Handdruk: Inge Dekie, 35 jaar sport en beweging

VZW De Bolster ondersteunt 350 cliënten. Om dit te realiseren kunnen we rekenen op de dagelijkse enthouVZW De Bolster ondersteunt 350 cliënten. Om dit te realiseren kunnen we rekenen op de dagelijkse enthousiaste en deskundige inzet van meer dan 400 medewerkers en vrijwilligers. In het contact met deze mensen siaste en deskundige inzet van meer dan 400 medewerkers en vrijwilligers. In het contact met deze mensen ervaren we telkenmale hoe boeiend en gevarieerd mensen zijn. We vinden het dan ook een meerwaarde om ervaren we telkenmale hoe boeiend en gevarieerd mensen zijn. We vinden het dan ook een meerwaarde om dit via de Indruk met u te delen. In deze rubriek zoomen we in op een medewerker, cliënt, vrijwilliger, … dit via de Indruk met u te delen. In deze rubriek zoomen we in op een medewerker, cliënt, vrijwilliger, …

Maak kennis met Inge Dekie

35 jaar sport en beweging

Dag Inge. Ik herinner mij nog je eerste werkdagen op Tirol. Ja, inderdaad, jij zat daar ook. (Tirol = omgebouwde slaapkamertjes onder het dak in het hoofdgebouw in Beerlegem die vroeger dienst deden als bureau). Ik begon in 1986 in vervanging van Bernice als net afgestudeerde kinesiste. Dit begon met een contract voor 1 week, nadien nog een week, … Bernice had een moeilijke zwangerschap en uiteindelijk heb ik haar een jaar vervangen. Nadien werd mij een halftijds contract aangeboden in leefgroep De Vierklaver (toenmalig huis 4). In deze leefgroep zaten veel cliënten die later uitgevlogen zijn naar zelfstandig wonen en gedecentraliseerd wonen. Toen Bernice terug zwanger was deed ik opnieuw haar vervanging. Ik heb ook nog een tijdje in huis 7 (toen noemde dat Zevenhoek) gewerkt en ben ook even ingeschakeld geweest in het dagcentrum. Zo kon ik met deze cliënten mee op vakantiekamp. Een fijne herinnering. Tussendoor was ik eens 14 dagen thuis, maar de interims in Mariaheem volgden mekaar redelijk snel op. Op een bepaald moment kreeg ik een halftijds vast contract aangeboden en toen Bernice halftijds ging werken omwille van haar gezinslast kreeg ik die uren er tijdelijk bij en had ik eindelijk een voltijds contract. Mijn eerste indruk van Mariaheem was: “wat een doolhof!”. Terwijl De Bolster intussen vele malen groter en complexer geworden is. deling bij. De klemtoon lag vooral op sport en beweging. Zo probeerden we de bewoners gezond en fit te houden. Ik herinner mij nog de oude sportzaal in het hoofdgebouw (nu procure); een klein zaaltje waar we met de cliënten veel toffe momenten beleefden. Gelukkig konden we snel verhuizen naar De Beekmeers met toch wel een ruimere sportzaal. Ik organiseerde ook verschillende zomerkampen met de bewoners, samen met enkele collega’s en vrijwilligers.

Wat hield jouw job zoal in? Die eerste jaren kregen maar enkele bewoners kinébehandeling, af en toe kwam er een tijdelijke behanMet Lieven vorm je al vele jaren een tandem. Lieven is gestart in het dagcentrum. Hij stond in voor het sportgedeelte. Later zijn we gaan samenwerken,

onder andere door onze deelnames aan de Special Olympics. (In de beginjaren gingen de atleten van het DC als aparte groep). Zo zijn we één tandem geworden.

Over de Special Olympics heb je wellicht heel wat te vertellen. In het begin noemde dit De Spartakiaden. Dit was veel kleinschaliger en ging door in het Brusselse. Wij namen er met enkele atleten uit Mariaheem aan deel. Intussen is dit uitgegroeid tot een uit de kluiten gewassen evenement dat wisselend doorgaat in Vlaanderen, Wallonië of Brussel, telkens in het Hemelvaartweekend. Mijn eerste Special Olympics ga ik nooit vergeten.

