ABRAKADABRIA
WYPRAWA DO KRAINY SZTUKI
MAŁOPOLSKI FESTIWAL TWÓRCZOŚCI DZIECI I MŁODZIEŻY
Są tacy którzy w głowie hodują ogrody a włosy ich są ścieżkami do miast słonecznych i białych
łatwo im pisać zamykają oczy a już z czoła spływają ławice obrazów moja wyobraźnia to kawałek deski a za cały instrument mam drewniany patyk(…) 1
Wiersz „Kołatka” z tomu Hermes, pies i gwiazda, Zbigniew Herbert, Wiersze zebrane, opracowanie edytorskie R. Krynicki, Wydawnictwo a5, Kraków 2008, s. 102-103. 1
ISBN 978-83-974494-1-1
9 788397 449411
Wstęp
Dziecięca wyobraźnia to przestrzeń, w której mieszają się kolory, kształty i dźwięki, tworząc niepowtarzalne historie i światy.
Festiwal twórczości dzieci i młodzieży „Abrakadabria.” narodził się właśnie z tej magii – z potrzeby spotkania się z młodymi twórcami, odkrywania w ich oczach zachwytu i budzenia drzemiącej w nich kreatywności.
Każde działanie, każda chwila spędzona z dziećmi w ramach festiwalu, była jak otwieranie kolejnych stron magicznej księgi.
Raz są to barwne ilustracje pełne ekspresji i ruchu, innym razem ciche chwile, w których pojawia się zaduma nad światem.
Ten katalog jest próbą uchwycenia tej ulotnej energii, zapisania śladów wspólnych poszukiwań, zabaw i odkryć.
To opowieść o dzieciach, które miały odwagę wyruszyć na wyprawę do krainy sztuki, odkryć nowe środki wyrazu, poczuć swoją sprawczość i moc wspólnego działania.
Zapraszam do zanurzenia się w tej podróży. Niech będzie ona inspiracją do dostrzeżenia magii w codziennych chwilach i przypomnieniem, że sztuka – zwłaszcza ta tworzona z dziećmi – jest miejscem, gdzie każdy z nas może na chwilę uwierzyć w czary. Projekt „Abrakadabria. Wyprawa do krainy sztuki. Festiwal twórczości dzieci i młodzieży 2024” był realizowany w ramach Stypendium
Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
Anna Kucaba
„Abrakadabria. Wyprawa do krainy sztuki.
Festiwal twórczości dzieci i młodzieży 2024".
AFestiwal w swoim założeniu stanowił rodzaj twórczej przygody, podczas której czekały na uczestników nieoswojone obszary, trudno brzmiące słowa, zjawiska sztuki i techniki artystyczne rzadko wspominane podczas zajęć szkolnych. Proponowany cykl warsztatów i działań plenerowych był szkołą patrzenia i rozumienia różnych postawinurtówsztuki-dawnejiwspółczesnej,dziękiktórymmogliśmywspólnieodkrywaćjejtajemnice,próbując zrozumiećjakabyłakiedyśidlaczegotakbardzozmieniłasięwspółcześnie.
Festiwal "Abrakadabria" był realizowany formie 12 spotkań, podczas których uczestnicy mieli okazję poznawać nową technikę lub metodę twórczą nawiązującą do zjawisk sztuki współczesnej a także do nauki, która sztukę inspiruje. Eksplorowaliśmy terytoria teatru, instalacji, performance’u, grafiki, rzeźby, tkaniny eksperymentalnej, poezji konkretnej, mozaiki LEGO i animacji na grafoskopie. Każde spotkanie było połączeniem części teoretycznejipraktycznej,podczasktórejuczestnicytworzyliwspólnelubindywidualniedzieło.
Podczas Festiwalu „Abrakadabria” zrealizowaliśmy spotkania zatytułowane:
