Morskie Suki - Orzeł Jumne 2015

MORSKIE SUKI - ORZEŁ JUMNE

wyspy bałtyckie Wolin, Uznam, Rugia podróż morska 2015

20.06 - 03.07.2015 380 kilometrów na wiosłach i żaglu, 10 dziewczyn pierwszy raz w życiu stanęło na pokładzie otwartej pełnomorskiej łodzi i wyruszyło w daleką morską podróż,

Rugia Bałtyk

stworzyły wspaniałą ekipę i w dobrej kondycji oraz wyśmienitych humorach powróciły do portu wyjścia: Centrum Słowian i Wikingów Wolin - Vineta - Jomsborg

Uznam Wolin

Opowieść o żeńskiej załodze Orła Jumne i jej przygodach w rejsie morskim ● ● ● ● ● ●

wyreżyserował los poprzez swoją zmienność pogody, poprowadził Orła Jumne Skipper Jarosław “Jerry” Bogusławski, opisała Agnieszka “Myszaq” Dobrzycka w swoim dzienniku okrętowym “The journey begins”, opublikowanym w Morskie Suki - Orzeł Jumne sfotografował Vislav Wayfarer, wstęp dlaczego Suki Morskie? w Morskie Suki - Orzeł Jumne napisała Marta Milana Sapeta połączył w całość Vislav Wayfarer.

Ta licencja pozwala jedynie na pobieranie utworu i dzielenie się nim z innymi, tak długo jak autorstwo zostaje uznane, a utwór nie jest modyfkowany, lub wykorzystywany komercyjnie.

Life is brutal, Skipper is brutal, Nature is nature.

Vislav Wayfarer

Orzeł Jumne jest repliką łodzi słowiańskiej z I-szej połowy XII wieku, znalezionej w okolicy Kamienia Pomorskiego zbudowana została w historycznej stoczni przy skansenie w Torgelow, w ramach międzynarodowego programu LAGOMAR (Interreg IIIb), koordynowanego przez Uniwersytet w Rostoku. Stowarzyszenie Centrum Słowian i Wikingów było partnerem przy budowie tej rekonstrukcji i w ramach porozumienia z Torgelow, łódź stacjonuje w Wolinie i stąd też rozpoczyna swoje rejsy. Jednostka jest wyposażona na żeglugę bałtycką i dzięki temu załoga może żeglować po szerokich wodach morskich.

„Orzeł Jumne” Długość - 12,10 m Szerokość - 2,75 m Zanurzenie - 1,6/0,45 m Powierzchnia żagla - 40,0 m2 Maszt - 11,5 m Wiosła - 10 szt.(5 par) Załoga - 12 osób Armator: Centrum Słowian i Wikingów Wolin

Morskie Suki Agnieszka 'myszaq' Dobrzycka Kaja Lærke Faber Ludmiła Semeniuk Katarzyna Leszczyńska Kaszuba Magda Iwah Magda Karpatka MIlewska Marta Milana Sapeta Ola Olof Nigbor Roksana Krzemińska Chirowska Tesia Tomczak

Skipper Jarosław ‘Jerry’ Bogusławski Bosman Vislav Wayfarer

5

Kolejne dni rejsu były bardzo ciężkie. Nie wiedziałyśmy, co będzie jutro, pogoda dawała nam popalić, wiatr jakby drwił z nas, prąd rzeczny odwracał się złośliwie, ilekroć zmieniłyśmy kierunek, sieci rybackie wyrastały nam spod dziobu powodując straty na burtach (urwany kołek od wanty) oraz upadek morale. Wiosłowanie pod wiatr i pod fale było męczące nie tylko fizycznie, ale i psychicznie. Prześladowała nas wizja powrotu na Wolin, bez zobaczenia choćby morskiej fali. To by oznaczało porażkę, cały rok przygotowywania się, zbierania załogi, poświęcenia tylko po to, by zostać znokautowanym przez marudny Zalew Szczeciński.

Musicie więc zrozumieć naszą radość, kiedy się udało! Kiedy po przewiosłowanych nocach, czekaniu na wiatr, moknięciu na deszczu udało się! Przekroczyłyśmy boję oddzielającą morze od rzeki... Kapitan krzyknął "Witam, drogie panie, na Morzu Bałtyckim! Możecie się teraz nazywać Suki Morskie!" Zabiło coś Nam w sercach. Tak, Suki Morskie!

Dla nas ten tytuł oznacza to, że nie poddałyśmy się, osiągnęłyśmy zamierzony cel, że możemy się nazwać dumnie "Morskie"! Oznacza też jedność, jaka między nami zaistniała, pomimo tak różnych charakterów. Walczyłyśmy razem, a nie każda osobno. Dzięki temu się udało. Niektóre poznały się dopiero na rejsie, niektóre znały się wcześniej, ale teraz wiemy, że bez względu na wszystko możemy na siebie liczyć. Jesteśmy sforą. Jesteśmy Morskimi Sukami! Auuu!

Pozdrawiam!

Milana Morska, wiosło trzecie!

6

Z dziennika okrętowego: "The journey begins" Wypłynęliśmy! Mniej więcej o godzinie 18.50 opuściliśmy przystań na Wolinie - załapując się nawet na kawałek kupałowego obrzędu i prośbę o przychylność Bogów. Żegnał nas też spory tłumek turystów - jako że z okazji wieczornych obrzędów skansen otwarty był do 20tej.

20.06.2015 dzień pierwszy - start

7

Poprzedni dzień, czyli piątek, spędziliśmy w sumie w całości na przygotowaniach (oraz uciekaniu przed deszczem i silnym wiatrem). Prognozy pogody były niestety bardzo niekorzystne, i nawet nie wiedziałyśmy, czy w sobotę uda się opuścić Wolin. Ale, tak czy siak, pomału klarowałyśmy łódź, pakowałyśmy zapasy do skrzyń, i upychałyśmy nasze rzeczy w dużych marynarskich workach. Wszystkie “cywilne” ciuchy zostawiłyśmy w chacie kapitana na Wolinie - nie będę nam potrzebne podczas rejsu.

19.06.2015 przeddzień

8

Późnym wieczorem, po odbyciu dość stresującego oraz pobudzającego wyobraźnię szkolenia BHP (a raczej BHR - Bezpieczeństwo i Higiena Rejsu) potuptałyśmy na Orzełka, żeby wylać nieco miodu w intencji naszej szalonej wyprawy. Cóż, miód chyba smakował, jako że dziś pogoda jest zdecydowanie bardziej sprzyjająca (więcej słońca niż deszczu), a my właśnie wychodzimy z Dziwny na Zalew Szczeciński.

19.06.2015 przeddzień

9

Wiatr jest północno- zachodni, więc trochę kiepsko jeśli chodzi o przebijanie się na morze. Ale co tam, przynajmniej wyruszyłyśmy - a Roksana, Kasia i Mila przygotowują właśnie kolację.

20.06.2015

10

Jako że nawiosłowałyśmy się dziś troszku razem z Karpatką (siedzimy na ławce bosakowych, więc często wspomagamy żagiel), to jesteśmy głodne jak wilki - zresztą podejrzewam, że nie tylko my… ;) I w sumie jedyne, co mnie teraz ogromnie ciekawi to to, czy spędzimy noc na otwartej wodzie, czy też będziemy gdzieś przybijać… Eh, przekonamy się za kilka godzin!

20.06.2015

11

part I - "Deszczo-geddon" No tak. Sytuacja z wczorajszego wieczora rozwinęła się dość nieoczekiwanie. Po kolacji wszystkie siadłyśmy do wioseł (było jakoś po 21szej). Płynęłyśmy prosto przez Zalew, z zamiarem minięcia drugiej świecącej boi i zakotwiczenia tam na noc. Na początku wiosłowało się wręcz idealnie - spokojna woda, delikatny wietrzyk, piękny zachód słońca i śpiewanie szant (dla dobra ogółu załóżmy, że “Na zielonej łące pasą się zające” też jest szantą). Zapadł zmierzch, potem ciemność, wiatr nieco się wzmógł, ale nadal szłyśmy w słusznym tempie. Aż tu nagle… Było może z pół godziny przed północą, kiedy zerwał się naprawdę silny wiatr (oczywiście - prosto w dziób), a fale z niewielkich i leniwych zmieniły się w całkiem spore i łamiące się. No ok - może nie do końca stałyśmy w miejscu - ale nasze tempo stało się iście ślimacze, a Orzeł całkowicie stracił sterowność. Do tego doszło coraz większe zmęczenie, i wkrótce stało się jasne, ze 800 metrów dzielące nas od drugiej boi staje się drogą nie do przepłynięcia. Kapitan zarządził rzucenie kotwicy, i chroniąc się jak tylko mogłyśmy przed coraz silniejszym wiatrem, poszłyśmy spać, kołysane coraz mocniejszymi falami uderzającymi o dziób.

