Lang leve de dood Mooie dingen vallen zelden zomaar uit de lucht. Een project als De Studio, een loopbaan, een leven komt tot bloei dankzij de ander die inspireert, vertrouwen geeft, talent deelt. 10 jaar vieren betekent ook 10 jaar afscheid nemen van mensen die van grote betekenis waren. Op 1 november 2014 speelden we mijn en Gerrit Komrijs voorstelling 'Lang leve de dood'. In de pauze kreeg ik telefoon dat mijn vader gestorven was en twee weken later stierf mijn ‘professionele vader’, Eric Antonis. Komrij was toen al een tijd vertrokken. Gek hoe tijd en toeval soms dirty tricks in petto hebben. In zeven portretten neem ik afscheid van mensen die het verschil maakten in mijn leven en dat van De Studio. Een eresaluut, een dankjewel, een liefdesbetuiging. — Marc Verstappen
© Phile Deprez
12
Eva Bal Alles begint bij Adam, vindt de bijbel. Ik weet wel beter: mijn leven in theater begon bij Eva. Kom op. We doen het. Omdat het kan. In 1984 deed ik twee jaar mijn burgerdienst in het Speelteater, toen nog gevestigd in een soort garage aan de Gordunakaai. Eva gaf vrijheid. Ik leerde van haar toneel kijken en maken, talent onderkennen (in die periode bijvoorbeeld Erik De Volder), journalisten bespelen, tournees verkopen, goede ideeën detecteren en die zelf gebruiken, teksten schrijven. Ik leerde op twintig maanden meer dan tijdens vier jaar universiteit. Zij was de meester, ik kreeg vertrouwen. Wat gingen we hard tekeer – ook tegen elkaar. Ze nam mij mee naar Nederland en liet me Wederzijds en Blauwe Zebra zien. Ik erfde een levenslange passie voor goed jeugdtheater. En toen ze dan ook nog een keer ‘uit het niets’ De Kopergietery opende, wist ik zeker: dat wil ik ook.
