Onder ons: Polly en Ellen gaan uit elkaar na de komst van Xander

Op het moment dat jullie samen een kind krijgen, schuif je ineens een hokje op. Van een leuk stel worden jullie een gezin. Wat betekent dat voor jullie relatie? Een lezeres vertelt.

Polly (40) en Ellen waren zeven jaar samen, toen Polly zwanger werd. Helaas bleek het geen eind goed, al goed.

TEKST: HANNEKE MIJNSTER. “Pas rond mijn dertigste gaf ik aan mezelf toe dat ik van vrouwen houd. Tot die tijd rommelde ik wel eens wat met mannen én met vrouwen, maar tot een relatie kwam het nooit. Totdat ik Ellen ontmoette via een datingsite: het was meteen serieus en aan. Met een kinderwens was ik nog helemaal niet bezig. Dat veranderde toen mijn jongere zusje een dochter kreeg. Ineens kon ik aan niets anders denken. Voor Ellen hoefde het niet zo, maar ze zou mijn moederschap ook niet in de weg staan zei ze. Dus ik ging ervoor. Als ik tenminste een donor kon vinden. Eerst zocht ik online, maar dat werkte nogal ontmoedigend. Ik las verhalen van vrouwen die bij onbetrouwbare klinieken uitkwamen, van mannen die hun zaad voor veel geld verkochten, of alleen wilden doneren als ze zelf een fysieke bijdrage mochten leveren en vrouwen die met een bekende een constructie hadden afgesproken en daar toch gedoe mee kregen. Ik durfde het ook helemaal niet te vragen trouwens, aan goede vrienden of laat staan aan de cirkel met kennissen daarbuiten. Het is nogal een grote vraag. Totdat we weer Derde Kerstdag vierden met een tafel vol vrienden bij ons thuis en mijn goede vriend Sander, na twee flessen rood, ineens uit zichzelf aanbood dat hij wel donor wilde zijn, als ik een kinderwens had. Ik janken, Ellen janken, iedereen janken. Een week later ben ik met hem gaan wandelen en hebben we er goed over gepraat. Hij stond nog steeds achter zijn voorstel en wilde dan wel graag de rol van

‘Ik janken, Ellen janken, iedereen janken’

suikeroom hebben in het leven van de baby. Sander is al jaren getrouwd en heeft zelf geen kinderen, maar op deze manier wilde hij het wel. Alles open en eerlijk, en verder geen verwachtingen. Ondertussen had ik alles al uitgezocht, dus we konden gelukkig meteen van start. Ik was dolenthousiast, maar Ellen beduidend minder. Ze gunde het me, en ons, zei ze steeds, maar echt betrokken bij het proces was ze niet. Ze moest vaak naar het buitenland voor haar werk en praatte er alleen met mij over wanneer ik zelf over de mogelijke zwangerschap begon. Het bijhouden van mijn cyclus, de afspraken met Sander: ik deed het vooral alleen. Na twee maanden was het raak, wat een geluk. Ellen was ook blij, dus ik dacht echt dat het wel goed zat. Maar ook nu deed ik het vooral alleen. De bezoekjes aan de verloskundige, het shoppen van positiekleding, het inlezen en voorbereiden ... Alleen met de grote aankopen ging ze mee en dan voerde ze het hoogste woord. Precies op de uitgerekende datum beviel ik van Xander. Die naam hebben we wel samen bedacht, een mooie verwijzing naar zijn lieve vader aan wie we zoveel te danken hebben en een X die staat voor een kus. Een puntgaaf kereltje en zo lief. De bevalling was zwaar, ik moest op het laatste moment toch naar het ziekenhuis omdat hij in het vruchtwater had gepoept, maar gelukkig mochten we al na een nachtje naar huis. Ellen hielp, mijn moeder hielp en de kraamhulp natuurlijk. Maar toen Xander drie maanden oud was, boekte Ellen

ONDER ONS

spontaan een ticket naar Barcelona met haar zus, omdat ze echt even moest bijkomen van alle drukte, zo vond ze. Ik voelde me enorm in de steek gelaten toen. Goed, ik was wel de drijvende kracht achter deze baby, maar we deden dit toch samen? In Ellens ogen deden we het ook samen, maar voor mijn gevoel deed ik het vooral alleen, met af en toe een oppas in huis. We hadden er regelmatig woorden over. Ellen ging steeds vaker een weekend naar haar moeder, zonder ons. En als we een zondag thuis waren, dan wilde ze het liefst de hele middag op pad. Met Moederdag vorig jaar verraste ik haar met een ontbijt op bed. Zij had voor mij een parfum gekocht, ik voor haar een boek. Ze barstte in huilen uit toen ik met het dienblad vol granola en verse jus de slaapkamer binnenstapte. “Ik kan dit niet meer,” huilde ze. “Houd je niet meer van me?” vroeg ik. Maar dat was het niet. “Dit leven. Het gezinsleven is niet mijn leven. Ik ben dol op Xander en ik houd ook echt van jou, maar dit is niet mijn rol.” We probeerden nog relatietherapie, maar je kunt geen driehoek in een rondje duwen. Ellen verhuisde drie maanden later. Ze stelde voor om een zelfde constructie als Sander aan te gaan, een soort suikertante. Maar dat kon ik niet. Mijn hart was gebroken. Ik kon het niet aan om af en toe iets gezelligs met zijn drieën te doen en dan de hele tijd het plaatje te zien dat het dus nooit zou worden. Ellen heeft Xander nooit erkend als kind en omdat we ook niet getrouwd waren, kon ze gewoon weglopen uit zijn leven. Ik kan daar met mijn hart niet bij. Zo’n lief jongetje, pure onschuld en pure liefde, hoe kun je dat achterlaten? Sindsdien doe ik het alleen. Met hulp van mijn moeder, mijn zusje, die inmiddels zelf ook twee kinderen heeft, en Sander. Zijn rol is niet veranderd, maar hij neemt Xander wel bijna elke week een keer mee naar de speeltuin of de markt. Xander weet bijna niets meer van Ellen. Hij noemt haar geen mammi, zoals we in het begin afspraken. Hij noemt mij mama en weet van foto’s dat Ellen er ooit was. Soms stuurt ze hem kaartjes en vraagt of ze eens met hem naar Artis mag, maar ik weet niet zo goed wat ik daarmee moet. En op de een of andere manier blijft het ook vooral bij vragen. Ik ben inmiddels gewend aan het alleen ouderschap. Officieus deed ik altijd al alleen natuurlijk. De vertrouwensbreuk heeft er wel flink ingehakt. Ik voel me afgewezen en ik heb het gevoel dat ze Xander afwijst, ook al zegt ze dat dat niet zo is. Die afwijzing voel ik nog sterker dan die van mezelf. M’n zusje vroeg laatst of ik al weer toe was aan een date, maar ik werd al moe bij het idee. Ik ben juist zo blij dat er eindelijk weer rust in de tent is. Ik geniet van Xander, van zijn grapjes en ondeugende fratsen. Het is jammer dat ik geen partner heb om dat mee te delen, maar ik heb gelukkig een hele familie die allemaal net zo dol op hem zijn als ik. Daar laat ik nu absoluut geen stoorzender tussenkomen. De komende jaren zijn helemaal voor Xander en wat er daarna komt, zie ik dan wel weer.”

‘Ze ging steeds vaker een weekend naar haar moeder, zonder ons’