20.06.2015

12

Krótko po trzeciej w nocy z lekkiego i raczej niespokojnego snu wyrwał nas deszcz i okrzyk kapitana “Załoga, zakładamy plandekę!”. Plandekę zarzucało się na spuszczoną w dół reję, tworząc nakrywający większość łodzi namiocik. Tyle teorii. Zakładanie plandeki w nocy, w ciemnościach, przy porywistym wietrze, srogim bujaniu i podczas ulewy przypominało trochę ujeżdżanie sztucznego byka na najwyższej prędkości. Oczywiście pod warunkiem, że byk byłby śliski, zimny i mokry. Niemniej jednak udało nam się w końcu osiągnąć pewien zadowalający nas stan (nakryte chociaż kilka ław), na których to skuliłyśmy się, chroniąc kończyny przed napierdzielającym zewsząd deszczem. Tak właśnie zastał nas niedzielny poranek, w którym to okazało się, że spora część załogi niezbyt dobrze znosi silne kołysanie przy staniu na kotwicy…

21.06.2015

13

part II - “Jest tu bardzo wiele rzygów, Vislavie!” (Madzia) Większość niedzieli spędziliśmy (z powodu ciągłego silnego wiatru) na kotwicy, chroniąc się przed deszczem pod niebieskimi plandekami. Część załogi walczyła z mniejszymi lub większymi mdłościami, potęgowanymi przez nieco klaustrofobiczny tunel z niebieskiej folii, w jaki zmienił się pokład Orła. Na kolana rzucała tu wszystkich Madzia, radośnie siedząca przy pompie z wiaderkiem u boku, haftująca do niego wdzięcznie co chwila, niemalże bez przerywania pracy. Potem w radosnych podskokach biegła je opróżnić za burtę, i natychmiast zabierała się znów do pracy, cały czas z uśmiechem na ustach. Może brzmi to nieco przerażająco, ale naprawdę była naszym światełkiem w tunelu. Mój szczery zachwyt budziła również Karpatka, która co jakiś czas mówiła dyskretne “przepraszam na chwilkę”, wychylała się za burtę, łapała - wedle słów kapitana - “party-line z Neptunem”, po czym wracała do pionu, ocierała dyskretnie usteczka, i zagadywała “o czym to my rozmawialiśmy…?”

21.06.2015

14

W chwilach, kiedy zza chmur wyglądało słoneczko, rozkładałyśmy wszystkie mokre rzeczy do suszenia, a także przygotowałyśmy pyszny obiadek (pyry z gzikiem i okrasą). Sterty mokrych ciuchów, foliowe płachty i dym z paleniska nadawały Orłowi specyficzny wygląd chińskiej barki wypełnionej uchodźcami - aż dziw, że nikt nie podpłynął do nas pohandlować...

21.06.2015

15

part III - “Nikt nigdy nie opisywał, jak na takich wyprawach jest mokro i zimno!” (Luda) Pod wieczór wypatrywaliśmy obiecanej w prognozach zmiany wiatru, ale ten po prostu wziął i ucichł. Mimo to, zadowolone chociaż z tego (no i nawet wypoczęte) ruszyłyśmy dalej na wiosłach. Naszym celem było osiągnięcie początku toru wodnego prowadzącego do jakiegoś miasta w Niemczech, którego nazwy oczywiście nie pamiętam. Wiosłowałyśmy więc sobie radośnie, ciesząc się gładkim jak lustro Zalewem Szczecińskim i podziwiając kolejny piękny zachód słońca, aż tu kapitan zarządził odpoczynek.

21.06.2015

16

Po krótkim odsapnięciu okazało się, ze w końcu powiał korzystny (lub chociaż plus/minus korzystny) dla nas wiaterek, i możemy iść pod żaglem - co oczywiście skwapliwie uczyniłyśmy. Rozpoczęła się akcja “skradamy się” - ponieważ zrobiło się już ciemno, a my musieliśmy przeciąć dość ruchliwy tor Szczecin - Świnoujście. No i kiedy już cieszyliśmy się, że udało nam się go przepłynąć, nie dając się staranować żadnemu z tych dużych statków, wpadliśmy w sieci rybackie…A raczej na sieci - stawne (takie sterczące z wody kije) - na szczęście musnęliśmy je tylko prawą burtą, bo to uderzenie i tak spowodowało, że wyrwało nam kołek od jednej z prawych want (co trzeba było oczywiście na szybko naprawić). Takoż szybko kotwica, postój (było to jakoś po północy), klar łódki i spanie.

21.06.2015

17

Z dziennika okrętowego: part I - “Zbyt dużo wiosłowania, by myśleć o rzyganiu” Pobudka tego dnia była szybka i dość brutalna (trochę przed wschodem słońca - nie wiem, trzecia?). Kapitan oznajmił, że spróbujemy przebić się poza czyhające na nas sieci, bo za nimi mamy już w miarę czystą drogę do Niemiec - no, ale musimy je okrążyć pod wiatr… Zadanie karkołomne, bo wiatr silny, a i fale spore. Ale cóż, kto nie ryzykuje, ten nie zyskuje. Tak więc zaryzykowałyśmy. Zyskaliśmy tyle, że oddryfowało nas spory kawałek od sieci, ale mimo naszych mniej-lub-bardziej heroicznych wysiłków nie posunęłyśmy się do przodu ani-ani. Poza tym padałyśmy lekko na pyszczki (cóż, przespane pi razy oko dwie godziny nie pozwoliły się jakoś bardzo zregenerować…).

22.06.2015

18

Rzuciliśmy kotwicę, kapitan pozwolił odpocząć, a nawet wydał po pół tabliczki czekolady (w ferworze walki dnia poprzedniego nie miałyśmy nawet kiedy zjeść kolacji… O śniadaniu nie wspominając :P ). W międzyczasie wiatr jakby delikatnie zelżał, więc po bardzo motywującej kapitańskiej przemowie (“albo wóz, albo przewóz”), zaczęłyśmy znów naparzać wiosłami.

Wyniosło nas to nieco powyżej linii tych cholernych sieci i pozwoliło (przy pomocy dziwnej konstrukcji z przedłużającym zasięg drągiem) rozłożyć żagiel. Dzięki temu nadrobiłyśmy nieco drogi, a także zaczęłyśmy się wprawiać w takich czynnościach jak sterowanie, obsługa brasów i szotów oraz stanie na oku. Niestety, sprzyjający nam wiatr zdechł po jakiejś półtorej godziny. Próbowałyśmy znowu z wiosłami, niestety - fala była zbyt duża, żeby nasze wysiłki mogły zapewnić Orłowi odpowiednią szybkość oraz sterowność. Dlatego też zarządzono postój na obiadek, a dla tych szczęśliwych ludzi, którzy nie mieli akurat wachty kuchennej nawet na drzemkę, w desperackiej próbie nadrobienia chociaż ułamka z brakującego nocnego snu...

22.06.2015

19

part II - “Wee-heee!”

Popołudnie rozwinęło się dla nas nad wyraz korzystnie :) Po obiadku, nieco zregenerowane, korzystając z chwilowego osłabienia wiatru, ruszyłyśmy w dalszą drogę. Naszym celem był Karnin na wyspie Uznam, z bardzo charakterystycznym dawnym mostem kolejowym z podnoszonym przęsłem (pozostałość po dawnej, poniemieckiej trasie Berlin - Świnoujście).

Widząc zarysy tej ogromnej konstrukcji ledwie przez lornetkę zastanawiałyśmy się, kiedy będzie nam dane tam dotrzeć (patrząc realistycznie, szykowałyśmy się na kolejną, trzecią z kolei noc na kotwicy…). Ledwo zaczęłyśmy się rozpędzać na wiosełkach - nie minęło nawet pół godziny a z prawej burty zaczął podchodzić do nas jacht. Pozwoliłyśmy sobie na porcję zwyczajowych żarcików o somalijskich piratach, kiedy zorientowałyśmy się, że jacht faktycznie kręci centralnie w naszą stronę! Kiedy Hippocampus (sic!) dobił do nas, sympatyczny Niemiec zamachał nam przed noskami liną i zaproponował - uwaga - podwózkę do Karnin na holu! Jako wytłumaczenie pokazywał nam horyzont, na którym zbierały się ciemne, deszczowe chmury - było jasne, że mamy ledwie 2-3 godziny do potężnej ulewy… Tak więc zapiszczałyśmy z radości - zwłaszcza, że trzeba przyznać, że dwa poprzednie dni i dwie noce dały nam nieco w kość. Cała droga do Karnin była czystą przyjemnością - my mknęłyśmy tak szybko jak nigdy dotąd, a pan z Hippocampusa cały czas uśmiechał się do nas i cykał nam fotki (“Stary, nie uwierzysz co dziś holowałem!” :D ).

22.06.2015

20

Byłyśmy mu naprawdę wdzięczne - zwłaszcza, że owe deszczowe chmury wisiały niemal dokładnie nad miejscem naszego przeznaczenia, i jeszcze jakby delikatnie nasuwały się w naszym kierunku… Ostatecznie do Karnin dotarłyśmy chwilę przed deszczem, a cała podróż zajęła nam ok. 1,5 godziny - trudno wyobrazić sobie, ile pokonywałybyśmy ją na wiosłach! Po zacumowaniu w marinie przypuściłyśmy bardzo szybki i brutalny atak na wrogie, niemieckie prysznice (achhh, tylko 1 ojro za 3 minuty przyjemności!). Po drodze do pryszniców brutalny atak zahaczył również o stojący po drodze plac zabaw z dużą ilością zjeżdżalni; w czasie jego trwania kapitan bardzo starał się wyglądać, jakby zupełnie, ale to absolutnie nie był tam razem z nami… ;)

22.06.2015

21

Z dziennika okrętowego: Rejs 2015 - Day 4 part I - “Obóz uchodźców” Poranek w Karnin był leniwy i przyjemny, mimo tego, że w nocy straszliwie padało, plandeka przeciekała, i większość z nas obudziła się straszliwie przemoczonych. Moje przecieki wypadały np. na wysokości dupska oraz głowy, co było podwójnie irytujące. Po zwleczeniu się z naszych wygodnych drewnianych kuszetek powyciągałyśmy wszystkie mokre rzeczy na pomost, żeby je wysuszyć - co spowodowało, że Orzeł i keja przy której cumował wyglądały razem jak sporej wielkości obozowisko całkiem dobrze sytuowanych rumuńskich uchodźców. W leniwym tempie zjedliśmy śniadanie i opuściliśmy marinę, kierując się w stronę ujścia rzeki Peene.

