4
Het geheim recept van De Studio? “Simpel! Jongeren het stuur in handen geven.” – Ben Van Alboom
Als geen ander profileerde De Studio zich de voorbije tien jaar als het kunstencentrum voor wie nog nooit heeft geïnformeerd naar de rentevoet van een hypothecaire lening – van zes tot dertig, dus. Het publiek van de toekomst, geloven sommigen. “Maar die zijn mis. We bedienen het publiek van nú!”
Toen ze tien jaar geleden de deur van De Studio opensmeten, hadden Amelie Aernaudts en Marc Verstappen al flink wat kilometers op de teller staan. Alleen al met Kunstbende vlogen ze een paar keer de wereld rond – spreekwoordelijk weliswaar, maar toch – en dan waren er nog festivals als De Nachten en Villanova. Samen waken de twee vandaag nog altijd over De Studio, terwijl Bruno Segers er als voorzitter
van de raad van bestuur op toeziet dat ze daar alle creatieve vrijheid toe krijgen. Voor wie de naam van die laatste niets zegt: Segers komt uit de tech en stond aan het roer van onder meer Microsoft Belgium. “Het is ook in die periode dat ik Marc leerde kennen”, herinnert Segers zich. “De Xbox 360 was toen net uit en ik kreeg de vraag om daarover te komen praten op Gamezone in De Singel. Eerlijk, als technerd begreep ik totáál niet waarom mensen in de cultuursector met games bezig waren. Maar het bewijst alleen maar hoe ze bij Villanella altijd al voor waren in hun denken en doen.” Villanella was de nomadische voorloper van De Studio; het festival Gamezone één van zijn paradepaarden. En
“De eclectische spirit van het pand, die hebben we maximaal benut en uitvergroot. Van het kleinste hoekje van de kelder tot de splinternieuwe cinema op het dak, we hebben het gebouw volledig binnenstebuiten gekeerd. En dat doen we in feite nog altijd: binnen de 24 uur slagen we erin om hier een totaal andere sfeer te creëren.” – Amelie Aernaudts
Bruno Segers, die was als enthousiaste buitenstaander voor Aernaudts en Verstappen de geknipte persoon om Villanella te begeleiden naar een sedentair bestaan in het oude gebouw van De Studio Herman Teirlinck op het Mechelseplein. Of zoals de technerd het zich herinnert: “Een kraakpand zonder ziel.” Marc Verstappen: “Het was uitgeleefd, ja. Maar het was ook een ongelofelijk cadeau: een monument dat in zijn bestaan al ontelbare keren was aangepast aan de noden van zijn bewoners. Van een hotel over een bank naar De Studio Herman Teirlinck. Want een gebouw moet gebruikt worden. Daar dient het voor. En tien jaar geleden was het aan ons.” Amelie Aernaudts: “We hebben van meet af aan meegedacht met het gebouw, in plaats van ertegenin te gaan of er iets anders van te maken dan het is. De eclectische spirit van het pand, die hebben we maximaal benut en uitvergroot. Van het kleinste hoekje van de kelder tot de splinternieuwe cinema op het dak, we hebben het gebouw volledig binnenstebuiten gekeerd. En dat doen we in feite nog altijd: binnen
de 24 uur slagen we erin om hier een totaal andere sfeer te creëren.” Bruno Segers: “Het beweegt hier. Dat is het minste wat je kan zeggen. En er hangt terug een ziel in het gebouw. De Studio is de spil van een uitgesproken jong ecosysteem geworden dat de stad doet leven.” Verstappen: “Daar ben ik ook trots op. Een kind van vijf vindt het cool om hier binnen te komen, maar de hipste twintiger ook! In plaats van een droom voor architectuuressayisten te creëren, hebben we een artistiek centrum uit de grond gestampt waar jongeren zich thuis voelen.” Met pakweg Kunstbende hebben jullie Antwerpen en de rest van Vlaanderen natuurlijk ook doen leven. Maar de impact van deze ene plek is minstens even groot gebleken. Aernaudts: “Omdat we al die evenementiële ervaring hebben meegenomen in het gebouw. Telkens als jongeren hier met afwijkende ideeën kwamen aankloppen, zijn we met hen rond de tafel gaan zitten om samen een plan op te stellen. Wat is het verhaal? Hoe moet
