Współcześni fani tak mocno identyfikują się z zawodnikami drużyny, której kibicują, że doświadczają takich emocji, jak by to oni biegali za piłką po płycie boiska. Zdaniem wielu socjologów sport może zastępować realną walkę. Obecnie kibic wymaga wysokiego poziomu wydarzenia sportowego. Charakteryzuje się szeroką znajomością dziedzin sportowych i inwestuje w wydarzenia sportowe. Podczas uczestnictwa w nich udziela mu się atmosfera, humor panujący na trybunach (od radości z wygranej do smutku i przygnębienia porażką „swojej” drużyny). Często temat wydarzeń sportowych jest nieodłącznym elementem codziennych konwersacji.. Kibice są bardzo przywiązani do własnego klubu i pozostają z nim „na dobre i na złe” (fanatyczni kibice porównują miłość do klubu z miłością do kobiety), planują swój czas tak by brać udział w widowiskach sportowych, mają przynajmniej jedną drużynę do której żywią animozję oraz szukają znajomych, którzy interesują się sportem.87 Współcześnie wielu ludzi w całości poświęca się pasji kibicowania. Dla takich fanatycznych kibiców według J. Dudały: ”(…) życie jest podporządkowane terminarzowi rozgrywek, biegnie „od meczu do meczu”. Dla tych osób praca i rodzina są na dalszych miejscach, najważniejsze są występy ulubionej drużyny czy raczej ulubionego klubu (nie zawsze poziom sportowy idzie w parze z liczba widzów na trybunach. Są kluby, które mają liczne rzesze kibiców. Oni chodzą na mecze niezależnie od wyników osiąganych przez graczy, ważniejsze są bowiem dla nich tradycje i przywiązanie do barw klubowych)’’88 Zjawisko kibicowania nie wiąże się jedynie z obecnością na stadionie i dopingiem dla własnej drużyny. Równie istotne jest przywiązanie do barw klubowych które są dla kibiców świętością. ”(…) wyróżnianie się przy pomocy kolorów nie jest wcale pomysłem współczesnych fanów, tylko kontynuacją tego, co w starożytności działo się w cyrkach. Już wtedy prężnie działały cztery fakcje: „Zielonych”, „Błękitnych”, „Czerwonych” i „Białych”. Dwie pierwsze były najpotężniejsze, one decydowały o rozkładzie sił na stadionach. W hipodromie wrzało jak w ulu. Kolory i ich kibice toczyli ze sobą wojnę na okrzyki, obrzucano się wyzwiskami, a nawet grożono śmiercią urzędnikom, których akurat nie lubił dany kolor. Przynależność do jednej z tych barw dodawała siły i często prowadziła do niekontrolowanych wybuchów.”89 Kolejnymi formami aktywności związanymi z kibicowaniem jest wykonywanie stadionowych flag, miejskiego graffiti 87
J. Dudała, „Fani-chuligani. Rzecz o polskich kibolach. Studium socjologiczne”, Wydawnictwo Akademickie ŻAK, Warszawa 2004 88 Tamże, s. 22-24 89 K. Składowski, Odwieczna natura chuligana, http://www.focus.pl/historia/artykuly/zobacz/publikacje/odwieczna-natura-chuligana/nc/1/, 16.10.2011
24