papa en mama’ Zeven opvoedvalkuilen

PAS OP,

VAL ER NIET IN!

PICK YOUR BATTLES Er zijn van die dagen dat ik mezelf als moeder een 4- geef. Vanwege het feit dat ik de kinderen twee uur achter de televisie parkeer voor een Peppa Pig-marathon (zodat ik zelf even op adem kan komen) of omdat ik mijn geduld verlies wanneer zoonlief zijn krullenbos royaal insmeert met volle yoghurt. Gebroken nachten, al die voedingen, weer beginnen met werk. Als kersverse ouder heb je je handen vol. Journalist Anna van den Breemer en moeder van twee kinderen, beschrijft zeven opvoedvalkuilen en hoe je ze voorkomt. Anna van den Breemer met haar man Özcan Akyol en hun dochter Mia (3) en zoon Baran (2)

1

Als ouder van jonge kinderen kun je je flink druk maken of je het allemaal wel goed doet. Maar zijn die twijfels niet eigenlijk gewoon enorme tijdverspilling? Ik kan me zo goed voorstellen dat ik later, als ik vijftig ben, terugdenk aan deze fase van luiers en blokkentorens en het zo sullig van mezelf vind dat ik me heb verloren in die kleine, onbenullige details. Een dag geen worteltjes, een uurtje schermtijd teveel. Who cares?

De Britse psychotherapeute Philippa Perry zei het mooi toen ik haar onlangs interviewde over haar bestseller Het boek waarvan je wilde dat je ouders het hadden gelezen. “Je gaat als ouder dingen verpesten en verkeerd doen. De vraag is: hoe ga jij met je fouten om? Maak alsjeblieft veel vergissingen en laat zien dat het niet uitmaakt. Niet de vergissingen zijn doorslaggevend, maar de manier waarop we ze herstellen.”

Dus op die momenten, wanneer ik de tranen achter mijn ogen voel prikken en het schuldgevoel binnenin groeit, probeer ik te denken aan het grotere plaatje: ik voed mijn kinderen op met liefde en dáár gaat het om.

Wees mild voor jezelf wanneer je je even geen supermama of superpapa voelt. Daar hebben je kinderen later pas echt iets aan. En dus zeg ik, terwijl ik met een doekje de witte yoghurtsmurrie uit de haren van mijn peuterzoon wrijf: “Sorry, mama was een beetje moe.” Morgen weer een dag.

TO-DO-MODUS OF TO-BE-MODUS “Een gewone werkdag voelt als bijkomen sinds ik kinderen heb.” Ik ken genoeg mensen die, als ze eenmaal kinderen hebben, de kantoortuin en bijbehorende deadlines als een oase van rust beschouwen. Op werk kun je dingen inplannen en ze vervolgens doodleuk gaan uitvoeren, want je gaat over je eigen tijd. Hoe anders is dat thuis, met piepkleine mensjes, waar de zaken zelden lopen zoals je van te voren had bedacht, al is het maar vanwege een poepluier of het nogal wispelturige humeur van je kleuter. 2

Gaandeweg ben ik erachter gekomen dat mijn werkhouding van ‘hup, hup, snel even de dingen regelen’ thuis averechts werkt. Klinisch psycholoog Susan Bögels wees mij op het verschil tussen de to-do-modus (wat er moet gebeuren) en de to-be-modus (het gewoon laten zijn). Veel vaders en moeders hebben de neiging om het zorgen voor de kinderen als een to-do-lijst te zien: hapje – check, slaapje – check, even spelen – check. Maar daardoor mis je ook veel mooie momenten.

In de praktijk betekent de to-be-modus dat je gewoon met je kinderen op het kleed gaat zitten en afwacht waar ze mee aankomen. Of: in plaats van de was zo snel mogelijk wegwerken tijdens het slaapje van je peuter ga je dat klusje samen met je volle aandacht doen. De sokken één voor één in de machine gaat inderdaad héél erg traag. Maar het is wel erg gezellig én het scheelt je weer een dure mindfulnesscursus.