1. Teatr cieni i animacje grafoskopie
2. Katedra światła. Kosmiczna instalacja.
3. Wieloformatowy witraż. Pomiędzy sztuką a nauką.
4. Teatr w świetle UV . Meduzy i tajemnice niewidzialnych kolorów.
5. Malowanie światłem. Eksperymenty z fotografią. Performance .
6. O abstrakcji językiem klocków LEGO
7. Ikony Małopolskiej Kultury. Grafika. Papieroryt i kolagrafia.
8. Duże zwierzę w plenerze. Ekorzeźba na dużą skalę
9. Tkamy ważne przesłanie. Sztuka jako działanie społeczne.
10. Enklawa młodych. Co nas łączy?
11. Graffiti na śniegu
12. Teatr słów. Wyraz indywidualności w każdej literze. Poezja konkretna.
Po zakończeniu działań warstwowych została przygotowana publikacja dokumentująca przebieg festiwalu oraz przewodnik metodyczny dla edukatorów kulturowych, nauczycieli i animatorów, którzy chcieliby wykorzystać proponowane metody i techniki w swojej pracy z dziećmi i młodzieżą. Publikacja elektroniczna jest bezpłatna idostępnadopobranianastronie:https://www.gokisraciechowice.com/
Celempodejmowanychdziałańbyła:
•Promocjasztuki,wtymsztukiwspółczesnej,przybliżeniejejjęzyka,metodinurtów
• Stworzenie inspirujących mostów pomiędzy dziedzinami sztuki i nauką, pokazujących jak wielowymiarowa możebyćedukacjainspirowanasztuką
• Stworzenie atrakcyjnej oferty kulturalnej dla mieszkańców obszarów wiejskich, zamieszkałych na terenach outrudnionymdostępiedokultury
• Pokazanie, że działania inspirowane sztuką mogą być ciekawą formą spędzania czasu wolnego, szkołą współpracy,zdobywaniawiedzyiokazjądodyskusji
• Stymulowanie potrzeby uczestnictwa w zajęciach twórczych, poszerzenie repertuaru środków wyrazu dzieci imłodzieżyorazpromocjadziedzictwakulturowego
„Abrakadabria” od kuchni
Zajęciarealizowanewramach„Abrakadabria”byłyrealizowanedladziecizamieszkującychterenywiejskie, dotknięte wykluczeniem komunikacyjnym, oddalone od dużych ośrodków zapewniających bogatą ofertę edukacji kulturalnej. Do działań nie zapraszałam klas szkolnych - nie chciałam, by spotkanie ze sztuką było formą obowiązku czy przymusu. Zależało mi na doświadczeniu szczerej chęci uczestnictwa, wynikającej z wyboru i ciekawości - rodzica lub dziecka. Ta wewnętrzna zgoda uczestnika była dla mnie bardzo ważna, odmienna, istotna. Dziecko mogło też zacząć funkcjonować w nowej grupie, poza klasą szkolną, w której są już pewne zastane relacje, bywające obciążeniem dla uczestników. Jedyną grupą zorganizowaną, która wzięła udział w warsztacie byli podopieczni Środowiskowego Domu Samopomocy w Komornikach i Zegartowicach (małopolska, pow. myślenicki). Środowiskowy Dom Samopomocy (ŚDS) jest miejscem, w którym osoby upośledzone umysłowo uczą się funkcjonowania w społeczeństwie. Osoby w nim przebywające doświadczają różnych form arteterapeutyczncyh jednak inspiracje tej działalności raczej nie sięgają do sztuki współczesnej. Warsztatopartyopoezjękonkretną,pismojakowyrazindywidualnościisztukęmailartustwarzałgruntdokreacji ciekawej,podmiotowejopowieści,opartejnapotencjaletwórczympodopiecznych.Dawałszansęnazauważenie ichkreatywności,wrażliwościiwejściewdialogzlokalnąspołecznością.
W tym miejscu chciałabym podziękować Dyrektor Gminnego Ośrodka Kultury i Sportu w Raciechowicach, Annie Wieciech-Szymoniak za wiarę w sens tego przedsięwzięcia oraz Dyrektor Środowiskowego Domu Samopomocy w Komornikach, Renacie Kaczmarczyk za współpracę. Rodzicom uczestników - za zaufanie i wiarę w wielki potencjał sztuki. I najważniejsze – dzieciom za wrażliwość, otwartość i odwagę by wyruszyć dokrainy„Abrakadabrii”.
Dlaczego „Abrakadabria”?
Kojarzy się z magicznym zaklęciem lub nonsensownym wyrazem. Ale historia tego słowa pokazuje, że ma długą i tajemniczą historię, sięgającą starożytności. Pierwsze wzmianki o nim pochodzą z tekstów łacińskich z III wieku, gdzie było używane jako zaklęcie ochronne. Uważa się, że wywodzi się z języka aramejskiego lub hebrajskiego, gdzie mogło oznaczać „tworzę, mówiąc” lub „niech rzecz zostanie stworzona”. Z czasem abrakadabra zaczęło być kojarzone z magią i iluzją, a jego znaczenie nabrało bardziej rozrywkowego charakteru, zwłaszcza w kontekście sztuki scenicznej. Dziś to słowo symbolizuje tajemnicę, cudowność i kreatywność, zachowując swój pierwotnyczar.
