เรื่องสั้นสรจักร ตอนศพใต้เตียง

เรื่ องสันตอน...ศพใต้ ้ เตียง /สรจักร จริงๆ แล้ วเชาว์คดิ ว่าตนเองไม่ได้ มีเจตนาจะฆ่าเธอ ไม่ร้ ูสิ ! อาจเป็ นเพียงอารมณ์ชวั่ วูบ แต่ที่แน่ๆตอนนี ้ คือ เธอนอนตัวซีดไม่หายใจอยู่บนเตียงไม้ เก่าๆ คนเราเมื่อตายแล้ ว ไม่มีสิ่งงดงามใด ๆ ให้ ชื่นชมเหลืออีก จากหญิงสาวผิวนวลเปล่งปลัง่ ปากแดงระเรื่ อ กลายเป็ นซากศพ แข็งทื่อ ตาเหลือกค้ าง ปากอ้ าเห็นฟั นสกปรก จินตนากาให้ เห็นเชื ้อโรคยุ่บยับ่ กาลังกัดกินผิวซีดสีจิ ้งจกของเธอ “ชีวิต” เป็ นเพียงกระแสชัยเล็กๆ ที่มีเป้าหมายสุดท้ ายคือความตาย สัญชาตญาณแห่งความตายพัฒนามากจากความ ก้ าวร้ าว และถูกกดไว้ ด้วยขนบธรรมเนียม ศีลธรรม และข้ อบัญญัตแิ ห่งกฎหมาย เป็ นเรื่ องพ้ นวิสยั ที่มนุษย์ยงั มีความต้ องการ ที่จะลายล้ างซึง่ กันและกันเพราะแนวโน้ มของการทาลายล้ างได้ ฝังรากลึกลงในองค์ประกอบทางชีวภาพแล้ ว เมื่อถึงจุดหนึง่ มนุษย์ก็ยงั โหยหาการทาลายล้ าง ทาลายแม้ กระทัง่ ตนเอง เสียงคนเคาะประ ชายร่างผอมสะดุ้งเฮือก สิ่งแรกที่คิดถึงคือตารวจ คนข้ างห้ องอาจได้ ยินเสียงทะเลาะกันและแอบดูเห็นเขา เอาหมอนอุดจมูกดาริน ผนังห้ องโรงแรมต่างจังหวัดเก่าและมีรูให้ แอบดูเยอะไป เขาหันไปดูศพบนเตียง ถ้ าตารวจอยู่หน้ าห้ อง แน่นอน! คุกคือที่อยูช่ วั่ คราวจนกว่าจะมีคาพิพากษา “ศาลได้ พิจารณาแล้ ว เห็นว่า จาเลยได้ กระทาฆาตกรรมหญิงที่เคยเป็ นคนรักของตน เพื่อปฏิเสธความรับผิดชอบการท้ อง บุตรสองเดือนของผู้ตาย เป็ นการกระทาที่เหี ้ยมโหด ผิดวิสยั มนุษย์ ไม่ควรที่จะได้ รับการให้ อภัย เห็นควรให้ ได้ รับโทษตายตก ตมกันโดยการประหาร...” เชาน์ปวดหัวหนึบ เสียงเคาะประตูดงั อีกครัง้ คราวนี ้แรงขึ ้นกว่าเดิม ต้ องทาอะไรสักอย่าง ใช่แล้ ว... อย่างน้ อยต้ องไม่ให้ ตารวจเห็นศพตอนนี ้ ใจเย็นไว้ ..ใจเย็นไว้ เอาศพซ่อนเสียก่อน ใช่...