przebaczeniem ofiarowanym wszystkim. Dobrze wie, że wszyscy ludzie są grzesznikami, że niekiedy opuszczą Go w krótkim czasie po przyjęciu pierwszej Komunii, że wspólnota Kościoła będzie się składać z niewiernych uczniów. Zresztą tak dzieje się od samego początku: Judasz Go wyda, uczniowie się rozpierzchną, Piotr zdradzi, a witający Go owacyjnie tłum, wkrótce zakrzyknie: „Na krzyż z Nim!” (Mt 27,22). Szansą dla tych wszystkich stanie się Uczta ofiarna złożona „na odpuszczenie grzechów”. Zło zawsze będzie istnieć na świecie, aż do jego ostatniego dnia. Zawsze więc będzie potrzebna Ofiara „na odpuszczenie grzechów”. Stając wobec takiej sytuacji, Jezus myśli o przyszłości. Cóż znaczy Judasz, Annasz i Kajfasz czy Piłat, czy wreszcie domagający się Jego śmierci Sanhedryn? Najważniejsze, że On daje światu siebie: swoje ciało i swoją krew, która będzie świat obmywać z wszelkich nieprawości. Tymczasem jednak, w drodze, którą On tą Wieczerzą rozpoczyna, nic nie będzie Mu oszczędzone. Nic, co trudne i straszne: ani opuszczenie przez ludzi, ani strach, ani rozdzierający ból, ponieważ przez to wszystko przechodzą ludzie. Bardzo znamienny jest fakt, że Pismo święte nie podaje łatwych rozwiązań tych trudnych dla człowieka problemów. Dlatego m.in. Pismo święte nie mówi o „pięknej śmierci”. Jest ona dramatem kończącym życie ludzkie. Więc również śmierć Chrystusa nie zawiera w sobie nic pięknego. Wystarczy wspomnieć Jego wołanie na krzyżu: „Boże mój, Boże mój, czemuś mnie opuścił!” (Mt 27,46). Od tego momentu, my także mamy prawo tak wołać w chwilach bólu nie do zniesienia i zbliżającej się śmierci. Pamiętajmy jednak, że te słowa Jezusa są fragmentem Psalmu 22, który kończy się słowami: „A dusza moja żyć będzie dla Niego/potomstwo moje Jemu będzie służyć/przyszłym pokoleniom o Panu opowie/I sprawiedliwość Jego ogłoszą ludowi, który się narodzi: Pan to uczynił” (w.30–32). Niech i nasze wołanie kończy się nadzieją, która zawieść nie może. Chrystus zwyciężył śmierć, a my mamy udział w Jego zwycięstwie. Dzisiaj w tej Eucharystii „głosimy śmierć Twoją, Panie, wyznajemy Twoje zmartwychwstanie i oczekujemy Twego przyjścia w chwale”. Czy wierzę, że Jezus jest moim Zbawicielem? Czy czerpię z tego nadzieję, że i mnie wskrzesi do życia? 13 kwietnia
Niedziela Palmowa Męki Pańskiej
Homilia dla dorosłych
23