A
‘Wat ik leerde van Miranda Damhuis herstelt van een tumor in haar knie
Tekst: Maaike Platvoet. Foto: Maarten van den Haak
ALUMNI MAGAZINE 50
In de laatste fase van haar master educational science and technology kreeg Miranda Damhuis (27) te horen dat ze een tumor in haar knie had. Twee jaar, vier operaties en een flink aantal bestralingen later, blijft het de vraag of haar ziekte verdwenen is. Intussen probeert ze zoveel mogelijk haar functie als organisatieadviseur bij adviesbureau SeederDeBoer te blijven uitoefenen. ‘Mijn werk ervaar ik als een snoepwinkel waar ik af en toe naar binnen mag, maar niets mag nemen.’ Haar Utrechtse bovenwoning is klein, maar gezellig. Overal hangen foto’s, teksten en kaarten van familie en vrienden. Uit de boxen klinkt de nieuwste cd van Carla Bruni, die met zwoele stem Franse chansons zingt. In een hoek van de woonkamer staan verhuisdozen opgestapeld. Volgende week gaat Miranda, samen met haar vriend en UT-alumnus Menno Bloem, verhuizen naar een ruimere jaren dertig woning. Voor het in- en uitpakken schakelt ze de hulp van familie en vriendinnen in. ‘Momenteel ben ik heel moe’, vertelt Miranda met een kopje thee op de bank. Haar pijnlijke been legt ze ter ondersteuning op een krukje. Het herstel van de meest recente operatie en de dertig bestralingen die ze vanaf mei kreeg, ontneemt haar al haar energie. En daar moet ze nu eerst van herstellen. Ze probeert twee keer in de week vier uurtjes te werken. Maar met een interview erbij, zoals vandaag, lukt dat al niet meer. Eigenlijk had Miranda al wel tien jaar last van pijn in haar lijf. ‘En daarvoor heb ik heel wat specialisten, van reumatologen tot manueel therapeuten, bezocht. Maar niemand kon echt wat vinden.’ Gaandeweg raakte ze er zelf van overtuigd dat de pijn zich op haar knie concentreerde. ‘Deze voelde constant warm en groeide.’ Na haar bachelor onderwijskunde in Groningen besloot ze in 2005 om een master in Twente te volgen. ‘Met die overstap - die nieuwe start - besloot ik dat ik ook voorgoed van de pijn afwilde.’ En dus toog Miranda opnieuw naar het ziekenhuis, nu in Enschede. ‘Daar lachte de orthopeed mij in eerste instantie uit. Er was helemaal niets mis met mijn knie, ik was volgens hem zo’n studentje
dat dacht dat de wereld maakbaar was.’ Toch wist ze een doorverwijziging voor een MRI-scan te krijgen. De uitslag was foute boel. ‘Mijn knie was één zwarte massa. Daar zat dus een tumor.’ Met haar master was ze toen net halverwege. Haar eerste reactie op dat nieuws? ‘Een grote glimlach op mijn gezicht, ik was hartstikke blij. Omdat ik eindelijk, na tien jaar, erkenning had. Het voelde als een triomf.’ Samen met haar vriend Menno ging Miranda zelfs taart eten in de Bijenkorf ‘om het te vieren’. ‘Maar toen ik daar mijn moeder belde, drong het nieuws pas echt tot me door. Ik had een tumor in mijn lijf.’ Het bleek om een heel zeldzame en agressieve soort te gaan, die één op de twee miljoen mensen treft. ‘Het maakt me in ieder geval uniek.’ In Nederland zijn er slechts twee specialisten op het gebied van deze tumor. Miranda werd voor behandeling doorverwezen naar Nijmegen. Uit een botscan bleek dat de tumor zich gelukkig niet had verspreid. Daarop werd de masterstudente in het voorjaar van 2006 geopereerd. ‘Tot de dag voor de operatie heb ik nog van alles gedaan voor mijn studie. Ja, dat ging juist verrassend goed. Het was voor mij de perfecte afleiding. Door de tumor werd ik bovendien veel feller, ook in mijn visie op het vak. Alles wat ik niet begreep, daar wilde ik per direct een antwoord op. Dankzij
Een andere wending
Na hun afstuderen leiden veel alumni een redelijk zorgeloos bestaan. Soms neemt het leven echter een andere wending, bijvoorbeeld vanwege een ernstige ziekte. Dat overkwam Miranda Damhuis en Marleen Sanderse, twee jonge alumni. Miranda zit nog volop in haar genezingstraject en vertelt openhartig over hoe ze daar mee omgaat. Marleen deed dankzij haar ziekte een ‘wereldervaring’ op in Beijng.