ใช่ เอาศพซ่อน แต่งที่นอนให้ เรี ยบร้ อย แล้ วเปิ ดประตูให้ ตารวจเข้ ามา อธิบายว่าไม่มีอะไร คงเป็ นเสี ยงเปิ ดทีวีดงั ทาให้ คนข้ าง ห้ องเข้ าใจผิด ขออภัยด้ วย ตอนนี ้หรี่ ทีวีแล้ ว และสัญญาว่าจะไม่ทาอีกครับ ผมสัญญา จริงๆ นะ ผมสัญญาว่าจะไม่ฆา่ ใครอีก พระเจ้ าช่วย ! อย่าเผลอหลุดปากออกไปเป็ นอันขาดเชียวนะ ไอ้ โง่บรมโง่ ชายผอมเกร็งลุกขึ ้นยืน ร่างเซเหมือนจะล้ ม เรี่ ยวแรงหายหมดหน้ าซีดเผือด มือสัน่ ขณะเอื ้อมไปจับขาที่เย็นชืด รู้สึกขยะแขยง ความเครี ยดกดดันจนโก่งคออาเจียนเอาลมออกมาจากท้ อง เขากลันหายใจใช้ ้ สองมือจับขาคนตายลากมาทางปลายเตียง ดึงเอาผ้ าปูที่นอนหลุดลุย่ ตามมา ไอ้ โง่! อุ้มสิวะ อย่าลาก ที่นอนยับยู่ยี่ เดี๋ยวตารวจก็สงสัย

อุ้มศพเรอะ ไม่มีทาง ให้ ตายซะดีกว่า เสียงเคาะประตูดงั โครมๆ “มีใครอยูม่ ยคร้ ั ้ าบ...เปิ ดประตูด้วย” เชาว์กลันใจกระตุ ้ กศพหญิงที่เคยเป็ นคูร่ ักเต็มแรง ร่างของเธอหล่นโครมกับพื ้นดังตึง สองตาเหลือค้ างเหมือนกาลังจ้ องดูการ กระทาของเชาว์ ชายหนุม่ ขนลุกเกรี ยว รี บถีบร่างเย็นชืดเข้ าไปใต้ เตียง “เปิ ดประตูด้วยครับ ไม่เช่นนันผมจะไขกุ ้ ญแจเข้ าไป” ชายกระโปรงยังโผล่ “เดี๋ยวครับ กาลังจะเปิ ดแล้ ว” เขารี บใช้ เท้ าเขี่ยชายกระโปรงเข้ าไป ไม่มีเวลาเก็บที่นอน เชาว์วิ่งไปที่ประตู หันมาดูความเรี ยบร้ อยอีกครัง้ โอ พระเจ้ า... เขาคงดันแรงเกินไป ขาซีดข้ างหนึง่ เลยโผล่มาอีกฝากของเตียง เสียงกรุ๊กกริ๊ กเหมือนคนขยับพวงกุญแจ เชาว์เกิดความคิดฉับพลัน เขาปิ ดไฟในห้ องทันที ถอดเสื ้อกางเกงโยนไปปลายเตียง หยิบผ้ าเช็ดตัวพันกาย สูดหายใจลึก ค่อยๆหมุนลูกบิดช้ าๆ ลูกบิดทองเหลืองเย็นเยือกเหมือนจับก้ อนน ้าแข็ง หนุม่ ผอม พยายามทาหน้ าเรี ยบขณะประตูแง้ มออก แต่ก็ไม่อาจปกปิ ดเหงื่อโทรมหน้ า นอกห้ อง บ๋อยหนุม่ ร่างใหญ่ทา่ ทางรื่ นเริงยืนถือพวงกุญแจขยับไปมา เขามองเชาว์อย่างพิเคราะห์ “โทษนะพี่ ทาอะไรอยูเ่ หรอ กลิ่นอะไรเหม็นๆในห้ อง” “ก้ อ...” เชาว์เสียงแหบ ขาสัน่ พูดไม่ออก บ๋อยมองแขกในชุดผ้ าขนหนูผืนเดียว ยิ ้มทะเล้ น “แหม ผมไม่นา่ มากวนเวลาสุนทรี ย์ของพี่เลย คือคนข้ างห้ องเขาโทร.