EIS JE EIGEN GELUKSMOMENTEN OP Het is begrijpelijk dat je je partner achter het behang wil plakken als hij last minute weer aankomt met zijn ‘ik ga vrijdag wat drinken met vrienden’- achtige mededeling. En jij dan? Wanneer is het jouw beurt om de bloemetjes buiten te zetten met vriendinnen, als ze nog weten wie je bent? Nou, die beurt komt over het algemeen niet vanzelf. Dat leerde ik van niemand minder dan Michelle Obama. In haar boek Mijn Verhaal schrijft de voormalige first lady over de ruzies met Barack toen hun dochters nog klein waren. (Ik weet niet hoe het 3

‘Een dag geen worteltjes, een uurtje schermtijd teveel. Who cares?’

met jullie zit, maar alleen al het feit dat power koppels als zij ook kibbelen is voor mij puur genieten.)

Wat was er aan de hand? Barack werkte keihard, en ook nog eens in een andere staat, waardoor de zorg voor de meisjes vooral op de schouders van Michelle neerkwam. En als hij thuis was, wilde hij ook nog eens gaan sporten, tot groot ongenoegen van zijn vrouw.

Michelle Obama leerde een wijze les tijdens hun relatietherapie: “Ik was te veel bezig het Barack kwalijk te nemen dat hij work-outs in de sportschool in zijn agenda opnam, om te bedenken hoe ik ook zelf regelmatig naar de sportschool kon gaan.” Misschien is dat het geheim: als ouders moet je elkaar veel gunnen, maar ook je eigen geluksmomenten opeisen.

HET HOEFT NIET ALLEMAAL GROOTS EN MEESLEPENDS Laatst wilde ik met mijn kinderen naar een speeltuin een paar buurten verderop, want daar hebben ze een kabelbaan en een leuk speelhuisje. Nog voor we op de fiets konden stappen, waren ze beiden afgeleid. Mijn zoon zat geconcentreerd op zijn hurken kiezelsteentjes op te rapen alsof het kostbare schatten waren (‘Mama, kijk!) en mijn dochter had een spel bedacht waarbij ze met een stokje porde tussen de tegels van de stoep. 4

Ik begon te roepen: “Jongens, komen jullie? We moeten gaan!”, maar bedacht me. Want we moesten helemaal niets. Ik was zo bezig met waar ik heen wilde, dat ik vergat te kijken naar wat er eigenlijk al was. Een beetje aanrommelen met steentjes en stokjes was kennelijk al genoeg.

Kinderen hoeven niet altijd naar speciaal aangelegde speelparken, naar Disneyland of andere plekken waar ze grootste ervaringen kunnen opdoen, vaak biedt het perkje naast je huis al voldoende vertier.

NEEM DE TIJD (EN STOP MET VERGELIJKEN) Terwijl jij in je joggingbroek op de bank je baby aan het voeden bent, scroll je stiekem even door je Instagram-feed. (Nee, dat is niet heel zen, en ook niet goed voor het contact met de baby, zeggen sommige deskundigen, maar je doet het lekker toch, want zo’n voeding duurt lang.) En ja hoor, daar gaat ze, het modieuze meisje dat je al maanden volgt omdat ze gelijk op liep met haar zwangerschap. Zij staat in haar strakke spijkerbroek achter de wandelwagen te shinen, begeleid door de caption ‘first day outside’, terwijl jij je nog steeds een aangespoelde walvis voelt, die het probeert te redden op het droge. Haar haren glazen in de zon, jij sprayt elke dag wat droogshampoo. 5

‘Neem afscheid van het idee dat romantiek spontaan moet zijn’

Stop met vergelijken. Neem de tijd die je nodig hebt. Mijn vriend heeft een Turkse achtergrond en in die cultuur is het normaal dat je de eerste veertig dagen na de geboorte van de baby níet naar buiten gaat. In Latijns-Amerika heet de kraamperiode niet voor niets la cuarentena, ‘de quarantaine’. Mijn schoonmoeder begreep niet waarom ik zo’n haast had om buiten een ommetje te maken. Ze kwam met warme soepen aanzetten en moedigde mij aan toch vooral lekker binnen te gaan cocoonen. En gelijk heeft ze. Die eerste dagen met je baby krijg je nooit meer terug. En vergeet niet dat je een bijna Olympische prestatie hebt verricht door te bevallen van een kind. Je hebt de rest van je leven nog om buiten te gaan wandelen, zoals dat meisje, al dan niet met glanzende haren. MAAK GEEN GROTE BESLISSINGEN, ZOALS SCHEIDEN In mijn omgeving sliepen alle baby’s door met zes weken. In ons geval duurde het bij beide kinderen anderhalf jaar voordat zij – en dus ook wij - een volle nacht pakten. Je wordt dan aardig op de proef gesteld als het gaat om een beetje lief blijven voor die andere volwassene in huis (die nooit wakker wordt als de baby huilt, hoe ergerlijk!). Humor en relativeringsvermogen zijn de eerste dingen die sneuvelen bij weinig slaap. 6

