12/2023
2ο Γυμνάσιο Ορεστιάδας “Γεώργιος Βιζυηνός”
Μαθητ _ prε ss Τα παιδιά του πολέμου Φοβήθηκα. Δεν ήξερα τι να κάνω. Δεν ήξερα που να πάω ή να κρυφτώ. Η μαμά με κρατούσε σφιχτά στα χέρια της. Οι βομβαρδισμοί ακουγόταν παντού. Μπορούσαμε να δούμε σπίτια να γκρεμίζονται, μαζί με το δικό μας. Μου λείπει το σπίτι. Μου λείπει το σχολείο, όλα αυτά τα φυσιολογικά πρωινά και τα παραμύθια που μου έλεγε ο μπαμπάς πριν κοιμηθώ. Μου λείπει ο μπαμπάς μου. Γιατί να μου τον πάρουν; Τι τους έκανα; Η μάλλον τι τους κάναμε; Όλα αυτά τα παιδιά που χάνονται στον πόλεμο σε τι έχουν φταίξει; Κι αν δεν χαθούν τα ίδια, χάνουν μπαμπάδες, μαμάδες και αδέρφια. Και για ποιο λόγο; Δεν έχει σημασία ο λόγος. Τις πιο πολλές φορές δεν υπάρχει καν. Αλλά δεν μπορώ να το αλλάξω αυτό. Ίσως όμως, μια μέρα να μπορώ. Οι βομβαρδισμοί έρχονται όλο και πιο κοντά. Γίνεται όλο και πιο δύσκολο να αναπνεύσω. Όλα τρέμουν. Και η κάρδια μου τρέμει. Δεν θέλω να πεθάνω. Άραγε αυτοί να έχουν καρδιά που τρέμει; Η μαμά λέει πως όλοι έχουν καρδιά, αλλά στους περισσότερους μένει ακίνητη. Χτες την ρώτησα αν ο μπαμπάς και ο αδερφός μου έχουν να φάνε εκεί που είναι. Ύστερα άρχισε να κλαίει. Η μαμά έχει πάντα δίκιο αλλά τις περισσότερες φορές δεν την καταλαβαίνω. Λέει πως όλα είναι άνετα εκεί και πως δεν νιώθουν πόνο. Θέλω και εγώ να πάω σε αυτό το μέρος. Στο κάτω κάτω θα είμαστε πάλι όλοι μαζί, έτσι δεν είναι;
της Τριάδας Καζάκου