Tepegöz Oyku Dergisi Ocak 2020 Sayi 1

ocak 2020

tepegözdergi_Layout 1 05.01.2020 13:06 Page 1

* yıl: 1 * sayı: 1

EDEBİYAT KÜLTÜR SANAT DERGİSİ

röportaj:

AŞKIN GÜNGÖR

editörden

tepegözdergi_Layout 1 05.01.2020 13:06 Page 2

tepegöz

Yalçın Altın Genel Yayın Yönetmeni

TEPEGÖZ Kültür Sanat Edebiyat Dergisi İmtiyaz Sahibi ve Yayın Yönetmeni Yalçın ALTIN KATKIDA BULUNANLAR

adil öztürk ali okan pandar atilla bilgen burak katipoğlu ceren altay emre bozkuş ercan ergür faruk korkmaz günay gafur güven can yıldız hasan önal hüseyin aksakal murat türk murat yıldırım mustafa yaşar dilsiz reha avkıran ruhşen doğan nar yalçın altın

edited by ALTIN MEDYA

2

Tepegöz Dergisinden Tüm Okuyucularımıza Kucak dolusu Sevgiler Tepegöz Öykü Dergisi olarak, bizi okumak inceliğini gösteren sevgili öykü ve edebiyat aşığı okuyucularımıza kucak dolusu sevgiler yolluyoruz. Öncelikle dergimizin çıkış öyküsünden bahsetmek isteriz. Adından yani Tepegöz’den başlarsak şayet, dergide okuyacağınız yazar dostlarımla önce bir kitap projesi ile bir araya geldik, nitekim ilgili projenin çalışmaları halen devam etmekte ve en geç dergimizin 3. Sayısı ile birlikte yayına çıkacağı beklenmektedir.

Kitabın önemi ise gelirinin Çocuk Esirgeme Kurumuna bağışlanacak olması. Bu bağlamda, siz değerli okuyucularımızın bu anlamlı projeye vereceğiniz destekleri de ayrıca bekleriz.

Facebook’ta bir gece yazar dostlarım ile sohbet ederken, “bir dergi çıkaralım mı, ne dersiniz?” Diye sordum ve hepsinden olumlu yanıt alınca, hemen el birliğiyle çalışmaya koyulduk. (arkadaşlar hakkınızı ödeyemem).

Bir öykü dergisi için ne lazım öykü yazacak yazarlar, bu kısmı halletmiştik, sırada eksik olan bir şey vardı derginin adı ne olacaktı v.s. Her kafadan bir ses çıktı ve en sonunda “Tepegöz” olsun diye bir yazar arkadaşım fikrini söyledi. Güzel bir isim, hem bizim sözlü edebiyat tarihimizde olan “Dedem Korkut” u yâd etmiş olacaktık, hem de bir öykü dergisi için tabiri caiz ise cuk oturan bir isimdi. Hatta dergimizin yazarlarından değerli ekip arkadaşım Ali Okan Pandar harika bir tanım yaptı dergimiz için.

“Bu dergideki öyküleri okuduktan sonra elbise dolabınızın açık kalmış kapısı sizi korkutacak.

Derginin adına bakın: Tepegöz.

Yani bizden… Hemen rahatlama ey okuyucu. ‘Elm Sokağı’ yok ama yerine ‘Kumrular Caddesi’ var. Evet, Ankara’da okula giderken geçtiğin sokak… Gece oradan geçerken ıslık çalacaksınız artık.

Batının kaptığı Ejderhaları kapatıldıkları kafesten alıp doğdukları yere, Doğu’ya getirmenin zamanı geldi.

Uzaydan gelen yaratık Yozgat’ın Aşağı Buluncak köyüne iniyor bak.

Kadınların kanı en azından edebiyatta yerde kalmayacak; polis ipucunu çekip bulacak.

Sherlock ölecek bu dergide.

Ben bu yüzden buradayım okuyucu…” Ali Okan Pandar Şimdi de içerikten biraz bahsedeyim. Sayfa sayımız sabit olmayacak, yazarların hikayelerinin durumuna göre değişkenlik gösterecek. Ayrıca polisiye, fantastik, distopya ve şu an benim aklıma gelmeyen sizlerin acaba bu türden de olacak mı diye aklınızdan geçirdiğiniz her türde öyküler ile her ay aksatmadan sizlerle olacağız. Bir derginin olmaz ise olmazı röportajlardır, ilk röportaj ise sevgili Aşkın Güngör ile yaptık. Bu sayıda tek eksiğimiz makale eksiğimiz siz sevgili okuyucumuz ben kitap, film, diziler ile ilgili makale yazıyorum diyorsanız işte fırsat info@podcastoykuler.com mail adresimize makalenizi bekliyoruz. Şimdilik bu kadar, ilk sayının heyecanı ile yazarken bir hatam olmuş ise affola, 2. Sayımızda görüşene kadar sağlıcakla kalın.

Dergimizden keyif alın ve tavsiye edin.

Atilla BİLGEN

tepegöz

kurgu

tepegözdergi_Layout 1 05.01.2020 13:06 Page 3

TECO COŞKUN’A DÖNÜŞEN APOLLON! Yarı ölü vaziyette yatağıma uzanmışım. Gözlerim belirsiz bir noktaya dikilmiş. Perdenin kenarından içeri sızan gün ışığı, tavanda belli belirsiz şekiller oluşturuyor. Bakışlarımı oraya yöneltiyorum; şekiller birbirinin içine girip çıkıyor ve sonunda sen oluyor! Kocaman, koskocaman bir tebessüm yayılıyor yüzüme ve yaşama yeniden dönüyorum.

Sen, anlatılmazsın. Sadece yaşanırsın! Bu yüzden her nefes aldığımda içime Defne çekiyor, dışarıya sadece hava veriyorum. Akşamları Defne özlemiyle kapanan gözlerim, sabahları Defne diye açılıyor. İnsanlar gözümde Defne ve diğerleri diye ikiye ayrılırken, seni gördüğüm günler de mevsim hep Defne oluyor!

Ama bu sabah yüzün bir başka! Bakışlarında her şeyden önce nefret var! Neyse ki içim özleminle dolu.

Hem zaten öfken saman alevi gibidir senin. Bir anda yanar ve sönersin. Yanılıyorum! Kırgınlığın her geçen saniye artıyor ve ben bunalıyorum. Gözlerimi diktiğim tavan giderek bana yaklaşıyor. Dört bir yanımdaki duvarlar üstüme üstüme geliyor. Kaçmasam evim bir böcek gibi ezecek beni. Yine de kımıldamıyorum, zira sensizlik canımı yakmış. Öyle çok yakmış ki, ağlayamıyorum bile. Seni görmediğim her gün bir uzvumu bir yerlerde unutup öyle dönüyorum eve. Bu gidişle yakında tükeneceğim, ama o ana dek umutla geri dönmeni bekleyeceğim.

Gün ışığının tavanda oluşturduğu siluetin, birkaç dakika içinde kayboldu. Anlaşılan hayalin bile varlığıma dayanamıyor! Sensizliğin acısıyla yerimden doğrulup yatağın kenarına oturdum. Komodinin üstündeki telefonum yüreğimin aksine sessizdi; ne Defne’li bir arama vardı ne de Defne’li bir mesaj.

Adının geçtiği cümleler kurmak istiyorum, ama etrafımda dinleyecek kimse kalmadı. Arkadaşlarım Defne’ye doymuş durumda. Yalnızlık paylaşılmazsa bile, Defne’sizlik paylaşılmalı. Ne var ki bunu arkadaşlarıma anlatamıyorum. Hal böyle olunca kelimeler anlamını yitiriyor ve susuyorum.

Defne’sizliği aslında en güzel Defne anlardı. Şimdi

yanımda olsan sensizliğin dipsiz bir uçurum olduğunu söylerdim. İşte o zaman haftalardır düştüğümü ve düşmeye daha yıllarca devam edeceğimi anlar ve anında beni bu acıdan kurtarırdın.

Seni anlatmalıyım. Arkadaşlarım adını duymak istemiyorlarsa yeni insanlarla tanışmalı ve onlara seni anlatmalıyım. Zira dudaklarımdan Defne kelimesi çıkmazsa yaşayamam!

O amaçla yataktan kalkıp giyindim ve dışarı çıktım. Ellerim ceplerimde, gözlerim insanlarda dolanıp durdum sokaklarda. Ardından dükkânlara girip çıktım, kafeleri dolaştım, banklara oturup etrafıma bakındım; ancak Defne’yi dinlemeye layık birini bulamadım.

Yorgunluktan ayaklarıma iğneler battığında güneş anason burcuna doğru ağır ağır yol almaya başlamıştı. İşte o an canım fena halde Defne çekti. Kimse dinlemezse rakı dinler dedim ve gördüğüm ilk meyhaneye daldım.

Aklımda Defne, burnumda anason kokusu, önümde garson ilerlerken bana seslenildiğini duydum.

“Burak.” Bu meyhanedeki tek Burak ben olamazdım, bu yüzden aldırmadım. İki adım daha attım, adım anason kokulu duvarlarda bir kez daha yankılandı.

“Burak” Sesin geldiği yöne doğru başımı çevirdiğimde elli elli beş yaşlarında, zayıf bedenli bir adamla göz göze geldim. Onu ilk kez gördüğümden emindim, zira kıvırcık sakalının üstünde bir heykel gibi dimdik duran burnu, kolay kolay unutulacak cinsten değildi! Bana seslenilmediğinden artık emindim. Garsonun ardından masama doğru yürüdüm. “Burak!”

Meyhanedekiler adımı duya duya Burak manyağı olacaklardı! Onları bu tehlikeden korumak amacıyla gerisin geriye dönüp hızlı adımlarla iri burnun karşısına dikildim ve sert bir ses tonuyla “Ne var?” diye sordum. Kollarını iki yana doğru açıp “Ne olsun be yaa? İçiyoruz işte. Koktuysa otur.” dedi.

Tanımadığım bir adamın, tanımadığım bir mekânda, tanışıyormuşçasına benimle konuşmasına

3

kurgu

tepegözdergi_Layout 1 05.01.2020 13:06 Page 4

4

tepegöz bozulmuştum. Neresinden dalsam diye düşünürken karşısında oturan, ama nedense o ana dek yüzüne bakmayı akıl etmediğim adam ayağa kalktı “Bu ne sinir Bucak’çığım? “dedi.

“Mehmet Abi!” “Mehmet abi ya! Kaç yıl oldu oğlum görüşmeyeli?”

“Ne bileyim abi, ama kesin bir on yıl olmuştur.”

Yavaş yavaş anılarımdan silinen çocukluğumun ve ergenliğimin en güzel rengiydi Mehmet abi. Babamın bir vole vurup sınıf atlamasının ardından mahalleden taşınmış ve bir daha da karşılaşmamıştık. Hasretle sarılıp öpüştükten sonra masasına davet etti.

Defne’sizliğimi paylaşacağım birini bulmanın sevinciyle, hemen çöktüm yanına. Rakımı doldururken neler yaptığımı sordu. Konuyu Defne’ye getirmek için bundan uygun fırsat bulamazdım. “Valla pek de iyi…”

Sözümü tamamlayamadım, zira iri burunlu adam durup dururken araya girdi ve “Apollon’a” deyip kadehini havaya kaldırdı. Mehmet abi de ona eşlik edince, kim olduğunu bile bilmediğim Apollon’un sağlılığına içtim. Çatalımın ucuyla bir parça peyniri ağzıma attıktan sonra, konuyu yeniden Defne’ye getirmenin aceleciliğiyle “Bende bir kıza…” diye söze başladım, ne var ki yine tamamlayamadım.

“Kız dedin de aklıma geldi abiciğim. Şimdi Zeus’a çapkın mapkın diyorduk, ama Aplollon o konuda babasını bile solladı. Neden dersen?” dedi ve sormamıza olanak sağlamak için susup rakısından bir yudum aldı. İçimden “Bana ne ulan Apollon’un çapkınlığından. Benim için önemli olan Defne.” diye geçirsem de, Mehmet abi iri burunlunun tuzağına düştü: “Neden?”

“Neden olacak abiciğim, adam bir kere tanrıların en yakışıklısıydı. Daha doğar doğmaz tanrıların içkisi nektardan içip tanrıların yemeği amrosiadan yedi.

Böylece anında yetişkin bir insanın gücüne ve kudretine sahip oldu. Artı babası tanrıların tanrısı! Biricik oğluna sihirli kuğuların çektiği altından bir araba verdi. O da başladı gökyüzünü bir uçtan bir uca turlamaya. Genç kızların anında dibi düştü. Apollon’un kendilerine yazılması için dua ettiler. Şimdi abiciğim adam her şeyden önce delikanlıydı. Bu yüzden duaları kayıtsız bırakmadı ve kızlarla ayrı ayrı ilgilendi. O dönemde Apollon’un arabasından geçmeyen ölümlü ölümsüz tek bir kız kalmadı desem, yalan olur, zira tanrı da olsa adam her kıza nasıl yetişsin?” İri burunlu adamın anlattıkları nedense Mehmet abinin hoşuna gitmiş ve yüzünde bir tebessüm oluşturmuştu. Ayıp olmasın diye böyle davranıyor diye düşünürken “Eeee” diye sordu. Bu kadarı da fazlaydı artık. Defne varken bu masada Apollon’mu konuşulur?

“Daha ne eee si be abiciğim; Apollon doğdu işte!

Umarım o da babası gibi yakışıklı ve çapkın olur. Haydi bakalım Apollon’a” dedi ve kadehini havaya kaldırdı.

Olaylar iyice anlamsızlaşmıştı. Bu yüzden “Bir dakika bir dakika” diyerek araya girip “neler oluyor böyle?” diye sordum. Mehmet abi utangaç bir edayla gülümserken, iri burunlu adam elinde rakı kadehiyle bana doğru döndü ve “Abim bugün itibarıyla baba olmuştur.” dedi. “Haydi yaaa! Apollon diye bahsettiğin Mehmet abinin oğlu mu?” diye sordum. İri burunlu adam “Ayneeeen.” diye yanıt verince, ayağa kalkıp Mehmet abiyi tebrik ettim. Yerime oturduğumda gece boyunca bebek muhabbetinin yapılacağını, sıranın kolay kolay Defne’ye gelmeyeceğini anlamıştım.

Rakımı içer içemez buradan uzayacak şansımı başka mekânlarda deneyecektim. Kadehler tokuşturulup birer yudum alınınca bebeğe neden Apollon dediklerini sordum.

“Abimiz değerli bir insan. Adeta Zeus! Bu yüzden öyle diyoruz.” dedi iri burunlu adam.

“Doğum sırasında bir takım sorunlar çıktı Burak’çığım. Sağ olsun Homeros benim için koşturup durdu. O olmasaydı halim haraptı. Mitolojiye de bayağı meraklı. Başımdan geçen olayları oraya adapte edince, bizim oğlan da durup dururken oldu Apollon!”

“Seneye de Artemis geliyor!” dedi iri burunlu adam.

“Kısmet!” dedi Mehmet abi.

“Bir dakika. Tam Apollon’u çözdüm derken bir de Homeros çıktı karşıma. Kim bu Homeros?” diye sordum. İri burunlu adam kepçe kulaklarını örten uzamış saçlarını eliyle söyle bir düzelttikten sonra ayağa kalktı ve hazır ola geçercesine topuklarını birleştirip kollarını gövdesinin iki yanına koydu.

Ardından tekmil verircesine bir solukta kendini tanıttı.

“Bendeniz Homeros. Homeros Hüsnü!”

“Ben de Burak. Sadece Burak!”

“Memnun oldum efendim.”

Yerine oturduktan sonra sessizce rakılarımızı yudumlayıp mezelerden atıştırdık. Kalkmak için bahane bulmaya çalışırken Homeros, “Buranın külbastısı muhteşemdir. Şiddeeetle tavsiye ediyorum.” dedi.

“Madem bu kadar güzel durduğun kabahat Homeros.”dedi Mehmet abi.

“Yalçııııııın bak bakayım buraya.”

Anlaşılan garson bizim masayı kesiyordu, zira Homeros lafını bitirmeden yanımızda bitti: “Emret abim!”

“Yalçın’ım ortaya bolca külbastı yaptır. Ama önce adam başı yirmi… Yok yok sen en iyisi otuzar da çöp şiş getir.” dedi. Bu sözü duyunca hemen araya girdim ve “Bana söylemeyin. Bardağım biter bitmez kalkacağım.” dedim.”

“Olur mu öyle şey! Hayatta bırakmam. ” dedi Mehmet.

“Biz yine söyleyelim. Kalkarsan senin payını ben yerim.”dedi Homeros.

Söyleyecek bir söz bulamamanın çaresizliğiyle sustum. Sessizce rakımı yudumlarken Mehmet abi, “Kendi derdimle uğraşmaktan senin hastanın duru-

tepegöz munu soramadım Homeros. Umarım kötü bir şey yoktur.” diye sordu.

“Sayende gayet iyi abiciğim.”

“Sayemde mi? Ben ne yaptım ki?”

“Hastam parasızlıktı abiciğim! Garibanlıktı. Açlıktı. Şimdi sayende karnımı doyuruyor, rakımı içiyorum.

Anlayacağım hastam hastaneden taburcu oldu!”

“O zaman hastanın şerefine Homeros.”

Havada buluşan kadehlerin birbirleriyle buluşmalarının ardından, rakılar yudumlandı. Boşalan bardaklar Homeros tarafından tazelenirken Mehmet abi beklediğim soruyu sonunda sordu: “Hep kendimizden bahsettik Burak’çığım. Sen ne âlemdesin? Neler yapıyorsun? Anlat biraz.” Göz ucuyla Homeros’a baktım; mezeleri götürüyordu. Ama onun sağı solu belli olmazdı. Her an araya girip konuyu yine Apollon’a getirebilirdi. Bu yüzden tek nefeste “Aşığım abi!”dedim. Kocaman bir gülümseme yayıldı yüzüne ve “Sevmek, hele hele sevilmek güzel şey be oğlum.

Ne mutlu size.” dedi.

“Evet ama…”

“Aması ne oğlum?”

“Sadece seviyorum! Hepsi o kadar.”

“Nasıl yani?”

Homeros garsonun getirdiği çöp şişlerden beşiyle dürüm yaparken başını kaldırdı ve “Durum son derece basit. Karşı taraf abimizi sevmiyor. Anlayacağın bu iş yaş…” dedi. Başımla sözünü onaylayıp rakımdan büyükçe bir yudumu aldım. Bardağımı masaya bırakırken Mehmet abi “Neden?” diye sordu.

“Eşekliğimden!”dedim.

“Estağfurullah.” dedi Mehmet abi.”

“Belki de haklıdır. Önce bir dinleyelim.” dedi Homeros.

Ardından masaya derin bir sessizlik çöktü. Homeros’un ağız şapırtısı bile duyulmaz olmuştu. İkisi de merakla anlatmamı bekliyordu. Derin bir nefes aldım ve “Babam köşeyi dönünce bir dediğimi iki etmedi.

Para dedim; çıkarttı verdi, araba dedim; anında altıma çekti, ev dedim; en iyi semtten aldı. Kendi çapımda yakışıklı da sayılırım. Başladım arabayla caddeyi bir uçtan bir uca turlamaya. Hangi kıza yazıldıysam oradan boş çıkmadım. Haliyle şımardım ve kendimi Kaf dağının zirvesinde buldum.” dedim.

“Sonra günün birinde bir kız sana yüz vermedi ve teeee o yükseklikten kıç üstü yere çakıldın.” dedi Homeros.”

“Aynen.”

“Takma kafana be abiciğim, ovuştur kıçını takıl başka kızlara.”

“Defne’den sonra başka kıza bakılmaz! O bambaşkaydı.”

“Madem bu kadar seviyordun neden ayrıldın o zaman? diye sordu Mehmet abi.

“Ayrılmadım, o bıraktı.”

“Neden?”

“Dedim ya abi, şımarmıştım!”

“Bulmaca gibi konuşacağına şu işi en başından anlat bakalım.”

“O günlerde Erdinç diye bir arkadaşım vardı. Bir gün onunla caddede bir cafeye girdik. Daha yerimize yeni oturmuştuk ki, bir kız içeriye girdi. Böyle duru bir güzellik olamazdı. Görür görmez büyülendim. Baktım Erdinç’in de dibi düşmüş. Anında kızı sahiplendim ve “Bırak da bu güzelliğe hak edenler baksın.” dedim.

Bozuldu ve “Sen de bir halt yiyemezsin.” dedi.

Tavlarsın tavlayamazsın atışmalarımızın ardından iddiaya girdik. Tavsan kovalayan hırslı bir tazı gibi düştüm peşine, ama ne yaptıysam ondan randevu kopartamadım.

Kaçtıkça gözümde daha bir güzelleşti. Gün geldi önünde diz çöktüm, gün geldi günlerce bir lokma yemedim. Sonunda bendeki umut ondaki inadı yendi ve başladık çıkmaya. O kadar mutluydum ki, aklımda ne. Ne Erdinç kalmıştı, ne de girdiğimiz iddia. Birkaç gün sonra bizi baş başa görünce yanımıza geldi ve arabanın anahtarını masanın üstüne attı ve “Karşında saygıyla eğiliyorum.

Kaptın kız aldın anahtarı.” dedi. Defne ne olduğunu sordu. Erdinç sırıtarak her şeyi anlattı. İnkâr ettim; inanmadı. İtiraf ettim; affetmedi. İşte o günden beri nefes alan bir ölüyüm abi!”

“Al işte bir Apollon daha!”

Homeros’un lafı yine Apollon’a getirmesine bozulmuştum. Ve o kızgınlıkla “Sen de bir Apollon diye tutturmuşun devamlı oradan yürüyorsun. Ama yetti artık. Ben sana Defne’yi anlatıyorum sen bana hala Apollon diyorsun.”

“Niye sinirleniyorsun güzel abiciğim? Apollon’da aynı haltı yediyse suç benim mi?”

“Haydi canım sende?”

“Harbiden doğru söylüyorum abiciğim. Kızın adı bile aynı diyeceğim yine inanmayacaksın.”

“Olayda Erdinç’te var değil mi?”

“Ekmek musaf çarpsın ki var. Ama niye yalan söyleyeyim ismi Erdinç değil Eros.”

“Eros aşk tanrısı değil miydi Homeros?” diye sordu Mehmet abi.

“Aynen.”

“Bildiğim kadarıyla iyi bir tanrı. Neden Erdinç rolüne soyundu?”

Garsonun getirdiği külbastılardan ikisini anında götüren Homeros rakısından bir yudum daha aldıktan sonra elinin tersiyle ağzının kenarını sildi ve “ Apollon’un yüzünden.” dedi.

“Nasıl yani?” “Şimdi abiciğim Apollon acaiiiip okçuydu. Yayını gerdi mi hedefi ıskalaması olanaksızdı. Hal böyle olunca kasıntının teki olup çıktı. Bir gün Olympos da dolaşırken Eros’un elinde ok görüyor ve başlıyor gülmeye. Haliyle Eros bozuluyor. “Hayırdır biladel?” diye

kurgu

tepegözdergi_Layout 1 05.01.2020 13:06 Page 5

5

kurgu

tepegözdergi_Layout 1 05.01.2020 13:06 Page 6

6

tepegöz soruyor. Apollon’da “Lan velet ok ne iş? Bırak onu eline yakışanlar kullansın. Sen git bez bebeklerinle oyna.” diyor. Bu söz bebek yüzlü aşk tanrısını fena halde kızdırıyor. Ve o hırsla “Ulan ben senden bunun acısını çıkartmaz mıyım?” deyip gözden kayboluyor.”

“Ne yaptı?” diye sordu Mehmet abi.

“Eros tıfıl mıfıldı, ama sonuçta bir tanrı. O hırsla iki ok yapıyor. Biri saf altından ve ucu olabildiğine sivri!

Saplandığı kişiyi kayıtsız şartsız karşısındakine âşık ediyor. Diğerini kursundan yapıyor. Onun da ucu kör.

Kime saplanırsa kalbini ebediyete kadar aşka kapatıyor. Sonra pusuya yatıp bekliyor. Apollon’un ırmak tanrısı Dapne’nin peşinde olduğunu görünce, altın olanı Apollon’a, kursun olanını da Daphe’ye atıyor. Ve al sana umutsuz aşk!”

Duyduklarım karşısında şaşırmıştım. Yerimden hafifçe doğrularak “Ciddi olamazsın.” diye sordum.

Homeros elindeki rakıyı işaret ederek “Yalanım varsa bu nimeti içemez olayım abiciğim.” dedi.

“Eee sonra?”

“Dapne’nin peşinden ayrılmaz oluyor, ne var ki kızın umurunda bile değil. Apollon haliyle afallıyor, zira bünyesi reddedilmeye hiç alışık değil. Bugüne kadar hangi kıza göz koyduysa akşamına yatağa atmış adam.”

“Aynı ben!”

“Apollon’a benziyorsun deyince da kızmıştın ama…”

“Karıştırma oraları Homeros. Sana söz kendimi affettireceğim.”

Ben böyle konuşunca Mehmet abi ufak bir kahkaha attı ve “Senin yerinde olsam hikâyeyi bitirmez, binbir gece masalları gibi günlerce anlatırım. Böylece hastan da uzun zaman hastaneye düşmez.” dedi.

“Valla doğru söylüyorsun güzel abiciğim. Burak kardeş hikâyenin devamını merak ediyorsan yarın bu saatte burada buluşalım.”

“Yapma Homeros. Söz yarın bendensin.” dedim.

“Laf aramızda hikâyenin sonunu bende merak ettim Homeros. Anlat da kalkayım artık. Biliyorsun Hera Fatma yolumu gözler.” “Şimdi de Hera Fatma çıkı başımıza! O kim abi?” diye sordum.

“Kendisi güzel abimimizin kaynanası olur! Eeee madem bu kadar ısrar var devam edelim hikâyemize, ama önce boğazımızın kuruluğunu giderelim.”

Kadehler bilmem kaçıncı kez havada buluştuğunda şişedeki rakı dibini görmüştü. Bardaklarımızdan birer yudum rakı içtikten sonra Homeros arkasına yaslandı ve “Daphne kaçtıkça Apollon bunalıma girdi. Artık ne savaşlardaki başarısı, ne avdaki keskin nişancılığı, ne de ustaca çaldığı lirin tanrısal ezgileri umurundaydı.

Onun için önemli olan tek şey Daphne’ydi, ama o da yüz vermiyordu! Sonunda bu durum Apollon’un canına tak dedi ve Daphne’nin karşısına çıktı ve “Bana bak” dedi “sen galiba beni tanımadın. Ben

Zeus’un oğlu Apollon. Güneşin, müziğin, ışığın tanrısıyım.” Bu sözler Daphne’yi hiç etkilemedi. Aksine kızdırdı ve “Babanızın ve sizin kim olduğu beni zerre kadar ilgilendirmiyor. Rica ederim peşimi bırakın.” dedi. Apollon bunun üzerine son kumarını oynadı ve işi romantizme vurdu. “Işık tanrısıyım ama aşkından gözlerim kör, okun tanrısıyım ama kalbime saplanan okun dermanı yok, müzik tanrısıyım ama senin güzelliğini söyleyecek ezgim yok.” dedi.”

“Allah için güzel sözler. Artık Defne biraz yumuşamıştır.”dedim.

“Ne gezer! Tam tersine “Ne yapayım?” dedi ve arkasını dönüp uzaklaştı. Bu arada rüzgârın nefesi Daphne’nin eteklerini havaya kaldırmış, kokulu saçlarını özgürce dans ettirerek bakir güzelliğini daha belirgin hale getirmişti. Apollon kızı bu halde görünce kendini kaybetti ve birden Teco Çoşkun’a dönüştü!”

“Nasıl yani Defne’ye tecavüz mü etti?”

“Kaç zamandır peşindeydi. Bir yerden sonra insanın gözü dönüyor abiciğim! Defne bunun niyetini anlar anlamaz başladı kaçmaya. O kaçar bu kovalar. Apollon’un sıcak ve ihtiras dolu nefesini ensesinde hissettiğinde Daphne’nin adım atacak hali kalmamıştı. Can havliyle ırmak tanrısı babasından “Beni sakla, beni ört babacığım.” diye yardım istedi.

Bu içten yalvarışıyla birlikte vücudu birden ağırlaşmaya başladı. O güzel bedenini gri renginde bir kabuk bağlarken, kokusundan bütün canlıların başını döndüren saçları yapraklara dönüştü. Nazik ve küçük ayakları ise kök olup toprağın derinliklerine daldı. Şehvetten çıldırmış olan Apollon sarıldığı kızın defne ağacına dönüştüğünü görünce afalladı ve “Ey güzeller güzeli, ben seni çok sevdim. Sen beni istemedin ve benden kaçtın. Şu yeryüzünde beni reddedecek başka bir canlı yoktu. Oysa ben seni karım yapacaktım.” dedi” “Valla Erdinç araya girmeseydi Defne’ye evlenme teklif edecektim. Sonra ne oldu” “Evinin kadını yapamayınca mecburen onur ağacı yaptı! Ardından yapraklarından oluşturduğu tacı başına taktı ve “Bundan böyle ben ve tüm kahramanlar defne ağacının yapraklarıyla süsleyecekler kendilerini.” dedi.”

Homeros’un sözünün bitmesiyle Mehmet abi “Neyse ben kaçtım çocuklar.” dedi ve hesabı ödeyip çıktı.

Kafam biraz karışmıştı. Kıssadan kendime nasıl bir hisse çıkartmalıydım? O merakla “Ne yapmalıyım Homeros? “ diye sordum. “İşkembeciye gidip bir çorba mı içelim dedin?” “Çorba mı içmek istiyorsun?”

“Madem canın çekti gidelim o zaman Defne konusunda yapman gereken ise… Neyse daha gece çok uzun! Önce bir çorbamızı içelim sonra konuşuruz.”

Adil ÖZTÜRK

tepegöz

bilim kurgu

tepegözdergi_Layout 1 05.01.2020 13:06 Page 7

ADAMCIL KURT İstanbul ormanlarının yüzde altmışından fazlası yok edilip yerine lüks yaşam alanları oluşturulmuş, yıllık geliri ortalama beş yüz bin lira olan aileler oradan bir yahut birkaç villa almak için adeta sıraya girmiş. Villaların bahçeleri büyük, beşer dönümlük bahçeler. İçinde becerikli bahçıvanlar tarafından, ev sahiplerinin isteğine göre şekillendirilmiş çalılar, egzotik ağaçlar ve kameriyeler var. Yüzme havuzlarıysa standart. Tüm bu modernitenin yanında bir avuç kalmış doğal ormanın habitatında yaşamaya çalışan bin bir çeşit hayvanat, börtü böcek... doğa insana kızgın. İntikamını almak zorunda ve aldı da.

Türkiye’nin en büyük giyim kuşam markalarından birinin sahibinin torunu ATV’sine atlamış doğal ormanın içine dalmıştı. Neden böyle bir şey yaptığına dair kimsenin bir fikri yok. Hatta büyük babası ve çekirdek ailesi koca bahçe neyine yetmiyor diye onu sürekli azarlamaktaydı. Ama artık ardıllarından geriye içi boşaltılmış bir et yığını kaldı.

Batuhan’ın cesedini orman içinde, site sakinlerini vahşi hayvanlardan korumakla mükellef güvenlik görevlileri bulduğunda yirmi beş yaşındaki çocuk evden henüz beş saat önce ayrılmıştı. Bedenin göğsü boydan boya yarılmış; toprak, damarlarından fışkıran kanı son damlasına kadar süzmüştü. Yüzü gözü çamur ve kan içindeki Batuhan’ın yarılan göğsünden böbreklerinin ve kalbinin ayrıldığı ancak otopsi sonrasında anlaşılabilmişti. Otopsi raporuna göre

böyle bir yarığı ancak güçlü, çok güçlü bir vahşi hayvan gerçekleştirebilirdi ya da yüz elli kiloluk, iki metrelik bir katil...

Perişan olan aile haberin gazete ve televizyonlara yansımaması için bütün bağlantılarını kullanmış, iki saat sonra çoktan yayın yasağını çıkartmıştı bile. Böylece hem marka değerleri zedelenmeyecek, hem de bunu yapan katil kim ise kurbanının önemini anlayıp sırra kadem basamayacaktı.

Geniş çaplı açılan soruşturma boyunca “Forest Live” isimli yaşam alanında ne kadar birey, alışveriş merkezlerinde ve villalarda ne kadar çalışan varsa hepsi tek tek sorguya alındı, olaya dair bir ipucu yakalamak için olay yerinin on kilometre karelik alanı polis şeritleriyle çevrildi. Ancak ne olay yerinde ne de sorgularda elle tutulabilir bir delile, gerçek bir şüphelinin izine rastlandı. Soruşturma tamamen tıkanmıştı. Polisin elinde sadece kurbanın aile markasına ait yirmi beş bin liralık deri ceketinin fermuarı arasına sıkışmış küçük bir kıl parçası vardı.

O kıl parçasının DNA yapısı da ne bir insana ne de bilinen türlerdeki herhangi bir yırtıcı hayvana aitti. Üç aylık soruşturma boyunca bir adım bile yol alamayan polis dosyayı faili meçhul olarak kapatma kararı almış olsa da aile bireyleri bu olayın peşini bırakmaya hiç niyetli değildi. Sırf bu yüzden bir özel dedektifle anlaşmışlar, tek torunlarının katilinin bulunması için servetlerinden vaz geçmeye hazır hale gelmişlerdi.

7

bilim kurgu

tepegözdergi_Layout 1 05.01.2020 13:06 Page 8

tepegöz Batuhan’ın babası Hamdi Suphi Bey; özel dedektife, Forest Live’daki villalarında, cinayetle ilgili ne kadar dosya, ne kadar rapor varsa hepsini verdi.

Dedektif Cahit, bu olayı çözmek için elinden gelenin fazlasını yapacağına dair söz verdikten sonra dosyaları alıp çalışmak üzere evden ayrıldı. Cinayetin üzerinden tam tamına yüz gün geçmişti.

Cahit, şimdiye kadar kazandığı bütün paralardan çok daha fazlasını kazanabileceği bu olay üzerinde çalışmak üzere ofis olarak da kullandığı evine vardığında vakit gece yarısını çoktan geçmiş olmasına rağmen uyumak yerine kahve yaparak hemen dersine çalışmaya başladı. Bütün raporları sabaha kadar defalarca, tek tek okudu. Ancak ifadelerin hiçbirinde göze batan bir şey görememişti. Kafasını en çok karıştıran şeye, DNA analizine ise ayrı bir yer ayırdı.

Analizi defalarca okudu, DNA yapısını internette, bildiği bütün dillerin sitelerinde araştırdı; ancak bir sonuca varamadı. Tam ümidini kesmek üzereyken raporda yazan bir şey dikkatini çekmişti: “Henüz keşfedilmemiş köpekgillerden bir yırtıcıya ait olma olasılığı yüzde yirmi.”

Uyandığında saat öğleden sonrayı gösteriyordu. Acele bir kahvaltı yaptıktan sonra üzerini bile değiştirme gereği duymadan dışarı çıktı. Emniyet Müdürlüğü’ne gidip kanıt odasında bir yerlerde duran o tek kıl örneğini almak niyetindeydi. Müdürlüğe geldiğinde eski arkadaşlarından birinin odasına gidip durumu anlattı. Arkadaşı ilkin mırın kırın edecek gibi olduysa da birkaç ay sonra nasılsa imha edilecek olan kanıtı vermeye karar kıldı. Cahit’in niyeti kıl örneğini, bu işlerden anlayan bir dostuna göstermekti.

Motoruna atladığı gibi Burdur’a doğru yola koyulan Cahit, oraya varmadan önce Gökten’i arayıp kendisine çok önemli bir şey danışacağını, Burdur’da değilse bile nerede ise oraya geleceğini söylemişti.

Neyse ki Burdur’un bir köyünde olan Gökten ona, o gelene kadar kendisinin de merkeze dönmüş olacağını söylemişti.

Asıl mesleği doktorluk olan Gökten, ara sıra yoksul insanları iyileştirmek dışında her şeyi yapıyordu. Cahit onunla bir soruşturma sırasında tanışmış, şahit olduğu olaylardan sonra birkaç ay boyunca psikolog desteği almak zorunda kalmıştı.

Ancak hayatını da borçlu olduğu Gökten’in yaptıklarını sindirebildikten sonra polislik mesleğini bırakmış, uzun bir süre biriktirdiği parayı harcadıktan sonra yapabildiği tek şeyi yine yapmak zorunda kalmıştı.

Suçlu insanları yakalamak...

Sekiz saatlik bir yolculuğun ardından insanların neden orada yaşadığını anlayamadığı küçücük şehre varmış, hiç dinlenmeden Gökten’in evine ulaşmak üzere bozuk asfaltlarla kaplı ara

8

sokaklarda motorunu sürmüştü. Soruşturmasının ikinci gününün akşamında Gökten’in evindeydi ve olayları ona nasıl anlatacağına dair en ufak bir fikri bile yoktu.

Selamlaşma, yeme içme, eskileri yad etme fasıllarının ardından konuyu açan Gökten olmuştu: “Hayırdır,” diye girdi lafa, “Hangi rüzgar attı seni buralara?” O da anlamıştı Cahit’in bir derdinin olduğunu ancak konuyu nasıl açacağını bir türlü bulamadığını.

“Abi vallahi bilmiyorum; öyle bir dosya aldım ki işin içinden polis bile çıkamamış, elde ne bir delil var ne şüpheli. Tek kanıtımız bir kıl parçası o kadar,” deyip ceketinin cebindeki delil torbasını çıkarıp Gökten’e uzattı.

“Bunu kurbanın üzerinde buldular; ama yapısı ne insana uyuyor ne bilinen bir hayvana,” diye açıklamaya çalıştıktan sonra derin bir nefes alarak devam etti. “Sonra aklıma sen geldin işte, bilse bilse Gökten ağabey bilir bunun neye ait olduğunu diye düşündüm.”

Delil torbasıyla birlikte kurbana ait olay yeri görüntülerini de uzatan Cahit, cinayetin nasıl gerçekleştiğini hiçbir detay atlamadan anlatmaya başladı: “Kurban akşam üzeri yedi, yedi buçuk saatleri arasında saldırıya uğramış, üzerinde herhangi bir boğuşma izi yok. Göğüs kafesi olduğu gibi yarılmış, büyük bir hayvanın pençe izlerine benziyor, dört tane tırnak izi var. Göğüs kafesi yarıldıktan sonra sadece böbrekleri ve kalbi sökülmüş, diğer organlara ya da kas dokusuna herhangi bir zarar verilmemiş. Ölüm sebebi kan kaybı. Buradan, kurbanın göğüs kafesi yarıldıktan sonra da yaşamaya devam ettiğini anlıyoruz, katil kim ise kalbi hala çalışır vaziyetteyken söküp almış kalbini. Böbrekleri de aynı şekilde. Bunu kim yaptıysa kurbana büyük acılar çektirmiş abi.

Hayatımda çok psikopat gördüm; ama bu kadar profesyoneline Türkiye’de hiç denk gelmedim. Ne kendi meslek hayatımda ne daha önceki vakalarda!”

Gökten, dedektifi dikkatle dinlerken arada bir kafasını sallıyor, bazı yerleri tekrar ettiriyor ve merak ettiğini belli eden sesler çıkarıyordu. Dedektifin konuşması bittikten sonra Cahit’in uzattığı delil torbasını açmadan önce, şeffaf torbanın içindeki kılı iyice inceledi. Uzun uzun düşünürken arada bir derince nefes alıyor, bir şeyler mırıldanıyordu. Gökten’in olayla ilgilendiğini anlayan Cahit’in hisleri bir anda karmaşıklaşmış, bir yandan olayı çözmek isterken bir yandan da vakanın Gökten’in ilgilendiği cinsten bir cinayet çıkmaması için dua ediyordu.

“Sen biraz beklesene, bir kitap alıp geleyim,” diye odadan ayrıldı Gökten. Birkaç dakika sonra elinde deri kapaklı, yüz yılları devirmiş olduğu her halinden anlaşılan eski bir kitapla çıkageldi. Kitabı

tepegöz orta sehpaya bıraktıktan sonra biraz ciddi biraz alaycı bir ses tonuyla, belirsiz bir gülümse eşliğinde sordu Cahit’e: “Kurtadamlara inanır mısın?”

Cahit oturduğu yerde bir an gerinip koltuğa iyice yaslandı, heyecanını ve bastırmayı öğrendiği korkusunu gizleyerek ve ciddi bir şekilde cevap verdi: “Abi seninle tanıştıktan sonra Noel Baba’ya bile inanırım,” dedikten sonra soran bakışlarla kitaba yöneldi gözleri.

“Noel Baba diye bir şey yok merak etme; ama Ayaz Ata konusunda o kadar kesin konuşamam,” dedikten bir an sonra ciddileşerek devam etti.

“Anlattıklarına bakacak olursak cinayet şekli, cesetten alınan organlar, bunu bir itbarak’ın, senin anlayacağın, bir kurtadamın yaptığını gösteriyor,” diye açıklamaya çalıştı. “Ama itbaraklar çok uzun zamandır insanlara saldırmazdı. Bizim gibilerle yapmış oldukları bir anlaşmanın gereğidir bu. Onlardan birinin yaptığına emin olmak lazım,” diye bitirdi lafını.

“Nasıl yani abi?” diye hangi soruya öncelik vereceğine karar vermek üzere bir an duraksadıktan sonra sorusuna karar veren Cahit, kurtadamların gerçek olduğundan ziyade onların insanlarla anlaşma yapmış olduğuna hayret ederek Gökten’in açıklamalarını can kulağıyla dinlemeye başladı. “İtbaraklar benim avladığım türden yaratıklara benzemezler. Her ne kadar onlar da vahşi birer yaratık olsalar bile en fazla insanlar kadar vahşidirler. Bu yüzden bundan neredeyse bin yıl önce itbaraklarla Yelkovanlar arasında bir anlaşma yapılmıştır. İtbaraklar insanlara saldırmayacaktı, Yelkovanlar da onlara.”

“Bu arada merak ediyorsundur diye söylüyorum, onlar sadece dolunayda dönüşmüyor, istedikleri zaman gerçek suretlerine dönüşebilirler, bu tamamen açlıklarını ne kadar bastırmış olduklarıyla alakalı. Eğer yeterince beslenemedi ve uzun süre aç kaldıysa kendiliğinden dönüşür, tıpkı bizim de çok aç olduğumuz zamanlarda sinir krizine girmemiz gibi.”

“Benim tanıdığım itbarakların neredeyse tamamı doğal yollarla avlanarak beslenmeyi tercih ediyolarsa da bazıları şarküteriden alınmış böbrek ve kalplerle de beslenebiliyorlar. Bin yıldır bu şekilde beslenmeye alışmış olduklarından artık insanların organlarına ihtiyaç duymayacaklarını sanırdım. Çoğu itbarak bizlerden daha barışçıldır.”

Tam bu noktada fırsat bulabilen Cahit araya bir soru daha sıkıştırdı: “Onlar da mı bizim gibi yaşıyorlar yani?”

“Evet, evet” diye vurgulayarak cevapladı Gökten. “Hatta belki en iyi arkadaşlarından biri itbarak bile olabilir. Tabii ki kendilerini açık edemezler; ama onlar da normal insanlar gibi yaşıyorlar işte.”

“Peki abi madem bizden daha az psikopatlar, neden bir tanesi bir cinayete karışmış olsun ki?”

“Pek çok insani sebebi olabilir, belki kurbanıyla bir derdi vardı, belki alacak verecek meselesi...” diye devam etti; ancak bir an sonra aklına aniden gelmiş gibi sordu: “Bu kurban, Forest Live mıdır nedir, Belgrad ormanında çıkan yangından sonra ormanın göbeğine yapılan sitelerden birinde oturuyordu değil mi?

bilim kurgu

tepegözdergi_Layout 1 05.01.2020 13:06 Page 9

Gecenin ortalarına kadar hem olay hakkında hem geçmiş hakkında uzun uzun konuştuktan sonra sabah vakit kaybetmeden uyanmak üzere yatmışlardı.

Gökten, bunu gerçekten bir itbarak’ın yapıp yapmadığından emin olmak üzere bir tanıdığına danışma kararı almıştı.

Gökten ve Cahit diğer sabah yola koyulmuşlardı. Şehir merkezinden ayrılıp bir buçuk saat kadar daha araba yolculuğu yaptıktan sonra küçük bir köye varmışlardı. Gökten, dedektife bir Arafçı’nın yanına gittiklerinden bahsetmiş; ancak Arafçı’nın ne demek olduğunu ona açıklamamıştı.

Köyün içinden geçip toprak yolda biraz daha ilerlerdikten sonra yarı kerpiç yarı ahşap bir evin önünde durdurdu arabasını Gökten. Kapıyı çaldı. İçeriden orta yaşlarında gösteren, giyimi köylülere benzeyen bir kadın çıktı. Cahit’in kriterlerine göre güzel sıfatını hak eden bir kadındı bu. Kadın konuklarını selamladıktan sonra içeriye buyur etti. Gökten iki yabancıyı tanıştırdıktan sonra hızlıca konudan bahsetti ve delil torbasını kadına uzattı: “Bunun itbarak’a ait olup olmadığını öğrenmemiz lazım.”

“Hallederiz,” dedikten sonra “Adi cinayet mi beslenmiş mi?” diye sordu Gökten’in Bozbala olarak tanıttığı Arafçı.

“Beslenmiş; ama bunun neden yaptığını bilmiyoruz,” diye açıkladıktan sonra kendi tahminini dile getirdi. “Eski adetlerini diriltmek isteyen genç bir itbaraktır belki.”

Bozbala delil torbasını alıp içerideki bir odaya geçti. Bu sırada evi inceleme fırsatı bulabilen Cahit gördükleri karşısında şaşkınlığını gizleme ihtiyacı hissetmedi. Daha sonra Gökten’e sormak üzere birçok soru biriktirmişti. Evin duvarları demir ve bakırdan onlarca ıvır zıvır, Cahit’in tanımlayamadığı nesneler ve incik-boncukla doluydu. Dolaplardaysa onlarca şişe, şişelerin içinde her renkten sıvı, değişik bitkiler, tozlar ve daha birçok şeyle doluydu. Cahit bütün bunların büyü malzemeleri ve silahlar olduğunu tahmin etmekte zorlanmadı.