Om te voorkomen dat je elkaar thuis gaat afblaffen, of nog erger: dat je gaat denken dat jullie als koppel geen goede match zijn, kan het wellicht helpen jezelf tijdelijk als verminderd toerekeningsvatbaar te zien. Je bent niet in staat om de zaken helder te zien en kan dus géén conclusies verbinden (‘we gaan scheiden’) aan deze pittige fase.

Voor mijn boek over opvoeden ging ik te rade bij experts over hoe je je relatie een beetje leuk houdt tijdens deze tropenjaren. Een tip: neem afscheid van het idee dat romantiek spontaan moet zijn. Trek de agenda en plan met z’n tweeën een date. Kinderen zijn er ook niet bij gebaat als ouders emotioneel van elkaar verwijderd raken. Het eventuele schuldgevoel over een weekendje weg kun je dus prima pareren onder het mom ‘dit is heel goed voor de kinderen’.

VRAAG HULP Soms slenter ik op woensdagmiddag (mijn mamadag) door de stad met mijn kinderen en zie ik een andere moeder. Zij heeft net als ik een grote tas om haar arm, waar waarschijnlijk afgekloven rijstewafels inzitten en een halfopen pak met babybillendoekjes. We glimlachen naar elkaar. Ik stel me zo voor dat zij mij begrijpt, omdat haar zoontje ook steeds in de plassen wil stampen terwijl hij geen laarzen aan heeft. Ook zij kijkt scheel van vermoeidheid. 7

Het eeuwenoude gezegde luidt: ‘It takes a village to raise a child’. Dat roept bij mij altijd het romantische beeld op van een pittoresk Italiaans dorpje, waar opa’s, oma’s en tantes allemaal letten op de roedel kinderen die rond de grote tafel rennen, zoals in de Bertolli reclame. De Hollandse realiteit is toch vaak dat we het allemaal in ons eentje aan het uitvogelen zijn. We ploeteren ons allemaal door dezelfde fases van tandjes, driftaanvallen, sprongetjes en schermtijd-discussies. Maar voor zo’n gedeelde ervaring, voelt het soms behoorlijk eenzaam.

Daarom: accepteer alle hulp die je wordt aangeboden, zeker in die eerste fase met een kleine baby. Biedt de buurvrouw aan om voor je te koken, zeg dan: wat lief, ja, lekker! Is er iemand die de baby kan vasthouden, duik dan even onder de douche. Creëer een supportsysteem van vrouwen met kinderen in dezelfde leeftijdsfase. Je hoeft het niet alleen te doen. Hulp vragen is een teken van kracht. En op momenten dat ik me toch bezwaard voel, denk ik altijd maar aan hoe heerlijk het vaak voelt om iets voor een ander te kunnen doen.

Anna van den Breemer schreef het boek Alle ouders klungelen maar wat aan. Hierin beschrijft ze op geestige wijze de grote en kleine problemen waar ouders dagelijks tegenaan lopen. Ze put daarbij uit haar eigen – bepaald niet perfecte – gezinsleven, gaat te rade bij deskundigen voor advies en vraagt andere ouders naar hun ultieme tips. Een onmisbaar boek voor alle worstelende ouders die wel een steuntje in de rug kunnen gebruiken.

GRATIS CODE: WIJPROEF proefkaartje

Op wijgeboortekaartjes.nl vind je een uitgebreide collectie met de leukste geboortekaartjes. Je kaartje gevonden? Pas deze dan gemakkelijk aan naar jouw wensen en bestel een gratis proefkaartje.

SOCIAL MEDIA De één deelt alles, de ander houdt het angstvallig geheim. Er is geen goed of fout, zolang je maar doet wat bij jou past. Houd er wel rekening mee dat het niet langer meer alleen over jou gaat. Wanneer, hoe en wat deel je online over je kind? Handig om even bij stil te staan, al is het alleen maar om potentiële ellende te voorkomen. WAT DEEL JE OVER JE KIND?

