Do zobaczenia, synku, autor: Gregory Floyd, dostępne jako książka i e-book na wydawnicwto-kropla.pl

Rozdział I

W jednej chwili zmieniony na zawsze Weekend upływał cudownie. W tych dniach uczestniczyłem w rekolekcjach dla mężczyzn, które poświęcone były ważnym problemom związanym z pojmowaniem męskości we współczesnym społeczeństwie: bycie synem, ojcostwo, seksualność, męska bierność, przebaczenie, modlitwa i nasze zjednoczenie z Bogiem. Był to czas leczący i pełen łaski, czas, w którym przyglądaliśmy się Jezusowi Chrystusowi jako wzorowi męskości, a zarazem jako Stwórcy, Zbawicielowi i Panu. My – chrześcijańscy mężczyźni – wspólnie modliliśmy się i rozmawialiśmy o rzeczach, o których koniecznie trzeba rozmawiać, a o których rozmawiamy tak rzadko.

Rekolekcje sięgały głęboko, a przenikał je duch wzajemnej otwartości.

Bóg działał: pragnął nas leczyć, odbudowywać i jednać. Czułem się wyróżniony, będąc częścią tej grupy, widząc, jak prawda Ewangelii i moc Ducha Świętego przemieniają męskie serca. Pobyt na rekolekcjach oznaczał jednak, że oto spędzam kolejny weekend w oddaleniu od mojej żony Maureen i od naszych dzieci. Postanowiłem więc, że w poniedziałek wezmę wolne.

Był 24 kwietnia 1995 roku. Dzieci miały właśnie ferie wielkanocne. Cała siódemka – w wieku od lat dziesięciu do sześciu tygodni: Gregory, Thérèse, David, John-Paul, Rose, Susanna i Nicole – była w świetnych humorach.

Wszyscy jak zwykle szczęśliwi i jak zwykle aż przytłaczający nas swą energią i samą swoją liczbą. Tego ranka Maureen czuła się wykończona.

O wpół do jedenastej rano wszedłem do kuchni i usłyszałem: – Dłużej już tego nie wytrzymam. Wszyscy wrzeszczą. Każdy czegoś ode mnie chce. Wszyscy na raz czegoś potrzebują…

– Chodź – powiedziałem – zapakujmy dzieciaki do samochodu, kupmy parę kanapek i jedźmy na piknik.

Chociaż wcale nie miała na to ochoty, Maureen przystała na moją propozycję. Wgramoliliśmy się więc wszyscy do samochodu, zajechaliśmy po drodze po kanapki i skierowaliśmy się w stronę parku.

Dzień był jasny, muskany lekkim powiewem wiatru. Gadając i śmiejąc się, usiedliśmy dokoła stołu piknikowego i zaczęliśmy zajadać kanapki. Na zmianę biegaliśmy za Susanną, naszą dwulatką, która wciąż uciekała nam od

stołu. Po lunchu bawiliśmy się na drabinkach w zaczarowanego berka.

Maureen była znów odprężona i wyraz napięcia zniknął z jej twarzy. To właśnie takie jasne chwile sprawiają, że posiadanie dużej rodziny okazuje się warte wysiłku i poświęcenia. Każda roześmiana buzia, każda machająca nam w zabawie rączka pomnaża naszą radość. To był właśnie jeden z takich rzadkich momentów.

Zbliżała się pora drzemki młodszych dzieciaków, więc postanowiliśmy wracać. W domu Maureen poszła na górę usypiać Rose i Susannę, mnie zaś zostawiła małą Nicole. Poszliśmy z córeczką do dużego pokoju i położyliśmy się razem na kanapie.

Gregory wyszedł na dwór z kolegami, Thérèse rysowała, a John i David bawili się w piwnicy swoimi „ludzikami” – rozmaitymi GI-Joes’ami, spacekadetami, Power Rangersami i innymi stworami, którymi zazwyczaj bawią się mali chłopcy.