Bozbala odaya geri döndüğünde Gökten’e vereceği cevap hazırdı. O kıl gerçekten de bir itbarak’a aitti. Geriye sadece onu yakalayıp sorgulamak

9

bilim kurgu

tepegözdergi_Layout 1 05.01.2020 13:06 Page 10

tepegöz kalıyordu.

Bozbala, kapalı kapıların ardında yaptığı büyüden sonra Gökten’i kolundan tutup dedektiften uzak bir kenara çekti: “Sizler adaleti sağlayıcılarsınız,” diye girdi lafa.

Yüzünde hüzünlü bir ifade vardı. “Şuradaki adam da adaleti sağlamak için para almış birilerinden. Ama burada adaletin iki farklı yüzü var. Bu cinayet belki de haklı bir sebeple, bir adaleti gerçekleştirmek için işlendi. Yerinde olsam bir kez daha düşünürdüm.”

“Göreceğiz,” diye geçiştirdi Gökten, Bozbala’nın nasihatini. Arafçılarla sürekli olmasa da iletişim halinde olur, bazen onlardan yardım alır, bazen onlara yardım ederdi. Yine de tam anlamıyla güvenmezdi Arafçıların sözlerine. Onlar, gerçek isimlerini gizleyip mahlas ile yaşayan, iyi ve kötü tarafta aynı anda dolaşan kişilerdi. Ne zaman kimin tarafında olacakları belli olmazdı. Yine de Bozbala Gökten için farklıydı ve onun nasihatlerine diğerlerinden biraz daha az güvensizlik duyardı.

Gökten gibi insanlar, yani Yelkovanlar ta Süleyman Peygamber döneminden beri cinlerle ve dünya üzerinde ezelden beri var olan yaratıklarla savaşan kişilerdi. Süleyman’ın soyundan gelirdi onlar.

Bir peygamber ardılı hiçbir zaman kötülüğün tarafını seçemezdi. İşte Yelkovanlar ve Arafçılar arasındaki fark buydu. Bir taraf sadece insanların yanında; diğerleri, kendi deyimleriyle gerçekliğin peşinde...

Bozbala’nın köyünden Burdur’a döndüklerinde Gökten, bir bavul hazırladı. Dedektifin şaşkın bakışları eşliğinde ne kadar silahı, işine yarayacak büyülü araç gereci ve kıyafeti varsa keyifle doldurdu bavuluna. Aslında kendisini sıkı bir şekilde saklaması gerekiyordu normal insanlardan, ancak dedektif onun kim olduğunu öğrendiğinden dolayı bunları ondan saklama ihtiyacı duymadı. Üstüne üstlük o anda yaptığı teşhircilikten garip bir haz bile alıyordu. Çoğunluğu babasından ve dedesinden kalma silahları sergileye sergileye, hatta bazen onları Cahit’e tanıtarak yerleştiriyordu bavula. En gurur duyduğu silahıysa saf demirden dövülmüş ve üzerinde Süleyman mühürleri ile cinlerin dilinde yazılmış bazı cümleler bulunan palasıydı. Onu dedektife uzun uzun anlatmıştı İstanbul’a dönüş yolunda Gökten, dedektife katil zanlısını normal yollardan bulmalarının çok zaman alacağını ve onu zaman kaybı olmadan nasıl bulabileceklerini anlatmıştı ve bunu yapabilecekleri bir malzeme vardı ellerinde. Katili soruşturma ile değil birkaç bağlantılı büyü ile bulmaları gerekecekti. Bu yüzden Gökten, dedektifi bu işe daha fazla bulaştırmak istememiş olsa da Cahit onun yanında olmak istediğini kesin bir dille belirtmişti. Üstelik dosya için aileden aldığı ücretin yarısını Gökten’le

10

paylaşma teklifini reddettikten sonra tek başına dolaşıp filmlerden fırlama yaratıkları avlayarak yaşayan adamı asla yalnız bırakamazdı. İtbaraklar, Oğuz Kağan devrinden evvel, insanların böbrekleri ve kalbiyle beslenirlerken bunu bir yılda üç, dört kez yapmaları açlıklarını bastırmaları ve sahip oldukları tek büyü olan insan suretine bürünebilmelerine yeterliydi. Oğuz Kağan, tıpkı destanda anlatıldığı gibi onlarla olan savaşından galip çıkıp itbaraklarla bir anlaşma yapınca artık insanlarla beslenmeleri kutsal bir yeminle yasaklanmıştı. İsterlerse hiç beslenmeyip ölene kadar tam bir kurt formunda kalabilirler, isterlerse insan yerine hayvan sakatatıyla beslenerek oldukları gibi yaşamaya devam edebilirlerdi. Ancak hayvan sakatatının büyüsü insanınki kadar kuvvetli olmadığından artık yılda sekiz on defadan fazla beslenmeleri gerekecekti. Böylece insanların arasında güvenli bir şekilde yaşayabilirler, avlanacakları vakit de yarı insan yarı kurt görünümüne, yani asıl görünümlerine bürünebilirlerdi.

Gökten, onlarla ilgili bildiği ne kadar şey varsa anlattı dedektife. Gerçek görünümlerine büründüklerinde başlarının kurt başı şeklini aldığını ve vücutlarının tamamen kapkara kıllarla kaplandığını, dişilerinin, erkeklerin aksine daha estetik göründüğünü, yine dişi itbarakların erkeklerinden daha insancıl olduklarını... Efsunlu bir sıvı sayesinde vücutlarına ok ve mızrak işlemediğine kadar bütün bildiklerini anlattı. Ancak son söylediğinden kendisi de emin değildi artık. Oğuz Kağan’ın hükümdarlığı sırasında gerçek imişse bile artık böyle bir efsuna gerek duymayacaklarını tahmin ediyordu. Ancak yine de bu olasılığı göz önünde bulundurarak itbarak’ı bulduktan sonra onu normal silahlarla öldürmenin oldukça zor olacağından Yelkovanlara has silahlar kullanacaklardı.

Uzun sohbetlerle ve soru cevapla geçen yolculuğun sonunda İstanbul’a, dedektifin evine vardıklarında Gökten, hemen dışarı çıkmak istediğini belirtti. Alması gereken birkaç eşya daha vardı ve bunları satın alacağı yere Cahit’i götürmesi mümkün değildi.

“Bazı şehirlerde geçitler vardır,” diye gideceği yeri de açıklamaya başladı. “Senin anlayacağın şekilde söylersem beşinci boyuta açılan kapılardır bunlar. O kapılar ‘Büyü Kepit’ denilen bir yere açılır, ancak herhangi bir insanın o kapıdan geçmesi mümkün değildir. Burada büyü ile ilgili birçok malzeme satılır ya da takas edilir. İtbarak’ı yakalamak için ihtiyacımız olacak birkaç şey almam gerekiyor, o yüzden benimle gelemezsin.” “Öyle diyorsan öyle olsun abi,” diye kabul etti Cahit de. Artık Yelkovandan duydukları karşısında yüzünde şaşıran bir ifade belirmiyordu bile.

tepegöz Gökten, üzerini değiştirdi. Birkaç dakika sonra Yelkovan kılığına bürünmüştü bile. Ham öküz derisinden imal edilmiş bir ceket, içinde birçok simge ve yazı barındıran gömlek, onun altında yine deriden dokunmuş; yanlarından ve paçasından iplik, tespih ve demirden oyulmuş figürler sarkan bir pantolon ve tüylü, görkemli bir bot. Silahlarını yerleştireceği kemeri de beline dolayıp hançerinin kınını da kemerine ayrıca yerleştirdiğinde Gökten artık hazırdı.

Yelkovan kıyafetlerinde dedektifin en çok ilgisini çeken şey, Gökten’in başına geçirdiği şapka olmuştu.

Onu insanların arasında gezerken takmayacağını, sadece ona göstermek için taktığını özellikle belirtmiş olsa da tüylerle ve tespihlerle bezeli kızıl siyah bu başlık dedektifin hem komiğine gitmiş hem de hayranlığını kazanmıştı. Şapkasız haliniyse bir deliden çok hippilere benzetmişti. İstiklal caddesinin ara sokaklarından bir tanesindeki eski bir kıraathane’nin ocağının ardından, bilinmeyen bir boyuta geçip alacaklarını aldığında Cahit’le buluşacakları yere varıp karınlarını doyurduktan sonra artık avlanmaya hazırlardı.

Gökten’in Beyoğlu’nda yaşayan bir arkadaşının evine gittiklerinde Cahit’in şaşırma katsayısı yine yükselmiş, gördüğü mekan karşısında hayretini gizleyememişti.

Burada itbarak’tan kopan kılın kime ait olduğunu öğrenebilecekleri büyüyü yapacaklardı.

Evin bodrum katına indiler, Gökten buradaki şömineye söğüt ve zeytin dallarından küçük bir ateş yaktı önce. Ardından şöminenin önündeki masada, toprak bir kapta Cahit’in hiç tanımadığı birkaç bitkiyi, tozu ve hayvanlara ait olduğunu tahmin ettiği kurumuş birkaç sakatatı karıştırıp toz haline getirdikten sonra delil torbasındaki kılı da karışımın içine attı. Çoktan köz halini almış alevin karşısına geçti. Cahit’in, bazı kelimelerini anladığı, çoğunu anlamadığı bir dua okudu Yelkovan. Gökten daha sonra bunun Göktürkçe olduğunu ve yeryüzündeki bütün yaratıklardan ve doğadan sorumlu olan İtügen Ana’ya dua ettiğini açıklamıştı.

Duanın ardından kaptaki toz karışımdan bir avuç alıp közün üzerine attı. Çıkan kıvılcımlar ve parlayan alev bir anlığına Cahit’in gözünü almış ve geçici bir körlük yaşamasına neden olmuştu. Gökten, alev sönüp geriye küller kaldığında şöminedeki külleri avuçladı, onları yine bir şeyler mırıldanarak yerde çizili olan bir dairenin içine dağıttı. Bu dairenin etrafında da Süleyman mühürleri, cinlerin dilinde yazılar ve Göktürkçe sözcükler vardı.

Küller çemberi tamamen doldurduğunda Gökten beklemeye başladı. Dedektifse sadece onu izlimekle meşguldü. Birkaç saniye içinde zaten loş olan bodrum katı zifir karanlığa gömülmüştü. Karanlığın ortasında rüzgar sesine ve ıslığa benzer sesler duyunca dedektif

ilk defa korktuğunu hissetti. Bu sesler öyle derin ve manalı geliyordu ki sanki insanın ruhuna işleyip bütün günahlarını kulağına fısıldıyordu onları duyanın.

Islıklar sessizliğe gömüldü. Zifiri karanlık yerini loşluğa bıraktı. Gökten çemberin önüne gelip kafasını eğdi. Çemberin içindeki tozlar karanlıkta oraya buraya savrulup yer değiştirmiş ve bir isim oluşturmuşlardı:

bilim kurgu

tepegözdergi_Layout 1 05.01.2020 13:06 Page 11

“SAMİ DAĞLICA OĞLU DOĞUHAN DAĞLICA” “Zanlımızı bulduk,” dedi Yelkovan neşeyle. Bu büyünün işe yarayacağından kendisi de emin değildi aslında. Her ne kadar o da büyülü silahlar ve efsunlar kullanıyor olsa da böyle detaylı bir büyü yapmamıştı hiç. Yapacağını da tahmin etmiyordu açıkçası.

“Bu kadar kolay mıydı yani abi?” diye sordu dedektif.

“Senin gibi birini Emniyet Müdürlüğü’nde işe almak lazımmış aslında, polislerin mesaisi yüzde doksan oranında azalırdı,” dedi ardından.

“Bu isim sizin sistemde varsa adresini bulabiliriz değil mi?”

“Evet abi, o kolay iş.”

Dedektif, Doğuhan Dağlıca ismini aratıp daha önce sadece kırmızı ışık ihlalinden ceza aldığını öğrenerek adresini ve fotoğrafını bulduğunda gün kararmaya başlıyordu. Adres, Belgrad Ormanı yakınlarındaki Gümüşdere köyündeydi. Gökten, itbarak’ı öldürebilecek olan sıvıyı hazırlayıp hançerini bu sıvıyla yıkadıktan sonra köye doğru yola çıktılar. Yanlarında, büyüyü yaptıkları evin sahibi, Gökten’in dostu Kudret de vardı. Her iki Yelkovan da dedektifin bu işe karışmaması için ısrar etmiş hatta onu tehlikelere karşı açıkça uyarmış olsalar da Cahit bu ava katılmakta kararlıydı.

Gümüşdere köyüne varıp Doğuhan’ın evini bulduklarında saat neredeyse gece yarısına vurmuştu. Evde hiç ışık görünmemesi üzerine eve gizlice girmeye karar verdiler. İtbarak’ın evi iki katlı, bahçeli bir yerdi. Büyük bahçesi ve en yakın komşu eve olan uzaklığı sayesinde eve görünmeden girmeyi başardılar.

Cahit’e, tıpkı Gökten ve Kudret’in evi gibi görünse de iki Yelkovan için evin dekorasyonu tamamen farklıydı.

Bütün duvarlarda trofeler, doldurulmuş hayvanlar ve çeşitli tüfekler vardı. Fazla mobilya bulunmayan odaların neredeyse hepsinde kurt motifli resim, heykel ya da duvar halısı mevcuttu. Oturma odasındaki kitap raflarından birindeyse içinde sarı renkli sıvılar olan bir düzine kadar şişe mevcuttu.

“Bu seferki çetin ceviz çıkacak anlaşılan,” dedi kısık sesle, şişeleri gösterdikten sonra Kudret.

“Anlaşılan eski adetlerine meraklı bir itbarakla karşı karşıyayız,” diye tamamladı onu Gökten. “İyi ki benim kanperesti biraz daha kuvvetlendirmişim,” diyerek

11

bilim kurgu

tepegözdergi_Layout 1 05.01.2020 13:06 Page 12

tepegöz baba yadigarı hançerini kınından çıkarıp hazıra aldı.

“Sence nerede olabilir bu saatte?” diye sordu Kudret, diğer Yelkovan’a.

“Hiçbir fikrim yok,” diye sesleneceği anda kitaplıkları kontrol etmekte olan dedektiften ses geldi: “Buraya baksanız iyi olur.”

Dedektif Cahit, kitaplardan birinin arasında bulduğu yazılı kağıdı Gökten’e uzattı. Bu kağıtta cinayet kurbanı Batuhan Özel’in de adının yer aldığı birkaç isim bulunmaktaydı.

“Cinayet listesi mi?”

“Muhtemelen,” diye cevapladı dedektif, Gökten’i.

“Ama aradan neredeyse dört ay geçti,” diye devam etti. “Batuhan Özel cinayetinden sonra herhangi bir olay yaşanmadı.”

“Cinayetin bu kadar çok yankılanacağını tahmin edememiş olabilir, bu yüzden de ya diğer cinayetlerden vaz geçmiş ya da bir süre ortalığın durulmasını beklemeye karar vermiş olabilir,” diye fikrini belirtti Gökten.

“Ama peki şimdi nerede?”

“Resmi polislere haber verip bir arama emri çıkartabilirim,” teklifine iki Yelkovan da şiddetle itiraz etti.

“Katilin o olduğuna dair elinde geçerli bir delil yok.

Büyü yaparak öğrendik mi diyeceğiz? Hem katil onlarca polisin önünde gerçek suretine bürünürse neler olur bir düşünsene!”

Evde daha fazla zaman harcamadan dışarı çıktılar.

Yarın tekrar, bu sefer gündüz gözüyle geleceklerdi.

Ancak hiçbirinin beklemediği bir şey oldu. Belgrad ormanından geri kalan ağaçların arasından giderlerken Gökten, bazı sesler duyduğunu belirtti. Arabayı ormanın iç taraflarına doğru sürdü. On beş dakika kadar sonra yerleşim yerlerinden iyice uzaklaşmış, doğanın tam ortasına varmışlardı.

“Ben de hissedebiliyorum,” dedi Kudret. “Burada garip bir şeyler olduğu çok açık.”

Aracın motorunu durdurdu, aşağı indiler. Tek ışık kaynakları gökyüzündeki yıldızlar ve hilal şeklindeki aydı. Üçü de olabildiğince sessiz yürüyor, etraflarındaki ufacık ses kaynaklarına bile dikkat kesilerek oluşabilecek tehlikeleri öngörmeye çabalıyorlardı.

“Bu taraftan,” diye yol gösterdi Gökten. Kamasını sıkıca tutmuş, gözbebeklerini tamamen siyaha bulamıştı.

Bir anda koşmaya başlayan Gökten’in peşine takıldılar. O an Yelkovan, dedektifin gözüne avının kokusunu alıp onu gafil avlamak için hızını azamiye çıkarmış bir leopar gibi görünmüştü. Bu sırada Kudret de kendi silahı olan, üzerinde aynı simgelerin bulunduğu demir gürzü hazır bulundurmaktaydı.

12

Bunun üzerine dedektif de tabancasını çıkarıp onlara katıldı. İhtiyar bir çam ağacına yakınlaştıklarında Gökten bir anda durdu ve diğerleriyle göz göze geldi. Ağacın altındaki manzaraya dikkatlerini çekti. O anda dedektif, beş yıl önceki Demirkıynak olayını hatırlayınca bütün vücudunu bir ürperti sardı. İtbarak, kurbanının göğsünü çoktan yarmış, böbreklerini çıkarıp yemekle meşguldü ki o anın büyüsüne kapılan yaratık misafirlerini fark etmekte çok gecikmişti. Başına inen gürz darbesiyle kendine gelen yaratık acı bir çığlıkla bütün ormanı yankıladı. Şokun ardından kendine geldiğinde pençelerini çıkarmış, düşmanlarıyla göz göze gelmişti. İtbarak’ın hamle yapmasına fırsat verme niyeti olmayan Gökten, kamasını yaratığın göğsüne hizalayıp güçlü bir darbe ile onu iyice sersemletti. Ancak evindeki sarı şişelerin efsunu yaratığı olduğundan çok daha güçlü kılmıştı.

Kendini geriye atmayı başaran kurt, onlardan bir sıçrayışta beş adım geri çekildi.

Tabancasını arka arkaya ateşlemesine rağmen bunun hiçbir faydası olmadığını gören dedektif bu çabasından vazgeçip Yelkovanların ardına sığınmayı tercih ettiğinde iki Yelkovan da yaratığın üzerine doğru koşuyorlardı.

“Bizden kurtulamayacağını biliyorsun,” diye haykırdı Gökten. “Teslim ol ve canını bağışlayalım!” “İki Yelkovan’a karşı hiçbir şansın yok!” diye uyarmaya devam etti Kudret. Ancak yaratık onları dinleyecek gibi değildi.

“Bunu neden yaptığımı bilmiyorsunuz,” diye haykırdı itbarak. Sesi normal bir insandan çok kurda benziyordu. “Anlaşmayı ihlal etme nedenimi bilmiyorsunuz!”

“Can almanın bahanesi olamaz,” diye haykırarak yaratığa tekrar hücum eden Gökten, kamasını kurdun az önce yaraladığı göğsüne hedeflemişti. Bu sefer, açtığı yarayı derinleştirmeyi başarmıştı ki hemen ardından yaratığın göğsüne inen gürz darbesi onu iyice sersemletmiş, yere yığılmasına neden olmuştu. itbarak artık mücadele edemeyecek haldeydi. “İtügen Ana şahidimdir ki ben doğanın bir parçasıyım!

Yine o şahidimdir ki insanlar beni yuvamdan etti! Ben yalnızca evini koruyan bir kurdum!”

Bu defa itbarakın sesi daha cılızdı. İki Yelkovan yaratığın başucuna çöktüler, az evvelki öfkelerinden geriye bir şey kalmamış gibiydi. Sanki kurtadamı haklı bulmuşlardı.

“Yine de bu, intikamını haklı çıkarmaz. İntikam adalet değildir,” dedi Gökten ve usulca ardını dönüp dedektifin yanından geçip uzaklaştı. Kudret de kurtla bir şeyler konuştuktan sonra: “Tanrı ruhunu uçmağa kabul etsin,” deyip Gökten’in peşine takıldı.

SON

tepegöz

Burak KATİPOĞLU

KAŞMİR Üzerine sağlam bir takım elbise ve yakışıklı bir yüz geçirip malikânenin kapısına doğru ilerledi. Diğer davetlilerin önünde vücut bulmasını bekledi. Arkasına baktığında sonsuzluğu ve karanlıkta hafif bir şafak olan düzlüğü gördü. Bu pahalı bir davetti ama uzaklara bir şeyler yapacak kadar israfkar değillerdi. Sıkıcı bir düzlük onlar için yeterliydi.

Malikâne çok şatafatlıydı ve mermer tuğla karışımı beyaz binalardandı. Küçük şato kuleleri gibi çıkıntıları vardı ama 1800'ler mimarisinden geniş giyotin pencerelere sahipti.

Girişteki mermer basamaklar onu şaşırtmıştı, yine de kendini ele vermemek için gidip dokunmadı. Önünde biri beyaz biri de bej rengi uzun gece elbiseleri seçmiş iki kadın basamakları zorlanmadan çıkıyor ve yan tarafa dikili gülden gelen kokuyu içlerine çekmeyi ihmal etmiyorlardı. Şaşırdı, bu hareketlerini biraz riskli buldu ama kavalyeleri olan beyefendi buna gülerek karşılık verdi.

Davetliler, merdivenin sonundaki giriş kapısına eriştiler.

Dışarıya bir ışık süzülse de içerisi görülmüyordu, tıpkı evin camları gibi. Misafirler sırayla girmeye başladılar. Davetiyesiz ve gerçek yüz hatlarınızın en az yüzde seksenini yansıtan bir simülasyon olmadan kapıdan geçemiyordunuz. Bu şekilde hem kimlikler hala tespit edilebiliyor hem de doğanın biraz cimri davrandığı davetliler kendilerini çok da kötü hissetmiyorlardı. Normalde çağırıldığınız ortama isterseniz kanguru yüzüyle bile gidebilirdiniz ama bu ciddi bir davet idi.

Zaten Faruk'un yüz yönünde bir sıkıntısı yoktu, kendine güveni gayet tamdı, sıkıntı gerçek kimliğinde saklıydı. Eğer gerçek kimliğini kullansaydı davet edilme ihtimali dışarıdaki mermer basamaklar kadar olacaktı. Eğer o mermer basamaklardan birini satabilseydi,15 yıllık kazancına denk olurdu.

Bazıları onun bu şekilde bu davete gizlice girmesini bir hırsızlığa yorabilirdi ama o öyle düşünmüyordu. O, sınıf atlamak ve hayatının vurgununu yapmak için buradaydı. Şimdi şu çok para verdiği sahte kimliğe ihtiyacı vardı ve o ışıltılı dünyaya adımını attı.

“Merhaba Tarık Bey, lütfen partinin tadını çıkarın.” Dış ses yapay zekâların normal insandan ayrılmasını sağlayan o

bilim kurgu

tepegözdergi_Layout 1 05.01.2020 13:06 Page 13

garip ses perdesinden konuşuyordu.

“Bana bir numune getirmem söylenmişti.”

“Bu önemli değil Tarık Bey, sizi bu gereksiz detaylara boğmak istemeyiz. Lütfen partinin tadını çıkarın.”

Faruk'un yüzü biraz ekşidi. Bu tahta numunesini almak için 3 yıldır para biriktiriyordu ama şimdi bu yapay zekâ ona bunun önemi olmadığını söylüyordu. İçeri adımını atarken çok iyi bir yalan bulmuş ama annesine söyleyemediği için içinde kalmış bir çocuk gibi hissetti. İç cebine ulaşıp numuneye dokundu. Aslında iç cebi yoktu, bunu yaparak sadece simülasyona mülkiyetindeki bir şeye ulaşmak istediğini söylüyordu. Numuneye baktı, eski bir suntaydı. Dördüncü sınıf replikanın fiyatı şimdiden düşmekteydi. Bilgisayar ona, 4.15ci sınıf bir replikaya dönüşmeden, yarılanma zamanından önce satabilirse verdiği kredinin %65'ini geri kazanabileceğini söylüyordu.

Fiyatlar numune sınıfları arasında astronomik şekilde fark ediyordu. Ne zaman nerede numunelendiğini bulmak, yapan sanatçının yeteneği ve raflardaki yarılanma ömrü ürünün fiyatını hep etkilerdi. Normalde bu işte çok iyiydi, neyi alıp neyi satacağını çok iyi bilirdi ve kardeşi Soner de çok iyi bir sanatçıydı. Ona getirdiği numuneleri çok iyi harmanlardı. Sonrasında sanal âlemdeki mahlûklara satar, bir günü daha devirmiş olurlardı. Ama içinden geçen “ucuza al, değer kaybetmeden sat” içgüdüsünü bastırıyordu; bugün daha büyük bir av peşindeydi. Önündeki davetlileri izleyerek eski tarzda döşenmiş, gaz lambası yanan bir koridordan geçti. Varaklı bir aynanın karşısında durarak elbisesini düzeltir gibi yaptı. Bu hipergerçekçi elbiselerden nefret ediyordu, bir elbisenin kırışmasında ne gibi bir zevk olabilirdi ki?

Cama iyice baktı. Gerçekten bir ayna böyle mi görünüyordu? Böyle mi ışığı kırıyordu? Simülasyon yüksek kaliteydi ama gerçek bir aynanın nasıl gözüktüğünü bilen kalmış mıydı? Son yüzyılın başlarında artan tekil sanayileşme herkesi umutlandırmıştı. Siber çağda herkesin her şeye sahip olması için 3 boyutlu yazıcılar gece gündüz çalıştır olmuştu. Sanal âleme giren insanlık o sırada yok olan biyoyaşamı dev mekanik karbondioksit dönüştürücüler ve çölleri kaplayan güneş panelleriyle dengelemişti. Üretim vardı, enerji de vardı o zaman çözüm olmak zorundaydı.

Tek tip sandalye üretmek her zaman bir sürü çeşit san-

13

bilim kurgu

tepegözdergi_Layout 1 05.01.2020 13:06 Page 14

tepegöz dalye üretmekten daha kolaydı. Yavaş yavaş tek tip ürünler bu üretim politikası yüzünden toplumda baş gösterdi.

Artık bir sandalye çeşidi yoktu, “sandalye” vardı. Başka bir şeyi üretmek hem pahalı hem de nerdeyse imkânsızdı.

Sanal âleme yüzünü dönen insanlık sanal gözlükleri taktığında artık pek de neye oturduğunu önemsemiyordu.

Doğanın son nefeslerini verdiği bu ara dönemde sanal bir kum havuzuna kafayı sokmuş insanlık için hayat belli bir süre güzel geçti.

Fakat üretim teknolojisi insanlığın yaşam biçimini ve düşüncesini tarih boyunca her zaman etkilemişti. Tek tipleşme ile büyüyen çocuklar giderek değişik olana karşı bir tiksinme geliştirdiler. Bir zaman sonra da gerçekte olan sanalda niye böyle değil diye isyan ettiler. Çeşitliliği kendi kültürlerine bir küfür gibi gördüler.

Bu çocukların büyük sanal engizisyonu tüm bilgiyi ve üretim teknolojilerini silip süpürdü. Hem sanalda hem de gerçek hayatta tek bir “sandalye” kalıncaya kadar yararlı görmedikleri her şeyi yok ettiler. Sonunda istedikleri “sıkıcı” gerçekliğe kavuşurken bir azınlık da çeşitliliği korumaya çalışıyordu. Ama unuttukları bir şey vardı; ortalama insan memnuniyetsizdir. Devrim balonunun sönmeye başlamasıyla, artık el altından “numuneler” dağıtıyor rüzgârın yönü değişiyordu. Hiç ağaç görmemiş bir gruba ıhlamur ağacının kokusu artık uyuşturucu gibi geliyordu. İnsanlık hem gerçek hem sanal evinde lanet bir sıkıcılık içerisinde boğulmuştu. İkinci bir rönesansın oluşması ve toplumun sanal çeşitlilik için toparlanması bir 30 yıl aldı.

En alttan Faruk ve Soner'in içinde bulunduğu tabaka ortaya çıktı; Koleksiyonerler. Bu insanlar eskide olan şeyleri buluyor harmanlıyor ve yeniden yapılandırıyorlardı. Ihlamur ağacının olmadığı bir ortamda ıhlamur nasıl kokar kim bilir? Ya da üstünüzdeki sarı yağmurluk bu ışıkta gerçekten böyle mi gözüküyordu? Bir dana sosis az kızartılınca böyle mi tat veriyordu? Cam elinizi nasıl keser?

Tüm bunlar koleksiyonerlerin aradığı şeylerdi. Deneyimliyor, kaydediyor ve satıyorlardı.

Gerçeğe olan açlık böyle başladı. Tek bir gerçeklik yoktu; bir cam elinizi değişik şekillerde kesebilirdi. Bir ıhlamur ağacının kokusu her mevsim başka olabilirdi. Bir kere elinizde bir “numune” olduğunda sanatçılar bunun versiyonlarını ve değişik deneyimlerini tekrar harmanlıyorlardı. Önceden sanalda yaşayanlar gerçek hayatları olduğu için bunu bir eksiklik olarak görmemişlerdi. Şimdiki insanların sanalın gerçek olmasına ihtiyaçları vardı. Artık oturdukları bankı gerçekten hissetmek istiyorlardı.

Gerçek hayat kuantum mekaniğine göre çalışır. Beynimiz belli bir süre bazında hisleri ve olayları tutabilir. Bazı

14

“deneyim sanatçılarına” göre gerçekçiliği değerli kılan bu geçicilikti. Beyin kandırılmayı severdi ama iyi kandırılması lazımdı. İlk aşamada yapılan, değişik numuneler kullanarak yeni gerçeklikler yaratmak oldu. Kuantum data yakalama teknolojisiyle yerle bir olmuş gerçekliği yavaş yavaş birleştirmeye başladık. Fakat bunun değişik kademeleri vardı, “gerçek” bir deneyim “numune 0” olarak adlandırılıyordu. Buradan yakalan deneyim, doku, ses, tat ve görüntü “numune 1 “ di. Numune 1 den kopyalanan alt numuneler giderek kayba uğruyordu. Tam sayılar “numune” kopya sırasına ayrılmışken küsuratlı sayılar “sanatçıların” modifiye ettiği ve çoğalttığı deneyimlere denk geliyordu. 10. seviyede bir tahtayı, artık taştan ayıramazdınız.

Kaliteli kopyalar en iyi deneyimi sağlasalar da kuantum durumunda saklandıkları için bozulmaya uğruyor ve çok hızlı dağılabiliyorlardı. Yani raf ömürleri kısaydı. Öte yandan düşük versiyonlu kopyaları yıllarca ağzınızda sakız gibi çiğneyebilir, aynı iğrenç tadı alabilirdiniz.

Bugün Faruk'u ve diğerlerini köpek balığı gibi buraya çeken 2. küsur seviye bir numuneydi. Eğer ellerini ona birkaç saniye değdirebilirlerse 3. seviye bir numune yaratabilir ve Soner de hayatlarını kurtaracak alt versiyonlarını imal edebilirdi.

Balo salonu ışıklı ve şatafatlıydı. Avizeden aşağıya yayılan ışık aynalardan yansıyarak odayı bir sıcakla dolduruyordu.

Davetliler arasında süzülerek ilerledi, konuşmalar masalardan gelen cam bardak sesleri ve kahkahalar arasında boğuluyordu. Şimdi hedefini görüyordu. Birkaç metre uzağında bir kadının boynuna dolanmış, insanlar tarafından çevrilmişti.

Herkes nesneye ve onu taşıyan kadına saygıdan iletişim mesafelerini yarım metreden fazla tutmuştu.

Ama büyükbabası ona bir hayvandan bahsetmişti; bir kurttan. Tüylü ve tehlikeli bir hayvandan. Duruma göre bu hayvan avına direk saldırmak yerine etrafında bir tur atar ve rüzgârın kendisine avının kokusunu getirmesini beklermiş. Hareketleri biraz yavaşlatma ve sabır şu anda işine yarayabilir, görünen o ki direkt bir manevra diğer avcılara pek de yaramamıştı.

Faruk yavaşça odanın dış çeperlerine doğru ilerliyor ve kimsenin konuşmadığı kişilere yanaşıyordu. Duvara yakın kısa bir adam onunla sohbete başlıyor; “Ne ilginç değil mi şimdiden bir tane koltuk altı kokusu satmayı başardım.”

“Deodorant demek istediniz herhalde?” diye sordu yanındaki kadın. “Hayır, hayır hanımefendi. Benim alanım kötü kokular. Tüm kokular gibi koltuk altı kokuları da sanalda aslında çok anlaşılmıyor. Yani terlediğinizde kokmanız gereken şekilde kokmuyorsunuz. Mesela şu

tepegöz beyefendi, stresli gözüküyor ama hiç kokmuyor. Ne yazık ki ucuz bir simulasyon kurbanı.”

“Ayy çok iğrenç “ dedi kadın ve hemen uzaklaşmaya başladı.

“Evet, iğrenç ama olayı da bu zaten.” dedi arkasından “Yani ilk aşamada o çok sevdiğiniz parfümlerin niye üretildiğini zannediyorsunuz?” Artık kadın baya uzaklaşmıştı ama kısa ve iyi giyimli bu tombik adam konuşmaya devam ediyordu. “Siyah olmadan beyazın ne anlamı var ...hadi ammaaa biraz saygı.. en azından gerçekçiliğe.”

“Belki de ben soğukkanlılığımı koruyorumdur” dedi, Faruk şimdi adamdan yayılan leş gibi kokuyu biraz hissedebiliyordu.

“Belki de ama zannetmem. Herkes burada çok stresli.

Ama saçma yani, siz dahil kimse terlemiyor. Sanatıma biraz hakaret aslında.”

“Eminim sizin alanınızı da takdir edecekler çıkacaktır.”

“Teşekkür ederim beyefendi. Peki, siz ne ile uğraşıyorsunuz?”

“Müzik aletleri ve dokunuşları üzerine aslında. Genelde..”

“Atkuyrukları falan mı?”

“Evet, atkuyrukları falan” “Çok güzel yaratıklar aslında, çok da ilginç kokuyorlar, eğer aldığım 4. sınıf numune doğruysa. İlk önce insan bir iğreniyor ama sonra da seviyor. Bence paha biçilmez.”

“Kesinlikle öyle beyefendi .” Kibarca birbirlerinin adlarını sormaktan imtina ettiler. Yüzde seksen görünür ve bilinir olmak zaten yeterince kötüydü, bir de karşındakinin kimliğini gizlemek için yalan söylemesine yol açmak çok büyük kabalık olurdu.

Yanlarından bir şeffaf garson geçti. İnsanları rahatsız etmemesi ve görüşlerini bozmaması için garsonlar, ışıkta garip bir kırılma gibi tasarlanmışlardı ve sadece konuştukları kişiye görünür olurlardı.

“Chardonnay şampanya numunesi tatmak istemez misiniz?” Numuneler küçük bir kapağı zor dolduruyordu ama her biri diğerinden özenle hafif ayrı olacak şekilde tasarlanmıştı.

“Tabiî ki, lütfen siz de buyurun” Faruk elindekini ağzına götürdü ve beyninin ona bunun ne kadar güzel bir şampanya olduğunu tarif etmesine izin verdi. Bu kadar mutlu görünmemeliydi. Ama belki de tam tersi... Birden diğer şampanya kadehlerinden birine uzandı ve aldı.

“Ama beyefendi zaten Chardonnayin nasıl olduğunu tattınız niye bir tane daha? Bu numunenin... ” “Çünkü öyle istiyorum. Burası bir parti öyle değil mi?

Burası eğlenilen bir yer.” Bu söylediklerini sert ama tiyatrosal bir şekilde el hareketleriyle tamamladı. Çünkü bu konuşmayı izleyen 3. bir kişi olduğunu biliyordu. Garsonun protesto eden bakışları altında bir tane daha Chardonnay şampanyası kapıp o üçüncü kişiye doğru yürüdü.

Kadının gözlerinin Tarık’a kilitlendiğini gören diğer talipliler gün ışığını gören bulutlar gibi dağıldı. Chardonnayi sahibine uzatırken “Ne garip değil mi sanal olarak bir şeyi kopyalayabiliyoruz ama hala onun bir garsonun getirmesini istiyoruz ve hala kim ne kadar içti hesabı yapıyoruz.”

“Eğer öyle olmasaydı bu yarattığımız gerçekliğin tadını kaybederiz sayın” duraksadı ve cümlesinin tamamlanmasına izin verdi. “İsmim Tarık, siz isminizi bahşeder misiniz?”

“Bunu bilmeden benimle bu baloda konuşan ilk kişi olmalısınız. İsmim İpek, sanırım ailemin ismi size tanıdık gelecektir. Samur ailesinin bir ferdiyim.”dedi kahkahayla karışık.

“Aa şu yün ve deri işleri yapan büyük aile” şaşırma hissini biraz yüzüne yansıtmaya çalıştı ama olmadı. Bu aileyi de tanımıyorsa artık bu partide olmasının bir anlamı yoktu.

“Evet, kesinlikle Faruk Bey. Shardoneden iki, hatta sanırım üç tane almanız beni güldürdü ama sahte kimlik ile bu partiye girebileceğinizi zannetmeniz büyük bir yanılgıydı.” Şimdi terleyen sanal bedenlerin ne işe yaradığını Faruk anlayabiliyordu. Kadının karşısında kızarmaya başlamıştı.

“Siz de buradaki bir çok arkadaş gibi sadece boynumdaki bu paha biçilmez kaşmir 2.5 şala dokunmak için yanıp tutuşuyorsunuz. Son tahlilde bir hırsızsız veya kopyacısınız.” dedi İpek.

“Söyledikleriniz çoğunlukla doğru ama bir konuda yanılıyorsunuz hanımefendi. Bir hırsız değil, tüccarım. Ben bir şey isterken başka bir şey de sunuyorum.”

“Benim gibi bir aileden gelen birine ne sunabilirsiniz?”

“Dokunmadan, görmeden ve duymadan alabileceğiniz bir deneyim, daha doğrusu bunların karışımı bir şey.” Elini gülümseyerek uzattı.

Ve dans ettiler. Tüm akşam boyunca dans ettiler. İpek kavalyesinin yönlendirmesiyle bir sürü dans figürünü başarıyla icra etti.

Bir ara ayakları acıdığında İpek Faruk'a döndü ve sordu “Peki bunları nereden öğrendiniz?”

“Bir kitaptan okudum, herkesin sadece dokunmak için satın aldığı bir kitaptan. Ve birçok prova yaptım. İnsanlar eskiden deneyimlerini aktarmak için ne yapıyorlardı hiç düşündünüz mü?”

“Peki, ama bunun gerçek ve otantik olduğunu nerden anlayabilirsiniz ki? Bunun garantisi nedir?”

“Biliyorum çünkü her bir dans yeni bir danstır, kopyası yoktur ve dans edenlere göre de kalitesi değişir. Tıpkı kaşmir şalınıza her dokunuşunuzda biraz farklı bir hissiyatın size geçtiği gibi. Doğruyu söylemek gerekirse, baya bir pratik yapmıştım ama sizin gibi güzel bir hanımefendi ile dans etmek “gerçek” bir deneyimmiş.”

Gün ağarırken, herkesin şaşkın bakışları altında İpek, şalı Faruk'un boynuna doladı. Şişmiş ayaklarını ovuştururken(bu özellik niye var ki) “Sanırım gelecek yıl yine davetliler listesine adınızı yazdıracağım, lütfen o zaman gerçek isminizi kullanın.” dedi gülümseyerek.

bilim kurgu

tepegözdergi_Layout 1 05.01.2020 13:06 Page 15

15

bilim kurgu

tepegözdergi_Layout 1 05.01.2020 13:06 Page 16

tepegöz

Emre BOZKUŞ

HAYAT AĞACI

Sabah uyandığında her zamanki olağan manzaraya açmıştı gözlerini. Ama nedense içinde bir sıkıntı vardı.

Kahvaltısını yaptığında, metroyla giderken ve işte kendisini iyi hissedemedi bir türlü. Yine de evhama kapıldığı düşüncesiyle olağan akışa kaptırdı kendini. Fakat günler geçtikçe, kaygılı haline kabuslar da eklenmeye başladı. Kesik kesik görüntüler beliriyordu. Adeta başka bir hayatta tanık olduğu, unutulmaya yüz tutmuş parçalar gibiydi. Onlara dair izlere ulaşamıyordu zira.

Güzel bir kadının kendisine adıyla seslendiğini duyuyordu: "Murat..." İki katlı müstakil bir evin bahçesinde hobi işleriyle uğraşırken doğruluyor ve çevresine bakınıyordu. Ardından iki güzel çocuğun sevinçle kendisine doğru koştuğunu görüyordu. Masumiyet incecik bir dengenin zamanla kayboluşu misali, anı kolluyordu yüzlerinde. Sonra bir anda silahlar ateşleniyor ve çığlıklar arasında ellerinde küle dönüyorlardı. Ter kan içinde uyandığı her seferinde ellerinde sıvanan şeyin günah gibi ruhuna sindiği düşüncesiyle saatlerce sudan çıkarmıyordu.

Sonra arkadaşlarının psikolojik tedavi ısrarları üzerine seanslara katılmaya başladı. Kabusların anılarından ve dolayısıyla bilinçaltından kaynak aldığı fikri ağır basıyordu. Rüya bastırılmış arzuların nevrotik dışavurumlarıydı. Yine de çözümsüz ya da umutsuz vaka değildi elbette. Kuşkusuz her yaraya merhem bulunurdu, bu çağda derde devayı bile bulurdu yeterince çaba gösteren. İyi de gelmeye başlamıştı nitekim. Uyku düzeni oturmaya başladıkça ruhsal dengeyi sağlanıyor, kendini daha zinde ve güçlü hissediyordu.

Arkadaşlarıyla ara verdiği ne varsa yapmaya ve hatta

16

karşı cinsle görüşmeye de fırsat verdi.

Bir hafta sonu şehrin en gözde semtlerinden birinde olan kliniğe gitti. Sekreterin tüm asaletiyle içeriye buyurduğu salon oldukça gösterişliydi. Önceki hastanın yanından doktorun yanına girdiğinde de aynı şatafatla karşılaştı. Her şey pazarlama harikası, reklam mucizesiydi. Oturdu ve doktorun telkiniyle anlatmaya başladı.

Hipnoz denilen anlamsız uygulamaya inanmıyordu. Deli saçması diyordu, fakat yine de değişen bir şeyler olduğunu seziyordu. Adeta kapı gıcırtısı duyuyor ama örtmeye imkan bulamıyordu. Sorulan her soru ve üzerine düşünülen her cevap kapının inleyişlerini aşikar ediyordu. Kakafonik bir beste doğuruyor ve haliyle bundan rahatsız oluyordu.

Eşikten adımını attığında bomboş koridora çıktı.

Karşısında uzanan ahşap zemin klasik tasarım anlayışına uygundu. Oymalı mobilyalar, işlemeli lambalar ve bakımlı duvarlar. Sağında solunda uçsuz bucaksız bir çizgi halinde sıralanan kapıların üzerlerindeyse sayılar bulunuyordu. Ardışık olarak devamlı olarak yükseliyordu ve çıktığı kapıda son buluyordu.

Seslendi, sesini duyuramadı. Yankı yoktu, tok ve doygun şekilde yok oluyordu boşlukta. Belli ki yalnızdı. En yakın kapıyı araladı ve içeri girdi. Gözlerini bir sokakta açtı yeniden. Önünden 69 model Chevrolet geçti, zira cadde ortasındaydı ve az daha kazaya sebep olacaktı. Panikle kaldırıma çıktı ve çevresine bakındı. 70'lerin İstanbul'undaydı.

Korkuyla olan biteni anlamaya çalıştı ama nafile. Nostaljik bir turda gibi hissediyordu fakat gerçeğin ta kendisiydi yaşadığı. Kartpostal fırlamış ve önünde belirmişti

tepegöz

koca şehir. Avare halde cadde boyu yürürken dükkanlardan birinden yansıyan suretini gördü. Şaşırdı önce, ardından korkusu iyice katlandı. Babasının gençliğine bakıyordu. Yüzüne dokundu, gelen geçene baktı, bazıları selam verdi ismiyle hitap ederek; o ise yüzünün çizgilerini yokluyordu boyuna. "Ben kimim?" Bağırmaya başladı. Çevresinde geçenlerin şaşkın bakışları arasında kendini yola attı ve son gördüğü üzerine gelen arabanın farlarıydı. Yeniden koridorda açtı gözlerini ama artık ne olduğunu çözmeliydi.

Hangi kapıyı açsa bir başka tarihin içine konuk oluyordu. Düzenli olarak bir önceki nesle uzanan bir ağın içinde korsan seyahat ediyordu. Savaşlar, devrimler, ölümler, gözyaşı ve oluk oluk akan kan... Yüzlerce eşiği geçti ve binlerce hayata dokundu. Uzun uzun gezdikten sonra farkında olmadan koridorun sonuna varmıştı.

Oysa sonsuz sanıyordu, yanılmıştı anlaşılan. Karşısında cesametli demir bir kapı vardı. Diğerlerinden çok daha başkaydı enerjisi. İçinde beliren bir hisle uzandı ve çevirdi kolunu. Parıldayarak aralanan kapıdan yolu ağaçlık bir yere çıktı. Issız bir ormandaydı işte, mitolojik metinlere nazire yaparcasına antika anılar depolanmıştı karşısında. Ve yüzlerce adım attığında ormanın bağrında heybetli devasa bir ağaç dikiliyordu.

O an yanında ihtiyar bir adam belirdi. Sakin adımlarla karşısına geçti ve selam verdi.

"Hoşgeldin, biz de seni bekliyorduk."

"Siz kimsiniz?"

"Biz seniz, sen de bizsin."

"O da ne demek?"

