interview
An & Nele stelden hun eetzoektocht te boek
Dus daarom verliezen we ons in vreetbuien An Beazar (38), onderneemster, worstelde twintig jaar met de weegschaal, haar zelfbeeld, strenge diëten en daaropvolgende ongecontroleerde (vr)eetbuien. Tot het genoeg was. Ze ging op zoek: waarom at ze toch te veel, terwijl haar dat ab-so-luut niet gelukkig maakte? Samen met eetexpert Nele Callewaert maakte ze van die zoektocht een boek. “Nu bel ik ’s avonds een vriendin in plaats van te grijpen naar een pak koeken in de kast.” TEKST KAATJE DE CONINCK FOTO’S BART VAN LEUVEN
28
A
n Beazar (38) is niet van de minste. Meermaals bekroond tot meest beloftevolle onderneemster van het land bouwt ze met haar geesteskind Enprove aan een meer duurzame wereld door andere bedrijven te helpen efficiënter om te springen met hun energieverbruik. Wat de meeste mensen niet weten, is dat Beazar al járen worstelt met een laag zelfbeeld en eetbuien. An Beazar: “Dit boek schrijven voelde een beetje als uit de kast komen. Een kennis vroeg me: ‘An, je wilt toch niet eeuwig bekendstaan als die met haar eetprobleem?’ Ik weet vandaag dat dat meer zegt over hem dan over mij. Anderen vroegen of ik dit boek niet beter onder een pseudoniem zou schrijven. Maar dan versterk ik het taboe dat hierrond leeft nog meer. Terwijl voor mij de grote ommekeer is gekomen door er eindelijk open en kwetsbaar over te spreken. Ineens besef je dat heel veel mensen met hetzelfde worstelen.” Nele Callewaert, deskundige bij Nieuw Eetverbond: “Dat is iets wat ik bij heel veel cliënten herken. Mensen hebben jaren hun eetproblemen voor hun omgeving verborgen gehouden. Ze hebben het idee dat zij de enige zijn die ‘zo raar’ met eten omgaan. Ze komen op kousenvoeten binnen, vol schaamte. Het eerste dat we dan ook doen, is hen helpen om open te zijn naar hun omgeving. Bij
Van Nele (links) moest An een jaar op gewicht blijven. “Dju, dat was moeilijk om aan te nemen”, stelt An.
An “Ik werd een echte jojo’er, die dacht dat haar enige probleem was dat ze niet genoeg zelfdiscipline had” wie kunnen ze terecht? Wie vertrouwen ze? Openheid is een eerste stap naar een oplossing. Door er al die jaren over te zwijgen, raken zij nog meer overtuigd dat al die destructieve gedachten in hun hoofd waar zijn.” An: “Een vriendin van me is huisarts en zij kende mijn strijd en mijn traject met Nele. Op een dag vroeg ze me of ik wat tips kon geven voor twee patiëntes van haar die met hetzelfde sukkelden. Ik ben beginnen tikken en ineens had ik een do-
cument van tien pagina’s. En dan had ik me nog erg ingehouden. (lacht) Ik voelde: ik kan hier misschien wel anderen mee helpen.” Je vertelt in je boek uitgebreid over hoe het zover is gekomen. Maar als ik je zou vragen om dat samen te vatten?
An: “Ik deed mezelf chronisch tekort en werd ongelofelijk vatbaar voor compensatiegedrag. Ik zorgde niet goed voor mezelf, verwachtte keiveel, ook professioneel: ik vond niet dat ik recht had op veel rust, slapen moest maar niet te lang, ik móést minder eten, meer werken, als ontspanning móést ik gaan sporten. Ik legde mezelf de zweep op en stond niet stil bij wat ik nodig had.” Nele: “Ans focus lag continu op haar gewicht, wat ze wel of niet mocht eten, hoeveel ze moest sporten. Dan verdoe je zo veel mentale energie aan dingen die er niet toe doen. Energie die je wegneemt van je ambities, je passies, wat je echt graag doet. Je leeft dan om te eten in plaats van te eten om te leven.”
An: “En dan nog zonder dat je ervan geniet. Op mijn veertiende ben ik voor het eerst op dieet gegaan. Ik was op korte tijd veel bijgekomen en mijn mama was bang dat mijn gewicht iets zou worden wat ik niet onder controle kreeg. We gingen naar de diëtist en het zaadje was ook bij mij geplant. Ik was te dik en moest vermageren. Ergens onderweg heb ik in mijn hoofd gestoken dat ik niet knap genoeg was en nooit knap genoeg zou zijn. Nooit mager genoeg. Ik werd een echte jojo’er, die dacht dat haar enige probleem was dat ze niet genoeg zelfdiscipline had en dat ze dus nog strenger moest diëten. Op den duur had ik geen enkele voeling meer met mezelf, of wat en hoeveel mijn lijf nodig had. Ik volgde alleen nog de regels in mijn hoofd: dat dieetplan dat zei dat ik genoeg calorieën binnen had, ook al had ik continu honger. Het enige gevolg daarvan is dat je ’s avonds toch snakt naar voedsel en naar binnen schrokt wat er in de buurt is.” Nele: “Er is nooit één oorzaak voor een verstoord eetpatroon, maar wat we in de
wetenschap wel zien, is dat het vaak het eerste dieet is dat alles in gang zet. Omdat er fysiologisch in je lichaam onvermijdelijk dingen veranderen, maar ook omdat het mentaal van alles in gang zet. In de eerste fasen van een dieet krijgen de meeste mensen veel complimenten: je ziet er goed uit, doe zo voort. En op sommige momenten in je leven ben je daar gevoelig voor. Maar: afvallen, je aan dat dieet houden, dat wordt moeilijker en moeilijker. Je moet steeds strenger worden om gewicht te blijven verliezen. Daarom heb je al eens een uitspatting, voel je je schuldig, waarop je de volgende dag gaat compenseren, je ontbijt skipt, een slaatje eet voor de lunch en hop, ’s avonds weer dat tekort moet aanvullen en een eetbui krijgt. En voilà, je zit in die vicieuze cirkel.” An: “Dat is exact hoe ik in dat patroon ben terechtgekomen. Het concept ‘dieet’ zou uit ons woordenboek en uit onze maatschappij geweerd moeten worden, daar ben ik echt van overtuigd. Het was trouwens ook wat ik het moeilijkste
29