van de universiteit, de plannen voor universitaire herstructurering van Posthumus, Veringa, De Brauw en McKinsey ’doorbraken de oorspronkelijke samenhang tussen de doelen en de middelen waarop de conceptie van de vormgevers aan de THT ooit was gebaseerd.’ En daarmee werd feitelijk het laatste en belangrijkste element van het ‘experiment in het bos’ ten grave gedragen.
ruimtelijke ordening
In de oorspronkelijke door Van Tijen en Van Embden gemaakte opzet voor de campus fungeerde de Drienerlolaan als strikte scheidslijn tussen de voorzieningen op de campus. Door een werkgroep die zich boog over de noodzakelijk geachte uitbreiding van de TH werd echter uitdrukkelijk gekozen voor één centrum: ’In plaats dat centrale voorzieningen als enerzijds mensa, sporthal, e.d. en anderzijds bibliotheek, gebouwen voor basiswetenschappen, e.d. elkaar in het centrum aan weerszijden van de Drienerlolaan ontmoeten, (komt) het huidige campuscentrum in het hart van het terrein te liggen.’ De greep op de ruimtelijke ordening was al werkende verslapt, zo stelde de werkgroep, en het was tijd voor een nieuw basisplan. Hoofdarchitect Van Tijen was diep teleurgesteld over de wijze waarop zijn schepping zich in de loop der jaren ontwikkeld had. In een brief aan mede-hoofdarchitect Van Embden, schreef hij: ‘Ik was onlangs op Drienerloo. Ik zag wat tot dtad [sic] gekomen is. Ik kon — met jou als enige — zien, wat tot stand had kunnen komen, wanneer wij SAMEN deze prachtige opgave taktvol maar onverzettelijk hadden verdedigd en waargemaakt. Ik zag ook hoe onder slappe handen en bij slecht doordachte leiding de desintegratie inzette. Je begrijpt, hoe ik mij voelde.’ Later zou Van Embden zelf hier nog aan toevoegen: ’ze (hebben) er een rotzooi van gemaakt... Ze hebben het terrein daar eenvoudigweg volgestopt. De gebouwen staan als op een rangeerterrein op elkaar.’ Ook waren er zorgen dat de campus van frisgroen naar grauwgrijs-zwart veranderde of, zoals campuspastor Van der Borg het formuleerde bij zijn afscheid: ’Er is te weinig liefs op de campus, men is zo ernstig….Het straalt al van de gebouwen af: allemaal beton en nog eens beton.’ Hoe dan ook, het ene centrale centrum dat de werkgroep had voorgesteld, kwam er. Het plein tussen de Bastille, de Vrijhof en het Sportcentrum werd het nieuwe concentratiepunt van een aantal centrale voorzieningen: sporthal, studententrefpunt, horecavoorzieningen, bibliotheek en verschillende winkels. Daarnaast kreeg het plein een rol als plaats voor informele ontmoetingen, een soort dorpsplein. Een en ander betekende uiteraard opnieuw ingrijpende bouwwerkzaamheden. Rector magnificus Zandbergen [58] sprak over het gebied rondom de Vrijhof:‘als er daar niet iets opgebroken is, (dient) dit als een hinderlijke inbreuk op de normale toestand (te worden) beschouwd.’
112