Mechaniczna księżniczka wyd. 2

upomniała się surowo. Powtarzała to sobie późno w nocy, leżąc w wąskim łóżku, dręczona wspomnieniem oczu koloru burzy.

– Myślałem, że jesteśmy przyjaciółmi.

– Nie mogę być pańską przyjaciółką.

Gideon zrobił krok do przodu.

– A gdybym cię poprosił...

– Gideonie! – W otwartych drzwiach stanął zdyszany Henry w jednej z tych swoich okropnych kamizelek w zielone i pomarańczowe paski. – Twój brat jest na dole...

Oczy Gideona się rozszerzyły.

– Gabriel jest tutaj?

– Tak. Krzyczy coś o waszym ojcu, ale zaklina się, że nic nam nie powie, póki ty się nie zjawisz. Chodź.

Gideon się zawahał, przesuwając wzrok z Henry’ego na Sophie, która starała się być niewidzialna.

– Ja...

– Chodź, Gideonie. – Henry rzadko mówił ostrym tonem, a kiedy to robił, efekt był zdumiewający. – On jest cały we krwi.

Gideon zbladł i sięgnął po miecz wiszący przy drzwiach.

– Idę. *** Gabriel Lightwood opierał się o ścianę przy drzwiach Instytutu, bez kurtki, w samej koszuli i spodniach przesiąkniętych krwią. Na zewnątrz u stóp schodów Tessa widziała powóz Lightwoodów z herbem w postaci płomienia namalowanym na boku. Chłopak musiał sam nim przyjechać.

25