"Yol boyu gördüğün her şeyin bir özeti."

bilim kurgu

tepegözdergi_Layout 1 05.01.2020 13:06 Page 17

Düşündü ve tüm deneyimleri gözünün önünde yapbozun parçaları olarak birleşmeye başladı. Her şeyin ve her kelimesine kadar işittiklerinin yansımalarını gördü.

Tüm varlığını bütünüyle kuşatan algısal kapıları açılmıştı. Kuşlar sesleniyordu heyecanla.

"Bu ağaç nedir o halde? Beni neden buraya çağırdı?"

"Sezgilerin konusunda haklıymış. Bu gördüğün Hayat Ağacıdır. Ne varsa bildiğin, kökünden aldığın bir damla sudan ve bir avuç topraktandır. Buraya geldiğine göre artık senin de menkıbeni takip etme zamanın gelmiş demektir değil mi?"

"Ne yapmam gerekiyor?"

Ağacın kovuğunu göstererek, "Oraya gireceksin ve bir peri kızını bekleyeceksin. O geldiğinde senin de yeni yaşamın başlayacak. Sana bir elma verecek ve onu tattığında uyanacaksın. Sonrası sana kalmış." İçinde koşulsuz şartsız bir güven vardı. Adeta huzurla dolmuştu tüm bedeni. Önce ağaca baktı ve ardından ihtiyara döndüğünde birkaç parıltılı toz zerresi gördü yalnızca. Kovuğa girdi, beklemeye başladı. Peri altın tohum olup yeşerdi topraktan ve avucuna kondu.

"Artık hazırsın Vareste, sağ omzuna düşen tüyle sol omzuna düşen yerinde durdukça sen de sağ ve selametle kalasın" dedi ve salladı değneğini.

Son kez uyanır olduğunda doktorun sesi gittikçe netleşir hale geliyordu.

"Uyanabilirsiniz Kemal Bey, kendinizi nasıl hissediyorsunuz." "Çok iyi hissediyorum doktor hanım, uzun bir yolculuktan dönmüş gibi..."

17

bilim kurgu

tepegözdergi_Layout 1 05.01.2020 13:06 Page 18

tepegöz

Ercan ERGÜR

SENİ GİDİ SEFİL ŞEY SENİ!

Bugünlerde bozulmadan kalmış bir şey bulmak çok zor.

Bahçende biten domates, ektiğin biber ya da yediğin ekmeğe konu olan tahıl değil bahsettiğim. Eline o ekmeği almış, domatesi arasına koymuş kişiden, senden, benden, bizden bahsediyorum. Farkında bile olmadan değiştin, bozuldun. Müsaade edersen nasıl olduğunu bir anlatayım; ama baştan uyarıyorum:Sonuna ulaştığında ve bugün yaşadığın o bozulmayı kendi gözlerinle gördüğünde bir miktar sinirlerin bozulabilir. Şimdi… Her şey nasıl başlamıştı? İlk bozgun bir aynanın karşısında ortaya çıkmıştı. Belki de biraz daha önce de olabilir. Bir yatakta belki. Dişlerini fırçalarken hissetmişti sanırsam. Durun! En başından anlatmam daha iyi olacak.

Evet, tamam. İşte başlıyoruz.

O akşam, Harun Yahya Fevzi Gevezepaşa–böyle isim olur mu hiç demeyin, kader vurmuş, bir de siz vurmayınbir garip hissediyordu kendisini. Misafirleri vardı.

Muhabbet, sohbet derken zaman ilerliyordu. Zaten çok da gevezeydi eleman. Normal bir zamanda, dakikada bin beş yüz kelime türetir, her birini bir bardak suyla içer gibi mideye indirirdi. Garip hissetmek onun için, şey… suskun olmak gibiydi. Yine de konuşuyordu şüphesiz; ama dakikada bin beş yüz beygirlik motoru o gün için yedi yüz elli düzeyinden yukarıya çıkmıyordu.

Daha da tuhaf bir şey vardı:Beş yüz kelimede bir

18

boğazına yapışır gibi olan, her daim gırtlağını zorlayıp tellendiren, tüylendiren bir bulaşık süngeri. Aralıklarla yüreğinden kalkan, kabaran öğürme arzusuna karşı gelmeye çalışıyordu. Birkaç kez şüpheci, meraklı bakışları da çekmişti üzerine hani.

Misafirlerini uğurladıktan sonra yavaşça kalkmış, yatağına gitmiş ve yatmıştı. Birlikte yaşadığı anacığının da ağabeylerine, onlarla birlikte yatıya gidesi gelmişti.

Daha aradan bir saat geçmiş ya da geçmemişti.Nefessiz kalarak uyanması gerekti. Sıksanız, siz deyin bir kova, ben diyeyim bir damacana su boşalırdı kıyafetlerinden. Kendisi de denizden çıkmış bir palamut gibiydi. Öksürdü, ağzından pamukçuklar çıktığına yemin edebilirdi. Sanki bir ordu dolusu kedi tüyü yutmuş gibiydi.

Zorlanıyordu nefes alırken.

Ne yapabilirdi? Hastaneye kadar gidemezdi! Tedavi kapısındayken ne gerek vardı ki zati? Ayağını yere attı.

Neredeydi şu mucizevi ilaç!? Hani, reklam panolarından billboardlara, televizyon reklamlarına, haberlere, doktorunuzun masasında duran ve size her fırsatta uzattığı, üzerinde ‘sigorta kapsamı dahilinde değildir’ yazan broşüre, oradan da mutfak dolabının kapağına uzanan kapsüller. Her derde deva olduğu söylenenler!

Bitmemişti, değil mi? Zorlukla komedine tutunarak odanın kapısını, oradan da mutfağın yolunu tutturdu.

tepegöz Endişe içinde dolabın kapağını araladı. Oradaydı!

Gerçekten de bitmemişti. Koca kutuda son bir tanecik kalmıştı içebileceği. Çıkartırken elleri titriyordu. Yarın gidip bir kutu daha almalıydı mutlaka! Ne diyordu reklamlarda! Başınız bile ağrısa, kesin çözüm! Hiçbir yan etkisi olmadığı tıbben kanıtlanmıştır. Tıp uzmanlarının mutlak onayı! At ağzına, yut zokayı!

Gulp.

Zavallı adam, ona kimse söylememiş! Tıp çevreleri son zamanlarda parayı alıp tıp olabiliyorlar diye. Aynen devam, hepsini ayakta alkışlıyoruz. Tıbbın bilinmezliklerinden birisi de bu, henüz tedavi edemediği en mutlak hastalığı; TenacisIctum. Yani Paragöz Felci.

Daha yuttuğu gibi tekrar nefes alabilir hale gelmesi sizce tesadüf müdür? Yoksa lanse edildiği gibi mucize mi? Adam rahatlamış, yüreğini sağ eliyle tutmuş ve Tanrıdan önce doktorlara şükretmişti. Ona göre tesadüf filan değildi. Bilimdi bu! Tıbbın gelişmişliğiydi! Ertesi sabah ilk işi o ilaçtan bir kutu daha almak olacaktı!

Seni ahmak! Bir düşünsene hele; tüylerle kaplı olduğunu düşündüğün o boğazdan, yarak kadar kapsülü nasıl geçirdin? İnsan bir sorar. Tabii insan olsaydı belki de sorgulardı.

Gecenin geri kalanı serin ve sakindi. Rahat rahat nefes alıp veriyor, arada sırada horuldayarak yan dönüyor, sonra bir de ağzını şapırdatıyordu. Bacak arasında sertleşip duran aleti ile oynuyor, yalnızlığını yüzü koyun yatarak atmaya çalışıyordu.

Hayvani iç güdülerle dolu bir gecenin sabahında, doymuş yağ gibi uyandığında keyfi gayet yerindeydi.

Yatağın ıslaklığına bakılırsa bir duş alması da iyi gelebilirdi. Önce oturdu.Gözlerini açmaya çalışarak, artık çapalaşma yolunda hızla ilerleyen sol ayak tırnaklarıyla sağ dizini kaşıdı. Hatır hutur! Ayak parmağı kıllı bacaklarında dolaşırken esnedi. Elinin tersi ile ağzını kapattı. Gözlerini daha açamadığını fark etti ve aralamaya çabaladı. Çok sıkışmıştı! Hemen ayaklandı.Yarı kapalı gözlerle banyonun yolunu tuttu. Kapıyı açtı, aynanın yanından geçti. Zaten kayarak kalçasında yarıya kadar düşmüş olan şortunu, çoktan sökülmüş uçkur ipleri ile uğraşmaya gerek kalmaksızın indirerek malzemesini çıkarttı ve işemeye başladı. İşedikçe gözlerini kırpıştırıyordu. Neler oluyordu? Bu kıllı…

Kıl…

“N’olu..!?” Şokla geriye çekilince ortalığı sular çişler götürdü. Hemen öne doğru bir adım atıp toparladı ve işemeyi durdurmaya zorlarken malzemesini tutmakta olan elinin, kolunun da bir… farklı olduğunu fark etti.

Ne… ne oluyordu yahu?

Yana kaydı, lavabo aynasının karşısına geçti Harun. Bir de ne görsün? Her şey olabilirdi, amakendisi olmadığı kesindi! Bir maymundan daha tüylüydü.Kalın ve kopkoyu, simsiyah renkli, bedenindeki her gözenekten fırlamış, alabildiğine sık kıllarla kaplıydı. Hatta cildi de

dikkate değer bir şekilde sertleşmiş, yer yer kabararak kabuklaşmıştı! Kaşındı ister istemez. “Ben…” dedi yanağını tutarak. “Siktir! N’oluyor lan!” Dili... Çıkarttı.

Dilinden de fırlamıştı kıl öbekleri! İlk mutajenez. Ufak ufak belirtiler göstererek gelse de açığa bir gecede çıkan bir mutasyon durumuydu bu.

Daha sonradan dünya sağlık örgütleri tarafından mutant olarak adlandırılacaktılar. Lakin bizim Türkler telaffuz etmekte zorlanıp Mut diyecekti çok geçmeden.

Kısaltmaları ne de seven bir milletiz, öyle değil mi?

Hastaneye doğru gitmek üzere hemen kapıya yöneldi.

Nasıl yapacaktı? Kendisini nasıl saklayacaktı? Ambulans mı arasaydı?

Ya onu görür görmez hayvan kontrol merkezini ararlarsa?Saçma demeyin, yakın zamanda ülkenin başka bir yakasında başlayacak ilk mutajenezlerdenbaşka birinde öyle yapacaktılar.

Onu gördükleri yerde vururlar mıydı?Bunun da örneklerine rastlanacaktı yakın zamanda.

Tanrım!İşte, yine aklına ilk önce doktorlar gelmişti.Tanrı, ancak aklına geliyordu.Ne yapacaktı o?

Yahya odasına gitti.Alabildiğine giyindi. Temmuz sıcağını düşünecek hali yoktu herhalde. Beresini bile takmıştı.

Bir de güneş gözlüğü vardı şurada.Volta atıyordu şimdi.

Attıkça da terler damlıyordu. Odayı sel alacaktı. Aptal gibi görünüyor olmalıydı! Gülebilirsiniz, öyleydi çünkü.

Yapacak başka ne vardı?

Kapıyı açarak dışarıya fırladı.

Daha kapıdan çıktığı anda bir de ne görsün? Apartman görevlisi Zeki Askılı efendi kapıda, filmlerden kopup gelmiş sepeti kolunda asılı bir şekilde bekliyordu.

“Günaydın Fevzi Paşa… Oha! Ne oldu efendim size böyle, bu mübarek yaz gününde neden giyindiniz böyle?”

“Hastalandım Zeki efendi!” dedi öksürerek. Yalanını sikiyim!

“Nasıl bir hastalık bu böyle efendim? Geceyi birlikte geçirdiğiniz afişteler sizi afişe mi ettiler de gözlük gözde, bere kafada? Bu ne gizem böyle?”

“Terbiyesizleşmeyelim Zeki efendi!” Kızmıştı. “Lütfen çekil yolumdan.” İterek geçti; ama gözünüz itmek görsün. Adam tökezledi. Kolundaki sepette şöyle bir fır döndü, gitti.

“Az sakin olun efendim, nereye böyle? Yapabileceğim bir şey var mı?”

“Annem gelirse hastaneye gittiğimi söylersin! Bugün dönecekti!” Duraksadı. Ardından başka bir şey söylemesine mahal vermeden tekrar peşine takıldı.

“Emriniz başım üstüne Fevzi Paşam; ama hastaneden önce bir berbere görünseniz iyi olacak… Oha, o da ne?

Kuyruk mu?”

O an için bir kuyruk gördüğünü sanmıştı apartman görevlisi Zeki; ama o akşam çok daha fazlasını görecekti. Gece vakti, binanın kapıcı dairesinden ulumalar geldiğine dair raporlar polis karakoluna akacak ve oraya

bilim kurgu

tepegözdergi_Layout 1 05.01.2020 13:06 Page 19

19

bilim kurgu

tepegözdergi_Layout 1 05.01.2020 13:06 Page 20

20

tepegöz uyarı mahiyetinde gelen zavallı polislere gerçekten… çok yazık olacaktı. İçlerinden birisi ömrü hayatında tek bir ilaç bile kullanmamıştı oysaki!

Merdivenleri dönerek inmişti. Tamamen apartmanın doğası gereğiydi bu. Adamın bedeni oynak filan değildi yani. Dönerek inmiş, indikçe şıpıdık şıpıdık terlemiş, giydiği kalın pantolon apış arasına yapışmış, kıllar yüzünden oluşan sürtünmeden daha o anda pişikler meydana gelmeye başlamıştı.

Seksen altıncı sokak. Tüm yolu gölgelerden yürüyerek sürdürecekti. Bir an ona doğru gelen genç öğrenci kalabalığından kaçmak için arkasını dönmüştü. Ne var ki öğrencilerin aceleleri vardı. Hepsi birden tren çarpmışa çevirdiler adamı.Aralarında bir sağa bir sola savrulurcasına geçen, bir birine bir diğerine sürtünüp itekleyen adam sonunda yine kaldırımın güvenliğinde bir başınaydı.

O gün bittiğinde, seksen altıncı sokağın kesişimindeki daireden Debreli Merkez Hastanesine kadar giden rota üzerinde bulunan birçok noktada Mut hastalığının ilk belirtileri kendisini göstermeye başlamıştı. Öğrenciler anne ve babalarına, anne ve babalar komşularına ver geç yapıyordu.

Hastanenin kapısından girdiğinde, bütün gözler üzerine kilitlenmişti. Onu kayıt eden kadın elinden kimliğini alırken şaşkındı. Kimlikteki adam… Ne alakası vardı?

Bu yaratık ile hiç benzeşmiyordu. Aslında bu yaratık, hiçbir insan ile benzeşmiyordu. Birkaç saat sonra zorla yakalanan bu hayvan, bir sedyeye bağlanmıştı. Hastanenin en ücra köşesinde, başındaki tüm hastane personelinin şaşkın bakışları eşliğinde haykırıyordu. Onlara anlatmaya çalışıyordu.

Adam hastane personelinin yüzde doksanına hastalığı bulaştırmış, sadece yüzde onluk bir kısmın hastalığa doğal bağışıklığı olduğu ortaya çıkmıştı. Onlarda kendisini izole etmişti. Halbuki zaten bağışıksın, bir de izole etmeye ne gerek vardı, değil mi?

Peki sonra ne mi oldu? Gazetelermanşetten geçti tahmin edeceğiniz üzere. Önce şehirde görünen tek bir yaratıktı. Sonra yaratıklar çoğalıyor denmişti. Ertesi gün mutajenez ismi verildi ve yorumcularla konuşturuldu.

Derken Mut’un kaynağına inildi. Tüm parmaklar onları işaret etti.

Mevzubahis doktorlar, yani hastalığın kaynağı olduğu kısa süre sonra anlaşılan ilacın yaratıcıları, bir çaredir arayıp durdular. Sonra düştüleronlarda kendi derdine.

Mevsimler geçiyordu. Tek bir yaprak düştü, onu beyaz tanelerin artık üşümek bilmeyen bu yeni canlı türü üzerine attığı soğuk darbeler takip etti. Sonrası güneşti.

Sevmediler. Sıcaktan kaçıp, nispeten daha ılıman olan bölgelere göç ettiler. Yine de geride kalan, bağışıklığı olan küçük bir kitle de vardı.

Mut hastalığına yakalanan bir doktor, aslında hastalığın tedavisi olduğunu ilan ettiğinde aradan iki yıl geçmişti.

Gel gelelim pek de zavallı olmayan doktorun içi dışına

çıkarılmış olarak bulundu. Bunu yapanın aynı tıbbi ekipten, hastalığı ile barışık yaşamakta olan bir başka doktor olduğu belirtilse de olayın gerçek yüzü asla açığa çıkmayacaktı.

Zamanla Mut, bir hastalık olmaktan çıktı, yeni bir ırk olarak kabul gördü. Dünyanın yeni yüzüydü onlar! Tekstil sektörü onlara yönelik çalışır olmuştu, yiyecekler onların damak zevkine yönelikti. Reklam panolarında yakışıklı ve güzel Mut’larımız vardı. İşte o dönemde, dünya nüfusu Mutlar ve Gutlar olarak ikiye ayrıldı. Hadi Mutları biliyorsunuz, Gutlar nereden mi çıktılar?

Bu dönüşümün şerefsiz bir yanı vardı. Açlık sendromu!Günde bir kez boy gösteriyor, Mutların o an doyana kadar hödödö yemek yemesine neden oluyordu. Bu nedenle yemek kaynakları normalde olduğundan daha büyük bir hızla azalmaya başlamıştı. İnsanlar ise açlıktan, artık insan olarak dahi göremedikleri Mutları avlamaya ve pişirip yemeye başlamıştı. Ama bunun, onlar üzerinde çok büyük bir etkisi olduğu tartışılmazdı. Önce ayak baş parmakları şişiyordu.

Eklem tutulması mı dersiniz, kızarıklıklar mı, her bir şey boy gösteriyordu.

Mutların tadı iyiydi, onları tok tutmaya yeterdi. Her güzelin eti yenmez demişler.Hem de bir insana dokuz Mut düştüğünü düşünürsek… Açken çok savunmasız kalıyorlardı üstüne üstlük. Oh, öldür gitsin!Her tadı güzel şeyin fazlası zarardır işte.Önce derilerini yüzüyor, sonra yeniden yüzdükleri yerden, kıllar bitmeden önce pişirip yiyorlardı. Hızlı da uzuyordu kılları oysa ki! Yine de yiyecek olmayınca… Neyse işte… Ne beklediler ki?

Yüzde onu temsil eden Gut nüfusu, açlık boy gösterince Mut nüfusunu yarı yarıya azalttı biliyor musunuz? Nasıl oldu demeyin, insanlar aç kalınca her şeyi yerler. Sonra ne mi oldu?Mutlar kaçtılar. Bu sefer de Gut nüfusu azalmaya başladı. Av, avcı ilişkisi halen geçerliliğini koruyordu anlayacağınız.

Yakın bir zamanda Mutların normal yollarla çoğalamayacağı, üreme problemleri olduğu ortaya çıkmıştı. Bu da onların tek çoğalma yollarının insanlarla temasından geçtiğini ortaya çıkartmıştı. Gutlarda meydana gelen bu azalma, ona bağlı olarak düşüşe geçti desek inanır mısınız? Av, avcı ilişkisi kimin eli kimin götünde ilişkisine dönmüştü. Bir düşünün bakalım neden?

Gutlar, Mut yiyordu, ürüyordu, değişiyordu. Mutlar onlara dokunuyordu, kaçabilirlerse kaçıyordu, kaçamazlarsa yem oluyordu. Tanrım, Dünya çıldırmış olmalı!

Bak yine en sonda, iş işten geçtikten sonra onun adını zikrettik.

Derken her şeyin sonu olan bir şey meydana geldi: Gutların üretmesi, aniden kesildi.

O gün geldiğinde, dünya kendi pisliğinde boğulmuş sefil sahiplerinden azat olmuştu. Özgürdü artık! Her şey daha güzel olabilir miydi!?

tepegöz

Faruk KORKMAZ

bilim kurgu

tepegözdergi_Layout 1 05.01.2020 13:06 Page 21

UĞULTULU LEVHALAR Hiç unutmuyorum, şakayla karışık soğuk bir nisan sabahıydı, takvim 2019 yılındayız diyordu, ama kime diyordu? Eskiyen vücuduma mı, güçten düşen zihnime mi, benle beraber kocayan umutlarıma mı, takvimin muhatabı olmaktan çoktan vazgeçmiştim, unutamadığım o güne dek öyle sanıyordum, meğer hayatı seviyor, onu eksilten takvim sahifelerinden nefret ediyormuşum.

Anlatacaklarımın içinde pembe vatozlar, Ruslar, ki Rus olup olmadıkları hala muamma, böğüren, metalik uğultular yayan tuhaflıklar ve birkaç da serseri var. Ben ise anlatının en bedbaht, en düşkün karakteriyim. Hadi ben çok önemli değilim, ama takdire şayan şekilde yediğim kazık önemli, en azından şahsımı aşıp dünya genelini ilgilendirmesi bakımından. Sızlanmayı kesip sadede gelsem iyi olacak...

Mesleğim pek öyle yolda rastlayacağınız tiplerinkine benzemiyor. Nükleer fizikçiyim, doktoralı cinsinden, hani uzaktan baksan forslu, yazdığı altın, söylediği gümüş kalender bir meslek erbabı sanılsam da bizim memlekette yaptığım işin gazoz kapağı kadar kıymeti harbiyesi yok, neyin var ki?

Hasbelkader çekmecede duran şu reaktörlü meaktörlü devlet kurumuna kapağı atmıştım, ancak attığım kapak pek öyle tutmamış, mesleğimi icra etmem engellenmişti.

Memleket modası geçmiş fisyon peşinde koşarken, ben çığır açıcı füzyon fikrimi tomurcuklandırmıştım. Plazma tutucu Tokamak , lazer atımlı sıkıştırma, manyetik burkultucu Stellaratör falan hikayeydi, manyetik tuzaklama başarılsa da içinden enerjiyi çekmek zor işti, lazerle Döteryum/Trityum bilyelerini sıkıştırıp, ısıtarak termal kararlılığı sürdürmek, hele çıkan enerjiyi yönlendirmek, hepten deveye hendek atlatmak kadar zordu.

Ben tüm bu imkansızlıkları şahlandıran inanılmaz boyuttaki termal basınca gerek kalmadan füzyonu -birleştirmeyi- başaracaktım, yani teorik olarak bunu

umuyordum.

Tam homojenize edilmiş ve termal etkinliği minimuma indirgenmiş Döteryum/Trityum hedefe, nötron ve proton hızlandırıcılardan çıkan ışın demetlerini aynı anda yönlendirerek yüksek akıyla bombardıman edecek, sonuçta elektronlarından soyduğum çekirdekleri birleşmeye zorlayacaktım, hesaplarıma göre reaksiyon başına 18 MeV enerji elde edilecekti. Çıktı yönlendirmelerini yeni nesil 42 teslalık Baryum/Bakır Oksit magnetlerle yapacaktım. Plan parlaktı, neyse ki tesislerimizde Lineer Akseleratör de vardı, proton oradan, nötron hızlandırıcıyı da tedarik ettik miydi iş bitecekti. Bitemedi, ufak bir kazanın bunda payı vardıysa da ben o zaman buna pek ehemmiyet vermemiştim.

Meğer kurum müdürü pek ehemmiyetpervermiş, sıçtı kariyerimin ortasına. Beni işten şutlayamadı, fakat çalışma azmimi en kolpa işlerin paslandığı, pasif ve her yerini örümcek ağı tutmuş bir küçük memuriyetin içine tıktı.

Memuriyetimin içine abuk sabuk olayları inceleme işi monte edilmişti, aslında böyle bir pozisyon mantıklı bir memlekette bulunmazdı, hadi bulunsa da istihbarat kurumunun derin dehlizlerinde yahut üniversitelerde kurulu, işe yaramaz, göze batmaz bir enstitünün içinde olurdu, yok hayır, tam İstanbul’un göbeğinde ve benim avuçlarımda olması mukaddermiş.

Kader çizgimi kim çektiyse, bahtsızlığın tam altından geçirmiş, tanrı tanımam ben, lakin kaderin varlığına garip ve köksüz şekilde inanırım. Ki o kaderin içinde,devlet büyüklerimizden birinin, bu tür mevzulara düşkünlüğü hasebiyle, böyle bir görev ihdas edilmesi buyruğu varmış.

Devlette ağırlığı ve forsu olan kurum amirlerinin hepsi, bu saçmalığın çamuru kendilerine bulaşmasın diye arkalarına bakmadan kaçmış, bi bizim sinirbaz müdür “He” deyivermiş, aslında eminim ki sırf benim helakımı hayal ederek he demiştir. Beni sevmemesi normaldi,

21

bilim kurgu

tepegözdergi_Layout 1 05.01.2020 13:06 Page 22

tepegöz füzyonu neredeyse kafasıyla Akseleratör arasında yapmama ramak kalmasından ötürü, ama nefretine mana veremiyordum.

Sonuçta, memleketin yetiştirdiği ağır nükleer fizikçi yurttaş,ipe sapa gelmez dosyaları araştırmaya memur olmuştu.

O sabah çenem takırdayarak odama girdim, elimde tutuğum simitten ziyade, susamını üzerine almayı unutmuş biçareyi masama fırlatıp, kalorifere sarıldım, o da bana sarıldı, meğer o da ısınmak derdindeymiş. Bu kış on beşinci defadır kalorifer yanmıyor, dert nedir? Ya kendini, kendi reaktöründe ürettiği enerjiyle idare etmekle övünen kurumun ısı değiştiricilerinde bi nane vardır ya nötronları reaksiyona yönlendirememişlerdir yahut gül gibi zincirleme reaksiyonu, kimbilir hangi sivri zekanın lafına uyup, yeni bir şey denedikleri için kösteklemişlerdir.

Başımı çaresizce iki yana sallayıp “Cık cık cık”ladım, kendi kendime “Bu işi bilmiyorlar efenim” diye söylendim. Sonra masama göz gezdirdim, temizlik personelinin bile sallamadığı önemsiz işimin yuvalandığı odayı bok götürüyordu.

Masamda yeni görev emrimA4 şeklinde sırıtıyordu, bilgisayardan yazdırılmış kâğıtta, adres linkleri sıralanmış, alt tarafa da çalakalem, “Yukarıdan konunun ivedilikle araştırılması isteniyor” notu düşülmüştü. Bilgisayardan ufak bir kontrolle emrin, şu uğursuz, kaynağı belirsiz ve tüm dünyada rapor edilen tuhaf seslerle ilgili olduğunu gördüm. Linklerde yer alan videolarda gümbürtülü ve ağır metallerin sürtünmesine benzer sesler ağırlıktaydı, bazen de gökgürültüsü yahut homurdanmalara benzeyen düzensiz sesler duyuluyordu. https://www.youtube.com/watch?v=vcUDYBIrWio Bunların, ilgi çekmek için geekler tarafından düzenlenmiş oyunlar olduğuna kalıbımı basardım, fakat büyüğümüz benden hızlı davranıp araştırma emrine imzasını basmıştı, boşu boşuna ortalıkta dolandığımla kalacaktım.İşime ihtiyacım vardı, hele de yeni boşanmışken. Boşanmalar pahalı kurtuluşlardı. Yoksa şu Kanada’dan gelen iş teklifine evet mi deseydim, soğuğa dayanıksız olmasam, dakka durmazdım buralarda.

22

Listedeki bazı linklerde bu sesler için mantıklı çözüm önerileri vardı, daha ne diye bokumuzda boncuk arıyorduk ki? Canım sıkılmış şekilde tatsız,iğreti kahvaltımı mideme indirdim, biraz daha Google amcayı dürtükleyince bu konuda uzmanlığı olduğunu iddia eden ve şehir şehir dolaşıp konferanslar veren bir isme rastladım, adamın adı Talay Nişi Ilsa idi.Nette yalnız bu bilgiler vardı, adamın ne resmini bulabildim, nede hakkında başka bir bilgiye ulaşabildim.

Rus olabilir miydi? Türk’se, acep Moğol denizler tanrısının ismini ne diye çocuğa vermişler diye düşündüm. Moğolların deniz tanrısını deniz olmadan icat etmeleri de

ilginçti. Kafamda hemen aquaman imgesi canlandı ve onu oynayan heybetli Mammoa. Bu herifte böyle biri miydi?

Baktım o gün Kadıköy’de bir panele katılacağını duyurmuş. Fırsatı kaçırmadan gidip adama yapışmalı, ne döküldüyse toplayıp, kargacık burgacık raporuma işlemeli, bu yükten kurtulmalıydım. Koşarak odamdan çıktım, koridorda neredeyse yapışık yürüyen ve bana doğru gelen iki adama çarparak duraladım.

Adamların ikisi de dazlaktı, üzerlerinde ayaklarına kadar uzanan bir örnek pardösüler vardı, garip bir çiftti.

Biri iki buçuk metre boyunda falandı, diğeri cüce denilecek denli ufak bir kırk boylarındaydı, uzun olanın kemikli yüzü, büyük kulakları ve burnuna nispetle küçük bir ağzı ve garip şekilde parıldayan yuvasına kaçık gözleri vardı. Küçük olanın kafası kavun gibi yanlardan bombeli, üstten basıktı, yüzü ödem kaplıydı, şişkinliklerden garip burnu ve ağzı zor seçiliyordu.

“Pardon” diyerek yoluma gitmeye çalışsam da uzun olan beni omzumdan yakalayınca durmak zorunda kaldım, çok uzun ve kaslı parmakları ciğerime kadar işlemişti, sinirlenerek “Ne oluyor kardeşim” dedim, uzunun yüzü kımıldamadı bile, kısa olan “Murat Bey bize bir dakikanızı ayırır mısınız?” dedi, sesi sualtından geliyormuş gibi boğuk ve iniltiliydi. Hala omzumu çürütmekte olan eli zorlada olsa omuzumdan ittirip, sinirime kat çıkmış şekilde “Konu nedir, işim var ve acelemde, hem ismimi nereden biliyorsunuz” dedim. Kısa olan emredici ve inandırıcı bir tonla boğukça “Odanız da konuşursak daha yerinde olur, füzyon projeniz hakkında” dedi, beni hassas yerimden vurmuştu, hayır diyemedim, soğuk odama döndük.

Odaya girer girmez uzun olan kapıyı kapatıp, sırtını kapıya dayayarak ayakta durdu, ellerini önünde birleştirip, bacaklarını da biraz açtı, kapı artık aşılmaz hale gelmişti. Kısa olan tam onun önünde ayakta bekliyordu, ben bir koltuğuma, bir adamlara baktım, onları masamın önünde kırık, dökük, kahverengi hastalıklı paslarıyla yığılıp kalmış misafir sandalyelerine oturmaları için davet etmeye utandım, bende ayakta dikilmeye karar verdim.

Kısa, bekletmeden söze girdi, “Murat Bey, üzerinde çalıştığınız füzyon projenizden vazgeçmenizi tavsiye etmek için “pembe vatoz” tarafından görevlendirildik. Bunun sebebi, bu teknolojinin henüz insan kullanımı açısından çok tehlikeli olabileceği öngörüsüdür. Sağduyunuza güveniyoruz”, çok şaşırdım desem yalan olurdu, böyle önemli ve gizli bir proje dışarı sızdırılmasaydı asıl o zaman şaşırırdım.

Hiddetle “Siz kim oluyorsunuz da gizli bir projeyi son vermemi istiyorsunuz, hem şu pembe vatoz kim? Umarım kendini komik sanan kurum içi şakacı bir palyaçodur, değilse yandınız. Güvenliği aramamam için beni tek bir cümlede ikna etme süreniz var, yoksa ajanlıktan kodese gireceksiniz, bana zarar verirseniz o kodesten gün yüzü göremeden anca dört kolluyla mezarlığa avdet

tepegözdergi_Layout 1 05.01.2020 13:06 Page 23

edersiniz.” hah, sesim istediğimden de sert çıkmıştı.

Her daim cesaretli biri olmuşumdur, gözümü budaktan sakınmam, şimdi de pısmayacaktım, hem bu aptallar kendilerini ne zannediyorlardı. Sağ elim, uzun olanın kafasına geçirmeyi planladığım paslı sandalyenin üst demirini kavramıştı bile.

Kısa olan dönüp uzuna baktı, sonra bana dönerek “Füzyonunuzu engelleyen şey yakıtı kriyojenik hale getirmek için kullandığınız sıvı azot çevirimi, termal stabilite için lazer soğutmayı, yöntem olarakta doppler soğutma yöntemini kullanmanız gerekiyor, zaten λ = h/mv = λfoton/x formülü biliyorsunuzdur, buna göre işleminizi yaparsanız başarıya ulaşacaksınız. Makro boyutta uygulanmadı demeyin sakın, unutmayın ki2007’de bir MIT ekibi lazer soğutma ile örnek makroölçek -1 gram- nesneyi 0.8 K’ne soğutmayı başarmıştı.” hadi ya, adam haklıydı, bir anda kafamın içindeki tasarruflu led ampul yandı.

Fakat bu aydınlanma ânımı fark etmeyen kısa, lafına devam etti “Görüyorsunuz ki her şeyin farkındayız, füzyon kısa vadede insanlığa yarar getirmeyecek, çünkü bu buluşunuz kötücül insanlar tarafından kullanılarak toptan yok oluşunuza yol açacak. Şunu da size açıklamak boynumuzun borcu ve görevimiz icabıdır ki, füzyon teknolojisi başkası tarafından icat edilemeden dünyada enerji savaşları çıkması ve nükleer savaş sonucu yine toptan yok oluşa sürükleneceksiniz, bu kaçınılmaz, istatistik hesaplar yüzde yüz on iki kesinlikte bu sonucu veriyor.” ifadesiz şekilde yüzümü seyre daldı. Uzun olan ilk defa meraklı gözlerle bana bakıyordu, gözleri düştükleri çukurdan dışarı uğramış gibiydi, yanakları geriye doğru gerilmiş, başını hafifçe öne vermişti.

Ne diyeceğimi biraz tarttıktan sonra, biraz daha zamana ihtiyaç duydum ve “Siz buraya nasıl girdiniz?” gibi aptalca bir yuvarlama yaptım. Uzun, eliyle önünde duran kısayı kenara itti ve bana iyice yaklaştı, sandalyeyi tutan elimi sıkmaktan parmak boğumlarım bembeyaz olmuştu. Sesi, suyun altından baloncuklar çıkartarak konuşan birininki gibi dalga dalga, boğuk tonda ve birazda davudi “Fazladan isteği olan herkes buraya kolayca girer, asıl soru sen bu ikilemden dışarı nasıl çıkacaksın?”sanki gözleri biraz daha büyümüştü, yüzümdeki en küçük kasın bile titreşimini kaçırmak istemiyor gibiydi.

Bana kalsa ikilem falan yoktu, füzyonu gerçekleştirecek, hak ettiğim şan ruhuma değecekti, kötücülleri engellemek kolay işti. İşti amma projemdeki en ince detayı ve biraz daha çalışmaya vaktim olsa çözebileceğim hatamı motamot bilen bu herifler, herhalde söyledikleri tehlikeleri de önceden bilecek kapasiteye sahiplerdir diye düşündüm. Sustum, yüzlerine baktım, bekledim.

Kafamın durduğuna kanaat getirmiş olacaklar ki sessiz sedasız odayı terk ettiler.

Neydi şimdi bu, sınav mı? Felaketin bin rengine uyandırılma mı? Kimdi bunlar? Amaçları neydi? Onları kim göndermişti? Hani zorlasam, şu an ki mecburi meşgalem olan tuhaf olayları inceleme memuriyetimde kar-

şıma çıkan metafizik hokkabazlıklardan biri nihayet gerçek oldu deyiverecektim, ama ben bilime inanırdım, yani bilmeye, bilmediğime inanmaya inanamazdım.

bilim kurgu

tepegöz

Kafam allak bullak şekilde çıkıp Kadıköy’e gittim, işe bağlılığım da en şikayetçi olduğum huylarımdandı. Tatlı küçük kafamı Talay Bey’e yoracaktım, şimdilik dünyanın her türlü belasını verecek adam olmaklığımı bir tarafa bırakmalıydım.

Talay denilen adam hiçte heybetli Poseidon endamını taşımıyordu, tipi tamreptiliancı, düz dünyacı tutkunlarına benziyordu. Kel kafasına zorla açılmış deliklere sıkıştırılmış iki küçük gözü, asimetrik şekilde suratına oturmuş burnu ve çaresizce dar dudaklarını kapatmak için uzattığı top sakalıyla, kafası vücuduna gömülmüş gibi duruyordu.Hafif bir kamburda tıknaz vücudun sırtına binmişti. Gözleriyle sürekli etrafı tarıyor, sinsi bakışlarını beş saniye bir noktada tutamıyordu. Sözde dünyayı sarsan tuhaf sesler panelinin sonuna yetişmiştim, panele katılanlar şu hertür garip toplantıların müdavim takımındandı, işim gereği bu toplantılara katıla katıla artık bende onlara karşı eş dost, hısım akraba hissiyatı vardı. Kimi gün duyugörü toplantısında, bazen uzaktan algılama ve telepatlık kursunda bu tiplere rastlardım. En eğlenceli ve canlı olanları, yerel ufo guruplarının kanıt sunumlu paylaşım toplantılarıydı, kimse “Ağabey, daha dün ruh çağırma seansında el eleydik, ufo ne ya”demiyordu.

Dinleyiciler dağılınca adamın yanına gittim, tanışlık verip birkaç sorum olduğumu söyledim, ince ve yayvan sesiyle beni oldukça sıcak karşıladı. Tipi kayıktı ama muhabbeti güzeldi, tam bal dudak dedikleri tiplerdendi, sohbeti öyle güzel götürüyor, sizi öyle güzel yönlendiriyordu ki, söylediği herşey kendi fikri olduğu halde sanki kendiniz söylemişsiniz gibi hissediyordunuz.

Tuhaf seslerle ilgili bildik bilgiler haricinde, komplo cinsinden uydurmalarını da sanki benim fikirlerimmiş gibi bana anlattı ama yutturmaca hususunda biraz tecrübeli olduğumdan, bi dakka yaptım. Bu arada panelin yapıldığı bilmem ne kültür merkezi adlı köhne bodrum katından çıkmış, Kadıköy’ün dar, hafif dumanlı küçük sokaklarında geziyorduk, sanki önceden kararlaştırmışız gibi küçük bir bar arıyorduk, az sonrada o barı bulup oturmuştuk bile.

Oturur oturmaz peşimizden bara giren iki sokak müzisyeni masamıza tebelleş oldu, biz hızlı hızlı içiyorduk, onlarsa bana biraz garip gelen bir melodiyle canlı birşeyler çalıyorlardı, belli ki para almadan gitmeyeceklerdi, bar sahipleri de hiç oralı değillerdi. Ben hafif çakırkeyf oldum, o ara Talay mırıl mırıl dünyayı içeriden saran bizim bilmediğimiz tabakalardan, bunların diziliminin ne kadar hassas olduğundan bahsediyordu, kafamda güzelce olmuştu o ara, niyeyse birden içimi olanca açıklığıyla dökme ihtiyacı doğdu, başladım iş yerindeki uğradığım haksızlıklardan, çıktım sabahki tuhaf karşılaşmadan. O ara, Talay’ın müzisyenlere para verme nezaketi göstermeyeceğini de kavrayıp, adamların eline

23

bilim kurgu

tepegözdergi_Layout 1 05.01.2020 13:06 Page 24

24

tepegöz iki kuruş sıkıştırıp savuşturdum hergeleleri.

Talay “İyi demişsin abi, pat diye insanın karşısına çıkıp sıkıştırmakta neymiş. Peki abi bu füzyon projesi nasıl bir şey, sahiden projeni kurtaracak ne dediler ki, nasıl çalışıyor bu zımbırtı” sarhoştum, fazladan çenemde hiç yapmayacağım şekilde düşüvermişti ama o kadar uzun boylu değildi. Sustum, boş ver dedim sadece. Omuz silkti, hadi kalkalım dedi, gece epey ilerlemişti, bu saatte sarhoş birini oturduğum Beylikdüzü’ne taşıyacak taksinin alacağı parayla üç gün tatil yapılırdı. Kalkmadan Kadıköy’de küçük bir otelde kalırım diye kafamda kurmuştum bile.

Ben hesabı isterken Talay ayağa kalktı, elinde telefonu vardı, “Abi acil birini aramam lazım, burası çok sesli dışarıda konuşayım ben” dedi ve hızla bardan çıktı, ben ağzımı bile açamamıştım. Mecburen gelen yüklüce hesabı cüzdanımın belini kırarak ödedim, çünkü Talay ben dışarı çıkana kadar içeri gelmedi. Dışarı çıktığımda da “Ya kusura bakma konuşma uzadı, kesemezdim de hesapta sana kaldı ama hallederiz bilahare, ben seni çok sevdim abim, yine oturup konuşmayı çok isterim, al bak bu kartım, unutmadan vereyim” dedi. Ben kalender ayağına yatıp “Ne demek kardeşim, bende seni sevdim, mutlak buluşalım” dedim, vedalaştık ayrıldık. Nereye gideceğimi, nasıl gideceğimi sormamıştı bile. Şeytan tüyü var dedikleri cinsten bir adamdı, kızamıyordum niyeyse, ki normalde çok bozulurum ilkten hesap takan cinslere.

Dar sokaklardan ferah bahariye caddesine çıkmak üzereyken, yarı karanlık sokakta yüzlerini seçemediğim üç serseri etrafımı çevirdi, daha ne oluyor, nedir diyemeden beni tartaklamaya başladılar, ilk yumruğumla tam önümdekini devirdim, diğer ikisinin yumruğuyla yere devrildim. Bunu fırsat bilen iki serseri üzerime atıldı, cüzdanımı, telefonumu aldılar, ama bir yandan da hızlı elleri üzerimde sanki başka bir şey arıyormuş gibi dolandı, tabi ki bir şey bulamadılar, bırakıp kaçtılar. Zar zor ayağa kalktım, neyse ki hesabı ödediğim kredi kartını cüzdanıma değil pantolon cebime atmıştım da ortada kalmadım, serseriler aceleden kartı bulamamıştı.

Soy isim ‘Yıldırım’, yaş ‘35’, doğum yeri ‘Yakutistan’…

Sarhoş kafayla saçmalığa tüyler dikiyordum, girdiğim izbe otelde kimliği pek dert etmiyorlardı. Otel bir tür randevu evi gibi çalıştığı için, hesap ettiğim taksi parasının iki katını ödemek zorunda kaldım.Yaralı ve sarhoş olmasam beni hayatta söğüşleyemezlerdi.

Günler günleri kovaladı, bende Talay’ı ve güya anlatacaklarını kovaladım, ne hikmetse her buluşmamızda ondan çok ben konuşuyor, üstüne her daim yaptığı hinlikler nedeniyle hesabı da ben ödüyordum. Ama iyi adamdı, insanın derdinden anlıyordu. Şu dazlakların beni vicdanımın mengenesine sıkıştırmasına o da çok kızıyor, beraber bir çıkış yolu buluruz be abi diyerek moral veriyordu, hani önerileri de fena değildi yani.

Bir gün, şu füzyon projeni sen anlat bana, ben ehil birilerine aktarayım, onlar yapsın ve bu paradox kırılsın de-

yiverdi. Kesinlikle haklıydı, bu kırılmaz zincirin düğümü,füzyonun benim tarafımdan gerçekleştirilmesi yada gerçekleştirilmemesi değil miydi, yoksa adamlar ne diye gelip bana açıklama yapsınlardı. Bir yandan da kendimdeki kibrin kolundan tutup yakalayıveriyordum, ne yani mevzu sadece benim ben olmam mıydı, yoksa füzyonun kendisi miydi? Dünyanın yok olması, füzyon olsa da olamasa da gerçekleşecekse, ben bu gerçekliğin içinde sadece bir noktadan ibarettim, ihtimallerin düğümlendiği nokta. Yine de kolayca kırılmayan güvenlikçilik hissiyatım hemen dökülüvermeme engel oldu.

Hem bu yarı şarlatan, yarı tatlı dilli herifin, füzyonu gerçekleştirecek fizikçi dostları olma ihtimali var mıydı ki?

Mayıs ayının ortasında bir gün, moda sahilde Talay’la beraber yukarı çıkan merdivenlerin dibindeki ağacın altında oturmuş bira içiyorduk. Ben iş yerindeki zırvalardan iyice bunalmış, Talay’a dert yanıyordum, “İşte görüyorsun ki kardeşim bizimkisi modern kölelik, hem ne biçim kölelik. Şu paradoxu bir çözebilsem. Füzyon gerçekleşse de gerçekleşmese de insanlığı çökertecek, ben ise yapsam da yapmasam da bunun müsebbibi olacağım. Eğer bir yolunu bulabilseydim sırf dünyanın iyiliği için dünyayı terk ederdim” dedim, Talay hafiften çakırkeyf olmuş, ağzını iyice yaya yaya “Eğer ile meğer evlenmiş, çocukları keşke doğmuş” hafifçe güldü “Keşkelere bel bağlama abi, bana güvenmiyormusun? Projeyi anlat, bende başkasına yaptırıp zinciri kırayım. Gerçi ara ara epey kısmını anlattın zaten, kalan az bir kısmın ayrıntısını ver olsun bitsin bu iş”. Öyle ya anlatmıştım öteden beriden, ama kısa dazlağın verdiği ipin ucunu alıp bu kel kerkenezin eline tutuşturmalı mıydım?Döndüm yüzüne baktım, koyu ağaç gölgesi içinde kaşları ortaya doğru yumuşakça eğilmiş, istemsiz olduğu besbelli kocaman bir gülümseme yanağından dalga dalga kulaklarına kadar yayılmıştı. Gözleri kanlıydı, uzun uykusuzluğun kırmızı parmakları göz kürelerini sarmış onun garip bakışlarını iyice tekinsiz hale getirmişti. Sempatimden değil de çaresizlikten birden ağzımdan bir evet çıktı. Sanki bir an dursam vazgeçecekmişim gibi ağzım mitralyöz namlusu olmuş, kelimeleri dökmüyor ateşliyordu. Talay kelimeleri kulaklarıyla değil gözleriyle yakalıyor, onları göz merceğinden içeri harf harf çekiyordu, tek bir es’i bile kaçırdığını sanmıyordum.