Nicole nie spała, więc wziąłem ją do kuchni. Nasz dom ma pewną szczególną cechę, otóż kuchnia znajduje się od strony frontowej, a jej okna wychodzą na ulicę. To spokojna, ślepa uliczka z zaledwie trzynastoma domami. Mieszka przy niej wiele dzieci.

Z tego powodu wszyscy mieszkańcy wiedzą, że jadąc samochodem, trzeba zwolnić i uważać, zwłaszcza w połowie osiedla. Dwadzieścia po trzeciej rozległ się dzwonek do drzwi. Zniecierpliwiło mnie to trochę, bo ktoś dzwonił natarczywie i głośno, a przecież ostrzegałem dzieci, żeby nie hałasowały w czasie popołudniowej drzemki maluchów. Pomyślałem, że zaraz otworzę i pouczę tego kogoś, jak należy się zachowywać. Bardzo się jednak myliłem.

Młody, przystojny człowiek krzyczał rozhisteryzowanym głosem: – O mój Boże, szybko, proszę szybko! Chyba potrąciłem wasze dzieci!

Puściłem się pędem na górę, żeby zostawić małą Nicole z Thérèse.

Thérèse zdążyła już coś usłyszeć i zaczynało się jej zbierać na płacz.

– Nie! – powiedziałem do niej stanowczo. – Nie ma mowy. Bierzesz Nicole i zostajecie tu na górze.

Zbiegłem po schodach i wypadłem na dwór.

Na środku jezdni stał samochód. Dalej, na trawniku przed domem leżało dwóch naszych chłopców – David i Johnny.

Młody kierowca odchodził od zmysłów. Wbiegłem z powrotem do domu, wykręciłem 911 i podałem nasz adres.

– Dwóch chłopców potrąconych… – meldowałem.

Potem pobiegłem na górę, krzycząc do Maureen: – Kochanie, natychmiast wstawaj! Chłopcy zostali potrąceni! I znów pognałem na zewnątrz.

David płakał i jęczał. Głowę miał całą zakrwawioną, ale przynajmniej wydawał jakieś dźwięki. W tej chwili z domu wybiegła Maureen.

– Leć do Davida – krzyknąłem, sam zaś zająłem się Johnem.

Wargi mu siniały.

– John-Paul, Johnny, proszę – błagałem – syneczku, proszę.

Wsunąłem mu dłoń pod koszulkę, położyłem na piersiach. Czułem, że serce biło, ale nie oddychał. Wokół zdążyło się już zebrać kilkunastu sąsiadów, jeden z nich ukląkł przy mnie.

– Oddycha? – spytał.

– Nic nie czuję – odparłem, pochylony tuż nad Johnem, wyczekując, czy nie poczuję jego tchu na mojej twarzy. Żadnego oddechu.

– Mam mu zrobić sztuczne oddychanie? – zapytałem.

– Tak, spróbuj.

Klęcząc na trawniku przed domem, zacząłem robić Johnny’emu oddychanie usta-usta. Jego piersi napełniały się moim oddechem, wznosiły się i zapadały.

– No, John, Johnny, grzeczny chłopiec… proszę, synku… Dasz radę, malutki… – powtarzałem w kółko, nie będąc w stanie wydusić z siebie nic innego.

Pogotowie przyjechało dwiema karetkami, z dwoma zespołami ratunkowymi. Jeden zajął się Davidem, drugi – Johnem-Paulem. Spojrzałem na Maureen. Nigdy przedtem nie widziałem podobnego wyrazu twarzy – przerażenie przemieszane z miłością.

Zrobiło się mnóstwo zamieszania, gdy lekarze, ratownicy i policja przystąpili do swoich zadań, a w chwilę potem zaczęli się zastanawiać, dokąd należy przewieźć chłopców. Byłem tak bardzo skupiony na rannych dzieciach, że wiele rzeczy, które słyszałem, po prostu do mnie nie docierało.

