EXERCISES IN WA L K I N G A N D T A L K I N G — VA L E N T I N A K A R G A
This publication was produced by the artist Valentina Karga and visitors that participated in the artist’s performance during the exhibition ‘A THOUSAND DOORS’ which took place at the Gennadius Library, The American School of Classical Studies in Athens, 3 May – 30 June 2014. ‘A THOUSAND DOORS’ was an initiative of NEON Foundation in cooperation with the Whitechapel Gallery and was curated by Iwona Blazwick. The participating artists in the exhibition were: Edward Allington, Matthew Barney, Christian Boltanski, Pavel Büchler, Michael Dean, Nina Fischer and Maroan El Sani, Ceal Floyer, Isa Genzken, Shuruq Harb, Nigel Henderson, Georg Herold, Susan Hiller, Hannah Höch, John Latham, Mark Manders, Juan Muñoz, Giuseppe Penone, Elizabeth Price, Michael Rakowitz, Annie Ratti, Meriç Algün Ringborg, Daniel Silver, Francis Upritchard, Adrián Villar Rojas, Jane and Louise Wilson, Jannis Kounellis, Nikos Navridis, Paky Vlassopoulou, Kostas Ioannidis and Valentina Karga. Valentina Karga (1986) was born in Chalkidiki, Greece. Bookbing by : Vasiliki Vlahou and Evangelia Biza, Kallidromiou 81-83, Athens Paper : Samoa Palatina 100 gr., Carbonless paper (yellow) 80 gr., Flow Βlue 300 gr. Many thanks to all the people that engaged in the Exercises in Walking and Talking. Without their contribution this work wouldn’t have been possible. 2014, Courtesy of the artist and NEON Foundation
Αυτή η έκδοση είναι αποτέλεσμα συνεργασίας της καλλιτέχνιδος Βαλεντίνα Κάργα και των συμμετεχόντων του έργου της στα πλαίσια της έκθεσης ‘A THOUSAND DOORS’ που έλαβε χώρα στη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη, Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα από τις 4 Μαΐου έως και τις 30 Ιουνίου 2014. Η έκθεση ‘A THOUSAND DOORS’ ήταν μια πρωτοβουλία του οργανισμού ΝΕΟΝ που υλοποιήθηκε σε συνεργασία με τη Whitechapel Gallery υπό την επιμέλεια της Iwona Blazwick. Οι καλλιτέχνες που συμμετείχαν στην έκθεση είναι: Edward Allington, Matthew Barney, Christian Boltanski, Pavel Büchler, Michael Dean, Nina Fischer και Maroan El Sani, Ceal Floyer, Isa Genzken, Shuruq Harb, Nigel Henderson, Georg Herold, Susan Hiller, Hannah Höch, John Latham, Mark Manders, Juan Muñoz, Giuseppe Penone, Elizabeth Price, Michael Rakowitz, Annie Ratti, Meriç Algün Ringborg, Daniel Silver, Francis Upritchard, Adrián Villar Rojas, Jane και Louis Wilson, Γιάννης Κουνέλλης, Νίκος Ναυρίδης, Πάκυ Βλασσοπούλου, Κώστας Ιωαννίδης και Βαλεντίνα Κάργα. Η Βαλεντίνα Κάργα (1986) έχει γεννηθεί στη Χαλκιδική. Η βιβλιοδεσία έγινε από τη Βασιλική Βλάχου και την Ευαγγελία Μπίζα στην Καλλιδρομίου 81-83, Αθήνα. Τα χαρτιά που χρησιμοποιήθηκαν είναι τα εξής: Samoa Palatina 100 γρ., Carbonless paper (yellow) 80 γρ., ΡΟΗ ΜΠΛΕ 300 γρ. Θερμές ευχαριστίες σε όλους όσους συμμετείχαν στις “Ασκήσεις κήπου”. Χωρίς τη συμβολή τους δεν θα ήταν εφικτή η πραγμάτωση αυτού του έργου. 2014, Με την ευγενική παραχώρηση της καλλιτέχνιδος και του Οργανισμού NEON
ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΚΗΠΟΥ — Β Α Λ Ε Ν Τ Ι Ν Α Κ Α Ρ ΓΑ
On May 3rd 2014, during the opening of the exhibition, I released the following Open Call :
Growing up in an ever-demanding online world, I feel more and more overwhelmed by the amount of information I am dealing with. I have the peculiar feeling that my body and brain have been co-opted and became the invisible cable where information streams are passing through. My very own biological cells; they are mine and yet they are not. I have no tangible evidence. Maybe you feel like this as well. I am struggling finding my own voice, but at the same time I feel that my brain’s capacities are growing exponentially faster than my body’s. The restriction of movement variety due to education, work and technology led to a deterioration of the body, while the brain becomes an acrobat of information. Digitalization is not a mere technological process. It is very