Talay ile “O iş bende kardeşim” son sözleriyle ayrılmıştım, sonunu merak etmiyordum, artık bu ağır yükü sırtımdan attığımı düşünüyordum, neredeyse dev bilimsel keşfin şanını bir kenara itmekten memnun bile olacaktım, lakin alttan alta bu keşfin getirisinden vazgeçmek içimde büyük bir boşluk hissi yaratmıştı.

Yirmi iki Mayıs günü de diğer sıradan günlerdeki gibi sevimsiz işime gittim, iki aydır odama ne gelen vardı ne de giden, son emirden beri hadi hadi diye bastıran, arayan da yoktu, ki bu hayret vericiydi, emirnamede acele denmiyor muydu? Demek ilgi gelip geçici imiş. O gün

tepegöz akşama kadar odamda pinekleyip, üç beş yeni bilimsel dergi karıştırdım, mesaimin bitmesine bir çeyreklik vakit kalmıştı, birdenbire acayip bir gacırtı duydum, nereden geldiğini anlamaya çalışırken yüksek ve tiz bir metalik vurma sesi geldi, sonra gürültülü patlama sesleri dalga dalga yayıldı, metal bir huniye düşen dev metal topların çıkaracağı seslere benzeyen sesler onu takip etti. Korkuyla ve adrenalinin verdiği uğultulu bir kabarışla ayağa fırladım, hayır ben masanın altına sinecek tiplerden değildim, sesin kaynağını kulaklarımla araştırdım, ilk tahminimin aksine ses tesisten değil dışarıdan geliyordu.

Neredeyse herkes gibi bende binadan dışarı çıktım, ses gökyüzünden değil yerin ta içinden geliyor gibiydi, herkes birbirine şaşkın şaşkın bakıyordu. Sesler bir müddet daha bazen karışarak bazen ayrışarak devam etti, on dakika sonra etraf yine süt limandı. Bu sefer insanlar arasında bir uğultu koptu, sesle ilgili konuşuluyordu, etrafıma baktığımda, hemen yakınımda duran kat çaycısı ve odama uğramaktan özellikle imtina eden temizlik görevlisinden başkası yoktu, bilimsel krem şanti tabakası beni iyice dışlamıştı, herkes meşrebine göre küçük guruplar halinde kümelenmiş durum değerlemesi yaparken ben insanları izlemekle yetiniyordum.

Aklıma elimdeki son araştırmam ve tabi ki Talay’dan adam gibi bir cevap alamadığım hususu geldi.

Kalabalığa göz atarken ilginç bir parıltı gördüm, parıltı kel birinin kafasından yansıyan eğik güneş ışınlarından kaynaklanıyordu. O kel Talay’a çok benziyordu ama kalabalıktan yüzünü seçemediğim için kararsız kalmıştım.

Yanımda duran temizlik elemanının kolunu tutup adamı gösterdim “Ha o mu? Yalat Bey, nisan başında kuruma geldi, galiba Rusya’dan geldi, şu yeni nükleer santral işinin koordinasyon sorumlusuymuş”. Kalabalık birden kımıldanmaya başladı, kabarıp, ayrılıyor, kumsalını arayan dalga gibi merakın sırtında yükseliyordu, heyecan sanki kelime olmaktan çıkıp kırmızılar içinde şuh bir kadın olmuş,yekûnu erkeklerden oluşan kalabalığın içinden geçiyordu. Bir türlü kel herife ulaşamadım. İnsanlar, artık onları içinde tutamayacak binaya dönmek yerine, çoktan biten mesailerini arkalarında bırakıp tesisten hızla ayrılmaya başladı. Bir ben binanın geniş bahçesinde ayrık otu gibi kalakalmıştım. Hemen telefona sarılıp Talay’ı aradım, ha evet İstanbul’daymış ve evet o da sesleri duyup kayıt etmiş, bittabi benimle konuşurmuş, ama şimdi analiz vaktiymiş, istediğim tüm gerçekleri açıklayacakmış, yalnız ona zaman vermeliymişim, hele şu son İstanbul kayıtlarını da analiz etsinmiş de, e peki ne zaman, yirmi beş mayıs cumartesi günü uygunmuş, o gün aynı zamanda dünya havlu günü olduğu ve o da otostopçunun galaksi rehberine bayıldığı için moda sahilindeki bir etkinliğe katılacakmış, bende gelseymişim, ayrıntılıca konuşma fırsatımız olurmuş.

Pek inanmadan “Olur” deyip telefonu kapattım.

Cumartesi günü akşama doğru moda sahile indim.

Ağaçlar, çimenler hülasa yeşilin koynu salkım saçak in-

sanla dolmuştu, içenler, eğlenenler, yeni, eski sevgili gurupları, zevk pezevenkleri, türlü keyif ehlinden teçhiz edilen kumpanya bir cümbüş tutturmuş gidiyordu. Fakat ortalıkta ne havlucular ne de Talay vardı. Biraz dolanıp yanımda getirdiğim havluyu yere serdim, yine yanımda getirdiğim biraları kana kana içtim, kafam kıyak olmuştu. Etrafta salınarak yürüyen, aslında yürümeyip sanki bir bulutun üstündeymişçesine süzülen Venüsleri seyre dalmıştım, Marslar çabucak silinip gitmiş, yalnız Venüslerden mürekkep bir denizin ortasında sahte esrikliğime batmıştım ki şu bizim gizemli dazlaklar aniden başımda bittiler.

Yüzlerini görünce, keyfim neşemi de yanına alıp gitti.

Kısa olan yine teklifsizce söze başladı “Sen burada oturmuş ziftlenirken birileri füzyon işini kotarıyor haberli misin?”. Afallayarak ayağa kalktım, biraz sallanıyor,ağzımın kenarından sızan salyama hâkim olamıyordum, lakin füzyon kelimesi beni ayıltmaya yetmişti. “Siz ne saçmalıyorsunuz. Hem hala beni niye takip ediyorsunuz, çoktan füzyon işinden vazgeçip, onu,yani şanlı asaletimi, doğuramadan isimsiz birilerinin kapısına terkettim. Şimdi defolup gidin başımdan”, oldukça sarhoştum, “şanlı asalet” acaba ne menem bir şeydi?

Elimi kolumu sallayarak, sendeleyerek üstlerine yürüdüm “Ulan anammısınız, babam mısınız? Bana barzo çekeceğinize gidin kendiniz kendi kehanetinizi temizleyin, cavlak kafalılar” havaya ve içimdeki geçkinliğe bir yumruk salladım. Uzun, elinde tuttuğu şemsiyeye benzeyen ama öyle olmayan üzeri yumuşak bir şeyle kaplı sopayı ağzımın üstüne yapıştırdı. “Aptal! Fikrin sahibi, bu dünyada ve zamanın bu anında sensin, sorumluluk senin. Bizim tek görevimiz tebliğ ve teşvik etmek”. Elimin tersiyle onlara tokat atarmış gibi sert, yani bence sert bir hareket çektim “Ne yani düşünsem de düşünmesem de suçlu ben, yapsam da yapmasam da suçlu ben. O zaman bizzat paradoks benim, dünya ben doğdum diye yok olacak, varlığımın gölgesi dünyaya düşmese kim bilir ne rahat ederlerdi. Hem bir dakka, bu füzyon olmasa da kendilerini yok edecekler demiştiniz, e ben niye bu işin önünde ya da arkasında duruyorum ki?”

Kısa olan tereddüt etmeden “Kaçınılmazlık bulanık bir istatistiki görünüm arz ederken, senin fikri bulmadan sonra kesinlik ifade eder oldu. Yani dolaysız olarak senin doğumun yıkımın kaçınılmaz miladıdır” aman içim ne rahat etmişti. “Peki nerede can buluyor benden ırak olsun dediğim canım evladım?”. Uzun, neredeyse beni eliyle itekleyerek “Koş çekmecenin içine bak, dünyanın ölümünü uzak gelecekten tam bugüne çekecek Füzyon Makinesi orada çatıldı bile. Biz tam arkanda olacağız, yarının bugün olmasına engel olman için tavsiyelerimiz senden eksik kalmayacak.” İş yerime gidene kadar neredeyse ayılmıştım, cavlaklar ortada yoklardı, yeni yapılan, içi boş olması lazım gelen deney reaktörü binasından etrafa ışıklar saçılıyordu. Gü-

bilim kurgu

tepegözdergi_Layout 1 05.01.2020 13:06 Page 25

25

bilim kurgu

tepegözdergi_Layout 1 05.01.2020 13:06 Page 26

26

tepegöz venlik elemanlarına göre Yalat Bey emir vermiş, yeni bina için kalibrasyon deneyleri yapılacağından, hafta sonu yetkisiz personeli tesise almamalarını tembihlemiş, ayrıca memleketinden de kalabalık bir ekip de ona katılmışmış. Kulaklarıma inanamadım, kim, nasıl?

Hemen ‘her kapıyı açan green kart’ adını verdiğim kartımı çektim, güvenlikçinin burnuna dayadım. Ne yazıyor kartta, oku bakalım, ne yazıyor? Elimdeki kimlik belgesi, beni şu an memur olduğum mesnetsiz işime sürükleyen devlet büyüğümüzce onaylanmış, iskambil kağıtlarından sinek valesi, yani Büyük İskender’in kâğıdı gibiydi ve her kapıyı açmaya yetkisi vardı, en azından devlet katında.

Kapı açıldı, bir hışımla yeni reaktör binasına daldım, ana kapının ardında iki izbandut ikincil kapılar olarak duruyordu, işte king of the king sinek valemin havası o noktada indi. Beni salmadıkları gibi tartaklıyorlardı da, tabiki anında saldırıya geçtim, biraz yumruklaşma ve tekmeleşmeden sonra etkisiz hale getirilip, kapı ardına süpürülen süprüntü misali bir kenara atıldım. Bağrışa gelen kişiyi görünce çok şaşırdım, bu bizim kaypak Talay’dı, hesap takan ama gönül de alan Talay.

Kırık dişimden sızan kana karışan sümüklü burun kanımı elimin tersiyle hodbin suratımdan sildim, ‘Helelöley’ nidasıyla ayağa kalkmaya çalıştım ama olmadı, yattığım yerden tek dirseğimin üzerinde doğrulup boştaki elimi kalçama dayayarak hırıltılı bir sesle “Sen ha!

Bunu tahmin etmeliydim, yalaka köpek, tüm bildiklerimi samimiyetin gölgeleri arasından çekip aldın, oysa ne çok sevmiştim ne dost bilmiştim seni, meğer bir yılan sarıyormuş boynumu, haberim yokmuş”, Talay eğilip yüzüme baktı, iki elinin tersini kalçalarına dayamış, nadir bir zoolojik örneği inceler gözlerle bana bakıyordu “Ne alakası var kardeşim, sen meyveni döküyordun ben topladım, çürüyen fikrini işe yarar hale getirdim”.

Ben kızarak “Hangi işmiş bu?”. Talay doğruldu, arkasına baktı, galiba kotarılan füzyon işine bakıyordu, sonra bana döndü, gözlerinde alev alev parlayan bir şeyler vardı “Füzyon işi olduğunu sende bal gibi biliyorsun,sana ha şimdi ha sonra açıklayacağım deyip durduğum dünyanın böğürtüsünü kesmenin tek yolu senin füzyonundan yardım almaktı, sende bile isteye yardım ettin, daha ne istiyorsun, kehanetin bacağını sen değil ben kırıyorum”, “Hadi be oradan, neyi kırıyorsun, yoksa şu kötücül denilen insan yada insanlar güruhu siz misiniz? O zaman kehanet kırılmıyor, su gibi yerini dolduruyor. Ben füzyonu, insanlığı kurtarmak, onun yıldızlara sıçramasına engel olan, konsantrasyonunu bozan enerji darboğazından sıyırmak için geliştirdim.

Hem bunun böğürtüyle ne ilgisi var?”. Şimdi şimdi kapıdaki o iki izbandutun Talay’la ilk karşılaştığımız gece beni soyan hırsızlar olduğunu ayırt ediyordum. Talay kahkaha attı “Ben ve işin aslını bulanlar gurubu dünyayı kanser gibi saran illümünatiye son vereceğiz, dünyanın böğürtüsü dediğin şeyin ne olduğunu

bir bilsen”.

O sırada bizim noktayla virgül geniş kapıdan içeri girdi, izbandutlar dazlakları görünce korkuyla geri çekildiler, belliydi ki daha önceki karşılaşmalarından hoş anılarla ayrılmamışlardı. Uzun dazlak kinli gözlerle Talay’a baktı “Söyle bakalım keltoş, dünyanın sonunu getirirken doğruyu söyleyecek mi o büzük dudakların, görelim”, Talay bir an korkar gibi oldu ama sonra kendini toparladı, göbeğini içine çekerek “Size ne kardeşim, siz her boka maydanoz olmasanız olmuyor mu?” dedi. Dazlaklar istiflerini bozmadan ona baktı kısa olan söze girdi “Seninle hareket eden şu insanlara ne yalanlar attın acaba”, uzun olanı “Ona yalan mı yok, sözün karasını da yalanın âlâsını da ona sormak lazım, değil mi Şangrila?”

Haydaa, kafam iyice allak bullak olmuştu, bilincim hala bulanıktı, ya da moda sahilinde uzun, bitimsiz bir rüyaya sızıp kalmıştım. Talay, Yalat, Şangrilakimdi bu adam?

Talay göz işaretiyle izbandutları yolladı, belli ki foyası ortaya çıkarken şahit istemiyordu. “Hah ha” diyerek tahtadan yapılmayan yatırılmış kalın kablo makarasına tünedi, “Pembe vatoz, kendi gelmeye zahmet etmeyip siz işlevsiz simbiyozları peşimden göndererek, beni yolumdan çevirebileceğini mi sanıyor? İşini aldığı AlDun’lar kime güveneceklerini gerçekten bilmiyorlar. Tek numaranız tebliğ etmek, aksiyon yok, sadece kendinizi korumak için aksiyon yetkiniz var, bir de beni durdurmak için size belletilen boş laflarınız. AlDun hayatı koruma vakfına kötü haberi şimdiden iletseniz iyi olur. Çünkü burada korumaya aldıkları hayatın ve onun şahikası olduğunu sanan insanlığın sonunu getireceğim, dünya jeotabaka makinasını durdurmak üzereyim.”

Hımm, sağlam bir oyunun ortasına düşmüştüm, bu besbelliydi, nedense birden o tatlı, küçük, biteviye hayatımı özledim.Soğuk odamı, gereksiz işler memuriyetimi,sonu gelmez umutlarımı,şimdi hepsine hasrettim.

Ayağa kalktım, üzerimdeki tozları silkelerken izbandutlarla beraber birkaç kişinin bize yaklaştığını gördüm. Onların geldiği yöne baktığımda, koca reaktör kubbesinin açılır çelik perdelerinin sonuna kadar indirildiğini, açılan boşluğa yönlendirilmiş her yeri kablolar ve soğutucu sıvı borularıyla kaplı, kocaman, uzay teleskopuna benzer bir alet gördüm. Binanın geniş ve oldukça yüksek antre boşluğunda ise, kafamda kura kura şeklini şemalini ezberlediğim füzyon reaktörümü gördüm, cana getirilmiş ateş saçan bir ejderha gibi dev antrede uzanıp gidiyordu, kafası sayılabilecek yerdeki doğrudan elektron aktarımlı Transdüser’i görünce gözlerim yaşardı, hayatımın son kısmını vakfettiğim makine çalışır şekilde karşımda duruyordu.

Yeni gelenler Talay’ın karşısında durdular, içlerinden tıknaz, ablak suratlı, şişko yanaklı bir tanesi, ki bu herifi de tanımıştım, Talay’la ilk buluştuğumuz gece gelip tepemizde gıy gıy çalgı çalanlardan biriydi. “Bize yalan mı

tepegöz söyledin? Dazlaklar başka bir hikâye anlatıyormuş”, Talay yerinden kalktı yalakalanarak guruba yaklaştı, öndekilerden ikisinin kollarından dostça yakaladı “Arkadaşlar, size hareketimizi engellemek isteyenlerin olacağını söylemiştim, illümünati hedeflerine ulaşmak için kafamızı bulandırmaya kalkacak demiştim. İşte tam şu anda olan bu, bırakın şimdi bunları, tüm dünyayı gözleyen gözü kör etme vaktimiz geldi” ellerini havaya kaldırıp “Kahrolsun büyük birader, kahrolsun üçgendeki göz, ışığın gözü uydusunu uçurduğumuz an bizi göremez, takip edemez hale gelecekler ve işte o”, bu kadar saçmalığa dayanamayarak lafını kestim “Eehh be, ne sikko sikko yalanlar atıyorsun, ne büyük gözü ne illümünatisi, saçmalıklarına bu alıkları nasıl ikna ettin hayret, en kuş beyinliler bile bu teraneleri yemez. Sen benim fikrimi neden çaldın onu söyle ”Talay iki eliyle beni göstererek “Bakın, bakın işte tam söylediğim gibi değil mi?” gurup homurdanarak bana döndü, ben yumruklarımı sıkarak çıkacak vartaya hazırlandım. Talay “Bırakın şimdi bu inançsız aptalı, uzun erimli terrahertz lazeribunların ağababalarının gözünü oyduğunda, sesleri boğulur.

Hadi hadi, herkesin bir şeye el atması lazım, ben bunları hallederim, vaktimiz daralıyor, kurum yetkilileri duruma uyanmadan işimizi bitirelim”.

Guruptakiler birbirlerine baktılar, sonra sırayla yanıma gelip en acıyan yerlerimi biliyorlarmış gibi bana birer yumruk çakarak işlerine döndüler, başta direnecektim ama ilk gelen izbandutun çeneme indirdiği yumrukla bilincim bulanıklaşmıştı, sonrası çorap söküğü gibi geldi.

Bir yandan vücuduma inen yumrukları sayarken, bir yandan da düşünüyordum, sanırım insanların kör inançlarıyla dalga geçmek iyi bir fikir değildi, dini inançlardan bile daha radikal bağlılıkla sarıldıkları komplo teorisi dediğimiz fikirlerini, küçük dünyalarını koruma iç güdüleri çok güçlüydü. Bu gücü üzerimde ispat etme fırsatını da kaçırmamışlardı.

Kılını bile kımıldatmayan dazlaklara dönüp baktım, bana değil doğumu gerçekleşen ışın canavarına bakıyorlardı. Belli ki ayağa kalkmama yardım etmeyeceklerdi. Bugün kısmetim yer seviyesinden açılmış besbelli, parkta, şimdi burada ve gidebilirsem yatağıma kadar sürecekti, acaba bu gece yatağımın pamuklu ketenlerine sarınabilecek miydim?

Talay gelip beni ayağa kaldırdı, bir yandan da “Sana minnet borcum var, sonuçta bu gece tarihe son noktasını senin sayende konduracağım, canım benim” bana bir güzel sarıldı, kanlı yanaklarımdan öptü, demin oturduğu ağır tahta makaraya özenle oturttu “Şovu en iyi yerden seyretmek, en çok senin hakkın” diye de ekledi. Çaresizce dazlaklara baktım, nihayet kısa, karpuz kafalı olanı benimle göz teması kurdu“Boşuna bir şey yapmamızı bekleme, biz seni yönlendirmekle mükellefiz, buna mukabil sen başarısızlığı huy haline getirmekle mükellefmişsin gibi davrandın, sonuç bu. Talay dediğin insan”, Talay bir miktar geriye çekilmiş, uzaktan bağırarak di-

rektifler vermeye başlamıştı, sanki kalkıp bir şey yapacak halim varmış gibi bir eliyle de omuzumdan tutuyordu.

“Aslında senden önceki kehanet taşıyıcısıydı, kehanet falan diyoruz ama bu senin dilindeki bizim bilimsel yargılarımızı en iyi karşılayan kavram olduğu için kehanet, yoksa ‘senkupu farlan’ kelimesi olayı bilimsel olarak açıklıyor.

Talay insanı senden önce He3+He3=H+H+He4+12.9 MeV füzyonunu gerçekleştiren reaktörü teoride planladı, tek sorun dünyada Helyum3rezervinin sıfıra yakın olması ve projesinin çalışır hale getirmesi için yapması gereken ufak ama can alıcı birkaç ipucundan habersiz oluşuydu. Temiz füzyonla, sonsuza yakın enerjiyi, nadir yada değil, neredeyse tüm madenleri uğraşmadan elde etmeyi, hatta kirletilmiş dünya doğasını füzyonun atık ışınları sayesinde toptan temizlemeyi, yani dünyayı saba melikesi saflığıyla, düşürüldüğü tahtına tekrar çıkarma işini başarmak üzereydi, olmadı. İnsanlar ona güldü, Ay toprağından yahut Uranüs atmosferinden He3 getirmenin kestirilemez masrafı bir yana,şimdiki düzen tıkır tıkır işlerken, kendi ve dahi birkaç nesil soyları boyunca da bu düzenin sürme ihtimali güçlüyken, neden sonu belirsiz işlere girişsinlerdi, sonraki insanları kurtarmak, neden şimdikilerin işi olsundu?”

Uzun dazlak, yani az sonra adının MirNemir olduğunu öğreneceğim adam “Talay’ın suratına tüm kapılar kapanırken, akademiyada da alaya alınıyordu, patronumuz pembe vatoz bizi gönderene kadar işinden ve çevresinden çoktan dışlanmıştı, projesi için zekasını kullanarak illegal yollara sapmak, gayrımeşru olarak dünyaya getireceği füzyon reaktörüyle kendini meşru sayanların karşısına çıkıp, onların yüzlerini haklılığının füzyon ışınlarıyla kızartmak istiyordu. Bizimle yaptığı doyurucu ama aynı zamanda üzücü konuşmadan sonra iyice ümitsizliğe sürüklendi, ona projesinin çalışır hale gelmeyeceği, eksiklerini tespit için ömrünün yetmeyeceği haberini verdik, ama senin eline verdiğimiz ipin ucunu onun eline vermedik” dedi.

Talay bağırtısını kesip bize döndü, demek bizi dinlemeyi de ihmal etmiyormuş “Öyle mi dersin MirNemir?

Beni ümitsizliğe sürükleyen şey projemin başarısız olacağını öğrenmem midir? Yoksa insanın tam olarak ne olduğunu, hangi çamurdan yoğrulduğunu öğrenmem midir? Ümitsizliğimin damarlarında dolaşan insanlığın kibridir. Kendinden başka hiçbir varlığı sevmeyen, önemsemeyen insanlardan, topundan nefret ediyorum.

Birini ya da birilerini sevmeleri, hatta onlar için canlarını feda etmeleri bile yine o kibrin, yani id’lerinin ta dibine çöreklenmiş sevilme arzularının eseri değil midir? Oraya gelene kadar, etraflarındaki kendilerinden başka hiçbir canlının aslında zaten önemi yoktur, belki ilerlerken önlerine çıkan tercihler silsilesindeki sönük duraklar olmak dışında. Ben bile, tüm insanlığını iyiliğini güdüyor, onları çağlar boyu boyunduruğunda yaşadıkları enerji denen prangadan kurtarıp daha önemli üstel ihtiyaç ve

bilim kurgu

tepegözdergi_Layout 1 05.01.2020 13:06 Page 27

27

bilim kurgu

tepegözdergi_Layout 1 05.01.2020 13:06 Page 28

tepegöz duyulara doğru yöneleceklerini umarak, bundaki payımı gözümde parlatarak, yüreğimde kibrinden tutuşan, kor kor yanan ‘kendini sev’ levhasını tavlayıp dövmüyor muydum? Vurduğum her bir çekiç darbesiyle, yani ettiğim koca koca kelimeleri sırtlanmış laf yüküyle, insanları kendi iyiliklerine çağırırken asıl kendime çağırmıyor muydum? Ahhh anladım ve aydınlandım nihayet, AlDun’lar bu gezegeni buldukları gibi bırakmalıydılar, hasbelkader sürüklenip düşmüş bir RNA parçasının yeşerip krizantem çiçekleri açacağını sanıyorlardı ama bak;ceset kokan dev Titan Arum çiçekleri dünyayı sardı, isimleri de insandı. Bugünhasat zamanı, AlDun jeomakinasını uzaktan enerjilendirerek çalıştıran uydularını yok edeceğim, dünya manyetik alanından yoksun kalınca, güneş rüzgarları Taraxacum officinale çiçeği tohumlarını üfler gibi dünya atmosferini üfleyip yok edecek, yine o eski mutlu arkeabakteriolojik günlere dönülecek. Mutluluk.” İçimden “Hay senin şekspiryen tiradına sıçam” diye geçirdim, ben burada kan kaybından gidecekken adamın derdine bak. Kısa kısa nefesler alıyor, elimi cansız hareketlerle yardım istemek için kımıldatmaya uğraşıyordum ki Serelop yanıma geldi, onun adı da buymuş, yaralarıma garip kokan, bilmediğim türden gazını püskürtürken bu bilgiyi verdi. İlginç şekilde gazı ağzından püskürtüyordu. O ara Talay arkadan “Hah ha senide simbiyotik vücutlarıyla sarıyorlar ha” dedi. Kafa kısmımdaki yaralarım çarçabuk iyileştiğinden lafa yetiştim “Simbiyotik ne ki? Basbayağı adamlar işte, yani gazlarını götlerinden değil ağızlarında çıkarıyorlar, lakin bunlar yabancı yaşam formları, o kadar olsun artık”, Talay yine güldü.

MirNemir uzun trençkotunun önünü yavaş hareketlerle açtı. Trençkotun altında başka giysi bulunmuyordu, gövde kısmında iki kolun omuz hizasından itibaren şeffaf bir bölme vardı, klasik insan vücudu formunda, kalçaların başlangıç hizasına kadar bu şeffaflık devam ediyor oradan aşağısı insan teni gibiydi, normal fizyoloji bir tek kasık arasında bozuluyordu, ne bir penis nede vajina vardı, dümdüzdü. Buna hayret etmezdim ama şeffaf bölmede kıvrıla, süzüle dolanan, ara sıra parlak sarı ışıklar yayan, altı gözlü balığa benzer yaratığı görmeseydim.

Hafif bir çığlık atıp geri çekildim. Şeffaf kısımdaki canlı şimdi hem zarif hareketlerle yüzüyor hem de her bir gözüyle farklı yerlere bakıyordu, sağ alt gözü hep bendeydi.

Kıvrımları oldukça hoş olan balık, bana garip şekilde çekici gelmişti, bir balığı cinsel olarak çekici bulacağımı hiç düşünmezdim. Vücudunun neredeyse her yerinden ince tüysü yüzgeçler çıkıyor, bu yüzgeçler gökkuşağı renklerinde parıldayarak sürekli yenilenen renk karışımlarıyla dalgalanıyordu, gövdenin ortasından kıvrımlı, dokuz tane küçük uzantı salınıyordu, ahtapot kolları gibiydiler.

28

“Adım MirNemir, simbiyotiğimin yani beni karasal gezegenlerde hareket etme özgürlüğüne kavuşturan Vudanlı’nın ismi Mir. Simbiyotizmimiz onun gezegeninde katman kazanması, ki buna bir tür zenginlik diyelim, ayrıntısı uzun, benim ise ana gezegenim dışında patronumuz pembe vatoz için iş görmeme dayanıyor, alışverişin bu kısmı kendi gezegenimde ki yararlı derinlik giriş izinlerini almam için gereken refere izni sağlıyor, inancımıza göre de ek bir rütbe almak cabası. Görüyorum ki bunca şaşıracak şeyin içinde bi kasık arasından, bide benden gözünü ayıramıyorsun, ah bu insanların cinsi düşkünlükleri. Ben hermafroditim, Mir ise beş eşli üreme sistemine dahil olan dördüncü cinsiyete sahip bir canlı.”

Ağzımdan ince bir “Ney” sesi çıktı,“Evet, beş eşey gerektiren biraz karmaşık bir üreme sistemleri var ve üreyen nesiller çok farklı formlara sahipler, düşünebiliyor musun bu sistem başta üçlü iken, sonradan katılan iki diğer yabancı gezegen kaynaklı yaşam formuyla beş eşli sisteme evrilmişler.”

Kafam patlamak üzereydi, işin en başında hadi uzaylı, dünyayı kurtarma/kurtaramama görevi filan, bu sınırlı bilgiyle, olur mu olur modundaydım, lakin bu akşam, bu mekânın içinde, kulaklarım ayrı, beynim ayrı yerlere başını alıp gitmek istiyordu. Duyduklarımı boy sırasına koymak, üstüne bir de onlara inanmak kabil değildi.

Serelop’a dönüp “Ya sen” demeye kalmadan o da bir hevesle soyundu, yine aynı manzarayla karşılaştım, yalnız bunun şeffaf bölmesinde şişmanca ve çirkin yılan balığına benzer bir şey dolanıyordu, bir sürü küçük ele benzeyen dokunacı vücudu boyunca bir uzayıp bir kısalarak, sanki içinde olduğu sıvıya tutuna tutuna yüzüyormuş havası veriyordu. Vudanlının tıknaz vücudu, trençkot altında gizlenen bölümünde bir yığın çıkıntı ve çukurluklarla diğerinden bayağı farklı bir yapıdaydı. Vudanlı iki elini yukarı kaldırıp başının arkasına götürdü, orada küçük bir hareketle kafasını kaplayan yüzü ve saçlı kısmı arkadan öne doğru sürgülü dolap kapağı gibi suratının ortasında birleştirdi. Altta metalik bir çerçeve vardı, besbelli yüz ve saç kısmını tutuyordu, boynundan yukarı doğru bir sürü dik, keskin, diken gibi uzantı çıkıyordu, kimi renkli, kimi desenli bu uzantılarda da delikler ve daha minik kıvrımlı uzantılar vardı. Bu manzara karşısında nefesim iyice kesildi, ümüğümden aşağı kayıp gitti. Çaresizce Talay’a döndüm, Talay’da tam o sırada üzerindeki mavi gömleğin kollarını kıvırmakla meşguldü, irkilerek “Allah’ını seven soyunmasın, dayanacak gücüm kalmadı artık!”. Talay yine kahkahalara boğulmuştu, şaka maka bu gece iyi eğleniyordu.

MirNemir “Talay’la uzun sohbetler yaparak şimdiki gibi bir çılgınlığa kalkışmaması için çok çabaladık ama olmadı, o bizden gereğinden fazla şey öğrendi ama biz ona insanı yok etmek uğruna gezegendeki canlılığın yüzde doksan dokuzunu yok etmenin akıllıca ya da adil bir seçim olmadığını öğretemedik. Sonuç ortada”, şimdi

tepegöz herkes giyinmişken hızla oturduğum tahta makaranın üstüne çıkıp önümde durmuş, İşin Aslı gurubuna komut yağdıran Talay’ın tam ensesine bir tekme attım, bilincini, şanslıysam hayatını yitirmesini umdum.

Aşağı zıplayıp,içeri ilk girdiğimde dikkatimi çeken duvara dayalı uzun ve ağır İngiliz anahtarını kaptığım gibi,arı misali dünyanın sonu makinesini sarmış guruba doğru atıldım, önüme geleni deviriyordum, izbandutlar ellerine geçirdikleri metal parçalarla bana saldırdılar, fakat dev antreye yayılan makine yığınında epey kovalamacadan sonra ikisini de bertaraf etmeyi başardım, gerektiğinde damarlarımda akan cesaret ve korkunun koyu nefti akışının, bir kıvılcımla alev alev yanan deliliğe dönüşmesi bu mücadelede de çok işime yaramıştı.

Uzaylıların yanına döndüğümde hâlâ en ince kılcal damarlarıma kadar işlemiş adrenalinin etkisi altındaydım, titriyordum. Yüzüm, gözüm, elbiselerim, elimde tuttuğum İngiliz anahtarı tamamen kanla kaplanmıştı.

Boştaki elimin tersiyle ağzımla burnumun arasına denk gelen yeri sildim, yinede dudaklarımın kenarından ağzıma sızan yabancı kanların tadını alabiliyordum. “Nasılda sikip attım hepsini, gördünüz mü? İşte böyle sikerler, aptallar sürüsü, sizemi kaldı dünyaya nizam vermek, hele de şu yerde yatan hırbonun yalanlarına kanıvermeleri, safi zararına oksijen yaktıklarına kanıt. Süne zararlısı gibi imha edilmeleri şarttı”.

Serelop,ifadesizce arkamdaki manzaraya baktı, sonra suratını ekşiterek tiksinç hale getirdi “Kapıda sorun yaşamamak için silahlarıyla gelmemeleri onlar için iyi olmadı, Talay’ı baştan imha etmen akıllıcaydı, en tehlikeli silahı boynunun üzerinde taşıyan kişiydi”. Ben gurur içinde sanki ayaklarımın ucuna doğru yükselirken aynı anda MirNemir elini yukarı kaldırıp, bir ünleme sığacak kadar pes bir çığlık attı, ama gerisi gelmedi, çünkü o an kafamın ışıkları söndürülmüş, iç ampulüm patlatılmıştı.

Gözlerimi ağrılı ağrılı araladım, kafamın arkasında biraz ıslaklık hissediyordum, muhtemelen kanıyor diye düşündüm, sadece kafa derimin kesisinden ibaret bir kanama olmasını umarak etrafa baktım, kahrolası gözlerim kararıyor, kafatasımın içinde iki iri balyoz birbirine vurur gibi oluyordu. Talay’ın neşeli kahkahalarına uyanmak mı kötüydü, kahkahasının tizleşerek en kral tenorları ağlatacak denli zirvelenmesiyle zonklayan beynimi delip geçmesine mi,karar veremiyordum. Ellerim bağlıydı, sırtımı duvara dayatmıştı, oturur haldeydim, yanı başımda mal gibi dinelip duran Serelop ve MirNemir sessizce Talay’ı seyrediyorlardı. Bu süreçte hevesle önlerini açıp ziynetlerini göstermekten başka bir halt yapmayan ikiliye hınçla baktım, konuşmaktan başka numaraları yoktu, vardıysa da yoktu.

Talay bir tür histeri nöbetine tutulmuş gibiydi, kahkahalar atıyor, kendi kendine bağıra çağıra konuşuyor, kan gölleri içinde yatan cesetlerin üzerinden atlayarak ma-

kineyi işler hale getirmeye uğraşıyordu.

Serelop’a seslendim, “Madem dünyanın sonu kaçınılmaz, neden zamanında gerekli ipucunu bu herife vermediniz? Beni katil olmak zorunda bıraktınız?”, Serelop bana bakmadan “Bence katil olmak zorunda kalmadın, performansına bakarsak, sen fırsatını bulamamış bir katildin zaten, bunun sadece zaman meselesi olduğunu bu gece öğrendik. Talay’a gereken ipucunu vermemizi pembe vatoz istemedi, Exocoetidae ’nin ikinci zıplamasını beklemek istedi”, “İki mi? Ne ikisi, üç olacak o, bide tabi zıplayanın uçan balık değil çekirge olması lazım. Bu arada füzyonu bulan ikinci biri mi vardı?”Serelop şimdi bana bakarak “Sizin din dediğiniz şeye benzer bir inanma sistemimiz var, ama inandığımız şey bir tür olasılık matematiği tanrısı gibi bir şey, çok karmaşık kurallar ve formülasyolardan oluşan bir din, ayrıntıda boğulmadan söyleyeyim, biz ikinci şanslara inanırız. Ve bizde çekirge yok, sadece sudan ibaret gezegenimizde zıplama şerefiExocoetidae’nindir”.

Karşımda cereyan eden temizce delirme sahnesinden sıkıldığım için kafamda takılıp kalan sorularıma da cevap almak istedim, bu gecenin sonu şafağa değil daha da karanlığa doğru akmaktayken ve belki de ölüme birkaç adımım kalmışken, cevaplarımı yanıma almalıydım, öbür taraf diye bir şey yoktu belki ama benim sonsuz bir merakım vardı, son ana kadar doyurulması gereken.

“Eee, bu AlDun’lar kim? Jeomakina nedir, niye kendileri gelmeyip adam tutuyorlar ki?”, bu sefer MirNemir cevap verdi “AlDun’lar bizimle aynı referans enerji boyutunda değiller, farklı bir enerji seviyesindeler, yani bildiğin türden canlılar değiller, hatta canlıda değiller, bizimle aynı evreni paylaşmak dışında ortak noktamız pek yok. Fakat evrende yeşeren organik organizasyonları destekleyen, onlara ilgi duyan bir fraksiyonları var, sizin dilinize hayatı koruma vakfı diye aktarıyoruz ama anlamı daha başka, hayat onlar için anlamsız, anlamlı olan biz canlıların enerji katmanlarında yarattığımız dalgalanmalar, bir gün bu dalgalanışın onların katına kadar varacağını umarak bu türden kımıldanmalara ilgi gösteriyor, eğer zayıfsalar destek oluyorlar. Tabi bunu bildik madde evreninde yapamadıkları için iletişime geçebildikleri canlılardan yardım alıyorlar. Pembe vatoz bu türden iletişim kurabilen nadir bir ırka mensup, yardım ediyor, karşılığını alıyor, işler tıkırında yürüyor”.

Nefes almasına fırsat vermeden soracaktım ki lafı sürdürdü, demek nefesle işi yoktu “Jeomakine bizim gezegende yapıldı, AlDun’lar adına Vudan’lılarca dünyanın dış çekirdeğine yerleştirildi, magma konveksiyonunu ve rotasyonunu temin ederek dünyanın kendi manyetik alanına sahip olmasına yardım ediyor, levha tektoniğini meydana getiriyor, jeolojik ve iklim devinimi sayesinde dünya ekosisteminin değişimini, çeşitli durumlara göre sürekli evrimleşmesini, gelişmesini sağlıyor. AlDun’lar, bilinen evren boyunca titreşip zayıf kalmış, serpilmekte

bilim kurgu

tepegözdergi_Layout 1 05.01.2020 13:06 Page 29

29

bilim kurgu

tepegözdergi_Layout 1 05.01.2020 13:06 Page 30

30

tepegöz zorlanan canlılığı araştırıyor, rastladıklarını geliştirmek için birkaç müdahale yapıp kendi yollarına gidiyorlar.

Normalde yapmadıkları tarzda, yeterince evrilmiş durumdaki canlılığa müdahale etmelerinin sebebini bir tek pembe vatoz biliyor, biz cesaret edip ona soramayız, görürsen sen sorarsın, insanlığın küstah ve kör cesareti sende şahikalanmış zaten. Talay, jeomakinaya enerji sağlayan, dünyanın jeosenkron yörüngesine sabitlediğimiz enerji uydusunu yok etmek istiyor. Jeomakinanın çalışma şartlarını düşünürsen eğer, enerji kaynağını yanına koyamayacağımızıda kolayca kavrarsın”.

“Beni yeniden iyileştirmeyecek misiniz?”, Serelop başını iki yana sallayarak “Hayır, ilk seferinde konuşarak ikna gücünü kullan diye sana yardım ettik, sense gücünü kanlarını akıtmaya harcadın”. “Şu pembe vatozun iş yaptırdığı adamları siz değil ben olmalıymışım, inisiyatif almaktan haberiniz bile yok”, “Asıl senin emre itaat etmekten haberin yok”, sesim giderek zayıfladı ama yine de “Pembe vatoz için çalışmak isterdim, şu an da bir başkası için ilginç işler kovalıyorum, neden intergalaktik boyutta işler kovalamayayım ki?”, “Bu bir teklif sanırım?”. Hevesle “Belki, şartlar nedir?”. İlk defa MirNemir’in kıkırdamayla ya da ona benzer hastalıklı hırıldama arasında ki gülüşüne tanık oldum, demek gülme davranışını gerçekleştirebiliyorlardı, yada küfür mü etmişti? “Pembe vatozun aldığı işler senin zayıf yeteneklerini aşar”.

Talay hızlı hızlı yanıma geldi, beni ağır bir çuval gibi ayağa kaldırdı, bir omuzuyla destek vererek makinaya doğru sürüklemeye başladı, “Bu şeref sana ait, senin sayende, insanlığın fişini sen çekmelisin”, “Beni bırak manyak herif, basit bir uydu patlatma işi için illa füzyon reaktörü mü lazımdı, lazerine buranın reaktörü yetmiyor muydu?”, beni biraz sarsıp canımı yakarak “Sıradan bir uydu değil, mesafe ve koruma kalkanlarını hesaba katarsak terrahertz lazerinin bir dakika boyunca ateşlenmesi lazım, bunu sağlamak için ülkenin tüm elektrik kaynaklarını saatlerce sadece buraya yönlendirsem, ki bu teknik olarak imkansız, yine yetmez.Tüm ihtiyacımı görece küçük alanda ancak füzyon reaktörü sağlayabilirdi ve tataaa, sen bu noktada devreye girdin. MirNemir ve konuşmaya fazla hevesli Serelop beni senden haberdar etmeselerdi bunu başaramazdım. Bakma kabak kafamın altında bir cevher var, kıymeti bilinmedik. Masanda o görev emrini bulman, o gece yaşadıkların, ta bugüne kadar olan her şey hesabımın, planlarımın parçasıydı, bana yardım edecek yarım akıllıları bulmak ise tam bir çocuk oyuncağıydı”.

Makinanın yanına geldik, bağlı ellerimi mor renkli küçük bir düğmeye bastırttı, ince bir bip sesi çıktı, lazer azıcık vınladı, ama beklediğim büyük, gürültülü, cafcaflı çalışma, gökyüzünde dev bir patlama gibi şeyler yaşanmadı, bir dakikadan biraz fazla süre elimi düğmenin üzerinde zorla tuttu, o sırada lazer görünmez ışınlarını göğe saldı, nereyi hedeflediğini göremiyordum. İşin bitip,

bitmediğini daha önce görmediğim türden bir radar ekranından takip eden Talay birden elimi düğmeden çektirdi, sevinçle boynuma sarıldı, “Başardık kardeşim”, ben bağlı ellerimle hafifçe onu ittirmeye çalışarak “Bana kardeşim deme Allah’ın delisi, insanları atmosferlerinden mahrum ettiğini sanıyorsun ama günümüz teknolojisiyle kolayca aşılacak bir şey bu, güneş rüzgarlarının dünyanın atmosferini süpürmesi yüzyıllar sürecek, ama dünyanın manyetik alanını gözlemleyen uydular anında insanları bundan haberdar edecek. Dünyanın 0,3 teslalık manyetik alanının, en dandik MR cihazında bile birkaç tesla üreten insanlık tarafından yapay olarak yerine konamayacağını mı sanıyorsun? Dünyanın Lagrange noktalarına yerleştirilecek yüksek güçlü manyetik jeneratörler manyetosfer kalkanımızı tekrar üzerimize örtecektir. Mars’ın terraformlaştırılması için böyle bir planlar çoktan hazır, biraz değiştirip dünyaya uygulamak çok kolay. Kendini akıllı sanıyorsun ama deliliğin seni köreltip aptallığa sürüklemiş”.

Talay durup yüzüme baktı “Öyle mi dersin? Levha tektoniğini de durdurduğumun farkında değilsin sanırım, bunun yaratacağı felaketlerin. Manyetosferin gücü düşük belki ama, dünya yüzeyi boyunca şiddetini göz ardı ediyorsun, fazla bilim kurgu okuyorsun dostum”, sinirli bir kahkaha patlattı “Sen öyle san, simbiyotikler AlDun’ların buna izin vermeyeceğini söylüyor, buna ne dersin?”, Talay soluk almadan cevabını yapıştırdı “Göreceğiz”.

Beni tekrar simbiyotiklere doğru sürüklemeye başladı “İnsanlar senin fikrini kabul etmedi, seninle alay etti diye, kendin dahil insanlığı toptan yok oluşa sürüklemeye nasıl cüret ediyorsun, deliğin de bir sınırı var, ama sen bir insanın delirme sınırlarını da aşmışsın, sahiden sen insan mısın?”, sorumun karşılığında, suratındaki neşeye karşın, gözlerinden bir anlık bir tereddüdün akıp geçtiğini fark ettim.

Yine durduk, bu sefer suratını neredeyse suratıma dayadı, hırıltılı bir tıslamayla, kelimeler dişlerinin arasından ıslık çalarak çıkıyordu “İnsanlardan nefret ediyorum anlıyor musun, belki de ilk aklım erdiğinden beri nefret ediyordum ama bunu fark etmem sonsuz aptallıklarına, sonu görünmez cahillik okyanuslarında çırpınmalarına tekrar ve tekrar şahit olmamla kafama dank etti. İnsanlar çekilmez yaratıklar, artık onları her an yanımda, yöremde görmekten iğreniyorum, metroda, otobüs duraklarında, lokantada yahut kalabalık bir kaldırımda, her an bencilliklerine, ikiyüzlü yılışıklıklarına, aptalca hareketlerine şahit olmaktan, bunlara katlanmak zorunda kalmaktan nefret ediyorum. Çekilmez yaratıklarız biz, dünyanın canına okuyan, dünya üzerinde yaşayan en küçük virüsünden balinasına, mantarından kilometre karelik titrek kavaklarına kadar canlı namına ne kadar varlık varsa bizim gadrimiz altında. Rahat rahat ölüp kurtulmaları bile imkânsız, illa bir işkencemiz, illa bir haksızlığımızdan paylarını almadan gidemiyorlar. Adaletsiz, acımasız, her an birbirini ipe sapa gelmez fikirler,

tepegöz tutkular uğruna yok etme potansiyelindeki insanlığı yeryüzünden siliyorum, dünya üzerindeki diğer canlıları da siliyorum, canlılığı ilksel çorbadaki bilinçsizliğe kadar indirgeyeceğim. Belki yeni bir başlangıçta, hayat çok daha farklı şekillenir ve umarım bu sefer insan denilen yaratık evrimleşemeden çöp genler arasında boğulup gider”.

Biraz abartmış olmasına rağmen ona katıldığım noktalar vardı, insanın kendinden kusurlu oluşu, evriminin mental olarak onu vahşilikten ayıramamış olması konuları doğruydu, şehirler de bir tür vahşi cangıl sayılırdı.