Vertel. Ik begon in januari in vervanging van Bernice en de inschrijvingen voor de Spelen stonden al vast. Atleten uit Mariaheem zouden deelnemen aan atletiek, zwemmen en badminton. Dit had Bernice al geregeld. Ik moest als groentje naar Brussel naar de vergaderingen met mijn eerste autootje: een ‘geitje’. Ik was nog nooit naar Brussel gereden. Ik kreeg daar massa’s papieren mee en schreef thuis fiches vol welke atleet waar wanneer moest zijn. Ik had dit allemaal goed georganiseerd … dacht ik. Maar ik kende de systemen nog niet en had niet door dat ik ter plaatse de lijsten moest raadplegen voor het vervolg van de competitie. Met als gevolg dat de ganse badmintonploeg gediskwalificeerd werd wegens niet komen opdagen voor de volgende wedstrijden. Intussen ben ik geroutineerd en is alles gedigitaliseerd … gelukkig.

Toen gingen die Spelen elk jaar nog in Brussel door. In St. Pieters Woluwe op 1 grote site. De atleten sliepen in klaslokalen van scholen in de buurt. Zo sliepen wij in een kleuterschool op legermatrassen. Wat een gedoe om geïnstalleerd te geraken. En dan die kleine kleutertoiletjes… hilarisch. Douchen was een groot probleem en als je intensief sport in de hitte is dit wel nodig. We moesten ons wassen aan lavabo’s of in wasteiltjes die we gelukkig zelf meegebracht hadden. Op een bepaald moment vond ik het niet meer kunnen en ben ik op zoek gegaan naar douches. Ik vond er 2 in een kelder van een sportzaal. Daar gingen we dan ‘clandestien’ douchen. Ja, de zwemmers waren gelukzakken! 

Welke zijn jouw Special Olympics hoogtepunten? De eerste keer in Spanje in Sevilla met Eric, Ciel en Veronique (3 zwemmers). Wellicht omdat dit de eerste keer was dat we naar het buitenland gingen. We waren daar één van de gastlanden en zijn er enorm

goed ontvangen geweest. Later zijn we nog eens naar Spanje geweest, naar Reus. Ik herinner mij dat één van onze atleten toen erg bang was in het vliegtuig. En die keer in China natuurlijk. Toen we naar de Wereldspelen gingen in Shanghai. Lieven en ik als zwemcoaches voor de Belgische Delegatie die bestond uit Erik en Bart uit De Bolster en 8 andere Belgische zwemmers. Toch een grote verantwoordelijkheid: met 10 zwemmers waarvan je er eigenlijk maar 2 goed kent naar de andere kant van de wereld.

Dat waren spannende tijden. Ik herinner mij nog een skypesessie in De Beekmeers. Iedereen had zich daar verzameld om een glimp van jullie te kunnen opvangen. (lachend) Ja, Erik kon amper geloven dat hij jullie kon zien. “Godverdomme tanteke !!” floepte hij eruit toen hij zijn tante Georgette in De Beekmeers zag zitten.

Zou je dit nog doen? Mocht ik de kans krijgen misschien wel, hoewel dit toch wel een heel grote verantwoordelijkheid is. Gelukkig vorm ik met Lieven een goed team. Maar de ervaring was super, ook voor de cliënten. Erik spreekt nog altijd over China. Enkele jaren geleden ging collega Frederik met de Belgische delegatie wielrenners naar de Spelen in Schotland. De winterspelen had ik graag nog eens willen meemaken met onze atleten. Alleen is dat trainen dan niet evident en is dit toch wel zeer duur. Al hebben we altijd via benefietevenementen geprobeerd om de atleten financieel te ondersteunen.

Je kan ook niet zomaar deelnemen aan de Internationale Spelen. De atleten moeten door de Special Olympics-organisatie geselecteerd worden op basis van hun prestaties. Ook wij als begeleiders moeten geselecteerd worden. Zo werden Lieven en ik al enkele keren gevraagd als Belgische zwemcoaches. Dit betekent ook vooraf kennismaken en trainen met al de atleten die je onder je hoede krijgt. De Bolster kiest ervoor om enkel atleten mee te laten gaan naar het buitenland als er ook gekende begeleiding bij is. Toen de Europese Spelen doorgingen in Antwerpen konden er wel enkele atleten deelnemen zonder interne begeleiding. De familie moet uiteraard ook altijd toestemming geven.

En dan komen ze met hun medailles thuis. Het is mooi, de max om te zien hoe fier de cliënten zijn met hun medailles.

