Superfood als de nieuwe verlosser
De bordjes havermout van mij en mijn twee kinderen zien er elke ochtend nogal grijzig uit, met donkere spikkels van het lijn- en hennepzaad. Het handje noten en bessen dat erop ligt kan de boel esthetisch gezien niet redden.
plete religie van met voedsel als de nieuwe verlosser: eet gezond en word gelukkig en verlicht. Zoiets. Beide kampen bezorgen me de kriebels. Ik ben zo’n type dat al van kinds af aan geprikkeld reageert op chemische stoffen, teveel vet en witte suiker. Eén kaassoufflé en ik was misselijk, één handje snoep en ik ging trillen. Een jaar of vijf geleden at ik op aanraden van mijn natuurarts een halfjaar geen suiker, witmeel en E-nummers, en ontdekte ik alle heerlijke, zuivere varianten van Moeder Natuur. Toen noemden we dat nog geen superfood en moest ik een halfuur fietsen om mijn spulletjes in die ene reformwinkel vol lieve, alternatieve types op gezondheidssandalen in te slaan. Inmiddels ben ik weer wat losser in de leer, maar mijn agavesiroop, kokosolie, amandelpasta en gojibessen wil ik nooit meer kwijt. Ik peuzel gedroogde mangoslices in de auto op bij wijze
"Die smoothie to go is geen modeaccessoire, zoals sommige mensen schijnen te denken, maar een drankje." Het is niet erg fotogeniek. Bovendien heb ik helemaal geen tijd om het aantrekkelijk te fotograferen, want ik heb honger. Het doet me serieus afvragen: zouden al die mensen met hun perfect uitgelichte bordjes havermout- of speltpap met beeldig gedrapeerde bosbessen erop en in gebloemd porselein opgediend, die pap na de fotosessie überhaupt verorberen? Koude pap is immers net zo vies als koude koffie. Susan Smit (1974) is schrijfster van romans en boeken over persoonlijke groei. Ze woont met Peter en hun kinderen Linde (3) en Goof (1) in Amsterdam. Onlangs verscheen haar autobiografische boek ‘En dan de liefde’.
Over gezond eten wordt nogal overspannen gedaan, wil ik maar zeggen. Daardoor is er een oorlog ontstaan van voor- en tegenstanders. Kamp ‘Tegen’ beweert dat superfoods niets voor je doen behalve geld uit je zak kloppen en kamp ‘Voor’ maakt er een com-
Column
Elke ochtend ploeg ik mij op Instagram door zoveel foto’s van groene smoothies en elke middag door zoveel beelden van biologisch verantwoorde lunches heen dat ik de avondploeg met haar prachtig opgemaakte borden met ultragezonde diners maar oversla. Mijn ergernis over die ‘kijk mij eens gezond doen’show komt niet door mijn afkeer van gezond eten (want ik ben er dol op), maar door het inzetten van voeding voor het imago. Die smoothie to go is geen modeaccessoire, zoals sommige mensen schijnen te denken, maar een drankje. Daar loop je geen uren mee over straat, dat drink je zo snel mogelijk lekker op.
van winegums, verkies quinoa boven witte rijst en knabbel liever op een reep rauwe chocolade van Lovechock dan een plak cacaofantasie. Het brengt me nieuwe energie, geeft mijn weerstand een opkikker en het allerbelangrijkste: ik vind het gewoon veel lekkerder. Met je keuze voor superfood hoef je niet te koketteren, je hoeft het eigenlijk niet eens zo te noemen en je moet al helemaal niet beweren dat je er nooit meer griep van krijgt of er honderd jaar van wordt. Je moet er gewoon van genieten en erop vertrouwen dat het doet wat goed voedsel doet: je op een verrukkelijke manier de brandstof geven om het leven te leiden dat je wilt leiden.
vitamin magazine 39