Lakin tüm canlılara aynı cezayı kesmek yerine başka çözümler düşünülemez miydi? Mesela insanların dünyadan sürgünü, transhümanizmayla insanlığı ayıklanıp dünyanın çekeceği sıklete getirmek yahut insan bilincini makinalara aktararak maddi evrenden ayırıp, sonsuzluğa yelken açtırmak gibi seçenekler vardı, yani bana sorulsa çözümlerim bunlar olurdu.

Alındığım yere sümük gibi yapıştırılınca kafamı zemine çarpmamla şu ışıltılı kelime kafamda parıldadı “Seçilim”, canlılığı kendi meydana getirmeyen birinin bunu yok etmeye ne hakkı vardı, ortada irade yoktu ki seçim hakkı da olsundu. Canlılar yada insanlar dünyada olmayı seçmemişti, şu an gerçekleşen sadece bir seçilim süreciydi, ezelde böyleydi muhtemel ebedde de böyle olacaktı. Talay seçilime müdahale ediyordu, doğal görünmeyen doğal akışı kesip atıyordu. Onu durduramamış, hatta bir an ona kapılmıştım bile, şimdi felaketlere sürüklenecek zavallı dünyanın üzerinde boynum gerçeğe karşı bükülmüştü.

MirNemir, cebinden altıgen formunda bir cihaz çıkardı, elini üzerinde gezdirdi, sonra suratına doğru tuttu, bu koşullarda gül cemalini seyre dalışını garip karşıladım, Serelop’a dönüp “Angutlar sizi, bir uyduyu saklayamadınız şu deliden, görünmezlik için kuantum kırınımı mı kullanıyordunuz? Daha sofistike bir şeyler mi? Bunca zamandır biz fark etmedik ama bu adam yerini kolayca buldu”. “Yoo, oda bulamazdı, biz bir ara koordinatından bahsetmiştik, hem zaten görünmezlik için pek çaba sarf edilmemişti, arkasındaki görüntüyü ön tarafında gezinen yüzer ekrana yansıtmak yetmişti, tabi ekran infrared, radyo ve her ihtimale karşı birkaç elektromanyetik spektrum bandında daha görüntüleri de yansıttığı için epey iş görüyordu. Talay bizi dinleyeceğini, füzyon fikrinden vazgeçeceğini söyledi, bir tek şartı vardı, onun bilme aşkına karşılık vermemiz. Bizde ne sorduysa bildiğimiz kadar anlattık, zaten çoğu bilgi asla işine yaramayacak cinstendi”.

“Höh, püfff, bir insana güvenmek mi, siz aklınızı peynir ekmekle mi yediniz? Tabi akıl derken, kime göre, neye göre akıl. Bizden katbekat gelişkin biliminizle imal ettiğiniz uyduyu, en dandik maker’ın bile imal edebileceği bir teknolojiyle korumak, aklın tanımının neresinde kalır bilmem”.

Serelop kısadan kestirip attı “E sizde tam elli yıl önce aya insan indirdiniz, ama ısınmak için hâlenufo sobası kullanıyorsunuz. Bazen sizin değiminizle‘Entia non sunt multiplicanda praeter necessitatem ’ yoluna gitmek gerekir, Occam’ın usturasını en basit yolu bulmak için giriftleri kesip atmakta kullanmak, maliyetten kaçmak, aynı sonuca götürüyorsa birden çok yolun kolay olanını seçmekevrensel bir kural”.

bilim kurgu

tepegözdergi_Layout 1 05.01.2020 13:06 Page 31

Sessizce neler olabileceğini düşünmeye başladım, kafamdaki kanama durmuştu, demek kafatasım özdeki pekmezine kadar delinmemişti, fakat halim hal değildi, belli ki simbiyotikler sıvışacaktı, bende bu deliyle mi kalacaktım? Yoksa her şeyi benim üzerime mi yıkacaktı?

Hayır hayır, aklının derin vadileri histeriyle, narsizmin koyu gölgelerinin birbirine karıştığı bu yarı deli, yarı sosyopat dünyanın çarkına tükürme şerefini bana bırakmazdı, peki ne yapardı?

Az sonra yanımıza gelince ne yapacağını anladım. Beni bıraktıktan sonra füzyon reaktörünü kendiyle birlikte tüm reaktör binasını yok edecek şekilde ayarlamış, bunu transdüserde çevrim darboğazı yaratarak yapacakmış. Ne güzel, bu gece talep ettiğim yada etmediğim tüm bilgilere zahmetsizce kavuşuyordum, bide sonunda ölmek olmasa. Talay beni burada bırakacağını söyledi, eserimle beraber yakılmam benim için en iyi son olurmuş.

Ne düşüneceğimi bilmiyordum, şimdi şimdi içimi bir hüzün ve merhamet duygusu kaplamıştı, vicdanım sızlıyordu, tüm canlılığın canının pahası altında eziliyordum. Gözlerim nemlendi, insanlar sonsuz kötülüğü taşıyan yaratıklar değillerdi, duygularımız vardı, çok da işe yaramayan, ama vardı.

Bir an sonra MirNemir elindeki aleti suratından çekip “Pembe vatoz Murat’ı da yanınıza alıp dönün emri verdi, onun için bir planı varmış”, o an nasıl sevindim, nasıl havalara uçasım geldi anlatamam, bir saniye önce kederlere gark olan ben, şimdi önümde açılan kapının eşiğinde durmuş, sevincin omuzlarına tırmanıyordum.

Talay omuz silkti, “Ben gidiyorum, işim bitti, ne haliniz varsa görün” dedi ve arkasını dönüp gitti. Arkadaki füzyon reaktörünün giderek hızlanan çevriminden kaynaklanan mavi ışıklar Talay’ın kel kafasında harelenerek saçılıyordu, istemsizce güldüm. MirNemir, Serelop ve beni iki eliyle kendine çekti, moda parkında kafama indirdiği sopayı çıkarıp tepemizde tuttu, sonra çubuğun altında bir noktaya temas etti ve puff, dünyadaki hayatım son buldu.

SON *Hikâye, tamamen hayal ürünü kurgulardan ibarettir, gerçek kişi yada kurumlarla hiçbir ilgisi yoktur.

31

bilim kurgu

tepegözdergi_Layout 1 05.01.2020 13:06 Page 32

tepegöz

Günay GAFUR

TANIK “…Ve bazıları ışığın, bazıları gölgenin peşine düştü.” – T.S.Eliot –

32

Türkiye – 2178 Remzi, dokuz çilek ve iki küçük şeker kamışıyla eve geldiğinde sabahın dördüydü. Günde on altı saat çalışan bir yeraltı işçisi için oldukça dokunaklı bir sahne… Dokunaklı ve de göz yaşartıcı…

Sol gözü yaşardı. Diğerini o lanetli gecede, şiddetli ışıma yüzünden kaybetmişti. Karısını düşündü. Hiç unutamadığı karısını… Hamileydi. Kıyamet, doğuma dört ay kala kopmuştu. Bombalar patlamış, yeri göğü radyoaktif toz bulutları kaplamış, bildiği canlı türlerinin çoğu ve dünya nüfusunun beşte biri o gece; bir o kadar insan da zaman içinde kanserden, açlıktan ve bakımsızlıktan yeryüzünden silinmişti. Kıyametin adı Büyük Savaş’tı.

Zavallı karısı da felaketten nasibini almış, kemiklerine işleyen kansere iki ay dayanabilmişti. Son arzusu ateşten farksızdı: Aydınlık ama yakıcı. Gece yine bu saatlerdi. “Ahh!” demişti, “Burnuma buram buram çilek kokuları geliyor Remzi. Reçel mi kaynattın?”

O an Remzi, savaşı başlatan soysuzlara lanetler okumuş, kadının ellerine sımsıkı sarılmış ve sessizce ağlamıştı. Çünkü o günlerde çilek bulmak şöyle dursun, insanlar bir dilim ekmek için birbirini öldürüyordu.

Karısı gözlerini yumduktan hemen sonra komşuları Mukaddes Hanım (o da altı ay sonra açlıktan ölmüştü) bebeği kurtarmış, Remzi’nin eline tutuşturmuştu. Minnacıktı. Bi damlacıktı. Ayrılıktı. Ve de hüzün… Bebeğine bakarken Remzi’nin sol gözünden yağmurlar dökülmüştü. Tıpkı şimdi olduğu gibi…

Ama bu gece başkaydı. Bu gece gözyaşlarında umut vardı. Hatta biraz da sevinç… Kızının doğum günüydü. Sekiz yaşına basıyordu. Dile kolay! Sekiz koca sene! Durmaksızın yağan yağmurlar kesif bulutları inceltmiş, güneş sıcacık kollarını uzatmaya ve toprak ana müşfik bağrını yeniden açmaya baş-

lamıştı.

Remzi, hatıralarından sıyrılıp sürprizini hazırlamaya koyuldu. Çileklerle şeker kamışlarını temizledi, onları ocakta kaynayan suya boşalttı ve bekledi. Dakikalarca… Sonunda fokurdayarak rayihalar salan, tatlı, hayal pembesi bir dünya doğmuştu.

Minik kız uykulu gözlerle mutfağa girdiğinde gördüklerine inanamadı. Babası, kirpiklerinde ışıldayan gözyaşından pırlantalar, umut dolu bir sevecenlikle gülümsüyordu. Her yanı kaplamış o muhteşem koku da cabası… Rüya görüyor olmalıydı. Gözlerini kırpıştırdı ama ne babasından yayılan aydınlık ne de o sihirli koku kaybolmuştu. “İyi ki doğdun miniğim.”

Koşup babasının boynuna sarıldı. Mutluluktan ağlıyordu ve içinde, göğüs boşluğunun hemen kıyısında bir şeyler yeşeriyordu: Tazecik, pembe bir çiçek. O an, belki de ilk kez, çocukların kahkahalarla güldükleri ve açlıktan ölmedikleri bir gelecek düşledi. Belki dünya sandığı kadar kötü bir yer değildi.

Belki…

Yarım saat öncesi. Remzi’nin çilek almak için evden çıktığı o meşum dakikalar.

Adına “Gece Pazarı” denen çoğu çalıntı, yüzlerce çeşit ürünün satıldığı karanlık sokak araları… Kaldırım köşelerinde aç biilaç bekleşen çocuklar…

Ucuza mal düşürüp beş katı fiyatına satmak için ava çıkmış sırtlanlar… Gaspçı gruplar… Ve Remzi… Önce bir tezgâhtan şeker kamışlarını alıyor. Sonra ilerideki çıkmaz sokağa öylesine gözü takılıyor.

Issız ve sessiz… Tam dönüp gidecekken bir kıpırtı fark ediyor belli belirsiz. İlerliyor. Sokak lambasının aydınlattığı duvarın dibine sinmiş, beş-altı yaşlarında, çekik gözlü bir çocuk… Bir Uzakdoğulu için fazla esmer… Ağzına bir şeyler götürmekle meşgul. Remzi tek gözüyle etrafına bakınıyor. Sokakta çocuktan ve kendisinden başka kimse yok. Çocuk

tepegöz başında dikilen karaltıyı görünce ürküyor. Ayağa kalkıp kaçmaya yelteniyor ama Remzi atik ve güçlü. Kolundan yakalayıp soruyor: “Ne yiyorsun öyle?” Çocuk ellerini arkasına saklarken “Hiç,” diyor titrek bir sesle. “Hiçbir şey…”

Remzi yeniden çevresine bakınıyor. Hala kimsecikler yok. Çocuk, Remzi’nin sol gözündeki vahşi parıltıyı görünce ağlamaya başlıyor. Belli ki bu bakışlara yabancı değil.

“Amca, n’olursun yapma. Üç gündür açım.”

“Ben mi aç koydum lan seni! Git anana babana ağla!”

“Kimsem yok. N’olur amca!”

Yıldırım gibi inen tokatlar çocuğun suratında patlarken ve Remzi çileklerle sokağı terk ederken “ben” oradaydım! Zavallıcık kedi yavrusu gibi ciyaklıyor, bir daha duyamayacak olan sağ kulağını tutuyordu. Acıdan bayıldığında hâlâ oradaydım.

Güney Kore Jin-Kyong, saçlarını topuz yaptıktan sonra aynadan kendisine bakan solgun yüzü inceledi. Derin göz çukurları, umutsuz bakışlar ve her gün biraz daha belirginleşen kırışıklıklar… Henüz otuz ikisindeydi ama karşısındaki kadın kırk beşten fazla görünüyordu. Felaketten önceki halini gözünün önüne getirmeye çalıştı. Başaramadı. O hayat dolu güzel Jin öleli sekiz yıldan fazla olmuştu. Ve ölüler geri gelmezdi. Ölüler: Saygının en büyüğünü hak eden kutsal varlıklar. Gelenekleri böyle söylediği için olsa gerek Jin, Büyük Savaş’tan beri makyaj yapmıyordu. O gece Seul yerli yerinde kalmışsa da Arabistan Yarımadası, Ortadoğu ve daha onlarca ülke haritadan; güzellik kavramı da Jin’in aklından silinmişti.

“Günaydın anne.”

Oğlunun sesiyle düşüncelerinden sıyrıldı. O olmasaydı dünyanın gözlerinin önünde çatırdayarak yıkılışını seyretmektense ilk gün, bombaların atıldığı o kıyamet günü intihar ederdi. Her kıtadan binlerce insanın yaptığı gibi…

“Günaydın bebeğim.”

“Babamdan haber var mı?”

Jin’in gözleri doldu. Kocası Hyun-Ki inşaat mühendisiydi.

Felaketten on ay sonra çalıştığı şirket onu İsrail’e (yeni dünya düzenine göre tek bir ülke olarak kabul edilen Ortadoğu’nun başkentine) göndermişti. Şehir, yıkık bir viraneden farksızdı ve yeniden yaratılması gerekiyordu.

Köprüler, yollar, evler, hastaneler…

Ama yedi yıl geçmesine rağmen iş bir türlü bitmek bilmemişti. İlk başlarda her gün arayan kocası, sonraları bu sayıyı haftada bire, ardından da ayda bire düşürmüştü. Son altı aydır ise ne arıyor ne de e-postalarına cevap veriyordu. Şirket yetkililerinden öğrendiği kadarıyla beş aydır inşaatlara da uğramıyordu.

Fark ettirmeden gözlerini sildi ve gülümsemeye çalışarak oğluna döndü: “Sen uyanmadan az önce konuştuk. Çok yoğunmuş ama en kısa sürede tekrar arayacakmış.” Çocuk bir şey söylemeden başını öne eğdi. Annesinin rolüne ayak uyduruyor gibiydi. On dakika sonra evden çıktılar.

Jin önce çocuğu okuluna bıraktı ve oyununa sadık kalarak arabadan el salladı.

“Belki bu akşam babanla konuşuruz ha, ne dersin?”

“Sanmıyorum anne. Hoşça kal.”

Kalp cerrahı olabilirdi ama kendi kalbine bir türlü söz geçiremiyordu. Ağlamamak için dudaklarını ısırdı ve gözyaşları yanaklarından süzülürken gaza basıp uzaklaştı.

Zengin göçmenlerin yaşadığı Deiji Sokağı’nda hızla ilerlerken birden frene asıldı. İhtiyar bir kadın beş metre ötede, soluk ışıklı bir reklam panosunun önünde kıvranıyordu. Sokağın ortasında duran arabayı görünce çırpınışları da artmıştı. Jin, camı açıp kadının feryatlarına kulak kabarttı. “Ölü-yo-rum! Yardım edin! İm-dat!” Çevresine bakınan Jin, bunun bir tuzak olup olmadığını düşündü. Artık böyle şeyler çok sık yaşanıyordu. Yanına gittiğinizde, yaralı sandığınız kişi ve yardakçıları tarafından soyulup soğana çevrilebilir, tecavüze uğrayabilir hatta öldürülebilirdiniz. Oğlunu düşündü. Yaşama amacını… Burada başına bir şey gelirse oğlu asla başaramazdı. Ancak bu kez etrafta tek bir kişi bile yoktu. Sokağın sakinleri henüz uykuda olmalıydılar. Can çekişen kadın ise ya harika bir oyuncuydu ya da gerçekten ölüyordu. Üç saniye daha bekleyen Jin, saatine baktı. Bugün hastanede önemli bir işi yoktu. O an doktor olduğunu hatırladı ve utançla ürperdi. Bakışları yerde debelenen ve kalp kriziyle savaşan bedene kaydı. Aklında hâlâ oğlu vardı. Ve o ölümcül şüphe: “Ya tuzaksa!” Sonra yeniden etrafı kolaçan etti. Hala tek başınaydı. Sesi giderek cılızlaşan ihtiyar kadın ise son bir umutla makyajsız seyircisine yalvarıyordu: “Adım MatildaFleur. Ben “Kraliçe”yim. Lütfen kurtar beni, seni paraya boğarım. Lütfen…”

Beşinci saniyede Jin-Kyong korkularına yenik düştü. Gazı kökleyip ardında lastik cayırtıları ve egzoz dumanları bırakarak uzaklaşırken “ben” oradaydım! Yaşlı kadının kaskatı kesilmiş cansız bedeni, her geçen saniye biraz daha soğurken “ben” hala oradaydım! İSRAİL Büyük Savaş’tan iki yıl sonrası… Şehir yerle bir olmuş.

Manzara, kıyamet senaryolarında kullanılan film setlerine benziyor. Ama bu kez her şey gerçek!

Enkazlar, demir yığınları, yeri göğü sarmış kapkara dumanlar, üst üste yığılmış cesetler ve hayatta kalmayı başarmış şanslı(!) insanlar. Yaşayan ölüler.

Yasaların olmadığı bir kâbus! Hırsızlık, gasp ve fuhuşun suç sayılmadığı bir cadı kazanı! Sokaklarda postal sesleri: Çinli, Amerikalı, Fransız ve Rus askerler.

Saat gece yarısını biraz geçmiş. Çekik gözlü bir adam kimselerin olmadığı yıkık bir evin önünde güzelliği hariç her şeyini yitirmiş genç, esmer bir kadınla konuşuyor. Kadın ağlamaklı, adam ise sabırsız ve oldukça sert.

“Lütfen,” diyor kadın. “Bir dilim ekmek yetmez. Hiç olmazsa yanına biraz da çorba olsun.”

“Ben aç mı kalayım yani?” diye itiraz ediyor adam. “Anlamıyorsun galiba, sana kendi istihkakımdan vereceğim.

Uzatma da geç içeri.”

Kadın “Hiç olmazsa bir dilim daha ekm…” demeye kalmadan kelimeler gırtlağına gömülüyor. Adamın iri eli ağzını ka-

bilim kurgu

tepegözdergi_Layout 1 05.01.2020 13:06 Page 33

33

bilim kurgu

tepegözdergi_Layout 1 05.01.2020 13:06 Page 34

34

tepegöz parken, çatısı yıkılmış evin içine doğru sürükleniyor.

Dakikalar sonra adam işini bitirmiş fermuarını kapatırken 15 watt’lık cılız ışığın altında iki büklüm yatan kadına emrediyor: “Yarın öğlen inşaatın orada beni bul ve ekmeğini al. Sırrımızı saklarsan her gece gelirim ve her öğlen yiyecek ekmeğin olur!” Çaresizliği öfkesinden ağır basan kadın ağlamaklı soruyor: “Peki ama sizi nasıl bulurum? İnşaat kalabalık.”

Adamın yüzünü şehvetli bir sırıtış kaplıyor.

“Adım Hyun-Ki.” Hyun-Ki kapıya benzer yarıktan çıkıp karanlığa karıştığında “ben” oradaydım. Seneler sonra, bir dilenci tarafından bıçaklanacak ve cesedi bir kuyuya atılacaktı. Çirkin dünyaya ve güzel bedenine lanetler yağdıran esmer kadın, Hyun-Ki ile tanıştıktan iki hafta sonra, şehirden ayrılıp yaşanabilir en yakın ülkeye, Türkiye’ye kaçtı. Hamilelere tanınan gıda yardımından faydalanmak için karnındaki bebeği aldırmadı. Korelinin çocuğunu doğururken oradaydım. Bebek yalnızca iki haftalıkken onu Kadıköy’de bir otobüs durağına bırakıp Bulgaristan’a gitmek üzere yola çıktığında da oradaydım.

Yetiştirilmek için, şehrin en azılı çetelerinden birinin sahip çıkıp büyüttüğü bebek, yetenekli bir yankesiciye dönüştüğünde henüz altı yaşındaydı. Bir gece yarısıydı. Çaldığı çilekleri, umudun uğramadığı tekinsiz bir sokakta yerken, tek gözlü bir adama yakalandı. Adamdan yediği tokatlar, onu daha da vahşileştirdiğinde oradaydım. Artık amacı yiyecek bir şeyler değil insanların hayatlarını çalmaktı. Çilekleri, tüm dünyaya olduğu gibi Türkiye’ye de Fransız “La Reine” firması dağıtıyordu. Tabii ki değerinin yüzlerce katına… Firmanın sahibi yaşlı kadın, çilekten sonra çay ve pirinçte de tekel olmak niyetindeydi. Uzakdoğulu bir ortak bulmak için bir süredir Seul’de, zengin göçmenlerin kaldığı Deiji Sokağı’nda kalıyordu. Yaşlı patroniçe, MatildaFleur ismini çok sıradan bulduğu için kendisine “Kraliçe” denmesini istiyordu. Kadının bir isme ihtiyacı kalmadığı gün “ben” oradaydım.

Büyük Savaş’ın ardından, insanoğlunun ruhu karanlığa her gömüldüğünde “ben” oradaydım. Kötülüğün yanı başında!

Kimsenin görmediği anlarda işlenen kötülükler… Gizli, vahşi ve bencil ayinler… Ama yalnız değillerdi. Hiçbiriniz yalnız değildiniz! Çünkü sizi izledim! Tıpkı bir gölge gibi… Oradaydım. Kore’de, Türkiye’de, İsrail’de ve Afrika’da ve yalnız olduğunuzu sandığınız her köşe başında… Çünkü “ben” her yerdeydim!

Hayır, hayır Tanrı falan değilim! Melek ya da içinizden biri de…

Uzun ismim “T-2069-Q-Mod-8” ama bana kısaca “TANIK” dediniz. Evet, insanoğlu tarafından yaratıldım. Büyük Savaş’tan bir süre önce. Ülkeler arasındaki düşmanlık ölümcül bir seviyeye ulaşmıştı. Bir adım sonrası savaş ve yok oluştu. Devletler; kıtaları yok edebilecek, futbol topu büyüklüğünde nükleer bombalara sahipti. Kötülük galip gelmek üzereydi.

Ancak hala bir umut vardı: Bilim! Kuantum bilgisayarları sayesinde atomaltı parçacıklara yüklenen bilgi, ışık hızıyla dünyanın en uzak noktasına aktarılabiliyordu.

Sonunda insanlığı kurtarmak isteyen bilim adamları beni yarattı. Kötülüğü tanıyan bir yapay zekâ… Sayemde kötülüğün kökenine inilecek, nefretin ve bencilliğin temel sebepleri anlaşılacak ve sadece siz insanlarda var olan yok etme dürtüsünü yenmenin yolları bulunacaktı.

Görevim tanıklık etmekti. İzleyecek ve sonuçları raporlayacaktım. Freud’dan Nietzsche’ye kadar yüzlerce bilim adamı ve düşünürün çalışmaları ile kötülüğe dair kitaplar dolusu bilgi veri tabanıma kaydedildi. Yazılımım ise bir foto-elektrona işlendi. Böylece doğmuş oldum. Aydınlık ile karanlık arasındaki savaşın felsefi bir izdüşümü gibi… Artık elektriğin ve ışığın olduğu her yerdeydim. Reklam panoları, sokak lambaları, çıplak ampuller, ekranlar…

Ancak çalışmanın henüz başlarında bombalar fırlatıldı ve beni yaratan iyi niyetli insanlarla birlikte dünya nüfusunun çoğu yok oldu. Bense yolculuğuma devam ettim ve yıllar içerisinde kendimi geliştirip yorum yapabilmeyi öğrendim.

Bu e-posta, sizinkiyle birlikte, ülkelerin kayıt merkezlerine sızarak elde ettiğim 982 milyon e-posta adresine gönderildi. Amacım basit: Uyanışınıza katkıda bulunmak. Olasılık hesaplarıma göre bunun gerçekleşme oranıysa 982 milyonda bir. Kısacası aranızdan en az “bir” kişinin dönüşüme uğrama ihtimali var. Eğer haklıysam dünya için de hala bir umut var demektir. İşte içinizdeki karanlığa tuttuğum aynada görünenler: “Kötülüğün temel sebebi bencilliğiniz, kendinizi ötekilerden ayrı ve üstün görme yanılgınız. Oysa evren bir bütün ve aslında “öteki” diye bir şey yok!”

“Kötülük döngüsel bir olgu. Genellikle zarar verdiğiniz kişiler kanalıyla gelip sizi buluyor.”

“Her kötülük bir diğerini doğuruyor ve katlanarak büyüyor.

Gizli ya da aleni yapılmış olmaları sonucu değiştirmiyor. Nihayetinde devleşerek yıkıma sebep oluyorlar.”

Dünyanın yeniden yaşanabilir bir yere dönüşme olasılığı yedi yüz binde bir! Bu olsa bile Hyun-Ki’nin genlerini taşıyan, annesi tarafından terk edilen ve bir avuç çilek için Remzi tarafından sakat bırakılan o çocuğun yıllar sonra yeni bir felakete sebep olma olasılığı ise yalnızca iki binde bir! Yok olma pahasına aktardığım bu mesajları düşünmeniz için bence yeterince ciddi bir sebep! Şu an ekranlarınızdan, ışık huzmelerinin arasından size bakıyorum. Gözlerinize, ruhlarınıza… Ve içinize… Rahatsız olduğunuzun farkındayım ama meraklanmayın. Bencilliğinize son kez tanıklık ediyorum. Artık hayatınızda “ben” olmayacağım. Hayır, kendimi imha etmeye falan programlanmadım, hatta bunu nasıl yapacağımı bile bilmiyorum. Sadece sizi, içinizdeki karanlığı tanıyorum.

Elveda insanlık, elveda kötülük…

Posta kutusuna gelen mesajı okuduktan sonra yanındakilere “Bütün ülkelerin elektriğini kesin!” emrini veren Dünya Başkanı, yeryüzünü asırlar sürecek bir karanlığa mahkûm ederken muzaffer bir komutan edasıyla sırıtıyordu.

tepegöz

röportaj

tepegözdergi_Layout 1 05.01.2020 13:06 Page 35

Aşkın Bey sizi tanıyanlar tanıyor fakat dergimiz Tepegöz okurları içinde size ilk defa rastlayacak olan genç okurlarımız için Aşkın Güngör kimdir?

1972 Haziran’ında İstanbul’da doğdum.

Kendimi bildim bileli el sanatlarında mahirdim ya da hadi ukalalık diye algılanmasın diye “elim iş tutardı” diyeyim. Henüz okuma yazma bilmeyen bir çocukken resimlerle kendimi anlatmaya bayılırdım. “Bayılırmışım” demeliyim belki, çünkü bundan sonra aktaracaklarım başta anneannem olmak üzere ebeveynlerim tarafından bana aktarılanlar: Yaşım üç ila dörtmüş. Bir kâğıda, misal, uçak çizer, sonra da o uçak ve içindeki yolcuların başından geçenleri anlatırmışım uzun uzun. Ne hikmetse hep şimdi “fantastik” diyebileceğim öyküler olurmuş bunlar ya da belki de doğal olan buydu, bilemiyorum, çocukların düş gücü sınırsızdır kabul edersiniz ki. Uçak aslında uçakmış da gene de değilmiş; doğurabiliyor ve üstünde beliren beneklerle besleniyormuş. İyiymiş ama biraz da kötü, çünkü yolcuları taşıyor ama onları inmek istedikleri yere götürmüyormuş, her birini çok sevdiğinden ayrılmak istemiyormuş çünkü. Sonra peşine uçan daireler takılıyor ve uçak çok sevdiği yolcuları korumak için kötü kalpli uzaylılarla çarpışıyormuş vs.

Okuma ve yazmayı çözdüğüm andan sonra anlattığım öyküler çizgi romanlara dönmüştü. Çizgili defterlere bir zaman gezgininin

aşkın güngör

bir tutam hayal, bir parça gerçek öykülerini çiziyordum, yaşım altı-yedi. Kahramanım o zamanın fenomen dergisi Gırgır’da yer alan Muhlis Bey’den esintiler taşıyordu ama işin içinde çok nahif de olsa bilim kurgu ve fantastik vardı yine. Demem o ki oldum olası geleceğe ve gizeme tutkun biri oldum ben ama derdim hepsinden öte “anlayabilmek” ve anladığımı “anlatabilmek” oldu.

Biraz da o nedenle sistemle değil de sistemin beni ileteceği yolla ilgilendim üretme aşamasında. Bu nedenle kâh çizgi roman çizmeye koyuldum, kâh roman yazmaya.

Bir söz vardır, pek severim: “Bir gün kırk sekiz saat olsa, sekiz saat çalışsak, kırk saat uyusak.” Bu örnektekinin aksine, uykuyla arası olan biri değilim ben. O nedenle, “Kırk saat çalışsak, sekiz saat uyusak,” olurdu bu sözün bendeki karşılığı. Anlayacağınız, yazıyla haşır neşir olan pek çok kişi gibi, zaman konusunda sıkıntı çektiğim söylenebilir.

Daha daha, pek çok yayınevinin de görsel yönetmeni ve editörüyüm. Bu uğraşlar tek başına bile ciddi zaman gerektirirken hem yetişkin okurlar hem de çocuk okurlar için kitaplar da yazmaktayım. Zaman fakiri olmama yol açanlar bunlar işte. İlk kitabım Ben Bir Kediyim şiir kitabıydı ve 1993’te yayınlandı. Sonrası çorap söküğü gibi geldi. Halihazırda 35 civarı kitabım yayımlandı. Yerli yabancı pek çok seçkiye de öykülerimle destek verdim. SHP’nin 1993 İnsan Hakları konulu öykü yarışmasında “Ve

35

röportaj

tepegözdergi_Layout 1 05.01.2020 13:06 Page 36

36

tepegöz İp Gerildi” adlı öykümle birinciliği; Tudem’in 2004 Masal yarışmasında “Sevgiyi Arayan Kardan Adam” ile üçüncülüğü; Türkiye Bilişim Derneği’nin 2004 bilim kurgu öykü yarışmasında “Sevgilim Dans Edelim mi?” adlı öykümle birinciliği kazandım. 2005’ten beri eşim Anita’yla evliyim. Aden ile Uras adlı iki şekerparenin babasıyım. Çocuklar ile aranız çok iyi. Çocuklara yönelik yazdığınız kitaplarınızdaki karakterleri tasarlarken tamamen hayal gücünüzden mi faydalanıyorsunuz, yoksa çevrenizden yaptığınız gözlemler mi ağırlıkta oluyor?

Aslında hemen her yazarın gizli tarifini kullanıyorum; bir tutam hayal, bir parça da gerçek. Bu harika bir karışım bence. Çıplak hayatın içindeki en sıradan şeyi hayal gücünün yaldızlı kâğıdına sardıktan sonra fırına vermeyi tercih ediyorum. Çizgi romanlar ile aranızın çok iyi olduğunu biliyorum.

Hatta yeni projeniz olan esrarengizhikayeler.com sitesinde yayınladığınız birkaç çizgi roman var. Bu çizgi roman merakı sizde nasıl başladı? Okumayı pek sevmeyen kişilere kitap okumayı sevmeleri için çizgi roman okumasını tavsiye eder misiniz? Çocukluğumun geçtiği 70 ve 80’li yıllar çizgi romanların altın çağıydı ve ben de hemen her yaşıtım gibi o hayali kahramanların büyülü dünyasında dolaşmaktan sonsuz mutluluk duyardım. O güzel zamanlarda çizgi roman ressamlığı en büyük hayalimdi, çünkü kareler arasında nefes alıyordum, abartısız.

Düşünsenize; tombul, hayalgücü zengin bir veletsin ve bu dünyada çizgi roman diye bir şey var! Karelere bölünmüş bir hayat! O karelerin arasında kahramansın, kovalayansın, kaçansın; Zagor’sun, Mandrake’sin, TomMiks’sin, TomBraks’sın, Kızılmaske’sin, Rakar’sın! Yahu, hadi Süperman olmayı da bırak, Clark Kent’sin, Peter Parker’sın! Ne istersin daha?

Ben zar zor biriktirdiğim harçlığımı cebime kor, tek katlı gecekondumuzun alçacık penceresinden avluya atlar, Tercüman Çocuk veya Milliyet Çocuk almaya kaçardım ailem uykuya yatmaya hazırlanırken —annem fazla okuduğum için kızardı çünkü. Düşünsene; başka anneler çocuklarının okumamasından yakınırken ben “fazla okuduğum” için engellenmeye çalışılırdım.

Komik geliyor şimdi. Kâğıdın o inanılmaz, o enfes kokusuna başını gömerek kareden kareye zıplamak; abartısız ve kesinlikle yenilmez bir kahraman olmak çizgi romanlarla mümkündü ve o keyif başka hiçbir şeyde yoktu. Olmadı da.

Sözün özü, dedim ya, çizerlikle geçinmek arzusuyla yanıp kavruluyordum. Akşam oturmasına gelen akraba tayfası vardır ya, onlar sorardı arada “Ne olacaksın?” diye. “Çizgi roman çizeceğim,” derdim. Saçımı sıvazlar, güler ve “Yok yok,” derlerdi, “Ne iş yapacaksın?” Onlar için çizerlik meslek değildi tabii, karnımı ne şekilde doyuracağımı merak ederlerdi. İlk zamanlar ısrar ederdim çizerlikte ama baktım ki Aysel ya da

Veysel, soruyu soran kim olursa olsun verdikleri karşılık aynı. Ondan sonra da yanıtlamaz olmuştum bu soruyu. İşin acısı, haklı çıkmaları oldu belki —en azından Türkiye şartlarında. Çizgi roman okumalarını hem çocuklara hem de yetişkinlere önermekten hiç vazgeçmedim. Belki önerime uyan birkaç kişinin hayatına güzel dokunuşlar bırakabilmişimdir.

En çok sevdiğiniz favori çizgi roman kahramanı kim? Bizim neden bir Teksas, Tommiks, Kızıl Maske vb. gibi dünyaca ünlü çizgi roman kahramanlarımız yok?

Atlantis-MartinMystere ile Asteriks tutkunu ve koleksiyoneriyim hâlâ —daha alt derecelerde de olsa Red Kit, TenTen, Mister No, Dylan Dog, Mini Ringo ve Alaska- KenParker da var bu listede. 1980 yılların Milliyet Çocuk, Tercüman Çocuk ve Yaman Çocuk ciltleri kütüphanemde durur ve zaman zaman çıkarır göz atarım ama ne yalan söyleyeyim, çocukluğumda duyduğum kokuyu alamıyorum artık— belki zaman zaman, bir kibritin o ilk parlayış anı gibi kısacık geliyor o tatlı koku burnuma ama hepsi o. Yoksa artık karelerin içine sığamıyorum, giremiyorum, gizlenemiyorum, çizgiye dönüşemiyorum. Üstlerine gözlerim değiyor ancak. Yine de elime geçen çizgi romanları keyifle okumama da engel değil bu. Çizgi romanda dış pazara açılamamış değiliz aslında.

Suat Yalaz gibi pek çok usta çizerimiz uzun yıllar dışarıya kendi kahramanlarını çizdi ve o insanlara okuttu da. Popülerlik yakalanamama sebebi nedir derseniz, herhalde öykülerimizin biraz kendi içimize dönük olmasının etkisi vardır veya Bülent Arabacıoğlu gibi bir çizgi dehasının harika yaratısı En Kahraman Rıdvan’ın kendi ülkesinde bile albümleşmesinin otuz küsur sene sonra gerçekleşmesi gibi biraz hantal

tepegöz

“Kâğıdın o inanılmaz, o enfes kokusuna başını gömerek kareden kareye zıplamak; abartısız ve kesinlikle yenilmez bir kahraman olmak çizgi romanlarla mümkündü ve o keyif başka hiçbir şeyde yoktu. Olmadı da.”

adımlarla ilerlemeye çalışıyoruzdur, çok kestiremiyorum. Son dönemlerde usta çizerlerimizden Hikmet Yamansavaşçılar’ınKarabala albümleri beni gelecek adına ümitlendirmişti; çok farklı, çok kaliteli bir öykü muhteşem çizgilerle hayat buluyordu ama Türk okur o şahaneliğe bile gereken özeni göstermedikten sonra gelecek nasıl şekillenir bilemiyorum. esrarengizhikayeler.com projesi nasıl ortaya çıktı?

Bu projede özellikle genç kalemlerinçalışmalarını yayınlıyorsunuz, biliyorum bunu, çünkü yakından takip ediyorum. Bu projenin büyük bir boşluğu doldurduğuna inanıyorum. Siz neler söylersiniz? Buna benzer başka projeleriniz de var mı?

Esrarengiz Hikâyeler uzun zamandır aklımda dönüp duran fakat öykülerin sunum biçimine bir türlü karar veremediğim için askıya alıp durduğum bir projeydi.

Günlerden bir gün şahsi sitem askingungor.com ile uğraşırken cevap karşıma kendiliğinden çıktı. Farklı eklentilerle bazı seçenekler denerken “Dur biraz,” dedim. “Neden her öyküyü kendi bağımsız kapağıyla yayına almıyorum ki?” Bunun hem yazar hem de okur için güzel bir deneyim olacağına ikna olduktan sonra denemeye giriştim ve bir süre sonra site hayata geçti.

Sonrasında çok yetenekli yazar dostlarımın Esrarengiz Hikâyeler’e sahip çıktığını görmek de ayrıca onur verici.

Gerçi ayrım yapmak zordur ama kitaplarınız arasında sizin için ayrı bir yere sahip olan kitabınız hangisi ya da hangileridir?

Herhalde ömrüm oldukça Gohor ve Olağan Mucizeler kitaplarım diğerlerine göre hep bir tık önde olacaklar benim için. İkisini de askerlik görevim sırasında Tunceli’nin dağlarına bakarak incecik defterlere tükenmez kalemle yazarak başladım ve ikisi de ancak İstanbul’a dönüşüm sonrası bitebildi. Benim için hem hasret hem umut hem de kavuşma anlamı taşıyorlar anlayacağınız.

Genç kalemlere tavsiyeleriniz nelerdir?

Hayatta her şey mümkün, her şey. Genç kalemlere önereceğim şey kalplerini yönelttikleri istikamette sarsılmadan yürümelerine olanak verecek yetiye ulaşmak için çalışmalarıdır. Ondan sonra da çalışmalarıdır. Ve en son söyleyeceğim şey, hiç çalışmamış gibi gene çalışmalarıdır. Kendilerine güven duymak için “bilmeleri” gerekir, bunun için de “öğrenmeleri”. Öğrenmek için de elbet ki çalışmak, çalışmak, çalışmak gerekir. Aksi halde kocaman iddiaların ardına sığınan ama yetersizlik duygusu nedeniyle bir arpa boyu yol gidemeyen ihtiyar adamlar sürüsüne dahil olacaklardır ki en kötüsü o.

Son olarak Tepegöz öykü dergimiz için neler söylemek istersiniz?

Tepegöz’ün dergi dünyamızdaki önemli bir açığı kapatacağına inanıyorum; daha doğrusu buna inanmak istiyorum. Uzun yıllara yayılan deneyimim bana bu işin pek çok zorluğu olduğunu gösterdi. Dilerim ki Tepegöz’ün yönetim kadrosuyla yazar kadrosu uyum içinde olur da her şey yolunda gider.

röportaj

tepegözdergi_Layout 1 05.01.2020 13:06 Page 37

37

bilim kurgu

tepegözdergi_Layout 1 05.01.2020 13:06 Page 38

tepegöz

Güven Can YILDIZ

Peki ya siz hala hayatta mısınız

Eğer su buharı aniden soğuk hava ile temas ederse yoğunlaşma olayı meydana gelir. Yüksek irtifada uçan meteoroloji uçaklarının, arkalarında bıraktıkları çizgi şeklindeki şeritlerin sebebi de budur.

O öğlen, Dünya'nın dört bir yanından yükselen ve farklı yerlere doğru uzanan dokuz adet yoğunlaşma izi görüldü gökyüzünde. Ancak hiçbiri bir meteoroloji uçağına ait değildi. İzler oluşmaya devam ederken tüm şehirlerde sirenler çalmaya başladı. Uyarılar, bağırışlar, çığlıklar ve ağlamalar duyuldu. Gökyüzünü yarıp geçen çizgiler bir bir yeryüzüne kavuştuktan sonra her şey bir anda gerçekleşti ve bitti. Bu birkaç dakika süren olayın ardından hiçbir çocuk bir daha gülmedi. Hiç kötülük yapılmadı ve hiç kimse üzülmedi. Hiç çiçek açmadı, hiç kuş uçmadı. Güneş, Dünya'yı bir daha masumca ısıtmadı. İnsanlık, asla yıkılmaz dediği tüm o ihtişamlı yapılarına, o kasa kasa paralarına, o musmutlu ailelerine bir daha sahip olamadı. O öğlen her şey sonsuza kadar değişti. İnsanlık demişken, o gün insanlık ne yaşadı?

38

Ben komşuluk ilişkilerinin son çırpınışlarına tanıklık edebileceğiniz dört katlı bir apartmanda yaşıyordum. Kimsenin bir başkasıyla ilgilenmediği ama karşılaştığında da minik bir gülümsemeyi eksik etmediği bir yer. Zaman zaman bir evde pişen yemeği başka evlerin de tattığı, ancak kimsenin doymadığı. Tabii bunlar benim için çok önemli değildi. Zaten çok da sevilmezdim. Ara ara duvarların arkasından benim hakkımda konuştuklarını duyardım. Bir fırsatları olsa, bir dakika daha barındırmayacaklardı beni burada. Çok da umurumda değildi zaten. Onlar benden nefret ediyordu da, ben onlara çok mu bayılıyordum?

En üst katta iki adet öğrenci yaşıyordu. Herhalde en iyi anlaştığım kişiler onlardı. Çünkü diğer apartman sakinleri bu gençleri de pek sevmezdi. Birbirlerinin yüzlerine gülümseseler de aralarında hep bi' soğukluk ve nefret havası eserdi. Gençler sabahlara kadar müzik dinler, gülüşür, eğlenir, sonra akşama kadar uyurlardı. Kendilerince mutlu oldukları bu yaşam döngülerinde her şey gayet iyi gidiyordu. Tabii kimse, bu gençlerin uykularının

tepegöz en derin anında, tüm ülkenin siren sesleriyle yankılandığı sıralarda, hala uyumaya devam edeceklerini ve uykularını bu şekilde sonsuzluğa kavuşturacaklarını tahmin edemezdi. Daire dördün kapısı o öğlenden sonra bir daha hiç açılmadı. Üçüncü katta üç kişilik bir aile vardı. Bildiğiniz gibi işte; anne, baba ve çocuk. Çocuk henüz beş, bilemedin altı yaşlarındaydı. Sık sık ağlar, ağlamadığı sıralarda da tabletinde oyunlarını oynardı. Ailenin hali vakti fena değildi. Baba gayet iyi kazanır, tüm aileyi kendi yağında kavrulabilecek seviyeye getirirdi. Anne de evde tüm gün çocukla ve ev işleriyle ilgilenirdi. Bir de her gün sabahlara kadar süren kavgaları vardı. Annenin sürekli çığlıkları, babanın küfürleri, çocuğun feryatları tüm dairelerde uzun uzun yankılanır, bir süre sonrada binaya sessizlik çökerdi. Tüm apartman bu kavgaya şahitlik etse de aralarında sessiz bir anlaşma var gibi kimse bundan bahsetmezdi. Belki üniversiteli gençlere gürültü yapma hakkını da bu aile vermişti, kim bilir? Sirenler çaldığında ve sığınaklara gidin uyarısı yapıldığında baba en önde, kucağında çocuk olan annenin elini tutmuş, elinde bir kaç parça kıyafet, hızla fırlamıştı kapıdan. Aile olmak böyle bir şeydi herhalde. En kötü anda kimsenin birbirini bırakmamasıydı. Sığınaklara gitmek için hep birlikte merdivenlerden koştur koştur inerken, ikinci katta oturan, apartmanın epey yaşlı amcasına da çarpmış ve onu bir daha kalkamayacağı şekilde düşürüp, geçip gitmişlerdi. İnsan olmak da böyle bir şeydi işte.

Apartmanın amcasının tarihi, apartmandan ve hatta mahalleden, belki bu ilçeden bile daha geçmiş yıllara dayanıyordu. Her türlü hastalığa sahipti. Yürümekte, konuşmakta, oturmakta, yemek yemekte zorluk çekerdi. Hiçbir şeyi tek başına yapamamasından olsa gerek, evine hiç uğramayan çocukları bir fikir birliğine varmış ve babalarına bakması için bir kadın tutmaya karar vermişlerdi. Otuzlu yaşlarında, pek kendine bakmayan ama güzel bir kadındı bu. Hakkını yemeyelim, işini de iyi yapardı. Yemek pişirir, evi temizler, adamın her ihtiyacına koştururdu. Yine de yaşam korkusu işte.

Sirenlerin çalmasıyla evden ilk dışarı fırlayan bu kadın olmuştu. Belki yaşamak için değil de, kendi çocuklarını son bir kez görebilmek için çıkmıştı evden bu kadar hızlı. Arkasında bıraktığı yaşlı adam, titreyen vücudu, korkuyla dolmuş gözleriyle ağır ağır çıkmıştı dairesinden dışarı. Duvarlara tutunarak ilerliyor, yaşına rağmen kendi kaçış mücadelesini veriyordu. Bir yandan neler olduğunu anlamaya, bir yandan da her ne oluyorsa ondan uzaklaşmaya çalışıyordu. Henüz merdivenlere vardığı sırada, bir üst kattan aşağıya inmekte olan üç kişilik aile yaşlı adama çarpmış ve onu yere devirmişti. Apartmanın amcası, mermer zeminde ayağa kalkmaya çalışan, çırpınan, güçsüz bedeniyle başbaşa kalmıştı.

Her apartmanda o apartmanla ilgilenen biri olurdu.