much entangled with social and cultural and economic processes and can potentially influence our perception of knowledge, our bodies, power relations, the nature of labor. One of the consequences is the immaterialization of labor and production. This is not merely a bad thing, since it largely replaced repetitive manual tasks with more creative ones but we have to admit that opened up the possibility to commodify everything. The production and reproduction of all aspects of social life became an economic matter; language, feelings, knowledge, affects, desires, everything can be sold and consumed. This explains to a certain extend why knowledge is replaced with information and how communication is reduced to a mere circulation of them. Haunted by the lack of time to catch up with everything, it seems that we are losing the ability to exchange experiences and tacit knowledge, to reach a different level of knowledge than what search engines can offer us, to tell stories, to listen. R. Sennett* writes that really talking with somebody is a form of cooperation that manifests through mutual pleasure, even if both partners do not think consciously that they are cooperating. The ‘Exercises in walking and talking’ is dedicated in finding such moments of real cooperation among its participants, but also in seeking one’s actual thoughts, freed by any sort of economization, and in embodiment of these thoughts. After all, aisthesis, in the literal sense of perception, is still a very analog process, since our body is only able to perceive information in the form of non-discrete signals. For the month of May, Ι invite you at the Gennadius Library to co-create the exercises. There are absolutely no requirements apart from your engagement. The form and content of the subsequent sessions is informed by what happens and who takes part. Yours, Valentina Karga
For the following four weeks, I engaged in ‘walking and talking’ on the theme of education every afternoon with visitors of the exhibition and the library, or people that work for the participating institutions and some of the participating artists, around the library’s gardens. The engagement of walking as a meditative act, one that will help us focus on our real time communication and also on our inner knowledge, was precisely the essence of the exercise, which was performed freely and was every time unique. To complete the exercise, we revisited our conversation, by recalling and synthesizing key points discussed in a typewritten transcription of the dialogue. Using carbon paper, the typewriter can produce two copies of the transcriptions; the original and its imprint. The original scripts of the conversation are with the participants; scattered among the homes of the ones that participated, becoming their personal, co-authored proof of the work of art, which exists solely in their memory and my memory. The duplicate copies of the transcriptions are gathered in a second work of art, this very publication you are holding. The publication has entered the library’s collection indefinitely for people to find it there, among the over 120,000 books and rare bindings, archives, manuscripts, and works of art.
Στις 3 Μαϊου 2014, κατά τη διάρκεια των εγκαινίων της έκθεσης, ανακοίνωσα την ακόλουθη πρόσκληση ανοιχτής συμμετοχής :
Μεγαλώνοντας σε έναν διαρκώς απαιτητικότερο διαδυκτιακό κόσμο, αισθάνομαι ότι καταβάλλομαι όλο και πιο πολύ από τον όγκο πληροφοριών με τις οποίες έρχομαι σε επαφή. Κατά περίεργο τρόπο, έχω αίσθηση ότι κάποιος σφετερίζεται το σώμα και το μυαλό μου καθώς αυτά έχουν γίνει εκείνο το αόρατο καλώδιο μέσα από το οποίο εισρέουν όλες οι πληροφορίες. Τα ίδια τα βιολογικά μου κύτταρα· είναι δικά μου αλλά και δεν είναι. Δεν έχω απτές αποδείξεις. Ίσως να αισθάνεστε κι εσείς το ίδιο. Ενώ αγωνίζομαι να βρω την δική μου φωνή, την ίδια στιγμή αισθάνομαι ότι οι ικανότητες του μυαλού μου αναπτύσσονται σημαντικά γρηγορότερα από εκείνες του σώματος