Słowianie połabscy

bisch) i północnopołabski, ten ostatni na ogół ściślej łącząc z Pomorzanami (Elbslawen i Ostseeslawen, co by należało przetłumaczyć jako „Słowianie nadłabscy” i „Słowianie nadbałtyccy”) – Elb- und Ostseesla­wen. Termin „połabski” (Polabisch) występuje stosunkowo rzadko, a jeżeli już występuje, to wyłącznie na określenie „nadłabskiej” części północnej Połabszczyzny (w naszym rozu­mieniu). Nieporozumienia terminologiczne potęgują dodat­kowo dwie okoliczności. W językoznawstwie (zarówno niemiec­ kim, jak i polskim) przyjęło się określenie „język połab­ski” na oznaczenie języka jednego tylko, niewielkiego i niewie­le w sensie historycznym znaczącego odłamu Połabszczyzny, który za to najdalej, bo aż na zachód od dolnej Łaby (!), sięgnął w głąb terytorium późniejszych Niemiec. Ponieważ tak się stało, że właśnie ten odłam Połabszczyzny, czyli tak zwani Drzewianie połabscy, najdłużej w skali całej Połabszczyzny (wyłączając Łużyczan, ci jednak, jak wiemy, reprezentują południową grupę Słowiańszczyzny połabskiej), gdyż reliktowo aż do końca XVII bądź nawet do początku XVIII wieku (!), zdołał utrzymać szczątki rodzimego języka i obyczaju, język owych Drzewian, uwieczniony przez siedemnastowiecznych i osiemnastowiecznych obserwatorów, jest jedynym obok łużyckiego (a jeżeli chodzi o północne Połabie – zgoła jedy­ nym) znanym nam bliżej ze wszystkich narzeczy dawnej Połabszczyzny, ten właśnie język 13