23.06.2015

22

Popłynęliśmy trochę pod żaglem, ale wiatr był słabiutki, i u samego ujścia musiałyśmy znów chwycić za wiosła. Od tego momentu miałyśmy do przepłynięcia 8 km w górę rzeki i lekko pod wiatr - mimo to wiosłowało się przyjemnie, spokojnie, a nas zaczęła ogarniać ogromna głupawka. Z zadziwiających torów, na jakie zaczęła zbaczać nasza rozmowa, wspomnieć należy kult Wielkiego Pijanego Pająka, którego to cała osada wiosłowa zaczęła gorliwie wyznawać (zwłaszcza w tych momentach, kiedy “trykałyśmy” się wiosłami - wyglądając, wg. słów kapitana, jak pająk na haju :P ).

23.06.2015

23

W każdym razie Jego Pająkowatość zadowolił się chyba naszym poziomem chaosu, bo wiosłowanie po Peene szło nam całkiem zgrabnie. Podróż upływała w bardzo przyjemnej atmosferze, widoczki były przepiękne, z wody wystawały głowy wodnych trolli oraz kwitnące grążele, a my gawędziliśmy sobie o pierdołach…

23.06.2015

24

[Mysza] Vislav, po co są te słupy przy brzegach?

[Vislav] Do cumowania łodzi, na przykład.

[Mysza] Kurczę, jak my mało wiemy o wodzie!

[Madzia] Jest zimna i można w niej umrzeć… *** [Roksi] Jak wrócimy do domu, zabije nas sterylność… ***

23.06.2015

25

part II - “Przyczajeni w chabaziach” Mniej więcej w połowie drogi do miasteczka Anklam, do którego zmierzaliśmy, złapał nas szkwał - w jednej chwili zaczęło lać, wiać bardzo silnie i spychać nas z prądem. Na szczęście chmura była widoczna nad horyzontem o wiele wcześniej, i byliśmy przygotowani na szybką reakcję.

Na komendę szybko złożyłysmy wiosła a Vislav od razu rzucił kotwicę, aby - wedle słów kapitana - “ukryć się przed burzą w chabaziach” (czyt. - najbliższe trzciny ;) ). Przyczailiśmy się więc, szybko narzucając płachty na łódkę, i kolejne półtorej godziny spędziliśmy czekając, aż nawałnica się uspokoi, podjadając przy okazji wędzony ser i suszone owocki. Kiedy deszcz ustał, ruszyłyśmy w dalszą drogę.

23.06.2015

26

Nastroje nie były jednak aż tak optymistyczne jak wcześniej - zaczynało pomału wchodzić zmęczenie oraz niewyspanie po deszczowej nocy, no i samo wiosłowanie pod prąd i pod wiatr też nie jest jakimś relaksem ;) W końcu, jakoś po 22giej, dotarliśmy do Anklam. Sama końcówka trasy kosztowała nas trochę nerwów z powodu przepływania pod mostem tylko na rozpędzie ze złożonymi wiosłami (przejście było wąskie, więc trzeba było się mocno rozpędzić i w jednej chwili wciągnąć wiosła). Mało tego, przed samym mostem musiałyśmy jeszcze położyć maszt inaczej byśmy nie przeszli na wysokość… Na szczęście ta operacja poszła gładko.

23.06.2015

27

Wymęczone i głodne jak wilki wpłynęłyśmy do miasta, przybiliśmy do nabrzeża w centrum, wachta kuchenna zrobiła obiadek (przepyszny gulasz!), i bardzo szybko poszłyśmy spać.

23.06.2015

28

part I - “Morskie Suki w Wielkim Mieście” Poranek w Anklam spokojny i leniwy - w sumie cały dzień przewidziany był na odpoczynek od wiosłowania (po wczoraj) i łażenie po mieście. Po śniadanku wybrałyśmy się “na muzea”.

24.06.2015

29

Najpierw odwiedziliśmy Ikareum - w sumie ciężko nazwać, czym do końca jest ten projekt. W starej, częściowo zniszczonej gotyckiej katedrze zainstalowana ma być na stałe wystawa dotycząca Otto Lilienthala - gościa z wizją tworzenia machin latających a’la Leonardo da Vinci.

Wrażenie jest niesamowite - w ogromnej gotyckiej katedrze, pod sufitem, podczepione są modele pierwszych samolotów - delikatnych, ażurowych konstrukcji, przypominających swoją budową ptasie skrzydła. W Ikareum obejrzałyśmy kilka filmów o pierwszych krokach człowieka w przestworzach, a także ułożyłyśmy obrazek średniowiecznej łodzi z wielkich klocków, z którym wszyscy robili sobie zdjęcia.

24.06.2015

30

Generalnie, bawiłyśmy się tam świetnie, więc po wyjściu ruszyłyśmy raźno w stronę kolejnego muzeum.

24.06.2015

31

Było to Museum im Steinor - bardziej ogólne, dotyczące historii miasta. Było w nim dużo modeli starych statków i łodzi, i generalnie sporo ciekawych znalezisk (Anklam to miasto hanzeatyckie założone w XII wieku, z bardzo bogatą historią). Kapitan opowiadał nam wiele ciekawych historii o pokazanych tam statkach i modelach - miałyśmy więc mały bonus do zwiedzania :) Pod koniec wszyscy byli już piekielnie głodni, a co niektórzy pokładali się nawet tu i ówdzie, przysypiając na schodach lub eksponatach i budząc przy tym dzikie zaciekawienie niemieckich turystów.

24.06.2015

32

Stwierdziliśmy więc zgodnie, że czas na obiad. Kapitan, ja, Karpatka, Olof i Ludmiła polecieliśmy na Orła, natomiast reszta udała się na poszukiwania sklepu, który można by zrabować.

Ponieważ (tak jak przypuszczałyśmy) wszyscy w sklepie nażarli się chipsów i gumisiów, dałyśmy sobie czas na robienie obiadku, przyrządzając kaszę gryczaną z mięsno-słoninkowo-cebulkową okrasą. Z przygotowaniem obiadu też miałyśmy sporo radochy - udzieliła nam się głupawka dnia poprzedniego…

- Karpatko, pozwól, że pomogę ci od tyłu…

- Kaju, proszę potrzymaj mi wora!

Poza tym Kaja uprawiała zęza-diving, bardzo w stylu “Mission Impossible”, głową w dół i trzymana przez nas za nogi, z czołówką na głowie, w celu zlokalizowania i wyłowienia półproduktów na jedzonko ;) (Dla niezorientowanych - zęza to część łodzi znajdująca się pod pokładem, nad stępką; u nas zazwyczaj wypełniona mniejszą lub większą ilością wody oraz tulpającymi się w niej szczelnie zapakowanymi produktami żywnościowymi, które muszą mieć chłodek ;) ).

24.06.2015

33

part II - “Grabienie Anklam” Po obiedzie stwierdziłyśmy, że w sumie z chęcią napiłybyśmy się piwka. Decyzja co do naszych planów pozostania w Anklam zapadła, gdy kapitan obejrzał nasze ręce i postanowił, że da nam odpocząć jeden dzień od wiosłowania. Mając dużo wolnego czasu do dyspozycji, postanowiłyśmy wybrać się do Aldi po piwo i więcej gumisiów. Miałyśmy też bojowe zadanie kupienia nowego wiadra do mycia naczyń, po tym jak dotychczasowe (plastikowe) nie przetrwało starcia z bojowo nastawioną Karpatką. *** Rozmowa dotycząca zakupu nowego wiaderka, zastanawiamy się jak jest “wiadro” po niemiecku. W sumie, skojarzenie mamy jedno, jako że od początku rejsu używamy wiaderka w celach, ekhem, nazwijmy to sanitarnych :P W pewnym momencie wtrąca się Roksana: No wiesz, w razie czego powiesz im tak: “Wiecie, wiadro, wiadro, pfffrrrfft!” - i tu wykonuje gest podstawiania sobie wiadra pod tyłek.

Umarłyśmy w butach. Ze śmiechu ;) *** W drodze do Aldika zbłądziłyśmy lekko, co zaowocowało znalezieniem małego sklepiku z rodzaju Flohmarkt, w którym Karpatka dojrzała jakieś ciekawe wiklinowe kosze. Sklepik okazał się kopalnią skarbów: kapitan dorwał w nim starą, drewnianą prasę do wyciskania owoców (z zamiarem przystosowania jej do serów), Karpatka całkiem fajne, metalowe wiaderko, a ja świetną a’la historyczną czapę (całe 4 euro!). Co śmieszne, czapa okazała się być zrobiona w jakiejś pracowni w Łodzi :D Śliniłam się jeszcze na śliczną, małą szafeczkę - witrynkę z ciemnego drewna (również 4 euro!), ale stwierdziłam, że bez przesady, gdzie ja ją przecież schowam, do marynarskiego wora…? Zadowoleni z łupów, zaliczyliśmy jeszcze Aldika (niezmiennie budząc ogromną ciekawość tubylców) i wróciliśmy na Orzełka.