μου. Ο περιορισμός ποικιλίας κινήσεων εξαιτίας της εκπαίδευσης, της εργασίας και της τεχνολογίας υποβαθμίζουν το σώμα σε σχέση με το μυαλό που εξελίσσεται σ’ έναν ακροβάτη των πληροφοριών. Η ψηφιακοποίηση δεν είναι απλά μια τεχνολογική διαδικασία. Εμπλέκεται πάρα πολύ με κοινωνικές, πολιτιστικές και οικονομικές διαδικασίες και μπορεί ενδεχομένως να επηρεάσει την αντίληψή μας για την γνώση, το σώμα, τις σχέσεις εξουσίας, την φύση της εργασίας. Μια από τις συνέπειες είναι η αποϋλοποίηση της εργασίας και της παραγωγής, πράγμα όχι απαραίτητα αρνητικό, δεδομένου ότι αντικαταστάθηκαν ευρέως οι επαναλαμβανόμενες χειρονακτικές εργασίες με πιο δημιουργικές. Θα πρέπει όμως να παραδεχθούμε ότι έτσι δόθηκε η δυνατότητα να εμπορευματοποιηθούν τα πάντα. Η παραγωγή και η αναπαραγωγή όλων των πτυχών της κοινωνικής ζωής είναι πλέον ζητήματα οικονομικής φύσης: γλώσσα, συναισθήματα, γνώση, συγκινήσεις, επιθυμίες, τα πάντα μπορούν να πωληθούν και να καταναλωθούν. Αυτό εξηγεί σε κάποιο βαθμό το γιατί η γνώση έχει αντικατασταθεί με την πληροφορία και το πώς η επικοινωνία έχει περιοριστεί απλά στην κυκλοφορία της. Καταδιωκόμενοι από την έλλειψη χρόνου να προλάβουμε τα πάντα, φαίνεται ότι χάνουμε την ικανότητα να ανταλλάσσουμε εμπειρίες και άρρητη γνώση, να φτάνουμε σε ένα διαφορετικό επίπεδο γνώσης από αυτό που προσφέρουν οι μηχανές αναζήτησης, να διηγούμαστε ιστορίες, ν’ αφουγκραζόμαστε. Ο R.Sennett* γράφει ότι το να μιλάς πραγματικά με κάποιον είναι μια μορφή συνεργασίας που εκδηλώνεται μέσα από την κοινή ευχαρίστηση, ακόμα κι αν κανείς από τους δύο συμμετέχοντες δεν αντιλαμβάνεται συνειδητά ότι συνεργάζεται. Oι ‘Ασκήσεις Κήπου’ είναι αφιερωμένες στην ανεύρεση τέτοιων στιγμών πραγματικής συνεργασίας μεταξύ των συμμετεχόντων, και, ταυτόχρονα, στην αναζήτηση των πραγματικών τους σκέψεων, απελευθερωμένων από κάθε είδους εξοικονομικοποίηση, καθώς και στην ενσωμάτωση αυτών των σκέψεων. Ούτως ή άλλως, η ‘αίσθησις’, με την κυριολεκτική έννοια της αντίληψης, εξακολουθεί να είναι μια πολύ αναλογική διαδικασία, μια που το σώμα μας είναι ικανό να αντιλαμβάνεται τις πληροφορίες μόνο υπό μορφή μη διακριτών σημάτων. Για τον Μάιο μήνα, σας προσκαλώ στην Γεννάδιο Βιβλιοθήκη για να δημιουργήσουμε από κοινού τις άσκησεις. Δεν υπάρχει καμία απολύτως απαίτηση εκτός από τη θέληση σας για συμμετοχή. Η μορφή και το περιεχόμενο των προσεχών συνεδριών θα ενημερώνεται από αυτά που θα συμβαίνουν και αυτούς που θα λάβουν μέρος. Φιλικά, Βαλεντίνα Κάργα
Για τις επόμενες τέσσερις βδομάδες, αφοσιώθηκα κάθε απόγευμα σε ‘περιπάτους και συνομιλίες’ στον κήπο της βιβλιοθήκης, σχετικές με το θέμα παιδεία,με επισκέπτες της έκθεσης και της βιβλιοθήκης, ανθρώπους που εργαζόντουσαν στα ιδρύματα που συνεργάστηκαν στη συμπαραγωγή της έκθεσης και κάποιους από τους άλλους καλλιτέχνες της έκθεσης. Τα στοιχεία της εμπλοκής-αφοσίωσης και του περιπάτου ως μιας επαναληπτικής διαδικασίας και εργαλείο διαλογισμού που θα που θα μας βοηθούσε να εστιάσουμε στην τρέχουσα μεταξύ μας επικοινωνία αλλά και στην προσωπική μας εσωτερική γνώση, υπήρξε ο κορμός αυτής της άσκησης η οποία διατελέσθηκε με ελεύθερο και μοναδικό τρόπο κάθε φορά. Για την ολοκλήρωση της άσκησης, πραγματοποιούνταν μια επανεπίσκεψη του διαλόγου ανακαλώντας και συνθέτοντας σημαντικά σημεία της συζήτησης σε μια δακτυλογραφημένη μεταγραφή της συζήτησης. Τα πρωτότυπα αυτά γραπτά όπως βγήκαν από τη γραφομηχανή, αφού συνυπογράφηκαν, βρήκαν τη θέση τους στα σπίτια αυτών που συμμετείχαν, αποτελώντας έτσι μια απόδειξη ενός έργου τέχνης στο οποίο συνέβαλλαν οι ίδιοι για τη δημιουργία του και υπάρχει μόνο στη δική τους και δική μου ανάμνηση. Η γραφομηχανή μπορεί να παράξει τριπλότυπο χρησιμοποιώντας καρμπόν. Έτσι, λοιπόν, με τα αντίγραφα έφτιαξα ένα ακόμη έργο, αυτήν την έκδοση την οποία κρατάτε. Αυτή ανήκει έκτοτε στη συλλογή της βιβλιοθήκης και κάποιος μπορεί να την αναζητήσει εκεί, ανάμεσα στα άλλα 120,000 βιβλία εκ των οποίων πολλά είναι σπάνιες εκδόσεις και αρχεία, χειρόγραφα και έργα τέχνης.
