Ε
«Ειμ’ ένας δείπνος μυστικός, δίπλα ο Ιούδας κλαίει σκυφτός κι ειμ’ αδελφός του»
Είναι κάτι στίχοι που δεν ξεκολλάνε απ’ το μυαλό! Προσπαθείς να τους καταλάβεις και ξεγλιστράνε.. Ποτέ δεν κατάφερα να καταλάβω τι σημαίνει ο στίχος του Ν. Παπάζογλου: «Ειμ’ ένας δείπνος μυστικός, δίπλα ο Ιούδας κλαίει σκυφτός, κι ειμ’ αδελφός του»… Μήπως είμαι ένας δείπνος μυστικός επειδή συγκεντρώνω τα χαρακτηριστικά των Αποστόλων; Τον αυθορμητισμό και το ευερέθιστο του Πέτρου; Την δυσπιστία του Θωμά; Τον ρεαλισμό του τελώνη Ματθαίου; Την προδοσία του Ιούδα; Αλλά αν τα πρόσωπα του μυστικού Δείπνου είναι παρόντα μέσα μου, θα είναι φυσικά και ο Ιησούς, εκείνος που «πάρα πολύ επιθύμησε να φάει αυτό το δείπνο με τους μαθητές πριν το θάνατό του» (Λουκ. 22: 15) -Πού κολλάει τώρα ο θάνατος; Κι από ‘κει και πέρα γιατί απ’ όλη τη συντροφιά που δειπνεί μέσα μου ξεχωρίζω τον Ιούδα; Εκείνος στον οποίο αφού «μπήκε ο σατανάς» μέσα του στη συνέχεια «πήγε στους αρχιερείς», «συζήτησε μαζί τους», «δέχθηκε τα χρήματα» και «ζητούσε ευκαιρία» να προδώσει; (Λουκ. 22:3-6) Ίσως, -ίσως λέω- γιατί κι εγώ κρύβω μέσα μου έναν μικρό Ιούδα που αφήνει χώρο σε «κάποιον» να σεργιανάει.. Σε κάποιον που οι Πατέρες ονομάζουν «μηρμυγκολέοντα», αφού σαν μυρμήγκι παρουσιάζει το κακό όταν με σπρώχνει σ’ αυτό, ενώ μετά το παρουσιάζει σα λιοντάρι για να με απογοητεύσει. Αρκεί να του πιάσω λίγο κουβέντα για να με τουμπάρει. Όλα τ’ άλλα θα μ’ αφήσει να τα κάνω μόνος μου. Όπως τότε: ο σατανάς απλά «μπήκε».. Ενώ ο Ιούδας στη συνέχεια «πήγε», «συζήτησε», «δέχθηκε», «ζητούσε»… Οι προσωπικές μου προδοσίες καθημερινές! Αποτιμώ την υγεία, την οικογένεια, τους φίλους, την Εκκλησία Του που μου χαρίζει με τριάντα ασημένια νομίσματα. Με καταδικάζει σε αιώνια αγάπη, Τον καταδικάζω σε θάνατο. Κι ύστερα που θα το μετανιώσω και θα πάω να τα γυρίσω πίσω, να τα πετάξω, όχι κάπου, αλλά στο Ναό, το μυρμήγκι θα ‘χει γίνει λιοντάρι που θα με κάνει σκυφτό να κλαίω απελπισμένος.. Ένας ασκητής έλεγε κάποτε ότι ο διάβολος έχει τρία αγαπημένα σύνεργα· βουκέντρα, κάπα και έναν άδειο τενεκέ. Στην αρχή σε κεντάει με τη βουκέντρα, σου βάζει έναν πειρασμό. Έπειτα σε σκεπάζει με την κάπα. Και μετά τα φανερώνει όλα κάνοντας θόρυβο με τον τενεκέ για να μας εκθέσει. Σ’ έναν τέτοιο άνισο πνευματικό αγώνα, είναι αδύνατο να τα καταφέρουμε μόνοι. Γι’ αυτό και ο Χριστός στην εικόνα της Ανάστασης, τραβάει τον νεκρωμένο άνθρωπο, όχι από την παλάμη, αλλά από τον καρπό! Αποφασιστικά, σωτήρια. «Ὀνόματι Ἰησοῦ μάστιζε πολεμίους» (Ιωάννης της Κλίμακος). Επικαλέσου το Όνομα Του. Είναι ο μόνος τρόπος να πάψει να κλαίει σκυφτός ο Ιούδας που κρύβουμε μέσα μας και να κατακαεί ο λογισμός της επόμενης προδοσίας. Χριστός Ανέστη!
1