Hoe doen jullie het samen?

HOE DOEN JULLIE DAT?

Een kind krijgen is één ding. Maar wat dan? Hoe verdeel je thuis de taken? Hoe combineer je werk en zorg? In deze WIJ drie stellen aan het woord.

Natuurlijk bereid je je als stel goed voor op de komst van de baby, maar bereiden jullie je ook voor op de komst van jullie als ouders? Met de komst van een baby verandert er natuurlijk veel; in totaal komt er zo’n 24 uur extra taken bij. Een serieus keukentafelgesprek over hoe en wat kan uitkomst bieden. Daarbij gaat het om vragen als: Wat voor gezin willen we eigenlijk zijn? Hoe zorgen we ervoor dat we naast de baby ook tijd houden voor onszelf en elkaar? Hoe zorgen we ervoor dat de tropenjaren ook jaren zijn waarin we genieten van werk en gezin? Maar ook heel praktische vragen mogen niet ontbreken. Hoe verdelen we de taken, wie werkt hoeveel, hoe gaan we de zorg/opvang regelen, wie neemt hoeveel verlof op en wat betekent dat financieel? WIJ interviewde drie stellen en vroegen hen: Hoe doen jullie dat?

HOE DOEN JULLIE DAT?

‘We zouden het samen

doen, maar in de praktijk blijkt dat toch anders uit te pakken’

Maxime (30) en Justin (29) wonen samen en zijn de ouders van zoon Noy (10 maanden). Justin heeft een eigen bedrijf in de autosport en werkt fulltime. Maxime werkt parttime in een tandartsenpraktijk.

Maxime “Het gekke was dat ik altijd al heel graag moeder wilde worden, maar omdat we eerst mooie reizen wilden maken, pas na mijn 35e. Toen we een nieuwbouwhuis kochten, kwam dat oergevoel toch ineens keihard binnen en wilde ik geen dag langer meer wachten. Voor Justin was dit anders. Hij wil alles graag goed regelen en organiseren. Hij zei: ‘Eerst de sleutel, dan een kind.’ En eigenlijk had hij wel gelijk.

Het moederschap vind ik echt helemaal geweldig. Ik had nooit gedacht dat je zoveel van iemand kunt houden. Hij ontroert me zo: als ik alleen maar naar Noy kijk, kan ik al bijna huilen en ik wil het liefst de hele dag bij hem zijn. Zelfs de eerste weken heb ik volop genoten en vond ik het niet zwaar. (lachend) Dat verandert trouwens nu wel iets, want hij kruipt als een gek rond en je kan hem geen moment uit het oog verliezen.

Eigenlijk direct na de geboorte was Justin een hele liefdevolle vader. Hij geniet volop van zijn zoon en ik zie dat hij, nu Noy ouder wordt, er nog meer ingroeit. Justin kreeg als zelfstandig ondernemer geen vaderschapsverlof, maar was gelukkig toch een aantal weken thuis in het begin. Mede om die reden heb ik geen borstvoeding gegeven en konden we het meer samen doen voor mijn gevoel. Over Noy en de opvoeding hebben we weinig discussies, maar daarentegen wel over de werkzorgverdeling. Justin heeft een eigen bedrijf op ruim een uur rijden van ons huis, dus hij is vaak laat thuis. Voordat we aan kinderen begonnen, hebben we besproken dat we het samen zouden doen. Maar in de praktijk blijkt dat toch anders uit te pakken. Justin heeft veel passie voor zijn werk en zijn bedrijf en een grote verantwoordelijkheid. En hij is ook gewoon een beetje een workaholic (lachend).

We voeren er vaak gesprekken over en laatst zei hij: ‘Ik weet dat we besproken hebben over dat ik eerder thuis zou komen, maar ik kan het gewoon niet waarmaken.’ Die eerlijkheid vind ik eigenlijk al fijner; dan weet ik waar ik aan toe ben. Het gaat mij er niet alleen om dat ik doordeweeks alles in mijn eentje doe, maar vooral dat ik het jammer vind dat hij nu zoveel van Noy’s ontwikkeling mist. Als ik naar de toekomst kijk, met misschien meer kinderen, zou ik in mijn hart het liefst helemaal niet werken. Maar in mijn hoofd weet ik dat het niet slim is. Ik vind mijn werk in een tandartsenpraktijk ook heel erg leuk en je moet ook iets voor jezelf hebben.”

