Baitsakhan Pustynia Gobi, 222 km na południe od Ułan-Bator, Mongolia Baitsakhan wie, czego szuka, i ma zamiar to znaleźć. Jedzie bez wytchnienia na południe pustyni Gobi ze swoimi kuzynami, bliźniakami Batem i Boldem (obaj mają po 12,5 roku) oraz bratem Jalairem (25,55). Baitsakhan, ma 13 lat od 7,23456 dnia spełnia warunki Endgame. Jest z tego powodu szczęśliwy. Bardzo. Meteoryt spadł dwa dni temu, w środku nocy, na bezkresne mongolskie stepy. Ujrzała go grupa starych pasterzy jaków i zgłosiła zdarzenie dziadkowi Baitsakhana, Suhkbataarowi, który kazał im zostawić ognistą kulę w spokoju, bo pożałują; usłuchali go. Każdy mieszkaniec stepów słuchał Suhkbataara w sprawach tak niecodziennych jak ta. Z tego powodu Baitsakhan wie, że kosmiczny kamień nadal jest na swoim miejscu, czeka na niego samotnie. Lecz około połowy mili od miejsca upadku meteorytu dostrzegają niewielką grupkę ludzi i poobijaną toyotę hilux. Baitsakhan ściąga lejce i zwalnia do stępa. Pozostali jadą obok niego. Jalair sięga do siodła po lunetę i rozgląda się. Wydaje z siebie cichy pomruk. – Kim są? – pyta Baitsakhan. – Nie mam pojęcia. Jeden nosi uszatkę. Inny ma karabin. Auto ma zamontowane trzy dodatkowe kanistry z benzyną. Jakiś facet opiera się o długi łom. Dwóch patrzy na ziemię. Ten z bronią idzie do hiluxa. Bat kładzie łuk na kolanach. Bold sprawdza coś od niechcenia w smartfonie, choć, rzecz jasna, nie ma zasięgu. Otwiera Temple Run i zaczyna grać. – Mają kamień? – pyta Baitsakhan. – Trudno powiedzieć… czekaj. Tak. Dwóch z nich dźwiga coś niedużego, ale ciężkiego. Zawiniętego w skórę. – Widzieli nas? – pyta Bat. – Jeszcze nie – odpowiada Jalair. – Przedstawmy się zatem – rzuca Baitsakhan. Chłopak rusza cwałem. Pozostali jadą za nim. Konie są kasztanowatej maści, ich grzywy zapleciono w warkocze, powiewają czarne ogony. Kopyta wzbijają w powietrze tumany kurzu. Ludzie przy meteorycie zauważają zbliżającą się grup-
www.facebook.com/EndgamePolska 37