Ξ εκίνημα Δεκαπενθήμερη εφημερίδα για τον επαναστατικό σοσιαλισμό

Το ΞΕΚΙΝΗΜΑ παλεύει μέσα από την Επιτροπή για μια Εργατική Διεθνή (CWI) για το Σοσιαλισμό στην Ελλάδα και διεθνώς

www.xekinima.org

Διεθνιστική Σοσιαλιστική Οργάνωση, τεύχος 474 - 31 Μάη - 14 Ιούνη 2018 τιμή 0,5 €, τιμή ενίσχυσης 1 €

Συνεχίζουν το έγκλημα

Ιταλία: η ΕΕ σε νέα κρίση!

σε βάρος του ελληνικού λαού

«Μέρες Ελλάδας» φαίνεται να ζει η Ιταλία, που περνάει τη χειρότερη πολιτική κρίση των τελευταίων ετών. Το βέτο του προέδρου της χώρας Ματαρέλλα στο σχηματισμό κυβέρνησης συνασπισμού της «Λέγκας» και του «Κινήματος των 5 Αστέρων», επειδή υπουργός οικονομικών προτεινόταν ένας ευρωσκεπτικιστής, έχει προκαλέσει πανικό στα διεθνή επιτελεία. Παράλληλα με αυτή την αντιδημοκρατική εκτροπή η ΕΕ για άλλη μια φορά δείχνει τα δόντια της, καθώς φαίνεται ότι «δημοκρατία» υπάρχει μόνο όταν δεν απειλούνται τα συμφέροντα του ευρωπαϊκού κατεστημένου. Τα όρια της δημοκρατίας τους

Ήδη από τις εκλογές του Μαρτίου ήταν φανερό ότι η ιταλική άρχουσα τάξη και η ΕΕ θα αντιμετώπιζαν μια καυτή πατάτα. Οι πολιτικές λιτότητας που ακολούθησε η χώρα με τις εντολές της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, και η αδυναμία του ιταλικού καπιταλισμού να αντιμετωπίσει τα χρόνια οικονομικά του προβλήματα, έδωσαν μεγάλα ποσοστά σε κόμματα που έκαναν κριτική στο ευρώ και τις πολιτικές της ΕΕ. Συνέχεια στη σελίδα 11

Μάης ’68 Συμπληρώθηκαν φέτος 50 χρόνια από το γαλλικό Μάη του 1968. Η μεγάλη φοιτητική εξέγερση, που γρήγορα άνοιξε το δρόμο στη μεγαλύτερη Γενική Απεργία που έγινε ποτέ, εξακολουθεί να εμπνέει κάθε άνθρωπο που αγωνίζεται ενάντια στο σύστημα της ανισότητας.

Τις προηγούμενες μέρες οι εφημερίδες «Καθημερινή» και «Huffington Post» (huffingtonpost.gr, 27/5/201) δημοσίευσαν τα ποσά που θα πρέπει να πληρώσει η ελληνική κυβέρνηση στους δανειστές, την επόμενη περίοδο, για την αποπληρωμή του χρέους.

καν στην Ελλάδα, και που συνολικά φτάνουν το ποσό των 273 δισ. ευρώ (huffingtonpost.gr, 25/5/2018) δόθηκαν για να σωθούν οι τράπεζες ειδικά της Γερμανίας και της Γαλλίας, και ο ελληνικός λαός καλείται να πληρώσει όχι μόνο τα ποσά των δανείων αλλά και ένα «κάρο» τόκους από πάνω…

Τα ποσά αφορούν την περίοδο μέχρι το 2022, δηλαδή περίοδο 5 χρόνων από σήμερα, και είναι:

***

Σύνολο: 70 δισ. ευρώ. Αξίζει να τονίσουμε ότι από αυτά τα 70 δισ. € τα 40 αφορούν την αποπληρωμή παλιών δανείων αλλά τα 30 αφορούν τόκους!!

Οι κυβερνήτες, Τσίπρας και Σία, προσπαθούν εδώ και καιρό να παραμυθιάσουν τον ελληνικό λαό ότι θα πετύχουν μια σωτήρια συμφωνία που θα μειώσει το χρέος, κι ότι όπου να ‘ναι βγαίνουμε από το Μνημόνιο (στις 20 Αυγούστου). Η «έξοδος θα είναι καθαρή» λέει και ξαναλέει η κυβέρνηση, υπονοώντας ότι τα βάσανα του ελληνικού λαού θα τελειώσουν. Ποια είναι η αλήθεια;

Για μια ακόμη φορά τα στοιχεία και οι αριθμοί λένε την αλήθεια που οι κυβερνώντες ποτέ δε λένε. Τα δάνεια που δόθη-

Συνέχεια στη σελίδα 3

• 35 δισ. ευρώ για χρεολύσια • 30 δισ. ευρώ για τόκους • 5 δισ. ευρώ ληξιπρόθεσμες οφειλές

Διαβάστε αφιέρωμα στις σελίδες 7 - 10

30 Μάη: απεργία χωρίς εργατικά αιτήματα Στις 30 Μάη, η ΓΣΕΕ κάλεσε τους εργαζόμενους σε απεργία χωρίς εργατικά αιτήματα, αλλά με τα αιτήματα των επιχειρηματιών. Σελ. 16

Φασιστική επίθεση στο Γ. Μπουτάρη

Η Ιρλανδία νομιμοποιεί τις αμβλώσεις

Θρασύδειλοι ακροδεξιοί, επιτέθηκαν στο Δήμαρχο Θεσσαλονίκης, Γ. Μπουτάρη σε εκδήλωση μνήμης ποντιακών σωματείων. Σελ. 14

Το δημοψήφισμα της 25ης Μάη ήταν μια μεγάλη νίκη για το γυναικείο κίνημα στην Ιρλανδία, αλλά και σε όλο τον κόσμο. Σελ. 11

2

Kοινωνία

Ξεκίνημα

τεύχος 474 - 31 Μάη - 14 Ιούνη 2018

Βόλος: ο Α. Μπέος συνεχίζει να βρίζει και να απειλεί

Στην τελευταία συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου Βόλου (23/5/18) ο Α. Μπέος και η παράταξή του επιτέθηκαν με χυδαίες εκφράσεις και απειλές εναντίον συμβούλων της αντιπολίτευσης, ανάμεσά τους και ενάντια στον δημοτικό σύμβουλο του «Ξ» Νίκο Κανελλή. Δυο μέρες πριν (21/5) είχε προηγηθεί κι άλλη επεισοδιακή συνεδρίαση στην οποία η παράταξη του Α. Μπεόυ αρνήθηκε να υιοθετήσει ψήφισμα καταδίκης της φασιστικής επίθεσης που δέχτηκε ο Γ. Μπουτάρης. Υπόβαθρο των επιθέσεων αυτών είναι η πολιτική που ασκεί η δημοτική αρχή Μπέου σε πολύ σημαντικούς τομείς του Δήμου, μια πολιτική που εν τέλει εξυπηρετεί τα ιδιωτικά οικονομικά συμφέροντα. Ακολουθεί η σχετική ανακοίνωση που εξέδωσε το Ξεκίνημα στο Βόλο στις 25/5 και δημοσιεύτηκε σε τοπικά site και εφημερίδες.

Στη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου Βόλου την Τετάρτη 23/5 ο Α. Μπέος επιτέθηκε για ακόμη μια φορά με βρισιές και απειλές εναντίον συμβούλων της αντιπολίτευσης. Στην επίθεση συμμετείχαν και οι πραιτοριανοί σύμβουλοι της πλειοψηφίας που διαγωνίζονται στο ποιος θα εκτοξεύσει τις χειρότερες προσβολές και ποιος θα φωνάξει περισσότερο. Φυσικά όχι εναντίον όλων, αλλά μόνον εναντίον εκείνων που τολμούν να κάνουν κριτική στο καθεστώς. Και τι δεν ακούστηκε στη συνεδρίαση; Σεξιστικά σχόλια εναντίον της Φ. Κοκκινάκη, βρισιές εναντίον του Φ. Λαμπρινίδη, απαξίωση του Α. Νάνου, προσβολές εναντίον πολλών ακόμη αλλά και ευθείες απειλές για ξύλο από τον Α. Μπέο εναντίον του Ν. Κανελλή. Αυτό το σκηνικό ήρθε σαν συνέχεια της άρνησης της δημοτικής πλειοψηφίας να υιοθετήσει ψήφισμα καταδίκης της επίθεσης εναντίον του Γ. Μπουτάρη και των απαράδεκτων δημόσιων δηλώσεων του Α. Μπέου με τις οποίες δικαιολογούσε ουσιαστικά την επίθεση. Το σκηνικό εκφυλισμού, χάους, φωνών και επιθέσεων που στήνεται από πλευράς Α. Μπέου εξυπηρετεί συγκεκριμένο σκοπό. Ο σκοπός τους είναι ο εκφοβισμός και η τρομοκράτηση όσων διαφωνούν με τη δημοτική αρχή μέσα κι έξω από το δημοτικό συμβούλιο. Ας μην ξεχνάμε ότι όλα τα παραπάνω έγιναν την ίδια μέρα που τρία μέλη της «Επιτροπής Αγώνα Πολιτών ενάντια στην καύση σκουπιδιών» οδηγούνταν σε δίκη μετά από μηνυτήρια αναφορά του προέδρου του ΔΣ Γ. Μουλά. Ο κ. Μουλάς βέβαια αποφάσισε να μην παρουσιαστεί στο δικαστήριο κι έτσι η δίκη αναβλήθηκε… Κι αν κάποιοι πολίτες ακόμη θεωρούν ότι δεν τους αφορούν όσα απαράδεκτα

γίνονται μέσα στο Δημοτικό Συμβούλιο ας αναλογιστούν ότι όλα αυτά γίνονται για να περάσουν συγκεκριμένες πολιτικές που τους αφορούν. Ο εκφοβισμός και ο αυταρχισμός χρησιμοποιούνται για να προχωρήσουν: • Η εκχώρηση υπηρεσιών του Δήμου σε ιδιωτικές εταιρείες, όπως έγινε πρόσφατα με τον ηλεκτροφωτισμό της πόλης, κάτι που θα έχει συνέπειες στην τσέπη των δημοτών. • Η προώθηση της ιδιωτικοποίησης της ΔΕΥΑΜΒ μέσα από την εκκαθάριση της εταιρείας για την οποία κόπτεται ο Α. Μπέος. Η μεταφορά του έργου της ΔΕΥΑΜΒ, ανάμεσα σε άλλα, θα διευκολύνει την παραχώρηση κομματιών των υπηρεσιών της σε ιδιώτες κάτι που ήδη προσπάθησε ο Α. Μπέος με τον Βιολογικό Καθαρισμό. • Ο σκοτεινός τρόπος διαχείρισης της υπόθεσης της ΕΡΓΗΛ (με βάση και όσα αποκάλυψαν στη συνέντευξη τύπου ο Μ. Πατσιαντάς και η Ν. Οικονόμου) που μπορεί να κοστίσει κάποια εκατομμύρια από τα χρήματα των δημοτών • Η καύση σκουπιδιών, με την κατασκευή εργοστασίου μετατροπής των σκουπιδιών σε καύσιμα SRF «κατάλληλα για χρήση στην τσιμεντοβιομηχανία». • Τα πανάκριβα έργα βιτρίνας (όπως τα λαμπάκια, τα λουλουδάκια, η μετατροπή του Εκθεσιακού σε «συνεδριακό κέντρο» κ.α.) που κοστίζουν εκατομμύρια ευρώ στους πολίτες αλλά δεν βελτιώνουν την ποιότητα ζωής τους. Αυτή είναι η πολιτική του Α. Μπέου στον Βόλο και αυτή την πολιτική έρχεται να υποστηρίξει ο αυταρχισμός και φασιστικές πρακτικές.

Όχι Χωματερή στο Μουσαμά: Ανακοίνωση του «Χωματερή STOP – Πολίτες εν δράσει»

Διαβάστε παρακάτω τη νέα προκήρυξη που μοιράζει στην Πετρούπολη, η κίνηση «Χωματερή STOP – Πολίτες εν δράσει», σε σχέση με την ανάγκη για μαζική συγκέντρωση διαμαρτυρίας στην περιοχή για να εγκαταλειφθεί κάθε σκέψη να γίνει χωματερή στο παλιό λατομείο Μουσαμά (σχεδόν δίπλα στο θέατρο Πέτρας). Με αυτό το κεντρικό σύνθημα γίνονται τα μοιράσματα και οι αφισοκολλήσεις των αυτόυ του διαστήματος. Σε τελευταία ανάλυση η μόνη που δεν έχει μιλήσει ακόμα είναι η κοινωνία της Πετρούπολης!

Οι σχεδιασμοί της Κυβέρνησης και της Περιφέρειας Αττικής είναι προφανείς και ξεκάθαροι. Στο πρόβλημα (διαχείριση απορριμμάτων της Αττικής) επιλέγουν την πλέον καταστροφική για το περιβάλλον και την κοινωνία και την πλέον επικερδή για όσους κερδοσκοπούν με τα σκουπίδια, λύση: Το θάψιμο τους σε χώρους κυρίως της Δυτικής Αττικής, οι οποίοι είναι ήδη επιβαρυμένοι και υποβαθμισμένοι. Η σχεδιαζόμενη και άμεσα εφαρμόσιμη επέκταση του ΧΥΤΑ Φυλής και η πρόθεση για χρησιμοποίηση και του λατομείου Μουσαμά, δίπλα στην πόλη μας, αποδεικνύουν ότι οι κυβερνώντες δεν «ιδρώνουν» καθόλου για την υγεία των κατοίκων της περιοχής. Αυτοί όχι, εμείς όμως; Εμείς, που αναπνέουμε τον θάνατο εδώ και χρόνια, δεν οφείλουμε να αντιδράσουμε, από τη στιγμή μάλιστα που σχεδιάζεται όχι βελτίωση αλλά επιδείνωση της κατάστασης; Το ερώτημα είναι ρητορικό. Πρόταση για κοινή συγκέντρωση στην Πετρούπολη από Δήμο, Δυτικό Μέτωπο, μαζικούς φορείς

Θα έπρεπε ήδη οι Φορείς της πόλης μας, σε συντονισμό και με αυτούς των όμορων Δήμων, να έχουν κινητοποιηθεί και να έχουν κινητοποιήσει τα μέλη τους στην κατεύθυνση μιας μαζικής και δυναμικής αντίδρασης –ως πρώτο άμεσο βήμα. Πρώτιστα ο Δήμος Πετρούπολης, αλλά και φορείς όπως οι Εμπορικοί Σύλλογοι, η Ένωση Γονέων, οι τοπικοί, πολιτιστικοί Σύλλογοι και αθλητικά Σωματεία, οι δημοτικές παρατάξεις αλλά και οι ενεργές συλλογικότητες της πόλης, θα έπρεπε να συντονίσουν τις δυνάμεις τους με σκοπό την οργάνωση σε σύντομο χρονικό διάστημα μιας ΠανΠετροπουλιώτικης συγκέντρωσης διαμαρτυρίας ενάντια στην απειλή της νέας χωματερής στο ΜΟΥΣΑΜΑ. Πρέπει έγκαιρα να γίνει σαφές στους αρμοδίους ότι ο λαός της

Πετρούπολης δεν θα καθίσει με σταυρωμένα τα χέρια μπροστά στην καταστροφή του τόπου του. Στη συνέχεια θα πρέπει να επιδιωχθεί η κλιμάκωση των κινητοποιήσεων σε επίπεδο Δυτικής Αττικής. Εμείς, ως Χωματερή Stop-Πολίτες εν Δράσει, από την πρώτη στιγμή ανοικτά και δημόσια υποστηρίξαμε ότι πέρα από τις νομικές, θεσμικές, πολιτικές και …υπηρεσιακές αντιδράσεις, τον τόνο θα πρέπει να δώσει η συμμετοχή του λαού της Πετρούπολης. Μέσα από μαζικές διαμαρτυρίες, συγκεντρώσεις και όποιες άλλες δράσεις απαιτηθούν μέχρι να εγκαταλείψουν κάθε σκέψη δημιουργίας Χωματερής στο Μουσαμά. Προτείνουμε ξανά στο Δήμο, στο Δυτικό Μέτωπο, στην Ένωση Γονέων, στο σωματείο των εργαζομένων στο Δήμο, στις τοπικές ενώσεις καθηγητών και δασκάλων, στον εμπορικό σύλλογο, σε τοπικούς συλλόγους, φορείς και στέκια, να συνεργαστούμε για τον κοινό σκοπό, και να οργανώσουμε από κοινού σε σύντομο χρονικό διάστημα ένα καλά προετοιμασμένο τοπικό συλλαλητήριο ενάντια στην σχεδιαζόμενη Χωματερή στον Μουσαμά. Τα παραδείγματα του Βόλου (συλλαλητήριο 8.000 ανθρώπων στις 5 Μάη ενάντια στην καύση σκουπιδιών από την ΑΓΕΤ), των Ιωαννίνων (Πανηπειρωτικό συλλαλητήριο την 1η Ιούνη ενάντια στην εξόρυξη υδρογονανθράκων), της Αιγιαλείας (συλλαλητήριο 1.000 ανθρώπων για το κλείσιμο της χωματερής στις 7 Μάη), και φυσικά οι κινητοποιήσεις-σύμβολο στις Σκουριές και στην Κερατέα, δείχνουν τον μόνο σίγουρο δρόμο για την αποτροπή των σχεδίων των μεγαλο-εργολαβών και των Κυβερνήσεων που τους πρακτορεύουν: Ανάγκη για μαζική συγκέντρωση διαμαρτυρίας στην Πετρούπολη! Δεν θα τους χαρίσουμε τον αέρα που αναπνέουμε!

Δεκαπενθήμερη εφημερίδα - ΞΕΚΙΝΗΜΑ e-mail: contact@xekinima.org website: www.xekinima.org Εκδίδεται από την αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία “Ξεκίνημα” Υπεύθυνος Τυπογραφείου: Κ. Φερέτος και υιοί, Δερβενίων 30, Τ.Κ. 10681, κωδικός: 3383 Γραφεία Αθήνας: Γόρτυνος 8, Κάτω Πατήσια, Τ.Κ.11254 - τηλ. 210-2283018-9 Γραφεία Θεσσαλονίκης: Κατούνη 25, Τ.Κ. 54630 - τηλ. 2310 540432

Πολιτική

Ξεκίνημα

τεύχος 474 - 31 Μάη - 14 Ιούνη 2018

Συνεχίζουν το έγκλημα σε βάρος του ελληνικού λαού

Πλειστηριασμοί: Σχέδιο νόμου από ΚΚΕ για ακατάσχετο Λαϊκής στέγης – μια σωστή κίνηση!

Συνέχεια από τη σελ. 1 H κυβέρνηση Τσίπρα είχε επενδύσει τις ελπίδες της στην αντικατάσταση του Γερμανού υπουργού οικονομικών, Σόιμπλε, ο οποίος ήταν Συντηρητικός-Χριστιανοδημοκράτης, από ένα Σοσιαλδημοκράτη, μετά τις πρόσφατες Γερμανικές εκλογές. Ο Σοσιαλδημοκράτης υπουργός διορίσθηκε, μέσα από τη συμμαχική κυβέρνηση Σοσιαλδημοκρατών-Χριστιανοδημοκρατών, ονομάζεται Όλαφ Σόλτς, αλλά η πολιτική που ακολουθεί είναι η ίδια με αυτή του Σόιμπλε. Συγκεκριμένα, στο τελευταίο Eurogroup, ο Σόλτς είπε «όχι» σε δύο προτάσεις: • Στο να δοθεί παράταση της αποπληρωμής του ελληνικού χρέους κατά 15 χρόνια όπως είχε ζητήσει το ΔΝΤ • Στο να συνδεθεί η αποπληρωμή του χρέους με τους μελλοντικούς δείκτες ανάπτυξης (δηλαδή όταν η οικονομία πηγαίνει καλά, να πληρώνει η Ελλάδα περισσότερα κι όταν δεν πηγαίνουν καλά λιγότερα) – αίτημα που είχε θέσει η Γαλλία μαζί με τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης, ΕΣΜ. *** H κυβέρνηση έλπιζε ότι μιας και τα έσοδα του κράτους από τη φορολογία πηγαίνουν καλά και τα πρωτογενή πλεονάσματα σπάνε ρεκόρ, οι «εταίροι» θα ήταν καλοί με την Ελλάδα και δε θα την αναγκάζανε να εφαρμόσει τις συμφωνημένες δεσμεύσεις της για μείωση των συντάξεων από τις αρχές του 2019 και για μείωση του αφορολόγητου από τις αρχές του 2020. Οι μειώσεις αυτές είναι μεγάλες και καθόλου αμελητέες για τα εργατικά νοικοκυριά: η μείωση των επικουρικών συντάξεων θα φτάσει το 30% ενώ το αροφολόγητο όριο θα μειωθεί από 8.500 περίπου σε 5.500. Οι «εταίροι» όμως δεν το συζητάνε κι έτσι η κυβέρνηση ετοιμάζεται να δώσει ξανά, όπως πέρυσι, 13η σύνταξη για να αντισταθμίσει ως ένα βαθμό τις απώλειες. Μόνο που αν πέρσι και πρόπερσι αυτό το ποσό ήταν ενισχυτικό, έστω σ’ ένα μικρό βαθμό, για τα φτωχά νοικοκυριά, φέτος στην καλύτερη περίπτωση θα καλύπτει τις νέες απώλειες στο εισόδημα. *** «Καθαρή έξοδο» έλεγε και ξανάλεγε ο Τσίπρας… αλλά στην τελευταία ομιλία του στο Σύνδεσμο Βιομηχάνων (που αλλού) ήταν πιο ειλικρινής: «Σε αντίθεση με την είσοδό μας στα μνημόνια, η έξοδος μας από αυτά δεν θα τα αλλάξει όλα στη ζωή μας απότομα και ”θεαματικά”…». Με άλλα λόγια, μην περιμένετε να γίνει τίποτα ιδιαίτερα σημαντικό με το που θα βγούμε από τα Μνημόνια. Τότε… προς τι η φασαρία με την «καθαρή έξοδο»; Να ποια είναι η πραγματική κατάσταση όπως την περιγράφει ο γερμανικός τύπος (η οικονομική εφημερίδα Handesblatt) και η ελληνική έκδοση της Huffington Post («Γερμανικός Τύπος: Η Ελλάδα σε αυστηρή επιτήρηση για δεκαετίες», 25/5/2018): «Και μετά την εκπνοή του προγράμματος στήριξης η Αθήνα θα παραμείνει σε καθεστώς εποπτείας, όπως προκύπτει από το κείμενο του ”Συμπληρωματικού Μνημονίου” της Κομισιόν. »Στις 40 σελίδες του κειμένου αναφέρονται οι λεπτομέρειες των ελέγχων που θα κληθούν να διασφαλίσουν ότι και μετά τις 20 Αυγούστου διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και δημοσιονομική πειθαρχία θα συνεχιστούν… »Ούτως ή άλλως η Ελλάδα θα πρέπει να μάθει να ζει με τους τακτικούς ελέγχους των δανειστών για πολλές ακόμα δεκαετίες. Μέχρι το τέλος του προγράμματος τον Αύγουστο η Ελλάδα θα έχει λάβει συνολικά 273 δις ευρώ. Σύμφωνα με τους κανόνες του ΕΜΣ μια χώρα θα βρίσκεται σε καθεστώς επιτήρησης μέχρι να αποπληρώσει το 75% του χρέους της. Στην περίπτωση της Ελλάδα αυτό σημαίνει ότι οι έλεγχοι θα συνεχιστούν το νωρίτερο μέχρι το 2050». Τα σχόλια περιττεύουν.

