Cartelismo na Guerra Civil

O presidente da II República, Manuel Azaña, consideraba que condenar a violencia era a súa maior responsabilidade. No segundo ano da contenda dixo: É obriga moral, sobre todo dos que padecen a guerra, cando remate como nós queremos que remate, sacar da lección e da musa do escarmento o maior posible. E cando o facho pase a outras mans, a outros homes, a outras xeracións, que se acorden, se algunha vez senten que lles ferve o sangue iracundo e outra vez o xenio español volve a se enfurecer coa intolerancia e co odio e co apetito de destrución, que pensen nos mortos e que escoiten a súa lección: a deses homes que caeron embravecidos na batalla loitando magnanimamente por un ideal grandioso e que agora, abrigados na terra materna, xa non teñen odio, xa non teñen rancor, e nos envían, cos escintileos da súa luz, tranquila e remota como a dunha estrela, a mensaxe da patria eterna que lles di a todos os seus fillos: Paz, Piedade, Perdón.

Cartelismo na guerra civil (1936-1939).Textos: Pilar Facal e Xosé Seoane