24.06.2015

34

Zasiadłyśmy na nabrzeżu z piwem, gumisiami, robieniem krajek (Karpatka), szyciem kaftanów (Tesia), szyciem giezełek (Olof), produkcją naalbindingowej czapy dla kapitana (Roksi), tudzież przerabianiem czapy dla siebie (to ja). Do tego śpiewałyśmy sobie piosenki (kulturalne lub nie, ale co mogłyśmy poradzić na to, że przyczepiła się do nas Arka Szatana…). Takie słodkie lenistwo trwało aż do kolacji, po której wszyscy (jak zwykle) rzucili się na swoje posłania i od razu usnęli.

24.06.2015

*** “Tam gdzie sram, jem i śpię - tam jest mój dom. Oni robią zdjęcia w MOIM DOMU!” [oburzona Luda o turystach] :)

35

part I - “Lost treasures” Poranek w Anklam zaczął się dla mnie i mojej wachty dość wcześnie - o 6.30, bo na 8mą miało być śniadanie. Zwlekłyśmy się więc z ław i zaczęłyśmy się leniwie ogarniać. Nagłe otrzeźwienie przyszło bardzo szybko, gdy Ludmiła przez przypadek wywaliła wiaderko do sikania za burtę, co spowodowało u nas dziki popłoch. Próbowałyśmy wyłowić je bosakiem, ale nie było na to szans - nasze cenne wiaderko od razu poszło na dno, odbierając nam wszelkie szanse na godne sikanie na Orle. To wydarzenie stało się pretekstem do kolejnej wizyty we Flohmarkcie - chociaż tym razem udali się tam tylko Vislav i Luda. Wrócili niebawem, niosąc artefakt niezwykłej urody - niebieskie emaliowane wiaderko z rysunkiem łódeczki z jednej strony, i Holenderką z dwoma wiaderkami z drugiej. Przywitałyśmy nowy, elegancki tron należnymi mu owacjami, i zaczęłyśmy się zbierać do wypłynięcia.

25.06.2015

36

Droga do Menzlin minęła nam bardzo szybko i przyjemnie. Pogoda piękna - zrobiło się cieplutko (nawet w nocy nie padało!). Do celu miałyśmy 5 km, co prawda pod prąd i pod lekki wiatr (jak zwykle…), ale szło nam nieźle - robiłyśmy mniej więcej kilometr na pół godziny.

25.06.2015

37

part II - “It’s a para-para-paradise!”

Menzlin jest niewielką wioską, ale nas w sumie interesowała tylko przystań nad Peene, którą Vislav pamiętał ze swoich poprzednich wypraw łódkowych. W sumie nic nie było pewne - ani czy się zmieścimy na szerokość wejścia do mariny, ani nawet czy jest tam odpowiednia głębokość dla Orłowego steru. Mimo to kapitan zdecydował się zaryzykować, i weszliśmy do najbardziej uroczej przystani, jaką miałyśmy okazję zobaczyć. Stare, drewniane pomosty, za nimi zielony trawnik z mnóstwem stokrotek, trzcinowisko z rechoczącymi żabami i zapraszające do śniadania drewniane ławeczki i stoliki. Wyskoczyłyśmy na trawę jak dzieciaki, ciesząc się sielskim widokiem.

25.06.2015

38

Kapitan i Vislav poszli się przywitać z właścicielem mariny, który okazał się wielkim miłośnikiem wikingów, i nawet był na wodowaniu Orła na Wolinie! Był szczerze zachwycony, że do niego zawinęliśmy - porobił sobie z nami zdjęcia, a potem wręczył (do nieograniczonego używania) klucz do WC.

25.06.2015

Takich rzeczy się nie zapomina… :)

39

Całą resztę przedpołudnia spędziłyśmy na porządkach w swoich rzeczach oraz masowym praniu, po raz kolejny zamieniając swoje otoczenie w miniaturowy obóz cygański, i doprowadzając kapitana do białej gorączki suszącą się wszędzie bielizną :

25.06.2015

40

Po obiedzie (pyszna zupa serowo-cebulowa) odsapnęliśmy nieco i wybraliśmy się na spacer po okolicy - nie byle jakiej, o nie!

25.06.2015

41

Otóż, w czasach wczesnego średniowiecza (a ściślej biorąc, od ok. VIII w.) funkcjonowała tam wikińska faktoria o dużym znaczeniu handlowym (znajdowała się na szlaku pomiędzy Ralswiek a Jomsborgiem/Wolinem). Cechą szczególną tej osady są pochówki łodziowe - w pobliskim lesie odkryto groby w kształcie łodzi, ułożone z dużych kamieni. Najstarsze znalezisko z tego terenu datowane jest na rok ok. 750, a sama osada istniała w tym miejscu ok. 400 lat. Wiadomo, że znajdował się w tym miejscu most (lub może przeprawa?) przez rzekę Peene; znaleziono także resztki obramowanej drewnem drogi. Kamienne kształty ułożone w lesie rękoma ludzi sprzed tysiąca lat robiły ogromne wrażenie - oglądałyśmy je z podziwem, przyglądając się dokładnie, szukając na nich nacięć, grawerunków lub symboli. Zastanawiałyśmy się, czy ich twórcy spodziewali się, jak długo przetrwają ich dzieła…?

25.06.2015

42

A kto spoczywał między tymi głazami, licząc na przetrwanie w pamięci swoich bliskich...?

Tysiącletnie kamienie widziały o wiele więcej, niż jesteśmy w stanie sobie wyobrazić.

25.06.2015

43

Wracając, zabraliśmy ze sobą drewno na ognisko i kwiaty na wianki. Kolację zjedliśmy przy ognichu, racząc się ciepłymi grzankami z masłem orzechowym i dżemem. Kapitan postanowił nas trochę porozpieszczać - w związku z czym sprezentował nam 2 kartoniki białego wina, zrabowanego jeszcze w Anklam. Jakiż to był przyjemny wieczór - siedzieliśmy, sącząc wino i gawędząc. Roksana i Karpatka zapamiętale produkowały naalbindingowe czapki, a reszta z nas - z lepszym lub gorszym skutkiem - zajęła się splataniem wianków :)

25.06.2015

44

“Need for speed” - Noc w Menzlin była spokojna, cichutka i bardzo ciepła (wreszcie!). Wstałyśmy sobie spokojnie, zjadłyśmy śniadanie przy jednym z campingowych stołów na nabrzeżu i sklarowałyśmy łódź do startu. Szykowałyśmy się psychicznie na ciężki dzień - naszym zadaniem na ów piątek było dotrzeć z powrotem do ujścia Penne do Zalewu, pokonać most w Zecherin, za nim postawić maszt i - jeśli wiatr będzie sprzyjający - dotrzeć tak daleko w stronę Wolgastu, jak to tylko możliwe. Nastroje były jednak optymistyczne - przecież w górę Peene płynęłyśmy pod wiatr i pod prąd, z powrotem będzie więc z wiatrem i z prądem…

26.06.2015

45

Dziarsko ruszyłyśmy więc z pięknej przystani w Menzlin, zostając po chwili w samych giezłach i koszulach, bo słoneczko nieźle przygrzewało. Ruszyłyśmy spokojnie w dół rzeki, wystawiając pióra wioseł, aby popychał nas lekki wiaterek. Dryfując spokojnie, zajęłyśmy się przyjemnymi rzeczami - szyciem, naalbindingowaniem, krajkowaniem, i zażeraniem się resztkami gumisiów.

26.06.2015

46

Taka sielanka nie trwała jednak długo - otóż, nie dało się nie zauważyć, że wiatr mamy tak jakby… od dziobu. Tak, przez noc wiatr odkręcił na tyle, że znów jechałyśmy pod wiatr…

Złorzecząc na wszystko co możliwe, zaczęłyśmy wiosłować po 1 parze wioseł po pół godziny.

Było to całkiem niezłe wyjście - posuwałyśmy się do przodu, a dla pozostałej, nie wiosłującej akurat ósemki nadal był to czas relaksu ;)

Do Anklam dotarliśmy już na full wiosłach. Przewidziany był tam jedynie krótki postój na szybkie zakupy i uzupełnienie zapasów wody. Znalazła się też chwila na ponowne ograbienie znanego nam już Flohmarktu - kapitan namówił mnie na kupno owej witrynkowej szafeczki, która tak mi się podobała ostatnim razem :) Wymyślił nawet, jak ją przewieźć - takoż po powrocie na Orła szafeczka spoczęła (zawinięta w foliowy worek) w zęzie na zwojach drabinki sznurkowej. Po tych szybkich rabunkach ruszyłyśmy dalej, znów na wiosłach. I wtedy chyba nasz limit pecha osiągnął poziom maksymalny - okazało się, ze jest cofka! Co znaczy tyle, że znów płyniemy pod prąd i pod wiatr… Mając przed sobą do przepłynięcia 8 km do samego ujścia Peene do Zalewu, i jakieś dodatkowe 2 km do mostu w Zecherin, w nieco skopanych humorach usiadłyśmy do wioseł. Szybko jednak zaczęły się podśpiewywania, i mimo że siły topniały z kilometra na kilometr, humory dopisywały cały czas (zwłaszcza podczas krótkiego postoju na siku w trzcinach :P ). Prym wiodła piosenka wymyślana na bieżąco, śpiewana na melodię “Rolnik sam w dolinie”, stanowiąca słowną przekomarzankę między dziobem a rufą. Wspinałyśmy się na szczyty inwencji w dziedzinie wymyślania drobnych, wyśpiewywanych złośliwości :) 26.06.2015

47

Do mostu dotarłyśmy ok. godziny 20tej, po pokonaniu łącznie jakiś 15 czy 16 km.

