Μικρές ιστορίες | Εύη Καρκίτη
6
Μικρές ιστορίες Αφηγείται η Εύη Καρκίτη
Merry New Christmas
Λένε πως τα φετινά Χριστούγεννα θα γιορτάσουμε με σβηστά τα φώτα. Για κάποιους η «απειλή» έχει νόημα μεταφορικό, για κάποιους άλλους, όμως, απόλυτο και κυριολεκτικό. Είναι αλήθεια πως σε κανέναν δεν αρέσει να γιορτάζει στο σκοτάδι, εκτός και αν το κάνει από άποψη. Στην περίπτωσή μας, σίγουρα, δεν αποτελεί επιλογή. Είναι η λύση της ανάγκης, κάτι σαν «μονόδρομος», σύμφωνα με τη φράση που κυριαρχεί στην πολιτική ζωή της χώρας. Οι «μονόδρομοι», τις περισσότερες φορές, δημιουργούν μια ατμόσφαιρα ασφυκτική, εντελώς εχθρική με το κλίμα που ονειρευόμασταν γι’ αυτές τις μέρες. Από την άλλη, έχουν την ικανότητα να μας προσαρμόζουν αυτόματα στη νέα πραγματικότητα. Πριν από μερικά χρόνια βρέθηκα σε μια παγωμένη Πράγα για τις γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς. Ήταν, βεβαίως, η εποχή που τα τουριστικά πακέτα για «Λευκά Χριστούγεννα στην Ευρώπη» έβρισκαν καλύτερη τύχη από αυτή που τα περιμένει φέτος και οι πτήσεις αναχωρούσαν από τα αεροδρόμια γεμάτες κόσμο που ήθελε να περπατήσει σε παγωμένους δρόμους, να μπει σε μουσεία, να γευτεί ξένες και «ανήσυχες» κουζίνες, να πιει καλά κρασιά και φυσικά, να ψωνίσει. Τη χρονιά εκείνη, στην πρωτεύουσα της Τσεχίας με τους -15ºC, το τρελό πανηγύρι του κόσμου στήνονταν από το πρωί μέχρι το βράδυ στις πλατείες και τις γέφυρες του ιστορικού κέντρου. Το πρωινό της παραμονής των Χριστουγέννων, γεμάτο κόσμο, κάλαντα, παραδοσιακά τραγούδια και ζεστό κόκκινο κρασί, ήταν σαν να γύριζε εμάς τους επισκέπτες, πίσω στον Μεσαίωνα, προκαλώντας μας αλλεπάλληλα κύματα τουριστικής εφορίας. Μέχρι που έπεσε το σκοτάδι. Η πόλη, χωρίς καμιά οικονομική κρίση πάνω από το κεφάλι της, με ορδές ξένων που έπρεπε να ταΐσει και να διασκεδάσει, απλώς έσβησε τα φώτα! Τα εστιατόρια και τα καφέ έκλεισαν, όπως εξάλλου και τα κλαμπ, τα θέατρα, τα σινεμά. Ήταν παραμονή Χριστουγέννων και οι εργαζόμενοι, αλλά και οι ιδιοκτήτες των χώρων αυτών, το μόνο που ήθελαν ήταν
να γυρίσουν σπίτι τους και να μοιραστούν την παγωμένη, γιορτινή νύχτα με τα πρόσωπα που αγαπούσαν. Έτσι εμείς, οι περιπλανώμενοι αναζητητές της κεντροευρωπαϊκής χριστουγεννιάτικης μαγείας, στοιβαχτήκαμε ξυλιασμένοι στον μοναδικό χώρο που έμεινε ανοιχτός, ένα λαϊκό εστιατόριο, που ήταν σαν να εκτελεί χρέη διανυκτερεύοντος φαρμακείου, περνώντας όπως-όπως, χαζεύοντας από έξω τα λαμπάκια και τη θαλπωρή των σπιτιών. Φέτος, που τα πράγματα είναι εξαιρετικά δύσκολα, η επιλογή των κατοίκων της Πράγας να γυρίσουν σπίτι, φαντάζει για μας, όχι μόνο σαν μια λύση, αλλά και σαν ένας καινούργιος δρόμος για αυθεντικές σπιτίσιες απολαύσεις, που ίσως και να δώσουν στη γιορτή ένα διαφορετικό περιεχόμενο από εκείνο της υπερκατανάλωσης, στο οποίο είχαμε εγκλωβιστεί όλοι, θρησκευόμενοι και μη, υπέρμαχοι της μαγείας των Χριστουγέννων ή πολέμιοί της. Ίσως και να είναι αυτή η στιγμή, που τα σπίτια μας, ακόμη και αν έχουν τα φώτα χαμηλωμένα, πρέπει να δεχτούν με νέους όρους τους ανθρώπους που έχουν πραγματική σημασία για μας. Η στιγμή, που θα τα αφήσουμε να ζεσταθούν από την παρουσία και τις φωνές τους. Οι Έλληνες έχουμε, εξάλλου, μακρά παράδοση σε αυτό και η κοινωνική παρατήρηση δείχνει πως το περίφημο «επιστροφή στο σπίτι» δεν είναι απλώς μια τάση, αλλά μια καινούργια πραγματικότητα. Αυτό, βεβαίως, δεν σημαίνει πως κλεινόμαστε στον μικρόκοσμό μας, θρηνώντας τα αλλοτινά μας μεγαλεία. Ακριβώς το αντίθετο! Αυτή είναι η στιγμή του αναστοχασμού, όπου εκτιμούμε το τι ζήσαμε ως σήμερα και ανοίγουμε τις νέες προοπτικές μας, πάντα κοντά σε εκείνους που αγαπάμε, προσδοκώντας με τη δύναμη που μας δίνει μια βαθιά, αληθινή σχέση, να περάσουμε αλληλέγγυοι τους δύσκολους καιρούς.