Przywołana ciekawostka historyczna podkreśla sprawczą moc słowa - a w naszym przypadku działania. Poprzez działanie jesteśmy w stanie dokonać jakiejś zmiany. 12 liter w nazwie festiwalu, 12 spotkań otwierającychoczyiumysłnatoconowe.Poto,byzadomowićsięwsztucenadobre,skutecznieitrwale.
Zapraszając dzieci w podróż do krainy sztuki w ramach Festiwalu „Abrakadabria”, zależało mi na pokazaniu, że obcowanie z nią daje chęć do działania. Pobudza apetyt, by więcej widzieć, wiedzieć i robić. Ale zalążek tego procesu nie ma miejsca w naśladowaniu, ale zetknięciu naszej ekspresji z ekspresją innego twórcy, wejściu w twórczy dialog. Rozpoznawanie malarzy może nieść pewną satysfakcję, ale zupełnie nie chodzi o posiadanie kolekcji artystycznych kubków i kalendarzy. Nie polega też na kopiowaniu, ale odkrywaniu nowych aspektów siebie w zetknięciu z innymi twórcami. Ta inna perspektywa oczyszcza nasz umysł. Doświadczamy działania sztukiichcenamsiętworzyć.
Czarujemy nie tylko
dzieło!
Sztuka i inne działania artystyczne w toku edukacji, spychane są niestety na margines. Liczy się głównie poznanie racjonalne i wiedza z przedmiotów ścisłych, jako jedynych dziedzin mających znaczenie dla ludzkiego rozwoju. Jednak okazuje się, że naukowe instrumentarium okazuje się mało przydatne w zetknięciu z problemami codziennego życia i wyzwaniem, przed którym stanie każdy z nas: poszukiwaniem własnej tożsamości, zrozumieniem drugiego człowieka, międzyludzkiej komunikacji, poszukiwaniem drogi do rozwiązywania problemów. Te i wiele innych obszarów wspierają właśnie działania twórcze (sztuka, muzyka, literatura, teatr) O tym mówią też opracowania dotyczące tzw. kompetencji przyszłości. Za najważniejsze i najbardziej pożądane umiejętności uważa się: zdolność adaptowania się do nowych warunków, radzenie sobie zezmiennością,współpracawróżnorodnychzespołachiumiejętnośćuczeniasię.
W „Abrakadabrii” nie skupiałam się na wynikach- efektach plastycznych. Nie zakładałam z góry rezultatów. Nie dążyliśmy do pięknych obrazków. Inicjowaliśmy wspólnie proces, nie wiedząc gdzie nas zaprowadzi. W takim podejściu każdy ewentualny błąd nie staje się porażką, ale okazją do rozwoju. Dążenie do z góry zaplanowanych efektów nie może rozwinąć samodzielnego myślenia. Dzieci koncentrują się wówczas na spełnianiu cudzych oczekiwań, zamiast na poszukiwaniu własnych rozwiązań. Dziecko zaczyna bać się eksperymentować, bo obawia się możliwości błędu. A kiedy w twórczości nie ma miejsca na eksperyment, pojawia się ryzyko realizacji schematów.
Dzieci, które mają przestrzeń do popełniania błędów, uczą się brać odpowiedzialność za swoje działania idecyzje.Kiedykoncentrujemysięnaunikaniuproblemów,niezdobywamyumiejętnościichrozwiązywania.
Przenikanie
się sztuki i nauki.
Jeśli zagłębimy się w historię sztuki zauważymy, jak wielki wpływ na rozwój sztuki miał rozwój nauki i techniki. Jest to też potężna sfera inspirująca działania współczesnych artystów. Powiązań sztuki i nauki możemy szukać projektując zajęcia na dowolny temat. W „Abrakadabrii” pojawiały się zagadnienia z optyki, psychofizjologii widzenia kolorów, fizyki, kosmologii, biologii, fotografii. Konkretna wiedza z różnych dziedzin może być niesamowitą inspiracją do własnych działań twórczych a także rozwijania swoich pasji w różnych kierunkach. Wychodząc poza czysto wizualny odbiór rezultatów pracy artystycznej zmieniamy perspektywę na tyle, by zajęcia stały się atrakcyjne także dla uczestników, którzy nisko oceniają swoje tradycyjnie pojmowane zdolności artystyczne.Czasamioczyotwieraformaaczasamiwiedza.