Przepłynęliśmy pod nim, i kapitan zarządził przerwę na posiłek (w końcu! Przecież zjadłyśmy tylko śniadanie…). Po obiado-kolacji zaczęło się stawianie masztu i klarowanie żagla, które trochę jednak zajęło - do drogi byłyśmy gotowe jak już się ściemniło, jakoś po 23ciej.

Ruszyliśmy więc, od razu na żaglu, korzystając ze słabego, ale nawet sprzyjającego nam wiatru. Wiadomo było, że będziemy iść pod żaglem dopóki wiatr będzie wiał tak jak chcemy - a więc nawet całą noc.

26.06.2015

48

W związku z tym kapitan rozdzielił wachty - na pierwszą wskoczyły Kaja, Tesia i Madzia.

Reszta towarzystwa została zagoniona na rufę (aby unieść dziób i płynąć nieco szybciej).

Stłoczyłyśmy się tam razem jak zwyczajowi już rumuńscy uchodźcy, i nakryłyśmy głowę plandeką, bo właśnie zaczęło padać…

26.06.2015

49

part I - “Night Watch” Drugą nocną wachtę miałyśmy ja, Karpatka, Olof i Ludmiła. Zostałyśmy obudzone o drugiej, i od razu pogoniono mnie na ster. Szczerze mówiąc - byłam przerażona, że wpakuję Orła w sieci lub na mieliznę, więc skupiałam się maksymalnie (co sprzyjało szybkiemu otrzeźwieniu po drzemce). Ale w sumie kapitan bardzo przystępnie wytłumaczył, jak trzymać kurs, jak poprawnie utrzymywać się w torze wodnym korzystając z widocznych na brzegach nabieżników, i po której stronie mijać odpowiednie boje. Tak więc: jeśli górna połowa nabieżnika przesunięta jest np. w lewo, oznacza to że jesteśmy na lewo od toru, czyli trzeba skręcić w prawo - czyli ster do siebie. Proste! ;) Ludmiła i Olof obsługiwały brasy i szoty (liny, za pomocą których ustawia się żagiel w pożądanej pozycji), a Karpatka stała na oku, meldując co chwila czy nie znosi nas z toru i czy nie ma czegoś na kursie. Zmieniałyśmy sie na tych stanowiskach co godzinę, żeby każda mogła popróbować i nauczyć się każdej z czynności. Po dwóch godzinach senność zaczęła nas ogarniać tak bardzo, że ciężko było się opanować (jakby nie było, wiosłowałyśmy cały dzień, a potem spałyśmy ledwo 3 godziny).

Kilka razy wiatr stawał się tak lekki, że już-już mieliśmy zrzucać żagiel i budzić dziewczyny do wioseł - ale mimo to dzielny Orzełek sunął jakoś do przodu. Widać było, że kapitanowi zależy na każdym metrze, żebyśmy w razie czego miały jak najmniej do przewiosłowania.

27.06.2015

50

O szóstej rano, wymęczone jak nieboskie stworzenia, obudziłyśmy następną wachtę i zaległyśmy między ławkami, zasypiając niemal w locie. Kładąc się słyszałyśmy jeszcze, że najpewniej zaraz trzeba będzie jednak złapać za wiosła. Jakie więc było nasze zdziwienie (i radość!), kiedy obudziły nas okrzyki: “Wstawać, nieroby, będziemy wchodzić do portu!”. Okazało się, że przespałyśmy całe 3 godziny, podczas których dotarliśmy pomalutku do upragnionego Wolgastu :)

27.06.2015

51

part II - “Riders of the storm” Po zacumowaniu w porcie Wolgast, głodne jak wilki (a raczej jak prawdziwe Morskie Suki) rzuciłyśmy się na śniadanie przygotowane szybciutko przez wachtę kuchenną. W Wolgaście musieliśmy przeczekać do otwarcia mostu na Peene (najbliższe miało być o 12:30) - ponieważ Orzeł nie przeszedłby pod nim z postawionym masztem. Korzystając z chwili wolnego czasu, kapitan pogonił nas do kościoła św. Piotra. Kościół był piękny, bardzo stary, i posiadał bardzo przytulne krypty z grobami książąt pomorskich. Opanowując chęć łupienia i palenia, wskrabałyśmy się na kościelną wieżę (mnóstwo schodów!), z której to roztaczał się przepiękny widok na Wolgast, rzekę Peene, most - no i generalnie cel naszej podróży, czyli horyzont… :)

27.06.2015

52

Chwilę przed 12:30 wyszliśmy z portu, dołączając do stada żaglówek czekających tak jak my na otwarcie mostu. Trzeba przyznać, że budziliśmy ogromne zainteresowanie, i z niemal każdej mijanej łodzi robiono nam jakieś fotki :) Po przejściu przez most (ależ to jest wielkie bydlę!) postawiłyśmy żagiel i podjęłyśmy podróż na północ, w stronę Bałtyku. Na celowniku tym razem miałyśmy Peenemünde - czyli niewielkie miasteczko leżące u ujścia Peene do morza. Na żagielku podróżowało się niesamowicie przyjemnie - mimo ogromnego zmęczenia po nieprzespanej nocy.

Wiatr sprzyjał nam niemal do samego Peenemünde - niemal, bo na wysokości samego miasta zapanowała nagle niepokojąca cisza, a z daleka dały się słyszeć grzmoty… Ponieważ nie chcieliśmy cumować przy miejskim nabrzeżu, ale w starej marinie “technicznej” kawałek dalej na północ, szybko złapałyśmy za wiosła i popędziłyśmy w stronę bezpiecznej przystani.

27.06.2015

53

Naprawdę, dobiegające nas coraz wyraźniej grzmoty dodały nam takiego animuszu, że kapitan spokojnie mógłby wyciągnąć narty wodne. Z przytupem wleciałyśmy do mariny (ledwo wykręcając przed kamieniami na wejściu) - niestety, okazało się, że przystań akurat jest w remoncie, przez co jej połowa przypominała bardziej plac budowy połączony z rozwaloną stocznią niż normalną marinę. Ale cóż - okazało się, że mają tu działające kibelki, prysznice (4 minuty za ojracza!) oraz wodę pitną w kranach. Porzuciliśmy więc wybrzydzanie, przybiliśmy do nabrzeża o takim wyglądzie, że od samego patrzenia na nie można było dostać tężca, i zajęłyśmy się tak przyjemnymi dla kobiet rzeczami jak myciem siebie (po 5 dniach od ostatniego!), myciem głowy (takoż!), no i jedzeniem.

27.06.2015

54

“Dzisiaj słońce pięknie świeci - V2 na Londyn leci.”

Noc była dziś jakaś ciężka, mimo że staliśmy w przystani. Po północy rozszalał się silny wiatr, który targał Orłem, zacumowanym na wprost wejścia do mariny. Poza tym lekko tylko przytwierdzona plandeka (wieczorem było dość spokojnie) łomotała i sprawiała wrażenie, że zaraz odleci - budząc nas wszystkie po kolei. Kiedy wstałyśmy rano z Olof, Ludmiłą i Karpatką (nasza kolej na kuchnię), niebo było zaciągnięte czarnymi chmurami, a przez całe ujście przetaczały się grzywacze. Jasne było, że szybko nie wypłyniemy - tak więc po śniadaniu wybraliśmy sie do Muzeum Historyczno - Technicznego w Pennemünde. Kiedyś istniał tam Wojskowy Ośrodek Badawczy, w którym w październiku 1942 roku udało się (po raz pierwszy na świcie!) wystrzelić rakietę w kosmos. To właśnie tutaj położono podwaliny pod rozwój technologii rakietowej po roku 1945 - co umożliwiło późniejsze cywilne loty kosmiczne (ale także budowę międzykontynentalnych rakiet atomowych i wyścig zbrojeń w okresie zimnej wojny…). Madzia entuzjastka podboju kosmosu - miała tam największą radochę, a nawet wskrabała się na model rakiety (naturalnej wielkości), żeby zapozować do zdjęcia :) Muzeum było ogromne i niesamowicie ciekawe, a kapitan jak zwykle raczył nas ciekawostkami i przeróżnymi informacjami uzupełniającymi - krążyłyśmy po muzealnych salach tak długo, aż zaczęłyśmy się bać, że do wieczora stamtąd nie wyjdziemy! ;) Po muzeum udaliśmy sie do portu w Peenemünde, żeby obejrzeć zacumowaną tam radziecką łódź podwodną.