We zijn zo gewend aan social media dat we er amper nog over nadenken. Maar juist bij een aardverschuiving als de geboorte van een kind gaan er snel dingen fout. Je zult niet de eerste zijn die een boos familielid aan de lijn krijgt die op Facebook heeft gelezen dat jij zwanger bent. Leg dan maar eens uit dat iemand je bij het verloskundigenspreekuur spotte en meteen een felicitatie op jouw tijdlijn plaatste. TIP Lees je nergens een zwangerschapsaankondiging op de tijdlijn van een zwangere? Speel dan op safe en stuur een privéfelicitatiebericht.

Praat over je wensen Werp eens een kritische blik op je vriendenlijst en bedenk hoe jij de zwangerschap, babyshower en bevalling wilt delen. Wil jij zelf de primeur? Laat dat iedereen weten. En vraag je ook even af of jouw kind het later leuk vindt om gênante babyfoto’s te zien. Wat jij online de wereld in slingert, gaat nooit meer weg. Het lijkt een open deur, maar praat ook met je partner over je wensen. Dat kan onaangename verrassingen voorkomen. Zo ontdekte Mariska* tot haar grote schrik dat haar partner een bevallingsfilmpje met vrienden had gedeeld. “Ik wist niet eens dat ik tijdens de bevalling gefilmd werd. Tot ik die beelden zag, zichtbaar voor de hele vriendengroep. Ik was erg boos. De beelden vielen qua bloot mee, maar het was een veel te intiem moment om te delen.” Mariska en haar partner zijn inmiddels uit elkaar. Ook bij de andere geïnterviewden zijn verschillende familieverhoudingen danig verstoord. Maak vooraf duidelijke afspraken. Niemand zit immers op gedoe te wachten als je net bevallen bent.

Rianne (32) is getrouwd met Martijn (36) en heeft twee dochters. “Omdat ik al verschillende keren had gezien dat het nodige mis ging op social media, postte ik toen ik acht maanden zwanger was dat wij zelf over de geboorte wilden berichten. Voor alle zekerheid veranderde ik mijn instellingen. Mensen konden mij niet langer taggen of iets op mijn tijdlijn schrijven. Dat voorkwam onverwachte berichten. Soms posten mensen in hun enthousiasme jouw babynieuws zonder er bij na te denken, maar sommigen azen echt op de primeur. Nogal respectloos vind ik. Gelukkig ging het bij ons goed. Wij delen regelmatig leuke foto’s van onze dochters, anderen doen dat alleen nadat ze het ons eerst vragen. Gewoon een kwestie van vooraf duidelijk communiceren.”

‘Ik zorgde bij mijn tweede dat ik wél de primeur had’

‘Ik vroeg haar nooit meer berichten over ons gezin te plaatsen’

Eva* (37) woont samen en is moeder van een zoon en dochter. “Mijn zoon werd rond twee uur ’s middags geboren. Al snel kregen we bezoek dat samen met de kleine op de foto ging. Aan het begin van de avond had ik even tijd om de geboorte delen. Het eerste wat ik op Facebook zag, was een blije foto van mijn schoonzus met baby dat ze tante was geworden. Eerst maakte ik me er druk om, later relativeerde ik het. Het was overduidelijk in haar enthousiasme gedaan. Jammer, maar ik heb haar er verder niet op aangesproken. Gelukkig delen we weinig dezelfde vrienden, die van mij wisten het dus nog niet. Ik had geen zin me er over op te winden. Ik was moeder geworden van een gezonde zoon, dat telde. Al zorgde ik bij mijn tweede wél dat ik de eerste was. De timing van de bevalling was fantastisch. Mijn dochter werd ’s ochtends vroeg geboren, het eerste bezoek kwam pas ’s middags. Alle tijd voor de primeur. Iedereen zat er overigens al op te wachten, want ik stond op knappen.”