ENDING THOUGHTS The conceptual construction of this artwork revolves around the overlapping of art and education; whether a classroom can be presented as a work of art, or a work of art can have an educational character. The ‘Exercises in Walking and Talking’ is a collaborative practice between the artist and public, who meet in the same time and space and produce the work of art together. It has a theoretical background based on principles and core ideas from thinkers and educators as I understood them: - Real engagement in conversation with someone is a form of collaboration that manifests through mutual pleasure, even if we are not thinking consciously that we are collaborating. 1 - Practicing “dialogics” and not “dialectics”: Dialogue can help us discover our own voice through possible disagreements with our collaborator and it is not the aim to persuade him off our beliefs through rhetoric. 2 - “True dialogue cannot exist unless dialoguers engage in critical thinking” and “only dialogue that requires critical thinking is also capable of generating critical thinking”. 3 - We can teach what we don’t know. 4 - Everything is in everything.5 - “To emancipate an ignorant person, one must be and one need only be, emancipated oneself, conscious of the true power of the human mind. [..] And that can be only performed by someone who effectively knows no more than the student, someone who has never made the voyage before him: the ignorant schoolmaster.” 6
In the following pages there is my interpretation of the main topics we discussed and statement we reached, organized by week.
Footnotes 1.Idea adapted from: R.Sennett, Together; the rituals, pleasures and politics of cooperation, Yale University press, 2012, p.5 2.’ Dialogic’ is a word coined by the Russian literary critic Mikhail Bakhtin to name a discussion which does not resolve itself by finding common ground. Though no shared agreements may be reached, through the process of exchange people may become more aware of their own views and expand their understanding of one another. 3. Paulo Freire, 1970, Pedagogy of the Oppressed, Continuum press, New York, 2005, p. 92 4 & 5. From the Universal Teaching method of Joseph Jacotot (1970-1840), online source. 6. Jaques Ranciere, The ignorant schoolmaster; five lessons in intellectual emancipation, Stanford University press, 1991, p15, p.29
#1 Difference between knowledge and information: information is coming from an external source, but knowledge is something internal, personal Knowledge: understanding, processing and transformation of information into a new, personal knowledge, filtered through a combination of personality and experience of oneself and thus embodied Information economy Information consumption Information overdose: there is a breaking point of absorbing information in order to transform them into knowledge Knowledge is to know oneself Collaboration, collective actions and dialogue as means to education and learning Constructing dialogue instead of non-productive memorization Memory and how it works Archetype: Knowledge – instinct – survival New technologies (e.g. video) as means for self-evaluation. Observing myself from a distance, from the outside Performing ourselves: showing off constantly our knowledge and abilities New teaching methods: ‘Learning by doing’, ‘Flipping the classroom’ Art that talks about and engages with society even in the absence of form or aesthetics Art as form of knowledge and means for research Relation between the act of immaterialization and time Theory – research/experiment – practice – theory update Synthesis of information through dialogue for the formation of knowledge #2 Language (first spoken and then written) is the material that shapes and holds together the immateriality of thought. Interpretation/translation – synthesis – creation – knowledge If knowledge is an outcome of a process of synthesis and translation of information and stimulus, then anyone can learn from anything everything. Interpretation is the real creative means to knowing. Art is a source for learning, as it
