αρκετά µετά απ’όλα αυτά, στην όµορφη Ισπανία... µε άφθονο Πορτό και Ανδαλουσιανές κιθάρες. Τον γυρισµό µας από το ταξίδι τον υποδέχτηκε µία στρωµένη ζωή, µε καλές δουλειές και για τους δυό µας, τα 3 πρώτα χρόνια, και ένα κοριτσάκι που µεγάλωνε µέσα στη γλύκα, την αγάπη, και τις πολλές χάρες από οικογένεια και φίλους... Εµείς γινόµασταν σιγά-σιγά αρκετά εγωκεντρικοί µε την καριέρα µας, ο καθένας στον τοµέα του. Ο πρώην ήταν, και είναι, ∆ιευθυντής Client Service σε πολυεθνική διαφηµιστική εταιρεία, από τις πιο µεγάλες παγκοσµίως. Εγώ έκανα σταθερά ανοδικά βήµατα στον χώρο των συµβουλευτικών υπηρεσιών, και η εξειδίκευσή µου ήταν στην ανάπτυξη υψηλόβαθµων στελεχών... έφτασα ψηλά αλλά όχι αβίαστα... και έχασα αρκετές ώρες από το παιχνίδι µου µε την Α. Εκτός από το πλάνο για 2ο παιδί, που κι αυτό ήταν µακρινό, δεν υπήρχε κανενός είδους άλλο πλάνο, ούτε για το σπίτι µας, ούτε για νέο οικόπεδο, ούτε για άλλη δουλειά, ούτε για τίποτα και κανέναν... Απλανής λοιπόν ζωή, µε αρκετά ταξίδια, άλλα για δουλειά και άλλα για διακοπές οι 3 µας... όµορφη ζωή, που κάτι της έλειπε! Και ήρθε η στιγµή που άρχισα να νιώθω πως βαλτώνουµε... Ο πρώην πύκνωσε τα ταξίδια του, και τις επαφές µε τη µητρική για πολλά και διαφορετικά projects που τον έβαζαν επικεφαλής γιατί είχε γρήγορη αντίληψη. Τα δούλευε έξω και µετά έφερνε όλη τη γνώση στο γραφείο του για να αλλάζει, να βελτιώνει καταστάσεις. Εγώ έµπαινα πολύ στο development νέων έργων εδώ, που σήµαινε πολλές επαφές µε ανθρώπους κλειδιά των επιχειρήσεων για κατανόηση της αγοράς που θα ανοίγαµε, και πολλές ώρες δηµιουργικής δουλειάς στο γραφείο και στο σπίτι, ως αργά, ξηµερώµατα πολλές φορές. Πολλή αφοσίωση, ο καθένας στα δικά του... και ο καθένας στην Α... . κάτι που σκλήρυνε τους δικούς µας κυµατισµούς... τους έφερνε γρήγορα να σκάνε στην ακρογιαλιά και γρήγορα να ξαναγίνονται κύµα, χωρίς ενδιάµεσες ανάσες, χωρίς κουβεντούλα µε µαλακιές απλωτές. Όλα µας είχαν γίνει σύντοµα, γρήγορα, λίγο ξερά, και µε τα εντελώς απαραίτητα χαρακτηριστικά... Tο κρεβάτι µας παρέµενε καλό, αλλά κι αυτό είχε κάνει τις γωνιές του και τις µοναχικές κρυψώνες, ίσως στις στιγµές που µετά ανάβαµε ένα τσιγάρο, µιλάγαµε γλυκά και τώρα τις είχαµε βγάλει από το µοντάζ της ταινίας, για να προλάβουµε όλα τα υπόλοιπα που είχαν µπει στη ζωή µας. Είχαµε κόψει το τσιγάρο, αλλά δεν νοµίζω πως έφταιγε αυτό! Άλλωστε εγώ το έριξα στα πουράκια, προς αναζήτηση πιο ποιοτικών και δυνατών γεύσεων, αλλά το βγάλαµε από την κρεβατοκάµαρα και από όλο το σπίτι από τότε που γεννήθηκε η Α. Κάθε θόρυβος µας έκοβε, κάθε κλαµατάκι µας έκανε να τσεκάρουµε την κούνια πρώτα, κάθε τηλεφώνηµα το πιάναµε σχεδόν µε ανακούφιση αντί µε εκνευρισµό... Είχαν γίνει λιγότερες οι στιγµές
Ξένια Σιφναίου, 7