Bu apartmanın ilgilisi de birinci katta yaşayan kırklarının sonunda dul bir kadındı. Girenleri çıkanları bilir, bir daire kiralıksa eğer anahtar ona verilirdi. Apartmanla olduğu gibi -bahçesi sağolsun- etraftaki tüm kedilerle de o ilgilenirdi. Belki de hiç doğmamış çocukları gibi görürdü onları. Bir süredir çalan sirenlerden rahatsız olan kediler sağa sola koşuştururken, kadın da kedilerini sakinleştirmeye çalışıyordu.Tıpkı bir annenin yapacağı gibi. Yakalamayı başardığı bir kediyi kucağına almış, ona son kez sevgisini gösterebilme fırsatını değerlendiriyordu. İlk olarak bakıcı kadın çıktı apartmandan. Hemen arkasından da üç kişilik aile fırladı. Başka da giren çıkan olmadı. Dul kadın öylece oturmaya devam etti kedileriyle birlikte. Ölümden korkusu yoktu. Hayatının son anlarını çocuklarıyla geçirmeye çalışan bir anneydi o. Sirenler ve sığınaklara gidin uyarıları da susmuştu artık. Sığınaklar neredeydi ki zaten? Belki de sadece ülkenin kodomanları için yapılmış bir yerdi. Belki onlar, sirenlerden çok daha önce götürülmüştü sığınaklara. Geri kalanlara fırsat bile verilmemişti. Belki sadece ölümün habercisi olsun diyeydi bu sirenler. İlk defa bu kadar sessizdi apartman. Kediler sağa sola kaçışmıştı. Artık miyavlamaları duyulmuyordu.

Merdiven aralığında çırpınan, kısık sesle iniltiler çıkartan yaşlı adam da yorgun düşmüş, çaresizce bekliyordu. Üniversiteli gençler hala rüyalarında güzel vakitler geçiriyorlardı. Apartmanın dışına çıkmayı başaranlar can havliyle koşmaya devam ediyordu. O anda Dünya son kez aydınlandı. Şehirleri yutacak kadar büyük dokuz adet mantar bulutu, Dünya'nın dokuz ayrı yerinden gökyüzüne yükseldi. Onu görebilen herkes, o anın ihtişamına varamadan kül olmuştu bile. Ardından kaçmaya çalışanlar, sonrasında saklananlar ve son olarak kaçmayı başardığını düşünenler.

Bazıları acılar içinde yanarak, bazıları bir anda buharlaşarak terk etti yaşamı. Patlama esnasında hayatta kalabilenler; radyasyonla, hastalıklarla ya da açlıkla mücadele edemeyip yavaş yavaş ölüp gittiler. Sonsuza kadar yaşayacağını düşünen insanlık, bir kaç hafta içinde böylece son nefesini verdi işte.

Bana gelince. Ben hala hayattayım. Hatta ben ve ailemin milyonlarca üyesi çok daha mutluyuz şu an. O öğleden beri duvar aralarında, lağımlarda değil yeryüzünde yaşıyoruz. İlaçlar, tiksinti dolu bakışlar ve fırlatılan çeşit çeşit eşyalar, üstümüze basmaya çalışanlar yok. Artık o iğrenç haşereler değiliz, çünkü bizi öyle adlandırabilecek kimse kalmadı. Kendilerine bu devasa düzeni kurup, ardından kendi çıkarları için, kendileri dahil her şeyi yok eden insanlar, bizi yok etmeyi başaramadılar. Güneş'in bir daha doğacağı güne kadar, doğa her şeyi tekrar kontrolü altına alana kadar biz, bu gezegende yaşayan son canlılarız.

Peki ya siz?

Siz hala hayatta mısınız?

bilim kurgu

tepegözdergi_Layout 1 05.01.2020 13:06 Page 39

39

bilim kurgu

tepegözdergi_Layout 1 05.01.2020 13:06 Page 40

tepegöz

Hasan ÖNAL

Project

MÜGE

Jüpiter’in halkalarının, aslında insanlığın geleceğini kurtaran o emsalsiz besin hücrelerinin, yörüngede dönerken oluşturdukları ışıltılı görseli olduğunu keşfeden bilim kadınından başkası değildi Müge.

- Evet saygı değer konsey üyeleri! Son, yüz seksen yılda, Jüpiter’in bizlere bahşettiği o muhteşem besin halkalarını maalesef tüketmek üzereyiz. Müge ile yapmış olduğumuz iki yüz yıllık antlaşmanın sonuna gelirken, yeni bir iki yüz yıllık besin kullanım güncellemesi için bir şekilde Müge’yi ikna etmeliyiz, aksi halde bu bizlerin sonu olacaktır... Önerilere açığız... Jüpiter’in yörüngesinde oluşan bu besin kaynağının İkinci Bölüm halkasının çözümlenebilmesi, Müge’nin, kendi aurası ile şifreleyip kodladığı bu buluşun, bizim için hayati önem taşıdığını belirtmeme gerek yok sanırım! Ancak tükenen besin halkasını yeniden oluşabilmesi için yürüttüğümüz tüm deneysel çalışmalarımızdan sonuç alamıyoruz! Maalesef tüm insanlık, Müge’nin buluşunda kodlanan son ikinci bölüme bağlıdır!

-Müge hanım söz sizde!

-Siz bu ikinci şansı hak etmiyorsunuz! Maalesef, insanlığın her daim yaptığı o acımasız bencilliği yine tekrar ediyor ve bundan vazgeçmiyorsunuz! Besin halkasının yeniden oluşması için sizlere verebileceğim hiç bir alternatif şans yok! Susuyorum ve olacaklardan hiç bir zaman pişman olmayacağımı belirtmek istiyorum.

Bu son sözümdür.

-Müge hanım! Bu çok acımasızca! Siz yaşam hakkı olan bunca insana ihanet ediyorsunuz!

-Sizlere asla hak etmediğiniz bir yaşam süresi bahşedilmiştir!

Ama sizler, bu hakkı, yine o sömürgeci zihniyetiniz ile sömürmüş ve adil olmayan bir kullanma ritüeline girmiş, herkesin hakkı olan evrensel kaynağı, hiçte adil olmayan bir paylaşımla, dağıtma ve kullanma yolunu seçmişsiniz.

Sonuçlarına katlanmak artık sizin kaderinizdir. Sizler asla bir ikinci şansı hak etmiyorsunuz!

-Büyük konsey oturuma beş saat ara vermiştir.

-Sayın değerli üyeler! Birazdan Konseyimizin aldığı son kararı açıklayacağız! Üyeler,açık oylama sensörünü kullanarak oylamanızı yapabilirsiniz.

40

-Evet!: 711 hayır oyuna karşılık, 3.111 evet oyu ile anlaşmaya yanaşmayan Müge hanımın, süresi daha sonra belirlenmek üzere, foton sabitleyici tecritine mahkum edilmesine karar verilmiştir,ki, aslında bu hiç bir zaman tercih ettiğimiz bir yöntem olmamıştır.

Malesef ki buna zorunlu kalmış bulunuyoruz.

-Efendim aslında bu ceza bizlerin de yaşamsal tecriti sayılmıyor mu sizce? Bu biraz erken alınmış bir karar değil mi?

-Sayın konsey üyesi, sizlerin önerilerinizi dinledik,lakin hiç bir yaptırım uygulayıcı çözüm üretemediniz! Ne yapmamızı bekliyorsunuz?

-Bunun sonuçları oldukça yıkıcı olacak efendim!

-Evet,ne yazık ki... Bazen yıkımlar da yeni başlangıçların doğuşu olabliliyor sayın konsey üyesi!

Müge’nin tecrit ediliş tarihinden bu yana tam yüz yetmiş bir yıl geçmiştir. İnsanlık, Jüpiter’in besin halkası kaynağını tüketmesi ile yeni bir felaket ile daha yüzleşmek zorunda kalmıştır.

Jüpiter’in uydusu Europa ve diğerleri,besin halkasının tükenmesi ve yok olması ile yörüngesinden çıkarak uzayın sonsuz karanlığına sürüklenmiş, bunun akabinde artık Jüpiter o muhteşem halkalarını üretemez olmuştur.

Binikiyüz yıl sonra -Durum stabil! Çok ilkel bir teknoloji olan foton çözümleyiciler halen çalışıyor. Kapsüllerde tecrit edilmiş canlılar var! Kapsül sayısı yüzotuzdört,yüzyirmi sekizinde yaşamsal faaliyet durmuş, negatif! Altısının yaşamsal döngüsü devam ediyor.

-Çözülme prosedürünü çalıştırmamız riskli olabilir!

-Bu canlı türü çok yıkıcı ve ilkel! Yorumlarınızı bekliyorum!”

-Kimlik verilerini tarayın. Sonuç veri simülasyonunu acilen bekliyorum!”

-Tür: İnsan… Çok uzun bir süre evrimleşme dönemi geçirmiş, fakat bu sürecin yüzde 0,3 noktasına dahi ulaşamamış.

-Maalesef, evrim süresi tamamlanmamış bir tür! Ancak, tecrit edilmiş bu canlılar oldukça zeki ve evrensel kriterlerde donanımlı görünüyor! Karar sizin!”

-Bu ilkel canlı türü, yayılmacı karakteristik özelliği ile bulunduğu güneş sistemini oldukça yıpratmış,sistem katı çöp ve nükleer atık içinde.

-Bu durum onların tümden yok edilmesi anlamına da gelmemeli!

Bizler, her ne kadar bu evrenin düzenleyicileri olsak bile.

-Bu yüzden teklifim, onlara bir şans daha tanıyıp, yeni bir başlangıç yapmalarını sağlamak olacaktır.

-O zaman?

-Özel izin!

-Anlaşıldı! Onay kodunuzu bekliyorum Sayın Tasarımcı.

-Onay kodu; ………….”

-00023001....H-fx100287 bölgesinde bulunan altı yaşamsal formun, evrimleşme sürecine kaldığı yerden yeniden devam ettirebilmesi adına, yeni bir Mavi Simülasyon Programı’nın başlatılması onayı verilmiştir.”

tepegöz

Murat TÜRK

bilim kurgu

tepegözdergi_Layout 1 05.01.2020 13:06 Page 41

KISA HİKÂYE

Dün gibi hatırlıyorum hiç alakam yoktu şu bu meretle. İşten gelir gelmez ayaklarımı uzatır belli bir süre kitabımı okur ya da hiçbir şey yapmadan öylece uyuyakalırdım. Meğer ne güzel zamanlarmış, ne güzel dinleniyormuşum. Şimdi o kadar yoğun ve yorgunum ki, bak şimdi aklıma gelince yine sinirlendim. Yeğenim İbrahim’e sinirlendim tabii ki kime olacak. Bu belayı başıma saran kişiye. Üç sene kadar önceydi yaz aylarında yazlıkta uzun ve iç açıcı bir doğa yürüyüşünden sonra eve girdiğimde beklenen misafirlerin çoktan geldiğini görmüş sevinmiştim. Ablam ve iki sevimli oğlu İbrahim ve Murat. Kapıdan girer girmez sıcak ve yüksek bir hoş geldin patlattım. ‘’Oooo kimleri görüyorum?’’ küçücük yeğenim Murat bu gibi esprileri henüz anlamlandıramadığı için masumane sormuştu ‘’kimleri görüyorsun dayı.’’ Çok gülmüştük çok eğlenmiştik buna. İbrahim’i balkonda havuzu izlerken o makinanın başında görene kadar her şey iyiydi hatta. Hummalı biçimde yazıyor. ‘’Ne yapıyorsun Karaoğlan devamlı yazıyorsun bakıyorum. O da nedir? Diye sordum ’’ (Önündeki açık tableti kast ederek) ‘’Tablet dayı’’ diye cevap verdi. Be çocuk niye tablet diyorsun? Uyuşturucu de narkoz de sakinleştirici de ben de nasıl bir tehlike oluşturduğunu anlayabileyim değil mi! Ekranda açık duran oyun ilgimi çekmişti. ‘’Peki şimdi bunlar ne?

Köy mü burası?’’ diye sormuştum. ‘’Evet dayı benim köyüm burası, bak şurası Berke’nin köyü.

Bak şurası da benim köyüm. Hepsi tarlalı ya da tahıl vahasına bakıyor.’’ ‘’Yapma yahu’’ diye ünlem verdim. Hani bilirsiniz şu yeğeninizin ya da torununuzun kafasını okşadığınızda verdiğiniz ünlemlerden. Hemen devam etti İbrahim ‘’Ama dayı Berke’ye saldırı gidiyor. 15 dakika sonra’’ ben yine yaşça küçük olan birini alaya alır tonda ‘’Yapma ya

ne diyorsun?‘’ diye dalga geçtim. Sonra ‘’Ne saldırısı oğlum çiftçi değil misiniz siz? Tahıl dedin vaha dedin ekiyoruz biçiyoruz dedin ya az önce.’’ ‘’Yahu dayı askerlerimiz de var herhalde ordu besliyoruz.’’

Diye cevap gecikmedi. Ne ordu mu? ‘’Dur bakayım ordu oldu mu iş değişir. Severim militarizmi bilirsin.’’ dedim. ‘’Dayı militarizm de ne ya, ben bilmiyorum öyle izm mizm henüz.’’ diye çocuk masumiyeti ile bir cevap geldi. ‘’Tamam boşver şimdi sen onu da şu ordu nerde bir göster bakalım.’’ diye meraklandım. ‘’Bak dayı şunlar benim askerlerim. Şunlar yaya savunmalar. Şunlar atlılar.

Zaten görüyorsun at fotoğrafı var. Atlar daha hızlı gidiyor. Bu yayalar biraz daha yavaş.’’ ‘’Tamam len onu anladık, ben de sahiden at var asker var sanıyordum şu rakamlarla mı oynuyorsunuz? kolaymış.’’ Diyerek karşı koltuktan gülümsemelerle bizi izleyen ablamın yanına oturdum. Küçük bir hoşbeşten sonra İbrahim’den sesler. On dakika kaldı.

Beş dakika kaldı. Üç dakika kala askerleri Berke’ye yollayacağım.’’ Ablamla ikimiz gülüyoruz. Küçücük çocuklar ordularda savaş komutanlığı yapıyor. ‘’Yolladın mı askerleri?’’ diye dalga geçiyoruz arada. ‘’Yok dayı üç dakika sonra. Öf çok da tuvalete gitmem gerek’’ dedi yerinde rahat oturamamasından ne kadar sıkıştığı belliydi. Anneden hemen bir fırça geldi, ‘’Tutma tuvaletini oğlum, koş tuvalete hadi bakayım.’’ İbrahim koşa koşa tuvaletin yolunu tuttu. Bütün aile haline gülüyoruz. Tuvaletten hala sesleniyor. ‘’ Dayı benim köye bakar mısın? Askerleri Berke’ye yolla.’’ Cevap veriyorum. Nasıl olacak oğlum o? İbrahim telaşlı bir sesle. ‘’Dayı çabuk askerlerin çıkması lazım’’ Kız kardeşim bir dirsek atıyor dizime ‘’Hadi bak şu çocuğun askerlerine’’ bunu söylerken halime iyice gülmeyi de ihmal etmiyor. Kalkıp masaya geçtiğimde ‘’ Tamam İbrahim

41

bilim kurgu

tepegözdergi_Layout 1 05.01.2020 13:06 Page 42

42

tepegöz oturdum söyle’’ diye sesleniyorum. İbrahim başlıyor anlatmaya. ‘’Bak köyün içinde kışla var gördün mü? ‘’Evet ‘’.’’

Hah oraya tıkla Askerleri gönder seçeneği var. Oradan göndereceğin kadar asker seç. Hepsini seç var ya da ona bas istersen. Sonra Berke’nin ismini yazıp yolla gitsin.’’ Tekrar ederek aynen uyguluyorum. ‘’ Evveeetttt Tammmaaammmm şunları seçelim ve gönder.’’ diye kendi kendime. Banyodan sesler, ‘’Dayı tamam mı? Yapabildin mi.?’’ diyen sesler. Zamane çocukları işte yapabildin mi diye soruyor! ‘’Nesi var bunun yaptım tabii’’ diye banyoya sesleniyorum. Cevap ‘’Of dayı harikasın’’ iki dakika sonra koşarak tabletinin başına geldiğinde feryat. ‘’Dayııııııııı ne yaptın?’’ diyerek epey bir uzun dayı çekti. ‘’Askerleri Berke’ye savaşa mı yolladın?’’ bu çıkış ablamın da benim de garibime gitti doğrusu. Ablam araya girerek. ‘’Oğlum sen söyledin ya şimdi yolla gitsinler diye.’’ Ben de aynısını tekrarlayarak ‘’Oğlum sen söyledin ya’’ İbrahim çok telaşlı bir şekilde. ‘’Ya bunları Berke’ye destek asker yolluyoruz. Savaşa mı gönderiyoruz? Şimdi bunlar Berke’nin askerlerini hep kesecek. Destek kısmı vardı onu seçecektik.’’ Ablam ortamı yatıştırmak isterken‘’ oğlum adam ne yapsın söylemedin ki destek diye’’ ben de suçumu kapatmak için aynısını tekrar ederek. ‘’Evet dayıcığım söylemedin ki destek diye. Söylesen ben yollardım onları.’’ Küçük Murat da bize destek vererek. ‘’Söylemedin evet’’ deyip gülüyor. Ben daha da üste çıkmaya çalışırken ‘’Oğlum ben ne bileyim ilk oynadığım oyun bu asker dedin at dedin tarla vaha dedin kafamız karıştı.’’ İbrahim çok sinirli. ‘’Ah siz yaşlılar’’ deyip kafasını yine atlarına askerlerine, köyüne gömdü. Ablam utandığından ortamı toparlamaya çalışırken. ‘’Oğlum ne ayıp denir mi öyle yaşlı diye’’ Ama ben İbrahim’e çok hak verdim.

Onun ‘’Ah siz yaşlılar’’ sözü benim için bir çeşit milad sayıldı.

Daha sonra bir tablet aldım. Eve döner dönmez sanal alemi öğrenmeye karar verdim. Önce bir E-Mail adresi açtım. O adresle Faceboka kayıt oldum. Hikayeler okumak için Whattpad e de, belki bir de bayan arkadaş bulurum ümidi ile bir iki de arkadaşlık sitesine kayıt oldum. Arada açıp İbrahim’den destek alıyorum mecburen. ‘’İbo bu nasıl yapılıyor? İbo şu nasıl yapılıyor’’ çok kafasını şişirdim çocuğun.

Sonra sanal hayatta aktif olmaya şu popüler arkadaşlık ve oyun uygulamalarını öğrenmeye karar verdim. Kendime bir de köy açtım. Dalgınlıkla birkaç kez kendi birliğimden köylere destek yerine saldırı gönderince birlikten atıldım.

Facebookta bilimsel sitelere üye oldum. Mitoloji Filoloji Arkeoloji Nümizmatik Tarih Sosyoloji ne ararsan o sitede ben de varım. -Da yı -de yi ayırmadığım için filolojiden atıldım.

Mitolojik hikayelerle ve Yunan tanrıları ile dalga geçmek suçundan Mitoloji sayfasından engellendim. Çocukların hikayelerine faydalı yorumlar yapamadığım için Whattpad den de atıldım. Fikirlerimizin uymadığı birkaç kişinin şikayetiyle Face hesabım birkaç kere kapatıldı. Tarihçiler tarih bilgilerimden memnun olmadı. Şimdi tarih sitelerinde yasaklıyım. Sadece yazılanları okuma hakkım var. Hiçbir şey

yazma hakkım yok. Nietzsche yazamadığım için sosyoloji sayfasından engellendim. Şimdi artık yazabiliyorum Nietzsche’yi harfleri tek tek ezberledim. Epeyi zor oldu.

Geceleri tam uyuyacağım ‘’dı dıt’’ diye telefon alarmı, mesajınız var. Sabah uyanıyorum 12 mesajınız var. Öğlen vakti köyüme saldırı geliyor. Akşamüzeri facebookta takip ettiğiniz bir paylaşıma 22 mesaj yazıldı okumak ister misiniz?

Diye mesaj. Sanal alemle keşke tanışmasaydım diyecek raddeye doğru ilerliyorum.

Arkadaşlık sitesinin birinde tatlı Bulgar bir kızla tanıştım bir ara. 35 yaşındaymış annesi babası Türk’müş. Türkiye’de bir trafik kazasında ikisini de kaybetmiş. Bulgaristan’da yaşlı anneannesi ile yaşıyormuş. Bir kere kamerada gördüm kızı çok hoş güzel bir kadın. Onu bulduğum için sevinmiştim. Gel zaman git zaman görüşme kararı aldık.

Bulgaristan yakın dedim ‘’gel’’, dedi ki ‘’Çalışmıyorum param yok pasaportum da yok.’’Dedim pasaport çıkart ben yollayayım parasını -çapkınım ya- pasaport için 200 dolar. Zaman geçiyor soruyorum ‘’Çıkmadı mı henüz pasaport?’’ kızdan cevap ‘’Gidemiyorum ki bakmak için param yok.’’ Yolluyorum 50 dolar. Zaman geçiyor ‘’Ne oldu pasaport?’’ cevap ‘’Hastahanedeyim anneannem gece rahatsızlandı ilaç yazdı doktor alamıyorum.’’ Yolluyorum 100 dolar. Zaman geçiyor kız para istiyor. Ortada pasaport yok hastane yok anneanne yok nihayet ben ayıkıyorum bu işe.

Onca paradan sonra. Kendi kendime ‘’Çok büyük edepsizlik bu insanları kandırıyorlar demek böyle’’ derken Filipinli bir kızla tanışıyorum aynı sayfada. Anlatıyorum durumu o benden daha çok kızıyor. ‘’Evet’’ diyor böyle kadınlar çok var internette diyor. ‘’iyi insanlar da varmış.‘’ diye düşünüyorum. Gel zaman git zaman görüşemiyoruz. Bir hafta sonra kızı online görüyorum bir gün. ‘’Sevgilim telefonumu satmak zorunda kaldım satıp yiyecek bir şeyler aldım.’’ Diyor. Acıyorum kıza bir elli dolar yolluyorum. Bu sefer kazıklanmıyorum ama içimden gelerek yolluyorum.

Bilerek isteyerek. Bu böyle devam ediyor televizyonu sattım. Bilgisayarı sattım şeklinde bir ilişkimiz var. Birkaç yüz dolardan sonra uyanıyorum artık. Yeter bu kadar da değil yani. Filipinler’i tanıyorum bu şekilde. Her kazıklanmamda bir başka ülkeyi öğreniyorum. Venezuellaya geçiyorum. Çok güzel bir kadınla tanışıyorum. Gerçekten çok dürüst asla para istemiyor benden. Fakat Venezüella batmış durumda ekonomi bitik. Asgari ücret 200.000 Bolivar bir paket makarna 25.000 Bolivar. Böyle bir şey hayatımda duymadım daha önce. Bir dolar 35.000 Bolivarmış. Kıza yüz dolar para çıkartıyorum kız bozdurup milyonlarca Bolivar yapıyor.

O iş de öyle kalıyor. Ne ben gidebiliyorum ne o gelebiliyor.

Başarısız aşklara bir yenisi daha eklendi. Bu sefer ki kârım Venezüella’yı öğrenmek oldu. Hayırlısı olsun diyorum her seferinde. ‘’Tecrübe yediğiniz kazıkların bütünüdür’’ sözünü okudum internette. Kendimi bu şekilde avutuyorum. Şimdi ne yapıyorum diye merak ediyorsanız bir Facebook tarlası oyunu açtım. Çiftçi oldum sabah akşam patates soğan patlıcan hasat ediyorum.

BEN SENİN KADERİN

tepegöz

Murat YILDIRIM

Adam botunun bağcıklarını çekerek iyice sıktı ve bağladı. Kar ne zamandır yağıyordu. “Yollar kötüdür, şimdi.” diye düşündü. Vazgeçmek diye bir seçenek yoktu. Kapıyı açtı ve her yeri kaplayan soğuk beyaza doğru ilk adımını attı. Beklediğinden de soğuktu. Durağa gidip minibüsü beklemeliydi. Minibüse doğru koşmadan önce son bir kez ceplerini kontrol etti. * Adam botunun bağcıklarını çekerek iyice sıktı ve bağladı. Kar ne zamandır yağıyordu. “Yollar kötüdür, şimdi.” diye düşündü. Vazgeçmek diye bir seçenek yoktu. Kapıyı açtı ve her yeri kaplayan soğuk beyaza doğru ilk adımını attı. Beklediğinden de soğuktu. Gidip minibüse binmeliydi. Minibüse doğru koşmadan önce, son bir kez teçhizatını gözden geçirdi. * Minibüs doluydu, ama boş gibiydi. Anlaşılmaz bir kasvet vardı. Dışarıda hava kapatmış, kar da iyice hızlanmıştı. “Göz gözü görmüyor” derlerdi ya, aynen öyleydi. Minibüste hiç kimse konuşmuyordu. Sanki ilk kelimeyi söylemeye, ağır bir örtü gibi çökmüş sessizliği bölmeye kimse cesaret edemiyordu. Her zaman bu kadar sessiz miydi bu minibüsler? Çalan bir şarkı veya türkü olmaz mıydı? Yoksa her zamanki ses, trafiğin içeri dolan gürültüsü müydü? “Üşümüş herkes, hava da kapalı. Yollar boş. Ne gürültüsü olacak.” diye söylendi. * Minibüs doluydu, ama boş gibiydi. Minibüs dediyse de ağız alışkanlığı, bildiğin zırhlı personel taşıyıcıydı işte. Ama her yere onunla gidince ismi “Minibüs” olmuştu devre arkadaşları arasında. Böyle deyince sanki daha bir normal mi olmuştu her şey? Sanmıyordu. Anlaşılmaz bir kasvet vardı. Dı-

bilim kurgu

tepegözdergi_Layout 1 05.01.2020 13:06 Page 43

43

bilim kurgu

tepegözdergi_Layout 1 05.01.2020 13:06 Page 44

tepegöz

şarıda hava kapatmış, kar da iyice hızlanmıştı. “Göz gözü görmüyor.” derlerdi ya, aynen öyleydi. Minibüste hiç kimse konuşmuyordu.

Sanki ilk kelimeyi söylemeye, ağır bir örtü gibi çökmüş sessizliği bölmeye kimse cesaret edemiyordu.

Her zaman bu kadar sessiz miydi bu minibüs? Çalan bir şarkı veya türkü olmaz mıydı? Yoksa her zamanki ses, trafiğin içeri dolan gürültüsü müydü? “Üşümüş herkes, hava da kapalı.

Yollar boş. Ne gürültüsü olacak.” diye söylendi. * Adam minibüsten inmiş etrafa bakıyordu. Öyle açıkta beklemezdi. Saklanırdı bu hınzır. Kar hafiflemişti, ama gene de uzaktan bir şey seçmek imkansızdı. Her zaman ne kalabalık olurdu bu meydan. Şimdi sadece minibüsten inenler vardı. Ya da sadece onlar var gibiydi. Çünkü gözleri hissediyordu üzerinde. Biliyordu buradaydı. Ondan önce gelmiş, saklanmıştı bile. Kalbi hızlı hızlı atmaya başladı. Ne hissedeceğini bilmiyordu. Eli cebine gitti. Elini cebine sokmadan yakaladı küçük kutuyu. Bundan sonraki hayatı bu kutuya bağlıydı.

Minibüs durağını gören bir caddenin girişi dikkatini çekti.

Gözler oradaydı. Dikkatlice yürümeye başladı. Nerede karşısına bir ölüm tuzağı çıkacağı belli olmazdı. Belediyenin güzellik olsun diye diğer kaldırım taşlarının arasına serpiştirdiği parlak granitler kar ilk yağdığında çok kaygan oluyordu. Gözünün önünde kaç yaya, kaç arkadaşı devrilmişti.

“Ben senin kaderinim.” dedi kız ve silahını doğrulttu.

Bir patlama duydu adam.

Yanağı yanıyordu adeta.

Yanağından bir sıcaklık yayıldı tüm vücuduna.

Daha fazla acı çekebilir miydi?

Bilmiyordu.

Sağ salim caddenin girişine kadar ilerledi. Hızla köşeyi döndü, ama cadde bomboştu. O zaman anladı hatasını.

Acele etmişti. Köşedeki dükkanı kontrol etmeden dönmek hataydı. Hem de en ölümcülünden. Gözler şimdi tam arkasındaydı. * Adam minibüsten inmiş etrafa bakıyordu. Tabii, öyle açıkta beklemezlerdi. Saklanırdı bu hınzırlar. Kar hafiflemişti, ama gene de uzaktan bir şey seçmek imkansızdı. Her zaman ne kalabalık olurdu bu meydan. Şimdi sadece minibüsten inenler vardı. Ya da sadece onlar var gibiydi. Çünkü gözleri hissediyordu üzerinde. Biliyordu buradalardı. Onlardan önce gelmiş, saklanmışlardı bile. Kalbi hızlı hızlı atmaya başladı.

Ne hissedeceğini bilmiyordu. Eli silahına gitti. Bundan sonraki hayatı belki de sadece silahına bağlıydı.

Minibüs durağını gören bir caddenin girişi dikkatini çekti.

Gözler oradaydı. Arkadaşlarına işaret etti gideceği yönü. Dikkatlice yürümeye başladı. Nerede karşısına bir ölüm tuzağı çıkacağı belli olmazdı. Gözünün önünde kaç sivil, kaç arkadaşı devrilmişti.

Sağ salim caddenin girişine kadar ilerledi. Hızla köşeyi

44

döndü, ama cadde bomboştu.

O zaman anladı hatasını. Aceleyle köşedeki dükkanı kontrol etmeden dönmek hataydı.

Hem de en ölümcülünden.

Gözler şimdi tam arkasındaydı. * Hızla döndü. Gözleri gördü bir anlığına. Mavi çelik gibi. Mavi gökyüzü gibi. Daha doğrusu hangi renk hayal ediyorsan gökyüzünü, o renkti gözler.

Yaşam, mutluluk fışkırıyordu gözlerden. Ab-ı hayatı arayanlar bu gözleri görseler bırakırlardı aramayı. Hayat buydu işte. Arayacak ne kalmıştı ki.

Sonra kırmızıya, kızıla boğuldu yüzü. * Hızla döndü. Gözleri gördü bir anlığına. Mavi çelik gibi. Buz gibi. Daha doğrusu hangi renk hayal ediyorsan ölmeden hemen önceki gökyüzünü, o renkti gözler. Ölüm fışkırıyordu gözlerden. Ab-ı hayatı arayanlar bu gözleri görseler bırakırlardı aramayı. Bilirlerdi, ölüm geldi kaçış yok artık.

Sonra kırmızıya, kızıla boğuldu yüzü. * Kız güller sokmuştu burnunun dibine.

“Hiç kızlar gül alır mı sevgilisine?” dedi gülerek.

“Ben senin kaderinim” dedi kız. Uzandı öptü yanağından.

Yanağı yanıyordu adeta. Yanağından bir sıcaklık yayıldı tüm vücuduna. Daha çok mutlu olabilir miydi? Bilmiyordu. Ama sanki hayatı boyunca buraya koşmuştu. Bu kavuşmaya.

Mutlu olduğunuzda aptalca bir sırıtış yayılır ya suratınıza.

Adam da engelleyemiyordu.

“Allahım şimdi canımı al. Böylesine mutlu öleyim.”diye düşündü. Nasıl saçma düşüncelerdi bunlar hem de böylesine mutlu bir günde. Tekrar sıktı cebindeki yüzük kutusunu. * Kız dipçikle vurmuştu burnunun tam üstüne. Bu kadar güzel gözler bir erkeğe ait olamazdı.

“Hiç kızlar vurur mu?” dedi. Kelimeler ağzından çıktıktan sonra fark ettisaçmaladığını.

“Ben senin kaderinim.” dedi kız ve silahını doğrulttu. Bir patlama duydu adam. Yanağı yanıyordu adeta. Yanağından bir sıcaklık yayıldı tüm vücuduna. Daha fazla acı çekebilir miydi? Bilmiyordu. Ama sanki hayatı boyunca buraya koşmuştu. Bu kavuşmaya. Mutlu olduğunuzda aptalca bir sırıtış yayılır ya suratınıza. Adam da engelleyemiyordu. Kayıverdi elindeki silah.

Adam artık acı çekmiyordu. * Adam mutluydu da, ama, sanki, eksikti işte bir şeyler. Sanki, sanki yarısı orada değildi. Sanki bir parçası başka bir yerlerde kalmıstı da buraya ulaşamamıştı.

tepegöz

Ruhşen Doğan NAR

GÖKTEN GELEN

bilim kurgu

tepegözdergi_Layout 1 05.01.2020 13:06 Page 45

MUCİZE Bir şehirlerarası yolcu otobüsü yanından tıslayarak geçerken, girdiği borç batağından nasıl kurtulacağını düşünüyordu. Şansa bakın, otobüsün üstünde Cesur Bingöl yazıyordu. Bingöllü müydü? Evet! Cesur biri miydi? Hayır! Örneğin bir banka soyamayacak kadar korkaktı. Ömrü boyunca bir kez bile eline silah almamıştı. Askerliğini bir kurşun sıkmadan bitirmişti. Ama bundan asla utanç duymazdı; tam aksine gurur duyardı. Ortamlarda göğsünü gere gere anlatırdı. Hem yeni moda banka değil, PTT soymaktı. Güvenlik görevlisi yoktu; ama bir PTT şubesine girip, "Bu bir soygundur!" demek cesaret isterdi. İşte o cesaret, onda yoktu.

Kendini meclis önünde yaksa, derdine çare olur muydu? Ankara'ya gitmeyi kafaya koydu diyelim, otobüs bileti alacak parası dahi yoktu. Bir yerlerden borç alıp başkente gitmesi ve orada bedenini ateşe vermesi bir işe yarar mıydı? Borçlarını kapatırlar mıydı? Son bir yıl içinde o kadar insan kendini yakmıştı da ne olmuştu, yandıklarıyla kalmışlardı. Gazetelerin üçüncü sayfalarına, televizyonların ana haberlerine malzeme olup kısa sürede unutulup gitmişlerdi. Üstüne üstlük, kendini yaktıktan sonra ölmezse daha büyük sıkıntıydı; bu sefer de hastane masraflarıyla boğuşurdu.

Tatlıcının önünden geçerken adımlarını açtı. Yine de şerbet ve yağ kokuları burnuna kadar geldi. Doya doya içine çekti kokuyu.

Midesi guruldayarak cevap verdi. Kıtır kıtır bir halka tatlısını, fındık ve hindistan cevizi tozuna bandıra bandıra yemek vardı. Parmaklarını ve dudaklarını şerbetle yapış yapış ede ede. Ne yazık ki cebindeki son parayla sadece kuru bir ekmek alabilmişti. Beyaz, plastik poşetteki ekmeğin ucunu koparıp ağzına attı. İyice çiğneyip yuttu.

Bir inşaatın önünde durdu. İşçiler arı gibi çalışıyordu. Türküler söyleyerek. O da bir inşaat işçisiydi. Gençliğinden beri inşaatlarda çalışmıştı. Aklına ödenmeyen altı aylık maaşı geldi. Bir küfür savurdu patrona. Düzene. Altı ay, dile kolay. O kadar ter dökmüştü, emek vermişti, sabretmişti. Ha bugün ha yarın diye diye işçileri oyalamışlardı. Ortalıktan kaybolmadan önce şirket battı demişler ve paraların üstüne yatmışlardı. Dava açmak istediler; dava açacak, avukat tutacak paraları yoktu. Sendika desen, ne arar! İçinden, "Kolay gelsin!" dedi işçilere. Bağırsa duymazlardı. Türkülerle şarkılarla çalışmaya devam ettiler. Yürümeye devam etti. On beş bin liralık borç, omuzlarını bükmüştü. Borç yiğidin kamçısıdır derlermiş; yalan söylüyorlar, borç yiğidin kamburu. Dimdik yürümeyi özlemişti. Evin kapısını sevinçle çalmayı. Çocuklara birer çikolata vermeyi. Üç aydır kirasını ödeyemediği evine yaklaşmıştı.

Ayakları geri geri gidiyordu. Bir ekmek dışında başka bir şey geti-

rememişti eve. Mahcuptu.

Böbreğini satsa, borcunu kapatabilir miydi? Birkaç ay önce haberlerde görmüştü: Adamın biri, son model bir cep telefonu almak için böbreğini satmıştı. Bir böbreği on beş bin lira eder miydi? Evin olduğu sokağa girmişti. Adımlarını küçülttü. Böbreğini satmak istese, satın alacak kişiyi nereden bulurdu? Bunları kara kara düşünürken, gökyüzünden bir ses geldiğini fark etti. Islık gibi, tiz bir ses. Durdu. Gökyüzüne baktı. Yaşadığı bu küçük Anadolu kasabasının üstünden günde sadece iki kez uçak geçerdi.

O da bir sabah bir de akşam. Öğle vakti bu garip sesin kaynağı neydi?

Bir şeyin hızla üzerine yaklaştığını gördü. Şaşkınlıktan ne yapacağını bilemedi. Kaçacak fırsatı yakalayamadı. Oysa yana bir adım atabilse kolayca kurtulabilirdi. Yumruk kadar bir şey kafasına çarptı. O saniye bayılıp yere düştü. Mahalleli etrafına toplandığında yerde yüz üstü yatıyordu. Kafasından gül karası bir kan akıyordu. Baygın halde bile ekmek poşetini sımsıkı tutuyordu. Bırakmıyordu. * Bir ay kadar sonra onlarca ameliyatın ardından hastaneden taburcu olduğunda, kendini hiç olmadığı kadar mutlu hissediyordu.

Gökten gelen mucize sayesinde borcundan sonsuza dek kurtulmuştu. Borçtan kurtulmak da laf mı, üstüne bir sürü nakit parası da olmuştu. Bankadan biraz kredi çekip bir ev almayı düşünüyordu.

Mucizenin ismi Tiangong-1'di. Yedi sene önce Çin tarafından fırlatılan ilk uzay aracı. Tam sekiz buçuk ton ağırlığında. Çinliler geçen sene ilginç bir şekilde uzay aracının kontrolünü kaybetmişti. Araç Dünya'ya düşmüş, atmosferde parçalara ayrılmıştı.

Kadere bakın, parçalardan yüzlercesi Türkiye'deki boş arazilere düşerken, bir tanesi ona çarpmıştı. İki hafta yoğun bakımda kalmış, hastanede yaşam savaşı vermişti. Ama sonunda hayati tehlikeyi atlatmıştı. Çin üzücü olaydan haberdar olur olmaz, Türkiye Büyükelçiliği aracılığıyla ona her türlü desteği vermişti. Hastane masraflarının tümünü karşılamıştı. Ona maddi ve manevi tazminat olarak yüz elli bin lira vermeyi kendileri önermişti. Dava açmasına bile gerek kalmamıştı.

Elin Çinlileri, Türk patronlardan daha merhametli çıkmıştı.

Hatta ve hatta, o yaz Çin devlet başkanının misafiri olarak ücretsiz Çin gezisine çıkacaktı. Krallar gibi ağırlanıp bir dediği iki edilmeyecekti. Bir sürü hediyeye boğulacaktı. Bir bavulla gittiği ülkeden, beş bavulla dönecekti.

Türkiye'ye geri döndüğünde, ilk iş kendine bir ev alacaktı.

45

çeviri

tepegözdergi_Layout 1 05.01.2020 13:06 Page 46

tepegöz

Hüseyin AKSAKAL

LAGÜN J

o

s

e

p

h

C

Beyaz adam, iki kolunu kayığın pupasındaki küçük kabinin çatısına yaslayarak dümenciye seslendi— “Geceyi Arsat’ın yerinde geçirelim. Geç oldu.”

Malezyalı sadece homurdandı ve sabit gözlerle nehre bakmaya devam etti. Beyaz adam çenesini kavuşturduğu kollarına dayayıp kayığın dümen suyuna baktı. Düz orman yollarınınucunda, nehrin yoğun ışıltısıyla kesilen güneş, bulutsuz vegözkamaştırıcıgörünüyor, bir metal şerit gibi pürüzsüzce parlayan suya alçalıyordu. Kasvetli, karanlık ormanlar geniş akıntının her bir yanında kıpırdamadan sessizce duruyordu. Koca ağaçların dibinde gövdesiz nipa palmiyeleri, kahverengi anaforların üstünde kıpırdamadan asılan koskocaman, ağır yaprak demetleri halinde yükseliyorduçamurlu sahilden. Her ağacın, her yaprağın, her dalın, her sarmaşık lifi ve her ufak çiçeğin taçyaprağı kıpırtısız bir mükemmeliyet ve nihayet içinde büyülü gibi görünüyordu. Düzenli olarak ışıldayarak kalkan,tek bir şapırtıyla düzenli olarak inen sekiz kürek hariç hiçbir şey kıpırdamıyordu nehirde; bu esnada dümenci, başının üstünde ışıltılı bir yarım çember çizen kürek palasının periyodik, ani bir sallanışıyla sağa sola dönüyordu. Çalkantılı su, bordada karman çorman bir mırıltıyla köpürüyordu. Kendi ürettiği kısa ömürlü kargaşanın içinde akıntıda ilerleyen beyaz adamın kanosu, tüm eylem hatırasını ebediyen terk etmiş bir ülkenin kapılarından giriyor gibiydi.

46

o

n

r

a

d

Sırtını batan güneşe veren beyaz adam deniz ufkunun boş,engin menzillerine baktı. Dolambaçlı, kararsız nehir yolunun son üç mili, adeta açık bir ufkun özgürlüğü tarafından karşı konulmaz şekilde ayartılmış gibi, doğruca doğuya—limanları hem aydınlık, hem karanlık doğuya—doğruca denize akıyordu. Teknenin pupasında bir nevi kuşun akortsuz ve zayıf çağrısı olan ahenksiz, zayıf çığlık, pürüzsüz suyun yüzeyinde sekti ve öbür sahile varamadan dünyanın soluksuz sessizliği içinde kendi kendine yitip gitti.

Dümenci küreğini akıntıya daldırdı ve sertleşmiş kollarla sımsıkı tutarak bedenini öne uzattı. Su gürültüyle fokurdadı; aniden uzun, düz menziller ekseni etrafında döner gibi oldu, ormanlar bir yarım çember halinde savruldu, günbatımının eğik ışın demetleri, mürettebatın ince, çarpık gölgelerini nehrin çizgili ışıltısının üstüne düşürerek kızgın bir parıltıyla dokundu kanonun bordasına. Beyaz adam ileri bakmak için döndü.

Kayığın yolu akıntıya dik açıyladönmüş, pruvasındaki süslü ejder başı sahildeki saçaklı çalıların içindeki bir açıklığı gösteriyordu şimdi.Kayık sarkan dallara sürtünerek aradan süzüldü ve ormanlardaki ini için sudan ayrılan bir nevi yapışkan,amfibyen yaratık gibi nehirden çıkıp kayboldu.

Dar dere, bir hendeğe benziyordu: eğri büğrü, inanılmaz derindi; ince saf şeridiyle, cennetin ışıltılı mavisi altında kasvet doluydu. Devasa ağaçlar yukarıya süzülüyor, uzanan sarmaşık per-

tepegöz deleri ardında görünmez oluyordu. Suyun ışıltılı siyahlığının yakınında, ufak eğreltiotu yaprakları arasında, şurada burada tutuklanmış bir yılan gibi kıvrılan, kıpırtısız bir ağacın bükük kökü görünüyordu. Kürekçilerin kısa sözcükleri kesif, gölgeli bitki duvarları arasında gürültüyle yankılanıyordu.

Ağaçların arasından, sarmaşıkların arap saçı gibi karmaşasından, muazzam, fantastik ve kıpırtısız yaprakların ardından süzülüyordu karanlık; gizemli, yenilmez karanlık; nüfuz edilmez ormanların kokulu, zehirli karanlığı.

Adamlar, sandalı sığlaşan suda sırıklarla yürütüyordu. Dere, durgun bir lagünün geniş sahasına açılarak genişledi. Ormanlar, geride göğün yansıyan mavisini çerçeveleyen sazlığındüz, parlak yeşil şeridini terk ederek uzaklaştı sazlık sahilden. Yün pembesi bir bulut, tatlı yansımasını sürükleyerek yüzen yapraklar ve gümüş nilüfer çiçeklerinin altında sürüklendi. Yüksek kazıklara tünemiş ufak bir ev simsiyah belirdi uzakta. Yakınında, arkaplandaki ormandan kopup gelmiş gibi görünen iki uzun nibong palmiyesi, yapraklı, yüksek tepelerini sarkıtıp kederli bir nezaket ve özen akla getirerek pejmürde çatıya hafifçe yaslanıyordu.

Dümenci, küreğiyle göstererek konuştu, “Arsat orada. Kazıkların arasında kanosunu görüyorum.”

Sırıkçılar, günlük yolculuğun sonuna omuzlarının üstünden bakarak kayığın bordalarına sıralandı. Geceyi bu acayip görünüşlü ve ruhani sayılan bu lagünden başka bir yerde geçirmeyi tercih ederlerdi. Dahası bir yabancı olarak, harap bir evi tamir edip içinde yaşamak suretiyle, insanlık tarafından terk edilmiş mekânları mesken tutan ruhlar arasında yaşamaktan korkmadığını ilan etmesinden ötürüArsat’ı sevmezlerdi. Böyle biri, bakış ve sözcükler vasıtasıyla kaderin akışını altüst edebilirdi; kaldı kiinsan efendilerinin kötülüğünün acısını çıkarmaya hasret hayalet dostlarının sıradan seyyahlar tarafından teskin edilmesi de kolay değildi.

Beyazlar, inançsız ve bu dünyanın görünmez tehlikeleri arasında onları zarar görmeden götüren Kötülük’ün Babası ile birlikte olduklarından böyle şeyleri umursamazlar. Haklı uyarılara kırıcı inanmazlık gösterileriyle karşılık verirler.

Elden ne gelir?

Ağırlıklarını uzun sırıklarının ucuna vererek bunları düşündüler. Koca kano, hareketlenen sırıkların takırtısı ve yüksek sesli bir “Allah esirgesin” mırıltısıyla evin aşağısındaki eğri büğrü direklere hafifçe çarpana dek hızla, sessizce, dümdüz süzüldü Arsat’ın yerine doğru.

