SANJA BAKOVIĆ, Split
Poetička opalescentnost Sanje Baković izvire iz nekoliko faza kroz koje prolazi egzistencijalno putovanje u njenom „Autobusu za Trnavu”: senzitivne predstave, njihova sveza, riječi ili artikulisani glasovi koji se sastoje od slova kao njihovih oznaka; savršeni senzitivni govor jeste onaj čiji elementi vode spoznaji senzitivnih predstava – „što više elemenata u senzitivnom govoru podstiče senzitivne predstave, to je on savršeniji, a savršen senzitivni govor jeste pjesničko djelo (poema), skup faza po kojima ga treba stvarati jeste pjesnička vještina (poetika), nauka o pesničkoj veštini zove se filozofija pjesništva, tvorba pjesničkih djela jeste pjesništvo (poezija), a njihov tvorac jeste pjesnik (poeta)” – zapisao je Baumgarten u svojim „Meditacijama”. Sve faze pronalazimo na poetsko-egzistencijalnom putovanju Sanje Baković, na kojem poezija i filosofija idu ruku pod ruku, štaviše, obje se opalescentno (Ingardenov pojam) razlivaju po fragmentima, prološkim i epiloškim granicama po kojima se lirski subjekti kreću, percipirajući i tumačeći „znakove pored puta”. U sprezi sa područjem fantazijskog, nalazi se i fiktivno područje „Autobusa za Trnavu”. Ono jeste predstavno područje imaginacije, izuzetno poetične, ali je u isto vrijeme istinosno, utopijsko i heterokozmičko, ono koje nam otvara jednu potpuno novu Terra Incognita zemlju Sanje Baković, onakvu kakvom ju je definisao Tomas Mor spajanjem grčkih riječi eutopos (idealno mjesto) i outopos (mjesto kojeg nema).
224