28.06.2015

55

Przegonione przez kilka godzin po przeróżnych atrakcjach i znów wygłodniałe jak cholera wróciłyśmy pędem na Orła zjeść obiad. A ponieważ pogoda w międzyczasie zrobiła się piękna, wygrzewałyśmy się w giezełkach na ławkach, czekając, co też wiatr postanowi....

28.06.2015

56

Leniuchowanie trwało może do 19. Kapitan cały czas czekał, aż powieje nieco korzystniejszy dla nas wiatr, a za następny cel wyznaczył miasto Sassnitz na wyspie Rugia. Ok. 21szej opuściliśmy marinę w Peenemünde, aby pospiesznie oddalić się stamtąd na wiosełkach. Jakąś godzinę później postawiliśmy żagiel - choć, prawdę mówiąc, wiało jakby chciało a nie mogło…

Do przepłynięcia mieliśmy spory kawałek trasy - kapitan szacował, że do Sassnitz dotrzemy nad ranem. Ok. 23ciej prowadzenie łódki objęła pierwsza wachta, a reszta z nas owinęła się w kocyki i zaległa między ławkam

Cytaty z załogi: “Dupa, dupa, karuzela, piątek-świątek, wiosło-wiosło.”

[Madzia na wieść o niespodziewanym, szybkim wypłynięciu]

28.06.2015

Podrywy a’la Morska Suka “Będę cię wybierać jak bras” [Kaja]

57

part I - “Nieoczekiwana zamiana miejsc” Mimo stresujących czasem komunikatów wykrzykiwanych na nocnej wachcie przez osobę stojącą na oku do sternika (“Duży prom na prawej burcie! Chyba jest z nami na kolizyjnym!”), udało mi się zasnąć. Na nogi zerwała mnie dopiero pobudka chwilę przez drugą w nocy.

Ledwie widząc na oczy z zaspania, siadłam za sterem. Kurs mieliśmy już obrany na Sassnitz, więc łódź prowadziło się przyjemnie, mimo bocznego wiatru. Problemy zaczęły się dopiero na wysokości Nordperde. Kapitan właśnie opowiadał nam o katastrofie “Jana Heweliusza” (która, nota bene, miała miejsce niedaleko punktu w którym się właśnie znajdowaliśmy), kiedy wiatr ucichł prawie zupełnie… Za to z jednej i drugiej strony łódki pojawiły się niewielkie, ale bardzo niepokojąco wyglądające chmurki. Dochodziła właśnie trzecia, a ja szykowałam się już do przekazania steru kolejnej współ-wachtowiczce, kiedy od lewej burty uderzył w nas szkwał.

Szliśmy na pełnym żaglu, więc Orzeł zakołysał się bardzo niepokojąco, a kapitan od razu kazał odbić z wiatrem i zaczął krzyczeć do śpiących dziewczyn, żeby szybko wstały do zrzucania żagla. Mimo ogólnego rozespania i nieogaru udało się to zrobić w miarę sprawnie - niestety, wiatr zaczął nas nieść w stronę morza, oddalając nas od Sassnitz, i od Rugii w ogóle… Ale cóż było zrobić - z wiatrem tak gwałtownym wygrać nie mogłyśmy, kotwicy również nie można było tam rzucić, a i na wiosłach pod wiatr na morzu nie dałybyśmy rady za Chiny Ludowe.

29.06.2015

58

Tak więc załoga chwyciła za wiosła (znów!), szliśmy sobie z wiatrem i z falami w kierunku +/Świnoujście, a kapitan i Vislav zabrali się za refowanie żagla (wiało za mocno, żeby iść na pełnym). Po prawie godzinie udało się ponownie podnieść (nieco pomniejszony) żagiel, i nasza wachta znów usiadła do steru - niestety, w międzyczasie dość mocno rozpadał się deszcz, co sprawiło, ze schodząc ze stanowisk o szóstej byłyśmy przemoczone i nieco zmarznięte. Położyłam się spać pod równie mokrym jak ja kocykiem i zasnęłam od razu.

29.06.2015

59

part II - “There’s no place like Sassnitz!”

Kiedy obudziłam się koło 8mej (dziewczyny z wachty kuchennej budziły nas właśnie na gorącą jajecznicę i herbatkę ratującą życie), okazało się, że w czasie kiedy spałam miała miejsce kolejna odkrętka wiatru. I co? I znów lecimy do Sassnitz! Widać je nawet było na horyzoncie, pełne małych, jasnych domków w sąsiedztwie stromych klifów - w iście śródziemnomorskim stylu! ;) Wyglądało jak z reklamy jakiegoś biura turystycznego, a my aż wychylałyśmy się za burty, żeby popatrzyć na nie z jak najlepszej perspektywy. Morze było spokojne, słoneczko zaczęło nieśmiało wyglądać zza chmur, więc korzystając z okazji rozpoczęłyśmy proces suszenia siebie i wszystkich rzeczy, jakie miałyśmy na sobie podczas “nocnej zmiany”.

29.06.2015

60

Do portu w Sassnitz weszliśmy dokładnie o 12:35 budząc (jak zwykle) duże zainteresowanie lokalsów, i prowokując reakcje “WTF, gdzie mój aparat?”.

Leniwe popołudnie w Sassnitz (dalsza podróż planowana była na następny poranek) upłynęło na włóczeniu się po porcie, podziwianiu statków, które tam cumowały (a tych było naprawdę, naprawdę dużo) oraz obleganiu miejscowych pryszniców.

29.06.2015

61

Wieczorem za to, po kolacji, wybrałyśmy się na klify - i to była chyba najpiękniejsza rzecz, jaką zobaczyłyśmy do tej pory na naszej wyprawie. Plaża (a raczej nabrzeże), która rozpoczynała się kawałek za Sassnitz, pełna była wygładzonych przez morze krzemieni otoczonych wapieniem.

Na początku myślałyśmy, że może zostały tam przywiezione i wysypane, ale kiedy dotarłyśmy do stóp pierwszego klifu i zobaczyłyśmy w jego białej, pionowej ścianie równoległe żyły krzemienia sprawa stała się jasna! ;) Krzemienie dopiero co “odkruszone” ze ścian są niesamowicie ostre - i dopiero z czasem morze nadaje im zaokrąglone kształty (a także wypłukuje miękki wapień, którym krzemienie są otoczone). Scenerię tę uzupełniały pnie drzew, które kiedyś rosły na szczytach klifów, a potem - w wyniku erozji wapiennych ścian - spadły na sam dół, na plażę, gdzie zostały z nich tylko fantastycznie powyginane pnie, zakonserwowane słoną wodą…

Spacerowałyśmy tam aż do zmierzchu, ciesząc oczy tym niesamowitym miejscem, a po zachodzie słońca skierowałyśmy się z powrotem w stronę portu…

29.06.2015

62

“A long way through the sea” Pobudka była wczesna, o piątej - żeby jak najszybciej wyjść w morze. Wiatr był dla nas taki pół na pół - i w kierunku Bornholmu, i w kierunku domu mieliśmy go od boku. Jednak kapitan podjął decyzję, że spróbujemy z Bornholmem - mimo, że nawet idąc najostrzej do wiatru, jak się dało, mijaliśmy go o mały włos. Liczyliśmy jednak po cichu na jakąś (nawet krótką) odkrętkę wiatru, która pozwoliłaby nam dobić do celu. Tak więc ustawiając Orła bokiem do fal, ruszyliśmy na północny wschód. Oczywiście od razu ruszyły wachty do sterowania łodzią. Na początku morze było dość spokojnie, ale wkrótce fale stały się większe i zaczęły nami dość mocno kołysać, utrudniając utrzymanie prawidłowego kursu. Mimo to szliśmy cały czas, aż straciliśmy z oczu brzegi Rugii, a dookoła widać było tylko morze i przepływające co jakiś czas statki. Z powodu silnego kołysania i łamiących się fal czułyśmy się nieco nieswojo (stan morza wynosił może koło 3).

30.06.2015

63

Była godzina 16ta, kiedy na krótkofalówce nadeszła prognoza pogody dla Bałtyku na następne 12 godzin. Niestety, była bardzo pesymistyczna - zakładała, że wiatr będzie dość silny, a stan morza dojdzie do 5-6. A to, niestety, za dużo dla Orła… Po sprawdzeniu naszej pozycji na mapach okazało się, że dokładnie taką samą odległość mamy do Bornholmu, jak do polskiego wybrzeża - ale jednak w kierunku Polski wiatr jest bardziej sprzyjający niż na północ. Do tego doszła obawa, że - nawet jeśli dotrzemy na Bornholm - to utkniemy tam na kilka dni, dopóki Bałtyk się nie uspokoi… Widziałyśmy, jak bardzo kapitan chce nas tam zabrać - wiedział przecież, jak ogromnie nam na tym zależy. Ale jednak stwierdziliśmy zgodnie, że rozsądek i bezpieczeństwo przede wszystkim. Dlatego dokładnie o 16:20 zmieniliśmy kurs na Dziwnów, i popędziliśmy gnani w miarę sprzyjającym wiatrem w stronę polskiego wybrzeża. O 18tej skończyła się nasza wachta, ale ponieważ miałyśmy tego dnia również wachtę kuchenną, musiałyśmy jeszcze przygotować kolację dla załogi. Po wszystkim, wymęczone swoją 4godzinną walką z falami, walnęłyśmy się między ławki i poszłyśmy spać - bo od 2-giej w nocy zaczynała się nasza kolejna “zmiana”.

