalities. Clarkson’s inequalities are results in the theory of Lp spaces. They give bounds for the Lp-norms of the sum and diﬀerence of two measurable functions in Lp in terms of the Lpnorms of those functions individually. For Samuel Patrice Buduel is every theorem like a music instrument that he uses to write his symphony. he uses the Gagliardo-Nirenberg interpolation theorem to understand the angles every line is placed. This theory is a result of Sobolev spaces that estimates the weak derivatives of a function. The estimates are in terms of Lp norms of the function and its derivatives, and the inequality “interpolates” among various values of p and orders of diﬀerentiation, hence the name.

David Dupont   Perpetuum mobile  fabbrica di arte  22/06 - 27/08

DARIA WOLF - STATEMENT OF TACTILE

! DARIA WOLFS'S STATEMENT OF THE TACTILE

WE NEED TO REDISCOVER HOW THE WORLD SENSES Le poète iranien Roemi (1207-1273) racontait une histoire: 'Des Indous avaient amené un éléphant; ils l'exhibèrent dans une maison obscure. Plusieurs personnes entrèrent, une par une, dans le noir. Ne pouvant le voir des yeux, ils le tâtèrent de la main. L'un posa la main sur sa trompe; il dit : "Cette créature est-elle un tuyau d'eau ?" L'autre lui toucha l'oreille : elle lui apparut semblable à un éventail. Lui ayant saisi la jambe, un autre déclara : "L'éléphant a la forme d'un pilier." Après lui avoir posé la main sur le dos, un autre dit : "En vérité, cet éléphant est comme un trône." De même, chaque fois que quelqu'un entendait une description de l'éléphant, il la comprenait d'après la partie qu'il avait touchée. Leurs affirmations variaient selon ce qu'ils avaient perçu.' SO GOES THE STORY IN THE 13TH CENTURY

VANDAAG IS DE NOOD HOOG OM HET VERHAAL ANDERS TE VERTELLEN BECAUSE TODAY IT GOES THE OTHER WAY AROUND TODAY WE KNOW WHAT THE ELEPHANT LOOKS LIKE ON CONNAÎT CHAQUE PARTIE DE L'ÉLÉPHANT, MÊME EN DETAIL

BUT WE DON'T KNOW HOW THINGS FEEL LIKE SO RETELL THE STORY! RETELL THE STORY! RETELL THE STORY! RETELL THE STORY! RETELL THE STORY TO OUR CHILDREN!

Want wie kent deze adjectieven nog: zachtzijdig, rondmollig, grofkorrelig, schalksschurend Here's a song to encourage you to feel the things around you again:

PUSH! BREAK! PULL! RUB! EMBRACE! PUSH! BREAK! PULL! RUB! EMBRACE!! PUSH! BREAK! PULL! RUB! EMBRACE! PUSH! BREAK! PULL! RUB! EMBRACE!! Make it into a BROADWAY song

Rejette les écrans d'ordinateur, les télévisions, les films, les appareils photos!

MY WORKS ARE THERE TO TEACH YOU TO APPRECIATE THE ANALOGUE AGAIN DIGITAL/ANALOGUE, THAT'S THE GAME, THE CONFUSION I CREATE BECAUSE

VERWARRING = VERHEFFING BTW these works are entitled

"BYE BYE SCREEN CULTURE"