gives the opportunity for interpretation to the public. Moreover, since we never learn from the same stimulus twice the same thing, we are every time synthesizing a new work of art in our mind. Places of learning. Learning outside of the school or the academy. Self-reflection Vs the general system that organizes western way of living Understanding is the art of distance Focus of attention in one thing Quality/quantity, material/immaterial. Packaging of information and services like products with quantified qualities. Education: learning in a community from not only one but several role-models instead of learning in a mono-nuclear family Practicing daily communication and meaningful exchange is rare in most societies Working alone or collectively: wondering about the division between professional life and social life Exercise – gymnastics – praying Teaching for feedback ; way to update and better oneself ‘Man is a will served by intelligence’ You learn better by experiencing or practicing. This explains the will for participation. The economical crisis and the possibility to communicate through internet with other cultures are catalyzers for social change. Initiative. We hold the means to change society and ourselves; it is a matter of will. An educational reform aiming to practice more Understanding (awareness and empathy), Critical reflection and search for Substance. Such an education would create a society, which is working towards the common good. When a society fails to reflect upon itself critically, there is stasis. Experimentation. Young people, fresh ideas What makes a place culturally and intellectually viable? #3 Value, abstraction, economy, language, life, society Relation of morality and economy through language. Words layered with economic meanings: Time (price and honor in greek), Modernism, Creativity World-centered and person-centered understandings of the world
Different form of intelligence such as affective intelligence The deconstruction of a reasoning leads to a different side of the truth Is art today a business only οf the bourgeoisie? Is art labor? Language shapes the mentality of a nation The construction of memory with technical means and the relativity of truth Ignorance. Lethe Stereotypes. Absence of real intention for communication Crisis = criticism Internet: tool for shaping collaborations and for pushing the limits of communication Limits to work life. No need to work too much Indigence and enjoyment of the Commons. A society less based on money Participation in the creation of a work, emancipates you towards contemporary art Art is a field where the material meets the immaterial, needs meet desires Interdisciplinarity Savings in resources due to technology in education (e.g.less need of space because of online lecturing) can be invested in alternative learning, focusing more in engagement and dialogue. Meaning and aesthetics, politics and aesthetics Balance between collectivity and individual autonomy Combining communication in physical and digital space : Google docs party The importance of practicing together. Learning through engagement. One can learn from everything and everyone. #4 Communication within contemporary families where the the relationship with technology, which shapes to a wide extent the way we communicate today, among the different generations creates a distance between the members Dialogue as a means to knowledge (of oneself ) Self-determination (mostly of our professional status) reveals an egoistic interpretation of ‘power over matter’.