Θοδωρής Μαράκης

Βασικό αίτημα του κινήματος κατά των πλειστηριασμών πρέπει είναι η νομοθετική κατοχύρωση του ακατάσχετου της Λαϊκής Στέγης –πρώτης κατοικίας ή επαγγελματικού ακινήτου επιβίωσης– και διαγραφή των χρεών σε εφορία, τράπεζες, Δήμους, κ.α., των μακροχρόνια ανέργων και λοιπών χαμηλών εισοδημάτων συμπολιτών μας! Πάνω σ’ αυτή τη βάση, με βάση πρόσφατη δήλωση του γεν. γραμματέα του κόμματος, Δημήτρη Κουτσούμπα, η κοινοβουλευτική ομάδα του ΚΚΕ προτίθεται να φέρει στη Βουλή σχέδιο νόμου. Αυτό είναι ένα θετικό βήμα στον αγώνα κατά των πλειστηριασμών το οποίο οι υπόλοιπες οργανώσεις της Αριστεράς (ΛΑΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ) καθώς και το κίνημα κατά των πλειστηριασμών χρειάζεται να το στηρίξουν με όλες τους τις δυνάμεις. Στόχος πρέπει να είναι η δημιουργία ενός κινήματος έτσι ώστε να μην «πνιγεί» αυτό το σημαντικό βήμα στον αρνητικό συσχετισμό του κοινοβουλίου. Αν το ΚΚΕ δεν είχε την ανθενωτική στάση που το χαρακτηρίζει, θα είχε να καλέσει την Αριστερά (ΛΑΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ) σε κοινό μέτωπο αγώνα για να στηριχτεί με τη δημιουργία λαϊκού κινήματος η ψήφιση του νομοσχεδίου. Αλλιώς η κίνηση αυτή είναι εκ των πραγμάτων καταδικασμένη, μια ντουφεκιά στον αέρα, όπως οι γενικές απεργίες της ΓΣΕΕ ή οι 24ωρες της Ομοσπονδίας Οικοδόμων. Το παράδειγμα της Πάτρας

Η ηγεσία του ΚΚΕ, όταν θέλει, μπορεί να δημιουργήσει κίνημα. Έχουμε το παράδειγμα από το Δήμο της Πάτρας όπου το δημοτικό συμβούλιο αποφάσισε, σωστά, τα παρακάτω (rizospastis.gr: «Μέρα παμπατραϊκής κινητοποίησης ενάντια στους πλειστηριασμούς η 22η Μάη»): • Η Τρίτη 22 Μάη[*] να είναι μέρα δράσης κατά των πλειστηριασμών, με παραστάσεις διαμαρτυρίας, μαζί με τους φορείς, σε εφορίες, ασφαλιστικά ταμεία, Αποκεντρωμένη Διοίκηση, Περιφέρεια. Οργάνωση, την ίδια μέρα το απόγευμα, παν-πατραϊκής κινητοποίησης στην πλατεία Γεωργίου. • Πλήρη διαγραφή χρεών σε μακροχρόνια ανέργους και ενταγμένους στο ΚΕΑ. • Πλήρη διαγραφή σε άτομα που έχουν οικογενειακό εισόδημα την τελευταία 5ετία κατά μέσο όρο έως 12.000 ευρώ, μία (1) κατοικία και δεν έχουν κανένα άλλο περιουσιακό στοιχείο. • Πλήρη διαγραφή σε πολύτεκνους, τρίτεκνους, ΑμεΑ, μονογονεϊκές οικογένειες, άτομα με αναπηρία με οικογενειακό εισόδημα μέχρι 25.000 ευρώ και μία (1) κατοικία. • Από 12.000 έως 25.000 ευρώ οικογενειακό εισόδημα, να γίνει διαγραφή προστίμων και προσαυξήσεων και καταβολή του χρέους σε 200 δόσεις. • Από 25.000 έως 50.000 ευρώ διαγραφή προστίμων και προσαυξήσεων και αποπληρωμή του χρέους σε 150 μηνιαίες δόσεις. • Επίσης να επισκεφτούν τις κοινοβουλευτικέ ομάδες,

πλην της Χρυσής Αυγής, και να θέσουν υπόψη τους τις αποφάσεις του Δημοτικού συμβουλίου. Το ΚΚΕ έχει την δυνατότητα να ετοιμάσει ένα παρόμοιο για ψήφισμα με βάση τις παραπάνω θέσεις και να ζητήσει κοινή μέρα δράσης σ’ όλους τους Δήμους στα σωματεία, τις ομοσπονδίες, τα Εργατικά Κέντρα της χώρας. Μια τέτοια κίνηση μπορεί να έχει πολύ μεγαλύτερη δυναμική αν έχει την ενεργή στήριξη και εμπλοκή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και της ΛΑΕ. Μαζική εκστρατεία στην κοινωνία

Το σχέδιο το οποίο προτίθεται να καταθέσει το ΚΚΕ πρέπει να τυπωθεί και να μοιρασθεί στις γειτονιές, στα εργοστάσια, και πλατιά στην κοινωνία. Με βάση αυτό θα μπορούν να ζητηθούν αποφάσεις σωματείων και άλλων συλλογικοτήτων και μαζικές υπογραφές των λαϊκών στρωμάτων. Αλλιώς, όπως προαναφέρθηκε, το εγχείρημα δεν θα έχει καμία τύχη στις κοινοβουλευτικές καλένδες και δεν θα αγγίξει τις Λαϊκές μάζες. Η δημιουργία κινήματος υπέρ της ψήφισης ενός τέτοιου σχεδίου νόμου είναι κάτι που θα χρειαστεί χρόνο. Αυτό επιβάλλει στο ΚΚΕ να μην βιαστεί να προχωρήσει άμεσα σε αυτή την κίνηση. Αλλά κάνοντας τα πιο πάνω βήματα να το καταθέσει αφού πρώτα έχει ήδη αναπτυχθεί ένα σημαντικό κίνημα πάνω στο θέμα αυτό. Να σημειώσουμε, συμπληρωματικά, ότι χρειάζεται κατάθεση πρότασης νόμου και όχι μια τροπολογία που θα χαθεί σε κάποιο άσχετο νομοσχέδιο!! Η υπόλοιπη Αριστερά πρέπει να στηρίξει, χωρίς αυταπάτες στην ηγεσία του ΚΚΕ

Δεν πρέπει να υπάρχουν αυταπάτες στην ηγεσία του ΚΚΕ. Δεν πρέπει να περιμένουμε κάποιου είδους αλλαγή πολιτικής και την υιοθέτηση από μέρους της μιας «ενιαιο-μετωπικής» πολιτικής προς την υπόλοιπη Αριστερά και τα κινήματα. Όμως είναι απαραίτητο να ζητάμε από το ΚΚΕ να αναλάβει τις ευθύνες του, γιατί είναι το βασικό κόμμα της εργατικής τάξης και των λαϊκών μαζών και γιατί μέσα και γύρω απ’ αυτό υπάρχουν υγιείς, ενωτικές δυνάμεις που είναι ανοικτές σε τέτοιου είδους προτάσεις. Μόνο έτσι μπορεί κάποια στιγμή να ασκηθεί σημαντική πίεση στην ηγεσία και να προκληθούν ρωγμές στην σκληροπυρηνική ρωγμή που ακολουθείται. Πέρα από το τι θα πράξει ή δεν θα πράξει η ηγεσία του ΚΚΕ, η υπόλοιπη (εξωκοινοβουλευτική) Αριστερά, και κύρια η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και η ΛΑΕ, καθώς και (πάνω απ’ όλα) τα κινήματα κατά των πλειστηριασμών πρέπει να στηρίξουν δημόσια και καθαρά το σχέδιο νόμου του ΚΚΕ.

[*] Στις 22 του Μάη ο Δήμος της Πάτρας με επιτυχία πραγματοποίησε την αποφασισμένη ημέρα δράσης κατά των πλειστηριασμών

3

4

Εργαζόμενοι/Κοινωνία Εθνική Τράπεζα: Όχι στην «κρυφή» εθελούσια – Ανακοίνωση της κίνησης «Πρωτοβουλία»

Ξεκίνημα

τεύχος 474 - 31 Μάη - 14 Ιούνη 2018

Πως τα γρανάζια της γραφειοκρατίας συνθλίβουν έναν υπάλληλο. Η περίπτωση του Α. Μαρίνου

Διαβάστε παρακάτω ανακοίνωση της Ανεξάρτητης Αγωνιστικής Συνδικαλιστικής Κίνησης «Πρωτοβουλία» στην Εθνική Τράπεζα σε σχέση με την απόπειρα της διοίκησης της ΕΤΕ να περικόψει ακόμη περισσότερο το προσωπικό της τράπεζας, μέσω της διαδικασίας της «εθελούσιας εξόδου». Αυτή τη φορά, στο στόχαστρο του Δ.Σ. της τράπεζας, βρίσκονται 500 ακόμη εργαζόμενοι, ενώ η ηγεσία του ΣΥΕΤΕ (Συλλόγου Υπαλλήλων της Εθνικής) δε δείχνει διατεθειμένη να κάνει την παραμικρή κίνηση για τη διαφύλαξη των θέσεων εργασίας.

Εν μέσω συγκέντρωσης του κλάδου, ανακεφαλαιοποιήσεων και πλάνων αναδιάρθρωσης, οι τράπεζες εδώ και χρόνια μειώνουν συνεχώς το προσωπικό τους. Σε σημαντικό βαθμό, αν αναλογιστούμε, ότι σε 8 χρόνια χάθηκε πάνω από το 35% των θέσεων εργασίας. Πρωταγωνίστρια στην επιθετική αυτή διεργασία υπήρξε η Εθνική Τράπεζα. Η οποία και πάλι μπαίνει «στον χορό», επιδιώκοντας και νέες αποχωρήσεις. Που κι αυτήν τη φορά βαφτίζονται «εθελούσιες», παρότι η διαδικασία είναι πια διαφορετική… Σηματοδοτώντας, έτσι, την προσαρμογή και της Εθνικής στο «νέο δόγμα» που επικρατεί πλέον στον κλάδο για την περαιτέρω μείωση των θέσεων εργασίας. Με απόφαση τουΔ.Σ. της τράπεζας, μπαίνουν στο στόχαστρο περίπου 500 εργαζόμενοι/ες. Χωρίς να υπάρχει καμιά δημόσια ανακοίνωση για τα κριτήρια και τις προϋποθέσεις. Χωρίς να υπάρχει καμιά διασφάλιση διαφάνειας, και κυρίως προστασίας των συναδέλφων από πιέσεις, επιθέσεις ή εκδικητικές συμπεριφορές. Χωρίς κανείς να γνωρίζει ποιες είναι οι περιβόητες λίστες, ποια ονόματα συμπεριλαμβάνονται, και ποια ακόμη προστίθενται μέσω διαρροών, επαφών ή «εξυπηρετήσεων». Και δυστυχώς, χωρίς να υπάρχει, για μια ακόμη φορά τα τελευταία χρόνια, η απαιτούμενη αντίδραση από την ηγεσία του ΣΥΕΤΕ. Ο όλος σχεδιασμός, όμως, δημιουργεί μία απορία. Μέχρι τώρα, η αιτιολόγηση των «εθελούσιων», ήταν ότι υπήρχε σαφής υποχρέωση από τα πλάνα αναδιάρθρωσης της τράπεζας για δραστικό περιορισμό των εργαζομένων της. Που πλέον, είναι κάτω από τον «στόχο» των 10 χιλιάδων. Χωρίς, φυσικά, να προσμετρώνται οι ενοικιασμένοι, που χρεώνονται ως εργαζόμενοι στην πάροχο εταιρεία, σε μια αποθέωση του παραλογισμού… Η παραπάνω αιτιολόγηση εγκλώβισε διαχρονικά και την πλειοψηφία του ΣΥΕΤΕ, η οποία αναγνωρίζει τα πλάνα αναδιάρθρωσης ως μια «αναγκαιότητα», μέσα στην οποία πρέπει να «την βολέψουμε κουτσά-στραβά». Το ερώτημα, ωστόσο, παραμένει. Αφού, λοιπόν, ο μεγάλος «στόχος» πιάστηκε, ποια είναι ακριβώς η ανάγκη που οδηγεί στη νέα κρυφή δήθεν «εθελούσια»; • Πρώτα από όλα, υπάρχει άμεση συνάφεια με τα συνολικά σχέδια σε επίπεδο κλάδου. Στόχος των οποίων είναι η βαθμιαία υποκατάσταση σταθερής εργασίας από outsourcing και εργολαβίες. • Έπειτα, υπάρχει ο ψηφιακός μετασχηματισμός των τραπεζικών εργασιών, που λειτουργεί ως μελλοντική απειλή για σημαντικό αριθμό θέσεων εργασίας. Άρα το έδαφος προετοιμάζεται, στο βαθμό που σχετικές εφαρμογές είναι ήδη έτοιμες. • Παρότι τα stress tests δεν έκρυβαν εκπλήξεις, κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει έναν νέο κύκλο ανακατατάξεων στο εγχώριο τραπεζικό σύστημα. Κι εδώ ίσως ισχύει το «των φρονίμων τα παιδιά»…

Ακόμη κι αν διατηρηθεί, όμως, η υπάρχουσα δομή του εγχώριου τραπεζικού συστήματος, γνωρίζουμε ότι υπάρχουν σχεδιασμοί για περαιτέρω συρρίκνωση του δικτύου, με συγχωνεύσεις και κλείσιμο καταστημάτων. • Υπάρχουν, τέλος, οι μέτοχοι, οι επόπτες και το ΤΧΣ. Που απαιτούν άμεσα κέρδη. Και συνήθως μιλάνε για περιορισμό του λειτουργικού κόστους. Που σχεδόν πάντα καταλήγει στο μισθολογικό. Η «Πρωτοβουλία» εκφράζει σταθερά σαφή αρνητική θέση ενάντια στις «εθελούσιες». Για εμάς, πρόκειται για μέθοδο απόλυσης. Κοστίζει στην εργοδοσία κάτι παραπάνω από τις κανονικές απολύσεις, ωστόσο ούτε πολιτικό κόστος χρεώνεται για τη μαζική μείωση προσωπικού, ούτε συλλογικές αντιστάσεις βρίσκει, αφού οι συνδικαλιστικές ηγεσίες εμμένουν στη λογική της «μη απόλυσης» και δείχνουν ανοχή, ούτε και προκαλείται γενικότερη οικονομική αναταραχή, όπως ενδεχομένως θα συνέβαινε αν επιχειρούνταν μαζικές απολύσεις. Επιπλέον, σε ότι μας αφορά ως εργαζόμενους, η «εθελούσια» στερεί εργασιακή εμπειρία, εντείνει την εντατικοποίηση και συμβάλλει στην υποβάθμιση των σταθερών εργασιακών σχέσεων. Ενώ και το «εθελοντικό» στοιχείο πάει περίπατο. Μιλάμε πλέον για εκβιαστική εξώθηση στην «χρυσή και βελούδινη» αποχώρηση. Ως «Πρωτοβουλία» θεωρούμε ότι πρέπει να αντισταθούμε συλλογικά και αποφασιστικά στην νέα μείωση του προσωπικού στην ΕΤΕ. Όπως και στην κάθε ανάλογη προσπάθεια μελλοντικά, ανεξάρτητα αν αφορά «φανερές», «κρυφές» ή και επιθετικές διαδικασίες. Καλούμε τον ΣΥΕΤΕ να πάρει άμεσα πρωτοβουλίες στην κατεύθυνση αυτή, βάζοντας τέλος στην ανοχή και την διαχρονική ηττοπαθή «διαχείριση των συνεπειών». Η συλλογική μας αντίδραση ξεκινάει από τα παρακάτω αιτήματα: • ΟΧΙ στην νέα «εθελούσια» – ΟΧΙ στην περαιτέρω μείωση των θέσεων εργασίας. • Αν η τράπεζα θεωρεί ότι περισσεύουν θέσεις εργασίας, να μειωθεί ο εργάσιμος χρόνος. • Να γίνει άμεσα δημόσιος διαγωνισμός για μαζικές προσλήψεις τακτικού προσωπικού με βάση τον Κανονισμό Εργασίας, για να καλυφθούν τα κενά σε καταστήματα και διευθύνσεις. • Να μπει τέλος στις ελαστικές μορφές εργασίας. Όλοι οι εργαζόμενοι/ες στην ΕΤΕ να ενταχθούν στον Κανονισμό Εργασίας, τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, στο ΤΥΠΕΤ και τον ΛΕΠΕΤΕ. Στο ενδεχόμενο, τέλος, που συνάδελφοι/ες δεχτούν πιέσεις ή εκβιασμούς για να συμμετέχουν στην «εθελούσια», καλούμε να έρθουν σε επικοινωνία μαζί μας. Συλλογικά και μαχητικά απαντάμε στις επιθέσεις της εργοδοσίας

Διαβάστε παρακάτω την συνέντευξη του εργαζομένου στο Δήμο Θεσσαλονίκης Αντώνη Μαρίνου. Ο συγκεκριμένος εργαζόμενος έχει βρεθεί πιασμένος στα γρανάζια της κρατικής γραφειοκρατίας για την περίοδο που εργαζόταν ως υπάλληλος του ταμείου του Δήμου. Το Ελεγκτικό Συνέδριο του έχει καταλογίσει εξοντωτικά πρόστιμα που φτάνουν τα 100.000€ για πράξεις που έκανε ως υπάλληλος, για τις οποίες είχε γραπτές εντολές από τους ανωτέρους του! Μάλιστα, ο Α. Μαρίνος δικαιώθηκε στο ποινικό δικαστήριο, το οποίο αναγνώρισε ότι δεν υπάρχει υπεξαίρεση, και το «έλλειμμα» που παρουσιάζεται στα λογιστικά βιβλία του Δήμου είναι λογιστικό. Βασικά, ως υπάλληλος του ταμείου και κατόπιν εντολών από τους αντιδημάρχους έκανε πληρωμές χωρίς να ακολουθηθεί όλη η γραφεικρατική διαδικασία. Αυτό ήταν μια πάγια πρακτική στο Δήμου Θεσσαλονίκης προκειμένου να γίνονται πληρωμές και να μπορεί να λειτουργήσουν οι υπηρεσίες του. Όταν έβγαιναν τα «επίσημα» εντάλματα πληρωμής, περνούσαν στα λογιστικά βιβλία του Δήμου. Αλλά επειδή μπορεί να είχε στο μεταξύ μεσολαβήσει το λογιστικό «κλείσιμο» του έτους, η χρονική διαφορά μεταξύ της πληρωμής και της επίσημης εγγραφής δημιουργούσε ένα λογιστικό έλλειμμα. Διαβάστε περισσότερα στη συνέντευξη.

• Ερώτηση: Αντώνη, σου έχουν καταλογιστεί από το Ελεγκτικό Συνέδριο κάποια πολύ μεγάλα πρόστιμα, της τάξης των 100.000€ αθροιστικά, για κάποιες «παρατυπίες». Μπορείς να μας πεις για τι ακριβώς κατηγορείσαι; Απ: Εργαζόμουν ως διαχειριστής στο ταμείο του Δήμου στο τμήμα εξόδων από το 2000, και κατηγορούμαι για πληρωμές που έγιναν με έγγραφες εντολές των αντιδημάρχων στην διευθυντή της ταμειακής υπηρεσίας. Όταν έφτανε η έγγραφη ειδική εντολή του αντιδημάρχου γινόταν εκταμίευση του ποσού στους δικαιούχους, και στη συνέχεια όταν ερχόταν τα εντάλματα πληρωμής «έκλειναν» αυτές οι πληρωμές και επίσημα. Ήταν ποσά που εμφανίζονταν στα καθημερινά ημερολόγια, και αφορούσαν πραγματικές δαπάνες του Δήμου, δεν ήταν κάτι που προσπαθούσε οποιοσδήποτε να κρύψει. Μετά τον θόρυβο που δημιουργήθηκε στο Δήμο Θεσσαλονίκης με τα δικαστήρια για την υπεξαίρεση της διοίκησης Παπαγεωργόπουλου, έγιναν κάποιοι έκτακτοι έλεγχοι. Το Ελεγκτικό Συνέδριο διαπίστωσε αυτή την παρατυπία και επέβαλε πρόστιμα. Έτσι, καταλογίστηκαν πρόστιμα στο Δήμαρχο, τον αντιδήμαρχο, τον διευθυντή της ταμειακής υπηρεσίας, αλλά και σε εμάς τους απλούς υπαλλήλους. Τα πρόστιμα δεν αφορούν κάποια υπεξαίρεση, αλλά ποσά που δεν «έκλεισαν» λογιστικά μέσα στο ημερολογιακό έτος, και εμφανίζονται ως «ελλείμματα», παρόλο που έκλειναν το επόμενο έτος κανονικά. • Ερ: Δηλαδή υπάρχει αυτή τη στιγμή έλλειμμα στα ταμεία του Δήμου από αυτές σας τις πράξεις; Απ: Λεφτά δεν λείπουν από τα ταμεία του Δήμου. Όπως είπα και πριν εμφανίζεται απλά, κάποιες χρονιές, ένα λογιστικό έλλειμμα. Όπως αποδείχτηκε από το ποινικό δικαστήριο που έγινε, πρόκειται για πραγματικές δαπάνες του Δήμου. Γι’ αυτό και η απόφαση του ποινικού δικαστηρίου ήταν αθωωτική. • Ερ: Ποιος ήταν ο λόγος που γινόταν αυτή η παράτυπη διαδικασία; Γιατί υπήρχαν αυτές οι «ειδικές εντολές» και δεν περιμένατε να βγούν τα «επίσημα» εντάλματα πληρωμής; Απ: Οι ειδικές εντολές ξεκινούσαν από τους αντιδημάρχους. Αιτούνταν οι υπηρεσίες του Δήμου ότι έχουν κάποιους προμηθευτές

Εργαζόμενοι/Κοινωνία

Ξεκίνημα

τεύχος 474 - 31 Μάη - 14 Ιούνη 2018

που πρέπει να τους πληρώσουν άμεσα, για να μπορέσουν να συνεχίσουν τη λειτουργία τους. Για παράδειγμα οι δαπάνες αυτές αφορούσαν πετρέλαιο για τα οχήματα, ασφάλειες οχημάτων, πληρωμή των συμβασιούχων, κτλ. Γινόταν αυτή η διαδικασία λόγω του κατεπείγοντος της δαπάνης, και επειδή υπήρχε γραφειοκρατική κωλυσιεργία και αργούσαν τα χρηματικά εντάλματα πληρωμής.

5

Παύλος Τσίμας και ΣΚΑΙ: μαχαίρι με 0% λιπαρά και η θεωρία του ενός κέντρου

• Ερ: Σε ποιό σημείο βρίσκεται αυτή τη στιγμή η υπόθεση σου; Μπορείς να πληρώσεις εσύ τα ποσά αυτά που σου έχουν καταλογιστεί; Απ: Έχω ήδη πληρώσει περίπου 20.000€ που έχω δανειστεί από συγγενείς μου για να μπορέσω να ανταποκριθώ στο νομικό κόστος της υπόθεσης αυτής, συν κάποια χρήματα που μου έχει δώσει ο Σύλλογος Εργαζομένων του Δήμου. Εμένα ήδη μου έχει καταλογιστεί ένα ποσό για 3 έτη που έχει γίνει έλεγχος, αθροιστικά, της τάξης των 100.000€. Περιμένω την απόφαση και για ένα ακόμα έτος που φυσικά θα αυξήσει το ποσό που καλούμαι να πληρώσω. Τα ποσά αυτά όπως καταλαβαίνετε είναι αδύνατο να τα πληρώσω, και με έχουν φέρει σε κατάσταση απελπισίας, οικονομικά αλλά και ψυχολογικά. Νομικά το μόνο που μπορεί να γίνει αυτή τη στιγμή είναι να καταφύγω στην ολομέλεια του Ελεγκτικού Συνεδρίου με αμφίβολα αποτελέσματα. • Ερ: Η διοίκηση του Δήμου τι στάση έχει κρατήσει μέχρι τώρα για την υπόθεση σου; Απ: Μέχρι τώρα η στάση του Δήμου ήταν εναντίον των υπαλλήλων του! Τη στιγμή που εκτελούσαμε εντολές των αντιδημάρχων! Στις εφέσεις που έκανα στο Ελεγκτικό Συνέδριο ο δικηγόρος του Δήμου ζητούσε την καταδίκη μου! Δεν έκανε καν ένα διαχωρισμό της στάσης του απέναντι στους αιρετούς που έδιναν τις εντολές για αυτές τις παρατυπίες και σε εμάς τους υπαλλήλους που απλά τις εκτελούσαμε. Εν τω μεταξύ έχω μείνει ο μόνος απλός υπάλληλος κατηγορούμενος, μια και ο άλλος συνάδελφος μου που κατηγορούνταν για τις ίδιες υποθέσεις δεν άντεξε και απεβίωσε το 2013. Αν βεβαιωθούν αυτά τα πρόστιμα που μου έχουν καταλογιστεί, θα κληθώ να τα πληρώσω στο ταμείο του Δήμου. Από την στιγμή που δεν έχω τη δυνατότητα, θα γίνουν κατασχέσεις, θα με κηνυγάνε εμένα και την οικογένεια μου μια ζωή… • Ερ: Γιατί πιστεύεις ότι το Ελεκτικό Συνέδριο ακολουθεί αυτή την πολιτική; Απ: Όπως είπα και πριν, όλο αυτό προκλήθηκε μετά τον θόρυβο που έγινε με τα δικαστήρια της υπεξαίρεσης στο Δήμο Θεσσαλονίκης. Μέχρι τότε ότι ελέγχους είχε κάνει το Ελεγκτικό Συνέδριο δεν είχε καταλογίσει πρόστιμα για τις ειδικές εντολές, μιας και ήταν γνωστό ότι αποτελεί κοινή πρακτική στους Δήμους. • Ερ: Να ξεκαθαρίσουμε ότι οι υποθέσεις για τις οποίες συζητάμε δεν έχουν καμία σχέση με τις υποθέσεις της υπεξαίρεσης για τις οποίες καταδικάστηκε η προηγούμενη διοίκηση του Δήμου… Απ: Ναι, απολύτως καμία σχέση δεν έχουν οι δύο υποθέσεις. Εγώ μάλιστα ήμουν μάρτυρας κατηγορίας σε εκείνα τα δικαστήρια… Ξεκίνησαν λοιπόν μετά τον ντόρο που έγινε κάποιοι έλεγχοι, προφανώς για να φανεί ότι «το μαχαίρι φτάνει στο κόκκαλο». Όμως, εδώ πρόκειται εμφανώς για τιμωρία υπαλλήλων που δεν έχουν σχέση με σκάνδαλα. Μας αναγνωρίζουν κιόλας κάποια ελαφρυντικά, ότι είχαμε εντολές και ότι λειτουργούσαμε σε καθεστώς πίεσης, αλλά και πάλι μας καταλογίζουν τεράστια πρόστιμα!