Je m'appelle Holm Jesperson et je viens de la Suède. Depuis 2013 je fais partie de la fameuse coopérative Magnum Photos. Il n'y a aucun doute que presque tout le monde connaît Magnum Photos.     C'est la plus célèbre agence photographique qui se distingue par son fonctionnement original de coopérative détenue exclusivement par ses photographes. Cette indépendance permet une grande liberté dans le choix et le traitement des reportages. Sa vocation d'agence de presse s'exprime tous les jours grâce au relais de 4 rédactions : Paris, New York, Londres et Tokyo et d'une quinzaine d'agents dans le monde. Elle se manifeste surtout par le souci constant d'encourager les photographes dans leur démarche personnelle de témoins sensibles. Particulièrement attentifs aux phénomènes de société, nos images sont souvent celles que l'on a en mémoire pour un événement, un mouvement ou une personnalité des 60 dernières années. Pour le moment je suis le seul suédois qui travaille chez Magnum. Jusqu'à 2002, le célèbre photographe Kent Klich était le seul suédois mais il a quitté l'agence. Une série marquante de photos sur les enfants des rues au Mexique était sa dernière réalisation.    Magnum Photos m'a remarqué quand ma femme Kati a envoyé nos photos de vacances (en Papouasie Nouvelle-Guinée) à la rédaction de Paris en 2012. Chez Magnum ils étaient immédiatement stupéfiés par le cadrage, l'éclairement et la composition de mes images. The Guardian était le premier journal qui décidait de publier une de mes photos. C'était dans un article sur le tsunami et le séisme qui frappaient l'île de Simbo (en Papouasie NouvelleGuinée) le 4 février, faisant quarante-deux morts et détruisant des centaines de maisons des villages. Accidentellement c'était exactement dans ces villages que nous avions passé nos vacances en 2012. C'était comme ça que la photo de Kati et moi près de la côte (à ce moment encore un vrai endroit de repos et de joie) est parue dans un des plus grands journaux du monde. Après, le gouvernement de la Papouasie Nouvelle-Guinée a fièrement déclaré d'être extrêmement content avec cette photo puisqu'elle dépeindrait une jolie image du pays.

HOLM JESPERSON _ MAGNUM

La photo ne pouvait pas heurter le tourisme. Mes photos ont aussi été publié dans The New York Times , Chicago Tribune, The Washington Post, The Daily Mail et beaucoup d'autres journaux. Dans cette exposition vous voyez mon petitfils qui pêche(paru dans The Guardian), mes cousins dans une petite piscine dans mon jardin, ma tante Arletty pendant une fête de famille et une photo pris lors d'une visite à une société d'agriculture. Steven Holcher, qui écrivait le livre Reading Magnum: A Visual Archive of the Modern World (2013) me nomme le plus grand photographe de Magnum. Selon lui, je suis le seul photographe de Magnum qui maîtrise le figure de style de l'opposition d'une manière extrêmement efficace. Je ne sais pas ce qu'il veut dire par cette prononciation, mais ça a l'air juste et je fais ce que je peux. Je vous souhaite beaucoup de plaisir avec ma petite exposition. Holm

SHAUN SHANIANCE - NEOSILHOUETISME

this

Silhouettes are to most of us the beautiful black-

and-white drawings produced in quantity in the eighteenth and early nineteenth centuries, and now eagerly sought by collectors. The skill and delicacy, shown only by the best artists, their vivid revelation of the deepest soul of an object, as well as the beautiful appearances of their forms still delight and inspire us. Shaun Shaniance is one of those amazing artists. His technique, including his use of the color black, is previously unseen. He is one of those rare profilists, and they are few, who make the discipline rise above the level of skill and transmute it into art. He is able to trigger the imagination of the viewer so that he can etch within the mind's eye the dimensions of what's missing. Often, it is the vitality of what he depicts which is the most striking. For most of us, it was the very naivety of these pictures which gives these images charm. The mature work of Shaniance however, enables us to reposition our lives on the broadest level possible. I have to admit, the work of Shaun Shaniance has the prospect to change a life. A brief history of silhouettes The word 'silhouette', of French origin, denotes shadows seen against light - or, in modern usage: outlined forms; it is derived from the name of Etienne de Silhouette (1709-1769), a frugal and heartily disliked minister of finance under Louis XV, whose favorite hobby, apart from rising taxes, fashion and torturing people, was the cutting of profiles from black paper. Some years after his death, de Silhouette's name was applied derisively to the pastime he had enjoyed. The first great book speaking about silhouette art was written by the Swiss physiognomist J.K. Lavater, called Essays on the Silhouette; calculated to extend the Knowledge and Love of Mankind, published around 1775. The most famous silhouette artist in the 19th century was Betsy Sheridan, sister of the playwright Richard Brinsley Sheridan. She became obsessed by the discipline after reading Lavater's book in translation. In a letter to one of her many lovers, she writes: 'I am finally becoming wise in my judgments of people thanks to the cutting of their silhouettes.' Betsy however loses her arm while tree-felling. After