30.06.2015

64

Wywleczone spod ciepłych kocyków, zasiadłyśmy na swoich miejscach - mi akurat przypadły w udziale szoty, co powodowało, że co chwila przysypiałam. Na szczęście było już widać wejście do portu w Dziwnowie. Około 3:30 odbyła się szybka i brutalna pobudka całej załogi i przygotowanie do manewrów - wejście do portu było dość wąskie, i należało trzymać wiosła w pogotowiu, gdyby zaczęło nas znosić. Mimo bocznego wiatru weszliśmy do portu dość sprawnie, i zaraz za kapitanatem zrzuciliśmy żagiel, żeby wyhamować przed mostem zwodzonym - mieliśmy jeszcze kilka minutek do jego otwarcia o czwartej.

Opowieść kapitana o reflektorze radarowym, który mamy na Orłowym maszcie: Wiecie, ten reflektor odbija radar tak, jakbyśmy byli pełnowymiarową morską jednostką. Płynie taki kontenerowiec, a na radarze widzą coś niemal swojej wielkości.

Potem patrzą przez lornetki, i nic nie widzą!

Dla nich to wygląda tak, jakbyśmy zasuwali po morzu gołymi dupami, trzymając się prześcieradła! *** Tekst Mili o boi. Ktoś (nie pamiętam kto) rzuca: - Kapitanie, boja na 11tej!

Mila [cichutko, pod noskiem]: - Przesuń mi ją na 14tą, teraz nie mam czasu!

01.07.2015

65

“Wiosłing, plażing & smażing” Zielone światło otwartego mostu w Dziwnowie zastało nas kilkanaście metrów od niego, więc trzeba było zamachać wiosełkami nieco szybciej. Byłyśmy nieziemsko wręcz zmęczone po ostatnim dniu oraz nocy wacht oraz walki z falami i wiosłami, toteż zaraz po zrywie potrzebnym na minięcie mostu weszłyśmy na iście ślimacze tempo. Ledwo miałyśmy siłę poruszać wiosłami, a tutaj trzeba było podjechać pod prąd w górę rzeki, i to w pobliżu jej ujścia. Minęliśmy port oraz marinę w Dziwnowie, i w żółwim tempie powlokłyśmy się dalej, dosłownie usypiając przy wiosłach (Nie, nie jest to przenośnia! Naprawdę zasypiałyśmy podczas wiosłowania!).

01.07.2015

66

Po pokonaniu zakrętu rzeki kapitan dał rozkaz do skrócenia wioseł - co skwapliwie wykonałyśmy, usypiając w przeciągu sekund na swoich miejscach. Obudził nas okrzyk Karpatki, że dryfujemy w chabazie - faktycznie, usnęliśmy dosłownie wszyscy, i zaczęło nas znosić w trzciny. Z ogromnym wysiłkiem woli znów zaczęłyśmy wiosłować. Może po pół godzinie (albo po całej? kto wie?) minęłyśmy w końcu pas płycizn i można było rzucić kotwicę i zrobić jajecznicę na śniadanko (nasza wachta, yeeey!). Po śniadaniu wszyscy poczuliśmy się nieco lepiej, dało się nawet postawić żagiel i iść sobie pod prąd bardzo leniwym tempem.

01.07.2015

67

Nie obyło się bez atrakcji - Tesi wyskoczył korek z kamionkowej butelki na wodę, i zataczając piękny łuk znalazł się za burtą. Dziewczyny próbowały go sięgnąć bosakiem, ale niestety się nie udało. W związku z tym Tesia ściągnęła kamizelkę, wskoczyła do wody i wydobyła korek. W sumie nie miała nawet wielkiej ochoty wchodzić z powrotem - twierdząc, że woda jest doskonała do pływania. Co prawda przepływające ławice zielonej zawiesiny kazały trochę wątpić w te słowa - ale kapitan i tak zachęcał nas do kąpieli, wyrzucając za rufę koło ratunkowe na długiej lince.

01.07.2015

68

Kilka odważnych (czyli, po kolei, Karpatka, Ludmiła i Olof) skusiło się na holowanko na kole, przy wtórze dzikich śmiechów i pisków. Szliśmy sobie tak na żagielku, przydrzemując nieco, żeby nadrobić zaległości w spaniu - aż dopłynęliśmy do Międzywodzia. Zacumowałyśmy Orzełka i poleciałyśmy spełnić jedną ze swoich brudnych fantazji - czyli wykąpać się w morzu!

Międzywodzie jest o tyle specyficzne, że jedną stroną miasteczka dotyka do Zalewu Kamieńskiego (po którym to właśnie się poruszaliśmy), a drugą - do Bałtyku.

01.07.2015

69

Takoż wskoczyłyśmy w stroje kąpielowe (kto miał) oraz krótkie giezła, i z dzikim piskiem popędziłyśmy do wody, powodując widoczną konsternację wśród turystów (kapitan wiódł tu prym, ochlapując nas wszystkie po kolei wodą, jeśli tylko nie “zamaczałyśmy” się dość szybko :) ). Potem wyszliśmy nieco po-plażować, spijając przy okazji wspólne piwo. Po wyschnięciu (przynajmniej powierzchownym), kapitan zabrał nas na rybkę do swojego znajomego, który ma w Międzywodziu smażalnię ryb. Ten z wielka uwagą przysłuchiwał się naszym opowieściom o Orlej włóczędze, a skorzystałyśmy na tym tyle, że oprócz naszych pysznych, wielkich porcji smażonej rybki dostałyśmy jeszcze do degustacji pysznego śledzika w oleju z koperkiem (mhmmm!) oraz obłędne sushi z dorsza (mhmmhmmmhmmm!!!). Uradowane, najedzone i rozgadane, poczęstowałyśmy przemiłego właściciela smażalni bimbrem (który dziwnym trafem nie został nawet napoczęty przez całą podróż).

W sumie, to aż nie chciało nam się zbierać, ale cóż - miałyśmy jeszcze przeskoczyć do Kamienia Pomorskiego…

Szybko i sprawnie odbiliśmy z Międzywodzia, i na żagielku przelecieliśmy do samego Kamienia.

01.07.2015

70

Zacumowaliśmy w tamtejszej (bardzo pięknej, zresztą!) marinie, i żeby dobić się ostatecznie, poszliśmy na lody z Zielonej Budki. Obeszliśmy też Kamień, który okazał się niewielkim, ale bardzo sympatycznym miasteczkiem z piękną katedrą (której zwiedzanie zostawiliśmy sobie na dzień następny). Ponieważ zrobił się już wieczór, wciągnęłyśmy sobie na Orzełku lekką kolację i poszłyśmy spać.

01.07.2015

71

part I - “Meet a Party-Jesus!”

Jak cudownie jest się wyspać, kiedy nie trzeba wstawać na wachtę, a w dodatku w nocy nie pada! :) Dziś wstałyśmy sobie ze spokojem, a śniadanko zjedliśmy w pięknej marinie w Kamieniu Pomorskim. Miała całkiem fajnie wyposażoną kuchnię, więc (na wypasie!) obżarłyśmy się grzankami z mikrofali (z serkiem i kabanosem oraz na słodko!). Przy okazji dowiedziałyśmy się, że miejsce w którym jemy śniadanie (czyli przeszklona galeria z prawej strony budynku mariny) przeznaczona była na oryginał Orła, który przecież wydobyto właśnie w Kamieniu Pomorskim! W tym momencie oryginał ten znajduje się w piwnicach Muzeum w Szczecinie, w specjalnych basenach, które zapewniają mu utrzymanie sie w dobrym stanie.

Po śniadanku zebraliśmy się i poszliśmy obejrzeć kamieńską katedrę. Przylega do niej przepiękny, gotycki wirydarz (z tego co pamiętam, jedyny zachowany przy katedrze). Niewielki, ale cudowny, nazwany przez nas “gotycką palmiarnią”, z pięknym, ogromnym starym dębem i równie dużą sekwoją. Popstrykaliśmy tam trochę zdjęć i udaliśmy się na zwiedzanie skarbca.

Ten wzbudził w nas dzikie wybuchy radości, ponieważ mógłby służyć za przykładową galerię ewidentnego religijnego kiczu historycznego. No dobrze, przyznam - jedna rzecz wzbudziła w nas szczery zachwyt - była to kopia relikwiarza św. Kordulii - przepięknej skrzynki z IX w. (w oryginale z kości słoniowej) pięknie zdobionej w wikińskim stylu Jelling. Tak, to zdecydowanie warto było zobaczyć. Jak i zrobić sobie kilka fotek z gipsowym Jezusem z dziko wytrzeszczonymi oczami (“koszerne piguły!”).

02.07.2015

72

Po opuszczeniu katedry ponownie popędziliśmy na lody (a co!), wsiedliśmy na Orzełka, i skierowaliśmy się w stronę małej miejscowości o nazwie Sierosław, gdzie naszym celem był stary, po-peerelowski bar, wypicie w nim piwa, oraz zorganizowanie sobie kapitańskiego pikniku...

02.07.2015

73

part II - “It’s time for a picnic!”