Ważne były tylko dwie sprawy: Co należy robić tu i teraz? Co będzie najlepsze dla chłopców?

Zapanował chaos. Słyszeliśmy: „helikopter”, potem: „Szpital Roberta W. Johnsona” i zaraz: „Szpital Overlock”, albo: „Pennsylvania”, po czym: „Centrum Urazowe Newark”.

Po chwili dotarło do mnie, że chłopcy mają zostać przewiezieni do dwóch różnych szpitali.

– Zaraz, czekajcie – powiedziałem. – Dajcie ich do jednego szpitala. Nie każcie nam jeszcze na dodatek jeździć z miejsca na miejsce.

Miało być jednak inaczej.

Przez cały czas reanimowano Johna-Paula. Odkąd przestałem robić sztuczne oddychanie, ratownicy podawali mu tlen. Przyniesiono nosze i delikatnie przenieśliśmy na nie rannego, a następnie umieściliśmy go w karetce. Powiedziałem Maureen, że Johnny i ja jedziemy do Szpitala Overlock, ona zaś z Davidem do Szpitala Uniwersyteckiego w Newark odległego o około piętnaście mil. W całym tym zamieszaniu poprosiłem jeszcze naszą sąsiadkę Janet, by zajęła się resztą naszych dzieci. To ona zaledwie pół godziny wcześniej rozmawiała z Johnem-Paulem.

Gdy odjeżdżaliśmy, w oczach utkwił mi obraz Maureen tulącej poranione ciało Davida ze smutkiem, a zarazem z zaskoczeniem na twarzy. Wciąż nie byliśmy pewni, dokąd jedziemy.

Ratownicy w karetce mówili: – Nowy Brunswick.

Ja na to: – Drogą 78 będzie szybciej do Szpitala Overlock!

Wreszcie, eskortowani przez policję skierowaliśmy się do Overlock.

Zacząłem przywiązywać bandażem nosze do łóżka ambulansu tak, aby je unieruchomić. Oto jechałem w karetce, siedząc przy stopach mego syna i powtarzałem: – No, syneczku… no, Johnny, dasz radę… dasz przecież radę… – w sercu zaś brzmiały mi słowa: „O, Boże, proszę Cię…”

Podjechaliśmy do izby przyjęć i wnieśliśmy nosze. Zespół lekarzy i pielęgniarek już czekał. Szef bloku operacyjnego wydawał polecenia, kierował ruchem i dyrygował członkami personelu. Rozcięli na Johnie ubranie. Widziałem, jak nacinają mu tchawicę i wkładają tam długą rurkę.

Jedna z pielęgniarek tłumaczyła mi, co się dzieje. Nie mogłem oderwać oczu od syna.

Lekarz trzymał mu przy twarzy maskę i pompował tlen. Po wstępnym badaniu zabrano Johna na tomografię. Gdy czekałem przed gabinetem, zaczęli schodzić się przyjaciele i rodzina. Zaczęło się długie czuwanie.

Późnym popołudniem, gdy dokonano już wreszcie wstępnej diagnozy, do pokoju, w którym siedzieliśmy, wszedł lekarz.

– Doktorze, to moi przyjaciele. Najlepiej będzie, jeśli powie nam pan jasno, jaki jest stan Johna-Paula – powiedziałem.

– Sytuacja jest bardzo poważna – odparł. – Pański synek jest w ciężkim stanie. Czas pokaże. Decydujące będą następne dwadzieścia cztery godziny.

– Czy on oddycha sam? – spytałem.

– Nie, nie oddycha.

– Czy jest w śpiączce?

– Tak – padła odpowiedź. Śpiączka. Słowo ciemne, ponure i złowróżbne. Padło jak cios. Było czymś strasznym, bezkształtnym, jak cień, który nagle przesłonił mi światło, zabrał jasność myślenia. „Mój syn jest nieprzytomny” – myślałem. – „Mój syn nie może oddychać. Mój syn leży teraz na noszach, a respirator porusza jego piersiami w górę, w dół. Nie myśli, nie czuje ani nie może mówić, a aparat pomiarowy rejestrujący czynność mózgu nie wskazuje niczego”.