ไปบอกว่า ได้ ยินเสียงเหมือนคนทะเลาะกันแล้ วเสียง เงียบหายไปกลัวจะเกิดเรื่ องไม่ดี ผู้จดั การเลยให้ ผมขึ ้นมาดู” “เอ้ อ...” เชาว์อกึ อัก “ถ้ ามันจบด้ วยความสุขสมก็ดี พี่อย่าหักโหมนักนะ ดูสิ มือไม้ สนั่ เสียงแหบไปหมดแล้ ว เดี๋ยวหัวใจวาย จะพานเดือดร้ อนกัน อีก” เชาว์นอนมือก่ายหน้ าผากบนเตียงโดยมีศพหญิงสาววัยยี่สิบสี่ที่ปากอ้ าตตาเหลือกค้ างถูกหมกไว้ ข้างใต้ หน้ าของเธอที่เป็ นสี ม่วงเพราะขาดอากาศบัดนี ้เริ่ มกลายเป็ นสีเขียว เขาจะทาอย่างไรดี เชาว์ร้ ูสกึ หนาวจนต้ องชักผ้ าห่มคลุมกายเปลี่ยนท่านอนตัวงอมือกอดเข่า เมื่อความเชื่อมัน่ เริ่มกลับมา เขาก็คิดได้ ว่า ไม่มีประโยชน์ที่จะนอนคร่ าครวญ ไม่มีอะไรดีขึ ้นที่จะโทษตัวเอง สิ่งที่ต้องทา ตอนนี ้คือหาทางเอาตัวรอดให้ ได้

หนีหรื อ ? จะหนีไปได้ ไกลสักแค่ไหน เชาว์ไม่ใช่นกั เลงหัวไม้ แค่เป็ นพนักงานขายในห้ างจังหวัดติดชายแดนเล็ก ที่ทาอะไรโง่ๆ ให้ ผ้ หู ญิงหลายชายคนนี ้จับตัวไว้ ได้ เขาไม่เคยเกลือกกลัวกั ้ บงานผิดกฎหมาย ไม่ร้ ูด้วยซ ้าว่าฆ่าดารินได้ อย่างไร คงเป็ น เพราะความโกรธที่เธอไม่ยอมเอาเด็กออก พยายามผูกมัดเขาด้ วยความรับผิดชอบ ตะโกนโหวกเหวกเหมือนพวกอีตวั เขา เพียงแค่เอาหมอนอุดปากเพื่อให้ เธอหยุดร้ อง อารมณ์ชวั่ วูบเดียวเท่านันที ้ ่ทาให้ สองมือยังคงกดหมอนไว้ แม้ จะไม่ได้ ยินเสียง ร้ องแล้ ว ช่างมันเถอะ ไม่สาคัญอีกต่อไป สิ่งที่ต้องคิดตอนนี ้คือจะหนีไปไหน ทามาหากินอย่างไร หากกลับบ้ าน ตารวจต้ องหาตัวเจอ อยูแ่ ล้ วหรื อจะเข้ ากรุงเทพฯ ไปตายเอาดาบหน้ า เชาว์ร้ ูสกึ มืดมน อนาคตดับวูบ ความรู้สกึ ตอนนี ้เหมือนกาลังร่วงละลิ่วลงมาจากหน้ าผาสูงชัน สองมือไขว่คว้ าได้ แต่อากาศ เขาหนีไม่รอดแน่ สมัครงานที่ไหนก็ต้องมีแต่ประกาศจับฆาตกรเลือดเย็นติดอยูท่ วั่ ทุกสานักงาน หนังสือพิมพ์ลงข่างเกรี ยว กราว มีทางเดียวคือไปเป็ นพวกสัญจรร่อนเร่ ไม่มีชื่อ ไม่มีที่ซุกหัว หลบคดีนานถึงยี่สิบปี กว่าจะหมดอายุความ หรื อหนีเข้ ากัมพูชา ประเทศเดียวที่เงินในกระเป๋ าจะพาไปได้ ขณะนี ้ ไม่หรอก มันน่าจะมีทางอื่นที่ดีกว่านี ้ เอาเธอไปฝังที่ไหนสักแห่ง อย่าให้ ใครหาศพเจอ ถ้ าตารวจไม่พบศพก็เอาผิดตามกฎหมายไม่ได้ เพราะไม่มีหลักฐานว่าเธอ ตายแล้ ว