Κατερίνα Κλείτσα

Ο πρόσφατος σχολιασμός του Παύλου Τσίμα στον ΣΚΑΙ, με αφορμή την επίθεση στον Γιάννη Μπουτάρη, ξεπέρασε ακόμα και τα λεπτά όρια που έχουν ορίσει οι δημοσιογράφοι-εκπρόσωποι της αστικής τάξης στο πόσο «αντικειμενικοί» προσπαθούν να φαίνονται. Σε βραδινό δελτίο ειδήσεων του καναλιού είπε τα εξής: «Εάν γιαουρτώνουμε τον Πάγκαλο, είναι μια χαρά. Εάν μαχαιρώνουμε τον Φύσσα είναι κακό. Δεν λέω ότι το γιαούρτι και το μαχαίρι είναι το ίδιο πράγμα, προφανώς δεν είναι το ίδιο το πράγμα, αλλά η βία είναι βία». Στο «ναι μεν αλλά» σημασία έχει το «αλλά»

Κάθε φορά που μία πρόταση ξεκινάει με ένα «Δεν» και συνεχίζει με ένα «αλλά», ξέρουμε εξαρχής ότι η αλήθεια σε αυτήν την πρόταση βρίσκεται μετά το «αλλά». Χαρακτηριστικό παράδειγμα η ατάκα «Δεν είμαι ρατσιστής, αλλά…» που σχεδόν πάντα καταλήγει σε μία πλήρως ρατσιστική άποψη. Έτσι και σε αυτήν την περίπτωση, παρά το «αλλά» που έβαλε στα λόγια του, η αλήθεια είναι ότι ο Τσίμας, αυτό που προσπάθησε να κάνει είναι να εξισώσει το γιαούρτωμα στον Πάγκαλο, με την δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Όταν λες «η βία είναι βία» αναφέροντας αυτά τα δύο περιστατικά, αυτό που προσπαθείς να κάνεις είναι να τα ταυτίσεις. Και το πρόβλημα σε αυτή την ταύτιση δεν είναι μόνο η σύγκριση του μαχαιριού με το γιαούρτι, αλλά για τη σύγκριση των ανθρώπων που κρατούσαν τα «όπλα» και των ανθρώπων που δέχτηκαν την επίθεση. Η θεωρία του ενός κέντρου

Πώς είναι δυνατόν να συγκρίνεται ένας νέος άνθρωπος που προέρχεται από τα λαϊκά στρώματα και που αγωνίζεται έμπρακτα ενάντια στον φασισμό και για έναν κόσμο πιο «φωτεινό» και δολοφονείται για αυτό, με έναν από τους βασικούς εκπροσώπους του σάπιου πολιτικού κατεστημένου, με τον πατέρα του «Μαζί τα φάγαμε» που δέχεται επίθεση λόγω της οργής που προκαλούν οι πολιτικές που υποστηρίζει και εφαρμόζει και που πλήττουν το σύνολο της κοινωνίας; Και πώς είναι δυνατόν να συγκρίνεται μία φασιστική οργάνωση με εγκληματικές τακτικές με τους κατοίκους μίας περιοχής που αγωνίζονταν για να μην υποβαθμιστεί η περιοχή τους με ΧΥΤΑ; Πώς γίνεται να συγκρίνονται οι συνεχιστές του Χίτλερ, που οραματίζονται έναν κόσμο με στρατόπεδα συγκέντρωσης, με τους οργισμένους κατοίκους που παλεύουνε για να μην γίνει ο τόπος τους χωματερή και ενάντια στη μνημονιακή λαίλαπα και γι’ αυτό γιαουρτώνουνε τον Πάγκαλο; Ουσιαστικά, με τη θολούρα που προσπαθεί να δημιουργήσει αυτή η αντίληψη, κάθε πράξη βγαίνει εκτός του πλαισίου μέσα στο οποίο γίνεται.

α) η ένοπλη αντίσταση στη γερμανική κατοχή είναι καταδικαστέα επειδή ασκήθηκε βία; β) οι εξεγέρσεις των σκλάβων στις ΗΠΑ είναι καταδικαστέες επειδή στράφηκαν βίαια στους δουλοκτήτες; γ) είναι ίδια η βία των 15χρονων παλαιστινίων που πετάνε πέτρες με τη βία των ισραηλινών τανκ; Η «βία» τελικά δεν είναι μία και δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται πάντα με τον ίδιο τρόπο, ούτε μπορεί να βγαίνει εκτός του ιστορικού πλαισίου στο οποίο εκδηλώνεται. Απόδειξη για αυτό, είναι ότι τα ίδια τα παπαγαλάκια της εξουσίας δεν αντιμετωπίζουν την «βία» πάντα σαν «βία», αλλά όπως τους συμφέρει. Οι μεταλλωρύχοι της EldoraldoGold, σε κάθε τους κινητοποίηση αντιμετωπίζονται από τον ΣΚΑΙ σαν τα «καλά παιδιά» που καμία σχέση δεν έχουν με τους άλλους απεργούς. Αυτό γιατί τα συνδικάτα τους είναι εργοδοτικά, και δυστυχώς έχουν γίνει στρατός πίεσης μιας ιδιωτικής εταιρείας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το ρεπορτάζ στην πρωινή εκπομπή του ΣΚΑΙ, με τους μεταλλωρύχους να εισβάλλουν στο Υπουργείο Ανάπτυξης και οι δημοσιογράφοι να σχολιάζουν «Είναι απολύτως λογικό, τί να κάνουν οι άνθρωποι;»[1]. Ενώ αντιθέτως, ένας διαδηλωτής στην Τουρκία το 2013 αντιμετωπίστηκε εντελώς διαφορετικά: «Προκάλεσε την “αύρα” της αστυνομίας και πέθανε μπροστά στην κάμερα» έγραφε ο τίτλος στο site του ΣΚΑΙ, παίρνοντας εμφανέστατα θέση υπέρ της βίας της «αύρας» απέναντι στην βία του νεαρού που προκάλεσε και επιτέθηκε στην «αύρα»[2]. Για το ίδιο το κανάλι λοιπόν, η βία δεν είναι πάντα ίδια, δικαιολογείται ανάλογα με το ποιά συμφέροντα εξυπηρετεί! Η θεωρία των δύο άκρων – η αγαπημένη του ΣΚΑΙ

Είναι ξεκάθαρο λοιπόν, πως όσα είπε ο Τσίμας, ούτε αποτελούν μόνο στοιχείο «κυνισμού» ενός βολεμένου (που φυσικά ισχύει) ούτε είναι μία «παρεξήγηση» ή λάθος χρήση λέξεων. Ο Τσίμας, ήξερε πολύ καλά τί έλεγε, έκανε το καθήκον του, έπαιξε τον ρόλο του και υπερασπίστηκε τα συμφέροντα των αφεντικών του. Ανέπτυξε για μία ακόμα φορά τη θεωρία των δύο άκρων, που τσουβαλιάζει κάθε αγώνα, κάθε αντίσταση της κοινωνίας απέναντι στο σύστημα και τις πολιτικές του, με τις ακροδεξιές και φασιστικές επιθέσεις. Γιατί, αν πείσεις την κοινωνία ότι οι κοινωνικοί και εργατικοί αγώνες δεν έχουν καμία διαφορά από τις φασιστικές πρακτικές, πως αν επιλέξεις να αντισταθείς σε όσα σου επιβάλλουν δεν θα διαφέρεις από τον Ρουπακιά και τον Κασιδιάρη, τελικά τί μένει; Η υποταγή στο κατεστημένο, η αποδοχή της σημερινής κατάστασης, ο πλούτος στα χέρια των λίγων και οι μισθοί πείνας στους πολλούς.

Πατώντας στη λογικοφανή δήλωση «η βία είναι βία» γίνεται μια προσπάθεια να μπουν όλα στο ίδιο τσουβάλι, με προφανές αποτέλεσμα το εξής: αν οι διαμαρτυρίες του κινήματος των Αγανακτισμένων είναι περίπου ίδιες με τις δολοφονίες των Ναζί, τότε α) οι ναζί δεν είναι και τόσο κακοί τελικά και β) αν θέλετε να σωθείτε από όλους αυτούς πρέπει να έρθετε στο «κέντρο» του πολιτικού συστήματος.

Εμείς όμως, που ανήκουμε στην ίδια τάξη με τον Παύλο Φύσσα, αλλά δεν έχουμε τίποτα κοινό με τον Πάγκαλο που γιαουρτώθηκε, η βία που βιώνουμε καθημερινά και δεν ακούμε ποτέ, κανέναν από τους εκπροσώπους του συστήματος να καταδικάζει, είναι η φτώχεια, η ανεργία, η ανασφάλεια, ο ρατσισμός και οι διακρίσεις, το ξύλο από τα ΜΑΤ και οι απολύσεις. Γνωρίζουμε ότι αυτή τη «βία» ποτέ δεν θα την «καταδικάσουν» τα παπαγαλάκια του ΣΚΑΙ όπως ο Τσίμας. Και γι’ αυτό προσπαθούν να μας μπερδέψουν.

«Η βία είναι βία»;

________________________

Σύμφωνα με την αντίληψη «η βία είναι βία» από όπου και αν προέρχεται και άρα καταδικαστέα, θα θέλαμε πολύ να μάθουμε την άποψη του Τσίμα για τα παρακάτω:

[1] youtube.com: «Υπουργείο Ανάπτυξης: Επεισόδια στην άφιξη των μεταλλωρύχων - (ΣΗΜΕΡΑ)(ΣΚΑΪ 13.9.2017)» [2] luben.tv: «#skai_xeftiles: Το twitter «στολίζει» τον ΣΚΑΪ για την εν ψυχρώ δολοφονία διαδηλωτή»

6

Εργαζόμενοι/Κοινωνία

Ξεκίνημα

τεύχος 474 - 31 Μάη - 14 Ιούνη 2018

Η διαφθορά στο δημόσιο και η υποκρισία των νεοφιλελεύθερων – η περίπτωση Π. Λάμψια

Βαγγέλης Κολτσίδης Γενικός Γραμματέας Σωματείου Εργαζομένων CYTA-Hellas

«Μπες στο δημόσιο για να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο». Αυτή την έκφραση τη θυμόμαστε όλοι όσοι έχουμε ζήσει τις δεκαετίες ΄80 και΄90 να ακούγεται από μεγαλύτερους ηλικιακά οι οποίοι μας δίνανε συμβουλές επαγγελματικής αποκατάστασης. Τη συμβουλή αυτή πρέπει να ακολούθησε και ο Παναγιώτης Λάμψιας το 1989 και βρήκε μια μόνιμη θέση εργασίας στον Οργανισμό Απασχόλησης Εργατικού Δυναμικού. Από ότι φαίνεται όμως δεν ήταν και ο πιο επιμελής δημόσιος υπάλληλος, καθώς η απουσία του ήταν αισθητή σε βαθμό που πριν από 3 χρόνια (μετά δηλαδή από… 25 περίπου χρόνια) η διοίκηση του ΟΑΕΔ του επέβαλε ποινή αργίας, παραπέμποντας τον στο αρμόδιο πειθαρχικό όργανο το οποίο επικύρωσε την παραπάνω ποινή. Το κωμικοτραγικό συμπλήρωμα στο σκάνδαλο είναι ότι το ίδιο διάστημα, που δεν δούλευε, λάμβανε επιπλέον μισθό για υπερωριακή εργασία κάτι το οποίο διαπιστώνεται στις σχετικές λίστες των δημοσίων υπαλλήλων μέσα από τη «Διαύγεια». Πριν από 3 περίπου μήνες σταμάτησε να λαμβάνει το μισθό του ενώ εκκρεμεί ένορκη διοικητική εξέταση για να αποφασιστεί το μέλλον του στο δημόσιο οργανισμό[¹]. Για να είμαστε δίκαιοι πάντως πρέπει να ομολογήσουμε ότι είναι δικαιολογημένη η φερόμενη αργομισθία του Π. Λάμψια. Τα τελευταία 30 χρόνια εργαζόταν και ως δημοσιογράφος και μάλιστα σε διευθυντική θέση, παλιότερα στον οργανισμό Λαμπράκη και πολύ πρόσφατα ανέλαβε διευθυντική θέση στην (νεοφιλελεύθερη) εφημερίδα «Φιλελεύθερος», οπότε… πού να προλάβει ο άνθρωπος να κάνει δυο δουλειές ταυτόχρονα; Την ίδια ώρα όμως δεν παρέλειπε να κατηγορεί μέσα από τις εφημερίδες του το διογκωμένο δημόσιο με τους αργόσχολους υπαλλήλους που κατέστρεψαν την χώρα! Αυτό, όπως καταλαβαίνουμε, ήταν ένα θέμα που γνώριζε πάρα πολύ καλά! Σε συνέντευξη[²] που παραχώρησε πρόσφατα στην εφημερίδα «Το Ποντίκι», καθώς τους φάνηκε περίεργο το γεγονός ότι μέχρι πρότινος εργαζόταν στον έντυπο τύπο της κεντροαριστεράς και πλέον εργάζεται σε μια εφημερίδα της κεντροδεξιάς, διαβάζουμε: «…Γιατί αναλαμβάνω λοιπόν τη διεύθυνση μιας εφημερίδας που εκφράζει τον φιλελεύθερο χώρο; Επειδή στην εποχή μας ο πολιτικός αντίπαλος όλων μας είναι οι δυνάμεις του λαϊκισμού. Ο εχθρός μας είναι αυτό το κύμα που σάρωσε

την Ευρώπη, είτε εκφράστηκε με τα κόμματα της Άκρας Δεξιάς είτε της Άκρας Αριστεράς, που στη χώρα μας έφτασε δυστυχώς να κυβερνήσει. Αυτό το κύμα καλούμαστε να αναχαιτίσουμε με τις δυνάμεις που έχει ο καθένας στη διάθεσή του…» Μαθαίνουμε λοιπόν από τον εξέχοντα αυτόν διευθυντή–δημοσιογράφο–δημόσιο υπάλληλο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ανήκει πολιτικά στο χώρο της άκρας αριστεράς και ότι το θέμα είναι να κινείσαι κάπου στο κέντρο, είτε δεξιά είτε αριστερά, αρκεί να μη φτάνεις στα άκρα! Για το «κακό» δημόσιο και τον «καλό» ιδιωτικό τομέα έχουμε αναφερθεί[³] αρκετές φορές[⁴] σε παλιότερα άρθρα[⁵] εξηγώντας ότι ο δημόσιος τομέας έχει τα μαύρα του τα χάλια επειδή οι κυβερνήσεις οι οποίες καθορίζουν τον τρόπο λειτουργίας του βολεύονται από την γραφειοκρατία και την κακοδιαχείριση που τον χαρακτηρίζει και την αναπαράγουν. Βολεύονται, καθώς βολεύουν και τους υποστηριχτές-ψηφοφόρους τους σε αυτό, καθώς το εκμεταλλεύονται οι δικοί τους εργολάβοι αποκομίζοντας τεράστια κέρδη από αυτό και καθώς, ειδικά σε περιόδους οικονομικής κρίσης, οι διάφοροι επιχειρηματίες και επενδυτικά funds αγοράζουν σε εξευτελιστικές τιμές τις υποδομές του και εν γένει τον δημόσιο πλούτο της χώρας. Με απλά λόγια ο δημόσιος τομέας έχει τα «μαύρα του τα χάλια» γιατί το δημόσιο δουλεύει προς όφελος των μεγάλων ιδιωτικών συμφερόντων και όχι για να εξυπηρετεί τις ανάγκες του κοινωνικού συνόλου! Αυτό που παρουσιάζει όμως ενδιαφέρον είναι το αφήγημα ενός… δημοσίου υπαλλήλου για το «καλό» κέντρο και το «κακό» άκρο το οποίο παραπέμπει στην θεωρία των δύο άκρων και την οποία επικαλούνται συχνά όσοι θεωρούν ότι το υπάρχον κοινωνικό σύστημα, ακόμη και αν χρειάζεται κάποιες μικροδιορθώσεις, είναι το καλύτερο που υπάρχει. Γι’ αυτό δεν πρέπει να φτάνουμε σε ακρότητες, όπως π.χ να ψηφίζουμε ΣΥΡΙΖΑ καθώς υπάρχει περίπτωση εκτροπής. Μάλλον δεν χρειάζεται να εξηγήσουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελούσε ποτέ αριστερό άκρο αλλά μία αριστερή παρέκκλιση μέσα στα πλαίσια του συστήματος η οποία δεν άργησε να αποκαλυφθεί εξυπηρετώντας τις πολιτικές των οικονομικά ισχυρών. Για τα κόμματα της άκρας δεξιάς θα συμφωνήσουμε ότι αποτελούν τεράστιο κίνδυνο, όπως έχουμε δει και στην χώρα

μας από την Χρυσή Αυγή, αλλά όχι για το καπιταλιστικό σύστημα παρά μόνο για όλους όσους αντιστέκονται στο βάρβαρο αυτό σύστημα που τους εκμεταλλεύεται καθημερινά. Για την άρχουσα τάξη η ακροδεξιά δεν είναι η πρώτη επιλογή για την διατήρηση της στην εξουσία, καθώς πολύ εύκολα παρεκτρέπεται, αλλά αποτελεί την έσχατη επιλογή όταν ο κόσμος ξεσηκώνεται και επιχειρεί να ανατρέψει τις δομές που τον εξουσιάζουν. Ας μείνουμε όμως στην περίπτωση του Π. Λάμψια για να τονίσουμε τα χαρακτηριστικά των ανθρώπων που μας κάνουν καθημερινά διαλέξεις, «ενάντια στα άκρα», υπέρ του «καλού» κέντρου, υπέρ της ελευθερίας της αγοράς και ενάντια στον αντιπαραγωγικό, αναποτελεσματικό, διεφθαρμένο δημόσιο τομέα. Οι άνθρωποι αυτοί αντιπροσωπεύουν την υποκρισία στο αποκορύφωμα της! Το ίδιο άτομο που κατηγορείται για αργομισθία, διαφθορά και στην πραγματικότητα ληστεία δημόσιου πλούτου, έρχεται να δώσει μαθήματα σε όλους εμάς περί ορθής οικονομικής διαχείρισης και ηθικής! Δεν είναι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος! Εξομοιώνοντας στη συνείδηση του κόσμου οτιδήποτε παρεκκλίνει από την κανονικότητα της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας σαν «άκρο» άνθρωποι σαν τον Π. Λάμψια επιχειρούν να καταστήσουν κυρίαρχο για πάντα ένα σύστημα που εξυπηρετεί μία μικρή μειοψηφία σε κάθε κοινωνία και καταδυναστεύει τους υπόλοιπους. Ένα σύστημα στο οποίο οι κανόνες ορίζονται από τους ισχυρούς και φροντίζουν ώστε όλοι οι υπόλοιποι να απασχολούνται με πράγματα που τους χωρίζουν (εθνικά, θρησκευτικά, μικροπολιτικά..) και όχι με αυτά που τους ενώνουν. Γιατί γνωρίζουν ότι εάν καταλάβουμε ότι αυτό που μας ενώνει είναι η πηγή όλων των προβλημάτων μας, αργά ή γρήγορα θα βρούμε τον τρόπο να τους σταματήσουμε.

________________________

[1] documentonews.gr: «Ο… Φιλελεύθερος κ. διευθυντής με την αργομισθία στο δημόσιο» [2] topontiki.gr: «Ο δημοσιογράφος Παναγιώτης Λάμψιας μιλάει στο «Ποντίκι»: Οι εφημερίδες δεν έχουν πεθάνει...» [3] xekinima.org: «Λιγότερο από 1% του πληθυσμού χρωστούν €100 δισ. σε Εφορία-Ταμεία, δηλαδή 1/3 του χρέους!» [4] xekinima.org: «Βιομήχανοι: εσείς φταίτε για τη φτώχεια σας!» [5] xekinima.org: «Ο «παραγωγικός» ιδιωτικός τομέας… χαχα καλό, το άλλο με τον Τοτό το ξέρεις;»

Ξεκίνημα

τεύχος 474 - 31 Μάη - 14 Ιούνη 2018

Αφιέρωμα: Μάης 1968

7

Σ. Σεφεριάδης: Η δημιουργία «σύγχυσης» είναι όπλο για την άσκηση ταξικής κυριαρχίας

Σεραφείμ Σεφεριάδης Παραθέτουμε στη συνέχεια την ομιλία του συντρόφου Σεραφείμ Σεφεριάδη στις εκδηλώσεις που οργάνωσε το «Ξεκίνημα» στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη για τα 50 χρόνια από το Μάη του ’68. Τις ομιλίες των συντροφισσών Μαζί-Ζοζέ Ντουέ και Νάγιας Νικολάου μπορείτε να τις διαβάσετε στο site του «Ξ» (www.xekinima.org). Σύντομο ρεπορτάζ από τις εκδηλώσεις μπορείτε να δείτε στη σελίδα 15.

