Krótka historia arteterapii
edukacyjnej Walden School, którą założyła wraz ze swoją siostrą Florence Cane [1951/1983], a następnie doświadczenia w leczeniu pacjentów psychiatrycznych. W latach 40. XX wieku zaczęła pisać o zjawisku nazwanym później „arteterapią” [Detre i in., 1983]. Zdaniem Naumburg [1966/1987], która znała koncepcje Freuda i Junga, jej „arteterapia zorientowana dynamicznie” była zbliżona do stosowanych wówczas praktyk psychoanalitycznych. Wytwory artystyczne pacjenta traktowano jak metodę symbolicznego komunikowania nieuświadomionych treści w bezpośredni, nieocenzurowany i konkretny sposób, który według Naumburg [1950/1973] pomagał w realizacji przeniesienia. Podczas gdy Naumburg czerpała z technik psychoanalitycznych, Edith Kramer zaadaptowała idee pochodzące z teorii osobowości Freuda, aby wyjaśnić proces terapeutyczny. W swojej „sztuce jako terapii” podkreśla nieodłączny potencjał terapeutyczny twórczości artystycznej oraz kluczową rolę mechanizmu obronnego, jakim jest sublimacja w doświadczeniu twórczym [Kramer, 1971/1993]. Dzięki zaangażowaniu Kramer w pracę w szkołach terapeutycznych jej koncepcje łatwiej jest bezpośrednio zastosować w środowisku edukacyjnym niż osiągnięcia Naumburg, która zajmowała się głównie leczeniem psychiatrycznym. Elinor Ulman wniosła największy wkład w rozwój tej dyscypliny jako redaktor i autor. W 1961 roku założyła The Bulletin of Art Therapy (Biuletyn arteterapii), który wydawano od 1970 do 2002 roku pod nazwą The American Journal of Art Therapy (Amerykańskie czasopismo arteterapeutyczne). Nie istniało wówczas żadne inne czasopismo tego typu [Junge i Asawa, 1994]. Ponadto wraz ze współredaktorką Dachinger [1975/1996] wydały pierwszy zbiór esejów na temat arteterapii, który przez wiele lat był jednym z nielicznych tekstów z tej dziedziny. Ulman miała dar przedstawiania złożonych koncepcji w precyzyjny i syntetyczny sposób. W swoim eseju Art Therapy: Problems of Definition (Arteterapia: problem z definicją) [1975/1996] porównuje modele autorstwa Naumburg i Kramer w tak przejrzysty sposób, że esej ten do dziś pozostaje najlepszą prezentacją tego teoretycznego kontinuum. Ostatnia z tych czterech wybitnych kobiet – Hanna Kwiatkowska – zajmowała się badaniami naukowymi oraz arteterapią rodzinną. Swoje doświadczenia zdobyte w różnych kontekstach psychiatrycznych zebrała w książce, która stała się podstawą leczenia rodzin poprzez sztukę [Kwiatkowska, 1978]. Podobnie jak Kramer, Kwiatkowska opuściła Europę w czasie II wojny światowej, wzbogacając listę emigracyjnych myślicieli wpływających na rozwój dyscyplin związanych ze zdrowiem psychicznym na terenie Stanów Zjednoczonych. Jest także współautorką krótkiej publikacji, która pomogła spopularyzować arteterapię [Ulman, Kramer i Kwiatkowska, 1978]. Każda z wymienionych autorek była również aktywnym wykładowcą arteterapii i jednym z pierwszych pedagogów zajmujących się tą dyscypliną. Za ich czasów 27