drongen op meer toezicht op het werk van apothekers en chirurgijns. Twee jaar later, op 23 januari 1683, worden de Vroedschapsleden Johannes Koeslager en Bernardus Futs, beide doctor in de medicijnen, ‘aengestelt omme voorthaen alle nieuwe aencomende Apotheeckers ende Chirurgijns binnen deser Stede, nopens haere bequaemheijt ende het admitteren (toelaten) tot d’voorsz functien te examineren’ (OA 11). Hoewel in deze resolutie de vroedvrouwen niet worden genoemd, zorgen nieuwe medische inzichten voor belangrijke verbeteringen in de opleiding. Over hoe het er op het platteland toeging is niet zoveel bekend, maar in de steden van Holland moeten, in het laatste kwart van de 18e eeuw, vroedvrouwen een examen afleggen om hun vak te mogen uitoefenen, particulier of in dienst van een stadsbestuur. Het zal echter tot 1865 duren voor er via wetgeving definitief een onderscheid gemaakt wordt tussen gediplomeerde en niet-gediplomeerde werkers in de gezondheidszorg. In dat jaar worden de wetten op de uitoefening van de geneeskunde en farmacie (geneesmiddelenleer) uit het kabinet Thorbecke van kracht. Werkomstandigheden De vroedvrouw kwam bij rijk en arm over de vloer, zowel overdag als ’s nachts. Omdat de behuizing, vooral bij het armere deel van de bevolking, vaak te wensen overliet, moesten zij hun werk doen in slecht geventileerde en verlichte (kaarslicht) ruimten. Het is algemeen bekend, de praktische en hygiënische omstandigheden waren eeuwenlang ver onder de maat. Stadsvroedvrouwen Veel vroedvrouwen werkten zelfstandig. Anderen kregen, na gebleken deskundigheid, van de magistraat een aanstelling als stadsvroedvrouw. In Monnickendam worden deze aanstellingen vóór 1811 vermeld in de Resolutieboeken van de Vroedschap en de Memorialen van de Burgemeesters. De overzichten van de betalingen, gedaan door de thesaurier, zeg maar de ‘penningmeester’ van het stadsbestuur, laten zien wat deze vrouwen verdienden.
90