แต่จะเอาศพไปฝังได้ อย่างไร ? เอาผ้ าปูที่นอนห่อแล้ วแบกไปโท่งๆ? ไม่มีทาง หรื อจะรอให้ ดกึ กว่านี ้? เชาว์นงั่ คิดจนปวดหัว คล้ ายๆจะได้ กลิ่นอะไรเน่าเจือจางโชยจากใต้ เตียง คนเราตายแล้ วเหม็นเร็วจริง นานแค่ไหนกว่าเธอจะ ขึ ้นอืด ถ้ าขึ ้นอืดท้ องคงบวมขึ ้นมาดันเตียงให้ ลอยเหมือนมีแม่แรงยก ตนตายโสโครกสกปรกเหมือนกันหมดไม่วา่ จะสวยหรื อ ขี ้ริว้ ทายังไงดีๆ ในสมองอึงอลไปด้ วยคาถามซ ้าซาก รอให้ ดกึ แล้ วค่อยแอบลากศพออกไป ก็ไม่ได้ อีก เพราะต้ องผ่านเค้ าน์เตอร์ แคชเชียร์ หรื อจะแอบลงทางบันได้ หนีไฟ จริงสิ ! บันไดหนีไฟ เชาว์ผดุ ลุกขึ ้นนัง่ ขนศพลงทางบันได้ หนีไฟออกทางประตูด้านข้ าง เอาศพไปหมกไว้ ข้างกองขยะ แล้ ว ค่อยกลับมาเช็กเอาต์ หายืมรอเพื่อนขนศพไปฝังที่ไหนสักแห่ง เขาลุกใส่เสื ้อผ้ า เหมือนยกภูเขาออกจากอก คว้ ากุญแจห้ องเดินออกไป เห็นทางรอดราไร โน่นไง ป้ายสีแดงสัญลักษณ์บนั ไดหนีไฟอยูท่ างซ้ ายมือ ทางเดินสงบไร้ ผ้ คู น เชาว์กึ่งเดินกึ่งวิ่งไปตามทาง เปิ ดประตูเล็กๆ บันไดเหล็กข้ างตึกทอดยาวลงยังชันล่ ้ าง

เขาวิ่งโครมๆ ลงไป ใจเต้ นตึ ้กตัก้ มันจะพาออกไปนอกอาคารได้ หรื อไม่หนอ คาตอบคือ ไม่.... ที่ชนล่ ั ้ างสุดเป็ นห้ องเล็กๆ ประตูห้องเปิ ดสูเ่ คาน์เตอร์ แคชเชียร์ ก็นา่ จะเป็ นอย่างนัน้ เพราะไม่เช่นนันแล้ ้ ว แขกเหรื่ อก็คงพากันหนีออกทางบันไดหนีไฟหมด เชาว์ปีนบันไดกลับขึ ้นมาด้ วยความสิ ้นหวัง ไม่กล้ าเดินผ่านโต๊ ะแคชเชียร์ ไปขึ ้นลิฟท์ สิ่งแรกที่ร้ ูสกึ เมื่อเปิ ดประตูห้องคือกลิ่น เหม็นเน่า ทาไมศพเน่าเร็วจัง เธอตายไม่ถึงชัว่ โมง เชาว์เดินไปเดินมาในห้ องมืดๆ สมองใช้ งานหนัก เขาต้ องทาลายศพ นัน่ เป็ นทางรอด

เผาหรื อ? หนังสือพิมพ์เคยลงข่าวฆ่าแล้ วเผานัง่ ยาง แต่มนั เป็ นไปไม่ได้ เลย ไม่เพียงแค่โทษฐานฆ่าคนตาย แต่จะโดนของหา วางเพลิงอีกกระทง ทายังไงดีๆ หัวจะระเบิดแล้ ว เชาว์ทรุดลงนัง่ ขอบเตียง กลิ่นเน่าเจือจางโชยมาจากใต้ เตียง เขาต้ องทาอะไรสักอย่างโดยเร็ว เอาศพใส่อา่ งอาบน ้า แล้ วใช้ น ้ากรดราดดีไหม? ไม่หรอกนัน่ มันนิยาย จะต้ องใช้ น ้ากรดเต็มอ่าง แล้ วยังไม่ร้ ูวา่ จะได้ ผลจริงรึ เปล่า ชาแหละ...