Ethics – spirituality – art – economy Responsibility – spirituality – freedom – love The creation of Creative Industry Digital construction of an ideal self Zen One can include a lot I will learn what I will teach them through what they want to learn. Reality is not linear, includes simultaneously past, present and future. Nothingness is part of the progress of what there is. Through exchange with invisible worlds such as the Internet, understanding towards other dimensions, as quantum mechanics suggests, has opened up. Language as tool for propaganda History is never objective because it requires interpretation. Play as a practice that leads to knowledge since it is an inventive process that increases engagement and focus. In the world of Internet, the one who ‘knows’ (technical know-how but also selfawareness and opinion), plays, while the one who doesn’t, simply follows the system believing he is playing. Is there improvisation without rules? A soul knows everything, it only needs to remember things retrieving them from a continuous pool of global knowledge. Every individual registers within a collectivity. Thus humanity develops like a collective body. Knowledge subscribes to time. An information should be consolidated through communication in order to become knowledge. Searching for knowledge no matter the age The contemporary ideal is to do our own projects. Unclear limits between life and work
ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ Η εννοιολογική κατασκευή του έργου περιστρέφεται γύρω από τη σχέση μεταξύ τέχνης και παιδείας. Μπορεί μια αίθουσα διδασκαλίας μπορεί να είναι ταυτόχρονα έργο τέχνης ή μπορεί το έργο τέχνης μπορεί να έχει εκπαιδευτικό χαρακτήρα; Οι ‘ Ασκήσεις κήπου’ αποτελούν μια συνεργασία του καλλιτέχνη και του κοινού, που συναντιούνται σε πραγματικό τόπο και χρόνο και προχωρούν στη συμπαραγωγή του έργου τέχνης. Οι ασκήσεις στηρίζονται σε ένα θεωρητικό υπόβαθρο που αποτελείται από ιδέες και αρχές από άλλους θεωρητικούς και διδάσκοντες, όπως τις αντιλήφθηκα: - Η πραγματική συμμετοχή σε διάλογο είναι μια μορφή συνεργασίας που εκδηλώνεται μέσα από κοινή ευχαρίστηση των συνδυαλεγομένων, ακόμα και αν δεν γίνεται συνειδητοποιημένα. 1 - Συζητώντας ‘διαλογικά’ και όχι ‘διαλεκτικά’. Ο διάλογος μπορεί να μας βοηθήσει να διαμορφώσουμε τη δική μας άποψη, ακόμη και μέσω της διαφωνίας ενώ δεν είναι αναγκαίο να πείσουμε τον άλλο για τις ιδέες μας μέσω της ρητορικής. 2 - “Ο πραγματικός διάλογος δεν μπορεί να υπάρξει αν οι συνομιλούντες δεν εμπλέκονται σε κριτική σκέψη” και “μόνο ο διάλογος που απαιτεί κριτική σκέψη είναι ικανός να παράξει κριτική σκέψη”. 3 - Μπορούμε να διδάξουμε αυτά που δεν γνωρίζουμε. 4 - Μπορούμε να μάθουμε, τα πάντα υπάρχουν στο οτιδήποτε. 5 - “Για να χειραφετήσει κανείς έναν αδαή άνθρωπο, πρέπει να είναι και χρειάζεται μόνο να είναι, χειραφετημένος ο ίδιος, συνειδητοποιημένος της αληθινής δύναμης του ανθρώπινου νου. […] Και αυτό μπορεί μόνο να γίνει από κάποιον που πραγματικά δεν γνωρίζει τίποτε παραπάνω από το μαθητή, κάποιον που δεν έχει κάνει το ταξίδι ποτέ πριν από εκείνον: το αδαή δάσκαλο.” 6 Στις σελίδες που ακολουθούν θα βρεί κανείς την ερμηνεία μου για τα θέματα που συζητήθηκαν και τις δηλώσεις που συνάθφηκαν, σε εβδομαδιαία κατηγοροποίηση.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ 1. Ιδέα από : R.Sennett, Together; the rituals, pleasures and politics of cooperation, Yale University press, 2012, p.5 2.’Διαλογική’ είναι ένας όρος από επινοημένος από το Ρώσο κριτικό λογοτεχνίας Mikhail Bakhtin για να ονομάσει μια συζήτηση που δεν καταλήγει στην εύρεση κοινού εδάφους. Ακόμα και αν δεν υπάρξει καμιά συμφωνία, κατά τη διαδικασία της ανταλλαγής, οι συνομιλητές μπορούν να αποκτήσουν μεγαλύτερη συνείδηση των απόψεών τους και να διευρύνουν την κατανόηση τους ως προς τις απόψεις του άλλου. 3. Paulo Freire, 1970, Pedagogy of the Oppressed, Continuum press, New York, 2005, p. 92 4,5. From the Universal Teaching method of Joseph Jacotot (1970-1840) 6. Jaques Ranciere, The ignorant schoolmaster; five lessons in intellectual emancipation, Stanford University press, 1991, p15, p.29