Προσπαθώντας να οργανώσω τις σκέψεις μου για την εισήγηση, μού ήρθε στο νου ένα απόφθεγμα που –δε θυμάμαι ακριβώς πού– άκουσα ή μπορεί και να σκέφτηκα ο ίδιος πρόσφατα, αλλά που θεωρώ ότι απόλυτα ταιριάζει στον τρόπο με τον οποίο κυρίως γίνεται (ή επιχειρείται να γίνει) η αποτίμηση του Μάη από τους κυρίαρχους κύκλους και μια διανόηση που, όχι μόνο αξιακά αμερόληπτη (όπως αυτοπροβάλλεται) δεν είναι, αλλά έχει απόλυτα υπαχθεί και βρίσκεται στρατευμένη στη λογική του συστήματος: ότι η σύγχυση είναι μέσο ελέγχου και, ως εκ τούτου, όπλο για την άσκηση κυριαρχίας! Για να αναπαραχθεί η κυριαρχία, διαχρονικά, κινητοποιεί μαζικά μηχανισμούς σύγχυσης και αλλοίωσης της βιωμένης πραγματικότητας –μηχανισμούς που διαχέουν το ειδικό στο γενικόλογο και το συγκεκριμένο στο αόριστο. Στην περίπτωση του Μάη νομίζω πως οι άξονες σύγχυσης (κι αξίζει νομίζω να τη σκεφτούμε την έννοια αυτή: τους εκάστοτε «άξονες σύγχυσης» της κάθε πραγματικότητας που απεργάζεται η εξουσία) είναι νομίζω τρεις. Σκέφτομαι πρώτα να τους αναφέρω και στη συνέχεια, στο κύριο σώμα της εισήγησης, να επιχειρήσω να τους ανασκευάσω. Πού εδράζεται, λοιπόν, και πώς ακριβώς διαχέεται η συγκεκριμένη σύγχυση; *** Πρώτος άξονας είναι η άποψη ότι ο Μάης ήταν ένα νεολαιίστικο ξέσπασμα –κάτι απ’ αυτά που κάνουν τη ζωή μας ενδιαφέρουσα και…πιπεράτη. Όλοι το καταλαβαίνουν αυτό, κυρίως όσοι έχουν παιδιά: τα παιδιά είναι ανυπόμονα και κάνουν υπερβολές, όμως υμνούν το όνειρο και το ανεκπλήρωτο όπως μόνο αυτά ξέρουν και μπορούν. Ας αποδεχτούμε, λοιπόν, τις παρεκκλίσεις και τις υπερβολές τους –πάντα βέβαια ως σοβαροί γονείς∙ ας τις αποδεχτούμε ως κάτι αναπόφευκτο και ίσως ωραίο∙ ως κάτι όμως που, σε κάθε περίπτωση, μπορεί σχετικά εύκολα να τακτοποιηθεί στα ανάλεκτα του ανθρώπινου βίου.

Δεύτερος –και, χωρίς έκπληξη, συναφής– άξονας: ο Μάης ήταν «ουτοπικός»! Αυτά που αναδύθηκαν ως αιτήματα και επιδιώξεις, στην πραγματικότητα δε γίνονται (αυτό θα πει «ουτοπικό» –από του ου-τόπος/nusquam) ούτε τότε –στη δεκαετία του ’60– ούτε, πολύ περισσότερο, σήμερα! Δεν υπάγονται παρά στη σφαίρα του ρομαντικά ονειρικού που μπορεί να τροφοδοτεί δημιουργικά τον τρόπο που ατενίζουμε την πραγματικότητα, όμως μέχρι εκεί, και μόνο έτσι: ως εκ φύσεως ανεκπλήρωτες φαντασιώσεις∙ ως ένα άλλο «ταξίδι στα Κύθηρα» (που ποτέ δε θα τα βρούμε για τον απλό λόγο ότι δεν υπάρχουν)∙ ως στιγμιαίες αρνήσεις της πραγματικότητας που, ενώ πρακτικά και λογικά δε στέκουν, δίνουν εντούτοις χρώμα και έμπνευση στη μικρή ζωή μας –και πρέπει, ως εκ τούτου, να τις αγκαλιάσουμε. Από αυτά τα δυο προκύπτει και ο τρίτος –ίσως ο πλέον βασικός– άξονας, αυτός των καθηκόντων: Τι πρέπει να αναδείξουμε από το Μάη; Τι πρέπει να κρατήσουμε για το παρόν και το μέλλον μας; Και η απάντηση που δίνεται δεν κάνει άλλο παρά να επαναλαμβάνει την ερώτηση. Σύμφωνα με το σκεπτικό που προτείνεται, στόχος είναι να αναδείξουμε τις άπειρες όψεις της πραγματικότητας που είναι –τι άλλο;– «πολύπλοκη». Να την προβληματοποιήσουμε, να την επερωτήσουμε και να αμφισβητήσουμε τις συνεκτικές ερμηνείες της στο άπειρο και το διηνεκές, όπως λέγεται περισπούδαστα. Η πραγματικότητα δεν έχει άλλωστε ιεραρχήσεις (κύρια και δευτερεύοντα στοιχεία), όλα έχουν την ίδια σημασία και πάνε πακέτο. Δεν προκύπτουν συνεπώς και συμπεράσματα (με μια έννοια και η ίδια η λέξη «συμπεράσματα» είναι προβληματική) υπάρχουν μόνο ερωτήματα κι άλλα ερωτήματα –κάθε επετειακό χρόνο και περισσότερα. Πρέπει να τα βρίσκουμε και να τα θέτουμε, δεν πρέπει όμως ποτέ να τα απαντούμε. Ελπίζοντας ότι δεν σας έχω ήδη προκαλέσει κατάθλιψη (και ας έχουμε υπόψη μας ότι αυτές είναι οι –δήθεν– ευμενείς αποδόσεις – διότι θα ξέρετε ότι, στο φόντο τους, τα τελευ-

ταία χρόνια ενισχύεται και η απολύτως αντιδραστική άποψη ότι ο Μάης ήταν απλώς ένα γιγάντιο παραβατικό φαινόμενο) επιτρέψτε μου τώρα να προχωρήσω σε επιγραμματικές ανασκευές. Ι

Είναι βέβαια αλήθεια ότι ο Μάης ξεκίνησε, εξελίχτηκε και πήρε πάμπολλα χαρακτηριστικά του από τους φοιτητές (λ.χ., από την πρωτοβουλία 22 Μάρτη στη Ναντέρ και τη Σορβόννη). Όμως το ειδοποιό του γνώρισμα –αυτό που τον έκανε τον Μάη που μνημονεύουμε– ήταν η μαζική κίνηση της εργατικής τάξης (ήδη από την πρώτη «νύχτα των οδοφραγμάτων» στις 10 του μηνός και στη συνέχεια, από τις 13 και για ένα σχεδόν μήνα)∙ το γεγονός ότι αποτελεί τη μεγαλύτερη στην ιστορία –σε διάρκεια και μαζικότητα– γενική εργατική απεργία διαρκείας. Μια απεργία που δεν την κινούσαν μόνο οικονομικά/κλαδικά, αλλά κυρίως πολιτικά αιτήματα, μια διάσταση που ο Λένιν συμπεριλάμβανε στις αναλυτικά απαραίτητες προϋποθέσεις, τις αναγκαίες συνθήκες, της επαναστατικής κατάστασης: τη γνήσια αναζήτηση ενός τρόπου οργάνωσης της παραγωγής και της ίδιας της ζωής πέρα –και αντίθετα– απ’ τον καπιταλισμό. Πόσοι αλήθεια στέκονται (ή και απλώς αναφέρουν) το γεγονός ότι, στην κορύφωση της κινητοποίησης (στις 27 και 28/5) οι εργάτες απέρριψαν μαζικά τις προτάσεις της οδού Γκρενέλ-απόρροια των συνομιλιών μεταξύ της κυβέρνησης Πομπιντού και της κομμουνιστικής Συνομοσπονδίας, της CGT (υπό τον γραμματέα Ζωρζ Σεγκί) οι οποίες έδιναν αύξηση 35% στον κατώτατο μισθό και 10% αυξήσεις στον μέσο, καθώς και άλλες –για κανονικούς καιρούς αδιανόητες– παραχωρήσεις; Γιατί τις απέρριψαν; Μα διότι επιδίωξή τους δεν ήταν κάτι καλύτερο στο σύστημα, ήταν ένα άλλο σύστημα. Πρέπει λοιπόν να τονιστεί με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη έμφαση: ο Μάης ήταν ο Μάης που μνημονεύουμε λόγω της κίνησης της εργατικής τάξης που –στις περιστάσεις αδιαμεσολάβητα– ξεπέρασε το φόβο, θέτοντας προ των πυλών το

8

Αφιέρωμα: Μάης 1968

ζήτημα της δημοκρατικής οργάνωσης της παραγωγής, το ζήτημα της κατάληψης της εξουσίας και του σοσιαλισμού. Πρόκειται για διαπίστωση που, όσες προσπάθειες κι αν γίνουν, δύσκολα κρύβεται, γι’ αυτό και επιστρατεύεται το δεύτερο στερεότυπο παραποίησης, το ότι –έτσι ή αλλιώς– όλα αυτά ανήκαν στη σφαίρα αυτού που δεν είναι δυνατό να πραγματοποιηθεί. ΙΙ

Είναι όμως έτσι; Δεν ήταν αλήθεια δυνατό να έχουμε ξεκίνημα της σοσιαλιστικής μετάβασης αρχής γενόμενης από τη Γαλλία του ’68; Έχουμε εδώ δυο ειδών ασάφειες και παρανοήσεις –κάποιες άδολες, κάποιες όμως ύπουλα εμπρόθετες και υποβολιμαίες. Οι πρώτες δείχνουν να αγνοούν (ή να μη μπορούν να συνειδητοποιήσουν) το εξής κορυφαίο γεγονός: ότι, σε περιστάσεις όπου ο κατά τα άλλα άτεγκτος Ντε Γκολ δήλωνε στις 29 Μαΐου (πριν αναχωρήσει για το Μπάντεν-Μπάντεν προκειμένου να ζητήσει στήριξη από τα εκεί γαλλικά στρατεύματα, μια και δεν είχε πλέον εμπιστοσύνη σε όσα βρίσκονταν επί γαλλικού εδάφους) πως «τώρα το μέλλον εξαρτάται απ’ το Θεό», το μόνο που χρειαζόταν ήταν ένας σοβαρός πολιτικός φορέας της Αριστεράς. Τίποτε παραπάνω από αυτό δεν είναι το επαναστατικό κόμμα: ένας σοβαρός πολιτικός φορέας που επιτελεί τη λειτουργία για την οποία δημιουργήθηκε, να καθοδηγεί την εργασία στην πάλη της με το κεφάλαιο. Αν υπήρχε, αυτός ο φορέας θα καλούσε για σύνδεση και συντονισμό των εργοστασιακών επιτροπών κατάληψης (των επιτροπών αγώνα) που είχαν ξεπηδήσει στα εργοστάσια σε τοπικό, περιφερειακό και εθνικό επίπεδο, με στόχο τη συγκρότησή τους σε σώμα το οποίο θα μετατρεπόταν από όργανο πάλης σε όργανο που θα ασκούσε ταυτόχρονα νομοθετική και εκτελεστική εξουσία (άλλωστε στη Νάντη, και ενόσω διαρκούσαν οι συνομιλίες κυβέρνησης-συνδικάτων, ήδη είχε ξεπηδήσει ένα τέτοιο συντονιστικό, στις 26/5). Αλλά ήταν αυτός ακριβώς ο μόνος παράγοντας που έλειπε: ο σοβαρός αριστερός φορέας! Τα συνήθη και τετριμμένα επιχειρήματα περί του αντιθέτου (ότι η εργατική τάξη δεν ήταν έτοιμη, ότι ο αντίπαλος ήταν πολύ ισχυρός, ή ότι τα μεσαία στρώματα ήταν απρόθυμα και η στιγμή δεν ήταν σωστή) τέθηκαν όλα και εξακολουθούν να τίθενται, όμως κανένα δεν αντέχει και στην παραμικρή κριτική αποτίμηση: Θυμηθείτε πως τα 10 εκατομμύρια απέρριψαν τις παροχές Γκρενέλ, θυμηθείτε πως οι μεσαίες τάξεις (επαγγελματίες, αγρότες, καλλιτέχνες, ακόμα και δημόσιοι λειτουργοί) είχαν όλες κερδηθεί στην εναλλακτική προοπτική –για όσο βέβαια αυτή εξακολουθούσε να υπάρχει– και πως ο κρατικός κατασταλτικός μηχανισμός έδειχνε σε όλο το δεύτερο δεκαήμερο του Μαΐου σημεία παράλυσης! Γι’ αυτό και με ανεπαίσθητα βήματα, χρονιά τη χρονιά όλο και περισσότερα από τα επιχειρήματα αυτά αποσύρονται, με τη συζήτηση να διολισθαίνει στο χονδροειδώς αόριστο: ότι –πολύ απλά– αυτά τα πράγματα δεν γίνονται!

Ξεκίνημα

τεύχος 474 - 31 Μάη - 14 Ιούνη 2018

Όμως πρέπει να τονιστεί ότι, όχι μόνο γίνονται, αλλά και είναι ο μόνος τρόπος για να αποφευχθεί η διαρκής κατρακύλα στη βαρβαρότητα που βιώνουμε. Εκεί πρέπει να στρέψει το βλέμμα του όλος αυτός ο κόσμος που αναζητά διέξοδο και –όπως είπα άδολα– αποδέχεται αυτήν την «ουτοπική» ανάγνωση του Μάη.

συνίσταται αυτή;

Υπάρχει όμως και η άλλη ανάγνωση, που ενέχει συνειδητή παραποίηση. Είναι η ανάγνωση του συνειδητού σταλινο-ρεφορμιστικού πολιτικού πυρήνα, που αέναα μετασχηματιζόμενος διατρέχει πλειάδα αναλύσεων και στάσεων: είναι η λογική της ταξικής συνεργασίας, των Λαϊκών Μετώπων: της άποψης ότι –αν κρύψουμε τις επαναστατικές θέσεις (όταν και αν υπάρχουν)– αργά ή γρήγορα θα έρθει η στιγμή της δικαίωσης ως απόρροια της «υπεύθυνης, συστημικής» συμπεριφοράς και της αυτοσυγκράτησης.

• χωρίς ιδιαίτερο –και συγκεκριμένο– στρατηγικό στίγμα και προσανατολισμό (μια κατάσταση πραγμάτων που μοιάζει να θέλει να παγιώσει μια λογική απροετοίμαστης συνέλευσης, όπως αυτή του Σταδίου Σαρλετί της 27ης Μαΐου στην οποία συμμετείχαν 50.000 εργάτες και φοιτητές χωρίς συγκεκριμένη πρόταση κλιμάκωσης με αποτέλεσμα την παραλυτική αμηχανία που στη συγκυρία ήταν καταστρεπτική) • χωρίς επισταμένη (επιστημονική) αποτίμηση του τι έλειψε από την προηγούμενη έφοδο και του τι χρειάζεται ώστε στο μέλλον να έχουμε νίκη και όχι ήττα, • χωρίς σχέδιο για το πώς διαχειριζόμαστε τα προβλήματα και τι ακριβώς προτείνουμε…

Το πόσο αδιέξοδο και καταστρεπτικό είναι αυτό το σκεπτικό το έχουμε δει πολλές φορές στην ιστορία: το είδαμε τρεις ή τέσσερεις φορές στο Μεσοπόλεμο, το είδαμε στη Χιλή του ’73, το είδαμε και πολύ πρόσφατα στις χώρες του «νέου ρεφορμισμού», πάνω απ’ όλα στην Ελλάδα. Το είδαμε βέβαια περίτρανα και στο γαλλικό Μάη. Όντας πολιτικός και κοινωνικός ουραγός της εργατικής κίνησης, το ΚΚΓ προσπάθησε με τέτοια ακριβώς επιχειρήματα να φρενάρει το επαναστατικό ξέσπασμα: δεν είμαστε έτοιμοι για το σοσιαλισμό, χρειάζεται «σύνεση» προέχει το δυνάμωμα της οργάνωσης για το μέλλον και τα υπόλοιπα γνωστά. Πρέπει κανείς να υπενθυμίσει ότι, αν και αυτή η Αριστερά (το ΚΚΓ και το ιδεολογικά παρόμοιο ιταλικό ευρωκομμουνιστικό κόμμα της austerità giusta –της λεγόμενης «δίκαιης λιτότητας») έχει σήμερα ουσιαστικά διαλυθεί, τα επιχείρημα παραμένει και ανανεώνεται. Με εκδηλώσεις όπως η σημερινή μάς εναπόκειται διαρκώς να το εκθέτουμε και να το καυτηριάζουμε. Να επαναλάβω λοιπόν, πως το ’68, όπως και σε όλες τις άλλες περιπτώσεις που ανέφερα, το πέρασμα στο σοσιαλισμό –στη δημοκρατική οργάνωση και διαχείριση της κοινωνικής διαβίωσης– ήταν (και παραμένει) όχι μόνο εφικτό και ώριμο, αλλά και ο μόνος πραγματικά ρεαλιστικός τρόπος αντιμετώπισης και αξιοποίησης των προκλήσεων του παρόντος και του μέλλοντος. Σε πείσμα όλων των περισπούδαστων ακαδημαϊκών αναλύσεων, αυτό είναι το πραγματικό περιεχόμενο του γνωστού συνθήματος «γίνε ρεαλιστής, ζήτα το αδύνατο» –Soyez réalistes, demandez l’impossible– ότι αυτό που μας έμαθαν πως είναι «αδύνατο» είναι η μόνη ρεαλιστική λύση. Η παρατήρηση με οδηγεί στο τρίτο και τελευταίο μέρος της σύντομης τοποθέτησής μου, που αφορά στα καθήκοντα. ΙΙΙ

Η σύγχυση που η εξουσία –άμεσα και έμμεσα– αδιάκοπα διασπείρει για να αναπαράγεται, βρίσκει στον τομέα αυτόν –στα καθήκοντα της Αριστεράς– τον πιο άμεσο, τον πιο επώδυνο αντίκτυπό της (επώδυνο, εννοείται, για την Αριστερά –διότι για την εξουσία είναι αυτό ακριβώς που επιδιώκει). Φοβάμαι, και τολμώ να πω, πως, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, οι επετειακές εκδηλώσεις του Μάη του ’68, τείνουν να αναπαραγάγουν και να διαχέουν αυτή τη σύγχυση. Σε τι

Σε έναν αστερισμό απόψεων που περιλαμβάνουν, εκτός από τα συνήθη πολιτισμικο-ουτοπικά, τη θέση ότι το μέλλον βρίσκεται στην ασάφεια: στη θολή και ανεπεξέργαστη προβολή αφ’ εαυτού τους εύλογων συνθημάτων όπως «άμεση δημοκρατία», «αυτο-οργάνωση», ή απλώς «αυθόρμητες δράσεις»

Αυτό που βέβαια δεν προβάλλεται είναι ότι στο γαλλικό Μάη όλα αυτά δοκιμάστηκαν, αλλά δεν ήταν αρκετά. Κι αν το σύνθημα «θέτω ερωτήματα, αλλά δεν δίνω απαντήσεις» έγινε πρόσφατα σύμβολο της πάλης ενάντια στο γραφειοκρατικό εκφυλισμό των κινηματικών οργανώσεων και των κομμάτων της Αριστεράς (το έκφρασε, λχ., ο κομαντάντε Μάρκος) πρέπει να συνειδητοποιήσουμε, ότι την ίδια στάση υιοθέτησαν όλες σχεδόν οι αποτυχημένες εξεγέρσεις καθώς επίσης και το ότι το χρησιμοποίησαν κατά κόρον και οι νέο-σταλινικοί του ΚΚΓ, όπως ο Σεγκί –που υποστήριζε πως δεν μπορούμε να πούμε στους εργάτες να γυρίσουν πίσω στις δουλειές τους, διότι δεν τους καλέσουμε εμείς να κάνουν κατάληψη! Όμως δεν είναι αυτός ο ρόλος όσων ενεργοποιούνται στην πολιτική Αριστερά. Ρόλος τους είναι • να διαμορφώσουν ένα πειστικό μεταβατικό πρόγραμμα (που, εκκινώντας από υπάρχον επίπεδο συνείδησης, να το προχωρά παραπέρα) • με ευαισθησία και προσοχή να το υποβάλλουν στη βάση (κι αν χρειαστεί να το αναπροσαρμόσουν) • αλλά σε κάθε περίπτωση να το καταθέσουν. Κάτι τέτοιο βέβαια απαιτεί την ύπαρξη εκείνης της αναγκαίας συνθήκης που τόνιζε ο Λένιν, και ξεχνούν οι περισσότεροι ακαδημαϊκοί αναλυτές των επαναστάσεων ξεχνούν: το σοβαρό επαναστατικό κόμμα. Αυτή είναι και η μεγάλη πρόκληση των καιρών. Σε μιαν ιστορική συγκυρία που, σε παγκόσμια κλίμακα, οι περισσότερες παραδοσιακές οργανώσεις της Αριστεράς, μετασχηματιζόμενες σε νεοφιλελεύθερα δεκανίκια, έχουν πρόδηλα εκλείψει, εναπόκειται σ’ όλους εμάς να συγκροτήσουμε, να προετοιμάσουμε και να προβάλλουμε αυτήν την απαραίτητη προοπτική. Η εμπειρία του γαλλικού Μάη είναι μια ακόμη ευκαιρία για να το σκεφτούμε. Και μέγιστο καθήκον μας, βέβαια, είναι να την αξιοποιήσουμε.

Αφιέρωμα: Μάης 1968

Ξεκίνημα

τεύχος 474 - 31 Μάη - 14 Ιούνη 2018

9

Α. Παγιάτσος: Δυο κορυφαίες στιγμές του γαλλικού Μάη του ’68 κι ένα συμπέρασμα

Ανδρέας Παγιάτσος

Ο Μάης του 1968 στη Γαλλία ήταν ένα συγκλονιστικό γεγονός. Οι μετασεισμικές του δονήσεις κράτησαν για χρόνια, διαπέρασαν όλη τη δεκαετία του 1970 και φτάνουν ακόμα και μέχρι τις μέρες μας. Οι κορυφαίες στιγμές του είναι πολλές – και βέβαια η σημαντικότερη όλων είναι η μετάβαση του κινήματος από τη φοιτητική διαμαρτυρία στη γενική απεργία διαρκείας της γαλλικής εργατικής τάξης. Αυτή, η γενική απεργία διαρκείας με τις μαζικές καταλήψεις εργοστασίων και τις επιτροπές βάσης, ήταν που έκανε το γαλλικό Μάη να είναι ο γαλλικός Μάης που ξέρουμε, κόντρα στις προσπάθειες συσκοτισμού του από τα μέσα προπαγάνδας της άρχουσας τάξης και πολλούς μπουρδολόγους «ριζοσπάστες» αριστερούς διανοούμενους. Με αυτό το δεδομένο όμως και μέσα σ’ αυτό το γενικό υπόβαθρο ξεχωρίζουν δυο συγκλονιστικά στιγμιότυπα που έλαβαν χώρα, αμφότερα, στις τελευταίες τέσσερις μέρες του Μάη, ανάμεσα στις 27 και τις 30 του μήνα! 1.

Η «εξαφάνιση» του Ντε Γκωλ για ένα περίπου 24ωρο, στις 29 Μάη, για να επισκεφθεί τις στρατοπεδευμένες στο Μπάντεν Μπάντεν της Γερμανίας γαλλικές μονάδες και να ζητήσει υποστήριξη. 2. Η γενική συνέλευση των 40-50 χιλιάδων ατόμων που καλέστηκε στο Παρίσι, στις 27 Μάη, σαν απάντηση στη συμφωνία του ΚΚΓ και των ηγεσιών των συνδικάτων με τους εργοδότες και την κυβέρνηση. Σ’ αυτή την συνέλευση ασκήθηκε, και πολύ σωστά έντονη κριτική στο ΚΚΓ

και στα συνδικάτα αλλά δεν κατατέθηκαν προτάσεις για το πώς να προχωρήσει το κίνημα. Η εξαφάνιση του Ντε Γκωλ

Ας σταθούμε κατ’ αρχήν στο γεγονός, ότι ένας από τους ισχυρότερους ανθρώπους στον πλανήτη εξαφανίζεται από το «φλεγόμενο» Παρίσι για να πάει στο Μπάντεν Μπάντεν της Γερμανίας και να συνομιλήσει με την στρατιωτική ηγεσία των 70.000 περίπου ανδρών που βρίσκονται στρατοπεδευμένοι εκεί. Το θέμα της συζήτησης με τους εκεί στρατηγούς ήταν το εξής: αν αυτοί θα προσφέρουν στήριξη και κάλυψη στην κυβέρνηση του Ντε Γκώλ στην περίπτωση που ανατραπούν από το επαναστατικό κύμα που έχει σαρώσει τη χώρα. Με άλλα λόγια αν θα κάνουν πραξικόπημα για να αποκαταστήσουν την κυβέρνηση σε περίπτωση ανατροπής της. Οι στρατηγοί υπόσχονται στήριξη και ο Ντε Γκωλ γυρνάει στο Παρίσι με αυτοπεποίθηση και μπαίνει στην αντεπίθεση! Είχε προηγηθεί συνάντηση του Ντε Γκωλ με τους επικεφαλής των 300.000 ενόπλων στρατιωτών και αστυνομικών στο Παρίσι. Ο Ντε Γκωλ τους πρότεινε να κτυπήσουν το κίνημα αλλά αυτοί του απάντησαν ότι κάτι τέτοιο θα ήταν αυτοκτονία: οι στρατιώτες και οι αστυνομικοί θα συναδελφώνονταν με τους απεργούς εργαζόμενους και τη νεολαία και θα στρεφόντουσαν εναντίον της κυβέρνησης.