Maarten (32) is getrouwd met Cheryl (29) en vader van een zoon. “Wij hebben er bewust voor gekozen geen enkele foto van onze zoon op sociale media te delen. Veel mensen vinden dat vreemd, tot we uitleggen waarom. Je kent de verhalen wel van wildvreemden die het internet afstruinen en de strandfoto’s van jouw kind in zwembroek tot heel nare plaatjes fotoshoppen. Dat willen wij voorkomen. Ook dat ons ventje zich later schaamt voor rare babyfoto’s. Anderen hebben er vaak nog nooit op die manier over nagedacht. Bij de opvang hebben wij aangegeven geen foto’s van hem online te willen hebben. Daar houden ze zich keurig aan, dat is ook wettelijk verplicht. De externe fotograaf bij de opvang is eveneens ingeseind. Onze familie en de ouders van zijn speelvriendinnetje houden ook rekening met ons standpunt. We zijn er heel transparant over. Bij feestjes vragen we de fotograaf ons ventje over te slaan. Daar reageren ze altijd positief op. Vooral bij zwembaden zijn we erg alert, daar willen we absoluut geen foto’s. Soms is het best lastig en het honderd procent voorkomen lukt natuurlijk niet. Bij een pretparkof dierentuinbezoek figureer je al snel op de achtergrond. Gelukkig is dat in de verte. En als we zó strikt zouden zijn, kunnen we helemaal nergens meer heen. Misschien is het niet van deze tijd, maar wij merken dat mensen onze keuze respecteren. Als onze zoon later wél online zijn foto’s wil delen? Dat mag natuurlijk. Maar we lichten hem wel eerst heel goed voor over de mogelijke gevolgen.”

Isha* (32) is verloofd met Amir* (33) en moeder van een zoon en dochter. “De kersverse buitenlandse vriendin van mijn zwager, die ik nog niet eens had ontmoet, hoorde van mijn schoonmoeder dat ik bevallen was. Nota bene zij plaatste als eerste felicitaties op mijn tijdlijn. Mijn vader las dat. Helemaal niet leuk, want ik had nog geen kans gehad hem te spreken. We legden die vriendin uit dat we het liever zélf bekend hadden willen maken. Ook al was er sprake van een taal- en cultuurbarrière, zij begreep onze boosheid. Zij bood haar excuses aan, die stelden niks voor, want na de geboorte van ons tweede kind flikte ze het ons wéér. Toen flipte ik volledig. Door bekkeninstabiliteit, een zware bevalling en een sluimerende depressie was ik niet voor rede vatbaar. Daarom belde mijn partner mijn schoonzus, met mij woedend schreeuwend op de achtergrond. Schoonzus verwijderde snel het bericht, maar had totaal geen empathie. Ik stelde me aan, het waren maar felicitaties. Ik vroeg haar nooit meer berichten over ons gezin te plaatsen. Opvallend genoeg hield mijn schoonzus later haar eigen zwangerschap angstvallig geheim. Ik wilde geen wraak nemen door hetzelfde bij haar te doen. Ik snap nog steeds haar beweegredenen niet, vooral de tweede keer vond ik rot. Sindsdien is de onderlinge relatie totaal verstoord. En dat blijft jammer.”

Sherisa (29) is alleenstaande moeder van Ayden. “Terwijl ik mijn zoon nog niet eens behoorlijk in mijn armen had gehad, plaatste mijn schoonzus al een foto van hem op Facebook. Heel naar, in Suriname schermen we baby’s de eerste weken na de geboorte van de buitenwereld af. Er komt zelfs geen bezoek van buitenstaanders, alleen naaste familie. Al is mijn schoonzus zelf Surinaamse, ze hechtte meer waarde aan haar Hindoestaanse achtergrond. Wie de foto heeft gemaakt? Geen idee. Blijkbaar was iemand overenthousiast omdat Ayden op zijn oma’s verjaardag is geboren. Mijn familie ontdekte de foto. Ik maakte er veel ruzie over met mijn vriend, maar alles werd in de doofpot gestopt. Mijn schoonzus weigerde zelfs de post offline te halen. Dat terwijl niemand iets op social media mocht plaatsen toen ze zelf kinderen kreeg. Dat respecteer ik, maar het zou fijn zijn als het respect wederzijds was. Mijn schoonzus ging in haar enthousiasme totaal aan mijn moedergevoelens voorbij en dat klopt niet.”

Prénatal JAS maat 50 t/m 62 € 19,99 Prénatal SHIRT 50 t/m 62 € 9,99 Prénatal BROEK 50 t/m 62 € 7,99 Prénatal SOKJES 1 maat € 2,99

JOYFUL

Prénatal 1-DELIG PAKJE maat 50 t/m 62 € 14,99

Shop deze newborn collectie op: prenatal.nl/ newborn

Prénatal SHIRT 50 t/m 62 € 9,99 Prénatal BROEK 50 t/m 62 € 7,99

De limited edition collectie Joyful van Prénatal is gemaakt van zacht, biologisch katoen. Alle kledingstukken zijn gemaakt met liefde en zorgen ervoor dat jouw kleintje zich elke dag helemaal happy voelt. Je kunt de kleding onderling heel goed combineren. En daar word jij dan weer gelukkig van.