Justin “Vrienden die al kinderen hadden, zeiden vaak: ‘Jij zal later een hele goede vader zijn.’ Ik snapte eigenlijk nooit waarom, maar wilde wel vader worden. Toch wilde Maxime het al eerder en heb ik haar wel afgeremd. Met een nieuw huis in aanbouw leek een zwangerschap mij vooral onnodig stress opleveren. Maxime en ik vullen elkaar in die zin heel goed aan: ik ben van de planning en het vooruitdenken, zij hakt uiteindelijk de knoop door. Wat betreft de werkzorgverdeling zitten we niet helemaal op één lijn. Ik heb een eigen zaak in de autosport. Maxime werkt parttime en is geen ondernemer. Daardoor kan zij zich niet altijd in mijn situatie inleven. Ook al is het vervelend dat mijn werk veel tijd vergt, bijvoorbeeld vanwege de woonwerkafstand en omdat ik soms in het buitenland zit, ik zou het niet anders willen. Mijn werk is mijn passie en de reistijd geeft me de mogelijkheid mijn werkdag rustig af te sluiten, waardoor ik thuis er volledig voor mijn gezin kan zijn. Elkaar af en toe resetten is onze oplossing. Dan praten we en praten we en komen zo op een punt dat Maxime zegt: ‘Zo heb je het nog nooit verwoord, dit snap ik wel.’ Ik ben daar niet altijd even handig in, maar wil graag dat we elkaar begrijpen. Dat Maxime en ik niet hetzelfde denken over alles, vind ik eigenlijk juist fijn. Anders zouden onze kinderen door het kinderdagverblijf worden opgevoed. Als het aan mij ligt, hoeft ze helemaal niet te werken, (lachend), maar dan moeten we wel iets aan ons uitgavenpatroon doen.

Als zelfstandig ondernemer kom je niet in aanmerking voor vaderschapsverlof. Dat de zaak toevallig vlak na de bevalling een aantal weken dicht ging vanwege zomervakantieplanning, gaf mij alsnog de kans er in het begin volledig bij te zijn. Ook al zou ik niet snel uit mezelf verlof hebben opgenomen, maar voor de bonding is dat absoluut heel goed geweest.

De laatste drie weken vind ik het vaderschap echt leuker worden. Als ik thuiskom zie ik het enthousiasme in Noy’s ogen en dat geeft me een trots gevoel. Als Maxime dan al over een tweede kind begint, denk ik: laten we hier nou nog even van genieten. Toch begrijp ik haar wel. Voor Maxime is het moederschap echt een grote wens die in vervulling is gegaan. Het moederschap geeft haar zichtbaar een voldaan gevoel en ik word er heel blij van om haar zo te zien genieten.”

‘Elkaar af en toe resetten is onze oplossing. Dan praten we en praten we’

Charlotte (29) is getrouwd met Mano (33) en beiden zijn docent op een HBO in Leiden. Sinds de komst van Vik (7 maanden) werkt Charlotte vier en Mano vijf dagen per week. Na de zomervakantie gaan ze beiden vier dagen werken.

Charlotte “Ik wilde al langer graag een baby en zag het helemaal zitten. Aan slapeloze nachten en tropenjaren dacht ik totaal niet. Ik ben jong en zit vol energie, dus dat zou allemaal wel goedkomen. Ondanks mijn positieve inborst en liefde voor Vik, vallen sommige dingen me wel zwaarder dan verwacht.

Het is met name de combinatie met werken die ik lastig vind. Ik had van tevoren nooit gedacht dat ik hem zo zou missen. Eigenlijk heb ik nooit verder gekeken dan de verlofperiode, het moment dat ik weer naar mijn werk moest en hem moest achterlaten. Dat is elke keer weer behoorlijk lastig. Gelukkig hebben Mano en ik door ons werk op een Hogeschool veel vakanties samen. Wat dat betreft hebben wij het echt enorm getroffen.

Momenteel werkt Mano vijf dagen per week en ik vier en na de zomervakantie gaat Mano ook vier dagen werken. Mano entertaint Vik zoveel mogelijk en wil niets missen. Als docent kon Mano gelukkig ook het vaderschapsverlof opnemen en zijn we er vanaf dag één samen gelijkwaardig ingegroeid. Als we met z’n drieën zijn, hebben we de grootste lol: we spelen met Vik, we lezen hem eindeloos boekjes voor en we dansen met z’n drieën op Surinaamse of Nederlandse muziek. Een tv hebben we wel, maar we doen net of die niet bestaat. Boekjes lezen is veel beter voor Vik en hij is er helemaal dol op. En als ik even wegga en Vik bij Mano achterlaat, weet ik dat hij het net zo goed doet als ik. Dat geeft een super gerust gevoel. Doordat we in afwachting van ons nieuwe huis tijdelijk naast Mano’s ouders wonen, hoeft Vik niet naar de opvang. Allebei hebben we ook het gevoel dat alleen mensen die we goed kennen Vik de aandacht kunnen geven zoals wij dat willen. Bovendien willen we hem het beste meegeven van twee culturen: de Nederlandse én de SurinaamsHindoestaanse cultuur, aangezien dat Mano’s achtergrond is.