Dzieło sztuki staje się dla nas żywe i zrozumiałe w miarę tego jak w nie wnikamy. Poznajemy świat umysłem, ale i poprzez zmysły i działania własne, dlatego drogą do zrozumienia jest aktywne, wielozmysłowe doświadczanie.
Cały proces wychowania przez sztukę zmierza ku wykształceniu takiej twórczej postawy, charakteryzującej się otwartym umysłem. Paradoksalnie nie chodzi o fakt potwierdzający umiejętność naśladowania rzeczywistości. Okreacjiświadczyaktproponowanianowejrzeczywistości!
Sztuka, podobnie jak cała edukacja, to proces a nie wynik jednorazowej aktywności. To, co charakteryzuje zrealizowane w ramach „Abrakadabrii” propozycje warsztatowe, to perspektywa, w której dziecko uczy się, że ważnejestpodejmowanieprób,anietylkoosiąganienatychmiastowegosukcesu.
Mam nadzieję, że wszyscy Ci, którym zależy na tworzeniu warunków sprzyjających edukacji kulturowej i rozwojowi osobowości dzieci i młodzieży, znajdą tu inspiracje do projektowania własnych twórczych działań artystycznych, stawiających w centrum potrzeby i przeżycia dzieci. Cieszę się, że tymi propozycjami włączyłam się w namysł nad tym, jak sprawić, żeby kontakt dziecka ze sztuką nie był źródłem nudy czy frustracji, ale stanowił czasprzepełnionyradosnązabawą,zaangażowaniemirefleksją.
1. O abstrakcji językiem LEGO. A
Wielozmysłowe wyzwanie rzucone sztuce abstrakcyjnej. Historia klocków Lego rozpoczyna się mniej więcej w tym samym czasie, co historia sztuki abstrakcyjnej. Pierwsza zrewolucjonizowała rynek zabawek, druga malarstwo, wyzwalając go z rzeczywistości i odniesienia do konkretu. Lego i abstrakcja. Logika i uczucia. System, który wspiera kreatywność twórcy i pozwala się rozbudowywać niczym nieograniczona kompozycja otwarta. Nazwa Lego nawiązywała do duńskich słów „baw się dobrze”, ale łaciński czasownik „lego” zapowiadał swoim znaczeniem rolę prawdziwego przełomu: „składać, zbierać”. Tu znów widzimy pokrewieństwo ze sztuką: klocki stały się materiałem wspierającym twórczość i kreatywność, podobnie jak pudełko farb , a końcowy efekt stał się wynikiem procesu, w którym dopasowujemy do siebie poszczególne elementy systemu. A jeśli dodamy do tego kolory inspirowane twórczością Pieta Mondriana, mamy całą gamę analogii ze sztuką, którą wzięliśmy na warsztat.
Kiedy patrzymy na kształty klocków również możemy w nich odnaleźć trzy ważne grupy: punkty, linie i płaszczyzny. Zupełnie jak w słynnej rozprawie W. Kandinskiego, analizującego elementy plastyczne swoich obrazów. Na zajęcia o sztuce abstrakcyjnej nie mogliśmy znaleźć bardziej trafionej materii! Pracowaliśmy na zestawach Lego Modern Art. oraz aplikacji Play a Kandinsky.
2. Katedra światła - Kosmos. Instalacja. A
Wyobraźcie sobie kosmos jako ogromną katedrę światła. Pulsującego blisko nas i zupełnie daleko. Przestrzeni pełnej barw, mgławic, pyłów, komet i gwiazd. Kosmos jest przestrzenią sensoryczną i takie też były nasze działania. Kosmos. Nieskończona przestrzeń, pojęta jako wewnętrznie uporządkowana i harmonijnie zbudowana całość. Przeciwieństwem kosmosu jest chaos i bezkształt. Od pojęcia kosmosu tylko krok do pojęcia „instalacja”- jako współczesna kategoria rzeźby. Instalacja to inaczej zestawienie różnych elementów w przestrzeni. Kojarzy się z elektryką, i jest to pomocne skojarzenie, bo tu i tu różne elementy muszą się ze sobą połączyć. Jest związana z miejscem. Może być rodzajem aranżacji, na którą składają się różne obiekty, w różnych technikach. Sala, w której tworzyliśmy też stała się instalacją!