she no longer cuts profiles - instead she becomes the postmaster of Waynesboro, USA, from 1822 to 1845. After Betsy, the interest in silhouettes disappears too. The rising attention of the work of Shaun Shaniance makes this seem as an appropriate moment for a revaluation of the subject. Shaun's breakthrough It is a professor in archeology, Richard Gyatt - who previously restored the famous mug with the silhouettes of Queen Elisabeth I and the Duke of Edinburgh made on the occasion of their Silver Wedding (it's of Wedgewood Queen's Porcelain) - who discovers Shaun Shaniance when he meets him in a bath house in Berlin. After the ordinary small talk, Shaniance tells the professor out of the blue it isn't preferred to cut but to tear the base of the drawing of a silhouette, and in doing so, using two thicknesses of paper, thus retaining duplicates of each. The professor is surprised and, draining on his knowledge of silhouettes thanks to the restoring of the mug, curiously interrogates Shaniance further on the subject of silhouettes. Later on, they become friends, and the professor encourages Shaniance to exhibit his work publicly. Now Shaniance is the most recognized artist of silhouette drawings, moreover, he is seen as the great re-inventor of silhouette art. Be prepared to be blown away!

! !

ANDRE COIFFE - NEOLOGISME KUNST

Oostakker een spookhuis binnengaat maar er nooit meer buitenkomt. Het spookhuis wordt grondig door de politie onderzocht. Geoffey houdt zich nergens verborgen. Er zijn geen nood-, zij- of andere uitgangen. Het spookhuis wordt helemaal afgebroken. Geoffrey is nergens te bespeuren. Hij blijft voor altijd spoorloos. André kent een moeilijk rouwproces. Na zoveel zware verliezen zou iemand anders zich voor

De in Oostakker geboren en getogen André Coiffé (1952) een grote kunstenaar noemen is misschien een beetje te veel van het goede. Eigenlijk beseft hij zelf niet goed en wel dat hij een kunstenaar is, hoe zou je dan in hemelsnaam kunnen stellen dat hij zoiets als 'kunst' maakt? Je zou hem meer eer aandoen door hem als een artistieke naamgever te omschrijven, een neologismenkunstenaar, een moderne Adam die de dingen om zich heen van nieuwe epitheta voorziet.

Ik ontmoette André toen we samen Fundamentele Wiskunde en Algebraïsche Topologie studeerden aan de VUB. André was een gedreven en ambitieuze figuur, een kei in de homoligische algebra, een genie in functionaalanalyses en een niet te kloppen kampioen in niet-commutatieve meetkunde. Geliefd door zijn medestudenten en op handen gedragen door docenten. In 1974 studeert hij met grote onderscheiding af. In 1976 trouwt hij met Jenny De Pauw, die hij ontmoette in de studentenkring LIPEGROEPIN, ofte 'De Liefhebbers van Permutatiegroepen en Incidentiemeetkunde'; een kring die hij zelf oprichtte. Een jaar later klopt hun zoon Geoffrey Coiffé, een gezond blozende knul, op de voordeur van de grote wereld.