Popołudnie w Sierosławiu było istną sielanką. Bar nie okazał się barem, ale sklepem z rodzaju “czynny 4 h dziennie, bo wiosce więcej nie potrzeba”. Przed sklepem rosła piękna, duża grusza, a pod nią ustawiony był drewniany stolik i ławki - i tam właśnie zasiedliśmy, popijając zimne piwko i pałaszując chipsy (na które rzuciłyśmy się jak zwierzęta…).

02.07.2015

74

Potem wróciliśmy na Orła, “zaparkowanego” przy lekko zdziczałej przystani.

02.07.2015

75

Obżarliśmy się obiadkiem (młode ziemniaczki z masełkiem i tzatziki), a potem rozpaliliśmy ognicho i przystąpiliśmy do konsumpcji zapasów niezużytych w czasie rejsu. Na tapetę wskoczyła więc kapitańska żubrówka, 2 kartoniki białego wina z Anklam, resztka grejpfrutowej wódki, czekolady z żelaznego zapasu, kabanoski i suszone owoce. Wyżerka była przednia, było też dużo gadania i śmiechu, a nawet gra w kalambury! Prym wiodła kategoria specjalna p.t. “Horrory klasy ziet”, gdzie zdecydowaną wisienką na torcie było hasło “Barbarzyńskie nimfomanki w piekle dinozaurów”, rewelacyjnie pokazane przez Milę.

02.07.2015

76

A potem wzeszedł piękny, ogromny księżyc w pełni, a my poszliśmy spać - żeby na następny dzień rano rozpocząć kolejny, ostatni już etap naszej podróży…

02.07.2015

77

“Gotta go home, home, home…”

Doprawdy, chyba sobie zasłużyłyśmy tymi kalamburami i dobrym sprawowaniem, bo dziś kapitan pozwolił nam się wyspać do oporu! :) Po śniadaniu wsiadłyśmy na Orła, podniosłyśmy żagiel (po wyjściu z tak totalnie zapchanej chabaziami mielizny, że aż trudno było wiosłować!), i ruszyłyśmy w kierunku Wolina. Niestety, okazało się, że wiatr nie za bardzo nam sprzyja - więc po pewnym czasie musiałyśmy niestety zrzucić żagiel i chwycić za wiosła. Wiosłowało się trudno - wiatr odkręcił się i wiał niemal prosto w dziób, w dodatku dość silnie (co dawało tylko jedną pociechę - przynajmniej trochę chłodził, a dzień zapowiadał się upalny…). Robiąc sobie przerwę na drugie śniadanie zrozumiałyśmy, że powrót do domu nie będzie aż tak szybki, jak zakładałyśmy na początku.

03.07.2015

78

Po kolejnej godzinie - półtorej wiosłowania zrobiłyśmy się, ekhem, lekko zmęczone. Ok, Zalew Kamieński to w miarę spokojna woda, ale ciężko było porządnie rozpędzić Orła idąc pod wiatr i pod fale - toteż i wiosłowało się o wiele ciężej, niż na spokojnej wodzie. Kapitan chyba zauważył, że potrzebna nam chwila odpoczynku, bo zarządził… postój na kąpiel! Rzuciliśmy kotwicę, koło ratunkowe w jednej chwili znalazło się za burtą, a my już zakładałyśmy nasze “giezła kąpielowe”. No i cholera, wtedy właśnie napatoczył się jakiś Niemiec z niewielkim jachcikiem i propozycją podwózki. Noż kurczę, co za wyczucie czasu! Ale, jako że woliński most był jeszcze kawałek przed nami, przyjęłyśmy propozycję bez marudzenia. Droga do mostu zajęła nam może z 20-30 minut (no, byłoby z 2-3 godziny machania wiosełkami…) - i oczywiście nie obyło się bez atrakcji. Otóż, przed pierwszym mostem (kolejowym) idą linie wysokiego napięcia, o wysokości mniej więcej takiej, jak nasz maszt. Kapitan obwieścił nam w pewnym momencie, że mamy tam “na styk”, i że przechodząc pod nimi musimy przechylić łódź, aby pochylić maszt i nie zaczepić nim o przewody. Na hasło “prawa burta!” miałyśmy wszystkie szybko skrócić wiosła i rzucić się na prawo. Z coraz większym przerażeniem obserwowałyśmy zbliżające się słupy, a kiedy kapitan krzyknął “prawa burta!”, rzuciłyśmy się na nią tak entuzjastycznie, że prawie powpadałyśmy do wody. Oczywiście po chwili zauważyłyśmy, że kapitan śmieje się do łez (no tak, kto by przecież wcześniej pomyślał, że maszt jest drewniany, i że prąd nam nie grozi…?).

Oczywiście ostrożność była tu jednak na miejscu - orla bandera mogłaby np. uszkodzić linie ale i tak dałyśmy się koncertowo nabrać :)

03.07.2015

79

W każdym razie, pożegnaliśmy uczynnego pana Niemca, i zdążyłyśmy dosłownie w ostatniej chwili na to, aby spokojnie i z godnością pokonać na wiosełkach otwarty właśnie most drogowy. Roksana i Ludmiła obwieściły skansenowi nasze przybycie, dmąc w róg sygnałowy.

Przycumowałyśmy do przystani.

Przywitałyśmy wszystkich, którzy wyszli nas zobaczyć.

Zaczęłyśmy rozpakowywać Orła.

I czyścić.

I zastanawiać się, jaki termin wybrać na przyszły rok...

03.07.2015

80

Opis projektu ze strony Morskie Suki - Orzeł Jumne

https://www.facebook.com/femeagle

W zeszłym roku swoją „orlą” wyprawę odbyli chłopcy z naszych drużyn – po ich powrocie słuchałyśmy ich opowieści z wypiekami na policzkach. Co za przygoda! Wiosła, żagle, pełne morze, niespodziewane zmiany wiatru (ach, gdzie poniesie?), noclegi na łodzi, zapadające w pamięć momenty – te śmieszne, te groźne, te nostalgiczne... I pojawiło się takie wzdychanie pod nosem – też bym tak chciała! Czemu my tak nie możemy?

No właśnie, dlaczego nie?

I tak narodził się Pomysł. A każdy Pomysł dąży do tego, aby zaistnieć realnie – to tylko kwestia czasu. Tak było w naszym wypadku. Któraś wypowiedziała go na głos, któraś podchwyciła, któraś zastanowiła się „kto tu by jeszcze się na to porwał...?”. I tak właśnie uformowała się żeńska załoga Orła. Na początku było dużo wątpliwości. Czy damy radę? Czy ciężkie wiosło da się utrzymać w dłoniach dłużej niż pół godziny? A wiosłować przez godzinę, pod prąd? A ta reja z żaglem – czy ciężka? Damy radę ją podnieść na maszt? W sumie miałyśmy głównie wątpliwości.

Ale też wielki zapał, napędzający w trakcie codziennych treningów. Optymizm - że zbierze się załoga, że wszystko się uda. I ogromne, ogromne pragnienie, żeby to zrobić. Żeby wsiąść na Orła i popłynąć, gdzie nas oczy i wiatr poniosą. Dlaczego? Trochę w tym pewnie romantyzmu morskiej przygody, ale przede wszystkim chęć sprawdzenia się. Udowodnienia sobie, że potrafimy. Że damy radę, mimo że zimno, mokro, że bolą ręce i grzbiety. Że w załodze siła. Że potrafimy zrobić to po swojemu.

81

Opis projektu ze strony Morskie Suki - Orzeł Jumne

https://www.facebook.com/femeagle

Kilka słów o projekcie

Pomysł żeńskiej wyprawy na Orle Jumne narodził się w zeszłym roku, i wtedy też rozpoczęłyśmy wstępne przygotowania. Część z nas miała wcześniej doświadczenie żeglarskie, części zdarzyło się kiedyś wiosłować na łodzi historycznej, część nie miała wcześniej do czynienia z tego typu zajęciami. Cały rejs chcemy odbyć we wczesnośredniowiecznych strojach historycznych, a posiłki przygotowywać na zrekonstruowanym palenisku, które znajduje się na łodzi. Oprócz dziesięciu dziewczyn w rejsie udział biorą skipper i bosman – nasi przewodnicy i nauczyciele. Do tej pory odbyłyśmy w wolińskim skansenie krótkie warsztaty, przygotowujące nas do rejsu i zaznajamiające z podstawową „obsługą” łodzi. Od tamtej pory niecierpliwie odliczamy dni do dziewiętnastego czerwca – dnia, w którym znów spotkamy się na wolińskiej przystani, żeby wyruszyć na naszą włóczęgę. Rejs ma w założeniu trwać dwa tygodnie – będzie to czas na żeglugę po Bałtyku, zawijanie do portów, noclegi na łodzi, całonocne „przeloty” pod żaglami. Naszym ogromnym pragnieniem jest zawinąć na Bornholm – ale to zależy już tylko od sprzyjających wiatrów, a kto wie, gdzie nas one poniosą...

82

Morskie Suki - Orzeł Jumne 2015 by Wiesław Vislav Mileńko is licensed under a Creative Commons Uznanie autorstwa - Użycie niekomercyjne - Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe License.

Ta licencja pozwala jedynie na pobieranie utworu i dzielenie się nim z innymi, tak długo jak autorstwo zostaje uznane, a utwór nie jest modyfkowany, lub wykorzystywany komercyjnie.

83