Podczas warsztatów słuchaliśmy sonifikacji pochodzących z kosmosu, tworzyliśmy w ciemności za pomocą piasku i light boxów, testowaliśmy różne konsystencje i materie tworzyli galaktyki w słoiku, doświadczali stanu nieważkości z goglami VR oraz uprawiali międzygalaktyczne malarstwo pastelowe.
3. Wielkoformatowy witraż. Pomiędzy sztuką a nauką. A
Droga do tych odkryć prowadziła przez ciemność. Przejście z ciemności do światła oznacza dla naszych oczu przejście od czerni do kolorów. Bez światła nie ma kolorów. Ale jak światło pozwala nam je widzieć? Jakie czary zmieniają dwa zmieszane kolory w inny? Dlaczego kryształowa kula kiedy pada nią światło maluje na ścianie tysiące tęcz? Kolory są ekscytujące. Są potężnym środkiem wyrazu. Narzędziem, które steruje emocjami odbiorcy: w sztuce i reklamie.
Techniką, która idealnie sprawdziła się do poszukiwania odpowiedzi był witraż. W architekturze witraż był nie tylko szybą zamykającą otwór okienny. Wprowadzając światło do wnętrza, barwił je i wytwarzał nastrój. Był też pierwowzorem neonowych reklam, promujących ideały życia, ale też wspólnoty czy osoby je fundujące. Ożywał każdego ranka przepuszczając światło słoneczne do wnętrza katedr. I gasł w ciemności wraz ze zmrokiem. Badając jak elementy kompozycji wpływać będą na efekt końcowy tworzyliśmy witraże, które ożywały na taflach podświetlonego szkła.
4. Teatr słów. Poezja konkretna. Wyraz indywidualności w każdej literze.
Wyobraźmy sobie, że litery i słowa mogą stać się aktorami i stworzyć wizualny spektakl do wiersza. Pismo to w końcu bardzo osobisty kod każdego z nas. Odręcznie napisana litera mówi coś o naszym charakterze, usposobieniu, kreatywności, pewności siebie i stanie emocjonalnym w momencie pisania. Takich informacji dostarcza grafologia jako technika służąca do badania psychologicznych cech ludzi, poprzez formy ich pisma. To niczym odciski palców, ponieważ prawie niemożliwym jest posiadanie identycznych cech.
Wykorzystaliśmy ten potencjał do stworzenia poezji wizualnej do wybranego wiersza. W tym warsztacie nie chodziło o doskonałość pisma, ale o unikalność jego formy. Celem było, aby każda litera odzwierciedlała charakter osoby a wspólne działania ilustrowały dynamikę grupy.
Tworzyliśmy wizualny zapis wiersza na wspólnym papierze, kolaż ze słów i liter jako kreację sztuki mail art. i surrealistyczne eksperymenty z pismem automatycznym.
A
5. Enklawa młodych. Co nas łaczy?
Powietrze. Znajduje się wszędzie: w wodzie, przedmiotach i roślinach, w ciałach ludzi i zwierząt. Jest lekkie i niewidoczne -a jednak można znaleźć sposób żeby je zobaczyć i zważyć. Temat fascynujący naukowo, ale równie inspirujący artystycznie. Przykładem może być choćby Airigami- sztuka tworzenia rzeźb z balonów. Ma nawet swojego mistrza a jest nim Larry Moss. Prace pana Moss’a to dobry punkt wyjścia do zagadnienia powietrza. I dobry dowód na to, że może być ono materią przesiąkniętą symboliką jak i materią, z której można tworzyć ciekawe przekazy.
Motyw balonika odnajdziemy również w pracy Banksy’ego, „Dziewczynka z balonikiem”. która przypomina nam, że ciągle coś nam umyka. Praca w technice szablonu graffiti przedstawia młodą
dziewczynę, której włosy i suknia wieją na wietrze. Sięga po czerwony balonik w kształcie serca, który wypadł jej z uścisku lub wypuszcza go. Mocne przesłanie gestu i czerwonego balonika będącego
archetypowym symbolem dzieciństwa i wolności można odczytać jako przypomnienie, że ciągle cos nam umyka…
Podczas warsztatów złapaliśmy kolory lata i utrwaliliśmy je na poduszkach w technice eko-druku. Zbudowaliśmy też balonowe igloo, twór nietrwały i delikatny, z materii, którą nie tak łatwo było okiełznać. A kiedy już się udało - z hukiem uwolniliśmy powietrze.