Natuurlijk heb ik best last van moeheid doordat Vik nog steeds vijf keer per nacht wil drinken en leef ik soms een beetje in een waas. Maar ik weet waar ik het voor doe: voor Vik. Ik geef hem van alles het beste en dat wil ik zo blijven volhouden, samen met Mano. De zogenaamde tropenjaren ervaren wij in die zin dus niet. We hebben het gewoon heel leuk met z’n drieën en genieten enorm.”

Mano “Toen Lot en ik elkaar leerden kennen, wilde ik vooral nog veel leuke dingen samendoen, want ik wist: als er ooit een kind komt, wordt alles anders. Het vaderschap moest voor mij in die zin echt groeien.

Direct vanaf het moment dat Vik geboren was en in het ziekenhuis helemaal rustig in mijn armen lag, voelde ik me vader. Het was zo’n indrukwekkend en compleet natuurlijk gevoel, dat zal ik nooit meer vergeten. Ik vind ook echt alles leuk aan hem en geniet volop van alles wat ik met hem doe. Zelfs luiers verschonen (lachend).

Van Lot wist ik wel dat ze een goede en lieve moeder zou zijn, ze is ook een hele lieve vrouw. Wat me wel verrast heeft, is hoever ze bereid is te gaan om Vik het beste te geven. Zoals de hapjes die ze zelf maakt, de vele boeken die ze leest over de ontwikkeling van baby’s en de borstvoeding die ze nog altijd geeft, ondanks de slopende nachten.

Lot en ik hebben tijdens de zwangerschap wel een keukentafelgesprek gevoerd over het vaderschapsverlof en de consequenties, bijvoorbeeld financieel. Maar Lot overtuigde me direct van de voordelen. Door er in het begin veel bij te zijn, kon ik snel in het vaderschap groeien. De komst van Vik voelt echt als een verrijking van mijn leven, een nieuwe stap ook in mijn persoonlijke ontwikkeling. Ik lees hem elke dag meermalen voor en wentel me in de wetenschap dat zijn ontwikkeling nu al is begonnen en ik daar een positieve bijdrage aan lever. Bovendien zie ik Vik er enorm van genieten. Hij luistert vaak aandachtig, kraait het dan weer uit van plezier en dat maakt het een heel interactief samenzijn.

Naar mijn werk gaan en hem moeten missen, vind ik het lastigste. Maar ik weet dat hij in goede handen is bij Lot of familie en dat stelt me gerust. Sterker nog, juist doordat hij ook bij familie opgroeit, krijgt hij veel mee van onze beide culturen; bijvoorbeeld het respect voor ouderen in de Hindoestaanse cultuur. En dat is voor mij echt een belangrijk onderdeel van zijn opvoeding. Maar voor mij als vader voelt het soms onnatuurlijk als ik niet bij hem in de buurt ben. Gelukkig krijg ik gedurende de dag regelmatig een filmpje of foto doorgestuurd. Daar tijdens werk even naar kijken, geeft me nieuwe energie.”

‘Door er in het begin veel bij te zijn, kon ik snel in het vaderschap groeien’

‘Als ik even wegga en Vik bij Mano achterlaat, weet ik dat hij het net zo goed doet als ik’

HOE DOEN JULLIE DAT?

HOE DOEN JULLIE DAT?

‘We ontdekten dat ‘de gemiddelde baby’ niet bestaat en dat

jij als ouder constant moet meebewegen’

Lindsey (32) en Klemen (33) wonen samen en hebben een dochter Lize (8 maanden). Klemen is vier dagen werkzaam als Personal Trainer en Lindsey werkt eveneens vier dagen als IC verpleegkundige en SEH verpleegkundige in opleiding.

Lindsey “Moeder worden wilde ik zeker, maar ik wachtte eigenlijk op de dag dat ik wakker zou worden en zou denken: Ja, nu ben ik er klaar voor! Dat eureka moment bleef uit en de redenen om het krijgen van een kind uit te stellen bleven komen. Als IC-verpleegkundige en daarnaast in opleiding voor de Spoed Eisende Hulp ben ik getraind om risico’s in te schatten en wil ik alle feiten kennen. Ergens voelde ik wel dat een zwangerschap en een baby krijgen in die zin best uitdagend voor me zouden kunnen zijn. Klemen wilde al tien jaar eerder aan kinderen beginnen, dus op een gegeven moment zijn we er toch voor gegaan. Tijdens mijn zwangerschap las ik alles over de ontwikkeling van baby’s en kreeg ik langzaam het gevoel: dit klusje gaan we wel klaren. Maar dat viel na de bevalling best tegen. We ontdekten dat ‘de gemiddelde baby’ niet bestaat en dat jij als ouder constant moet meebewegen. Mijn controledrang bleek daarin inderdaad een lastige factor en voor Klemen was het lastig dat hij zijn rustmomentjes niet meer vanzelfsprekend had.

