En zo vertelde Sherazade duizend nachten lang de meest wonderbaarlijke verhalen. Sultan Rimsi kon haar gewoon niet opsluiten, zo nieuwsgierig was hij. Nacht na nacht keek hij uit naar de knappe Sherazade die hem een fantastisch verhaal zou vertellen. Het leek wel of de boosheid van sultan Rimsi aan het wegebben was.
“Misschien kan een liefdesverhaal je hart ontdooien”, zei Sherazade gedurfd. “Hmm”, bromde Rimsi. “Misschien.”
Sherazade herinnerde zich het verhaal van prins Amir.
Amir was een knappe, jonge prins die met niemand wou trouwen, want geen enkel meisje was goed genoeg voor hem. “Liefde is als de zon. Het geeft je een zalig warm gevoel, maar wanneer je er te lang van geniet, verbrand je”, zei hij tegen zijn vader. Amirs vader, de koning van Babylon, werd er gek van. “Als de liefde niet naar jou komt, moet je de liefde maar gaan zoeken”, riep Amirs vader. Zo stuurde hij zijn geliefde zoon de woestijn in.
Maandenlang doolde de prins door de woestijn.
Prinsessen vond hij er niet, wel een leger van schorpioenen, enge woestijnrovers, gevaarlijke ratelslangen en woelige zandstormen.
“Ik ben voor het ongeluk geboren! Ik zal nooit het meisje van mijn dromen vinden”, zei Amir onder de brandende zon met een uitgedroogde mond. Hij had onbeschrijflijk veel dorst. “Zie ik daar een oase van water of …” Amir viel flauw. Was het echt een oase of was het een fata morgana?
“Www… waar ben ik?” Amir werd wakker door water dat op zijn gezicht werd gedruppeld. Hij keek rond en zag dat hij in een wonderlijke oase was beland. Naast hem zat een meisje.
“Ik ben Amir. Hoe heet jij?”, vroeg de prins aarzelend.
“Layla. We hebben je een beetje verderop gevonden en naar onze prachtige oase gebracht. Voor zolang we hier nog zijn tenminste ...”
“Hoe bedoel je?”, vroeg Amir bezorgd. Hij zag een verdrietige blik in haar ogen.
Zonder te vragen hoe de prins hier terecht was gekomen, vertelde Layla een droevig verhaal.
“We leven hier al generaties lang onbezorgd en gelukkig. Maar de winters worden steeds zachter en de zomers heter. Langzaamaan begint de bron van de oase op te drogen. Binnenkort zullen we deze prachtige plek moeten verlaten”, zei Layla met tranen in haar ogen.
Prins Amir voelde op dat moment iets dat hij nog nooit had gevoeld: duizend-en-een vlinders fladderden in zijn buik. Hij moest en zou Layla helpen.
“Ik heb een idee!”, riep hij uit. “Op mijn tocht hierheen heb ik een betoverend lied geleerd van een raadselachtige vrouw. Een lied dat de kracht heeft alles te overwinnen. Tenminste als je het uit liefde zingt.” Ietwat verlegen zong hij het lied voor Layla. Ze luisterde met ingehouden adem naar de honingzoete stem van Amir. Het magische lied wakkerde een woenstijnwind aan en bracht de bomen in beweging. Terwijl Amir zong, voelde hij de grond onder zijn voeten trillen.
Plotseling spoot een fontein van water uit het hart van de oase. Het water stroomde overvloedig en iedereen juichte uit dankbaarheid.
“Amaj! Wat een betoverend lied”, riep Layla uitbundig.
“Je hebt onze oase gered!” Ze stortte zich in Amirs armen.
Amir en Layla dansten tot de sterrenhemel hen omringde.
De liefde groeide en bloeide. De kracht van de muziek had hen samengebracht. Van Babylon tot Bagdad kende iedereen prins
Amir voortaan als de redder van de oase, die diep vanbinnen steeds was blijven geloven in de ware liefde.
”De ware liefde vinden, wat moet dat mooi zijn”, zuchtte sultan Rimsi onhoorbaar.
Sherazade was intussen al in slaap gevallen. De sultan was tijdens die duizend nachten verzot geraakt op het melodieuze stemgeluid van zijn verhalenvertelster, zijn Sherazade. Maar die gedachte maakte hem ook vreselijk bang.
Sultan Rimsi kwam tot een besluit.
“Korsa, hoewel de verhalen van Sherazade mijn gebroken hart genezen, is het tijd om haar naar de kerkers te sturen. Wat denk jij ervan?”
Korsa kraaide van plezier.
Hij wilde duidelijk nog een verhaal horen.
“Wel, wel, mij best”, zei sultan Rimsi tegen zijn trouwe maatje.
“Ik geef haar nog een laatste nacht.”
Maar die avond kondigde Sherazade aan dat ze de sultan en Korsa geen nieuw verhaal kon vertellen. “Alle verhalen zijn verteld, lieve sultan.” Sherazade dacht aan wat ze hem allang had willen vertellen, maar nooit had gedurfd.
“Misschien is het tijd om je hart open te stellen voor de liefde en alle meisjes uit de kerkers te bevrijden.”
Haar hart bonsde in haar keel.
De sultan reageerde verbaasd en riep wanhopig uit: “Als je me geen nieuw verhaal vertelt, dan kan ik niet anders dan je ook op te sluiten! Ik smeek je. Vertel me alsjeblieft een nieuw verhaal, mijn mooie Sherazade.”
“Waar woorden tekortschieten, spreekt de muziek”, dacht Sherazade terug aan het verhaal van Amir.
Ze nam haar viool en speelde een magische melodie.
De tranen sprongen in de ogen van sultan Rimsi.
“Sherazade, je muziek brengt mijn ziel tot rust. Het stormde in mijn hart, maar de muziek bracht eindelijk de vrede waar ik al zolang naar op zoek was. Je muzikale verhalen zorgen ervoor dat ik opnieuw durf te voelen. Jij had allang mijn hart veroverd, maar ik had de moed niet om dat toe te geven. Tot nu.”
De zoete, warme vioolklanken hadden het ruwe hart van de sultan weer zachter gemaakt. Hij besefte nu echt dat zij de enige ware was.
“Wil je met me trouwen?”, vroeg hij haar.
“Natuurlijk!”, zei Sherazade, want ook zij was tijdens de afgelopen duizend-en-twee nachten helemaal in de ban geraakt van sultan Rimsi, die eigenlijk veel liever was dan iedereen dacht.
De sultan liet alle gevangengenomen meisjes uit de kerkers halen en overlaadde hen met vele geschenken.
En toen leefden sultan Rimsi en zijn betoverende bruid Sherazade nog lang en gelukkig. De muziek had zijn weg gevonden naar de geheime plaatsen in de ziel van de sultan. Hij stelde de deuren van zijn paleis en zijn hart open voor iedereen. Het werd een onvergetelijk huwelijksfeest in Bagdad.