Het gaat echter zoals de Vlaamse rockband Clouseau het in een van zijn nummers zo krachtig formuleert: "de tijden veranderen", en ook voor André heeft het leven onaangename verrassingen in het verschiet. In 1982- André en Jenny zijn dan 6 jaar getrouwd komt Jenny om in de grote brand in de Innovation in de Brusselse Nieuwstraat. Ze kwam er een paar schoenen met hoge hak kopen om op de trouw van haar nicht Geneviève De Pauw te dragen. Vijf jaar later, we schrijven dan het jaar 1987, verdwijnt hun zoon Geoffrey wanneer hij op de kermis in

nieuwe hechtingsprocessen hoeden en niet onmiddellijk nieuwe relaties aanknopen. André doet, eigenzinnig als hij altijd al was, net het omgekeerde. In een zinderende angst nog meer te verliezen, wordt hij bevangen door een vreemde obsessie om zich alles in de wereld eigen te maken. Als een equivalent van controledwang dopen psychiaters zijn symptoom een allesverterende possessiedwang. In het toonaangevende Diagnostic and Statistical Manual for Mental Disorders (DSM), het handboek voor diagnose en statistiek van psychische aandoeningen, wordt zijn geval beschreven als een nieuwe copingtechniek om met moeilijkheden in het leven om te gaan. Vanaf dan maakt André kaartjes met zijn naam erop en plakt die bij alle objecten die hij tegenkomt. Als een hedendaagse graffitiartiest claimt hij de wereld door zijn tag, in dit geval netjes zijn naam, erbij te zetten. Later voorzag hij de dingen ook van een titel, alsof werkelijk alles in de wereld een kunstwerk is, en dan nog wel van zijn hand. Als om tegen de Grote Calculators van deze wereld te zeggen: mijn vrouw en mijn kind zijn dan misschien verdwenen, de rest is van mij. Stelt André de dingen zo in een nieuw perspectief? Is dit een vorm van Entartete Kunst, art brut, outsider's art? Kunst of psychose, diefstal van de hele wereld als auteursrechtelijk oerfenomeen? Of dan toch echte kunst, maar onder een valse naam?

Geen idee. Ik vraag u alleen: heb melij met André Coiffé. Probeer door zijn ogen te kijken. Op een dag verdwijnt alles, zowel de grote kunstwerken als de triviale zaken, mee naar gene zijde, net zoals lang geleden ook zijn kind en zijn vrouw. En dan doet het er niet meer toe wat nu wat was, wie nu wie, hoe de dingen heetten noch onder wiens naam ze geboekstaafd waren.

ANDRE COIFFE - NEOLOGISME KUNST

Want alles zal verzwolgen worden onder één ultieme, alles onder dezelfde duistere noemer toedekkende, nieuwe naam. Of integendeel, alles zal nog meer versplinteren, tot duizenden, tienduizenden, miljoenen, minieme, naamloze fragmenten. Alles zal taalloos worden, alles zal in oncombineerbare klanken uiteenspatten!, alles zal verstillen tot één stom gefluister, één betekenisloos gestotter. Wie zei daar laatst dat namen de sleutels zijn tot de ware kennis? Menen zij dat echt: benoemen en begrijpen: werkelijk één? Verdorie, wíj lachen daarmee, wíj

spuwen daarop, wíj dansen daar als losgeslagen saters op! Want op het einde zal alles en iedereen voor altijd onbenoembaar zijn, iedereen eeuwige onkenbaarheid, afgrond!, afgrond!, alles afgrond!, alles onophoudelijke anonimiteit en vleesgeworden gemis, alles vleesgeworden gemis, vleesgeworden gemis zeggen wij u, vleesgeworden gemis! Godverdomme, en dat alles voor jou, André! Dat alles voor jou! Je jeugdvriendin, hahahaa, Kathy.

Takashi â&#x20AC;¨ Masoyu

! ! Takashi Masoyu is een hedendaagse kunstenaar wiens werken niet vaak reizen. De heel fragiele werken kunnen schommelende temperaturen immers niet aan. Het gebruik van thee en bloed zorgt ervoor dat de werken constant evolueren. Dat is de intentie van de kunstenaar. Zijn kunstwerken hebben allemaal een link met het uitzonderlijke verleden van zijn familie.