Gelukkig kon Klemen het vader- en ouderschapsverlof volledig opnemen waardoor we ruim twee maanden samen met Lize konden opstarten. Aangezien mijn moeder, die kraamverzorgster is, er in het begin continue was, kon Klemen nog steeds lekker relaxen. En dat deed ‘ie ook. Ik weet nog dat ik op de bank zat te voeden, knikkebollend van de moeheid en de honger, en dat Klemen naast me een heerlijke boterham ging eten, kijkend naar z’n favoriete programma. (lachend) Ik kan dat programma echt niet meer zien. Het inzicht dat ik niet meer alles alleen kon regelen, moest Klemen echt nog even krijgen. Inmiddels zijn we gelukkig goed op elkaar ingespeeld. De werk-zorgverdeling pakken we ook volledig samen op, mede omdat ik de hoofdverdiener ben en Klemen een fantastische vader is en die rol graag pakt. Klemen is personal trainer dus we hebben beide flexibele roosters. Dat heeft voor- en nadelen, maar betekent in de praktijk dat we elkaar vaak aflossen. Daarnaast gaat Lize twee dagen naar een gastouder en twee dagen naar beide oma’s. Voordat ik zelf een kind had, snapte ik niet dat moeders thuis gaan zitten en meerdere dagen opvang leek me ook prima. Nu vind ik vier dagen opvang toch best wel veel op zo’n jonge leeftijd. Dat staat me soms echt tegen. Plotselinge roostervrije dagen samen zijn voor ons dus de mooie cadeautjes waardoor we ineens een hele doordeweekse dag met z’n drieën kunnen doorbrengen.”

Klemen “Het vaderschap was niet iets dat heel erg bij me speelde. Aangezien ik opgegroeid ben met een jonger broertje, leek het me als toekomstig vader wel leuk om bij mijn eigen kind ook al die ontwikkelingen te zien. Gedurende het hele proces van zwangerschap, bevalling en de eerste maanden was mijn hoofdgedachte vooral: ik laat het zoveel mogelijk over me heen komen. Soms kan ik daar een beetje in doorslaan, maar het lukt me daardoor wel om heel erg te genieten.

Lindsey is heel anders. Zij wil alles uitsluiten en de enige juiste oplossing vinden. Ik zie haar daar soms wel mee struggelen. Waarom wil Lize dit hapje nu ineens niet meer? ‘Ja’, zeg ik dan, ‘geen idee, morgen misschien weer wel.’ Dan proberen we iets anders of slaan een dagje over. Ik snap Lindsey’s drang naar controle wel, zo is ze gebakken en opgeleid, dus ik probeer haar daar zoveel mogelijk in te steunen. Dat doe ik door me niet overal tegenaan te bemoeien, maar vooral mee te bewegen in wat zij initieert. Daarmee probeer ik haar de rust en de ruimte te geven om het op haar manier te doen, zodat zij ook meer kan genieten.

Voor mij was meteen duidelijk dat ik het vader- en ouderschapsverlof zou opnemen. Dat ik na het verlof sowieso zou starten in een nieuwe baan, maakte die keuze alleen nog maar makkelijker. Die weken thuis samen met Lindsey en Lize zijn voor mij echt onbetaalbaar geweest. Ik kan me niet voorstellen hoe vaders dat vroeger deden met maar twee dagen verlof. Je leert mee, je helpt mee, je kijkt mee en je groeit er samen in, in plaats van dat je als vader een soort toeschouwer blijft. Bovendien ben je beide anders als ouder, waardoor je kind ook verschillende dingen meekrijgt. Lindsey is heel verzorgend en rustig, ik ben wat wilder met Lize, maar dat is juist leuk.

Het vaderschap heeft me zeker veranderd. Ik denk dat ik nu beter luister naar de verhalen van mensen in mijn omgeving: hoe hebben zij het ouderschap ervaren? Hoe losten zij dingen op? Lindsey vindt dat bemoeien van anderen soms lastig, omdat het ook wel heel oordelend kan zijn. Maar ik kijk puur naar wat ik eruit kan halen. Wat zou voor mij ook kunnen werken? Toch is voor mij uiteindelijk bepalend wat Lindsey wil. Zij is een fantastische moeder voor Lize die alles tot in de puntjes uitzoekt. Als zij iets voorstelt, praten we erover en komen wij samen tot het voor ons beste besluit.”

‘Die weken thuis samen met Lindsey en Lize zijn voor mij echt onbetaalbaar geweest’

INTERVIEWS: RENATE TROMP. FOTOGRAFIE: ANOUK DE KLEERMAEKER. VISAGIE: WILMA SCHOLTE.