#1 Διαφορά μεταξύ γνώσης και πληροφορίας: η πληροφορία είναι ένα εξωτερικό στοιχείο, ενώ η γνώση είναι κάτι εσωτερικευμένο, προσωπικό. Γνώση: επεξεργασία, χώνεψη και μετασχηματισμός της πληροφορίας σε μια καινούρια πηγή προσωπικής γνώσης, φιλτραρισμένη μέσα από ένα συνδυασμό προσωπικότητας και εμπειρίας που οδηγεί και στη σωματικοποίηση της γνώσης. Οικονομία της πληροφορίας. Καταναλωτισμός πληροφοριών. Υπερ-πληροφόρηση. Σημείο κορεσμού απορρόφησης πληροφοριών προς μετατροπή τους σε γνώση. Γνώση = γνώθι σαυτόν Oμαδικότητα και διάλογος ως μορφές διαπαιδαγώγησης, εκμάθησης. Εποικοδομητικός διάλογος αντί στείρας απομνημόνευσης. Η μνήμη και οι μηχανισμοί της Αρχέτυπο : Γνώση – ένστικτο – επιβίωση Νέες τεχνολογίες ως μέσα αξιολόγησης του εαυτού μας, πχ. βίντεο, παρατηρώ τον εαυτό μου απ’ έξω Performing ourselves: επιδεικνύουμε συνεχώς τη γνώση και τις ικανότητες μας Νέα συστήματα διδασκαλίας: ‘Μαθαίνω κάνοντας’ – ‘Flipping the classroom’ Τέχνη που μιλά για την κοινωνία εν απουσία φόρμας και αισθητικής Η τέχνη ως μορφή γνώσης και τρόπος έρευνας Σχέση αποϋλοποίησης και χρόνου Θεωρία – έρευνα/ πείραμα – πράξη – επαναπροσδιορισμός της θεωρίας Σύνθεση πληροφοριών μέσω του διαλόγου για τη δημιουργία γνώσης #2 Η γλώσσα (ομιλία και γραφή) ως το υλικό μέσο που εκφράζει χαλιναγωγώντας την άυλη σκέψη. Ερμηνεία – σύνθεση – δημιουργία – γνώση Αν η γνώση είναι αποτέλεσμα σύνθεσης και ερμηνείας πληροφοριών και ερεθισμάτων, τότε ο καθένας μπορεί να μάθει από το οτιδήποτε τα πάντα. Η τέχνη αποτελεί ερέθισμα για γνώση, καθώς δίνει τη δυνατότητα ερμηνείας στο
θεατή, και η ερμηνεία είναι ένας δημιουργικός τρόπος μάθησης. Επίσης, εφόσον ποτέ δεν μαθαίνουμε το ίδιο πράγμα, όσες φορές και αν ξαναπάρουμε το ίδιο ερέθισμα ή το επανεξετάσουμε με τη μνήμη μας, είναι σαν να φτιάχνουμε ένα νέο έργο τέχνης κάθε φορά στη σκέψη μας. Τόποι μάθησης. Μαθαίνω εκτός της ακαδημίας ή του πανεπιστημίου. Η αναζήτηση του εαυτού μας αντιμέτωπη με το γενικότερο σύστημα το οποίο οργανώνει το δυτικό τρόπο ζωής Καταλαβαίνει κανείς λαμβάνοντας απόσταση Δεν μοιράζω την προσοχή μου Ποιότητα/Ποσότητα, Υλικό/άυλο. Αγοραπωλησία πληροφοριών και υπηρεσιών ως προϊόντα με μετρήσιμα χαρακτηριστικά. Διαπαιδαγώγηση: Μοντέλο κοινότητας (πολλαπλά πρότυπα και πηγές ερεθισμάτων) και μοντέλο κλειστής οικογένειας Η εξάσκηση καθημερινής ουσιαστικής επικοινωνίας ως κάτι σπάνιο Ατομική καλλιτεχνική δράση και ομαδική καλλιτεχνική διάδραση: δυο μοντέλα επαγγελματικής δραστηριότητας που όμως καλλιεργούν και διαφορετικές στάσεις κοινωνικής ζωής Άσκηση – γυμναστική – προσευχή Η διδασκαλία ως διαδικασία feedback και ενημέρωσης των προσωπικών πεποιθήσεων Η μάθηση είναι θέληση Τη βιωματική γνώση τη θυμάται κανείς καλύτερα γιατί την καταλαβαίνει καλύτερα. Αυτό εξηγεί και την ανάγκη για συμμετοχή Η οικονομική κρίση και η δυνατότητα επικοινωνίας μέσω διαδικτύου με άλλες κουλτούρες αποτελούν καταλύτες κοινωνικής αλλαγής. Πρωτοβουλία. Έχουμε τη δυνατότητα και τα μέσα να αλλάξουμε μόνοι μας, είναι θέμα θέλησης. Εκπαιδευτική μεταρρύθμιση για μια παιδεία πιο στοχευμένη στην Κατανόηση (αντίληψη και ενσυναίσθηση), στην Ουσία και στην Κριτική αντίληψη που θα οδηγούσε σε μια κοινωνία που έπαιρνε αποφάσεις με βάση το κοινό καλό και θα υποστήριζε τα κοινά αγαθά. Όταν μια κοινωνία αποτυχγάνει να αναλύσει κριτικά τον εαυτό της, υπάρχει στασιμότητα. Ανάγκη για πειραματισμό. Να δώσουμε περιθώρια στους νέους να εφαρμόσουν ανανεωμένες απόψεις. Τι είναι αυτό που κάνει έναν τόπο πνευματικά και πολιτιστικά βιώσιμο;
