Under the Gandian sun

“I need something new!” - I found myself saying this once again as I scrolled through the endless open calls. I was in a rush to apply for a new project before school began - to fulfill a goal I set in seventh grade after seeing my sister come home from yet another project. I admired her determination. Volunteering is an ambitious job that requires a lot of drive, courage, and dedication. And after two months, there I was, at 2:15 - p.m., wandering around Valencia carrying 20+ kg of baggage. Maybe I had my parents to blame for my drive to be such a hardworking volunteer. They exposed me to the importance of experience at an early age, sparking my passion for adventure and knowledge.

Since we arrived in Valencia two days earlier, I knew this project would be unique. Unlike other projects, my group dismissed fourstar hotels and instead chose to stay at a random dormitory in Picassent. I was fortunate enough to find myself in Velencia center square sleeping outside a McDonald’s on a Halloween night. And while trying to get to Picassent, we found ourselves going the same route again and again, front, and back, instead of getting on the right metro, because why not? These experiences, which made this project so different, ingrained a sense of adventure in me. I have spent the last three years researching and learning about people’s passions and what gives them a sense of purpose. In Gandia, I had the chance to talk with the participants who were musicians about music, art, and passion as I sat and stared in awe. I have not seen anyone’s eyes light up as theirs while talking about these topics. When we were making instruments, I chose to make drums. I struggled to hold the drumsticks properly, but Gennaro and Roberto (volunteers from Italy) were there to help! And I was so impressed at their skill to catch a rhythm. After the first grueling thirty minutes of me trying to figure out the rhythm, the path opened, and I could see myself improving. This is the way it always goes. First, the struggle, and then the reward. Lying on the wooden rocking chair while the sun was chasing off the clouds. Hearing the soft and smooth tones of the Spanish guitar, I never knew life could be this beautiful. I was overwhelmed by emotions while seeing the group effortlessly create a melody. For those six days, I fell in love with life. And now, since I have been buried in schoolwork, I am taking a break from scrolling through open calls, but then again, I am taking a break from unexpected connections, adventurous trips, and friendships, and I am taking a break from sharing cultures and knowledge with other volunteers from around the world. I decided to let go of the blame for all the wrong map routes and metros. Instead, I would give my seventh grade-self a big “thank you.”

Dorotea Grkovikj

„Ми треба нешто ново! - Се најдов себеси да си го кажам ова уште еднаш додека разгледував низ бескрајните отворени повици за волонтирање. Се брзав да аплицирам за нов проект пред да започнам со училиште - да ја исполнам мојата цел која си ја поставив во седмо одделение откако ја видов дека сестра ми како се враќа дома од уште еден проект. Се восхитував на нејзината посветеност. Волонтирањето е амбициозна работа која бара многу напор, храброст и посветеност. И по два месеци, ете сум, во 14:15 - талкав низ Валенсија носејќи 20+ кг багаж. Можеби родители се виновни што сакам да бидам толку вреден волонтер. Ме изложија на важноста на искуството уште на рана возраст, поттикнувајќи ја мојата страст за авантура и знаење.

Бидејќи пристигнавме во Валенсија два дена порано, од тогаш знаев дека овој проект ќе биде посебен. За разлика од другите проекти, мојата група ги отфрли хотелите со четири ѕвезди и наместо тоа избра да престојува во дом по случаен избор во Пикасент. Никигаш не би помислила дека ќе се најдам на централниот плоштад на Веленсија како спијам пред Мекдоналдс на Ноќта на вештерките. И додека се обидувавме да стигнеме до Пикасент, свативме дека одиме по истата рута повторно и повторно, напред и назад, наместо да се качиме на правилното метро, мислам зошто да не? Овие искуства, кои го направија овој проект толку интересен, ми вкоренија чувство на авантура. Последните три години ги поминав истражувајќи и учејќи за пасијата на луѓето и што им дава чуство на исполнетост. Во Гандија, имав таква шанса да разговарам со учесниците кои беа музичари за музиката, уметноста и пасијата додека седев и гледав со возхит. Не сум видела никому така да му светат очите како нивните додека зборуваат за овие теми.

Кога правевме инструменти избрав да правам тапани. Се борев правилно да ги држам стаповите, но Џенаро и Роберто (волонтери од Италија) беа тука да ми помогнат! И јас бев толку импресионирана од нивната вештина да фаќаат ритам. По првите исцрпувачки триесет минути додека се обидував да го сфатам ритамот, патот се отвори и можев да видам како се подобрувам. Ова е начинот на кој секогаш оди. Прво, борбата, а потоа наградата. Лежејќи на дрвената лулка додека сонцето ги бркаше облаците. Слушајќи ги меките и мазни тонови на шпанската гитара, никогаш не знаев дека животот може да биде толку убав. Бев обземена од емоции додека ја гледав групата како без напор создава мелодија. Тие шест дена јас се заљубив во животот. И сега, бидејќи сум закопана во училишни задачи, паузирам од листањето низ отворените повици, но за жал, паузирам и од неочекувани конекции, авантуристични случки и пријателства, споделување на култури и знаење со други волонтери од целиот свет. Решив да се откажам од вината за сите погрешни маршрути и метроа. Наместо тоа, би и дала големо „благодарам“ на седмо одделенката.

Доротеа Грковиќ