Kwantowy złodziej wyd.2

Uśmiecham się.

No jasne. To dogorywający sen. Jakaś niedoskonałość systemu powoduje, że śmierć musi chwilę potrwać. Rozbite więzienie.

Drzwi toalet. Nic się nie zmienia.

– Nie – mówię.

Kobieta ze snu jest zdziwiona.

– Jestem Jean le Flambeur – dodaję. – Kradnę to, co chcę i kiedy chcę. To miejsce również opuszczę wtedy, gdy będę tego chciał, i ani sekundy wcześniej. Prawdę mówiąc, nawet mi się tu podoba...

Ból rozlewa się bielą na cały świat. Nic nie widzę. Zaczynam się śmiać.

W moim śnie ktoś śmieje się razem ze mną.

– Mój Jean – rozbrzmiewa jakiś inny głos, do bólu znajomy. – O tak. Zabieramy go.

Czyjaś szklana dłoń muska mój policzek. W tej samej chwili mój symulowany mózg wreszcie postanawia umrzeć. *** Mieli trzyma w ramionach martwego złodzieja, który nic nie waży. Pellegrini przepływa z pestki do wnętrza więzienia jak rozedrgane od gorąca powietrze i materializuje się w postaci wysokiej kobiety w białej sukience i brylantowym naszyjniku. Włosy ma starannie ufryzowane w kasztanowe fale. Wygląda jednocześnie młodo i staro.

Od razu mi lepiej, mówi. W twojej głowie jest za mało miejsca.

Przeciąga się z rozkoszą. No, ale teraz musimy cię stąd wyciągnąć, zanim moi bratankowie się zorientują. Czeka mnie sporo pracy.

Mieli czuje, jak przepełnia ją zapożyczona siła. Wybija się i wyskakuje do góry. Wznoszą się coraz wyżej, powietrze opływa ich ze świstem, i przez chwilę czuje się tak, jakby zamieszkała w domu babki Brihane i znów miała skrzydła. Wkrótce więzienie staje się kratownicą maleńkich kwadracików daleko w dole. Kwadraciki 14