Αυτό το συμβάν από μόνο του δείχνει με γλαφυρό τρόπο το πόσο προχωρημένη ήταν η προ-επαναστατική κατάσταση στην οποία βρισκόταν η χώρα: Πάνω από 10 εκατομμύρια εργαζόμενοι σε απεργία διαρκείας – την πιο μεγάλη απεργία διαρκείας στην παγκόσμια ιστορία. Τα εργοστάσια, τα πανεπιστήμια, τα λύκεια, τα πάντα (από τους χώρους των καλλιτεχνών μέχρι τους δικαστικούς λειτουργούς) σε κατάληψη με χιλιάδες επιτροπές και συνελεύσεις βάσης να συζητάνε πως θα είναι η ζωή στη νέα κοινωνία που θεωρούν δεδομένο ότι έρχεται. Η άρχουσα τάξη βλέπει με πανικό το χρόνο της να τελειώνει, κατανοώντας πως τα σώματα ασφαλείας δεν είναι αξιόπιστα και έτσι κι αλλιώς δεν μπορούν να συγκρατήσουν το επαναστατικό κύμα. Οι εργαζόμενοι, τα μεσαία στρώματα, η νεολαία, απορρίπτουν το σύστημα – όμως δεν ξέρουν πώς ακριβώς θα το ανατρέψουν και με τι να το αντικαταστήσουν. Ο Ντε Γκολ, δηλώνει απελπισμένος. Χαρακτηριστική είναι μια φράση του που έμεινε στην ιστορία: «Μόνο ο θεός μπορεί να σώσει τη Γαλλία». Δεν χρειαζόταν κανένας θεός όμως για να σωθεί η Γαλλία του κεφαλαίου και της αστικής τάξης. Υπήρχε το κομμουνιστικό κόμμα Γαλλίας. Η μόνη δύναμη που «δεν έβλεπε» καμία επαναστατική δυνατότητα στον ορίζοντα ήταν το ΚΚΓ (και η Γενική Συνομοσπονδία Εργαζομένων, CGT, την οποία έλεγχε) που έκανε ότι ήταν δυνατό για να κλείσει το κίνημα, αποσπώντας μόνο κάποιες παραχωρήσεις από τους εργοδότες.

10

Αφιέρωμα: Μάης 1968

Μετά από διαπραγματεύσεις δύο ημερών η ηγεσία των συνδικάτων μαζί με τους βιομήχανους και την κυβέρνηση καταλήγουν σε συμφωνία για μισθολογικές αυξήσεις. Το ΚΚΓ μιλά για νίκη και καλεί τους εργαζόμενους να γυρίσουν στη δουλειά τους. Το πόσο ώριμη ήταν η κατάσταση για επαναστατική ανατροπή αποδεικνύεται από το γεγονός ότι η προτάσεις των συνδικάτων απορρίπτονται μαζικά από τις γενικές συνελεύσεις των εργαζομένων! Κι αυτό παρότι η συμφωνία προνοούσε, ανάμεσα σε άλλες παροχές, 35% αύξηση στο βασικό μισθό. Το πολιτικό κενό που υπάρχει από τις 27 Μάη, μετά από την απόρριψη της συμφωνίας από την εργατική και τη νεολαιίστικη βάση, είναι εκκωφαντικό! Η συνέλευση 50.000 στις 27 Μάη

Σ’ αυτές τις συνθήκες, το ίδιο βράδυ της 27ης Μάη, καλείται γενική συνέλευση των επαναστατημένων εργαζομένων και νεολαίας στο Στάδιο Σαρλετί. Οι συμμετέχοντες υπολογίζονται στις 50.000. Το ΚΚΓ (που κυριαρχεί στην Αριστερά και τα συνδικάτα με 500.000 μέλη) καλεί τα μέλη του να μην συμμετάσχουν σ’ αυτή. Οι επικεφαλής του φοιτητικού κινήματος (με πιο επιφανή τον αναρχικό φοιτητή Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ) αυτή την πιο κρίσιμη ώρα, όταν χρειάζεται απελπιστικά μια πρόταση για το πώς να προχωρήσει το κίνημα, μιλούν πολύ ώρα για τη «φαντασία στην εξουσία» (το πιο φημισμένο, πιθανά, σύνθημα του Μάη του ’68) αλλά δεν βρίσκουν λέξη να πουν για την εργατική τάξη στην εξουσία… Κατακεραυνώνουν το ΚΚΓ για την πισώπλατη μαχαιριά που επεφύλασσε στο κίνημα, αλλά δεν έχουν τίποτα να προτείνουν για το πώς να προχωρήσει το κίνημα, της νεολαίας μαζί με την εργατική βάση, μετά την προδοσία των κορυφών. • Κι όμως αυτό που χρειάζεται το κίνημα σ’ αυτές τις συνθήκες είναι (ναι, κριτική στους πουλημένους αριστερούς και συνδικαλιστές ηγέτες, αλλά πάνω απ’ όλα) πώς να προχωρήσει μπροστά. Πώς να αντιμετωπίσει την πισώπλατη μαχαιριά και να συνεχίσει στο δρόμο της νίκης. Και οι απαντήσεις σ’ αυτό το ερώτημα δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολες (εξάλλου υπάρχει το παράδειγμα των Μπολσεβίκων που το 1917 απάντησαν ακριβώς σ’ αυτό το ερώτημα): • Καμία υποχώρηση, απόρριψη της συμφωνίας των εργοδοτών-συνδικάτων-κυβέρνησης και συνέχιση του απεργιακού κινήματος, με στόχο τη πτώση της κυβέρνησης. • Σύνδεση και συντονισμός των επιτροπών και των συνελεύσεων βάσης και άνοιγμα στους φαντάρους και τη

βάση των σωμάτων ασφαλείας για να δημιουργήσουν τις δικές τους επιτροπές βάσης, όπως είχαν ήδη ξεκινήσει να κάνουν. • Κάλεσμα των συνελεύσεων και επιτροπών βάσης να εκλέξουν αντιπροσώπους σε ένα εργατικό-νεολαιίστικο-λαϊκό κοινοβούλιο με απόλυτα δημοκρατικές διαδικασίες και δικαίωμα ανάκλησης των αντιπροσώπων. • Πέρασμα της εξουσίας στο εργατικό κοινοβούλιο, τη νέα μορφή πολιτικής εξουσίας που γεννούσε ο Μάης, ακριβώς όπως έγινε στη Ρωσία το 1917 όταν οι Μπολσεβίκοι έριξαν το σύνθημα «όλη η εξουσία στα Σοβιέτ». Η ηγεσία του ΚΚΓ συνειδητά σαμπόταρε τον εκπληκτικό Μάη του 68. Και η αναρχική και μικροαστική ηγεσία του φοιτητικού κινήματος αποδείχτηκε εντελώς ανεπαρκής για να δώσει διέξοδο. Με παρόμοιο τρόπο οι Σοσιαλιστές της εποχής, όπως ο μετέπειτα πρόεδρος Φρανσουά_Μιτεράν έβλεπαν με τρόμο το κίνημα που απειλούσε τα θεμέλια του καπιταλισμού και αναζητούσαν τρόπους να το υποσκάψουν. Συμπέρασμα Οι Σταλινικοί ηγέτες του ΚΚΓ ήξεραν τι έκαναν. Με ένα «στρατό» 500.000 μελών επεδίωκαν με τον πιο συνειδητό (και φρενιασμένο) τρόπο να εμποδίσουν το κίνημα να φτάσει μέχρι την τελική νίκη, την ανατροπή του καπιταλισμού και την εργατική εξουσία. Είχαν τους λόγους τους: αν η Γαλλία προχωρούσε στην εργατική εξουσία και το σοσιαλισμό, οι μέρες της σταλινικής γραφειοκρατίας της Σοβιετικής Ένωσης ήταν μετρημένες. Στη Γαλλία δεν υπήρχε καμία πιθανότητα η εξουσία να περάσει σε ένα μονοκομματικό, παρανοϊκό καθεστώς όπως το διαμόρφωσε ο Στάλιν μετά το θάνατο του Λένιν. Μια δημοκρατική σοσιαλιστική επαναστατική Γαλλία θα έδινε το παράδειγμα και το πρότυπο για τα σοβιετικά λαϊκά στρώματα να απαλλαγούν από τη γραφειοκρατία. Η κατάσταση των καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού ήταν έτσι κι αλλιώς κάθε άλλο παρά σταθερή: τη στιγμή που εξελισσόταν ο γαλλικός Μάης αναπτύσσονταν παράλληλα οι διεργασίες Άνοιξης της Πράγας της. Είχαν προηγηθεί οι μαζικές εξεγέρσεις ενάντια στη σταλινική γραφειοκρατία στην Ουγγαρία το 1956 και στην Ανατολική Γερμανία το ’53. Δύο χρόνια μετά, το 1970, ακολούθησε η Πολωνία… Μπροστά στην προδοσία των Σταλινικών, από την άλλη, το «αυθόρμητο» του κινήματος έδειξε τα όριά του. Οι λάτρεις του αυθόρμητου, αυτοί που απορρίπτουν την ύπαρξη ενός επαναστατικού φορέα σαν προϋπόθεση για να νικήσει ένα επαναστατικό κίνημα, δεν έχουν βγάλει κανένα συμπέρασμα από τον Μάη. Αναρχικοί και μεγάλα τμήματα της μικροαστικής-ριζοσπαστικής Αριστεράς συνεχίζουν να πιπιλάνε την καραμέλα του «όχι σε κόμματα», «όχι σε μηχανισμούς»

Ξεκίνημα

τεύχος 474 - 31 Μάη - 14 Ιούνη 2018

στο όνομα δήθεν της δημοκρατίας… Όμως, αυτό που έλειπε από το Γαλλικό Μάη, το μόνο που έλειπε, ήταν μια πολιτική δύναμη που να θέλει τη νίκη και να ξέρει πώς να την πετύχει και να την κρατήσει. Που να έχει ένα επαρκή αριθμό μερικών χιλιάδων αγωνιστών μέσα στους διάφορους χώρους. Που να θέτει εκεί τις προτάσεις για μια νικηφόρα έκβαση του αγώνα. Που να προτείνει την εκλογή αντιπροσώπων για μια συνέλευση που να εκπροσωπεί τη βάση, κατ’ αρχήν του Παρισιού και μετά όλης της Γαλλίας. Που να θέσει μπροστά στο κίνημα και τις συνελεύσεις του το στόχο της κατάληψης της εξουσίας και να το επιδιώξει με πρακτικό τρόπο. Χρειαζόταν με άλλα λόγια ένας επαναστατικός πολιτικός φορέας. Ένα επαναστατικό κόμμα –όσο κι αν η λέξεις αυτές ξενίζουν τους αναρχικούς και μικροαστούς ριζοσπάστες– είναι ο απόλυτος όρος για τη νίκη. Χωρίς αυτόν, η ήττα είναι προδικασμένη! Ο γαλλικός Μάης μπορούσε να νικήσει. Στην πραγματικότητα ήταν μια ανάσα από το να νικήσει. Αν νικούσε θα είχε αλλάξει το πρόσωπο του πλανήτη, τη ροή της ιστορίας! Το 1968 ήταν μια χρονιά γεμάτη επανάσταση σε παγκόσμια βάση… Την επόμενη χρονιά ο Μάης επεκτάθηκε στην Ιταλία… Δυο χρόνια μετά είχαμε την ήττα και την αποχώρηση των ΗΠΑ από το Βιετνάμ κάτω από την πίεση ενός μεγαλειώδους κινήματος στις ΗΠΑ και διεθνώς! Το 1972 είχαμε την ιστορική απεργία των βρετανών ανθρακωρύχων μέσα σε ένα γενικευμένο κλίμα απεργιακού πυρετού (η απεργία επαναλήφθηκε το 1974 και έριξε την κυβέρνηση των Συντηρητικών). Το 1973 είχαμε το Πολυτεχνείο στην Ελλάδα. Την επόμενη χρονιά είχαμε την επανάσταση στην Πορτογαλία και την πτώση της Χούντας στην Ελλάδα. Την επόμενη χρονιά είχαμε τη πτώση της δικτατορίας του Φράνκο στην Ισπανία… Η σειρά των επαναστατικών γεγονότων είναι πολύ μεγάλη για να απαριθμηθεί. Στα χρόνια που ακολούθησαν το Μάη ο «αέρας» μύριζε επανάσταση, η δεκαετία του ’70, συνολικά, ήταν μια επαναστατική δεκαετία. Αν νικούσε ο Μάης, θα είχε αλλάξει το πρόσωπο της γης γιατί θα άνοιγε το δρόμο για νίκες σε μια σειρά χώρες. Όσοι, σήμερα, στις γραμμές της Αριστεράς, βλέπουν το Μάη με «χαζοχαρούμενο» τρόπο και «ρομαντική νοσταλγία», προσφέρουν τη χειρότερη υπηρεσία! Γιατί για το ότι δεν νίκησε ο Μάης, υπάρχουν ευθύνες! Το γεγονός ότι χάθηκε μια τέτοια ιστορική ευκαιρία πρέπει να μας γεμίζει με θυμό! Ο Μάης προσφέρει συμπεράσματα για το μέλλον κι όχι «ρομαντικές αναπολήσεις» – το καθήκον μας είναι να τα αντλήσουμε, με σοβαρότητα και σε βάθος, για να προετοιμαστούμε για το μέλλον, γιατί θα έρθουν κι άλλα μεγάλα αντίστοιχα γεγονότα, αυτό είναι σίγουρο!

Διεθνή

Ξεκίνημα

τεύχος 474 - 31 Μάη - 14 Ιούνη 2018

Ιταλία: η ΕΕ σε νέα κρίση! Συνέχεια από τη σελίδα 1 Η μόνη κυβέρνηση που μπορούσε να σχηματιστεί ήταν ανάμεσα στην ακροδεξιά λαϊκιστική «Λέγκα» και στο απρόβλεπτο λαϊκίστικο «Κίνημα των 5 Αστέρων», μια κυβέρνηση που το ιταλικό κατεστημένο δεν ήθελε λόγων των αντι-ΕΕ θέσεων που και τα δύο κόμματα έχουν πάρει κατά καιρούς. Βέβαια, η άρνηση του Ματαρέλλα να εγκρίνει την κυβέρνηση τους ήταν μια κίνηση απελπισίας. Απ’ ότι φαίνεται, η Ιταλία θα πάει τώρα σε νέες εκλογές, στις οποίες όμως είναι πιθανό να υπάρξει ενίσχυση των δύο κομμάτων. Η απόρριψη μιας κυβέρνησης που μπορεί να συγκεντρώνει την πλειοψηφία στη Βουλή, δείχνει τα όρια της «δημοκρατίας» εντός της ΕΕ, και φυσικά θα ενισχύσει τις φωνές κριτικής και σκεπτικισμού. Χρηματοοικονομική βία

Ο πανικός του ευρωπαϊκού κατεστημένου για αυτές τις εξελίξεις φάνηκε από τις απαράδεκτες δηλώσεις που έκαναν διάφοροι ευρωπαίοι αξιωματούχοι. Η πιο γνωστή (χωρίς να είναι η μόνη) είναι αυτή του Γερμανού Επιτρόπου Γκίντερ Έτινγκερ που δήλωσε ότι «οι αγορές πρέπει να μάθουν στους Ιταλούς να ψηφίζουν». Μετά το χαμό που προκλήθηκε βέβαια ζήτησε συγγνώμη και τη μάζεψε, αλλά η ουσία παραμένει αυτή: οι «δημοκράτες» της ΕΕ δεν θέλουν να αμφισβητείται η κυριαρχία τους, αλλιώς θα επιβάλλουν την άποψη τους με την (χρηματοοικονομική) βία, όπως έκαναν και στην Ελλάδα. Έτσι, ο Ματαρέλλα διόρισε υπηρεσιακό πρωθυπουργό έναν πρώην υπάλληλο του ΔΝΤ. Οι πιο σοβαροί εκπρόσωποι βέβαια της ΕΕ καταλαβαίνουν ότι αυτή η στάση κινδυνεύει να τους γυρίσει μπούμερανγκ, και έτσι ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Ντόναλντ Τουσκ ανέλαβε να τους «μαζέψει» λέγοντας ότι «πρέπει να σεβόμαστε τους Ιταλούς ψηφοφόρους»… Στάχτη στα μάτια φυσικά καθώς η πολιτική της ΕΕ παραμένει το ίδιο σκληρή. «Άμεση υπαρξιακή απειλή»

Η κρίση αυτή όμως δεν είναι μόνο ιταλική. Απειλεί συνολικά την Ευρωζώνη, καθώς μια κατάρρευση ή αποχώρηση της Ιταλίας θα θέσει συνολικά το ερώτημα για το μέλλον του ευρώ. Η Ιταλία δεν είναι Ελλάδα, που τα μεγέθη για την ΕΕ ήταν «διαχειρίσιμα». Είναι, μετά την αποχώρηση της Βρετανίας, η 3η μεγαλύτερη οικονομία στην ΕΕ, ενώ το δημόσιο χρέος της μετριέται όχι σε δις αλλά σε τρις ευρώ (2,4 τρις € αυτή τη στιγμή, ή 130% του ΑΕΠ). Η ανησυχία των καπιταλιστών φαίνεται από την πτώση σε όλα τα μεγάλα διεθνή χρηματιστήρια μετά τις τελευταίες εξελίξεις. Όχι τυχαία, ο γνωστός μεγαλο-επενδυτής/τζογαδόρος Τζ. Σόρος δήλωσε με αφορμή τις εξελίξεις στην Ιταλία ότι «η ΕΕ αντιμετωπίζει μια άμεση υπαρξιακή απειλή». Από το 2008 και μετά, η ΕΕ περνάει τη μια κρίση μετά την άλλη: η αρχικά ήταν το θέμα του Grexit, μετά οι καυγάδες για το προσφυγικό, στη συνέχεια το Brexit, μετά η κρίση στην Καταλονία και τώρα η κρίση στην Ιταλία. Και τα προβλήματα βέβαια δεν πρόκειται να σταματήσουν καθώς έχουν τη βάση τους στην κρίση της καπιταλιστικής οικονομίας και στον ανταγωνισμό μεταξύ των κρατών της ΕΕ για το ποιος θα πληρώσει την κρίση. Η ακροδεξιά και οι λαϊκιστές δεν έχουν λύσεις

Η απαράδεκτη πραξικοπηματική ενέργεια του Ιταλού προέδρου και των επιτελών της ΕΕ δεν σημαίνει βέβαια ότι οι πολιτικές των «λαϊκιστών» του «Κινήματος των 5 Αστέρων» ή των Ιταλών ακροδεξιών μπορούν να προσφέρουν οποιαδήποτε λύση στα προβλήματα του ιταλικού λαού. Είναι ενδεικτικές οι δηλώσεις του ηγέτη της «Λέγκας» Μ. Σαλβίνι, ο οποίος σε μια ένδειξη των «προτεραιοτήτων» που θα είχε η κυβέρνηση του δήλωσε: «Αν μπορούμε να δουλέψουμε ελεύθερα, αύριο εγώ θα αρχίσω να δουλεύω στο υπουργείο Εσωτερικών και θα αρχίσουν οι απελάσεις των λαθρομεταναστών». Το πρόβλημα του ιταλικού λαού όμως δεν είναι οι «λαθρομετανάστες», αλλά όσοι εδώ και χρόνια κερδίζουν από τις πολιτικές λιτότητας. Και εκτός από το γερμανικό κατεστημένο, και οι «συμπατριώτες» Ιταλοί καπιταλιστές έχουν κερδίσει πολλά. Η απουσία μιας μαχητικής Αριστεράς στην Ιταλία δίνει δυστυχώς χώρο σε ακροδεξιούς και λαϊκιστές να εμφανίζονται ως «φιλολαϊκοί». Δεν έχουν όμως στην ουσία να προσφέρουν καμία λύση στα πραγματικά προβλήματα του κόσμου. Η ανάγκη για να ξαναχτιστούν οι οργανώσεις του ιταλικού κινήματος, και ειδικά η ανάγκη για το χτίσιμο μιας επαναστατικής Αριστεράς που δεν θα ακολουθήσει τις καταστροφικές πολιτικές που είχε ακολουθήσει η Κομμουνιστική Επανίδρυση, είναι επιτακτική.

Ιρλανδία: συντριπτικό «Ναι» στη νομιμοποίηση των αμβλώσεων! Από το site του «Ξ»

Το δημοψήφισμα της 25ης Μάη ήταν μια μεγάλη νίκη για το γυναικείο κίνημα στην Ιρλανδία, αλλά και σε όλο τον κόσμο. Η υπερψήφιση της κατάργησης του άρθρου 8 του Συντάγματος, που απαγορεύει τις αμβλώσεις, από το 66,4% της ιρλανδικής κοινωνίας, αποτελεί μια τεράστια ανακούφιση για τις νέες γυναίκες της χώρας. Γυναίκες που μέχρι σήμερα ήταν υποχρεωμένες να ταξιδέψουν στο εξωτερικό για να τερματίσουν μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη, ή να καταφεύγουν σε επικίνδυνες για τη ζωή και την υγεία τους μεθόδους άμβλωσης. Στην ψηφοφορία συμμετείχε ο μεγαλύτερος αριθμός ψηφοφόρων στην ιστορία της Ιρλανδίας, περίπου 3,3εκ άτομα! Και όλα αυτά κόντρα σε μεγάλα κόμματα του κατεστημένου, την πολύ ισχυρή καθολική εκκλησία, την ακροδεξιά και την πλειοψηφία των ΜΜΕ! Η εκστρατεία

Η καμπάνια υπέρ του «Ναι» ήταν μακρόχρονη, εντατική και μαχητική. Από μαζικές διαδηλώσεις, μοιράσματα χιλιάδων ενημερωτικών φυλλαδίων, ακτιβιστικές δράσεις, η εκστρατεία έπαιξε τεράστιο ρόλο στην εξασφάλιση του αποτελέσματος. Δεν είχε «πλάτες» από μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, ήταν μια εκστρατεία που κινητοποίησε τους απλούς ανθρώπους στη βάση της κοινωνίας. Πρόκειται για μια διαδικασία η οποία έχει ξεκινήσει εδώ και αρκετά χρόνια, αναδεικνύοντας μια σειρά από καταστάσεις: Την υποκρισία της καθολικής εκκλησίας, που παλεύει για «τη ζωή του αγέννητου παιδιού», την ίδια ώρα που απαξιώνει τη ζωή αμέτρητων γυναικών. Την υποκρισία του κράτους που αρνείται να σπάσει τους δεσμούς του μαζί της, όπως και με τα πιο συντηρητικά και οπισθοδρομικά στοιχεία της ιρλανδικής κοινωνίας. Την ατελείωτη οδύσσεια χιλιάδων γυναικών, που αναγκάζονται να γίνουν μητέρες χωρίς τη θέλησή τους, να ταξιδέψουν στο εξωτερικό προκειμένου να τερματίσουν μια εγκυμοσύνη, να βάλουν σε κίνδυνο τη ζωή και την υγεία τους, ακόμη και να πεθάνουν, όπως συνέβη στην περίπτωση της Savita Halappanavar, μετανάστριας από την Ινδία, η οποία πέθανε από επιπλοκές μιας εγκυμοσύνης που δεν της επέτρεψαν να τερματίσει. Ταξίδεψαν από όλο τον κόσμο

Τεράστια ήταν και η ανταπόκριση στην εκστρατεία από τους Ιρλανδούς και τις Ιρλανδές που ζουν εκτός χώρας. Χιλιάδες γυναίκες και άντρες ταξίδεψαν για να συμμετάσχουν στο δημοψήφισμα. Ταξίδεψαν τεράστιες αποστάσεις, ακόμη και από χώρες όπως η Κόστα Ρίκα, η Αυστραλία, η Ιαπωνία, η Ταϊλάνδη, κ.α. Κάποια από τα σχόλια τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, είναι τόσο συγκινητικά, όσο και ενδεικτικά του κλίματος που επικράτησε. «Ο υπέροχος γιος μου έρχεται πίσω στην Ιρλανδία για να ψηφίσει. Ένας φτωχός φοιτητής που κράτησε τα λεφτά των γενεθλίων του για να βγάλει αεροπορικά εισιτήρια… θα ψηφίσει «Ναι» μαζί με τον πατέρα του. Για την αδερφή του, για τη μητέρα του, για τις γυναίκες της Ιρλανδίας». Κολέτ Κέλεχερ «Όταν απελπίζομαι με την κατάσταση του κόσμου, σκέφτομαι την πύλη αφίξεων στο αεροδρόμιο του Δουβλίνου». Νικ Μάρει «Αποφάσισα αργά να επιστρέψω για να ψηφίσω για την κατάργηση του άρθρου 8 και δε βρήκα αεροπορικά εισιτήρια από Λονδίνο. Επομένως, τέσσερις ώρες με το τρένο, τέσσερις ώρες αναμονής και άλλες τρεις ώρες στο καράβι προκειμένου να επιστρέψω. Μοιάζει με παιχνιδάκι σε σύγκριση με το ταξίδι που κάνουν καθημερινά Ιρλανδές προς τη Βρετανία» (για να κάνουν έκτρωση). Μισέλ ΜακΧαφ

Πολλοί και πολλές από όσους δεν κατάφεραν να επιστρέψουν, προσφέρθηκαν να πληρώσουν τα εισιτήρια για ανθρώπους που είχαν το χρονικό περιθώριο να κάνουν το ταξίδι, αλλά δυσκολεύονταν οικονομικά: «Είμαι Ιρλανδή και δουλεύω στη Βρετανία. Αν υπάρχει κάποιος/α που μπορεί να ταξιδέψει αλλά δεν έχει χρήματα, ας επικοινωνήσει μαζί μου. Θα πληρώσω για τα εισιτήρια, αφού εγώ δεν μπορώ να ταξιδέψω. Καταργήστε το άρθρο 8!». Άλις Μέρφι Η πλευρά του «Όχι»

Οι υποστηρικτές του «Όχι» ήταν στην πλειοψηφία τους άντρες μεγαλύτερης ηλικίας, αλλά το ακόμη πιο ενδιαφέρον, είναι ότι επέλεξαν να απευθυνθούν κατά κύριο λόγο σε άντρες ψηφοφόρους, όπως φάνηκε από τα φυλλάδιά τους, που καλούσαν τους άντρες να… «φερθούν σαν άντρες και να προστατέψουν ανυπεράσπιστα μωρά» ψηφίζοντας «Όχι»! Για τις γυναίκες βέβαια ούτε λόγος, αφού για τους υποστηρικτές του «Όχι», δεν αντιμετωπίστηκαν σαν άνθρωποι με δικαιώματα, αλλά σαν «δολοφόνοι μωρών». Παράλληλα, δε δίστασαν να επιτεθούν σε τραπεζάκια με ενημερωτικό υλικό υπέρ του «Ναι», ακόμη και να κάψουν αφίσες με το πρόσωπο της Savita, που καλούσαν τον κόσμο να ψηφίσει με κριτήριο το δικαίωμα των γυναικών να αποφασίζουν οι ίδιες για το σώμα και τη ζωή τους. Το παράδειγμα μιας γυναίκας που πέθανε εξαιτίας της άρνησης του κράτους να της επιτρέψει να τερματίσει μια επικίνδυνη εγκυμοσύνη, ενόχλησε υπερβολικά τους υποστηρικτές της «χριστιανικής αγάπης». Βήμα μπροστά!