คานี ้แวบเข้ ามาในสมอง แค่คดิ ก็ทาให้ เชาว์ถึงกับโก่งคออาเจียน เขาเคยอ่านเจอในหนังสือเรื่ องที่ฆาตกรโรคจิต ชาแหละศพ นัน่ มันพวกโรคจิต เขาไม่ใช่ แต่..นี่เป็ นทางรอดเดียวไม่ใช่หรื อ เขาไม่ได้ ปรารถนาจะทาแต่เขาต้ องทา เชาว์หลับตาเห็นภาพตัวเองใช้ มีดสับร่างของดาริ นออกเป็ นชิ ้นหัวกระเด็นไปทางหนึง่ ตับไตไส้ พงุ หลุดผัล๊ ะออกมากองกับพื ้น คาวเลือดคละคลุ้ง เขาต้ อง สับ...สับ...สับ ตัดกระดูกข้ อมือ ข้ อนิ ้วเป้นชิ ้นเล็กๆ เอาใส่ถุงทยอยขนออกไป เชาว์คลื่นไส้ และอาเจียนอีก เปรี ย้ งและขมในลาคอ หนักจนหัวคะมาตกจากโต๊ ะ รี บตะกายขึ ้นนัง่ เรี่ ยงแรงหายหมด ไม่...ฉันทาไม่ได้ มันโหดร้ ายเกินไป นัน่ ไม่ใช่การกระทาของมนุษย์ ต้ องได้ สิ มันเป็ นทางเดียวที่เหลืออยูเ่ ธอตายไปแล้ ว ไม่ได้ ร้ ูสกึ รู้สมอะไรด้ วย ไม่วา่ แกจะทาอย่างไรกับซากศพนัน่ จงลุกขึ ้น ไป ซื ้อมีดคมๆ ทังเล็ ้ กและใหญ่ สานึกแห่งการเอาตัวรอด และบรรทัดฐานสังคมต่อสู้กนั หหนักหน่วง เชาว์หลับตานิ่ง รู้สึกถึงน ้าอุน่ ๆ ทะลักออกจากสองตา ช่างมันเถอะให้ ตารวจจับไปเข้ าคุก ยิงเป้าก็แล้ วแต่เวรแต่กรรม เขาทา ไม่ได้ จริงๆ

ชายหนุม่ สะอื ้นไม่มีเสียง ยอมแพ้ ตอ่ โชคชะตา แต่...มันกระซิบข้ างหู อย่าเพิ่งยอมแพ้ สิ แกยังมีทางรอดเหลืออยู่ ทาฆาตกรรมอาพรางสิ ถ้ าทิ ้งศพไว้ แพทย์ยอ่ มตรวจพบว่าเธอถูกอุดจมูกตาย ทาไมไม่โยนศพลงไป แล้ วบอกคนทังหลายว่ ้ าเธอกระโดดลงไปเองตารวจคงไม่สงสัย แต่งเรื่ องให้ ใสมจริงสมจังหน่อย บาดแผลอื่นก็ไม่มีแกอาจรอด ใช่ ! เชาว์ตาลุกโพลง เขาเด้ งตัวขึ ้นจากเตียง ทาไมเราโง่อย่างนี ้นะ โยนลงไปเลย ความสูงของตึกแปดชันคงช่ ้ วยให้ ร่างเธอ แหลกเหลวจนไม่มีหมอคนไหนอยากชันสูตร ปี กตึกด้ านนี ้ก็เป็ นลานจอดรถ ไม่คอ่ ยมีคน พอโยนเสร็จก็แกล้ งมานอนหลับ ทา ทีไม่ร้ ูเองว่าเธอกระโดดลงไปตังแต่ ้ เมื่อไหร่ เชาว์เด้ งตัวจากพื ้น หนทางรอดปลุกความหวังและความกระฉับกระเฉงกลับคืน เขาวิ่งไปที่ หน้ าต่างกระจก ใช้ กระดาษทิชชู่ จับบานเลื่อนเลื่อนมันไปด้ านข้ างให้ กว้ างที่สดุ ไม่ต้องการให้ มีรอยนิ ้วมือบนมือจับ ลมแรงภายนอกพัดพรูเข้ ามา อากาศบริ สทุ ธิ์เข้ าแทนที่กลิ่นเหม็นเน่าภายในห้ อง เชาว์ชะโงกหน้ าดูพื ้นเบื ้องล่าง ลานซีเมนต์ กล้ างและมือไร้ คนป้อมยามอยูห่ า่ งไปเกือบร้ อยเมตร เชื่อว่าเสียงศพกระทบพื ้นคงไม่ถึง โชคดีที่เชาว์ไม่ได้ เปิ ดไฟในห้ อง มิฉะนันหากยามมองขึ ้ ้นมาอาจเห็นว่าเค้ าเป็ นผู้เปิ ดหน้ าต่าง เมื่อสารวจจนแน่ใจแล้ วเชาว์ก็ถอยกลับมาทบทวนเรื่ องราว เขาจะสร้ างเรื่ องว่ามีปากเสียงกันนิดหน่อยเกี่ยวกับเรื่ องหึงหวง คนข้ างห้ องช่วยเป็ นพยานได้ หลังจากนันก็ ้ ได้ พดู จาปลอบโยนจนเข้ าใจแล้ วจึงได้ มีความสุขด้ วยกัน ซึง่ บ๋อยช่วยเป็ นพยานได้ อีก หลังจากนันเขาก็ ้ เพลียหลับไป ฝ่ ายหญิงอาจจะคิดมาก จึงแอบเปิ ดหน้ าต่างโดดลงไป ใช้ ได้ เป็ นเหตุเป็ นผล มีพยานพร้ อม สิ่งสุดท้ ายคือ โยนหล่อนลงไปซะ ศพไม่มีความรู้สึกร้ อนหนาวอะไรแล้ ว คนสิ ยังต้ องทุกข์ทนอีกนานนักหนา เชาว์เดินกลับไปที่เตียง ห้ องมืดสนิท แต่ไม่ใช่เรื่ องยากที่จะเอื ้อมมือควานไปใต้ เตียง เขาจับถูกหัวเย็นชืดกับผมแห้ งกรัง ช่างมันเถอะ คนตาย! จับตรงไหนก็เหมือนกัน ไม่ต้องพิถีพิถนั มากความ เชาว์เอามือขยุ้ม หัวลากร่างแข็งทื่อไปที่หน้ าต่าง กลิ่นเหม็นโชยแรงขึ ้นพร้ อมกับศพหลุดจากใต้ เยง ชวนสะอิดสะเอียนขนลุกเมื่อจับโดนเนื ้อ เย็นชืด พองเหมือนสูบลม เชาว์กลันใจ ้ นับ หนึง่ สอง สาม หลับหูหลับตาทุม่ ร่างที่ปราศจากวิญญาณออกไปทางหน้ าต่าง มันลอยละลิ่วลงสู่ลาน ซีเมนต์ที่ปราศจากผู้คน มีเสียงตุ๊บดังขึ ้นมาจากพื ้นเบื ้องล่าง แล้ วทุกอย่างก็กลับคืนสู่ความเงียบอีกครัง้ กลิ่นเหม็นในห้ อง ค่อยๆจางไป ลมยังพัดพรูเข้ ามาเขาไม่คดิ จะปิ ดหน้ าต่าง เพราะจะเป็ นพิรุธให้ จบั ได้ คนโดดตึกตายจะย้ อนกลับมาปิ ด หน้ าต่างได้ อย่างไร เขารอบคอบเสมอ

