CAPUT
XII
Quomodo vocis admonitu, et Apostoli verbis, totus conversus fuit.
1. — U b i vero a fundo a r c a n o alta consideratio contraxit et congessit totam m i s e r i a m m e a m in conspectum cordis mei, o b o r t a est procella i n g e n s , ferens ingentem i m b r e m l a c r y m a r u m . E t u t totum effunderem c u m vocibus s u i s , s u r r e x i a b A l y p i o . Solitudo enim mihi ad n e g o t i u m flendi a p t i o r s u g g e r e b a t u r . E t secessi r e m o t i u s , q u a m u t posset mihi o n e r o s a esse etiam ejus pra?sentia. Sic t u n c e r a m , et ille sensit nescio q u i d . A l i q u i d enim p u t o d i x e r a m , in q u o a p p a r e b a t s o n u s vocis mese j a m fletu g r a v i d u s , et sic s u r r e x e r a m . Mansit e r g o ille u b i s e d e b a m u s , n i m i e s t u p e n s . E g o s u b q u a d a m fici a r b o r e stravi m e , nescio q u o m o d o : et dimisi h a b e n a s l a c r y m i s , et p r o r u p e r u n t flumina oculorum m e o r u m acceptabile saciificium t u u m . E t n o n q u i d e m his verbis, sed in hac sententia m u l t a dixi tibi : E t tu, D o m i n e , u s q u e q u o ? U s q u e q u o , D o m i n e , irasceris in finem? Ne m e n t o r fueris i n i q u i t a t u m n o s t r a r u m a n t i q u a r u m . Sentiebam enim a b eis me t e n e r i , et j a c t a b a m voces miserabiles : Q u a m d h i , q u a m d i u , eras et e r a s ? Q u a r e n o n m o d o ? Q u a r e n o n h a c h o r a finis t u r p i t u d i n i s meae? 2. — D i c e b a m luer, et flebam a m a r i s s i m a c o n t r i t i o n e cordis mei : et ecce a u d i o vocem d e vicina d o m o , c u m c a n t u dicentis et c r e b r o r e p e t e n t i s , q u a s i p u e r i a n puellw, nescio : T O L L E , L E G E ; T O L L E , L E G E . S t a t i m q u e m u t a t o vultu, i n t e u t i s s i m u s cogitare ccepi, u t r u m n a m solerent p u e r i in aliquo g e n e r e ludeudi c a n t i t a r e tale aliquid : nec o c c u r r e b a t o m n i n o audissc me u s p i a m .