Τόσο το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος για την άμβλωση, όπως και το δημοψήφισμα για το δικαίωμα των ομόφυλων ζευγαριών στο γάμο λίγα χρόνια πριν, είναι ενδεικτικά του κλίματος που επικρατεί στην ιρλανδική κοινωνία. Εξίσου ενδεικτική της διάθεσης για αντίσταση ήταν η τεράστια μάχη για την υπεράσπιση του νερού ως δημόσιο αγαθό, παρά την επίθεση λάσπης, τις δίκες και την τρομοκρατία που εξαπέλυσε το κατεστημένο ενάντια στους αγωνιστές του Τζόμπσταουν και όλους όσους αντιστάθηκαν στο φόρο στο νερό[1]. Αυτοί που έδωσαν τις παραπάνω μάχες, ήταν οι φτωχοί, οι καταπιεσμένοι, οι γυναίκες, η ΛΟΑΤ κοινότητα, η νεολαία και η εργατική τάξη μιας χώρας, που κάθε μέρα που περνά, δείχνει όλο και πιο αποφασισμένη να σπάσει με ένα οπισθοδρομικό, υποκριτικό πολιτικό κατεστημένο. Να διεκδικήσει τα δικαιώματα και τις ελευθερίες που της στερούν, να βάλει φρένο στην ανισότητα και τη φτώχεια, να χτίσει ένα διαφορετικό μέλλον για τη νεολαία και τις επόμενες γενιές. Στην αιχμή του δόρατος της καμπάνιας για το «Ναι» στο δημοψήφισμα βρέθηκε φεμινιστική σοσιαλιστική ομάδα ROSA, αλλά και οι συντρόφισσες και σύντροφοι του Σοσιαλιστικού Κόμματος Ιρλανδίας (αδερφή οργάνωση του «Ξ»), που σήκωσαν το βάρος της δημόσιας συζήτησης για το ζήτημα (όπως αναγκάστηκε να παραδεχτεί ακόμα και ο πρωθυπουργός Varadkar στη Βουλή), αλλά και της εκστρατείας στους δρόμους. Η νίκη αυτή του φεμινιστικού κινήματος έχει διεθνείς διαστάσεις, και μας δίνει κουράγιο να παλέψουμε ακόμα πιο μαχητικά για τα γυναικεία δικαιώματα σε όλες τις χώρες!

________________________

[1] xekinima.org: «Iρλανδία: αθώοι οι αγωνιστές του Τζόμπσταουν – βαριά ήττα για το κατεστημένο»

11

12

Διεθνή

Ξεκίνημα

τεύχος 474 - 31 Μάη - 14 Ιούνη 2018

Ήττα της Amazon: ψηφίστηκε φορολόγηση 50εκ$ κάτω από την πίεση του κινήματος στο Σιάτλ

Διασκευή άρθρου από το site της «Σοσιαλιστικής Εναλλακτικής», (CWI, αδελφή οργάνωση του «Ξ» στις ΗΠΑ) για την απόφαση του Συμβουλίου της Πόλης του Σιάτλ να φορολογήσει την Amazon, προκειμένου να εξασφαλιστούν σημαντικά ποσά για την αντιμετώπιση της στεγαστικής κρίσης που αντιμετωπίζει η πόλη. Η απόφαση αυτή πάρθηκε κάτω από την τεράστια πίεση του κινήματος και της εκστρατείας «Tax Amazon».

Στις 14 Μάη το Συμβούλιο της Πόλης του Σιάτλ πήρε την ιστορική απόφαση της φορολόγησης της Amazon και άλλων μεγάλων επιχειρήσεων, προκειμένου να χρηματοδοτηθεί η κατασκευή δημόσιων, φτηνών κατοικιών. Το Σιάτλ είναι η πόλη στην οποία έχει την έδρα της η Amazon, που είναι η μεγαλύτερη εταιρεία πωλήσεων στον πλανήτη. Ο ιδιοκτήτης της Τζέφ Μπέζος ανακηρύχθηκε φέτος ο πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο. Παρόλα αυτά, η εταιρεία πληρώνει μηδενικούς (!) φόρους σε ομοσπονδιακό επίπεδο, και ταυτόχρονα πληρώνει πολύ χαμηλούς μισθούς στους εργαζόμενους της. Την ίδια ώρα, στο Σιάτλ είναι σε εξέλιξη μια στεγαστική κρίση. Λόγω της εταιρικής ανάπτυξης της περιοχής, οι τιμές των ακινήτων έχουν ανέβει κατακόρυφα, και τα εργατικά στρώματα δεν έχουν τη δυνατότητα να νοικιάσουν ή να αγοράσουν κατοικίες σε προσιτές τιμές. Σύμφωνα με έρευνα που δημοσιεύτηκε στο Seattle Magazine, σήμερα υπάρχουν μόνο 44 (!) κατοικίες προς πώληση στην πόλη του Σιάτλ (όπου υπάρχουν συνολικά 80.000 κατοικίες), και οι περισσότερες από αυτές έχουν τιμή πάνω από 1 εκατομμύριο $! Οι τιμές των κατοικιών αυξάνονται κατά 19% το χρόνο! Αυτή η κατάσταση έχει προκαλέσει οργή στα λαϊκά στρώματα. Σε αυτή τη βάση δημιουργήθηκε η εκστρατεία «Tax Amazon» («φορολογήστε την Amazon») που παλεύει για την φορολόγηση των μεγάλων επιχειρήσεων στο Σιάτλ, ώστε να κατασκευαστούν φτηνές κατοικίες. Η εκστρατεία ξεκίνησε το περασμένο φθινόπωρο με την κατάληψη του Δημαρχείου και προκάλεσε μια μεγάλη δημόσια συζήτηση στην πόλη, ώστε να φτάσουμε στις 14 Μάη που είχε την πρώτη της σημαντική νίκη. «Πολιτικοί – υπάλληλοι της Amazon»

Στη διάρκεια της εβδομάδας που προηγήθηκε της τελικής ψηφοφορίας, οι μεγάλες επιχειρήσεις και οι πολιτικοί που λειτουργούν ως υπάλληλοί τους, όπως η Δήμαρχος του Σιάτλ, Τζένι Ντάρκαν, έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους προκειμένου να ελαχιστοποιήσουν τις απώλειες για τις εταιρείες. Η Ντάρκαν κατέθεσε αντιπρόταση, με βάση την οποία, η φορολογία θα απέφερε 40 εκατ. δολάρια το χρόνο, αντί για 75 εκατ. δολάρια (με βάση την αρχική πρόταση που κατέθεσε η σ. Σάμα Σαγουάντ) τα οποία μάλιστα θα κατευθύνονταν σε προσωρινές, όσο και απάνθρωπες «λύσεις», όπως οι καταυλισμοί αστέγων, αντί για τη δημιουργία μόνιμων κατοικιών. Η πρότασή της καταψηφίστηκε από την επιτροπή οικονομικών του Συμβουλίου, χάρη στην τεράστια δυναμική του κινήματος για τη φορολόγηση της Amazon. Την ίδια ώρα όμως που το κίνημα βρισκόταν στους δρόμους, απαιτώντας 75 εκατ. δολάρια, χωρίς αστερίσκους και υποσημειώσεις προς όφελος των μεγάλων επιχειρήσεων, το Συμβούλιο της Πόλης του Σιάτλ, μεθόδευσε μια νέα πρόταση, η

οποία είναι ελάχιστα καλύτερη από αυτή της Δημάρχου και του ιδιοκτήτη της Amazon, Τζεφ Μπέζος. Για την ακρίβεια, αυτό που ψηφίστηκε τελικά, ήταν η εξασφάλιση 48 εκατ. δολαρίων το χρόνο από τη φορολόγηση της Amazon. Αν και το τελικό αποτέλεσμα είναι μακριά από το αρχικό αίτημα του κινήματος, η σημασία του γεγονότος ότι 48 εκατομμύρια δολάρια θα φεύγουν κάθε χρόνο από την τσέπη του Μπέζος και θα καταλήγουν στις ανάγκες στέγασης στην πόλη, είναι τεράστια. Και αυτή η νίκη δε θα είχε ποτέ γίνει πραγματικότητα, χωρίς τη μάχη που προηγήθηκε, με την κινητοποίηση και την ικανότητά του κινήματος να απαντάει πειστικά στα επιχειρήματα των πολιτικών που υπηρετούν τις μεγάλες επιχειρήσεις. Η Amazon έδωσε λυσσαλέα μάχη ενάντια στη φορολόγηση, αλλά στο τέλος ηττήθηκε. Κάτι αντίστοιχο είχε γίνει και με την εκστρατεία για 15$/ώρα βασικό μισθό, που έδωσαν οι εργαζόμενοι του Σιάτλ. Είχαν να αντιμετωπίσουν τους εργοδότες του Σιάτλ, αλλά κατάφεραν να περάσουν το μέτρο, που τώρα έχει επεκταθεί και σε πολλές άλλες πόλεις των ΗΠΑ. Απειλές από την Amazon

Το διάστημα πριν την ψήφιση του μέτρου, η Amazon χρησιμοποίησε απειλές, λέγοντας ότι αν αυτό περάσει από το Συμβούλιο, θα εγκαταλείψει ένα μεγάλο μέρος του κατασκευαστικού της προγράμματος στην πόλη, αφήνοντας άνεργους 7.000 εργαζόμενους. Στην πραγματικότητα βέβαια, το ποσό το οποίο καλείται να πληρώσει η εταιρεία, δεν της προκαλεί κανένα ουσιαστικό οικονομικό πρόβλημα, αφού πρόκειται για ψίχουλα μπροστά στα τεράστια κέρδη της. Αυτό όμως που προβληματίζει την Amazon είναι ότι ένα τέτοιο μέτρο μπορεί να λειτουργήσει ως παράδειγμα και για άλλες πολιτείες της χώρας, στις οποίες έχει γραφεία και εγκαταστάσεις, όπου θα μπορούσαν να αναπτυχθούν αντίστοιχα κινήματα. Ένα τέτοιο ντόμινο διεκδικήσεων για φορολόγηση της Amazon είναι ικανό να απειλήσει την κερδοφορία του Μπέζος. Οι απειλές της Amazon είναι μια απόπειρα τρομοκράτησης και διχασμού των εργαζομένων της πόλης. Μάλιστα, σε κάποια φάση ο Μπέζος προσπάθησε να κινητοποιήσει ένα σωματείο εργαζομένων που υπέκυψε στους εκβιασμούς του, και να το στρέψει ενάντια στο κίνημα[1]. Όλα αυτά, τη στιγμή που οι εργαζόμενοι της εταιρείας σε ολόκληρο τον κόσμο, δουλεύουν κάτω από άθλιες συνθήκες εντατικοποίησης[2], αλλά και στενής παρακολούθησης[3]. Την ίδια ώρα που, σύμφωνα με στοιχεία που βλέπουν το φως της δημοσιότητας ανά τακτά διαστήματα, μεγάλο ποσοστό τους δεν είναι καν σε θέση να αγοράσει τα απαραίτητα τρόφιμα με το μισθό του. Στο Οχάιο[4], το 10% των εργαζομένων της εταιρείας, βασίζονται για την επιβίωσή τους σε τράπεζες τροφίμων, ενώ στην Πενσυλβάνια[5], περίπου το

ίδιο ποσοστό εργαζομένων δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις διατροφικές του ανάγκες με το μισθό του. Δυνατότητες εξάπλωσης

Η μεγάλη νίκη που πέτυχε το κίνημα στο Σιάτλ έχει δυνατότητες εξάπλωσης σε ολόκληρη τη χώρα. Παρά το γεγονός ότι το ποσό που εξασφαλίστηκε δεν είναι αυτό που διεκδικούσε αρχικά το κίνημα, είναι περίπου 50 εκατομμύρια δολάρια πάνω από αυτά που ήταν διατεθειμένοι να δώσουν οι ιδιοκτήτες μεγάλων επιχειρήσεων όπως η Amazon. Χαρακτηριστικό του αντίκτυπου και της πίεσης του κινήματος, είναι το γεγονός ότι μεγάλες εφημερίδες και ενημερωτικά δίκτυα, μέσα και έξω από τιςΗΠΑ, ασχολήθηκαν εντατικά με το θέμα. Μέσα όπως η New York Times[6], η Washington Post[7], το πρακτορείο Reuters[8], ο Guardian[9], κ.α. έκαναν αναλυτικά ρεπορτάζ, γύρω από το θέμα. Η οργή που συσσωρεύεται στα λαϊκά στρώματα της Αμερικάνικης κοινωνίας ψάχνει να βρει δρόμους έκφρασης. Ο Μπέζος και το σινάφι του προτιμάνε η οργή αυτή να διοχετευτεί σε ακροδεξιούς πολιτικούς, σε ρατσιστικές συμπεριφορές, κτλ. Φοβούνται τη δύναμη των κινημάτων και των εργαζομένων, αν αυτοί αποφασίσουν να εκφράσουν την οργή αυτή εναντίον τους. Σε αυτή την κατεύθυνση, ο ρόλος της «Σοσιαλιστικής Εναλλακτικής» και της Συμβούλου Σάμα Σαγουάντ ήταν κρίσιμος, καθώς καθόρισαν την ατζέντα των πολιτικών εξελίξεων της πόλης και οδήγησαν στην ήττα την μεγαλύτερη εταιρεία στον πλανήτη. Οι εργαζόμενοι και οι φτωχοί βέβαια, δεν μπορούν να σταματήσουν εδώ. Κάθε μικρή νίκη εντάσσεται στον αγώνα για μια κοινωνία αλληλεγγύης, ισότητας και πραγματικής δημοκρατίας, για τις ανάγκες και τις προσδοκίες της εργατικής τάξης και όλων των καταπιεσμένων.

________________________

[1] theguardian.com: «Opposition to Seattle’s ‘Amazon tax’ unites labor and big tech» [2] xekinima.org: «Εργάτες της «Amazon» κατουράνε σε μπουκάλια για να μην χάνουν χρόνο στη δουλειά τους!» [3] xekinima.org: «Amazon: οι μηχανές υπηρετούν τους ανθρώπους ή οι άνθρωποι τις μηχανές;» [4] bizjournals.com: «More than 10 percent of Amazon workers in Ohio use food stamps» [5] theintercept.com: «Amazon gets tax breaks while its employees rely on food stamps, new data shows» [6] nytimes.com: «Seattle Scales Back Tax in Face of Amazon’s Revolt, but Tensions Linger» [7] washingtonpost.com: «After Amazon opposition, Seattle passes compromise tax to fund homeless services» [8] reuters.com: «Seattle passes scaled-back tax on Amazon, big companies» [9] theguardian.com: «‘Tax Amazon’: Seattle passes plan for corporate wealth tax to fund housing»

Ρατσισμός/Φασισμός

Ξεκίνημα

τεύχος 474 - 31 Μάη - 14 Ιούνη 2018

Όχι Ουρανία, δε μας ενοχλούν τα κιλά σου, μας ενοχλεί που είσαι ναζί

13

NBA – Ώρα να πέσει τάπα στον σεξισμό

Γιώργος Λυγουριώτης Ηλέκτρα Κλείτσα

«Όταν πέφτουν οι μάσκες της υποκρισίας φαίνεται ποιοι δημοκράτες ανθρωπιστές, αντί να με κράζουν για τις ιδέες μου με κοροϊδεύουν για την εμφάνισή μου. Ευχαριστώ που δείχνετε ποιοι είστε! Φιλιά απ τη χοντρή». Με την παρακάτω ανάρτηση, η Ουρανία Μιχαλολιάκου σχολιάζει όσους αντί να κάνουν κριτική στις «ιδέες» της, προτιμούν να αναφέρονται αρνητικά στα κιλά και την εμφάνισή της. Η αλήθεια είναι, πως το να χλευάζεις τον οποιονδήποτε για την εμφάνισή του, ιδιαίτερα αν υποτίθεται ότι μιλάς από τη σκοπιά του «αντιρατσισμού» και της «δημοκρατίας», κατρακυλάς στο επίπεδο της Ουρανίας και της παρέας της. Όταν μάλιστα τέτοιου τύπου «κατηγορίες» απευθύνονται σε ρατσιστές και φασίστες, τους δίνουν την ευκαιρία να περάσουν στην αντεπίθεση. Τα κιλά δεν ξεπλένουν το ναζισμό…

Αυτό όμως, δε μειώνει στο ελάχιστο την απύθμενη υποκρισία της ναζίστριας κόρης του Μιχαλολιάκου. Η Ουρανία Μιχαλολιάκου, δε θα διστάζει να επιτεθεί σε οποιονδήποτε άνθρωπο έχει διαφορετικό χρώμα, καταγωγή, θρησκεία, σεξουαλικό προσανατολισμό, ή απόψεις από την ίδια. Το γεγονός ότι δέχεται επίθεση για την εμφάνισή της, ασφαλώς αναδεικνύει την υποκρισία αυτών που της επιτίθενται, αλλά δε μετατρέπει την ίδια σε οσιομάρτυρα. Πρόσφατα, έδινε συγχαρητήρια στους ομοϊδεάτες της που επιτέθηκαν στο Γ. Μπουτάρη στη Θεσσαλονίκη, δηλώνοντας ότι θα ήθελε να βρίσκεται κι εκείνη εκεί. Ο προσωπικός της λογαριασμός στο twitter, είναι γεμάτος με προσβλητικά, υβριστικά σχόλια, για ανθρώπους που τυχαίνει να μην της ταιριάζουν αισθητικά, όπως μετανάστες, ΛΟΑΤ, ή απλά ανθρώπους που διαφωνούν μαζί της. Αλλά το θέμα δεν είναι μόνο οι φραστικές επιθέσεις εκατέροθεν, το θέμα είναι ότι η Μιχαλολιάκου είναι ενεργό μέλος μια ναζιστικής συμμορίες που σκοτώνει ανθρώπους, και υπερασπίζεται το καθεστώς του Χίτλερ το οποίο σφαγίασε εκατομμύρια ανθρώπους γιατί ήταν «διαφορετικοί». …ούτε τη μαζική σφαγή αμάχων

Παρόμοια συζήτηση άνοιξε πρόσφατα με αφορμή τη συμμετοχή και τη νίκη της Νέτα Μπαρζιλάι στο διαγωνισμό της Eurovision. Η τραγουδίστρια από το Ισραήλ, προσπάθησε να συνδέσει το τρα-

γούδι της με το κοινωνικό μήνυμα της αποδοχής στη διαφορετικότητα και του τερματισμού του κοινωνικού στιγματισμού με βάση την εμφάνιση, το βάρος, κλπ. Πίσω από αυτή την ωραία εικόνα όμως, επιχειρήθηκε να κρυφτεί η μαζική σφαγή αμάχων στη Γάζα που βρισκόταν σε εξέλιξη το ίδιο διάστημα. Η ίδια η Μπαρζιλάι, που παλεύει υποτίθεται για το δικαίωμα κάθε ανθρώπου να νιώθει άνετα με την εμφάνισή του και να έχει τις ίδιες ευκαιρίες, φωτογραφιζόταν περιχαρής με τον Νετανιάχου, ενώ κάλεσε τον κόσμο στον επόμενο διαγωνισμό σε ένα χρόνο «στην Ιερουσαλήμ» (για τη διαμάχη γύρω από το ποιά θα είναι η πρωτεύουσα του Ισραήλ διαβάστε xekinima.org: «Νέα σφαγή στην Παλαιστίνη από τον Ισραηλινό στρατό! 59 νεκροί και 2700 τραυματίες!»).