เชาว์ล้มตัวลงนอน หลับตา รู้สกึ ดีขึ ้น อย่างน้ อยมันก็เป็ นทางรอดที่มองเห็น ขอแต่ควบคุมอารมณืให้ ดี แสดงละครให้ สมจริง สมจัง เมื่อมีคนพบศพ นัน่ คือเวลาชี ้ชะตา เกือบชม.หลังจากนัน้ เชาว์ได้ ยินเสียงล้ งเล้ งจากด้ านล่าง คงมีคนเห็นศพ พักหนึง่ ก็มีเสียงรถหวอแล่นมาแต่ไกล อาจมี ตารวจตามมาด้ วย เขาไม่กล้ าลุกขึ ้นดู ไม่ถึงสิบนาที เสียงบู๊ตหนังอย่างน้ อยสี่คเู่ ดินเป็ นจังหวะรี บร้ อนจากลิฟท์มาหยุดหน้ าห้ อง ”นี่เจ้ าหน้ าที่ตารวจ เปิ ดประตูด้วยครับ” เชาว์รอให้ เรี ยกครัง้ ที่สองจึงค่อยขานรับ ทางัวเงียเปิ ดประตูกว้ าง เปิ ดไฟในห้ อง เพื่อแสดงความบริ สทุ ธิ์ใจ ตารวจสี่นาย กับบ๋อยร่างใหญ่ยืนหน้ าตาเคร่งเครี ยดอยูห่ น้ าห้ อง “มีอะไรหรื อครับ” นัยน์ตาแดงกร่ าเพราะอดนอนดูสมจริง “เราพบศพผู้หญิงตกที่พื ้นซีเมนต์ตาแหน่งเดียวกับห้ องของคุณและเห็นหน้ าต่างห้ องคุณเปิ ดอยู่ เชื่อว่ามีเหตุฆาตกรรม เกิดขึ ้นในห้ องนี ้ ต้ องขอความร่วมมือใสอบปากคาและให้ เจ้ าหน้ าที่เข้ าตรวจหาร่องรอยการทาฆาตกรรมให้ ห้องด้ วยครับ “ฆาตกรรม...” เชาว์หวั หมุนติ ้ว มือไม้ สนั่ “ไม่ใช่กระมังครับ ผู้ตายเป็ นคนรักของผมเอง เรามีปากเสียงกันนิดหน่อย เธอ อาจจะกระโดดตึกฆ่าตัวตายตอนผมหลับก็ได้ ” ตารวจมองหน้ ากัน “คุณแน่ใจหรื อครับว่าคนรักของคุณกระโดดตึกตาย” “แน่ใจครับเพราะก่อนผมหลับ ยังเห็นเธอนัง่ เงียบอยูข่ ้ างหน้ าต่าง เธออาจคิดสัน” ้ “คงไม่ใช่หรอกครับ มองโลกในแง่ดีไว้ ก่อน เธออาจไม่ได้ ฆา่ ตัวตายก็ได้ เธออาจโกรธคุณเลยหนีกลับบ้ านไปแล้ วก็ได้ ” เชาว์งง ตารวจพูดอะไร “แต่เมื่อครู่ หมวดบอกว่าเจอศพของเธอ หมายความว่ายังไงครับ?” “อ๋อ ศพที่ผมกล่าวถึงเมื่อครู่เป็ นศพของหญิงชราที่ตายจนศพเริ่มมีกลิ่นแล้ ว สันนิฐานว่า เธอคงถูกฆ่าประมานหนึง่ วันก่อนที่ คุณจะเข้ ามาพัก มีรอยเชือกรัดรอบคอชัดเจน และศพอาจถูกซ่อนไว้ ที่ไหนสักแห่ง เช่น ใต้ เตียง โดยคุณมาพักต่อจากฆาตกร ไม่ร้ ูเรื่ อง และก็แปลกที่มีใครบางคนโยนศพจากหน้ าต่างห้ องคุณเมื่อประมานชัว่ โมงก่อนหน้ านี ”้ เชาว์หรุดลงนัง่ กับพื ้น คอแห้ งผาก “เอ๊ ะ อะไรนัน่ ” ตารวจนายหนึง่ ชี ้มือไปที่เตียง มีเท้ าเล็กๆซีดเขียวโผล่แลบจากพื ้นเตียงหน่อยนึง “ใช่เท้ าคนรักของคุณรึเปล่า?” ....................................