#3 Αξία, αφαίρεση, οικονομία, γλώσσα, ζωή, κοινωνία Διαπλοκή ηθικής και οικονομίας μέσω της γλώσσας. Λέξεις φορτισμένες με οικονομικά νοήματα: Τιμή, Μοντερνισμός, Δημιουργικότητα Κοσμοκεντρικά και ατομοκεντρικά συστήματα θεώρησης του κόσμου Διαφορετικές μορφές ευφυΐας όπως η συναισθηματική Η αποδόμηση ενός επιχειρήματος ή συλλογισμού οδηγεί σε μια διαφορετική πτυχή της αλήθειας Είναι η τέχνη ακόμα σήμερα υπόθεση μόνο της πλούσιας αστικής κοινωνίας? Είναι η τέχνη εργασία; Η γλώσσα διαμορφώνει τη συνείδηση ενός λαού Η κατασκευή της μνήμης με τεχνικά μέσα και η σχετικότητα της αλήθειας Αμάθεια. Λήθη. Στερεότυπα. Απουσία πραγματικής διάθεσης για επικοινωνία Κρίση = κριτική Διαδίκτυο: εργαλείο διαμόρφωσης συλλογικότητας και επέκταση των ορίων επικοινωνίας Όρια στην εργασία. Δε χρειάζεται να δουλεύουμε πολύ Ακτημοσύνη και ενίσχυση/απόλαυση κοινών αγαθών. Κοινωνία λιγότερη βασισμένη στο χρήμα Η διαδραστική συνδημιουργία απενοχοποιεί το κοινό απέναντι στη σύγχρονη τέχνη Η τέχνη ένα πεδίο όπου το υλικό και το πνευματικό αλληλοϋποστηρίζονται, οι ανάγκες συναντούν τις επιθυμίες Διαθεματικότητα Η εξοικονόμηση πόρων λόγω της τεχνολογίας στον τομέα της εκπαίδευσης (χώρου, χρόνου, ενέργειας) θα μπορούσε να επενδυθεί σε πιο κοινωνικές/δημιουργικές εναλλακτικές διαδικασίες μάθησης. Νόημα και αισθητική, αισθητική και πολιτική Ισορροπία μεταξύ συλλογικότητας και προσωπικής αυτονομίας Συνδυασμός επικοινωνίας σε φυσικό και ψηφιακό χώρο: Google docs party Η σημασία του να ασκείσαι μαζί με άλλους. Καλλιεργείς τον εαυτό σου εμπλεκόμενος με θέματα/ καταστάσεις νοητικά και συναισθηματικά.
Μπορεί να μάθει κανείς από τα πάντα και από οποιονδήποτε. #4 Η επικοινωνία μέσα στη σύγχρονη οικογένεια όπου οι γενεές διχάζονται λόγω της διαφορετικής τους σχέσης με την τεχνολογία, η οποία παίζει πλέον καθοριστικό ρόλο στο πως επικοινωνούμε Ο διάλογος ως μέσο κατανόησης του εαυτού μας Ο αυτοπροσδιορισμός (κυρίως της επαγγελματικής μας ιδιότητας) αποτελεί συχνά μια εγωιστική προβολή κατάκτησης της ύλης. Ηθική – πνευματικότητα – τέχνη – οικονομία Ευθύνη – πνευματικότητα – ελευθερία – αγάπη Η δημιουργία της Δημιουργικής Βιομηχανίας Ψηφιακή κατασκευή ενός ιδεατού εαυτού Ζεν Συνύπαρξη πολλών έργων σε ένα έργο Θα μαθαίνω εγώ τι θα τους μάθω από αυτό που εκείνοι θέλουν να μάθουν. Η πραγματικότητα δεν είναι γραμμική, περιλαμβάνει ταυτόχρονα το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Η ανυπαρξία είναι μέρος της εξέλιξης αυτού που είναι. Μέσω της επαφής μας με αόρατους κόσμους όπως το διαδίκτυο, είμαστε πιο ανοιχτοί στην κατανόηση ύπαρξης περισσότερων διαστάσεων, όπως αυτές που προτείνει η κβαντομηχανική. Η γλώσσα ως εργαλείο προπαγάνδας Η ιστορία δεν είναι ποτέ αντικειμενική γιατί απαιτεί ερμηνεία. Το παιχνίδι ως άσκηση που οδηγεί στη γνώση καθώς πρόκειται για διαδικασία επινόησης που αυξάνει το βαθμό εμπλοκής και άρα συγκέντρωσης. Στο χώρο του διαδικτύου, αυτός που ‘γνωρίζει’ (εδώ μιλάμε για τεχνογνωσία αλλά και αυτογνωσία, άποψη), παίζει, ενώ αυτός που δεν ‘γνωρίζει’ απλά ακολουθεί το σύστημα, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι παίζει. Υπάρχει αυτοσχεδιασμός χωρίς κανόνες; Η ψυχή γνωρίζει τα πάντα, απλά πρέπει να τα θυμηθεί ανασύροντάς τα από μια ενιαία δεξαμενή παγκόσμιας γνώσης. Η κάθε ατομικότητα εγγράφεται μέσα σε μια συλλογικότητα, οπότε σαν ενιαίο σώμα, η ανθρωπότητα εξελίσσεται. Η γνώση εμπεριέχει το χρόνο. Μια πληροφορία πρέπει να εμπεδωθεί μέσω της επικοινωνίας για να γίνει γνώση.
Η αναζήτηση της γνώσης άσχετη με την ηλικία Το ιδανικό όλων μας σήμερα είναι να κάνουμε τα δικά μας πρότζεκτς. Δυσδιάκριτα όρια ζωής και εργασίας