Je bent ook verantwoordelijk voor hulpmiddelen? Ja, dit is begonnen als een adviesfunctie (hoe iemand optillen, in bed leggen, de aankoopdienst adviseren,…). Intussen zit het “wagenpark” bij mij: de rolwagens, zitschalen, rollators,… en zit ik in de Cel Hulpmiddelen. Carine van de aankoopdienst doet de andere hulp-

middelen zoals douchestoel, toiletstoel, aangepaste bedden, tilliften,… De cursussen heffen en tillen worden nu door externen gegeven. Advies en ondersteuning probeer ik altijd wel te geven. Alterneringsmatrassen… dit is onze beider bevoegdheid én bekommernis (zucht). Daar hebben Carine en ik al heel wat watertjes mee doorzwommen. Problemen met de matrassen, met het onderhoud, de leveringen… Dit is een never ending story. 

Er bestaat ook een netbalcompetitie. Samen met Noël Derijcke, ortho bij Broeder Ebergiste, heb ik in 1987 een netbalcompetitie opgestart. Eerst ging dit door in St. Lievenspoort, daarna op verschillende locaties in het Gentse. We speelden met 6 ploegen uit verschillende voorzieningen waaronder Mariaheem en Ter Wilgen. Later nam Rein Ringoot de fakkel over van Noël. Naast het netbal probeerden wij er ook steeds een gezellig samenzijn van te maken. Op een bepaald moment hebben we in plaats van per voorziening tegen elkaar te spelen, beslist om gelijkwaardige ploegen te maken met een mix van cliënten uit de verschillende organisaties. Dit geeft een speciale animo en schept banden. Vanuit de netbalcompetitie zijn mooie vriendschappen ontstaan, zelfs koppels. Mario en Nadine en Ginette en François hebben mekaar zo leren kennen. Door corona staat de competitie voorlopig on hold.

Hoe ziet je huidige job er uit? Sinds enkele jaren doe ik geen kiné meer. De kinébehandelingen worden opgenomen door Annick en Hilde. Met Lieven en Frederik vorm ik het team sport en beweging, voor de volledige groep cliënten. En daarnaast ben ik enkele uren per week vrijgesteld voor de Hulpmiddelen. Maar door de corona-uitbraak vorig jaar is de werking van de dagbesteding overhoop gehaald. Ik werd toegewezen aan huis 3 en probeer daar zo creatief mogelijk op zoek te gaan naar een passend aanbod voor deze doelgroep. De ballonnen aan het terras van huis 3 zijn daar een voorbeeld van. Later kregen we de smaak te pakken en hebben we met alle cliënten van team 1 het plafond in de personeelsrefter (die nu dienst doet als extra dagbestedingslokaal) onder handen genomen. Je kan mij nu ook als kok in actie zien, maar ik blijf toch het liefst focussen op beweging. Met de cliënten van team 1 wandelen, al dan niet op het terrein is toch wel een rode draad in de werking. En ook fietsen hebben sommige cliënten herontdekt. We fietsen zeer veel (zie verder in deze Indruk). Je ziet ze echt stralen. We hebben een aantal wielertalenten hoor in ons team.

Hoe denk je gaat de toekomst er uitzien? Met corona ligt de oude werking stil. Maar er zijn heel mooie nieuwe initiatieven ontstaan, nieuwe kansen en mogelijkheden voor de cliënten. De kwaliteit van zorg is zeker zeer hoog gebleven. Ik hoop dat die nieuwe inzichten meegenomen worden in de toekomst.

Wou je nog iets anders meegeven aan de lezer? Inclusie. Integratie. Via de sport leggen onze cliënten veel en gemakkelijk nieuwe contacten. Ik denk aan de vele zwemsessies waarbij een klapke met de madam van de receptie een vaste waarde was. De netbalcompetitie, de vele ontmoetingen in de buurt tijdens onze wandel- en fietsmomentjes, voetbal, Special Olympics,… De contacten met verschillende lagere scholen (Asper, Deerlijk, Zwalm) op onze inclusieve sportnamiddagen. Het samen sporten gaat zo spontaan dat beide doelgroepen openbloeien tijdens deze samenkomsten. Toch belangrijk om blijvend aandacht te hebben voor deze mooie spontane momenten.

Dankjewel voor dit boeiend gesprek. Carine Cosijns

Wens jij ook een bijdrage te schrijven voor de rubriek Handdruk ? Of ken je een cliënt, medewerker, familielid, vrijwilliger... die je in de schijnwerper wil zetten? Neem dan contact op met een lid van de redactie: Pieter en Stefan 055 39 00 00 Carine en Ellen 055 33 96 96