De naam van de Masoyufamilie komt het eerst voor in oude Boeddhistische geschriften uit de 12de eeuw. Ze wordt genoemd door een van de leerlingen van Nichiren, een notoire boeddhist die zijn toevlucht zocht op het eiland Sadogashima. De familie Masoyu was toen al bekend van hun voortreffelijke theeceremonieën en de helende krachten die hun thee teweeg bracht. Vele rijke lieden kwamen van heinde en verre om een theeceremonie mee te kunnen maken bij de familie Masoyu.

In 1735 bouwden de Masoyu's een imperium uit met thee als basis. Via nieuwe handelsroutes hadden ze hun handen kunnen leggen op onbekende theesoorten. De grootste herboristen waren bij hen in dienst gesteld. Als snel werd de familie Masoyu een van de rijkste families van centraal Japan. Ze konden in grootse projecten investeren zoals de bouw van de Konpon Je en Myosen Ji Temple.

Achter dat luxeleven zaten echter grote drama's verscholen. De bouw van de Myosen Ji tempel duurde 30 jaar en kostte 4 mannen het leven, allen kwamen uit dezelfde familie. Toen de tempel afgewerkt werd, kreeg de rest van de werklui slechts de helft van zijn geld. Er hing bloed aan de handen van de familie Masoyu.

Op het einde van de 19de eeuw was de Masoyufamilie nog maar een schim van wat ze ooit geweest was. De drie zonen bekvechtten heel de tijd over de overname van het imperium, ze waren enkel geïnteresseerd in het rijkelijke leven. De theeceremonie en de zoektocht naar de beste thee waren niet meer aan de orde. Ze hoopten op wereldwijde export en grote winstmarges. De werknemers werden uitgebuit en ook toen stierven tientallen mensen door onmenselijke praktijken.

TAKASHI MASOYU - THE EN BLOED

In het begin van de 20ste eeuw was de familie Masoyu er nog slechter aan toe: het bedrijf werd failliet verklaard en de enige erfgenaam, de grootvader van Takashi Masoyu, woonde in de verlaten fabriek en probeerde zijn verleden te vergeten in de lokale bar. Hij werd gewelddadig wanneer hij dronk en sloeg de vader van Takashi vaak. Ozu, Takashi's vader, rebelleerde snel en verliet het ouderlijk huis op veertienjarige leeftijd. Hij doolde in de stad rond en kreeg snel slechte gewoontes. Hij stal, bedroog velen en belandde af en toe in de gevangenis.

Pas toen hij vader werd, kwam de rust bij Ozu terug en ging hij voor de eerste maal terug naar zijn ouderlijke huis. Hij kwam aan de weet dat zijn vader overleden was en zijn moeder naar haar broer in Kanto was verhuisd. De oude hangar was er echter nog. Hij wilde de oude theetraditie van zijn voorvaderen heropstartten. Hij vond het nodige geld en nam met zijn familie zijn intrek in het ouderlijke huis.

Het geluk was jammerlijk van korte duur. Op een lenteochtend werd vader Ozu door een theezak van 200 kilogram verpletterd. Hij stierf meteen. Takashi kan zich dat moment niet meer herinneren, maar het heeft hem in elk geval tot in het diepst van zijn ziel gebrandmerkt. Hij leerde de geschiedenis van zijn familie kennen en besloot om ze een plaats te geven in zijn kunst. Thee en bloed zijn de enige twee elementen van zijn kunstwerken. Beide elementen reageren op elkaar, een soort metafoor voor het 'oorzaak en gevolg' principe. Soms kan de combinatie van thee en bloed heldere kleuren opleveren en soms ook vuile of donkere. Maar elke keer vertellen ze een ander verhaal van zijn familie.