Η Μπέκι Χάμον, είναι ένα βήμα πριν γράψει ιστορία στο NBA (αμερικάνικο πρωτάθλημα μπάσκετ). Ο λόγος είναι ότι βρίσκεται πολύ κοντά να γίνει η πρώτη γυναίκα προπονήτρια στην ιστορία του πρωταθλήματος. Αρχικά, ήταν μια από τους υποψηφίους για την τεχνική ηγεσία των Μιλγουόκι Μπακς. Αν και δεν πήρε τη συγκεκριμένη θέση, παραμένει υποψήφια για την τεχνική ηγεσία των Πίστονς. Η Χάμον, η οποία ήδη είναι βοηθός προπονητή, στο προπονητικό επιτελείο του Γκρεγκ Πόποβιτς με τους Σαν Αντόνιο Σπερς, από το 2014, φέρει και τον τίτλο της πρώτης γυναίκας βοηθού προπονητή πλήρους απασχόλησης στο NBA. *** Οι εξελίξεις αυτές έχουν πυροδοτήσει μια σειρά από αντιδράσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης[1]. Η βάση αυτών των αντιδράσεων όμως δε στηρίζεται πάνω στις προπονητικές ικανότητες της Χάμον, αλλά στο γεγονός ότι είναι γυναίκα. Και αυτό το γεγονός δημιουργεί γελοία και σεξιστικά επιχειρήματα σε ένα κόσμο που παρακολουθεί από κοντά το άθλημα προκειμένου να αποδείξουν ότι το NBA είναι καθαρά μια ανδρική υπόθεση. «Θα είναι δύσκολο για τους παίχτες να αλλάζουν ρούχα στα αποδυτήρια»

Ποιος είναι ποιος;

Μια πρώην στρατιωτικός της ισραηλινής πολεμικής μηχανής εμφανίζεται ως υπερασπίστρια όσων δεν ανταποκρίνονται στα πρότυπα ομορφιάς και μια νεοναζί κάνει κήρυγμα ενάντια στο body shaming (την αρνητική κριτική με βάση το σώμα) την ίδια ώρα που συγχαίρει αυτούς που επιτέθηκαν στο δήμαρχο της Θεσσαλονίκης φωνάζοντας «πουστάρα». Και ταυτόχρονα, ο δήμαρχος της Θεσσαλονίκης, παρουσιάζεται σαν μέγας αντιφασίστας, τη στιγμή που δηλώνει ότι «ακροδεξιοί και ακροαριστεροί, ο φασισμός είναι ένας». Μέσα σε όλη αυτή τη σύγχυση, οφείλουμε να είμαστε καθαροί και συγκεκριμένοι. Σήμερα, ο αγώνας ενάντια στο φασισμό πρέπει να είναι στην προτεραιότητα κάθε προοδευτικού ανθρώπου. Τίποτα δεν μπορεί να ξεπλύνει τον φασισμό, όσες «ευαισθησίες» και αν εμφανίζεται να προβάλλει. Η χρήση όμως όπλων του αντιπάλου για να τον χτυπήσουμε τελικά ενισχύει τον ίδιο και όχι εμάς. Ρατσιστικές προσεγγίσεις δεν μπορούν να χτυπήσουν τους φασίστες, γιατί ενισχύουν τον κοινωνικό ρατσισμό πάνω στον οποίο χτίζουν. Αυτή είναι μια απλή αλήθεια που τα κινήματα χρειάζεται να συζητήσουν και να αφομοιώσουν αν θέλουν να είναι αποτελεσματικά. Εν κατακλείδι, Ουρανία, δεκάρα δε δίνουμε για τα κιλά σου, μας ενοχλεί αφάνταστα που είσαι ναζί. Και οι «προοδευτικές» εξυπνάδες αλλού! ________________________

[1] tovima.gr: «Παραλήρημα Ουρανίας Μιχαλολιάκου για την επίθεση στον Μπουτάρη»

«Δεν θα καταλάβει πλήρως το παιχνίδι του πρωταθλήματος, αν δεν έχει παίξει σε αυτό.» «Οι άνδρες δεν θα ακούσουν μια γυναίκα προπονητή.» Ας βγάλουμε απ’ έξω το γεγονός ότι οι προπονητές έχουν ξεχωριστό χώρο στα αποδυτήρια. Τι σχέση έχουν όμως, οι οδηγίες και τα συστήματα που θα ακολουθήσει ένας προπονητής, με το τι γίνεται στα αποδυτήρια; Επίσης, τι σημαίνει ότι όποιος δεν έχει παίξει σαν παίχτης του πρωταθλήματος, δεν πρόκειται να καταλάβει πως λειτουργεί το ίδιο το πρωτάθλημα; Και γιατί δεν λένε το ίδιο για τους άνδρες προπονητές που βρίσκονται στους πάγκους του WNBA (γυναικείο αμερικάνικο πρωτάθλημα μπάσκετ); Όσον αφορά το γεγονός ότι οι άνδρες παίχτες δεν πρόκειται να ακούσουν μια γυναίκα προπονήτρια θα τους διαψεύσει η ίδια η ιστορία της Χάμον. Το 2015 έγινε η πρώτη γυναίκα επικεφαλής προπονητής σε καλοκαιρινό τουρνουά, όπου κατέκτησε το πρωτάθλημα με τους Σπερς. Οπότε, οι παίχτες, όχι μόνο την άκουσαν, αλλά ακολούθησαν πιστά τις οδηγίες που τους έδωσαν και τον τίτλο. *** Η Χάμον από τη πρώτη στιγμή που βρέθηκε στη θέση της βοηθού προπονητή, δέχθηκε σφοδρή κριτική. Στην πρώτη συνέντευξη Τύπου που έδωσε μετά την πρόσληψή της το 2014, ένας δημοσιογράφος διάβασε ένα ανώνυμο email που την χαρακτήριζε «διαφημιστικό κόλπο» και ότι «το μόνο πράγμα που μπορούν να μάθουν οι παίκτες από αυτήν είναι συμβουλές για να ψήνουν κουλουράκια»[2]. Το να είσαι γυναίκα σε μια βιομηχανία που κυριαρχούν οι άνδρες και να προσπαθήσεις να αναρριχηθείς επαγγελματικά, είναι δύσκολο. Και ειδικά σε ένα χώρο όπως είναι ο αθλητισμός, όπου οι γυναίκες είναι ελάχιστες, όχι μόνο μεταξύ των προπονητών, αλλά και μεταξύ αθλητικογράφων, διαιτητών κτλ. Σε αυτό πρέπει να συνυπολογίσουμε ότι οι γυναίκες αθλήτριες πληρώνονται λιγότερο από τους άνδρες αθλητές στα αντίστοιχα αθλήματα[3]. Για παρά-

δειγμα, ένας παίχτης του NBA με τις χαμηλότερες αμοιβές, πληρώνεται 5 φορές περισσότερα από μια παίχτρια με την υψηλότερη αμοιβή του WNBA. *** Και πάνω σε όλα αυτά έρχεται να προστεθούν οι σεξιστικές τρικλοποδιές από διάφορους «ειδικούς». Όπως ο ραδιοφωνικός παραγωγός Μάικ Φραντσέσα που σε ένα σεξιστικό παραλήρημα δήλωσε ότι «είναι αδύνατο για μια γυναίκα να προπονεί μια αθλητική ομάδα ανδρών»[4]. Όταν ένας ακροατής κάλεσε στην εκπομπή του για να ρωτήσει αν προβλέπει ποτέ μια γυναίκα προπονητής να αναλάβει μια ανδρική ομάδα, τότε απάντησε αρνητικά λέγοντας απλά ότι «είναι θέμα φύλου». Και όταν ο ακροατής επέμεινε ότι ο Τζένο Οριέμα έχει προπονήσει με επιτυχία την γυναικεία ομάδα μπάσκετ UConn, ο Φραντσέσα απάντησε με ένα υποτιμητικό «αυτός προπονεί γυναίκες». και συνέχισε «Ξέρεις πόσο δύσκολο θα ήταν σε μια γυναίκα να έχει διαχειριστεί 25 ή 50 άνδρες;» Με άλλα λόγια ο μισογύνης Φραντσέσα μας λέει οι γυναίκες δεν θα έπρεπε να βρίσκονται κοντά στα αθλήματα που «κυριαρχούν» οι άνδρες. Από την άλλη, μια σειρά παίχτες του NBA πήραν το μέρος της Χάμον. Ο Λεμπρόν Τζέιμς των Κλίβελαντ Καβαλίερς υποστήριξε με θέρμη το ενδεχόμενο να γίνει η Χάμον προπονήτρια του ΝΒΑ[5]. «Κοιτάξτε, το μπάσκετ δεν έχει να κάνει με το αν είσαι άνδρας ή γυναίκα. Αν ξέρεις το παιχνίδι, το ξέρεις.» Ενώ, ο Καταλανός Πάου Γκασόλ, των Σαν Αντόνιο Σπερς έγραψε ένα ανοιχτό γράμμα, εξηγώντας τους λόγους για τους οποίους δικαιούται η Χάμον να αναλάβει χρέη προπονήτριας[6]. «Η Μπέκι Χάμον μπορεί να προπονήσει. Δεν λέω πως μπορεί να τα πάει απλά καλά. Δεν λέω πως περνάει απλά τη βάση. Δεν λέω πως μπορεί να πλησιάσει το επίπεδο ενός άνδρα προπονητή. Λέω: Η Μπέκι Χαμον μπορεί να προπονήσει στο επίπεδο του NBA. Τέλος.» Αν τελικά η Χάμον καταφέρει να προσληφθεί στην τεχνική ηγεσία κάποιας ομάδας του NBA, θα είναι ένα πρώτο μεγάλο βήμα προκειμένου να σπάσουν τα σεξιστικά στερεότυπα που επικρατούν στο χώρο του αθλητισμού δίνοντας μια «τάπα» στον κάθε σεξιστή που θεωρεί ότι αθλήματα όπως το μπάσκετ είναι μόνο για άνδρες. Ενώ ταυτόχρονα, θα ανοίξει ένα ολόκληρο πεδίο όπου οι γυναίκες θα τοποθετούνται σ’ ένα παιχνίδι με ίσους όρους για να παλέψουν ενάντια στην μισθολογική ανισότητα στο χώρο του αθλητισμού κι εν τέλη να διεκδικήσουν θέσεις εργασίας σε τεχνικά επιτελεία ομάδων μακριά από κάθε είδους διάκριση. ________________________ [1] newyorker.com: «How Far Can Becky Hammon Go in the N.B.A.?» [2] washingtonpost.com: «Becky Hammon scoffs at sexism as she readies to take her place by Coach Gregg Popovich at the Spurs opener» [3] bbc.com: «100 Women: Is the gender pay gap in sport really closing?» [4] businessinsider.com: «Radio host Mike Francesa says it would be ‘impossible’ for a woman to coach a men’s sports team» [5] espn.com: «LeBron fully supportive of female NBA coaches» [6] .theplayerstribune.com: «An Open Letter About Female Coaches»

14

Ρατσισμός/Φασισμός Για τη φασιστική επίθεση στο δήμαρχο Θεσσαλονίκης Γ. Μπουτάρη

Ξεκίνημα

τεύχος 474 - 31 Μάη - 14 Ιούνη 2018

Θρασυδειλία των φασιστών: οι «μάγκες» έγιναν «παναγίες» μπροστά στον εισαγγελέα

Από το site του «Ξ»

Ανακοίνωση από το Ξεκίνημα Θεσσαλονίκης

Το Σάββατο 19 Μάη, στην εκδήλωση που διοργάνωσαν ποντιακά σωματεία με τίτλο «Γενοκτονία των Ελλήνων του ΠόντουΜέρα εθνικής μνήμης» ομάδα φασιστών επιτέθηκε στον δήμαρχο Θεσσαλονίκης Γ. Μπουτάρη. Οι εικόνες της επίθεσης θυμίζουν πρακτικές λιντσαρίσματος. Μια οργανωμένη ομάδα επιτίθεται με μεγάλη βιαιότητα σε έναν άνθρωπο 76 χρονών, ο οποίος είναι μαζί με μόνο 2-3 συνεργάτες του που τον προστατεύουν. Φαίνεται ότι φασιστικές και ακροδεξιές ομάδες έχουν πάρει αέρα, παίρνοντας δύναμη από το κλίμα που δημιουργήθηκε στα εθνικιστικά συλλαλητήρια, που τους έδωσαν ένα φιλικό χώρο για να εκφράσουν τις αποκρουστικές ιδέες τους, και να αισθάνονται ότι έχουν αποδοχή. Φυσικά, το κλίμα είχε καλλιεργηθεί από πριν, με δημοσιεύματα σε ακροδεξιά σάιτ (όπως το Newsbomb), που στοχοποιούσαν τον Μπουτάρη λόγω της πραγματοποίησης την ίδια μέρα εκδηλώσεων για τα δικαιώματα των ΛΟΑΤ ανθρώπων. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι ο Μπουτάρης δεν είχε καμία σχέση με τις εκδηλώσεις του 2ου αυτοοργανωμένου Thessaloniki Pride που έγιναν στις 19/5. Ο Γ. Μπουτάρης όντως στηρίζει την διοργάνωση του «επίσημου» Pride που γίνεται τον Ιούνη στη Θεσσαλονίκη. Το αυτοοργανωμένο Pride είναι μια πιο ριζοσπαστική διοργάνωση που έχει διαφωνήσει με τον τρόπου που οργανώνεται το Pride από τον Δήμο και τους άλλους φορείς. Όλα αυτά βέβαια είναι ψιλά γράμματα για τους φασίστες που όταν θέλουν να κάνουν προπαγάνδα, το πρώτο θύμα είναι η αλήθεια. Ο Γ. Μπουτάρης έχει βρεθεί στο στόχαστρο ακροδεξιών κύκλων της πόλης πολλές φορές. Για τις απόψεις του για την ομοφυλοφυλία, τα εθνικά θέματα, το ολοκαύτωμα των Εβραίων, κα. Στις 19 Μάη, αισθάνθηκαν αρκετά δυνατοί και βρήκαν την ευκαιρία να περάσουν στην επίθεση. Σαν «Ξεκίνημα» έχουμε πολύ ισχυρές διαφωνίες με τον Μπουτάρη, τις απόψεις του και τον τρόπο που διαχειρίζεται την τύχη της πόλης. Ο Μπουτάρης αντιπροσωπεύει μια νεοφιλελεύθερη αντίληψη για τη λειτουργία του Δήμου και της πόλης. Οι απόψεις του για διάφορα κοινωνικά θέματα μπορεί να ακούγονται προοδευτικές, αλλά είναι εντός των ορίων του συστήματος –

μια αντίληψη για ένα «φιλελεύθερο καπιταλισμό». Και σε μια σειρά κομβικά θέματα έχει πάρει πολύ κακές θέσεις (υπέρ της εξόρυξης χρυσού στις Σκουριές, υπέρ χορηγιών από την Coca-Cola, κα). Για να μην μιλήσουμε για τα διάφορα μεγάλα «φάουλ» που έχει κάνει κατά καιρούς, όπως η δήλωση του ότι το κάψιμο της κατάληψης Libertatia έγινε για διαφωνίες λόγω ποδοσφαίρου. Παρόλα αυτά, ο ακροδεξιός όχλος που του επιτέθηκε, δεν του επιτέθηκε για όλα τα παραπάνω, αλλά αντίθετα, γιατί ακόμα και οι «περιορισμένες» απόψεις του είναι πολύ προοδευτικές για αυτούς. Δεν είναι τυχαίο που μετά την επίθεση όλα τα φασιστικά site, από τη Χρυσή Αυγή και το Στόχο μέχρι το Μακελειό, πανηγύριζαν. Οι 3 ομοσπονδίες Ποντιακών Σωματείων σε ανακοίνωση τους καταδίκασαν την επίθεση στον Μπουτάρη. Πρέπει βέβαια όσοι προοδευτικοί άνθρωποι υπάρχουν που διοργανώνουν και συμμετέχουν σε τέτοιες διοργανώσεις να προβληματιστούν για το πώς αυτές λειτουργούν ως πόλος έλξης για φασιστικά στοιχεία. Και πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους για το πώς θα αποκλείουν τα φασιστικά στοιχεία από τις διοργανώσεις τους. Το ίδιο είδαμε να συμβαίνει και με τα εθνικιστικά συλλαλητήρια για το Μακεδονικό, μέσα από τα οποία ξεπήδησαν φασιστικές ορδές που έκαψαν την κατάληψη Libertatia. Δεν μπορούμε παρά να καταδικάσουμε απερίφραστα αυτή την επίθεση. Ο αγώνας ενάντια στο φασισμό και τις συμμορίες του πρέπει να ενταθεί στην Θεσσαλονίκη, μέχρι να σπάσει το απόστημα. Με ενωτική δράση και συνεχή παρέμβαση μέσα στην κοινωνία μπορούμε να απομονώσουμε τους φασίστες. Όπως πολλές φορές έχει φανεί, ενώ υπάρχει μια ισχυρή ακροδεξιά παράδοση στην πόλη για ιστορικούς λόγους, τα κινήματα, η Αριστερά και οι προοδευτικοί άνθρωποι αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία. Χρειάζεται να υπάρξει οργάνωση και ενωτικές αντιφασιστικές πρωτοβουλίες από τη μεριά της Αριστεράς των κοινωνικών κινημάτων και των εργατικών σωματείων βάσης. ________________________

[1] newsbomb.gr: «ΣΟΚ: Παρέλαση gay στη Θεσσαλονίκη την ημέρα γενοκτονίας των Ποντίων!» [2] epontos.blogspot.gr: «Καταδικάζουν την επίθεση στον Γ. Μπουτάρη, ΠΟΕ, ΠΟΠΣ και ΠΟΣΕΠ»

Ένοχοι κρίθηκαν από το Αυτόφωρο Μονομελές Πλημμελειοδικείο Θεσσαλονίκης οι τρεις κατηγορούμενοι για τη φασιστική επίθεση στο δήμαρχο Θεσσαλονίκης, Γιάννη Μπουτάρη. Οι δυο καταδικάστηκαν με ποινή φυλάκισης 14 μηνών και ο τρίτος σε ποινή φυλάκισης 21 μηνών. Ο τέταρτος από τους συλληφθέντες που είναι ανήλικος θα δικαστεί από δικαστήριο ανηλίκων. Απ’ όσα έγιναν στην αίθουσα του δικαστηρίου και τις φωτογραφίες[1] που κατέθεσε η πολιτική αγωγή, βγαίνουν στην επιφάνεια δυο πράγματα. Από τη μια ότι οι κατηγορούμενοι είναι μέλη φασιστικών ομάδων όπου είχαν λάβει μέρος και σε παλιότερες συγκεντρώσεις και επιθέσεις, και δεν είναι «απλοί αγανακτισμένοι Πόντιοι». Από την άλλη αποκαλύφθηκε ότι πρόκειται για θρασύδειλους και «τσάμπα μάγκες». «Παρασυρμένοι» και «μετανιωμένοι»

Στις απολογίες τους ενώπιον του δικαστηρίου εμφανίστηκαν παρασυρμένοι και μετανιωμένοι για την άγρια επίθεση, καθώς δεν ήξεραν ποιον χτυπούσαν. Ο ένας από τους δύο 20χρονους κατέθεσε ότι «Είμαι Πόντιος και κατέβηκα να τιμήσω τη μνήμη των Ποντίων. Είδα κόσμο να αποδοκιμάζει ένα πρόσωπο και πλησίασα να δω ποιο ήταν αυτό. Παρασύρθηκα από ανοησία και λόγω της μετεφηβικής μου ηλικίας». Ενώ ο 36χρονος (ο οποίος λίγη ώρα μετά την επίθεση διέρρηξε κρεοπωλείο[2]) δήλωσε «Δεν γνώριζα ποιος ήταν. Έκανα μεγάλο λάθος και ζήτω συγγνώμη. Παρασύρθηκα από το πλήθος. Είχα ακούσει ότι είχε αφήσει ο δήμαρχος τους γκέι να κάνουν παρέλαση» καθώς και ότι βρισκόταν υπό την επήρεια αλκοόλ και ναρκωτικών. Οι δημοσιογράφοι που παρακολουθούν την υπόθεση αναφέρουν ότι οι κατηγορούμενοι έκλαιγαν, και ο ένας μάλιστα ήθελε να πληρώσει το αυτοκίνητο που έσπασε προκειμένου να αθωωθεί. Και σχέση με τη Χρυσή Αυγή

Εν τέλη πόσο «παρασυρμένοι» ήταν οι κατηγορούμενοι; Ο συνήγορος πολιτικής αγωγής, Νίκος Χατζηνικολάου, μέσα από φωτογραφικό υλικό που παρουσίασε στην έδρα του δικαστηρίου, ταυτοποιεί άτομα που συμμετείχαν στην επίθεση κατά του Μπουτάρη, για συμμετοχή και σε άλλες οργανωμένες φασιστικές επιθέσεις που είχαν λάβει χώρα την τελευταία περίοδο στη Θεσσαλονίκη. Μέσα από τις φωτογραφίες αναγνωρίζονται άτομα που είχαν πάρει μέρος σε

επίθεση κατά τη διάρκεια του Thessaloniki Pride[3], στις 17 Ιούνη του 2017, όπου περίπου 30 φασίστες προσπάθησαν να ανακόψουν την πορεία, τοποθετώντας κάδους στη μέση του δρόμου και πετώντας μπουκάλια προς του διαδηλωτές. Και στο συλλαλητήριο για το Μακεδονικό στις 17 Γενάρη του 2018, όπου ομάδα ακροδεξιών με ρόπαλα προσπάθησε να προσεγγίσει την συγκέντρωση, φαίνεται ότι ήταν παρόντα άλλα δυο άτομα που εμπλέκονται στην επίθεση κατά του Μπουτάρη. Η ίδια ομάδα λίγο μετά που έφυγε από τον Λευκό Πύργο προσπάθησε να επιτεθεί κατά αντιεξουσιαστών που ήταν συγκεντρωμένοι στη Καμάρα. Επίσης, σύμφωνα με πληροφορίες του voria.gr[4] που δεν έχουν διαψευστεί, ο ένας από τους κατηγορούμενους είναι μέλος της Χρυσής Αυγής και ο Ηλίας Κασιδιάρης επικοινώνησε μαζί του προκειμένου να του δηλώσει τη στήριξη της φασιστικής οργάνωσης. Αυτό δεν μας προκαλεί καμία έκπληξη, αν δούμε ότι από την πρώτη στιγμή της επίθεσης στελέχη της Χρυσής Αυγής, όπως η Ουρανία Μιχαλολιάκου και ο Χρήστος Παππάς, έδωσαν συγχαρητήρια στους «μάγκες» που επιτέθηκαν κατά του Μπουτάρη. Αλλά και ο επίσημος ιστότοπος[5] της φασιστικής οργάνωσης πανηγύριζε για την «λαϊκή οργή» και έδινε πολιτική κάλυψη στην επίθεση. Σχεδιασμένη επίθεση

Απ’ όλα αυτά τα στοιχεία αποκαλύπτεται ότι όχι μόνο δεν παρασύρθηκαν, αλλά ή επίθεση ήταν οργανωμένη και σχεδιασμένη. Μάλιστα, σε βίντεο[6] που έχει βγει στη δημοσιότητα διακρίνεται ένα άτομο που φαίνεται να δίνει το σήμα για να ξεκινήσει η επίθεση. Αυτοί είναι οι φασίστες. Επιτίθενται μόνο όταν είναι πολλοί ενάντια σε λίγους, άλλα όταν βρουν τα σκούρα βάζουν την ουρά στα σκέλια. Τα τάγματα εφόδου τους αποτελούνται από λούμπεν στοιχεία, σαν αυτά που μάζευε πάντα η ακροδεξιά, από τη δεκαετία του ’30 μέχρι σήμερα. Αυτή τη σαπίλα πρέπει να τη σταματήσουμε, πριν κάνει μεγαλύτερο κακό. ________________________

[1] vice.com: ««Αυτοί που Χτύπησαν τον Μπουτάρη Δεν ήταν Περαστικοί – Ανήκουν σε Ακροδεξιά Ομάδα» [2] voria.gr: «Ο 36χρονος μετά την επίθεση στον Μπουτάρη διέρρηξε κρεοπωλείο» [3] xekinima.org: «6ο Thessaloniki Pride: ο γραφικός, οι υποκριτές, οι φασίστες και οι χιλιάδες κόσμου!» [4] voria.gr: «Οι δράστες τηλεφώνησαν στον Μπουτάρη - Ο Κασιδιάρης στον κουκουλοφόρο» [5] xryshaygh.com: «Ξέσπασε η λαϊκή οργή κατά του υμνητή του Κεμάλ, Μπουτάρη - ΒΙΝΤΕΟ» [6] omniatv.com: «Η δολοφονία Λαμπράκη, τα ντοκουμέντα και ο «κύριος με την πράσινη μπλούζα»»

Από τη δράση μας

Ξεκίνημα

τεύχος 474 - 31 Μάη - 14 Ιούνη 2018

15

Επιτυχημένες οι εκδηλώσεις του «Ξ» σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη για το Μάη του ‘68 σύστημα. Η επανάσταση είχε μπει στην ημερήσια διάταξη. Και επειδή όλα αυτά δεν κρύβονται, οι αστοί αναλυτές περνάν στο δεύτερο μύθο προσπαθώντας να αποδημήσουν το Μάη. Μύθος δεύτερος: Όντως έγινε εξέγερση τον Μάη, αλλά αυτά που υποστήριζαν οι εξεγερμένοι είναι ουτοπικά, ανεκπλήρωτες φαντασιώσεις. Αυτή είναι μια θέση ανιστόρητη και απολίτικη. Καταρχήν, το τι είναι ουτοπικό και το τι όχι καθορίζεται από τις ζωντανές δυνάμεις της κοινωνίας και από τον συσχετισμό που διαμορφώνεται μεταξύ των τάξεων.