A
6. Duże zwierzę w plenerze. Ekorzeźba na
dużą skalę.
Malarz, Paul Klee uważał, że artysta nie może zaplanować swojego dzieła. Musi pozwolić, by ono rosło.
Naturalnie przechodziło z etapu w etap. Zatrzymalismy
się się przy tej myśli- esencji proesu twórczego. Bo coś takiego jak inspiracja owszem, istnieje, ale musi zastać
Cię przy pracy. To rada od innego mistrza- Picassa. „Karnawał zwierząt” to niezwykle barwny, ciekawy
i pobudzający wyobraźnię utwór. Kompozytor, Camille
Saint-Saëns, dźwiękowo namalował zabawne, groźne i zaskakujące portrety zwierząt. Zamknęlismy oczy
i wyobrazili sobie, co podpowiadają nam muzyczne tropy. A potem spróbowaliśmy wykreować własne zwierzę i własny karnawał.
A
7. Graffiti na śniegu. Otagować przestrzeń.
A
Czy pamiętacie jakie to uczucie spojrzeć na skrzącą się w słońcu białą połać czystego śniegu? Wydaje się delikatna, gładka i pociągająca w swej czystości niczym biała kartka. Jej jasność razi oczy, nieco dezorientuje. Dzieci często radośnie wbiegają w tą przestrzeń i zaznaczają ją kształtem swojego ciała robiąc „orzełka” czy „aniołka”. Odruch ten przypomina tagowanie przestrzeni przez twórcę graffiti, który w ten sposób zaznacza swoją obecność.
Nic nie jest w stanie się równać się z doświadczeniem tej śnieżnej materii odbijającej 90 procent światła. Materii, która odbiera światu realność, deformuje kształty, chowa kolory i minimalistycznie przypomina, że wszyscy zostawiamy ślad.
Ten scenariusz łączył sztukę z ruchem na świeżym powietrzu, sprawiając, że dzieci podczas zabawy uczyły się wyrażania siebie.
8. Malowanie światłem. Eksperymenty z fotografią. Performance.
Czy można malować światłem? Tak, cała fotografia jest w zasadzie takim procesem.
Ale czy można malować nim jak pędzlem, osobiście?
Czuć się kreatorem obrazu, nawet jeśli ostatecznie powstanie on tylko na matrycy aparatu? Można wziąć światło do ręki. Wymyślić ruch i sprawdzać na milion sposobów czy efekt nam się podoba.
Początkowe gesty szybko tracą znaczenie i medium zaczyna domagać się bardziej wyrafinowanych prezentacji. Ze światła można zrobić kształty. Własne figury połączyć z figurami kolegi. Ruchy wykonywać w różnym tempie, a wszystkie te olśnienia wpływać będą na finał obrazu. Zaczynamy zauważać swoją obecność w dziele.
Gra ze światłem jest jednocześnie grą z samym sobą. Metodą rozszerzania świata. A efekt? Ma w sobie wzruszającą witalność i iluzję wyzwolenia.
Fotografia doskonale się nadaje do obserwowania tego procesu. Malowanie światłem było wyjątkową okazją, by połączyć naukę z artystyczną zabawą, tworząc niepowtarzalne obrazy. Technika malowania światłem jest widowiskowa i natychmiast daje satysfakcjonujące efekty. Pozwala rozwijać ich wyobraźnię oraz podstawowe umiejętności fotograficzne. W szalonym performansie używaliśmy święcących w ciemności rurek, latarek i farb świecących w UV.
A
9. Teatr cieni i animacje na grafoskopie.
A
W teatrze wszystko zaczyna się od ciemności. To tam, w ciszy i mroku, budzi się wyobraźnia. Ciemność nie jest pusta – jest obietnicą, zaproszeniem do podróży, której nikt jeszcze nie zna.
W tej ciszy i cieniu światło staje się czarodziejem. Prosty ruch dłoni przemienia cienie w bohaterów. . To tam, w magicznej przestrzeni, światło i ciemność opowiadają nam, że marzenia są jak cienie – ulotne, ale zawsze z nami. Wystarczy tylko uwierzyć, że teatr to miejsce, gdzie rodzi się magia.
