5 minute read
Mijn bevalling: Jessie vertelt
from WIJ 1 2020
Wat vooraf ging
“In groep acht constateerde de schoolarts dat mijn wervelkolom scheef groeide, ik had scoliose. Ik werd behandeld, maar de behandeling was niet eff ectief. Mijn wervelkolom was zo krom gegroeid dat ik veel rugklachten zou krijgen, er was zelfs een grote kans op ademhalingsmoeilijkheden. Een operatie was noodzakelijk. Ik was pas zestien maar toch was één van mijn eerste vragen: kan ik nog kinderen krijgen? De chirurg stelde me gerust. Ik kreeg pinnen en schroeven in mijn rug die mijn wervelkolom recht ze en. Ik kreeg te horen dat ik mijn rugen buikspieren fl ink moest blijven trainen, omdat deze mijn ruggenwervel ondersteunen. Dat deed ik. Over eventuele complicaties tijdens een zwangerschap dacht ik niet meer na. Ik was immers gerustgesteld. Aan kinderen dacht ik wel. Ik werd al vrij jong tante en ik werk in de kinderopvang, dat versterkte mijn kinderwens. Mijn man Willy is dertien jaar ouder dan ik en hij wilde ook heel graag vader worden.”
Mijn zwangerschap
“Door innestelingsbloedingen was ik de eerste weken niet bewust van mijn zwangerschap. Wel voelde ik me opgefokt en had ik hartkloppingen. De pijn in mijn rug verergerde en ik kreeg last van mijn stuitje, ik had hoofdpijn en was misselijk. Ik dacht steeds: wat is er toch met mij? Mijn moeder vroeg zich af of ik in verwachting was. Ik wist zeker dat dit niet het geval kon zijn. Toch deed ik een test, puur voor de zekerheid. Ik was zwanger! Ik begon te gillen, samen met Willy heb ik gehuild van blijdschap.
Op haar zestiende onderging Jessie (25) een scoliose operatie, haar wervelkolom werd met metalen pinnen vastgezet. Hierdoor was haar zwangerschap risicovol en bevallen spannend.
Ik was in verwachting en super gelukkig. Tegelijkertijd maakte ik me zorgen over van alles. Zou het wel goed gaan met ons kind? Over mijn rug maakte ik me gek genoeg toen nog niet druk. Ik had de verloskundige verteld over de pinnen en schroeven en zij maakte zich op dat moment nog niet veel zorgen.
Toen de fysiotherapeut me inlich e over de mogelijke gevolgen voor mijn rug schrok ik. Door de zwangerschap werd er enorm aan mijn wervels getrokken. Dat veroorzaakte de pijn in mijn hoofd, rug en stuitje. Het was nu extra belangrijk dat mijn spieren sterk bleven om mijn wervelkolom recht te houden. Ik spor e al veel, maar toen ben ik ook veel gaan zwemmen. Dat hielp, de pijn verminderde. Maar rond drieëndertig weken zwangerschap werden mijn klachten weer heviger. Toen de bevalling op zich liet wachten, was ik teleurgesteld. Ik vreesde een keizersnee en die zou ten koste gaan van mijn buikspieren.”
Hoe het begon
“Ik was al eenenveertig weken in verwachting toen er slecht nieuws kwam uit Curaçao. De oma van Willy lag op sterven. Ik wilde zo snel mogelijk een vlucht regelen voor mijn schoonmoeder. Toen dat niet lukte, was ik totaal overstuur. De verloskundige kwam om te checken of ik al gestript kon worden. Ze schrok enorm. ‘Heb je geen pijn,’ vroeg ze. Ik had al drie centimeter ontsluiting. Door alle stress had ik de weeën tegen gehouden en toch had ik ontsluiting. De verloskundige was heel duidelijk, nu moest ik alleen aan mezelf denken. Ik moest alles loslaten en me concentreren op mijn lijf.”
De weeën
“Ik nam een douche, ging op bed liggen en puzzelde nog even. Ik had krampen en steeds meer pijn in mijn rug. Mijn moeder maakte voor de zekerheid de bietenstamppot waar ik aan begonnen was af. Áls het zover was, had ik wel alvast wat in mijn maag. Mijn man regelde nog wat dingen voor zijn moeder. Toen de verloskundige twee uur later terug kwam had ik al vijf centimeter ontsluiting. Ik mocht naar het ziekenhuis. Nu gaat het gebeuren, dacht ik in de verloskamer. Mijn moeder, die samen met mijn vader ook bij de bevalling was, waarschuwde me: verwacht nou niet dat de pijn hierbij blij . Ze had gelijk. Toen mijn vliezen werden gebroken, begon de ellende. Ik heb onder de douche gestaan, heb op een bal gezeten, ik lag op bed, stond tegen Willy aan en ik heb op het bed geleund. Ik heb alle weeën zonder pijnbestrijding opgevangen, ook de rugweeën waar ik zo bang voor was. Na tweeëneenhalf uur kwamen de persweeën die ik eerst nog moest wegpuff en. Dat deed heel veel pijn. Of het meer was dan iemand zonder pinnen in zijn rug weet ik natuurlijk niet, maar ik vond het vreselijk.”
Eindelijk persen
“Op dat moment dacht ik: wie wil er nou nog een kind als je dit hebt meegemaakt? Onze dochter lag niet goed, dus ik moest ook nog op de baarkruk. Ik had zo’n pijn, ook tijdens de pauzes tussen de weeën. Toen Nori eindelijk goed lag, mocht ik weer gaan liggen. Al met al hee het persen drie kwartier geduurd. Van de verloskundige hoorde ik later dat ik het heel natuurlijk heb gedaan. Ik was zo trots toen ik dat hoorde.”
‘ Ik voelde me een sterke vrouw’
De eerste kennismaking
“Nori lag op mijn buik en ik was dolgelukkig, opgelucht en blij. Het ging goed met onze dochter. Ik voelde me een sterke vrouw. Ondertussen gebeurde er van alles. De nageboorte moest nog komen en ik werd gehecht. Ik had nog steeds veel pijn. Dat ik veel bloed verloor, begreep ik pas later. De verloskundige is ogenschijnlijk rustig naar de gang gelopen om hulp te halen. Ik werd goed geholpen, maar voor de zekerheid moesten we wel een nachtje in het ziekenhuis blijven.”
Mijn grote steun
“Ondanks dat er zo veel mensen bij de bevalling waren, hebben Willy en ik alles samen gedaan. Hij was heel rustig, hielp me door iedere wee heem, stond naast de douche, gaf handdoeken aan en hielp me met opstaan. Hij was er de hele tijd. Mijn ouders zaten er eigenlijk gewoon bij. Dat vond ik ook heel fi jn. Na de geboorte zaten we met z’n vieren naar Nori te kijken. Ik voelde me ongelooflijk rijk.”
Het eerste moment met zijn drieën
“Mijn ouders gingen mee naar huis. Willy droeg de Maxi-Cosi en mijn moeder hielp mij, want ik kon niet meer goed lopen. Pas toen ’s avonds ook de kraamhulp naar huis ging, waren we echt met z’n drieën. Ik was erg moe en had veel rugen bekkenpijn, maar bovenal was ik heel gelukkig.”