Kayıkçılar, kalkık yüzleriyle uyumsuzca bağırdılar, “Arsat! Hey Arsat!” Kimse çıkmadı. Beyaz adam evin önündeki bambu platforma erişim sağlayan kaba merdivene tırmanmaya başladı. Kayık reisi somurtarak konuştu, “Biz yemeğimizi sampan’da pişirip suyun üstünde uyuyacağız.”

“Battaniye ve sepetimi ver bana,” dedi beyaz adam

çeviri

tepegözdergi_Layout 1 05.01.2020 13:06 Page 47

sertçe.

Bohçasını almak için platformun kenarına diz çöktü. Sonra kayık itildi, ayağa kalkan beyaz adam kulübenin alçak kapısından çıkan Arsat’la karşılaştı. Geniş göğsü ve adaleli kollarıyla genç, güçlü kuvvetli bir adamdı. Üstünde sarong’uhariç bir şey yoktu. Başı çıplaktı. İri, uysal gözleri beyaz adama hevesle baktı ama herhangi bir selam kelam etmeden sorusunu sorarken, sesi ve hali tavrı mutedildi— “İlacın var mı Tuan?”

“Yok,” dedi ziyaretçi irkilerek. “Hayır. Niye ki? Evde hastalık mı var?”

“Gir de gör,” diye cevapladı Arsat aynı sakin tutumla. Kısa bir dönüşle yeniden ufak eşikten geçti. Bohçalarını atan beyaz adam da takip etti.

Meskenin loş ışığında bambu bir divanın üstünde, kızıl ketenden enli bir çarşafın altına sırtüstü serili bir kadını seçti gözleri. Ölü gibi kıpırdamadan yatıyordu; oysa kırpılmayan, görmeyen, ardına dek açık iri gözleri ince çatı kirişlerine bakarak karanlıkta ışıldıyordu. Yüksek ateşi vardı ve anlaşılan bilincini yitirmişti. Yanakları hafifçe çökmüş, dudakları aralanmış ve genç yüzünde uğursuz, sabit bir ifade vardı— ölecek birinin bilinçsiz, süzgün, dalgın ifadesi. İki adam sessizce ona bakarak durdu.

“Uzun zamandır mı hasta?” diye sordu yolcu.

“Beş gecedir uyumadım,” diye cevapladı Malezyalı düşünceli bir sesle. “Önce onu sudan çağıran sesler iştiti ve onu tutunca bana karşı koydu. Fakat bugün gündoğumundan beri hiçbirşey duymuyor—beni işitmiyor. Hiçbir şey görmüyor. Beni görmüyor—beni.

Bir dakika kadar sessiz kaldı, sonra usulca sordu— “Tuan, ölecek mi?”

“Maalesef öyle,” dedi beyaz adam kederle. Arsat’ı yıllar önce uzak bir ülkede, hiçbir dostluğun hor görülmediği mihnet ve tehlike zamanlarında tanımıştı. Malezyalı dostu beklenmedik şekilde tuhaf bir kadınla lagündeki kulübede yaşamaya geldiğinden beri de nehirden aşağı yukarı seyahatları esnasında birçok kez uyumuştu orada. Meclislerde nasıl sadık olduğunu, beyaz arkadaşının yanında nasıl korkmadan savaştığını bildiğinden severdi adamı. Onu severdi— belki bir insanın favori köpeğini sevdiği kadar değil—ama yine de onu yardım etmeye, soru sormamaya, kimi zaman da kendi meşgalesinin ortasında, ormanlarda birlikte gizlenerek—yalnız başına, korku içinde—yaşayan yalnız adamı ve

47

çeviri

tepegözdergi_Layout 1 05.01.2020 13:06 Page 48

tepegöz cüretkâr yüzlü, muzaffer gözlü uzun saçlı kadını belli belirsiz düşünmesine yetecek kadar severdi.

Beyaz adam, ağaç tepelerine siyah, hissedilmez bir pus gibi yükselerek yüzen bulutların parlaklığıyla gurubun ışıklarını söndüren çevik, sinsi gölgelerce silinen günbatımının muazzam yangınını görmek için tam vaktınde çıktı kulübeden. Birkaç dakika içinde tüm yıldızlar, yeryüzü ve aniden umutsuz, derin gecenin içine atılan bir gece yaması benzeri yansımaların ışıklarıyla belirdi büyük lagünün zifiri karanlığında. Beyaz adam sepetinden biraz yemek çıkardı, sonra platformun etrafında bulunan birkaç çomağı toplayarak ufak bir ateş yaktı; ısınmak için değil, sivrisinekleri uzak tutacak duman hatırına. Battaniyelere sarındı ve dalgın dalgın tütün içip sazdan kulübenin duvarına sırtını yaslayarak oturdu.

Arsat sessiz adımlarla eşikten çıkıp ateş başına çömeldi. Beyaz adam uzattığı ayaklarını bir parça oynattı.

“Nefes alıyor,” dedi Arsat alçak bir sesle, beklenen soruyu sezinleyerek. “nefes alıyor ve yüksek ateşle yanıyor.

Konuşmuyor; işitmiyor—ve yanıyor!”

Bir an durdu, sonra dingin, kayıtsız bir sesle sordu— “Tuan. . . Ölecek mi?”

Beyaz adam omuzlarını huzursuzca kıpırdattı ve tereddütle mırıldandı— “Eğer yazgısı böyleyse.”

“HayırTuan,” dedi Arsatsukünetle. “Benim yazgım böyleyse. İşitiyorum, görüyorum, bekliyorum. Hatırlıyorum. . . Tuan, eski günleri hatırlar mısın? Biraderimi hatırlar mısın?

48

şey kalmamış gibiydi dünyada.

Beyaz adam, iyice açtığı gözlerle dosdoğru önündeki karanlığa baktı. Ölüm korkusu, çekiciliği, ilham ve merakı—yakındaki, kaçınılmaz görünmez ölüm,kavminin huzursuzluğunu yatıştırıyor ve düşüncelerinin en belirsiz, en mahrem olanlarını canlandırıyordu. Her daim hazır kötülük kuşkusu, yüreklerimizin içinde pusuya yatan kemirgen kuşkuetrafındaki durgunluğun—derin, dilsiz, mazeretsiz bir şiddetin durgun ve nüfuz edilmez maskesi gibi onu meymenetsiz ve kepaze durgunluğun—içine akıyordu. Varlığının o saliselik, güçlü kargaşası içinde, yıldız ışığı huzuruna bürünen yeryüzü, biçare yüreklerimizin mülkiyeti için arsızca çatışarak, ruhani bir insanüstü çatışma sahasına giriyordu. Bastırılamaz arzu ve korkuların huzursuz, gizemli ülkesi.

Ağlamaklı bir mırıltı yükseldi gecede; üzücü, ürkütücü bir mırıltı; adeta etraftaki ağaçların uçsuz bucaksız yalnızlığı sınırsız, yüce kayıtsızlıklarının bilgeliğini fısıldamaya çalışmıştı kulağına. Tereddütlü ve bulanık sesler etrafındaki havada yüzüyor, kendilerini usulca sözcük halinde biçimlendiriyor, en sonunda da yumuşak, monoton cümlelerden mırıl mırıl bir dere halinde kibarca akıyordu.Uyanan biri gibi kıpırdandı ve hafifçe duruşunu değiştirdi. Kıpırtısız, ruhani Arsat, yıldızların altında başını eğmişkıpırdamadan oturuyor, alçak, düşsel bir sesle konuşuyordu— “...zira sıkıntılarımızın ağırlığını bir dostun yüreği dışında nereye bırakabiliriz? Bir erkek savaş ve sevdadan konuşmalı. Sen, Tuan, savaş nedir bilirsin ve başkaları yaşamı ararken, ölümü aradığım tehlike vaktinde görmüştün beni!

Bir yazı kaybolabilir, bir yalan yazılabilir; fakat göz ne gördüyse gerçektir ve hatırlanır!”

“Hatırlıyorum,” dedi beyaz adam sukünetle. Arsat kederli itidaliyle devam etti— “O halde sana sevdadan söz edeyim. Gecede konuşayım. Gece ve sevdanın ikisi de gitmeden—ve günün gözü keder ve utancıma; yüreğimdeki yanığa, karaçalınmış yüzüme düşmeden—konuşayım.”

“Evet,” dedi beyaz adam. Malezyalı birden kalktı ve içeri girdi. Hala dışarıda oturan öbürü, kulübedeki sesleri işitebiliyordu. Arsat konuşuyordu: “Duy beni! Konuş!” sözcükleri mutlak bir sessizlik tarafından takip edildi. “Ah Diamelen!” diye bağırdı aniden. Bu çığlıktan sonra derin bir iç çekişi oldu. Arsat çıktı ve yeniden eski yerine çöktü.

Kısa, hafif bir iç çekişi, nereyse fark edilmez bir molayı işaretledi, sonra sözcükler hiç titremeden, el kol hareketi yapmadan akmayı sürdürdü.

Ateşin önünde sessizce oturdular. Evin içinde çıt ses yoktu, yakınlarda çıt ses yoktu; fakat lagünün ötelerinde, sakin suda düzensiz, berrak şekilde çınlayan kayıkçı seslerini işitebiliyorlardı. Sampan’ın pruvasındaki ateş, puslu, kızıl bir parıltıyla uzakta hafifçe parlıyordu. Sonra söndü. Sesler kesildi. Toprak ve su görünmez, kıpırtısız ve dilsiz halde uykuya daldı. Adeta, gecenin siyah durgunluğunda sürekli, nafile yere kayan yıldız ışıltısı haricinde bir

“Bela ve savaş dönemi sona erdikten, sen de kendi heveslerin peşinde ülkemden ayrıldıktan sonra, bunu anlayamayan biz, adalı erkekler; ben ve biraderim daha önce olduğu gibi Hükümdarsilahşörlerinedönüştük yeniden. Bizim hükmeden bir kavme mensup aileden adamlar olduğumuzu ve iktidar amblemini sağ omzumuzda taşımaya herkesten daha layık olduğumuzu bilirsin. Refah yıllarında da Si Dendring, keder vakti cesaretimizin doğruluğunu gösterdiğimiz-

tepegöz den bizi el üstünde tutuyordu. Bir barış dönemiydi bu. Geyik avı ve horoz dövüşleri dönemi; karınları dolu, silahları paslı adamlar arasında aylak sohbetlerle aptalca hırgürler dönemi. Sadece çiftçiler korkmadan genç pirinç filizlerini seyrediyor, tacirler gelip gidiyor, sıska ayrılıyor, şişman dönüyordu barış nehrine. Haberler de getirdiler. Yalan ve gerçeği birbirine girmiş halde getirdiler bu yüzden kimse ne zaman sevineceğini, ne zaman kederleneceğini bilmedi.

Senin hakkında da haberler işittik. Seni şurada, burada görmüşlerdi. Ben de bunu duymaktan hoşnuttum zira kargaşa vaktini hatırlıyordum, seni de hep hatırladımTuan; ta ki gözlerim şurada—evin içinde—can vereni gördü görelimazideki hiçbir şeyi göremez olana dek.”

Yoğunlaşmış bir fısıltıyla bağırmak için durdu, “Ey Mara bahia! Ey Felaket!” sonra bir parça daha yüksek sesle konuşarak devam etti.

“Bir kardeşten daha beter bir düşman, daha iyi bir dost yoktur Tuan, zira bir kardeş ötekini tanır ve mükemmel bilgi de iyi ve kötü anlamda güçtür. Ben kardeşimi severdim.

Ona gittim ve bir yüzden başka şey göremediğimi, bir sesten başka ses duyamadığımı anlattım. Bana şöyle dedi: ‘Yüreğini aç ki o içinde ne olduğunu görebilsin—ve bekle. Sabır bilgeliktir. İnchiMidah ölebilir veya hükümdarımız kadın korkusundan kurtulabilir!’ . . . Bekledim! . . .Peçeli hanımla olan hanımı ve Hükümdarımızının onun kurnazlık ve öfkesinden korkusunu hatırlarsın Tuan. Eğer o, kızı hizmetine istediyse elden ne gelirdi? Yüreğimdeki açlığı kısa bakışlar ve kaçamak sözcüklerle beslemek haricinde. Gündüz vakti hamam yolunda oyalanıyor, güneş tepenin ardına düştüğünde kadınlar avlusunun yasemin çitleri boyunca sürünüyordum.

Görünmeden, çiçek kokuları arasında, yaprak peçeleri arasında, uzun dudaklarımızın önünde kıpırdamadan duran uzun çimler arasında konuştuk birbirimizle. Böyle büyüktü temkinimiz, böyle kısıktı büyük hasretimizin mırıltısı. Zaman hızla geçti. . . ve kadınlar arasında fısıltılar başladı—düşmanlarımız da seyrediyordu—biraderim karamsardı ve ben de öldürmeyi ve vahşi bir ölümü düşünmeye başlıyordum. . . Biz istediğini alan insanlarız—siz beyazlar gibi. Bir an gelir, erkeğin sadakat ve hürmeti unutması gerekir. İktidar ve otorite hükümdarlara verilir ama sevda, kudret ve cesaret tüm erkeklere bahşedilmiştir. Kardeşim ‘Onu ortalarından alacaksın’ dedi. ‘Biz bir gibi olan ikiyiz.’ Ben de cevap verdim, ‘O zaman hemen olsun, zira onun üstünde parlamayan günışığında ısınamıyorum artık.’ Zamanımız Hükümdar ve tüm ekabir nehrin ağzına meşale ışığında balık avlamaya gittiğinde geldi. Yüzlerce kayık vardı, su ve orman arasındaki beyaz kumda Racaların meskeni olarak yaprakmeskenler inşa edilmişti. Yemek pişirilen ateşlerin dumanı akşamın mavi sisine benziyor,sürüyle ses neşeyle çınlıyordu. Onlar balık avı için kayıkları hazırlarken, biraderim bana geldi ve ‘Bu gece’ dedi. Silahlarımı arandım ve vakit geldiğinde meşaleleri taşıyan kayık çemberi içindeki yerinden kanomuzu aldık. Işıklar suda parlıyordu ama kayıkların arkası karan-

lıktı. Bağırışlar başlayıp da heyecan onları deliye çevirince ayrıldık. Su ateşimizi yuttu ve sadece şurada burada korların parıltısı bulunankaranlık sahile geri döndük. Örtüler arasındaki köle kızların konuşmasını duyabiliyorduk. Sonra ıssız ve sessiz bir yer bulduk. Orada bekledik. Kız geldi.

Sahil boyunca, rüzgârla denize sürülen bir yaprak kadar hızlı, iz bırakmadan koşarak geldi. Kardeşim kasvetle konuştu, ‘git ve onu al, kayığımıza götür.’ Onu kollarıma aldım.

Nefes nefeseydi. Yüreği göğsümde çarpıyordu. ‘Seni şu insanlardan alıyorum’ dedim. ‘Yüreğimin feryadına geldin ama kollarım seni Haşmetmeabın iradesine karşı kayığıma koyuyor!’ ‘Doğru,’ dedi kardeşim. ‘Biz istediğini alan ve onu herkese karşı tutabilen adamlarız. Onu güpegündüz kaçırmalıydık.’ Ben, ‘Artık gidelim,’ dedim. Zira Diamelen kayığımdayken Hükümdarımızın sürüyle adamı geliyordu aklıma. ‘Evet, gidelim,’ dedi biraderim. ‘Biz sürüldük ve bu kayık ülkemiz artık—deniz de sığınağımız.’ Sahilde ayak sürüyordu, ben de çabuk olması için yalvardım, zira göğsümde kızın yüreğinin vuruşlarını hatırlıyor, iki adamın yüz kişiye karşı koyamayacağını düşünüyordum. Akıntıdan aşağı, sahilin yakınında kürek çekerek ayrıldık. Balık tuttukları derenin ağzını geçerken bağırışlar kesilmiş, sadece öğle üzeri uçan böceklerin vızıltısı gibi mırıltılı sesler yükseliyordu. Kayıklar yüzüyor, meşalenin kızıl ışığında, siyah bir duman çatısı altında toplanıyorlardı; adamlar da eğlencelerini konuşuyordu. Övünen, dua eden, alay eden adamlar—sabahleyin dostumuz ama o gece şimdiden düşmanlarımız olan adamlar. Hızla kürek çekerek geçtik. Doğduğumuz ülkede dostumuz kalmamıştı. Kız kanomuzun ortasında yüzü örtük halde oturuyordu, şimdiki kadar sessizdi, şimdi olduğu kadar görmüyordu—ayrılışımdan ötürü hiç hayıflanmıyordum çünkü yakınımda nefes alışını işitebiliyordum—tıpkı şimdi işitebildiğim gibi.”

çeviri

tepegözdergi_Layout 1 05.01.2020 13:06 Page 49

Durdu, eşiğe çevrili kulağıyla dinledi, sonra başını sallayarak devam etti: “Kardeşim bir meydan okuma narası atmak istedi—sadece tek bir çığlık—insanlar bizim kollarımız ve büyük denize güvenen, doğuştan özgür hırsızlar olduğumuzu bilsin diye. Bir kez daha beni seviyorsa sessiz olması için yalvardım ona. Diamelen’in yanımda nefes alıp verişini işitemiyor muydum? Takibin zaten çabucak başlayacağını biliyordum. Kardeşim beni severdi. Küreğini şapırdamadan suya daldırdı. Sadece şunu dedi, ‘İçinde şimdi yarım bir erkek var—diğer yarı bu kadının içinde. Ben bekleyebilirim.

Yeniden bütün bir erkek olduğun vakit benimle meydan okumak için geri dönersin. Biz aynı ananın oğullarıyız.’ Cevap vermedim. Tüm gücüm ve tüm ruhum küreği tutan ellerimdeydi—Diamelen’le birlikte, erkeklerin öfkesi ve kadınların garezinin erişiminin ötesinde, güvenli bir yerde olmak istiyordum. Aşkım öyle büyüktü ki, InchiMidah’ın öfkesi ve Hükümdarımızın kılıcından bir kurtulayım, beni ölümün bilinmediği bir ülkeye dek götürebileceği kanaatindeydim.

Dişlerimizin arasından soluyarak hızla kürek çektik. Kürek-

49

çeviri

tepegözdergi_Layout 1 05.01.2020 13:06 Page 50

tepegöz ler pürüzsüz suyun derinlerini yardılar. Nehirden çıktık, sığlıklar arasındaki berrak kanallarda ilerledik. Kara kıyıyı aştık, denizin karayla fısıltılylakonuştuğu; beyaz kumun ışıltısının kayığımızın arkasında parladığı kumlu sahilleri aştık.Öyle hızlı akıyordu kayık suda. Konuşmadık. Sadece bir kez, ‘Uyu Diamelen’ dedim. ‘Zira yakında tüm gücüne ihtiyaç duyabilirsin.’ Tatlı sesini işittim ama başımı hiç çevirmedim. Güneş yükseldiğinde biz hala ilerliyorduk. Ter, bir buluttan yağan yağmur gibi akıyordu yüzümden. Işık ve hararet içinde ilerliyorduk. Hiç geri dönüp bakmadım ama kardeşimin arkamdaki gözlerinin biteviye ileri baktığını biliyordum; zira kayık, sumpitan’ın ucundan ayrıldığından beri bir çalılık insanının oku gibi dümdüz gidiyordu. Ne kardeşimden daha iyi bir kürekçi vardı, ne de daha iyi bir dümenci. Birçok kez o kanoyla yarışlar kazanmıştık birlikte.

Ama gücümüzü hiç o zamanki kadar tüketmemiştik—birlikte kürek çektiğimiz son seferde! Ülkemizde kardeşimden daha cesuru, daha güçlüsü yoktu. Başımı çevirip ona bakmaya dermanım yoktu ama her an arkamda nefesinin daha da yüksek sesle çıktığını işitiyordum. Hala konuşmuyordu.

Güneş yükseldi. Hareret sırtıma bir alev dili gibi yapıştı. Ciğerlerim patlamak üzereydi, göğsümün içine yeterli hava çekemiyordum artık. Sonra da son nefesimle bağırmış olsam gerek, ‘artık dinlenelim!’ . . . ‘Ala’ diye cevapladı. Sesi emindi. Güçlüydü o. Cesurdu. Korku, yorgunluk nedir bilmezdi. . . Kardeşim!”

Güçlü, kibar bir söylenti, muazzam ve zayıf bir söylenti; ürperen yaprakların, kıpırdayan dalların söylentisi dolaştı ormanların arap saçı gibi derinliklerinde gezindi, lagün ve bir zamanlar ani şapırtılarla çamurlu keresteleri kucaklayan, kazıklar arasındaki suyun yıldızlı pürüzsüzlüğünde ilerledi. Ilık nefes iki adamın yüzüne dokundu ve kederli bir sesle geçip gitti— düş gören toprağın huzursuzca iç çekmesini andıran yüksek, kısa bir nefes.

Arsat düz, alçak bir sesle devam etti.

“Kanomuzu, yolumuzu kesiyor gibi görünen, uzun bir kara uzantısının dibindeki ufak sahilin ak kumsalına oturttuk; denizin epey içine giren uzun, ağaçlık bir burundu bu. Kardeşim orayı tanıyordu. Burnun ötesinde bir nehir girişi, o ülkenin ormanının arasında da dar bir patika vardı.

Bir ateş yakıp pirinç pişirdik. Sonra kız nöbet tutarken yumuşak kumda uyumak için kanomuzun gölgesine uzandık.

Alarm çığlığını işittiğimde gözlerimi kapayalı çok olmamıştı.

Ayağa fırladık. Güneş şimdiden gökte yarıya inmişti ve sürüyle kürekçiyle donatılmış bir prau’nun körfezin açıklarında görüş alanına girdiğini gördük. Derhal tanıdık; Racamızın praularından biriydi bu. Sahili seyrediyorlardı ve bizi gördüler. Gonga vurarakpraunun burnunu körfeze çevirdiler. Yüreğimin göğsümde yeniden zayıfladığını hissettim. Diamelen kumda oturuyor, yüzünü örtüyordu. Denizden kaçış yoktu.

Kardeşim güldü. Gitmeden ona senin verdiğin silah vardı Tuan, fakat sadece bir avuç barutu vardı. Benimle çabucak

50

konuştu: ‘Kızla birlikte yoldan kaç. Onları geride tutarım çünkü ateşli silahları yok, bir tüfekle bir adamın karşısına çıkınca da bu bazıları için kesin bir ölüm demektir. Onunla kaç. O ormanın öbür tarafında bir balıkçı kayığı—ve bir kano—var. Ben tüm mermilerimi attığımda sizi izleyeceğim.

Ben büyük bir koşucuyum ve onlar yetişemeden kaybolmuş olurum. Elden geldiğince direneceğim zira o sadece bir kadın—ne koşabilir ne savaşabilir, oysa senin yüreğin onun zayıf ellerinde.’ Kanonun arkasına daldı. Prau geliyordu. Kız ve ben koştuk, yol boyunca koşarken de silah sesleri işittim.

Kardeşim ateş ediyordu—bir kez—iki kez—ve gongun gümlemesi kesildi. Arkamızda sessizlik oldu. O kıstak dardı. Kardeşimin üçüncü kez ateş ettiğini işitmeden kat kat sahili gördüm, suyu da yeniden gördüm: geniş bir nehrin ağzı. Çimenli bir açıklığı geçtik suya doğru koştum. Kara çamurun ve çekili haldeki ufak bir kanonun üstünde alçak bir kulübe buldum. Arkamda başka bir atış işittim. ‘Bu son atışı’ diye düşündüm. Kanoya koştuk; bir adam kulübeden koşarak geldi ama üstüne atıldım ve birlikte çamurda yuvarlandık.

Sonra ben kalktım, o da ayağımın dibinde kıpırdamadan kaldı. Onu öldürdüm mü, öldürmedim mi bilmiyorum. Diamelen’lekanoyu suya ittik. Arkamda bağırışlar işittim ve kardeşimin açıklıkta koştuğunu gördüm. Peşinde sürüyle adam seğirtiyordu. Kızı kollarıma aldım ve kayığın içine attım, sonra kendim de atladım. Geriye baktığımda kardeşimin düştüğünü gördüm. Düştü, yeniden kalktı ama adamlar etrafına yaklaşıyordu. ‘Geliyorum!’ diye bağırdı Adamlar çok yakınındaydı. Baktım. Sürüyle adam. Sonra Diamelen’e baktım. Sonra kanoyu ittim! Onu derin suya ittim. Diamelen bana bakarak diz çökmüştü, ben de kendiminkiyle suya vururken, ‘küreğini al’ dedim. Tuan kardeşimin feryadını duydum. İki kez adımı bağırdığını işittim. Bağıran sesler de işitiyordum, ‘Öldürün! Vurun!’ Hiç dönüp bakmadım. Yaşam sesiyle birlikte çekilirken, ismimi muazzam bir feryatla bir daha seslendiğini işittim—ve başımı hiç çevirmedim. Kendi ismim! . . . Kardeşim! Üç kez seslendi—fakat ben yaşamaktan korkmuyordum. Diamelen o kayıkta değil miydi? Ben de onunla ölümün unutulduğu—ölümün bilinmediği bir ülke bulamaz mıydım!”

Beyaz adam oturur pozisyona doğruldu. Arsat kalktı ve ateşin sönen korları üstünde bulanık, sessiz bir figür halinde ayakta durdu. Lagünün üstünde ilerleyen, alçak bir sis ağır ağır yıldızların ışıltılı yansımalarını silerek sürünüdü. Şimdi beyaz buhardan muazzam bir boşluk kaplıyordu ülkeyi; karanlığın içinde soğuk, gri renkte akıyor, ağaç gövdeleri ve huzursuz, hissedilmesi zor bir deniz yanılsaması üstünde bir şamandırayı andıran ev platformunun etrafında sessiz girdaplar halinde anaforlanıyordu. Sadece uzaklarda ağaç tepeleri kasvetli, yasak bir sahil—yanıltıcı, merhametsiz, siyah bir sahil—gibi cennet parıltısında taslak halinde duruyordu.

Arsat’ın sesi derin bir huzur içinde yüksek sesle çalkalandı.

tepegöz “Orada Diamelen’i almıştım! Almıştım! Onu elde etmek için tüm insanlıkla yüzleşirdim. Ama onu almıştım— ve—” Sözcükleri boş menzillerin içinde çınlayarak söndü.

Durdu; epey uzakta—yardımın ötesinde, geri çağırma mesafesinin ötesinde—sönüşlerini dinler gibi yaptı. Sonra sakince konuştu—

Yüzünün önünde güneş biteviye yükselerek ağaç tepelerinin üstünde köşesini gösterdi. Meltem tazelendi, lagünün üstünde patlak veren muazzam ışıltı çağıldayan suda köpüklendi. Ormanlar berrak sabah gölgelerinden çıktı, adeta—yaprakların, selamlayan dalların, eğilen dalın budağın büyük bir kıpırtısı halinde anında durmak için—koşarak yaklaşmış gibi netleşti. Merhametsiz günışığında bilinçsiz yaşam fısıltısı, insan kederinin dilsiz karanlığını saran anlaşılmaz bir sesle konuşarak daha da yükseldi. Arsat’ın gözleri ağır ağır gezindi, sonra yükselen güneşe baktı.

çeviri

tepegözdergi_Layout 1 05.01.2020 13:06 Page 51

“Tuan, ben kardeşimi severdim.”

Bir rüzgâr esintisiyle ürperdi. Başının epey üstünde, sessiz sis denizinin epey üstünde, palmiyelerin sarkık yaprakları ağlamaklı, tükenmiş bir sesle hep birlikte takırdadı. Beyaz adam bacaklarını uzattı. Çenesini göğsüne yasladı ve başını kaldırmadan kederle mırıldandı—

“Hiçbir şey göremiyorum,” dedi kendi kendine alçak sesle.

“Hiçbir şey yok ki,” dedi beyaz adam platformun kenarına ilerleyip, elini kayığına sallayarak: Lagünün karşısından zayıf bir nara geldi ve sampan hayalet dostunun evine doğru süzülmeye başladı.

“Hepimiz kardeşlerimizi severiz.”

Arsat yoğun, fısıltılı bir şiddetle patladı— “Kimin öldüğünden bana ne? Yüreğimde huzur istiyorum ben.”

Evde bir kıpırtı işitir gibi oldu—dinledi—sonra sessizce içeri yürüdü. Beyaz adam ayağa kalktı. Bir meltem düzensiz esintiler halinde esiyordu. Yıldızlar sonsuz uzayın donmuş derikliklerine çekilmiş gibi daha solgun parlıyordu.

Serin bir esintinin ardından birkaç saniyelik mükemmel bir sukünet ve mutlak bir sessizlik oldu. Sonra ormanın siyah, dalgalı çizgisinin ardından, altın rengi bir ışık sütunu göklere fırladı ve doğu ufkunun yarım çemberine yayıldı. Güneş doğmuştu. Sis kalkıyor, sürüklenen parçalara bölünüyor, ince, uçan halkalar halinde yitip gidiyordu; peçesiz lagün ağaç duvarının dibindeki koyu gölgeler arasında parlak, siyah halde kaldı. Ak bir kartal eğik, hantal bir uçuşla lagünün üstünde yükseldi, berrak günışığına çıktı ve bir an göz kamaştırıcı şekilde parlıyor gibi göründü, sonra daha yükseğe süzülerek yeryüzünü ebediyen terk etti. Eşiğin önünde yukarılara doğru bakarak duran beyaz adam, kulübenin içinde yüksek bir iniltiyle son bulan çılgın sözcüklerden karman çorman, bölük pörçük bir mırıltı işitti. Arsat birdenbire ellerini uzatıp sendeleyerek çıktı, ürperdi ve bir süre sabit gözlerle kıpırdamadan durdu. Sonra konuştu— “Artık yanmıyor.”

“Benimle gelmek istersen bütün sabah beklerim,” dedi beyaz adam suyun üstünde uzaklara bakarak.

“HayırTuan,” dedi Arsat usulca. “Bu evde yiyip içip uyuyamam ama önce yolumu bulmam gerek. Şu an hiçbir şey göremiyorum—hiçbir şey! Dünyada hiç ışık ve huzur yok; sadece ölüm—birçoğu için ölüm. Biz aynı annenin oğullarıyız—ve ben onu düşmanların ortasında bıraktım; fakat artık geri dönüyorum.”

Uzun bir nefes çekti ve düşsel bir tonda devam etti: “Kısa bir süre içinde anlamak için yeterince net göreceğim—anlamak için. Fakat o öldü ve. . . Şimdi. . . Karanlık.”

Kollarını iki yana açtı, sonra bedenine doğru düşmeye bıraktı, ardından kıpırtısız yüzü, taştan gözlerle güneşe bakarak kıpırtısız kaldı. Beyaz adam kanosuna indi.

Sırıkçılar omuzlarının üstünden, yorucu bir yolculuğun başlangıcına bakarak, kayığın bordalarına düzgünce sıralandı.

Başı beyaz paçavralara sarılı juragan, küreğini sudaki ize bırakarak kasvetle oturuyordu pupada. İki eliyle ufak kabinin ottan çatısına yaslanan beyaz adam dönerek kayığın dümen suyundaki ışıltılı dalgaya baktı. Sampan lagünden dereye çıkmadan önce gözlerini kaldırdı. Arsat kıpırdamamıştı.

Zalim günışığının içe işleyen berraklığında, hala evin önünde duruyor, hala bulutsuz bir günün muazzam aydınlığı arasından, umutsuz bir dünyanın karanlığına bakıyordu.

51

polisiye

tepegözdergi_Layout 1 05.01.2020 13:06 Page 52

tepegöz

Ali Okan PANDAR

SHERLOCK HOLMES

52

SherlockHolmes hiç bu kadar sıkıldığını hatırlamıyordu. Psikolojik çöküntü selinin geldiğini hemen fark etmiş ve güçlü iradesi ile bunun üstesinden gelmeye çabalamıştı. Fakat dış etken kuvvetli ve sürekliydi. Her an sorun ile yüz yüzeydi; kaçamıyordu. Sonunda iradesi omuz silkti ve kendini akışa bıraktı. Bunalım tamamen ele geçirdi Holmes’u. Zihnini yiyip bitiren bu durum pratik yaşamına sıçradı, onu da kemirmeye başladı. Artık sabahları geç uyanıyor, Bayan Hudson’nın yemeklerini beğenmiyor, can sıkıntısını geçirmek için eline aldığı kitaplara boş boş bakıyordu.

Thames nehri kıyısında yaptığı rutin akşamüstü yürüyüşlerine bile çıkmıyordu.

Holmes’u bu hale sokan olgu, 2 hafta boyunca Baker Sokağındaki evinin kapısının çalınmamış olmasıydı.

Londra’da 14 gün boyunca tek bir suç işlenmemişti.

Suç kazanının altındaki ateş sönmüştü sanki. Dünyanın dört bir tarafından gelip Londra’nın koynuna tecavüz, cinayet, hırsızlık bırakan yük gemileri sanki bu iki haftadır grevdeydi. Polis merkezinden onu arayan olmamıştı, hiçbir kadın kocam kayboldu diye ona başvurmamıştı, açtığı mektupların hepsi gündelik olaylardan bahsediyordu. Ama hepsinden kötüsü Watson, böbrek taşını düşürmek için İsviçre, Bern’de kap-

lıcaya gitmişti. Oysa Watson olsa mutlaka bir gizemi kuyruğundan yakalar ona getirirdi. Ama işte güneş doğuyor ve bir çığlık, bir barut sesi duyulmadan batıp duruyordu.

Holmes kış başı olmasına rağmen gündüzleri ön caddeye bakan büyük pencereyi açık tutuyordu. Bu mantıksız hareketinin sebebini, Holmes, soğuk hava yani fiziksel etkinin manevi işkencesini hafiflettiğini sanmasıydı. Oysa Holmes, bunu sokaktan geçen alelade insanların konuşmasına kulak misafiri olmak için yaptığına kendine itiraf edemiyordu. Batı dünyasının en zeki adamı… Kocakarı dedikoduları, kuru merhabalaşmalar arasında gizem arıyordu; bu kadar düşmüştü.

Holmes aşağı kattan Bayan Hudson’ın ayak seslerini işitti. Dalgın bakışını merdiven başına çevirdi. Aynı zamanda, oturduğu-çöküp kalkamadığı desek daha doğru olacak- meşe koltuğun bacağına oyulmuş ve koltuğun bir nevi artık markası haline gelmiş fareyi okşamaya devam ediyordu. Robert ‘’Fare Adam’’ Thompson, yarattığı tüm meşe mobilyalarının bir kenarına yukarıya doğru çıkan bir fare kondurmakla meşhur olmuştu. Holmes içine düştüğü ruh hali içinde kendini bu meşe fareye benzetiyordu. Hızlı hareket eden ve masanın üstündeki peyniri alıp kaçacak kadar

tepegöz heyecanlı, tutkulu fare basit bir maddenin içine, tahtanın, tutsak olmuştu.

Bayan Hudson, yeni yapılmış, kabarık ve kıvırcık saçlarını vurgulamak için eli saçlarının arkasında neşeyle yukarıya çıktı. Sherlock’un bitkin halini görünce yüzünü ekşitti hemen. Ama onu eleştirmekten de sakınması gerektiğini çok iyi biliyordu. Çünkü 2 gün önce bunu denemiş ve ağzının payını fazlasıyla almıştı. ‘’ Bayan Hudson ağzımı size karşı kullanmak istemiyorum çünkü açarsam içinden fışkıracak karanlık içinde boğulmanızdan korkuyorum. Lütfen yumuşak hayatınıza devam ediniz.’’ Yine de kadın Holmes’un acıklı durumuna kayıtsız kalamadı ve dolaylı yoldan onu kınamak için ellerini birine sarılacak gibi açtı ve kafasını iki tarafa sallaya sallaya açık pencereye doğru yürüdü: ‘‘ Ama Bay Holmes! Böyle oluyor mu? Donacaksınız. Aa… Kar başlamış. Sevinsem mi üzülsem mi bilemedim şimdi?

Bahçeye gelen sığırcıkların yem kaplarını sundurmanın altına almalıyım. Hiç itiraz istemem, bu pencere kapanacak,’’ dedi kadın. ‘‘ Bayan Hudson pirinç yahni istemiyorum öğlen yemeğinde… Boşuna yapmayın.’’

Eli pencerenin sürgüsünde kalan Bayan Hudson SherlockHolmes’e başını çevirip baktı. Gözlerini göremedi adamın; kış sabahının puslu gölgesi engelliyordu. ‘‘ Yahni yapacağımı kim söyledi ki?’’ dedi ama yanakları kızarmıştı. ‘‘ Sabah sabah… Daha eti kilerden getirtmedim bile. Kokusunu nasıl aldınız?’’

SherlockHolmes hala sabahlığı ile oturuyordu, oysa eskiden Mancester Treni düdüğü duyulmadan ki bu 6.15 saatine denk gelir- takım elbiselerini çoktan kuşanmış olurdu. Üzerindeki sabahlık parlak kırmızıydı. Bir kadın sabahlığıydı bu.

Arkasında bir Çin mitoloji canavarı resmedilmişti; bir ejderha… Paris’teki arkadaşı HerculePoirot vermişti ona hediye olarak…

Ejderha dikleşti; Holmes’un ruhunu Güneş tutulması gibi kapatan şey her ne ise bir an yok olur gibi olmuştu: ‘‘ Tanrı yüzümüzü yaratırken ilk gözleri sonra kulakları koymuş Bayan Hudson. Dün gece şu tatlı komşumuz Bayan Scarlett Smith’i ziyaret ettiniz. Lütfen utanmayınız, 18.30’dan sonra paydos yapabileceğinizi ben söylemiştim size. Fakat sizin, o engin anaç karakteriniz bu izni çok sık kullanmanıza müsaade etmiyor değil mi? Lütfen daha çok dışarıya çıkınız. Bu iki hafta sizi çok boğduğumun farkındaydım. Birkaç saatte olsa bu evden uzaklaşmak istediğinizi nicedir seziyordum. Ve dün gece o kaçamağı yapacağınızı fark etmiştim. Nasıl mı? Şu sizin İtalyan şemsiyenizi dolaptan çıkardınız ve girişteki vestiyere astınız, değil mi? Misafirliğe hazırlık… Normal bir günde çıkardığınız seslere aşinayım.

Farklı eylem farklı ses çıkarır. Şemsiyeyi dolaptan çıkardıktan sonra iki kere açıp kapadınız, sesini duydum, o kadar.

Fakat Bayan Smith’e gideceğinizi ispatlamaz bu değil mi?

Sadece sokağa çıkacağınızı gösterir. Sonra pencerenin önünde kahvemi yudumlarken, öğlen 2 civarıydı, Bayan Smith’in uşağı Afrikalı çocuk Ansen’i sokağın karşısından geçerken gördüm. Elinde siyah, sık dokunmuş bir file vardı.

Bayan Smith belli ki onu alışverişe yollamıştı. Misafiri için…

Çocuk 23. Sokağa döndü. Bayan Hudson, o sokakta bir terzi, bir belediye ek binası ve bir de içki dükkanı vardır. Sizi utandırmak için anlatmıyorum bunları, lütfen konuşmamı bitirmeme müsaade edin; içimden bir şeyler boşalıyor.

Bayan sevimli Scarlett muhtemelen, uşak çocuğu, kırmızı şarap alması için yollamıştı. Ama Bay Hudson, Akdeniz’den üzüm taşıyan gemileri uğramaz bu mevsimde… Tüm Londra’yı dolaşsanız bir damla şarap bulamazsınız bu aylarda… Çocuk eli boş dönecekti diye varsayıyordum ama yarım saat sonra filesi dolu bir şekilde çocuk penceremin önünden geçti, gitti. Bayan Smith ihtiyatlı kadınmış; şarap bulamazsa viski almasını tembihlemiş çocuğa besbelli… Evet Bayan Hudson nefret-aşk çelişkisi yaşadığınız viski ile karşılaştınız değil mi misafirlikte? İçmemekte olmaz, nazik bir kadınsınız… Hatırlatırım, geçen yılbaşı iki kadeh viskiden sonra doktor Watson’u dudaktan öpmeye çalışmıştınız. Doktor Watson bunu hala ret eder ama dudaklar birbirine değmişti.

Güzel, gülümsüyorsunuz; en azından sizi güldürebiliyorum hala… Viski içtiniz. Muhtemelen iki kadehten fazlasını… Ve gece yarısı döner dönmez kendinizi yatağa attınız ve hemen uykuya daldınız. Sonra 3 gibi susadınız ve uyandınız ve bir şeyi unuttuğunuzu fark ettiniz. Siz yahni pişirmeden bir gece evvel pirinci suya koyarsınız Bayan Hudson. Geç kalmıştınız.

Yine de, gece 3 ‘te olsa, hazırlığınızı yapmaya karar verdiniz.

Pirinci içine koyacağınız büyük kaseyi dolaptan aldınız fakat her zamanki soğukkanlılığınızdan eser yoktu; başınız dönüyordu, paniklemiştiniz ve büyük kaseyi dolaptan alırken yere düşürdünüz. Kaseler yerde dönerken çok özgün bir ses çıkarır; uykumun arasında o ritmik sesi derhal fark ettim. İşte böylece bu akşam yemeğinde ne pişireceğinizi tahmin ettim. Nasıl beğendiniz mi çıkarımı mı?’’

Holmes beklediği takdiri alamadı. Bayan Hudson pencereyi nevrotik bir telaşla kapadı. Kadının yüzü kıpkırmızı olmuştu.

Oldukça öfkeliydi. Holmes’un giysi dolabının önüne yürüdü ve Sherlock’a ait yünlü redingot takımı eline alıp çıkardı. ‘‘ Bu böyle devam edemez Bay Holmes? Lütfen evden çıkınız. Aksi halde o dahi beyniniz pirinç yahniyi düşünürken eriyip gidecek!’’ ‘‘ Nereye?’’ ‘‘ Neresi olursa olsun. Yeter ki gözleriniz ve kulaklarınız hak ettiği şeyleri görüp, duysun.’’

15 dakika sonra Holmes sokakta bir gaz lambası direğinin üstüne yapıştırılmış bir ilana bakıyordu.

Güneş Doğudan doğar!

Batıyı hayret ışıklarına boğacak Sihirbaz Almatat Teoman’ı sunmaktan şeref duyarız. İngiltere’deki son gösterisini kaçırmayın.

Bristol şehrine bekliyoruz. Gösterimiz her akşam saat 20.00 de başlar.

Holmes omzuna düşen kar tanelerinin erimesini izledi bir süre… Sonra yeleğinden saatini çıkardı ve hesapladı. Yarın öğlen Bristol’da olabilirdi. ‘‘Şapkadan çıkan tavşanı alkışlamak için onca yola değer mi? Muhtemelen. Çünkü yapacak daha iyi bir şey yok burada. ‘’

polisiye

tepegözdergi_Layout 1 05.01.2020 13:06 Page 53

53

polisiye

tepegözdergi_Layout 1 05.01.2020 13:06 Page 54

54

tepegöz Ve böylece SherlockHolmes hazırlıklarını tamamlayıp gece treni ile Bristol’a doğru yola çıktı. Beklentisini yüksek tutmuyordu. Yine de yataklı kompartımanında bavulunu yerleştirirken kendini iyi hissettiğini fark etti. Bu his aklının duran çarklarını çalıştırmaya başlamıştı bile: Büyük Teoman neden Londra gibi çok para kazanabileceğim bir şehir yerine nispeten küçük Bristol’ı seçmişti?

Holmes seyahat ederken yanına bir çantadan fazlasını almazdı. Bristol yolculuğu için de Bayan Hudson’un titizlikle hazırladığı tek deri valizini alıp evden çıkmıştı. Fakat Puddigton istasyonu yolunda at arabasını durdurmuş, açık olan bir dükkândan iki tane yeni bavul satın almış sonra yoluna devam etmişti.

Tren sabah ayazının içine buharını salarak Bristol’dan önceki son durağa, Bath’e yaklaşıyordu. Sherlock kompartımanındaki yatağından güneş doğmadan önce doğrulmuştu bile. Hemen esas valizini düzenledi, kapattı. Sonra yeni aldığı bavulları sırtları kompartıman girişine gelecek şekilde ve açık bıraktı. Ve trene bir daha dönmemek üzere Bath istasyonunda trenden indi.

Bu kaçışın sebebi dün gece yemek vagonunda – kaz ciğeri muhteşemdi- dört masa ötede oturan sivil giyimli Londra polisini fark etmiş olmasıydı. Sivrisinek kadar ince dedektifi tanımıyordu; çömezlerden birisi olsa gerekti; fakat Sherlock izlenildiğini daha doğrusu ‘bebek gibi bakıldığını’ hemen anlamıştı. Bu takibi bekliyordu zaten: Bayan Hudson’un Sherlock evden çıktıktan sonra Polis Merkezine gidip Holmes’un gözaltında tutulmasını gerektirecek kadar hasta olduğunu, onun için endişelendiğini birkaç gözyaşı ile güçlendirerek söyleyeceğinden emindi. Bu yüzden çantalara sterlinlerini harcamıştı. Bayan Hudson onu evden kovalamıştı. Pekiyi neden Holmes’a kuyruk takmıştı? Bayan Hudson, Holmes’un kendine iyi bakacağını bilirdi; amacı sadece Holmes’un banal hayatını biraz renklendirmekti.

Holmes buz gibi Bathrüzgarından sakınmak için yün paltosunun yakalarının içine büzüştü. Saat direğinin yanından geçerken saate baktı: 5.45… İstasyonun dışında dört atlı, şık bir araba kiraladı ve Bath yolundan Bristol’a doğru yola çıktı.

Genç Londra dedektifi yol boyunca her durakta Holmes’un inip inmediğini kontrol etmişti. İz kaybettirmenin klasik yolu bir önceki durakta inmek değil miydi? Bath’de de öyle yaptı.

Holmes’un kompartımanın önünden geçti, sürgülü kapı açıktı, dedektif açık bavulları görünce içi rahatladı; cebinden not defterini çıkardı ve şöyle yazdı: Kaz ciğeri H’nin bağırsaklarına dokunuyor. 5.40’ta tuvalet! Sonra çıkarımını beğeni ile okudu, not defterini cebine koydu, yarım kalan uykusuna geri döndü.