Prénatal 1-DELIG PAKJE maat 50 t/m 62 € 14,99

Prénatal SHIRT 50 t/m 62 € 9,99 Prénatal BROEK 50 t/m 62 € 7,99

Prénatal ROMPER maat 44 t/m 62/68 € 5,99

Prénatal SHIRT 50 t/m 62 € 7,99 Prénatal BROEK 50 t/m 62 € 7,99

ALS JE NIETS VOOR JE BABY VOELT …

Ze riep als puber dat ze geen kinderen wilde, maar besloot er, toen ze haar man een paar jaar kende, toch voor te gaan. Maar de twijfel sloeg hard toe tijdens de zwangerschap. Moedergevoelens … niet iedereen heeft ze meteen.

Joyce “Ik wilde geen kinderen toen ik jonger was en ook niet in de eerste jaren nadat ik mijn maleerde kennen. Ik was ook nog jong, dus tijd genoeg, dacht ik. Na een aantal jaar veranderde er iets in mijn gevoel en besloten wij om ervoor te gaan. Het zwanger worden ging niet vanzelf. We moesten het medische traject in tot en met IVF aan toe. We dachten meerdere keren aan opgeven. Tot mijn jongere broer zei: ‘Maar waar ben je nu eigenlijk bang voor?’ Tja, toch die teleurstelling. Maar hij ze€ e me wel aan het denken: ik wilde er wél alles aan gedaan hebben om zwanger te raken. En bij de volgende poging IVF kwam onze wens eindelijk uit. Maar toen ik zwanger was, sloeg de twijfel weer toe.”

Niet ondankbaar overkomen “Op zich niet erg, dacht ik aanvankelijk. Veel mommy’s-to-be vragen zich wel eens af of ze het straks allemaal wel kunnen, het zorgen voor een baby. Maar we waren zo lang met z’n tweetjes geweest en ik had altijd fulltime gewerkt. Ook is mijn man eerder het zorgzame type. Als er visite langskomt, is hij bijvoorbeeld degene die het drinken verzorgt. Bovendien zat ik niet op die roze wolk. Ik herkende mezelf helemaal niet in de verhalen van anderen, als ze tegen me zeiden dat ze zó genoten van hun zwangerschap en dat ze niet konden wachten tot de baby er zou zijn. Als ik mijn baby in mijn buik voelde schoppen, vond ik dat vaak eerder vervelend dan ‘gezellig’. Mijn energielevel was bovendien onder nul, ook al verliep mijn zwangerschap verder goed. Ik heb le€ erlijk weleens gedacht: Was dit nou wel de juiste beslissing voor mij? Ben ik wel een moedertype? Ik zei er maar niets van, want ik wilde niet ondankbaar overkomen. Nu wás ik eindelijk zwanger, nu zou ik niet gaan klagen. Vooral het idee dat er straks een mensje zou zijn waar mijn man en ik 24/7 voor zouden moeten zorgen, vond ik nogal wat. Intimiderend zelfs. Een eenzaam traject. Zelfs tegen mijn verloskundige durfde ik dit niet te zeggen.”

‘Ik voelde niks’ “Ook zag ik op tegen de bevalling. Ik dacht: Mijn lichaam raakt niet gemakkelijk zwanger, dan zal de bevalling ook wel moeizaam verlopen. Helaas kreeg ik gelijk. Vier dagen lang werd ik ingeleid op het hoogste niveau. Er gebeurde weinig. De dag daarna kreeg ik om 03.30 uur weeën, maar moest ik twaalf uur later alsnog naar de OK voor een spoedkeizersnee. Ook kreeg ik tijdens de

bevalling zwangerschapsvergi iging. Ik zat in een roes en kreeg veel dingen niet mee. Als ik wel even ‘bij’ was, zag ik de paniek in de ogen van mijn man. Achteraf gezien had het team misschien beter eerder in kunnen grijpen, maar ook deze mensen volgen een protocol. Toen onze kleine meid was geboren, was mijn man op slag verliefd op haar. Hij had een duidelijk ‘liefde-op-het-eerstegezicht-moment’. Later zei hij tegen mij: ‘Ik hou van jou, maar niet zoals ik nu van haar hou!’ En ik voelde niets. Ik moest sowieso bijkomen van de bevalling, ik lag plat op bed, kon haar niet oppakken. Niet bevorderlijk voor de bonding.”

