Kolbeinn Þorsteinsson
Sakamálið
Heil fjölskylda myrt með köldu blóði Tveggja ára dreng banað í vöggu sinni
Hálfhulin heyi Fjögur fórnarlambanna fundust í hlöðunni.
Óhugnanleg sjón mætti Lorenz Schlittenbauer þegar hann og vinir hans gengu inn í hlöðuna á Hinterkaifeck-býlinu í Grobern í Bæjaralandi í Þýskalandi, 4. apríl árið 1922. Þar hulin heyi lágu lík fjögurra meðlima Gruber-fjölskyldunnar. Öll fjögur höfðu verið barin til dauðs.
Inni í íbúðarhúsinu fundu þeir lík yngsta barnsins í fjölskyldunni og heimilishjálparinnar. Enn þann dag í dag er málið óleyst. Það var 35 ára ekkja, Viktoria Gabriel, sem átti Hinterkaifeck-býlið. Þar bjó hún ásamt tveimur börnum sínum; Cäziliu, sjö ára, og Josef, tveggja ára. Einnig bjuggu á býlinu aldraðir foreldrar Viktoriu; Andreas, 64 ára, og Cäzilia Gruber, 72 ára, sem lögðu þar gjarna hönd á plóginn ef þurfti. Fótspor í snjónum Fyrir morðin hafði ýmislegt eftirtektarvert átt sér stað. Hálfu ári fyrr hætti húshjálpin á býlinu og segir sagan að ástæðan hafi verið sú að hún heyrði fótatak á háaloftinu og fannst sífellt eins og fylgst væri með henni. Staðfestingu á þessu var þó hvergi að finna í vitnisburði hennar hjá lögreglu síðar. Hvað sem því líður þá tók ný húshjálp, Maria Baumgartner, störf á bænum 31. mars. Skömmu áður en morðin voru framin hafði Andreas hitt nágranna sína og þá haft á orði að hann hefði séð fótspor eftir tvær manneskjur í snjónum við bæinn, hefðu þau legið frá skóginum að vélageymslu á býlinu. Merkilegt nokk, sagði hann, þá lágu engin fótspor frá umræddri byggingu. Eins og þetta væri ekki nóg, þá fann gamli maðurinn einnig dagblað, gefið út í München, á bænum í mars. Ekki kannaðist hann við að hafa keypt það og taldi í byrjun að pósturinn hefði fyrir mistök skilið það eftir. Sú var þó ekki reyndin, því enginn nágranna hans var áskrifandi að blaðinu.
32
Nánast dauðaþögn Dagana áður en líkin fundust á býlinu höfðu einhverjir átt þar leið um. Þann 1. apríl bar þar að garði kaffisölumenn sem hugðust taka niður pöntun. Þeir sáu ekkert lífsmark. Vélvirki nokkur, Albert Hofner, kom þar 4. apríl til að gera við vél. Hann sá engan á ferli og þar var nánast dauðaþögn. Einu hljóðin sem hann heyrði bárust frá heimilisdýrunum og hundinum innan úr hlöðu. Engu að síður gekk hann til verks, sem tók hann um fjórar klukkustundir. Þetta barst til eyrna Lorenz Schlittenbauer, nágranna Gruber-fjölskyldunnar. Hann sendi syni sína tvo til að skjótast til Hinterkaifeck-býlisins og athuga hvort þeir næðu sambandi við einhvern. Þeir fóru erindisleysu. Þá fékk Lorenz til liðs við sig tvo aðra nágranna, Jakob Sigl og Michael Pöll, og urðu þeir samferða að Hinterkaifeck-býlinu. Allar dyr að íbúðarhúsinu voru læstar og því fóru þremenningarnir yfir að hlöðunni. Þar sáu þeir að dyrnar að vélageymslunni voru opnar. Þeir gengu þar inn og þaðan inn í hlöðuna. Lokkuð í hlöðuna Þar fundu þeir, sem fyrr segir, lík fjögurra meðlima fjölskyldunnar; Viktoriu Gabriel, Cäziliu, dóttur hennar, og foreldra hennar, Andreas og Cäziliu eldri. Miklir höfuðáverkar voru á öllum líkunum, höfuðkúpur brotnar og andlit illa farin. Cäzilia eldri bar merki kyrkingar og ljóst að Cäzilia yngri hafði tórt í jafnvel nokkrar klukkustundir eftir árásina – hún hafði rifið hár sitt í angist á meðan hún beið dauðans og fundust hárlufsur í heyinu við hliðina á henni. Talið var að haki hefði verið notaður við morðin, en enginn slíkur fannst þó á vettvangi.
Ári síðar fannst haki uppi á hálofti einnar byggingar á Hinterkaifeck-býlinu sem verið var að rífa. Útihúsin á Hinterkaifeck-býlinu tengdust íbúðarhúsinu með gangi. Lorenz fór þessi göng og inn í húsið þar sem hann opnaði fyrir félögum sínum. Þar fundu þeir húshjálpina, Mariu Baumgartner, 44 ára, dána í herbergi sínu og tveggja ára sonur Viktoriu, Josef, lá lífvana í vöggu sinni. Engum blöðum var um það að fletta að dauða þeirra hafði borið að með sama hætti og hinna. Vaðið yfir vettvanginn Eins og við var að búast bárust tíðindin fljótt út og fyrr en varði bar að fjölda fólks sem bjó í grenndinni. Það var valsað um vettvanginn, líkin snert og skoðuð og þegar upp var staðið var sennilega búið að eyðileggja allar vísbendingar og sönnunargögn sem hefðu komið lögreglu að einhverjum notum. Loks datt einhverjum í hug að vert væri að hafa samband við næstu lögreglustöð, sem var í München, í um 80 kílómetra fjarlægð frá Hinterkaifeck. Eftir að hafa rannsakað vettvanginn í nokkrar klukkustundir komst Georg Rein að þeirri niðurstöðu að nákvæmlega það sem minnst var að framan hefði átt sér stað; búið var að ganga þannig um vettvanginn að ekkert var að marka það sem bar fyrir augu. Ekki bætti úr skák að hann þurfti að hlusta á kenningar nágranna fórnarlambanna um málavöxtu og kenndi þar ýmissa grasa. En þó var eitt sem rannsóknarlögreglan taldi nokkuð víst og það var að fórnarlömbin hefðu verið nörruð út í hlöðu, þar sem þau voru síðan myrt.
5. tölublað - 39. árgangur