Kumpanya çadırını gören Bristollular bunun adada kurulmuş gelmiş geçmiş en büyük çadır olduğunu söylüyordu Özellikle Avon nehri denizcileri gösteri zamanından saatler önce buraya geliyor sırf bu çadırı ayakta tutan askı direklerinin nasıl olup ta devrilmeden durduğunun sırrını çözmeye çalışıyordu.

Holmes şu anda, Bristol Hayvanat bahçesi ile Kumpanya yerleşkesi arasındaki uğultulu tepenin üstünden, içine bir

Gal köyü sığabilecek kadar büyük çadırı ve çadırın etrafında karıncalar gibi koşuşan kumpanya işçilerini tetkik ediyordu.

Bir çoğu daha küçük çadırlara girip malzeme sırtlanıp ana çadırın ağzından içeri giriyordu.. Adamların sırtladığı, belli ki akşamki sihirbazlıkların sırrını ihtiva eden malzemeleri seyretmek Holmes’u heyecanlandırmıştı. İki işçi dev bir ayna taşıyordu mesela. Bir diğer ikisi tekerlekli bir kutuyu itiyorlardı. Bir insan azmanı, kocaman, bir saatin zembereğine benzeyen, bir çark taşıyordu. Bir diğer iki adam, iki kalası omuzlamıştı. Kalasların dört yanından sarkan ipin ucunda bir kazan vardı; içinde koyu mavi fosforlu bir sıvı fokurduyordu. Holmes her görüntüyü ezberliyordu çünkü içindeki karanlığı tamamen yok edecek ilacı bu rüzgarlı tepede ayakta dururken keşfetmişti. Londra’da karşılaştığı vakalarda, ipuçları, fark edilmesi zor nesneler olmuştu hep; yere düşmüş bir broş, mektuptaki bir gözyaşı… Oysa, şimdi, düzlükte, şahit olduğu ipuçları, iki üç kişinin güçlükle taşıdığı devasa büyüklükteydi. Evet, akşamki gösteri de sihirbazın tüm hilelerini çözmeye karar vermişti. 20 oyun varsa 20’sini de çözecekti; aşağısı kurtarmazdı.

Bristol havası tahmininden daha sıcaktı; öyle ki çadır tarafından esen rüzgara ılık bile denilebilirdi. Yağmur veya kar daha Bristol’a uğramamıştı; tepe ve aşağısı çamur değil kuruydu. Gökyüzüne baktı; bir tane bulutcuk süzülüyordu; pipoya benziyordu bulut. Holmes’un canı anında pipo çekti ama bu rüzgarlı tepede pipo tütünü koymak, yakmak zor olurdu; pipo salon zevkidir. Yeleğinin cebinden gümüş zincirli kondüktör saatini çıkardı. 16.24… Bristol polisi şu sıralar Aşağı Avon nehri kıyısındaki balıkçı barınağından bozma handa kaldığını keşfetmiş olmalıydı. Piposunu içmek için odasına geri dönmek istemedi; zaman geçirmek için hayvanat bahçesini gezmeye karar verdi. Tepenin üstünde 20 dakika vakit geçirmiş ve manzarayı hafızasına kazımıştı.

Manzarada bir uyumsuzluk vardı; Holmes’un zihni bunu algılamamış ama kayıt etmişti.

Dev çadırdan dışarı kendini zor attı Holmes. Çadırın içinden gelen alkış seslerini duymuyordu. Kusacak gibiydi. Saat 23.00 olmuştu ama hala hava sıcaktı, ceketinin üst cebinden mendilini çıkardı, geniş alnındaki ter damlacıklarını sildi.

On altıda sıfır!

Hiçbir illüzyon numarasını çözememişti. Uçan kadın, kafası kopuk köpek, yok olan fil ve diğerleri… Hiçbiri…

Gökyüzüne baktı; puslu-beyaz bir bulut vardı çadırın üstünde. Derin derin nefes aldı çünkü aklı çamura saplamıştı; sinir ve hırs algısını bozuyordu.

Bunun bir açıklaması olmalı.

Derin derin nefes alıp oksijenin beynine ulaşmasını bekledi.

Holmes öğle üzeri uğultulu tepeden izlediği manzarayı parçalarına ayırmaya başladı. Dev çark, ayna, fokurdayan kazan… Sonra içeride, çadırda izlediği numaralarının fiziğine bu parçaları uyumlamaya çalıştı. Aynalar ‘kaybolan fil’ numarasında mı kullanılmıştı? Hayır. Zemberek sahte bir köpek kafasına monte edilmiş olabilir mi? Hayır. İşçilerin taşıdığı malzemeler ile seyrettiği gösterideki hilebazlıklar uyumlu değildi. O zaman? İşçiler onu izleyenleri yanıltmak

tepegöz için bilerek yanlış malzeme taşıyorlardı. Tabii ki… Hangi sihirbaz hilelerini seyircinin burnuna sokar.

Fakat bu çıkarım Sherlock’un entelektüel yenilgisine merhem olmuyordu ki? Holmes hile ile karşılaştığı an oyunu bozar; ilave ipucunu gerek kalmazdı ki…

Gözlerine tekrar kapattı. Uğultulu tepeden gördüğü sahnenin imgesine tekrar iç gözünü dikti. Söktüğü parçaları birleştirip baktı bu sefer. İlk gördüğü anla son baktığı anı karşılaştırdı. Devinimleri ve zamanı durdurdu, ilk ve son resmi birleştirdi. Ve buldu: iki resim arasındaki benzerliği buldu. Ağzı şaşkınlıktan açılıvermişti. ‘‘Pipo…’’ diye fısıldadı.

Sonra bir anda ayakları yerden kesildi. ‘‘ Beyler ne yapıyorsunuz?’’

Yarı çıplak, gözleri sürmeli ve çekik iki insan irisi Holmes’u kollarından tutmuş havaya kaldırmıştı. ‘‘ Patron seni görmek istiyor?’’ dedi birisi.

Büyük Sihirbaz Almatat Teoman’ın çadırı sandal ağacı tütsüsü kokuyordu. Sihirbaz, sedef kakmalı ahşap divanda bir yastığın üstüne bağdaş kurmuş oturuyordu. Sağ ve sol yanından tül giysiler içinde iki dilber, denizkızı gibi yan yatmıştı. Kadınlar Holmes içeri girince – biblo gibi konuncayalandan tül peçelerini ağızlarına kapattı, fakat tül elbiseleri tek parça olduğu için bu sefer kavisli kalçaları açılmıştı. ‘‘ Bay Holmes… Sizin yüzünüzden büyük bir parayı elimin tersiyle ittim; Londra’da gösteri yapmadım. Fakat görüyorum ki sizden kaçmak imkansız. Siz bana geldiniz.’’

Holmes hemen 1001 Gece Masalları etkisinden sıyrıldı ve: ‘‘ Beni izletiyor muydunuz?’’ ‘‘ Bath’den beri…’’ ‘‘ Peki ama neden?’’ ‘‘ Hangi sihirbaz sırlarının ifşa edilmesini ister Bay Holmes?’’ ‘‘ İyi de çözemedim ki?’’ ‘‘ Çözemezsiniz. Çözemezdiniz. Ama bir problemin çözümü olmaması da ispat ister. Sizden bu yüzden kaçtım. Anlatamadım galiba… Basit bir soru sorayım: Bir hileyi çözemezseniz ne sonuca varırsınız?’’ ‘‘ Yeterince zeki olmadığımı…’’ ‘‘ Siz yeterince zeki değil misiniz?’’ ‘‘ Zekiyim.’’ ‘‘ O zaman hile neye dönüşür? Sonuç nedir Bay Holmes?’’ ‘‘ Hile hile değildir. Hile gerçektir. Kadın gerçekten uçtu. Fil gerçekten yok oldu. Ama… Siz bir canisiniz. Zavallı köpeğin kafasını mı kestiniz? Sanırım o kadar ucuz biri değilsiniz.’’

‘‘ Sizi öldürmek zorunda kalacağız Bay Holmes, bunu biliyorsunuz. Neden Londra’da kalmadınız ki? Küçük insan budalalıklarını çözmeye devam ederdiniz. Burası… Bizler…

Size fazlayız.’’ ‘‘ Siz Kazak değilsiniz değil mi? İngilizceniz bir İngilizden bile daha akıcı… Ve hatta siz İngiliz de değilsiniz. Siz insan değilsiniz.’’ ‘‘ İşte olmayana ergi diye buna derim. Sorunuzun cevabını size göstereyim. Köpek numaramı burada yapayım. Leyla…

Lütfen konuğumuza bir gösteri yapar mısın?’’

Leyla ayağa kalktı; Holmes görünmez zillerin çıngırdadığını duydu.

Kadın bir mum gibi erimeye başladı. Holmes korkudan bir adım geri attı ama seyretmeye de devam etti. Şey, eriyip kendi üstüne yığılmaya başladı ve bir dakika sonra sarıbeyaz şekilsiz bir kütleydi artık. Sonra bu insan çorbası tekrar canlandı ve kabaran bir pasta gibi orası burası şişti ve bir köpeğe dönüştü. Köpek gelip Holmes’un bacağını kokladı ve bir kez havlayıp gözlerini Holmes dikti. ‘‘ Görüyorsun değil mi Hale? Bay Holmes diğerleri gibi kaçmadı, ağlamadı. Çünkü çadırımıza geldiği an… Nasıl diyorlar? ‘Uzaylı’ olduğumuzu anlamıştı. Parlak bir beyin yeterli değildir Hale… Uyum sağlayan zeka ayakta kalır. Biz ŞekilDeğiştirenler bunu çok iyi biliriz. Davud ve Ahmad içeri gelin!’’ ‘‘ Bir dakika… Boğazım tek parça iken son bir soru sormak istiyorum?’’ ‘‘ Boğazınızı kesmek? Bu ipucu bırakır. Bristol polisi kumpanyamı didik edecek. Hayır, tepede iken gördüğünüz kazana atacağız sizi. Dişinize kadar eriten bir sıvıdır o. IO’da bol bol bulunur, aklınızda bulunsun. Evet buyurun, son soru?’’ ‘‘ Geminiz, yukarıda, gökyüzünde Pipo şeklindeki bulutun içinde saklanıyor değil mi? Öğleden beri aynı şekil duruyor da… Bulutlar her an şekil değiştirirler. Bu çok kaba bir hata…’’

Sihirbazın yüzü ekşidi bir şey söyleyecekmiş gibi ağzını açtı ama sonra vazgeçti..

Davut ve Ahmad gelip Holmes’u eceline götürdüler.

Holmes’un maceralarında Londra’ya döndüğü an yeni bir sahne açıldı: İlk gün ezeli düşmanı Moriarty öldürüldü. Polis, Bay Moriarty’nin cinsi belirlenemeyen, iri bir köpek tarafından parçalandığını tespit etti. Köpek bulunamamıştı.

polisiye

tepegözdergi_Layout 1 05.01.2020 13:06 Page 55

55

polisiye

tepegözdergi_Layout 1 05.01.2020 13:06 Page 56

tepegöz

Reha AVKIRAN

MUHTAR

56

Temiz havayı, toprağın, çiçeklerin kokusunu çekti ciğerlerine. “İyi yaptım,” diye düşündü bir yandan da, “iyi yaptım araba yerine motosikletle yola çıktığıma.”

Yaz mevsimi yüzünü fena göstermişti. Gündüz saatlerinde sıcaklık kırk dereceyi buluyordu. Rüzgar yerine alev esiyordu sanki karşıdan. Montu sorun değildi, yazlıktı. Fakat kafası kaskın içinde sırılsıklam oluyordu. “İyi yaptım gece yola çıkmakla,” diye düşünürken gazı biraz daha açtı. Gündüzün sıcağını yiyen asfalt, gece olduğunda sıcağı kusuyordu. Köy yoluna vurmuştu kendini o yüzden.

Tam “İyi yaptım ana yoldan gitmemekle,” diye düşünecekken bunun üçüncü kez olacağını fark edip vazgeçti, demedi.

Dar toprak yolun sol tarafında meyve bahçeleri, sağ tarafında uçurum vardı. Motorunun farından başka bir ışık kaynağı olmadığından, gece karanlığında bir sürprizle karşılaşmamak için yolun ortasından gidiyordu. Vakit gece yarısını çoktan geçmişti. Yol kenarındaki tek tük evlerin hiç birinde ışık yoktu.

Havadaki serinliği fark edince, limon bahçelerinin yanından geçtiğini anladı. Bunun neden böyle olduğunu bilmiyordu ama böyleydi. Eve dönünce internetten araştırmaya karar verdi.

Limon bahçelerini geride bıraktığı sırada, karşıdan da bir motosikletin geldiğini gördü. Henüz motorun sesini duymadığı için hangi marka, kaç cc olduğunu anlayamadı. Yolun ortasından geliyordu. Selektör yaptı. Biraz sağa kaydı. Az daha yaklaştığında, karşıdan gelenin motosiklet değil, sol farı yanmayan bir otomobil olduğunu fark etti. Ne yapıyordu bu adam böyle? Gidonu sağa kırdı…

Köyün içine girdiğinde, toprak yolda toz kaldırmamak için hızını kesti. Az ileride, yol kenarında bir köy kahvesi vardı.

Yavaşladı, motorunu durdurdu, ayağa aldı. Kaskını gidona taktı, montunu selenin üzerine koydu. Uyuşan bacaklarını hareket ettirip bir iki kez de vücudunun belden yukarı bölü-

münü sağa sola çevirdi. Sabahın erken bir saati olmasına karşın kahve doluydu.

“Selamünaleyküm.” Önlerindeki okey takımlarından ve iskambil kağıtlarından kafalarını kaldıran birkaç kişi “Aleykümselam” dedi.

Masaya serdiği gazeteye göz atmakta olan kasketli bir adam, “Gel hele, gel otur da soluklan,” dedi. “Ayran? Çay?

Ne içersin?”

Adamın karşısındaki sandalyeye oturdu, “Pek fazla vaktim yok aslında,” dedi, “su ve biraz meyve alıp yoluma devam etmem lazım.”

“Hele bir çay iç, kendine gel de devam edersin.” Kahveciye çay getirmesini söyledi. “Nereden gelir, nereye gidersin?”

Yıllık izinde olduğunu, bir arkadaşını ziyarete gitmekte olduğunu söyledi Motorcu kahvecinin getirdiği çayını karıştırırken.

“Yakında bakkal ve manav var mı?” diye sordu. Önden ikisi eksik, tütünden sararmış dişlerini göstererek güldü kasketli adam, “Burada manav ne arar? Burası köy.

Herkes kendi meyvesini sebzesini kendi yetiştirir.”

“Biraz meyve alacaktım,” dedi Motorcu hayal kırıklığı içinde.

“E, tamam,” dedi kasketli adam. “Üç yüz metre ilerde benim bahçem var. Karpuz, kavun, şeftali, erik… Ne istersen al oradan.”

“Zaten pek fazla bir şey almayacağım,” dedi Motorcu, “birkaç tane yeter. Hava sıcak, bir de rüzgar nedeniyle vücut normalden fazla su kaybediyor.” “İstediğin kadar al,” dedi kasketli adam.

Cüzdanını çıkarıp para uzattı adama Motorcu.

“Yok,” dedi adam, “senin alacağın üç beş meyveden ne olacak.”

Israr etti Motorcu ama adam kabul etmedi, almadı parayı.

“Suyunu da yolun karşısından doldur,” dedi adam eliyle çeşmeyi işaret ederek, “Allah’ın suyuna para mı verilirmiş!”

“Teşekkür ederim,” dedi Motorcu çayını içerken, “bu yörenin

tepegöz

insanının ne kadar konuksever olduğunu hep duyardım zaten.” “İyidir insanımız,” dedi kasketli adam.

“Dün gece on-on beş kilometre beride ufak bir kaza atlattım. Sağ olsunlar, köy ahalisi yardımcı oldu, sonra da evlerinde misafir ettiler beni.”

Kasketli Adam dikkat kesildi bir anda. “On-on beş kilometre beri de mi oldu kaza?”

“Evet,” dedi Motorcu.

“Emin misin yeğenim?” diye sordu Kasketli Adam, “değil on beş, otuz kilometre beride bile köy yoktur burada. Kuraktır o taraf, su çıkmaz oralarda.” Şaşırma sırası Motorcudaydı. “Olur mu canım,” dedi. “Beni misafir eden Niyazi Amca da köyün muhtarıymış hatta.”

Okey ve kağıt oyunu oynayanlar bir anda ellerindeki taşları, kağıtları bırakıp Motorcu ile Kasketli Adam’ın masasına çevirdiler başlarını. Kahvede çıt çıkmıyordu.

“Hem nasıl su yok,” diye devam etti Motorcu, “her yer yemyeşildi, tarlalar, bahçeler meyve, sebze doluydu.”

“Niyazi’ydi muhtarın adı, he mi?” diye sordu Kasketli Adam.

“Evet. Karısı vardı, Fatma teyze.”

Elli-elli beş yaşlarında, kirpi gibi dimdik beyaz saçları olan bir adam yan masadan sandalyesini de alarak Motorcu ile Kasketli Adam’ın oturdukları masaya geldi.

“Ne diyor Murtaza amca bu adam?”

Kasketli adam, Kirpi Saçlı Adam’a baktı, “Valla ben de anlamadım. Kaza geçirmiş ya, aklı karışık zaar.”

Motorcu söylediklerinin kahvede neden bomba etkisi yaptığını anlayamamıştı.

Kirpi saçlı adam, gözlerini Motorcunun gözlerine dikti, “Şimdi seni dün gece Niyazi Amca ile Fatma Teyze mi konuk etti?”

“Evet,” dedi Motorcu. Bir yandan da “Ulan kötü bir şey mi söyledim? Ne oluyor?” düşüncesi kafatasının içini tırmalı-

yordu.

“Dalga mı geçiyorsun hemşerim sen?” dedi Kirpi Saçlı Adam. “O söylediklerin benim anamla babam.”

“Ee,” diyebildi Motorcu.

“Eesi, anam öleli yedi, babam öleli de beş yıl oldu.” Şaşırma sırası Motorcudaydı. “Ama,” dedi, “ben onları gördüm, konuştum, geceyi evlerinde geçirdim.”

“Nasıl insanlardı bunlar?” diye sordu Kirpi Saçlı Adam, “tarifle hele.”

Motorcu, Niyazi Amca ile Fatma Teyzeyi tarif etti edebildiğince.

“Hatta,” dedi Motorcu, “Mustafa diye bir oğulları varmış, gurbetteymiş. Bugün eve gelecekmiş, onun için hazırladıkları yatakta yatırdılar beni.”

“Mustafa benim kardeşim olur,” dedi Kirpi Saçlı Adam.

Kahvedeki havanın iyice ağırlaştığını hissetti Motorcu. İlk geldiği andaki güzel enerjiden eser kalmamıştı. İzin istedi.

Ayağa kalktı.

Kahvedekilerin tuhaf bakışları arasında kaskını taktı, montunu giydi. Motoruna bindikten sonra elini kaldırıp kahvedekilere veda etti. Birkaç saniye sonra arkasında bıraktığı toz bulutunun içinde görünmez olmuştu.

Kahvede kimsenin ağzını bıçak açmıyordu. Kafalar Motorcunun gözden kaybolduğu yöne çevrilmişti. Sessizliği yolun karşısındaki tarlalardan koşarak gelen çocuğun feryadı yırttı: “Yetişin! Yetişin! Babam traktörün altında kaldı.”

Kirpi Saçlı Adam yerinden fırladı, “Halil bu, Mustafa’nın oğlu.”

Olay yerine gelen Jandarmanın da yardımlarıyla Mustafa’nın cansız vücudu traktörün altından çıkarıldı. Jandarma çavuşu, yanındaki ere, “İşe bak,” dedi, “iki senedir buradayım, tek bir vukuat olmadı. Bugün beş saat içinde iki ölümlü kazayla karşılaştık. Dün gece de motosikletli bir adam, on kilometre kadar beride uçuruma düşmüş. Cesedini bu sabah bulduk.”

polisiye

tepegözdergi_Layout 1 05.01.2020 13:06 Page 57

57

kurmaca öykü

tepegözdergi_Layout 1 05.01.2020 13:06 Page 58

tepegöz

Mustafa Yaşar DİLSİZ

- B E S T S E L L E R -

YAZARIN ÖLÜMÜ

58

‘Bunu hayatta basamayız dostum…’ dedi hafif kırlaşmış ve uzun dağınık saçlarını alnından geriye doğru iterken iki katım yaşa ve cüsseye sahip ihtiyar kurt. ‘Ben böyle bir hikâyeyi basamam…’ Şaşırmış, daha doğrusu şaşkınlıktan öte üç yıllık emeğimin iki cümleyle paçavraya dönmesine içerlemenin öfkesine yenik düşmek üzereydim ki gülümseyerek devam etti: “Bu bizi aşar… Bunu daha büyük bir yayınevine vermelisin!”

‘Ama…’ Devam etmeme izin vermeyecekti… ‘Benden haber bekle…” dedi kapıyı göstererek…

Bu onu son görüşümdü ve bugün önümde yeşil çuhanın altında artık hiçbir şey basamayacak kadar çaresiz yatmaktaydı. Gözlerimde yarım kalmış bir hayata dair acınmaya benzer ifadeyle tabuta bakarken, yanıma yaklaşıp omzuma hafifçe dokunan kişiyi bile fark edemeyecek kadar dalgındım… Başımı yere eğerek teselli maksatlı bu dokunuşu cevaplarken de aslında tek düşündüğüm ihtiyarın zamansız vedasıydı… Öyle ya… Ortada, üzerinde onca yıl emek verdiğim ve belki de çok satanlar listesinde ilk 100’e hatta daha iyimser bir tahminle iki haneli rakamların ortalarına bir yerlerine kurulup bana da hatırı sayılır bir ün ve elbette para kazandıracak kitap piç gibi kalmıştı.

Ya ben?

Karısından bile fazla başının etini yiyen bir baş belasından kurtulmak için elini çabuk tutmuş bu ihtiyarın yerini nasıl dolduracaktım?

Ya kitap?

Nasıl olacaktı da daha büyük bir yayınevinin simsarlarından birinin eline onun dâhice planları ve oldu-bittileri olmadan geçiverecekti?

Tüm bu düşüncelerimden utanmak şöyle dursun, elimden gelse ve karşılık bulabileceğime inansam tabuta bir tekme vurup ihtiyarın tekrar canlanması için harekete geçebilecek kadar gözü karaydım… Gittikçe kalabalık artıyor ve içim daha fena daralmaya, içimdeki karanlık bedenimi parçalayarak beni de o ihtiyarın

yanına gönderecek derecede zorlamaya başlamıştı ki…

‘Başınız sağ olsun üstat…” diyerek beni içinde bulunduğum durumdan çekiveren sese teslim oldum… Sahte bir hüzünle –ki içimden ihtiyara bu zamansız veda için öfke kusarken üzülecek değildim- ‘Sağ ol dostum…” demiş buldum kendimi… ‘Hasta mıydı?” dedi sesin sahibi… Şöyle bir adım geriye gidip suratının orta yerine… Her neyse kendimi tutup yine hüzünlü bir sesle cevapladım; ‘Sanmıyorum… Sadece başlangıç düzeyinde prostat, azıcık şeker ve sanırım o sürekli yakasını bırakmayan migren dışında bir derdi yoktu…’

Duydukları karşısında müteessir olan –bunu görebiliyordum ve hayretle yüz hatlarını incelediğimi fark etmemesi için de kaçamak bakışlarla teyit ediyordum bu ifadeyi- genç yazar dostumun omzuna dokunarak sonlandırdım bu anlamsız seremoniyi…

Sanırım milenyum denen -bu bize oldukça yabancı- çağın başlarıydı…

Daha dünyanın kaç bucak, yayın dünyası denen bu dev kerhanenin kaç kapılı ve bu yayıncıların ne dolaplarda mahir olduklarını anlamaktan uzak, kariyerinin başında bile olmayan içeri sızabilmenin kolay yollarını aramakla boğuşan bir yeni yetmeyim…

Eşimden azatlık belgesini yeni almış olmanın havailiği başımda, güç bela tuttuğum tek gözden ibaret bir bodrum katında fantastik bir dünya yaratmış olmanın da heyecanıyla günlerin okumak ve yazmak bir de benim gibi hayata tutunamamış üç beş avanakla telefonda geyik yapmakla geçirilen zamanlar işte…

Anamızın devrin ritüellerine başkaldıramayacak kadar pasif olmasından dolayı kasabanın bakkalıyla evlenmesinden mütevellit doğan beş çocuktan ortancası olduğumdan mıdır nedir, kısmetim hep ya benden büyüklerce kapışılmış ya da küçüklere kendi rızamla terk edilmiş gibiydi… Gerçi babam güzel adamdı, günahını almayalım… Fazla dürüstlükten ve doğru bir yaşam sürmekten servet yapmaya vakit bulamamıştı kuşkusuz. Zira onunla aynı dönem esnaflık yapanların büyük bölümünün her birinin küçücük kasabanın yarı mülkünün sahibi olduklarını bilmeyen yoktu…

tepegöz Ama onlarda da babamda olan özellikler yoktu.

Mesela babam her sabah –erken kalkmazsan rızık dağıtımına geç kalınırmış- hava daha ağarmadan dükkânının kapısını bereket duasıyla açar, kapısının önünü kıçından ter çıkana kadar süpürür ve muhtemelen küçük piknik tüpte mavi ve isli çaydanlıkta demlediği çayı yudumlayarak siftah etmeyi beklemeye koyulurdu.

Babamların babası –bir de amcam var işin içinde- kasabaya köyden indiğinde tek çöpü olmayan adamken şansı yaver gidip tuğla harmanlarında çavuş olmasının avantajlarını değerlendirmek suretiyle daha ilk yılda üç mülk edinerek sülalenin temellerini atmış… Babam evin karıncası amcam ise gariban bir adam… Gel zaman git zaman babamların babası olacak aile büyüğü bir takım nedenlerle akılca da biraz gariban olan amcamı kayırarak –babamın ticari dehasını öne sürerek, deha da ne dehaymış dedirtecek türden sadece karın doyuracak kadar birikimle göçtü adamcağız- mal paylaşımını daha ölmeden gerçekleştirmiş.

Neyse gereksiz ve uzun bir hikâye…

Bir yazarın bu tür hikâyelerle kaybedecek vakti olmadığından kendime önce iyi bir hikâye yazarak koyuldum işe, doğduğum kasabada ünsüz bir adam olarak ölmeye hiç niyetim yoktu açıkçası… Anlayacağınız üzere kendi hikâyemi yazmaya başlayarak koyuldum işe.

Garip olan şuydu; kurguladığım her şey gerçekleşiyordu… Enteresandır, hayal ettiğim her şey… Önce bizimkileri çok önemli bir üniversiteyi kazandığıma ikna ettim… Kasabalarla içinde yaşayan insanlar birbirine benzerler…

Ya da her insan yaşadığı kasabaya… O yüzden büyük hayalleri olmaz küçük kasaba insanlarının. Mesela birçok çocukluk arkadaşım bana acırlardı! Neden mi? Onlara benzemiyorum ve o küçük kasabadan kaçıyorum diye…

Daha okula bile gitmezken bir şeyler çiziktiren parmak çocuktan ortaokul sıralarında aşk romanı karalamış bir yazardan beklentileri, olsa olsa onlar gibi sabah gidilecek bir işi, akşam ise tahta sandalyeleri yağdan kararmış kahvede pinekleyecek vakte sahip olmaktı… Bir de evlenmek ve birçok istikbali meçhul velet peydahlamak…

Babam saf –arı, tertemiz bir yaradılışa sahip- bir kasabalıydı. Hayalleri bile olmayan; iman ehlinin hayali olmazmış o öyle derdi…

Hayal şeytan işidir, aman evladım der bir daha demezdi… Ben ise görünürde tasdik eder görünür ama içimden aslında en büyük hayalin hayal kuramamak üzerine yaşamak ve bunu ispatlamak olduğuna kendimi şartlandırır dururdum. Saçma bir eylem belki ama o zaman için öyle gerektiği ortadaydı.

Sonra hayali bir üniversiteye kayıt yaptırmak üzere hatırı sayılır bir birikimi de yanıma yolluk olarak alıp kasabadan ayrıldığımda ergenlikle veletlik arası bir evrenin bocalamalarında olduğum da bir gerçekti… Daha fenası ise şuydu; başlangıçta ikna edebildiği okulun bir tarihte bitmesi gerekiyordu ve bir mesleğim olmalıydı…

Onu da sonra düşünürüz diye bir rahatlığı da katlayıp cebime koymuş olduğumdan hiç de rahatsızlık duyduğum söylenemezdi…

Satırları arasında kaybolduğum, her kitapta ayrı bir dünyada beni harikulade gezintilere çıkaran sahte tanrıların dünyasına adım atmak, onlarla buluşmak için can atıyordum… Onlarla tanışmak, karşılıklı sohbet etmek, onları birebir tanımaktı tüm bu planların ve sakıncalı hayalin sebebi.

Garajda indiğimde sigara yakmak için yere bıraktığım çantanın

buhar olması –içinde param da vardı- bile canımı sıkamamıştı.

Düşünebiliyor musunuz, hayalim gerçekleşiyor ve tanrılarla buluşmak için bu şehrin kalabalığı arasında buhar olmam yetecekti…

Kolumdaki okul hediyesi –üniversite kazandığım için alınmıştısaati satarak birkaç gün idare edebilirim diye düşünürken, mola yerinde yediğim yemeğin üstünden artan para geldi aklıma…

Elimi cebime attığımda parmak uçlarımla varlıklarından emin olduktan sonra önüme çıkan ilk minibüse atlayıp tanrıların şehrine nüfuz etmenin heyecanıyla titrediğimi hissedebiliyordum…

Renkli tabelaların altında, yığınla her renk ve türden giysilerle kuşanmış her yaştan insanlar baş döndüren bir hızla bir yerlere yetişme telaşındaydılar… Hayatımın şu vaktine kadar görmediğim çeşit arabalar, kadınlar, çocuklar, gençler, yaşlılar… Bir yaşam ırmağıydı akan gözümün önünde; şaşkınlıkla ve bir rüyada gibi tepkisiz izlemekteydim. İtiraf etmek gerekirse hala daha şaşırtıyor beni bu şehir… İlk günkü gibi dizlerimi ve yüreğimi titretecek kadar hem de…

Yedi tepeli ve bu dünyanın kâinat mabedi koca şehir çok kutsaldı diğer milyarlarca insanda olduğu gibi benim için de… İmparatorluklar, imparatorlar, kraliçeler, onlara dair yaşanmışlıklar, ihanetler, kıskançlıklar, ölümler ve hepsinden önemlisi tanrılar… Hepsi hiç kuşkusuz bu kente varlıklarını borçluydular…

Cennetten kaçıp dünyaya sığınan âdem gibi yalnızdım ve tanrılardan birinin bana eş ikram edeceğini düşünüyor olmam gerekmesine rağmen umurumda bile değildi… Günlerce bu anlamsız geliş gidişlerin öznesi insanları gece gündüz izledim… En sonunda –sanırım üç tam gün ve gece- bir parkta pes etmiş olmalıyım ki gözümü açtığımda bir sokak köpeği saçlarımı, yüzümü yalamaktaydı… Yerimden doğrulduğumda köpek de irkilerek geri çekildi ve ben yerimden doğrulup önüme çıkan ilk ara sokağa kovaladım kendimi…

Yıllar sonra…

Taptaze anımsadığım bu birkaç günün ardından zor günlerle tanışmam sürpriz olmamıştı aslında… İş arayışlarım –daha önce hiç çalışmamış olanlara tecrübe eksikliğinden iş vermiyorlardısonuç vermiyor ve bir sokak köpeği gibi saçma sapan hayaller kuruyordum. Bir ilk yardım hastanesinde sabahlıyor, günün ilk ışıklarıyla –erken dağıtılan rızıktan pay umarak- hiçbir planım olmadan kendimi sokaklara atıyordum.

Sonra bir hanın giriş kapısında BEKÇİ ARANIYOR yazan kâğıtla hayatımın geri kalan evresine geçit verildiğini sezdiğimde Hazreti İsa’nın kendine ilk inanan havariyle kucaklaşması kadar mutlu olduğumu söylemeliyim. Muhammed’i bilmiyorum…

O han… Orada işe kabulümün kitaplarından tanıdığım kadarıyla merakımın kudurmasında aktör olan haşmetli tanrıların sunağına da ilk adımım olduğunu kestiremiyordum elbette. Görevlerim basitti… Sabah erkenden –rızık dağıtım saatinde- kalkıp 7 katlı binanın merdiven ve hollerini temizlemek, çaycı gelmeden çayları demlemek -her gün ilk postada 5 demlik- sonra da günün kalanında toz olmak. Günlerim su gibi akıp geçiyor, daha bir şehirle irtibatlı hale geliyordum. Hatta birkaç kitapçıyı, birkaç sohbet mekânını da keşfetmiştim bile…

Handa birkaç tane de yayınevi vardı…

Tam da şu an önümde cansız yatan adamla da o yıllarda tanışmıştım…

kurmaca öykü

tepegözdergi_Layout 1 05.01.2020 13:06 Page 59

59

kurmaca öykü

tepegözdergi_Layout 1 05.01.2020 13:06 Page 60

60

tepegöz Aslında ilk tanışıklığım onunla değil sekreterliğini yapan İkbal hanımefendi ile idi. Yaz kış üzerinden çıkarmadığı mavi bir pardösüydü benim gözümde, hafızamı da hiç yanıltmamak için sanırım tamı tamına bir iki on yıl aynı pardösüyle selamlaştım her sabah…

Alımlıydı… Zümrüt gözlerini kırpıştırdığında değme adam karşısında gözünü kaçırmaksızın inatlaşamazdı. Lavanta kokardı… O pardösünün altında ne olduğunu tam üç sene sonra hanın çaycısının ani ölümüyle yerine geçtiğim gün görebilmiştim… Düzgün ve tanrıçalara özgü bir kalıba sahip bedeninden hayat fışkırıyordu.

Kahvesini masasına bırakırken biraz fazlaca göz teması kurmuş olmalıyım ki, tebessüm ederek ikaz eden bir bakışla haddimi bildirdiğinde zor toparlanmıştım…

Sonraki sabahlar kahvesini bırakmaya girdiğimde raflarda ve masanın üzerindeki yeni yeni kitaplara bakarak oyalanıyor, mevzu açmaya uğraşıyordum ama nafile… Bir gün tüm cesaretimi toplayıp bunlardan birini ödünç alıp alamayacağımı sorduğumda gülümseyerek onaylayınca, istikbalime aralanan kapının kanadına elimi değdirdiğimi hissettim.

Haftalar sonra okuduğum kitaplar üzerine İkbal hanımla konuşur bulmuştum kendimi… İşte öyle bir gün, ben de yazıyorum demek gibi bir hadsizlik yapmamla kendimi yayınevi sahibinin karşısında hazırlıksız, değersiz, anlamsız bir koltuk işgalcisi olarak bulmam da bir oldu.

Orta yaşlarda, kumral, yakışıklı ve muhtemelen yüksek tahsilli adam sekreterinin getirip karşısına bıraktığı adamı süzmekle meşguldü. Çok rahatsız edici bir durumdu ve bir an önce bir sualle sessizliğin bozulmasını beklemek mecburiyetiyle içime içime soğuk terler boca ediyordum adeta…

Neden sonra derin bir nefes alarak kendime geldim…

- Yazıyormuşsun öyle mi?

- Evet efendim…

- Ne yazıyorsun bakalım? Bu aşağılama barındıran suale alınganlık göstermem icap etmesine rağmen sükûnetle karşılık verir buldum kendimi…

- Kısa öyküler, şiirler, denemeler efendim…

- Benim ufaklıkta yazıyor o dediğin şeyleri… Diyerek daha bariz bir aşağılanmaya muhatap bırakıldığımı sezinlediğimde iş işten geçmişti… Neden sonra güç bela toparlanarak dikkatimi karşımdaki kibir abidesinin ince bıyıklarının gölgesi gibi duran incecik dudaklarına odaklayabildim.

Meğer beyefendinin mahdum da yazarmış, bunu sohbetin ilerleyen safhalarında anlayarak rahat bir nefes alacaktım… Sonra yazdıklarımdan örnekler bırakmak üzere ayrıldım odadan…

Tam bir beyefendiydi aslında… Çok arzu etmesine rağmen hayatında tek sahip olabildiği değer olarak ifade ettiği biricik oğlu onun telkinlerinin aksine mühendis olmak yerine serseriliği, yani yazarlığı seçmişti. Tabi bunda kendi yaşantısının ve etrafında bulunan, hayallerinden başka bir gelirleri olmayan yazar bozuntularının da payı yok değildi ona göre…

Yazar takımına tavırlı olmasının nedeni yaptıkları işe saygısı olmadığından değildi, yüzde beşler düzeyinde bir hedef kitleye aydınlanma, modernlik, çağdaşlık gibi değerleri aktarabilmek uğruna kendi hayatlarını heba etmelerine duyduğu acınmaydı ve oğlunun da bunlar gibi sahte bir dünyanın kölesi olarak göçüp gitmesini istemiyor oluşundandı.

Sonraları bu oğulla birkaç defa karşılaşmış olmamıza rağmen

neredeyse rutin soru cevap ve gündelik merak konuları dışında pek de alış verişimiz olmamıştı. Ta ki bu sabaha kadar…

Telefonun akıllı ekranında ismini gördüğümde ilk önce açmamak iştiyakıyla dikkatimi son düzeltmelere kaydırsam da ısrarlı çalan sese duyarsız kalamadım ve hayatımın en kötü haberini aldım…

Bizim BESTSELLER güme gitmişti… Daha doğrusu yayıncım olacak huysuz ihtiyar kitabımı basabilecek daha büyük bir yayınevi bulamadan ölmüştü…

Teşvikiye Camii’nin avlusunda kalabalığın bir parçası ve hatta şu an önümde yatan cenazenin de sabık bir öznesi olmamın dışında bu yaşama dair bir haklı varlık nedenim de bu adamla beraber toprağa gömülecekti işte…

Herkes üzgündü… Ama benim kadar olamazdı… Çünkü hiçbirinin üzüntüsünün benden derin olabilmesi ihtimal dâhilinde değildi ve hepsini pataklayarak cami avlusundan çıktıkları yere kadar kovalayacak denli hırslıydım… Dokunsalar ağlayacak gibiydim.

Hayır, ölünün vedasından değil, neredeyse parmak uçlarımda hissettiğim servet şuracıkta, önümdeki tabuttaki adamın iki kelimesiyle beraber uçmaktaydı.

Elbette kimseye söyleyemezdim bu içimdeki patlamaya sebep hakiki ızdırabın nedenini… Bu ise dayanılmaz bir yüktü… Tüm dünyanın hatta geri kalan çağların en çok ünlü yazarı olmak fırsatımla birlikte ölüveren bu ihtiyarla birlikte çökmüştüm… Deyim yerindeyse ben de ölmüştüm ve katilim de şuracıkta önümdeki tabutta cansız yatan ihtiyarın ta kendisiydi…

Tabutun içinden benim talihime sessiz çığlıklar ve kahkahalar attığını duyabiliyordum…

Az sonra kalabalığın omuzlarında toprağa verilmek üzere yolculuğa çıkan cenaze benden başkası değildi yani… Acı olan ise, etrafımdaki yüzlerce insan bunun farkında bile değildi, umurlarında da olduğunu sanmıyordum.

Kalabalığı yararak cami avlusundan kendimi dışarı attığımda eski bir dost dikildi karşıma…

- Geç kaldım… Kaldırmadılar değil mi?

Hiç latife kaldıracak durumda değildim ve soğuk bir sesle cevapladım; - Muhtemelen seni bekliyorlar üstat…

Muhtemelen bir şey anlamadı ama hızlı adımlarla kalabalığın arasında gözden kayboldu. Dert ettiği şeye bak diye geçirdim içimden, ben neyin derdindeyim adam neyin telaşında? Gelecek çağın en büyük yazarının toprağa verileceği böyle bir günde edilecek laf mıydı?

Kendi cenaze törenime ve orada döktürülecek nutuklara seyirci kalamazdım. Boğuluyor gibiydim ve bir büyükle ancak teselli bulabileceğim düşüncesiyle ihtiyarla sürekli buluştuğumuz boğazdaki salaş meyhaneye yolcu ettim kendimi…

Rakı bardağını kaldırıp karşımdaki boş sandalyeye uzatarak “Şerefe dostum…” dedim… İhtiyar olanca hınzırlığıyla acınacak halime gülüyordu…

Ve şehir belki de binlerce hayale daha mezar olacak şuh bağrında güneşi sektirerek günün son demlerinin keyfini sürüyordu.

Deniz ise kendine nazır kaderine içen yazarın ölümüne son ağılını döktürüyordu, martı çığlıklarının senfonisine komşu olarak…

Yazılmamış Şiirler tepegöz

siir

tepegözdergi_Layout 1 05.01.2020 13:06 Page 61

ceren altay

bir oyun gibi kaydedebilseydim hayatı takıldığım yerlerde debelenseydim korkmadan sonlardan belki bu sefer kendimi severdim hamdım, oldum derdim

öyküler, şiirler okudum şarkılar dinledim güzelce söyleyebildiğimi düşlediğim şarkılar beğendiğim birini, sadece birini, uzanıp almak istedim tek bir şiir, tek bir öykü istedim bunu ben yazdım bu benim eserim, benim yavrum diyebileceğim birini istedim kaydedebilseydim hayatımı kim bilir kaç şiirim olurdu kaç hayatım olurdu her birinde ayrı bir hayalin peşinden koştuğum bıraktığım hayallere 'sizi terk etmedim kaydettiğim yerden devam ederim terk etmedim hiçbir hayalimi bir başına ne seni, ne onları terk etmedim' diyebilmek istedim diyemedim kendimi kendime hapsetmeseydim veyahut çevreme ördüğüm baloncuktan kurtulmayı daha erken deneseydim o baloncuk, benim baloncuğum, tüm evreni içine alana kadar üfleseydim nefesim tükenene kadar üffHAYIR! benimle beraber üflemelerini isteseydim sevdiklerimin benimle beraber fakat asla ve asla benim yerime değil

61

şiir

tepegözdergi_Layout 1 05.01.2020 13:06 Page 62

tepegöz

DELİ OZANIN TÜRKÜSÜ R o b e r t

E .

H o w a r d

Ben dikenim ayakta, bulanıklığım bakışta; Kurtçuğum kökte, hırsızım gecede, Duvardaki fareyim ben, kapıdan kem gözle bakan cüzamlı Ben hayaletim salondaki, dehşet ve nefretin habercisi.

Mısırdaki pasım ben, kara leke başakta, Neşeli adamın küçümseme çabası, ayakları için dokunan ağı, Pamukçuğum, küfüm, mantarım ben, tehlike, ölüm ve çürüme; Gece çürümüş yağmur kokusu, gündüz kavuran güneş… Çekerim palamarı kıtlık neredeyse, çalışırım bataklığın iğrenç köpüklerinde; Ben getiririm güneyden kara vebayı, doğudan ise cüzamı.

Ben çıkarırım baldıran dalından, ecelin taçyapraklarında demlenen şarabı, Şişman, siyah yılanların uyukladığı yerden, ben toplarımUpas çiçeklerini.

Yokladım kuzey buzunu, donmuş kurşun gibi bir tılsım için; Kayıp boz pirinç tarlalarında öğrendim Moğol ölüsünden.

Nerede soğuk, siyah bir dağ varsa, talan ettim korkunç mağaralarını: Kazdım çöl kumlarını korkunç mezarları soymak için.

Güneş hiç çıkmaz, ay hiç kızıl parlamaz Oysa güneyden veya kuzeyden çıkıp gelirim salyalı ölümle.

Gelirim iğrenç büyüler, kara ilahiler ve korkunç akorlarla; Ben soydum gizli cehennemleri, yağmaladım kayıp, siyah mehtapları.

Yoktur ne bir kral, ne rahip bir söz, bir bakışla kutlayan beni Yoktur ne insan, ne hayvan, tuttuğum kan karası yollarda Ölçülmemiş kızıl uçurumlar var, bir denizin üstünde kara kanatlar; Çılgın mahlûkların davul çaldığı çukurlarla köpüklü kâfirlikler var.

Yapışkan canavarların düş gördüğü kutsuz türbeler var Kanlı tüylere benzer bulutlar var doğmamış iblislerin feryat ettiği yerlerde Zaman için ölüm, Uzay dışında kaybolmuş ülkeler var: Çamurda engerekler de var, solgun, kutsuz bir Çehre de.

Ey göğsümde taş kesen yürek, ey kafatasımda donan beyin-Oysa kazandım bir başıma ve doldurdum ağzına dek kadehimi Dehşet, ecel ve tılsımlarla, kara tomurcuklar ve acı köklerle— Cehennemlerin dibindeki cehennemlerden getirdim size ölümcül meyvelerimi çeviri: Hüseyin AKSAKAL

62

tepegözdergi_Layout 1 05.01.2020 13:06 Page 63

ses’li öyküler

/bilimkurguöyküleri

Dünya bilim kurgu edebiyatının en iyi yazarlarından en iyi öyküleri dinlemeniz için açılan bir kanal, son zamanlarda yerli bilim kurgu edebiyatımız da yükselişte genç yazarlarımızın tabi ki onların izin verdiği sürece yazmış oldukları harika bilim kurgu öykülerini seslendirip sizlerin beğenilerine sunacağım. Keyifli dinlemeler.

tepegözdergi_Layout 1 05.01.2020 13:06 Page 64

EDEBİYAT KÜLTÜR SANAT DERGİSİ

adil öztürk ali okan pandar atilla bilgen burak katipoğlu ceren altay emre bozkuş ercan ergür faruk korkmaz günay gafur güven can yıldız hasan önal hüseyin aksakal murat türk murat yıldırım mustafa yaşar dilsiz reha avkıran ruhşen doğan nar yalçın altın

AȘKIN röpor

taj:

GÜN GÖR

aylık dergi