Tworzyliśmy teatr cieni opowiadając absurdalne i zabawne historie autorstwa niezwykłej poetki dziecięcej, Danuty Wawiłow a także próbowaliśmy swoich sił tworząc animacje na grafoskopie.
10.Tkamy ważne przesłanie.
Tkactwo, z jego prostymi początkami i bogatą historią, ukazuje zdolność człowieka do przekształcania surowców w coś pięknego i praktycznego. Stało się nie tylko technologią, ale także językiem kultury i sztuki. Kojarzy się z kreacją, łączeniem elementów w całość . W działaniu próbowalismy podjąć dialog między tradycyjnym rzemiosłem a nowoczesnym podejściem do sztuki, w której można wyrażać ważne społecznie przesłanie.
Nie był to łatwy warsztat, wiódł przez mozolną pracę, wymagającą poradzenia sobie z własną niecierpliwością a czasami z także z… nudą. Ale na tych, którzy się nie poddali, czekał piękny pasiak satysfakcji. Nie wszystkie efekty są szybkie- choć te dzieci lubią najbardziej . Nie wszystkie techniki dają możliwość natychmiastowego wglądu w efekt końcowy.
Nie każda praca musi być skończona, by mogła nieść ze sobą przesłanie. I różne mogą być powody efektu "non finito". Bywa też tak, że do niektórych wątków wraca się w życiu dużo, dużo później. Ale gdzieś muszą się zacząć.
Na warsztatach tkaliśmy tkaniny z foli z odzysku, zwracając uwagę na kwestie ochrony przyrody oraz drukowaliśmy rośliny na torbach wielokrotnego użytku.
A
11. Teatr w świetle UV. Meduzy i tajemniceniewidzialnych kolorów.
Na początku była ciemność. Tam dojrzewały pomysły. Wraz z pstryknięciem lampki pojawiły się pierwsze kreacje: meduzy z butelki PET. W dynamicznym procesie ogrzewania wykręcały swoje macki , nabierały kształtów obiecujących podobieństwo. Strumienie barwnych sprayów, niczym mgły osiadały na ich recyklingowych skorupach. A gdy włączyliśmy światło UV – zaczęły dziać się cuda.
Proponowane w warsztacie euforie to zasługa efektów technicznych. Ale to właśnie dzięki nim mogliśmy pomyśleć coś kolejną, nieznaną materią. Materia lub medium stają się zaproszeniem do świata sztuki. Ale należy uważać, bo medium samo w sobie nie ustanawia sztuki. Tak jak instrument muzyki. Uchwycenie tego elementu- inspiracji, która zacznie nam podsuwać obrazy i tworzyć sieć powiązań- jest początkiem procesu świadomego patrzenia i działania.
Wykreowaliśmy teatr w świetle UV transformując butelki PET na piękne meduzy. Poznaliśmy też tajemnice bioluminescencji i biofluorescencji zwierząt oraz sposoby widzenia świata w spektrum UV przez inne stworzenia.
A
12. Ikony Małopolskiej Kultury. Grafika. Papieroryt i kolagrafia.
A
Ikoną kultury można zostać, gdy robi się coś naprawdę wyjątkowego. Tworzy sztukę, która wzrusza i inspiruje.
Przekazuje ważne wartości, na przykład miłość do swojej ziemi, przyrody czy tradycji. Pokazuje się światu coś, co wyrasta z nas i naszego otoczenia, ale w sposób absolutnie oryginalny. Ikony kultury pokazują nam, że warto marzyć i tworzyć.
Ich dzieła i czyny inspirują nas do tego, by być odważnym, wyrażać siebie i dbać o to, co w naszej kulturze najpiękniejsze.
W warsztacie spotkały się cztery sylwetki genialnych twórców:
Marii Jaremy, Nikifora, Stanisława Wyspiańskiego i Zofii
Stryjeńskiej. Poprzez zabawę plastyczna przybliżaliśmy twórczość każdego z nich. Natomiast w finale w technikach graficznych: kolagrafii i papierorycie tworzyliśmy ich portrety.
BRAKADABRIAA
Abrakadabria. Wyprawa do krainy sztuki. Małopolski Festiwal twórczości dzieci i młodzieży 2024. Katalog. ISBN 978-83-974494-1-1 9 788397 449411