Gedachten op hol “Na een paar dagen mochten we naar huis. Instinctief wist ik al heel snel wat ik moest doen: had ze een voeding nodig, was ze moe of wilde ze worden getroost? Ik deed dat wel, maar niet dat ik de behoe e voelde om haar te knuff elen. Ik zei tegen mezelf dat het vast normaal was, dat je als newborn mommy even moest bijkomen en wennen. Maar mijn gedachten sloegen af en toe op hol, als ik zag dat het mijn man wel heel makkelijk afging. Hij keek trots en verliefd naar haar. Zie je wel, ik ben geen moeder, ik was er al bang voor!, dacht ik dan. ‘Hoe hoor je je te voelen als nieuwe mama?’, vroeg ik aan mijn man. Hoorde ik vlinders in mijn buik te hebben? In tranen uit te barsten als ik naar mijn dochter keek? Ik voelde het allemaal niet.”

Het gevoel kwam binnen “Ik vroeg het aan mijn schoonzusje, die net iets eerder was bevallen dan ik. Zij had het ook gehad. Ze wist niet hoe ze zich als nieuwe moeder hoorde te voelen, want dat gevoel was er bij haar ook niet direct, dacht: geef de baby maar aan papa. Er zullen best mama’s zijn die, zodra ze hun kind zien, direct hotel-de-botel zijn, maar ik was toch blij om te horen dat het ook weleens anders ging. Ik was niet gek. En toen, na een ruime week, gaf ik haar de fl es. Als een donderslag bij heldere hemel kwam het gevoel binnenstromen. Ik voelde trots en diepe genegenheid toen ik naar Indy keek. Ineens had ik het besef dat zij mijn kind was, dat ik van haar hield en dat ik voor haar zou zorgen en haar zou beschermen. Vanaf dat moment vertel ik haar elke avond, als ze lekker ligt te slapen en ik haar nog een kusje kom geven, dat ik van haar hou.”

Te veel druk “Terugkijkend denk ik dat ik mezelf, door mijn onzekerheid, te veel druk heb opgelegd. Je hoe niet direct wat te voelen. Het krijgen van een kind is nogal een ervaring! In ons geval was ik het die even moest wennen, maar ik hoorde genoeg verhalen over nieuwe papa’s die hetzelfde ervaren. Ik besef me nu dat het niet erg is. Laat het maar even bezinken, wen aan elkaar en aan je nieuwe rol. Toch is het wel degelijk door mijn hoofd geschoten dat ik misschien onderweg was naar een postnatale depressie. Vanwege de moeizame bevalling zat de verloskundige hier ook bovenop. Gelukkig was dit bij mij niet het geval en kwam het ook helemaal goed. Al blijf ik soms geen idee hebben waar ik mee bezig ben. Ik heb miljoenen vragen over de zorg en de opvoeding van mijn kind. Maar ik besef me ook: ik zit eerder mezelf in de weg. Ik moet leren accepteren dat het gaat zoals het gaat en vertrouwen op mijn eigen moederinstinct. Van het krijgen van een kind heb ik veel geleerd, zeg ik weleens, en dan vooral over mezelf! Maar Indy en mijn gevoelens voor haar zijn nu écht niet meer weg te denken.”

Babyblues of postnatale depressie? Veel kersverse moeders hebben vlak na de geboorte last van kraamtranen of de babyblues. Of ze moeten bijkomen van de bevalling en wennen aan de nieuwe situatie en de baby, zoals Joyce. Meestal is dit van tijdelijke aard en voel je je snel weer beter. Wanneer klachten niet vanzelf weggaan en in plaats daarvan steeds erger worden, kan er meer aan de hand zijn. Bij sommige vrouwen ontwikkelen de kraamtranen zich tot een serieuze depressie. Dit wordt een postpartum depressie of postnatale depressie genoemd, een depressie na de bevalling. In Nederland ontwikkel één op de acht vrouwen een postnatale depressie. Heb je het gevoel dat je grip op de realiteit verliest? Neem contact op met je verloskundige en/of huisarts. Meer informatie lees je op wij.nl/depressief-na-je-bevalling.

‘ Ik had

niet direct behoefte om Indy te knuffelen’