Την Παρασκευή 18 και το Σάββατο 19 Μαΐου πραγματοποιήθηκε στο Τακίμ στη Θεσσαλονίκη και στο χώρο Rosa Parks στην Αθήνα αντίστοιχα, εκδηλώσεις του «Ξ» με θέμα: «Μάης 1968 – Όταν η εξουσία βρισκόταν στους δρόμους». Τις εκδηλώσεις παρακολούθησαν γύρω στα 50 άτομα στη Θεσσαλονίκη και 70 στην Αθήνα. Μετά το πέρας των εισηγήσεων ακολούθησαν πολύ ζωντανές συζητήσεις. Πενήντα χρόνια μετά και ο Μάης συνεχίζει να εμπνέει όσους και όσες ψάχνουν εναλλακτική απέναντι στο σύστημα και ταυτόχρονα προκαλεί ανασφάλεια στους εκπροσώπους της άρχουσας τάξης, που προσπαθούν επί ματαίω να απαλλαγούν από την κληρονομιά του και να τον απογυμνώσουν από τα πολιτικά του χαρακτηριστικά. Τις εκδηλώσεις άνοιξαν οι: • Μαρί-Ζοζέ Ντουέ, αγωνίστρια που συμμετείχε στα γεγονότα του Μάη του ’68 στη Γαλλία, που είναι μέλος της «Επαναστατικής Αριστεράς» (CWI, αδελφή οργάνωση του «Ξ» στη Γαλλία). • Σεραφείμ Σεφεριάδης, Αναπληρωτής Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. • Στην Αθήνα, ομιλήτρια ήταν επίσης η Νάγια Νικολάου, εκ μέρους της Αριστερής Ριζοσπαστικής Κίνησης. Μαρί-Ζοζέ Ντουέ

Η Μαρί-Ζοζέ ξεκίνησε την τοποθέτησή της και προσπαθώντας να μας βάλει στο κλίμα που επικρατούσε τις μέρες εκείνες δανείστηκε τα λόγια ενός Γάλλου εργάτη «Ανήκαμε στον εαυτό μας. Νιώθαμε απόλυτη ελευθερία. Αισθανόμασταν ότι ζούσαμε στο σοσιαλισμό».

Έπειτα είπε ότι ο Γαλλικός Μάης του ’68 εντάσσεται σ’ ένα επαναστατικό κύμα που σάρωνε τότε όλο τον πλανήτη απ’ άκρη σ’ άκρη. Αντιπολεμικά κινήματα για το Βιετνάμ, Κούβα, εθνικοαπελευθερωτικοί αγώνες στην Αφρική, Χιλή, η επανάσταση των γαρυφάλλων στην Πορτογαλία, η ανατροπή της Χούντας στην Ελλάδα, η Άνοιξη της Πράγας, κ.α. Όλος ο κόσμος, καπιταλιστικός και σταλινικός, ήταν σε κρίση και αναταραχή. Στη Γαλλία υπήρχε κοινωνικός αναβρασμός και πριν το ’68. Η γοργή βιομηχανοποίηση εκτόπισε βίαια μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού, ενώ η οικονομική ανάπτυξη, που είχε ακολουθήσει τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, διεύρυνε το χάσμα ανισότητας. «Που πάνε όλα αυτά τα κέρδη;» αναρωτιούνταν όλο και μεγαλύτερο τμήμα της γαλλικής κοινωνίας. Από την άλλη το καθεστώς του στρατηγού Ντε Γκολ έπνιγε τη νεολαία και την εργατική τάξη. Ο καθωσπρεπισμός και η αστική ηθική δημιουργούσαν ένα ασφυκτικό πλαίσιο, ειδικά για τις γυναίκες, ενώ η εργοδοτική αυθαιρεσία ήταν ο κανόνας στους χώρους δουλειάς. Συνέχισε, κάνοντας αναφορά στα γεγονότα του Μάη. Η ίδια

την περίοδο εκείνη ήταν φοιτήτρια και ενεργή στο νεολαιίστικο κίνημα. Μας μετέφερε το κλίμα της περιόδου, όπου η χαρά, ο ενθουσιασμός και η ελπίδα ήταν μπλεγμένα με τη σύγχυση και την πολιτική «θολούρα». Από τις φοιτητικές και μαθητικές συνελεύσεις και καταλήψεις, περάσαμε στη «νύχτα των οδοφραγμάτων» και τις πολυήμερες συγκρούσεις με την αστυνομία για να φτάσουμε στην καρδιά του Μάη, τη μαζική είσοδο στο παιχνίδι της Γαλλικής εργατικής τάξης. Απεργούν οι πάντες. Τέλη Μάη οι απεργοί φτάνουν τα 10 εκατομμύρια πραγματοποιώντας τη μεγαλύτερη γενική απεργία διαρκείας στην Ιστορία. Με την εργατική τάξη τάσσονται και τα μικροαστικά στρώματα, ενώ εμφανίζονται ρήγματα και στο στρατό. Ο «πολύς» Ντε Γκολ νιώθει να χάνει τη γη κάτω απ’ τα πόδια του και φεύγει για Γερμανία, όπου αναζητά τη στήριξη των Γάλλων μισθοφόρων που στρατοπεδεύουν εκεί.

Το Μάη, όπως χαρακτηριστικά ανέφερε ο εισηγητής, υπήρχαν όλοι οι όροι για να χαρακτηρίσουμε την περίοδο ως προεπαναστατική με εμφανή σημάδια δυαδικής εξουσίας, καθώς οι εργαζόμενοι είχαν μπει σε διαδικασία συγκρότησης των δικών τους οργάνων, συμβουλίων και επιτροπών. Το μόνο που έλειπε για να μεταβούμε από τη σφαίρα της «ουτοπίας» στο πεδίο της πραγματικότητας ήταν ένας σοβαρός επαναστατικός φορέας της Αριστεράς, που να βασιστεί στα συμβούλια των εργαζομένων και να φέρει σε πέρας την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, θέτοντας τις βάσεις για ένα εργατικό κράτος. Το ΚΚ Γαλλίας, απείχε έτη φωτός απ’ το να παίξει αυτό τον ρόλο. Τέλος, αποδήμησε τον τρίτο μύθο σχετικά με τον Μάη, που πολλές φορές τίθεται καλοπροαίρετα. Μύθος τρίτος: Ο Μάης θέτει μόνο ερωτήματα, από τα οποία είναι αδύνατο να βγάλουμε συμπεράσματα. Μ’ αυτόν τον τρόπο η πολιτική θολούρα και σύγχυση μετατρέπεται σε πολιτική άποψη. Όμως για την Αριστερά, που θέλει ν’ αλλάξει τον κόσμο, η εξαγωγή συμπερασμάτων από τα μεγάλα κινήματα που προηγήθηκαν, από τις νίκες και από τις ήττες, είναι ζωτικής σημασίας.

Μιλάμε, λοιπόν, για μια κατάσταση προεπαναστατική. Που δεν κατάφερε να ανατρέψει το καθεστώς και το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα μόνο και μόνο εξαιτίας της δειλίας και της ανεπάρκειας των ηγεσιών του κινήματος και ιδιαίτερα του ΚΚ Γαλλίας, που τότε αριθμούσε 500 χιλ. μέλη, ενώ η εργατική συνομοσπονδία CGT, που ελεγχόταν από το ΚΚΓ, 2,5 εκ. μέλη. Κλείνοντας, μας μετέφερε στη σημερινή πολιτική και κοινωνική κατάσταση στη Γαλλία, όπου ο εκλεκτός του κατεστημένου, Μακρόν, εντείνει τις αντεργατικές πολιτικές. Διάθεση για αντίσταση υπάρχει αλλά λείπει, όπως και το Μάη του ’68, ο επαναστατικός φορέας εκείνος που θα προσφέρει προοπτική στα οράματα και τους αγώνες των εργαζομένων και της νεολαίας. Παρόλα αυτά οι διεργασίες είναι ζωντανές, με σημαντικότερη εξέλιξη του τελευταίου καιρού, την εμφάνιση στο προσκήνιο του κινήματος της Ανυπότακτης Γαλλίας του Μελανσόν, που παρά τα ελλείμματα του, αποτέλεσμα των ρεφορμιστικών του χαρακτηριστικών, έχει κερδίσει τη συμπάθεια σημαντικής μερίδας της γαλλικής κοινωνίας.

Ο Μάης, είπε ο εισηγητής, μας έδειξε ότι επαναστάσεις ξεσπάνε και θα ξεσπάνε συνεχώς. Ακόμα και στις καπιταλιστικές μητροπόλεις. Το καθήκον μας είναι να χτίσουμε τις δυνάμεις εκείνες μέσα στην κοινωνία, που δε θα δειλιάζουν μπρος στα επαναστατικά ξεσπάσματα, αλλά θα δίνουν προοπτική και θα τα προσφέρουν σχέδιο ανατροπής του συστήματος και χτισίματος μιας εναλλακτικής, πραγματικά σοσιαλιστικής κοινωνίας.

Σεραφείμ Σεφεριάδης

Νάγια Νικολάου

Ο Σεραφείμ Σεφεριάδης ξεκίνησε λέγοντας ότι η σύγχυση αποτελεί μέσο αναπαραγωγής της κυρίαρχης αντίληψης. Είναι μέθοδος που χρησιμοποιεί η άρχουσα τάξη για να εδραιώνει την εξουσία της. Γι’ αυτό στόχος μας θα πρέπει να είναι να φωτίσουμε τα γεγονότα της περιόδου και να καταρρίψουμε τους μύθους που συνοδεύουν το Μάη.

Στην εκδήλωση της Αθήνας, είχαμε επίσης τη σημαντική τοποθέτηση της Νάγιας Νικολάου, από την Αριστερή Ριζοσπαστική Κίνηση, η οποία περιέγραψε το παγκόσμιο σκηνικό μέσα στο οποίο γεννήθηκε όχι μόνο ο γαλλικός Μάης, αλλά και πολλές ακόμη κοινωνικές εκρήξεις σε ολόκληρο τον πλανήτη την ίδια περίοδο.

Μύθος πρώτος: ο Μάης ήταν απλά ένα νεολαιίστικο ξέσπασμα, ανώριμο και ρομαντικό, χωρίς περιεχόμενο.

Ήταν η εποχή, που οι πληγές του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου είχαν σε μεγάλο βαθμό επουλωθεί, ενώ το κεφάλαιο απολάμβανε μια περίοδο σημαντικής οικονομικής ανάπτυξης. Μιας ανάπτυξης όμως, η οποία δεν άγγιξε καθόλου το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Έτσι, η περίοδος ήταν ευνοϊκή για την εμφάνιση κοινωνικών εκρήξεων, που αλλού πήραν μορφή αντίστοιχη με αυτή του Μάη του 68, αλλού τη μορφή αντιαποικιακών και αντιπολεμικών αγώνων.

Όντως ξεκίνησε ως νεολαιίστικο κίνημα. Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του Μάη, όμως, ήταν η κίνηση της εργατικής τάξης. Το απεργιακό κύμα δεν έχει ιστορικό προηγούμενο. Η απεργία πολύ γρήγορα ξέφυγε από τα στενά συνδικαλιστικά πλαίσια και πήρε ξεκάθαρα πολιτικά χαρακτηριστικά. Δεν είναι τυχαίο ότι η προσπάθεια συμβιβασμού των συνδικαλιστικών ηγεσιών με τη κυβέρνηση και τους εργοδότες συνάντησε την οργή και την πλήρη απόρριψη της βάσης. Και η αλήθεια είναι ότι η αστική τάξη, τρέμοντας από φόβο, ήταν διατεθειμένη να δώσει αρκετά. Πρόσφερε πάνω από 35% αυξήσεις στους μισθούς, επιδόματα, άδειες, συνδικαλιστικές ελευθερίες. Παρόλα αυτά, οι εργαζόμενοι δεν υποχωρούσαν. Δεν ήθελαν ένα καλύτερο σύστημα, αλλά ένα άλλο

Επιπλέον, αναφέρθηκε στο γεγονός ότι ο Μάης του 68 ανέδειξε, με την τεράστια σημασία και το διεθνή του αντίκτυπο, την τεράστια δύναμη των υποτελών απέναντι στην άρχουσα τάξη. Την ίδια ώρα όμως, ανέδειξε και τα όρια του «αυθόρμητου», αλλά και την ανάγκη τα επόμενα μαζικά κινήματα και κοινωνικές εκρήξεις να έχουν σχέδιο, οργάνωση και καθαρούς στόχους, προκειμένου να είναι νικηφόρα.

Ξ εκίνημα Δεκαπενθήμερη εφημερίδα για τον επαναστατικό σοσιαλισμό

Το ΞΕΚΙΝΗΜΑ παλεύει μέσα από την Επιτροπή για μια Εργατική Διεθνή (CWI) για το Σοσιαλισμό στην Ελλάδα και διεθνώς

www.xekinima.org

Διεθνιστική Σοσιαλιστική Οργάνωση, τεύχος 474 - 31 Μάη - 14 Ιούνη 2018 τιμή 0,5 €, τιμή ενίσχυσης 1 €

30 Μάη: Η ΓΣΕΕ καλεί τους εργαζόμενους σε γενική απεργία χωρίς εργατικά αιτήματα

Ελένη Μήτσου Η γενική απεργία για την οποία γράφτηκε το ακόλουθο άρθρο, δεν είχε επιτυχία, όπως ήταν άλλωστε αναμενόμενο. Το άρθρο γράφτηκε ενόψει της απεργίας της 3οης Μάη. Στην απεργιακή συγκέντρωση της «Κοινωνικής Συμμαχίας» δεν συμμετείχαν ούτε οι εκλεγμένοι συνδικαλιστές των γραφειοκρατικών σωματείων και ομοσπονδιών. Άμαζες ήταν ωστόσο και οι συγκεντρώσεις της Αριστεράς και των μαχητικών σωματείων, μεταξύ άλλων, γιατί δεν κατάφεραν να συμφωνήσουν σ’ έναν κοινό τόπο προσυγκέντρωσης και μια κοινή στάση. Το ΚΚΕ έχοντας τις περισσότερες οργανωμένες δυνάμεις και τη δυνατότητα να τις κινητοποιήσει οργάνωσε μια αξιοπρεπή απεργιακή συγκέντρωση, εμφανώς όμως μικρότερη από αντίστοιχες του παρελθόντος.

Στις 30 Μαΐου ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ καλούν γενική απεργία στα πλαίσια της ημέρας δράσης που οι δυο εργατικές συνομοσπονδίες έχουν αποφασίσει μαζί με επαγγελματικές ενώσεις μικροβιοτεχνών, εμπόρων, γιατρών, φαρμακοποιών κ.α. Η επονομαζόμενη «Κοινωνική Συμμαχία» δημιουργήθηκε πρόσφατα από την ΓΣΕΕ, την ΑΔΕΔΥ, την ΓΣΕΒΕΕ (βιοτέχνες και έμποροι) το Τεχνικό Επιμελητήριο (μηχανικοί) την Ολομέλεια των Δικηγορικών Συλλόγων Ελλάδας, τον Πανελλήνιο Ιατρικό Σύλλογο, τον Πανελλήνιο Φαρμακευτικό Σύλλογο, το Οικονομικό Επιμελητήριο κ.α. με στόχο, υποτίθεται, την κοινή δράση ενάντια «σε Λιτότητα – Ανεργία – Υπερφορολόγηση», όπως γράφουν στην κοινή τους ανακοίνωση. Η συνεργασία εργατικών σωματείων με ενώσεις όπως οι παραπάνω δεν είναι από μόνη της προβληματική. Αντίθετα, η συνεργασία του εργατικού κινήματος με τα κινήματα των μικρομεσαίων στρωμάτων, είναι επιθυμητή, στα πλαίσια της διεύρυνσης της πάλης ενάντια στις επιθέσεις που δεχόμαστε από την άρχουσα τάξη. Το θέμα, επομένως, είναι πάνω σε ποια βάση αναπτύσσεται αυτή η συνεργασία: από ποιους ελέγχονται οι ενώσεις και κυρίως πάνω σε ποιο πλαίσιο και με ποια αιτήματα γίνεται η συνεργασία. Γενική Απεργία με τα αιτήματα των επιχειρηματιών

Η τραγική πραγματικότητα είναι ότι κανένα από τα αιτήματα της «Κοινωνικής Συμμαχίας» δεν αφορά πραγματικά τους εργαζόμενους. ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ καλούν την εργατική τάξη όλης της χώρας να απεργήσει και να κινητοποιηθεί για αιτήματα που δεν έχουν καμία σχέση με τις ανάγκες και τα συμφέροντα τους. Για παράδειγμα, • δεν υπάρχει κανένα αίτημα για την αύξηση του βασικού μισθού, • ή για την πραγματική επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων και την κατάργηση των μνημονιακών νόμων για τις ΣΣΕ, • ούτε για την κατάργηση της ελαστικής εργασίας και της ενοικίασης εργαζομένων, • ούτε για την υπεράσπιση της Κυριακάτικης Αργίας κ.α. Τα 10 αιτήματα της κοινωνικής συμμαχίας είναι γενικόλογα και αφορούν βασικά τις διεκδικήσεις των (όχι και τόσο μικρών) επιχειρήσεων. • «Ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας και καινοτομίας» • «Πολιτικές εκπαίδευσης και κατάρτισης, που θα ενισχύουν την υγιή επιχειρηματικότητα….» • «Περιορισμό της εξοντωτικής φορολόγησης και εξάλειψη της δημευτικού χαρακτήρα εισφορολόγησης, με παροχή

φορολογικών κινήτρων συνδεδεμένων με την υγιή ανάπτυξη και τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας…» • «…εμπέδωση του κράτους δικαίου» κ.α.

γραμμή, όταν στο δημοψήφισμα υπερασπίστηκε δημόσια και καθαρά το στρατόπεδο του «Ναι» και τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

Ακόμα και τα αιτήματα για την δημόσια υγεία και τις συντάξεις δεν απηχούν τα αιτήματα του συνδικαλιστικού κινήματος στην υγεία και τις συγκεκριμένες διεκδικήσεις των συνταξιούχων. Είναι απλά ευχολόγια για «αξιοπρεπείς συντάξεις» και «προστασία της δημόσιας υγείας».

Φέτος, στις 12 Γενάρη, πέρασε μια ακόμα κόκκινη γραμμή, όταν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ χτυπούσε το δικαίωμα στην απεργία. Η ΓΣΕΕ όχι μόνο δεν κάλεσε σε απεργία ενάντια στο συγκεκριμένο νόμο, αλλά ο Παναγόπουλος δήλωσε πως οι απεργίες είναι «ξεπερασμένη μορφή πάλης». Η ηγεσία της μεγαλύτερης συνομοσπονδίας εργαζομένων απαξίωσε έτσι, εντελώς συνειδητά, το πιο δυνατό όπλο που έχουν στα χέρια τους οι εργαζόμενοι!

Συνολικά το πλαίσιο της «κοινωνικής συμμαχίας» είναι αταξικό: «Όλοι μαζί, θέτουμε την πατρίδα μας στην πρώτη γραμμή με σκοπό την ”παλινόρθωση” της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας. Αντιτασσόμαστε έμπρακτα στην πόλωση. Ενώνουμε δυνάμεις, ενεργούμε συλλογικά, αθροίζουμε εμπειρία και τεχνογνωσία». Όπως πολλές φορές στην ιστορία οι εργαζόμενοι καλούνται να ξεχάσουν π.χ. το χαμηλό μισθό ή την απληρωσιά τους, το γεγονός ότι είναι ανασφάλιστοι, τις υποχρεωτικές υπερωρίες κοκ, να κλείσουν τ’ αυτιά τους στις «πολωτικές» φωνές που τους τα θυμίζουν και να συμμαχήσουν με τους εργοδότες που ευθύνονται για όλα αυτά. Σε κανένα σημείο της ανακοίνωσης δεν καταγγέλλεται η κλοπή μισθών στον ιδιωτικό τομέα (που σε κάποιους κλάδους έχει πάρει διαστάσεις επιδημίας) η ανασφάλιστη εργασία, η όλο και συχνότερη καταπάτηση της εργατικής νομοθεσίας (ή ότι έχει απομείνει από αυτήν) από τους εργοδότες. Η δε «εκμετάλλευση» των εργαζομένων που αναφέρεται (και πάλι) γενικόλογα στο κείμενο, συνδέεται με τον «αθέμιτο ανταγωνισμό» κάποιων επιχειρήσεων προς τις υπόλοιπες και όχι με τη ζωή και τον αγώνα των ιδίων των εργαζομένων που γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης. Μια ακόμα κόκκινη γραμμή που πέρασε η ΓΣΕΕ

Η «κοινωνική συμμαχία», το πλαίσιο και τα αιτήματα με τα οποία καλείται γενική απεργία στις 30 Μαΐου είναι μια ακόμα κόκκινη γραμμή την οποία πέρασε η ΓΣΕΕ. Το ότι οι ηγεσίες της ΓΣΕΕ εδώ και δεκαετίες δεν υπερασπίζονται αποτελεσματικά τα συμφέροντα των εργαζομένων, αλλά των κομμάτων εξουσίας στα οποία ανήκουν υπηρετώντας την άρχουσα τάξη και το κατεστημένο είναι γνωστό. Γι’ αυτό ακόμα και στις πιο κρίσιμες στιγμές του κινήματος καλούσαν αποσπασματικές 24ωρες ή 48ωρες απεργίες, χωρίς κανένα σχέδιο και χωρίς καμία κλιμάκωση – μόνο και μόνο για να ξεθυμάνει το κίνημα. Το καλοκαίρι του 2015 η ΓΣΕΕ πέρασε μια κρίσιμη κόκκινη

Το κάλεσμα τηςΓΣΕΕ προς τους εργαζόμενους να απεργήσουν με προβολή των αιτημάτων των εργοδοτών αντί αυτών των εργαζομένων σήμερα, κάτω από ένα γενικόλογο «ενάντια στη λιτότητα» και στο όνομα του «κοινωνικού μετώπου», είναι μια ακόμα κόκκινη γραμμή που ξεπεράστηκε. Ποια πρέπει να είναι η αντίδραση του εργατικού κινήματος

Ποιος είναι όμως ο καλύτερος τρόπος να αντιδράσει το εργατικό κίνημα και τα αγωνιστικά σωματεία απέναντι σε όλα αυτά; Κατ’ αρχήν πρέπει να καταγγείλουν το πλαίσιο και τα αιτήματα της συγκεκριμένης απεργίας, όπως και συνολικά τη νέα κατρακύλα της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ. Την ίδια στιγμή όμως δεν πρέπει να κρατήσουν μια στάση που θα ήταν δυσδιάκριτη από την απεργοσπασία. Η 30η Μαΐου μπορεί να αξιοποιηθεί από τα σωματεία για να κινητοποιηθούν με το δικό τους πλαίσιο και τα δικά τους αιτήματα ενάντια στην κυβέρνηση καθώς και ενάντια στη ΓΣΕΕ, με μια πορεία που θα περιλαμβάνει και τους δυο «σταθμούς». Τα μαχητικά σωματεία βάσης μπορούν να προτείνουν: • Καμία συμμετοχή στη προσυγκέντρωση των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και «Κοινωνικής Συμμαχίας», • Ενωτική και ξεχωριστή συγκέντρωση όλης της Αριστεράς, των μαχητικών σωματείων και όλων των απεργών • Χωριστή (από ΓΣΕΕ-Κοινωνική Συμμαχία) πορεία όλων των απεργών που να ξεκινά με διαμαρτυρία έξω από τα γραφεία της ΓΣΕΕ και να τελειώνει με διαμαρτυρία στη Βουλή ενάντια στην κυβέρνηση και στα Μνημόνια. Η ανάγκη να αλλάξουν οι συσχετισμοί στο συνδικαλιστικό κίνημα και να συντονιστούν μεταξύ τους τα μαχητικά σωματεία των εργαζομένων είναι πιο προφανής από ποτέ. Μόνο έτσι μπορεί να οργανωθεί στο μέλλον από τα κάτω ένα απεργιακό κίνημα που να μπορεί να προκαλέσει ανατροπές και να νικήσει.