Zadzwoniłem na izbę przyjęć do Newark, żeby porozmawiać z Maureen i dowiedzieć się, co z Davidem. Gdy podeszła do telefonu, spytałem: – Czy są tam twoi rodzice?

– Tak. – Poproś, żeby podeszli.

Chciałem, by podczas tej rozmowy stali przy niej.

– Jak David? – spytałem, kiedy wróciła do słuchawki.

– Wygląda na to, że wszystko będzie w porządku. Siniaki, skaleczenia, ale nie ma nic złamanego.

– A jak tam Johnny? – zapytała.

– Kochanie, John jest w śpiączce. Nie oddycha samodzielnie. Jest w bardzo poważnym stanie i doktor powiedział, że najbliższe dwadzieścia cztery godziny będą decydujące. Myślę, że powinnaś tu przyjechać.

Byłem przy Johnie-Paulu całą noc, chodząc w tę i z powrotem między naszym a jego pokojem. Ktoś przyniósł Maureen małą Nicole i mieliśmy ją teraz przy sobie. W nocy kilka razy próbowałem się położyć i odpocząć, ale daremnie.

Patrzyliśmy z Maureen na siebie.

– Co będzie z naszym synkiem? – pytała.

Nie byłem w stanie odpocząć. Z ledwością mówiłem i chwilami dziwiłem się wręcz, że jeszcze oddycham. Złapałem się na tym, że z trudem biorę głębszy oddech, czułem, że coś przygniata mi piersi. W chwilach, gdy zaczynałem przeczuwać wagę tego, co się dzieje, ziemia wydawała się osuwać mi spod nóg. To było coś, czego w pełni przyjąć nie mogłem.

Znajdowałem się jakby pomiędzy dwiema rzeczywistościami. Byłem w

szoku i organizm odruchowo nie dopuszczał, aby do umysłu dotarło więcej niż mogłem znieść. Wciąż miałem nadzieję, że sytuacja nie jest naprawdę aż tak straszna, na jaką wygląda. Jednocześnie byłem intensywnie obecny i świadomy tego, co się dzieje. Przede wszystkim widziałem cudowną twarz mego syna, jego piegi, włosy, usta. Czułem dotyk jego skóry.

Całowałem go i szeptałem mu do ucha: – Dalej, Johnny, dasz radę, no, syneczku, zbudź się.

Byłem świadomy szumu urządzeń medycznych, migających kolorowych kontrolek, obecności lekarzy i pielęgniarek. Jednak chronił nas i oddzielał nas od tego wszystkiego jakiś klosz. Nad moim synem i nade mną rozciągał się klosz zbudowany z ojcowskiej miłości. Ten klosz zapewniał nam całkowitą intymność tak, że mogłem swobodnie mówić do Johna. Mówiłem tak, jak gdyby siła mojej miłości miała moc zbudzić go z owego przemożnego snu, w jakim się pogrążył.

Byłem w pełni na nim skupiony, dotykałem go, całowałem, szeptałem mu czule do ucha. Robiłem wszystko, aby dać mu znać, że jestem tuż obok niego, że go kocham, że jest otoczony miłością. Jego piersi poruszały się rytmicznie w górę i w dół, skóra miała normalny kolor, ale stłuczenia i siniaki stawały się już widoczne, a doktor opatrywał mu złamaną nogę. A oczy…

Otworzyłem mu powieki… Oczy nie reagowały na światło ani na dotyk.

Spojrzałem w nie – niczego nie widziały. Były tam, ale tak, jakby ich nie było. Jego oczy były nieobecne. Wtedy w głębi duszy pojąłem, że on z tego nie wyjdzie. Mój syn już się nie obudzi. To dziecko umrze.